ความคิดเห็นที่ 1 เธอไปเสียแล้ว.. ผู้หญิงผมสั้น  ตัวเล็กเหมือนตุ๊กตาคนนั้นรีบร้อนจากไปราวกับเธอต้องการจะหนีอะไรสักอย่าง  นี่ผมทำให้เธอรังเกียจรึเปล่านะ.. หวังว่าคงไม่เป็นอย่างนั้น.. ผมพบเธอที่นี่ทุกวัน  ในเวลาบ่ายสามโมงตรง  แทบไม่ขาดไม่เกิน  เธอจะเดินเอื่อยๆ เข้ามาในสวนสาธารณะริมทะเลแห่งนี้  นั่งลงบนม้านั่งยาวตัวเดิม  ที่ดูเหมือนจะว่างคอยเธออยู่ทุกวัน  หยิบหนังสือเล่มเล็กๆ ที่ผมมองไม่เห็นว่าเป็นหนังสืออะไร  ขึ้นมาอ่าน  แล้วนั่งดื่มด่ำกับมันอยู่อย่างนั้นจนเย็นย่ำ  จนแสงสุดท้ายของดวงตะวันลับขอบฟ้าไปนั่นแหละ  เธอจึงเก็บหนังสือลงเป้  แล้วเดินเอื่อยๆ จากไปเหมือนเวลาที่เดินเข้ามา หลายวันมานี้ที่ผมสังเกตว่าเธอแอบมองผม  คงเพราะเธอเองก็รู้สึกตัวว่าผมแอบมองเธอมานานเช่นกัน  ผมชอบมองใบหน้ารูปหัวใจเล็กๆ ที่ก้มต่ำอยู่กับหนังสือ  บ้างครั้งคิ้วเรียวนั้นขมวดเข้าหากันน้อยๆ ราวกับว่าเจ้าตัวกำลังเคร่งเครียดอยู่กับเรื่องที่อ่านเสียเหลือเกิน เธอไม่ใช่ผู้หญิงสวยสะดุดตา  ใบหน้าไม่มีจุดเด่นอะไรนอกจากผิวขาวสะอาด  กับดวงตากลมโต  ที่แม้มองอยู่ไกลๆ ผมก็แน่ใจว่ามันจะต้องเป็นสีดำสนิทเหมือนท้องฟ้ายามราตรี  สีเดียวกับผมตัดสั้นแค่คอที่ดูละเอียดอ่อนราวกับเส้นไหม  ที่เธอมักจะทัดหูเอาไว้ง่ายๆ ยามที่ก้มลงอ่านหนังสือในมือ หวังว่าเธอคงไม่โกรธผมจนไม่มาที่นี่อีก  ถ้าเป็นอย่างนั้น  ผมก็คงไม่มีโอกาสได้พบเธออีก  เพราะผมไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าเธอเป็นใคร  ทั้งที่เราสองคนเห็นหน้าทุกวัน  เป็นเวลาไม่ต่ำกว่าหนึ่งเดือนเข้าไปแล้ว เราสองคนยังเป็นคนแปลกหน้าต่อกันอย่างสิ้นเชิง.. +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ วันนี้เขาจะมาไหมนะ.. ฉันวางเป้ลงบนม้านั่งยาวตัวเดิม  ก่อนจะสอดส่ายสายตามองหาเขา  วันนี้ไม่มีร่างของเขานั่งอยู่บนเขื่อนคอนกรีตเหมือนทุกวัน  เขาอาจจะรำคาญที่รู้ว่าฉันแอบมองเขากระมัง  จึงไม่มาเล่นกีตาร์ที่นี่อีก.. ฉันคิดอย่างละอายใจขึ้นมาหน่อยๆ.. หากเมื่อหยิบหนังสือออกมา  กำลังจะเปิดอ่าน  ฉันก็ได้ยินเสียงกรีดสายกีตาร์ที่คุ้นเคย  คราวนี้ดังอยู่ใกล้เสียจนฉันตกใจ เมื่อเงยหน้าขึ้น  จึงพบว่าเขาเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ ในมือถือกีตาร์ตัวเดิม  และยิ้มให้ฉันด้วยรอยยิ้มเจิดจ้าเหมือนเดิม อีกครั้งที่หัวใจฉันเต้นผิดจังหวะ.. เมื่อมองเห็นดวงตาคู่นั้นชัดๆ  มันเป็นสีน้ำเงินเข้ม.. เหมือนท้องฟ้าสีครามยามนี้จริงๆ เสียด้วย "ที่นั่งตรงนี้ว่างไหมครับ" เขาเอ่ยถามเป็นภาษาอังกฤษ  สำเนียงแปร่งน้อยๆ จนฉันคิดว่าเขาน่าจะเป็นคนฝรั่งเศสหรืออิตาลี  มากกว่าคนที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่ "ว่างค่ะ" ฉันตอบเบาๆ  รู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่วาบขึ้นมาบนใบหน้า  จนนึกโมโหตัวเอง  ก็แค่ตอบคำถามง่ายๆ ทำไมจะต้องเขินด้วยนะ  ทั้งที่ฉันเองก็ไม่ใช่สาวน้อยที่เพิ่งเคยคุยกับชายหนุ่ม  แต่ฉันก็แน่ใจ.. ว่าฉันไม่เคยรู้สึกขัดเขินจนทำตัวไม่ถูกอย่างนี้.. เพราะผู้ชายคนใดมาก่อน.. เขาทรุดตัวลงนั่งที่อีกมุมหนึ่งของม้านั่งยาวตัวเดียวกับฉันอย่างง่ายๆ  กรีดสายกีตาร์แผ่วๆ อีกครั้งก่อนจะถาม "เสียงกีตาร์ของผมรบกวนคุณหรือเปล่า" "ไม่ค่ะ  ฉันชอบฟัง"  ฉันตอบโดยไม่ต้องคิด เขายิ้มกว้างให้ฉันอีก  ก่อนจะเริ่มบทเพลงของเขาโดยไม่พูดไม่จา  เป็นเพลงเดียวกับเมื่อวาน..ที่ฉันลุกหนีเขาไปนั่นแหละ   Raindrops keep falling on my head And just like the guy whose feet are too big for his bed Nothin' seems to fit Those raindrops are falling on my head, they keep falling เสียงห้าวของเขาร้องคลอไปกับเพลงเบาๆ อย่างสบายอารมณ์  ฉันฟังอย่างเป็นสุข  จนเมื่อบทเพลงจบลงตรงท่อนที่ว่า Raindrops keep falling on my head But that doesn't mean my eyes will soon be turnin' red Crying's not for me Cause i'm never gonna stop the rain by complainin' Because i'm free Nothing's worrying me ฉันจึงยิ้มให้เขาด้วยความรู้สึกว่า  ท่าทางคงไม่มีอะไรทำให้เขาเป็นทุกข์ได้จริงๆ  ตามบทเพลงนั่นแหละ "เมื่อวานคุณยังฟังไม่ทันจบ  ผมเลยมาเล่นให้ฟังต่อ" เขายิ้มอีกแล้ว  ทำไมต้องยิ้มพร่ำเพรื่อขนาดนี้ด้วยนะ  ยิ้มนั้นสวยจนฉันแน่ใจว่า  ให้ฉันยิ้มยังไงก็คงไม่ดูมีเสน่ห์ได้เท่านี้ "ขอบคุณค่ะ"  ฉันตอบได้เท่านั้นเอง "คุณชอบทะลหรือ"  เขากอดกีตาร์เอาไว้  ถามฉันต่ออย่างชวนคุย "ค่ะ  ชอบมาก" "ผมก็ชอบ"  เขาพยักก่อนจะขยายความ  "ผมชอบฟังเสียงคลื่น  น่าเสียดายที่ตรงนี้กลายเป็นเขื่อนคอนกรีต  ถ้าเป็นหาดทรายตามธรรมชาติเสียงคลื่นจะเพราะกว่านี้  คุณว่าไหม" ฉันนึกขันเขาขึ้นมา  คงเป็นเพราะเขาเป็นนักดนตรีกระมัง  จึงแยกแยะเสียงคลื่นยามกระทบหาดทรายและคอนกรีตได้ดีกว่ากว่าฉัน  เพราะฉันฟังยังไงๆ เสียงคลื่นก็ยังเป็นเสียงคลื่นอยู่นั่นเอง "คุณล่ะ  ทำไมถึงชอบทะเล"  เขาถามยิ้มๆ เมื่อเห็นฉันเงียบไป "ฉันชอบสีน้ำทะเลค่ะ  ยิ่งในฤดูหนาวที่ท้องฟ้าใสอย่างนี้  ทะเลเป็นสีน้ำเงินเข้ม..สวยดี" ฉันอยากจะบอกว่ามันเป็นสีเดียวกับดวงตาเขาเลยละ.. แต่ก็ไม่กล้า "ผมเคยได้ยินแต่คนบอกว่าทะเลหน้าหนาวไม่สวย  สีมันเข้มจนน่ากลัว  เกินกว่าจะลงเล่นได้" "หนาวขนาดนี้จะสีเข้มหรือสีอ่อนก็คงลงเล่นไม่ไหวหรอกค่ะ"  ฉันบอกขันๆ เขาหัวเราะ   "นั่นซี  สงสัยคนพูดจะสับสนระหว่างสีกับอุณหภูมิ" เรานั่งคุยกันอยู่อย่างนั้นจนเย็นย่ำ  ดูเหมือนทั้งฉันและเขาจะลืมไปแล้วว่าต่างคนจะมาทำอะไรที่ริมทะเลแห่งนี้  หนังสือของฉันถูกวางดาย  ไม่ต่างจากกีตาร์ของเขา  ที่แม้เขาจะกอดมันไว้อย่างนั้น  แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเริ่มเล่นเพลงใดๆ อีก "มืดแล้ว  ฉันต้องกลับแล้วค่ะ"  ฉันบอก  ภาวนาให้เขาไม่แสดงน้ำใจที่จะไปส่ง  เพราะฉันก็คงลังเลที่จะตอบรับหรือปฏิเสธ "พรุ่งนี้คุณจะมาที่นี่อีกไหม"  เขากลับถามแค่นั้น  จนฉันบอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าโล่งใจหรือว่าผิดหวังกันแน่ "ก็..คงมาค่ะ" "ผมจะมารอ"  เขาลุกขึ้น  ส่งมือให้ฉันจับอย่างไม่มีพิธีรีตอง ฉันส่งมือให้เขา  หากเมื่อมือเราแตะกัน  น่าแปลกที่ฉันรู้สึกคล้ายมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ แล่นจากมือเขามาสู่ฉัน  จนฉันเกือบสะดุ้ง  และเมื่อเห็นสีหน้าเขา  ก็พบว่าเขาเองก็ทำท่าประหลาดใจเช่นกัน "ไฟฟ้าสถิตย์"  เขาบอกขันๆ เมื่อปล่อยมือฉันให้เป็นอิสระ  "วันนี้อากาศแห้ง" ฉันพยักหน้า  ทั้งที่รู้สึกว่าเขากำลังโกหกตัวเอง  และโกหกฉันไปพร้อมๆ กัน ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : โยษิตา - [ 5 ก.พ. 49 20:52:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันนี้เธอจะมาไหมนะ.. ผมวางกีตาร์ลงบนเขื่อนคอนตรีต  เมื่อเล่นเพลงจบไปแล้วเพลงหนึ่ง  แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววเธอจะเดินเอื่อยๆ เข้ามาที่นี่เหมือนทุกวัน  แน่ละ  ก็ผมมาก่อนเวลานี่นะ.. เธอคงจะเป็นนักศึกษา  หรือทำงานอะไรสักอย่างที่เลิกงานตอนบ่ายสามโมงเป็นประจำทุกวัน  ผมเดาไปเรื่อยเปื่อย  ก่อนจะนึกขันตัวเอง  นี่ผมจะมานั่งคาดเดาชีวิตเธอทำไมกันนะ คงเป็นเพราะเราคุยกันสนุกเหลือเกิน  ทั้งที่ต่างชาติต่างภาษา  เพราะแม้เราจะใช้ภาษาอังกฤษคุยกัน  แต่ก็แตกต่างกันทั้งสำเนียงและสำนวน  จนการสื่อสารออกจะทุลักทุเลไม่น้อย แต่เราก็นั่งคุยกันอยู่อย่างนั้นจนมืดค่ำ  ในสารพัดเรื่องที่แล้วแต่ผมหรือเธอจะนึกขึ้นมาได้  และน่าแปลกที่ไม่ว่าเรื่องอะไร  เราก็สามารถคุยกันอย่างออกรส  ราวกับกระหายที่จะได้คุยกับใครคนหนึ่งมานานแสนนาน แต่เมื่อเธอเดินจากไป  ผมถึงนึกขึ้นมาได้ว่าเรายังไม่รู้ชื่อของกันและกันเลย.. เรายังคงเป็นคนแปลกหน้าต่อกันอยู่เหมือนเดิม.. ไม่นานนักเธอก็เดินเข้ามา  ผมส่งยิ้มให้เธอ  อุ่นใจขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอคลี่ยิ้มตอบ  เธอคงไม่รังเกียจผม.. "สวัสดีครับ"  ผมหยิบกีตาร์  ก้าวยาวๆ เข้าไปหาเธอที่ม้านั่งยาวตัวนั้น "วันนี้อากาศอุ่นนะคะ"  เธอหยิบหนังสือออกมาจากเป้  ก่อนจะเอ่ยเหมือนรำพึง  "อุ่นจนฉันคิดถึงฤดูใบไม้ผลิ  อยากให้มาถึงเร็วๆ" "อีกไม่นานแล้ว"  ผมทอดเสียง  ก่อนจะถาม  "คุณชอบฤดูใบไม้ผลิหรือครับ" เธอยิ้มให้ผม  เป็นรอยยิ้มอบอุ่นจนผมรู้สึกว่าอากาศรอบตัวอุ่นขึ้นกว่าที่เธอว่าเสียอีก  จนอยากจะบอกเธอเหลือเกินว่า.. รอยยิ้มของเธอนั่นแหละ.. ที่เหมือนฤดูใบไม้ผลิ "ชอบค่ะ  ฉันชอบกลิ่นหอมอุ่นๆ ของดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ  ฉันว่ามันเป็นสัญญาณของการเริ่มต้น" ผมหัวเราะเบาๆ "ผมเพิ่งเคยได้ยินคนพูดว่ากลิ่นหอมอุ่นๆ ก็วันนี้เอง  คุณพูดเสียผมเห็นภาพเลย" "คุณชอบมันไหมละคะ  กลิ่นอุ่นๆ ที่ฉันว่า"  เธอถามยิ้มๆ   "ผมชอบสีอ่อนๆ ของใบไม้และดอกไม้ที่บานรับแสงแดดและสายลมอุ่น  ผมว่ามันเหมือนกับการที่เราอดทนรออะไรอย่างหนึ่ง  แล้วในที่สุดสิ่งที่เรารอก็มาถึง..  อ่อนโยนและอบอุ่นเหมือนแสงตะวัน" ผมตอบยืดยาวอย่างที่ใจนึก  ทั้งที่ชักกลัวว่าเธอจะรำคาญความเพ้อเจ้อของผมหรือไม่  แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มแจ่มใสของเธอ  ผมก็รู้ว่าผมไม่ควรจะกังวล "ฉันชอบซากุระ ชอบสีอ่อนของมันเหมือนที่คุณว่า" "ผมยังไม่เคยเห็นซากุระ  ผมเพิ่งมาที่นี่เมื่อต้นฤดูหนาวนี่เอง" "ถ้าคุณยังอยู่ต่ออีกสักสองเดือน  คุณจะได้เห็นมันแน่นอน  แล้วคุณจะหลงรักมันอย่างที่ฉันรัก" รอยยิ้มของเธอยามพูดถึงสิ่งอันเป็นที่รักนั้นแสนอบอุ่นและเป็นสุขจนผมต้องยิ้มตอบ  บอกตัวเองว่าผมอาจจะหลงรักดอกซากุระ  แต่คงไม่มากไปกว่าหลงรักดวงตากลมโต  เป็นสีดำสนิทเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืนคู่นั้นหรอก อีกครั้งที่เรานั่งคุยกันอยู่จนแสงสุดท้ายของดวงตะวันลับไปจากขอบฟ้า  โดยที่เธอไม่ได้เปิดหนังสือออกอ่าน  และผมก็ไม่ได้เล่นกีตาร์อย่างทุกวัน ผมตัดสินใจไม่ไปส่งเธออย่างที่อยากจะทำ  เพราะรู้สึกว่ามันน่าจะเป็นการเสียมารยาท  ที่คนแปลกหน้าคนหนึ่งจะก้าวเข้าไปทำความสนิทสนมกับชีวิตส่วนตัวของเธอมากกว่านี้  ตอนนี้เธออาจจะไม่รังเกียจผม  แต่หากผมเข้าไปตอแยเธอมากกว่านี้  เธออาจจะถอยห่างออกไปเลยก็ได้  และผมยอมไม่ได้ที่จะปล่อยให้เป็นเช่นนั้น ++++++++++++++++++++++++ บ่ายวันหนึ่งที่สายฝนพรมพรำ  เป็นเม็ดฝนในฤดูหนาวที่ห่างหายไปนานเหลือเกิน  ฉันมาที่นี่เหมือนทุกวัน  ลำบากนิดหน่อยที่ต้องกางร่ม  นั่งอยู่ท่ามกลางเม็ดฝนและลมหนาวที่หนาวจนจับใจเช่นนี้  แต่ฉันก็ยังเป็นสุขที่จะได้คอยเขาอยู่ตรงนี้.. อย่างทุกวัน   แล้วเขาก็เดินเข้ามาหาฉัน.. ที่ม้านั่งยาวตัวเดิม  พร้อมกับยื่นสิ่งหนึ่งมาตรงหน้า   "ซากุระครับ" ฉันรับกิ่งไม้เล็กๆ สีน้ำตาลเข้ม  มีดอกสีขาวอมชมพูอ่อนแต่งแต้มอยู่ที่ปลายกิ่งสามสี่ดอกมาอย่างงงๆ "คุณไปเอามาจากไหน  อีกตั้งนานกว่าซากุระจะบาน" "ความลับ"  เขาขยิบตา  ยิ้มกว้างอย่างที่ชอบทำ  ก่อนจะขยายความ "ผมเพิ่งได้เห็นมันครั้งแรก.. ที่ร้านดอกไม้ในเมืองน่ะครับ..  แล้วก็หลงรักมันจริงๆ อย่างที่คุณบอก  พอดีนึกถึงคุณ  ก็เลยเอามาฝาก"  เป็นคำพูดง่ายๆ แต่ก็ทำให้ใจฉันเต้นแรงขึ้นอย่างประหลาด "ขอบคุณค่ะ"  ฉันยิ้มตอบเขา   เรานั่งคุยกันอยู่อีกนาน.. เหมือนที่ทำมาทุกวันตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา  จนเย็นย่ำ.. สายฝนขาดเม็ดไปแล้วนั่นแหละ  เขาจึงหยิบกีตาร์..ที่วันนี้ห่อไว้ด้วยผ้าพลาสติกอย่างดีขึ้นมา   "มีความสุขกับสายฝนกันดีกว่า"  เขาผิวปากเป็นทำนองเพลง  ก่อนจะขึ้นสายกีตาร์ Raindrops keep falling on my head And just like the guy whose feet are too big for his bed Nothin' seems to fit Those raindrops are falling on my head, they keep falling So i just did me some talkin' to the sun And i said i didn't like the way he' got things done Sleepin' on the job Those raindrops are falling on my head, they keep falling But there's one thing i know The blues he sends to meet me won't defeat me It won't be long till happiness steps up to greet me Raindrops keep falling on my head But that doesn't mean my eyes will soon be turnin' red Crying's not for me Cause i'm never gonna stop the rain by complainin' Because i'm free Nothing's worrying me เขาจบบทเพลงลงด้วยท่าทีสบายๆ  ก่อนที่จะหันมายิ้มกว้างให้ฉันด้วยรอยยิ้มแจ่มจ้าเหมือนเคย  หากน่าแปลก..ที่คราวนี้รอยยิ้มนั้นกลับทำให้ฉันรู้สึกว่าภายในใจวูบวับ.. ราวกับใจหายอย่างบอกไม่ถูก  แต่ก็บอกตัวเองว่า  คงเป็นเพราะความหนาวจากละอองฝนเสียละมาก "พรุ่งนี้คุณจะมาที่นี่ไหม"  เขาถาม.. เหมือนที่ถามอยู่ทุกวัน  ทั้งที่คำตอบของฉันก็เหมือนเดิมอยู่ทุกวันเช่นกัน "ผมจะรอ"  เขาบอกยิ้มๆ เหมือนทุกครั้งเมื่อฉันพยักหน้า ฉันยังคงยิ้มให้เขาเช่นเคยเมื่อเดินจากมา  เป็นสุขและอบอุ่นเหมือนทุกๆ วันที่ได้เจอกัน  ไม่มีลางบอกเหตุใดๆ เลยว่า  เมื่อก้าวลงจากรถเมล์ตรงหน้าที่พัก  จะมีรถจักรยานยนต์คันหนึ่งวิ่งตรงเข้ามาฉัน  คนขับไม่ยอมหักหลบ  โดยที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเมาหรือตกใจ.. กิ่งไม้สีน้ำตาลเข้มที่อยู่ในมือฉันหลุดลอยไป  ฉันเห็นกลีบบางสีชมพูนั้นถูกบดขยี้ลงต่อหน้าต่อตา.. เสียงร้องอย่างตระหนกของผู้คนในบริเวณนั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้ยิน  ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง.. +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : โยษิตา - [ 5 ก.พ. 49 20:56:27 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดวงตะวันคล้อยต่ำลงทุกที   ผมชะเง้อมองไปทางปากทางเข้าสวนสาธารณะอย่างกระวนกระวาย  สองสัปดาห์แล้วที่เธอไม่มาที่นี่  ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรให้เธอไม่พอใจ  หรือจะเป็นเพราะเธอเบื่อที่จะพูดคุยกับผมเสียแล้ว.. น่าโมโหตัวเอง.. ที่แม้ว่าจะพบกันทุกวัน  ผมก็ยังไม่กล้าถามรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเธอจนแล้วจนรอด  ผมไม่รู้แม้แต่ว่าเธอเป็นใคร  ทำอาชีพอะไร  แต่งงานแล้วหรือว่ายังโสด  และที่แย่ที่สุด..ผมยังไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าเธอชื่ออะไร เหมือนกับเธอเป็นเพียงใครคนหนึ่ง.. คนธรรมดาคนหนึ่งที่เดินเข้ามาเงียบๆ.. ในวันที่แสนเหงาของผม  ไม่ต่างจากใครอีกหลายคนที่ผมพบเจอ  แล้วก็แยกจากกันไป  บนถนนสายยาวไกลของชีวิต แต่ผมก็รู้ดี.. สำหรับผม  เธอไม่ใช่แค่คนธรรมดาๆ คนหนึ่ง  เธอมีความหมายกับผมอย่างที่ผมไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน.. แต่ก็นั่นแหละ.. เธอคงไม่ได้เห็นว่าผมมีความหมายกับเธอ..อย่างที่ผมทึกทักไปเอง.. ผมถอนใจ.. มองกิ่งซากุระในมือ..ที่ผมได้มาจากร้านดอกไม้เหมือนอย่างเคย  ยังไม่ถึงเวลาที่ซากุระจะบาน  แต่คงถึงเวลาที่ผมจะต้องไปจากที่นี่เสียที  ผมมาเยือนประเทศนี้  ด้วยความตั้งใจว่าจะท่องเที่ยวให้ได้มากที่สุด  เท่าที่เวลาและเงินในมือจะอำนวย  เพราะอีกไม่นาน  ผมก็ต้องกลับบ้านเกิดเมืองนอน  ลงมือทำงานอย่างที่ควรจะทำมานานแล้วหลังเรียนจบ  หากว่าจะไม่แบกเป้ออกมาท่องโลกร่วมครึ่งปีอย่างที่ทำอยู่ แต่ผมก็มาหยุดอยู่ที่เมืองนี้นาน.. นานจนเกินไปเสียแล้ว  เพียงเพราะประทับใจในดวงตากลมโตสีดำสนิทคู่นั้น ผมวางกิ่งซากุระกิ่งนั้นลงบนม้านั่งยาวตัวเดิม  อย่างที่ทำมาทุกวันตลอดสามสัปดาห์  ด้วยความหวังว่าวันหนึ่งเธอคงจะเดินเข้ามา  ยิ้มให้ผมก่อนจะหยิบหนังสือเล่มเล็กๆ ออกมาจากเป้  นั่งลงอ่านข้างๆ ผม  ฟังผมเล่นกีตาร์อย่างที่เคย แต่เธอก็ไม่เคยมา.. และเธอก็คงไม่รู้ว่า.. เธอทำให้ผมไม่อาจอยู่ดูซากุระที่เมืองนี้ได้.. อย่างที่เธอเคยชวน ทุกย่างก้าวของผมหนัก..ราวกับใครเอาหินมาถ่วงเท้าทั้งสองข้างของผมเอาไว้  หากผมก็แข็งใจหันหลังเดินจากที่นั่นมา.. เก็บเพียงความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับเธอไว้ให้มากที่สุด  ว่าครั้งหนึ่งผมเคยได้พบ  และเคยได้รักใครคนหนึ่งอย่างมากมาย  รัก.. อย่างที่ไม่เคยรักใครได้เท่านี้  แม้ว่าเวลาที่เราได้พบกันจะสั้นเสียเหลือเกิน.. ผมอยากจะเรียกเธอว่า  โซลเมท.. คู่แท้.. หรืออีกครึ่งหนึ่งของชีวิตที่ผมตามหา.. หากผมก็รู้แล้วว่า.. เธอคงไม่ได้คิดเช่นเดียวกัน ผมก้าวเท้าขึ้นรถแทกซี่คันแรกที่เรียกได้  นั่งนิ่งไปอย่างนั้นจนถึงสถานีรถโดยสารระหว่างเมือง.. ลาก่อนเมืองริมทะเลที่น่ารัก  วันหนึ่งผมคงมีโอกาสได้กลับมาเยือนมันอีก.. แม้ว่าที่ตรงนั้นจะไม่มีเธออีกต่อไป ++++++++++++++++++++++++++ ฉันก้าวลงจากรถแทกซี่ที่หน้าสวนสาธารณะแห่งนั้น   แปลกใจนิดหน่อยที่เห็นรถแทกซี่อีกคันเพิ่งวิ่งจากไป  ในเวลาค่ำมืด  แถมยังหนาวเสียจนปวดกระดูกเช่นนี้  ไม่น่าจะมีใครอยากมาเดินเล่นอยู่ริมทะเลอย่างนี้ได้เลย แม้แต่ฉันเอง.. ก็ไม่ได้มาเพราะอยากจะมาเดินเล่นหรือนั่งเล่น  แต่มาเพราะอยากเจอใครคนหนึ่งเสียเหลือเกิน.. ฉันใช้ไม้เท้าพยุงตัวอย่างลำบาก  ขาข้างหนึ่งของฉันหัก  และบาดแผลที่ศีรษะก็ยังไม่หายดี  แต่ในเมื่อวันนี้แพทย์อนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว  ฉันก็ไม่ลังเลที่จะตรงมาที่นี่  ที่ที่ฉันกระวนกระวายถึงอยู่ทุกวัน.. ตลอดเวลาที่นอนรักษาตัวในโรงพยาบาล ที่สันเขื่อนคอนกรีตริมทะเลว่างเปล่า  ไม่มีร่างเขานั่งเล่นกีตาร์อยู่อย่างเคย ฉันทรุดตัวลงนั่งบนม้านั่งยาวตัวเดิมอย่างอ่อนล้า  หนาวเหน็บทั้งภายนอกและภายใน  ตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมจึงรู้สึกว่าในใจวาบลึกอย่างประหลาด.. ราวกับว่าจะไม่มีวันได้พบเจอกับเขาอีกแล้ว.. ในแสงสลัวของยามค่ำ  ฉันได้เห็นกิ่งไม้สีน้ำตาลกิ่งเล็กๆ  ถูกวางทิ้งไว้..  ตรงตำแหน่งที่เขาเคยนั่ง.. ใจฉันโลดขึ้นเมื่อหยิบมันขึ้นมาพิจารณาใกล้ๆ  กลีบดอกสีชมพูอ่อนยังสด  มีละอองน้ำเกาะพราว  แสดงให้เห็นว่าคงเพิ่งถูกวางลงเมื่อไม่นานมานี้ ฉันเหลียวมองรอบตัว  ท่ามกลางแสงมัวซัวของหลอดไฟริมทางเดิน  นอกจากเสียงคลื่นสาดซัดเขื่อนคอนกรีตแล้ว  ทั่วบริเวณนั้นเงียบสงัด  ว่างเปล่า  ไม่มีเงาของเขา  ไม่มีแม้แต่สรรพสำเนียงหรือความเคลื่อนไหวใดๆ  ทุกอย่างเงียบเชียบและหยุดนิ่งราวกับฉันนั่งอยู่คนเดียวในโลก บางทีเขาอาจจะเดินไปซื้ออะไรอุ่นๆ กินแก้หนาว  แล้วอีกไม่นานก็คงจะกลับมา  ฉันปลอบใจตัวเอง  บอกตัวเองว่าจะรอเขาอยู่ตรงนี้  ฉันคงปล่อยให้เขารอมาหลายวันเต็มที  ไม่รู้ว่าเขาจะโกรธหรือเปล่า.. ฉันนั่งรอเขาอยู่อย่างนั้น  จนละอองฝนเริ่มพร่างพรม  เป็นสายฝนที่หนาวจับใจ  คล้ายกับในวันสุดท้ายที่เราได้เจอกัน.. เพียงแต่ในวันนี้  ไม่มีเสียงกีตาร์และเสียงร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีของเขา  ไม่มีรอยยิ้มเจิดจ้าในดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่นั้น  ไม่มีอะไรสักอย่างที่จะทำให้ฉันอบอุ่นได้อย่างในวันก่อน เม็ดฝนเปลี่ยนเป็นละอองหิมะ.. เมื่อฉันค่อยๆ พยุงตัวด้วยไม้เท้า  เดินจากตรงนั้นมาอย่างช้าๆ  บอกตัวเองว่าแล้วพรุ่งนี้ฉันจะกลับมาใหม่.. รอเขาอยู่ตรงนี้อย่างที่เคยรอ  เพราะเขาคือคนที่ฉันอยากเจอที่สุด..  อยากได้ยินเสียงห้าวๆ ร้องเพลงเบาๆ คลอเสียงกีตาร์อย่างที่เคย  อยากเห็นรอยยิ้มกว้างที่เคยคุ้น  และอยากบอกกับเขาเหลือเกินว่า..ในวันคืนที่แสนเงียบเหงาในโรงพยาบาล  ฉันคิดถึงเขาเพียงใด.. ฉันประจักษ์ถึงความเปราะบางของชีวิต  ถ้าเพียงฉันก้าวเร็วกว่านี้อีกหนึ่งก้าว  ฉันก็อาจจะไม่มีโอกาสได้มานั่งอยู่ตรงนี้อีก  และคงไม่มีโอกาสได้บอกเขา.. ว่าฉันรักเขา.. รัก.. อย่างที่ไม่เคยรักใครได้เพียงนี้ ฉันยังคงมานั่งรอเขาที่เก้าอี้ยาวตัวเดิมอยู่ทุกวัน.. รออย่างมีความหวังว่า.. วันหนึ่งฉันอาจจะมีโอกาสได้บอกกับเขา  ว่าเขาคือใครคนนั้น..ที่ฉันตามหามานาน.. อาจจะเป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตที่หายไป.. อย่างที่พูดกันว่า  เมื่อพระเจ้าสร้างเราขึ้นมานั้น  ท่านได้แบ่งร่างของเราออกเป็นสองส่วน  แล้วโยนแยกกันไปคนละทิศทาง.. ในจักรวาลที่กว้างใหญ่  ดังนั้นเมื่อเราทุกคนเกิดมา.. จึงยังคงต้องตามหาอีกครึ่งหนึ่งของเราอยู่ต่อไป   และเขาเป็นคนที่ฉันคิดว่า "ใช่" เป็นคนที่เป็นอีกครึ่งหนึ่งของฉัน.. แม้ว่าฉันจะยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร  มาจากไหน  ไม่รู้แม้แต่ว่าเขาชื่ออะไร.. แต่ฉันก็ไม่เคยได้พบเขาอีกเลย.. ไม่ว่าจะรออีกกี่วันและกี่คืน +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : โยษิตา - [ 5 ก.พ. 49 21:01:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บ่ายวันหนึ่งของฤดูหนาว   ท้องฟ้าเป็นสีครามจัด  ฉันมาเดินเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะริมทะเลนี้อย่างเคย  ที่นี่ในวันนี้..ต่างจากเมื่อหลายปีก่อนที่ฉันเคยมานั่งอ่านหนังสือในยามเย็น  เพราะเต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน  เนื่องจากฝั่งตรงข้ามของสวนนี้กลายเป็นสวนสนุกสำหรับเด็กขนาดใหญ่ที่มีชื่อเสียง  ไม่เคยขาดผู้คนมาเยือน  แม้แต่ในวันทำงาน Raindrops keep falling on my head And just like the guy whose feet are too big for his bed Nothin' seems to fit Those raindrops are falling on my head, they keep falling เสียงใสๆ ที่ร้องเพลงผิดๆ ถูกๆ อย่างไร้เดียงสานั้นทำให้ฉันอดหันไปมองไม่ได้  คนร้องเป็นเด็กหญิงวัยไม่เกินสี่ขวบ  แก้มใสเป็นสีชมพูจัด  ดวงตากลมโตสีฟ้าเข้ม  รับกับเส้นผมสีทองละเอียดราวกับไหม  ที่ถูกรวบไปมัดไว้เป็นทรงน้ำพุอยู่กลางศีรษะ ลูกใครนะ.. น่ารักจริง  ฉันอุทานในใจอย่างเอ็นดู  เมื่อเห็นดวงหน้าใสนั้นชัดๆ   ก่อนที่จะต้องเบิกตากว้าง  ราวกับลมหายใจหยุดไปชั่วขณะ  เมื่อเห็นร่างสูงที่จับจูงเด็กหญิงคนนั้นอยู่.. ดวงหน้าเข้ม  ผมสีทองจัด  และดวงตาสีน้ำเงินเหมือนท้องฟ้าในวันนี้..  เป็นดวงตาที่ตราตรึงอยู่ในความทรงจำของฉันมานานแสนนาน  นานจนฉันไม่เคยคิดว่า.. ฉันจะได้เห็นมันอีก.. ดวงตาคู่นั้นกำลังมองมาที่ฉันอย่างตกตะลึงเช่นกัน  แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา  หากก้าวผ่านฉันไปช้าๆ  มือจูงเด็กหญิงตัวน้อยที่ก้าวกระโดดพลางร้องเพลงอย่างแจ่มใส  มืออีกข้างหนึ่งของเธอถูกจับจูงโดยผู้เป็นมารดา.. ตาของเราสบกันเมื่อเขาก้าวผ่านไป  ฉันมองเห็นหนุ่มน้อยผมยาว  ดวงตารื่นรมย์คนนั้นมองตอบออกมา  อย่างที่เขาก็คงเห็นสาวน้อยคนเก่ามองตอบเขาออกไปเช่นกัน.. หากเราก็ก้าวผ่านกันไป  สวนทางกัน.. ไม่ต่างจากในวันก่อนที่เราเคยได้ผ่านมาพบ.. เพียงได้ยิ้มให้แก่กันแล้วก็แยกจากกันไป เขาคงจะลืมฉันเสียแล้ว.. คงเป็นฉันคนเดียวที่ยังเก็บความทรงจำเกี่ยวกับเขาเอาไว้มากมาย.. หากแล้วฉันก็ได้ยินเสียงห้าวนั้นอีกครั้ง.. แว่วห่างออกไปเบื้องหลังฉัน.. เสียงที่ทำให้ใจฉันวาบลึก.. "ซากุระ  อย่ากระโดดซิลูก  เดี๋ยวจะหกล้ม" ฉันเกือบจะหันกลับ  เพื่อวิ่งเข้าไปกอดเขาไว้อย่างที่อยากจะทำ  อยากจะถามว่าเขาหายไปไหนมานานเหลือเกิน  ปล่อยให้ฉันรอจนหมดหวัง.. อยากจะเข้าไปถามว่าเขายังจำฉันได้บ้างไหม  จำบทเพลงที่เขาเคยร้องให้ใครคนหนึ่งฟัง  ใต้แผ่นฟ้าสีครามของฤดูหนาวเมื่อแปดปีที่แล้วได้บ้างไหม.. ฉันเกือบจะทำอย่างที่ใจนึก..  หากมือข้างหนึ่งของฉันจะไม่โดนกระตุกเบาๆ "หม่ามี้  กีตาร์อยากกินไอติม.." ฉันสูดลมหายใจยาว  ก่อนจะก้มลง  ยิ้มให้เด็กหญิงตัวน้อยที่เกาะมือฉันไว้   "เอาซี่  หน้าพาร์คมีร้านไอติม  เมื่อก่อนหม่าม้าก็มากินบ่อย" "ไชโย้"  เจ้าตัวกระโดดโลดเต้น  ปล่อยมือสองข้างจากฉันและคนเป็นพ่อ  ก่อนจะวิ่งกรีดกราดไปรอบๆ ตัวฉัน "คุณก็ตามใจลูก.. หนาวๆ อย่างนี้กินเข้าไปเดี๋ยวก็เป็นหวัด"  เสียงคนข้างตัวฉันบ่นอย่างไม่จริงจังนัก ฉันหันไปยิ้มให้เขา  ผู้ชายคนที่เอาใจใส่และห่วงใยลูกสาวตัวน้อยเสมอ  จนบางครั้งก็อาจจะเกินไป.. แต่ก็นั่นแหละ.. ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าฉันเป็นสุขมากมาย  ที่มีเขาอยู่ข้างๆ รักฉันและลูกอย่างเหลือเกินในวันนี้ "ไม่เป็นไรหรอก.. ฉันจะไม่ให้ลูกกินมาก"  ฉันบอกเขา  พลางก้มลงช้อนตัวเด็กหญิงขึ้นมากอดไว้  ใช้โอกาสนั้นลอบมองใครอีกคนหนึ่งที่เดินห่างออกไป  ใครคนที่กำลังอุ้มเด็กหญิงอีกคน.. และมองมาทางฉันเช่นกัน แม้จะไกลจนเกินจะเห็นหน้ากันได้ชัด  แต่ฉันก็รู้ว่าเขากำลังยิ้ม  เป็นรอยยิ้มแจ่มใสและเจิดจ้า  ไม่ต่างจากหนุ่มน้อยคนนั้นในวันวาน  เพียงแต่ความหมายของมันเปลี่ยนไป.. รอยยิ้มของเขาในวันนี้กล่าวคำทักทายฉันอย่างเพื่อนสนิท  เพื่อนที่แม้จะไม่ได้เจอกันมาแสนนาน  แต่ก็ยังคงจำกันได้เสมอ  มีกันและกันอยู่ในความทรงจำที่งดงามตลอดมา  และจะตลอดไป.. ฉันยิ้มตอบเขา  ด้วยรอยยิ้มที่บอกเขาในความหมายเดียวกัน.. "ไปกันเถอะ  เดี๋ยวพอเย็นแล้วร้านไอติมคนจะแน่น.."  ฉันหันไปชวนคนข้างตัวเบาๆ  ก่อนจะออกเดินไปด้วยกัน  มีเด็กหญิงตัวน้อย..ที่เป็นแก้วตาและดวงใจของเราสองคนอยู่ตรงกลาง.. ฉันยิ้มให้ท้องฟ้าสีครามเข้ม.. เหมือนดวงตาของใครคนหนึ่งในความทรงจำนั้นอีกครั้ง  บอกตัวเองว่า ณ วันนี้  ฉันมีความสุขมากมาย  และใครคนนั้นก็คงมีความสุขไม่น้อยไปกว่าฉัน.. บางครั้ง.. ใครบางคนก็เกิดมาเพื่อให้เราได้พบ  ได้รู้จัก  ได้รัก  หากมิใช่เพื่อครอบครอง.. ฉันเป็นสุข.. และเชื่อว่าเขาเองก็คงเป็นสุขเช่นกัน  เมื่อได้พบว่าคนที่รัก.. กำลังมีความสุขบนเส้นทางของตัวเอง.. ขอบคุณอะไรก็ตาม..ที่นำเรามาพบกัน  ไม่ว่าจะในวันวาน  หรือว่าในวันนี้  ณ ที่เดิมตรงนี้ และสำหรับเขา..ก็ยังคงเป็นคนที่ "ใช่" สำหรับฉันอยู่เสมอ.. ในความทรงจำ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ** เพลง Raindrops keep falling on my head ของ Engelbert Humperdink ค่ะ ** ^^ แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 49 21:28:29 จากคุณ : โยษิตา - [ 5 ก.พ. 49 21:06:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทักทายท้ายเรื่องค่ะ ^^ เอาเรื่องมาลงอีกเรื่อง.. ขยันจริงๆ เลยเรา ^^ (ไม่ยอมทำงานทำการ  มานั่งเขียนนิยายเนี้ย ขยันมากก) ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณทุกท่านที่ช่วยอ่าน และติชมไว้ในเรื่องก่อนนะคะ เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากการที่เมื่อวานได้นั่งตรงข้าม ฝรั่งคนหนึ่งบนรถไฟ  เห็นหล่อดี  ก็เลยเอามาเขียนซะเลย ฮี่ๆ (สงสารฝรั่งคนนั้นจริงๆ ไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วยเลยยย) รู้สึกไหมคะว่าบางครั้งชีวิตคนเราก็เหมือนเส้นตรง ที่ตัดกันได้ครั้งเดียว..แล้วก็แยกห่างกันไปตลอดกาล แต่เราเชื่อว่าความประทับใจ ณ จุดนั้น  ย่อมเป็นนิรันดร์ ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 5 ก.พ. 49 21:18:22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องน่ารักจังค่ะ ^_^ จากคุณ : scottie - [ 5 ก.พ. 49 23:10:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบจังค่ะ ^__^ จากคุณ : nongwin - [ 5 ก.พ. 49 23:35:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่ารักดีค่ะ มันเป็นสิ่งที่พบเจอเสมอนะ ว่าคนที่รักอาจจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไมไ่ด้ครอบครอง แต่ก็ยังรู้สึกดี ๆ จากคุณ : หนูเก๋ (หนูเก๋) - [ 6 ก.พ. 49 12:49:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบอกเหมือนกับคนอื่นๆ ว่า.... ชอบค่ะ จากคุณ : เม-ดา - [ 6 ก.พ. 49 16:42:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 บางครั้ง.. ใครบางคนก็เกิดมาเพื่อให้เราได้พบ  ได้รู้จัก  ได้รัก  หากมิใช่เพื่อครอบครอง.. ^ ^ ชอบประโยคนี้จังค่ะ...โดน^^ จากคุณ : R^oy_kam - [ 6 ก.พ. 49 17:28:03 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่า ^^ ++คุณscottie++ ขอบคุณค่า ^___^ ++คุณnongwin++ ขอบคุณค่า เย้ๆ ดีจัยๆ ^___^ ++คุณหนูเก๋++ จริงด้วยค่ะ ความรักจริงๆ ถึงไม่ได้ครอบครอง ก็ยังรู้สึกดีๆ.. ^^ ++คุณ เม-ดา++ ขอบคุณค่า ^___^ ++คุณ R^oy_kam++ ขอบคุณค่า  ดีจัยๆ ^__^ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านอีกครั้งค่า ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 8 ก.พ. 49 12:28:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 T^T ฮืออ ชอบค่ะ แต่เสียดายจัง สนุกดีค่ะ จากคุณ : N' pim_ka - ->> - [ 8 ก.พ. 49 15:01:08 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาขอบคุณคุณ  N' pim_ka อีกคนค่า ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 9 ก.พ. 49 23:15:41 ]

ความคิดเห็นที่ 14 :D จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ 25 ก.พ. 49 21:36:36 ]