PANTIP.COM : W4065154 โมโกจู [ความเรียง]

ความคิดเห็นที่ 3

๒ พฤศจิกายน ๒๕๔๕

ผมตื่นขึ้นมาในราว ๗ โมงเช้า ได้ยินเสียงคนเดินอยู่รอบๆ เต็นท์ ครู่หนึ่งโสภณเดินเข้ามาในเต็นท์ “ไปได้แล้วพี่” ผมเก็บถุงนอนเดินงัวเงียออกมาด้านนอก อากาศยามเช้าที่อุทยานแจ่มใส ฝนหยุดตกแล้ว ผม เจ โสภณ เดินไปล้างหน้าที่อ่างล้างหน้าของอุทยาน มันเป็นอ่างน้ำที่ถูกนำมาวางบนตอไม้เก่าๆ มีการต่อน้ำเข้ามาใช้ เราล้างหน้าแปรงฟันกันท่ามกลางขุนเขา หลังจากเสร็จภารกิจผมก็ได้พบ พี่ตุ๋ย พี่ยุทธ และเพื่อนร่วมทางอีกสองคน พี่ตี๋ และคุณหมู เราแนะนำตัวกันเล็กน้อย เพราะต้องรีบแบ่งข้าวของกองกลางใส่เป้ของแต่ละคน ทุกคนแบกสัมภาระไปกองไว้ที่โรงอาหาร หลังจากรับประทานข้าวเช้าและสั่งข้าวเที่ยงใส่ห่อแล้ว พวกเราก็แบ่งข้าวของกองกลางกัน จากนั้นก็ไปฟังการบรรยายของหัวหน้าที่ทำการ หัวหน้าที่ทำการกล่าวต้อนรับ และอวยพรให้ทุกคนโชคดี และกำชับว่าหากสภาพภูมิอากาศไม่อำนวยก็ขอให้กลับ อย่าได้ดันทุรัง ปีหน้าฟ้าใหม่ค่อยว่ากันใหม่ หลายๆ คนกระสับกระส่าย ในใจนั้นคงไม่มีใครอยากถอย เพราะเตรียมตัวเตรียมใจกันมาหลายเดือนกว่าจะรวมคนได้ กว่าจะจองเวลาได้ ถ้าจะต้องถูกธรรมชาติกลั่นแกล้งก็เป็นเรื่องน่าเสียดาย อย่างไรก็ตามเราได้แต่ภาวนาว่าขอให้ฝนฟ้าเป็นใจ อย่าได้กระหน่ำซ้ำเติมจนไปไหนกันไม่ได้ หลังจากเสร็จการบรรยาย พวกเราออกมาที่เคาท์เตอร์ด้านหน้า ลงชื่อ ที่อยู่ และบุคคลที่สามารถติดต่อได้หากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน!
“ ..ฝากน้องสองคนนี้ด้วยนะค๊ะ ไปโมโกจูด้วยกัน” เสียงเจ้าหน้าที่ร้องบอก พวกเราหันไปตามเสียงก็เห็นไอ้หนุ่มหน้าใสสองคน เจ้านก กับเจ้าโอ๋ สองนักศึกษาปริญญาโท ม.นเรศวร... ผมยิ้มให้..ไปน้องไปด้วยกัน ถ่ายรูปกันก่อน.. ว่าแล้วทั้ง ๑๐ ชีวิต ก็ออกมายืนรวมกันหน้าที่ทำการ ที่นั่นเราได้พบกับเจ้าหน้าที่ป่าไม้ สามคน คนแรกคือ พี่ดอน คนที่สองคือ พิเชษฏ์ คนสุดท้ายคือ อาทิตย์ แต่เนื่องจากคณะที่จะไปโมโกจูมี ๓ ทีม ตอนนี้มาสองทีมแล้ว อีกทีมหนึ่งก็ยืนยันว่าจะมา ทางอุทยานก็เลยตกลงให้อาทิตย์กับพิเชษฎ์ ไปกับพวกเราก่อน ส่วนพี่ดอนกับอีกทีมหนึ่งตามไปทีหลัง พวกเราทั้งหมดถ่ายรูปที่หน้าที่ทำการไว้เป็นหลักฐาน จากนั้นก็แบกเป้ใส่บ่ามุ่งหน้าสู่ป่าด้านหลังที่ทำการ...

ทางเดินช่วงแรกเป็นทางดินกว้างประมาณ ๕ เมตร เป็นทางที่ทางอุทยานต้องการจะตัดขึ้นใหม่เพื่อย่นระยะทางให้แก่นักท่องเที่ยวที่จะเดินทางไปโมโกจู และน้ำตกแม่กระสา เนื่องจากฝนเพิ่งหยุดตก สภาพทางตอนนี้จึงเป็นดินเหลว เหยียบพลาดไปก็ลึกถึงครึ่งแข้ง เดินแล้วหนืดเหนื่อย กว่าจะพ้นทางนี้ได้ก็ใช้เวลาเกือบ ๔๐ นาที หลังจากผ่านทางนี้แล้วก็ถึง “เนินดินเค็ม” เป็นเนินเขาที่ค่อนข้างชัน ผมเดินมาได้ครึ่งเนินรู้สึกว่าหายใจไม่ทัน ต้องหยุดพักเป็นระยะๆ ยิ่งเดินก็ยิ่งชันแล้วก็ดูจะไกลซะด้วย ความจริงหนะผมเริ่มแย่มาตั้งแต่ทางดินเหลวแล้ว มาเจอเนินนี้อีกก็หมดสภาพ ในใจคิดว่านี่เราจะไม่ไหวตั้งแต่เริ่มเลยเหรอนี่... ใจตอนนั้นมันคิดว่าทางอีกไกลแล้วคงจะลำบากกว่านี้อีก นึกถอดใจอยากกลับบ้านเอาดื้อๆ มาทราบทีหลังว่าหลายๆ คนก็หมดแรงที่เนินนี้เหมือนกัน สภาพทางตั้งแต่เนินดินเค็มเป็นต้นไปจะเป็นทางเดินของชาวบ้าน ป่ารอบข้างเป็นป่าไผ่ มีต้นไผ่เขียวครึ้ม ขึ้นห่างๆ กัน ทางเดินเป็นทางกว้างประมาณ ๓ เมตรได้ ตรงขอบทางเดินจะมีร่อง ดูๆ ไปคล้ายรอยล้อรถ ผมเพิ่งมาทราบตอนขากลับว่าสภาพทางที่เห็นเป็นฝีมือของกระเหรี่ยงที่ทางอุทยานจ้างให้มาเซาะทำทางไว้ ระหว่างทางเราเห็นคลองอยู่เป็นจำนวนมาก มันเป็นคลองธรรมชาติ คดเคี้ยวไปมา น้ำในคลองค่อนข้างขุ่น พิเชษฎ์เล่าให้ฟังว่าปีก่อนที่มาคลองยังไม่เยอะขนาดนี้ มีเพียง ๗ หรือ ๙ คลองเท่านั้น แต่ปีนี้ฝนตกหนักและยาวกว่าปีก่อน จำนวนคลองที่ต้องข้ามจึงเยอะขึ้นมาก ผมมารู้ทีหลังว่าเนื่องจากสภาพป่าที่เป็นป่าไผ่ ไม่มีไม้คลุมดิน ดังนั้นเมื่อเกิดฝนตก น้ำฝนจะซึมลงดินไม่ทันและจะไหลมารวมกันที่ตีนเนิน จากนั้นจะไหลคดเคี้ยวไปตามโค้งเนินมุ่งสู่คลองใหญ่ด้านล่าง .. “คลองแม่กระสา”

ผมฟังพิเชษฎ์เล่าถึงที่มาของคลองแล้วรู้สึกหวั่นๆ ใจชอบกล เราเดินและกระโดดข้ามคลอง คลองแล้วคลองเล่า ก็มาถึงคลองใหญ่คลองหนึ่งกว้างประมาณ ๕-๖ เมตร อีกฝั่งหนึ่งของคลองมีเพิงไม้ไผ่มุงด้วยใบตองปลูกอยู่ ๒ เพิง ที่นี่เรียกว่า “คลองมะนาว” เป็นครึ่งทางของระยะทางวันแรก นั่นหมายความว่าเราเดินมาได้ ๗ กิโลเมตรแล้ว เมื่อมาถึงก็ได้พบกับทีมที่ไปน้ำตกแม่กระสา ต่างคนก็ต่างงัดข้าวกลางวันออกมากินกัน ของทีมเราเป็นหมูสับผัดใบกระเพรากับข้าวสวย มันเป็นหมูผัดกระเพราที่อร่อยที่สุดที่ผมเคยกินเลยสาบานได้ หลังจากเสร็จกิจ ผมเดินไปตักน้ำในคลองก็เห็นชายหนุ่มหน้าแขก ตาปรือ หน้าตาคุ้นๆ กับว่าเคยเห็นในเว็บไซด์มาก่อน ก็เลยเข้าไปทัก “นายโตใช่ไม๊” ไอ้หนุ่มหน้าแขกยิ้มให้ “คุณฤษี ?"” ผมยิ้มตอบ เราแนะนำตัวกันคร่าว ๆ พูดคุยกันอีกคำสองคำก็แยกย้ายกันสะพายเป้ออกเดินทางต่อ โดยพี่ตุ๋ย คุณหมู พี่ตี๋ โก เจ เจ้านกกับเจ้าโอ๋ ออกเดินล่วงหน้าไปก่อน ส่วนผม พี่ยุทธ และโสภณ เดินตามไปห่าง ๆ ประมาณ ๓ โมงกว่าๆ เราก็ได้ยินเสียงน้ำไหลดังมาจากทางด้านขวามือ เราเดินอีกสักครู่ก็เห็นคลองขนาดใหญ่อยู่หลังดงไผ่ เราเดินขนานไปกับแนวคลองอยู่พักใหญ่ ก่อนจะหักลงไปตามเสียงน้ำ นาทีแรกที่ไปถึงริมฝั่ง ภาพที่เห็นทำเอาผมตะลึง.. มันเป็นคลองขนาดใหญ่ กว้างราว ๓๐ เมตร น้ำสีขุ่นคลักไหลเชี่ยวกราก เสียงน้ำกระทบกับหินดังสนั่น คลองแม่กระสาตอนนี้เหมือนหญิงสาวที่คลุ้มคลั่ง หล่อนพร้อมจะกระชากทุกผู้ที่พยายามผ่านหล่อนไป ให้สังเวยกับโขดหินข้างหน้า… ที่กลางคลองมีพวกเราบางคนกำลังต่อสู้กับพละกำลังของหล่อน ส่วนฝั่งตรงข้ามมีพวกเราบางส่วนกับทีมที่ไปน้ำตกแม่กระสา นั่งตัวเปียกคอยลุ้นและช่วยเหลือพวกที่กำลังข้าม ส่วนฝั่งที่ผมยืนอยู่มีพวกเรากับทีมแม่กระสาที่เหลือนั่งรอเวลาที่จะเป็นรายต่อไป สีหน้าของทุกคนดูจะไม่มั่นใจและหวาดหวั่น เพราะรู้ว่าชีวิตที่เหลือฝากไว้กับเส้นเชือกและกำลังแขนของตนเท่านั้น... ท่ามกลางกระแสน้ำที่เชี่ยวกราก ไม่มีใครช่วยใครได้และราคาของความผิดพลาดอาจหมายถึงจบสิ้น.. ผมปลดเป้ลงนั่ง ควักบุหรี่ออกมาสูบ เพ่งมองดูสายน้ำกับการดิ้นรนของเพื่อนร่วมทาง… แล้วอดรู้สึกไม่ได้ว่า... ภายใต้พลังอำนาจของธรรมชาติ มนุษย์ช่างเป็นสิ่งที่ต่ำต้อยอะไรเพียงนี้ … “คราวนี้พี่ได้เป็นฤษีข้ามน้ำจริงๆ แล้ว” นายโตพูดขณะเดินผ่านหน้าผมไป ผมยิ้มก่อนพ่นควันเป็นทางยาว.. นึกในใจ “ก็คงถูกของคุณ ถ้าผมไม่พลาด”…

๔ โมงกว่า.. ทีมเราทุกคนก็ข้ามคลองแม่กระสามาได้สำเร็จ และเมื่อข้ามมาได้ก็เป็นจุดที่ตั้งแค็มป์พอดี หลังจากผูกเปล กางเต็นท์ อาบน้ำอาบท่ากันแล้ว ก็หุงหาอาหาร นี่เป็นมื้อแรกในป่าของเรา เจ้าโอ๋กับเจ้านกมาร่วมวงด้วย พวกเราล้อมวงกันข้างๆ กองไฟ อาหารมื้อแรกของเรามี หมูผัดพริกใส่ผักกูดที่พี่ตุ๋ยไปเด็ดมา แล้วก็มีหมูแดดเดียว มีอาหารกระป๋องของเจ้านกกับเจ้าโอ๋ และก็อะไรอีกหลายอย่าง แล้วที่สำคัญมีคั่วกลิ้งสีเหลืองสด พี่ตุ๋ยบอกว่าอาหารแต่ละมื้อถูกจัดมาแล้วต้องกินกันให้หมด เพราะไม่อยากแบกไปกินต่อในมื้อหน้า พวกเราปฏิบัติตามคำสั่งโดยเคร่งครัด แถมยังเอาอาหารในมื้อหลังมากินปนซะอีก พอถึงมื้อหลังๆ ก็แทบไม่มีอะไรจะกินกัน หลังจากอิ่มหนำกันแล้ว โกก็งัดเหล้าออกมาล้อมวงแจกกัน จนตึงๆ ก็แยกย้ายกันไปนอน ผมตะกายเนินด้านหลังมุดเข้าไปในเปล เสียงไม้ไผ่ที่หัวเปล เสียดสีกันดังเอี๊ยดอ๊าด ลมเอื่อยๆ จากริมน้ำไล่ขึ้นมาตามเนินดินเป็นระยะ บรรยากาศภายนอกคล้ายฝนจะตก ผมหลับตานึกถึงการเดินทางที่ผ่านมา ๑๔ กิโลเมตร ที่ยาวไกลและสายน้ำใหญ่ข้างหลัง ห้วงน้ำที่ทั้งกว้างทั้งเชี่ยวกับความพยายามที่จะพาตัวเองข้ามพ้น มีกี่ห้วย มีกี่คลองและกี่สายน้ำที่มาขวาง อีกกี่เขา กี่เนิน ที่ต้องข้าม กี่ความพยายามที่ต้องตั้งต้นใหม่ นึกถึงความวิตกกังวลกลัวในขณะข้ามน้ำ นึกถึงความโล่งใจเมื่อได้ข้ามพ้น นี่เป็นเพียงโหมโรงเท่านั้น ความลำบากที่แท้จริงรออยู่ในวันที่ ๓ ของการเดินทาง

... เสียงน้ำกระทบแก่งหินดังอยู่ด้านหลัง แสงไฟที่ก่อไว้ค่อยๆ หรี่ลง บรรยากาศข้างนอกเงียบสงบ... ที่เคลื่อนไหวคงมีเพียงสายน้ำ เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินในคืนนี้เป็นเสียงใบไผ่เสียดสีกันเพราะต้องสายลม…

จากคุณ : ฤ (ฤษีข้ามน้ำ) - [ 31 ม.ค. 49 21:11:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5

๓ พฤศจิกายน ๒๕๔๕

ผมตื่นขึ้นราว ๗ โมงเช้า ลุกออกมาจากเปลก็เห็นพี่ตุ๋ยกำลังง่วนอยู่ที่กองไฟ โก โสภณ เจ และเจ้านกกับเจ้าโอ๋ป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ ดูเหมือนกำลังเมาขี้ตา ทั้งหลายกำลังรอน้ำต้มกาแฟกันอยู่ หลังจากกาแฟและขนมปังปิ้งทาเนยแล้ว ก็ตามด้วยโจ๊กใส่ไข่ และข้าวต้มหมู แป็บเดียวหลายคนก็หายไปหามุมสงบนั่งพิจารณาธรรมชาติ จากนั้นก็เริ่มเก็บข้าวของออกเดินทาง เป้าหมายของเราในวันนี้คือแค้มป์แม่รีวา เราออกเดินทางกันตอน ๙ โมงเช้า เส้นทางเดินยังเป็นการเดินในป่าไผ่ เราเดินเลาะตามริมน้ำไปได้ครู่หนึ่ง แล้วก็เดินตามเนินเล็กๆ อีกราว ๒-๓ เนิน ใช้เวลาเดินราว ๑ ชั่วโมงก็ถึงที่พัก

แค้มป์แม่รีวาเป็นที่ราบขนาดใหญ่อยู่ริมธาร น้ำที่ไหลมาจากน้ำตกแม่รีวาซึ่งอยู่ห่างออกไปราว ๓ กิโลเมตร น้ำตกแม่รีวาเป็นน้ำตกขนาดใหญ่ในสามน้ำตกของแถบนี้ นำหน้าด้วยน้ำตกแม่กระสา ซึ่งนิตยสารเอเชียวีคเคยจัดให้มีความงามเป็นอันดับหนึ่งของเอเชีย น้ำตกแม่กี และน้ำตกแม่รีวา เมื่อถึงที่พักทุกคนก็หาที่กางเต็นท์ผูกเปลกันตามอัธยาศัย ผมกับพี่ยุทธผูกเปลใกล้ๆ กัน โก พี่ตี๋ และคุณหมูผูกอยู่ถัดออกไป ส่วนโสภณ เจ และเจ้านกกับเจ้าโอ๋ ไปสร้างหมู่บ้านจัดสรรบนเนินราบใกล้ทางขึ้นเขา ที่เท่ห์ที่สุดคงเป็นพี่ตุ๋ยที่ผูกเปลอยู่ริมน้ำ แต่ที่ร้ายคือมันเป็นทางที่พวกเราใช้ลงไปอาบน้ำนี่แหละ ดังนั้นจะไปอาบน้ำทีก็ต้องลอดใต้ถุนบ้านพี่ตุ๋ยทุกทีไป...

หลังจากจัดการเรื่องที่พักเสร็จ ก็ตามด้วยข้าวกลางวัน มื้อนี่คงเป็นคั่วกลิ้งอาหารหลัก และกุนเชียงทอด เสร็จจากมื้อเที่ยงพิเชษฎ์ก็ชวนไปดูน้ำตกแม่รีวา โก โสภณ พี่ยุทธ คุณหมู ปฏิเสธอ้างว่าเราต้องมีอุดมการณ์ เรามาดูยอดเขาไม่ได้มาดูน้ำตก ดังนั้นไม่ไป นี่คงเป็นข้ออ้างของคนที่ขี้เกียจเดิน ผมเองก็สนับสนุนเต็มที่ แหม.. ก็เมื่อวานเดินมาเกือบ ๒๐ กิโล มีโอกาสได้พักใครหละจะอยากเดิน.. ร่ำจะไปลงเปลนอนซะหน่อยได้ยินเสียงพี่ตี๋พูดขึ้นว่า มาตั้งเป็นร้อยโลกะอีแค่ ๓ กิโลแค่นี้ก็ได้เห็นน้ำตกสวยแล้ว ไม่ไปได้ไง ผมฟังแล้วก็..เออ จริงแฮะ หากวันหลังเกิดกิเลสอยากดูน้ำตกแม่รีวาขึ้นมาไม่ต้องแบกสังขารมาเดินอีก ๒๐ กิโลหรือนี่ เอ้า..ไปก็ไป ว่าแล้วก็สะพายกระติกน้ำออกตามพี่ตี๋และพวกไป

….เราเดินกันตามทางที่กระเหรี่ยงเดินอยู่ได้ระยะหนึ่ง ก็มาถึงริมลำธาร ข้างลำธารมีขอนไม้ใหญ่ขวางอยู่ พิเชษฎ์บอกว่าข้ามขอนแล้วไปเดินข้างโน้นดีกว่า ไปได้เหมือนกัน และไม่ต้องข้ามน้ำให้เปียกด้วย พวกเราก็พากันข้ามไป... เดินไปเดินมาได้ครู่หนึ่งพิเชษฎ์ก็หยุดหันมองไปรอบๆ แล้วก็หันมายิ้มเขินๆ แล้วบอกว่าสงสัยจะหลง เอางี้ดีกว่าเดินตามธารน้ำไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ถึง... เอาก็เอา พวกเราก็เดินหักลงมาตามเสียงน้ำ ลัดเลาะไปตลิ่งริมน้ำเรื่อยๆ สภาพทางไม่ต้องพูดถึง บางช่วงเป็นหินก้อนใหญ่มีตะไคร่ขึ้นเต็ม ต้องค่อยๆ คลานขึ้นไป พลาดพลั้งอย่างดีก็หัวแตก อย่างมากก็ไม่ได้กลับบ้าน นอกจากหินลื่นๆ แล้วบางช่วงยังเป็นทางดินชันซึ่งชื้นแฉะเป็นธรรมชาติ ที่สำคัญมันเป็นทางที่พิเชษฏ์ตัดขึ้นเองเดี๋ยวนั้น ดังนั้นมันจึงรกมาก ไม่รู้ว่าเพราะความรกของเส้นทางหรือเพราะความอุ้ยอ้ายของผม เพียงครู่เดียวผมก็ตามพวกไม่ทัน ยังดีที่มีพี่ตุ๋ยเดินเป็นเพื่อน ผมกับพี่ตุ๋ยเดินเลาะริมลำธารและแกะรอยเท้าคนข้างหน้าไปได้ครู่หนึ่ง ก็ได้ยินเสียงน้ำตก เราเร่งเดินกันใหญ่เพื่อจะได้เห็นความอลังการของมันโดยเร็ว แต่ไม่รู้เดินอีท่าไหน ผมกับพี่ตุ๋ยผ่าไปเดินอยู่บนสันเขาได้ เมื่อมองลงมาก็เห็นน้ำตกขนาดใหญ่สวยงามมาก และที่ด้านล่างมีพวกพ้องเรากำลังนั่งชมน้ำตกอยู่ ผมกับพี่ตุ๋ยหาทางลงไม่ได้เพราะทางมันชันเหลือเกิน เจ้านกตะโกนบอกว่าให้ลงมาตามทางที่ชี้บอก ผมชะโงกหน้าไปดูทางที่ชี้ถึงกับผงะ นึกในใจ… กูไม่ใช่แพะภูเขานะโว้ย นั่นมันเหวชัดๆ ตกไปก็ตายห่_ กันพอดี ว่าแล้วผมกับพี่ตุ๋ยก็หาทางลงกันเอง แต่ก็ไม่ได้ดีเด่กว่าเหวของเจ้านกเท่าไหร่ ครู่หนึ่งเราก็มาถึงลำธารอีกครั้ง และท้ายที่สุดเราก็คลานไปจนถึงน้ำตกจนได้ น้ำตกแม่รีวาทั้งใหญ่ทั้งสูง ด้านบนเป็นแอ่งน้ำสามารถเล่นน้ำได้ ด้วยความแรงของน้ำตกทำให้มีละอองน้ำกระเด็นมายังจุดที่เรานั่งอยู่ตลอด ความชื้นจากไอน้ำนี้ทำให้เราหายใจได้อย่างโล่งจมูก เรานั่งชมน้ำตกกันอีกครู่หนึ่ง ถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานแล้วก็เดินทางกลับเพราะฝนจะตก ขากลับเราเดินย้อนกลับตามทางที่มา ซึ่งเดินเร็วไม่ได้เพราะมีแต่หินลื่นๆ พี่ตุ๋ยคงรำคาญที่ต้องมาปีนหินหนีน้ำกันอยู่ แกเลยพาน้องๆ โดดน้ำตัดทางใหม่ คราวนี้เราก็เลยเดินในน้ำบ้างบนดินบ้าง และเราก็ตัดสินใจว่า ไปเดินกลับทางที่พี่ดอนพาอีกกลุ่มหนึ่งมาดีกว่า เพราะไหนๆ ก็เปียกแล้ว ซึ่งเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง เพราะเดินง่ายกว่าขามามาก เราเดินกันอีกไม่นานนักราว ๔ โมงเย็น ก็ถึงแค้มป์แม่รีวา ก่อนถึงที่พักก็แวะเก็บผักกูดกันตามระเบียบ เมื่อกลับมาถึงก็มาอาบน้ำอาบท่า น้ำในลำธารเย็นอย่างกับน้ำในตู้เย็นที่บ้าน แต่อาบแล้วทำให้หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง ขึ้นมาจากน้ำพิเชษฎ์ก็งัดเอายาดองเหล้ามาแจกกันดื่มเรียกน้ำย่อยก่อนถึงเวลาอาหาร พิเชษฎ์บอกว่าใช้เวลาดองสิบกว่าวัน สมุนไพรที่ใช้ก็มีม้ากระทืบโลง โด่ไม่รู้ล้ม ดีงูเห่า แล้วก็กวาง…แฉะ

หลังจากจัดการจัดการเรียกน้ำย่อยจนร้อนท้องแล้ว ก็มาถึงเวลาอาหารเย็นค่ำกันตามปกติ แต่ที่เริ่มไม่ปกติคือคนที่จะกินมันนี่แหละ โสภณ เริ่มมีอาการท้องเสียตั้งแต่ช่วงเย็น และคงถ่ายอยู่ตลอดแถมอาเจียรอีกด้วย ส่วนพี่ตี๋เมื่อกินข้าวไปได้คำหนึ่งก็หยุดไปคายทิ้ง แล้วหายไปนอนหน้าซีดอยู่ในเปล ทราบว่าแน่นท้องอย่างแรง พวกเราใจคอไม่ค่อยดีเพราะพรุ่งนี้เป็นงานหนัก และที่สำคัญเราอยากให้ทุกคนได้อยู่ที่ยอดพร้อมกัน ก็ได้แต่ถามไถ่อาการ หาหยูกยา และเอาใจช่วยให้หายทัน ในป่าในเขาอย่างนี้ ยามเจ็บป่วยไม่ใช่เรื่องสนุกเพราะมันพาลคิดไปได้ต่างๆ มากมาย ถ้าอาการหนักขึ้นจะทำอย่างไร เราจะไปกันต่อโดยทิ้งเพื่อนไว้ หรือจะรอไปพร้อมกัน ซึ่งอาจหมายถึงกลับพร้อมๆ กันเลยก็ได้ อย่างไรก็ตามปัญหาหนักใจนั้นก็ผ่านไปได้ด้วยดี เพราะไม่กี่นาทีต่อมาทั้งสองก็กลับมาสู่เกมส์ได้ตามปกติ สำหรับอาหารเย็นมื้อนี้ เราได้รับเกียรติจากพี่ดอน พรานกิตติมศักดิ์ของป่าแม่วงศ์มาร่วมวงด้วย ข้าวปลาอาหารก็คงมี คั่วกลิ้ง หมูแดดเดียว ผักกูดจิ้มน้ำพริกกระปิ กุนเชียงทอด กับอาหารกระป๋องของเจ้านกกับเจ้าโอ๋ เสร็จจากอาหารก็มานั่งคุยกันเรื่องเส้นทางพรุ่งนี้ พี่ดอนบอกว่ามันเป็นทางขึ้น ชัน และเดินนานด้วย แกรับสารภาพว่าเวลาเดินนี่แกก็ท้อเหมือนกันอยากจะให้ถึงเร็วๆ แต่ถ้าไม่ถอดใจซะก่อนหละก็เดินถึงแน่ แกก็เล่าให้ฟังว่าครั้งหนึ่งมีนักท่องเที่ยวจ้างให้แกพาขึ้นยอดเขา ที่แตกต่างคือมีในกลุ่มมีผู้หญิงขาเป๋ เป็นโปลิโอไปด้วย แรกๆ แกคิดว่าคงไปไม่ถึง แต่ไม่เช่นนั้นผู้หญิงคนนี้มีความพยายามและอดทนสูงมาก ค่อยๆ เดินไปเรื่อยๆ ไม่ปริปากบ่น และท้ายที่สุดแกก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่พิชิตยอดโมโกจูได้สำเร็จ พอพี่ดอนเล่าจบทุกคนก็เงียบไปอึดใจ ไม่รู้ใครคิดอะไร เจส่งบุหรี่ให้พี่ดอน แล้วใครคนหนึ่งก็ถามทำลายความเงียบขึ้นว่า ก่อนเป็นเจ้าหน้าที่อุทยานพี่ดอนทำงานอะไรมาก่อน พี่ดอนพ่นควันบุหรี่เป็นทางยาว อดคิดไม่ได้ว่าคำถามนี้ล่วงเกินอะไรแกบ้างหรือเปล่า แกอัดบุหรี่หนักๆ อีกครั้ง แสงไฟจากเทียนส่องเห็นรอยตีนกาและดวงตาที่แดงเพราะฤทธิ์เหล้าป่า

“…ตะก่อนนี้ผมเป็นนายพราน ตามพ่อเข้าป่าล่าสัตว์ตั้งแต่เด็ก ผูกห้างกันบนต้นไม้คนละต้น นั่งเฝ้าสัตว์มากินดินโป่ง กลางคืนก็น่ากลัว มีแต่ความมืด เวลาสัตว์เข้ามาที่โป่งบางทีมันทำเสียงแปลกๆ ก็คิดไปได้ต่างๆ นาๆ ถ้าจิตไม่แข็งนี่คิดไปจนบ้าได้… ตอนนั้นใช้ปืนลูกกรด กระสุนนี่ทำเอง หัวกระสุนเอาตะกั่วมาหลอม ดินขับก็ใส่เพิ่มให้ได้แรงพอใช้ล้มกระทิงได้ ผมยิงมาหมดแล้วตั้งแต่หมูป่า เก้งกวาง ยันกระทิง กระทิงนี่ได้ราคาดีหัวหนึ่งเป็นหมื่นอยู่ได้ไปหลายวัน พวกค่างก็ได้ราคาดี ยิงได้แล้วเอามาทำส้ม เรียกว่าส้มค่าง ก็เหมือนปลาส้มหนะแหละ แต่ค่างนี่แปลกถ้าตกถึงพื้นนี่ไม่มีเลือด แม่พระธรณีเอาเลือดมันไปหมด จริงๆ นะ พวกนี้ถ้าตายคาคบไม้หละก็ถึงจะได้เห็นเลือดกัน…”
“แล้วทำไมพี่ดอนมาเป็นเจ้าหน้าที่ได้หละ” …
“ก็ถูกจับไงวันนั้นมาเลื่อยไม้ ผู้ใหญ่เค้าให้หา บอกอยากได้ไม้กระดานสักสองสามแผ่น ผมกับเพื่อนก็เข้าไปเลื่อย ทีนี้เจ้าหน้าที่เค้ารู้ตามมาล้อมไว้ ผมทิ้งเลื่อยหยิบขวานเดินฝ่าออกมาเลยบอกว่า ใครขวางกูฟัน เจ้าหน้าที่เค้าก็ไม่กล้า ตอนหลังผมกับเพื่อนมาถูกจับข้างล่างติดคุกไป ๒ เดือน.. ต่อมาป่าไม้เค้าเห็นไม่มีงานทำก็เลยมาตามให้มาเป็นเจ้าหน้าที่ บอกตามตรงนะ ถ้าเลิกจ้างผมผมก็จับปืนล่าสัตว์อีก..” ..ผมฟังแล้วอดถามไม่ได้..
“แล้วพี่ไม่กลัวต้องปะทะกับพวกเดียวกันเหรอ” … แกหัวเราะในลำคอก่อนจะตอบว่า..
“ทำไงได้ถ้าครอบครัวผมไม่มีกิน มันก็ต้องเอา..”
ฟังคำตอบแล้วผมรู้สึกได้ทันทีว่าผมไม่ควรถามคำถามโง่ๆ นี้เลย... พี่ดอนหยิบบุหรี่อีกมวนขึ้นจุด ควันบุหรี่นอกบางเบาไหลออกทางจมูกแกเป็นสาย…
“ผมหนะไม่ธรรมดานะ เคยมีฝรั่งมาจ้างด้วย มันบอกว่าจะทำสารคดี ผมก็พาเข้าไป ค่าจ้างงาม กินนอนกับมันอยู่ ๕ เดือน” แกเล่าถึงตอนนี้ก็ยิ้มก่อนจะเล่าต่อว่า..
“กลับบ้านมาอีกทีเมียหายไปแล้ว ทิ้งลูกสองคนไว้ให้ผมเลี้ยง”…

ในวงที่ฟังอยู่ไม่มีใครคิดว่าเป็นเรื่องขำ ชีวิตที่ปากกัดตีนถีบจนต้องเสียเมียไป แม้จะเป็นเรื่องที่พบเห็นได้ไม่ยาก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะฟังได้โดยชินชา เมื่อถึงตอนนี้ไม่มีใครอยากรู้เรื่องราวชีวิตแกอีก เพราะไม่มีใครทราบว่ามันจะเป็นการเปิดบาดแผลเก่าเก็บของแกหรือไม่... เราหันเหมาพูดคุยกันเรื่องสมุนไพรและเรื่องตลกโปกฮาซึ่งเป็นเรื่องถนัด บรรยากาศในวงข้าวดูจะสนุกสนานขึ้น ยิ่งค่ำเสียงก็ยิ่งดัง ผมรู้สึกว่าในวันนี้พวกเราคุ้นเคยกันมากขึ้น แนบแน่นกันกว่าเก่า อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาดองเหล้าของพิเชษฏ์หรือเพราะความรู้สึกร่วมชะตากรรมก็ไม่ทราบได้ แต่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกที่ดี...

ราว ๓ ทุ่มกว่าๆ พวกเราก็แยกย้ายกันไปนอน เสียงบ้องไผ่สดที่ใส่ไว้ในกองไฟแตกดังโพละ ไม่นานไฟในกองก็มอดลง ความมืดเข้าครอบคลุมทุกตารางนิ้ว ค่ำคืนที่มืดเหมือนตาบอด ไร้ซึ่งสรรพเสียงของชีวิต เป็นอีกครั้งที่ผมรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก ภาพหินประหลาดและถ้อยบรรยายเส้นทางเดินไปโมโกจูผุดขึ้นมาในหัว ผมหลับตาพยายามข่มใจให้หลับ แต่มันแสนยากเย็น ผมยอมรับว่ากลัวการเดินทางในวันพรุ่งนี้ มันเป็นทางชันที่สุด ยาวที่สุด เหนื่อยที่สุด เท่าที่ได้ฟังมา ความวิตกกังวลสารพัดโถมทับทั่วสำนึก และผมหลับไปพร้อมกับความรู้สึกเช่นนี้...

จากคุณ : ฤ (ฤษีข้ามน้ำ) - [ 7 ก.พ. 49 23:35:34 ]