ความคิดเห็นที่ 1 “พี่มลครับ เห็นผมเป็นคนแบบนั้นไปได้ ผมน่ะเห็นยายกุลนี้ตั้งแต่เรียนมหา’ลัย ด้วยกันแล้ว ผมคงไม่คิดผิดตอนนี้หรอกครับ ผมแค่อยากพิสูจน์อะไรนิดหน่อยเท่านั้นเอง ไม่ต้องคิดมากนะพี่มล” ชายหนุ่มเดินผิวปากอารมณ์ดีไปที่รถสีบรอนซ์ที่จอดเด่นเป็นสง่า “ยุ้ย ขับรถไปที่สวนก่อนได้ไหม” เธอร้องขอหลังจากที่เขาขับรถออกมาได้สักระยะ “ได้สิ กุลมีอะไรจะคุยกับยุ้ยใช่ไหม” เขาพูดกับเธอด้วยเสียงที่อ่อนโยน แก้วพยักหน้าให้เขา เธอนั่งครุ่นคิดไปเรื่อยๆ เขาหันมามองเธอเป็นระยะๆ เพราะเป็นห่วงเนื่องจากเขาเห็นว่าเธอต้องมีอะไรบ้างอย่างที่อยากจะบอกเขา “กุล ถึงแล้วจ๊ะ” เขาเรียกเธอหลังจากที่จอดรถเสร็จแล้ว เธอส่งยิ้มให้เขาแล้วเดินตรงไปยังม้านั่งตัวหนึ่งใต้เสาไฟสูง โดยที่เขาเดินตามเธออยู่ไม่ห่าง เธอทรุดตัวลงนั่งแล้วถอนหายใจเบาๆออกมา “ยุ้ย กุลกลัว” เธอช้อนตาขึ้นมามองเขา เขายืนนิ่งรับฟังเธออยู่ด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น “กุลกลัวอะไร บอกผมได้ไหม” เขาลงมานั่งข้างๆ กระชับมือของเธอเข้ากับมือของเขา “กุลกลัว กลัวว่าสักวันหนึ่ง ยุ้ยจะไปจากกุล ยุ้ยก็รู้ว่ากุล ค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเอง กุลรู้ว่ายุ้ย ไม่ใช่คนที่จะคอยตามเอาใจกุล กุลไม่เคยแน่ใจในความสัมพันธ์ของเราเลย กุลรู้แค่ว่า กุลรักยุ้ย กุลพยายามที่จะเข้าใจยุ้ย แต่ทุกครั้งกลายเป็นกุลที่ทำให้ยุ้ยไม่พอใจเสมอ กุลกลัวนะยุ้ย กุลกลัวจริงๆ” เสียงของเธอพูดออกมาอย่างแผ่วเบา แต่จับใจความได้อย่างชัดเจน เขาจับมือเธอไว้ แล้วมองเข้าไปในตาของเธอ “กุลมองผมสิ กุลเห็นอะไรบ้างไหม กุลรู้ใช่ไหมว่ามันคืออะไร” เธอหลบสายตาของเขา “ยุ้ยรู้ว่ากุลคงจะลำบากใจกับความเฉยของผม แต่กุลรู้ใช่ไหมว่า ผมยังคงคอยจับมือกุลไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ยุ้ยรู้ว่ายุ้ยเป็นคนไม่เหมือนใคร แต่ยุ้ยรู้ว่ากุลเข้าใจยุ้ย เหมือนที่ยุ้ยเข้าใจกุล เราเหมือนในสิ่งที่แตกต่าง กุลไม่เหมือนยุ้ย ยุ้ยไม่เหมือนกุล แต่เราก็เข้ากันได้อย่างลงตัวไม่ใช่หรอ รอยยิ้มของกุลทำให้วันของผมมีความสุข” เธอยิ้มให้เขาเหมือนเคย เป็นรอยยิ้มที่หวานแฝงไปด้วยความอบอุ่น “ดึกแล้ว เข้าบ้านเถอะกุลเดี่ยว คุณป้าจะเป็นห่วง” เขาลุกขึ้นยืนรอให้คนรักของเขามายืนเคียงข้างแล้วเดินพร้อมกันไป “ยุ้ยส่งกุลแค่หน้าบ้านนะ ไว้พรุ่งนี้ยุ้ยมารับ หรือว่ากุลจะขับรถไปเอง” เขาถามเธอ เพราะรู้ว่าเธอนั้นไม่ชอบพึ่งพาใครมาแต่ไหนแต่ไร “กุลขับไปเองสะดวกกว่า ยุ้ยจะได้ไม่ต้องวนไปวนมา เดี่ยวจะเข้างานไม่ทัน” เธอยิ้มแล้วลงจากรถไป โดยที่สายตาต้องจับจ้องอยู่ที่ชายหนุ่ม เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขากดหน้าต่างประตูลงมา “กุลพรุ่งนี้เจอกันที่เดิมนะ ยุ้ยอยากจะขอโทษเรื่องวันนั้น” เขายิ้มให้แล้วรอเธอเดินเข้าไปในบ้านแล้วถึงขับรถออกไป “เฮ้ เป็นไงบ้างกุล เมื่อวาน ตกลงคุยกับรู้เรื่องหรือยัง” เจตเดินเข้ามาหาเธอที่โต๊ะทำงาน “ก็ดีละมั้ง ฉันจะไม่เข้าใจเลยจริงๆนะ” แก้ววางปากกาในมือลงแล้วหันมาคุยกับเพื่อนของเธอแทน “ใจเย็นๆสิ ยังไม่แก่เลยนะกุล ฉันเข้าใจแกว่ะ เล่นมีแฟนแบบนั้น” เพื่อนของเธอเข้ามานั่งเก้าอี้อีกตัว “นั้นนะสิ แต่เราก็พยายามเข้าใจเขานะ แต่มันก็แอบน้อยใจบ้าง แกก็รู้” เธอมีสีหน้าที่น้อยใจอย่างชัดเจน เจตมองเพื่อนของเธออย่างเห็นใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมันเป็นเรื่องของคน 2 คน สายตาของเขาเหลือบมองไปเห็น พนักงานสาวเดินเอาดอกไม้ช่อใหญ่เข้ามา พร้อมกับพี่มล “พี่มล เอาดอกไม้มาให้ใครหรือครับ ให้ผมหรือเปล่า ที่เป็นเจ้าของความคิดเมื่อวาน” เขากล่าวหยอกล้อ “ดอกไม้เพื่อนเรานั้นแหละ เจต ช่อมโหฬารขนาดนั้น พี่คงซื้อมาอวดพวกเธอหรอก” พี่มลของน้องๆหยอดกลับ “แล้วตกลง หนุ่มที่ไหนส่งมาให้จ๊ะ” พี่ใหญ่ของแผนกเอ่ยถาม ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าเป็นใคร แต่ก่อนที่เธอแล้วอีกหนึ่งหนุ่มจะเอ่ยล้อ ในหน้าของกุลซีดลงไป จนเพื่อนของเธอตกใจ “กุลเป็นอะไร แฟนแกยกเลิกนัดอีกหรือไง” เหมือนเป็นคำถามจี้ใจดำของแก้ว เธอนั่งนิ่งแววตาของเธอราบเรียบดูว่างเปล่า “อืม ติดธุระด่วน” น้ำเสียงของเธอราบเรียบจนน่าแปลกใจ “พี่มลคะ กุลมีวันเหลือพักร้อนอีกหรือเปล่าคะ กุลว่าจะขอลาพักร้อน เต็มลิมิตนะคะ แล้วกุลจะเขียนใบลาส่งให้คะ” เธอหันกลับไปสนใจงานที่อยู่บนโต๊ะต่อไป พี่มลและเจตมองอย่างเป็นห่วง เจตกลับลงไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม ปล่อยให้สาวใหญ่เดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง “เฮ้ย กุล แกจะลาพักร้อนไปเที่ยวไหน แพ็คเราไปด้วยคนดิ” เจตกลับมาพูดเพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น “แกยังไม่กลับไปทำงานอีกหรอเจต งานนี้ เราไม่เอานายไปด้วย ขอเวลาให้เราอยู่กับตัวเองนะ” สีหน้าขอร้องของเพื่อนสาวทำให้เขาลุกขึ้นแล้วกลับไปทำงานต่อ วันนี้ทั้งวัน กุลทำงานจนลืมเวลาทานข้าวเที่ยง แถมยังเลยไปถึงการที่เธอโอทีจนดึก “กุล แกถึงบ้านหรือยัง” เสียงเพื่อนของเธอดังมาตามสาย “ยังหรอก อยากเคลียร์งานให้เสร็จก่อนนะ มีอะไรหรือเปล่า” เธอหนีบโทรศัพท์ไว้ที่หูในขณะที่มือก็เขียนงานไปเรื่อยๆ “ป่าวหรอก ฉันว่าฉันเจอคนที่น่าสนใจเท่านั้นเอง เดี่ยวแกมารอฉันที่หน้าตึกนะ อีก 10นาทีถึง” เจตวางสายลงไป แล้วแต่กุลอดสงสัยไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดมือของเธอก็เก็บของบนโต๊ะทำงานไปด้วย เธอลงมารอเพื่อนของเธอ ประมาณ10นาที เธอก็เห็นรถของเพื่อนเธอเข้ามา “พรุ่งนี้ฉันไปรับแก มาเอารถนะ วันนี้ไปกับฉันก่อน” ไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยอะไร รถก็ทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว “กุลฉันยังอยากมีชีวิตอยู่นะ ถ้าแกอยากตายก็ไปตายคนเดียว” เธอพ่นคำพูดออกมาอย่างรวดเร็ว “เออกรุณาเก็บปากสักครู่นะไอ้กุล แล้วค่อยพูด” เขาหันมานิดนึงแล้ว ขับรถต่อไป ปลายทางของพวกเขาอยู่ที่ร้านอาหารแถวสุขุมวิท “อ้าวแกมาเดทกับสาวไม่ใช่หรอ แล้วเอาฉันมาทำไม” เธอถามอย่างสงสัย “อย่ามาสงสัยอะไร แถวนี้ ตามฉันเข้ามาเลย” เจตกำลังหัวเสีย เพราะก่อนออกจากร้าน เขาทิ้งคู่เดทออกไปรับเพื่อนที่แสนจะประสาทของเขา แค่นี้สาวเจ้าก็งอนเขาอยู่แล้ว เสียงเพลงคลอเบาๆ ในร้านอาหารทำให้เธอไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไร จนกระทั้งสายตาของไปปะทะกับดวงตาคู่หนึ่ง ซึ่งเธอคิดว่าเธอจำได้ดีทีเดียวว่าดวงตาคู่สวยคู่นั้นเป็นของใคร เธอเดินเข้าแต่เพื่อนของเธอจับแขนเอาไว้ เพราะไม่ต้องการให้เพื่อนของเธอไปในตอนนี้ “ไอ้เจต ปล่อยเดี่ยวนี้” กุลมองปราดด้วยสายตาที่สามารฆ่าคนตายได้ แล้วน้ำเสียงที่ต่ำ จนเขาจะต้องปล่อยมือแล้วเดินตามไป เธอหยุดยืนที่ตรงกลางโต๊ะสำหรับ 2 ท่าน สายตาของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธ เสียใจและปวดร้าวที่คนๆหนึ่งที่เธอไว้ใจกลับทำลายความไว้ใจของเธอทั้งหมด “อาหารอร่อยไหมคะยุ้ย กุลเพิ่งรู้ว่า ธุระด่วนของยุ้ยคือการมานั่งทานอาหารที่นี้” เธอส่งยิ้มฝืดๆให้เขา น้ำตาของเธอเอ่อล้นในตา ตัวของชายหนุ่มเองนั่งทำอะไรไม่ถูก จนผู้หญิงที่มาด้วยนั้น ต้องเอ่ยปากถาม “ยุ้ยคะ มีอะไรหรือเปล่า” สาวสวยที่นั่งอยู่ทำหน้าแปลกใจ เธอส่งยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้นบางๆ “เจตไปส่งกุลที่บ้านหน่อยนะ” เจตยืนมองเหตุการณ์นั้นอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่เขาเลือกที่จะเดินตามเพื่อนของเขาไป จนมาถึงหน้าร้านกุลระเบิดเสียงออกไปอย่างดัง “เจต แกพาฉันมาดูความโง่ของตัวเองทำไมวะ แกพาฉันมาทำไม” จากเสียงที่ดังค่อยๆกลายเป็นเสียงสะอึกสะอื้น เธอทรุดตัวลงไปนั่งที่พื้นอย่างไม่สนสายตาใคร “เข้มแข็งไว้นะกุล เดี่ยวมันก็ผ่านไป เชื่อฉัน” เขาลงไปพยุงเพื่อนของเขาขึ้นมา   “แกจะพากุลไปไหน” เสียงดังก้องกังวานเข้ามาใกล้ เขาปัดมือของเจตออกแล้วเข้าไปคว้าแฟนของเขาแทน “ไปไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเห็นแกไง ไอ้เลว” เจตตะโกนเสียงดังแข่งกับชายอีกคนหนึ่ง ก่อนที่เขาจะฉุดเพื่อนของเขาเดินออกไป “แกอย่ามายุ่งกับกุลอีก อย่าหาว่าข้าไม่เตือน” เจตชี้หน้าแล้วพาแก้วเดินออกไป “เจต ขอกุลคุยกับเขาก่อนได้ไหม” เสียงที่ออกมากจากปากของเธอนั้นแผ่วเบาแต่เข้มแข็ง เธอเดินตรงไปหาเขาที่ยืนอยู่ เขามองเธอด้วยสายตาที่อ้อนวอนขอร้อง “กุลฟังยุ้ยก่อนได้ไหม” เขาจับมือบางของเธอ แต่เธอจับมือของเขาออก “ยุ้ย กุลไม่อยากฟังอีกแล้ว ยุ้ยไม่ต้องอธิบายอะไรให้กุลฟังแล้ว กุลเห็นกุลเข้าใจ ที่จริงยุ้ยไม่เห็นจะต้องโกหกกุลเลย จริงๆนะ” เธอปาดน้ำตาออก อย่างลวกๆ ===================== มีต่อ แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 49 19:04:16 จากคุณ : ลาเวนเดอร์สีม่วงอ่อน - [ 14 ก.พ. 49 00:09:20 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เลิกกันเถอะ กุลขอร้อง ยุ้ยทำให้กุลได้ใช่ไหม” “กุล อย่าพูดแบบนี้ ขอร้องฟังผมอธิบายได้ไหม” เขาขอร้องอ้อนวอนเธอ “ถ้ายุ้ยอยากพูด ก็พูดวันหลังเถอะ วันนี้กุลไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว โชคดีนะคะ” เธอเดินกลับไปหาเจต แล้วทิ้งให้เขายืนอยู่เพียงลำพัง เขายืนมองรถที่เธอนั่งอยู่ผ่านหน้าเขาไป จนกระทั่งหญิงสาวอีกคนเดินตามออกมา “ยุ้ยเกิดอะไรขึ้น เราไม่เข้าใจ แล้วนั้นแฟนยุ้ยหรอ” เธอถามอย่างสงสัย “อืม เดี่ยวแยกกันกลับเลยแล้วกันนะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบที่สุด “ก็ได้ เราขอโทษนะ เราไม่น่าตื้อให้นายมาเลย” เพื่อนของเขาพูดด้วยเสียงที่รู้สึกผิด “ไม่เป็นไรหรอก ไว้ค่อยคุยกันวันหลังนะ” เขาเดินแยกออกไปอีกทางที่เขาจอดรถเอาไว้ ปล่อยให้เพื่อนของเขายืนรู้สึกผิดอยู่อย่างนั้น เจตขับรถไปส่งกุลถึงบ้าน เธอนั่งเงียบมาตลอดทาง จนเพื่อนของเขามองอย่างเป็นห่วง เพราะไม่เคยเห็นเพื่อนของเธอเป็นแบบนี้เลย “กุล พรุ่งนี้เราลางานให้แล้วกัน อย่าคิดมากนะ แล้วจะไปพักร้อนที่ไหนก็โทรมาบอกเราด้วยนะ” เขาบอกก่อนที่เธอจะลงจากรถ “อืม ไว้เราจะโทรบอก ฝากด้วยนะเจต ไว้ค่อยคุยกัน” เธอเดินลงจากรถเข้าบ้านไป ใจของเธอตอนนี้มันแตกสลายไปแล้ว เธอคิดอยู่อย่างเดียวคือ การที่จะไปให้ไกลจากที่นี้มากที่สุด แต่ตอนนี้เธอขอร้องไห้ ร้องไห้ให้พอก่อนที่เธอจะเจออะไรในวันพรุ่งนี้ บ้างที่มันอาจจะไม่แย่อย่างที่เธอได้เจอในวันนี้ เธอทรุดตัวร้องไห้ที่พื้นห้องอย่างหมดแรง ส่วนทางด้านของชายหนุ่มอีกคน เขากลับมานั่งคิดอะไรอยู่เงียบๆคนเดียวในห้องส่วนตัวของเขา ที่จริงเขาเตรียมการทุกอย่างเพื่อที่จะขอโทษเธอ แต่เหมือนกับพระเจ้าจงใจที่จะแกล้งเขา เหมือนกับเป็นแบบทดสอบความรักของเขา เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะโกหกเธอเลยแม้แต่น้อย เพราะวันนี้เขาติดงานสำคัญจริงๆ แต่ไม่คิดว่างานจะเสร็จเร็วกว่าที่เขาคาดไว้ แล้วเพื่อนสนิทของเขาก็แวะมาหาเขาด้วย ทำให้เขาตัดสินใจที่จะออกไปกับเพื่อน แล้วจะโทรหาเธอที่หลัง แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดไว้เลย เขาจะทำอย่างไร เขาควรจะทำอย่างไรดี เขานั่งหลับตานิ่งอย่างอ่อนล้า “พี่มลคะ กุลจะลาไปหัวหินนะคะ ประมาณ 1 อาทิตย์ กุลกลับไปทำงานแน่นอนคะ” เธอโทรบอกหัวหน้าก่อนที่จะเดินทาง เธอตัดสินใจขับรถไปเองคนเดียว โดยที่ไม่ได้บอกใครไว้ เธอค่อยๆขับรถออกจากกรุงเทพไปทางถนนธนบุรีปากท่อ ไปเรื่อยๆจนเข้าเขตอำเภอหัวหิน เธอจองที่พักไว้ที่โรงแรม 4 ดาว ที่ห่างจากตัวเมืองประมาณ 10 นาที เธอเข้าเช็คอิน เรียบร้อยแล้ว เธอตัดสินใจที่จะออกมาเดินเล่นแทนที่จะนั่งอุดอู้อยู่ในห้องพัก สายลมโชยพัดปะทะใบหน้าของเธอ เมื่อวานแค่เมื่อวานที่ผ่าน ทำไมทำให้เธอเจ็บได้มากขนาดนี้ เธอกำลังเดินคิดอะไรเพลินๆ เสียงกีตาร์โปร่งในทำนองเพลงที่บาดใจเธอในขณะนี้ ‘อยู่คนเดียวแล้วเรา ต้องกลับมาเป็นเหมือนเคย ไม่มีใครรักจริงเลย ไม่เคยไปได้ไกล อยู่คนเดียวให้พอ ขอหยุดดูแลหัวใจ จะไม่คิดรักใคร เพราะสุดท้ายเราคงเดียวดายเหมือนเคย’ เธอเดินตามเสียงเพลงนั้นไป ก็พบกับหญิงสาววัยรุ่นนั่งดีดกีตาร์พร้อมทั้งร้องเพลงอยู่ เธอยืนฟังเพลงนั้นจนจบเพลง “เพลงเพราะจังคะ” กุลบอกกับสาวคนนั้นหลังจากเธอวางกีตาร์ลง “ขอบคุณคะ ออมเพิ่งหัดเล่นมาได้สักพักเองคะ นั่งก่อนสิคะ” สาววัยรุ่นเอ่ยปากชวน “มาคนเดียวหรือคะ คุณ ” “กุลคะ กุลมาคนเดียวคะ มาพักร้อน แล้วคุณออมละคะ” เธอแนะนำตัวแล้ว ถามเด็กสาวกลับ “ไม่เชิงมาเที่ยวหรอกคะ ออมมาที่นี้ เพื่อหาคำตอบให้กับตัวเองคะ” ออมส่งยิ้มให้เธอ “สงสัยเราจะเหมือนกันนะคะ ตอนนี้คุณคงมีปัญหา” แก้วมองออมอย่างตกใจ “ตาคุณมันฟ้องคะ เพราะแววตาของคุณมันเศร้าเหลือเกิน ออมเพิ่งเลิกกับแฟนคะ” เด็กสาวเปิดเผยอย่างไม่ปิดบัง “เราแค่เข้ากันไม่ได้ เหตุผลโง่ไหมละคะ” เธอหัวเราะแบบสมเพชตัวเอง “คุณออมคะ อย่าคิดมากเลยคะ” กุลพูดให้กำลังใจ “ของกุลเองเจอหนักกว่าคุณออมอีก กุลโดนเขาหักหลังคะ ทั้งๆที่เราเป็นแฟนกันอยู่ เขายกเลิกนัดกุล แต่ไปอยู่กับผู้หญิงอีกคน” เธอพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา “คุณว่ากุลโง่กว่าคุณไหมคะ ที่กุลไม่ได้ระแวงอะไรเลย จนได้มาเจอกับตาตัวเอง” ในที่สุดเธอไม่สามารถจะกลั้นน้ำตาไว้ได้ เธอร้องไห้จนตัวสั่น ออมส่งกระดาษให้แก้วเช็ดน้ำตา “ออมว่า คุณกุลควรจะคุยกับเขานะคะ เพราะบ้างที่ผู้หญิงคนนั้น อาจจะไม่ใช่อย่างที่คุณคิดไว้ก็ได้ ถ้าคุณรักเขาคนนั้นจริงๆ คุณต้องฟังเขาค่ะ ออมว่าตอนนี้เขาอาจจะกระวนกระวายตามหาคุณอยู่ก็ได้นะคะ” ออมส่งยิ้มให้กุลก่อนที่ละยืนขึ้น “ขอให้คุณโชคดีกับความรักคะ การพูดคุย ปรับความเข้าใจกันเป็นสิ่งที่ดีที่สุด อย่าปล่อยให้มันสายเกินไป ออมว่าจะต้องมีคนคอยเป็นกำลังใจให้คุณอยู่แน่นอน อย่างน้อยก็มีออม 1 คนคะ เชื่อมั่นในความรักของตัวเองนะคะ” ออมพูดจบ เธอหยิบกีตาร์ขึ้นแล้วเดินออกไป ปล่อยให้กุลนั่งคิดอยู่คนเดียว เงียบๆ ‘นั้นนะสิ เราจะปล่อยให้มันสายเกินไปหรือยังไง แต่ตอนนี้เรายังไม่พร้อมนิ เรายังไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น’ เสียงในหัวของกุล ร้องออกมาเป็นประโยคปฏิเสธทั้งสิ้น เธอไม่อยากจะต้องเจอความจริงในตอนนี้ ไม่อยากเจอเลยแม้สักวินาที “พี่มลครับ รู้ไหมว่ากุลลาไปพักร้อนที่ไหนครับ” เสียงของชายหนุ่มฟังดูร้อนลนเป็นอย่างมาก “ทำไมยุ้ย กุลไม่ได้บอกไว้หรือไง” มลเองยังไม่ทราบว่า เกิดอะไรขึ้น เธอจึงพูดหยอกล้อ “ไม่ได้บอกไว้ครับ ผมไปหาที่บ้านแต่ว่า กุลไม่อยู่” เขาพยายามสงบสติอารมณ์เอาไว้ “กุลลาไปพักร้อนที่หัวหินจ๊ะ” เสียงของพี่มลก้องอยู่ในหัวของเขา นั้นนะสิ ทำไม เขาไม่คิดถึงหัวหิน ที่ๆเธอชอบไป และไปเป็นประจำ “ขอบคุณมากนะครับพี่มล สวัสดีครับ” เขาวางสายโทรศัพท์อย่างรีบร้อน จนปลายสายอดแปลกใจไม่ได้ว่า แค่กุลไปหัวหินทำไม ชายหนุ่มต้องรีบร้อนขนาดนี้ เขาใช้เวลาขับรถประมาณ 3 ชั่วโมงก็มาถึงตัวเมือง เขาพยายามโทรเข้าเครื่องมือสื่อสารเครื่องเล็กของเธอ แต่ไม่สำเร็จ เขาจึงขับรถไปตามโรงแรมต่างๆ ที่คิดว่าเธอน่าจะเข้าพักจนเขาขับรถมาถึงเส้นทางที่จะขึ้นเขาตะเกียบ โรงแรมที่เขาเลี้ยวเข้าไป เขามั่นใจว่าเธอจะต้องอยู่ที่นั้นอย่างแน่นอน เขาจอดรถแล้ววิ่งไปยังส่วนต้อนรับของโรงแรมแห่งนี้ ห้องโล่งกว้าง ลมพัดแผ่วเบา ทำให้กลิ่นดอกไม้หอมลอยมาในอากาศ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้เขาใจเย็นขึ้นเลย “ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่ามีคนเข้าพักชื่อ รมิตา หรือเปล่าครับ” เขาสอบถามกับพนังงานตอนรับที่เคาเตอร์อย่างรีบร้อน “ขอโทษนะคะ ทางโรงแรมมีกฎห้ามให้ข้อมูลผู้ที่มาพักคะ” พนักงานต้อนรับตอบเขาอย่างสุภาพ “ช่วยหน่อยไม่ได้หรือครับ คือว่าผมมีธุระด่วน ต้องพบเธอ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงร้อนร้น “ขอโทษคะ ทางเราบอกไม่ได้จริงๆคะ” พนักงานต้อนรับเริ่มจะใจไม่ดี เพราะว่าท่าทางของชายหนุ่มนั้นต้องการที่จะรู้ให้ได้ “งั้น ผมขอเช็คอินเข้าพักแล้วกันครับ” เขาเปลี่ยนจุดประสงค์ เพราะว่ายังไงเขาจะต้องอยู่พบเธอให้ได้ เขาเลือกห้องพักในส่วนของ Regency Club ที่ค่อนข้างส่วนตัว เพราะเขารู้ว่ากุลไม่ชอบที่ๆคนพลุกพล่าน “ขอโทษนะครับ ถ้าสมมุติมีห้องว่างข้างห้องที่คุณ รมิตาเข้าพัก ผมขอห้องนั้นครับ” เขาเดินตามพนักงานต้อนรับอีกคนหนึ่งไปยังฝั่ง รีเจนซี่ คลับ เพื่อทำการเช็คอิน และที่นั้นเองเขาพบกับกุลที่กำลังนั่งสนใจกับน้ำมะนาวแก้วใหญ่ตรงหน้า เขาเลือกที่จะเดินไปเก็บของก่อนที่จะออกมาพบกับเธอ เพราะว่ายังไงเขาจะต้องเจอกับเธอที่ส่วนกลางของคลับอย่างแน่นอน เขาจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว จึงออกมาเขาเดินตรงไปยังโต๊ะที่เขาเห็นสุดที่รักของเขานั่งอยู่ เขานั่งลงโดยไม่ขออนุญาต ในตอนแรกเธอไม่รู้ว่าผู้มาร่วมโต๊ะของเธอคือใคร แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้น เพราะเธอไม่คิดว่าจะได้เจอเขาเร็วขนาดนี้ “ยุ้ย” เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ “ครับ กุลผมเอง” เขาส่งยิ้มให้เธอ “ช่วยนั่งเป็นเพื่อนผมสักครู่ได้ไหมครับ” เขาถามเธอพอเป็นมารยาท แม้ว่าเธอจะไล่ยังไงเขาก็ไม่ไปไหนอยู่ดี กุลนั่งนิ่งอย่าใช้ความคิดก่อนที่เขาจะหันไปสั่งเครื่องดื่มกับบริกร “หนีผมมาทำไมกุล คุณยังไม่ได้ฟังผมอธิบายเลย” เขามองเข้าไปในนัยน์ตาของเธอเพื่อบอกความรู้สึกที่เขามี “มองตาผมสิกุล แล้วผมจะอธิบายให้คุณฟัง” เธอหันมาสบตาเขาอย่างถือดี “งั้นยุ้ย คงมีเวลาไม่มาก อธิบายมาสิคะ” เธอมองเขาแล้วเอนตัวนั่งอย่างสบายๆ เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นจากเมื่อสักครู่ “ผู้หญิงที่กุลเจอวันนั้น เขาเป็นรุ่นน้องที่เยอรมัน พอดีเขากลับมาเมืองไทย ผมเลยพาเขาไปทานข้าว” เขาเห็นว่ากุลทำท่าจะพูดเขาเอานิ้วแตะที่ริมฝีปากของเธอ “ฟังผมพูดให้จบก่อนสิกุล” เขายิ้มแล้วกลับมานั่งตามเดิม ==================== มีต่อ แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 49 19:08:50 จากคุณ : ลาเวนเดอร์สีม่วงอ่อน - [ 14 ก.พ. 49 00:09:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ที่จริงผมติดงานสำคัญจริงๆ ที่จริงผมกำลังจะโทรหากุลแต่พอดีน้องเขามาหา ผมเลยคิดว่ากุลคงกลับบ้านไปแล้ว เลยพาน้องเขาไปเลี้ยงข้าว ผมไม่รู้ว่ากุลจะเชื่อผมแค่ไหน ยุ้ยไม่ได้ขอให้กุลเชื่อยุ้ย แต่อยู่ที่กุลแล้วว่า กุลจะมั่นใจในตัวยุ้ยแค่ไหน” เขานั่งเอนพนังเก้าอี้อย่างสบายๆ ด้วยท่าทางที่มั่นใจ “กุลคงตอบอะไรตอนนี้ไม่ได้ ขอเวลากุลหน่อยนะยุ้ย” เขาเอื้อมมือใหญ่มาแตะที่มือบางเบาๆ “เมื่อไรยุ้ยก็รอได้ ยุ้ยไม่อยากให้คำว่ารักมาผูกมัดเรา2 คน แต่เมื่อกุลเชื่อใจในตัวผม คำว่ารักมันจะมีความหมายมากกว่าที่ผมจะบอกว่า ผมรักกุล” เธอดึงมือออกมาจากมือใหญ่อย่างสุภาพ แล้วเดินออกไป ทิ้งปริศนาให้เขาต้องมานั่งขบคิดว่าเธอจะมอบหัวใจของเธอให้เขาดูแลต่อไปหรือไม่ เขาเดินมาส่งเธอถึงที่ห้องพัก ซึ่งอยู่ติดกับห้องพักของเขา อย่างที่เขาตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก หลังจากที่หญิงสาวเข้าไปในห้องพักแล้ว เขาเดินไปที่รถเพื่อหยิบตัวช่วยเพื่อทำให้การขอคืนดีของเขาสำเร็จ เวลา 22.00น. ปฏิบัติการขอคืนดีของเขาได้เริ่มต้นขึ้นหลังจากที่เขาแอบสอดจดหมายให้เธอ บอกให้เธอออกมาพบเขาที่บริเวณสระน้ำใหญ่ เขานั่งเตรียมเครื่องช่วยชีวิตเขาอีกนิดหน่อยแล้วเริ่มดีดกีตาร์เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา ‘ถึงฉันจะไม่เคยจริงจังกับอะไร แต่ฉันก็จริงใจกับเธอ ถึงฉันไม่เลิศเลอแสนดีมาจากไหน แต่ไม่เคยคิดจะทำร้ายเธอ ในโลกที่วกวนมีแต่คนใส่หน้ากาก ฉันคือหนึ่งในนั้นแหละเธอ แต่รักที่พูดไปจริงใจเสมอ อยู่ที่เธอจะรังเกียจไหม อยากให้เธอฟัง อยากให้เธอรู้ คนไม่ดีก็มีหัวใจ อยากให้เธอฟัง เธอได้ยินไหม ใครจะมองยังไง เธอจะเกลียดฉันแค่ไหน ไม่มีวันที่ฉันคนนี้ จะรักเธอน้อยลง ถึงแม้ไม่เชื่อกันฉันก็ไม่โทษใคร และฉันก็เข้าใจเสมอ แต่ถ้ามีหนทางทำให้เธอเปลี่ยนใจ บอกให้ฉันรู้ได้ไหมเธอ ในโลกที่วกวนมีแต่คนใส่หน้ากาก ฉันคือหนึ่งในนั้นแหละเธอ แต่รักที่พูดไปจริงใจเสมอ อยู่ที่เธอจะรังเกียจไหม อยากให้เธอฟัง อยากให้เธอรู้ คนไม่ดีก็มีหัวใจ อยากให้เธอฟัง เธอได้ยินไหม ใครจะมองยังไง เธอจะเกลียดฉันแค่ไหน ไม่มีวันที่ฉันคนนี้ จะรักเธอน้อยลง’ อยากให้เธอฟัง อยากให้เธอรู้ คนไม่ดีก็มีหัวใจ อยากให้เธอฟัง เธอได้ยินไหม ใครจะมองยังไง เธอจะเกลียดฉันแค่ไหน ไม่มีวันที่ฉันคนนี้ จะรักเธอน้อยลง “ตกลงคำตอบผมได้หรือยังครับ” เขาก้าวช้าๆมาหาเธอที่ยืนฟังอยู่จนจบเพลง “คำตอบ ยุ้ยต้องการคำตอบอะไรเหรอคะ” เธอแกล้งทำไม่รู้เรื่องทั้งๆที่ เธอยิ้มจนแก้มปริอยู่แล้ว “กุลก็รู้อยู่ ตกลงว่า เรายังรักกันใช่ไหม” เขาดึงเธอเข้ามาสู่อ้อมกอดของเขาแล้วกระซิบที่ข้างหูของเธอ “เรารักกันใช่ไหมคะ” กุลยังคงยิ้มแต่ก็ว่างเฉย “ใจร้ายจัง ที่รักของใครเนี่ย” ในที่สุดเธอก็หัวเราะออกมา “คะ เรารักกัน” เขาจับไหล่เธอก่อนที่จะสบตาเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยประกายของความรัก “ตลอดไป” พวกเขายิ้มให้กัน เสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความสุข ดาวบนฟ้าส่องแสงระยิบระยับ เพื่อเป็นพยานรักให้คนทั้งคู่ เรื่องราวความรักของพวกเขาไม่ได้จบเพียงเท่านี้ เพราะนี้เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของความรักเท่านั้น เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป ขึ้นอยู่กับคนทั้ง 2 คนที่จะประคับประคองความรักให้ถึงจุดหมายปลายทาง =========== จบแล้วค่ะ ฝากไว้ให้เพื่อนๆ ช่วยดูด้วยนะคะ จากคุณ : ลาเวนเดอร์สีม่วงอ่อน - [ 14 ก.พ. 49 00:10:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาลงชื่อเป็นกำลังให้จ้า เบลล์ จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ วันวาเลนไทน์ 13:03:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 งงอ่ะค่ะ ตกลงนางเอกชื่ออะไรกันแน่คะ กุล หรือ แก้วอ่ะ - -a จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 14 ก.พ. 49 13:12:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ ^__^ จากคุณ : nongwin - [ 14 ก.พ. 49 17:23:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แล้วทำไมเจตทำเหมือนรู้ งง จากคุณ : scottie - [ 14 ก.พ. 49 23:23:05 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาเสริม จาก "เราแค่เข้ากันไม่ได้ เหตุผลโง่ไหมละคะ” หนูออม คำว่าเข้ากันไม่ได้ นั่นล่ะเป็นเหตุผลที่สำคํญที่สุด ของที่สุด ไม่ใช่เหตุผลโง่ๆเลยหนูจ๋า ^___^.............. จากคุณ : GTW - [ 15 ก.พ. 49 06:41:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ในความรัก ถ้าเราผิด เราต้องรีบขอโทษ ถ้าเขาผิด เราต้องรีบให้อภัย ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 15 ก.พ. 49 09:03:24 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สนุก ชอบๆๆ เหมือนละครเลยยยยย ผู้เเต่งมีประสบการณ์ด้านความรักแบบนี้รึป่าวคะ แอบอยากรู้ ^_^ จากคุณ : keen - [ 15 ก.พ. 49 19:08:32 A:58.10.250.13 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีเจ้า  สวัสดีเจ้า  กิ๋นข้าวเช้าแล้วกา  อิอิอิ ว๊าว....  ไม่น่าเชื่อเลย  มีหลายจุดที่ตรงกับข้าเจ้ามากๆๆๆๆ นี่แอบมาอยู่ด้วยรึไงฮึ จากคุณ : อรดี (รวิษฎา) - [ 17 ก.พ. 49 18:53:21 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หุๆๆกว่าจะเข้าใจกันได้ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 18 ก.พ. 49 02:22:42 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบมากเลยจ้า ว่าแต่คนแต่งต้องระวังเรื่องชื่อหน่อยนะ ผิดหลายครั้งเลย เป็นเรื่องสั้นที่น่ารักได้อารมณ์มาก แล้วจะรอติดตามผลงานชิ้นต่อไปจ้า จากคุณ : neme - [ 19 ก.พ. 49 22:47:17 ]