ความคิดเห็นที่ 1 “เม่นกลับไปเถอะ โยมีงานค้างอยู่ชิ้นหนึ่งน่ะ พรุ่งนี้ต้องรีบส่ง” โยเอ่ยขึ้น เมื่อเม่นทำท่าจะก้าวเข้ามาในห้องพักของเธอ “โย คืนนี้ยังไงเม่นก็ไม่ปล่อยให้โยอยู่คนเดียวหรอก”   เม่นเอ่ยเสียงเข้ม ก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง “เม่น! กลับไปก่อนได้มั้ย โยบอกแล้วไงว่ามีงาน ” “ไม่กลับ!” “เม่น!” ถึงคราวที่ความรู้สึกที่หมุนวนอยู่ภายในทะลวงออกมานอกอก โย..พุ่งไปที่เขา และทุบไปที่เนื้อตัวของเขาอย่างไม่ยั้ง “กลับไปเลย! พูดไม่รู้เรื่อง บอกจะทำงานๆๆๆ” มือเธอยังทุบเขาอย่างพัลวัน และเขาก็ยังยืนนิ่งให้เธอทุบ จนกระทั่งเนื้อตัวเธอสั่น และก่อนที่เธอจะร้องโฮออกมานั้น เขาก็ดึงตัวเธอเข้าไปกอดไว้ “โย อย่าร้องเลยนะ เม่นรู้ว่าโยคิดอะไรอยู่” เขาเอ่ยเสียงนุ่ม และลูบผมเธออย่างปลอบโยน “เม่นไม่มีวันรู้หรอก..” เธอบอกพยายามกั้นเสียงสะอื้น “โย..คิดอะไรอยู่ล่ะ แต่เม่นบอกโยเลยนะ ว่าเม่นรักโย รักโยคนเดียว ไม่เคยจะมองใครอื่นเลย” คำพูดนั้นของเขา ทำให้น้ำตาของโยรินไหล “ดึกแล้วไปอาบเถอะนะ เดี๋ยวเม่นจะเตรียมน้ำอุ่นให้นะ..ยัยขี้แย ” เม่นว่า ก่อนจะก้มลงจูบแก้มที่เปื้อนน้ำตาของเธอ แล้วทำหน้าล้อเลียน “รสชาติไม่เปลี่ยนเลยอ่ะ เค็มชะมัด” “บ้า ไอ้เม่นบ้า!” “โห ด่าแฟนอีกล่ะ อย่างงี้ต้องโดน ” โยวิ่งหนีเข้าห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันปิดประตู เขาก็ถึงตัวเธอ “ต้องจับโยนอ่าง ” เขาทำเสียงขู่ แต่โยรู้ว่าเม่นไม่ทำแบบนั้นหรอก เขาเป็นผู้ชายที่แสนอ่อนโยน ไม่เหมือนเธอที่อารมณ์ร้าย ซ่า และก็บ้าบิ่นด้วย ทุกคำนั้นล้วนมาจากเขาทั้งนั้น นับตั้งแต่วันแรกที่เธอบอกเขาตรงๆ ว่า “ฉันชอบนายนะเม่น ” “เธอนี่ ซ่าจังนะ มาบอกชอบผู้ชายก่อน หน้าไม่อาย” เขาว่า ก่อนจะจิ้มหน้าผากเธอแรงๆ “จริงๆ นะ ฉันชอบนายจริงๆ นะเม่น เรามาเป็นแฟนกันเถอะ” “บ้าจัง แหกปากไปได้ ไม่อายคนอื่นหรือยังไง ” เขาว่า แล้วเดินหนีเธอไปเสียเฉยๆ แต่เธอก็ไม่เคยเลิกเดินตามหลังเขา กระทั่งเขาใจอ่อน “เมื่อไหร่เธอจะเลิกตามหลังฉันเสียที รำคาญนะ” “ฉันไม่เลิกหรอก จนกว่านายจะยอมเป็นแฟนฉัน” “ถ้าฉันตกลงเธอจะเลิกทำนิสัยบ้าๆ อย่างงี้ใช่มั้ย” “ฉันสัญญา” “ก็ได้ยัยบ้า แล้วก็เลิกตามหลังฉันเสียที ฉันจะเข้าห้องน้ำ” นับแต่นั้นมา เขาก็เป็นฝ่ายเดินตามหลังเธอมาตลอด เธอไม่แน่ใจนักหรอกว่าเขาจะชอบเธอตอบหรือเปล่า หรือเพราะเขารำคาญที่เธอช่างตื้อ หรือเพราะเขาหมดหวังจากพลอยจริงๆ เพราะพอจบม.ปลาย พลอยก็ไปเรียนต่อที่อังกฤษ **~*~ “คิดอะไรอยู่ล่ะ” เขากระซิบถามข้างๆ หูเธอ พร้อมกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น จนโยรู้สึกอึดอัด “โอ๊ย โยหายใจไม่ออกนะเม่น” เธอโอดครวญ “ดีสิ จะได้ตายในอ้อมแขนของเม่น” “แล้วเม่นล่ะ จะตายในอ้อมแขนของโยหรือเปล่าล่ะ” เธอย้อนถาม “แน่นอนสิ ” เม่นว่า ก่อนจะพลิกตัวเธอให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา “โย..เม่นรักโยนะ ทีหลังโยอย่ามาระแวงเม่นอีก” เขาบอกเสียงแผ่ว เธอไม่ตอบ แต่ซุกหน้ากับอกของเขาแล้วเอ่ยเสียงแผ่วตอบกลับไปว่า “โย..ขอโทษนะ ทีหลังจะไม่คิดอะไรแบบนั้นแล้ว” “จำคำพูดของตัวเองไว้ล่ะ” เขาว่า ก่อนจะจูบที่เรือนผมเธอ “แต่พลอยสวยนะเม่น สวยขึ้นมากเลย ผู้หญิงอะไรไม่รู้สวยเหมือนนางฟ้าเลย” “โย!” เม่นตวาดทันที เพราะคำพูดของโย ที่เอ่ยขึ้นนั้น เป็นคำพูดของเขาเองที่เคยรำพันให้โยฟัง เมื่อครั้นที่เขาตกหลุมรักพลอยเมื่อสมัยมัธยมต้น แต่นั่น มันก็เป็นความรักแบบเด็กๆ นี่นา “ก็จริงนี่ นา แล้วเม่นจะทำหน้ายักษ์ใส่โยทำไมอ่ะ” โยว่า พลางหันหลังให้เขา “นึกว่าจะพูดกันรู้เรื่องแล้วนะนี่” เขาพึมพำ แล้วขยับเข้าไปกอดร่างบางของเธอไว้แน่น โยพยายามสะบัดตัว แต่เม่นก็ยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น จนเธอจำยอมและหลับไปในอ้อมกอดของเขา (มีต่อค่ะ..) แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 49 15:20:45 จากคุณ : จูนิ (จูนิตา) - [ 5 ก.พ. 49 15:18:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โย ลืมตาขึ้นทันที เมื่อรู้สึกว่าริมฝีปากอุ่นๆ ทาบลงที่แก้มของเธอ เม่นอยู่ในชุดที่เตรียมจะออกไปทำงานแล้ว “เม่นไปก่อนนะ เดี๋ยวตอนเที่ยงจะโทร.หา” โยพยักหน้า แล้วดึงใบหน้าคมคายนั้นลงมาหา หอมที่แก้มสากๆ นั้น “เหม็นขี้ฟัน ” เขาว่าพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะจูบที่แก้มเธอแรงๆ แล้วเดินออกจากห้องไป โย หลับตาลงอีกครั้ง และตื่นมา เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ เป็นบก.สำนักพิมพ์แห่งหนึ่งที่เธอทำงานอยู่ด้วยนั่นเอง “เมื่อไหร่จะส่งงานล่ะโย ” พี่ปิ๋มส่งเสียงเข้มๆ มาตามสาย “ตอนเย็นน่ะค่ะพี่” โยพยายามทำเสียงใส “อย่าเบี้ยวนะ เดี๋ยวหนังสือออกไม่ทันกำหนด” “ค่ะ...ไม่เบี้ยวหรอก เย็นๆ แล้วโยจะส่งไฟล์งานไปให้นะคะ” “จะรอจ้า ” พอพี่แป๋ม วางสายไปแล้ว โยก็รีบเข้าห้องน้ำ จัดการกับตัวเองอย่างว่องไว แล้วก็มานั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานทันที โย เป็นคนวาดภาพปกพ็อตเก็ตบุ๊ค ในขณะที่เม่นเป็นช่างภาพอยู่ที่นิตยสารวัยรุ่นเล่มหนึ่ง ทั้งสองต่างมีห้องพักเป็นของตัวเอง ซึ่งอยู่ไกลกันคนละฟากฝั่งถนนเท่านั้นเอง เมื่อใดที่โย มีงานเร่ง เธอก็ไม่อนุญาตให้เม่นมาค้างด้วย ยกเว้นเมื่อคืน *~~~* เม่นรู้สึกแปลกใจที่อยู่ๆ พลอยก็มาหาเขาถึงที่ทำงาน เธอบอกกับเขาเสียใสและยิ้มหวานอย่างเคย “พอดีพลอยผ่านมาธุระแถวนี้น่ะเม่น เลยมาชวนเม่นไปทานมื้อเที่ยงด้วยกัน” “อ๋อ ได้สิ เดี๋ยวเม่นโทร.ชวนโย ก่อนนะ” “งั้นพลอยจะรอที่ลานจอดรถนะเม่น” “ครับ ” แต่เมื่อเม่นโทร.หาโย เธอก็บอกเขาว่า งานยังไม่เสร็จ และบอกให้เม่นไปทานมื้อเที่ยงกับพลอย “พลอยแค่แวะมาธุระทางนี้พอดีน่ะโย ” เม่นบอก เพราะกลัวว่าโยจะเข้าใจผิด “โย รู้” เธอพูดแค่นั้น แล้วก็วางสายไปเฉยๆ **~~~** พลอยลบมองเสี้ยวหน้าคมคายนั้นนั้นอย่างจับสังเกต นอกจากเขาจะยังหล่อเข้มแล้ว เขาก็ยังพูดน้อยและเงียบขรึมเช่นเดิมอีกด้วย “อาหารไม่อร่อยเหรอเม่น ” พลอยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเขาทานไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น “อ๋อ ก็อร่อยดีน่ะพลอย แต่ว่าเม่นไม่ค่อยหิวเท่าไหร่” เขาบอก พลางคลี่ยิ้ม แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะฝืดเต็มที่ “ท่าทางเม่นคงจะรักโยมากนะ” อยู่ๆ พลอยก็ถามขึ้น ทำให้เม่นชะงักไปนิดนึง ก่อนจะเอ่ยตอบว่า “ใช่ เม่นรักโยมาก” พลอยยิ้มรับกับคำพูดของเขา ทั้งๆ ในใจเธอนั้นแปลบปร่า เธอแอบรักเขามานานพอๆ กับที่โย..รัก เพียงแต่ตอนนั้นเธอมัวแต่เขินอาย เพราะคิดว่าการเป็นผู้หญิงที่ดีและเป็นกุลสตรีนั้นไม่ควรแสดงออก แต่ไม่คิดว่าเขาจะเลือกโย ผู้หญิงที่กล้าหาญจีบผู้ชายก่อน ถ้าเพียงแต่ตอนนั้นเธอกล้าหาญอย่างโย บางทีคนที่ได้อยู่เคียงข้างเขาอาจเป็นเธอก็ได้ แต่ในเมื่อเข็มนาฬิกามันไม่เคยหมุนกลับ เธอก็จะเดินไปข้างหน้าพร้อมๆ กับนาฬิกา และช่วงชิงสิ่งที่เคยคิดว่ามันควรเป็นของเธอมาตั้งแต่แรก เพราะพลอยเชื่อมั่นในเสน่ห์และคุณสมบัติของตัวเองว่าเหนือกว่าโยทุกอย่าง ทั้งรูปร่างหน้าตา ฐานะ และการศึกษา “เม่น บ่ายนี้เม่นไปดูหนังกับพลอยได้มั้ย” “คือ .” เขาอึกอัก จริงๆ จริงๆ แล้วบ่ายนี้เขาไม่มีงาน และสามารถจะกลับห้องพักหรือไปที่ไหนก็ได้ แต่เขาก็ไม่อยากไปไหนกับพลอย เพราะกลัวความรู้สึกของโย “ไม่เป็นไร หรอกเม่น เดี๋ยวโย จะเข้าใจผิด พลอยไปดูคนเดียวก็ได้” อาจเพราะน้ำเสียงเศร้าๆ หรือแววตาหมองๆ นั้นก็ได้ที่ทำให้เม่นใจอ่อน “ไม่เป็นไรหรอกพลอย เดี๋ยวเม่นไปเป็นเพื่อนพลอยก็ได้” *~~~* โย วางโทรศัพท์ลงอย่างงุนงง เพราะอยู่ๆ แก้ม เพื่อนสนิทในกลุ่มคนหนึ่ง ก็โทร.มาบอกว่า พลอยโทร.ไปหาและบอกว่ากำลังไปดูหนังกับเม่น แล้วทำไมเธอไม่รู้เรื่องนี้เลย เม่นทำไมไม่บอกเธอ หรือว่า เขา คิดแค่นั้นน้ำตาของโย ก็ไหลริน คงถึงเวลาที่พลอยจะได้สิ่งที่เป็นของเธอตั้งแต่แรก และคงถึงเวลาที่โยจะได้ลิ้มรสความขมขื่นจากการพลัดพรากจากคนที่รัก ความเจ็บปวดจากการไม่สมหวังในรัก เหมือนอย่างที่พลอยเคยรับเมื่อ 9 ปีก่อน   เมื่อเม่นโผล่หน้าเข้ามาในห้องพักของเธอ ในขณะที่น้ำตาของโย เหือดหาย “โย ” เม่นมองหน้าเธอ รู้สึกแปลกใจกับแววตาเย็นชา “เม่น กลับไปหาพลอยเถอะนะ” “โย! เม่นขอโทษนะที่ไม่ได้บอกโย เรื่องไปดูหนังกับพลอย” “มันไม่เกี่ยวเรื่องนั้นหรอกเม่น! แต่เม่นกับพลอยควรจะได้คบกันตั้งแต่แรก แต่เป็นเพราะโย ตื้อเม่น แถมยังไปบอกพลอยว่าชอบเม่นมาก ทั้งๆ ที่ตอนนั้นพลอยก็ชอบเม่นอยู่” “โย! “ เม่นครางออกมาได้เท่านั้นจริงๆ และก่อนที่เขาจะเอ่ยอะไรออกมา โยก็ผลักเขาออกมาจากห้อง และปิดประตูใส่หน้าเขาทันที (มีต่อค่ะ-) แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 49 15:34:01 จากคุณ : จูนิตา - [ 5 ก.พ. 49 15:30:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เม่นทิ้งตัวลงบนเตียงนอน อย่างปวดใจ คำพูดของโยยังดังก้องอยู่ในหู ตอนนั้นพลอยเองก็ชอบเขา แต่เพราะโย พูดกับพลอยว่าชอบเขา พลอยจึงไม่กล้าที่จะแสดงออกให้เขารับรู้หรอกหรือ ใช่ ตอนนั้นเขาชอบพลอยมาก เพราะเธอเป็นเด็กสาวที่สวย และมีกิริยาเรียบร้อยอ่อนหวาน เธอเป็นผู้หญิงในฝันของเขาและเด็กผู้ชายอีกหลายๆ คนในเวลานั้น เพราะท่าทางนิ่งๆ เรียบร้อยของเธอ ทำให้เขาไม่กล้าบอกความในใจและเขาก็คิดว่าเธอไม่สนใจเขา กระทั่งเธอไปเรียนต่อเมืองนอก และมีผู้หญิงจอมซ่า บ้าบิ่นคนหนึ่งมาวิ่งตามหลัง ตะโกนว่าชอบเขาอย่างไม่อายใคร ตอนแรกเขาก็นึกรำคาญ เพราะคิดว่าเธอกล้าเกินไป แต่พอได้พูดคุยคบหา ก็รู้ว่าโย เป็นคนที่น่ารัก คุยสนุก และเวลาที่เขาอยู่กับเธอ เขาไม่ต้องประหม่าหรือเกร็งเหมือนย่างเวลาที่อยู่ต่อหน้าพลอย โย ทำให้เขาอยู่ด้วยแล้วสบายใจ มีความสุข และเขาก็รู้ว่าความรักนั้นไม่จำเป็นว่าใครจะรักใครก่อน แต่สำคัญอยู่ที่ว่าระหว่างรักนั้น เป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับคนสองคน เขาไม่เคยมีความคิดที่จะเลิกกับโยเลย และไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะดี น่ารักไปกว่าเธออีกแล้ว โยไม่รู้หรอกว่านิสัยซ่า บ้าบิ่น ของเธอนั้นทำให้เขานึกชื่นชม เพราะอย่างน้อยๆ เธอก็ได้อยู่กับคนที่เธอรัก ที่เธอเลือก ในขณะที่เขากับพลอย ไม่กล้าแม้จะมองสบตากัน เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น เขาไม่รับสายเพราะเป็นเบอร์โทร.ที่เขาไม่คุ้นเคย แต่โทรศัพท์ของเขาก็ยังคงดัง “ครับ เม่นพูด” “พลอยเองนะเม่น ” เม่นถึงกับนิ่งงันไปทันที เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าพลอยต้องการอะไรกันแน่ “พลอยอยู่ข้างล่างนี่เองเม่น ขอพลอยขึ้นไปคุยกับเม่นหน่อยนะ” “พลอยมีอะไรหรือเปล่า ” “มีเรื่องสำคัญจะคุยกับเม่น” พูดจบเธอก็วางสายทันที และเพียงไม่กี่นาที พลอยก็มาหยุดอยู่หน้าห้องของเขา เม่นลังเลอยู่เพียงครู่ ก่อนจะเปิดประตูให้เธอ พลอยยิ้มสดใสให้เขา ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ในห้องนั่งเล่น “มีอะไรเหรอพลอย นี่มันดึกมากแล้วนะ” เม่นถามออกไปตรงๆ “เม่น เราต้องคุยกันตรง ๆ แล้วนะ” พลอยเอ่ยเสียงจริงจัง พร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือเขาไว้ “อะไรเหรอพลอย ” “ถามจริงๆ นะเม่น เมื่อก่อนเม่นชอบพลอยหรือเปล่า” เม่นอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยออกมา “ใช่ เมื่อก่อนเม่นชอบพลอย ” “พลอยก็ชอบเม่นเหมือนกันนะ แต่ตอนนั้นพลอยอายที่จะแสดงออก แถมโย ยังมาบอกว่าชอบเม่นอีก พลอยเลยยิ่งไม่กล้า” “ครับ โยก็บอกเม่นอย่างนั้นเหมือนกัน” “เหรอ นี่แสดงว่าโย..รู้แล้วเหรอว่าเรา ” “ครับ โยรู้ว่าเราไปดูหนังด้วยกัน” “เมื่อกี้พลอยก็โทร.ก็หาโยนะ โยบอกว่าเลิกกับเม่นแล้ว” “โย บอกเลิกเม่นน่ะพลอย” พลอยยิ้มให้ ก่อนจะผวาเข้ามากอดร่างเขาไว้ “พลอยยังรักเม่นอยู่นะ” พลอยคิดว่าเขาจะโอบกอดเธอตอบ แต่เปล่าเลยเขากลับผลักเธอออก แล้วเอ่ยขึ้นว่า “แต่ตอนนี้เม่นไม่ได้ชอบพลอย เม่นรักโยคนเดียวเท่านั้น” “เม่น!” “ขอโทษนะพลอย เรื่องระหว่างเรามันสายเกินไปที่จะเริ่มต้น เพราะหัวใจเม่นมีแต่ความรักให้โยเท่านั้น” “เม่น!” พลอยอุทานอย่างตกใจ ก่อนจะผลุนผลันออกจากห้องของเขาไป เม่นไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้พลอยกล้าหาญขึ้นมาได้ แต่แปลก มันไม่ได้สร้างความประทับใจให้กับเขา เหมือนอย่างที่เด็กสาวจอมซ่า บ้าบิ่นคนนั้นทำเลย หรือเพราะพลอยเป็นผู้หญิงในฝัน ที่แสนอ่อนหวานและเรียบร้อยในสายตาของเขา พอเธอทำกล้าขึ้นมา มันทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ยังไงชอบกล และถึงตอนนี้เธอก็ทำลายภาพในฝันของเขาที่เคยมีไปแล้วจริงๆ   เวลานี้ไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือความฝัน เขามีแต่โยเท่านั้น *~~~* โยรู้สึกหงุดหงิดมากที่เม่นเอาแต่เดินตามหลัง ขณะที่เธอเดินไปซื้อของใช้ในซูเปอร์มาร์เก็ตใต้ถุนคอนโดฯ กระทั่งเธอขึ้นมาถึงห้องพัก เขาก็ยังตามไม่เลิก “โย ” เธอชะงัก ขณะที่กำลังจะก้าวเข้าห้อง “มีไร ” เธอย้อนถามเสียงห้วน “เม่นรักโย และไม่มีวันกลับไปคบกับพลอยหรือกับใครอื่นเด็ดขาด” “เม่นชอบพลอย พลอยเป็นผู้หญิงในฝันของเม่นมิใช่เหรอ” “ตั้งแต่ที่เม่นรักโย เม่นก็ไม่เคยคิดถึงพลอยหรือใครอื่นเลยนะ” “ไม่เชื่อ!” “โย ทำไมไม่เชื่อกันบ้างล่ะ” “พลอยทั้งสวย เก่ง ดูดีไปทุกอย่าง เม่นจะไม่ชอบได้ยังไงล่ะ” “อ๋อ คิดยังงี้เหรอ คิดว่าเม่นเป็นคนแบบนั้นเหรอ เสียแรงคบกันมาตั้งนาน!” เม่นรู้สึกว่าโย ดูถูกความรักของเขาเกินไป “ได้...ในเมื่อโยเชื่อแบบนั้น เม่นก็จะไม่ยุ่งกับโยก็ได้” เขาหมุนตัวเดินจากไปอย่างฉุนเฉียว ปล่อยให้โย มองตามหลังเขาด้วยม่านน้ำตา “เม่น ” โยครางออกมาอย่างใจหาย ก่อนจะวางของที่ซื้อมาไว้หน้าห้อง วิ่งตามหลังเขาไป “เม่น ” เธอร้องเรียกเขา แต่เขาก็ไม่สนใจจะหันกลับมามอง กระทั่งเธอมาหยุดอยู่หน้าห้องพักของเขา โยเคาะประตูห้องรัว แต่เขาก็ไม่ยอมเปิด เธอเคาะเสียงดังยิ่งขึ้น จนห้องข้างๆ โผล่หน้าออกมาด่าลั่นนั่นแหละเม่นถึงยอมเปิดประตู “เม่น โยขอโทษนะ” เธอเอ่ยเสียสั่น แต่เม่นหันหลังให้เธอ และเอ่ยเสียงเข้มว่า “เม่นจะอภัยให้โย ก็ต่อเมื่อโยยอมแต่งงานกับเม่น” โย นิ่งงันอยู่ชั่วครู่ เพราะก่อนหน้านี้เขาเคยขอเธอแต่งงาน แต่โยยังไม่แน่ใจ ว่าเขาจะลืมพลอยได้หรือเปล่า เธอรอให้เขาเจอกับพลอยอีกครั้ง และบอกกับตัวเองว่า ถ้าเขาเจอพลอยแล้ว ยังมาขอเธอแต่งงานอีก โยก็จะไม่ลังเลอีกเลย และจะเลิกคิดเกี่ยวกับพลอยทันที เธอเดินเข้าไปกอดเขาทางเบื้องหลัง “โย จะแต่งงานกับเม่น” เขาค่อยๆ หันมาทางมาเผชิญหน้ากับเธอ แล้วก้มหน้าลงมาจูบที่ริมฝีปากเธอ อย่างนุ่มนวล “ห้ามเบี้ยวนะ ” เขาเอ่ยขึ้นหลังจากถอนริมฝีปาก โยส่ายหน้า เขาดึงเธอไปกอดไว้แน่น แน่นจนโยหายใจไม่ออก แต่เธอก็ไม่โวยวายเช่นทุกครั้ง เพราะรู้ว่าเขาจะไม่ทำให้เธอตายในอ้อมแขนเขาหรอก อย่างมากก็จนกว่าเขาจะมั่นใจ ว่าเธอจะยังอยู่ในอ้อมแขนของเขาตลอดไป *--* จบค่ะ... จากคุณ : จูนิตา - [ 5 ก.พ. 49 15:44:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องสั้นเรื่องนี้ ได้แรงบันดาลใจจากภาพยนตร์เกาหลีเรื่อง รักบทใหม่ของนายเจี๋ยมเจี้ยม... สะดุดกับประเด็นที่ว่า...พระเอกปิงส์ ผู้หญิงคนหนึ่ง แต่พอได้คุยได้ใกล้ชิดกับอีกคน(ซึ่งเป็นเพื่อนของคนที่เขาปิงส์)เขากลับหลงรักเธอ... ... เรื่องแบบนี้...เกิดขึ้นได้ในชีวิตจริงของคนเรา ... มีความสุขในเดือนกุมภาฯ เดือนแห่งความรักนะคะ ทุกคน... *~~~* แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 49 16:12:30 แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 49 15:53:55 จากคุณ : จูนิตา - [ 5 ก.พ. 49 15:52:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่ารักจัง แต่พลอยนี่ไม่ไหวเลย จากคุณ : mrs_ricken - [ 5 ก.พ. 49 15:53:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาอ่านนิยายในพันทิปเรื่องแรก(เมื่อนานมากแล้ว) ก็เป็นเรื่องที่คุณจูนิเขียน..(ดอกไม้กะนายก้อนหินอ่ะค่ะ) จนตอนนี้ก็ยังติดตามอ่านอยู่นะคะ เป็น กลจ ให้ค่า.. จากคุณ : ยัยแก้มป่อง ^^ - [ 5 ก.พ. 49 17:02:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วซึ้ง จังเลยค่ะพี่จูนิ อยากมีแฟนอย่างงี้บ้างอ่ะ จากคุณ : oreocream - [ 5 ก.พ. 49 17:26:21 ]

ความคิดเห็นที่ 8 พระเอกน่ารักค่ะ สงสารพลอยเหมือนกันนะคะ จากคุณ : nongwin - [ 5 ก.พ. 49 19:13:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คิดว่าเพิ่มรายละเอียดและการดำเนินเรื่องให้ละมุนขึ้นได้ค่ะ จากคุณ : scottie - [ 5 ก.พ. 49 22:52:52 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เป็นเรื่องที่ดีอีกเรื่องนึงค่ะ ความฝันกับความจริงนี่มันต่างกันบ่อยครั้งเลยเนอะ.. ไม่ได้อ่านงานของจูนิตานานแล้วนะคะเนี่ย ได้อ่านอีกที...รู้สึกดีจัง จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 6 ก.พ. 49 08:52:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เราก็ดูหนังเรื่องนี้ สนุกดีอะ แต่...อยากให้พระเอกหล่อกว่านี้ 555 จากคุณ : chocolate-gateau - [ 6 ก.พ. 49 23:42:06 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่ารักจังเลยค่ะ พลอยนี้อะไรกันไม่ไหวเลยล่ะ จากคุณ : N' pim_ka - ->> - [ 8 ก.พ. 49 15:14:44 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หวานวึ้ต้อนรับวาเลนไทน์เลยค่ะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 13 ก.พ. 49 01:06:44 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ชอบมากๆๆๆเลยค่ะ พระเอกน่ารักจัง^^ จากคุณ : melody - [ 11 มี.ค. 49 22:11:55 A:125.24.81.181 X: TicketID:022491 ]