อะไรน่ะรอน หญิงสาว ผมสั้น ตากลมโต เอ่ยปากถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า หลังจากอิ่มจากการรับประทานอาหารแล้ว ชายหนุ่มก็ยื่นกล่องของขวัญเล็ก ๆ ให้กับเธอ
ให้ รอนตะวัน ตอบสั้น ๆ พร้อมอมยิ้มแบบคนเจ้าเล่ห์ และหันไปทางอื่น ทำให้คนที่ไดรับของขวัญย่นจมูกใส่อย่างหมั่นไส้กับคำตอบสั้น ๆ ของเขา
งั้นเปิดเลยละกันนะ ชายหนุ่มทำเพียงแค่เหลือบตามอง พร้อมพยักหน้ารับง่าย ๆ หญิงสาวเลยถือโอกาส เปิดห่อของขวัญเล็ก ๆ ในมือด้วยความตื่นเต้น
รอนตะวันเหลือบตามองปฏิกิริยาของหญิงสาวตรงหน้าอย่างใกล้ชิด เขาเห็นสีหน้าแปลกใจ พร้อมรอยยิ้มหวานที่เขารักหนักหนา และหวงแหนอีกต่างหาก ปรากฏแตะแต้มริมฝีปากแดงได้รูปสวย ดวงตากลมโต หันมามองเขาพร้อมรอยยิ้มที่เป็นของเขาปรากฏอยู่ที่นั่น
ขอบคุณค่ะ รอนสวยจัง แต่ทำไมมันใหญ่นักล่ะ ใส่ข้อมือแล้วมันหลวมจังเลย เธอชูข้อมือที่สวมสร้อย ที่แกะออกจากกล่องของขวัญให้เขาดู
มันใช่ซะที่ไหนล่ะ ซี รอนตะวันส่ายหัวไปมา ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามาเดินเข้าไปคว้าข้อมือขาวบาง พร้อมกับถอดสร้อยเส้นนั้นออกจากมือ โดยไม่สนใจแววตาตกใจของหญิงสาวสักนิด เมื่อเขาทรุดตัวลงนั่งคุกเขาตรงหน้าเธอ
มันใช้สำหรับใส่ที่นี่ต่างหาก แล้วสิ่งที่ทำให้หญิงสาวตกใจยิ่งกว่าก็คือ เขาพยายามดึงข้อเท้าที่ไปหาตัวเขา พร้อมกับใส่ขวัญชิ้นพิเศษนั้นที่ข้อเท้าเรียวของเธออย่างเบามือ
รวีวาร เอามือทาบอกตกใจในสิ่งที่เขาทำ แต่ก็ห้ามไม่ทันเสียแล้ว เขาเหลือบตาขึ้นมองเธอหลังจากใส่สร้อยเส้นนั้นให้เสร็จ สุดท้ายเมื่อทำอะไรไม่ได้ ปุณณมาศก็ได้แต่ยิ้มเขิน ๆ เพราะทั้งร้านที่เธอและเขานั่งอยู่ด้วยกันนั้น ผู้คนต่างพากันมองในสิ่งที่เขาทำด้วยกันทั้งสิ้น
คุณชอบไหม เขาเอ่ยปากถามเสียงแผ่ว ๆ หญิงสาวไม่อาจตอบคำถามนั้นได้ เธอได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนก้มหน้างุด ๆ เขินกับแววตาและเสียงซุบซิบจากคนรอบข้าง
อ้าว เลยกลายเป็นใบ้ไปเลย ซีครับ... เขาลุกขึ้นจากการคุกเข่าแล้ว พร้อมกับถอยไปนั่งยังที่ของตัวเอง ดวงตาคู่เข้าเขม้นมองเธอเขม็ง และเธอเห็นแววตาขบขันในสายตาคู่นั้นของเขาชัดเจน โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างสักนิด ความมั่นใจของเขาทำให้เขาดูมั่นคงในความรู้สึกของเธอ
ก็ รอนนะทำซีเขิน ให้ซี เนื่องในโอกาสอะไร หญิงสาวเอ่ยปากถามหลังจากทำใจกับสายตาและเสียงซุบซิบ จากคนรอบข้างได้แล้ว
รอนตะวันทำเพียงหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเท้าแขนกับโต๊ะ สบตาเธอด้วยรอยยิ้มอบอุ่นที่เขาชอบทำเสมอยามอยู่ด้วยกัน และเป็นรอยยิ้มที่ทำให้เธอสุขใจ
คุณจำไม่ได้เหรอว่าวันนี้วันอะไร
ก็วันที่สิบสี่ไง ปุณณมาศตอบรวดเร็ว หลังจากดูวันที่จากนาฬิกาเรือนจ้อยที่ข้อมือ และแน่ล่ะมันเป็นของขวัญจากเขาอีกนั่นเอง ด้วยเหตุผลที่ว่า เธอเป็นคนขี้ลืมและไม่ช่างจดจำวันที่ โดยเฉพาะ เวลาที่เขาและเธอนัดกัน
รอนตะวันหัวเราะในลำคอเบา ๆ เขานึกอยู่แล้วว่า แม่จอมเอ๋อ คนจะลืมไปอีกแล้วว่าวันนี้วันอะไร เพราะโดยทั่ว ๆ ไปแล้ว ไม่เคยมีวันไหนเป็นวันพิเศษสำหรับเธอเลยสักวันเดียว เธอลืมได้ตลอดเวลาแม้กระทั่งวันออกเดท หรือแม้กระทั่งวันเกิดตัวเอง ถ้าไม่โทรไปเตือน แม่คุณก็คงลืม และกว่าจะนึกได้ เขาเคยนั่งรอเธอเกือบห้าชั่วโมงเต็ม
หลังจากนั้นเขาเลยตัดสินใจซื้อ นาฬิกาที่มันตั้งเวลาวันที่ได้ ให้เธอไป เผื่อว่าจะช่วยเธอได้บ้าง แต่ดูเหมือนว่า นาฬิกาจะทำหน้าที่บอกเวลาวันที่ได้ดี แต่มันไม่ได้บอกเธอด้วยว่าจริง ๆ แล้ววันนี้มันมีความหมายอะไรเป็นพิเศษอีก แต่ล่ะนั่นล่ะนะ ปุณณมาศ คนที่ทำให้เขามีความสุขอยู่เสมอกับตัวตนของเธอ
เดือนล่ะ
สองซิ เอ๊ะ!!! ถามทำไม รอนนี่แปลกคนจริง ปุณณมาศดุให้อีกต่างหาก แต่ชายหนุ่มกับเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ท่าทางสบาย ๆ พร้อมส่งรอยยิ้มแปลก ๆ ให้เธอ ก่อนตอบว่า
ผมว่าแล้วว่าคุณจะต้องลืม มองไปรอบ ๆ หน่อยสิ เห็นอะไรมั่งไหม ซีคนยิ้มสวย รอนตะวันทำให้ดูก่อน โดยการมองไปรอบ ๆ ในห้องอาหารนั้น และปุณณมาศเอง ก็มองตาม
บรรยากาศภายในร้านอาหารที่เขาพาเธอเข้าไปนั้น มันดูแตกต่างไปจากวันปกติแน่นอน เพราะตามโต๊ะต่าง ๆ จะประดับไปด้วยดอกกุหลาบแดง และมีบางโต๊ะที่ หญิงสาวจะมีช่อกุหลาบช่อใหญ่อยู่ด้วย บางโต๊ะก็จะมีกล่องของขวัญ บรรยากาศช่างเต็มไปด้วยความรัก
แต่ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกถึงมันตั้งแต่แรกที่เดินเข้ามา... นั่นอาจะเป็นเพราะว่า มีรอนตะวันอยู่ด้วย การที่มีเขาอยู่ข้าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ความสนใจของเธอมักจะตกอยู่ที่เขาเสมอ โลกใบโตของเธอ มักจะสดใส เจิดจ้า และอบอุ่นอยู่เสมอ เป็นเพราะเขา
อืม ก็มีแต่กุหลาบ สุดท้ายก็ไม่รู้อยู่ดี รอนตะวันถอนหายใจเฮือกใหญ่
วันนี้ สิบสี่กุมภาพันธ์ เป็นวันวาเลนไทม์ ต่างหากเล่า แล้วไอ้นั่น เขาชี้ไปที่ของขวัญที่เขาให้เธอ แถมสวมให้อีกต่างหาก ผมให้เนื่องจากครบรอบการคบกันของเราอีกครั้ง
ปุณณมาศเอามือปิดปากที่ กำลังอ้ากว้างของตัวเองอย่างฉับพลัน นี่เธอลืมอีกแล้วหรือนี่ ทั้ง ๆ ที่น่าจะสะกิดใจตั้งแต่เห็นบรรยากาศที่มองตะกี้แล้ว แต่เธอก็ไม่ได้นึกถึงมันสักนิด อีกอย่างวันนี้เธอมัวแต่ยุ่งอยู่กับโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่แก้ไม่เสร็จจนเย็นย่ำ อีกอย่างไม่ใช่นิสัยเธอด้วยที่จะมีวันพิเศษในชีวิต ทุก ๆ วันก็คือวันพิเศษของเธอทั้งสิ้น และยิ่งเป็นวันพิเศษถ้ามีรอนตะวันอยู่ด้วย
...เธอนี่มันแย่เสียจริง ยัยซี ....ปุณณมาศตำหนิตัวเองในใจ
รอนตะวัน รู้ดีว่า หญิงสาวกำลังรู้สึกผิดเช่นเคย เขาทำเพียงแค่ ดึงมือเธอออก พร้อมกับจับมือขาวบางไว้ ก่อนเบา ๆ ปลอบโยนอย่างเคยว่า
ไม่เป็นไร
แต่ว่า...
ช่างเถอะ วันนี้มันไม่ได้สำคัญอะไร วันไหน ๆ ก็ได้ขอแค่มีซีอยู่ตรงนี้ด้วยก็พอ เขายิ้มให้เธออีกครั้ง ปุณณมาศทำได้เพียงแค่ ยิ้มแหย ๆ ให้เขาเท่านั้น ก่อนจะสังเกต ของขวัญที่ได้รับ
นี่มันพลอย เดือนเกิดของ ซีนี่ แล้วหินนี่อะไรคะ เธอก้มลงไปมองหินสีเขียวอมฟ้าที่ข้อเท้าตัวเอง ก่อนเงยหน้าถาม
เทอร์คอยซ์ หินประจำเดือนเกิดผม คุณชอบมันไหม ซี ประโยคสุดท้ายทอดน้ำเสียงจนคนฟังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกซาบซึ้ง
จากคุณ :
เปียร์รุส 
- [
14 ก.พ. 49 21:21:09
]
~*--*~ ความรักเต้นรำใต้เงาจันทร์ ~*--*~
โรแมนติกและหวานน่ารัก
