ความคิดเห็นที่ 1 ผ่านมาหนึ่งปีแล้วล่ะ สำหรับความใจกล้าของฉัน มานั่งคิดดูตอนนั้น ฉันเองก็ไม้รู้เหมือนกันว่ากล้าเอาดอกไม้ไปให้พี่ปราชญ์ได้อย่างไร? คิดดูสิ ความที่เป็นผู้หญิงถึงจะแอบชอบพี่เขามาตั้งแต่เจอกันใหม่ๆ ความประทับใจสำหรับคำแนะนำที่มอบให้กับนักศึกษาใหม่อย่างฉันทำให้ใจสาวเริ่มเอนเอียง แต่ก็ต้องเก็บงำเอาไว้เพราะมันเป็นอะไรที่ยากและน่าอายอยู่ดี ในเมื่อตอนนั้นฉันเองก็รู้อยู่เต็มอกว่าพี่ปราชญ์มีแฟนอยู่แล้ว ก็เพื่อนฉันล่ะ ‘ยัยแซน’ ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะแซนไม่รับดอกหน้าวัวที่พี่ปราชญ์นำไปมอบให้ในวันวาเลนไทน์เมื่อปีก่อนก็ได้ ฉันถึงกล้าทำอย่างที่บอก สำหรับเรื่องดอกไม้ฉันเองก็มีส่วนผิดอยู่ไม่น้อย ก็ดอกลิลลี่ที่พี่ปราชญ์จองไว้เพื่อมอบให้แซนฉันเองงุบงิบเอาเป็นของตัวเองเสีย แต่เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว หากคิดในทางร้ายนะ ฉันทำให้แซนเลิกกับพี่ปราชญ์อย่างเป็นทางการ ส่วนตอนนี้ฉันกับแซนเปลี่ยนความสัมพันธ์จากเพื่อนสนิทมาเป็นเพียงแค่คนรู้จักกันเท่านั้น...นี่ล่ะส่วนดี! ก็เพราะเรื่องดอกหน้าวัวนี่ล่ะ  ที่ทำให้เราสองคนห่างเหินมาถึงทุกวันนี้  เมื่อแซนทราบความจริงภายหลังว่าเพราะฉันเป็นต้นเหตุให้พี่ปราชญ์หาดอกไม้มาไม่ได้ เลยเอาดอกน้าวัวไปให้แทนตามคำชี้นำของลุงหวัง แต่ถึงจะทราบเรื่องราวแล้วใช่ว่าแซนจะเห็นใจพี่ปราชญ์ คุณเธอกลับเชิดใส่ ควงผู้ชายคนอื่นมาเยอะเย้ยพี่ปราชญ์อยู่บ่อยๆ   ลุงหวังสอนฉันเสมอว่า ดอกไม้ก็เป็นดอกไม้ สวยงามเสมอ อย่าไปตีค่าให้ความสำคัญกับชนิดใดชนิดหนึ่ง ไม่อย่างนั้นเราก็เข้าไม่ถึงดอกไม้ ไม่รู้จักและเห็นค่าของดอกไม้อย่างแท้จริง  ฉันเองก็เชื่อลุงหวังนะ ฉันคิดว่าเพราะใจเรามากกว่าไปตีค่ายึดติดกับความเชื่อ ค่านิยม เลยแบ่งแยกแม้กระทั่งดอกไม้ ทุกวันนี้ฉันเห็นดอกไม้ทุกดอกมีค่าในตัวของมันเอง ฉันเลยขายดอกหน้าวัวของลุงหวังอย่างมีความสุขทุกเช้าก่อนเข้าเรียน เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วนัก เร็วจนฉันคิดว่าเรื่องวันนั้นมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันนี้เอง ฉันยังจำได้ติดตาเหตุการณ์ที่ป้ายรถเมล์  วันนั้นพี่ปราชญ์ดูอารมณ์เสียทีเดียว มองดูก็น่าสงสาร แต่ฉันก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหาด้วยใจไม่ค่อยปกตินัก มันเป็นครั้งแรกที่ฉันมอบดอกไม้ให้ผู้ชายในวันสำคัญที่ใครๆ มักนิยมกัน   จะพูดว่ามอบให้ก็คงไม่ถูกนัก เพราะวิธีการของฉันก็แค่ยื่นดอกไม้ไปให้ แล้วบอกว่า ‘ฝากไว้’ เดี๋ยวกลับมาเอา พร้อมกับตีหน้าว่าหมายความตามนั้นได้สนิทนัก แต่พี่ปราชญ์คงไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นใจฉันเต้นเร็วเชียวล่ะ หลังจากวันนั้น พี่ปราชญ์มักมาหาหรือชวนฉันคุยมากกว่าเมื่อก่อน สายตาที่มองมากับคำพูดเกี้ยวพาทำให้ฉันเขินอยู่บ่อยครั้ง   อย่าคิดว่าฉันชอบนะ แต่อีกใจก็ไม่ได้เกลียดหรอก มันอยู่กึ่งกลางระหว่างอยากได้ยินกับไม่อยากฟัง เขาว่าผู้หญิงปากกับใจมักไม่ตรงกัน ฉันว่าจริง! วันหนึ่งพี่นาซึ่งเป็นญาติผู้พี่ของฉันเตือนว่า “หากเป็นไปได้อย่ามีรักในวัยเรียน” “ทำไมคะ?” ฉันถาม เพราะหลังจากวันวาเลนไทน์ผ่านไปได้ไม่กี่วัน พี่นามักมองฉันแปลกๆ ยามพี่ปราชญ์เข้ามาคุยด้วย  ฉันสงสัยว่าพี่นาคงมองออกกระมังว่าสายตาฉันมองพี่ปราชญ์อย่างไร เลยเตือนเอาไว้ แต่ฉันไม่ค่อยแน่ใจนักหรอกว่าพี่นาจะรู้ ก็ฉันพยายามทำตัวปกติที่สุดแล้วนี่น่า หรือว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจที่คนเขากล่าวกันมันจะจริง!! “ก็ดูพี่เป็นตัวอย่าง” พี่นาบอกอย่างนั้นแล้วไม่พูดอะไรอีก ฉันรู้ดีว่าเมื่อหลายปีก่อนเกิดอะไรขึ้น  ชีวิตการแต่งงานของแกล้มเหลว  ชีวิตคู่ไม่เป็นดังหวัง เหตุเพราะทั้งคู่พบรักกันตอนอยู่มหา’ลัย อยู่กินด้วยกันระหว่างเรียนจนพี่นาตั้งท้อง ผู้ชายรับผิดชอบโดยการแต่งงาน หลังจากนั้นไม่นานสามีกลับไปเรียนใหม่ ในขณะที่พี่นาอุ้มท้องอยู่กับบ้าน ความเหินห่างเริ่มมีช่องว่างมากขึ้น สามีไปมีผู้หญิงอื่น  ทั้งคู่ทะเลาะกันบ่อยขึ้นจนถึงขั้นทำร้ายร่างกาย ผลคือพี่นาแท้ง   พี่นามักพูดเสมอว่า “มันง่ายเกินไป เขาเลยไม่เห็นค่า”  ฉันเลยประกาศก้องคล้ายเป็นคำมั่นกับตัวเองว่าจะไม่เป็นอย่างพี่นาเด็ดขาด หลายปีผ่านไป มรสุมร้ายในชีวิตพี่นาเริ่มสดใสขึ้นเมื่อมาเจอลุงหวัง  จนมีโซ่ทองคล้องใจเป็นลูกสาววัยน่ารัก  น่าชังหนึ่งคน ถึงแม้ว่าทั้งสองจะอายุต่างกันหลายปี แต่ความรักที่ลุงหวังมอบให้พี่นา ฉันเองยังรู้สึกอิจฉา  หลังจากให้ดอกไม้พี่ปราชญ์แล้วฉันพยายามทำตัวตามปกติ  จะให้ฉันไปออดอ้อน ฉอเลาะอย่างแซน บอกตรงๆ ว่าฉันทำไม่ได้ ความอายยังมีอิทธิพลมากกว่าความต้องการของหัวใจอยู่มากนัก อีกทั้งบทเรียนราคาแพงของพี่นาก็ดังเตือนใจฉันอยู่เสมอ เมื่อปีก่อนพี่ปราชญ์มาช่วยฉันขายดอกไม้ทุกเช้า จนกระทั่งพี่เขาจบการศึกษา เข้าสู่ชีวิตของการทำงาน แรกๆ ก็มาช่วยฉันขายอยู่หรอก จากนั้นนานๆ มาที ฉันพยายามเข้าใจตามที่พี่เขาบอกว่างานยุ่ง แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ทุกครั้งที่การรอคอยเพียงเพื่อจะได้เห็นหน้ากันทุกเช้านั้นสูญเปล่า วันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็ใช่ว่าจะได้เจอกันทุกสัปดาห์ บางครั้งฉันก็มีงานต้องทำส่งอาจารย์ พอฉันว่างพี่ปราชญ์ต้องมีนัดกับลูกค้า เป็นอย่างนี้บ่อยครั้ง เขาว่าผู้ชายรักง่ายหน่ายเร็ว ไม่รู้ว่าจะใช้กับพี่ปราชญ์ได้หรือเปล่า?     บางทีพี่ปราชญ์อาจเบื่อฉันแล้วก็ได้  ฉันคิดแบบไม่มั่นใจเอาเสียเลย  ยิ่งไม่ค่อยมีความมั่นใจในทรวดทรงองเอวอยู่ด้วย  รูปร่างไม่ได้ผอมบาง น่าชวนมองสักเท่าไหร่ ค่อนข้างเจ้าเนื้อเสียด้วยซ้ำ  ก็ทำไมล่ะ คนอ้วนก็มีรักในหัวใจนะ  ฉันมักเถียงพวกเพื่อนๆ อยู่ในใจที่เอาสรีระทางร่างกายของฉันมาล้อเสมอ ราตรีกาลกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาอย่างช้าๆ ปกคลุมแผ่วงกว้างกลายเป็นความมืดมิด ขณะที่ฉันนั่งมองเหม่ออยู่ในสวนดอกไม้บริเวณด้านข้างของตัวบ้าน  นั่นหมายความว่า วันแห่งความรักปีนี้กำลังผ่านเลยไป ทิ้งไว้กับความจริงอันว่างเปล่าว่า พี่ปราชญ์ลืมฉันแล้ว ฉันคอยมาตั้งแต่เช้า เที่ยงก็แล้ว สายก็แล้ว จนถึงเย็น ไม่มีแม้กระทั่งเงาหรือเสียงโทรศัพท์...เอาล่ะ ฉันไม่บ่นก็ได้ เข้าใจว่าพี่เขาทำงาน   วันนี้ฉันไม่มีเรียน ลุกขึ้นตั้งแต่เช้าตรู่ไปช่วยลุงหวังขายดอกไม้หน้ามหา’ลัยอย่างเคย แน่นอนว่ามันขายดีจนหมดไม่เหลือภายในไม่ถึงชั่วโมง นี่ขนาดลุงหวังเตรียมรับมือตัดดอกไม้เพิ่มมากกว่าทุกวันแล้วนะ ถึงกระนั้นก็ยังไม่พอกับความต้องการของหนุ่มสาว ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะลุงหวังไม่มีนโยบายเก็งกำไรมากกว่าเจ้าอื่นก็เป็นได้ เลยหมดเร็ว “ช่วงนี้ดอกไม้ขายดี  เหนื่อยหน่อยนะหนูโม” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถือว่าคุ้มกับการลงทุน” ฉันบอก “แต่ถ้าเป็นอย่างช่วงนี้บ่อยๆ ก็ดีนะลุง” ลุงหวังไม่ต่อความว่ากระไรนอกจากหัวเราะชอบใจไปเท่านั้นเอง ก่อนจะหยุดแล้วบอกว่า  “ชีวิตคนเราเลี่ยงดอกไม้ไปไม่พ้นหรอกหนูโม  ดอกไม้เป็นตัวแทนอะไรหลายๆ อย่าง  รวมไปถึงการให้ ‘กำลังใจ’ ใครสักคนก็ต้องพึ่งพาดอกไม้” ฉันรู้หรอกว่าลุงหวังหมายถึงอะไร? แกน่ะเป็นคอการเมือง ชอบคุยนักล่ะกับสองคนพี่ปราชญ์  วันก่อนฉันได้ยินสองคนนี้เขาคุยกันเรื่อง ‘ดอกไม้กับกำลังใจ’ ลุงหวังพูดไว้ให้น่าคิด แกว่า “น่าสงสารดอกไม้ผู้ไม่รู้ความ” “ทำไมล่ะลุง” พี่ปราชญ์ถามเหมือนที่ใจฉันคิดเลยล่ะ หรือว่าบางทีใจเราตรงกัน? “ดอกไม้ถูกใช้อย่างบอบช้ำ ภายใต้คำสวยหรูขอมอบ ‘กำลังใจ’ ให้กับคนรับ ซึ่งแท้จริงแล้วไม่รู้ว่าจริงใจหรือว่าไก่กา” “บางทีมันอาจจะของจริงก็ได้น่าลุง” “ก็แค่บางทีไง พ่อนักปราชญ์ มันเป็นได้เท่าๆ กับของปลอม” ฉันไม่รู้หรอกว่าความจริงมันเป็นเช่นไร รู้เพียงว่าช่วงนี้ดอกไม้ร้านพี่นาขายดิบขายดีไปพร้อมกับสถานการณ์ไม่ค่อยสู้ดีนักในบ้านเมือง ส่วนคนซื้อจะเอาไปใช้ประโยชน์ทางใดเป็นเรื่องของเขา   เวลาผ่านไปเร็วจัง ฉันนั่งคิดเพลินอยู่เดี๋ยวเดียวสองทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว ฉันถอนหายใจพร้อมกับใจหายอย่างประหลาด เมื่อหันไปมองช่อดอกไม้ลักษณะเหมือนกันกับเมื่อปีก่อนในถุงกระดาษที่เตรียมไว้ให้พี่ปราชญ์ เพื่อบอกว่าดอกไม้ช่อนี้เป็นตัวแทนอะไรหลายๆ ในใจของฉันอย่างที่ลุงหวังบอกนั้นคงไม่มีความหมาย ในเมื่อคนรับไม่มา กำลังจะลุกขึ้นเข้าบ้าน แต่แล้วจมูกได้กลิ่นอะไรบางอย่างจนเผลอสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ เพื่อพิสูจน์กลิ่น  ไม่ค่อยแน่ใจเพราะกลัวว่าสมองคิดถึงเขามากไปเลยทำให้คิดอย่างนั้น สูดเข้าไปอีกที คราวนี้ไม่น่าพลาด กลิ่นกายผู้ชาย กลิ่นนี้เป็นของเขา ‘พี่ปราชญ์’ ฉันรีบหันไปมองทางด้านหลัง “พี่ปราชญ์!!” ฉันอุทานเสียงเบา แต่ลึกๆ แล้วดีใจจนอยากโผเข้าไปกอดด้วยซ้ำ แต่ต้องสำรวมอาการ “จ้ะ พี่เอง”  พี่ปราชญ์ขานรับ ยิ้มทั้งหน้าและก็ดวงตามาทางฉัน “กำลังรอพี่อยู่ใช่ไหม?” “หลงตัวเอง” ฉันว่างอนๆ ใครจะยอมรับ พี่ปราชญ์ทำหน้าผิดหวัง แต่ฉันไม่ใจอ่อนง่ายๆ หรอก  “วันนี้เรียนหนักไหมครับ?” ฉันทำเสียง ‘ฮึ’ ขึ้นจมูก เมื่อพี่ปราชญ์เปิดประเด็นใหม่ขึ้นมา  ไม่รู้หรือไงนะว่าเทอมนี้วันอังคารฉันไม่มีเรียน  หรือว่าพี่ปราชญ์เลิกใส่ใจฉันแล้วจริงๆ จำไม่ได้แม้กระทั่งว่าฉันหยุดเรียนวันไหนบ้าง แล้วยังจำได้ไหมหนอว่าวันนี้วันอะไร?...โอเค ฉันพยายามไม่คิดมาก เข้าใจว่าเขาคงงานยุ่ง “วันนี้โมไม่มีเรียน” ฉันบอกเสียงห้วนอย่างขอไปที พยายามขยับตัวออกห่างเมื่อพี่ปราชญ์ขยับมานั่งใกล้  ไม่ได้หรอก เดี๋ยวฉันใจอ่อนง่ายๆ อีก ครั้งใดที่พี่ปราชญ์จับมือหรือว่าโอบกอดถึงจะไม่มากไปกว่านั้นแต่ใจมันสั่นทุกที พี่ปราชญ์หัวเราะ ฉันมองไม่ออกว่าจริงหรือเล่น เพราะส่วนมากแล้วพี่เขาชอบแกล้งฉันอยู่เรื่อย “อย่าเอาเปรียบโมซี ขยับออกไปไกลๆ เลย” ฉันต้องปรามเอาไว้เมื่อพี่ปราชญ์ขยับมาใกล้เกินความจำเป็น “ไม่ได้เจอกันหลายวัน คิดถึงออก”  เขาบอก มือไม้ไม่ได้หยุดเลย ขณะที่พูดน่ะ ฉันฉุนกึกขึ้นมาทันใดเมื่อพี่ปราชญ์พูดเรื่องนี้ขึ้นมา ฉันถามออกไปน้ำเสียงออกจะสบัดๆ อยู่หน่อยนึง  มันอดไม่ได้ที่จะพูดประชด “แล้วไปไหนมาล่ะ?” จากคุณ : อนงค์นาง - [ 13 ก.พ. 49 18:48:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ทำงานจ้ะ โมก็รู้นี่จ๊ะว่าพี่ทำงานหนักเก็บเงินไว้ทำไม?” พี่ปราชญ์ชอบอ้างเรื่องนี้เรื่อยเลย  และทุกครั้งมันก็ทำเอาฉันอายม้วนทุกทีไป หัวใจชุ่มฉ่ำขึ้นมาทันใดเมื่อคิดถึง ‘เรือนหอรอรัก’ แต่ไม่หรอก นั่นมันเมื่อก่อน  หมู่นี้ชอบหายตัวไปครั้งละนานๆ ต้องสอบสวน ฉันกำลังใจอ่อนอยู่แล้วล่ะ หากไม่เห็นดอกกุหลาบสีแดงในกระเป๋าเสื้อเสียก่อน นี่คงกลัวว่าฉันจะเห็นเลยแอบตัดก้านทิ้ง  ไม่รู้สาวคนไหนให้มา  คิดแล้วรู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที  หรือว่าพี่ปราชญ์จะมีสาวที่ทำงานแล้วจริงๆ  ผู้หญิงคนนั้นคงจะเป็นเวิร์คกิ้งวูแมน  แล้วจะมาเทียบอะไรกับยัยโมเด็กกะโปโลหุ่นเจ้าเนื้ออย่างฉัน ทั้งน้อยใจ ทั้งโกรธ อารมณ์สับสนไปหมด หวงด้วยล่ะ หากว่าคนที่ให้มาชื่อพี่บีอะไรนั่น เพราะบ่อยครั้งพี่ปราชญ์ชอบพูดถึงผู้หญิงคนนี้ให้ฟัง ดีอย่างนั้น เก่งอย่างนี้ ไม่เห็นอยากฟังเลย ไม่มีดอกไม้มาให้แล้ว ยังเอาดอกไม้ที่สาวอื่นมอบให้มาเยอะเย้ยกันอีก ฮึ!...มันน่าเจ็บใจนักล่ะ     แล้วเหมือนอย่างที่ใจฉันคิด ถามเท่าไหร่ก็ปฏิเสธลูกเดียว ครั้นจะขอดู พี่ปราชญ์บ่ายเบี่ยง ฉันอ่อนใจเลยนั่งเงียบประท้วง “หึงใช่ไหมครับ?”     บ้าชะมัด! ถามแทงใจดำอย่างนี้ใครละกล้าตอบ  แต่ถ้าฉันเงียบนั่นหมายความว่ายอมรับ ไม่อยากพูดเลยได้แต่สั่นหน้าจนเส้นผมกระจาย พี่ปราชญ์หัวเราะ แล้วใช้นิ้วเกลี่ยไรผมไปทัดไว้ตรงหู  มันนุ่มนวลจนสะกดฉันให้แน่นิ่งอยู่อย่างนั้น   พี่ปราชญ์ล้วงเอาดอกกุหลาบสีแดงเจ้าปัญหาระหว่างเรา แล้วยื่นมาตรงหน้า ฉันรับไปดูอย่างงงๆ  เท่านั้นล่ะ ฉันคิดว่าหน้ามันร้อนๆ ยังไงชอบกลเมื่ออ่านข้อความที่ติดกับช่อกุหลาบ ‘สำหรับน้องแตงโม’ ไม่ทันที่ฉันได้ตั้งตัวหรือกล่าวขอโทษพี่เขา ที่ฉันเข้าใจผิดไปใหญ่โตเพราะความหึงหวงจนระแวงไปหมด พี่ปราชญ์เอื้อมไปหยิบช่อดอกลิลลี่สีขาวช่อใหญ่ประดับประดาด้วยดอกหน้าวัวสีขาว สีแดงล้อมรอบหลายสิบดอก ซึ่งไม่รู้ว่าซ่อนเอาไว้ตรงไหน มายื่นให้ฉัน แล้วคิดดูสิ พี่ปราชญ์นั่งคุกเข่ามอบให้ เหมือนอัศวินโบราณผู้จงรักภักดี ในขณะที่ฉันนั่งอยู่บนม้านั่ง อดคิดไม่ได้ว่าเจ้าหญิงอย่างฉันร่างตุ้ยนุ้ยดีจัง “ แฮปปี้วันวาเลนไทน์จ้ะ ส่วนข้อความในการ์ดพี่หมายความตามนั้น”     อยากแกะออกอ่านเสียเดี๋ยวนั้น แต่ไม่หรอกรอไว้อ่านก่อนนอนดีกว่า เท่านี้ก็ไม่รู้จะอายอย่างไรแล้ว ก็อย่างที่บอกอ่ะนะ ฉันน่ะเป็นโรคประหลาดหรืออย่างไรไม่ทราบได้  มันอยู่กึ่งกลางระหว่างอยากได้ยินกับไม่อยากฟัง  ก็คนมันเขินนี่น่า “แล้วทำไมพี่ปราชญ์หายไปหลายวัน” ยังไม่วายถามในสิ่งที่ยังค้างคาใจ เรื่องอื่นๆ น่ะให้อภัยหมดแล้วล่ะ ยอมใจอ่อนอีกครั้งเมื่อดอกไม้อยู่ในมือ “เพราะอยากให้วันนี้ เวลานี้ มีความหมายยังไงล่ะ” ดูเอาสิคะ พี่ปราชญ์บอกอย่างนี้ฉันก็เชื่อนะ ที่เป็นอย่างนั้นก็เพราะว่ามันมีความหมายจริงๆ อย่างที่พี่เขาบอกตอนนี้ฉันรู้สึกอย่างนั้น “แล้วรางวัลของพี่ล่ะ” ขณะทวงถามนั้น พี่ปราชญ์เอียงหน้ามาให้ ทำแก้มป๋อง บ้าจริง พี่ปราชญ์นี่ ใครจะกล้าจูบ! ใจคิดอย่างนั้น แต่ฉันรีบยื่นหน้าไปสัมผัสกับแก้มพี่เขาอย่างรวดเร็ว แบบนี้คงไม่เรียกว่าจูบหรอกเนอะ ฉันถอนหายใจ ยิ้มอย่างมีความสุข เหม่อมองท้องฟ้าที่กระจ่างได้ด้วยดวงดาว ราวกับว่าสิ่งเหล่านั้นยิ้มรับเป็นพยานการกระทำของฉัน ดอกไม้ช่อนั้นกับจุดเริ่มต้นของวันวานเมื่อปีก่อน ได้สานต่อความสัมพันธ์มาจนถึงเดี๋ยวนี้ ถึงแม้ว่าบางครั้งฉันจะงอนบ้าง หึงบ้าง  แอบเรียกร้องความสนใจบ้าง แต่ฉันก็ยังอยู่ในกรอบของคำเตือนอย่างที่พี่นาสอนเสมอ เอาล่ะๆ  ฉันไม่ฝันหวานก็ได้ รู้ว่าพี่เขาต้องทำงาน  เดี๋ยวพอถึงเวลา ฉันจะให้ดอกไม้ช่อพิเศษที่ฉันเตรียมมาทั้งวันให้พี่เขา...ใกล้ถึงเวลานัดแล้วล่ะ ++++++++++ จบแล้วค่ะ จากคุณ : อนงค์นาง - [ 13 ก.พ. 49 18:49:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ได้อ่านภาคต่อแบบนี้รู้สึกดีจังค่ะ เหมือนได้เจอเพื่อนเก่ายังไงก็ไม่รู้ ว่าแต่คนอ่านจะได้อ่านภาคต่อ ของเรื่องนี้กันอีกรึเปล่าคะ จากคุณ : Bralee - [ 13 ก.พ. 49 21:31:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4  ตามอ่านของเดิม และ มาอ่านตอนล่าสุด น่ารักเชียว...ในที่สุดหนูก็ได้ดอกไม้จากพี่ปราญชน์ ส่วนนี่สำหรับนางค์จ๊ะ... จากคุณ : Donut_ty - [ 13 ก.พ. 49 21:48:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รู้สึกนางเอกของพี่อนงค์นางต้องเจ้าเนื้อหน่อยใช่ป่าวคะ  อิๆ ^ ^ V ^ ^ เรื่องน่ารักดีค่า จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ 13 ก.พ. 49 21:49:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^ __________^ จากคุณ : Meif - [ 13 ก.พ. 49 23:38:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักจังค่ะ ^____^ ดีใจที่ได้อ่านตอนต่อนะคะ จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 14 ก.พ. 49 00:44:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ้าว เวรกรรม ฝันหวานไปเองหรอกหรือ จากคุณ : scottie - [ 14 ก.พ. 49 12:34:21 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น่ารักจังค่ะ ~_~ แล้วจะมีต่ออีกมั้ยคะเนี่ย จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 14 ก.พ. 49 15:54:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดี วันวาเลนไทน์ ค่ะพี่นางค์ ขอให้ความรักคุ้มครองหัวใจ ค่ะ ดีใจจัง ได้อ่านภาคต่อของ น้องโม ก่ะ พี่ปราชญ์ สงสัยคืนนี้ต้องฝันดีแหง่เลย ( ปีหน้าขออีกนะค่ะ พี่นางค์ ) จากคุณ : onwic (onwic) - [ วันวาเลนไทน์ 17:39:38 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ในความรัก จะมีดอกไม้หรือไม่มี ไม่สำคัญ ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 14 ก.พ. 49 17:57:14 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไปตามอ่านตอนเดิมมาด้วยค่ะ ขอบคุณที่เอาเรื่องน่ารักมาฝากกันในวันวาเลนไทน์ค่ะ ^__^ จากคุณ : nongwin - [ 14 ก.พ. 49 20:35:45 ]

ความคิดเห็นที่ 13 นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของวันหวานๆเองนะคะ อิอิ ผู้หญิงปากกับใจไม่ตรงกันจริงๆล่ะ จากคุณ : อาทิมา - [ วันวาเลนไทน์ 21:42:22 A:203.188.3.29 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านเพลินสบาย และน่ารักครับ ^___^....... จากคุณ : GTW - [ 15 ก.พ. 49 05:42:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เหมือนพึ่งอ่านตอนแรกไปเมื่อวานนี้เอง ..........ยิ้ม............. ขอบคุณนะค่ะ จากคุณ : suky - [ 15 ก.พ. 49 13:11:12 A:203.154.183.27 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ยิ้มและทักทายกันหลังวันวาเลนไทน์ค่ะ Bralee สวัสดีค่ะคุณ Bralee รู้สึกดีเช่นกันค่ะ ที่คนอ่านมีความรู้สึกแบบนั้น นางค์เองก็เคยรู้สึกแบบนี้นะ ส่วนจะมีภาคต่อหรือไม่อันนี้ยังไม่มีคำตอบสุดท้ายค่ะ เอาเป็นว่าหากคิดมุมมองที่นำเสนอได้น่าสนใจ จะพยายามนำตัวละครมาฝากนักอ่านกันอีกค่ะ แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออก Donut_ty ดีจ้ะแหม่ม ดอกกุหลาบสวยเชียว มีหยดน้ำด้วย แหม่มเก่งจังเลยอ่า มีภาพสวยๆ ทั้งนั้นเลย ในบล็อกก็สวย หนูโมร่างตุ้ยนุ้ยยังไม่ได้ดอกไม้สักหน่อย เธอแค่ฝันหวาน ให้เป็นอย่างนั้น เป็นอย่างนี้เองค่ะ ก็พี่ปราชญ์ยังไม่มาตามนัดเลยนะ ^-^ มิรันตี (Lady Virago) สวัสดีจ้ะน้องมิรันตี (เห็นเรียกนางค์ว่าพี่) เป็นความชอบส่วนตัวน่ะค่ะ ชอบผู้หญิงที่ทะมัดทะแมง ไม่ผอมบางร่างน้อยอย่างสมัยนิยม คนเจ้าเนื้อนี่มองดูแล้วแข็งแรงดี อิอิ ไม่รู้เกี่ยวกันไหม Meif สวัสดีค่ะ ยิ้มกว้างเหมือนเคย : แมวเหมียวสีขาว สวัสดีค่ะคุณแมวเหมียวสีขาว ที่ว่าน่ารักนี่ หนูโม พี่ปราชญ์ หรือว่าคนเขียนคะ 555 เอ...หรือว่าลุงหวัง อะ ฮะ ฮา ลุงหวังหรือพี่หวังตามที่ คุณเจียวต้ายเคยท้วงเมื่อเรื่องก่อนนี่ คารมคมคายนะพี่นานี่หลงรักเพราะเรื่องนี้แหละ ไม่ว่ากันนะคะ แซวกันเล่นๆ : Scottie ใช่แล้วค่ะ หนูโมนั่งรอพี่ปราชญ์ จนฝันหวานไปงั้นเอง แต่ไม่แน่นะคะ ฝันอาจเป็นจริงก้อได้ ข้าวต้มน้ำวุ้น สวัสดีอย่างเป็นทางการค่ะคุณข้าวต้มน้ำวุ้น นี่คงเป็นการเมนท์ครั้งแรก สำหรับเรื่องของนางค์ แต่ไม่รู้ว่าเป็นการอ่านครั้งแรกหรือเปล่า นางค์ดีใจเสมอที่เห็นนักอ่านใหม่ๆ เข้ามาลงชื่อ  นางค์ยิ้มตั้งแต่เห็นชื่อคุณ ตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะค่ะ สำหรับเรื่องราวจะมีต่อไหม ก็อย่างที่บอกกับคุณ Bralee ค่ะ เอาไว้มีอะไรน่าสนใจจะพยายามเอามาฝากกันอีกค่ะ ขอบคุณนะคะ คุณทำให้นางค์มีความสุข onwic (onwic) ดีจ้ะน้องจ๋อม ขอให้ความรักคุ้มครองหัวใจหนูเช่นกันค่ะ อย่าว่าแต่หนูเลยค่ะ เมื่อคืนพี่ก็นอนฝันยาววววไปเลย ไม่ได้เขียนนิยายสักตัว เพราะความขี้เกียจ ฮา เดี๋ยวคืนนี้จะเอาใหม่ ตอนนี้ยังคิดไม่ออกค่ะว่าจะเขียนต่อยังไง ไม่แน่นะ พอถึงเวลา วันวาเลนไทน์ปีหน้า พี่อาจคิดออกอีกก้อได้ แบบว่าพอใกล้ถึง ความคิดวิ่งฉิว 555  เจียวต้าย สวัสดีค่ะคุณเจียวต้าย อย่างที่คุณว่าค่ะ ความรักไม่จำเป็น มีสิ่งของ  มันอยู่ที่ใจเราเนอะ นางค์ก็ว่างั้น  แต่ส่วนใหญ่แล้ว คนเรามักยึดติดกับค่านิยมไงคะ แต่ก็มีอีกหลายคนเช่นกันที่มอง ว่า มันก็เป็นวันๆ หนึ่ง เท่านั้น Nongwin ดีค่ะ พี่เอ๋  ตอนแรกนางค์ก็เกรงใจนะ ไม่ค่อยกล้าส่งไปเหมือนกัน บางทีพี่อาจไม่ชอบเรื่องสั้น  แต่คิดอีกทีเห็นว่าเป็นเทศกาลเลยส่งไปในที่สุด ดีใจมากค่ะที่พี่ชอบ แถมยังตามไปอ่านเรื่องเก่ามาด้วย อากาศทางนั้นคงหนาว ทางนี้ยิ่งแย่ใหญ่ค่ะ คิดดู ฝนตกน้ำท่วม555 หมายถึงภาคใต้น่ะค่ะ ส่วนอีสานเริ่มแห้งแล้งหาน้ำไม่ค่อยเจอกันแล้ว แปลกดีเหมือนกันบ้านเมืองเรา อาทิมา ดีค่ะน้องลี่  ก็ทำให้ปากกับใจตรงกันสิคะน้องลี่ บางทีอาจเป็นจุดเริ่มต้นของวันหวานๆ ก้อได้ค่ะ แล้วพี่จะรอภาพหน้าปกตามจินตนาการของหนูนะ ส่วนพี่รอให้จบนิยายก่อนค่ะ ไม่ลืมสัญญาแน่นอน GTW สวัสดีค่ะจารย์จี ขอบคุณค่ะที่เข้ามาเยี่ยมชม ความต้องการก่อนเขียนคืออย่างนั้นค่ะ ให้ทุกคนไม่เครียด อ่านสบายๆๆ suky ดีจ้ะเพื่อน  มันผ่านมาเกือบปีแล้วนะ ยังรู้สึกเหมือนเมื่อวานอีก ไม่ยอมแก่กันเลยนะ อิอิ แล้วเจอกันใหม่เรื่องหน้า โอกาสหน้าค่ะ แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ จากคุณ : อนงค์นาง - [ 15 ก.พ. 49 16:09:14 ]