ฤดูหนาวแสนเงียบ นอนป่วยเพียงลำพัง เสียงเพลงแว่วดังจากอดีต อดีตที่เคยอ้างว้าง
รอยยิ้มเจือจางของผู้คนเคยรู้จัก พร่าเลือน พร่าเลือน

ร้องเพลงแห่งความเศร้า หลับใหลในราตรี แล้วพรุ่งนี้เราถึงค่อยตาย
ตายจากโลก ตายจากรัก ตายจากความทรงจำ ตายลงช้าๆ ตายลงในวันพรุ่งนี้

ฤดูหนาวแสนเงียบ ผืนดินแตกระแหงร่อนกร่อนกลายเป็นผุยผง ผงดินฟุ้งล่องไปกับลม
ต้นไม้บนผืนดิน ยืนงงงัน ผลิใบยากช้า มันเติบโตแกร็นลีบด้วยถูกบีบจากความหนาว
ความหนาวไร้สำเนียงเงียบอึ้งนิ่งงัน

วันที่โลกนิ่งงัน บทเพลงมิเคยถูกขับขาน ท่วงทำนองกร่อนร้างไปกับสายลม

23 ชั่วโมง 56 นาที เวลาของการหลงรักใครบางคน 12,750 ก.ม. ระยะทางก้าวของใครบางคนที่เดินวนไปมาอยู่ทั่วความรู้สึก 150 ล้านก.ม. ระยะทางที่เราจะถูกแผดเผาไม่เหลือแม้กระผีกจุณ
0.0 ซ.ม. ระยะทางของความรัก

โลกไม่ได้อยู่โดเดี่ยว ทำไมผมถึงเดียวดาย

ความอ้างว้างก่อเกิด ท่วมทะลักเมื่อต้องพบผู้คน เดินห่างจาก เดินห่างมา เดินห่างให้ไกลกราย
หลบซุกเสีย มิให้ผู้ใดพบ ความพึงใจกับการร้องไห้เพียงตัวเราเท่านั้นในการครอบครอง

ความอ้างว้างร้างสัมพันธ์ กระถดห่างกระเถิบหนีจากสายตา ให้มองตัวตน แค่เพียงเป็นกิมิชาติ ที่พวกเขาทั้งหลายจะไม่มีวันใส่ใจ

ไม่แบ่งปันเสียงหัวเราะให้กับใคร เฉกเช่นไม่เผยความเศร้าให้ใครเห็น ความกลัวเกาะกุมมาในรอยยิ้มของผู้คนที่ส่งให้ เบือนหน้าหนีหรือหันหลังใส่

น้ำเสียงไม่เอาอ่าว บ่นพร่ำไม่ถูกทำนองแต่จะร้องออกมา บทเพลงของคนบกพร่องผู้จมในความอ้างว้าง ร้องเพลงแห่งความเศร้า ร้องให้ตัวเองฟัง

เป็นจักจั่นที่ซุกตัวในดินยาวนาน เพียงเพื่อจะขึ้นมาตายในระยะเวลาอันรวดเร็ว
ในความแปลกแยกที่บังเกิดไม่ใช่เพราะจงใจแตกต่าง หากเป็นไปเพราะผมไม่ใช่ผู้คนของที่แห่งนี้

โลก โลก โลก โลกที่มีเธอ โลกที่ไม่มีเธอ ความแตกต่างอยู่ที่ตรงไหน เพราะว่าจะเป็นในรูปแบบใด ผมก็ไม่สามารถอยู่ร่วมได้กลมกลืนอยู่ดี

คิ้วบางๆของเธอ จูบเบาๆบนเปลือกตา กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ผมของเธอที่พาดเคลียไหล่ มือเล็กๆนั่น ที่เคยมอบความละมุนละไมให้ เธอเป็นชาวโลกใจดีที่เคยช่วยสอนผมให้รู้จักความรู้สึกแบบชาวโลก สอนผมถึงความสุขและความเศร้า

ความรู้สึกลึกลับที่ผมมิเคยเข้าใจ เฉกเช่นความลึกลับของท้องฟ้า ความลึกลับของชีวิตบนโลก ความลึกลับของอารมณ์และความรู้สึก ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจ ไม่อาจเข้าใจ

ท่ามกลางฤดูหนาวแสนเงียบ ทำไมการกรายใกล้เธอจึงทำให้อบอุ่น
ความลึกลับของอารมณ์ความรู้สึก สิ่งที่ผู้คนบนโลกเป็นไป ผมไม่เคยเข้าใจ

มีอารมณ์ความรู้สึกหลายอย่างที่ผมไม่สามารถปฏิบัติได้แบบชาวโลก
มีเพียงอารมณ์ ความรู้สึกบางอย่างเท่านั้นที่ผมสามารถกระทำได้
กระทำได้ดี ร้องไห้และเหงา

ผมคือชาวโลกพฤหัส ผู้พลัดหลงหล่นลงโลก

โลก ดาวขนาดเล็กที่สามารถยัดใส่ดาวพฤหัสได้ถึง 1,300 ลูก
ดาวพฤหัส ที่ที่ผมจากมา ดาวอันหมุนเร็วจนก้อนเมฆถูกเหวี่ยงออกเป็นแถบอยู่รอบดวง
ผมอยากกลับไปที่นั่น ผมไม่ใช่คนของที่นี่ ถ้าเป็นที่นั่นผมคงมีอารมณ์ความรู้สึกอย่างที่ควรจะเป็นไป สักวันผมคงจะได้กลับ


วันสุดท้ายที่ผมอยู่บนโลก คงเป็นวันที่ผมได้เดินทางกลับ

------------------------------------