ความคิดเห็นที่ 1 ชายหนุ่มมองสบตาคุณยายแล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง เสไปมองเครื่องดนตรีที่วางอยู่ข้างๆ “เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงเสียงเพลงกับเสียงไวโอลีน เพราะมากครับ” “อ๋อ เมื่อกี้ยายเล่นไวโอลีนน่ะจ๊ะ ผิงเขาเป็นคนร้อง เราร้องเพลงเล่นไวโอลีนกันแบบนี้ทุกวันศุกร์นั่นแหละจ้ะ” คุณยายว่ายิ้มๆ และอดไม่ได้ที่จะนึกถึงวันเก่าๆ สายตาของคุณยาย ตอนนี้ไม่ได้จับอยู่ที่ชายหนุ่ม  แต่กลับมองเหม่อไปข้างหน้า มองย้อนกลับไปถึงวันที่ไม่ได้มีเพียงแค่ยายหลานดนตรีร้องเพลงอย่างโดดเดี่ยวเพียงแค่สองคนเหมือนอย่างวันนี้ “เล่นเพลงอะไรหรอครับ ผมคลับคล้ายคลับคลา แต่ก็จำไม่ได้” เสียงปรัชญ์ถามขึ้น ทำให้คุณยายสะดุ้งน้อยๆ หันมามองชายหนุ่ม “เพลงบุพเพสันนิวาสจ้ะ บ้านเราชอบเพลงนี้กันมาก ชอบกันทุกคน” “ชื่อเพลงเพราะนะครับ” ปรัชญ์ยิ้ม ก่อนจะทำท่าเหมือนนึกได้ “ผมนึกออกแล้วครับ ลุงผมก็เคยเล่นไวโอลีนเหมือนกัน ผมเคยเห็นตอนเด็กๆ แต่ไม่รู้จะเล่นเพลงนี้หรือเปล่านะครับ” “งั้นหรอจ๊ะ ลุงของเธออาจจะเคยเล่นเพลงนี้ก็ได้” คุณยายว่าแล้วมองไวโอลีน ลูบคลำอย่างทะนุถนอม ปรัชญ์มองท่าทางคุณยายแล้วรู้สึกแปลกๆ “เพลงบุพเพสันนิวาสใช่ไหมครับ งั้นผมลองไปถามลุงดีกว่าว่าเล่นได้ไหม ผมชอบเพลงนี้ครับ ฟังเมื่อกี้นี้เพราะมาก” คุณยายยิ้ม พยักหน้ารับแต่ไม่ได้พูดอะไร “แล้วเมื่อกี้ ใช่เสียงของผิงที่ร้องหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มหลุดปากถามออกไป แล้วงงตัวเอง จะอยากรู้ไปทำไม จะเอาไปบอกเจ้าต้นหรือก็เปล่า “ก็ใช่น่ะสิ บ้านมีกันอยู่แค่สองคน ชั้นไม่ร้องแล้วใครจะร้อง” เสียงผิงดังมาจากทางด้านหลัง ปรัชญ์หันไปมองก็เห็นกำลังเดินถือแก้วใสใส่น้ำเย็นเข้ามาวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าชายหนุ่มแล้วบอกเมินๆ “น้ำค่ะ” แม้จะลงท้ายด้วยค่ะ แต่น้ำเสียงค่อนข้างห้วนจนคุณยายต้องเตือน “ผิง พูดดีๆ สิลูก” ผิงหน้าม่อย เดินมานั่งข้างคุณยายเหมือนเดิม  หันไปมองชายหนุ่ม “เพลงมันเก่าแล้วนะ แล้วก็เป็นเพลงลูกกรุง ไม่ได้เป็นฮิบฮอปหรือเพลงร็อคเหมือนในไอพอดของคุณหรอก ชอบจริงเหรอ” “อ๋อ” ปรัชญ์ฟังแล้วยิ้ม “แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าผมฟังเพลงแบบนั้น นี่แสดงว่าแอบฟังไอพอดของผมละสิ ใช่ไหม” ผิงสะดุ้งนิดหนึ่ง ก่อนจะรีบปฏิเสธทันที “เปล่าสักหน่อย ชั้นไม่เสียมารยาทแบบนั้นหรอก ก็เดาเอาเฉยๆ” คุณยายยิ้ม มองหลานสาวด้วยความรัก วันนี้แต่งตัวสวยเหมือนกับทุกๆวันศุกร์ วันแห่งความสุขประจำบ้านของเรา ที่เดี๋ยวนี้แม้มันจะลดลงจนเหลือเพียงน้อยนิด แต่ก็ได้หลานสาวคนนี้คนเดียว ที่คอยหล่อเลี้ยงความสุขนั้นให้คงอยู่ต่อไป หาไม่แล้ว ชีวิตและความสุขของยายคงจะจบไปตั้งแต่ครั้งนั้น... แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 49 10:53:53 จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.พ. 49 10:49:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปรัชญ์ขับรถช็อบเปอร์ออกมาจากบ้านของคุณยายรำเพย ใบหน้าที่หล่อเหลาคล้ายลูกครึ่งนั้นอมยิ้มน้อยๆ นึกถึงหน้ายายผิงตอนที่เราหาว่าเค้าแอบฟังไอพอด หน้าตาร้อนตัวขึ้นมาเชียว ความจริงก็รู้อยู่แล้วล่ะ ว่าไม่ได้แอบฟัง ก็ในไอพอดเรามันมีเพลงฮิบฮอบหรือร็อกที่ไหนกันเล่า เมื่อกี้ก็แค่จะแกล้งเล่นเท่านั้น ทำเป็นโมโหไปได้ เสียดายวันนี้อุตส่าห์แต่งตัวสวย คิดมาถึงตรงนี้แล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้   เมื่อมาถึงบ้านเจ้าต้น ก็เห็นเจ้าตัวกำลังเดินออกมาจากบ้านพอดี พอเห็นว่าใครมาหา ต้นก็ยิ้มกว้าง เดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับส่งเสียงถามตั้งแต่ชายหนุ่มยังเดินมาไม่ถึงตัวด้วยซ้ำ “พี่ปั๊บ ว่าไงครับ อุตส่าห์มาหาผมเลยหรอ  ความจริงโทรศัพท์มาก็ได้ ผมแกรงใจพี่จัง” “เออ ไม่เป็นไร ก็เห็นบ้านใกล้แค่นี้ ก่อนเข้าบ้านแวะมาหาแกสักหน่อยจะเป็นไรไป” ปรัชญ์ตอบพลางวางหมวกกันน็อคไว้บนรถ “แต่พี่ไม่เข้าบ้านแล้วนะ ขี้เกียจ” “ไม่เข้าไปนั่งพักเหนื่อยในบ้านก่อนหรอพี่” ต้นพยายามชวน แต่ชายหนุ่มรุ่นพี่ส่ายหน้า “ไม่ละ พี่แค่จะมาบอกว่า วันนี้เอาดอกไม้ไปให้เค้า แล้วคุณยายเค้าเรียกไปคุยด้วย” ปรัชญ์ยังพูดไม่ทันจบ ต้นก็แทรกขึ้นมาทันทีด้วยความตื่นเต้น “จริงหรอพี่ เฮ้ย” ต้นพูดแล้วหยุดไป เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “เดี๋ยวนะพี่ น้องผิงของผมเค้ามียายด้วยหรอ ทำไมผมไม่เคยเจอเลย แล้วพ่อแม่เค้าล่ะ ไปไหน” “คุณยายอยู่แต่ในบ้าน แกจะเจอได้ไงล่ะ ส่วนพ่อแม่เค้าพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังไม่เคยเจอเลย” ปรัชญ์ตอบ มองต้นก็เห็นทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด  จึงว่าต่อ “คุณยายเรียกพี่เข้าไปคุย แล้วถามว่าใครเป็นคนเอาดอกไม้มาให้หลานสาวเค้า” “เฮ้ย พี่ แล้วคุณยายเค้าว่าอะไรพี่หรือเปล่า พี่ตอบเขาไปว่าไง” ต้นแทรกขึ้นมาอีกแล้ว  ปรัชญ์ส่ายหน้า “ก็กำลังจะเล่าอยู่นี่ไง  พี่บอกว่าน้องชายฝากมา คุณยายเขาไม่ว่าอะไรหรอก” ปรัชญ์หยุดนิดหนึ่ง มองหน้าหนุ่มรุ่นน้องแล้วว่า “แต่ว่า คุณยายบอกว่าคราวหลังให้เอามาให้เอง เพราะคุณยายอยากรู้จัก  ไม่มีอะไรหรอก คุณยายเข้าใจ ไม่ได้ดุอะไร” แต่ต้นฟังแล้วยังสะดุ้งอยู่ดี ก่อนจะทำหน้าแปลกๆ โอดครวญว่า “โธ่ พี่ ถ้าผมกล้าผมก็เอาไปให้เองนานแล้วล่ะ ไม่ต้องให้พี่ช่วยหรอก คุณยายมาพูดอย่างนี้ผมจะทำไงดี” “ชอบหลานสาวเค้าก็ต้องกล้าๆหน่อยสิวะ แค่นี้ไม่กล้า ต่อไปไม่ยิ่งกว่านี้หรอ” ปรัชญ์พูดแล้วนึกแปลกใจตัวเอง ไม่ค่อยอยากพูดเท่าไหร่เลยนะประโยคนี้เนี่ย ต้นฟังแล้วนิ่งไปก่อนจะว่า “งั้น ผมขอไปตั้งหลักก่อนดีกว่า แล้วค่อยคิดว่าจะเอาไงดี” “ อืมๆ “ปรัชญ์พยักหน้า  “แล้วพรุ่งนี้ เสาร์ อาทิตย์ ไม่ต้องทำงานใช่ไหม” “ใช่ครับ” ต้นตอบ แล้วรีบพูดต่อเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ “อ๋อ พี่ ผมจะบอกพี่เรื่องนี้อยู่พอดี พี่ไม่ต้องมาช่วยผมส่งจดหมายแล้วนะครับ” “อ้าว ทำไมล่ะ” ปรัชญ์รีบถามทันที รู้สึกแปลกๆ “พอดีที่อำเภอเขาส่งบุรุษไปรษณีย์มาช่วยน่ะครับ มีเด็กมาฝึกงานก็เลยให้มาช่วยที่สาขาของผม เห็นว่าผมป่วยอยู่ เดี๋ยวเขาจะมาเริ่มงานวันจันทร์แหละครับ” ปรัชญ์ฟังแล้วนิ่งอึ้งไป ไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่พยักหน้า “งั้นหรอ” “รบกวนพี่มามากแล้ว  ผมเกรงใจน่ะ ต่อไปนี้พี่ก็ไม่ต้องเหนื่อยอีกแล้วนะครับ” ต้นยิ้มกว้าง แต่ปรัชญ์เงียบ ก่อนจะพูดออกมาคำเดิม “งั้นหรอ” เหนื่อยหรอ ปรัชญ์ถามตัวเองในใจ ใจก็ยอมรับว่าเหนื่อย “พี่จะได้ไปทำงานที่บริษัทของลุงปีย์ซะที ตำแหน่งใหญ่โตรออยู่นะครับ ไม่ต้องมาตากแดดตากลมลำบากส่งจดหมายแบบผมอีก” “งั้นมั้ง”ปรัชญ์พยักหน้า  ลำบากหรอ  ชายหนุ่มถามตัวเองในใจอีกที ก็ไม่ลำบากเท่าไหร่นี่ ตากแดดตากลมอย่างที่เจ้าต้นมันว่า เรายังไม่คิดว่าลำบากอีกหรอ  คำตอบที่ได้ทำให้ต้องขมวดคิ้ว “ตกลงว่าพี่ไม่ต้องไปทำงานแทนแกแล้วใช่ไหม” แล้วจะถามย้ำทำไมอีกเนี่ย ก็เจ้าต้นมันบอกอยู่แล้วเมื่อกี้  ชายหนุ่มคิดอย่างงงๆ “ครับ” ต้นตอบ ปรัชญ์ก็พยักหน้าแล้วหยิบหมวกกันน็อคขึ้นมาจะใส่ บอกต้นว่า “งั้นพี่ไปก่อนนะ” แล้วใส่หมวกกันน็อค ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วแล่นทะยานออกจากบ้านเจ้าต้นตรงไปบ้านของลุงปีย์ที่อยู่อีกซอยหนึ่ง แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 49 10:54:12 จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.พ. 49 10:53:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อเอารถมาจอดโรงรถแล้ว ชายหนุ่มก็เดินตรงไปหาลุงที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่เก้าอี้ริมบ่อปลาในสวนสวยที่จัดตกแต่งตามสไตล์บาหลี ดูชุ่มชื้นและเย็นสบาย ชายหนุ่มเดินตรงไปนั่งเก้าอี้อีกตัวหนึ่งใกล้ลุงของเขา แล้วทักลุงว่า “ลุงครับ อ่านอะไรอยู่หรอ” ลุงเงยหน้าขึ้นมา ยิ้มให้หลานชาย “ก็ทั่วๆไปน่ะ ข่าวบ้าง บทความบ้าง เป็นไงเราวันนี้” “ก็..ดีครับ” พูดแล้วอดนึกถึงบ้านหลังสุดท้ายที่เขาไปส่งดอกไม้มาไม่ได้ และยายคนนั้นที่อุตส่าห์เดินมาส่งที่เขาที่หน้าบ้าน ตามคำสั่งของคุณยาย “ขอบคุณมากที่เดินมาส่ง” ปรัชญ์ยิ้มนิดๆ มองใบหน้าเนียนใสนั่นนิ่งๆ “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ก็ทำไปตามมารยาทแค่นี้แหละ” ผิงเห็นปรัชญ์มองหน้าก็เมินไป ทำหน้าบึ้ง รีบพูดต่อราวกับว่าถ้าเงียบแล้วจะทำให้เกิดความเขิน “แล้วบอกก่อนนะ ชั้นไม่ได้แอบฟังไอพอดของคุณจริงๆ  คุณต้องเชื่อชั้นด้วย” ปรัชญ์ไม่ตอบได้แต่มองหน้ายิ้มๆ ต่อไป จะเป็นเพราะอยากแกล้งคนตรงหน้า หรือว่าอยากมองจริงๆ เขาก็ไม่ได้หาคำตอบให้ตัวเอง “นื่ จะยืนอยู่ตรงนี้อีกนานไหม เดี๋ยวชาวบ้านก็แห่กันมาอีกหรอก” ผิงพูดขึ้นมาอีก ทำท่ารำคาญ แต่ความจริงแล้วเขินสายตาเขาต่างหากเล่า ชายหนุ่มจึงพยักหน้า เดินไปที่รถช็อบเปอร์ที่จอดอยู่ใกล้ ก่อนจะหยิบหมวกกันน็อคมาใส่ ก็เรียกผิง “คุณๆ..” หญิงสาวหันมาเลิกคิ้ว ถาม “อะไรอีกล่ะ” “ร้องเพลงเพราะดีนี่” ปรัชญ์ว่าแล้วทำหน้าเฉย ไม่สนใจ แต่ผิงฟังแล้วอึ้งไป ก่อนจะพูดออกมาหน้าบึ้ง “แน่อยู่แล้วล่ะ เพิ่งรู้หรอ” “อืม ก็เพิ่งรู้สิ นึกว่ากวนเก่งอย่างเดียว อ้อ อีกอย่าง”ปรัชญ์หยุดมองหญิงสาวยิ้มๆ  “เป็นอะไรหรอคุณ ทำไมหน้าแดง” ผิงชะงักไป  ทำหน้าแปลกๆ ไม่โวยวายเหมือนเคย ชายหนุ่มหัวเราะแล้วสวมหมวกกันน็อค รีบสตาร์ทรถออกไปทันที   ปรัชญ์คิดแล้วเผลอยิ้มออกมา ลุงปีย์มองอย่างสงสัย “เป็นอะไรน่ะปั๊บ นั่งยิ้มอยู่คนเดียว” ปรัชญ์สะดุ้ง หันมามองลุงก็เห็นกำลังมองมาด้วยสายตาเพ่งพิศ เขาจึงรีบปฏิเสธทันที “เปล่าครับ ลุง ผมแค่คิด เอ่อ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย” ลุงหัวเราะ บอกกับหลานชาย “เพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วัน สงสัยปั๊บจะติดนิสัยคนไทยมาซะแล้ว พูดอะไรต้องบอกเปล่าไว้ก่อน” “โธ่ ลุง ก็ผมคนไทยนี่ครับ” ปรัชญ์แย้งยิ้มๆ “ผมคนไทย เพลงไทยผมก็ฟัง เพราะดีด้วย วันนี้ผมก็ไปฟังมา” “หือ ไปฟังที่ไหนมา ทำงานเสร็จแล้วไปฟังมาหรอ” ลุงถามด้วยความสงสัย “ก็ ไม่เชิงหรอกครับ ผมไปเจอบ้านหนึ่งเขากำลังเล่นไวโอลีนร้องเพลงกันอยู่ ก็หยุดฟังเท่านั้นเอง” ปรัชญ์ว่า หันไปมองลุงแล้วขมวดคิ้ว ลุงปีย์ชะงักไปทันที ทำสีหน้าแปลกๆที่หลานชายตีความไม่ออก  ปรัชญ์มองอย่างงๆ เล็กน้อย ก่อนจะเล่าต่อไป “เขาเล่นเพลง เอ่อ  เพลงบุพเพสันนิวาสครับลุง  ผมจำได้ว่าตอนเด็กๆ ตอนที่อยู่เมืองไทยลุงเคยเล่นไวโอลีนด้วย เล่นเก่งด้วยใช่ไหมครับ” ลุงปีย์หน้าขรึมลงทันที ตอบหลานชายด้วยเสียงเรียบๆ “เรื่องมันนานมาแล้ว อย่าไปพูดถึงมันเลย” “แต่ว่า ผมจำได้ว่าลุงเล่นเพราะมากเลยนะครับ ตั้งแต่ผมไปเมืองนอก ลุงได้เล่นอีกบ้างหรือเปล่าครับ  แล้วเล่นเพลงบุพเพสันนิวาสได้หรือเปล่า ผมชอบฟัง เพราะดี” ปรัชญ์ยังถามต่อไป แต่ลุงส่ายหน้า  แล้วบอกเรียบๆ “ลุงไม่ได้เล่นแล้ว เพลงอะไรนั่นลุงก็เล่นไม่ได้” ลุงปีย์นิ่งไปนาน คล้ายนึกถึงเรื่องอะไรบางอย่างที่เจ้าตัวไม่อยากจะนึกถึงมันอีก แต่ก็อดไม่ได้ อดไม่ได้จริงๆที่จะนึกถึงมัน “ลุงว่าเราอย่าพูดเรื่องนี้กันอีกเลย” ลุงปีย์ตัดบทเรียบๆ หลานชายมองด้วยความไม่เข้าใจ  ก่อนจะแย้งด้วยความเคยชิน ก็ลุงเองไม่ใช่หรอที่สอนเขาว่า มีอะไรสงสัยให้กล้าที่จะถาม จะได้ไม่เข้าใจไปเองหรือเข้าใจอะไรผิดๆ “แต่ว่า ผมจำได้ว่าลุงเล่นเพราะมากเลยนะครับ ทำไมลุงถึงเลิกเล่น...”ปรัชญ์ถามไม่ทันจบ ลุงปีย์ก็รีบขัดขึ้นมาทันที “ปั๊บ...”มองหลานชายแล้วส่ายหน้า ก่อนจะบอกว่า “ลุงบอกแล้วไง ว่าเลิกเล่นแล้ว และคงไม่กลับไปเล่นอีกหรอก เพราะลุง เอ่อ...ไม่มีเวลา” ชายหนุ่มมองหน้าลุงของเขา เห็นถึงอะไรบางอย่างในแววตา ปรัชญ์ไม่แน่ใจว่า ดวงตาของลุงคู่นั้นมันสะท้อนความเจ็บปวดออกมาให้เขาเห็นแวบหนึ่งใช่หรือไม่ แต่เขาก็ไม่เซ้าซี้ลุงต่อ ทำท่าจะลุกขึ้น “งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ” ลุกขึ้นแล้ว หันหลังจะเดินออกไป แต่ผู้เป็นลุงเรียกไว้ “เดี๋ยว ปั๊บ” ชายหนุ่มชะงัก ลุงปีย์จึงกล่าวต่อ “แม่เขาโทรมาแน่ะ...” ปรัชญ์นิ่ง หันมามองลุงด้วยดวงตาวาว พูดออกมาอย่างข่มอารมณ์  “แล้วมาบอกผมทำไม”   แล้วก็หันหลัง รีบเดินออกไป ปล่อยให้ลุงปีย์มองตามอย่างเป็นห่วง ใจหนึ่งก็ห่วงหลานชาย อีกใจหนึ่งก็...คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา... แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 49 11:04:44 จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.พ. 49 11:01:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หยุดเสาร์อาทิตย์พร้อมกับหยุดวาเลนไทน์ด้วย แหะๆ หาเรื่องหยุดอีกแล้ว ต้องขออภัยด้วยจ้ะ มาต่อให้แล้วนะ ^_^ แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 49 11:06:49 จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.พ. 49 11:06:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มะเป็นไร รอได้ จากคุณ : Deckard - [ 15 ก.พ. 49 11:25:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เจอคนมีอดีตอีกแระ จากคุณ : pinkwitch - [ 15 ก.พ. 49 14:30:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โลกกลมแน่ๆ เลย จากคุณ : scottie - [ 15 ก.พ. 49 14:38:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ว้าย แล้วต่อไปนี้จะเจอกันได้ยังไงเนี่ย ... จากคุณ : อันปังแนน - [ 15 ก.พ. 49 18:57:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอ๋ยโหย.... มีทั้งเรื่องลุงกะคุณยาย นี่ยังมาเรื่องคุณแม่อีก ว้า...ชีวิตนายปั๊ปนี่ท่าจะยุ่ง จากคุณ : หนมจีน - [ 15 ก.พ. 49 20:53:57 A:203.147.13.64 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^_______^ จากคุณ : Meif - [ 16 ก.พ. 49 00:10:02 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อย่าบอกนะ ว่า ยายของผิง กะลุงของปั๊ป มันคนละรุ่นนี้นา ยายกะลุง จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 16 ก.พ. 49 01:10:27 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อืม เริ่มมีเงื่อนมีปมลึกลับซับซ้อน  เอาใจช่วยพี่ปรัชญ์ค่ะ จากคุณ : Nong Kob - [ 16 ก.พ. 49 03:19:48 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาต่อกันเลยนะ ตอนนี้อยู่บ้านแล้ว จะพยายามลงให้เร็วขึ้น ไม่เว้นช่วงนานแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆที่ติดตามอ่าน ^^ ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4115284/W4115284.html#3 จากคุณ : ชมเช้า - [ 17 ก.พ. 49 23:45:37 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เรื่องนี้ โทนออกเศร้าๆนะคะ แต่คนละเศร้ากับเรื่องก่อน คอยอ่านต่ออยู่ค่ะ จากคุณ : Nusantara - [ 18 ก.พ. 49 21:13:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตามมาอ่านค่า จากคุณ : NaNongPloy - [ 22 ก.พ. 49 22:01:10 ]