ความคิดเห็นที่ 1 พราวตื่นตั้งแต่เช้า  ทั้งที่เข้านอนค่อนข้างดึก  เพราะไปงานเลี้ยงของเพื่อนร่วมงาน  และเมื่อกลับมา  ก็ยังต้องโทรศัพท์ไปคุยกับภัทรอีกร่วมชั่วโมง  เพราะฝ่ายนั้นออกจะหงุดหงิดที่พราวเลือกไปงานเลี้ยง  แทนที่จะไปหาเขาอย่างที่เคย  ทำให้กว่าพราวจะได้อาบน้ำเข้านอน  ก็เป็นเวลาล่วงเข้าสองนาฬิกาของวันใหม่ไปแล้ว และที่พราวต้องงัวเงียตื่นขึ้นมาทั้งที่ยังนอนไม่เต็มอิ่ม  ก็เพราะภัทรบอกให้พราวโทรไปปลุกก่อนแปดโมงเช้า  หากพราวโทรไปแล้วกว่ายี่สิบครั้ง   ภัทรก็ยังไม่ตื่นอยู่นั่นเอง  จนพราวชักจะหงุดหงิด  เพราะทั้งง่วงแสนง่วง  เหนื่อยแสนเหนื่อย  ทำไมภัทรไม่รู้จักตั้งนาฬิกาปลุกนะ  เห็นพราวเป็นมอร์นิ่งคอลของโรงแรมหรือไง.. พราวบ่นกับลมกับแล้งอยู่อย่างนั้นร่วมสองชั่วโมง  กว่าจะโทร.ปลุกภัทรสำเร็จ   เสียงโทรศัพท์ที่ดังระรัวไม่หยุดอยู่ข้างหู  ทำให้คนนอนขดตัวอย่างสบายอารมณ์ในผ้านวมผืนหนาขยับลุกขึ้นอย่างเกียจคร้าน  ควานหาโทรศัพท์ติดตามตัวที่วางทิ้งไว้ข้างหมอนจนเจอ  ก่อนจะหลับหูหลับตากรอกเสียงลงไป "ฮัลโหล" น้ำเสียงนั้นงัวเงียเต็มที จนอีกฝ่ายได้แต่ถอนหายใจยาว  ให้ได้ยินชัดๆ ว่าเอือมระอาเป็นที่ยิ่ง "สิบโมงแล้ว  ตื่นได้แล้วละค่ะท่าน" "อะไร  เพิ่งนอนได้แป๊บเดียว  ไม่น่าจะถึงสามชั่วโมงเองมั้ง" คนยังไม่ยอมลืมตาเถียงฉอด  ก่อนจะตะเกียกตะกายลุกขึ้นเพ่งมองนาฬิกาเรือนเล็กที่หัวเตียง  จนเมื่อเห็นชัดๆ จึงแผดเสียง "เฮ้ย  ตายๆๆ สิบโมงกว่าแล้ว  ทำไมเพิ่งโทรมาปลุกนะพราว  โธ่ๆๆ  ถ้างานภัทรไม่เสร็จจะทำยังไง" เจ้าตัวคร่ำครวญ  เมื่อลุกขึ้นนั่งจ้องจอคอมพิวเตอร์ที่เปิดค้างเอาไว้ตั้งแต่ก่อนนอน  ขยี้ผมที่ยุ่งอยู่แล้วให้ยุ่งเข้าไปอีกอย่างไม่รู้จะทำอะไรที่ดีไปกว่านั้น อีกครั้งที่เสียงคนปลายสายถอนใจยืดยาว   "พราวโทรแปดสิบสองครั้งแล้ว  ภัทรดูมิสคอลซิ.." น้ำเสียงนั้นอ่อนระอา หากยังไม่ทันบ่นต่อ  คนฟังก็พูดไปอีกเรื่องหนึ่งอย่างไม่สนใจ  ทั้งมิสคอลและความเอือมระอาของคนพูด "ภัทรหิว  พราวซื้อโจ๊กมาฝากหน่อยนะ  เอาน้ำเต้าหู้ด้วย นะ" เสียงออดๆ เป็นมอดกัดไม้นั้นราวกับเจ้าตัวเป็นเด็กชายวัยสี่ขวบ  ไม่ใช่ชายหนุ่มวัยยี่สิบสี่อย่างที่เป็นอยู่ คนฟังต้องห้ามตัวเองอย่างหนัก ไม่ให้ถอนใจอีกครั้ง.. มันจะหลายครั้งเกินไปแล้วสำหรับเช้าวันนี้ "วันนี้พราวจะพามะเหมี่ยวไปหาหมอ  ว่าจะแวะไปหาภัทรตอนบ่ายๆ.."  เธอบอกเบาๆ หมายถึงลูกสุนัขพูเดิ้ลสีดำวัยหกเดือนที่เลี้ยงไว้ ซึ่งกำลังเป็นโรคคันเพราะแพ้แชมพูอาบน้ำ อีกครั้งที่ประโยคนั้นถูกขัดกลางคันอย่างหงุดหงิดหน่อยๆ "มะเหมี่ยวเป็นอะไร  ก็แค่โรคคันเหมือนเดิมไม่ใช่เหรอ  เอาไว้ไปวันหลังก็ได้นี่นา" "วันหลังพราวไม่ว่าง  แล้ววันนี้ก็คงไปไม่นาน  เสร็จแล้วก็จะแวะไปหาภัทรตอนบ่ายไง" พราวอธิบายซ้ำอย่างอดทน "แต่ภัทรอยากกินโจ๊ก"  เสียงออดๆ นั้นกลับมาอีกครั้ง  คราวนี้หนักกว่าเดิม "พราวจะไปตอนบ่าย  แล้วจะซื้อราดหน้าไปฝาก"  คนพูดนับหนึ่งถึงสิบในใจ  แต่ก็ได้แค่สาม  เมื่ออีกฝ่ายขัดเอาดื้อๆ สุ้มเสียงแง่งอนขึ้นมาทันที "เดี๋ยวนี้พราวเห็นมะเหมี่ยวสำคัญกว่าภัทรใช่มั้ย" พราวฟังด้วยความรู้สึกอยากจะเอาหัวโขกผนังแรงๆ สักที   ..แน่นอนว่าหัวภัทร  ไม่ใช่หัวพราว "สิบโมงแล้ว  โจ๊กที่ไหนจะยังขายอยู่ล่ะภัทร  ไม่มีแล้วละ"  พราวตัดบท  มองนาฬิกาอย่างกังวลใจ  เพราะถ้ายังเถียงกันอยู่อย่างนี้  เธอเองนั่นแหละที่จะไปไม่ทันนัด "มีซิ  ที่หน้าปากซอยบ้านภัทรนี่ไง  เค้าขายถึงเที่ยง"  ภัทรตอบเสียงใส ก็ออกมาซื้อเองซิพ่อคุณ  พราวสวนกลับในใจอย่างเซ็งเต็มที่  แต่ที่พูดได้ก็คือ "งั้นรอกินเที่ยงๆ พราวจะพามะเหมี่ยวไปหาหมอก่อน  นัดหมอไว้แล้ว" พราวบอกซ้ำอย่างอดทน  พยายามอย่างยิ่งที่จะนับสี่ถึงสิบต่อ  ก่อนที่จะเกิดการทะเลาะวิวาทด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องนี้เข้าจนได้  หากเป็นอย่างนั้นเธอก็จะไปไม่ทันนัด  ทำให้ต้องไปหาเขาเพียงอย่างเดียวในที่สุด "หึ  ก็ได้" อีกฝ่ายคงรู้ว่าไม่มีทางเลือก  จึงรับคำด้วยน้ำเสียงที่ปีนขึ้นไปอยู่บนปลายจมูก  บอกให้รู้ว่างอน "โอเค  งั้นภัทรหาอะไรกินไปพลางๆ ก่อนนะ  พราวจะรีบไป"  สุดท้ายก็ไม่วายเป็นห่วง  ประโยคท้ายจึงอ่อนลง "ด้ายยย" ฝ่ายนั้นลากเสียงอย่างแง่งอน  พราวถอนใจ  ขยับจะวางหูโทรศัพท์ลงเป็นการตัดบท  หากก็ได้ยินเสียงออดๆ เรียกไว้ "เดี๋ยว  พราว.." เสียงอ่อนอย่างนี้  อาจจะสำนึกได้มั้ง  พราวคิดอย่างกระหยิ่ม หากก็ต้องถอนใจอีกครั้ง  เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของวันนี้  เมื่อฝ่ายนั้นบอกหน้าตาเฉยว่า "แล้วอย่าลืมราดหน้าที่บอกจะซื้อมาฝากด้วยนะ"  ก่อนจะวางหูไปดื้อๆ  ก่อนที่พราวจะมีโอกาสได้ตอบรับหรือปฏิเสธ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : โยษิตา - [ 1 ก.พ. 49 13:42:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รถติด.. พราวคิดอย่างเบื่อหน่าย  นี่ขนาดวันเสาร์นะ  คนกรุงเทพฯ ทำไมถึงได้มีธุระปะปังออกนอกบ้านกันขนาดนี้หนอ.. พราวบ่นกับตัวเอง  ก่อนจะยิ้มขัน  ก็ตัวเธอเองก็เหมือนกันนี่นา.. พราวมองมะเหมี่ยวที่นอนหลับอย่างเป็นสุขอยู่ในกรงบนที่นั่งข้างคนขับ  เมื่อได้รับยาแก้คัน  เจ้าตัวจึงสบายขึ้นจนนอนหลับได้อย่างไม่ทุรนทุรายอีกต่อไป  ท่านอนนั้นแสนสบายจนพราวอิจฉา  นึกอยากไปเกิดใหม่เป็นหมาหรือแมวให้รู้แล้วรู้รอด อย่างน้อยก็ไม่ต้องมานั่งขับรถอยู่ท่ามกลางไอแดดร้อนระอุในเวลาเที่ยงวันอย่างนี้แหละน่า.. พราวนึกถึงภัทร.. ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเลี้ยวรถกลับเพื่อไปส่งมะเหมี่ยวที่บ้าน  เพราะถ้าพราวเอามะเหมี่ยวไปด้วย  แน่นอนว่าภัทรจะต้องแกล้งโยเย  งอแง  ให้พราวรู้สึกว่าพราวต้องใส่ใจกับภัทรมากกว่ามะเหมี่ยวนะ พราวไม่อยากจะเชื่อ  ว่าผู้ชายตัวโตๆ อย่างภัทรจะอิจฉาลูกสุนัขตัวเล็กๆ  แต่ก็ต้องเชื่อ.. เพราะภัทรเคยทำกระทั่งแกล้งป่วย  เพื่ออ้อนให้พราวไปเฝ้า  เพียงเพราะรู้สึกว่าพราวออกจะรักมะเหมี่ยวมากกว่าภัทรเสียแล้ว.. เข้าตำราปู่กระสันถึงไก่  ไก่ก็มา  พราวยังนึกไม่ทันขาดคำดี ภัทรก็โทรเข้ามา  คราวนี้เจ้าตัวคงหายงัวเงียแล้ว  น้ำเสียงจึงออดอ้อนกว่าเดิม "พราวถึงไหนแล้ว  ภัทรหิว"  พราวอยากจะถอนใจ  หรือไม่ก็อยากถามภัทรตรงๆ สักทีว่าเขาอายุห้าขวบหรือยัง "พราวกำลังเอามะเหมี่ยวไปส่งบ้าน  แล้วจะไปหาภัทร"  พราวพยายามทำเสียงให้ร่าเริง  ไม่ให้ภัทรรู้ว่าพราวกำลังเซ็งสุดขีด  เพราะก็คงไม่แคล้วเป็นเรื่องทะเลาะกันอีก.. "ทำไมไม่เอามะเหมี่ยวมาด้วยล่ะ" ภัทรถามอย่างสงสัยเอาจริงๆ   "พราวกลัวมะเหมี่ยวไปกวนภัทรทำงาน"  พราวตอบอย่างที่ควรจะตอบ  ทั้งที่คำตอบในใจของพราวคือ "พราวไม่อยากเห็นภัทรอิจฉาหมาน่ะซิ"     คำตอบนั้นคงจะเป็นที่พอใจของภัทร  เจ้าตัวจึงไม่ซักต่อ  ได้แต่ย้ำให้พราวมาเร็วๆ  เพราะภัทรหิวเต็มที "จ้ะๆ" พราวพูดได้แค่คำเดียว  ก่อนจะวางหูโทรศัพท์ลงอย่างอ่อนอกอ่อนใจ  ถามตัวเองเป็นครั้งที่ล้านว่านี่ภัทรเป็นแฟนหรือเป็นลูกชายพราวกันแน่นะ.. ภัทรเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของพราว  อยู่คนละคณะ  แต่รู้จักคุ้นเคยกันดีเพราะภัทรเป็นน้องชายเพื่อนสนิทของพราว.. พูดง่ายๆ ก็คือ ภัทรอ่อนกว่าพราวเกือบสองปี  แต่สอบเทียบเข้ามหาวิทยาลัยได้พร้อมพี่สาว  ตามประสาลูกคนรวยที่หัวดี  และไม่มีภาระหน้าที่รับผิดชอบอะไรนอกจากตั้งหน้าตั้งตาเรียน   ภัทรมักจะมาหาพี่สาวที่คณะ  ขลุกอยู่กับกลุ่มของพราวจนสนิทสนมกันดี  ตอนนั้นภัทรสำหรับพราวคือ "น้องภัทร"  หนุ่มน้อยหน้าใส  ยิ้มสวย  ท่าทางเจ้าชู้  หล่อสำอางทุกกระเบียดนิ้ว  พูดจาน่ารักจนพี่ๆ พากัน "ปลื้ม" เป็นที่เกรียวกราวไปทั้งคณะ สำหรับพราว  ภัทรเป็นภาพจำลองของน้องชายที่พราวเคยมี  แต่จากไปเพราะอุบัติเหตุตั้งแต่อายุได้เพียงสี่ปี  เหลือพราวเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่  บ่อยครั้งที่พราวเคยคิด.. ถ้าน้องยังอยู่..ก็คงอายุเท่าๆ กับภัทรในตอนนี้สินะ..  พราวจึงทั้งรักทั้งผูกพันกับ "น้องภัทร" คนนี้มากกว่าใคร พราวไม่แน่ใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างพราวกับภัทรเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่.. ภัทรไม่เคยจีบพราว  และพราวก็ไม่เคยคิดกับภัทรมากไปกว่าพี่น้อง.. หากความรักมีทางเดินของมันเสมอ  เมื่อพราวรู้ตัว.. ภัทรก็ก้าวเข้ามาเป็นคนรู้ใจของพราวเสียแล้ว สี่ปีแล้วที่คบกันมา  จนพราวและภัทรเรียนจบ  ทำงานและใช้ชีวิตหนุ่มสาวออฟฟิศกันมาเข้าปีที่สาม  พราวจึงเริ่มรู้สึกว่า.. ภัทรไม่โตขึ้นจาก "น้องภัทร" เมื่อวันวานเอาเสียจริงๆ ภัทรยังงอแง  แสนงอนและเอาแต่ใจตัวเองเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน  อาจจะมากขึ้นกว่าเก่าด้วยซ้ำ  เนื่องจากถูกพราวตามใจไปเสียทุกอย่าง  ด้วยความเอ็นดู  บวกกับความไม่อยากมีเรื่องนั่นเอง อาการแสนงอน  ขี้อ้อน  โยเยของภัทรนี้  พราวเคยรู้สึกว่ามันน่ารักนักหนา  เมื่อครั้งที่ภัทรยังเป็น "น้องภัทร" ที่พราวแสนจะรักและเอ็นดู  หากเมื่อวันนี้ภัทรกลายมาเป็น "ภัทร" คนที่พราวกำลังวางแผนอนาคตด้วย  พราวจึงรู้สึกเอาจริงๆ จังๆ ว่า กำลังจะทนต่อไปไม่ได้อีกแล้ว.. พราวส่งกรงมะเหมี่ยวให้เด็กที่บ้าน  ก่อนจะรีบถอยรถออกมาก่อนที่ผู้เป็นบิดาจะออกมาเจอเข้า  แล้วก็จะมีเรื่องต้องถกเถียงกันอีกว่า พราวไปตะลอนๆ อยู่นอกบ้านทุกวันหยุดทำไม  หรือไปขลุกอยู่กับภัทรทำไม.. พราวเบื่อคำถามเหล่านี้ของพ่อกับแม่เต็มที  เพราะพราวเองก็ให้คำตอบไม่ได้.. หรือจะพูดให้ถูกคือ  พราวไม่พยายามหาคำตอบให้ตัวเองต่างหาก.. อย่างที่ไม่พยายามหาคำตอบให้ตัวเองมานานแล้วในทุกเรื่องที่เกี่ยวกับภัทร ภัทรไม่ชอบมาหาพราวที่บ้าน  อ้างว่าไกล  เพราะอยู่เกือบถึงชานเมือง  แต่พราวก็รู้.. ว่าเป็นเพราะเมื่ออยู่ในสายตาพ่อแม่ของพราว  ภัทรไม่สามารถ "อ้อน" พราวได้เต็มที่ต่างหาก  ขืนภัทรมาทำเสียงออดๆ หรือตะโกนร้องเพลงอย่างที่ชอบทำ  ให้พ่อของพราว ซึ่งเป็นนายตำรวจชั้นนายพล  หรือแม่ของพราว  ผู้เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยได้ยินเข้าสิ  พราวยังนึกไม่ออกว่าระหว่างพ่อกับแม่  ใครจะตะเพิดภัทรออกไปจากบ้านก่อนกัน แต่พราวก็ดูออก  ว่าภัทรไม่ได้กลัวพ่อกับแม่พราวจนหงอแบบหนูกลัวแมว  แต่คงเป็นความรู้สึกอึดอัด  เพราะไม่อาจเป็นตัวของตัวเองเสียมากกว่า "ภัทรมีความสุขที่สุดเวลาอยู่กับพราว  เพราะภัทรได้เป็นตัวของตัวเองที่สุด"  ภัทรย้ำกับพราวทุกครั้งที่ทะเลาะกันในประเด็นของครอบครัว  ถึงอย่างไรพราวก็อยากให้ภัทรเป็นที่รักของคนในครอบครัวพราว  เช่นเดียวกับที่พราวรักภัทร แต่ภัทรดูจะไม่ให้ความร่วมมือเอาเสียจริงๆ เมื่อยืนยันอย่างมั่นคงทั้งแววตาและน้ำเสียงว่า "เวลามีคนอื่นอยู่ด้วย  ภัทรเกร็ง  ไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง.." แน่นอนว่าภัทรไม่อาจ "เป็นตัวของตัวเอง" ได้เมื่อมีบุคคลที่สามอยู่ด้วย  ในเมื่อการ "เป็นตัวของตัวเอง" ของภัทรนั้นประกอบไปด้วยการทำเสียงเล็กเสียงน้อยอ้อนพราว  ในเวลาที่เขาอยากจะอ้อน  การลุกขึ้นมาโวยวาย  ทุ่มเถียง  ด้วยความต้องการจะเอาชนะเหมือนเด็กๆ ในเวลาที่เขาต้องการจะเถียง  ไปจนถึงการวางอำนาจ  สั่งโน่นสั่งนี่  พูดจากระทบกระเทียบ  ล้อเลียน  ไปจนถึง "วีน" ใส่พราวในเวลาที่เขาอยากจะทำ ภัทรไม่ใช่ผู้ชายเลวร้ายจนถึงกับใช้กำลังกับผู้หญิง หรือขึ้นเสียงด่าหยาบๆ คายๆ กับใคร  แต่ภัทรก็ความน่าเอือมระอาในแบบของภัทร  ที่เจ้าตัวไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากวนโทสะคนรอบข้างขนาดไหน  อย่างการโต้เถียงแบบเด็กๆ  ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร  เพียงแต่ต้องการจะเอาชนะ.. ก็เท่านั้นเอง  และแน่นอนว่า "คนรอบข้าง" ที่ต้องผจญกับนิสัยเสียๆ ของภัทรมากที่สุดก็จะเป็นใครไปไม่ได้..นอกจากพราว บางครั้งถ้าภัทรไม่พอใจอะไรขึ้นมา  ภัทรจะไม่แสดงออกเสียด้วยซ้ำว่าไม่พอใจ  ไม่ว่าจะทางคำพูดหรือการกระทำ  หากเดินหนีไปดื้อๆ อย่างไม่รู้ไม่ชี้  ก่อนจะหายหน้าไปพักหนึ่ง  และไม่ว่าใครจะติดต่อทุกวิถีทางอย่างไร  ภัทรก็แกล้งเงียบเฉยเสียอย่างนั้น  จนเมื่ออารมณ์ดีขึ้นแล้วนั่นแหละ จึงเดินกลับมาหาพราวเองด้วยรอยยิ้มแจ่มใสราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งให้พราวงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า  จนชินไปเอง.. หนึ่งในความเอาแต่ใจของภัทรก็คือ  การขอให้พราวย้ายออกมาอยู่คนเดียว ภัทรชักแม่น้ำทั้งห้ามาเกลี้ยกล่อมจนพราวย้ายออกไปเช่าอพาร์ทเมนต์ใจกลางเมืองได้สำเร็จ  แม้ว่าพราวจะไปอยู่บ้างไม่อยู่บ้าง  เพราะพราวชอบที่จะกลับมาอยู่บ้านที่มีบริเวณ  มีสีเขียวเย็นตาของต้นไม้  มากกว่าอยู่ในกล่องแคบๆ แต่ภัทรก็ไม่เดือดร้อน  วันไหนที่พราวอยู่อพาร์ทเมนต์  และภัทรไม่มีงานเร่งด่วน  ภัทรก็จะแวะมานั่งๆ นอนๆ หรือซื้อกับข้าวสดมาแสดงฝีมืออย่างที่เขาชอบ นี่คือข้อดีอย่างหนึ่งของภัทร  คือเมื่ออยู่ด้วยกัน  ภัทรจะเป็นคนทำอาหารทุกอย่าง  พราวมีหน้าที่แค่ล้างผัก  หั่นผัก  จัดโต๊ะ  แล้วก็ล้างจานเท่านั้นเอง.. แต่ก็นั่นแหละ.. พราวอยากจะถอนใจ  ที่ภัทรทำให้  ไม่ใช่ว่าเพราะภัทรจะอยากเอาใจ  หรือไม่อยากให้พราวลำบากอะไรหรอก.. แต่เป็นเพราะภัทรเชื่อมั่นว่าภัทรทำอร่อยกว่าพราวต่างหาก แวบหนึ่งที่พราวถามตัวเองว่า.. "น้องภัทร" คนที่พราวเคยรักและเอ็นดูหายไปไหนกันนะ..  ทำไมวันนี้จึงเหลือแต่ผู้ชายอีกคนหนึ่ง.. ที่เต็มไปด้วยข้อเสียและความน่ารำคาญต่างๆ นานา  จนพราวไม่สามารถจะ "รักและเอ็นดู" ได้อย่างสุดหัวใจอีกต่อไป.. ทั้งที่พราวเองก็แน่ใจ  ว่าภัทรไม่ได้เปลี่ยนไป  ภัทรเป็นของภัทรอย่างนี้มานานนักหนาแล้ว.. บางที.. อาจจะเป็นพราวเองที่เป็นฝ่ายเปลี่ยนไป.. +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : โยษิตา - [ 1 ก.พ. 49 13:44:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พราวจอดรถที่หน้าปากซอยคอนโดมิเนียมของภัทร  ตรงหน้าร้านต้มเลือดหมูและโจ๊กเจ้าประจำ  ที่ภัทรมักจะขอให้พราวซื้อเข้าไปฝากภัทรอยู่เรื่อยๆ ทั้งที่คอนโดภัทรเองอยู่ห่างจากปากซอยเข้าไปไม่ถึงสองร้อยเมตรดี พราวเดินเข้าไปในร้าน  สังหรณ์ใจเมื่อเห็นคนน้อยกว่าปกติ  แล้วก็ต้องถอนใจอย่างหมดหวัง  เมื่อถามคนขายแล้วได้ความว่า โจ๊กหมดแล้ว  หากเมื่อก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ  จึงเข้าใจ.. ก็มันบ่ายโมงกว่าเข้าไปแล้วนี่นะ  โจ๊กที่ไหนจะยังมาขายอยู่อีกเล่า.. พราวเดินข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อซื้อราดหน้า  ลังเลนิดหนึ่งว่าควรจะโทรเข้าไปถามภัทรดีหรือไม่  ว่าอยากกินอย่างอื่นนอกจากโจ๊กอีกไหม  แต่เมื่อนึกถึงปฎิกิริยาของภัทรที่จะตามมา  พราวก็ต้องถอนใจ  บอกตัวเองให้สงบปากสงบคำไว้จะดีที่สุด  เพราะภัทรก็คงจะโวยวายเอากับพราวจนได้นั่นแหละว่าที่ภัทรอดกินโจ๊ก  ก็เพราะพราวเห็นมะเหมี่ยวสำคัญกว่าภัทร.. นี่ฉันจะบ้าไปแล้วหรือไง.. กะอีแค่โจ๊ก  ทำไมต้องประสาทขนาดนี้ด้วยนะ.. พราวสะบัดศีรษะไล่ความคิดทั้งหมดออกจากหัวอย่างหงุดหงิด  เมื่อเดินฝ่าไอแดดมาจนถึงร้านที่ต้องการ  หากแล้วก็ต้องหงุดหงิดยิ่งขึ้น  จนแทบอยากจะดึงทึ้งผมตัวเองให้หายอัดอั้น  เมื่อพบว่าร้านราดหน้าพี่พราวกับภัทรเคยมากินด้วยกันบ่อยๆ นั้นปิดสนิท  มีข้อความเขียนแปะไว้ตัวโตๆ ว่า ปิดสองวัน ให้ตายเถอะ  จะปิดสองวันไหนก็ช่าง  ทำไมต้องมาปิดวันที่พราวจะต้องซื้อไปฝากภัทรด้วยเล่า  แถมยังเป็นวันที่โจ๊กฝั่งตรงข้ามหมดแล้วเสียอีก พราวเหลียวซ้ายแลขวา  ก่อนจะออกเดินไปตามตึกแถวในย่านนั้นอย่างเซ็งๆ  มองหาร้านอะไรที่พอจะซื้อไปให้ภัทรกินได้  ในเมื่อตัวพราวเองก็หิวแสนหิว  เพราะวิ่งวุ่นกับมะเหมี่ยวมาตั้งแต่เช้า แดดยามบ่ายของกรุงเทพฯ ปลายเดือนกุมภาพันธ์ประกาศศักดาความเป็นเมืองร้อนได้เป็นอย่างดี  พราวเดินไปเพียงไม่กี่ช่วงตึกก็เหงื่อท่วม  หากร้านอะไรต่อมิอะไรที่เรียงรายอยู่นั้นก็ดูจะไม่ถูกใจพราวเอาเสียเลย  พราวเดิน เดิน และเดิน จนรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะคลั่งแล้วนั่นแหละ  จึงตัดสินใจเลือกร้านข้าวมันไก่เล็กๆ ร้านหนึ่งที่อยู่ตรงหน้า  ด้วยความรู้สึกว่า.. พอกันที.. มากกว่าอยากกิน เมื่อได้อาหารกินกันตาย.. ตามที่พราวขนานนามให้มัน  พราวต้องเดินย้อนกลับมาอีกไกล  กว่าจะถึงไฟแดงที่ข้ามถนน  และยังต้องยืนตากแดดอีกร่วมห้านาที  กว่าสัญญาณไฟจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว  ไฟแดงอะไรกันนานนักนะ  พราวคิดอย่างหงุดหงิด  นานจนพราวอยากจะรีบๆ วิ่งข้ามไปให้รู้แล้วรู้รอด  ดูซิว่าจะมีรถคันไหนมันกล้าชนพราวมั้ย  เพราะที่นี่กรุงเทพ.. ถ้าชนคน  รู้ๆ กันอยู่ว่าอย่างไรเสียรถก็เป็นฝ่ายผิดอยู่วันยังค่ำ.. กว่าพราวจะก้าวขึ้นรถ  เปิดเครื่องปรับอากาศแรงสุดจนรู้สึกสบายขึ้นมาบ้าง  พราวก็แน่ใจว่าตัวเองเสียเหงื่อไปไม่ต่ำกว่าสองลิตร  รู้สึกอ่อนเพลียเอาจริงๆ จนอยากจะล้มตัวลงนอนเสียเดี๋ยวนั้น  แต่ก็กัดฟันขับรถไปจนถึงคอนโดมิเนียมของภัทรได้สำเร็จ ภัทรมาเปิดประตูรับพราวด้วยอาการกุลีกุจอ  ไม่ได้ดีใจที่ได้เจอพราว  แต่น่าจะเป็นเพราะของกินมาถึงมือแล้วเสียมากกว่า "พราวมาช้าจัง  ได้โจ๊กมารึเปล่า"  ดูคำถามแรกของภัทรซี "โจ๊กหมดละภัทร  แถมร้านราดหน้าก็ปิดอีก  พราวเลยซื้อข้าวมันไก่มาให้"  พราวบอกพลางยื่นถุงอาหารที่ถืออยู่ให้ภัทร  ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขกอย่างหมดแรง "ข้าวมันไก่ !!" ภัทรทำท่าขนพองสยองเกล้าขึ้นมาทันที  "ภัทรไม่กินนะ กลัวไข้หวัดนก" พราวยกมือขึ้นเสยผมค้าง  กระพริบตาปริบก่อนจะอุทาน "จะบ้าเหรอ"  พราวพูดได้แค่นี้จริงๆ  หากเมื่อเห็นหน้างอๆ ของภัทร  จึงบอกเสียงอ่อนลง "ไม่เป็นไรมั้งภัทร  เค้ากินกันทั้งเมือง" "ไม่เอา  ภัทรไม่กิน"  ภัทรยืนยันหน้าคว่ำ  ทำปากอูด  แก้มป่อง  ท่าทางเหมือนเด็กชายจอมซนที่กำลังงอน  ก่อนจะสำทับ "เมื่อกี๊ภัทรก็โทรเข้ามือถือพราว  จะบอกว่าโจ๊กไม่ต้องใส่ใข่นะ  กลัวไข้หวัดนก  แต่โทรไม่ติด"           "แบตหมดมั้ง"  พราวหยิบกระเป๋าถือออกมาค้นหาโทรศัพท์ติดตามตัว  แล้วก็พบว่าแบตเตอรี่ไม่ได้หมดอย่างที่คิด  เพียงแต่เธอเปิดระบบสั่นไว้  ..ก็หลังจากภัทรโทรเข้ามาครั้งแรกนั่นแหละ  พราวไม่อยากเสียสมาธิในการขับรถ  จึงปิดเสียงเสียให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป  ทำให้ไม่ได้ยินที่ภัทรโทรเข้ามา  พราวกดดูมิสคอล  ก่อนจะเงยหน้าขึ้นบอกภัทรยิ้มๆ  อย่างไม่คิดอะไรมาก "อ้าว  ไม่ใช่แฮะ  พราวไม่ได้ยินเอง"   หากหน้าที่งออยู่แล้วของภัทรกลับงอหนักเข้าไปอีก  เจ้าตัวเริ่มออกฤทธิ์ด้วยการถามเสียงแข็ง "พราวตั้งใจไม่รับใช่ไหมล่ะ  รำคาญภัทรละซิ" พราวหยุดยิ้ม  นับหนึ่งถึงสามในใจ  อธิบายอย่างสั้นที่สุดว่า "ไม่ได้รำคาญ  พราวตั้งเป็นระบบสั่นไว้น่ะ  เวลาขับรถกลัวเสียสมาธิ" ภัทรเม้มปากนิ่ง  ไม่พูดอะไรอีก  เพียงแต่บอกให้รู้ว่าภัทรงอนแล้วนะ  พราวต้องง้อละนะ พราวอยากจะถอนใจ  หรือพูดอะไรแรงๆ  ออกไปสักคำให้ภัทรเลิกหาเรื่องกันเสียที  หากทั้งความเหนื่อยและความหิวทำให้ไม่มีอารมณ์จะโต้เถียงหรือวิวาทกับภัทรในตอนนี้  จึงตัดบทโดยการลุกขึ้น  หยิบถุงข้าวมันไก่ขึ้นมาถือไว้  ก่อนจะบอกเรียบๆ  อย่างข่มใจที่สุด "เดี๋ยวพราวเอาไปใส่จานให้  พราวหิวจะแย่แล้ว  ตั้งแต่เช้ากินกาแฟไปแก้วเดียว" "แล้วภัทรล่ะ ยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ" เป็นคำย้อนทันควันของภัทร เป็นงั้นไป.. คราวนี้พราวถอนใจออกมาดังๆ  ก่อนจะหันหลังเดินเข้าครัวไปอย่างไม่ปรารถนาจะต่อปากต่อคำด้วยอีก หากภัทรก็ลุกตามเข้ามาอย่างไม่ยอมแพ้ "ภัทรไม่กิน"  เขาย้ำ "ภัทรอยากกินโจ๊ก  ไม่อยากกินข้าวมันไก่" พราวเริ่มรู้สึกว่าตัวเองชักจะหมดความอดทน  ทั้งความหิว  ความร้อน  ความเหน็ดเหนื่อยที่ได้ผจญมา  จนมาถึงความเอาแต่ใจตัวเองของผู้ชายตรงหน้า  มันมากเกินพอแล้วสำหรับวันนี้ "ตกลงที่ไม่กินนี่เพราะกลัวไข้หวัดนกหรือเพราะไม่อยากกินน่ะภัทร"  พราวถามเรียบๆ แต่กังวานในน้ำเสียงบอกความหงุดหงิดอย่างชัดเจน เท่านั้นเองสงครามก็เปิดฉาก "ก็ทั้งสองอย่าง  ภัทรไม่กิน  พราวจะทำไม" ภัทรกระชากเสียงถาม  ดังจนเกือบจะเป็นตะโกน "ก็ไม่ทำไม"  พราวตะเบ็งตอบ "แต่พราวหิวแล้ว  มากด้วย  ฉะนั้นพราวจะกิน  ภัทรไม่กินก็เรื่องของภัทร"  ถึงตอนนี้พราวเอาข้าวใส่จาน  เอาน้ำจิ้มใส่ถ้วยเสร็จแล้ว  จึงนั่งลงกินที่โต๊ะกินข้าวกลางห้องครัวนั่นเองอย่างไม่สนใจภัทรอีก "พราวไม่แคร์ภัทรแล้วละซิ  เมื่อวานก็ไปเที่ยวกับเพื่อน  ไม่มาหาภัทร  วันนี้ก็พาหมาไปหาหมอ  กว่าจะมาหาภัทรได้ก็บ่าย" ภัทรตะเบ็งเสียงดังขึ้นอีก  บอกให้รู้ว่าที่เขาหงุดหงิดขนาดหนักนี่ก็เพราะพราว  ที่ไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการเอาเสียเลย ภัทรทำงานออกแบบผลิตภัณฑ์ในบริษัทแห่งหนึ่ง  ช่วงใกล้กำหนดส่งงานอย่างนี้ภัทรมักจะชอบให้พราวมาอยู่ด้วยหลังเลิกงาน  เพื่อ "ปรนนิบัติ" ตามที่ภัทรเรียก  ซึ่งที่จริงก็คือการทำทุกอย่างแล้วแต่ภัทรจะใช้  ตั้งแต่ชงกาแฟ  ออกไปซื้อของกิน  เลือกเพลงดีๆ เปิดให้ฟัง ทำความสะอาดห้อง ล้างจาน  ซักผ้า  ไปจนถึงช่วยภัทรทำงานออกแบบ พราวเคยมีความสุขกับการได้อยู่ใกล้ๆ ทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้ภัทร  อย่างที่ภัทรต้องการ  หากเมื่อนานเข้า  และต้องเจอกับอารมณ์แปรปรวน  เอาแต่ใจของภัทรมากเข้า  พราวก็ชักจะเหนื่อยหน่าย  ประกอบกับในระยะหลัง  หน้าที่การงานของพราวกำลังก้าวหน้าไปด้วยดี  มีงานเลี้ยงสังสรรค์ในหมู่เพื่อนร่วมงานและเพื่อนร่วมสาขาอาชีพมากมาย  ทำให้พราวออกจะห่างภัทรไปมาก.. มากทีเดียวเมื่อเทียบกับที่เคย "ตัวติดกัน" อยู่เสมอตั้งแต่คบกันมา โดยที่พราวเองก็รู้สึกว่า  การได้ไปเปิดหูเปิดตากับเพื่อนฝูง  ไม่ว่าจะกินข้าว  ร้องเพลง หรือว่าเต้นรำ  ล้วนสนุกกว่าการต้องมานั่งรองรับอารมณ์ "เด็ก" คนหนึ่งอยู่ตลอดกาลเช่นนี้ อย่างเมื่อวานซึ่งเป็นวันศุกร์  ภัทรโทร "จิก" ให้พราวมาหาภัทรตั้งแต่บ่าย  ทั้งอ้อนวอนทั้งโวยวายจนพราวอ่อนใจ  จะปลีกตัวมาก็ไม่ได้เนื่องจากมีงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนร่วมงาน  ที่พราวเป็นตัวตั้งตัวตีจัดงานเอง   ดังนั้นภัทรจึงหงุดหงิดเอามากมาย  ที่พราว "เห็นคนอื่นสำคัญกว่าภัทร"  และยังมาในเช้าวันนี้  ที่พราวมัวแต่พามะเหมี่ยวไปหาหมอ  ทั้งที่ภัทรหิวแสนหิว   "เมื่อวานพราวเป็นคนจัดงาน  จะให้พราวทิ้งมาได้ยังไง"  พราวพยายามอธิบายซ้ำ.. เป็นครั้งที่ร้อยแปดอย่างอดทน "แล้ววันนี้ล่ะ พราวจะมาหาภัทรก่อนพามะเหมี่ยวไปหาหมอก็ได้นี่"  ภัทรย้อนชนิดไม่เว้นจังหวะหายใจ "พราวนัดหมอไว้แล้ว  จะให้บอกกี่ครั้งถึงจะเข้าใจนะภัทร"  พราวขึ้นเสียงบ้าง "แสดงว่าพราวเห็นมะเหมี่ยวสำคัญกว่าภัทร  จริงมั้ยล่ะ"  ประโยคที่พราวไม่อยากได้ยินหลุดออกมาจนได้  พราวนับหนึ่งถึงสิบในใจอีกครั้ง  บอกตัวเองว่าจะไม่ทะเลาะกับภัทรเด็ดขาด  แค่นี้พราวก็เหนื่อยพอแล้ว ภัทรมองพราวที่ก้มหน้าก้มตากินเงียบๆ ต่อไปอย่างน้อยใจ  ก่อนจะย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงกล่าวหา "ภัทรอยากกินโจ๊ก  แต่พราวก็ไม่สนใจ  มัวแต่พาหมาไปหาหมอ  อย่างนี้จะไม่เรียกว่าไม่แคร์ภัทรได้ยังไง" พราวยังนับหนึ่งไปไม่ถึงสิบ  ก็ต้องตบะแตกด้วยประโยคนี้ของภัทร "ภัทรเลิกทำตัวเป็นเด็กเสียทีได้ไหม"  พราวเงยหน้าขึ้น  กระแทกช้อนอย่างหมดความอดทน  "ทำไมต้องโวยวายกับเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างนี้ด้วย" "เรื่องอะไรไม่เป็นเรื่อง  เรื่องที่พราวไม่แคร์ภัทรน่ะเหรอ"  ภัทรย้อน  "ภัทรว่ามันเรื่องใหญ่เลยละ  ใหญ่มาก" "ไม่ใช่"  พราวรู้สึกว่าควันลอยออกจากหูตัวเองกรุ่นๆ  "เรื่องโจ๊กนี่ต่างหาก  ภัทรจะโวยวายทำไม  หิวก็กินที่พราวซื้อมาให้ก็หมดเรื่อง  ไม่เห็นจะต้องหงุดหงิดให้มันเป็นเรื่องเป็นราวเลยนี่" "ภัทรบอกว่าไม่กิน"  ภัทรย้ำด้วยสีหน้าที่บอกว่า  เขาก็เบื่อที่จะอธิบายให้พราวฟังแล้วเหมือนกัน  ทำไมพราวไม่ยอมเข้าใจเสียทีนะ "ภัทรไม่ได้พูดเรื่องโจ๊ก  ภัทรพูดเรื่องพราวไม่แคร์ภัทรต่างหาก" "พราวไม่แคร์ภัทรยังไงไม่ทราบ"  พราวยกมือขึ้นกอดอกอย่างลืมตัว  ถามด้วยกิริยาเหมือนครูดุนักเรียน ภัทรเม้มปาก  ไม่ตอบเอาดื้อๆ อย่างนั้นแหละ อย่างที่เขาชอบทำเวลาต้องการให้ใครสักคนเข้าใจ.. โดยที่เขาไม่ต้องการพูด แต่จนแล้วจนรอดพราวก็ไม่เคยเข้าใจเสียที  อย่างน้อยก็ไม่เข้าใจว่าถึงเวลาที่ควรพูด  ควรแจกแจงเหตุผลให้ชัดเจนอย่างนี้  ทำไมภัทรจึงไม่พูด  ทีเวลาโวยวายอย่างไร้เหตุผลนั่นละ  ชอบนัก "บอกมาสิภัทร  พราวไม่แคร์ภัทรยังไง"  พราวถามย้ำอย่างอดทน  ทั้งที่รู้สึกว่าตัวเองชักจะ "น็อตหลุด"  ขึ้นมาอย่างระงับไม่อยู่ "ที่พราวต้องขับรถย้อนไปย้อนมา  พามะเหมี่ยวไปหาหมอ  แล้วเอาไปส่งบ้าน  แล้วถึงวนมาหาภัทร  คนละมุมเมืองอย่างนี้  ทั้งที่พราวทั้งหิวทั้งเหนื่อย  นี่นะเหรอที่ภัทรว่าพราวไม่แคร์ภัทร" "ภัทรไม่ได้พูดถึงเรื่องวันนี้"  ภัทรตะเบ็งเสียงตอบ  ก่อนจะเงียบไปอีกอย่างแง่งอน "แล้วเรื่องวันไหน  บอกมาเลย"  พราวถามอย่างหงุดหงิด  ขวางหูขวางตากับความท่ามากของภัทรจนเกือบห้ามตัวเองไม่อยู่ อีกครั้งที่ภัทรเม้มปากนิ่ง  สะบัดหน้าด้วยท่าทางคล้ายสาวน้อยแสนงอน พราวนับหนึ่งถึงสิบในใจ.. อย่างที่นับมาไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วในวันนี้  รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ขมวดเป็นเกลียวอยู่ในศีรษะ  เมื่อถามย้ำอีกครั้ง "พราวทำอะไรที่ภัทรว่าพราวไม่แคร์ภัทร  บอกมาสิ" ภัทรยังคงปิดปากสนิท  หากสายตามองพราวอย่างกล่าวโทษเต็มที่ จากคุณ : โยษิตา - [ 1 ก.พ. 49 13:48:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สายตานี้เองที่ทำให้เกลียวที่ขมวดแน่นอยู่ในหัวพราวขาดผึงลง  พราวผุดลุกขึ้นโดยไม่ใส่ใจว่าจะกระทบเข้ากับอะไรบ้าง  รู้แต่ว่าจะทนอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว  เพราะพราวอาจจะทำอะไรที่เสียสติ  อย่างปราดเข้าไปทุบตีหรือกรีดร้องใส่ภัทร  หรืออะไรที่เลวร้ายพอๆ กันลงไป หากเมื่อก้าวเท้าออกเดิน  ภัทรก็ปราดเข้ามาขวางไว้อย่างไม่ยอมแพ้ "พราวจะไปไหน"  เขาถามเสียงกระชาก "พอแล้ว  ภัทร"  พราวหยุดเดิน  บอกภัทรด้วยเสียงเรียบสนิท  เรียบจนพราวเองก็แปลกใจ  ว่าทำไมตัวเองจึงสามารถควบคุมน้ำเสียงได้ขนาดนี้  ทั้งที่ข้างในไม่ต่างจากภูเขาไฟที่กำลังจะระเบิด พราวมองหน้าภัทร  จ้องลึกลงไปในดวงตาดำ ยาวรี  ที่จ้องพราวเขม็งอยู่เช่นกัน  เนิ่นนาน  ราวกับจะบันทึกภาพนั้นไว้ในความทรงจำ.. นาทีนั้น  ทุกอย่างรอบตัวคล้ายหยุดนิ่ง  ห้องทั้งห้องมีแต่ความเงียบ  เหมือนนานแสนนาน  กว่าโลกจะหมุนอีกครั้ง..   "เราเลิกกันนะภัทร" ในที่สุดประโยคนี้ก็หลุดออกมา  น้ำเสียงนั้นสงบ  ราบเรียบ  ราวกับไม่ใช่เสียงพราวเอง สีหน้าภัทรเปลี่ยนไปแวบหนึ่ง  เป็นวินาทีเดียวที่พราวรู้สึกว่า  ภัทรตกใจ  ก่อนที่เขาจะปรับสีหน้าเป็นปกติ  ถามเสียงแข็ง "หมายความว่ายังไง  พราว" "หมายความว่าเลิกกัน  พราวทนไม่ไหวอีกแล้ว"  พราวตอบ  เรียบสนิททั้งน้ำเสียงและแววตา "ทนอะไรไม่ไหว"  ภัทรกระชากเสียงถาม  จนพราวอยากจะขำ  แต่ก็ขำไม่ออก  คราวนี้คนตั้งหน้าตั้งตาซักกลายเป็นภัทรไปแล้วสินะ.. ทั้งที่เมื่อกี๊ยังเม้มปากแน่นอยู่เลย "ทุกอย่าง"  พราวตอบได้แค่นี้  รู้สึกขึ้นมาในวินาทีนั้นเองว่า "ทุกอย่าง" ตามความหมายของพราวคือทุกอย่างจริงๆ พราวไม่อาจแจกแจงกับภัทรได้ว่ามันมีอะไรบ้าง  เพราะถ้าบอก  ก็คงต้องบอกว่า  ทุกอย่างที่ภัทรทำ  และทุกอย่างที่ภัทรเป็น  นั่นแหละ ภัทรกระพริบตา  พราวเกือบจะแน่ใจด้วยซ้ำว่ามีละอองน้ำรื้นขึ้นมาในดวงตาคู่นั้น  หากภัทรก็ไม่ปล่อยให้พราวได้เห็นมัน  เมื่อเบี่ยงตัวหลบ  ให้พราวเดินออกไปจากห้องครัวแต่โดยดี  ตัวเขาเองเดินตามมาเงียบๆ ยืนดูพราวเก็บของกระจุกกระจิกที่รื้อออกมาเมื่อครู่นี้ใส่กระเป๋าถือโดยไม่พูดอะไรอีก พราวลุกขึ้นยืน  แม้จะรู้สึกว่าทุกก้าวของตัวเองมั่นคง  หากก็ไม่วายใจหาย  เมื่อหันกลับมาเผชิญหน้ากับภัทร  ดวงหน้าเผือดสีนั้นทำให้ใจพราววูบวับ  เพราะภาพของ "น้องภัทร" คนเก่าที่พราวแสนรักนั้นซ้อนทับขึ้นมาอย่างชัดเจน  จนพราวรู้สึกเหมือนกำลังทำร้ายน้องชายแท้ๆ ของตัวเอง ใช่สินะ.. คบกันมาสี่ปี  แม้ว่าพราวกับภัทรจะเคยทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระไม่เว้นแต่ละวัน  แต่ก็ยังไม่เคยถึงกับบอกเลิกกันอย่างในวันนี้  โดยเฉพาะพราว.. คนที่ยอมลงให้มาตลอด  เป็นฝ่ายบอกเสียด้วย.. ภัทรไม่ได้พูดอะไร  แต่แววตาของภัทรบอกพราวได้หลากหลายอารมณ์  ทั้งงุนงง  ฉุนโกรธ  เจ็บปวด  ตัดพ้อต่อว่า  และท้ายที่สุด  พราวเห็นความน้อยใจและเสียใจ  เป็นเงารางๆ อยู่ในดวงตาคู่นั้น หากพราวก็ย้ำกับตัวเองอย่างมั่นใจ  ว่าพราวตัดสินใจถูกแล้ว  พอกันทีสำหรับการเป็นพี่เลี้ยงเด็กชายที่ไม่ยอมโตคนนี้  ภัทรอาจจะเคยเป็น "น้องภัทร" ที่พราวเคยรักและเอ็นดูมากมาย  แต่เมื่อโลกหมุนไป  ทั้งพราวและภัทรเติบโตขึ้น  มันก็คงถึงเวลาแล้วที่จะต้องแยกกันไปมีชีวิตของตัวเอง อย่างไรเสียพราวก็ไม่อาจมี "น้องภัทร" อยู่กับพราวไปจนตลอดชีวิตได้อย่างแน่นอน ภัทรยังคงเงียบ  เมื่อเดินลากขาตามพราวช้าๆ ออกมาที่หน้าประตูห้อง  จนเมื่อพราวก้าวพ้นประตูออกไปแล้วนั่นแหละ  เขาจึงเอ่ยลอยๆ ด้วยน้ำเสียงคล้ายกับว่าอารมณ์เป็นปกติขึ้นแล้ว "ที่พราวบอกเลิกนี่หมายถึงจะให้ภัทรง้อใช่มั้ย.." พราวชะงัก  หันกลับไปมองภัทรอย่างไม่เชื่อสายตา  ถามเสียงหนักๆ "ภัทรคิดได้แค่นี้เองเหรอ  พราวถามจริงๆ"  ประโยคนั้นแม้ไม่ได้ตั้งใจจะเยาะ  หากกังวานในน้ำเสียงก็ทำให้คนฟังหน้าแดงขึ้น  ท่าทีภัทรเปลี่ยนไปทันควันจากอารมณ์ดี  กลายเป็นเด็กเอาแต่ใจคนเดิม "งั้นก็ไม่เป็นไร  เพียงแต่ภัทรจะบอกว่า  ภัทรจะไม่ง้อ  ก็เท่านั้นแหละ"  ภัทรลอยหน้าบอกด้วยอาการยียวน  จนพราวต้องห้ามตัวเองอย่างสุดความสามารถ  ไม่ให้หันกลับไปประเคนอะไรใส่หน้าภัทรแรงๆ สักทีอย่างที่ใจอยาก พราวหันหลังเดินจากมาโดยไม่ได้พูดอะไรอีก  บอกตัวเองว่าพอกันที  พราวเสียเวลาในชีวิตให้กับสิ่งไร้สาระนี่มากพอแล้ว  อย่างน้อยการมายืนทะเลาะกับ "เด็ก" คนหนึ่งปาวๆ นี่มันก็ทำให้พราวเสียความนับถือตัวเองไปพอสมควร "บอกก่อนนะว่าภัทรไม่ใช่พระเอกหนัง  ไม่ไปตามง้อพราวแน่ๆ บอกไว้ก่อน"  เสียงกวนประสาทยังลอยลมมาอีก พราวกดเรียกลิฟต์แรงๆ ซ้ำๆ กัน  เป็นการระบายอารมณ์อย่างไม่รู้จะทำอะไรที่ดีไปกว่านั้น  จนเมื่อลิฟต์มาถึง  พราวก็ก้าวพรวดเข้าไปโดยไม่หันกลับไปมองภัทร  วินาทีนั้นแม้แต่หน้าภัทร  พราวก็ทนมองไม่ได้อีกต่อไป หากก่อนที่ลิฟต์จะปิด  กระจกเงาบานใหญ่ภายในลิฟต์  สะท้อนภาพภัทรยืนเด่น  มองตรงมาที่พราวอย่างชัดเจน  ท่ายืนกางขานิดๆ มือสองข้างไพล่หลังไว้หลวมๆ อย่างติดจะนักเลงนั้นเป็นท่าที่พราวเจนตา  แต่ในวันนี้..อะไรบางอย่างทำให้พราวรู้สึกว่า  ภัทรกำลังยืนเคว้งคว้างอยู่คนเดียว..   อะไรบางอย่างนั้นเองที่ทำให้พราวหันกลับไปช้าๆ  มองภัทรเป็นครั้งสุดท้าย  แม้จะห่างกันจนไม่อาจเห็นสีหน้าได้ชัด  แต่พราวก็แน่ใจ  ว่าภัทรไม่ได้แสยะยิ้มกวนประสาทอย่างยียวนตามน้ำเสียงและท่าที  เกือบจะแน่ใจเสียด้วยซ้ำว่าภัทรกำลังร้องไห้.. ประตูลิฟต์ปิดลงก่อนที่พราวจะได้เห็นน้ำตาของภัทร และก่อนที่ภัทรจะได้เห็นน้ำตาของพราว.. พราวหลับตาลง  ปล่อยให้น้ำอุ่นๆ  ไหลริน  ปรารถนาจะเก็บภาพสุดท้ายของภัทรไว้ในความทรงจำให้ยาวนานที่สุด หากก็ไม่มีอะไรบอกกับพราวเลยว่า.. นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่พราวจะได้เห็นภัทร.. +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ (มีต่อนะคะ) จากคุณ : โยษิตา - [ 1 ก.พ. 49 13:53:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 (มุมนินทาตัวละคร) พระเอกน่าตบมั้ยคะ 5555 คนเขียนเขียนเองยังอดหมั่นไส้ไม่ได้เลยนะเนี่ย - -' ตอนหน้าเป็นตอนจบนะคะ   ฝากช่วยอ่านและติชมกันด้วยค่า  ^^ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 1 ก.พ. 49 13:57:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่าตบมากกกกกกกกกกก ขอบอก รอตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ธนารีย์ - [ 1 ก.พ. 49 17:07:48 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรียน ท่านสหาย โยษิตา เรื่องราวที่ผ่านมา กระผมรู้สึก หมั่นไส้ นายนั่นมาก เกือบอ่านไม่จบแน่ะ ขอรับ วิธีการนำเสนอของคุณ ชัดเจน...มาก... จนกระทั่งจุดให้กระผม...โกรธ...ทีเดียวแหละ ขอรับ นายนั่น มันไม่รู้...จริง...จริง...หรือ... ว่า... จากคนที่รัก... เปนคนที่พยายามรัก จนกระทั่ง เปนคนที่...ต้องอดทน...เพื่อรัก... ยังมีต่ออีกหรือ...ขอรับ... จักตามอ่าน...ชีเดียวแหละ... กำลังรอ...ขอรับ. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 1 ก.พ. 49 17:40:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอ้ย ทำกันได้ลงคอ รีบมาลงต่อนะค่ะ จะรออ่านค่า สงสารพราวจังเลย T T จากคุณ : N' pim_ka - ->> - [ 1 ก.พ. 49 18:36:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอ้ยย อ่านแล้ว พระเอกน่าตื๊บมากกว่านะ แบบว่ากวนสุดๆเลย เป็นอย่างงี้คร่ายจะไปทนได้กันหละเนี่ย จากคุณ : oreocream - [ 1 ก.พ. 49 18:50:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วไม่อยากเชียร์ให้คืนดีกันเลยอะค่ะ จากคุณ : nongwin - [ 1 ก.พ. 49 23:23:25 ]

ความคิดเห็นที่ 11 น่าตบมากด้วยอีกคน (ถ้าเป็นผู้หญิงทำจะไม่ว่าเลย อิอิ) จากคุณ : scottie - [ 2 ก.พ. 49 09:45:07 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนจบค่า ^^ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4073966/W4073966.html จากคุณ : โยษิตา - [ 3 ก.พ. 49 06:33:39 ]

ความคิดเห็นที่ 13 พระเอกน่าตื้บจริงๆ แต่ถ้ามองในแง่นึงก็เป็นคนที่น่าสงสารอยู่เหมือนกันนะ คือว่าไม่รู้ว่าตัวเองทำตัวในแบบที่คนอื่นเค้าทนไม่ได้ สุดท้ายทุกคนก็จะจากเค้าไปหมด โดยที่เค้าไม่รู้ตัวว่าทำผิดอะไร (โหมดมองโลกในแง่ดี อิอิ) จากคุณ : TSURUGI - [ 3 ก.พ. 49 17:59:19 ]