ฉันมองซ้ายขวา มองดูรถที่วิ่งขวักไขว่บนถนน
รอจังหวะที่ถนนว่าง เพื่อที่จะข้ามไปยังอีกฟากหนึ่ง
ฉันข้ามถนนสายนี้เป็นประจำทุกวัน จนมันเป็นความเคยชิน

เมื่อเห็นว่าบนถนนไม่มีรถวิ่งในระยะใกล้ๆแล้ว ก็เดินข้ามไป

นั่นไง ! รถมาพอดีเลย
ฉันก้าวขึ้นไปนั่งบนที่นั่งริมสุด
รถสองแถวคค่อยค่อยเคลื่อนตัวออกอย่างช้าๆ

ฉันมองข้างทางอย่างเหม่อลอย น้ำตาไหลซึมออกมา
....ฉันกำลังจะร้องไห้ ....
ตาฉันเริ่มแดง ฉันเศร้า ฉันเสียใจ
ฉันไม่ได้อยากทำให้คนที่ฉันรัก และเขาก็รักฉันต้องเสียใจ

แต่ตอนนี้ฉันกำลังเสียใจ
กับสิ่งที่ฉันคิดว่ามันเป็นหนทางที่ดีที่สุดแล้วสำหรับความรักของฉันและเธอ

รถแล่นมาถึงโรงเรียนแล้ว
ฉันละคราบน้ำตาแล้วเดินเข้าโรงเรียนไป
ฉันทำเหมือนกับว่าเมื่อตะกี้ฉันไม่ได้ร้องไห้
ฉันทักทายเพื่อนๆ ฉันหัวเราะ ฉันยิ้มแย้มไปกับพวกเขา

แต่ในใจฉัน มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย

ทำไมนะ เช้านี้ฉันถึงยังไม่เห็นหน้าเธอเลย

ตอนนี้เลิกแถวเคารพธงชาติแล้ว
ฉันเดินไปห้องโฮมรูมเพื่อเข้าชั้นเรียน
ฉันเดินสวนกับเธอ
เราสบตากัน
ตาเธอดูแดง ๆ คล้ายกับตาคนที่เพิ่งร้องไห้มา
เธอร้องไห้อย่างนั้นหรือ?
ฉันไม่ได้ทักเธอ ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน
ฉันยืนนิ่งอยู่ น้ำตามันจะไหลอีกแล้วสิ
ฉันฝืนยิ้มให้เธอ
แต่สีหน้าเธอยังคงนิ่งเฉย ไม่บึ้งตึงหรือยิ้มตอบมา

เธอเดินจากไปแล้ว
ฉันยังคงยืนนิ่ง
แต่ก็สั่งให้ขาเดินไปข้างหน้า
เราสองคน
คนหนึ่งเดินไปทาง ส่วนอีกคนหนึ่งก็เดินไปอีกทาง
ฉันรู้ว่าตัวเองรู้สึกเช่นไรในวินาทีนั้น
แต่สำหรับเธอ ฉันไม่สามารถรู้ได้ ฉันได้เพียงแต่คาดเดามัน
ฉันเดินต่อไป ฉันเจ็บปวดกับสิ่งที่ได้กระทำลงไปเมี่อคืน...การบอกเลิก

คนบางคนบอกเลิกกันเมื่อหมดรักกัน
อาจจะเป็นเพียงฝ่ายเดียวหรือทั้งสองฝ่าย
แต่สำหรับฉัน ฉันบอกเลิกทั้ง ๆ ที่ยัง...รักกัน

เมื่อก่อนหัวใจฉันมีสี่ห้อง สี่ห้องที่มีคนเพียงคนเดียวครอบครองมัน
ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเขาเข้ามาอยู่ในใจตั้งแต่เมื่อไหร่
คนที่เข้ามาทำให้ฉันแบ่งหัวใจหนึ่งห้องให้เขาไป
ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาคิดอะไรกับฉันแน่
แค่เพื่อนกัน แค่คนรู้จัก หรือมากว่านั้น
อะไรก็ตามแต่ มันทำให้ฉันฟุ้งซ่าน
ฉันเริ่มไม่มั่นคงในความรักของฉันกับเธอ
ฉันไม่แน่ใจ
ฉันรู้ตัวดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นหากฉันไม่บังคับใจตัวเอง
แต่แล้วด้วยอะไรหลาย ๆ อย่าง ทำให้ฉันพ่ายแพ้มัน
เขาคนนั้นทำให้ฉันเคลิ้มไปในภวังค์ของความฉงนใจ
เขาไม่เคยแสดงออกมาให้ฉันแน่ใจเลย
แต่การกระทำของเขาที่มีต่อฉัน
มันบอกกับฉันว่าเขาคิดกับฉันเกินเลยไปกว่าคำว่าเพื่อน
ฉันไม่อยากคิดไปเอง
ฉันปรึกษาคนหลายคน
คนที่เป็นเพื่อนสนิทฉัน
หากเขาก็คลางแคลงใจเหมือนกับฉัน
พวกเขาบอกกับฉันว่าอย่าคิดมากไปเลย
ฉันรู้ พวกเขาไม่อยากให้ความรักของฉันและเธอต้องสั่นคลอน
ฉันเข้าใจและพยายาม
แต่มันก็ไม่สำเร็จ ฉันเผลอใจไปแล้ว มันเหมือนฉันหักหลังเธอ
ฉันรู้ดีว่าคนอื่นคงมองว่าฉันเลว ฉันมันคนโลเล
แต่ไม่รู้สินะ ฉันว่าความรู้สึกคนเรามันละเอียดอ่อน
แม้แต่ความรู้สึกตัวเองฉันยังไม่ค่อยเข้าใจเลย

จากวันนั้นเราเจอกันน้อยลง ไม่โทรคุยกัน
ฉันซึมเศร้า เธอก็เช่นกัน แต่เขาคนนั้นกลับห่างฉันไป
ฉันเริ่มโทษตัวเอง ฉันอยากย้อนเวลากลับไปเพื่อแก้ไขเรื่องต่าง ๆ
เธอยังคงรอคอยฉันกลับไป ฉันเองก็อยากกลับไปคบกับเธออีก
แต่ฉันกลัว ฉันกลัวใจตัวเอง
กลัวว่ามันจะไม่เหมือนเดิม กลัวเขาคนนั้นจะกลับเข้ามา

ตอนเรารักกัน
ฉันเคยเบื่อหน่ายเธอ เธอหวงฉัน หึงฉันมากเกินไป
มันคือสิ่งที่บอกฉันว่าเธอรักฉันมาก
แต่ฉันมองไม่เห็นมัน ฉันกลับมองมันว่าเป็นสิ่งที่น่ารำคาญ
เวลาผ่านไปจากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี
ฉันพร้อมที่จะกลับไปหาเธอ
เวลาทำให้ฉันรู้ซึ้งดีแล้วว่า ฉันรักเธอมาก
ฉันรักคนคนเดียวก็คือเธอ
คนอื่น ๆ หรือแม้แต่เขาคนนั้นก็เป็นแค่การชอบ
ชอบที่หน้าตา ชอบที่นิสัย แต่มันไม่ใช่...ความรัก

ฉันเดินกลับไปหาเธอ เธอไม่ได้รอคอยฉันอีกต่อไปแล้ว
เธอมีคนอื่นเข้ามาในชีวิต ฉันต้องหยุด
ทำได้เพียงยืนมองทั้งสองคนดำเนินชีวิตไป
ฉันคอยมองดูด้วยความรู้สึกสองอย่าง
หนึ่งคือให้เธอมีความสุขกับรักครั้งใหม่
ขอให้เคนรักของเธอรักเธอจริง รักมากกว่าที่ฉันรักเธอ
อีกหนึ่งคือให้ทั้งคู่เลิกกันเพื่อที่ฉันจะได้กลับไปคบกับเธอ
คุยว่าไหมว่า
ทั้งสองความรู้สึกขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิง มันน่าขำเนอะ...

ฉันเหงา ฉันมีเพื่อน เพื่อนที่ดีมาก ๆ
แต่เพื่อนไม่ใช่แฟนและแฟนก็ไม่ใช่เพื่อน
มันก็ต่างทดแทนกันไม่ได้
ฉันได้แต่รอ รอคอยเธอ
มันฝังใจฉัน รักครั้งแรกของฉัน
ฉันไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับใคร และคงจะไม่มีใครมาแทนที่เธอได้
เธอเคยบอกว่าหากเธอจะแต่งงานกับผู้ชายสักคน
คนคนนั้นก็คือฉัน
และก็เช่นกันที่ถ้าหากฉันจะแต่งงานกับใครสักคน
คนคนนั้นก็คือเธอ
มันทำให้ฉันรอ รอวันนั้น วันที่เธอจะเดินกลับมาหาฉัน
ฉันจะยังคงรอเธออยู่ตรงนี้ ขอเพียงให้เธอรับรู้ไว้...ก็พอ

แม้ใครจะหาว่าฉันจมปลักอยู่กับอดีต
อดีตที่อาจไม่มีวันย้อนกลับคืนมา
มันอาจจะเหมือนกับสายน้ำที่ไม่มีวันไหลย้อนกลับ
ไม่มีวันไหลจากที่ต่ำไปสู่ที่สูง
แต่ฉันคิดว่าใจคนเราไม่ใช่สายน้ำ มันย้อนกลับมาได้
ถึงมันจะเป็นปลัก แต่ปลักนี้ก็เย็นสบาย
ฉันสบายใจและเต็มใจที่จะจมอยู่กับมัน

ตอนนี้ ฉันอยากเอื้อมมือไปจับมือของเธอ
กุมมือเธอไว้ จุมพิตมัน
นั่งมองหน้าเธอ โอบกอดเธอ
ให้เธออยู่ในอ้อมแขนฉันทั้งคืนทั้งวัน
ทำทุก ๆ อย่างเพื่อเธอ อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป
แต่มันก็ยังเป็นได้แค่ฝัน ฝันลม ๆ แล้ง ๆ ...

...ฝันที่เคยจะเป็นจริง ถ้าหากมันไม่ทลายลง ด้วยน้ำมือของฉันเอง

ช่วงเวลาที่เขียน : คืนวันที่ 11-12 ม.ค. 46