ความคิดเห็นที่ 1 คุณนายละไมกับลิ้นจี่มองอย่างเสียวๆ หันไปหาคุณยาย ก็เห็นคุณยายเรียกหลานสาวด้วยเสียงอ่อนโยน “ผิง พูดอะไรอย่างนั้น อย่าเสียมารยาทสิลูก มานี่มา” ผิงเดินไปนั่งข้างคุณยาย ไม่กล้ากอดแขนเหมือนที่ทำเป็นประจำ เพราะตัวเปื้อน ได้แต่นั่งมองไปที่สองแม่ลูก ก่อนจะถามตรงๆ “คุณป้ากับลิ้นจี่มีอะไรสงสัย ทำไมไม่ถามผิงล่ะคะ“ “ก็...” ลิ้นจี่มองเห็นดวงตาวาวๆของผิงแล้วก็เกรงๆเหมือนกัน “ก็ไม่มีอะไรนี่ ที่เรามาหาคุณยายก็เพราะหวังดีกับเธอนะ ไม่อยากให้เธอเสียชื่อ” “ชั้นจะเสียชื่อเรื่องอะไร” ผิงย้อนถาม “ ก็เรื่องที่เธอนัดผู้ชายมาหาที่บ้าน แล้วยัง...หอมแก้มกันด้วยอ่ะ  มันจะไม่เสียชื่อหรอ นี่ดีนะที่เป็นชั้นกับหม่าม้าเห็นน่ะ ถ้าเป็นคนอื่น โดนนินทาตั้งแต่ต้นซอยยันท้ายซอยแล้ว จะบอกให้” “แค่นี้ก็เกินพอแล้ว” ผิงพูดอย่างเอือม ก่อนจะบอกอย่างเป็นการเป็นงาน “เธอแน่ใจหรอ ว่าที่เธอพูดมาทั้งหมดน่ะ เธอเห็นจริงๆ  บอกมาสิ ว่าแน่ใจหรือเปล่า” ว่าแล้วจ้องตาเขม็ง ลิ้นจี่เห็นแล้วอึ้งไป หันมามองมารดากระซิบเสียงเบา “หม่าม้าช่วยลิ้นจี่ด้วย ยายผิงมันจะฆ่าลิ้นจี่อยู่แล้ว” คุณนายลิ้นจี่เห็นลูกสาวเพลี่ยงพล้ำจึงโดดลงไปช่วยทันที “คืองี้นะหนูผิง ป้ากับลิ้นจี่น่ะไม่ได้อะไรหรอก เรื่องที่ว่าหนูจะทำจริงหรือเปล่าน่ะ เราไม่ได้ติดใจ เพียงแต่ว่าอยากมาเตือนให้ระวังตัวเท่านั้นเอง เราหวังดีน่ะ” ผิงฟังแล้วส่ายหน้าเล็กน้อยอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะก้มลงไหว้คุณนายละไม “ขอบคุณคุณป้ามากนะคะที่เป็นห่วง แต่ผิงขอบอกไว้ตรงนี้เลย ผิงไม่ได้นัดผู้ชายให้มาหาที่บ้าน  แต่มีคนฝากของให้เขามาส่งเท่านั้น แล้วก็ไม่มีการหอมแก้มอะไรทั้งนั้น  คงจะเห็นผิดกันแล้วล่ะค่ะ” คุณนายละไมกับลิ้นจี่มองหน้ากัน สีหน้าไม่ค่อยเชื่อนัก “แต่ว่า ชั้นเห็น...”ลิ้นจี่จะพูดขึ้นมาอีก แต่คุณนายละไมแตะแขนลูกสาวส่ายหน้าแล้วปรามว่า “เอาเถอะจ้ะ ถ้าหนูผิงยืนยันเป็นมั่นเหมาะขนาดนี้  ก็ดีแล้วล่ะ ยังไงก็ดูแลคุณยายให้ดีแล้วกันนะจ๊ะ อย่าให้ต้องล้มไปอีก แล้วงานที่ทำอยู่น่ะ ถ้ามันขายไม่ค่อยได้ สนใจจะไปเป็นแคชเชียร์ที่ร้านขายวัสดุก่อสร้างบ้านป้าก็บอกได้เลยนะจ๊ะ ป้าจะช่วย”ว่าแล้วยิ้มหวานหันไปลาคุณยายรำเพย “แหม มากวนคุณยายนานเลย งั้นลาเลยดีกว่าค่ะ  แล้ววันหลังจะมาเยี่ยมคุณยายใหม่นะคะ” “จ้ะ ว่างๆก็มาคุยกันอีกนะ” คุณยายยิ้มรับ พอสองแม่ลูกลุกขึ้นยืน เจ้าหมูแดงก็เริ่มต้นเห่ากระโชกทันที   ทำเอาสองแม่ลูกหน้าเสีย ผิงมองแล้วยิ้มนิดๆ หันไปเห็นคุณยายขมวดคิ้ว จึงจำใจร้องดุหมูแดง “หมูแดงอย่าเห่าสิ ไม่จำที่พี่สอนเลย บอกให้เห่าแต่คนไม่ดีไงล่ะ หยุดเห่าได้แล้ว” เจ้าหมูแดงหยุดเห่าเหลียวมามองนายสาว เหมือนจะบอกว่า ก็ผมทำตามที่พี่ผิงบอกแล้วไงฮะ  แล้วมันก็หันกลับมาเห่าสองแม่ลูกอีกครั้งไม่ยอมหยุด จวบจนทั้งสองเดินออกจากประตูรั้วบ้านไปแล้วนั่นแหละ ถึงจะหยุดเห่า แล้ววิ่งกระดิกหางตรงมาหาราวกับมีความดีความชอบ มาถึงที่ระเบียงก็นอนลงข้างล่างใกล้ๆผิง ผิงก้มลงลูบหัวหมูแดงเบาๆ สีหน้ายิ้มๆเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นขรึมลงเมื่อนึกไปถึงถ้อยคำของคุณนายละไมที่ตัวเองได้ยินเมื่อครู่ ไม่ใช่เรื่องนายบุรุษไปรษณีย์คนนั้น แต่เป็นเรื่องของคุณยายต่างหาก แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 49 11:02:07 แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 49 10:27:09 จากคุณ : ชมเช้า - [ 11 ก.พ. 49 01:20:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คุณยายสังเกตสีหน้าหลานสาวแล้วเอื้อมมือมาลูบหัวเบาๆ “เป็นอะไรไปล่ะลูก ไม่ต้องกลัวหรอก เรื่องนั้นยายเชื่อผิง” ผิงเงยหน้าขึ้นมาหาคุณยาย ก็เห็นความรักความปราณีฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่นั้น ดวงตาที่คอยมองอย่างห่วงใยตั้งแต่หญิงสาวเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ เด็กหญิงกำพร้าที่พ่อแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตกระทันหัน ในเวลาที่เด็กน้อยมีอายุพียงสิบกว่าขวบ ในตอนนั้น สองมือที่โอบอุ้ม ห่วงใยดูแล ก็คือสองมือของคุณยายคนเดียวเท่านั้น จนถึงตอนนี้ สองมือนั้นของคุณยายก็ยังคอยโอบอุ้มหลานสาวตัวน้อยที่บัดนี้เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว สองตาที่มองมาก็ยังคงไว้ซึ่งความห่วงใยอย่างไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด แล้วตัวเราล่ะ เคยทำอะไรให้คุณยายหรือยัง ผิงคิดแล้วส่ายหน้า “ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่เรื่องนั้น ผิงรู้อยู่แล้วว่าคุณยายต้องเชื่อผิง แต่ว่า...”ผิงหยุดพูด นิ่งไปนานก่อนจะพูดออกมาอีก “เด็กกำพร้าอย่างผิง ไม่เคยทำอะไรให้คุณยายเลย  ผิงยังเลี้ยงคุณยายไม่ได้เลย ผิงเลือกเรียนอะไรก็ไม่รู้ เรียนอย่างนี้ไม่มีวันหางานที่เงินเดือนสูงๆได้เลยนะคุณยาย ทำไมผิงไม่เรียนที่หางานง่ายๆ ได้เงินเดือนสูงๆ จะได้เลี้ยงคุณยายได้” “ถ้าผิงจะเลือกเรียนอย่างนั้น แล้วผิงไม่ชอบ ไม่มีความสุขยายก็ไม่มีความสุขเหมือนกัน ยายบอกแล้วไม่ได้ต้องการให้ผิงมาเลี้ยง ยายอยากให้ผิงเรียนอย่างที่ผิงชอบ ไม่ต้องกลัวหรอก เราก็อยู่กันไม่ลำบากนี่” คุณยายปลอบ ยังคงลูบหัวหลานสาวเบาๆ “แต่งานศิลปะของผิงขายไม่ค่อยได้เลยค่ะ คุณยาย ผิงไม่อยากเอาเงินบำนาญของคุณยายมาใช้หมด ผิงอยากมีเงินเยอะๆแล้วพาคุณยายไปเที่ยว” ผิงพูดถึงเงินบำนาญข้าราชการของคุณยายที่ได้รับทุกเดือนเป็นค่าใช้จ่ายในบ้าน ส่วนค่าเล่าเรียนของผิงนั้นคุณยายใช้เงินส่วนตัวส่งเสียจนจบปริญญาตรี “ค่อยๆ ทำไปเรื่อยๆ แล้วกันนะลูก  ยายเห็นผิงขยันจะตาย ลองทำไปเรื่อยๆ สักวันมันต้องขายได้จนได้แหละ  อย่าเพิ่งท้อซะก่อน เรื่องเงินน่ะไม่ต้องห่วง  เอาไว้ผิงเป็นศิลปินเอกเมื่อไหร่ ตอนนั้นค่อยพายายไปเที่ยวรอบโลกก็ยังทัน” คุณยายว่ายิ้มๆ ผิงหันมามองคุณยายอยากจะกอดแต่ชะงักไว้ เพราะตัวเปื้อนดิน ได้แต่ยิ้มหวานให้ ดวงตาโตเป็นประกาย “ผิงรักคุณยายจังเลย” คุณยายยิ้มรับพลางขมวดคิ้ว “ว่าแต่ตอนนี้ ผิงไปอาบน้ำก่อนดีกว่า พาหมูแดงไปอาบด้วยนะ เปื้อนดินอีกแล้ว ต้องให้ยายเตือนเรื่อยเลย เดี๋ยวอาบน้ำแล้ว ยายจะเล่นไวโอลีนให้ฟัง” หลานสาวตาโต ผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “คุณยายจะเล่นไวโอลีนหรอคะ ดีจังเลย งั้นเดี๋ยวผิงไปอาบน้ำให้หมูแดงก่อนละ ไปหมูแดง” ว่าแล้วก็รีบพาหมูแดงวิ่งออกไปทางหลังบ้านเพื่อล้างดินที่เปื้อนตัวออก  คุณยายมองตามหลานสาวพลางนึก ตัวเปื้อนดินให้ยายเตือนทุกวันเลย  แล้วก็ส่ายหน้าอย่างเอ็นดู แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 49 08:05:58 แก้ไขเมื่อ 26 เม.ย. 49 11:39:21 แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 49 11:05:50 จากคุณ : ชมเช้า - [ 11 ก.พ. 49 01:22:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปรัชญ์ขับช็อบเปอร์มาจอดที่หน้าทาวเฮ้าส์ของต้น แล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างคุ้นเคย เห็นต้นกำลังนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟารับแขกเหมือนเดิมก็เดินเข้าไปนั่งข้างๆ ต้นหันมามองแล้วเลิกคิ้ว ทักด้วยความแปลกใจ “อ้าว พี่ปั๊บ ไหนว่าจะไม่แวะมาไงครับ” “ก็ พี่มีอะไรจะบอกแก”ปรัชญ์ว่า มองหน้าต้น “คือคนที่แกให้ไปส่งดอกไม้น่ะ” ต้นมีท่าทางกระตือรือร้นขึ้นมาทันที  “ทำไมหรอครับพี่  คนสวยท้ายซอยของผมว่าไงบ้าง” ....ของผม... ปรัชญ์คิดอย่างหมั่นไส้นิดๆ ไม่รู้ว่าหมั่นไส้ใครกันแน่ ระหว่างเจ้าต้นกับยายคนสวยนั่น   “เค้ารับดอกไม้ไปแล้ว ฝากขอบคุณแกมาด้วย” ปรัชญ์ตอบเรียบๆ อดนึกถึงหน้าที่เปื้อนดินนั้นไม่ได้ ใบหน้าขะมุกขะมอมแต่ดวงตาเป็นประกายสดใส ทำไมเขาถึงจำได้ขึ้นใจนักก็ไม่รู้ “จริงหรอครับพี่ พี่ปั๊บเก่งจริงๆ เลย”ต้นว่าอย่างตื่นเต้น “ว่าแต่ เขาชื่ออะไรหรอครับ พี่รู้ไหม ได้ถามเค้าหรือเปล่า” “ก็ไหนแกบอกเคยไปส่งจดหมายพัสดุให้เค้าไง ไม่ได้ดูชื่อมาหรอ” “ก็แอบดูมาเหมือนกันแหละพี่”ต้นว่าหัวเราะแหะๆ “แต่ผมอยากรู้ชื่อเล่นเค้าอ่ะ” “เขาชื่อผิง”ปรัชญ์ตอบสั้น เห็นต้นตาเป็นกระกายก่อนจะรำพึงขึ้นมาว่า “ชื่อผิง น่ารักจังเลยพี่ น้องผิงของผม” เอาอีกแล้ว....ของผม....อีกแล้ว เจ้าต้นเอ๋ย ก็อยากจะให้ฝันหวานต่อไปหรอก แต่กลัวตกลงมาแล้วมันจะเจ็บหนักเปล่าๆ เฮ้อ คิดแล้วทำไมเราต้องถอนหายใจด้วยนะ “คงไม่ใช่ของแกมั้ง เพราะเค้ามีแฟนแล้ว” ปรัชญ์จึงรีบพูดขึ้นมาทันที นึกถึงสีหน้าและดวงตาสดใสยามที่รู้ว่ามีพัสดุของใครบางคนส่งมาจากแดนไกล แล้วยังคำพูดของลิ้นจี่อีกล่ะ  มันแปรเป็นความหมายอื่นใดไม่ได้เลย ต้นชะงัก นิ่งอึ้งไปทันที นิ่งไปนานจนปรัชญ์หันมามองหน้า “เฮ้ย แกเป็นไรหรือเปล่า” แต่ต้นยังก็ยังอึ้งต่อไป ปรัชญ์มองหนุ่มรุ่นน้องด้วยความเป็นห่วง เอื้อมมือไปตบบ่าแล้วว่า “ต้น แกได้ยินพี่พูดหรือเปล่า” ต้นสะดุ้ง หันมามองปรัชญ์ ชายหนุ่มจึงมองต้นอย่างเห็นใจ “พี่เข้าใจแกนะ พี่จำเป็นต้องบอกแก ก่อนที่แกจะถลำตัวไปมากกว่านี้ ตัดใจจากเค้าซะเถอะ” “พี่รู้ได้ไงว่าเค้ามีแฟนแล้ว พี่เห็นหรอ” ต้นเปิดปากพูดได้ก็คาดคั้นปรัชญ์ทันที “ก็พัสดุที่ส่งมาถึงเค้าน่ะ ก็ของแฟนเค้า แล้ววันนี้พี่ก็ได้ยินจากปากเพื่อนเค้าเองว่าเค้ามีแฟนแล้ว” ปรัชญ์ยืนยันกับต้นพลางคิดถึงใบหน้าของยายคนนั้นอีกแล้ว เห็นตื่นเต้นดีใจยามได้รับพัสดุก็หมั่นไส้และรู้สึก...ใจแห้งๆชอบกล เฮ้อ เป็นอะไรนักหนานี่เรา ไม่ใช่เจ้าต้นนะ มองไปที่ต้นก็เห็นอึ้งไปอีก ก่อนจะพึมพำขึ้นมาว่า “จริงหรอพี่ เค้ามีแฟนแล้ว” “เอาน่าต้น รู้ตอนนี้ก็ดีแล้ว จะได้ตัดใจซะตั้งแต่ตอนนี้” ปรัชญ์ปลอบ ต้นหันมามองหน้า นิ่งคิดอยู่นิดหนึ่งก่อนจะพูดออกมาขรึมๆ “ถึงเค้าจะมีแฟนแล้ว แต่ผมก็อยากจะรู้จักเขาอยู่ดี” ปรัชญ์เลิกคิ้ว มองต้นอย่างไม่เข้าใจ แต่ต้นก็พูดต่อไป  “ก็ผมชอบรอยยิ้มเขานี่  ผมอยากรู้จักเขาจริงๆ” “พูดงี้หมายความว่าไง” “ก็....คือพี่ปั๊บ ช่วยผมอีกครั้งนะ”ต้นว่าแล้วยิ้มอย่างมุ่งมั่น “ผมยังไม่หมดหวังนะครับพี่  แฟนเค้าอยู่ไกลอย่างนี้อาจจะเป็นโอกาสของผมก็ได้” “อะไรของแก” ปรัชญ์ถามอย่างงงกับปฏิกริยาของต้นที่เปลี่ยนรวดเร็วเหลือเกิน  เมื่อกี้มันยังซึมอยู่เลยนี่ แล้วดูตอนนี้สิ ดูมัน มุ่งมั่นขึ้นมาซะอย่างนั้น “พรุ่งนี้พี่มาหาผมอีกนะ ผมมีอะไรให้เขา” ต้นสรุปแล้วยิ้ม ปรัชญ์มองท่าทีเจ้าต้นแล้วส่ายหน้าอย่างระอา รู้ว่าเค้ามีแฟนแล้วยังไม่เลิกนะ  สงสัยอยากจะอกหักให้สมบูรณ์แบบ เออ ตามใจ อยากเจ็บก็เอาวะ ปรัชญ์คิดพลางถอนหายใจ ลุกขึ้นยืนบอกอย่างเอือมๆ “เออๆ ไม่เข็ดนะแก ตามใจ งั้นพี่ไปก่อนล่ะ” ว่าแล้วเดินออกจากบ้าน ระหว่างที่ขับรถช็อบเปอร์ออกจากบ้านเจ้าต้นตรงไปบ้านลุงปีย์นั้น ปรัชญ์นึกถึงภาระที่เจ้าต้นฝากให้ไปทำในวันพรุ่งนี้อีกแล้ว  เฮ้อ ทำไมเจ้าต้นจะต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยากมากขึ้นไปอีกนะ  แล้วเราไปรับปากมันทำไมละเนี่ย  คิดอย่างไม่เข้าใจตัวเอง หรือบางทีอาจจะเข้าใจแต่ไม่อยากยอมรับก็เป็นได้ จากคุณ : ชมเช้า - [ 11 ก.พ. 49 01:26:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อมาถึงบ้าน  ก็เห็นลุงปีย์กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ที่สวนหน้าบ้าน ลุงหันมาเห็นหลานชายก็ทัก “อ้าว ปั๊บ เป็นไง วันนี้” “ก็เหนื่อยเหมือนเดิมครับลุง” ปรัชญ์ตอบ “วันนี้ไปส่งแถวไหนมาบ้างล่ะ” “ที่สุดท้าย ก็แถวหมู่บ้านสุนทรีย์วิลล่า เหมือนเดิมแหละครับ” ลุงปีย์นิ่งคิด “หมู่บ้านนั้นอีกแล้วหรอ....อืม..แถวชานเมืองใช่ไหม” “ครับ ทำไมหรอครับ ลุงรู้จักหรอ ไหนลุงว่าไม่รู้จักไง”ปรัชญ์มองลุงอย่างสงสัย ลุงปีย์หันมามองหน้าหลานชาย ขยับจะพูดอะไรแล้วก็ไม่พูด รีบปฏิเสธทันที “ไม่ เอ่อ ไม่รู้จักหรอก ลุงไม่รู้จักหมู่บ้านนั้น” ลุงย้ำกับหลานชายและย้ำกับตัวเองด้วย ก่อนที่จะเงียบไปอย่างคิดอะไรอยู่ในใจ ปรัชญ์มองลุงอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ก็บอกว่า “ยังไงตอนนี้ก็ต้องรู้จักแล้วละครับลุง เพราะผมต้องไปที่หมู่บ้านนั้นทุกวันแล้ว” พูดแล้วเผลอยิ้มออกมา แต่พอรู้สึกตัวก็รีบเปลี่ยนสีหน้า หันมาบอกลุงที่ยังคิดอะไรเงียบๆ อยู่คนเดียว “งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับลุง” ลุงปีย์พยักหน้า แล้วคิดอะไรต่อไปเงียบๆ เรื่องบางเรื่องยังคงรบกวนจิตใจเขาอยู่ แม้ว่ามันจะผ่านไปนานหลายปีแล้วก็ตาม แต่เขาไม่เคยลืมมันออกไปจากใจได้เลย.... -------------------------------------- เช้าวันรุ่งขึ้น ปรัชญ์ไปส่งจดหมายตามปกติ  จนมาถึงหมู่บ้านสุนทรีย์วิลล่าเป็นที่สุดท้าย  ชายหนุ่มจอดรถข้างๆรั้วบานบุรีเหมือนเดิม แล้วเอื้อมไปหยิบของในประเป๋าหนัง ที่เจ้าต้นฝากมาให้ ดอกกุหลาบสีชมพู 2 ดอกห่อประดาษแก้วบอบบาง มีการ์ดแนบมาเหมือนเดิม ปรัชญ์มองอย่างรู้สึกแปลกๆ  ก่อนจะถือดอกกุหลาบนั้น เดินตรงไปที่ซุ้มประตูที่เถาพวงชมพูครอบครองอยู่ กำลังจะเอื้อมมือไปแหวกเถาพวงชมพูเพื่อกดกริ่งแต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อได้ยินเสียงดังมาจากบ้านสีขาวตรงหน้า มันคือเสียงไวโอลีนเบาๆ หวานๆ ไพเราะเพราะพริ้งลอยตามลมมา  คลอด้วยเสียงหวานใสที่เขาคุ้นๆ หูว่าเป็นเสียงของใครคนหนึ่ง ปรัชญ์หยุดฟังอย่างตั้งใจ “เมื่อคิดให้ดีโลกนี้ประหลาด บุพเพสันนิวาส ที่ประสาทความรักภิรมย์ คู่ใครคู่เขา รักยังคอยเฝ้าชม คอยภิรมย์เรื่อยไป...” เพลงอะไรเนี่ย ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย เพราะจริงๆ ปรัชญ์นึกในใจ ไม่อยากขัดช่วงเวลาของบทเพลงอันไพเราะนี้เลย เขาจึงนิ่งฟังจนจบ อยากจะฟังอีก แต่ก็จำใจต้องกดกริ่ง สักพักเสียงเจ้าหมูแดงเห่ามาแต่ไกล แล้วเจ้าตัวก็วิ่งกวดมาด้วยความเร็วสูงตรงมาที่รั้วบ้าน นี่ถ้าไม่มีรั้วกั้น สงสัยมันคงกระโจนมาที่เขาไปแล้วแน่ๆ   ปรัชญ์มองหมูแดงแล้วขมวดคิ้ว นั่นใช่เจ้าหมูแดงหรือเปล่าเนี่ย  เจ้าหมาช็อกโกแล็ตที่เขาเห็นมาสองวัน มาวันนี้มันแปรสภาพเป็นหมานมสดไปแล้ว ก็ดูสิ ดูมันตอนนี้ ตัวขาวสะอาด มีจุดสีดำแต้มตรงหูที่เดียว ดูเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน ขนก็ฟู ท่าทางจะนุ่มนิ่มน่าจับไม่เบาเลย   “หมูแดง อย่าเห่าสิ หยุดเห่าได้แล้ว” เสียงหวานใสไล่หลังมา เป็นเสียงที่ทำให้ปรัชญ์จำได้ทันที ก็เสียงนี้แหละที่ร้องเพลงคลอไวโอลีนอยู่เมื่อกี้ ปรัชญ์หันไปมอง แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วหนักขึ้น นั่นใช่ยายคนสวยของเจ้าต้นใช่หรือเปล่า คนช็อกโกแล็ต เนื้อตัว หน้าตามอมแมมที่เขาเห็นมาสองวัน  มาวันนี้แปรสภาพกลายเป็น....หญิงสาวหน้าตาสดใส ใส่ผ้าถุงที่เป็นผ้าฝ้ายทอมือสีครีม ลายธรรมชาติ สวมเสื้อผ้าฝ้ายแขนกุดสีขาว มีลายดอกไม้ปักกระจุ๋มกระจิ๋ม  ดูสดใส และอ่อนหวานราวกับไม่ใช่เด็กติสท์ที่เขาเห็นสองวันที่ผ่านมานี้เลย วันนี้ผิงปล่อยผมยาวสลวยที่หยักศกและหยิกอ่อนๆตามธรรมชาติ หน้าตาสดใส ไม่มีร่องรอยของดินเหนียวที่เคยทำเปื้อนอีก ดวงตาคู่นั้นที่ปกติเคยสุกใสอยู่แล้ว ตอนนี้มันยิ่งเปล่งประกายระยิบระยับน่ามองมากยิ่งขึ้นไปอีก หญิงสาวเดินมาถึงรั้วแล้วเปิดประตูออก ยืนมองชายหนุ่มก็เห็นมองหน้าเฉยอยู่ จึงกระแอมออกมา  ปรัชญ์กำลังมองเพลินๆ ชะงัก  เลิกคิ้วเป็นคำถาม “วันนี้มีจดหมายหรือพัสดุหรือคะ” ผิงถาม เห็นชายหนุ่มมองมาที่ตนเองนิ่งๆก็รู้สึกแปลกๆ เห็นสายตาเขาแล้ว ต้องเสหลบ หน้าเริ่มร้อน   “อ๋อ ไม่มีครับ”ปรัชญ์มองคนตรงหน้าแล้วยิ้มนิดๆ “แต่มีคนฝากของมาให้เหมือนเดิม” ว่าแล้วยื่นดอกกุหลาบในกระดาษแก้วส่งให้ หญิงสาวยื่นมือไปรับ มือสัมผัสโดนกันโดยบังเอิญ ทั้งสองสะดุ้ง รีบชักมือกลับ ผิงรับดอกกุหลาบไว้ แต่ยังไม่ได้เปิดการ์ดออกอ่าน ได้แต่บอกชายหนุ่มตรงหน้าว่า “คุณยายอยากคุยด้วย เข้าไปหาหน่อยได้ไหม” ปรัชญ์ชะงัก มองหน้าผิงอย่างสงสัยแต่ก็ไม่พูดอะไร ได้แต่พยักหน้ารับ ผิงจึงเดินนำเข้าไปในบ้าน ชายหนุ่มก็เดินตามหญิงสาวไป.... จากคุณ : ชมเช้า - [ 11 ก.พ. 49 01:34:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาดึกจังค่ะ เก็บไปก่อน อ่านไม่ไหว จากคุณ : Baby Chockolate - [ 11 ก.พ. 49 02:24:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^_____^ จากคุณ : Meif - [ 11 ก.พ. 49 03:22:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นายต้นนี่ หึ หึ ไม่เคยได้ยินเรื่องพ่อสื่อแม่สื่องาบไปกิน เลยรึไง จะให้พี่ปรัชญ์เค้าเป็นพ่อสื่อแต่จริงๆแล้วตัวเองเป็นพ่อสื่อให้เค้าไปเจอกันเสียเอง ส่งแห้วให้อีกกระป๋องโทษฐานไม่เชื่อที่พี่ปรัชญ์บอก อิ อิ จากคุณ : Nong Kob - [ 11 ก.พ. 49 04:31:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โถ ... นายต้น ส่งสุดหล่อขี่ชอปเปอไปเป็นพ่อสื่ออย่างงี้จะเหลือเหรอคะ อย่างงี้ตาปั๊ปก็งาบพุงพลาไปกินนะซี่ จากคุณ : อันปังแนน - [ 11 ก.พ. 49 09:49:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณยายอยากคุยกับปั๊ปโป้เรื่องอะไรหนอ...อยากรู้จัง จากคุณ : pinkwitch - [ 11 ก.พ. 49 13:15:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ้าว ยายจะคุยอะไรเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 12 ก.พ. 49 00:04:06 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ถามไปเลย คุณยาย จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 12 ก.พ. 49 00:18:12 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สองแม่ลูกนี่จริงๆเลย จากคุณ : เม-ดา - [ 12 ก.พ. 49 13:50:34 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ทำไมลุงปีย์มีพิรุธจริงเลย หรือที่จริงเเล้วลุงปีย์เป็นกิ๊กเก่าคุณยาย อายุคงต่างกันเกินไป กิ๊กเก่าคุณนายละไมน่าจะสมเหตุสมผลกว่า ^^" แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 49 17:27:06 จากคุณ : MikaRin - [ 12 ก.พ. 49 17:09:49 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ยายสองแม่ลูกนี่ น่าปล่อยให้หมูแดงแทะเล่นซักหน่อยจริงๆ จากคุณ : Nusantara - [ 13 ก.พ. 49 21:06:39 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ไม่รู้ว่าคุณยายจะเรียกเข้าไปคุยเรื่องอะไรเอ่ย นั่นแน่ อุปสรรคมาขวางอีกหรือเปล่านี่ จากคุณ : noisy pitta - [ 14 ก.พ. 49 10:20:55 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาแล้วจ้า มาแล้ว แหะๆ หายไปไม่นานเท่าไหร่เนอะ ต่อเลยๆ "มีใครอยู่ไหมครับ...(ผมเอาความรักมาส่ง)" ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4107424/W4107424.html#3 จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.พ. 49 11:03:56 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แฮ่ก ๆ วิ่งตามคุณไปรษณีย์ เอ้ย! นิยายแม่ชมมานะเนี่ย กว่าจะรู้ว่ามีนิยายเรื่องนี้ก็ผ่านมาตั้งหลายตอนแระ นี่ยังงงไม่หาย ทำไมเข้ามาทีไรไม่ยักเห็นนิยายแม่ชมสักที เฮ้อ! แต่ยังไม่ได้อ่านเลยจ้ะ ไว้จะแวะมาอ่านแน่นอนจ้า จากคุณ : @^__^@ (จิ๊จุน้อย) - [ 21 ก.พ. 49 20:18:31 ]