ความคิดเห็นที่ 1 ถึงพิธีรดน้ำสังข์มนต์ขลังรัก เราสองจักรับพรน้อมยึดถือ อยู่กินกันจนแก่เฒ่าให้เขาลือ เพราะรักคือการเข้าใจกันและกัน เสร็จพิธีไหว้ทักทายสหายมิตร เพื่อนกลับคิดให้หอมแก้มเจ้าสาวนั่น อยากเห็นเรารักชื่นต้องยืนยัน ว่าเรานั้นรักมากออกจากใจ เจ้าสาวแก้มแดงเรื่อเมื่อจุมพิต ด้วยโดนฤทธิ์ปากหนักรักที่ให้ เจ้าถึงกลับหน้าหันอายทันใด พ้องเพื่อนได้สรวลเสและเฮฮา และถึงคราวสองเราเข้าเรือนหอ ถูกแม่พ่อกำชับรับสั่งว่า พ่อแม่นั้นอยากเป็นเช่นยายตา ปรารถนาเฝ้ารอมานานเชียว คืนนี้ดาวพราวพร่างอยู่กลางห้อง ใจเต้นพองระรัวชั่วประเดี๋ยว จึงข่มใจอยู่นานต้านหลายเทียว ก่อนมือเกี่ยวกระหวัดกอดรัดนาง ทุกสัมผัสละมุนอบอุ่นยิ่ง ได้แอบอิงจนฟ้าอุษาสาง ท่ามความสุขรักแท้แม่เอวบาง รักบ่จางเชยชิดก่อนนิทรา เมื่อข้าวใหม่ปลามันมุ่งมั่นนัก มีหรือรักร้างเร่เสน่หา ดังสายรุ้งพร่างพราวกลางแววตา เติมคุณค่ารักหวานกับการรอ เช้าแล้วจึงเดินไปเข้าในสวน เก็บไม้มวลเอาไว้ตั้งหลายช่อ ทำอาหารหุ่งข้าวราวให้พอ เตรียมจดจ่อหยิบของใส่บาตรพระ หลังรับพรสุขสันต์ของวันใหม่ กลับอยู่ในภวังค์ครั้งพบปะ ก็พ้องเพื่อนนำข่าวมาบอกนะ ว่าฉันจะต้องเดินทางอย่างเร็วไว มีคำสั่งราชการทำงานด่วน ทำจิตป่วนชอกช้ำอยากร่ำไห้ จัดกระเป๋าเร็วพลันอย่างทันใด ต้องรีบไปท่าเรือก่อนเก้าโมง ถึงท่าเรือสั่งพร้อมแม่จอมขวัญ รอพี่นั้นสะสางงานให้โล่ง จักรีบกลับสัญญาว่าไม่โกง เสียงดังโผงกึกก้องลาน้องนวล ลงเรือแล้วเหลียวหลังยังชะงัก ราวใจหักยับเยินเดินกำสรวล คิดถึงรักเสพสรรก็รัญจวน ยิ่งทบทวนยิ่งโหยยิ่งโรยแรง เรือออกจากท่าน้ำนนท์ร้อนรนยิ่ง ฤๅเรื่องจริงพี่อาจโดนสาบแช่ง คลื่นน้ำที่กระทบฝั่งเสียงดังแรง มิหน่ายแหนงดุจรักพี่ที่บนบาน ฝากนวลน้องดูแลพ่อแม่ด้วย ยามเกิดป่วยปรนนิบัติรับใช้ท่าน เรือค่อยค่อยเหหันอันตรธาน ล่องลอยผ่านแก้วตาเจ้าหน้ามน ถึงสะพานพระรามห้ายิ้มฮ่าฮ่า มองพวกบ้าขับรถกันสนั่นถนน ชอบทำผิดกฎหมายไม่อายคน บ้างขับชนเพราะแข่งขันจนบรรลัย บางวัยรุ่นดีแตกชอบแหกกฎ ทั้งโปปดทำตัวมัวเหลวไหล ชอบหนีเรียนหนีความรู้อยู่ร่ำไป ถึงยามได้ตกยากลำบากนา หากได้เรียนหนังสือสื่อความคิด อันชีวิตจักสบายภายภาคหน้า เมื่อได้มีเชิงชั้นทางปัญญา จักนำพาเจ้าอยู่รอดอย่างปลอดภัย บางกลุ่มชอบเข่นฆ่าบ้าอำนาจ ยอมเป็นทาสสถาบันอันยิ่งใหญ่ คึกคะนองเริงเล่นมิเกรงใคร ด้วยหัวใจตระหนักว่านักเลง อันชาติชายองอาจชาตินักรบ ใช่เป็นศพเรื่องตีต่อยคอยอวดเบ่ง ควรช่วยชาติเรืองรองของเราเอง มิใช่เก่งเมามัวกลั้วราคี ขอผู้หญิงนั้นด้วยช่วยสรรค์สร้าง ทำเยี่ยงอย่างให้เห็นเป็นราศี มิใช่คอยทำตัวยั่วโยนี ให้เป็นที่เหม็นฟุ้งคลุ้งคาวกาม เรานั่นมีวัฒนธรรมที่ล้ำเลิศ แต่ท่านเกิดทำลายหมายเหยียบหยาม เพื่อกระแสค่านิยมคนนิยาม จึงเลินเล่อเดินตามอำเภอใจ ถึงวัดเขียนพี่เพียรเขียนอักษร แต่งเป็นกลอนด้วยจิตพิษรักใคร่ พิศวาสตามทวงย้ำทรวงนัย แม้ตัวไกลยังมีสิทธิ์คิดถึงกัน ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งเพ้อละเมอหา ราวกับว่าดูโลกช่างโศกศัลย์ จึงลายมือเขียนถ้อยร้อยรำพัน จิตกรองกลั่นร้อยรสเป็นบทกลอน จากคุณ : แม่จิตร - [ 16 ก.พ. 49 14:09:53 A:unknown X:unknown, 202.28.62.245 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ครั้นถึงวัดเขมาฯ...ต้องมาจาก (วัดเขมาภิรตาราม) หักใจยากคิดถึงนุชไม่หยุดหย่อน แม้ยามกินยามนั่งครั้งยามนอน ร่างกายอ่อนปวดปร่าล้ากำลัง วัดเขมาฯคนเก่าท่านเล่าว่า เขมรมาแผ้วผางก่อสร้างตั้ง เป็นเรื่องจริงอาจใครไม่เคยฟัง เกลอจงนั่งเพ่งพิศพินิจตาม บางตำรับบางตำราท่านว่าไว้ ถ้าหากไม่ควรเชื่อมิควรหยาม ลองค้นคว้าตรองตริคำนิยาม ฤๅใคร่ถามเจ้าอาวาสอาจได้รู้ ผ่านมาถึงโรงไฟฟ้าน่าวิตก ท่านนายกฯหวังแปรรูปให้เลิศหรู ขอจัดสรรปันส่วนคนควรดู โดยอ้างผู้ซื้อหุ้นท่านลุ้นรอ จักได้กู้เศรษฐกิจวิกฤตชาติ เหลิงอำนาจมากมายน้ำลายสอ ยังชำแหละความชั่วตัวไม่พอ จึงเกิดก่อคนดีที่ประท้วง เมื่อศาลยังมีจิตวินิจฉัย เราคนไทยผ่อนคลายพอหายห่วง แผ่นดินนี้มิอาจให้ใครตักตวง เพื่อผลปวงคิดหมายทำลายชาติ ถึงแล้วหนอศาลเจ้าพ่อพระรามหก ลูกเคยยกมือไหว้ไม่เคยขาด หรือเคยมีบ้างครั้งหากพลั้งพลาด เป็นเพราะอาจหลับบนรถเลยอดมอง คนเคยเล่าความศักดิ์สิทธิ์ฤทธิ์เดชท่าน เมื่อเหตุการณ์สงครามโลกครั้งที่สอง อเมริกายกทัพมาก่ายกอง มาผยองล่วงล้ำอำนาจไทย ด้วยบินร่อนทิ้งขีปนาวุธ หมายพังจุดสะพานข้ามผ่านได้ บินโฉบเฉี่ยวเล็งเป้าทิ้งเร็วไว ทิ้งลูกไหนก็ปรวนแปรลงแม่น้ำ เกิดเป็นข่าวเรื่องราวของชาวบ้าน เป็นตำนานอเมริกามากระหน่ำ เล่าขับขานร้อยรสน้อมจดจำ เป็นถ้อยคำสืบทอดตลอดมา ถึงสะพานพระรามเจ็ดพี่เตร็ดเตร่ โอ้ละเห่จากนางอย่างปวดปร่า ทนกล้ำกลืนถวิลหวังทั้งน้ำตา ทุกเพลาโหยหวนคร่ำครวญนัก ผ่านถึงวัดสร้อยทองยิ่งหมองหม่น คิดถึงคนใส่สร้อยละห้อยหนัก เคยคล้องสร้อยคนงามอร่ามพักตร์ เป็นประจักษ์รักอยู่เพียงผู้เดียว แม้นมีเพื่อนร้องเพลงบรรเลงสด มิอาจอดหงอยเหงาใจเปล่าเปลี่ยว อันความสุขอยู่ทีใจใช่จริงเชียว แต่ใจเที่ยวสับสนกระวนกระวาย วัดสร้อยทองชื่อเก่านี่ที่ถูกต้อง ชื่อ“ซ่อนทอง” ไม่ผิดนะมิตรสหาย ทองยังซ่อนมิดชิดอยู่มากมาย มีหรือชายไม่ซ่อนคำวอนรัก ลูกจึงขอตั้งจิตอธิษฐาน ขอทางบ้านได้บุญค้ำจุนหลัก เจอสิ่งดีเรื่องร้ายอย่ากรายทัก จงปกปักรักษาเมตตาเทอญ ถึงบางโพพ่อแม่เป็นเช่นร่มโพธิ์ เลี้ยงเราโตคุณอนันต์น่าสรรเสริญ ดูแลท่านให้สบายก่อนสายเกิน ให้ท่านเพลินดื่มด่ำความสำราญ มิอาจมีใครรักเราเท่าพ่อแม่ คงยากแท้ชั่วกัลปาวสาน รักด้วยใจบริสุทธิ์ดุจสายธาร นิรันดร์กาลความรักจักมั่นคง ถึงเกียกกายใจเพรียกตะเกียกตะกาย ร้องฟูมฟายกลัดกลุ้มรักลุ่มหลง คิดถึงรักยามจากยากปลดปลง ตั้งแต่ลงเรือล่องจากน้องนาง ได้มาถึงสวนสวรรค์ “สุนันทา” ลูกเคยมาพากเพียรนักเรียนช่าง ยกมือไหว้เจ้าจอมน้อมใจวาง ลูกเรียนอย่างสนุกสุขครบครัน แล้วค้นพบชีวิตเรียนผิดพลาด แต่ก็อาจเดินตามสู่ความฝัน แม้เส้นทางหนักหนาสารพัน พร้อมบุกบั่นด้วยใจที่ไม่ท้อ ถึงพายัพใจย่อยยับอาภัพมาก การพลัดพรากเจ็บยิ่งเสียจริงหนอ อยากกลับไปคอยเฝ้าพะเน้าพะนอ แล้วเคลียคลอรักนั้นทุกวันคืน เมื่อห่างรักใจก็มักจมปลักทุกข์ คอยเร้ารุกระทมจนขมขื่น อกแสบร้อนระกำทนกล้ำกลืน ราวไฟฟืนเผาไหม้อยู่ในทรวง กินไม่ได้นอนไม่หลับกระสับกระส่าย ซึ่งเมามายกับรักอย่างหนักหน่วง ยิ่งจากไกลใจถามยิ่งตามทวง เป็นผลพวงห่วงหาล้วนอาทร ป่านนี้นางอาจเหงาหรือเศร้าสร้อย ใครจักคอยปลอบพลันยามขวัญอ่อน ใครจักกล่อมยามเจ้านั้นเข้านอน ด้วยคำพรหลับนะจ๊ะฝันดี นั่งทอดถอนนึกน่าน้ำตาตก ราวใครยกภูเขาใส่อกนี่ หาทางแก้ตรองตริหลายวิธี กลับไม่มีทีท่าจะหายเลย ถึงวัดเทพนารีพี่ทุกข์ยิ่ง คิดถึงหญิงอยากกอดตลอดเอ๋ย อันชายใดมีรักตะหนักเอย ใจคงเคยพ่ายแพ้แด่นารี เมื่อพิษกามความใคร่ทำให้ทุกข์ จะเป็นสุขอย่างไรก็ใช่ที่ แม้ล้างหน้าล้างตาในวารี ต่างใจนี้เมื่อร้างรักห่างไกล ถึงสะพานกรุงธนฯพี่ทนเจ็บ แม้หนาวเหน็บปวดปร่าน้ำตาไหล ทุกนาทีเหว่ว้าทอดอาลัย หฤทัยกำสรวลร้องครวญคราง จากคุณ : แม่จิตร - [ 16 ก.พ. 49 14:14:44 A:unknown X:unknown, 202.28.62.245 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอรำลึกสมเด็จ-พระเจ้าตากสินฯ ท่านกอบกู้แผ่นดินถวิลสร้าง ก่อตั้งกรุงธนบุรีเป็นที่ทาง เกิดรูปร่างสืบสานเป็นบ้านเมือง ด้วยหัวใจผงาดชาตินักรบ มิสยบต่ออำนาจทรงปราดเปรื่อง จึงได้เป็นขวานทองอันรองเรือง ชื่อกระเดื่องเกรียงไกรได้ยลยิน พระคุณท่านประเสริฐแสนเลิศล้ำ ขอน้อมนำด้วยใจไม่รู้สิ้น เสียสละเลือดเนื้อเพื่อแผ่นดิน เกียรติระบิลประวัติศาตร์ประกาศคุณ ถึงเทวศร์พี่เทวษสังเกตได้ น้ำตาไหลเปื้อนแก้มแกมว้าวุ่น คิดถึงนางโอบเอื้อเคยเจือจุน อยากอบอุ่นกับรักอีกสักครั้ง ขอจิตใจไหลเย็นเหมือนเช่นน้ำ พอคลายช้ำลงบ้างอย่างใจหวัง ใจหนอใจดวงนี้ช่างจีรัง สุดยับยั้งหักห้ามตามอารมณ์ ถึงสะพานพระรามแปดใจแปดเปื้อน เกรงรักเลือนทำสะอื้นต้องขื่นขม กายซูบผอมทอนถอนจนนอนซม เพราะตรอมตรมถึงขวัญกัลยา หากฝากได้จะฝากลมที่พรมแผ่ว หอมลมแล้วฝากถึงนางไว้ข้างหน้า ให้น้องนางอุ่นใจยามไกลตา ด้วยคำว่าคิดถึงซึ่งห่วงใย ขอสายลมหวนมาอีกคราครั้ง หากน้องยังยิ้มแย้มแก้มสดใส กับความรักรวยรื่นส่งคืนไป แทนความไกลอ้างว้างระหว่างกัน มาถึงพระอาทิตย์จิตร้อนรุ่ม ดังอกสุมด้วยไฟเผาไหม้นั่น รักร้อนแรงยิ่งกว่าดวงตาวัน ยากอดกลั้นยามจิตคิดคำนึง หักห้ามใจทำตามห้ามไม่ได้ ยิ่งห่างไกลใจนั้นหมั่นคิดถึง ห้ามอะไรอย่าห้ามความรำพึง มันยากซึ้งหักห้ามนะความรัก ถึงสะพานพระปิ่นเกล้ารำลึกยิ่ง ท่านสร้างสิ่งแสนดีที่ประจักษ์ ขอสรรเสริญบารมีนี้ยิ่งนัก ท่านปกปักรักษาคุณค่าไทย ท่านนั้นอุปถัมภ์ค้ำจุนศิลป์ ยลยิน “ปี่พาทย์เครื่องใหญ่” รวมทั้งเหล่ากวีที่เกริกไกร สืบไว้คงอยู่คู่บ้านเมือง อารยธรรมบ้านเราที่เก่าแก่ ควรดูแลอนุรักษ์จักฟูเฟื่อง เสน่ห์ไทยงดงามความเมลือง มิเปล่าเปลืองหายวับกับเวลา มีหลายสิ่งคนไทยที่ไม่รู้ มัวเชิดชูตะวันตกยกตนบ้า หลงวัตถุนิยมมากมายนา แลกคำว่าไฮเทคเทคโนโลยี ผ่านมาถึงศิริราชอนาจจิต ยังมากพิษความใคร่ในอกนี่ การุญเถิดหมอรักษาสักนาที หวังใจนี้ผ่อนคลายหายระทม ถึงแล้วหนอสนามหลวงเคยทวงสิทธิ์ เหล่ามวลมิตรล้มตายโดนถล่ม รัฐบาลสิบสี่ตุลาฯมันอาจม มันทับถมระรานประหารเชือด บนถนนประชาธิปไตย ไทยฆ่าไทยมุทะลุอย่างดุเดือด ดุจสัตว์ร้ายบรรเลงเพลงนองเลือด ไม่แห้งเหือดหมดสิ้นแผ่นดินทอง ขอสรรเสริญวีรชนคนต่อสู้ ท่านคือผู้ยืนหยัดศรัทธาส่อง แผ่นดินนี้ฟูเฟื่องอันเรืองรอง ประเทศต้องมีรัฐธรรมนูญ ขอท่านจงเป็นสุขเป็นสุขเถิด สิ่งบรรเจิดท่านทำไว้ไม่เสื่อมสูญ คือตำนานวีรกรรมอันจำรูญ ขอเทิดทูนคนดีศรีแผ่นดิน ธงไตรรงค์สะบัดประกาศกล้า เหล่าศรัทธามิให้ใครดูหมิ่น คนคดโกงขายชาติต้องพังภินท์ ต้องหมดสิ้นไร้ที่ซุกหัวนอน ผ่านถึงท่าพระจันทร์นั้นน่าเศร้า คืนจันทร์เหงาโดนฆ่าคืนหมาหอน เสียงทุกอย่างจำมั่นทุกขั้นตอน เสียงสะท้อนเป็นภาพตราบนิรันดร์ จันทร์เหลืองนวลฉายแสงเป็นแดงเดือด กลิ่นคาวเลือดชุ่มโชกช่างโศกศัลย์ จึงรู้ว่าแดงก็เป็นเช่นสีจันทร์ ในคืนนั้นเลือดนองเต็มสองเท้า ผ่านมาถึงสะพานพุทธฯจึงหยุดคิด ขออุทิศแผ่นดินไทยอย่าเหมือนเก่า พ้นเหตุการณ์เรื่องร้ายจงบางเบา โดยยึดเอาพระธรรมค้ำจุนใจ สามัคคีมวลมิตรชีวิตสุข ละความทุกข์เพื่อโลกได้สดใส เรานั้นต่าง “รวมเลือดเนื้อชาติเชื่อไทย” แล้วทำไมไทยห่ำหันฆ่ากันเอง ประวัติศาสตร์มีให้เห็นเป็นแบบอย่าง เราควรสร้างสันติภาพอย่างรีบเร่ง ไทยสานไทยรักมั่นไม่หวั่นเกรง ดังบทเพลงชาติไทยที่ได้ยิน ถึงสาธรอยากบั่นทอนถอนความรัก จวนกระอักเพราะใจใคร่ถวิล ความคิดถึงเตือนมาเป็นอาจิณ อยากไปกินน้ำพริกฝีมือนาง จึงขอจบลำนำคำประดิษฐ์ ด้วยแม่จิตรหมั่นเพียรฝึกเขียนสร้าง มิได้คิดหวังเด่นในเส้นทาง เพราะยังห่างเชิงชั้นวรรณกวี หากใครอ่านขัดข้องดูหมองหม่น สาธุชนช่วยบอกกันนะขวัญศรี จักปรับปรุงบทร้อยกรองของฉันนี้ ให้เป็นที่อ่านกันสุขสันต์เอย จากคุณ : แม่จิตร - [ 16 ก.พ. 49 14:17:27 A:unknown X:unknown, 202.28.62.245 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ ว่าแต่ ทำไมไม่ยื่นใบลาราชการสักเจ็ดวันล่ะคะ ^^ จากคุณ : ซอมฯ - [ 16 ก.พ. 49 16:25:35 A:unknown X:202.129.0.33 TicketID:115960 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นี่...เรียกนิราศได้ใช่ไหมเนี่ย? แอบแซว จากคุณ : สายลมอิสระ - [ 16 ก.พ. 49 20:15:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แวะเข้ามาอ่านครับ จากคุณ : เกรียงไกร (huaboonsan) - [ 17 ก.พ. 49 11:07:45 ]