วันนี้หม่ามี้ไม่อยู่ เลยต้องกล่อมเจ้าตัวยุ่งสองตัวนอน คิดแล้วว่าเดี๋ยวเจ้าตัวโตต้องให้เล่านิทานแหงมๆ แล้วก็เป็นตามคาด ว่าแต่คุณอยากฟังนิทานของผมเปล่า

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว........ในหมู่บ้านชนบท ห่างไกลออกไปแห่งหนึ่ง มีครอบครัวอาศัยกันอยู่ไม่กี่ครอบครัว
ในบรรดาครอบครัวเหล่านั้น มีเด็กกำพร้าคู่หนึ่ง.....อาศัยอยู่กันสองคน เด็กคนหนึ่งนั้นชื่อว่า....อาทิตย์

ในท่ามกลางฤดูหนาวที่แห้งแล้ง อาหารทั้งหลายย่อมขาดแคลน ทั้งหมู่บ้านเหลือเพียงแกะตัวสุดท้าย แกะตัวเดียวที่จะเป็นอาหาร......ให้กับชาวบ้านทุกคนในหมู่บ้าน เพื่อใช้ประทังชีพ......ไปจนสิ้นสุดฤดูหนาว


ในท่ามกลางความมืดมิด และสายลมเยือกเย็นเบื้องนอกนั้นเอง ก็ได้มีเสียงกู่ร้อง ของฝูงสุนัขป่า....ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงบนอกหมู่บ้าน ฝูงสุนัขป่า ที่พร้อมทุกเมื่อ ที่จะเข้ามากัดกินแกะ อาหารตัวสุดท้ายของชาวบ้าน
ชาวบ้านทั้งหลาย.......ต่างพากันหลบซ่อนอยู่ในบ้าน อยู่ในหลืบ อยู่ในตู้ อยู่ในซอก เท่าที่แต่ละคนจะหาได้ ด้วยความกลัวในฝูงสุนัขนั้น ว่าจะมาทำร้ายตัวเอง เพราะทุกคนห่วงแต่ตัวเอง


ท่ามกลางความหวาดกลัว......ที่เกิดกับทุกคนในหมู่บ้านนั้น กลับปรากฏแสงสว่างเล็กๆ.............ส่องสว่างออกมาจาก......................ความมืดมิดของความหวาดกลัว ความเห็นแก่ตัว และ ความรักตัวเอง........ แสงสว่างของความเข้มแข็ง แสงสว่างที่ซ่อนตัว.....อยู่ในซอกมุมหนึ่งของจิตใจมนุษย์ แสงสว่างของความเมตตา......และ....ความรักที่ควรมีต่อผู้อื่น


สิ่งแรกที่เขาคิดถึง.....มิใช่ตัวเขาเอง แต่เป็นผู้อื่น เขาเป็นอย่างนี้ของเขาเสมอ เพราะความรักที่มีต่อผู้อื่น ทำให้เขามีพลังและกำลังใจ เพราะความเมตตาที่มีต่อคนอื่น เขาจึงมีความกล้า เขาเดินออกมายืนอยู่ที่หน้าคอกแกะ ในมือยังถือไม้ที่พอจะหาได้ไว้ในมือ


เพราะ....ความรักที่เขามีต่อผู้อื่น เขาจึงสามารถยืนนตระหง่าน......อย่างที่ว่าไม่มีวันจะล้มลง เพราะความเมตตาที่มีต่อผู้อื่น......เขาจึงสามารถยืนสงบนิ่ง และ พร้อมที่จะต่อสู้ฟันผ่ากับฝูงหมาป่าที่อยู่เบื้องนอก
ในที่สุด ฝูงสุนัขป่าก็มาห้อมล้อมรอบตัวเขา หัวหน้าสุนัขป่าส่งเสียงขู่คำราม พร้อมกับตะโกนข่มขู่

เด็กน้อยหาได้กลัวไม่ ยังคงยืนนิ่ง......เพื่อป้องกันแกะตัวนั้นไว้ ฝูงสุนัขป่า จึงพากันเข้ากระโดดรุมทำร้ายเด็กน้อยคนนั้น เด็กน้อยคนนั้น ยังคงยืนหยัดต่อสู้กับสุนัขป่าฝูงนั้น อย่างไม่ย่อท้อ ผ่านไปเป็นเวลานาน เสียงต่อสู้........ก็เงียบเสียงลง พร้อมกับ เสียงสุนัขป่า......ที่ส่งเสียงครวญครางค่อยๆจางหายไป
ชาวบ้าน....เมื่อไม่ได้ยินเสียงสุนัขป่าแล้ว ก็พากันออกมาจากบ้าน จากซอก จากหลืบ ออกมาจากที่หลบซ่อน และพากันมา....ยังคอกแกะ ตัวนั้น


สิ่งที่เขาเห็น......คือ ร่างของเด็กตัวน้อย ที่มีบาดแผลตามตัว ยืนปักหลัก อยู่หน้าแกะน้อย ยืนอย่างที่ไม่มีวันจะล้มลง


ชาวบ้านคนหนึ่ง......จึงได้เข้าไปประครองร่างของเด็กน้อยนั้น พร้อมกับคร่ำครวญ...ด้วยเสียงอันสั่นเครือ “เพราะอะไร เธอผู้เป็นเด็กตัวเล็กแค่นี้ ถึงได้มีความกล้าหาญอันยิ่งใหญ่เช่นนี้”


“เด็กๆ รู้มั้ยว่าเพราะอะไร” ผมเอามือโอบที่เจ้าตัวน้อยทั้งสอง แล้วถาม
ผมทิ้งช่วงเวลาไว้สักพัก ก่อนที่จะเป็นคนตอบคำถามที่ผมถามเอง ให้เจ้าสองตัวนั่นฟัง

“เพราะความรัก ที่มีให้แก่ผู้อื่น เพราะความเมตตา ที่มีให้ต่อคนอื่น” ทำให้เขามีความกล้า มีพลัง และมีกำลังใจ ที่จะปกป้องแกะตัวนั้นไว้ให้ชาวบ้านทุกคน

“ดึกแล้วนอนนะ”
ผมก้มลงจุ๊บเจ้าตัวน้อยทั้งสอง
“ปะป๊า แล้วเด็กคนนั้นเป็นไงครับ” เจ้าตัวโตส่งเสียงขึ้นถาม ในขณะที่มือผมกำลังจะเอื้อมไปถึงสวิทช์ไฟ

“เด็กน้อยคนนั้น ก็ค่อยๆ ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า เมื่อไปถึงกลางท้องฟ้า ก็ค่อยๆส่องแสงจ้าออกมา ออกมา จนทั้งหมู่บ้านสว่างไสว จนทั้งหุบเขาสว่างไสว จนทั้งโลกสว่างไสว”

“ถ้าทีหลังเด็กๆ ท้อแท้ หมดกำลังใจ หมดพลังที่จะทำอะไร ลองมองบนท้องฟ้า เด็กๆ ก็จะเห็นความรัก ที่ควรมีต่อผู้อื่น เด็กๆ ก็จะเห็นความเมตตา ที่ควรมีต่อคนอื่น อยู่ตรงนั้น ...ที่นั่น .....ดวงอาทิตย์...”

“good night”

ผมมานั่งพิมพ์ แล้วก็ขำๆนะครับ ว่าเล่าไปได้อย่างไร แล้วจะpostดีไหม แต่มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่มันอยู่ในตัว มาบอกผมว่าลองpostดูนะ

มันอาจเป็นนิทานที่เล่าได้ไม่น่าสนุกเลยสำหรับหลายๆคน แต่ผมเชื่อเสมอมาครับว่า ความดีทั้งหลายเราสร้างมันให้เกิดขึ้นมาได้ แม้ว่ามันอาจไม่เห็นผลในคนรุ่นผม แต่ผมก็หวังลึกๆว่า สักวันเมื่อเจ้าตัวเล็กของผมโตขึ้น เขาอาจจะเป็นความดีเล็กๆที่ยังส่องสว่างให้เห็นได้ ในสังคมที่ผมคิดว่ามันกำลังจะมืดมิดลงทุกวัน