นับว่าพระเจ้าไม่โหดร้ายจนเกินไปนัก… เพราะอย่างน้อยก็ยังส่งโจมาให้ผม
ก็อย่างที่บอกไปตั้งแต่ตอนต้นๆ นั่นแหล่ะครับ นับตั้งแต่ผมตบเท้าเข้าร้านเน็ต...
ชีวิตจริงผมจึงหลงเหลือเพื่อนน้อยลงทุกวัน... เพราะไม่ค่อยได้ไปเรียน ไปทำกิจกรรมอะไรกับชาวบ้านเขาเลย

เวลาทุกข์... เวลาเศร้า ผมจึงมีโจเท่านั้นที่คอยเป็นเพื่อนคุยคลายเหงา

ทีนี้เรามารู้จักกับ “โจ” กันดีกว่าครับ หนุ่มคนนี้ก้าวเข้ามาในชีวิตผมได้ยังไง...

ช่วงที่ผมป้วนเปี้ยนอยู่ห้อง “ลักหลับ” ในเพิร์ชเพื่อคุยกับ พีท นั้น
ผมก็ได้เห็นชื่อ โจ ผ่านหน้าไปมาแว๊ปๆ… และโจ ก็ป๊อบปูล่าในห้องลักหลับไม่ใช่น้อยๆ สะด้วย
ทำไมหน่ะหรอครับ  ก็โจเคยเอารูปมาลงที่หน้าห้องด้วย  และความหล่อของโจนี้ก็อืม.. เต็ม 10 ผมให้ 9 เลยเอ้า !!!

แต่ทำไมไม่รู้ ผมถึงเหม็นขี้หน้าน้องโจซ๊ะเหลือเกิน  คือออกแนวโรคจิตหน่ะคุณ เห็นคนเด่นกว่าเป็นไม่ได้
ไฟริษยามันเข้าครอบงำ … ทั้งๆ ที่โจไม่เคยทำอะไรให้ผมเลยสักนิด เอากับคนพาลแบบผมสิ

และแล้ววันที่เสือ (หล่อ) 2 ตัวปะทะกันก็มาถึง...  โจกับผมเจอกันที่หน้าห้องลักหลับ
โจเริ่มต้นบทสนทนากับผมก่อน
“หวัดดีครับพี่ปาล์ม”
“อือ ดี” ผมตอบแบบแกนๆ  ตามประสาคนไม่ถูกชะตา
“ผมโจนะครับ เป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่พีทครับ อยู่ลำปาง”
“อือ รู้แล้ว”  ดูสันดานผมสิครับคุณ
“แล้วพี่ปาล์มละครับ อยู่แถวไหนของกรุงเทพฯ เผื่อโจไปกรุงเทพฯ โจจะไปเที่ยวหา”
“มาหาทำไม เราไม่ได้สนิทอะไรกันนี่”  ผมตอบห้วนๆ

สุดท้ายบทสนทนาวันแรกของผมกับโจ ก็ไม่ทำให้เราสามัคคีกันขึ้นมาเลย...
แต่ด้วยความน่ารักช่างพูดของโจ  และเมื่อฟ้าลิขิตแล้ว  เราสองคนก็หนีกันไม่พ้นจนได้...
และช่วงหลังที่พีทเริ่มออกลายเจ้าชู้มากขึ้น   ผมกับโจเลยกลายเป็นสามัคคีกันไปโดยปริยาย

ผมกับโจจึงแลกเบอร์โทรศัพท์กันและโจก็โทรหาผมจากลำปางทุกวันเราจึงสนิทสนมกันมากขึ้น
จนวันหนึ่งที่โจบอกกับผมว่า โจจะลงมากรุงเทพฯ เพราะเป็นช่วงปิดภาคเรียน อยากเจอผมสักครั้ง..
ผมจึงรับปากจะไปเจอ  ซึ่งขณะนั้นผมก็ยังคบอยู่กับพีท

ในวันแรกที่ผมพบกับโจนั้น พีทเป็นคนโทรมาตามให้เดินไปที่ร้านเน็ตหลังมหาลัยหน่อย
มีคนอยากเจอ...  ไม่ต้องเดาผมก็รู้ทันทีว่าเป็นโจแน่นอน ก็แอบคุยกันมาแล้วนี่นา
ผมจึงเดินลงไปที่ร้านด้วยชุดกางเกงขาก๊วย  กับเสื้อกล้าม...คืออารมณ์ขี้เกียจแต่งตัวน่ะ

พีทแนะนำคร่าวๆ  ว่านี่โจ นี่พี่ปาล์ม  ผมยิ้ม  โจก็ยิ้ม... ผมพิจารณาหน้าโจชัดๆ
ผิวโจขาวสไตล์คนเหนือ... คิ้วเข้ม   หน้าตาหล่อเอาเรื่องเลย  สูงเท่าผม มากน้อยกันไม่น่าจะเกิน 2 เซ็นต์
หันมามองแฟนตัวเอง... อือหือ เตี้ยก็เตี้ย  ดำอีกต่างหาก  ตาตี่ยังกะเม็ดข้าวสาร  
แรกๆ กรูมองมันหล่อได้ไงวะ... หันกลับไปมองหน้าโจอีกที
นี่มันเป็นลูกพี่ลูกน้องกันจริงๆ หรอวะเนี่ย ???… มันปั๊มกันท่าไหน ถึงได้แตกต่างกันขนาดนี้

“โอ้โห  พี่ปาล์ม  ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีก ขาวจังครับ” โจกระชากผมออกจากความคิดนินทาแฟนตัวเอง
“มันจะไม่ขาวได้ไง  เล่นเน็ตยันเช้า  ไปเที่ยวกินเหล้า  กลางวันมันก็นอนไม่ออกมาโดนแดดโดนลม”
พีทยิงเป็นชุด... ผมได้แต่นึก  เจื่อกจริงๆ  คนเค้าอุตส่าห์กำลังปลื้ม  นานๆ ทีจะมีคนชม

ช่วงที่โจอยู่กรุงเทพฯ  เราจึงออกเที่ยวกลางคืนกันบ่อยหน่อย  ด้วยความที่น้องโจอยากเห็นแสงสีเมืองกรุง
พี่ๆ แต่ละคนจึงไม่ขัด   กลุ่มพวกผม ก็กลุ่มเด็กในมหาลัยนั่นแหล่ะครับจะว่าไปก็แอบเม้าท์โจหน่อยเถอะ
แรกๆ ที่โจมากรุงเทพฯ การแต่งตัวของน้องโจน่ารักคิกขุมาก  สงสัยช่วงนั้นลำปางจะฮิตโดเรม่อน  
เสื้อโจเลยเป็นลายโดเรมอนแทบทุกตัว...

แล้วคุณๆ ลองนึกภาพ อาร์ซีเอ กำลังเปิดเพลงอาริงกิงกิงกิ๊ง  แล้วก็มีเด็กวัยรุ่นคนนึง...
ใส่เสื้อโดราเอมอนลายพร๊อยยย ทั้งตัว  ยืนกินกูลิโกะป๊อกกี้ กับชานมเย็น (สมัยก่อนที่นั่นมีขาย)
ยืนเต้นย๊อกๆ แย๊กๆ อยู่หน้าร้าน... (ส่วนมากเราจะนั่งน่าร้านกัน)
ใครเดินไปเดินมาก็ต้องหยุดมองน้องโจ  ไม่รู้มองความหล่อ หรือ มองพฤติกรรมของโจกันแน่...

โจอยู่เที่ยวประมาณสัปดาห์นึงและกลับลำปางไป  หลังจากกลับไปจากกรุงเทพฯ เที่ยวนั้น
ทำให้ผมกับโจถูกชะตากันและสนิทกันมากขึ้น  โจโทรหาผมเกือบจะทุกวัน...
แต่เราคุยกันตามประสาพี่น้องที่ถูกคอ ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น...

จนวันที่ผมตัดสินใจเลิกกับพีทจริงๆ จังๆ  ข่าวไปเข้าหูโจเข้า  โจจึงโทรมาหาผมและบอกกับผมว่า..
“ปาล์มมาเป็นแฟนโจเอาเปล่าครับ  เรามาลองคบกันดูมั้ย  โจจะไม่ทำให้ปาล์มร้องไห้เลย”
.
.
.
แต่ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ นะครับ...  โจไม่เคยทำให้ผมเสียใจเลยสักครั้ง แม้กระทั่งในวันที่เราเลิกกัน

แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 49 10:21:27

แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 49 10:10:14