http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4002544/W4002544.html

ตอนที่แล้ว

==========  

ตอนที่ 4

ใต้ร่มหลังคาจากยกสูง  เมื่อย่างเท้าเข้ามา  ความร้อนระอุจากภายนอกกกลับแปรเปลี่ยนเป็นเย็นขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์  คนงานหลายคนกำลังนั่งขมักเขม้นหั่นฟักทอง  กล้วย  มะละกอ  ให้เป็นชิ้น ๆ   ใส่ไว้เป็นเข่ง ๆ  มีถังพลาสติกขนาดใหญ่รายล้อมรอบบริเวณ  มีกลิ่นแปลก ๆ อบอวลอยู่ทั่วไป  ต่างจากก่อนหน้านี้เดินผ่านมามีแต่กลิ่นมะนาวมะกรูดหอมอบอวล  เพราะบริเวณนั้นหมักมะนาวและมะกรูดไว้เพื่อใช้ซักผ้าล้างจาน  ผู้จัดการไร่พาหลานสาวเจ้าของไร่เดินสำรวจโรงปุ๋ยหมักชีวภาพแต่ละแห่ง จนมาถึงที่นี่เป็นแห่งสุดท้าย  พลางอธิบายประกอบว่า  ที่เธอเห็นคนงานกำลังหั่นฟักทอง  กล้วย  มะละกอนั้น  เป็นปุ๋ยสูตรเร่งดอก  หั่นแล้วจะนำไปหมักรวมกันโดยเติมน้ำเปล่าและน้ำตาลลงไป  หมักเป็นระยะเวลา 3 เดือนจะได้หัวเชื้ออย่างดี  นำหัวเชื้อนั้นไปเติมน้ำสิบเท่าและน้ำตาลเพื่อขยายเชื้อได้อีก  ก่อนนำปุ๋ยไปรดต้นไม้ต้องผสมน้ำตามอัตราส่วนปุ๋ยหมักหนึ่งส่วนต่อน้ำสิบส่วน

ผู้จัดการไร่หนุ่มยกข้อมือขึ้นดูเวลา  ก่อนจะพูดต่อไปว่า
“วันนี้คุณตะเกียงอยู่ที่นี่นะครับ  ผมมีนัดกับลูกค้า  แล้วตอนเย็นจะกลับมารับ”

เด็กสาวหันมามองรับทราบ  ใจอยากไปด้วย  แต่รู้ดีว่า  เขาคงไม่ให้ไป  และเธอคงไปเกะกะเขามากกว่า  เลยจำใจรอเขาอยู่ที่นี่

“ดอกแคร์”  ชายหนุ่มขาลเรียกชื่อเด็กสาววัยใกล้เคียงกันกับหลานสาวเจ้าของไร่

“คะ  นาย”  เด็กสาวที่ถูกเรียกชื่อรีบเดินมายืนข้าง ๆ อย่างเรียบร้อย

“ดูแลคุณรวิวารให้ดีนะ”  

“ค่ะ นาย”  เธอรับคำ   แล้วมองเขาเดินออกไป

“ให้ฉันช่วยนะ”  รวิวารรีบเสนอตัว  อันเป็นนิสัยที่ไม่ชอบอยู่เฉย ๆ   ที่สำคัญเธออยู่ไม่อาจอยู่เฉยได้เลย เพราะอายเด็ก ๆ ในไร่ที่มีงานต้องทำต้องรับผิดชอบกันทุกคน  แม้จะตัวนิดเดียวก็ต้องทำงานตามวัยของตัวเองที่พอทำได้

“ค่ะ  งั้นช่วยหั่นฟังทองก็แล้วกันนะคะ”  ดอกแคร์จัดเตรียมอุปกรณ์ต่าง ๆ มาให้หลานสาวเจ้าของไร่

“ชื่อดอกแคร์หรอ  ชื่อเพราะจังเลย”  ชื่อนั้นให้ความรู้สึกเรียบง่าย  น่ารัก มองใบหน้าเจ้าของชื่อผิวพรรณขาวนวลราวกับดอกแคร์แรกแย้มสมชื่อ

ดอกแคร์ยิ้มน้อย ๆ  

“มาอยู่นี่นานแล้วหรอ”  ตะเกียงเริ่มถามคำถาม  พลางผ่าฟักทองออกเป็นสองท่อน

“ตั้งแต่เกิดเลยค่ะ”  คนถูกถามตอบ  ก่อนใช้ช้อนคว้านเอาเม็ดฟองทองออกใส่ถาด

“คุณท่านให้ความกรุณาครอบครัวของทุก ๆ คนมาก ๆ เลยนะคะ  ให้บ้าน  ให้ที่ดิน  ให้งานทำ   แต่มีข้อแม้ว่า  ห้ามกินเหล้า  สูบบุหรี่  เล่นการพนัน  หรือเที่ยวกลางคืนค่ะ”  

ตะเกียงคิดตาม  มิน่าล่ะ!  เธอไม่เคยเห็นคนงานที่นี่สูบบุหรี่ซักคน   ตอนไปกินข้าวที่บ้านคนงานก็ไม่เห็นขวดเหล้าซักขวดเลย  เธอรู้สึกภาคภูมิใจคุณตาของเธอที่สามารถสร้างสัมคมเล็ก ๆ ที่ปลอดอบายมุขขึ้นมาได้อย่างเหลือเชื่อ

“เรามีโรงเรียนเตรียมสำหรับเด็กเล็กด้วยนะคะ  นายระบิลเป็นครูช่วยสอนด้วยค่ะ”  ดอกแคร์เล่าถึงนายของเธออย่างชื่นชม  แววตาคู่นั้นดูมีความสุขเป็นประกายสดใส  

“เหรอ  ฉันนึกว่าเขาไม่ชอบเด็กซะอีก”

“นายเป็นคนดุ  เด็ก ๆ กลัวกันทั้งนั้นค่ะ  แต่ว่าถ้าเด็กคนไหนมีปัญหาอะไร  นายจะคอยช่วยตลอดค่ะ  ตอนที่ฉันยังเด็ก  ฉันก็กลัวนายมาก ๆ  แต่มีครั้งหนึ่ง  ฉันไม่สบายเป็นไส้ติ่งอักเสบค่ะ  ปวดท้องมาก   แม่ฉันไม่รู้จะทำยังไง  ตอนนั้นพ่อก็ไม่อยู่  แม่เลยวิ่งมาเรียกนาย   นายรีบมาช่วยทันทีเลยนะคะ  รีบหารถ  แล้วอุ้มฉันขึ้นรถพาไปส่งโรงพยาบาลในเมือง”  เธอคิดย้อนกลับไปเมื่อตอนอายุ 15-16 ปี  ยังไม่เคยลืมสองแขนของชายหนุ่มที่คอยประคองเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างห่วงใยได้เลย

“นายเป็นคนไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ อดทนมาก  เป็นนักต่อสู้  เป็นคนบุกเบิกการทำกสิกรรมไร้สารพิษนี่ล่ะค่ะ  ถ้าไม่มีนายคงทำไม่สำเร็จอย่างทุกวันนี้นะคะ”

รวิวารได้แต่นั่งฟังดอกแคร์เล่าถึงนายระบิลด้วยความเคารพรักและศรัทธา  มองแววตาชวนฝันของสาวน้อยดอกแคร์เป็นประกายสดใส  ดูมีความสุขที่ได้พูดถึง  นาย  ของเธอ

หลานสาวเจ้าของไร่ซักไซร้ทุกขั้นตอนของการทำปุ๋ยหมักชีวภาพ  และลงมือทำด้วยตัวเองทุกขั้นตอนอย่างสนใจ  มือเล็ก ๆ เปื้อนขี้ดินทั้งสองมือ   เนื้อตัวดูมอมแมมเชียว   ทำปุ๋ยหมักเสร็จแล้ว  ยังช่วยตักปุ๋ยน้ำใส่บัวรดน้ำไปรดผักที่อยู่รอบบริเวณ  งานง่าย ๆ  เหมือนเบา ๆ  แต่เมื่อต้องเดินหลายรอบ  ก็เหน็ดเหนื่อยเอาการไม่ใช่เล่นทีเดียว

“เหนื่อยมั้ยคะ คุณหนู  พักทานน้ำก่อนค่ะ”  ดอกแคร์ยกน้ำมาบริการพร้อมรอยยิ้มแจ่มใส

“ขอบใจจ้ะ  นิดหน่อยนะ”  พลางรับน้ำมาดื่มอย่างกระหาย  ใจนึกอยากกินน้ำแป๊บซี่จัง…  โค้กก็โอเคนะ…  บรรดาน้ำหวานต่าง ๆ   แต่มันก็ไม่มีให้กินซักกะน้ำเลย  เฮ้อ…ได้แต่คิดถึงความหวานเย็นชื่นใจของน้ำหวานสีสวยเหล่านั้น

ผู้จัดการไร่กลับมาถึงสักพักใหญ่   เขายืนมองหลานสาวเจ้าของไร่กำลังเอาปุ๋ยน้ำรดผักในแปลงรอบ ๆ โรงปุ๋ยง่วนเชียวดูมีความสุขสนุกสนาน  แก้มของเธอแดงระเรื่อ  งดงามน่ามอง  ความงามจากการตั้งใจทำงาน  ไม่ย่อท้อต่อความร้อน  ความลำบาก  ภาพนั้นเป็นภาพที่น่ามองเหลือเกิน  จนเขาเผลอมองเธออยู่เป็นนาน

“นายกลับมานานรึยังคะ”  เสียงใสของดอกแคร์เกือบทำให้ผู้จัดการหนุ่มสะดุ้ง  เขาละสายตาจากหลานสาวจอมแก่นมาหยุดไว้ที่ดวงหน้าของดอกแคร์

“เพิ่งมาถึงได้สักครู่หนึ่งแล้ว  คุณตะเกียงเป็นไงบ้าง”

“เธอเป็นคนสนใจพร้อมจะเรียนรู้สิ่งที่อยู่รอบตัว  ขยันมาก ๆ ค่ะ  ไม่ยอมหยุดเลยนะคะ”  น้ำเสียงนั้นกล่าวถึงหลานสาวเจ้าของไร่อย่างชื่นชม

“ขอบใจที่ช่วยดูแลนะ”

“ยินดีมาก ๆ ค่ะ  นาย”  เด็กสาวยิ้มแก้มปริที่ได้รับคำชม

“ช่วยดูแลเก็บข้าวของให้เรียบร้อยหลังเลิกงานด้วยนะ”  

“ค่ะ  นาย”  รับคำแล้วเดินไปดูแลอุปกรณ์ในการทำงานให้เก็บเป็นที่เป็นทางอย่างเป็นระเบียบด้วยความรู้หน้าที่

รวิวารวางบัวรดน้ำที่ล้างเรียบร้อยแล้ว  ยกแขนเสื้อซับเหงื่อตามหน้าผาก  เดินผ่านบรรดาถังพลาสติกตั้งเรียงรายเป็นทิวแถว   มีทางเดินกว้างราวเมตรหนึ่ง  ขนาบข้างด้วยถังพลาสติกสูงเกือบหนึ่งเมตรไปตลอดตามแนวด้านยาวของโรงปุ๋ย

นึกสงสัย?   ในถังมีอะไรอยู่น้า…มันจะเป็นยังไงหว่า…

ว่าแล้วจึงเดินเข้าไปใกล้  เอื้อมมือเปิดฝาถังพลาสติกที่หมักน้ำจุลทรีย์  ก่อนชะโงกหน้าลงไปดู  

เด็กสาวร้องจ๊าก!!!

เมื่อมองเห็นเหล่าหนอนขยุกขยุยยุกยิก ๆ อยู่ในถังนั้นยั้วเยี้ยเต็มไปหมด  รีบเบือนหน้าหนี  พร้อม ๆ กับเท้าที่กระโดดถอยออกมาอย่างรวดเร็ว  กระแทกคนที่มายืนอยู่ข้าง ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ผู้จัดการหนุ่มเซถอยหลังกระแทกเข้ากับถังพลาสติกที่ตั้งอยู่ด้านข้างอย่างไม่ทันตั้งตัว  พื้นที่ทางเดินแคบทำให้เขาเสียหลักหงายหลังลงไปบนถังพลาสติกที่สูงแค่เอวอย่างง่ายดาย   ดีที่มีน้ำจุลินทรีย์อยู่เต็มถัง  ไม่งั้นคงล้มระเนระนาดไม่เป็นท่า   เขาอุตส่าห์ตั้งใจจะเอ่ยถามเธอว่า  กำลังดูอะไรอยู่  พร้อมจะอธิบายให้เธอฟังแท้ ๆ  เธอดันชนเข้ามาได้

“………………..!!!!!”   ต่างคนต่างอึ้งไปชั่วอึดใจ

โอ๊ย!!  เธออยากจะบ้าตาย!!  กับความซุ่มซ่ามเซ่อซ่าของตัวเองจริงจริ๊ง

อีกแล้ว!!  ฉัน!!

“นี่คุณ!!”  เขาส่งเสียงเตือนเด็กสาวที่มัวแต่อึ้ง  ล้มทับลงมาบนตัวเขาอยู่นานหลายอึดใจแล้วเนี่ย

หลานสาวเจ้าของไร่รีบลุกขึ้นจากตัวชายหนุ่มทันที

“นี่!!  แล้วนายมาทำไมเงียบ ๆ”  หลังจากถอยตัวออกมาจากร่างของชายหนุ่มอย่างด่วนจี๋   ก็ส่งเสียงโวยวายต่อว่าฝ่ายตรงข้ามเพื่อกลบเกลื่อนความอับอายสุด ๆ  จ้องหน้าฝ่ายตรงข้ามราวกับเขาเป็นคนผิด

ใครจะไปรู้ว่าอยู่ ๆ คุณจะหันมาเล่า…  

เขาบ่นเธออยู่ในใจอย่างหัวเสีย   เริ่มหงุดหงิด  ที่เธอเอาแต่เอะอะอะไรก็โวยวาย  เอาแต่ใจ  ไม่มีเหตุผลซะเลย  จะขอโทษที่ชนเขาซักคำน่ะ   ไม่มี!  

“อยากจะพูดอะไรก็พูดออกมาเลย” เธออ่านออกจากแววตาของเขา  สายตาที่มองมาราวกับเป็นถ้อยคำกำลังต่อว่าเธออยู่  เธอไม่ชอบปฏิกิริยาตอบโต้ด้วยความเงียบ  ด้วยการไม่พูดไม่จาของเขาเลย  อาการอย่างนั้นยิ่งทำให้เธอมีน้ำโหมากขึ้น

“เดี๋ยว!  อย่าเพิ่งไป  ฉันมีเรื่องจะพูดกับนายนะ”  เธอตะโกนใส่เมื่อเห็นเขาเดินหนี

ยิ่งเธอตะโกนเสียงดังมากขึ้นเท่าไหร่  ใช้อารมณ์มากขึ้นแค่ไหน  เขาก็ยิ่งเงียบ  และยิ่งอยากไปให้พ้น ๆ หน้าเธอมากเท่านั้น

“นี่!!  ฉันอยากจะเข้าไปในเมือง  นายพาฉันไปได้มั้ย”  เด็กสาวเดินตาม  ปากก็ตะโกนถามตามไปไม่มีหยุด  

ผู้จัดการไร่ทำไม่รู้ไม่ชี้  เหมือนไม่ได้ยินจ้ำอ้าว ๆ เดินหนีอย่างเดียว  อึดอัดใจเหลือเกิน  เพราะเธอเป็นหลานสาวของผู้มีพระคุณ  เขาจึงไม่อาจใช้ถ้อยคำใดว่ากล่าวเธอได้  คิดว่าการเงียบ  และพยายามอดทน  คงเป็นสิ่งที่ดีสุดในตอนนี้

“หยุด!!  ได้ยินมั้ย  จะพาฉันไปได้รึเปล่า  ว่าไง?”  เธอวิ่งไปคว้ามือชายหนุ่มไว้

เขาหันมาจ้องด้วยสายตาดุ

“ถ้าจะคุยกัน  คุณต้องหยุดใช้อารมณ์  และเลิกเอาแต่ใจ”  เสียงของเขาดุพอ ๆ กับสายตา

“ได้  ถ้านายเลิกทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้  ไม่ได้ยิน  ไม่ใส่ใจแบบนี้”

“ที่ผมทำแบบนี้เพราะผมไม่ต้องการสนองตอบอารมณ์ของคุณต่างหาก”  เขาตอบเสียงห้วน

สาวน้อยจอมโวยวายหายใจเข้าลึก ๆ อย่างสะกดอารมณ์เต็มที่  รู้สึกได้ถึงความร้อนเร่า ๆ ที่แล่นผ่านขึ้นมาที่หัวใจ

“บางทีมันอาจจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย   อาจทำให้อีกฝ่ายโมโหมากขึ้นมากกว่า”  เธอนึกถึงภาพพี่ชายกับแม่  ทุกครั้งที่แม่ใช้อารมณ์ถามพี่ชาย  พี่ชายของเธอจะนิ่งเฉย   แต่อาการนิ่งเฉยอย่างนั้นทำให้แม่อารมณ์เดือดดาลมากขึ้นกว่าเดิมต่างหาก  บางครั้งแค่คำตอบเพียงคำเดียวก็ช่วยอะไรให้ดีขึ้นได้มากมาย

เธอจ้องหน้าผู้จัดการไร่

เขาก็คงเหมือนพี่ชายของเธอ  ที่คิดว่า  ไม่จำเป็นจะต้องตอบคำถาม  และมันคงเป็นแค่คำถามที่งี่เง่าไร้สาระในสายตาของเขาเท่านั้นเอง

“ถ้า…ฉัน…ทำให้นายลำบากมากนัก  ต่อไป…ไม่ต้องมาดูแลสนใจอะไรฉันอีก  ที่ผ่านมาขอโทษละกัน” น้ำเสียงนั้นเริ่มสั่น  ตาก็เริ่มแดง

เธอรีบวิ่งหนีไปจากสายตาของเขา

ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่ที่เดิม  แล้วหันหลังให้เดินกลับ   เดินห่างมาได้ซักพัก  เขาก็ต้องหันหลังกลับเดินกลับไปตามเธอ  อย่างไรก็ตาม  เขามีหน้าที่ต้องดูแลเธอ  จนกว่าคุณท่านจะกลับมา

“เฮ้อ……”  เขาถอนลมหายใจอย่างหนักหน่วง

“เด็กดื้อ  รั้น!!  เอาแต่ใจ”

เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ จุดที่พบเธอครั้งสุดท้าย  เธอวิ่งไปทางไหนกันแน่   และภาวนาไม่อยากให้เธอวิ่งซุ่มซ่ามเข้าไปในสวนขนุนเลย  ลูกขนุนเคยหล่นกระแทกใส่หัวคนงานไปหลายคนแล้ว

และแล้วเขาก็ได้ยินเสียงกรี๊ดดังลั่น  คงจะเป็นใครไม่ได้  นอกจากเธอ  เขารีบวิ่งตามเสียงนั้นไป

“คุณตะเกียงครับ  มาทางนี้”  เขาเรียกเธอ  มองเห็นสาวน้อยยืนตัวแข็งอย่างตกอกตกใจ  เมื่อลูกขนุนหล่นใส่ตรงหน้าอย่างเฉียดฉิว  

มือแข็งแรงรีบคว้าข้อมือเธอไว้  แล้วดึงหลบไปได้ทันก่อนที่อีกลูกจะหล่นตามลงมา    เท้าดันไปสะดุดลูกขนุนที่หล่นลงมาแตกกระจายแล้วกระเด็นกระดอนมาพอดี   ทั้งคู่เสียหลักล้มลง  เขารีบเอาตัวบังเธอไว้มือข้างหนึ่งปิดศีรษะของเด็กสาว  เพื่อกันลูกขนุนที่หล่นลงมาอีก  โชคดีที่ไม่อยู่ในวิถีของลูกขนุนที่หล่นลงมา  มีแต่เศษขนุนที่แตกกระเด็นมาเท่านั้น

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”  เขาถามเมื่อเด็กสาวเงยหน้าขึ้นมามอง  ดวงตาคู่นั้นของเธอแดงช้ำเหมือนมีน้ำตาคลออยู่  

คนหัวดื้อหันหน้าหนีไม่ยอมตอบ  ขยับตัวออกจากอ้อมแขนของเขา

“เดี๋ยว!”  เขารั้งร่างเล็กไว้ไม่ให้ไป  รีบเงยหน้าขึ้นมองดูความปลอดภัย  เมื่อมั่นใจแล้วจึงคลายอ้อมแขนออก

“คุณรวิวารจะไปไหนครับ”  ผู้จัดการไร่ถามเมื่อเห็นหลานสาวเจ้าของไร่เดินอ้าว ๆ ไม่พูดไม่จา

“นี่คุณครับ  จะไปไหน”  เขาถามอีกเป็นครั้งที่สอง  เมื่อเธอยังรักษาความเงียบอยู่  

เขาผ่อนลมหายใจออกเบา ๆ  อย่างกลุ้มใจ   พยายามใจเย็น   นี่เธอกำลังเลียนแบบเขาก่อนหน้านี้หรือไง   อยากจะทิ้งเธอไว้ตามความอวดดีช่างประชดประชันของเธอเสียจริง ๆ  อยากรู้นักว่าจะทำเป็นเก่งได้ซักแค่ไหน   แต่ก็กลัวปัญหาจะบานปลายไม่สิ้นสุด   และท้ายสุดเขาก็ต้องเป็นฝ่ายตามหาเธอ  เมื่อเขายังสำนึกว่าต้องดูแลเธออยู่

“คุณจะไปไหน  จะค่ำแล้วนะครับ”  เขาตะโกนถามอีกเป็นครั้งที่สาม  พลางคว้าแขนคนรั้นไว้  เมื่อเห็นเธอดื้อไม่ยอมหยุดเดิน

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”  เด็กสาวพยายามสะบัดข้อมือจากการรั้งไว้ของเขา

ผู้จัดการหนุ่มต้องทำใจครู่หนึ่ง  เมื่ออีกฝ่ายตอบโต้อย่างใช้อารมณ์กลับมา

“เอาล่ะ  เรามาทำความตกลงกันดีไหม”  เขาเปลี่ยนท่าทีเป็นเชิงขอความเห็น

“ผมจะไม่เดินหนีคุณ  และตอบคำถามเมื่อคุณถาม   แต่คุณต้องไม่ใช้อารมณ์และเอาแต่ใจอย่างไม่มีเหตุผลได้ไหมครับ”  เขาเสนอข้อตกลง

ตาแดง ๆ เงยหน้ามองชายหนุ่ม

“นายก็เอาแต่ใจเหมือนกันแหละ”

เขาผงะไปกับถ้อยคำของเธอ    เขาหรือ?  เอาแต่ใจ?  ก่อนจะคิดทบทวน  เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเขาเองก็เอาแต่ใจที่จะต้องให้ได้อย่างที่ตัวเองคิดเหมือนกัน  ไม่เคยมีใครกล้าว่าเขาแบบนี้เลย  เขาเป็นผู้ใหญ่กว่าเธอ  ควรจะมีความอดทนให้มากกว่านี้

“ผมขอโทษนะ”  

เด็กสาวมองหน้าผู้จัดการอย่างไม่เชื่อสายตา

“ฉันก็ต้องขอโทษนายเหมือนกัน  ทำให้นายยุ่งยากตลอดเลย”

“ไม่เป็นไรครับ”

“แล้ว…นายจะพาฉันไปในเมืองได้มั้ย”

ชายหนุ่มหัวเราะ  เธอช่างเป็นเด็กน้อยเสียจริง  เมื่อกี๊ยังทำท่าขี้แยอยู่แท้ ๆ เลย  ตอนนี้อยากจะไปเที่ยวซะแล้ว

“หัวเราะอะไรเล่า…”  เด็กสาวพยายามเก๊กหน้าทำคิ้วขมวดไม่ให้หัวเราะตามเขา  แต่ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

“ถ้าผมว่างจะพาไปนะครับ”

“นายระบิลครับ”  เสียงคนงานขับรถอีแต่นเรียกมาแต่ไกล  ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ครางหึ่ง ๆ มาพร้อมกัน
“ผมไปส่งครับ  ขึ้นมาเลย”  คนงานจอดรถ

“ขอบใจนะ”  

ทั้งคู่กระโดดขึ้นนั่งข้างหลังของรถอีกแต่น  หันหลังให้คนขับ  มองพระอาทิตย์ดวงกลมสีแดงกำลังลับเหลี่ยมเขา

==============  

แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 49 23:43:07