"มีใครอยู่ไหมครับ...(ผมเอาความรักมาส่ง)" ตอนที่ 1
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4070583/W4070583.html
"มีใครอยู่ไหมครับ...(ผมเอาความรักมาส่ง)" ตอนที่ 2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4073747/W4073747.html
-- 3 --
ปรัชญ์ขับช็อบเปอร์เข้ามาจอดที่หน้าทาวเฮ้าส์หลังหนึ่ง แล้วลงจากรถไปเปิดประตูรั้วอย่างคุ้นเคย เดินเข้าไปในบ้าน ก็เห็นชายหนุ่มหน้าอ่อน รูปร่างสันทัดคนหนึ่งนั่งเอนๆดูทีวีอยู่ที่เก้าอี้รับแขก แขนข้างหนึ่งเข้าเฝือกไว้จนดูใหญ่โตเทอะทะผิดจากรูปร่าง ดูท่าทางเขาจะเคลื่อนไหวลำบากไม่น้อย เพราะเมื่อเขาเห็นปรัชญ์เดินเข้ามาก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างเก้ๆ กังๆ
พี่ปั๊บโป้....เขาเรียกด้วยความดีใจ
ปรัชญ์เข้ามานั่งที่เก้าอี้รับแขก มองชายหนุ่มรุ่นน้องแล้วส่ายหน้า รีบขัดทันที
ก็บอกแล้วไง ต้น ว่าอย่าเรียกชื่อนี้
นายต้นหรือชื่ออันวิลิศมาหราว่า ต้นตระกูล อันเป็นชื่อที่เจ้าตัวภูมิใจนักหนา นัยว่าแสดงถึงความยิ่งใหญ่และความหวังอันสูงสุดของวงศ์ตระกูล นี่พ่ออุตส่าห์บรรจงตั้งให้เชียวนะ เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับยิ้มแหยๆ
ก็ผมเรียกพี่อย่างงี้มาตั้งแต่เรายังเด็กๆ มันก็เลยชินน่ะครับ
พูดเหมือนลุงพี่เลย ปรัชญ์เปรยอย่างอ่อนใจ
ผมก็คงเหมือนลุงปีย์ละมั้งครับ ต้นว่าแล้วยิ้มๆ เรียกงี้มาตั้งแต่ก่อนที่พี่จะไปเมืองนอกอีก พอพี่กลับมาก็ห้ามผมเรียกซะอย่างงั้น ผมก็ปรับตัวไม่ทันดิ
เออๆ ไม่ต้องมาท้าวความหลัง เอาเป็นว่าแกไม่ต้องเรียกอย่างงี้อีก เข้าใจไหม
ปรัชญ์รีบตัดบททันที ต้นทำหน้าไม่เข้าใจ แต่ก็พยักหน้ารับแต่โดยดี อย่าไปขัดพี่แกจะดีกว่า เพราะดูหน่วยก้านแล้ว ถ้าเกิดการปะทะกันขึ้นมา เขาคงไม่มีทางจะสู้ได้เลย ดูหุ่นแล้วมันผิดกันมากเกินไปหน่อย ไม่ยักรู้ว่า ไอ้การไปอยู่เมืองนอกนี่จะทำให้รูปร่างสูงใหญ่ยังกับฝรั่งขนาดนี้ แหม รู้งี้ให้พ่อส่งไปตั้งแต่เด็กเหมือนพี่ปั๊บโป้มั่งก็ดีหรอก ต้นคิดอย่างเสียดาย
ก็ได้ๆ พี่ งั้นผมเรียกพี่ปั๊บก็ได้
ปรัชญ์มีสีหน้าดีขึ้น เออๆ อันนั้นก็พอทน
ต้นมองชายหนุ่มตรงหน้าแล้วคิด พี่ปั๊บโป้ เอ้ย พี่ปั๊บทั้งหล่อทั้งเท่ห์ขนาดนี้ สงสัยจะอายชื่อเล่นตัวเองละมั้ง ว่าไป มันก็ไม่เห็นน่าอายตรงไหนเลย แต่ก็นั่นแหละ อย่าไปขัดพี่แกเลยจะดีกว่า
เอ่อ แล้วเป็นไงบ้างครับ วันนี้
ปรัชญ์ส่ายหน้าทันที วันนี้หรอ เหนื่อยเหมือนกันว่ะ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าแค่ส่งจดหมายแค่นี้มันก็เหนื่อยเหมือนกัน
มันไม่ใช่แค่ส่งจดหมายนะครับพี่ แต่เราส่งข่าวคราว ความรัก ความคิดถึงไปด้วยต่างหาก มีคนรอเราอยู่อีกมาก เราสำคัญกับพวกเขามากนะครับ ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ทำหน้าที่นี้ ต้นพูดแล้วยิ้มอย่างภูมิใจ ก่อนจะหน้าสลดลงเมื่อมองไปที่เฝือกอันโตที่แขนของตัวเอง
นี่ถ้าไม่ติดว่าแขนผมหักนะ ผมไม่วานพี่ให้ช่วยหรอก เพราะผมรู้ว่าไม่มีใครเข้าใจและรักการส่งจดหมายได้เท่าผมอีกแล้ว
เออๆ ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนี่หว่า พี่ก็ตั้งใจส่งไม่ได้ทิ้งขว้างสักหน่อย ปรัชญ์ว่าแล้วมองหนุ่มรุ่นน้องอย่างขำๆ ไอ้ที่แกแขนหักมาก็เหมือนกัน ก็เพราะตั้งใจทำหน้าที่ตัวเองนั่นแหละ
จะไม่ให้ปรัชญ์ว่าอย่างนั้นได้ยังไง ก็ที่ต้นแขนหักไม่ได้เป็นเพราะงานส่งจดหมายที่มันรักหรอกหรือ วันนั้น จดหมายมามากกว่าปกติเพราะเป็นวันก่อนปีใหม่ ต้นรีบขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่งให้ทันเวลา จนเกิดอุบัติเหตุรถชน ความจริงก็ไม่เป็นอะไรมากหรอก ถ้าต้นจะไม่ฝืนสังขารเอารถมอเตอร์ไซค์ออกไปขี่ส่งจดหมายต่อ ด้วยสภาพร่างกายที่บาดเจ็บ ทำให้รถไปล้มลงไปอีก คราวนี้ไปชนกับเสาไฟฟ้า ดีนะที่ไม่ได้ขี่รถเร็วเพราะอยู่ในซอย ไม่อย่างนั้นไม่อยากจะนึกเลยว่าต้นจะมีชะตากรรมเช่นใด
โธ่ พี่ปั๊บ ผมก็แค่ทำตามหน้าที่แค่นั้นเอง ต้นว่าอ่อยๆ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ หันไปมองชายหนุ่มตรงหน้า
เอ่อ...พี่ปั๊บ
อะไร ชายหนุ่มถามแล้วเลิกคิ้ว
วันนี้พี่ไปส่งแถวไหนมาบ้าง
ปรัชญ์นิ่งไปทำท่าคิด ก่อนจะตอบออกมาอย่างไม่สนใจนัก ก็ไปมาแทบหมดพื้นที่ของแกแหละ
แล้ว...เอ่อ ไปแถวหมู่บ้านสุนทรีย์วิลล่ามาหรือเปล่าครับ ต้นทำเลียบเคียง ปรัชญ์ทำท่าคิดก่อนจะพยักหน้า
ไป นี่พี่ก็เพิ่งมาจากหมู่บ้านนั้นแหละ
ต้นมีท่าทีตื่นเต้นขึ้นมาทันทีเผลอยิ้มออกมาแล้วถามว่า
แล้วพี่เจอคนสวยท้ายซอยหรือเปล่าครับ
จากคุณ :
ชมเช้า 
- [
4 ก.พ. 49 01:24:13
]
~*~๐~*~"มีใครอยู่ไหมครับ...(ผมเอาความรักมาส่ง)"ตอนที่ ๓~*~๐~*~(ความรักหอมกรุ่น ร้อนๆ สดใหม่ สั่งตรงจากใจ ส่งให้ทุกวัน)
มาขออ่านด้วยคนนะคร๊าบ