สมภพเป็นชายหนุ่มหน้าดี เขาเพิ่งจะเลิกงานและกำลังเดินมาตามทางเท้าอันคับแคบและแออัดไปด้วยผู้คนที่สัญจรไปมากันขวักไขว่

ชายหนุ่มเหลือบไปเห็นยายแก่ๆ คนหนึ่งกำลังนั่งซุกตัวอยู่ตรงมุมเสาไฟฟ้าอันลับตาพร้อมกับตระกร้าใบหนึ่งซึ่งใส่ข้าวของเครื่องใช้ไว้เต็ม แกกำลังเอาของมาขายเพื่อหวังจะนำเงินไปใช้จ่ายซื้อหาข้าวปลาอาหารกินประทังชีวิตไปในแต่ละมื้อ

สมภพรู้สึกสงสารแกจับใจ ส่วนตัวเขาเองก็มียายแก่ๆ อยู่ที่บ้านญาติที่ต่างจังหวัดเช่นกัน ทำไมหนอ... ยายคนนี้ถึงไม่มีลูกหลานมาเลี้ยงดู แล้วมานั่งอยู่ตรงมุมนั้นจะขายของได้อย่างไรกัน

ชายหนุ่มเดินตรงไปยังยายแก่คนนั้นแล้วหยุดยืนมองดูสิ่งของที่แกนำมาขาย มันช่างเป็นสิ่งของธรรมดาๆ ที่ไม่มีราคาค่างวดอะไรเลย ไม่ว่าจะเป็น ผ้าเช็ดหน้า ปากกา ไม้บรรทัด ดินสอ กิ๊บ โบว์ ที่คาดผม หรือ... หวี

สมภพย่อตัวลงไปดูข้าวของต่างๆ พลางเอ่ยปากถามยายไปว่า

" ยาย ทำไมมานั่งหลบมุมอยู่ตรงนี้ล่ะครับ แล้วอย่างนี้ใครเขาจะเห็น ไม่ออกไปนั่งข้างนอกจะได้ขายได้เยอะๆ "

ยายแก่ฉีกยิ้มกว้างจนแลเห็นฟันซี่ดำๆ ที่ผุจนแทบไม่เหลือซากก่อนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงอย่างคนแก่

" เกะกะเขา เดี๋ยวถูกจับ นั่งตรงนี้แหละ สบายใจดี จะรับอะไรดีล่ะ หลานชาย "

สมภพกวาดตามองดูข้าวของในตระกร้าใบเก่าๆ นั้น มันเป็นของที่เขาไม่ได้ต้องการใช้ทั้งสิ้น แต่ด้วยน้ำใจงามของชายหนุ่มที่ต้องการจะอุดหนุนซื้อของของแกบ้าง ดังนั้นเขาจึงเอื้อมมือไปยังหวีที่วางอยู่หลายอัน เขาตัดสินใจเลือกหวีสีดำซึ่งมีอยู่เพียงอันเดียว แทนที่จะเลือกสีขาว

" หวีอันนี้เท่าไหร่น่ะยาย "

" สิบสามบาทจ้ะ "

" สิบสามบาท ? "

ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง เพราะรู้สึกแปลกใจกับราคาที่แกขาย แต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรไป เขาก้มลงหยิบเงินในกระเป๋าเสื้อออกมายี่สิบบาทก่อนจะยื่นให้แกพลางกล่าวว่า

" ไม่ต้องทอนนะครับยาย "

คุณยายยิ้มแก้มปริ และจัดแจงจะหาถุงใส่ให้ แต่สมภพกลับบอกว่า

" ถุงไม่ต้องก็ได้ครับ "

สมภพยิ้มก่อนจะเก็บหวีสีดำอันนั้นใส่ในกระเป๋ากางเกงแล้วลุกขึ้นเดินจากไป เขาเดินมาตามทางได้สักพักก็หันกลับไปมองดูยายแก่ๆ คนนั้นอีกครั้ง แต่...

แกหายตัวไปแล้ว !!

สมภพหันซ้ายแลขวาก็ไม่เห็น แกไม่น่าจะลุกขึ้นเดินจากไปได้รวดเร็วขนาดนั้น แต่เขาก็ไม่ได้นึกเฉลียวใจอันใดจึงหันหลังกลับแล้วเดินจากมา แกอาจจะดีใจที่ได้เงินค่ากับข้าวมือเย็นแล้วก็เป็นได้เลยรีบกลับบ้านไป ในใจสมภพรู้สึกอิ่มเอมจนพองโตเพราะได้ช่วยเหลือยายแก่ผู้น่าสงสาร

ชายหนุ่มกลับมาถึงบ้าน เขารู้สึกเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าจากการทำงานและการเดินทางจึงหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาหนังตัวสวย แต่เขาก็ต้องสะดุ้งโหยงขึ้นมาเพราะมีบางสิ่งตำก้น เขาเอื้อมมือไปดึงสิ่งนั้นออกมาจากกระเป๋าด้านหลังของกางเกง

ที่แท้เป็นหวีสีดำอันนั้น...?

สมภพวางมันลงบนโต๊ะรับแขกที่เป็นกระจก ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวนั้นอีกครั้งแล้วจึงค่อยๆ เอนหลังราบลงอย่างช้าๆ พร้อมกอดอกแล้วหลับตาลงอย่างสบาย เขาตั้งใจจะหลับพักผ่อนสักงีบหนึ่งก่อนที่จะตื่นขึ้นมาในตอนดึกเพื่อดูรายการถึงลูกถึงคน

หวีสีดำขยับเขยื้อนเคลื่อนที่ได้เองอย่างน่าประหลาด มันเริ่มแปรสภาพจากหวีไปเป็นตะขาบตัวเขื่องอย่างช้าๆ ก่อนจะเลื่อนอย่างว่องไวไปตามแผ่นกระจกอันเย็นวาบและเงาวับสะท้อนแสงไฟจากเบื้องบน

เจ้าตะขาบสีดำสนิทเลื้อยลงจากโต๊ะลงสู่พื้นห้องแล้วไต่ขึ้นไปบนโซฟา ที่ซึ่วสมภพกำลังนอนหลับสบายอยู่นั้น... !!

สมภพขยับกายเล็กน้อย เขายังคงหลับไหลต่อไปโดยไม่ล่วงรู้ถึงภัยร้ายที่กำลังจะมาเยือนในไม่ช้า เขายืดขาออกยาวแล้วพาดมันไปบนพนักโซฟาด้านหนึ่ง ในขณะที่ตะขาบร้ายก็ไต่ขึ้นไปบนตัวของสมภพก่อนจะหยุดอยู่บริเวณหน้าอกของชายหนุ่มผู้กำลังหลับใหลนั้น มันยืดตัวขึ้นจนตั้งตรงราวกับเสาธง แล้วในทันใด...

ร่างตะขาบก็แปรเปลี่ยนอีกครั้งไปเป็นมีดสีดำอันคมกริบที่ตั้งชี้หัวอันแหลมคมขึ้นสู่ฟ้า มันโยกส่ายไปมาราวกับจะหาจังหวะที่จะกระทำการอะไรสักอย่าง ซึ่งเมื่อนั้นเอง สมภพก็เริ่มรู้สึกตัวแล้วลืมตาขึ้นมาพอดี

ไม่มีสิ่งใดอยู่บนหน้าอกของเขา และหวีสีดำก็ยังคงวางอยู่ที่เดิมบนโต๊ะรับแขกราวกับว่าไม่เคยมีใครไปแตะต้องมัน และมันก็ไม่เคยขยับเขยื้อนไปไหน

สมภพเอื้อมมือไปหยิบหวีอันนั้นมาก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ เขายืนมองดูภาพใบหน้าตัวเองในกระจกและยกมือที่ถือหวีนั้นขึ้นมาหวีผมของตน

เขาหวีผมไปได้สักพักก็เริ่มรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของสิ่งที่เขาถืออยู่ในมือนั้น

ฉับพลัน...

หวีเปลี่ยนแปลงไปเป็นตะขาบตัวใหญ่เลื้อยพันมือเขา ยังผลให้สมภพตกตะลึงตาค้าง

" เฮ้ยยย !! "

เขาร้องลั่นก่อนสะบัดมือ และตะขาบก็ตกลงสู่พื้นห้องน้ำก่อนจะกลายร่างไปเป็นมีดสีดำอันคมกริบอีกครั้ง มันตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่บนพื้นและชี้ปลายมีดอันแหลมคมส่องประกายวาววับมายังร่างของสมภพในทันที

สมภพผวาสุดขีดในสิ่งที่เขาเห็น เขาค่อยๆ ขยับกายอย่างช้าๆ ไปยังประตูห้องน้ำ แต่... เขาพบว่าปลายมีดนั้นก็ค่อยๆ ขยับเขยื้อนชี้ตามเขามาด้วย !!

" โอ... ไม่... ! "

เขาอุทานก่อนหยุดดูเชิงอยู่สักพัก ครั้นเมื่อเขาเห็นว่ามีดสีดำเล่มนั้นหยุดนิ่งอยู่กับที่แล้ว เขาก็ฉวยจังหวะหันขวับไปยังประตูห้องน้ำในทันที แต่...

ซ้วบบบ !!

มีดสีดำปักเข้าที่กลางหลังของเขาเสียแล้ว !!

สมภพฟุบลงกับพื้นห้องน้ำอย่างฉับพลัน และมีดเล่มนั้นก็แปรเปลี่ยนสภาพไปเป็นตะขาบร้ายอีกครั้ง

ตะขาบร้ายชอนไชมุดเข้าไปอยู่ในตัวสมภพจนหายลับไป ยังผลให้ชายหนุ่มนัยน์ตาเหลือกค้างก่อนจะนอนตัวแข็งทื่อมือแขนขาเกร็งแน่น ผิวกายของสมภพเริ่มปรากฏปุ่มนูนสีดำผุดขึ้นมาจนเต็มในไม่ช้า ซึ่งปุ่มเหล่านั้นต่างขยับขึ้นลงโป่งยุบสลับกันไปทั่วร่างอย่างน่าสยดสยอง และหลังจากนั้น ปุ่มมากมายก็ทยอยแตกออกและมีตะขาบสีดำตัวเล็กๆ ทะลักออกมาอย่างมากมายจนแพร่กระจายเต็มตัวชายหนุ่มก่อนจะไหลพรั่งพรูลงสู่พื้นห้องอย่างล้นหลาม และในไม่ช้า ร่างสมภพก็ถูกเหล่าตะขาบกัดกินจนสูญสลายไปหมดสิ้น

เหล่าตะขาบนับแสนนับล้านครั้นเมื่ออิ่มหนำสำราญกับอาหารอันโอชะและแพร่พันธุ์กันอย่างมหาศาลแล้ว ต่างก็พากันไต่ลงไปในโถชักโครกกันเป็นขบวนยาวอยู่เนิ่นนานจนกระทั่งหมดทั้งห้อง

หลังจากวันนั้น...

คุณยายแก่ๆ ก็มานั่งขายของอยู่ที่ซอกหนึ่งตรงเสาไฟฟ้าบนทางเท้าอันแดอัดอีกดังเช่นทุกครา แต่...

คราวนี้คุณยายแกมีหวีสีดำมาขายอีกมากมายกว่าเก่าแล้ว

- - - - - - - - - จบ - - - - - - - - -