PANTIP.COM : W4099050 _________________Walking Hand in Hand [เรื่องสั้น]

_________________Walking Hand in Hand

เราชอบจูงมือกันเดินเล่นแบบนี้เสมอ
และทุกครั้ง ฉันก็จะเดินพลาง แกว่งมือของเขาไปพลาง...
"เหมือนเด็ก" เขาบ่นแบบนี้ทุกที
"แล้วไง" ฉันลอยหน้าลอยตาท่าเดิมๆ
"ก็ไม่แล้วไง" เขาก็แค่บ่น...แล้วเขาก็ยอมให้ฉันแกว่งแขนของเขาต่อไปอย่างเคยอยู่ดี

ร้านหนังสือคือที่โปรดของฉัน
เป็นที่ที่ฉันจะเดินวนเวียนอยู่ได้เป็นวันๆ ทำตัวเหมือนหลงทางอยู่ต่างโลก
แล้วก็ปล่อยให้คนที่มาด้วยได้เป็นอิสระอยู่บนโลกของเขา

เหมือนเราต่างเป็นมนุษย์ต่างดาวของกันและกัน

ฉันจะหยุดตัวเองอยู่ที่ชั้นวรรณกรรม
หยิบชิ้นนั้นชิ้นนี้มาอ่านบทนำ แล้วก็ต่อด้วยบทสุดท้าย
ถูกใจเล่มไหนก็ค่อยๆ เลือกเล่มที่ดูดีต้องตาที่สุดในกองมาถือไว้
ถูกใจหลายเล่มเกินงบเมื่อไหร่ ก็จะค่อยๆ แอบเอาเล่มที่ถูกใจน้อยที่สุดไปคืนที่ชั้นทีละเล่ม

"ทำไมหอบหนังสือเยอะแยะอย่างนั้นล่ะครับ"
ถามอีกและ...ชอบบ่นว่าฉันงกกับเรื่องการเลือกหนังสืออยู่เรื่อย
"อยากซื้อเล่มไหนค่อยหยิบทีหลังก็ได้...ไม่เมื่อยเหรอ"
เมื่อยสิ! แต่เขาก็รู้ว่าฉันเลือกหนังสือนาน ยังจะมาแนะแบบนี้อีก
"ปล่อยเล่มที่สวยถูกใจไว้ เดี๋ยวเผื่อตอนจะหยิบไปจ่ายเงิน เล่มที่สวยๆ ถูกหยิบไปก่อนละจะว่าไง"
"ก็ไม่ว่าไง" เถียงทีไร...เขาก็แพ้ท่านี้ทุกที
แต่ก็ยังชอบเปิดประเด็นอยู่เรื่อยสิน่ะ

เดินมาแซวแล้ว...เขาก็เดินกลับไปยังโลกของเขาตามเดิม
วารสารเทคโนโลยี หนังสือจำพวกที่ฉันรู้สึกว่าเล่มไหนๆ ก็ไม่เคยต่างกัน
แต่สำหรับเขา การมีวารสารออกใหม่บนชั้นนั้น ดูราวกับมีการค้นพบดาวดวงใหม่บนท้องฟ้า

ฉันเคยแอบสังเกต ว่าตอนที่ฉันพลิกหนังสือบนชั้นตรงหน้าตัวเองไปแล้วสักสิบเล่ม
เขายังพิจารณาวารสารเล่มเดียวนั้นไม่เคยเสร็จ
ฉันเคยแอบไปเปิดๆ ดู...สนุกอะไรนักหนานะ ไม่เคยเข้าใจเลย
ที่ไม่เข้าใจอีกอย่าง...ก็ตรงที่เขาแทบจะไม่เคยซื้อวารสารที่เขาแสนจะสนอกสนใจขนาดนั้น
นาน...นาน...จะซื้อสักเล่ม

"เทคโนโลยีเปลี่ยนเร็ว ซื้อไปเดี๋ยวก็ใช้ไม่ได้"
"เอาเปรียบผู้ผลิต" ฉันว่า
"ใครๆ เขาเอาเปรียบผู้บริโภคกันมากแล้ว ผมเอาเปรียบผู้ผลิตบ้างจะเป็นไร"
"ก็...ไม่เป็นไร" ฉันตอบอ้ำอึ้ง
เอ...คราวนี้เขาชนะแฮะ

โลกในร้านหนังสือของเรา ดูเหมือนจะมาอยู่รวมกันได้ที่ชั้นหนังสือสารคดี
ฉันเลือกอ่านพวกศิลปวัฒนธรรม เขาจะอ่านแต่ประวัติศาสตร์การเมือง
และที่ตรงนี้เอง ที่ทั้งฉันและเขาจะต้องมีหนังสือติดมือออกไปอย่างน้อยคนละเล่มสองเล่มเสมอ

เมื่อออกจากร้านหนังสือ มือของเราก็จะโคจรกลับมาเจอกันอีกครั้ง
แต่คราวนี้...เพราะถุงหนังสือที่หิ้วอยู่ในมืออีกข้างหนักไปกระมัง
ฉันจึงไม่ได้เดินพลาง แกว่งมือของเขาไปพลางอย่างเคย

"เมื่อยเหรอ" เขาถาม
"เมื่อยสิ" ก็ตอนอยู่ในร้าน ฉันหอบหนังสือหลายเล่มอยู่ตั้งนานนี่นา
"ส่งหนังสือมา ถือให้..."
เมื่อเขาอาสาถือให้อย่างเต็มใจ ฉันก็ไม่อยากเล่นตัว

เราชอบจูงมือกันเดินเล่นแบบนี้เสมอ
และทุกครั้ง ฉันก็จะเดินพลาง แกว่งมือของเขาไปพลาง...
"เหมือนเด็ก" เขาว่า
"แล้วไง" ฉันลอยหน้าถาม
"ก็ไม่แล้วไง" เขาตอบเหมือนเดิม

จากคุณ : ninaM - [ 11 ก.พ. 49 23:50:34 ]