ความคิดเห็นที่ 1 “มีนา  มีนา “ เสียงเรียกชื่อฉันดังมาจากข้างหลังขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าห้อง  ณัชชาเดินหัวยุ่งเหยิงในชุดนอน  เดินหาวหวอด ๆ เข้ามา  แต่ก็ยังดูสวยอยู่นั่นเอง “นี่มันบ่ายโมงกว่าแล้วนา   เพิ่งตื่นเหรอ”   ฉันถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่า  ในวันหยุดการตื่นนอนของณัชชาจะอยู่ในช่วงบ่าย ๆ ยันเย็นนู่น “พอดีทางบ้านที่ต่างจังหวัดเค้าส่งสตอเบอร์รี่มาให้   รับเอาไปสิ”  ณัชก็ไม่ได้จะสนใจตอบคำถามฉัน  พอยื่นถุงสีน้ำตาลยัดใส่มือฉันได้ก็เตรียมเดินสลึมสลือกลับ “เดี๋ยว ๆ ณัช   มากขนาดนี้ฉันทานไม่หมดหรอก”   ฉันตะโกนไล่หลังณัชแต่โบกมือไม่สนใจ “เอาไปเถอะยังมีอีกเยอะ   ขอบใจที่ให้ฉันยืมสมุดเลคเชอร์นะ”   พูดจบณัชชาก็ขยี้ตาขอกลับห้องนอน ณัชชาเป็นเพื่อนร่วมคณะเพียงคนเดียวในหอนี้  บังเอิญมากที่ห้องพักอยู่กันคนละชั้นแต่แนวห้องตรงกันเป๊ะ    ณัชเป็นคนเข้ามาคุยกับฉันบ่อย ๆ ยืมสมุดเลคเชอร์บ้าง  ให้ช่วยติวบ้าง  โดยส่วนตัวฉันว่าณัชก็เป็นคนน่ารักดีนะ แต่แองจี้กับเพื่อน ๆ ไม่ชอบเธอด้วย “เหตุผลบางอย่าง”   เพราะงั้นฉันเลยเลี่ยงที่จะพูดคุยหรือทำตัวสนิทสนมกันไปมากกว่านี้ ถุงสีน้ำตาลถูกยัดเข้าไปในตู้เย็นอย่างลวก ๆ ไม่ต่างจากสภาพห้องที่รกรุงรังสุดขีด   มุมห้องมีกองเสื้อผ้าสุมกองพะเนินยังไม่ได้ซัก   บนพื้นเต็มไปด้วยตำราเรียนที่ฉันรื้อทำรายงานเมื่อวาน  ส่วนบนเตียงก็มีเสื้อผ้าที่ฉันลองชุดเพื่อจะใส่เที่ยววันนี้วางเกลื่อนกลาด   ปลายไม้เค้าต้องไม่ชอบผู้หญิงที่ไม่เป็นกุลสตรีปล่อยให้ห้องเลอะเทอะอย่างนี้แน่เลย ช่างเถอะ  ค่อยเก็บวันพรุ่งนี้แล้วกัน ฉันปาดกองเสื้อผ้าบนเตียงลงพื้นแบบหยาบ ๆ เพื่อจะนั่ง  รวบรวมความกล้าก่อนจะโทรศัพท์ ขอมองรูปปลายไม้เป็นกำลังใจหน่อยละ พี่ไม้ขา  ช่วยมีนาให้ได้ตามเงินตามที่หวังด้วยเทอญ สาธุ  (- /\ - ) เสียงโทรศัพท์ดังอยู่เป็นเวลานานกว่าปลายสายจะรับ “สวัสดีค่ะ   คุณพ่อขา”   ฉันพยายามทำเสียงร่าเริงอินโนเซนต์ “มีนาเหรอลูก   แหมโทรศัพท์สมัยนี้มันมีปุ่มยุ่บยั่บไปหมด  พ่อไม่รู้ต้องกดรับปุ่มไหน “ ฉันหัวเราะขำพ่อ  คุณพ่อฉันมีอาชีพเป็นเจ้าของสวนส้มกว้างขวางใหญ่โตของจังหวัด   พ่อไม่ยอมให้คุณแม่ทำงานหนักบอกว่าเป็นหัวหน้าครอบครัวต้องเลี้ยงภรรยาและลูกได้ไม่ให้ลำบาก  คุณแม่เลยเป็นแม่บ้านอยู่บ้านอย่างมีความสุขสะดวกสบายรวมทั้งฉันซึ่งเป็นลูกมีเงินและข้าวของใช้ไม่เคยต้องขัดสนอายใคร  พ่อสุดที่เป็นคนขยันขันแข็งทำมาหากินหาเงินตัวเป็นเกลียวหาเงินได้ปีมากๆ    แต่ก็แปลกที่ทั้งสองท่านเป็นคนประหยัดสมถะ  ประมาณว่าได้เงินมาก็เก็บไว้ไม่ใช้หรือซื้อหาความสุขใส่ตัว  ซึ่งผิดกับฉันลิบลับเลย จากคุณ : อันปังแนน - [ 11 ก.พ. 49 00:11:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บางทีฉันรู้สึกว่าฉันกับท่านทั้งสองอยู่คนละยุคกัน  ทั้งคู่เรียกได้ว่าเป็นคนต่างจังหวัดขนานแท้  ไม่ค่อยได้เข้าเมืองหรือมากรุงเทพมาดูแสงสีของทันสมัยซักเท่าไหร่ โลกของพ่อและแม่หยุดอยู่กับที่ตั้งแต่กรุงเทพสมโภชกรุงรัตนโกสินทร์ครบสองร้อยปีแล้ว   ตัวอย่างความคิดของพ่อสุดที่เลิฟของฉันก็เช่น การส่งอีเมลล์หากันต้องรออาทิตย์นึงเหมือนส่งไปรษณีย์ ทำไปได้ “พูดถึงเรื่องค่าขนม   เดือนนี้พ่อยังไม่ส่งให้มีนาเลยนี่คะ  แหม ม~  ช่วงนี้คุณพ่อลืมบ้อย ย บ่อย” หลังจากไต่ถามสุขทุกข์  สัพเพเหระได้ซักพัก  ฉันก็วกเข้าประเด็นหลักที่ตั้งใจ “เอ่อ อ พ่อยังไม่ได้ไปธนาคารในอำเภอเลยลูก “ ทำไมท้ายประโยคพ่อดูอึกอักยังไงไม่รู้ “คือว่า ... เดือนนี้หนูมีเรื่องต้องรบกวนคุณพ่อเพิ่มด้วยค่ะ  แบบว่า . หนูต้องทำกิจกรรมของมหาวิทยาลัยซึ่งมันต้องมีค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นด้วยน่ะค่ะคุณพ่อ”   โอ๊ย   รู้สึกเหมือนนรกกินกบาลอยู่  ขอโทษนะคะคุณพ่อขา “ . เท่าไหร่ลูก” “ . หนึ่งหมื่นค่ะ “ “หมื่นนึง ง~!? ..   ทำไมมันมากขนาดนั้นละลูก!  บ้านเรากำลังจะเป็น หนี้ท่วมหัวอยู่แล้วไม่มีเงินให้ลูกมากขนาดนั้นหรอก  อุ๊บ บ “ “พ่อว่ายังไงนะคะ” ฉันขมวดคิ้ว  รู้สึกเหมือนเมื่อกี๊ได้ยินอะไรไม่ถนัด   “ฟังนะมีนา . หนูรู้ใช่มั้ย  ปีก่อนแล้งมาจนเราแทบจะเก็บส้มไม่ได้เลย  จนพ่อต้องไปกู้เงินเค้ามาแถมปีนี้ราคาผลไม้ยังมาตกซ้ำและ .”   และอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย   ฉันพูดเออออไปเรื่อยโดยที่ไม่ได้ฟังว่าพ่อพูดอะไรบ้าง   นี่บ้านเรากำลังเป็นหนี้คนอื่นและกำลังจะถังแตกแต่ไม่มีใครบอกลูกสาวที่น่ารักคนนี้ซักคนเรอะ แล้วกระเป๋าหลุยส์ชั้นหล่ะ “ค่ะพ่อ  หนูเข้าใจค่ะ  ไม่มีปัญหาค่ะ  เงินที่เหลืออยู่ก็ใช้ได้อีกหลายเดือนหล่ะค่ะ ..  ค่า ค่ะ  อยู่ได้แน่ค่ะพ่อ  พ่ออย่าคิดมากเลย  ฝากสวัสดีแม่ด้วยนะคะ  ค่า พ่อก็รักษาตัวนะคะ   ไม่ต้องห่วงค่ะพ่อมีนาไม่ลำบากหรอก   แค่นี้นะคะ  สวัสดีค่า” ไม่เป็นไรกะผีนะสิ~!! ณัชชาล้มตัวลงนอนบนเตียงได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงห้องข้างบนตะโกนสุดเสียงจนสะดุ้งตื่นขี้นมา “แย่แล้ว ว ว  คราวนี้ช้านต้องแย่แน่ ๆ  ! ~! ! ~” \( >๐< )/ ------------------------------------------------------------------ จบตอนแล้วค่ะ แอบอ่านมานานเพิ่งมาโพสต์นิยายตัวเองมั่ง ขอคำแนะนำด้วยนะค้า (- /\ -) ขอบคุณทุกคนที่(หลง) มาอ่านค่า แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 49 00:18:13 จากคุณ : อันปังแนน - [ 11 ก.พ. 49 00:13:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มีนาจะหาทางออกอย่างไร (ให้คนอ่านแฮปปี้) จากคุณ : scottie - [ 11 ก.พ. 49 00:44:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^_________^ จากคุณ : Meif - [ 11 ก.พ. 49 03:33:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อิอิ รอตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ จากคุณ : eye_au (AUPOTTER) - [ 11 ก.พ. 49 09:19:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หลงมาอ่าน(มั้ง)ครับ ;) อ่านเพลินๆ สนุกดีๆ นะครับ อ่านไปอมยิ้มไป ขำดี ใครเครียดอยู่มาอ่านแล้วคงหายเครียด ว่าแต่คุณอันปังแนนเอาชีวิตตัวเองมาเขียนรึเปล่าครับเนี่ย ;) จากคุณ : BAYROCKU - [ 11 ก.พ. 49 14:02:02 ]

ความคิดเห็นที่ 7 At least she is nice enough not to force her parents to give her money. ^^ Wait for the next chapter ka. จากคุณ : Reader - [ 12 ก.พ. 49 03:30:39 A:24.16.240.254 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาแปะลิ้ง ตอนต่อไป http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4100735/W4100735.html จากคุณ : อันปังแนน - [ 4 มี.ค. 49 15:12:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ยังหนุกหนานอยู่เหมือนเดิมนะนู๋แนน อ่านแล้วก็ลุ้นว่าชีวิตที่มีจิตสำนึกดีนั้นจะโผล่ออกมาในตอนไหนเน้อ หุหุ จากคุณ : เฟเฟสาวน้อยคอยตอนต่อไป - [ 5 มี.ค. 49 10:12:34 A:61.91.143.225 X: ]