ผมนั่งกำตั๋วรถไฟราคาสองบาทอยู่ที่สถานีมักกะสันอยู่คนเดียว
ฟ้าเริ่มมืด
สถานีมักกะสันอยู่กลางเมือง
แต่เป็นกลางเมืองที่แสนเหงาเหลือเกิน
....................
"มักกะสันครับ"
ผมยื่นเหรียญบาทสองเหรียญให้พนักงานออกตั๋ว
ขบวน 385 กรุงเทพ - ฉะเชิงเทรา เวลา 18.25 น.
รถไฟติดเครื่องรอผู้โดยสารอยู่นานแล้ว สักพักก็มีเสียงประกาศดังก้องไปทั่วหัวลำโพงว่าขบวนรถที่ผมนั่งอยู่นี้พร้อมแล้วที่จะออกเดินทาง
รถไฟร้องเสียงดังเหมือนเตือนให้ผู้คนถอยห่างออกไปจากชานชาลา
สิ่งรอบข้างเริ่มเคลื่อนไหว
....................
ผมนั่งมองสภาพแวดล้อมที่เริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ หลังจากที่รถไฟขบวนนี้ออกจากหัวลำโพง
ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป
เปลี่ยนแปลงไปอย่างช้าๆ
ช้าๆ
....................
"โทรมาหาทุกวันได้รึเปล่า?"
"ทำไม? อยากคุยมากเลยเหรอ"
"อืม มันเหงา ไม่รู้จะทำอะไร"
"หาหนังสืออ่านสิ หาอะไรทำ"
"ไม่เอา คุยกับนายแล้วสนุกดี"
เราเจอกันที่หัวลำโพง เธอใส่เสื้อสีฟ้าอ่อนนุ่งกางเกงยีนสีซีด สะพายกล้อง ทุก ๆ หกโมงเย็น ผมจะเจอเธอมาเดินอยู่แถวๆ บริเวณชานชาลาที่ห้า ซึ่งมีรถไฟขบวนหนึ่งกำลังจะออก
ช่วงก่อนที่รถไฟจะออก ผมจะเห็นเธอมาถ่ายรูปรถไฟขบวนนี้ เธอทำอย่างนี้ทุกวัน โดยที่ไม่รู้ว่าผมนั้นแอบมองดูกิจวัตรของเธออยู่
จนมาวันหนึ่ง
"มาถ่ายรูปรถไฟเหรอ?"
"อืม"
"ทำไม ถ่ายแต่ขบวนนี้ทุกวันเลยล่ะ?"
"นายเป็นใคร แล้วมันทำไม ใครห้ามไม่ให้ฉันถ่ายรูปงั้นเหรอ?"
"เปล่า ผมแค่อยากถามเฉยๆ ผมเห็นคุณทำอย่างนี้ทุกวัน ก็เลยสงสัย"
"สงสัยในวิถีชีวิตคนอื่น ว่างนักเหรอ?"
"ผมแค่อยากรู้จัก..คุณ"
"...แล้วนายมาทำอะไร?"
"ผมก็มาถ่ายรูปรถไฟ เหมือนกับคุณนั่นแหละ แต่ผมไม่ได้ถ่ายอยู่แค่ขบวนนี้ขบวนเดียว"
"ฉันมีความหลังกับรถไฟสายนี้"
พอเธอพูดจบ เธอก็เดินจ้ำจากผมไปอย่างรวดเร็ว ผมได้แต่ยืนมองเธอเดิน จนเพลงชาติตอนเย็นดังขึ้น เธอก็ยังเดินอยู่ ผมมองเธอจนลับสายตาไป
เสียงประกาศบอกรถไฟที่ชานชาลาที่ห้ากำลังจะออก ผมมองไปข้างรถซึ่งมีป้ายพลาสติกสีแดงติดอยู่ มีข้อความว่า "กรุงเทพ - เชียงใหม่"
รถไฟขบวนที่หนึ่ง ด่วนพิเศษนครพิงค์
"รักครั้งแรกของฉันเกิดขึ้นที่รถขบวนนี้"
"ผู้ชายคนแรกของฉัน บอกรักฉัน เฟิร์สคิสส์ ก็รถขบวนนี้"
"แต่ฉันอกหักที่เชียงใหม่ว่ะ"
เธอหัวเราะเสียงดัง ระหว่างที่เรากำลังคุยกันที่บริเวณชานชาลา ผมรู้จักเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ในตอนแรกเธอหนีไม่ยอมที่จะคุยกับผม แต่ผมก็ใช้วิธีการถ่ายรูปเธอในขณะที่เธอกำลังถ่ายรูปรถไฟอยู่ เธอเริ่มรำคาญและถามผมว่าต้องการอะไรจากเธอ จากนั้นมาเราก็รู้จักกันมากขึ้นเรื่อยๆ
"โรแมนติกพิลึกนะ บอกรักกันบนรถไฟ" ผมบอกเธอ
"สุดๆ เลยล่ะ เขาบอกรักฉันตอนอยู่ในอุโมงค์ขุนตาน พอรถไฟออกจากอุโมงค์ฉันก็รับรักเค้าทันที"
"ใจง่ายเนอะ แป๊บเดียวเอง"
"บ้า ก่อนหน้านี้ก็ดูใจกันนานแล้วเว้ย"
ผู้หญิงตาเจ้าชู้คนนี้ห้าว แต่แอบหวาน ผมเองก็เป็นคนที่แพ้ผู้หญิงประเภทนี้อยู่แล้ว ผมเริ่มอยากจะสร้างความสัมพันธ์กับเธอมากขึ้น มากขึ้นกว่าตอนนี้ที่เป็นแค่เพียงคนที่รู้จักกัน
"งั้นผมจะบอกรักคุณที่บางกอกน้อย"
"บ้า สถานีปิดไปแล้ว ทำไมถึงจะไปบอกที่นั่นล่ะจ๊ะ พ่อหนุ่ม?"
"ก็คุณดูบึกบึน อดทน เข็มแข็งเหมือนหอนาฬิกาที่นั่น น่าจะปกป้องผมได้"
เธอหัวเราะดังลั่นอีกครั้ง
ผมมีความสุขที่ได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ
....................
ผมชะเง้อมองรถไฟ ทุ่มกว่าแล้ว รถไฟเข้าหัวลำโพงยังไม่มา บรรยากาศรอบข้างที่สถานีมักกะสันเงียบเหงา ข้างหน้าผมเป็นโรงรถไฟมักกะสัน ข้างๆ รั้ว มีซากรถไฟเก่าๆ จอดอยู่ ขณะที่นายสถานีกำลังเปิดทีวีดูข่าวภาคค่ำ เลยสถานีออกไปเป็นทางด่วนมีรถยนต์แล่นไปมาตัดกับฟ้าสีส้มคล้ำ ทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆ บริเวณนั้นดูนิ่งสงบ ผมนั่งคอยรถไฟของผม
นั่งคอยอยู่คนเดียว
....................
"พรุ่งนี้ไม่ต้องโทรมาแล้วนะ"
ผมตกใจที่ได้ยินประโยคนี้ พยายามนั่งเรียบเรียงประโยคและหาความหมายของมัน
"ทำไม?"
"เบื่อ คุยแต่เรื่องเดิมๆ เซ็ง" เธอตอบแบบขอไปที
"ผมก็คิดแล้วว่าสักวันคุณต้องพูดแบบนี้"
"นี่ นายนี่โง่หรือแกล้งโง่นะ ไอ้คำว่าเบื่อน่ะ มันไม่ใช่เหตุผลที่ฉันอยากจะเลิกคุยกับนาย แต่ไอ้การที่วันๆ นายไม่ได้ทำอะไรที่มันเป็นชิ้นเป็นอันเลยสักอย่าง งานการก็ไม่ทำ มัวแต่นั่งเขียนนิยายบ้าบอ ถ่ายรูปหัวลำโพงทุกๆวัน ฉันคงไม่เอาชีวิตทั้งชีวิตมาฝากไว้กับคนแบบนี้แน่ๆ"
".........."
"เปลี่ยนแปลงตัวเองซะ ไม่งั้นชีวิตนายจะไม่มีอะไรเลย นอกจากความว่างเปล่า"
เธอวางสายโทรศัพท์ไป
เธอไม่ได้ไปที่หัวลำโพงอีกเลย ตั้งแต่เรารู้จักกันและก็ทำให้ผมไปหัวลำโพงน้อยลงกว่าแต่ก่อน...
ความรู้สึกดีๆ ที่ผมมีต่อเธอมันสิ้นสุดลงไปนานแล้ว ตั้งแต่ผมรู้ว่าผมเป็นหนึ่งใน "เด็กในสังกัด" ของเธอ เธอไม่ได้คิดอะไรกับผมเลย นอกเสียจากความเหงาของเธอ และ "ความแปลก" ที่มีอยู่ในตัวผม ซึ่งเป็นจุดสนใจของเธอ มันก็แค่นั้น
ผมไม่นึกเลยว่าจะมีใครเอาความรักมาเล่นกันแบบนี้ นี่ผมใส่ร้ายเธอมากไปรึเปล่า เธอไม่เคยคิดอะไรกับผมอยู่แล้ว ผมเองต่างหากที่คิดไปเอง ใช่ ผมผิดเอง
ผมโง่เอง
....................
เสียงหวูดรถไฟดังมาแต่ไกล ผมลุกขึ้นไปยืนมองรถไฟขบวนที่กำลังจะมุ่งหน้าเข้าหัวลำโพงเข้าเทียบชานชาลาสถานีมักกะสัน รถไฟเปิดไฟสว่างส่องไปข้างหน้าแล้วค่อยๆ หยุดจอด ตั๋วในมือผมเริ่มเปียกชื้น ผู้คนต่างพากันลงที่สถานีนี้มากพอสมควร เสียงอึกทึกของผู้คนที่ทยอยลงจากรถทำให้บรรยากาศโดยรอบคึกคักทันที ต่างจากที่ผมนั่งอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้
บนรถไฟไม่ค่อยมีคน ผมเลือกนั่งริมหน้าต่าง
เสียงผู้คนยังจอแจ รวมทั้งเสียงประกาศจากสถานี น่าแปลกที่ผมยังเหงา เหงาท่ามกลางผู้คนในสถานี ผู้คนบนรถ...
"...ในนามของการรถไฟแห่งประเทศไทย ขอขอบคุณที่ท่านเลือกใช้บริการการเดินทางโดยรถไฟ..."
หลังสิ้นเสียงประกาศของนายสถานี รถไฟค่อยๆ เคลื่อนออกจากสถานี แล้วเพิ่มความเร็วมุ่งหน้าเข้าสู่หัวลำโพง ภาพที่ผมจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างเริ่มเปลี่ยนไป
เปลี่ยนไป...
จากคุณ :
หน้าพระลาน 
- [
1 ก.พ. 49 10:29:44
]
"สถานีต่อไป สถานีกรุงเทพ"
