ความคิดเห็นที่ 1 คืนนั้นศุภวัฒน์เก็บข้าวของที่จำเป็นเสร็จก็เปิดทีวี แล้วโฆษณาที่เขาสาบานได้ว่าไม่เคยได้ยินมาก่อนทั้งๆ ที่ตัวเองทำงานอยู่วงการโฆษณาแท้ๆ ก็ปรากฏตรงหน้า “หากคุณกำลังมองหาความรักในแบบฉบับที่คุณอยากสั่งได้ วันนี้ทีวีเลิฟไดเรคของเรามีสินค้าน่าสนใจมานำเสนอ” เสียงทุ้มกังวานคล้ายมีมนต์สะกดของชายหนุ่มหน้าอ่อนเยาว์ผู้งดงามราวรูปปั้นที่เขาเห็นได้ตามหนังสือภาพประติมากรรมกรีกนั้นยิ่งดึงดูดความสนใจของศุภวัฒมากขึ้น “ideal soulmate จะช่วยให้คุณถูกใจกับเนื้อคู่ที่คุณเลือกสรรได้ด้วยตัวเอง เพียงสั่งเสป๊กมาเท่านั้น คนที่คุณฝันก็จะถูกส่งตรงถึงคุณอย่างแน่นอน” น้ำเสียงใสอีกเสียงแทรกขึ้นมา พร้อมกับที่กล้องแพนไปยังร่างบางของสาวน้อยน่ารักอีกคนที่หน้าตาอ่อนหวานชวนฝันราวกับภาพวาดของจิตรกรตะวันตก “หากสนใจรีบติดต่อมาหาเรา ท่านแรกและท่านเดียวที่โทรเข้ามาภายในสิบนาทีนี้ เรามีของขวัญพิเศษกำนัลแด่ท่านในช่วงเทศกาลวันวาเลนไทน์นี้ด้วย .. คือกุหลาบพันปี .. ดอกกุหลาบสีแดงสดที่จะไม่มีวันเหี่ยวเฉาตราบเท่าที่คุณและคนรักยังคงรักกัน” ชายหนุ่มบอกอีกครั้ง “โทรเข้ามาเลยนะคะ ท่านแรกและท่านเดียวค่ะที่จะได้รับของขวัญพิเศษสุดนี้” เสียงใสกล่าวเสริม ทั้งน้ำเสียงและแววตานั้นดูเหมือนเรียกร้องให้เขาทำการติดต่อไปยังหมายเลขที่ขึ้นอยู่นั้น ศุภวัฒน์จึงไม่รอช้า ด้วยมนต์สะกดหรือเพราะความอยากรู้เกี่ยวกับโฆษณาตัวนี้ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนก็ไม่ทราบ แต่เขาก็คว้าโทรศัพท์มากดเบอร์เรียบร้อยแล้ว “สวัสดีค่า ทีวีเลิฟไดเรคยินดีรับใช้ค่ะ กรุณาระบุเสป๊กคนในฝันของคุณมาได้เลยค่ะ” ศุภวัฒน์ยังคิดอะไรไม่ออก ได้แต่อึกอักอยู่อย่างนั้น เพราะตลอดมาเขาไม่เคยตั้งเสป๊กของผู้หญิงที่ตัวเองชอบเอาไว้เลย ถ้าเห็นแล้วโดน ก็คือใช่ แล้วจู่ๆ เสี้ยวหน้าของแม่สาวผู้เหมากุหลาบแดงทุกไฟแดงนั้นก็โผล่เข้ามาในความคิด ศุภวัฒน์จึงบอกเสปกตามนั้นไป “ขาวๆ เอ่อ .. ไม่ต้องขาวมากก็ได้ ผมซอยยาวแค่บ่า คิ้วเข้มตาคม ยิ้มง่าย ใจดี รักคนแก่ เอ่อ .. รักเด็กด้วย” เขาจำได้ว่าทะเบียนรถเธอเป็นจังหวัดสิงห์บุรี .... คงไม่ใช่คนแถวนี้มั้ง ไม่เป็นไรหรอก .... “มีอะไรเพิ่มเติมมั้ยคะ” เด็กหญิงในจอถามพร้อมมองมาที่เขาราวกับว่าเจ้าตัวเห็นว่าเขาอยู่ตรงไหนอย่างนั้นแหละ .... บริษัทไหนทำวะโฆษณานี้ .... “เอ่อ .. มีฮะ รบกวนถามเกี่ยวกับ..” ยังพูดไม่ทันจบอีกฝ่ายก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน “ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ ideal soulmate ของคุณจะถูกส่งในวันพรุ่งนี้เช้า” พูดแค่นั้นสายก็หลุดไป ศุภวัฒน์หันกลับมามองทีวีอีกครั้งก็กลายเป็นโฆษณาอื่นไปแล้ว “อะไรวะ .. แล้วยังไม่ได้บอกที่อยู่เลยจะส่งได้ไง ชุ่ยจริงๆ” เขาบ่นต่ออย่างเคืองๆ ไม่รู้ว่าเคืองเรื่องที่ยังไม่ทันได้ตามเกี่ยวกับโฆษณา รึเคืองที่บริษัทไม่ถามที่อยู่เพื่อการจัดส่งกันแน่ แล้วจึงเดินไปล้มตัวลงนอนที่เตียงเล็กขนาดสำหรับนอนคนเดียว วันรุ่งขึ้น ศุภวัฒน์เตรียมออกเดินทางตอนสายๆ โดยไม่ลืมนำเจ้าคะน้าสุนัขพันธุ์ปลั๊กที่ชอบทำหน้าตาเหมือนงงงวยอยู่ตลอดเวลา ไปฝากน้าบุญตาเพื่อนบ้านผู้ใจดีให้ช่วยดูแลมันช่วงที่เขาไม่อยู่   ติ๊งต่อง!! “เดี๋ยวน้าไปดูก่อนนะว่าใครมา กานต์เอาข้าวให้เจ้าเขียวหวานด้วยนะ” หญิงวัยกลางคนร่างท้วมร้องบอกหลานสาวที่กำลังง่วนอยู่กับการมัดจุกให้เจ้าขนยาวพันธุ์ชิสุนามเขียวหวาน “ค่ะน้า” เธอหันมาตอบสั้นๆ ก่อนหันไปสนใจเจ้าเขียวหวานต่อ “อ้าววัฒน์มีอะไรเหรอมาแต่เช้า .. อ้าวคะน้าก็มาด้วย นี่จะเอามาเข้าโรงเรียนประจำอีกตามเคยสิคะเนี่ย” บุญตาทักทายเพื่อนบ้านหนุ่มด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนทักทายเจ้าคะน้าตามประสาคนรักหมา ที่มักให้เกียรติพูดคุยกับมันประหนึ่งเป็นเพื่อนอีกคน “เกรงใจจังฮะ แต่คงต้องรบกวนน้าตาด้วย” ศุภวัฒน์กล่าวยิ้มๆ ก่อนส่งเชือกจูงเจ้าคะให้บุญตาที่ยื่นมือมารอรับแล้ว “เดี๋ยวเขียวหวาน มานี่ก่อนนนนนนน” เสียงใสตะโกนเรียกดังตามเจ้าของชื่อมา ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวกระโดดเข้าหาแขกของบ้านอย่างประจบไปเรียบร้อยแล้ว “เขียวหวานอย่าลูก พี่วัฒน์เค้าจะไปธุระเดี๋ยวเลอะหมด” บุญตาเอ็ดเบาๆ พอดีกับที่ญาติกานต์วิ่งตามมาถึง คะน้าเองก็กระโดดใส่เธอเหมือนกัน “มานี่เลยเจ้าตัวดี” ศุภวัฒน์เรียกดุๆ อย่างไม่จริงจังที่เห็นสุนัขของเขาไปกระโดดใส่สาวที่ไหนก็ไม่รู้ “คะน้า!! จำกันได้ด้วยเหรอ .. แหมความจำดีจริง ไม่เจอกันตั้งปีนึง หล่อขึ้นเยอะนะเรา” ญาติกานต์ทักทายเจ้าปลั๊กอย่างคนคุ้นเคยก่อนเงยหน้าส่งยิ้มให้ชายหนุ่มหน้าตี๋ ที่ดูเหมือนจะมองเธอพร้อมรอยยิ้มแปลกๆ จะไม่ให้มองแปลกๆ ได้ยังไง เพราะเขานั้นแปลกใจว่าทำไมโลกมันกลมขนาดนี้ หญิงสาวคนเมื่อวานอยู่ข้างบ้านเขาเองหรอกหรือ แต่ทำไมไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนเลย แถมรถคันที่เธอขับนั้นเลขทะเบียนก็บอกอยู่ชัดๆ ว่าอยู่สิงห์บุรี “นั่นสิ คะน้าเจอยัยกานต์ตั้งแต่ปีที่แล้วยังจำได้เลยเหรอเนี่ย เก่งจริงๆ” บุญตาพูดขึ้นก่อนแนะนำ “อ้อ .. ลืมแนะนำไป นี่ตาวัฒน์อยู่ข้างบ้านเรา ส่วนนี่ยัยกานต์หลานสาวน้าเอง ไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก นานๆ จะมากรุงเทพฯ ที แต่มาทีไรไม่เคยได้เจอกันเลยนะ” “สวัสดีฮะคุณกานต์” ศุภวัฒน์จึงถึงบางอ้อ .. แหม .. สงสัยอยู่เหมือนกันว่าเจ้าคะน้านี่เดี๋ยวนี้นี่เจ้าชู้หนัก ถึงกับวิ่งเข้าใส่สาวที่ไม่รู้จักมาก่อนเชียวเหรอ ที่แท้ก็รู้จักกันแล้ว รู้จักก่อนเขาซะอีก “หวัดดีค่ะ เรียกกานต์เฉยๆ ก็ได้ค่ะคุณวัฒน์” ญาติการทักทายเขากลับพร้อมรอยยิ้ม ยิ้มอย่างใจดีเหมือนเมื่อวานไม่มีผิด “ฮะ งั้นก็เรียกผมว่าวัฒน์เฉยๆ แล้วกันนะฮะ” “คะน้าหม่ำๆ มารึยังลูก ไปหม่ำๆ กับเขียวหวานมั้ย” บุญตาถามเจ้าหน้างง ซึ่งเจ้าของก็ตอบอย่างเกรงใจ “หม่ำมาแล้วล่ะฮะ อ้อ .. ผมฝากอาหารเจ้าคะน้าไว้ด้วยฮะ” แล้วเขาก็ส่งกล่องอาหารให้บุญตา ทำให้เจ้าตูบสองตัวนั้นวิ่งตามร่างท้วมเข้าไปข้างในแต่โดยดีแล้ว “กานต์จะกลับเมื่อไหร่ฮะ” ศุภวัฒน์ถามขึ้นอย่างเก้อๆ ก็แหม .. พึ่งรู้จักกันนี่นะ “พรุ่งนี้คะ เป็นห่วงยายให้อยู่คนเดียวหลายวันไม่ได้ เดี๋ยวงอนหนีมาบ้านพักคนชราอีก” เธอตอบยิ้มๆ แต่กลับทำให้เขางง เห็นอาการนั้นเธอจึงอธิบายต่อ “สมัยเรียนกานต์เคยไปค่ายอาสาหลายวัน ให้ยายมาอยู่กับน้าตาก่อนก็ไม่ยอมมา เลยต้องอยู่คนเดียวแล้วก็แอบงอนหนีมาอยู่บ้านพักคนชราซะ ทีนี้ก็เลยไม่กล้าให้อยู่คนเดียวนานนักน่ะค่ะ” ชายหนุ่มถึงบางอ้อที่สอง .. ที่เห็นดูสนิทสนมกับผู้เฒ่าผู้แก่เพราะเหตุนี้เองหรอกเหรอ “ว้า .. งั้นผมคงไม่ได้เจอกานต์อีก เพราะผมต้องไปธุระพรุ่งนี้ถึงจะกลับ” เขาเผลอบ่นออกมาอย่างเสียดาย “มีอะไรรึเปล่าคะ” ญาติกานต์ถามอย่างแปลกใจ “.. คือผมอยากขอบคุณที่กานต์ช่วยดูเจ้าคะน้าให้” รีบหาเหตุผลกลบเกลื่อน เดี๋ยวจะโดนเธอเหมาเอาว่าเขาเป็นพวกหน้าม่อไปซะก่อน “แหม .. แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อีกอย่างน้าตาดูและมากกว่ากานต์ซะอีก แต่ว่ากานต์คงกลับเย็นๆ น่ะค่ะ ถ้าคุณกลับมาไม่มืดก็คงได้เจอกัน” “ฮะ .. ผมจะรีบกลับ แล้วเจอกันนะฮะ ฝากเจ้าคะน้าด้วย” ศุภวัฒน์กล่าวลาอย่างเสียดาย นี่เขาเป็นอะไรไป .. จะบอกว่าชอบเธอเข้าแล้วงั้นเหรอ .. มันเร็วไปรึเปล่า เพิ่งเจอแค่สองครั้ง แต่ทำไมมันรู้สึกเหมือนโดนศรรักปักอก (< ---- ออกแนวเน่าแล้วครีเอทีฟหนุ่มของเรา) “ค่ะ โชคดีนะคะ” ญาติกานต์ยิ้มพร้อมโบกมือให้ แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 49 15:49:27 แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 49 15:43:28 แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 49 20:58:38 จากคุณ : กรุ่นกลิ่นแก้ว - [ 17 ก.พ. 49 11:28:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันรุ่งขึ้นศุภวัฒน์รีบเตรียมตัวกลับจากบ้านบิดาที่อุทัยฯ แต่เช้าหลังจากตักบาตรกรวดน้ำเสร็จ อาการรีบร้อนของลูกชาย ทำให้ผู้เป็นพ่ออดสงสัยไม่ได้ “วันนี้วัฒน์ดูรีบนะ” “ฮะ .. เอ่อ .. ผมมีงานค้าง จะรีบกลับไปทำน่ะฮะ” เขาแก้ตัว “งานนี้คงสำคัญมากสินะ ลูกพ่อถึงได้ดูใส่ใจเป็นพิเศษ” คนเป็นพ่อแกล้งดักทาง “เอ่อ .. ฮะ” “จะบอกอะไรให้นะลูก .. เรื่องที่แล้วมาก็ให้มันแล้วไปเหอะ อย่าไปยึดติดกับมันเลย .. ถึงแม่เค้าจะจากเราไปนานมากแล้ว แต่เค้าก็คงไม่อยากเห็นวัฒน์เกลียดวันวาเลนไทน์อยู่อย่างนี้หรอกลูก เค้าอยากเห็นวัฒน์มีความสุขทุกวันมากกว่านะ” คุณวิทย์เตือนใจลูกชายอย่างนี้เกือบทุกปี เพราะช่วงเวลานี้ทีไร ลูกชายผู้อารมณ์ดีของท่านต้องกลายเป็นคนหงุดหงิดไปทุกที “ฮะ พ่อไม่ต้องห่วง .. ไม่แน่นะวันนี้ผมอาจจะแวะซื้อดอกไม้กลับไปฝากสาวก็ได้ฮะ” ศุภวัฒน์กล่าวยิ้มๆ เป็นยิ้มที่ทำให้คุณวิทย์รู้ได้ทันที ว่าลูกชายของท่านนั้นเริ่มทิ้งความมีอคติต่อวันแห่งความรักนี้ได้แล้ว “จะไปซื้อทำไม พ่อมีอยู่ดอกนึง” แล้วคุณวิทย์ก็เดินไปหยิบกล่องใสที่ใส่ดอกกุหลาบสีแดงสดอยู่เพียงดอกเดียวมาส่งให้ลูกชาย “พ่อซื้อมาเหรอฮะ” เขาถามพลางรับมาอย่างงงๆ และรู้สึกคุ้นๆ อย่างบอกไม่ถูก “กุหลาบที่แม่ซื้อวันนั้นไงลูก .. ทีแรกพ่อนึกว่าเป็นกุหลาบจริงซะอีก เหมือนมาก แต่พอผ่านมานานแล้วมันยังไม่เหี่ยวถึงได้รู้ว่าไม่ใช่ของจริง” ทั้งคนพูดและคนฟังรู้สึกสะเทือนใจไม่น้อยที่พูดพาดพิงไปถึงเหตุการณ์วันนั้นอีก เพราะมันเป็นแผลในใจขนาดใหญ่ที่ถึงแม้จะหายไปแล้วแต่ก็ยังคงทิ้งร่องรอยแผลเป็นเอาไว้ให้ได้ระลึกถึง “มันไม่เหี่ยวเพราะมันถูกรดด้วยความรักที่พ่อมีต่อแม่ไงฮะ .. ขอบคุณนะฮะ .. ผมสัญญาว่าจะกลับบ้านบ่อยขึ้นฮะ เพราะผมคงต้องมีธุระขึ้นมาที่สิงห์บุรีบ่อยๆ” ศุภวัฒน์รีบเปลี่ยนมากล่าวยิ้มๆ กับบิดาอย่างมีนัยยะก่อนลากลับ ศุภวัฒน์กลับมาถึงอย่างรีบร้อนเพราะกลัวจะไม่ทันได้เจอญาติกานต์ หากแต่เมื่อมาถึงบ้านข้างๆ นั้นกลับเงียบผิดปกติ กดกริ่งไปตั้งหลายครั้งก็ไม่มีคนออกมาเปิดเสียทีจนเขาเริ่มร้อนใจ “วัฒน์” “โฮ่งๆ” เสียงทักจากคนและสุนัขดังขึ้นพร้อมกันกับที่เจ้าสี่ขาสองตัวรวมเป็นแปดขากระโดดเข้าใส่เขาด้วยความคิดถึง “ตกใจแทบแย่ นึกว่าหายไปไหนกันหมด” เขาเงยหน้าบอกญาติกานต์ที่ยืนยิ้มมองเขานั่งเล่นกับเจ้าตูบทั้งสองอย่างอ่อนโยน “พาเจ้าสองซ่าไปเดินเล่นมาค่ะ” เธอตอบพร้อมส่งเชือกจูงเจ้าคะน้าให้เขา “เหนื่อยแล้วเหรอฮะ” “เปล่าหรอก พอดีเห็นรถวัฒน์มาก็เลยรีบกลับมาก่อน กลัวว่าจะตกใจที่ไม่เจอใคร พอดีน้าตาไปซื้อของน่ะฝากไปให้ยาย” “งั้นเราไปเดินเล่นกันมั้ย” เขาลองชวนดูซึ่งเธอก็พยักหน้ารับอย่างยินดี “กานต์มาบ้านน้าตาปีละครั้งเองเหรอฮะ” เขาถามขึ้นระหว่างที่เดินอยู่ในสวนสาธารณะด้วยกัน “ไม่นะ ก็มาหลายครั้งอยู่ ทำไมเหรอ” “เปล่า แต่ผมไม่ยักเคยเจอกานต์เลย แปลกนะ บ้านอยู่ติดกันแท้ๆ” “แต่กานต์เห็นวัฒน์นะ .. เห็นเล่นกับเจ้าคะน้า กานต์ก็อยากไปเล่นด้วยเหมือนกันแต่ไม่กล้า กลัวเจ้าคะน้าจำไม่ได้เดี๋ยวหน้าแตก” “จริงเหรอฮะ .. ผมนี่เป็นเพื่อนบ้านที่ใช้ไม่ได้เลย” เดินกันเงียบๆ อยู่อีกครู่ญาติกานต์ก็ชวนเขากลับ “เดี๋ยวเย็นกว่านี้กานต์จะถึงบ้านดึกน่ะ” เธอให้เหตุผล ซึ่งถ้าเขาดูไม่ผิดก็เหมือนกับว่าเธอเองก็อาจจะยังไม่อยากกลับนัก “กานต์ .. ผมมีของจะให้” เขาเรียกเธอไว้ก่อนส่งกล่องใสใส่กุหลาบสีแดงสดที่เพิ่งได้มาจากบิดาเมื่อเช้า “กุหลาบเหรอสวยจัง .. ขอบคุณนะ” หญิงสาวรับไปง่ายๆ อย่างไม่มีพิธีรีตองอะไร “ดูกานต์ชอบกุหลาบมากนะ” “จะไม่ชอบได้ไง .. ก็ตั้งแต่เกิดมาอ่ะเนี่ยเป็นกุหลาบดอกแรกที่ได้ในวันวาเลนไทน์เลยนะ” เธอตอบอย่างอายๆ ซึ่งเขาก็ทำหน้าไม่ค่อยอยากเชื่อ ก็เธอใช่ว่าจะขี้ริ้วขี้เหร่ซะเมื่อไหร่ จะไม่มีหนุ่มที่ไหนส่งดอกไม้ให้เธอบ้างเลยเหรอ “จริงนะ .. “ เมื่อเห็นอาการคนตรงหน้า ญาติกานต์ก็รีบยืนยันซ้ำ “ไม่อยากจะบอกว่าเหมือนผมเลย ผมไม่เคยซื้อดอกกุหลาบเนื่องในวันวาเลนไทน์ให้ใครซักครั้ง” เขาบอกไป แล้วก็ได้เห็นคนตรงหน้าที่เริ่มหน้าแดงเรื่อทำท่าไม่เชื่ออีกเหมือนกัน เขาพยักหน้าอย่างต้องการย้ำว่าสิ่งที่พูดนั้นเป็นความจริง ก่อนพูดต่อ “แล้วกานต์จะดีใจมั้ย ถ้าจะได้ดอกไม้อย่างงี้ทุกปี เพราะผมคิดว่าต่อไปผมคงอยากซื้อดอกไม้ให้สาวแล้วล่ะ” ศุภวัฒน์ส่งยิ้มตาพราวให้คนที่มองจ้องหน้าเขาอยู่ ทำเอาคนตรงหน้าเสมองไปทางเจ้าตูบสองตัวแทน “ถ้างั้นขอเยอะๆ เลยนะ เพราะว่าทุกๆ คนคงดีใจไม่แพ้กานต์หรอก” ญาติกานต์บอกแก้เขิน “ปู่ๆ ย่าๆ ที่บ้านพักคนชราสินะ” “รู้ได้ไง” ญาติกานต์มองเขาอย่างแปลกใจ คนถูกถามนั้นยิ้มอย่างผู้เหนือกว่า อย่างตั้งใจกวนก่อนเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง “จริงเหรอ .. ตลกดีนะ” “แล้วกานต์เอาดอกไม้มาให้ปู่ๆ ย่าๆ ทุกปีเลยเหรอ” “ใช่ ก็ตั้งแต่ที่มารับยายกลับบ้านนั่นแหละ ยายเค้าคิดถึงเพื่อนๆ น่ะ กานต์ก็เลยอาสาเอาดอกไม้มาให้ปู่ๆ ย่าๆ แทนความคิดถึงของยาย” ญาติกานต์อธิบายพร้อมรอยยิ้มปลื้มใจเมื่อนึกไปถึงสีหน้าสดใสของคนวัยชราที่บ้านพักแห่งนั้น ศุภวัฒน์มองรอยยิ้มนั้นแล้วรู้สึกสุขใจตามไปด้วย แล้วเขาก็บังเอิญหันไปเห็นไม้ดัดที่ถูกตัดแต่งเป็นรูปกามเทพเด็กกำลังแผลงศร และแน่นอน ในบรรดาต้นไม้ดัดเหล่านั้นต้องมีกามเทพเด็กชายหญิงคู่หนึ่งอยู่ด้วย เขายิ้มให้กับตัวเองเมื่อนึกถึงโฆษณาในทีวีเมื่อคืนก่อนนั้น .. มันเป็นเรื่องจริงเหรอนี่ .. ยังไงก็แล้วแต่ต้องไปตามสืบดูซะหน่อยว่าเป็นผลงานของบริษัทไหนกัน ~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~ “สำเร็จไปอีกหนึ่ง .. ฉลองวันวาเลนไทน์” เสียงใสของเฟบอกเพื่อนรักที่นั่งยิ้มอย่างมีความสุขอยู่เช่นกัน “เราสองคนเกิดมาเพื่อเป็นกามเทพแน่ๆ เลยเนอะเธอว่ามั้ย” ทิมกล่าว “ไม่ใช่หรอก .. ถ้าเทพีวีนัสไม่ให้โอกาสเรา เราก็ไม่ได้เป็นกามเทพกันอย่างนี้หรอก” “รู้งี้ก็ดีแล้ว จะได้ไม่เผลอยกแอ๊ปเปิ้ลทองคำของเทพีให้เค้าไปอีกน่ะ” เฟย่นจมูกใส่คนพูดก่อนหันหน้าไปทางอื่นอย่างงอนๆ ก็ได้คืนมาแล้วยังจะมาย้ำกันอยู่ได้ .. แต่ดีนะที่คุณน้ำทองเธอเอาแอ๊ปเปิ้ลทองคำนั้นมาวางไว้ทีรูปปั้นกามเทพเด็กคู่นั้นอย่างเดิม ซึ่งเจ้าตัวให้เหตุผลว่า “แอ๊ปเปิ้ลทองคำควรอยู่กับกามเทพน้อยนี่แหละ ส่วนฉันได้ของขวัญพิเศษสุดมาแล้ว” ซึ่งทั้งกามเทพน้อยและเธอต่างรู้ดีว่าของขวัญพิเศษสุดที่เธอว่านั้นหมายถึง .. เขา .. ลำแสงสีเขียวเจิดจ้าปรากฏต่อหน้ากามเทพน้อยทั้งสอง ซึ่งต่างรู้ดีว่าเป็นเทพเมอร์คิวรี่ผู้นำข่าวสารจากเทพบนสรวงสวรรค์มายังพวกเขานั้นเอง หากแต่พวกเขาไม่สามารถเห็นหน้าอันงดงามของเทพเมอร์คิวรี่ได้ เพราะว่าพวกเขายังไม่ได้เป็นเทพเต็มตัว ..จึงไม่สมควรแก่การมองเห็นเหล่าทวยเทพผู้สูงศักดิ์ “กามเทพน้อยรับสารจากเทพอีรอส” สุรเสียงมีอำนาจหากแต่อ่อนโยนนั้นดังขึ้นจากลำแสงสีเขียวสว่างไสวนั้น “เจ้าครับ/ เจ้าค่ะ” ทั้งสองรับคำ “เทพอีรอสมีบัญชาให้เจ้าทั้งสองขึ้นไปสรุปผลแห่งสมดุลของความรักในวันวาเลนไทน์ปีนี้เดี๋ยวนี้” “รับทราบครับ / ค่ะ” ** จบตอน .. ดอกรักของผมเริ่มบานก่อนวันวาเลนไทน์ ** จากคุณ : กรุ่นกลิ่นแก้ว - [ 17 ก.พ. 49 11:29:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ~*~ เก็บตกท้ายตอน .. คนในฝันใครว่ามีอยู่แต่ในฝัน ~*~ “ถามจริงๆ เหอะ คุณเคยดูทีวีเจอรายการแปลกๆ มั่งป่ะ” น้ำทองเอ่ยถามสิ่งที่ค้างคาใจออกมาหลังจากที่คิดอยู่เป็นนาน ในขณะที่กำลังเดินทางไปหาซื้อต้นไม้มาลงที่สวนบ้านเธอกับธนิตศร “เยอะแยะไป ทำไมเหรอ” ธนิตศรตอบยิ้มๆ “จริงเหรอ .. อย่างพวก เอ่อ .. บริษัทขายตรงอะไรอย่างเงี้ยนะ” ตาเล็กโตขึ้นด้วยความดีใจ “ขายตรง .. รู้สึกจะธรรมดานะ ก็มีจุดเด่นตรงการใช้เสียงพากย์ของพรีเซนเตอร์ให้หล่อกว่าเสียงธรรมชาติน่ะ” ไม่อธิบายเปล่า ธนิตศรเก็กเสียงเลียนแบบโฆษณาเหล่านั้นด้วย ซึ่งก็เรียกรอยยิ้มจากคนข้างๆ ได้เป็นอย่างดี “แล้วโฆษณาสินค้าพวกนี้ที่เสียงพรีเซ็นเตอร์ไม่เก็กหล่อล่ะ คุณว่ามันเป็นโฆษณาที่แปลกมั้ย” ถึงตรงนี้คนฟังยิ้มให้คนถามอย่างเอ็นดู “คุณอยากบอก รึว่าอยากถามอะไรผมรึเปล่า พูดมาตรงๆ ก็ได้” “ก็ .. ถ้าพูดไปคุณจะว่าฉันเพ้อเจ้อมั้ยล่ะ” น้ำทองถามงุบงิบ “..” ธนิตศรส่งยิ้มให้แทนคำตอบ รอยยิ้มแบบนี้เธอชักเริ่มชินแล้วล่ะ ยิ้มเก๋ไก๋ที่อ่อนโยน แต่แฝงความขี้เล่นไว้ในดวงตา “คุณรู้จักบริษัทเลิฟไดเรครึเปล่า” น้ำทองถามออกมาอย่างเขินๆ ไม่รู้ว่าเขาจะว่าเธอบ๊องรึเปล่า “อืม..คุ้นๆ นะ ..” เขาทำท่าครุ่นคิด “จำได้มั้ย นึกอะไรออกมั่งรึเปล่า” น้ำทองรีบถามต่ออย่างดีใจ มือบางนั้นก็เผลอเกาะแขนเขาเขย่าอย่างลืมตัวและลืมไปว่าเขากำลังขับรถอยู่ ชายหนุ่มไม่ว่าอะไรเอาแต่ยิ้ม ยิ้มทั้งปากและตาใส่หน้าเธอเช่นเคย “รู้สึกจะได้ยินมาจากคุณนั่นแหละ ที่บ้านคุณ ที่คุณถามผมว่ามาจากบริษัทเลิฟไดเรครึเปล่า” “เหรอ .. แค่นั้นเองเหรอ” น้ำทองปล่อยเขนเขาพร้อมๆ กับมีสีหน้าผิดหวัง “ครับ .. อ้อ .. แต่ก่อนเข้าซอยบ้านคุณน่ะ มีเด็กวัยรุ่นชายหญิงสองคนอาสาพามาส่ง เขาบอกว่ากำลังจะไปบ้านคุณอยู่เหมือนกัน แต่พอเจอคุณผมก็ลืมพวกเขาไปเลย อาจเป็นสองคนนั้นก็ได้นะที่มาจากบริษัทที่คุณว่าน่ะ” “จริงเหรอคะ เขาพาคุณมาบ้านฉันจริงๆ เหรอคะ” อีกครั้งที่ธนิตศรยิ้มให้น้ำทองอย่างเอ็นดู ใครจะเชื่อมั้ยเนี่ยว่าผู้ตรงข้างกายของคนนี้อายุจะครบสามสิบในอีกไม่ถึงเดือนนี้แล้ว “ฉันไม่ได้ฝันละเมอไปเองจริงๆ ...” แล้วน้ำทองก็พยายามเล่าเรื่องทั้งหมดให้ธนิตศรฟังอย่างเขินๆ เพราะนั่นเป็นการสารภาพว่าเขาคือคนในฝันของเธอจริงๆ “สำหรับผม ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ใช่คนในฝัน แต่เมื่อหัวใจบอกว่าใช่ .. มันก็คือใช่เลยครับ” น้ำทองมองคนข้างๆ อย่างเป็นปลื้ม .. ใครจะไปคิดว่าความรักของเธอเพิ่งจะมาเกิดเมื่อตอนอายุจะสามสิบเนี่ย จบช่วงเก็บตกแล้วค่า .... สำหรับคนที่ยังไม่พบกับความรักในแบบฉบับของคุณ love direct ของเราจะจัดการส่งตรงความรักให้คุณอย่างแน่นอน รอหน่อยนะคะ แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 49 11:38:08 จากคุณ : กรุ่นกลิ่นแก้ว - [ 17 ก.พ. 49 11:36:57 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สำหรับความคิดเห็นตอนที่แล้วตอบไว้ ในกระทู้บ้างแล้วนะคะ แต่เอามาอีกรอบ ตอบคุณมิรันตี (Lady Virago) ค่ะ .. ไม่ใช่บทนำหรอกค่ะ แต่ว่า .. อธิบายยังไงดี .. คือมันแนวการ์ตูนน่ะค่ะ เป็นเรื่องสั้นๆ (อาจจะสั้นมาก)ที่จบในตอนเดียวน่ะค่ะ แต่ถ้ามันดูสั้นเกินไป จะไปปรับปรุงในตอนหน้าแล้วกัน นะคะ ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมและทักทายกันค่ะ คุณMeif .. ขอบคุณสำหรับรอยยิ้มค่า ^_^ คุณwayo .. ใช่ค่ะ เป็นเรื่องสั้นที่จบในตอน แล้วก็จะมีตอนอื่นๆ ออกมาอีกค่ะ เพราะนี่แค่ภารกิจแรกเท่านั้นเอง เป็นตอนแรกจริงๆ ค่ะ ไม่ใช่บทนำ .. ส่วนไอเดียที่เสนอมาน่ารักเชียว ขอบคุณมากค่า คุณscottie .. พอดีเรื่องนี้เริ่มวางแผนการณ์มา ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมน่ะค่ะ ตอนนั้น ยังติดการ์ตูนช่อง 9 อยู่เลย แล้วก็ ได้แรงบันดาลใจมา บรรยากาศ มันเลยออกแนวเด็กๆ หน่อย .. คุณกระปุกตังฉ่าย (You Know Who) .. ขอบใจสำหรับคำแนะนำนะคะคุณกระปุกตั้งฉ่าย ส่วนเรื่องแอ๊ปเปิ้ลทองคำนั้นไม่ต้องห่วงค่ะ มีคำตอบ คุณข้าวต้มน้ำวุ้น .. ตอนต่อไปรับรองว่าจายาวขึ้นค่ะ อย่าลืมแวะมาเยี่ยมอีกนะคะ ขอบคุณทั่นผู้มีอุปการะคุณที่แวะมาทักทายนะคะ กรุ่นกลิ่นแก้วจะไปปรับปรุงตอนหน้าให้ยาวกว่านี้ค่ะ .. ไม่รู้เป็นไร แต่งเรื่องมาลงทีไร ตอนแรกมันต้องสั้นไปซะทุกที .. (แอบมีบ่น) คุณpk.. อยากเจอแบบนี้เหรอคะ อดใจรอหน่อยค่ะ ทิมกับเฟจะไปโผล่ที่จอทีวี บ้านคุณเร็วๆ นี้ ฮี่ๆ คุณรียา-อารียา.. รายการนี้ออกตอนนี้ก็ได้ค่ะ คุณรียา ลองบอกเสป๊กมาสิคะ แหะๆ ลิงค์ตอนเก่าค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4046299/W4046299.html จากคุณ : กรุ่นกลิ่นแก้ว - [ 17 ก.พ. 49 11:42:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ทักทายค่ะ สวัสดีย้อนหลังวันมาฆบูชาและวันวาเลนไทน์ค่ะ ได้ไปวัดทำบุญและเวียนเทียนกันรึเปล่าคะ .. กรุ่นกลิ่นแก้วไม่มีโอกาสได้อินซักเทศกาล เพราะหน้ามันอยู่หน้าจอคอมฯ ปั่นธีสีสอย่างเดียว กำหนดส่งวันที่ 15 กุมภา’ น่ะค่ะ –“- ก็เลยยุ่งหนัก ส่วนตอนนี้ ก็แต่งได้ยาวเท่านี้ล่ะค่ะ ต้องยอมรับจริงๆ ว่ามันยืดไม่ออก เพราะพล๊อต ที่วางไว้มันแค่เป็นฉากการส่งความรักของทิมกับเฟ ส่วนเรื่องราวต่อจากนั้นเป็นของคนสองคน .. ง่ะ .. ปัดกันง่ายๆ อย่างนี้เลย .. แต่จะพยายามยืด ให้ยาวขึ้นเรื่อยๆ ในตอนต่อๆ ไปนะคะ รับรองค่ะ กามเทพน้อยเราเจออุปสรรคแน่ๆ ไม่หมูอย่างสองงานนี้ทุกงาน ฝากแนะนำติชมด้วยนะคะ แล้วพบกันตอนต่อไป .. (ซึ่งคงอีกนานๆ .. เหมือนเดิม) ค่ะ (-/\-) ขอบคุณค่า มีภาพทิมกับเฟตอนยังละอ่อนมาฝากด้วยค่ะ ไม่ได้วาดเองนะคะ เอามาจากกระดาษโน้ตน่ารัก ที่ไม่ได้บอกยี่ห้อไว้ซะด้วย เลยไม่ได้ให้เครดิตน่ะค่ะ จากคุณ : กรุ่นกลิ่นแก้ว - [ 17 ก.พ. 49 11:47:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ้าวลืมใส่รูป นี่ทิมค่า จากคุณ : กรุ่นกลิ่นแก้ว - [ 17 ก.พ. 49 11:49:22 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ส่วนนี่ก็เฟค่า .. จากคุณ : กรุ่นกลิ่นแก้ว - [ 17 ก.พ. 49 11:50:30 ]

ความคิดเห็นที่ 10 "..เขาจำได้ว่าทะเบียนรถเธอเป็นจังหวัดอุบลราชธานี.." แล้วไปๆมาๆ ทำไมถึงกลายเป็น     "..แถมรถคันที่เธอขับนั้นเลขทะเบียนก็บอกอยู่ชัดๆ ว่าอยู่สิงห์บุรี.."  - -?? เอ่อ ..รู้สึกว่าช่วงหลังจะลงซ้ำกันรึเปล่าคะ  ลองเช็คดูนะคะ ^ ^ V ^ ^ จะรอติดตามค่า จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ 17 ก.พ. 49 19:15:34 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ว๊ายตายแล้ว .. แก้ไม่หมดเหรอนี่ สงกะสัยข้าพเจ้าจาตายลา เอ้ย .. ตาลาย ขอบคุณคุณมิรันตี (Lady Virago).. มากนะค๊า และก็ต้องขอโทษในความไม่ละเอียด รอบคอบด้วยค่า .. จากคุณ : กรุ่นกลิ่นแก้ว - [ 17 ก.พ. 49 20:57:09 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ^__________^ จากคุณ : Meif - [ 17 ก.พ. 49 23:54:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบที่เอาดอกไม้ไปให้ที่บ้านพักคนชรา :) จากคุณ : scottie - [ 18 ก.พ. 49 00:31:29 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณMeif.. ชื่นใจจังค่ะเห็นรอยยิ้มกว้าง ^__________________________________^ แหะๆ ข้าพเจ้ากว้างกว่า หน่อยนึง .. คุณscottie.. ดีใจค่ะที่คุณscottie ชอบ ตั้งใจจะทำจริงๆ นะคะเนี่ย แต่ว่าปีนี้เพื่อนๆ ทุกคนยุ่งวุ่นวายกันมาก เลยกะไปปีหน้าค่ะ .. คุณscottie สนใจไปด้วยกันป่ะคะ จากคุณ : กรุ่นกลิ่นแก้ว - [ 18 ก.พ. 49 21:15:37 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ฮุๆๆๆๆภารกิจสำเร็จไปอีกหนึ่ง ของรียา ขอสูงหล่อ รวย เป็นคนดี ไม่เป็นเกย์ รักเราจริง แค่นี้ล่ะค่ะ จัดส่งให้ด้วยนะคะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 18 ก.พ. 49 22:32:23 ]

ความคิดเห็นที่ 16 น่ารักดีค่ะคุณกรุ่นกลิ่นแก้ว รู้สึกว่าตอนนี้จะยาวกว่าตอนที่แล้วใช่เปล่าคะ แล้วก็รู้สึกว่ามันมีเนื้อหามากกว่าด้วย เพราะตอนที่แล้วมันสั้นเกินไป ไม่ค่อยมีที่มาที่ไป พอเจอกันก็นะ ชอบกันเลย แต่อันนี้มันยังมีได้คุยกันบ้างแล้วก็มีความเดิมด้วยที่พระเอกได้ไปเห็นนางเอกทำสิ่งที่น่าจดจำ แล้วนางเอกก็เคยเห็นพระเอกเล่นกับหมาบ่อย ๆ ด้วย พยายามต่อไปนะคะ รักเพื่อนเพราะเป็นเพื่อนรัก อิอิ จากคุณ : กระปุกตังฉ่าย - [ 21 ก.พ. 49 14:43:23 A:202.44.32.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณรียา-อารียา .. อดใจรอหน่อยนะคะ กามเทพน้อยคงจะงงๆ กะแผนที่กรุงเทพฯ น่ะค่ะ เลยยังหาบ้านคุณรียาไม่เจอ คุณกระปุกตังฉ่าย .. ขอบจายน๊าสำหรับ กะลังใจ ปล. ประโยคสุดท้ายเลี่ยนมาก ขอบอก  แหะๆ จากคุณ : กรุ่นกลิ่นแก้ว - [ 25 ก.พ. 49 17:37:32 ]