ความคิดเห็นที่ 1 วันรุ่งขึ้น ปรัชญ์ไปรับพัศดุ จดหมายและเอกสารต่างๆ ไปส่งตามปกติ ตั้งแต่เที่ยงจนถึงบ่ายสี่โมงกว่าๆ จำนวนจดหมาย พัสดุ เอกสารลงทะเบียนต่างๆหมดไปเรื่อยๆ จวบจนมาถึง พื้นที่สุดท้าย แถบหมู่บ้านสุนทรีย์วิลล่านั่นเอง ปรัชญ์ถอนหายใจเมื่อเห็นรายชื่อบ้านเลขที่แถวๆ หมู่บ้านสุนทรีย์วิลล่าที่ต้องไปส่ง แต่ไม่มีชื่อของยายคนสวยท้ายซอยนั่น ก็เพิ่งได้พัสดุไปเมื่อวานเองนี่นา แต่มีจดหมายส่งบ้านข้างๆ นี้เอง ยังไงก็ต้องไปหาเจ้าต้นตามที่สัญญากับมันไว้ ปรัชญ์คิดแล้วบึ่งช็อบเปอร์ตรงไปยังบ้านเจ้าต้นด้วยความเร็วสูง เมื่อถึงบ้านของเจ้าต้นแล้ว ยังๆไม่ทันที่ชายหนุ่มจะจอดรถสนิท ก็เห็นต้นเดินมาหาถึงหน้าบ้าน ใบหน้ายิ้มกริ่มด้วยความหวัง ในมือข้างที่ไม่ใส่เฝือกถือของบางอย่างมาด้วย “พี่ปั๊บ นึกว่าพี่จะไม่มาซะแล้ว” ต้นว่าอย่างดีใจ “ความจริงก็ไม่อยากจะมาหรอก แต่เห็นมีจดหมายที่ต้องไปส่งหมู่บ้านนั่นก็เลยต้องมา”  ปรัชญ์ถอดหมวกกันน็อคออกแล้วทำหน้าเซ็งๆ “ขอบคุณพี่มากนะครับ” “อือๆ ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ถามจริงๆ เหอะ พี่มาทำแทนแกเนี่ย มันไม่เป็นไรหรอวะ” “ไม่เป็นไรหรอกพี่ พี่ก็รู้ ไปรษณีย์ที่ผมทำงานอยู่มันสาขาเล็ก คนทำงานกันไม่กี่คน พวกๆกันทั้งนั้น ผมรับรองกับหัวหน้าเขาแล้วว่า พี่น่ะส่งได้ หัวหน้าเขาเอ็นดูผมจะตาย เพราะผมขยันทำงาน เนี่ย ถ้าไม่ได้พี่เขาก็คงไม่รู้จะเอาใครมาส่งแทนหรอก เพราะที่สาขาเนี้ยมีผมส่งอยู่คนเดียว” “แล้วถ้าพี่ไม่มาทำแทนแก จะทำยังไงกัน” “ก็คงต้องขอแรงไปรษณีย์ที่อำเภอให้มาช่วยแหละครับ” ต้นว่าพลางยิ้มกระลิ้มกระเหลี่ย “ว่าแต่  ตอนนี้ผมเตรียมของไว้แล้วนะพี่ นี่ไง” ต้นว่าก่อนจะยื่นของให้ดู ปรัชญ์มองดูของในมือต้น แล้วทำหน้าแปลกๆ ดอกกุหลาบสีชมพูดอกหนึ่งห่ออยู่ในอยู่ในกระดาษแก้วเรียบร้อย มีการ์ดใบหนึ่งแนบมาด้วย ต้นส่งให้แต่ปรัชญ์ไม่ยอมรับ กลับมองหน้าหนุ่มรุ่นน้อง “นี่แกจะเอาไอ้นี่ให้เขาหรอ” “ก็ใช่ดิพี่ ทำไมล่ะ”ต้นพยักหน้ารับ “มันจะไม่ เอ่อ เชยไปหรอ” ปรัชญ์ว่าแล้วมองดอกกุหลาบในมือต้น “เชยอะไรล่ะพี่ ไม่เห็นจะเชยเลย โรแมนติกจะตาย เหอะน่า พี่เชื่อผมเหอะ แค่พี่เอาไปส่งให้ผม แค่นี้ก็พอแล้ว” ต้นว่าแล้วยัดเยียดดอกกุหลาบห่อกระดาษแก้วส่งให้ ปรัชญ์จึงจำต้องรับมาอย่างเสียไม่ได้ มองดอกกุหลาบในมือแล้วส่ายหน้า ก่อนจะตัดใจ บอกหนุ่มรุ่นน้องว่า “เอาก็เอาวะ  งั้นพี่ไปก่อนนะ” ว่าแล้วเก็บดอกกุหลาบนั้นไว้ในถุงหนังด้านหลังอย่างดี หันมาเห็นสายตาแห่งความหวังแล้วว่าอย่างอ่อนใจ “ถ้าอยากรู้ความคืบหน้าก็โทรมาแล้วกัน พี่ไม่แวะมาแล้วนะ” “ครับพี่ งั้นเดี๋ยวผมจะโทรหาพี่นะครับ” ต้นรับคำอย่างกระตือรือร้น มองปรัชญ์ใส่หมวกกันน็อคแล้วสตาร์ทรถช็อบเปอร์ออกไปอย่างรวดเร็ว พลางนึกในใจ ฝันของเราจะเป็นจริงแล้ว... จากคุณ : ชมเช้า - [ 6 ก.พ. 49 02:09:11 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปรัชญ์ขับช็อบเปอร์มาถึงหมู่บ้านสุนทรีย์วิลล่าในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ชายหนุ่มไล่ส่งจดหมายและพัสดุซึ่งมีอยู่ไม่มากหมดในเวลาอันรวดเร็ว จนมาถึงบ้านท้ายซอย บ้านไม้สีขาวหลังนั้นตั้งอยู่ตรงหน้า แต่วันนี้ไม่มีของอะไรมาส่งถึงบ้านนี้ แต่มีบางอย่างที่ทำให้ปรัชญ์ปวดหัวมากกว่านัก ยังมีจดหมายอีกฉบับที่ต้องส่งบ้านข้างๆ  เขาจึงหยิบจดหมายฉบับสุดท้ายของวันนี้ใส่ลงไปในกล่องรับจดหมายหน้าบ้าน แล้วหันกลับมาที่บ้านสีขาวอีกครั้ง ถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปแหวกเถาพวงชมพูตรงซุ้มประตูไปกดกริ่งสีขาวที่ติดแอบๆไว้ 1 ครั้ง แล้วยืนรออยู่หน้าบ้าน เอาอีกแล้ว ยายคนสวยท้ายซอย มัวแต่ปั้นดินเพลินหรือยังไง ไม่ได้สนใจอะไรเลย จริงๆ แล้วบ้านนี้จะมีกริ่งหรือไม่มีกริ่งมันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก ชายหนุ่มกดกริ่งอีกครั้ง นั่นๆ มาแล้ว ชายหนุ่มมองเห็นรำไรผ่านรั้วบานบุรี  เจ้าเก่าเจ้าเดิม เจ้าหมูแดงนั่นเองที่วิ่งเห่ามาแต่ไกล  และเมื่อวิ่งมาถึงริมรั้วก็ระดมเห่าใส่เขาอย่างเต็มที่ แรงดีไม่มีตก ปรัชญ์มองเจ้าหมูแดงผ่านรั้วบานบุรี ก็เห็นมันยังคงสภาพเป็นหมาช็อกโกแล็ตเหมือนเมื่อวาน ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย และมันคงจะเป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆเป็นแน่ นี่ถ้าใครบอกเขาว่า จริงๆ แล้วมันเป็นหมามีขนเป็นสีช็อกโกแล็ต เขาก็คงจะเชื่อ ปรัชญ์นิ่งฟังเจ้าหมูแดงเห่า พลางนึกว่า ประเดี๋ยวเถอะ หมาช็อกโกแล็ตออกมาแล้ว เดี๋ยวคนช็อกโกแล็ตก็คงจะตามมาหรอก “หมูแดง อย่าเห่าสิ หมูแดง หยุดเห่าได้แล้ว” นั่นไงล่ะ  คิดผิดซะเมื่อไหร่ เสียงหวานใสลอยมาแต่ไกลเลยเชียว ยายคนนั้นเดินออกมาแล้ว “หมูแดง พี่บอกให้หยุดเห่าไง เห่าอะไรกันนักหนา” ผิงดุเจ้าหมูแดง แต่ไม่จริงจังอะไรนัก ก่อนจะหันมาที่ซุ้มประตูพวงชมพู เปิดออกก็เห็นนายบุรุษไปรษณีย์คนเมื่อวานยืนมองอยู่ด้วยสีหน้าแปลกๆ “เจ้าหมานี่ ตั้งหน้าตั้งตาเห่าผมซะจริงๆ”ปรัชญ์ว่าทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวยืนอยู่ตรงหน้า “ก็ไม่รู้นะ ปกติหมูแดงไม่ค่อยเห่าใครเยอะขนาดนี้ สงสัยมันไม่ถูกชะตากับคุณมั้ง” ผิงว่ายิ้มๆ “ยิ่งคุณเป็นบุรุษไปรษณีย์ยิ่งแล้วใหญ่เลย” ผิงพูดจบก็หันไปปรามหมูแดงอีกครั้ง เจ้าหมูแดงจึงเงียบเสียงลงแต่ตาก็จ้องมองปรัชญ์อย่างเตรียมพร้อมเต็มที่ หากชายหนุ่มตรงหน้าเกิดทำอันตรายนายสาวให้บาดเจ็บขึ้นมาแม้เพียงปลายก้อย เจ้าหมูแดงก็พร้อมที่ตะจัดการให้หมอบได้ในพริบตา แต่ตอนนี้ปรัชญ์ไม่ได้สนใจหมูแดงอีกแล้ว สิ่งที่เขาสนใจอยู่ตอนนี้ คือหญิงสาวตรงหน้ากับดอกกุหลาบสีชมพูของเจ้าต้นต่างหาก “เอ่อ...”ปรัชญ์ขยับจะพูดก็พูดไม่ออก ได้แต่มองหญิงสาวแล้วอึกอัก วันนี้ผิงก็ยังอยู่ในชุดที่เปื้อนดินสีช็อกโกแล็ตเหมือนเดิม  กางเกงยีนส์สีซุปเปอร์ซีดกับเสื้อยืดสีขาวที่เปื้อนดิน(อีกแล้ว) มาพร้อมผ้ากันเปื้อนที่ไม่เคยกันอะไรได้เลย แต่ยังดีที่ล้างมือมาสะอาดเรียบร้อยแล้ว ผิงมองดูชายหนุ่มตรงหน้า แต่งตัวดีมาอีกแล้ว ทั้งเสื้อทั้งกางเกงและแจ้กเก็ตนั่น คงเป็นของดีมีราคา แหม น่าให้เปื้อนดินอีกสักรอบ ผิงคิดในใจแต่ปากถามไปว่า “วันนี้มีพัสดุหรือจดหมายมาอีกหรอคะ คุณบุรุษไปรษณีย์” “ไม่มีครับ” ปรัชญ์ตอบแล้วเงียบไป มองหญิงสาวตรงหน้าเฉยๆ รู้ตัวหรือเปล่าเนี่ยว่าดินเปื้อนหน้าอีกแล้ว  คราวนี้รู้สึกจะมากกว่าคราวก่อน เห็นแล้วอยากจะไปเช็ดให้เสียจริงๆ ชายหนุ่มคิดแล้วรีบหยุดความคิดของตัวเองไว้แค่นั้น “อ้าว...”ผิงอุทานด้วยความแปลกใจ แล้วมองชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังมองตัวเองอยู่เช่นกัน “แล้วกดกริ่งทำไมล่ะ กริ่งบ้านชั้นไม่ได้มีเอาไว้กดเล่นนะ” ผิงบอกแล้วมองหน้ากวนๆ เลิกคิ้วนิดๆ “ความจริงผมมีธุระกับคุณ”ปรัชญ์เริ่มต้นเรื่อง ผิงเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย แต่เงียบรอให้อีกฝ่ายพูดต่อ “คือ.....”ปรัชญ์อึกอัก แล้วตัดสินใจ เอาดอกกุหลาบสีชมพูที่ห่อกระดาษแก้วไว้อย่างดีนั้น ยื่นให้ทันที “....” ผิงมองกุหลาบในมือชายหนุ่มตรงหน้าแล้วเลื่อนสายตาขึ้นมามองหน้า พูดไม่ออก แต่ใบหน้านั้นมีเครื่องหมายคำถามปรากฏอยู่ชัด “รับไปสิ...”ปรัชญ์บอกค่อยๆ จากคุณ : ชมเช้า - [ 6 ก.พ. 49 02:13:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “หมายความว่าไง เรื่องอะไรมาให้ชั้น ชั้นไม่เอา”ผิงได้สติแล้วรีบปฏิเสธเสียงรัวเร็ว “เอาไปเถอะน่า...”ปรัชญ์ย้ำ เมื่อเห็นผิงมองเฉย ไม่ยอมรับดอกกุหลาบ “มีคนเค้าฝากมาให้” “อ้าว...”ผิงเผลออุทานออกมา นึกว่า... “นี่ๆ อย่าบอกนะว่า คุณคิดว่าผมจะเอามาให้คุณน่ะ” ปรัชญ์รีบขัดขึ้นมายิ้มๆ “อย่าคิดอะไรเข้าข้างตัวเองอย่างนั้นเป็นอันขาดเชียว” “เฮอะ ก็ไม่ได้คิดอย่างนั้นสักหน่อย ไม่ใช่ของคุณก็ดีแล้ว ถ้าอย่างนั้นชั้นรับมาก็ได้” ผิงรีบโวยวายกลบเกลื่อนแล้วรีบหยิบดอกกุหลาบมาจากมือชายหนุ่มทันที   หยิบมาพิจารณาดูดอกกุหลาบสีชมพูเพียงดอกเดียวดอกนั้น แล้วหยิบการ์ดใบเล็กที่แนบมาด้วย อ่านในใจ “อยากรู้จักคุณจังเลยครับ จากคนที่แอบมองคุณอยู่” ผิงอ่านแล้วทำหน้าแปลกๆ ปรัชญ์มองคนตรงหน้าแล้วเอ่ยขึ้นมาลอย “อ่านแล้วเคลิ้มเชียวนะ” ผิงเงยหน้าขึ้นมามองคนพูดทันที กำลังนึกอยู่ในใจว่าสำนวนชวนคลื่นไส้จริงๆ แต่พอได้ยินชายหนุ่มว่าก็แกล้งพูดยิ้มๆ “อืมๆ ก็ใช้ได้นี่” ปรัชญ์ชะงัก มองคนตรงหน้า หรือว่ายายคนสวยท้ายซอยของเจ้าต้นก็แอบมีใจให้เจ้าต้นเหมือนกัน  กวนโมโหที่หนึ่งอย่างเนี้ย ไม่รู้เจ้าต้นไปชอบได้ไง “มีอะไรจะฝากบอกเค้าไหม” “ชั้นยังไม่รู้เลยว่าเค้าเป็นใคร จะให้ฝากอะไรล่ะ”ผิงถามกวนๆ “อีกไม่นานเค้าคงเปิดเผยตัวมั้ง” ปรัชญ์ว่า ในใจเริ่มหมั่นไส้นิดๆ “เค้าให้ของ ใจคอจะไม่ฝากขอบใจเขาหน่อยหรอ” “แล้วยุ่งอะไรด้วยละเนี่ย”ผิงว่าพลางนึกขวางคนตรงหน้า เราอยากได้ของนี่เมื่อไหร่ อยู่ดีๆ ก็เอามาให้เองนี่นา เอามาให้แล้วยังบังคับให้ขอบคุณเค้าเสียอีก “ไม่ต้องมาเตือนหรอก รู้หรอกน่า ฝากขอบคุณเค้าด้วยแล้วกัน แต่มีอะไรวันหลังก็เอามาให้เอง ไม่ต้องฝาก “คนอื่น” มาให้หรอก” “นึกว่าผมอยากรับฝากมาแย่” ชายหนุ่มสวนทันที อุตส่าห์เอามาส่งให้ยังมาค่อนเอาอีก “นึกว่าชั้นอยากได้แย่สิ  ไม่อยากเอามาทีหลังก็ไม่ต้องไปรับฝากมาอีก” ผิงว่าแล้วทำหน้าบึ้ง หันไปมองเจ้าหมูแดงก็เห็นเห่ารับ แล้วหันมาหาชายหนุ่มเริ่มต้นเห่าอย่างรู้หน้าที่ ชายหนุ่มก็มองทั้งคนทั้งหมาอย่างขวางๆ ผิงเมินไป ทำท่าจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน แต่นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหันกลับมาใหม่ “แล้วนี่คุณลืมของเอาไว้น่ะ  จะเอาหรือเปล่า หรือว่าจะทิ้ง บ้านขั้นไม่ใช่ถังขยะนะ นึกจะไม่เอาก็ไม่ใช่จะมาวางทิ้งส่งเดชได้นะ” “นี่คุณพูดถึงอะไรเนี่ย” ปรัฃญ์ถามทำหน้างง พลางนึกว่า การพูดคุยกับผู้หญิงคนนี้นี่มีหลากหลายอารมณ์จริงๆ “ก็นี่ไงล่ะ”ผิงว่าแล้วหยิบไอพอดออกมาจากประเป๋าด้านหน้าผ้ากันเปื้อน แล้วยื่นให้ “นี่มันไอพอดของผมนี่” “ก็ใช่น่ะสิ คุณมาวางทิ้งไว้ที่บ้านชั้นน่ะ จะเอาหรือไม่เอา ชั้นเอาแอลกอฮอลเช็ดแล้วนะ คงจะไม่มีเชื้อโรค” “โห ขนาดนั้นเลยหรอ นี่ประชดกันหรือเปล่าเนี่ย แต่ยังไงก็ขอบคุณมากครับ”ปรัชญ์รับมาแล้วว่า “ผมนึกว่าลืมทิ้งไว้ที่ไหนซะอีก” “คนรวยก็อย่างนี้แหละ ไม่ค่อยรักษาของหรอก” ผิงเปรยแบบค่อนๆว่า “นี่ถ้าไม่มาเอา ชั้นก็คงให้หมูแดงมันแทะเล่นไปแล้วล่ะ” “โห นี่ของแพงนะคุณ” “อ้าว ก็เอามาลืมไว้บ้านชั้น อะไรที่อยู่ในบ้านชั้นมันก็ต้องเป็นกรรมสิทธิของชั้นสิ” ผิงว่าหน้าตาเฉย ปรัชญ์มองอย่างเอือมๆ ขยับปากจะตอบโต้ก็พอดีมีเสียงหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน “อะไรกันจ๊ะ อะไรกัน ใครเป็นกรรมสิทธิของใคร กรรมสิทธิอะไร กรรมสิทธิหัวใจหรือเปล่า เอ้า ฮิ้วววววว” ทั้งสองหันไปมองเสียงแหลมๆ ของคนพูดทันที ก็เห็นสาวหมวยคนหนึ่ง อายุรุ่นราวคราวเดียวกับผิง ยืนยิ้มจนตาหยีมองทั้งสองอยู่ก่อนจะว่า “ผิงจ๋า ดอกกุหลาบสวยดีนะ” สาวหมวยคนนั้นมองผิงแล้วหันมามองปรัชญ์สลับกันไปมาแล้วยิ้มมุมปากนิดๆ แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 49 02:22:18 จากคุณ : ชมเช้า - [ 6 ก.พ. 49 02:18:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หวัดดีค่ะคุณชมเช้า แบบว่าตามมาจากหน้าอัทเดทวันเกิดของ mrs_ricken เราเกิดวันเดียวกันเลยตามมาอ่านงาน (แบบเชียร์กันเอง หุ หุ) ขอลงชื่อก่อนนะคะ แล้วจะตามเก็บงาน จากคุณ : Nong Kob - [ 6 ก.พ. 49 04:20:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สงสัยจะเป็นที่ทำการไปรษณีย์เเถวบ้านคนเขียนเเน่เลย มีบุรุษไปษณีย์คนเดียวเนี่ย อิอิ ถึงว่าสิ ทำไมมาส่งเเทนกันได้ด้วย จากคุณ : MikaRin - [ 6 ก.พ. 49 09:03:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ว้า....จบซะแระ จากคุณ : pinkwitch - [ 6 ก.พ. 49 09:33:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บุรุษไปรษณีย์น่ารักแบบนี้ อยู่แถวไหนค้า จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 6 ก.พ. 49 11:30:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอ้ว บุรุษไปษณีย์แถวบ้านหนูไม่ป่วยบ้างว้า จะยืมจนายปั๊ปโป้ไปใช้ซักหน่อย น่ารักน่าหยิกเป็นที่สุดเลย จากคุณ : mod007 - [ 6 ก.พ. 49 13:15:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แอบวางยาบุรษไปรษณีย์แถวบ้านดีก่า เผื่อปั๊ปโป้จะมาทำแทนมั่ง อิอิ จากคุณ : หนมจีน - [ 6 ก.พ. 49 14:00:50 A:203.147.13.57 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ้าว จบซะแล้ว กำลังอ่านเพลินๆ รออ่านต่อนะคะ ^_^ จากคุณ : O-HO - [ 6 ก.พ. 49 14:51:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สงสัยงานนี้บุรุษไปรษณีย์แถวบ้านคงถูกวางยาให้ป่วยกันเป็นแถว ส่วนของเรา ไม่วางยาล่ะ เดี๋ยวปล่อยหมาให้ไล่กัด จะได้เปลี่ยนเป็ฯไปรษณีย์รูปหล่อแบบปั๊บโป้แทน เนอะๆ จากคุณ : เม-ดา - [ 6 ก.พ. 49 16:13:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตามมาอ่านจากเรื่องที่แล้วค่า~ เรื่องนี้เขียนดีขึ้นมากเลย สนุกดีค่ะ  จะรอตอนต่อไปนะ จากคุณ : อันปังแนน - [ 6 ก.พ. 49 17:33:21 ]

ความคิดเห็นที่ 13 นั่นซิ ปรัชญ์เป็นบุรุษไปษณีย์จำเป็นยังส่งจดหมายถึงมือผู้รับได้ ไหงบุรุษไปรษณีย์แถวบ้านชอบเอาจดหมายบ้านอื่นมาหย่อนตู้บ้านเรานักไม่รู้ จากคุณ : Nusantara - [ 6 ก.พ. 49 19:31:51 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ^_________^ จากคุณ : Meif - [ 6 ก.พ. 49 23:30:39 ]

ความคิดเห็นที่ 15 น่ารักจริงๆพี่ปั๊ปโป้ จะไปหาแบบนี้ได้ที่ไหนน้า ปล.ฝากส่งแห้วกระป๋องให้หนุ่มต้นสักลังนะคะ เหอ เหอ โหดไปไหมเนี่ย จากคุณ : Nong Kob - [ 6 ก.พ. 49 23:38:31 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สมัคร ช่วยทำงาน เอิ้กก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 6 ก.พ. 49 23:51:45 ]

ความคิดเห็นที่ 17 #13 บุรุษไปรษณีย์กลัวเจอเจ้าของบ้านรึเปล่า รีบส่งจดหมายเลยส่งผิดเรื่อย อิอิ จากคุณ : MikaRin - [ 6 ก.พ. 49 23:52:38 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอโทษด้วยค่ะ ช่วงนี้ไม่ได้อยู่บ้าน ขออนุญาติลง 2-3 วันต่อ 1 ตอนนะคะ (พอดีมีติดภารกิจค่ะ) ตั้งใจเขียนค่ะ อยากจะให้มันดีๆ และไม่อยากลงน้อย อยากลงเยอะๆ ขอบคุณนะคะที่ช่วยอ่าน ดีใจจริงๆค่ะ ตอนต่อไปลงพรุ่งนี้นะคะ ไม่ใช่สิ คืนนี้ค่ะ (สับสนเวลาเล็กน้อย ลืมไปว่าเข้าวันใหม่แล้ว) แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 49 00:34:49 จากคุณ : ชมเช้า - [ 7 ก.พ. 49 00:33:11 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เอ๊า ทำเป็นยียวน สมควรจะให้เขาเข้าใจผิดอยู่หรอก จากคุณ : scottie - [ 7 ก.พ. 49 12:38:53 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มาต่อแล้วจ้า ทางนี้เลย ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4087903/W4087903.html#3 จากคุณ : ชมเช้า - [ 8 ก.พ. 49 02:20:58 ]

ความคิดเห็นที่ 21 สงสัยเรื่องอายุของลุงปรัชอ่ะ เพราะบอกว่าอายุสี่สิบ (คนที่เป็นลุง หรือมีศักดิ์เป็นลุงเนี่ย น่าจะอายุมากกว่าพ่อ นอกจากได้ศักดิ์ลุงมาจากการนับญาติแบบพิเศษ) ฉะนั้น พ่อของปรัชญ์น่าจะอายุไม่เกินสี่สิบ เท่าที่อ่านเนี่ยะ ปรัชญ์น่าจะเรียนจบแล้ว เพราะกำลังจะหางานทำ แล้วคนที่เรียนจบน่าจะอายุประมาณยี่สิบ (ไม่นับพวกที่เก่งประหลาด) มันคงจะแปลกๆ ที่พ่อปรัชญ์จะมีลูกตั้งแต่อายุยังไม่ถึงสิบแปดอ่ะ... แค่สงสัยเลยถามมา ก็เท่านั้นเองค่ะ จากคุณ : Little Angel (I_am_Nin) - [ 26 ก.พ. 49 03:07:32 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณคุณLittle Angel (I_am_Nin) มากๆนะคะที่อ่านนิยายของเรา รู้สึกดีใจมากค่ะ มีกำลังใจขึ้นมาอีกเยอะเลย มีข้อสงสัย ก็ยินดีค่ะ คือว่างี้ (กระซิบ) เรื่องราวมีที่มาที่ไปเล็กน้อยค่ะ แล้วคนเป็นลุง (หรือเปล่า?) ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องเป็นพี่ของพ่อเสมอไปใช่ไหมคะ แหะๆ ขออภัย เปิดได้แค่นี้ ช่วยติดตามต่อไปนะคะ แล้วจะเข้าใจ ^^ ปล. มาตอบตรงนี้ไม่รู้ว่าคุณLittle Angel (I_am_Nin) จะเข้ามาอ่านหรือเปล่า - -a จากคุณ : ชมเช้า - [ 26 ก.พ. 49 14:37:52 ]