ความคิดเห็นที่ 1 . . . ถ้าจะพูดถึงชีวิตผม .. ผมว่า .. ผมมีปัญหากับการดำเนินชีวิต ตามรูปแบบสำเร็จรูป .. อายุ 26 แล้ว .. ยังเรียนไม่จบ ไม่แปลกหรอกถ้าจะมองว่าผม ไม่เอาอ่าว .. แต่ผมไม่ได้มองประเด็นนี้ ว่าเป็นปัญหาใหญ่ ในชีวิตผม ยอมรับว่า .. การเรียนจบช้า ยังไงก็ตาม มันมีผลกระทบ กับชีวิตผมแน่ๆ ถึงโดยส่วนตัว ผมแทบจะไม่แคร์เลย ว่าใครจะมองผมยังไง ... แต่ที่ผมบอกว่า ชีวิตผมมีปัญหา ไม่ใช่เพราะ ผมเรียนไม่จบสักที แต่มันเพราะ .. สาเหตุ ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ตั้งหาก .. ปัจจัยหลัก ก็คือ ความคิด ที่ยึดติดกับ " ตัวตน" . . . จากคุณ : A r t F u l l Y - [ 5 ก.พ. 49 21:05:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . . . ชีวิตวัยเด็ก ... . . . ผมเป็นลูกชายคนเล็ก .. ที่เกิดมาในครอบครัวที่ไม่ได้ถึงกับร่ำรวยอะไร แต่ก็ไม่เคยต้องลำบากอะไรเหมือนกัน ที่บ้านมีคนรับใช้ คุณพ่อเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ มีคนขับรถ มีตำแหน่งหน้าที่ ที่มีอำนาจมากมาย แต่ท่านก็ทำตัวเหมือนเป็นประชาชนคนธรรมดา คนนึง ไม่เคยใช้อำนาจหน้าที่ วางอำนาจหรือทำตัวเหนือใคร . . ถ้าใครเคยเห็นหน้าผม .. ก็คงรู้ว่า ไอ้นี่ ตี๋แท้ๆ แต่จริงๆ แล้ว ที่บ้านผม เลี้ยงกันมาแบบ ครอบครัวคนไทย เพราะฝ่ายคุณพ่อของผม จะเป็นคนไทยแท้ๆ ถึงแม้ว่า คุณแม่ผม ก็เป็นอาหมวยแท้ๆ เหมือนกัน ครอบครัวเรา เหมือนจะอบอุ่นดี แทบไม่มีปัญหาอะไรเลย เท่าที่จำความได้ ไม่เคย เห็น พ่อ - แม่ มีปากเสียงกันเลย เนื่องด้วย คุณพ่อ อายุมากกว่า แม่ มากๆ .. แต่ สิ่งที่ผมมองว่า มันขาดๆ ไป คือ ความสนิทสนม .. ครอบครัวเรา ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ พี่ๆ น้องๆ พอโตๆ ขึ้น ก็ไม่ได้สนิทกัน ขนาดคุยเล่นกันได้ทุกอย่าง เหมือนเด็กๆ ความสัมพัน มันดูคล้ายๆ เป็นระบบ ทุกคนในครอบครัวรักกัน แต่เหมือน เราเขินอาย ที่จะแสดงมันออกมา ยิ่งโต .. ผมยิ่งไม่กล้ากอดแม่ ผมเขินอายที่จะบอกว่ารักแม่ ตอนเด็กๆ ผมซน .. แก่น ซ่า .. จนมาถึงช่วง ม.ต้น ผมก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่ ผมเคยออกมาโต้วาที หน้าห้อง ผมสามารถพูดให้เพื่อนๆ ในห้องขำกันได้ทั้งห้อง .. ชีวิต มันก็เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ มันเรื่อยๆ เสียจน ... ผมไม่ว่ารู้ .. ผมเริ่มเปลี่ยนไป ตั้งแต่เมื่อไหร่ ??? . . . จากคุณ : A r t F u l l Y - [ 5 ก.พ. 49 21:06:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 . . ถ้าจำอะไรไม่ผิดไป .. ช่วง มอปลาย .. ตอน ม.4 เหมือนเป็น ช่วงเวลาครั้งแรก ที่จะต้องคิด ต้องตัดสินใจ เลือกเส้นทางชีวิตย่อมๆ อย่างน้อยก็ ... จะเรียนสาย วิทย์ หรือ ศิลป์ ดีล่ะ ? บอกตรงๆ ว่า .. ตอนนั้น ยังไม่รู้ตัวหรอกว่า นี่ ku .. จะ Ent เข้าคณะอะไรดีวะ .. แต่เลือกเรียน ศิลป์ - ภาษา ด้วยเหตุผลเดียวคือ ... มันไม่ต้องเรียนเลข จำได้ว่า ตอนนั้นโง่เลขมากๆ ... แต่ที่โง่ยิ่งกว่าคือ ... ดันเจือกลืมไปว่า ตัวเองก็โง่ภาษาอังกฤษพอๆ กะเลข .. มาเรียน ศิลป์ภาษา .. ก็เรียนอังกฤษ เทอมละ 3 ตัว ฝรั่งเศส อีก 3 ตัว ... ก็นรกสิครับ ... เกรดไม่ต้องพูดถึง .. แต่นั้นไม่ใช่ประเด็นอะไรหรอก เล่าให้ฟังเฉยๆ .. . . ประเด็นคือ .. พอขึ้น ม.4 เราเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เรากลายเป็นคนพูดน้อย .. อาจจะเพราะเราเขินเพื่อนผู้หญิงด้วย .. ห้องเรา ผู้ชาย 10 คนเอง นอกนั้น หญิงหมด .. เราไม่เข้าไป ทำความรู้จักกับใครก่อน .. เพื่อนสนิทของเราทุกคน คือคนที่ เดินเข้ามาหาเรา มาทำความรู้จักกับเราก่อนทั้งนั้น .. เราไม่ได้ปิดตัวเอง .. . . . แต่เราเป็นอย่างนี้เอง เราไม่เดินเข้าไปหาใคร เราอยู่นิ่งๆ ในที่ของเรา .. . . . จากคุณ : A r t F u l l Y - [ 5 ก.พ. 49 21:07:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 . . แรกๆ .. เรานั่งเรียนคนเดียว อยู่หลังห้อง .. เราเป็นคนเดียว ที่ใช้เวลานานที่สุด ในการทำความรู้จัก และคุ้นเคย กับเพื่อนๆ ในห้อง แต่ก่อนจบ ม.6 เราก็แทบจะเป็นคนเดียว ที่คุยได้กับทุกๆ คนในห้อง .. เพื่อนๆ มักบอกว่าเรานิสัยดี .. ไม่มีปัญหากับใคร ในขณะที่เพื่อนๆ ส่วนใหญ่ แบ่งกันออกเป็นกลุ่มๆ บางกลุ่มก็ไม่ถูกกัน .. เหมือนกับว่า ... เราใช้เวลานาน ในการทำความรู้จัก แต่เวลาที่เรา รู้จักใคร เราจะใส่ความเข้าใจ เข้าไปในความคิด เข้าไปในตัวตนของเค้าเป็นพิเศษ ทำให้เราค้นพบว่า ... ทุกๆ คน มีข้อดี และ ข้อเสีย .. เรารัก ในข้อดี .. ที่เพื่อนเรามี .. และพยายาม ทำความเข้าใจ ในข้อเสีย .. ที่เพื่อนเราเป็นเช่นกัน เราเลยมีแต่เพื่อนดี ๆ ... ไม่มีใคร .. ไม่ดี หรืออยากเป็นคนไม่ดีหรอก มันมีเหตุปัจจัยทั้งนั้น .. . . . . . เราจำไม่ได้ว่า เทอมนึง เราต้องเรียนกี่วิชา .. รู้แต่ว่า มันเยอะมาก ... ตอนนั้นเราสงสัยว่า จะเรียนกันทำไมเป็นสิบๆ วิชาวะ ตอน ent จริงๆ ก็เห็นใช้อยู่แค่ไม่กี่วิชา ... แต่ ... เราไม่ได้เรียนหนังสือ เพียงแค่เพื่อไป Ent นิหว่า .. เราไม่ได้เรียน มหาวิทยาลัย เพียงเพื่อแค่ เป็นตัวรับประกัน ว่าเราจะมีงานดีๆ ทำนี่นา .. . . น่าแปลกใจ .. ที่ครั้งนึง เราถามเพื่อนสนิทคนนึง ซึ่งเรียนเก่งมาก ... ได้เกรด 3.8 Up มาตลอด จนตอนนี้ ... เธอเรียนจบ มหาวิทยาลัยชื่อดัง ด้วย เกียรตินิยม อันดับหนึ่ง เราถามเค้าว่า ... ถ้าสมมุติว่า .. การเรียนมหาลัย ไม่มีการสอบประเมินวัดผลใดๆ เลย ... ทุกคนเรียนไปเรื่อยๆ จะมาก็ได้ ไม่มาก็ได้ .. แต่ อ. ให้ผ่าน ทุกคน ครบ 4 ปี ก็เรียนจบกันทุกคน โดยที่ไม่มีเกรดเฉลี่ย มาบ่งชี้ หรือ วัดผล ใดๆ เลย .. ถามว่า ... เธอ จะตั้งใจเรียนมั้ย ? เธอตอบว่า ... ไม่อ่ะ ... ตั้งใจไป ก็ไม่เห็นได้อะไร หรือ มีอะไรแตกต่างเลย ยังไงก็จบนิ ผมก็นึกสงสัยไปว่า .. อะไร ... ที่สำคัญ และ ... อะไร ที่คนในสังคม มอง หรือให้ความสำคัญ .. ตั้งแต่เพื่อนผมคนนี้เรียนจบมา .. เธอไปสมัครงานที่ไหน ทุกที่ ยินดีรับเธอเข้าทำงาน .. แต่ เธอไม่เคยอยู่ได้เกิน 1 เดือน .. 1 อาทิตย์ 2 อาทิตย์บ้าง .. เธอมักโทรมาคุยกับผมเสมอว่า ... จนตอนนี้ เธอยังไม่เข้าใจเลยว่า เธอชอบอะไร .. เธอต้องใช้ชีวิตยังไง เธอเป็นเพื่อนที่ผมแคร์ที่สุดคนนึงเลย .. และผมก็หวังว่า วันนึง ... เธอจะพบเส้นทางชีวิต ที่เธอต้องการ . . . . . . เพื่อนๆ ในห้อง มักพูดกันว่า .. ไอ้เต้มันบ้า .. ไอ้เต้มันบ้ายังไง มาฟังกัน .. ไอ้เต้มีที่นั่งประจำ .. คือ โต๊ะหลังห้อง ตัวติดริมหน้าต่าง .. คนอื่นเค้าเรียนหนังสือกัน .. เราก็เรียนไปกับเค้า ... ฟัง อ. มั่ง ไม่ฟังมั่ง .. แต่สิ่งที่เรามักจะทำประจำก็คือ ... มองออกไปที่นอกหน้าต่าง ... . . หน้าต่างห้อง .. เปรียบได้กับ ประตู ของเรา .. แต่เป็นประตู ทางความรู้สึก อารมณ์ และความคิด .. ถ้าใครมาเห็น .. คงเหมือนกับว่าเรามองเหม่อ ... แต่เราไม่ได้เหม่อ เราคิดและรู้สึก กับภาพที่เกิดขึ้น ภายในกรอบหน้าต่างนั้นตลอดเวลา .. แมวเดินผ่าน ใบไม้ร่วง .. เด็กผู้หญิงร้องไห้ .. หรือ แม้แต่ขยะสักชิ้น ไม่รู้ว่าทำไม เราชอบมอง ... มองดูอะไรอยู่เงียบๆ แล้วคิด .. รู้สึก อะไรบางอย่าง กับ สิ่งที่เราเห็น .. ตอนนั้น เราก็ไม่รู้หรอกว่า ... เราเป็นอะไร ตอนนี้ เราเข้าใจแล้วว่า ... นั่นมันคือตัวเรา .. . . . . จากคุณ : A r t F u l l Y - [ 5 ก.พ. 49 21:08:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 . . . ช่วง ม.6 เป็นช่วงที่เราทุกคนเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น .. เราก็เป็นอีกคน ... และความสุดโต่ง ของเราก็ถูกแสดงออกมา ในช่วงนี้มากที่สุด .. แน่นอนว่า เพื่อนๆ งง .. ว่าไอ้นี่มันเป็นอะไรของมัน .. หลายๆ อย่าง ที่เราทำ .. มันเหมือนไม่มีเหตุผล เราเริ่มรู้สึกว่า บางที เราคิดอะไรไม่ค่อยเหมือนคนอื่น เราเริ่มไม่เข้าใจว่า ทำไม บางครั้ง คนเราถึงทำอะไร ที่ไม่ควรทำ และ ไม่ทำอะไรที่ควรทำ .. เราจึงคิด .. และ ทำ ในสิ่งที่คิดว่า ... เราควรทำ โดยไม่คำนึงถึงเหตุผล แต่ก็อยู่บนพื้นฐานที่ว่า การกระทำนั้น ต้องไม่ทำให้ใครเดือนร้อน ถ้าจะดูกันผิวๆ .. มันก็เหมือนกับคนไม่มีเหตุผลคนนึงนั่นแหละ แต่ผมก็ถามตัวเอง .. รวมถึงถามคนอื่นบ่อยๆ เหมือนกันว่า " เหตุผล " คืออะไร ? คือ ถ้อยคำประกอบความคิด การแสดงออก ให้ดูถูกต้องชอบธรรม ? คือ คำพูดที่ดูดี ดูมีสาระ โดยอ้างอิงจากความคิดเห็นมวลรวมของสังคม .. ที่มีแบบแผนและเป็นที่ยอมรับ ? ไม่ว่ามันจะแปลว่า อะไร .. ผมก็ไม่เคยจะมองว่ามัน มั่งคง เที่ยงตรง และเชื่อถือได้สักเท่าไหร่เลย .. บางคนก็ใช้เหตุผล เป็นเพียง ข้ออ้าง ให้การกระทำของตัวเองดูดีเท่านั้นเอง .. . . . เมื่อผมกลายเป็นคนที่คล้ายๆ กับว่า ไม่มีเหตุผล การแสดงออกของผม ก็เลยคล้ายๆ กับว่า .. ไม่มีที่มา ด้วยเช่นกัน เพราะผมเข้าใจ ของผมอยู่คนเดียว ... และผม ก็ขี้เกียจที่จะ อธิบายด้วยว่า ผมทำอะไร ไปเพื่ออะไร ? บางที .. อยู่ๆ ผมอาจจะน้ำตาไหลขึ้นมาเฉยๆ .. บางที ผมอาจจะยิ้มให้คนแปลกหน้า .. เพราะผมรู้สึกได้ว่า เค้าเป็นคนดีจัง หนักๆ เข้า ... ผมเริ่ม มีวิธีการแสดงออกในแบบของผมเอง . . . . . . ตอน ม.ปลาย ผมไม่มีแฟน ... ผมมีแต่เพื่อน .. เพื่อนสนิทผมหลายคนเป็นผู้หญิง .. ผมแคร์ ทุกคน ที่ผมรู้สึกว่าเค้าเป็นเพื่อน ... ผมแคร์ ... เสียจน เค้าไม่พูดกับผมเลย .. . . มีเพื่อนสาวคนนึง .. บ้านอยู่ใกล้ๆ โรงเรียน เค้าเดินกลับบ้านทุกวัน .. เราค่อนข้างสนิทกัน .. เธอมักจะชวนผม เดินไปส่งเสมอ .. ซึ่งผมก็ยินดี และเต็มใจ .. เราจึงเดินกลับบ้านด้วยกันเสมอ ... เย็นวันนึง ... ที่ห้องของเรา ต้องจัดบอร์ดกิจกรรม ทำให้ต้องกลับบ้านเย็นกว่าทุกวัน ... มันเย็นจนเริ่มมืด วันนั้น ... เธอบอกกับผมว่า วันนี้ไม่ต้องไปส่งนะ เดี๋ยวเธอเดินกลับเองดีกว่า .. แต่ .. มันเริ่มมืดแล้ว .. แถวนั้นก็ค่อนข้างเปลี่ยว แน่นอนว่า ผมต้องเป็นห่วงเพื่อนผมแน่ๆ ผมไม่ได้ไปส่งเธอ เพื่อที่จะทำตามที่เธอบอก ... แต่วันนั้น ผมแอบเดินตามเธอไปห่างๆ .. เพื่อให้รู้ว่า Ok .. เธอกลับถึงบ้านปลอดภัย .. แต่ ... เธอดันเห็นผม .. เรื่องมันก็เลยกลายเป็น ... ทำไม ผมต้องห่วงเธอขนาดนั้นด้วย .. ผมคิดอะไรกับเธอรึเปล่า ? ผมไม่เคยเข้าใจเลยว่า ทำไม ในความสัมพัน ในความรู้สึก ถึงยังต้องมีความระแวงสงสัย ไม่ว่าจะเพื่อน จะพี่ จะน้อง หรือจะเป็นใคร .. ถ้าแคร์ ก็คือแคร์ ถ้าห่วง ก็คือห่วง .. ทำไมคนเรา มักเอา สถานะ มาจำกัดความรู้สึก และตีกรอบมันไว้ซะเรียบร้อย .. หลังจากวันนั้น ... เธอก็ไม่คุยกับผมอีกเลย ... . . . จากคุณ : A r t F u l l Y - [ 5 ก.พ. 49 21:09:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 . . พบจบ ม.6 แน่นอนว่า ตอนนั้น ผมรู้ตัวแล้วว่า ผมอยากเรียนอะไร .. interior design นั่นคือคำตอบ .. ผมหาที่เรียน ที่ติว Drawing และวิชาความถนัด มาตั้งแต่ ช่วง ม.5 ก็เรียนรู้มาเรื่อยๆ จนพอมีทักษะ ที่พอจะเป็นพื้นฐานไปสอบกะเค้า .. ไม่รู้ว่าคิดยังไง ... แต่คิดแล้วจริงๆ นะ วันสอบ Drawing เค้าให้โจทย์มาประมาณว่า มีกระดาษ อยู่ 1 แผ่น ( เป็นแบบ ) .. ให้ทำอะไรกับมันก็ได้ แล้วก็ Drawing กระดาษแบบ อันนั้น ซึ่ง เหมือนทุกคนจะเข้ากันดี และพี่ติว ก็เคยแนะนำว่า ถ้าได้โจทย์งี้ ต้อง ขยำ กระดาษ แล้ว วาดรูปกระดาษถูกขยำนั่นซะ .. . . แต่ผม .. เอากระดาษแบบ มาพับเป็นนก .. แล้วเอากระดาษ Drawing มาเขียน ข้อความ ประมาณ 1 ย่อหน้า ว่า .. ( ประมาณนี้ ) ผมมองว่า .. สิ่งที่มนุษย์คิดว่าตัวเองทำได้ดี คือ การตั้งชื่อ นิยาม และให้ความหมาย สิ่งรอบข้าง จากมุมมองของตัวเอง .. โดยยึดเอาตัวเองเป็นแกนกลาง .. แล้วมองว่า ทุกๆ อย่างที่อยู่รอบๆ เป็นสิ่งแวดล้อมของตัวเรา ... การนิยาม และให้ความหมาย จากประสาทสัมผัส .. คือการพลาดจากเนื้อแท้ของความหมายจริงๆ ของที่สิ่งเราเห็น การเห็น ที่ไม่ต้องมอง ... เพราะการมอง ใช่ว่าเราจะได้เห็น . . การเป็นผู้รับฟัง .. การเปลี่ยนแกนกลาง ถ้าเรายอม เป็นสิ่งแวดล้อม ของต้นไม้สักต้น หรือของนกสักตัว ให้เค้าบอกกับเราเองว่า ... เค้าคือใคร .. ไม่ต้องมีชื่อ .. ไม่ต้องนิยาม ไม่ต้องให้ความหมาย .. เพียงแค่ รับฟัง ... เข้าใจ .. เราอาจจะเข้าใจ อะไรๆ มากกว่า .. แค่เพียงว่า ต้นไม้ ... คือ กิ่งก้าน ที่มีใบสีเขียว .. เพราะ อาจเป็น กาลเวลา เป็นร่มเงา เป็นความมั่นคง เป็นญาติผู้ใหญ่ .. เป็นอะไรๆ ที่เราอาจจะไม่เคยเข้าใจมาก่อนเลย .. . . ที่ผมทำวันนั้นคือ พยายาม ที่จะสื่อว่า .. เราทำได้ดีที่สุดก็แค่ ... เลียนแบบ ความเป็นธรรมชาติ จากสิ่งที่แค่สายตาเห็น .. ผมเอากระดาษ มาพับนก ... ต่อให้เด็กอนุบาล ก็ยังเข้าใจ ว่า กระดาษนั่น คือนก คือฟอร์มของนก ... แต่ถามหน่อยว่า ... มันเหมือนนกจริงๆ เหรอ ?? สำหรับผม เปล่าเลย .. แต่มันเป็นซิมโบ .. เป็นสัญลักษณ์ ที่ทำให้มนุษย์ เข้าใจตรงกัน ว่ามันคืออะไร ? มันถูกสมมติขึ้น เพื่อแทนค่าความหมาย ถ้าผม จะวาดอะไร จากสิ่งที่ตาเห็น ... ผมก็ได้แค่ เลียนแบบ แค่เปลือกนอกหรือเสี้ยวนึงของมัน ไม่มีประโยชน์ ... . . . งั้น มืง ก็อย่าเรียนมันเลย 55555 แน่นอน ... คะแนนของผม น่าจะเป็น 0 เป็นไปได้ทั้ง 2 อย่าง .. คือ ต่อให้ผม เขียนไปดีๆ ก็อาจจะสอบไม่ได้อยู่ดี หรือ มันอาจจะได้ ก็ได้นะ .. แต่ มันไม่สำคัญ มากไปกว่า ผมได้ทำ อะไรที่ผมคิดว่า ผมทำถูกแล้วนะ . . . จากคุณ : A r t F u l l Y - [ 5 ก.พ. 49 21:09:34 ]

ความคิดเห็นที่ 7 . . . แล้วผมก็ได้เข้ามาใช้ชีวิต ในรั้วมหาวิทยาลัย ที่คณะศิลปกรรม มอรังสิต .. แน่นอนว่า ผมเลือกเรียน interior เหมือนเดิม .. ชีวิตมหาลัยที่นี่ของผม ค่อนข้าง Happy มาก ตอนปี 1 ผมต้องเรียนวิชาที่เป็น FineArt ซึ่งผมชอบมากๆ เพราะได้แสดงความคิด แนวคิด .. ความรู้สึก ผ่านผลงานได้ตรงๆ แล้ว อ. ก็เปิดรับมากๆ ไม่ว่างานจะแหวก จะแปลก แค่ไหน ถ้ามันมาจากพื้นฐานของความคิดที่เราจะสื่อจิงๆ ไม่ว่า งานเรามันจะคือ จุด 1 จุด เค้าก็รับเราได้ .. . . เหมือนผมจะเจอแนวที่ชอบ และจะไม่มีปัญหาอะไรแล้ว แต่ก็หาไม่ ... ชีวิตตอนนี้ของผม อิสระมาก .. ไม่มีใครมองว่าผมบ้าอีกแล้ว เพราะเด็กคณะนี้มันบ้ากันทั้งคณะ 555 แต่แล้ว .. ก็ด้วย ความเป็นตัวผมอีกแหละ .. . . จากคุณ : A r t F u l l Y - [ 5 ก.พ. 49 21:10:00 ]

ความคิดเห็นที่ 8 . . ชีวิตในช่วงมหาวิทยาลัย เป็นอะไรที่เริ่มเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นนิดหน่อย .. แต่ก็แค่นิดหน่อยนะครับ ... เพราะรู้ตัวดีว่า ตัวเองเป็นคนนิสัยเด็กๆ อยู่แล้ว แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ จุดเปลี่ยนอีกจุดของชีวิต มันเริ่มขึ้นตอนที่ ครอบครัวผม ย้ายไปอยู่ที่ อเมริกา .. แต่เอาเข้าจริงๆ ผมไปอยู่ได้ไม่นานเท่าไหร่ ก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ .. ก็เลยขอที่บ้านกลับมาเมืองไทย แล้วก็แน่นอนว่า ไม่มีใครอยากให้กลับมาหรอก แต่ก็ไม่มีห้ามได้ ... ในที่สุดเค้าก็ยอมให้ผมกลับมา ... โดยที่ทุกคนมองว่า ผมจะไหวมั้ย ... ผมจะโตได้สักทีมั้ย ? . . กลับมาเมืองไทยเที่ยวนี้ ... ทุกอย่างเปลี่ยนไปสิ้นเชิง .. ผมต้องอยู่คนเดียว .. ต้องทำทุกอย่างเอง งานบ้านทั้งหมด จะกินจะนอนยังไง ก็ต้องรับผิดชอบตัวเองทั้งหมด .. ไม่มีใครมาหาให้เหมือนก่อน . . การอยู่คนเดียว ... มันเหงาไม่ใช่เล่นนะ . . . ถึงผมจะเป็นคนสันโดษก็ตาม .. . . . จากคุณ : A r t F u l l Y - [ 5 ก.พ. 49 21:10:34 ]

ความคิดเห็นที่ 9 . . . แต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่ทำให้ผมเรียนรู้ และทำความเข้าใจกับตัวเองได้มากขึ้นมากๆ .. จนถึงตอนนี้ เรียกได้ว่า ผมว่าผมหาตัวเองเจอแล้ว ... ผมคิดว่า ผมเข้าใจความเป็นตัวตน ความต้องการ ของตัวเอง .. เหลือก็แค่เพียง .. ผมควรจะต้องทำชีวิต ให้กลับมาสู่เส้นทางที่นำตัวเองกลับไปอยู่ในสังคม หลายๆ ปี ที่ผ่านมานี้ ผมยอมรับอะไรต่างๆ มากขึ้น .. อย่างน้อยผมก็รู้สึกว่า อย่างน้อยที่สุด ผมควรจะเรียนให้จบสักที เพื่อให้คนที่เค้าหวังในตัวผม ได้อุ่นใจ และก็เพื่อตัวผมเอง ที่จะพึ่งพาตัวเองได้อย่างเต็มที่สักที .. ในชีวิต คงมีทั้งอะไรที่เรา .. " ต้องทำ " และ " อยากทำ " ... ถ้าหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก็คงต้องพยายามปรับทัศนคติ ในสิ่งที่ต้องทำ ให้เป็นอะไรที่เราอยากทำมันไปด้วย .. ปัญหาของผมในตอนนี้ ไม่ใช่ความไม่เข้าใจ แต่เป็นเพราะ ความที่เป็นคนอ่อนไหวง่าย .. เวลาที่มีอะไรมากระทบความรู้สึก และผมมักจะทำอะไรตามความรู้สึก ... ถ้าไม่มีฟิว .. ก็ไม่ทำ นั่นแหละ สาเหตุหลัก ๆ ที่ผมเรียนไม่จบสักที .. ผมไม่มีงานไปส่ง อ. ด้วยเหตุผลที่ว่า " ผมไม่มีฟิวจะทำครับ " .. แต่นั่นมันก็ผ่านมาแล้ว ... ตอนนี้ ผมทำความเข้าใจ การทำงาน โดยไม่ต้องใช้ฟิว .. มากๆ ก็ได้ เชื่อมั้ยว่า ผมทำให้ที่บ้านหมดเงินค่าเรียนไปฟรีๆ หลายแสนเลยแหละ แต่ไม่เคยมีใครมาดุด่าหรือ ว่าผมแรงๆ เลย .. ความเข้าใจ .. คุยกันด้วยเหตุผลว่า ผมมีปัญหาอะไร .. ทำให้วันนี้ ผมก้าวต่อ ... ผมนิ่ง มั่นคง ผมไม่เหลือปัญหาด้านการเรียนใด ๆ อีก และเชื่อว่า ต่อจากนี้ จะไม่สะดุดที่ตรงไหนอีกแล้ว . . จากคุณ : A r t F u l l Y - [ 5 ก.พ. 49 21:11:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 . . ผมเชื่อว่า ถ้าผมตั้งใจ จะทำอะไรแล้ว .. มันจะต้องดี ก็มีบ้างบางครั้ง .. ที่ผมเสียดายเวลา เวลาเจอเพื่อนเก่าๆ เค้าทำการทำงาน มีเงินออกรถกับเองหมดแล้ว ย้อนมาดูตัวเอง ยังไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลย .. แต่ก็ไม่เสียกำลังใจนะ .. ผมยังมั่นใจในตัวเองเสมอ . . . ช่วงปีที่ผ่านมา เป็นช่วงที่มีโอากาสดีๆ ผ่านเข้ามาในชีวิตผม อย่างน้อย มันก็เติมเต็มความไม่มีอะไร ที่ผมเป็น .. มันเริ่มต้นจากที่นี่แหละ .. . . หลังจากที่ .. ผมเขียนเรื่องของผม ลงในสวนลุม ... ก็เป็นจุดเริ่มต้นดีๆ .. ที่ทำให้ผมได้มีโอกาส เข้ามาสู่การเป็นนักเขียน แต่มีโอกาสมีผลงานตีพิมพ์ ได้ทำอะไร ที่ทำให้ รู้สึกว่า ตัวเองมีค่ามากกว่าที่เคย ทุกวันนี้ ผมยังมีความสุข กับการ เขียนอะไร ที่อยากเขียน ไปที่ที่ๆ อยากไป ทำอะไร ที่อยากจะทำ ผมรู้สึกดี ที่มีบางคน ชอบในสิ่งที่ผมทำ ชอบเรื่องของผม ชอบภาพถ่ายของผม .. เพราะในสิ่งที่ผมทำ มันก็คือ สิ่งที่ผมเป็น ... ผมไม่ได้ต้องการให้ใคร มาเข้าใจผม แต่ผมดีใจ ทุกครั้ง ที่แค่เพียงมีใครรับฟังผม ... และเชื่อใจ .. เพราะในชีวิตจริง วันๆ นึง ผมแทบไม่ได้พูดกับใครเลย .. แต่ผมพูดทุกอย่าง จากสิ่งที่ผมทำนี่แหละ .. . . . จบแล้วดีกว่า ... ถ้าถามว่า ที่เขียนมานี่ เขียนมาทำไมตั้งยาว ก็อาจจะแค่ อยากเล่าให้ฟังมั้ง ... ใครที่มีชีวิตคล้ายๆ กัน ... คนที่ ยังไม่มี ในสิ่งที่สังคมพื้นฐานบอกคุณว่า คุณควรต้องมี .. อย่าท้อนะ ... ผมยังไม่ท้อเลย .. ผมเป็นคน อายุ 26 ที่ยังเรียนไม่จบ ยังไม่มีรายได้ประจำ แต่ .. ผมมีความสุขว่ะ .. ( มีใครอิจฉามั้ยเนี่ย 555 ) ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะครับ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อะไรก็เถอะ : ) . . . จากคุณ : A r t F u l l Y - [ 5 ก.พ. 49 21:12:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาอ่านอีกรอบด้วยรอบยิ้ม... ก็บอกได้แค่เหมือนเดิม... มีความสุขแล้ว ก็ดีแล้วล่ะค่ะ.. @^____________^@ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 5 ก.พ. 49 21:15:41 ]

ความคิดเห็นที่ 12 .............                 ^ ^   เนอะ ความสุขอยู่ที่ใจ                ............. ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน จะต้องไปสนอะไร จากคุณ : วรานนท์ - [ 5 ก.พ. 49 21:56:17 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตามมาอ่านค่ะ อ่านแล้วมีความสุขไปด้วยนะ ทำอะไรก็ได้ ที่เรามีความสุข ทำไปเลยค่ะ^_^ จากคุณ : ลมหนาวและดาวเดือน - [ 5 ก.พ. 49 22:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่า... ถ้างั้นเราก็เป็นคนนึงที่สับสนในชีวิตตัวเองอยู่ และไม่ค่อยแคร์ใครด้วย - - - พ่ออยากให้เราเรียนสายวิทย์ แต่เราเถียงพ่อจนได้มาเรียนสายศิลป์ ทั้งที่ไม่เก่งอังกฤษ แต่อย่างน้อยก็รู้ตัวว่าโง่เลข .... เราเป็นเด็กอายุ 17 ปี ที่เรียนฝรั่งเศส และยังไม่มั่นใจกับอนาคตในการเรียนมหาลัย .... เอนท์ติดที่ไหนก็เอาหมดแล้วแหละ ถ้ามาตรการการศึกษาเป็นแบบนี้อยู่อ่ะนะ เฮ่อ... อนาคตของชาติ ดูเหมือนจะ ยังเป็นแสงสลัวๆอยู่นะ ... จากคุณ : AdOrA (AdOrA) - [ 5 ก.พ. 49 22:29:15 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ได้ดูรูปสวยๆ (และแอบรับรู้ชีวิตคนถนนอีกคน) มาทีไร รูปสวยมากกกกกกกทุกที จากคุณ : scottie - [ 5 ก.พ. 49 23:15:44 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อิจฉาค่ะ.. เพราะเราเป็นคนคนนึงที่เดินตามทาง ในแบบที่สังคมยอมรับว่าดี โดยที่ตอนนี้จบออกมาทำงานก็หลายปีแล้ว ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองอยากจะเดินไปทางไหนกันแน่.. จากคุณ : ยัยแก้มป่อง ^^ - [ 5 ก.พ. 49 23:18:45 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ดีใจด้วยค่ะที่ชีวิตมีความสุขและได้ทำอะไรที่ตัวเองรัก จากคุณ : nongwin - [ 5 ก.พ. 49 23:38:27 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านแล้ว บรรยายไม่ถูก บรรยายออกมาเป็นตัวอักษร เดี๋ยวคุณเต้ก็จะงง คุณเก่งนะคะที่หาตัวเองเจอ แม้จะอายุ 26 แต่คุณก็ได้ทำอะไรที่มากมาย ที่ที่มันทำให้คุณได้ค้นพบตัวคุณเอง แต่ดิฉันยังพบตัวเองเลยค่ะ วันนี้ต้องการอะไร พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ตัวเองชอบอะไร อยากเป็นอะไร ยังไม่รู้เลย อาจเป็นเพราะ อิสระ  ที่ดิฉันยังไม่เคยได้มั้งคะ มองไปทางไหนก็มีแต่กรอบ ไว้วันไหนออกจาก กรอบได้แล้ว  ค้นพบตัวเองแล้วจะมาบอกคุณค่ะ จากคุณ : นายหญิง (NaiYing) - [ 5 ก.พ. 49 23:39:06 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ดูเหมือนว่าชิวิตจะน่าอิจฉา แน่นอนว่าอิจฉาที่คุณ artfully มีความสุขนะครับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 6 ก.พ. 49 02:15:10 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เรียนที่เดียวกับเราเลยแต่คนละคณะเราจบมาหลายปีแระ เรียนศิลป์ภาษาทั้งๆที่โง่เลขกะอังกฤษเหมือนคุณด้วย แต่ตอนนี้เราทำงานที่มันต้องใช้ภาษาอังกฤษมากๆ ทั้งๆที่ภาษาอังกฤษกะเราก็ยังเหมือนเส้นขนานอยู่เลย :) (พยายามจะให้มันดีขึ้นแต่ก็ยังอยู่ที่เดิมทุกที) จากคุณ : ground (ground) - [ 6 ก.พ. 49 11:59:29 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มีความสุขกับสิ่งที่ทำ น่าจะเป็นความสุขที่มีคุณค่าที่สุดแล้ว  เพราะสำหรับตัวเราเองถ้ามีใครถามว่าคิดยังไงกับงานที่ทำอยู่นี่ คงตอบได้เต็มปากเลยว่าคิดผิด  แต่ทำไงได้ในเมื่อเลือกทางเดินนี้มาแล้ว  เลือกแล้วก็ต้องทำให้ดีที่สุด  แม้ว่ามันจะไม่ได้ชอบที่สุดก็ตาม (โง่มั้ยล่ะนั้น) จากคุณ : an_an_ant - [ 6 ก.พ. 49 12:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เป็นกำลังใจให้นะเต้ ดีใจที่ค้นพบสิ่งที่ทำให้ตัวเองมีความสุข ส่วนเรื่องเรียน สู้ๆๆๆๆๆ จ้า จากคุณ : bookmark - [ 6 ก.พ. 49 20:37:33 ]

ความคิดเห็นที่ 23 วันนี้ฟลุคจริงๆ เหมือนมีอะไรมาดลใจ ให้เปิดมาหน้าเรื่องสั้น แล้วก็ได้เห็น ได้อ่าน เรื่องของพี่เต้อีกครั้ง ใครว่าไม่ได้อะไร ได้มาตั้งมากมายเลยล่ะ อย่างน้อยๆ ก็รู้สึกถึงความเหมือนล่ะนะ เพียงแค่ทิพยังอยู่ในช่วงค้นหาตัวเองเท่านั้นเอง ใครๆต่างบอกว่า ทิพมีชีวิตที่มีความสุขมากๆ มีครอบครัวที่ดี เพื่อนที่ดี รุ่นน้องรุ่นพี่ดีๆหลายคน เรียนเก่ง (อันนี้แอบไปจิ๊กสมองพ่อแม่มา อิอิ) ใครบอกอะไรมั่งไม่รู้ รู้แต่ทิพพอจะรู้ตัว ว่าตัวเองไม่ได้สุขตลอดเวลา แต่เลือกที่จะมีความสุขกับชีวิต ช่วงนี้เลยมีแต่คนมาบอกว่าอิจฉาทิพ เพราะงั้น ทิพไม่อิจฉาพี่เต้ล่ะ ก็ทิพก็สุขเหมือนกันนี่นะ ^^ จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 7 ก.พ. 49 06:08:02 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ชอบตรงนี้ค่ะ..... ...... เหลือก็แค่เพียง .. ผมควรจะต้องทำชีวิต ให้กลับมาสู่เส้นทางที่นำตัวเองกลับไปอยู่ในสังคม ....... เพราะเท่าที่อ่านมา กำลังลุ้นอยูว่า จะได้ยินแบบนี้รึเปล่า ^_______________________________________^ การเป็นตัวของตัวเอง และค้นหาตัวเองเจอเป็นสิ่งที่ดีค่ะ ดีใจด้วยนะคะ...จริงๆ คืออิจฉาค่ะ เพราะตัวเองยังหาตัวเองไม่เจอ แล้วก็ไม่มีเวลามานั่งถามตัวเองด้วยว่าต้องการอะไร เพราะที่ทำอยู่ทุกวันนี้ ไม่รวมที่แย่ๆนะคะ...ทำไป เพราะต้องทำอ่ะค่ะ......แต่ก็รับมันได้ เลยใช้ชีวิตให้หมดไปวันๆได้อย่างไม่เสียดาย..... ว่างๆ ก็เขียนงานมาแปะอีกนะคะ ชอบอ่านงานของคนขี้เหงาค่ะ มีเสน่ห์ดี จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 7 ก.พ. 49 16:25:05 ]

ความคิดเห็นที่ 25 คิดงานไม่ออกเหรอพี่เต้...ไอ้งานสุดหรูนั่นน่ะ จากคุณ : Wild Monkey - [ 7 ก.พ. 49 20:04:58 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณจริงๆครับ ด้วยใจ ผมก็เป็นคนนึง ที่ประสบปัญหาชีวิตเช่นพี่เหมือนกัน ผมชอบบรรทัดนี้มากๆ เพราะในสิ่งที่ผมทำ มันก็คือ สิ่งที่ผมเป็น ... ผมไม่ได้ต้องการให้ใคร มาเข้าใจผม แต่ผมดีใจ ทุกครั้ง ที่แค่เพียงมีใครรับฟังผม ... และเชื่อใจ .. เพราะในชีวิตจริง วันๆ นึง ผมแทบไม่ได้พูดกับใครเลย .. แต่ผมพูดทุกอย่าง จากสิ่งที่ผมทำนี่แหละ .. มันตรงใจจริงๆ ใช่เราควรรู้ว่าเราคือใครและกำลังทำอะไรอยู่ต้องการอะไร? ขอบคุณจริงๆครับ จากประสบการณ์นี้ จากคุณ : thi batstorm - [ 8 ก.พ. 49 11:41:35 A:61.90.124.185 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 มารับฟังครับ เจอชื่อคุณ  A r t F u l l Y ทีไร ต้องคลิกเข้ามาอ่านทุกครั้ง จากคุณ : นายตั๋ม (คั่วกลิ้ง) - [ 8 ก.พ. 49 13:43:22 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ไม่อิจฉาที่มีความสุขหรอกฮะ แต่อิจฉาที่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง - [ 8 ก.พ. 49 22:49:38 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ดีใจที่ได้เข้ามาอ่านเรื่องของคุณนะคะ ดีจังที่มีความสุขได้อย่างนี้ ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ เคยอ่านเรื่องสั้นในความรู้สึกดีค่ะ ตอนนี้ยังแต่งอยู่รึเปล่าเอ่ย ตอนนี้ก็กำลังหัดเขียนเรื่องสั้นอยู่เหมือนกันค่ะ จากคุณ : อันติกา - [ 9 ก.พ. 49 17:34:01 ]

ความคิดเห็นที่ 30 สวัสดีค่ะ คุณA r t F u l l Y  ไม่ได้มาอ่านถ้อยคำของคุณนานมาก ถ้าคุณชอบที่จะเขียนให้อ่าน ก็ยินดีจะอ่านค่ะ ชอบความคิดเห็นในหลายๆ มุมมองของคุณนะ อย่างน้อย มันก็ทำให้มีกำลังใจขึ้นมาอีก กับอนาคตที่ไม่รู้จะเป็นยังไง   ไม่ว่าใครจะมาซ้ำเติมถ้าเดินทางผืด ก็คงไม่เสียใจเหมือนเดิม อย่างน้อย ก็เป็นคนเลือกเองหนิ กลายเป็นว่ามาบ่นให้คุณA r t F u l l Y  ^___^ (ชอบรูปแรกสุดเลยค่ะ  มันให้ความรู้สึกอย่างที่คุณบอกจริงๆ) จากคุณ : ต้นอ้อสีม่วง (ต้นอ้อสีม่วง) - [ 9 ก.พ. 49 20:05:51 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ผมว่าเรื่องนี้  ผมชอบมากกว่า   หมาไม่มีหาง นะครับ  ภาษาอ่านได้ลื่นดี แต่เรื่องหมานั่นมีคติสอนใจได้ดี  อันนี้ก็มี แต่มันเป็นส่วนตัวไปนิดนะ  ฮะฮะ   สรุปก็ชอบเหมือนกันนะครับ จากคุณ : ป.ปลา ตาแหลม - [ 25 ก.พ. 49 09:40:14 ]