ความคิดเห็นที่ 1 โรงพยาบาลโรคทรวงอก ตึกผู้ป่หญิง ๒๕ ธันวาคม ๒๕๔๘ หนูแดงลูกรักของแม่                        ทำไมล่ะหนู นี่ก็เกือบสิบวันแล้วไม่เห็นตอบจดหมายแม่เลย ตอนนี้หมอยังไม่ให้แม่ออกจากโรงพยาบาล หมอบอกว่าแม่ปล่อยเอาไว้นาน ต้องใช้เวลาหน่อย ตอนนี้หนูเป็นอย่างไรบ้าง ของที่แม่ส่งไปไห้หนูได้รับหรือเปล่า ส่งข่าวมาให้แม่รู้บ้าง นึกว่าสงสารแม่เถอะ วัยไม้ใกล้ฝั่งอย่างแม่ก็มีหนูคนเดียวนี่แหละที่เป็นความหวังของแม่ แม่คอยนับวันตั้งตารอ ว่าแม่จะได้เห็นจดหมายของหนู นี่ก็สองเดือนแล้วนะที่หนูย้ายไปอยู่ที่นั่น                                              มันเป็นสองเดือนแห่งความทรมาน ทรมานที่ไม่ได้เห็น ไม่ได้ข่าวคราว เมื่อตอนที่ยังไม่เกิดเรื่อง หนูไม่ค่อยกลับบ้านมาหาแม่ แต่แม่ก็ยังได้เห็นลูกหนูของแม่ทางโทรทัศน์บ้าง หน้าหนังสือพิมพ์บ้าง ก็พอคลายความคิดถึงไปได้ แต่ตอนนี้แม้แต่ละครซักเรื่องที่หนูแสดงก็ไม่มีให้แม่ดูเลย เพลงที่หนูร้องเอาไว้ก็ไม่มีใครเปิด แม่หมุนคลื่นวิทยุไปทั่วทั้ง ‘หน้าปัด’ ก็ไม่มีเพลงของหนู ให้พ่อไปหาซื้อแผ่นเพลงชุดล่าสุดของหนูที่เพิ่งออกก่อนเกิดเรื่อง กี่ร้าน กี่ร้าน ก็ไม่มี เหมือนกับว่าพวกเค้าพากับเก็บเพลงของหนูออกไปจนหมด                        หนูแดงจ๋าแม่จะทำอย่างไร ถ้าไม่มีหนู ถ้าหนูทิ้งแม่ไปไกลแสนไกล แม่จะอยู่อย่างไรจะไปกินตรงไหน จะไปนอนตรงไหน จะนั่ง จะยืน จะเดินอย่างไรที่จะไม่ทำให้คิดถึงหนู แม่คงมีชีวิตอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีหนู หนูต้องรู้นะว่าตลอดเวลาที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของแม่  แม่มีหนูอยู่คนเดียว ตอนที่แม่ท้องหนูตอนนั้นแม่มีความสุขมากเฝ้าทะนุถนอมลูกในท้อง พ่อของหนูเองก็เห่อลูกคนแรก ไม่ยอมให้แม่ทำงานหนัก จะเดินไปไหนทีก็ต้องคอยประคอง กลับจากขับรถก็จะซื้อแต่ของดีๆมาให้แม่กิน วันที่หนูลืมตามาดูโลก วันนั้นแม่เจ็บปวดมาก ไม่เคยเจ็บปวดอย่างนี้มาก่อนเลยในชีวิต แม่เจ็บท้องตั้งแต่ ตีหนึ่ง กว่าจะออกหนูก็ตอนเย็นของอีกวัน แต่เมื่อแม่ได้เห็นหน้าหนูความเจ็บปวดทั้งมวลมันมลายหายไปสิ้น ต่อให้เจ็บปวดกว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่าแม่ก็ทนได้                        ‘เจ้าหญิงน้อย ๆ’ ของแม่หน้าตาเจ้าสวยมาก เจ้าเหมือน ‘เทพธิดา’ ที่จุติลงามในท้องของแม่ ตอนแรกแม่กับพ่อวางแผนเอาไว้ว่าจะมีลูกซักสองคน แต่เมื่อมีหนูแม่ตัดสินใจเลยว่าแม่จะไม่มีใครอีกแล้ว แม่เฝ้าทะนุถนอมเลี้ยงดูเจ้าตั้งใจเอาไว้แน่วแน่ว่าจะเลี้ยงดูเจ้าให้ดีที่สุด                        ลูกจ๋านี่ก็ดึกมากแล้ว นางพยาบาลเดินมาบอกว่าให้แม่นอนพักผ่อนตั้งสองรอบแล้ว แม่คงนอนไม่หลับหรอก แต่แม่จะพยายาม เพื่อที่จะได้เห็นหน้าลูกในฝัน                                                                                                                                                         รักและเป็นห่วงหนูแดงเสมอ                                                                                                       จากแม่หนูแดง ............................................................................................................................................... จากคุณ : "กุหลาบสีม่วง" (zimbacamp) - [ 9 ก.พ. 49 14:41:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตึกทัณฑสถาน                               ๓๑ ธันวาคม ๒๕๔๘ กราบเท้าพ่อกับแม่ผู้เป็นพระในดวงใจของลูก                        พ่อจ๋าแม่จ๋าหนูไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นเขียนจดหมายฉบับนี้อย่างไร ความจริงหนูได้รับจดหมายของแม่ทุกฉบับที่แม่ส่งมา แต่หนูไม่กล้าอ่านมัน หนูกลัวค่ะแม่กลัวอย่างจับใจ ตอนแรกที่เข้ามาอยู่ในนี้หนูไม่เคยนอนหลับเลย ภาพในอดีตมันคอยหลอกหลอนหนูไม่ว่า จะนั่ง จะนอนอยู่ในมุมไหนของบริเวน ที่พวกเค้าจำกัดให้หนูอยู่ทุก ๆ วันหนู หยิบ  กระดาษ ปากกามาวางตรงหน้า แต่มันก็วางอยู่ตรงนั้น นั่งอยู่อย่างนั้นอีกเป็นชั่งโมง หนูไม่เคยคิดว่ามันจะมีวันนี้ วันที่หนูต้องสิ้น ‘อิสรภาพ’ กลับกลายมาเป็นผู้ต้องขัง..ใช้หนี้กรรมหนี้เวรที่หนูทำไว้                        แม่ผู้เป็นพระในใจของหนู หนูยอมรับค่ะว่าหนูทำผิดต่อแม่ ต่อสังคม ต่อผู้คนรอบข้างที่คอยสนับสนุนหนู  แต่รู้กันบ้างไหมคะ ว่าชีวิตหนูผ่านอะไรมาบ้าง ทุกข์ยากมาแค่ไหนกว่าที่หนูจะขึ้นไปยืนอยู่ในจุด ที่ใคร ๆ เรียกว่า ‘นางฟ้าของสังคม’ แม่คะตั้งแต่เด็ก ๆ มาหนูจำได้ตลอดว่าแม่ดูแลหนูดีแค่ไหน ยิ่งแม่ดูแลหนูดีเท่าไร มันยิ่งทำให้หนู ‘ยึดติด’ติดอยู่กับสังคมจอมปลอม ติดอยู่บนนั้นติดชนิดที่หนูเคยบอกกับตัวเองว่า “ไม่มีวันซะล่ะที่ฉันจะกลับไปมีชีวิตแบบเก่า”  หนูทำทุกอย่างเพื่อที่จะถีบตัวเองให้ไปยืนอยู่ในจุดที่สูงที่สุด ใครหน้าไหนบ้างล่ะที่ไม่ต้องการผลประโยชน์ตอบแทน เริ่มต้นจาก แมวมองคนที่มาติดต่อหนู ดารารุ่นพี่หลอกล่อว่าจะดันอย่างนู้นดันอย่างนี้ สุดท้ายก็ผู้กำกับ เมื่อมีของสด ๆ ซิง ๆ เข้ามาในวงการ ทุกคนต่างเข้ามาห้อมล้อมยกยอปอปั้น สุดท้ายก็ลงเอยด้วยสิ่งที่ตัวเองต้องการเหมือนกันหมด                        แม่จ๋าแม่ผู้ประเสริฐของลูก ชีวิตที่ใคร ๆ พากันอิจฉา ที่คนภายนอกวงการเรียกมันว่าเหมือนอยู่ใน ‘สรวงสวรรค์’ แท้จริงแล้วมันช่างอยู่ยากเสียเหลือเกิน ต้องใส่หน้ากาก ใส่หน้ากากไม่ทันก็ต้องปั้นหน้าเข้าไว้ ต้องมีกระเป๋า ‘หลุยส์วิตตอง’ ต้องใส่เสื้อผ้า ‘แบรนเนม’ราคาไม่ต่ำกว่าหมื่น ถ้าคนอื่นใส่แพงกว่าหมื่น ก็ต้องกระเสือกกระสนหาไอ้ที่แพงกว่านั้นอีก รถก็ต้องเป็นรถ ‘ยุโรป’ ชั้นดี รถราคาหนึ่งล้านบาทนี่ไม่ต้องพูดถึง กระจอกในสายตาของคนพวกนั้น บางวันที่ต้องไปงานการกุศล เงินก็ไม่ได้ ยังต้องเสียเงินซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ ๆ ราคาแพงอีก แถมบางงานยังให้ไปอุ้มพวกเด็กกำพร้า พวกเด็กที่ติดโรคร้าย ต้องหอม ต้องกอด ต้องเล่นละครให้สังคมเห็นว่าเป็นคนรักเด็ก เมื่องานเลิกก็ไม่ต้องไปไหนกันแล้วต้องรีบกลับบ้านเพื่อไปอาบน้ำชำระล้างร่างกาย                        แล้ววันหนึ่งหนูก็พลาดครั้งใหญ่ในชีวิต ตั้มเข้ามาในชีวิตหนู “แม่จ๋านี่เป็นจุดเริ่มต้นที่มันมีจุดจบรออยู่แล้ว” ตั้มเป็นลูกชาย ‘นักธุรกิจใหญ่’ บ้านเค้ามีกิจการใหญ่โต ตอนที่หนูเจอตั้มครั้งแรกเค้าดูดีมาก มีรถ สปอร์ตขับใช้จ่ายเงินทองอย่างไม่อั้น เค้ามาชวนหนูไปเที่ยวเกือบทุกคืนตอนแรกก็พาไปกินข้าวตามโรงแรมหรู ๆ เมื่อคบกันนานเข้าก็พาหนูไปตามงาน ‘ปาร์ตี้’ มันเป็นงานของกลุ่มลูกหลาน ‘ไฮโซ’ ทั้งหลายในนั้นมีแต่คนดัง ๆ ทั้งนั้น เค้าพาหนูไปแนะนำให้คนในงานรู้จัก พวกเค้าพากันมองหนูแปลก ๆ มองแบบกระหยิ่มยิ้มเยาะอย่างไรบอกไม่ถูก                        พ่อจ๋าแม่จ๋าหนูไม่รู้ว่าวันนั้นหนูเป็นอะไร หนูกินเหล้าเข้าไปแก้วเดียวเท่านั้น หนูก็เมาจนไม่ได้สติ ตั้มอาสาขับรถพาหนูมาส่งบ้านแต่พอขึ้นรถเท่านั้นหนูก็จำอะไรไม่ได้แล้วมารู้สึกตัวอีกทีตอนเช้า  หนูนอนอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้เสื้อผ้าก็ไม่ใส่ โดยมีตั้มนอนอยู่ข้าง ๆ หนูรู้โดย ‘สัญชาติญาณ’ ว่าหนูเสียทีเค้าซะแล้ว หนูก็ไม่ได้ตีโพยตีพายอะไร เพราะนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกของหนู แต่หนูก็ไม่ชอบให้ใครมาทำอะไรกับหนูแบบนี้ หนูไม่ได้ว่าอะไรเค้าคิดว่าลองดูไม่ดีก็เลิก แม่จ๋าผู้ชายคนนี้ไม่เหมือนพ่อที่แสนดีของหนูเลย เค้าเอาแต่หึงหวง หนูไปทำงานก็ตามติดแจตลอด ไม่เป็นอันทำงาน ใครมาคุยกับหนูมาก ๆ ก็ไม่ได้ต้องแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ทะเลาะกับเค้าไปหมดตั้งแต่ เด็กยกฉาก ช่างไฟ หรือแม้แต่ คอสตูมกับช่างแต่งหน้าที่เป็นกระเทย จนถึงผู้กำกับ                        งานหนูเริ่มน้อยลงผู้คนในวงการเริ่มเอือมระอากับ ‘พฤติกรรม’ ของตั้มเงินหนูเริ่มขาดมือรายได้ที่เข้ามาไม่เพียงพอกับความ ‘ฟุ้งเฟ้อ’ ของสังคม ตั้มเริ่มหยิบยื่นเงินทองให้หนู แต่มันไม่ใช่เงินอย่างเดียว..เค้าเริ่มสอนให้หนูรู้จักกับยาเสพติดเริ่มต้นด้วย กัญชาผสมด้วยใบยาจากนอกอย่างดี แล้วจากนั้นก็ตามมาด้วยอะไรต่ออะไรอีกหลายอย่าง อย่างไรซะหนูก็ยังมีสำนึกอยู่บ้าง หนูรู้ว่ามันไม่ดี แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว                        หนูเริ่มรู้แล้วว่าหนูคบคนผิด เริ่มรู้เห็นสิ่งไม่ดีต่าง ๆ ของตั้ม ถึงแม้ตั้มจะเป็นลูกเจ้าของกิจการใหญ่โต แต่เค้าก็ถูกตัดออกจากครอบครับ ก่อนที่รู้จักหนูเสียอีกพ่อเค้าให้เงินมาก้อนหนึ่ง แล้วตั้มก็ใช้มันไปกับสังคมของเค้า จนหมดไปตั้งนานแล้ว ที่เค้าอยู่ได้ทุกวันนี้ก็ด้วยเงินจากการค้ายา ตั้มเป็นพ่อค้ารายใหญ่ในวงสังคมของคนชั้นสูง มียาทุกชนิดที่ลูกค้าต้องการไม่เพียงแต่แค่นั้น ตั้มยังเป็นผู้คิดค้นยาตัวใหม่ ๆ ออกมาขายลูกค้า หนูอยากจะเลิกคบกับเค้าแต่หนูก็เลิกไม่ได้ เค้าขู่ว่าถ้าหนูเลิกค้าจะแฉว่าหนูเคยทำอะไรมาบ้างระหว่างที่อยู่กับเค้า อีกอย่างเค้ายังมีรูภาพเปลือยของหนู ที่เค้าถ่ายเอาไว้ตอนหนูเมายาเต็มที่                       พ่อจ๋าแม่จ๋านี่มันนรกชัด ๆ หนูไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนในวงสังคมชั้นสูงจะเป็นแบบนี้ หนูไม่รู้จะทำอย่างไร ทางออกมันช่างมืดมนไปหมด อีกทั้งหนูเริ่มติดยาหนักขึ้นจนถึงขั้นขาดมันไม่ได้ เมื่อตั้มรู้ว่าหนูตกเป็นเบี้ยล่างของเค้า เค้าเริ่มให้หนูช่วยส่งของให้ลูกค้า ตอนแรกก็ทีละเล็กทีละน้อยไปไม่ไกลแค่ใต้ถุนคอนโดที่เราอยู่ ต่อมาก็เริ่มมากขึ้นไปในที่ไกลๆขึ้น เค้าบอกว่าหนูเป็นดาราเป็น ‘นางฟ้าของสังคม’หนูสร้างภาพมาดีไม่มีใครสงสัยหนูแน่นอน แต่สิ่งหนึ่งที่เค้าลืมคิดไปก็คือ ‘เจ้าหน้าที่บ้านเมือง’ เริ่มตามสืบพฤติกรรมของเค้ามานานแล้ว                        พ่อจ๋าแม่จ๋าหนูขอโทษหนูหลงอยู่ใน ‘วังวน’ ของความเลวร้ายจนถอนตัวไม่ขึ้น หนูเริ่มเห็นเงินมากขึ้น มันมากซะจนหนูไม่ต้องไปทำอะไรอีกแล้ว ไม่ต้องไปตากหน้า ‘แลบลิ้นปลิ้นตา’ ให้ใครดู ไม่ต้องไปคอยปั้นหน้าหรือใส่หน้ากากหลอกใครอีก แต่หนูก็..เสพสุขอยู่ได้ไม่นาน ตั้มเริ่มชะล่าใจเริ่มชวนเพื่อน ๆ มาจัด ‘ปาร์ตี้’ กันที่คอนโดที่เราอยู่ ครั้งสองครั้งก็ไม่มีอะไร แต่บ่อยขึ้นเราก็โดนตำรวจทลายงานของเรา ครั้งนั้นเราเสียเงินไปเป็นล้านกว่าจะหลุดมาได้ แต่เหมือนกับพวกเค้าปล่อยปลาเล็กเพื่อล่อปลาใหญ่                        อีกสามเดือนต่อมา ‘อิสรภาพ’ ของพวกเราก็จบสิ้น ตำรวจทลายแหล่งเก็บของ-ของเราซึ่งมีปริมาณเยอะมาก พวกเราถูกลูกน้องซัดทอด ครั้งนี้ไม่มีใครสามารถช่วยเราได้อีกแล้ว เราโดนตำรวจจับ ห้ามประกันโดยเด็ดขาด หนูไม่รู้ว่าตั้มเป็นอย่างไร แต่หนูลำบากมากไม่มีใครมาเยี่ยมหนูนอกจากพ่อกับแม่ เมื่อหนูเห็นหน้าพ่อกับแม่ที่มาเกาะลูกกรงคุยกับหนู-หนูแทบทนไม่ได้อยากจะฆ่าตัวตายซะตั้งแต่วันนั้น แต่ตำรวจก็เหมือนรู้ไม่เคยเปิดโอกาสให้หนูอยู่คนเดียวเลย                        พ่อจ๋าแม่จ๋าไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะ ตอนนี้หนูทำใจได้แล้ว คนเราเมื่อทำผิดก็ต้องยอมรับผิด “ทำกรรมอะไรเอาไว้ก็ต้องรับกรรมนั้น ๆ ตอบแทนกลับมาเช่นกัน” หนูจะต่อสู้ จะชดใช้กรรมที่หนูทำเอาไว้ ไม่ว่ามันจะนานเท่าไรก็ตาม                         สุดท้ายนี้ขอให้แม่หายเร็ว ๆ ขอให้แม่กับพ่ออยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทร ให้ลูกนกที่หลงทางตัวนี้กลับไปอาศัยพักพิงอีกสักครั้ง                                                                                                        รักและเทิดทูนพ่อแม่เหนือยิ่งสิ่งใด                                                                                                         หนูแดง .......................................................................... จากคุณ : กุหลาบสีม่วง (zimbacamp) - [ 9 ก.พ. 49 14:42:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โรงพยาบาลโรคทรวงอก ห้องไอซียู ๓๑ ธันวาคม ๒๕๔๘        หนูแดงลูกรักของแม่                        หนูคงจะแปลกใจว่าทำไมจดหมายฉบับนี้ถึงเป็นลายมือพ่อ ตอนนี้แม่เขียนจดหมายด้วยตัวเองไม่ไหวแล้ว ได้แต่พูดด้วยเสียงอันเบาหวิวแล้วให้พ่อถ่ายทอดเป็นตัวหนังสือมาให้ลูกอีกที ลูกรักของแม่ แม่ไม่โกรธหนูหรอก ที่หนูไม่ตอบจดหมายของแม่-แม่รู้ว่าแม่ผิดเองที่ปลูกฝังในสิ่งผิดๆให้ลูกมาตั้งแต่เล็กๆ แม่ไม่รู้หรอกว่าสิ่งนั้นมันจะทำร้ายจิตใจพวกเราได้ขนาดนี้ แม่รู้แต่ว่าแม่รักหนู และแม่พยายามให้สิ่งที่แม่คิดว่ามันดีที่สุดสำหรับหนู                        หนูแดงลูกรักแม่คงจะมีเวลาอีกไม่นานนัก แม่รู้ตัวเองดี อย่าเสียใจนะลูก ทำจิตใจให้เข้มแข็ง ต่อสู้และเอาชนะมันไปให้ได้ ไม่ว่าแม่จะอยู่ที่ไหนนับต่อแต่นี้ แม่จะคอยเฝ้าดูลูก  คอยเป็นกำลังใจให้ลูก ลูกรักตอนนี้แม่เหนื่อยมาก แม่ยังมีอะไรอีกตั้งเยอะที่แม่อยากจะพูดกับลูก แต่แม่ก็คงจะฝืนต่อไปไม่ไหว                                 เข้มแข็งเอาไว้นะลูกต่อสู้กับโชคชะตาอย่าได้ท้อถอยให้มัน                                                                                                            แม่หนูแดง .......................................................................... จากคุณ : กุหลาบสีม่วง (zimbacamp) - [ 9 ก.พ. 49 14:44:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแล้วเศร้าอย่างแรง นี้แหละสังคมไทย ลืมเลือน บุพการี เห็นกงจักรเป็นดอกบัว กว่าจะรู้ตัวอะไรก็สายไปแล้ว จากคุณ : oilja - [ 9 ก.พ. 49 15:15:55 A:203.146.201.9 X: TicketID:096858 ]

ความคิดเห็นที่ 5 Sawasdee, Good story, I like it but it is quite sad..... '' Is it true ?'' or based on a true story.... To be honest, I miss my mom and thank you very much for writting. Cheers, จากคุณ : Nam - [ 9 ก.พ. 49 23:02:10 A:129.11.138.52 X: TicketID:115265 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เฮ้อ แย่เนอะ กว่าจะรู้ตัวก็สาย :( จากคุณ : scottie - [ 9 ก.พ. 49 23:23:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีครับ คุณ oilja ครับเศร้าครับ ในสังคมของเรายังมีเรื่องเศร้า ๆ เยี่ยงนี้อีกเยอะ ผมเองก็จะพยายามนำเสนอแง่คิดดี ๆ ให้กับสังคม สวัสดีครับ คุณ Nam ขอบคุณครับที่คุณชอบเรื่องนี้ แม่เป็นพระผู้ประเสริฐ จะอย่างไรท่านก็หวังดีกับเราเสมอ อย่าได้เพียงแต่คิดถึงท่าน จงไปหาท่าน กอดท่าน หอมแก้มท่านสักฟอดใหญ่ ๆ แล้วบอกว่า "หนูรักแม่คะ" สวัสดีครับ คุณ scottie ยังไม่สายครับตราบใดที่สำนึกได้ ช่วงชีวิตที่เหลืออยู่จงทำมันให้ดีที่สุด แล้วคุณจะรู้ว่ามันมีค่ามากมายเพียงไร จากคุณ : กุหลาบสีม่วง (zimbacamp) - [ 10 ก.พ. 49 16:56:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Sawasdee กุหลาบสีม่วง (zimbacamp), 1. ''อย่าได้เพียงแต่คิดถึงท่าน จงไปหาท่าน กอดท่าน หอมแก้มท่านสักฟอดใหญ่ ๆ แล้วบอกว่า "หนูรักแม่คะ" ''' I totally agree with you but I can not it now. You know I love my mom more than my life. The best way for me is to be a good one. 2. ผมเองก็จะพยายามนำเสนอแง่คิดดี ๆ ให้กับสังคม It is excenllent idea, I suppose. I wish many people will read this. Cheers, จากคุณ : Nam(water) - [ 11 ก.พ. 49 03:43:45 A:129.11.138.52 X: TicketID:115265 ]

ความคิดเห็นที่ 9 To. Khun N am รู้สึกภูมิใจที่สิ่งที่เขียนอาจเป็นเพียงเรื่องราวที่แต่งขึ้นเพื่อความเพลิดเพลิน แต่สามารถทำให้ผู้อ่านได้อะไรดีๆ ไปใส่ในชีวิตจริงได้ คุณนำยังเป็นนักศึกษาอยู่รึปล่าว ภาษาอังกฤษดีมาก(หลานสาวฝากบอกมา) ไม่ต้องไปหาแม่ด้วยตังเองก็ได้ โทร.หาแล้วบอกท่าน แค่นี้ความเต็มตื้นก็จะเข้ามาในใจของคนทั้งคู่แล้ว ขอเป็นกำลังใจให้คิด และทำสิ่งที่ดีให้ตัวเอง เพื่อผลต่อคนรอบข้างต่อไป จากคุณ : กุหลาบสีม่วง (zimbacamp) - [ 11 ก.พ. 49 09:22:47 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เศร้าค่ะ สังคมไทยในสมัยนี้แย่ลงทุกวัน นับถือเงิน เป็นพระเจ้า จากคุณ : N' pim_ka - ->> - [ 11 ก.พ. 49 15:53:33 ]

ความคิดเห็นที่ 11 Sawasdee ka, 1. คุณนำยังเป็นนักศึกษาอยู่รึปล่าว ภาษาอังกฤษดีมาก(หลานสาวฝากบอกมา) ---My English is quite poor so I did some mistake here ''I totally agree with you but I can not ''do'' it now''. Obviously, I forgot to type up properly. Anyway, please pass '' thank you '' to your niece. ---Yes, I am...... Cheers, จากคุณ : Nam(water) - [ 12 ก.พ. 49 06:10:23 A:129.11.138.52 X: TicketID:115265 ]