ความคิดเห็นที่ 1 ((ต่อค่ะ)) บ่ายสองโมงสี่สิบห้า มือขาวบางกระแทกน้ำสับปะรดแก้วที่สองลงบนโต๊ะด้วยอารมณ์หงุดหงิด   ดอกกล้วยไม้สีม่วงอ่อนที่ใช้ประดับขอบแก้วระเห็จจากที่เดิมของมันลงไปนอนสงบนิ่ง อยู่บนผ้าปูโต๊ะสีขาวสะอาด น้ำสีเหลืองสดในแก้วหมุนคว้างกราดเกรี้ยว เหมือนอารมณ์เจ้าตัวยามนี้ไม่มีผิด ไม่อยากคิดหรอกนะว่าเป็นเพราะคำโกหกที่เธอบอกเจิมขวัญไปเมื่อวาน   กรรมแบบติดจรวดจึงส่งผลให้เธอต้องมาบรีฟงานกับลูกค้าในวันนี้จริงๆ   มันเริ่มจากตอนเช้ามืด!  ขอย้ำ!  เช้ามืด!  ที่เธอเพิ่งเข้านอนไปแค่สองชั่วโมง   พี่เจนหรือเจนจบ..รุ่นพี่ซึ่งควบตำแหน่งเจ้านายสุดประเสริฐอีกหนึ่งตำแหน่งนั้น โทรมาบอกให้เธอมารับ 'บรีฟ' กับ 'ลูกค้าพิเศษ' แทนเจ้าตัวที่ต้องเดินทางไป ต่างประเทศกะทันหัน   ด้วยเหตุผลที่ว่า..คนอื่นมีงานเต็มมือแล้ว..พี่มองไม่เห็นใครจริงๆ  นอกจากนัทธ์!   แม้มันจะดูแปร่งปร่าซะเหลือเกินในความรู้สึกเพราะไม่ใช่หน้าที่ของเธอโดยตรง แต่หญิงสาวก็จำต้องยอมรับเพราะเห็นว่าบริษัทโฆษณาเล็กๆ อย่างเจแอนด์เจซึ่งมีคนทำงาน เพียงไม่กี่คนนั้น  ทุกคนต่างก็มีงานล้นมือกันอยู่จริงๆ นัยน์ตาเรียวรีหากเข้มคมตวัดมองหน้าปัดนาฬิกาบนข้อมือขวาอีกครั้ง ...ครั้งที่เท่าไหร่ก็คร้านจะนับ!!!   เข็มยาวทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อสัตย์ด้วยการเลื่อนไปข้างหน้าอีกหนึ่งช่อง..บ่ายสองห้าสิบ! คนผิดเวลา ! เกลียด...เกลียดมากถึงมากที่สุด! ฮึ! ลูกค้าก็ลูกค้าเถอะ ถ้ามาถึงต้องเปิดคอร์สอบรมเรื่องมารยาทการตรงต่อเวลาสักหน่อยแล้ว! นิ้วเรียวที่กำลังดึงกลีบกล้วยไม้ด้วยแรงอาฆาตชะงักกึก เมื่อรู้สึกถึงเงาดำของอะไรบางอย่าง เคลื่อนมาทาบทับลงบนแสงสว่างที่สาดลำมาจากประตู  ดวงตาสีน้ำตาลใสตวัดมอง 'สาเหตุ' เพียงชั่วแวบ  แวบเดียวเท่านั้น...รอยขุ่นมัวในดวงตากลับมลายหายในฉับพลัน เมื่อสานสบกับนัยน์ตาพราวระยับบนใบหน้าขาวใสของคนที่ก้มศีรษะน้อยๆ เป็นเชิงทักทาย... หญิงสาวรีบลุกขึ้นทันทีเมื่อคำนึงถึงมารยาท และด้วยความรีบร้อนจากการลุกขึ้นกะทันหัน ทำให้ร่างบางซวนเซไปด้านหลังนิดนึง ร่างสูงของชายหนุ่มผู้มาใหม่จึงรีบถลันเข้าไปคว้าจับ ร่างเล็กบางไว้ก่อนที่จะล้มฟาดไปกับพื้น ปิ๊ง! ปิ๊ง! ปิ๊ง! ปิ๊ง!   ราวกับดารานับล้านดวงแตกกระจายอยู่ตรงหน้า แสงจ้าของอะไรบางอย่างสว่างวาบขึ้นในหัวจนดวงตาพร่าพราย ร่างทั้งร่างกระตุกวูบ   หูแว่วได้ยินเสียงเพลงโปรดดังมาจากลำโพงที่ไหนสักแห่งในร้านอาหาร สิ่งที่ฉันหวัง สิ่งที่ฉันคอย อาจดูเหมือนเลื่อนลอยเกือบจะฝันไป มองหาคนคนหนึ่งที่ไม่รู้เป็นใคร และไม่รู้เมื่อไหร่จะพบคนผู้นั้น... ตอนนี้..ตรงนี้อย่างไรล่ะ! พบแล้ว..ฉันพบแล้ว..เขาคนนี้แหละ คือ คนที่ฉันคอย นัทธ์พร่ำบอกตัวเองอยู่ในใจ "คุณครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ  ดูคุณหน้าซีดมากเลย" นัทธ์ได้ยินเสียงทุ้มนุ่มกระซิบแผ่วๆ อยู่ริมหู แต่ปากกลับหนักอึ้งไม่สามารถ เอ่ยวาจาใดๆ เพื่อตอบรับได้ ตากลมโตยังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของชายหนุ่มนิ่ง ความรู้สึกแบบนี้ใช่มั้ยนะ ที่ค้นหามาเนิ่นนาน สัญญาณของ คู่แท้! "คุณครับ.. " "คะ.." จนครั้งที่สองที่ชายหนุ่มเรียกพร้อมกับเขย่าแขนนั่นแหละ หญิงสาวถึงรู้สึกตัว ร่างสูงยิ้มกว้างใส่นัยน์ตาคู่เรียวเล็กที่ดูยังลอยๆ ของหญิงสาวตรงหน้า นึกเอ็นดูหน้าใสๆ นั้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก   ถึงจะดูแปลกๆ  หากก็เป็นความแปลกที่มีเสน่ห์อย่างเหลือล้น! ชายหนุ่มปล่อยมือที่จับประคองต้นแขนขาวนั้นออกอย่างสุภาพ   ก่อนก้าวถอยหลัง ไปเล็กน้อย "คุณคงจะเป็นคุณนัทธ์ใช่มั้ยครับ" "ใช่ค่ะ"  แม้จะงงงวยแกมประหลาดใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หาย  หากหญิงสาว ก็ตอบรับออกไปโดยอัตโนมัติ   ..หรือว่า 'คู่แท้' ของเธอคนนี้จะเป็น "ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณนัทธ์  ผม ฐากูร  จาก..อโรมาวันครับ"   มือขาวเรียวราวมือผู้หญิงยื่นออกมาด้านหน้าตามธรรมเนียมตะวันตก   บิงโก!  เขาเป็นลูกค้าของเธอ นัทธ์มองมือของชายหนุ่มด้วยหัวใจเต้นแรง  ชั่งใจอยู่วินาทีก่อนจะยื่นมือของตัวเอง ไปสัมผัส นิ่ง ไม่มีอาการวูบวาบอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ หญิงสาวลอบระบายลมหายใจออกอย่างแผ่วเบา  ก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มหวานกับชายหนุ่ม "ยินดีที่ได้รู้จักคุณฐากูรค่ะ  เชิญนั่งก่อนสิคะ" "เรียก ฐา เฉยๆ ก็ได้ครับคุณนัทธ์  ต้องขอโทษคุณนัทธ์มากๆ เลยนะครับที่มาสาย   ผมเองก็เพิ่งได้รับบัญชามาจากไอ้ เอ้อ..ท่านเจ้าของโปรดักต์ตัวจริงให้มา พอทราบปุ๊บก็บึ่งรถมาทันทีเลย แต่ก็ยังสาย "   ลูกค้าหนุ่มทรุดตัวลงนั่งพลางเอ่ยเสียงอ่อนอ่อยในท้ายประโยคปนหัวเราะเก้อๆ และนั่นก็เรียกร้อยยิ้มหวานของหญิงสาวได้อีกครั้ง...นึกโทษไปถึงเจ้าของงานตัวจริง ที่ไม่มีความรับผิดชอบเอาเสียเลย ปล่อยให้เธอนั่งเจริญพร 'รอ' ตั้งนาน ดีนะว่าผู้ชายตรงหน้า 'รีบ' มา "ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณฐา   งั้นนัทธ์ว่า .เราเริ่มกันเลยดีกว่านะคะ" คนที่ 'ใช่'  ทำอะไรก็ดูดีไปหมด! O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O "สรุปว่า เราจะออกพรินต์แอดเพื่อดึงกระแสก่อน   แล้วค่อยตามด้วย TVC   ตกลงตามนี้นะคะ" หน้าใสเงยขึ้นจากสมุดจดตรงหน้าขึ้นมองลูกค้าหนุ่ม  นัยน์ตาพราวระยับที่จับนิ่ง ทำให้หญิงสาวหน้าร้อนวูบ   มือไม้เกะกะขึ้นมาทันที "อะ เอ่อ นัทธ์สรุปร่วมกับพี่เจนอีกครั้ง แล้วนัทธ์จะนัดไปทางคุณฐาอีกทีนะคะ" "โอเคครับ"   ชายหนุ่มตอบรับด้วยน้ำเสียงเจือรอยหัวเราะ  เมื่อเห็นท่าทางเก้อกระดาก ของหญิงสาวหน้าใส "ผมกำลังคิดว่าคุณนัทธ์ว่างพอที่จะรับโปรดักต์ใหม่อีกสักตัวไปไว้ในความดูแลหรือเปล่า "   เสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยหยั่งท่าทีทำให้มือที่กำลังรวบเอกสารเข้าหากันชะงักไปชั่วครู่ แนวคิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นเป็นคำถาม "ผมชอบไอเดียคุณนัทธ์  ต้องสารภาพว่าตอนแรกที่เห็นคุณนัทธ์ยังคิดว่าคุณนัทธ์ ดูเด็กเกินไปหรือเปล่า แต่ได้ฟังไอเดียคุณแล้ว ต้องบอกว่าเพื่อนผมตาแหลมมาก ที่เลือกทำแอดตัวนี้กับคุณ" ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชมอย่างไม่คิดปิดบัง ส่วนคนที่ได้รับคำชมนั้นลอยขึ้นไปติดเพดานตั้งแต่ประโยคแรกที่ฐากูรกล่าวชมแล้ว   "บริษัทนัทธ์ เป็นแค่บริษัทเล็กๆ ค่ะคุณฐา ตอนนี้ทุกคนงานล้นมือกันไปหมด  อย่างงานนี้ นัทธ์ก็รับดูแลแทนพี่เจน..เจ้าของบริษัทน่ะค่ะ  คงแค่ชั่วคราว "  เสียงสุดท้ายเบาลง คล้ายไม่แน่ใจ  ชั่วคราว..หรือเปล่า  เจนจบก็ไม่ได้บอก  งานคราวนี้ดูทะแม่งๆ อย่างไรชอบกล ครั้นเมื่อสบนัยน์ตายิ้มได้ของคนตรงหน้า  ความรู้สึกแปลกๆ  ก็จางหาย  จะเป็นไร อย่างน้อยงานนี้ก็ทำให้เธอได้พบกับชายหนุ่มที่เฝ้ารอมาเนิ่นนาน   ราวกับส่วนเสี้ยวที่แหว่งเว้าในหัวใจถูกเติมเต็ม "น่าเสียดายจังเลยครับ "  หญิงสาวทอดสายตามองใบหน้าขาวใสของคนที่บ่นเสียดาย   แต่นัยน์ตากลับพราวแสงกล้า  และยิ่งเพิ่มความระยิบระยับมากขึ้นไปอีกเมื่อชายหนุ่ม ทำตาโตราวกับนึกอะไรสำคัญออก "งั้นคุณนัทธ์ให้เกียรติไปทานข้าวกับผมแทน ได้มั้ยครับ" ไม่เห็นจะเกี่ยวกันสักหน่อย คนถูกชวนเอาดื้อๆ  คิดในใจ   "นะครับ ถือซะว่าผมขอโทษที่มาสายแล้วก็เพื่อมิตรภาพดีๆ ของเรา" แม้จะไม่เห็นความเกี่ยวข้องกันเลยสักนิด  หากแต่ปากกลับรับคำของชายหนุ่ม ที่สร้างปรากฏการณ์แปลกประหลาดเมื่อแรกพบเจอ..ไม่เห็นแปลก..ก็แค่ทานข้าวกับ 'ลูกค้า' O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O จากคุณ : R^oy_kam - [ 19 ก.พ. 49 20:18:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ((ต่อค่ะ)) "พี่จี..." ชายหนุ่มในชุดเสื้อคลุมนอนสีม่วงเข้มถอนหายใจเฮือก     หากยังคงรักษากิริยาเดิมด้วยการก้มหน้านิ่งอยู่ที่แฟ้มเอกสารปึกใหญ่   ไม่มีท่าทีสนใจต้นตอของเสียงรบกวนเลยแม้เล็กน้อย “พี่จี๊ ..”  คราวนี้เสียงเล็กลากยาวสูงแหลมยิ่งขึ้นคล้ายจะยั่วเย้าแกมทดสอบความอดทนของคนฟังว่ามีมากเพียงไร ได้ผล!   เมื่อคนที่ทำเป็นไม่สนใจถอนหายใจอีกเฮือก .ก่อนจะหันมามองเจ้าของเสียงที่นั่งหมิ่นๆ   อยู่บนเตียงใหญ่กลางห้องอย่างเสียมิได้ ดวงตาดำสนิทหลังกระจกใสของแว่นสายตาแบบไร้กรอบยังคงนิ่ง..ลึก..ยากจะหยั่ง  จีรัณมองหน้าคนเป็นน้องนิ่งๆ  หากน้ำเสียงที่เอ่ยกลับแสดงความเบื่อหน่ายอย่างไม่คิดจะปิดบัง "เมื่อไหร่เราจะเลิกพูด ‘เรื่องนี้’ ซ ะที   ฮึ ยายขวัญ  ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้  จะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมา  พี่ไม่เข้าใจ" "ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะคะ  ในเมื่อยายนัทธ์ก็ไม่มีใคร  พี่จีเองก็ไม่มีใคร"  แม้จะกริ่งเกรงกับน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่บ่งอารมณ์ของคนเป็นพี่ชายไม่น้อย   หากความไม่เข้าใจแกมใคร่รู้ก็ทำให้เสียงใสเอ่ยสวนอย่างไม่ลดละ จีรัณเบือนสายตาออกจากใบหน้าของน้องสาว  ลุกขึ้นยืนช้าๆ  ก้าวตรงไปยังผนังด้านที่กรุกระจกใสตลอดแนว  ท้องฟ้าคืนนี้กลายเป็นสีแดงก่ำทั่วทั้งผืน  ดาราที่เคยระยิบพรายกลับหลบลับอยู่หลังม่านเมฆ  อีกสักพักฝนคงจะตก นานเท่านาน..จนเจิมขวัญคิดว่าผู้เป็นพี่ชายคงโกรธจนไม่อยากพูดกับเธอแล้ว  น้ำเสียงเรียบเรื่อยจึงดังมาจากร่างสูงที่ยืนอิงบานกระจกกว้าง "คนเราไม่ใช่จิ๊กซอว์  ที่เพียงจับหมุนซ้ายขวาเพื่อหาโค้งมุมที่เข้ากันแล้วก็จะลงล็อคกันได้พอดิบพอดีนะขวัญ  คนเรายังมีส่วนต่างและส่วนเติม 'ลึก' ลงไปกว่าที่เห็นเพียงภายนอก  ไม่แปลกเลยที่ขวัญจะเห็นคู่รักบางคู่ต้องเลิกร้าง  เพราะจิ๊กซอว์หัวใจที่เข้าคู่ลงตัวนั้นเปลี่ยนแปลงได้เสมอ  จากที่เคยมีความพอดีในช่องว่างระหว่างกัน  ก็อาจแปรเปลี่ยนเป็นอึดอัดคับข้อง  จนสุดท้าย..เหลื่อมล้ำ เพราะอะไรรู้มั้ยขวัญ..."  เมื่อเห็นคนเป็นน้องยังนิ่งฟังเงียบ  จีรัณจึงเอ่ยต่อไปว่า "เพราะคนเรามีเลือดเนื้อ..และที่สำคัญ..มีหัวใจ!" ชายหนุ่มทอดสายตามองผ่านม่านน้ำฟ้าที่โปรยปรายเป็นสายบาง  กางกั้นภาพหมู่ตึกใหญ่น้อยที่ระยิบพราวไปด้วยแสงไฟนีออนหลากสีสันให้พร่าเลือนราวกับภาพฝัน “แม้หัวใจจะมีไว้เพื่อ ‘รัก’  หาก ไม่มีใครสามารถบังคับ ‘หัวใจ’ ใครให้ ‘รัก’ ได้   บางครั้ง แม้แต่ตัวเอง ”  ประโยคสุดท้ายแผ่วเบาแทบไม่ล่วงพ้นริมฝีปาก  เมื่อห้วงคำนึงของคนพูดสะดุดเข้ากับ 'ความรู้สึก' แสนแปลกบางอย่าง..ที่เจ้าของไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกบ่มเพาะกักเก็บมาเนิ่นนานเท่าไหร่ในหัวใจ ! จีรัณผ่อนลมหายใจออกช้าๆ  ฝนตกเพียงครู่ก็เริ่มซาเม็ดลง  หมู่ตึกใหญ่น้อยที่พร่าเลือนกลับชัดเจนขึ้นในม่านตา  แสงไฟดวงหนึ่งจากตึกตรงหน้ากะพริบวิบวับราวกับเป็นสัญญาณของบางสิ่ง ..บางทีนะ..บางที..ถ้าชีวิตคนเรามีสัญญาณเตือนถึงคนที่ใช่  เหมือนแสงไฟดวงนั้น..ก็คงจะดีไม่น้อย.. หัวใจ..คงถูกใช้เพื่อเจ้าของที่แท้จริงของมันอย่างคุ้มค่าทีเดียว เจิมขวัญจรดปลายเท้าลงบนพื้นพรมอย่างแผ่วเบา  เมื่อถึงประตูจึงหันกลับมามองเบื้องหลังพี่ชายอีกครั้ง มือเล็กค่อยๆ รั้งบานประตูไม้ของห้องพี่ชายปิดลงอย่างเงียบเชียบ คนเป็นน้องบอกกับตัวเองอย่างดื้อดึง ขวัญนี่แหละจะเป็นคนต่อจิ๊กซอว์หัวใจให้พี่จีเอง O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O "ว่าไงนะนัทธ์   'แค่นั้น' แกก็บอกว่าเขาเป็นเนื้อคู่..กระดูกคู่ของแกแล้วเหรอ" ทันทีที่ฟังปาฏิหาริย์รักสุดพิสดารของเพื่อนสาวจบ  เจิมขวัญก็โวยวายขึ้นทันที  จงใจเน้นเสียงตรงคำว่า 'แค่นั้น'  ให้ดูเป็นเรื่องเล็กจ้อยเหลือเกินในความรู้สึกเธอ  ทั้งๆ ที่รู้ว่าเพื่อน 'แคร์' กับเรื่อง 'แค่นั้น' มากแค่ไหน "ไม่ใช่ 'แค่นั้น' นะขวัญ"  นั่นป่ะไรล่ะ..เสียงแข็งขึ้นมาทันทีเชียว "ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันบ่งบอกว่าคุณฐากูรนี่แหละ ใช่เลย "  คนเสียงแข็งกลับมาเสียงใสอีกครั้งในประโยคถัดมา  อีกทั้งยังลากเสียงรื่นเริงเป็นเพลงในประโยคสุดท้ายเพื่อตอกย้ำว่าไม่สามารถมีอะไรมากวนอารมณ์รื่นรมย์ของหญิงสาวให้ขุ่นลงได้ เจิมขวัญมองใบหน้าหวานที่ดูคล้ายจะบานออกแปดกลีบ..สิบหกกลีบ..ของคนตรงหน้า  สลับกับเครื่องแต่งกายที่แปลกไปจากเดิมด้วยการสลัดกระโปรงยิปซีสีสันสดใสที่เจ้าตัวชอบใส่นักหนามาเป็นสแลคสีเข้มกับเชิ้ตกึ่งแจ๊คเก็ตสีขรึมสไตล์สาวทำงานมาดมั่นทันสมัยที่พบเห็นได้ทั่วไปในตึกใหญ่ที่บริษัทของเธอและของนัทธ์ตั้งอยู่ เปลี่ยนแปลง..เพียงเพราะเหตุผลที่ว่า..เย็นนี้มีนัดทานข้าวกับคุณฐา... ให้ตาย!  ทั้งๆ  ที่รู้มาตลอดเวลาว่าเพื่อนสาว ‘เชื่อ’ ไอ้เรื่องโซลเมท รักแรกพบ  อะไรนี่เหลือเกิน  แต่เธอไม่นึกจริงๆ  ว่าคนที่นั่งยิ้มหวานอยู่อีกฝั่งของโต๊ะจะเป็นเอามากขนาดนี้ เฮ้อ!...ถอนหายใจหนักๆ แบบขุดรากถอดโคนลมหายใจกันเลยทีเดียว! แผน 'ปฏิบัติการต่อจิ๊กซอว์' ของเธอยังไม่ทันได้ 'เริ่ม' ก็ทำท่าว่าจะ 'ล่ม' ไม่เป็นท่าซะแล้ว ไม่ได้! จะเป็นอย่างนั้นไม่ได้! "นัทธ์  แค่อาการ 'สปาร์ค' ระหว่างกันมันตัดสินไม่ได้หรอกนะว่าเขาเป็น 'คู่แท้' ของแกจริงๆ"  เมื่อใช้ไม้แข็งไม่ขึ้นก็ต้องเปลี่ยนมาเป็นไม้นวมแบบนิ่มๆ แทน รอยวูบไหวพาดผ่านหน้าต่างหัวใจของหญิงสาวตรงหน้าเพียงชั่วแวบ   ก่อนที่เจ้าตัวจะเสยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม  แล้วเอ่ยเสียงขรึม  "แกเคยแก้โจทย์คณิตศาสตร์ยากๆ มั้ยขวัญ  ในขณะที่วุ่นวนหาคำตอบเกือบตาย  แล้วจู่ๆ ก็มีคนใจดียื่นคำตอบให้   ถึงแม้จะไม่รู้หรอกว่าคำตอบนั้นถูกต้องหรือเปล่าแต่แกจะไม่รับไว้เชียวหรือ" คนพูด  พูดแล้วก็ก้มหน้าจัดการอาหารในส่วนของตนนิ่ง  คล้ายเป็นการยุติบทสนทนาในเรื่องนี้ลง  แล้วเจิมขวัญจะทำอะไรได้นอกจากก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารในจานของตนเองเช่นกัน และเมื่อเห็นเพื่อนสาวนิ่งไปนานเกิน  คนใช้ไม้นวมก็ชักกระวนกระวายจึงต้องเป็นฝ่าย 'ง้อ' ด้วยการเอ่ยถึงเรื่องงานแทน  "แล้วโฆษณาที่นาย  เอ่อ..คุณอะไรนั่นมาจ้างเธอทำเป็นโฆษณาอะไรเหรอ" นัทธ์เหลือบตาจากจานอาหารขึ้นมองคนถามนิดนึง  "น้ำหอม  คุณฐากูรไม่ใช่เจ้าของตัวจริงหรอก  เป็นหุ้นส่วนน่ะ"  และเกรงว่าคำตอบจะยังไม่เคลียร์พอสำหรับคนฟัง  หญิงสาวจึงขยายความอีดนิด   "นาร์ซิสซัส น้ำหอมนาร์ซิสซัส"     และเพราะก้มลงไปความหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายที่ดังขึ้นพอดีเมื่อพูดจบ  นัทธ์จึงไม่ทันเห็นดวงตาคู่เล็กของเพื่อนสาวเบิกโตขึ้นราวกับคาดไม่ถึง  ก่อนจะแปรเปลี่ยนเปลี่ยนเป็นระยิบระยับด้วยความสมใจในตอนท้าย.. O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O จากคุณ : R^oy_kam - [ 19 ก.พ. 49 20:22:00 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ((ต่อค่ะ)) ชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาจางหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ปิดแฟ้มสีดำสนิทเบื้องหน้าลง  ปกหนังเป็นมันปลาบมีแผ่นกระดาษสีม่วงรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าเคลือบด้วยพลาสติกใสติดอยู่ที่กึ่งกลางของแฟ้ม  นิ้วเรียวกลมกลึงราวลำเทียนลากช้าๆ  ผ่านตัวอักษรคำว่า  'นาร์ซิสซัส' หลายครั้งที่เขาถามตัวเองว่า..ทำไมถึงเลือกทำโฆษณากับเจแอนด์เจแอดเวอร์ไทซิ่ง  ทั้งๆ  ที่มีบริษัทใหญ่ๆ อีกมากมายให้เลือก...   เพียงเพราะเจนจบผู้เป็นเจ้าของเจแอนด์เจเป็นเพื่อนกับเขาอย่างนั้นเหรอ?   เท่านั้นจริงๆ ล่ะหรือ... แล้วอีกเหตุผลในซอกหลืบลึกเร้นของหัวใจ  ที่เขาแสร้งปัดมันทิ้งทุกครั้งที่เฝ้าถามหาล่ะ... เหตุผล..ที่พยายามมองข้ามมาโดยตลอด เหตุผล..ที่แท้จริง เหตุผล..ของหัวใจ นึกถึงคำตัดรอนที่บังเอิญได้ยินทางโทรศัพท์แล้วก็แปลบปลาบขึ้นในหัวใจ นึกถึงสาเหตุที่ต้องให้เพื่อน- - หุ้นส่วนของเขาไปเป็นตัวแทน เสียงเคาะประตูโครมๆ  ดังขึ้นสองครั้ง  จีรัณหันไปมองทิศทางของเสียง  หากยังไม่ทันเอ่ยปากอนุญาต  บานประตูก็ถูกผลักพรวดเข้ามาทันที  พายุหมุนลูกเล็กๆ ในชุดสีชมพูกระแทกกระเป๋าในมือโครมลงบนเก้าอี้  ก่อนจะเปิดฉาก 'ใส่' คนที่นั่งหน้าเฉยหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ "พี่จี  ทำไมพี่จีทำอย่างนี้  ทั้งๆ  ที่พี่จีเลือกทำโฆษณากับยัยนัทธ์เอง  แล้วทำไมพี่จีต้องส่งเพื่อนพี่จีเข้าไปหายัยนัทธ์ด้วย  รู้มั้ยตอนนี้ยายนัทธ์มัน 'ปิ๊ง' หมอนั่นแล้ว" "อะไรกันขวัญ!   มาถึงก็โวยวาย  พี่ไม่เข้าใจ "  คนถูกพายุพัดขมวดคิ้วกับอาการของน้องสาว "ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่องเลย  ก็พี่จีนั่นแหละ  ใช้ให้ใครไปบรีฟงานแทนล่ะ  ยายนัทธ์มันก็ปิ๊งคนนั้นแหละ"  มองหน้าขาวๆ  ของคนเป็นพี่ชายที่ทำเพียงเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ  เพื่อแสดงความแปลกใจอย่างพองามนั่นแล้วเจิมขวัญก็ขัดใจสุดๆ ปากแข็ง!  ไม่เคยเห็นใครปากแข็งเท่าคนเป็นพี่ชายเธอเลย  ให้ตายสิ!   “น้ำหอม..นาร์ซิสซัส” ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้   คล้ายความหวังที่ที่ริบหรี่เหมือนแสงเทียนต้องลมในเรื่องพี่ชายกับเพื่อนสาวก็กลับลุกโพลงขึ้นในใจอีกครั้ง  เป็นพี่เป็นน้องกันมายี่สิบกว่าปีเธอเดาไม่ผิดแน่ๆ  พี่จีจะต้องมี ‘ซัมธิง’ อะไรบางอย่างกับยัยนัทธ์บ้างแหละน่า...ไม่อย่างนั้นจะเลือกทำโฆษณากับบริษัทที่เพื่อนเธอทำงานอยู่ทำไม  คนอย่างพี่จีถ้าไม่รัก..ไม่ชอบ..ไม่สนใจ ไม่มีทางที่จะพาตัวเองเข้ามาเกี่ยวพันให้เปลืองตัวแน่ๆ   เจิมขวัญหรี่ตามองหน้าเรียบเฉยของพี่ชาย  สมองวิ่งวนคิดหาทาง ‘ต้อน’ ให้อยู่หมัด  หากยังไม่ทันปฏิบัติการ   บานประตูถูกผลักเข้ามาอย่างแรงโดยไม่เคาะ .อีกครั้ง   "เฮ้ย! จี  มีอะไรหรือเปล่าวะ  ฉันได้ยิน..."  ผู้มาใหม่ส่งเสียงมาแต่ไกล  ก่อนจะโผล่หน้าขาวๆ ตามเข้ามา  เมื่อเห็นว่ามีใครอยู่กับเพื่อนด้วยก็ส่งยิ้มกว้างให้ก่อนเอ่ยปากทัก  "อ้าว..น้องขวัญ  มายังไงครับเนี่ย" จีรัณปรายตามอง ‘ตัวช่วย’ นิดนึง  ก่อนหันไปบุ้ยใบ้กับน้องสาว  "นี่ไงขวัญ  ขวัญสงสัยอะไรก็ถามนายฐาสิ  นายฐาเป็นคนไปบรีฟงานแทนพี่" เท่านั้นเอง..เจิมขวัญก็หันขวับไปมองผู้มาใหม่ที่ก้าวเข้ามายืนยิ้มเผล่อยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้  หน้าเล็กๆ ตวัดค้อนฉับก่อนหันกลับมาเอ่ยเสียงห้วนกับพี่ชาย  "ขวัญกลับก่อนนะพี่จี  แล้วค่อยคุยกันที่บ้าน" ไม่!  แม้จะปรายตามอง ‘นายฐา’ ให้เสียสายตาเป็นครั้งที่สอง เสียงประตูปิดดังปังเรียกอาการสะดุ้งเฮือกจากหนึ่งในสองหนุ่มในห้อง   จีรัณทำเพียงส่ายหน้ายิ้มๆ  ให้กับเพื่อนหนุ่มที่คลายจากอาการตกใจและเปลี่ยนเป็นยืนเหวอด้วยไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด   ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงตัดบทว่าไม่มีอะไร จนเมื่อกลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้งในห้องทำงานนั่นล่ะ   ใบหน้าเรียบเฉยสงบนิ่งเมื่ออยู่ต่อหน้าน้องสาวและเพื่อนรักจึงคลายออกคล้ายปริแตก .คิ้วหนาเข้มขมวดมุ่น  ตาดำสนิทที่มักนิ่งลึกเก็บความรู้สึกเสมอเพ่งมองแฟ้มเอกสารสีดำเนิ่นนาน  ก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์และกดเบอร์ที่จำได้ขึ้นใจทันที... O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O ดาราระยิบระยับบนผืนฟ้าเบื้องบนยังไม่งดงามเท่าประกายเจิดจ้าในดวงตาคู่สวยของชายหนุ่มที่อยู่ตรงกันข้าม  เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่หญิงสาวต้องลอบระบายลมหายใจอย่างแผ่วเบาเพื่อระบายความสุขที่อัดแน่นอยู่ในอกในใจออกมาบ้างด้วยเกรงว่ามันจะระเบิดออกมาเสียก่อน อย่างกับฝัน อาหารมื้ออร่อยในบรรยากาศโรแมนติกกับชายหนุ่มคนพิเศษ! คนพิเศษ นัทธ์ลอบยิ้มกับถ้อยคำที่เธอเลือกใช้   ใช่!  ไม่เร็วเกินไปหรอกที่จะบอกว่าคนตรงหน้าคือ..คนพิเศษสำหรับเธอ   อย่างที่บอกกับเจิมขวัญไป  ฐากูรเป็นเสมือน ‘คำตอบ’ ของ ‘คำถาม’ ที่ฝังแน่นอยู่ในหัวใจมาเนิ่นนาน  คำตอบ ที่เธอ ‘เชื่อ’ เต็มหัวใจว่าสักวันจะต้องเจอะเจอ  แล้วเธอก็ได้เจอ ริมฝีปากหยักบางคลี่ยิ้มหวานให้กับชายหนุ่มนัยน์ตาสวย   ก่อนทอดสายตามองฝ่าความมืดมิดไปยังพื้นน้ำเบื้องล่างที่สะท้อนเงาของท้องฟ้าที่ดารดาษไปด้วยหมู่ดาว   หากมองเผินๆ  แทบแยกไม่ออกระหว่างพื้นน้ำกับผืนฟ้า   ด้วยดาวบนพื้นน้ำ สวย ใสไม่ต่างจากดาวบนผืนฟ้า    หากต่อให้ ‘เหมือน’ กันอย่างไร  ก็เป็นเพียงแค่ ‘เงา’ อะไรบางอย่างอึงอวลอยู่ในหัวใจ  นัทธ์นิ่งมองเงาสะท้อนบนพื้นน้ำนิ่งหากยังไม่ทันได้ทบทวนห้วงความคิดก็สะดุดลงเมื่อได้ยินเสียงแว่วๆ  ดังมาจาก ‘คำตอบ’ “ทานเยอะๆ  สิฮะคุณนัทธ์  คุณปล่อยให้ผมทานอยู่คนเดียว..ผมเขินแย่”  เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยกลั้วหัวเราะ  พร้อมกับเอื้อมมือไปตักกุ้งแม่น้ำตัวใหญ่ใส่จานหญิงสาวโดยไม่ลืมเขี่ยไข่สีส้มสดออกก่อน นัทธ์เอ่ยขอบคุณเบาๆ  แล้วก้มลงมองกุ้งตัวใหญ่ที่ปราศจากไข่สีสดนอนรออยู่ในจานตรงหน้า   “คุณฐารู้ได้ไงคะว่านัทธ์ไม่ทานไข่กุ้ง”  ฐากูรคงไม่รู้ว่าหัวใจคนถามเต้นตึ้กตั้กเป็นจังหวะลาตินเลยทีเดียว คนถูกถามเลิกคิ้วนิดนึงก่อนจะอมยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าอยากรู้อยางจริงจังของคนถาม  ชายหนุ่มกระแอมนิดนึงก่อนตอบเสียงนุ่ม  “ผมมีสัมผัสพิเศษ ” เท่านั้น คนรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อก็เบิกตากว้างราวกับเห็นสิ่งมหัศจรรย์  หัวใจแทบจะโลดออกมากองรวมกับกุ้งตัวโตในจานตรงหน้า  เกจ์วัดระดับสัญญาณคู่แท้ในอณูเนื้อวิ่งปรูดปราดไม่หยุดนิ่ง แต่แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าสวยก็ต้องหุบฉับลงเมื่อ ‘คู่แท้’ ของเธอปล่อยหัวเราะออกมาพรืดใหญ่  “อย่าบอกนะฮะว่าคุณนัทธ์เชื่อ ผมล้อเล่น ” ฐากูรมองหน้ากึ่งๆ  ผิดหวังของหญิงสาวแล้วจึงหยุดหัวเราะด้วยนึกว่าหญิงสาวโกรธจึงรีบอธิบาย  “ก็ผมเห็นคุณนัทธ์ไม่ทานกุ้งนี่เลยนี่ฮะ  ตอนแรกนึกว่าแพ้  แต่ก็เห็นทานยำทะเลได้  ก็เลยเดาว่าคงไม่ทานไข่กุ้ง  ผมเองก็ไม่ชอบฮะ  เราเป็นพวก ‘อี๊’ ไข่...เหมือนกันเลยนะ”   นัทธ์ยิ้มเรี่ยๆ  ให้กับเสียงล้อๆ  แกมเอาอกเอาใจนั่น  ก่อนลอบระบายลมหายใจยาวเหยียด  นี่เธอหวังอะไร หวังให้เขาตอบว่า “ ผมรู้สึก..ผมสัมผัสได้ ”  อย่างนั้นเหรอ บ้าไปแล้วแน่ๆ ยัยนัทธ์เอ๊ย หญิงสาวเผลอส่ายหัวให้กับความคิดของตนเอง  จนคนเฝ้ามองเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “ปวดหัวหรือครับคุณนัทธ์ ” มองสบตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของชายหนุ่มแล้วหัวใจหญิงสาวก็หวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก   จนต้องเสมองไปออกไปยังพื้นน้ำนิ่งสนิทอีกครั้ง  “อากาศเริ่มเย็นลงนะคะ ” “ใช่ฮะ..ที่นี่  ดึกๆ ลมจะยิ่งแรง  ยิ่งลมแม่น้ำยิ่งหนาวลึก”   “ขอโทษนะฮะ..”  หญิงสาวสะดุ้งนิดนึงกับเสียงกระซิบที่ดังขึ้นใกล้ตัว  หากยังไม่ทันหันกลับก็สัมผัสถึงความอบอุ่นบางเบาที่ตกกระทบลงบนไหล่ก่อนจะคลี่คลุมลงบนท่อนแขน  หญิงสาวไล่สายตาไปตามเสื้อนอกสีดำสนิทก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของ   เพียงเพื่อจะพบว่าดวงตาพราวระยับของชายหนุ่มนั้นอยู่ห่างกับเธอแค่คืบ . นัทธ์รู้สึกว่าหัวใจเธอเต้นช้าลง..ช้าลง..จนเกือบจะเป็นหยุดนิ่ง O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O จากคุณ : R^oy_kam - [ 19 ก.พ. 49 20:25:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ((ต่อค่ะ)) "สยาม.." สิ้นเสียงประกาศบอกสถานี  ประตูอัตโนมัติทุกบานก็เลื่อนเปิดออกพร้อมกัน หญิงสาวในชุดกระโปรงยิปซีสีสดใสตัวยาวขมวดคิ้วมุ่นกับความชุลมุนของผู้คนบนสถานี  มือเรียวกระชับสตอรี่บอร์ดแผ่นใหญ่ให้แน่นขึ้นเมื่อรู้สึกถึงแรงกระแทกจากทางด้านหลัง ให้ตาย!  ...ลูกค้าอะไรเอาแต่ใจที่สุด  บริษัทเธอมันเล็กจนเขาไม่คิดจะไปเหยียบเลยหรือไงนะ  ถึงต้องโทรศัพท์ไปบัญชาให้หอบ ‘บอร์ด’ แผ่นขนาดน้องๆ ฝาบ้านมารายงานผลที่ร้านอาหารกลางกรุงเช่นวันนี้ วันที่น้องบีทเทิ้ลลูกสาวสุดที่รักสตาร์ทไม่ติดเสียด้วยสิ! หญิงสาวนึกเจริญพรลูกค้า ‘ตัวจริง’ ต่อไปอย่างเข่นเขี้ยว .ครั้งที่แล้วก็ให้เธอมาแกร่วรออยู่เกือบชั่วโมง ดีนะที่คุณฐารีบมา  คิดถึงตรงนี้ริมฝีปากหยักบางก็แย้มเป็นรอยยิ้ม  คล้ายบรรยากาศใต้แสงเทียนบนโต๊ะอาหารริมแม่น้ำเมื่อคืนจะหวนกลับมาเต้นเร่าอีกครั้ง   หัวใจหญิงสาววับไหวจนต้องเผลอยิ้มกว้างเอากับป้ายทางออกเหนือศีรษะ เถอะ ถึงอีตาลูกค้าคนนี้จะผิดเต็มทุกประตู  แต่ก็มีเรื่องหนึ่งที่เธอจะต้องขอบคุณเขา ขอบคุณที่ทำให้เธอได้พบกับฐากูรอย่างไรล่ะ ถึงตรงนี้หน้าใสก็แปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงอีกครั้ง  เมื่อนึกได้ว่า เธอจะไม่ได้ประสานงานกับฐากูรอีกต่อไป  เมื่อเจ้าของโปรเจคท์ตัวจริงมารับหน้าเสื่อแทนแล้วเช่นนี้  หญิงสาวเผลอตวัดค้อนเอากับเสาต้นใหญ่ข้างหน้าราวกับมันเป็นคนที่กำลังนึกถึง!   ฉันขอถอนคำขอบคุณคืน!  ฮึ! นัทธ์เงยหน้าขึ้นมองป้ายทางออกอีกครั้ง  ก่อนสบถอย่างหัวเสียเมื่อพบว่าเธอเดินเลยมันมาแล้ว  ระหว่างหันรีหันขวางชั่งใจว่าจะเดินย้อนกลับไปทางเก่าหรือลงไปทางนี้เพื่อออกอีกด้านหนึ่งดี   อะไรบางอย่างสีขาวๆ ก็เคลื่อนตัวเข้ามาชนเธออย่างรวดเร็วและรุนแรง หญิงสาวอยากจะคิดว่ามันเป็น 'กำแพง' แต่...ไม่ใช่! 'กำแพง' คงไม่มีแขนตวัดรวบร่างของเธอไว้ไม่ให้เซถลาเช่นนี้หรอก และ..เมื่อนึกถึงสัมผัสที่โอบล้อมอยู่รอบเอว  หญิงสาวก็ชะงักก่อนจะเบี่ยงตัวออกมาจากอ้อมแขนนั้นอย่างรวดเร็ว 'กำแพง' ที่นัทธ์เข้าใจในตอนแรก  แท้ที่จริงแล้วคือชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง  ผิวขาวจัด  ดวงตาดำสนิทใต้แว่นสายตาแบบไร้กรอบกำลังจ้องมาที่เธอนิ่งๆ  มีวี่แววคลางแคลงพาดผ่านเพียงชั่วแวบก่อนจะจางหายเมื่อสบตากับเธอ  คิ้วหนาที่รับกับสันจมูกโด่งสวยเลิกขึ้นน้อยๆ  เมื่อเห็นเธอยังคงยืนจ้องมองเขาไม่วางตา... หญิงสาวหน้าร้อนวูบเมื่อรู้สึกตัวว่าเผลอจ้องมองชายหนุ่มแปลกหน้านานจนเขาจับได้  หากยังไม่ทันจะเอ่ยปากอะไร  ร่างสูงก็ก้มหัวให้เธอนิดนึงคล้ายอำลา  ก่อนจะเคลื่อนตัวลับหายไปท่ามกลางกระแสผู้คนบนลานกว้าง นัทธ์แทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามองตามร่างสูงของผู้ชายคนนั้นไปจนลับตา ..ความคุ้นเคย... O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O กระไอความเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศพร้อมกับเสียงเพลงจากประตูอัตโนมัติเป็นสิ่งแรกที่ต้อนรับ  เมื่อหญิงสาวก้าวเข้ามาในร้านอาหารที่ใช้เป็นสถานที่นัดพบในครั้งนี้   นัทธ์กำลังจะก้าวตรงไปยังโต๊ะประจำ  เมื่อพนักงานต้อนรับปราดมาขวางหน้าไว้พร้อมกับผายมือไปในทิศทางตรงกันข้าม โต๊ะที่มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้ว   หญิงสาวกะพริบตาปริบ  โอว .อุเหม่เจ้า! ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อ   ‘คุณลูกค้าอภิ..อัคร..มหา..โค-ตะ-ระพิเศษ’ ของพี่เจนมานั่งรอก่อน ขนาดมองไกลๆ  ‘คุณลูกค้า’ วีไอพีที่ทำให้เธอต้องหอบบอร์ดขึ้นรถไฟฟ้ามาพรีเซนต์ยังดูเฉียบเนี้ยบนิ้งคมกริบไปเสียทั้งเนื้อทั้งตัวขนาดนี้  นิสัยใจคอคงไม่ต้องพูดถึงเลยกระมัง เหอะ!   ผู้ชายขายน้ำหอม! อย่างไม่ทันจะประมวลผล ‘คู่ต่อสู้’ เอ้ย ‘ลูกค้า’  ต่อ  เสียงกระแอมเบาๆ  อย่างเกรงใจก็ดังขึ้นจากบริกรหน้าเจี๋ยมเจี้ยมที่ยืนตัวลีบอยู่ตรงหน้า  นัทธ์พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้  ก่อนจะสาวเท้าตรงไปยังโต๊ะในสุดชิดยกพื้นสูงที่ตั้งแกรนด์เปียโนตัวใหญ่ คุ้นเคย น่าแปลก ยิ่งก้าวเข้าใกล้เท่าไหร่  ความรู้สึกคุ้นเคยก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น จนร่างบางหยุดยืนนิ่งเมื่อเกือบถึงโต๊ะและคนร่างสูงเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสารพร้อมกับลุกยืนขึ้นเต็มความสูง ..ตาสบตา..ความคุ้นเคยบางอย่างวาบผ่านเข้ามาในความรู้สึก ...พี่จี... O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O หญิงสาวไม่รู้ว่าผ่านช่วงเวลาของการพูดคุยเพื่อแก้ไขรายละเอียดเรื่องงานต่างๆ  มาได้อย่างไร  รู้เพียงว่า..เป็นช่วงเวลาที่เคร่งเครียดที่สุดตั้งแต่คุยงานกับลูกค้ามาเลยทีเดียวเชียวล่ะ  ทั้งๆ  ที่แก้ไขเพียงรายละเอียดเล็กน้อยในการนำเสนอเท่านั้น  แต่เธอกับเขากลับมาพูดคุยยืดยาวราวกับจะยืดเวลาออกไปให้จบสิ้นลง แน่ละ..ก็ถ้าจบเรื่องงานก็ต้องเข้าเรื่องส่วนตัวน่ะสิ  ไม่ ไม่นะ เธอยังไม่พร้อม แต่คล้ายสัจธรรมข้อหนึ่งที่เธอเคยได้ยินอยู่เสมอกลับยิ่งตอกย้ำ งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา... จีรัณสรุปเรื่องงานทั้งหมดด้วยคำว่า  "พี่พอใจผลงานของนัทธ์มาก  ขอดูดีเทลตรงนี้อีกนิดเดียวก็โอเคแล้วล่ะ" แล้วต่างคนต่างนิ่งเงีบบคล้ายจะหยั่งท่าทีกันอยู่ในที  ก่อนที่จีรัณจะเอ่ยเสียงเรียบคล้ายเป็นคำชวนตามมารยาท  "ทานข้าวกันก่อนนะนัทธ์" หญิงสาวอึกอักอยู่ครู่เพื่อประเมินสถานการณ์   กำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธตามมารยาทอยู่แล้วเชียว  หากเสียงโครกครากจากที่ไหนสักแห่งดังขึ้นเสียก่อน  ที่ไหนน่ะเหรอ ก็จากที่ท้องเธออย่างไรล่ะ  น่าอายที่สุด!   จีรัณมองใบหน้าซับสีเลือดฝาดนั้นยิ้มๆ  “หิวก็ไม่บอก ”   เสียงนุ่มๆ  ที่เอ่ยล้อเลียนนั้นยิ่งทำให้ความร้อนบนใบหน้าหญิงสาววูบวาบขึ้นอีกหลายเท่า    ฮึ!  พี่จีนะ..พี่จี  ฝากไว้ก่อนเถอะ! และเหมือนจะรับรู้กระแสอาฆาตจากผู้หญิงตรงหน้าได้  เมื่อจีรัณหัวเราะเบาๆ  ก่อนยกมือเรียกบริกรเพื่อรับคำสั่ง ระหว่างที่ชายหนุ่มสั่งอาหาร  นัทธ์ก็ลอบสำรวจร่างสูงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างสงบ...เสื้อเชิ้ตสีวานิลลากลีบคมกริบกับเนกไทสีเทาเงินเรียบๆ  ไม่มีอะไรดึงดูดสายตา  หากแต่ดูดีอย่างน่าประหลาดเมื่ออยู่บนร่างสูงโปร่งของผู้ชายตรงหน้า  กอปรกับผิวหน้าขาวจัดตัดกับปากบางสีสดที่ยามแย้มยิ้มจะมีรอยบุ๋มเล็กๆ  อยู่ที่แก้มข้างซ้าย  ยิ่งทำให้ชายหนุ่นตรงหน้าเป็นคนทรงเสน่ห์ได้ไม่ยากเลย อ้อ!  พี่จีเปลี่ยนแว่นตาด้วย  จากแว่นสาตาหนาเตอะกรอบดำเทอะทะ  มาเป็นแว่นตาแบบไร้กรอบทรงเก๋..ดูดีกว่าเดิมตั้งเยอะ  น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว! "มีอะไรติดหน้าพี่หรือนัทธ์"  คนถูกลอบสำรวจสั่งอาหารเสร็จตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้  หันมาถามยิ้มๆ "เอ่อ..คือ..เปล่าค่ะ  นัทธ์กำลังคิดว่าแว่นพี่จีสวยดี"  อุบอิบตอบพลางยิ้มเรี่ยๆ ให้คนถาม  คำตอบคงยังไม่น่าพอใจเมื่อชายหนุ่มยังอมยิ้มเฉยคล้ายไม่เชื่อ  คนร้อนตัวจึงสำทับด้วยสีหน้าจริงจัง  "จริงๆ  นะคะ  นัทธ์ไม่ได้นินทาพี่จีในใจเลยจริงๆ"   เมื่อเห็นคนตรงหน้าเปิดยิ้มกว้าง  หญิงสาวก็รู้ทันทีว่าตัวเองก้าวลงหลุมที่ไม่ต้องออกแรงขุดไปเต็มๆ  จึงเผลอตวัดค้อนวงใหญ่ใส่คนที่ยิ้มนัยน์ตาพราวราวกับถูกอกถูกใจอะไรบางอย่างเสียเต็มประดา.. "พี่จี.." "นัทธ์.." แล้วต่างชะงักนิ่งกันไปทั้งคู่  ก่อนที่จีรัณจะเอ่ยยิ้มๆ  "เลดี้เฟริสท์" "คือ..นัทธ์จะขอโทษพี่จีเรื่องโทรศัพท์วันนั้นน่ะค่ะ   แล้วก็เรื่อง..." "ช่างมันเถอะนัทธ์"  ไม่ปล่อยให้หญิงสาวพูดจบ  ชายหนุ่มก็เอ่ยตัดบททันที  แล้วเสริมด้วยเสียงเรียบๆ ตามแบบฉบับว่า  "สำหรับทุกเรื่อง..พี่ว่าพี่เข้าใจนัทธ์นะ  ไม่ผิดหรอกที่นัทธ์จะต่อต้าน..ที่นัทธ์จะไม่ชอบพี่..."  เขาเห็นหญิงสาวตรงหน้าขยับจะพูดอะไรบางอย่าง  จึงยกมือห้ามแล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยไม่เปลี่ยนแปลงว่า  "พี่เองก็ไม่ชอบที่ขวัญพยายามจะก้าวก่ายเรื่องที่..น่าจะเป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างคนสองคน  นัทธ์พูดถูก  ขวัญสมควรจะเลิกเล่นเกมส์จับคู่ระหว่างพี่กับนัทธ์ได้แล้ว  ขอโทษแทนขวัญด้วยนะที่ทำให้นัทธ์ลำบากใจ" ชายหนุ่มร่ายยาวไม่เว้นวรรคให้เธอได้แทรกกลางใดๆ ได้เลย  พูดจบก็ยิ้มให้เธอแบบพี่ชายใจดีก่อนจะก้มหน้าจัดการอาหารที่ทยอยยกมาเสริ์ฟ  ปิดโอกาสให้เธอชี้แจงลงเพียงเท่านั้น.. หญิงสาวผ่อนลมหายใจออกช้าๆ  ทั้งๆ ที่จีรัณบอกว่า 'ไม่เป็นไร' แต่ไม่รู้ทำไมหัวจิตหัวใจเธอถึงได้ 'เป็นไร' คล้ายกับน้ำที่ยังคงมี 'ตะกอน' นอนนิ่งอยู่ก้นขวดเพื่อรอวันฟุ้งกระจาย .ทำไม??? O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O จากคุณ : R^oy_kam - [ 19 ก.พ. 49 20:28:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ((ต่อค่ะ)) "พี่จี..ทำไมพี่จีไม่ทำอะไรสักอย่าง"   "อะไรที่พี่ควรจะทำ"  จีรัณละสายตาออกจากหน้าคอมพิวเตอร์  คิ้วหนาคมเข้มเลิกขึ้นน้อยๆ เป็นเชิงล้อเลียนคนที่ยืนหน้าตูมสนิทอยู่ริมโต๊ะทำงาน "พี่จี!!!"  เจิมขวัญค้อนขวับก่อนจะกระแทกเสียงตอบ  "เพื่อนพี่จีกับยายนัทธ์ไปกินข้าวด้วยกันวันเว้นวันอย่างนี้  ภายใต้บรรยากาศโรแมนติกของแสงเทียน  สาวสวยกับชายหนุ่มไม่ขี้เหร่  โอ๊ย! ขวัญไม่อยากจะคิด" "ก็ไม่ต้องคิดสิยายตัวยุ่ง..มันเรื่องอะไรของเราล่ะฮึ!” เมื่อเห็นคนเป็นน้องยังหน้าคว่ำไม่สบอารมณ์  จีรัณก็ส่ายหัวด้วยความอ่อนใจ    “ขวัญ ขวัญจะคาดหวังอะไรพี่กับนัทธ์มากมาย  ก็เห็นแล้วนี่ทั้งพี่ทั้งนัทธ์เจอกันแล้ว อย่างที่ขวัญอยากให้เจอ  นัทธ์ก็มองพี่เป็น ‘พี่’ เหมือนเดิมส่วนพี่ก็มองนัทธ์เป็น ”  เสียงนุ่มคล้ายกับสะดุดอยู่ในลำคอนิดนึง  "เพื่อนขวัญ.. เป็นน้องสาวอีกคนหนึ่งของพี่  เท่านั้น .ไม่มีอะไรเลย"   มองสบตาคู่เล็กที่หรี่มองคล้ายประเมินความจริงในคำพูดจากน้องสาว  แล้วจีรัณก็ต้องเมินหลบ “โกหกใครก็โกหกได้  แต่โกหกหัวใจตัวเองมันยากนะพี่จี ”  คำพูดเรื่อยๆ  ที่ไม่ได้ยินจากคนเป็นน้องบ่อยนักราวกับมีดเล่มยาวที่ปักทิ่มเข้ากลางหัวใจ ชายหนุ่มประสานมือไว้ตรงหน้าอกก่อนหลับตาลงช้าๆ  ไออุ่นจากต้นแขนขาวเหมือนจะยังติดตรึงอยู่ที่ฝ่ามือ  เหมือนเช่นครั้งที่แขนเล็กๆ  เอื้อมคว้า โอบกอด  เหนี่ยว..รั้ง..ให้หล่นโครมลงไปในในกระแสน้ำสีน้ำตาลขุ่นของลำคลอง เพียงแวบเดียวเท่านั้น  ที่คล้ายอะไรแปลกๆ  มันอวลอลอยู่ในเนื้อตัว ร้อนวาบสลับกับเย็นวูบ วูบต่อมา..ความรู้สึกนั้นก็เหมือนจะจมหายไปกับสายน้ำที่ไหลวนอยู่รอบตัว  พร้อมกับเสียงใสๆ  ที่หัวเราะก้องพื้นน้ำ และไม่ยากเลย  ที่ความรู้สึกแสนแปลกเพียงวูบเดียวคล้ายลมพัดผ่าน  จะ..จาง..หายและกลืนกินไปในกระแสธารของวันเวลาที่พัดหมุนวนพาเขากันนัทธ์ให้เดินออกจากกัน..ห่างกัน..ห่างกัน.. จีรัณกดกระชับฝ่ามือลงบนหน้าอกข้างซ้ายอีกครั้ง ราวกับจะเก็บกลืนความอบอุ่นอ่อนหวานบางอย่างไว้ในหัวใจตลอดกาล O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O หลังจากรู้คำตอบในหัวใจพี่ชายแล้ว  แทนที่แม่สื่อจะสมหวัง  หากกลับต้องคิดหนักยิ่งกว่าเดิม  เมื่อคนเป็นพี่ไม่ให้ความร่วมมือในการจับคู่เลยสักนิด   แถมยังบอกให้เธอปล่อยมือจากเรื่องนี้เสียอีก  “พี่อยากให้ขวัญปล่อยเรื่องนี้ให้มันเป็นไปตามครรลองอย่างที่ควรจะเป็น  ความรู้สึกของหัวใจบีบบังคับกันไม่ได้หรอกนะขวัญ..” แปลว่าง่ายๆ  ก็คือ อย่ายุ่งนั่นเอง! พระเจ้า!  เธอมีพี่ชายเป็นพ่อพระตั้งแต่เมื่อไหร่กันนี่! เจิมขวัญแทบจะถอดใจกับความไม่อนาทรร้อนใจของพี่ชาย  นี่พี่จีทนเห็น ‘ของรัก’ ต้องตกไปอยู่ในมือ ‘มาร’ ได้อย่างไรกันนะ  เธอเป็นแค่น้องยังทนไม่ได้เลย ไม่ได้การ เธอต้องทำอะไรสักอย่าง คนเจ้าแผนการคิดจนหัวแทบแตกก็ไม่เห็นสักหนทางที่จะทำให้เพื่อนรักกับพี่ชายมาลงเอยกันได้... ..โอ๊ย..ทำไมทุกอย่างจะต้องมีอุปสรรคด้วยนะ 'อุปสรรค' งั้นหรือ? เจิมขวัญยิ้มเย็นปรายตามองโทรศัพท์  เมื่อมี 'อุปสรรค' เราก็ต้องกำจัดอุปสรรคนั้นออกไปสิ! O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O๐O๐๐O บนถนนสายหลักที่นัทธ์ขับรถผ่านแทบทุกวันดูคล้ายจะแปลกตาไปกว่าปกติด้วยแสงสว่างสดใสจากไฟถนนผสานกับแสงนวลจากพระจันทร์ดวงโตบนฟากฟ้าอาบไล้ให้ทุกตารางเมตรที่ปรากฏแก่สายตาสว่างวามกว่าที่เคยเป็น แปลก หรือเธอไม่เคยสังเกตเห็นเองกันแน่นะ ความคุ้นชินต่อสิ่งที่ได้สัมผัสในทุกวันทำให้เธอละเลยที่จะค้นหาความหมายและความงดงามจากมันหรือเปล่า หญิงสาวสะบัดศีรษะไล่คำถามแปลกๆ  ที่ปรากฏขึ้นในหัวใจทิ้ง  หากไม่สามารถไล่ความหนักอึ้งบางอย่างที่กดทับในหัวใจให้หายไปได้ อาหารค่ำสุดหรูกับ ‘คนพิเศษ’  ไม่ได้ช่วยบรรเทาความรู้สึกนี้ได้เลย  ทั้งๆ  ที่ฐากูรยังคงเป็นชายหนุ่มอารมณ์ดีที่สรรหาเรื่องราวสนุกสนานมากมายมาเรียกเสียงหัวเราะจากเธอเช่นเคย  มีแต่นัทธ์ที่รู้ เสียงหัวเราะที่ออกมานั้นไม่ได้ผ่านการสั่งการจากหัวใจ! รอยระยับในดวงตาของฐากูรถูกแทนที่ด้วยดวงตาดำสนิทหลังกระจกใส ของใครบางคน  มันทำให้หญิงสาวต้องเหยียบเบรกกะทันหันเมื่อสัมผัสได้ถึงเค้าลางของอาการแปลกๆ  ที่เกิดขึ้นกับตนเอง ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน .. นัทธ์ตัดสินใจเลี้ยวรถเข้าไปในลานกว้างใต้สะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาก่อนจะจอดนิ่งอยู่เช่นนั้น  ไฟราวประดับสะพานกระพริบวิบวับแข่งกับแสงดาวบนฟ้า นี่คงเป็นอีกหนึ่งความสวยงามในความเคยคุ้นที่เธอมองข้าม .   หญิงสาวปิดเปลือกตาลงช้าๆ    จู่ๆ  เสียงของเจิมขวัญก็ดังขึ้นในหัวใจ  'นัทธ์  แค่อาการสปาร์คระหว่างกันมันตัดสินไม่ได้หรอกนะว่าเขาเป็นคู่แท้ของแกจริงๆ' เสียงวี้ดยาว ราวกับใครมาเป่านกหวีดอยู่ข้างหูดังขึ้นในหัว  ก่อนจะตามด้วยอาการปวดจี๊ดที่ริมขมับ ทำไมล่ะ..ทำไมจะไม่ได้ ความรู้สึกสว่างวาบราวกับสปอร์ตไลท์ฉายนำทางเมื่อแรกพบ ความชอบ ไม่ชอบ ในสิ่งเดียวกัน ความเอาใจใส่ที่ชายหนุ่มคนนั้นมอบให้ ทั้งๆ  ที่พบกันเพียงไม่นาน แล้วอะไร มันยังขาดอะไรอีก หญิงสาวฟุบหน้าลงกับพวงมาลัย  ความหนาวเหน็บจู่โจมเข้าสู่หัวใจ   ร่างกายว่างเปล่าเบาโหวง ราวกับไม่เคยถูกเติมเต็ม! ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอเคยคิดว่าอีกครึ่งหนึ่งของหัวใจที่เฝ้าค้นหามาเนิ่นนาน .ถูกเติมเต็มเมื่อได้พบกับฐากูร หากแต่ไม่!  ไม่ใช่เลยสักนิด! มือบางความหาโทรศัพท์ในกระเป๋าก่อนจะหยิบขึ้นมากดเบอร์เพื่อนสนิท เอาเถอะ..ถ้าเจิมขวัญจะซ้ำเติมอะไรเธอตอนนี้เธอก็ยอมทั้งนั้น  ขอเพียงให้เธอได้คุยกับใครสักคนเท่านั้น เพียงเท่านั้น อาจมีสักครั้งที่เราสองคนผ่านทางที่วกวนอยู่ใกล้ๆ  กัน  ใบไม้เพียงใบหนึ่งหล่นตอนที่เดินผ่านฉันคงจะมองมัน...เมื่อเธอเดินผ่านมา อาจบางทีในเมืองกว้างใหญ่  หมอกและควันช่วยกันพรางตา  มีขอบรั้วขอบกำแพงสร้างมาตึกระฟ้าคอยบังเราอยู่.. เสียงเพลงรอสายเล่นวนซ้ำไปมาจนเกือบจบเพลง  และเธอเกือบจะถอดใจวางสายแล้วด้วยซ้ำ  เสียงตอบรับจากทางปลายสายจึงดังขึ้น  "ฮัลโหล..." เสียงทุ้มเรียบเรื่อยที่กระตุกหัวใจคนฟังให้วับไหว....ไม่ใช่เสียงเจิมขวัญ! "ฮัลโหล  นัทธ์ใช่มั้ย..ยังอยู่หรือเปล่าครับ "  เสียงนั้นถามซ้ำอีกครั้งเมื่อเธอไม่ตอบรับ "เอ่อ...ค่ะ  พี่จีหรือคะ"  ถามออกไปทั้งๆ ที่รู้ว่าใคร "ครับ  ขวัญออกไปข้างนอกแล้วลืมโทรศัพท์ไว้น่ะ  นัทธ์มีธุระด่วนอะไรหรือเปล่า" ใช่....เจิมขวัญลืมโทรศัพท์ไว้จริง  แต่เขาไม่ได้บอกเพื่อนของน้องสาวว่าเจิมขวัญจงใจลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องนอนเขา!   ยัยขวัญนะ ยัยขวัญ   ที่เขาพูดไปคงจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวายัยตัวดีเสียล่ะกระมัง “ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่เป็นไรค่ะพี่จี ”  เสียงเนือยๆ ของคนพูดกับเสียงลมอื้ออึงทางปลายสายทำให้จีรัณขมวดคิ้วนิดนึงก่อนเหลือบดูนาฬิกา  ห้าทุ่มสิบห้า! “นัทธ์ นั่นนัทธ์อยู่ไหนน่ะ  ไม่ได้อยู่ที่บ้านใช่มั้ย”  คนถามไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าน้ำเสียงที่เอ่ยออกไปนั้นเข้มงวดปานใด คนฟังได้แต่ยิ้มกับสายลมและแสงดาวเมื่อรับรู้ถึงกระแสเสียงข้นเข้มที่เจือปนด้วยความห่วงใยนั้น  “นั่งเล่นอยู่ริมแม่น้ำค่ะพี่จี  ว่าจะรอเคาท์ดาวรับวันวาเลนไทน์” “ไอ้ฐาอยู่ด้วยหรือเปล่า..” นัทธ์ขมวดคิ้วกับน้ำเสียงแปร่งๆ  ที่เอ่ยถามก่อนตอบด้วยเสียงเจือหัวเราะ  “คุณฐาเขาก็อยู่บ้านเขาสิคะพี่จี จะมาอยู่กับนัทธ์ได้ไงล่ะ ” เท่านั้น เท่านั้นเองจริงๆ  นัทธ์ก็ได้ยินเสียงสบถปนบ่นยืดยาวจากคนทางปลายสายก่อนจบด้วยประโยคที่ว่า  “รออยู่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวพี่ออกไปหา” หญิงสาวนิ่งมองโทรศัพท์งงๆ  ก่อนอะไรบางอย่างจะซ่านซาบในหัวใจช้าๆ  ราวกับการซึมแทรกของธารน้ำผึ้งหวานหอม . ไม่ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับ ‘ความรู้สึก’ แปลกๆ  นั้นนาน คล้ายไม่อาจยอมรับ   เมื่อร่างบางเปิดประตูก้าวออกจากรถเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์ยามค่ำคืน  กลิ่นสดชื่นของสายน้ำระเรื่อยไหลปลุกความทรงจำบางอย่างให้กลับเต้นเร่าขึ้นมาในความรู้สึกอีกครั้ง “นัทธ์..ปล่อยพี่ แค่กๆ ปล่อยพี่เดี๋ยวนี้นะ ”  แทนคำตอบแขนเล็กๆ  ยิ่งรัดคอคนพูดให้แน่นขึ้นอีกพร้อมกับทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงบนหลังของร่างสูงเก้งก้างที่ดิ้นรนอยู่ท่ามกลางกระแสน้ำ เสียงอึกอักคล้ายคนจะขาดใจ  ยิ่งทำให้เสียงหัวเราะเล็กๆ  ดังก้องท้องน้ำ ”ยอมนัทธ์หรือยาง..ง..ง..” เสียงเล็กๆ  ยานคางกระซิบถามริมหูพร้อมกับเพิ่มแรงรัดให้แน่นขึ้น  ฝ่ายเสียเปรียบกลั้นใจพยักหน้านิดนึงอย่างเสียมิได้   เพียงเท่านั้นเสียงหัวเราะเล็กแหลมก็ดังขึ้นอีกครั้งตรงข้ามกับแรงรัดที่ผ่อนลงนิดนึง  เพียงนิดเดียวเท่านั้น ฝ่ายเสียเปรียบก็กลับกลายมาเป็นฝ่ายได้เปรียบในทันที   เมื่อร่างสูงของเด็กชายกตวัดฉับกลับมาอย่างรวดเร็วพลิกแขนเล็กบางไขว้หลัง  และนั่นทำให้คนที่ไม่ได้ระวังจมดิ่งกินน้ำคลองไปหลายอึกเลยทีเดียว   ร่างบางของเด็กหญิงทะลึ่งพรวดขึ้นมาเหนือผิวน้ำอีกครั้งเพื่อสูดอากาศหายใจ  หากยังไม่ทันทั่วปอด  ก็ถูกมือที่มองไม่เห็นกดให้จมดิ่งลงไปในกระแสน้ำอีกรอบ ยิ่งดิ้นรนก็ยิ่งเหมือนแรงกดและแรงรัดรอบลำคอจะยิ่งมากขึ้นจนแทบจะทนไม่ไหว  สุดท้าย ร่างบางหยุดดิ้นรนคล้ายจะยอมรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นในไม่อีกนาทีข้างหน้า   หากเพียงวินาที .มือคู่เดิมที่ทั้งกดทั้งรัดแน่นให้เธอจมอยู่ใต้กระแสน้ำก็กลับดึงเธอขึ้นมาเหนือผิวน้ำคล้ายรับรู้ว่ากำลังจะหมดลมหายใจ   และก็มือคู่นี้อีกนั่นแหละที่บรรจงลูบหลังไหล่หน้าตาเนื้อตัวอย่างอ่อนโยนราวกับจะปลุกปลอบ คำว่า..ตบหัวแล้วลูบหลัง..สะกดยังไง นัทธ์ก็เพิ่งเข้าใจได้วันนั้น จากคุณ : R^oy_kam - [ 19 ก.พ. 49 20:34:54 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ((ต่อค่ะ)) “นัทธ์ ”  เสียงเรียกจากด้านหลังปลุกหญิงสาวออกจากภวังค์ความคิด คนที่นัทธ์หันไปพบราวกับไม่ใช่จีรัณ   ผู้ชายมาดเนี้ยบคนนั้นหายไปไหนกัน  คนที่นัทธ์เห็นตอนนี้คือชายหนุ่มธรรมดาคนหนึ่งในชุดกางเกงยีนส์สีซีดกับเสื้อยืดสีขาวธรรมดา  ผมที่เคยเรียบกริบอยู่เสมอนั้นสะเปะสะปะด้วยแรงลม   หากอะไรก็ไม่เท่าดวงตาคู่คมใต้เลนส์ใสที่วาบวาวด้วยแรงอารมณ์ ทำให้คนมองหนาวเยือกขึ้นมาทันที “พี่จี มารถแท็กซี่หรือคะ” เสียงใสปนขลาด  เอ่ยคำถามนำพร้อมเปิดยิ้มหวานประจบ “ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียว  ไม่รู้หรือไงว่ามันอันตรายแค่ไหน..”  จีรัณทำเมินกับรอยยิ้มที่ทำเอาหัวใจกระตุก   ไม่สนใจจะตอบคำถามของหญิงสาว  หากกลับตั้งคำถามเสียเอง “แหม พี่จี   นัทธ์บรรลุนิติภาวะมาหลายปีแล้วนะคะ” “บรรลุนิติภาวะแล้ว  ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีอันตรายนะนัทธ์  แล้วนี่ไอ้ฐาไปไหน  ทำไมมันปล่อยให้นัทธ์มานั่งอยู่คนเดียว”   หญิงสาวกลอกสายตาก่อนจะยักไหล่นิดๆ  คล้ายระอาคนถาม  หากน้ำเสียงกลับตรงกันข้าม  “นัทธ์กับคุณฐาไม่ได้ตัวติดกันนะคะพี่จี  แหม ” “ทะเลาะกันเหรอ ”   หญิงสาวส่ายหัวยิ้มๆ  ให้กับคำคาดเดาของคนช่างเดาก่อนเปลี่ยนเรื่องไปว่า  “แล้วพี่จีออกมาทำไมคะนี่  ดึกๆ  ดื่นๆ  อย่างนี้  บรรลุนิติภาวะแล้วไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีอันตรายนะคะ” เหมือนเปี้ยบ ไม่ผิดสักคำ ชายหนุ่มมองคนช่างยอกย้อนขวางๆ   ก่อนพาร่างสูงก้าวเข้ามายืนอิงขอบกั้นโลหะริมน้ำเคียงข้างร่างบาง  “พี่ก็เป็นห่วงเราน่ะสิ” คำตอบสั้นง่าย หากทำให้หัวใจคนฟังโลดแรงอย่างน่าประหลาด ลมแม่น้ำหอบเอาความฉ่ำเย็นขึ้นมากระทบผิวสัมผัส  หากคนทั้งสองกลับรู้สึกถึงความอุ่นซ่านบางอย่างที่รินไหลอยู่ในหัวใจ   อบอุ่น โดยไม่ต้องอาศัยเสื้อนอกตัวหนาปกคลุมผิวกาย ต่างคนต่างจมนิ่งอยู่กับความคิดของตัวเองเนิ่นนาน . “มองแม่น้ำแล้วนึกถึงเรื่องที่พี่จีแกล้งนัทธ์เมื่อตอนเด็กๆ เนอะ”   เสียงใสเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นคล้ายไม่อาจทนฟังเสียงหัวใจเต้นที่ชัดเจนซะเหลือเกินในความสงบงันของบรรยากาศ จีรัณปรายตามองคนพูดคล้ายจะค้อน  “มั่วแล้วเรา ใครแกล้งใครกันแน่พูดใหม่อีกทีซิ”   นัทธ์หันกลับมามองร่างสูงก่อนจะหัวเราะเบาๆ ให้กับกิริยาของพี่ชายเพื่อน    “พี่จีนั่นแหละแกล้งนัทธ์  จับนัทธ์กดน้ำ ” ยังไม่ทันสิ้นเสียงประกาศชี้แจงความผิด    นิ้วยาวๆ  ของคนฟังก็จิ้มลงมาบนหน้าผากนวล  “ไอ้ขี้โกง แล้วไอ้ตอนที่เราแกล้งห้อยหัวลงมาหลอกพี่น่ะเขาเรียกว่าอะไร  ฮึ!” หญิงสาวปัดนิ้วนั้นออกอย่างไม่จริงจังนักพลางหัวเราะเสียงใส  “แหม ก็เห็นพี่จีเก๊กขรึมซะเหลือเกิน  นัทธ์ก็อยากรู้นี่คะว่าจะมีอารมณ์อะไรบ้างหรือเปล่า  คิดแล้วก็ขำ..พี่จีจะหลบพ้นอยู่เชียว  แต่นัทธ์ก็มือตุ๊กแกคว้าคอไว้ได้ทัน .”   “หืม ใครว่าพี่จะหลบ”  คนถูกกล่าวหาทำหน้าคล้ายตัวถูกสบประมาทอย่างแรง     “อ้าว ก็นัทธ์เห็นพี่จีทิ้งหนังสือ  เตรียมชิ่งนี่ ” “มองโลกในแง่ร้ายจัง..สาวน้อย    นั่นน่ะพี่ตั้งใจจะเข้าไปช่วยเราต่างหาก  อะไรกัน..มาดอย่างพี่พอจะเป็นพระเอกไม่ได้เลยหรือไง” นัทธ์อยากจะหัวเราะกลับประโยคกึ่งๆ  ล้อเลียนนั้น  หากแววตาที่ไม่ได้บ่งบอกว่าล้อเล่นของคนพูด  กลับทำให้หญิงสาวนิ่งงัน  ไม่อาจทนสบตาแม้เพียงวินาที    สุดท้าย..จึงเบือนหลบออกไปมองพื้นน้ำที่ไหวพลิ้วเป็นระลอก ..มาดอย่างพี่พอจะเป็นพระเอกไม่ได้เลยหรือไง ประโยคเรียบๆ  หากสะท้อนก้องกลับไปกลับมาในหัวใจคนฟังราวกับคนพูดตะโกนก้องอยู่ท่ามกลางหุบเขา เป็นพระเอกไม่ได้เลยหรือ . เนิ่นนาน .ที่ต่างคนต่างจมดิ่งในภวังค์ความคิดของตัวเอง  ก่อนที่จีรัณจะเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้น “กลับกันสักทีดีมั้ย..เที่ยงคืนกว่าแล้ว” หญิงสาวพยักหน้าช้าๆ  โดยไม่มองหน้าคนชวน  ร่างบางกำลังจะหันกลับหากจากปลายตานัทธ์กลับเห็นแสงอะไรบางอย่ากะพริบวิบวับอยู่บนท้องฟ้า  “นั่นดาวอะไรคะพี่จี   กะพริบวิบๆ  อยู่ดวงเดียว” จีรัณหันไปมองตามสายตาของหญิงสาว  บนผืนฟ้าสีดำสนิทดาวดวงอื่นต่างหลับไหล  จะมีก็แต่ดวงดาราสีชมพูใสที่กะพริบวิบวับส่องแสงราวกับเป็นสัญญาณของบางสิ่ง  ชายหนุ่มยิ้มให้ดาวดวงน้อย   เอ่ยลอยๆ  กับคนข้างตัว  “ดาวประจำวันวาเลนไทน์มั้งนัทธ์ นี่รู้ตัวหรือเปล่าว่าเราก้าวเข้าสู่วันวาเลนไทน์แล้วนะ” เงียบไปอึดใจ  เสียงทุ้มจึงเอ่ยขึ้นเบาๆ   “Happy valentine day สาวน้อย” หญิงสาวจะคิดอะไรอยู่ก็สุดรู้  เมื่อมองดาวดวงนั้นเนิ่นนานก่อนจะหันกลับมาเปิดยิ้มใสให้กับร่างสูง “สุขสันต์วันวาเลนไทน์เช่นกันค่ะพี่จี” จีรัณทำเพียงกระตุกมุมปากเป็นรอยยิ้มที่แปลไม่ออกเป็นคำตอบรับ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ไกลๆ  ทำให้ร่างบางดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมโปงจนมิดก่อนซุกหน้าลงไปกับหมอนอีกชั้นหนึ่งเพื่อช่วยปิดกั้นเสียงรบกวน  เสียงนั้นเงียบหายไปจริงๆ  นั่นแหละ  หากยังไม่ทันหลับต่อ  แรงเขย่าราวกับเกิดแผ่นดินไหวและเสียงดังประมาณภูเขาไฟระเบิดก็ทะลุทะลวงโสตประสาทเข้าเสียก่อน “ขี้เซาจิงยัยนัทธ์  โทรศัพท์จากยอดชายนายฐากูร   จะรับไหมเนี่ย ถ้าไม่รับฉันจะได้กดทิ้งซะ..” คนที่กำลังงัวเงียชะงักนิดนึง ก่อนเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์เครื่องเล็กมาจากเพื่อนสาวอย่างเนือยๆ  และเพียงยกขึ้นแนบหู เสียงอีกฝ่ายก็ดังขึ้นราวกับรออยู่แล้ว   “Happy valentine day ครับคุณนัทธ์  ผมเป็นคนแรกที่ได้บอกคุณนัทธ์หรือเปล่าฮะเนี่ย ” นัทธ์ตอบรับอีกฝ่ายด้วยเสียงหัวเราะที่ไม่สดใสนัก นึกไปถึงคำ ‘Happy valentine day’ จากใครอีกคน เมื่อคืน   แล้วจึงเสชวนคุยไปว่า  “คุณฐาตื่นเช้าจังนะคะ” ฝ่ายโน้นหัวเราะตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี  “ก็เป็นเฉพาะวันพิเศษ  กับคนพิเศษเท่านั้นแหละครับ” นัทธ์หัวเราะแห้งๆ  กับคำตอบของอีกฝ่าย   เท่าที่คุยกันมาแม้ฐากูรจะเป็นคนสนุกสนานช่างพูดช่างคุยเพียงไร  แต่ก็ไม่เคยถึงขั้นเกี้ยวกันซึ่งๆ หน้า แบบนี้มาก่อน  เออ วันวาเลนไทน์นี่มันมีอิทธิพลต่อระดับน้ำตาลในเลือดของคนขนาดนี้เชียวเหรอ “เย็นนี้ทานข้าวกันนะครับคุณนัทธ์”   “เอ่อ..”   “นะครับ ” เสียงคล้ายจะอ้อนที่ดังมาตามสายทำเอาคนฟังลอบระบายลมหายใจยาวเหยียด  ก่อนตอบรับเบาๆ   นัทธ์วางโทรศัพท์ไปนานแล้ว  หากแต่ยังคงหลับตานิ่งอยู่ที่เดิม  ทำไมถึงได้รู้สึกว่าเป็นเช้าวันวาเลนไทน์ที่ไม่สดใสเอาเสียเลยนะ  ทั้งๆ  ที่ ‘คนพิเศษ’ ก็โทรมาอวยพรแต่เช้า   หากอะไรบางอย่างคล้ายสายหมอกบางเบาปกคลุมความรู้สึกให้ทึมทึบราวกับจะหายใจไม่ออกเช่นนั้น  แล้วนัทธ์ก็เลือกที่จะโทษว่าเป็นเพราะเธอไม่อยากเจอใครบางคนบนโต๊ะอาหารเช้าต่างหาก “อ้าว แม่คู้ณ หลับตาฝันหวานอยู่นั่นแหละ แค่ ‘คู่แท้’ โทรมาแฮปปี้วาเลนไทน์เดย์แค่เนี้ย  งานการจะไม่ไปทำเลยใช่มั้ย ” นัทธ์เปิดตามองคนพูดที่กำลังสาละวนอยู่กับกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ  บนโต๊ะเครื่องแป้ง   หากยังไม่ทันจะแก้ความเข้าใจผิดของเพื่อน เจิมขวัญก็หันมากำชับแกมสั่งอีกรอบ “เร็วๆ  นะนัทธ์  อย่ามัวแต่ฝันหวานถึงพ่อโซลเมทสุดที่รักล้นหัวใจ  วันนี้ฉันมีประชุมเช้า” สิ้นคำ ร่างเล็กๆ  ของเพื่อนสาวคว้ากระเป๋าก่อนจะลับหายออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว หญิงสาวระบายลมหายใจออกช้าๆ ก่อนลุกขึ้นจากเตียง   ถ้าเจิมขวัญจะหันมาฟังสักนิดก็คงจะได้ยินประโยคที่ว่า  “ฉันไม่อยากจะลุกเพราะไม่อยากจะลงไปเจอใครบางคนที่อยู่ห่างกันเพียงผนังห้องกั้นต่างหากเล่า ” ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : R^oy_kam - [ 19 ก.พ. 49 20:43:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ((ต่อค่ะ)) แล้วนัทธ์ก็ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพบว่าตลอดเวลาช่วงเช้าบนโต๊ะอาหารนั้นไม่มีใครบางคนมาร่วมด้วย    หากในความโล่งใจ  มีอะไรบางอย่างคล้ายความเสียดายเจือปนอยู่ใช่น้อย แล้วเขาไปไหนกันนะ..ทั้งๆ  ที่รถก็จอดอยู่หน้าบ้าน จะถามเจิมขวัญก็ไม่กล้า  แล้ววันนี้ก็ดูเหมือนแม่เพื่อนตัวดีจะอาการไม่ปกตินักเมื่อซ่อนหน้าอยู่หลังหนังสือพิมพ์แทบตลอดเวลา  นานๆ  จึงจะโผล่หน้ามาถามว่าต้องการอะไรเพิ่มหรือเปล่าเท่านั้น แปลก และผิดวิสัย ‘นายช่าง’ (ช่างซัก ช่างถาม ช่างสงสัย) ของยัยจอมยุ่งซะจริง  เจิมขวัญเงียบไปตั้งแต่เมื่อคืน  ไม่!  แม้แต่จะถามสักคำว่าเธอมากับจีรัณได้อย่างไรด้วยซ้ำ   ‘นัทธ์ อย่าขับรถกลับดึกๆ  คนเดียวเลย  นอนกับยัยขวัญที่นี่แหละ ’ ‘หรือถ้าไม่สะดวก   จะให้พี่ขับรถไปส่งก็ได้นะ  แล้วเอารถนัทธ์ไว้ที่นี่ ’ นึกภาพความโกลาหลของการขับรถส่งกันไปส่งกันมา ถ้าเลือกข้อเสนอข้อหลังของจีรัณแล้ว  เธอก็ตัดสินใจพยักหน้ารับข้อเสนอแรกอย่างไม่เกี่ยงงอน . จะเป็นไรไป..เจิมขวัญก็ไปนอนกับเธอบ่อยๆ  นี่นา หญิงสาวพยายามหาเหตุผลเพื่อลบความรู้สึกแปลกๆ  ในหัวใจ จนมาถึงตึกที่ตั้งบริษัท  เจิมขวัญก็ยังไม่ยอมปริปากเอ่ยถึงคนที่เธออยากรู้ว่าเขาหายไปไหน   ทั้งๆ  ทุกที  ‘คุณแม่สื่อ’ จะต้องป้อนข้อมูลของพี่ชายคนดีชนิดที่ไม่ให้มีช่องว่างในอากาศด้วยซ้ำ บ้าจริง! ทีวันที่อยากรู้กลับไม่บอก ทีวันที่ไม่อยากรู้กลับกรอกหูไม่หยุด คนอยากรู้คิดอย่างเข่นเขี้ยวเพื่อนสาว   สุดท้าย นัทธ์ก็ต้องเป็นคนเริ่มต้นเลียบเคียงถามเสียเอง ร่างเล็กๆ  ที่กำลังจะก้าวเข้าลิฟต์ปรายตามองคนถามนิดนึง  ก่อนตอบคล้ายพูดเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป  ไม่ใช่ด้วยความกะตือรือร้นอย่างเคย “อ๋อ..พี่จีมีประชุมด่วนที่บริษัทแม่น่ะ  บินไปตั้งแต่ตีสามแล้วล่ะ” เท่านั้น หัวใจที่กึ่งฟูกึ่งแฟบอยู่แล้ว   ก็ ‘ฟีบ’ ลีบลงคล้ายลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมในทันที ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เสียงกรี๊ดกร๊าดชื่นชมอะไรบางอย่างที่อยู่บนโต๊ะรับแขกเงียบลงทันทีที่นัทธ์ก้าวเข้าไปในบริษัท  สีหน้า ‘ไทยมุง’ แต่ละคนกรุ้มกริ่มเต็มไปด้วยอาการล้อเลียน  หากยังไม่ทันถาม   เจิมขวัญที่ตามเข้ามาด้วยก็ถลาเข้าไปหยิบ ‘ต้นเหตุ’ ที่วางนิ่งอยู่กลางโต๊ะขึ้นมาชื่นชม  “โอ๊ยยย..สวยสุดใจขาดดิ้นเลยค่ะพี่เจน  ของใครคะเนี่ย..”   โดยไม่รอฟังคำตอบจากเจนจบ  มือขาวก็พลิกการ์ดที่แนบมาขึ้นอ่านทันที “อ๊ะ..ของเธอนี่ยัยนัทธ์  จาก..” เสียงใสของคนที่อ่านการ์ดอยู่แจ้วๆ  ชะงักไปนิดนึง  ก่อนเอ่ยต่อ  “คุณฐากูร  แหม โทรไปแฮปปี้วาเลนไทน์เดย์แต่ไก่โห่  แล้วยังเซอร์ไพรส์ด้วยกุหลาบขาวเก้าสิบเก้าดอก อุว้าววว โรแมนติกซะไม่มี ” เจิมขวัญหันไปพยักเพยิดกับลูกคู่ที่ยืนล้อมวงอยู่  ก่อนหันมายื่นช่อดอกไม้ให้เจ้าของ  แล้วเอ่ยยิ้มๆ  “ขอโทษนะนัทธ์ที่ฉันดูนาย เอ้ย คุณฐาผิดไป  ที่จริงผู้ชายหัวใจโรแมนติกอย่างเขาก็เหมาะกับคนฝันๆ  อย่างแกดีนะ” ไม่!  ม่ายยย..นัทธ์อยากจะตะโกนบอกเพื่อนสาวแบบนี้เสียเหลือเกิน  หากที่ทำได้ก็เพียงพาตัวเองไปจมลงบนพนักนุ่มหลังโต๊ะทำงาน  ไม่!  แม้แต่จะหยิบช่อดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ใหญ่ยักษ์นั่นเข้ามาด้วย   โดยไม่รู้ว่าทันทีที่บานประตูห้องทำงานปิดลง   เจิมขวัญก็กดโทรศัพท์หาใครบางคนทันที เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทันทีที่นั่งโต๊ะ  ราวกับคนโทรมามองเห็นทุกอิริยาบถของหญิงสาว   “ชอบดอกกุหลาบที่ผมส่งไปมั้ยครับคุณนัทธ์”  เสียงนุ่มถามมาตามสาย  ไม่ต้องเดาว่าเป็นใคร   นัทธ์แทบจะหลับตานึกถึงนัยน์ตาพราวระยับของคนพูดออกเลยทีเดียว “สวยมากค่ะคุณฐา ขอบคุณมากนะคะ”  ใช่!  เธอไม่ปฏิเสธว่ากุหลาบสีขาวบริสุทธิ์ที่อัดแน่นอยู่ในช่อนั้นสวย..สวยมากทีเดียว   “ดีใจนะฮะที่คุณนัทธ์ชอบ ”  ชอบอย่างนั้นเหรอ เธอชอบมันหรือเปล่านะ “ .” “สงสัยคุณนัทธ์จะยุ่งอยู่  งั้นผมไม่รบกวนดีกว่า  เอาไว้เจอกันเย็นนี้ที่ร้านเดิมนะฮะ  ผมจองโต๊ะไว้แล้ว”     ความเงียบที่เกิดขึ้น  ทำให้คนทางปลายสายเอ่ยขึ้นด้วยความเกรงใจ “ .” “คุณนัทธ์ฮะ ” “ค่ะ  แล้วเจอกันนะคะคุณฐา” เธอได้ยินทุกประโยคที่ลื่นไหลมาตามสายโทรศัพท์  หากหัวใจกลับหนักอึ้งเกินกว่าจะตอบรับ    สัญชาติญาณบางอย่างของความเป็นผู้หญิงทำให้นึกรู้ว่า ‘อาหารค่ำ’ ในคืนนี้จะแกล้มไปด้วยบทสนทนาเรื่องอะไร หากเธอกลับไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด . ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เพียงบ่ายสามโมง นัทธ์ก็ก้าวออกจากบริษัท  ไม่ใช่เพราะอยากไปเจอคนที่นัดไว้  หากแต่เป็นเพราะบางสิ่งที่รบกวนอยู่ในหัวใจทำให้เธอทนนั่งเฉยอยู่ไม่ได้    หญิงสาวเดินทอดน่องไปตามถนนเส้นเล็กในย่านชื่อดังของวัยรุ่น      ร้านรวงต่างๆ ที่เคยคุ้น   มาวันนี้ทุกร้านกลับเปลี่ยนแปลงตัวเองด้วยการจัดประดับตกแต่งบรรยากาศร้านเพื่อให้เข้ากับเทศกาลแห่งความรักด้วยสีแดง  ชมพูและขาว  แม้แต่ร้านทำผมเจ้าประจำที่ ‘อิน’สีดำขนาดหนัก    ก็ยังอุตส่าห์ใช้ผ้าสีแดงสดมามัดกับกุหลาบขาวจับจีบระบายเป็นซุ้มหน้าร้าน . นัทธ์มองสีแดง ชมพู ขาว ของดอกกุหลาบ  ตุ๊กตา  ตึกรามบ้านช่อง ผ้าม่าน  เก้าอี้  ไม่เว้นแม้แต่พรมเช็ดเท้าสลับกับชายหญิงที่เดินจูงมือเกี่ยวก้อยกันราวกับโลกนี้มีเพียงสองเราด้วยหัวใจที่เต้นด้วยจังหวะสโลว์ คล้ายจะหมดแรง . จนต้องพาตัวเองไปหยุดนิ่งที่โต๊ะหินอ่อนใต้ร่มไม้ที่มีเด็กชายหญิงคู่หนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้ว ทั้งคู่เงยหน้าจากสมุดการบ้านขึ้นมองผู้มาใหม่นิดนึงก่อนจะยิ้มกว้างให้เช่นเด็กที่มีมนุษย์สัมพันธ์ดี  และกลับไปสนใจสิ่งที่ทำอยู่ต่อ .   ..มาดอย่างพี่พอจะเป็นพระเอกไม่ได้เลยหรือไง เพียงหยุดนิ่ง   บางคำถาม ที่พยายามจะลืม  กลับดังขึ้นในความรู้สึกอีกครั้ง  หญิงสาวทอดตามองรูปหัวใจดวงน้อยในสมุดที่เด็กชายกำลังระบายสีแดงสดทับลงไปอย่างบรรจง   จากความว่างเปล่า บนหน้ากระดาษค่อยๆ  ซึมซ่านด้วยสีแดงทีละน้อยๆ  จนเกือบเต็มดวง   แล้วบางอย่างก็วาบขึ้นในความรู้สึก หัวใจที่ถูกเติมเต็ม ใครบางคน ที่อยู่ใกล้ หากไม่ใช่เพียงแค่ทำให้หัวใจเต้นแรง แต่ต้องแฝงไปด้วยความอบอุ่นใจ ใครบางคน ที่อยู่ใกล้ หากไม่ใช่เพียงแค่ทำให้หัวใจหวั่นไหว แต่ต้องไม่ทิ้งความรู้สึกไว้วางใจ ใครบางคน ที่อยู่ใกล้ หากไม่ใช่เพียงแค่สายตามองเห็น แต่ต้องเป็น ความรู้สึกที่สัมผัสจากหัวใจ ความรู้สึก ที่ต้องใช้หัวใจสัมผัส รัก หากจะมีสัญญาณใดๆ  บ่งบอกถึงความเป็น ‘คู่แท้’  สัญญาณนั้นก็คงมีเพียงเสียงของหัวใจเท่านั้น ..มาดอย่างพี่พอจะเป็นพระเอกไม่ได้เลยหรือไง หญิงสาวหลับตาลงช้าๆ   สายเกินไปแล้วใช่มั้ยสำหรับคำถามนี้  คำถามที่มีคำตอบปรากฏอยู่ในหัวใจมาเนิ่นนาน  หากเธอเพิ่งจะค้นพบ เมื่อสายไป “ไม่มีคำว่าสายสำหรับ ‘ความรัก’  จริงหรือเปล่าคะพี่”  เสียงเล็กๆ ที่ดังขึ้นข้างตัวทำให้หญิงสาวลืมตาขึ้น  หนังสือกลอนสีชมพูใสเล่มบางถูกยื่นมาตรงหน้า     หญิงสาวจับนิ่งอยู่ที่ประโยคนั้นผ่านความพร่าเบลอของหยดน้ำที่มารวมกันอยู่ในดวงตาชั่ววินาที  ก่อนจะพยักหน้าแรงๆ  ให้กับดวงหน้าเล็กๆ  ที่จ้องเป๋งรอคอยคำตอบ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ มือบางควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าอย่างเร่งรีบ  พร้อมๆ  กับสองขาก็ก้าวจ้ำไปตามบาทวิถีด้วยความรวดเร็วไม่แพ้กัน  เสียเวลาค้นหาเบอร์ที่เคยเมมส่งๆ  ไปตอนเจิมขวัญยัดเยียดให้อยู่นาน  กว่าจะเจอ .หญิงสาวกดโทรออกทันทีโดยไม่รั้งรอ .  หากเสียงให้ฝากข้อความที่ดังกลับมาแทบจะทำให้หญิงสาวขว้างโทรศัพท์ทิ้งอย่างหัวเสีย ลองใหม่อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง คำตอบก็ยังเป็นเช่นเดิม . กรุณาฝากเสียงของท่านไว้หลังสัญญาณที่ได้ยินค่ะ พี่จี นัทธ์รักพี่จีนะ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 49 20:51:01 จากคุณ : R^oy_kam - [ 19 ก.พ. 49 20:49:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ((ต่ะค่ะ)) บรรยากาศในยามค่ำของคืนวันวาเลนไทน์ยิ่งกรุ่นกลิ่นอายของความรักและความโรแมนติกมากยิ่งขึ้นไปอีก  ด้วยแสงไฟระย้าสีชมพูแดงที่ถูกจัดวางไว้ตามมุมต่างๆ   ตามทางเดิน หญิงสาวก้าวผ่านความงดงามนั้นมาด้วยหัวใจสงบนิ่ง  เมื่อถึงร้านอาหารที่นัดหมายกับฐากูรเอาไว้ก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู  พรายน้ำบนหน้าปัดสว่างวามอยู่ในความสลัว เกือบสองทุ่มแล้วไม่รู้ว่าฐากูรจะยังอยู่หรือเปล่า . หญิงสาวมองผ่านบานกระจกใสของร้านที่ส่องให้เห็นเพียงแสงวอบแวมจากภายใน  ชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก่อนจะผลักบานประตูเปิดเข้าไป ข้างนอกว่ามืดแล้ว   ข้างในร้านมืดกว่าหลายเท่าด้วยมีเพียงแสงเทียนที่จุดเพื่อสร้างบรรยากาศโรแมนติกประดับอยู่บนโต๊ะและตามมุมหลักๆ  ของร้านไม่กี่มุม  เมื่อปรับสายตาให้ชินกับความมืดได้แล้ว  หญิงสาวก็เพ่งมองไปที่มุมในสุดของร้าน ไม่มีใครสักคนนั่งอยู่ หรือฐากูรจะกลับไปแล้ว ระหว่างที่ลังเลอยู่นั้นเอง  บริกรในเสื้อเชิ้ตสีชมพูสด(รับวันวาเลนไทน์)  ก็ก้าวเข้ามาค้อมแทบจรดพื้น  “เชิญที่โต๊ะเลยครับ  คุณผู้ชายฝากบอกว่า เดี๋ยวมาครับ” หญิงสาวพยักหน้ารับนิดนึงก่อนสาวเท้าตรงไปยังโต๊ะในสุดชิดยกพื้นสูงที่ตั้งแกรนด์เปียโนสีดำเป็นมันปลาบ เพียงลงนั่ง  เสียงเพลงโปรดก็ดังขึ้นจากมุมที่ตั้งเปียโตตัวใหญ่สะท้อนก้องไปทั่วร้านเล็กๆ  แห่งนั้น หัวใจหญิงสาววูบไหวเมื่อได้ยินเสียงเพลงโปรดกังวานก้อง สิ่งที่ฉันหวัง  สิ่งที่ฉันคอย   อาจดูเหมือนเลื่อนลอย  เกือบจะฝันไป   มองหาคนคนหนึ่ง  ที่ไม่รู้เป็นใคร  และไม่รู้เมื่อไหร่  จะพบคนผู้นั้น ส่วนชีวิตฉันบอกเลยว่ามี   เจอะคนที่แสนดีอยู่ทุกๆ  วัน   เพียงแค่ไม่มีใครที่จะฝันตรงกัน  แต่ว่าฉันมั่นใจ จะพบในไม่ช้า อาจบางที  ในเมืองกว้างใหญ่   หมอกและควันช่วยกันพรางตา  มีขอบรั้ว  ขอบกำแพงสร้างมา   ตึกระฟ้าคอยบังเราอยู่ เสียงปรบมือที่ดังกึกก้องปลุกให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์   ทันได้เห็นนักเปียโนหนุ่มเสียงนุ่มลุกขึ้นยืนและโค้งช้าๆ  รับเสียงชื่นชมจากคนฟัง  เพียงวินาทีหญิงสาวก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อร่างสูงก้าวออกมาจากเงามืดหลังเปียโนตัวใหญ่ แสงสลัวจากแชนเดอเลียกลางร้าน  เผยให้เห็นใบหน้าขาวสะอาดกับจมูกโด่งเป็นสันรับกับคิ้วหนาเข้ม  และริมฝีปากที่เผยรอยยิ้มกว้างจนปรากฏรอยบุ๋มที่ข้างแก้มซ้าย . รอยยิ้มที่ส่งตรงมาให้เธอโดยเฉพาะ! “ขอบคุณมากครับสำหรับเสียงปรบมือให้กำลังใจมือสมัครเล่นอย่างผม ”  เสียงฮือฮาดังขึ้นเบาๆ  จากโต๊ะต่างๆ  เมื่อ ‘มือสมัครเล่น’ เอ่ยจบประโยค “และขอบคุณทางเจ้าของร้านที่เปิดโอกาสให้ผมได้ขึ้นมาเล่นเพลงเพลงนี้ ซึ่งเป็นเพลงโปรดของ ผู้หญิงคนหนึ่ง   เธอเป็นคนที่ทำให้วันวาเลนไทน์ในปีนี้ของผมมีความหมายมากมายเหลือเกิน ”  เสียงนุ่มทอดอย่างอ่อนโยนพร้อมกับสายตาที่ทอดตรงไปยังใครคนหนึ่งที่นั่งอยู่โต๊ะแรกถัดจากยกพื้น “ผมขอมอบเพลงนี้ให้กับเธอครับ นัทธ์” จีรัณก้าวลงจากเวทีตรงไปยังโต๊ะที่หญิงสาวร่างแบบบางนั่งอยู่   นัยน์ตาดำสนิททอดมองหญิงสาวด้วยประกายหวานล้ำอย่างที่อยากจะมองมาตลอดชีวิต   ไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังความรู้สึกใดๆ  อีกต่อไป   เมื่อพบว่าหญิงสาวก็รู้สึกไม่ต่างกับเขาเลยสักนิด   ประโยคบอกรักด้วยน้ำเสียงหวานที่ได้ฟังทางโทรศัพท์ ราวกับจะดังก้องอยู่ข้างหู พี่จี นัทธ์รักพี่จีนะ “ขอพี่นั่งด้วยคนได้มั้ย ”    หน้าใสส่ายศีรษะช้าๆ  ลูกแก้วสีน้ำตาลใสจับมองใบหน้าขาวของชายหนุ่มนิ่ง  ก่อนร่างบางจะลุกขึ้นยืน  จีรัณเห็นริมฝีปากหยักสวยเม้มแน่นคล้ายกำลังสะกดอารมณ์อะไรบางอย่าง  หากยังไม่ทันคิดอะไรต่อจากนั้น    คนตัวเล็กกว่าก็ก้าวเข้ามายืนชิด  พร้อมกับเงยหน้าขึ้น “ถ้านัทธ์ให้พี่จีนั่ง แล้วนัทธ์จะกอดพี่จียังไงล่ะคะ ” อึ้งไปเพียงเสี้ยววินาที   จีรัณก็เปิดยิ้มกว้าง กว้างกว่าเดิมอีกหลายเท่า  เมื่อเปิดอ้อมแขนโอบกอดร่างบางที่ซุกหน้าลงกับอกกว้างแนบแน่น เงียบ ไม่มีกระแสไฟฟ้าวิ่งปราดไปทั่วร่างทั้งสอง  จะมีก็แต่ความรู้สึกบางอยางที่อุ่นวาบจากปลายนิ้วแล่นปราดเข้าสู่หัวใจทั้งสองดวง   แล้วมันจะไปทำปฏิกริยากับสมองส่วนใดก็สุดรู้เมื่อคนตัวเล็กเขย่งปลายเท้าขึ้นแตะริมฝีปากแผ่วเบาที่ปลายคางสากของร่างสูง “ต่อให้ไฟช็อตหรือลัดวงจร นัทธ์ก็ไม่สนแล้วล่ะค่ะพี่จี  นัทธ์ขอแค่เป็นพี่จีเท่านั้นพอ ” หญิงสาวซุกตัวลงกับอกกว้างของชายหนุ่มอีกครั้ง  พร้อมกับอ้อมแขนแข็งแรงที่โอบกระชับร่างแบบแนบแน่นราวกับจะกักขังหน่วงเหนี่ยวเอาไว้ใกล้ตัว ใกล้หัวใจ ตลอดไป ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ร่างสองร่างในเงามืดหันมายิ้มให้กันอย่างลืมตัวกับความสำเร็จที่ปรากฎก่อนคนตัวเล็กกว่าจะนึกได้สะบัดหน้าพรืดกลับไปทิศทางที่พี่ชายกับเพื่อนยืนอยู่เหมือนเดิม  แต่ก็ไม่วายพูดอย่างโอ่ๆ  “เนี่ย..ถ้าไม่ได้แผนรุกฆาตของฉันนะ  พี่จีกับยัยนัทธ์ไม่มีทางแฮปปี้เอนดิ้งแบบนี้หรอก” “เฮ้ย!  ได้ไงกันน้องขวัญ  แผนนี้พี่ก็มีส่วนคิดกว่าครึ่งนะ  โมเมเอาไปเป็นของตัวเองเฉย ”  ประโยคสุดท้ายงึมงัมอยู่ในลำคอ  แต่คน ‘โมเม’ ก็หูดีใจหาย  เมื่อเห็นมาถามกลับเสียงห้วน “คุณว่าอะไรฉัน” “อ๋อ..พี่บอกว่าถ้าไม่ได้พระรองที่ยอมเสียสละหัวใจดวงน้อยๆ  เพื่อให้นางเอกกับพระเอกได้สมหวัง  ไอ้จีกับคุณนัทธ์ก็ไม่มีทางแฮปปี้อย่างนี้ร้อก ก..ก” เจิมขวัญเหยียดริมฝีปากเป็นเชิงเยาะพลางปรายตามองหน้า ‘พระรอง’ “ฮึ!  เสียสละ!  อย่ามาอ้างหน่อยเลยคุณ  ถ้าไม่ใช่เพราะฉันปากเปียกปากแฉะอ้อนวอนให้คุณถอย  คุณก็เดินหน้าจีบยัยนัทธ์ไม่ติดเบรกหรอก ใช่มั้ยล่ะ” ฐากูรนึกถึงคำ ‘อ้อนวอน’ ของหญิงสาวแล้วก็ต้องเบ้หน้า  น้องไอ้จีตกภาษาไทยแหงๆ  ที่หญิงสาวตรงหน้าทำเมื่อครั้งนัดเขาออกมาคุยเรื่องปฎิบัติการต่อจิ๊กซอว์หัวใจ(ตามที่เจ้าตัวเรียก)  มันเรียกว่า ‘ข่มขู่’ ชัดๆ  ประมาณว่าถ้าไม่ทำตามฉันบอกแกต้องตาย .เลยทีเดียว “ไงล่ะ  เถียงไม่ออกล่ะสิ”  หน้าใสยิ้มเย้ยหวานหยด “ไม่อยากจะเถียงกับเด็กสิบขวบต่างหาก ”  ประกายวาววับจากดวงตารีเล็กในเงามืดทำให้ฐากูรยกมือห้ามก่อนแม่เจ้าประคุณจะแสดงอิทธิฤทธ์อะไรออกมา  ชายหนุ่มเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเป็นงานเป็นการไม่แววยั่วล้อเช่นที่เคย  “เอาเถอะ  พี่ยกผลงานนี้ให้น้องขวัญก็ได้  แต่เรื่องจีบคุณนัทธ์ พี่สาบานได้เลยว่า..ไม่เคยแม้แต่จะคิด ” ริมฝีปากคนฟังเหยียดออกอีกครา  คนพูดได้แต่ส่ายหัวช้าๆ  “เฮ้อ!  พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมต้องมานั่งอธิบายให้น้องขวัญฟัง .”  ปากบอกไม่รู้  แต่ดวงตาพราวระยับบ่งบอกว่าเจ้าตัว ‘รู้’ อยู่เต็มอกเชียวล่ะ  “พี่ก็แค่อยากจะบอกว่าพี่เอ็นดูคุณนัทธ์เหมือนน้องสาว  แล้วก็รู้มาตั้งนานแล้วด้วยว่าไอ้จีมันชอบคุณนัทธ์  ถ้าไม่เชื่อนะ น้องขวัญลองกลับไปแอบเปิดกระเป๋าตังค์มันดูเลยก็ได้  หลังรูปที่น้องขวัญถ่ายกับมันวันรับปริญญามีรูปคุณนัทธ์แปะทับอยู่ ”   คนพูดแกล้งทอดเสียงหยั่งท่าทีคนฟัง  แล้วก็ได้ผลชะงัดนัก  เมื่อนัยน์ตารีเล็กเบิกกว้าง  ยกแขนขึ้นเท้าคางเตรียมฟังต่ออย่างตั้งใจเลยทีเดียวเชียว   เห็นท่าอย่างนี้มันน่า น่า น่า..จ เอ่อ ‘แกล้ง’  ซะจริงเชียว  ชายหนุ่มคิดอย่างมาดหมายอยู่ในใจ  หากปากกลับเอ่ยต่อเรื่อยๆ “ไอ้จีก็เหมือนคุณนัทธ์นั่นแหละ  ถ้าไม่ถึงที่สุด  ก็ไม่ยอมรับหัวใจตัวเองง่ายๆ  พี่ถึงต้องรุกคุณนัทธ์อย่างที่เห็นนั่นแหละ แล้วก็กลายเป็นยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว   เอ้ย!   ไม่ใช่สิ  ยิงศรครั้งเดียว ทะลุหัวใจสองดวงต่างหาก” ฐากูรมองใบหน้าเล็กๆ  ที่ยื่นมาแทบจะชิดใบหน้าเขายิ้มๆ  “ว่าไง มีอะไรสงสัยอีกมั้ย  ดีเหมือนกันนะเคลียร์กันให้จบๆ  เราจะได้คบกันอย่างสบายใจไง ”   เจิมขวัญตาเหลือก  รีบถอนหน้ากลับไปวางไว้ที่มุมเดิมทันที เสียงใสตวาดแว้ด  “จะบ้าเหรอ  ใครจะไปคบกับคุณ ”   “ชู่ววว์ เบาๆ  สิน้องขวัญ    ไม่ต้องรีบประกาศให้โลกรู้ว่าเราเป็นแฟนกันเร็วขนาดนี้ก็ได้ ..”   ฐากูรได้แต่ลอบยิ้มขำเมื่อมองสบตาวาววับเอาเรื่องของหญิงสาว  ช่างขัดกันสิ้นดีกับหน้าใสที่แดงซ่านเต็มไปด้วยร่องรอยความขัดเขิน “คุณ ฉันไม่เคยเห็นใครหลงตัวเองเท่าคุณมาก่อนเลย” “พี่อาจจะเคยหลงตัวเอง  แต่นับตั้งแต่วันนี้มันจะเป็นอดีต  เพราะ .ต่อไปพี่จะหลงรักน้องขวัญเพียงคนเดียว .” เจิมขวัญได้แต่อ้าปากค้าง  มองหน้าคนพูดแบบไม่เชื่อสายตา ความร้อนทั้งหมดวิ่งจี๋มารวมกันที่ใบหน้า   หัวใจแทบทะลุออกมานอกอก  “คุณ คุณ คุณมัน ” “บ้าที่สุด”  พร้อมกับจบประโยคนั้นกำปั้นเล็กๆ  ก็ลอยหวือมาปะทะดวงตาพราวระยับของคนพูดโครมทันที  ร่างเล็กสะบัดลุกพรืดจ้ำออกจากร้านแบบไม่ดูผลงาน ทิ้งคนข้างหลังให้กุมตาโอดโอยรำพึงรำพันปลอบใจตัวเองอยู่คนเดียว  “เอาวะไอ้ฐา   ผู้หญิงด่าแปลว่าผู้หญิงรัก  ผู้หญิงต่อยแปลว่าเขารักเอ็งสุดขั้วหัวใจ ” แต่เราก็หากันจนเจอ  มันนานแค่ไหนที่รอที่เธอมา รู้สึกไหมว่าชีวิตคุ้มค่าเมื่อมีใครสักคนข้างกาย   เกิดมาเพื่อหาใครคนหนึ่ง  เป็นคนที่ฟ้าสร้างมาตรงใจ เราต่างรู้โลกมันแสนกว้างใหญ่   แต่มันคงไม่ยากเกินไป ที่ฉันจะพบเธอ . ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ T-H-E-E-N-D แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 49 10:25:11 แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 49 21:35:26 จากคุณ : R^oy_kam - [ 19 ก.พ. 49 20:56:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาตามอ่านแบบติดๆ น่ารักจัง พี่จี โอ้ หลงไปแล้น ชอบผู้ชายปากแข็ง น่ารัก จากคุณ : mrs_ricken - [ 19 ก.พ. 49 21:18:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หลังจากที่ลงบทนำไปตั้งแต่ต้นเดือน  คนเขียนก็หายตัว(และหัว) ไปอย่างไร้ร่องรอย  ขอโทษมากๆ  เลยค่ะสำหรับคนที่ติดตามอ่าน(_/l\_)   ทั้งๆ  ที่ตั้งใจจะให้เป็นเรื่องสั้นรับวันวาเลนไทน์แท้ๆ   แต่มาลงช่วงนี้คนอ่านคงต้องย้อนไป 'อิน' กับบรรยากาศนิดนึงนะคะ^^ ขอบคุณคนอ่าน `•่‘Meif`•่‘ ขอบคุณสำหรับรอยยิ้มค่ะ ^_______^ `•่‘nongwin`•่‘ เหะๆ  ไม่รู้ว่าตอนนี้จะยังรออยู่หรือเปล่าน้อ??? (คนเขียนก็ชอบเพลงนี้เหมือนกันค่ะ^^) `•่‘คณิตยา`•่‘   ไม่รู้ว่าจะหวานเฉพาะชื่อเรื่องหรือเปล่า...^^ อ่านแล้วฝากติชมด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ   `•่‘จอมยุทธ์แห่งสายหมอก`•่‘ แฮปปี้เอนดิ้งไปทั้งสองคู่.. หวังว่าคงจะชอบนะคะ   `•่‘scottie`•่‘ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ^^   `•่‘pinkwitch`•่‘ หวังว่าคงจะยังรออ่านอยู่นะคะ เอิ้กส์ส์ส์... >___<   `•่‘ข้าวต้มน้ำวุ้น`•่‘ ไม่ให้คนอ่านคอยนาน.. แต่ให้คนอ่านคอยนานมากกก..ต่างหาก.. เหะๆ   `•่‘pomb_pomb`•่‘ ขอบคุณค่ะ ติดตามกันต่อไปนะคะ^^ `•่‘อันติกา`•่‘ อยากจะบอกว่าเหมือนคุณอันติกาเลยค่ะ คือ..ไม่ค่อยอ่านเรื่องของคนแต่งที่นามปากกาเป็นภาษาอังกฤษ (แต่กลับใช้ซะเอง ><") ส่วนเพลงนี้..ฟังครั้งแรกก็คิดอยากแต่งแล้วล่ะค่ะ แต่พล็อตยังไม่ถูกใจ  จนวันหนึ่ง...ได้ไปนั่งรอเพื่อนบนสถานีรถไฟฟ้า อยู่ดีๆ  ก็ปิ๊งพล็อตนี้ขึ้นมาค่ะ `•่‘`•่‘`•่‘`•่‘`•่‘`•่‘`•่‘`•่‘`•่‘`•่‘`•่‘`•่‘`•่‘`•่‘`•่‘`•่‘`•่‘`•่‘`•่‘`•่‘ จากคุณ : R^oy_kam - [ 19 ก.พ. 49 21:22:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 `•่‘mrs_ricken`•่‘ มาเป็นคนแรกเลย..ขอบคุณค่ะ เอ..ชอบทั้งผู้ชายเย็นชาทั้งผู้ชายปากแข็ง โอวววว...สเปกแปลกเจงๆๆๆ คับ แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 49 22:30:53 จากคุณ : R^oy_kam - [ 19 ก.พ. 49 21:27:38 ]

ความคิดเห็นที่ 12 'บางสิ่ง'  ที่ไม่ใช่คฑา(คทา)วิเศษ..หรือ..ไม้เท้ากายสิทธิ์ หากแต่เป็น 'บางสิ่ง' ที่ 'หัวใจ' เท่านัน(นั้น)จะสัมผัสได้! .......... หวานค่ะ...น่ารักมาก อ่านแล้วยิ้ม ^___________^ จากคุณ : คณิตยา - [ 19 ก.พ. 49 21:29:49 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หวาน น่ารักมากๆ เลยค่ะ หยวนๆ นะ ยังไงเดือนกุมภา ก็ยังคงเป็นเดือนแห่งความรักอยู่ดี จากคุณ : ชมสิจ๊ะ - [ 20 ก.พ. 49 01:01:36 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ^________^ จากคุณ : Meif - [ 20 ก.พ. 49 01:19:20 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณสำหรับเรื่องหวานๆเรื่องนี้ค่ะ จากคุณ : nongwin - [ 20 ก.พ. 49 09:14:57 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อุ่นอวลไปด้วยกลิ่นของความรัก.. ประทับใจทั้งความรักของพี่จีกับนัทธ์ และความน่ารักน่าหยิกของเจิมขวัญค่า ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านค่ะ^o^ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 20 ก.พ. 49 11:41:19 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คู่ของฐากูรน่าจะผ่อนคลายดีเนอะ จากคุณ : scottie - [ 20 ก.พ. 49 16:48:51 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จากคุณ : an_an_ant - [ 21 ก.พ. 49 13:08:13 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านจบแล้วกรี๊ดไป สิบแปดตลบ น่ารักมากกกก อย่างพี่ฐานี่เขาเรียกว่ามั่วนิ่มนะ จากคุณ : pinkwitch - [ 21 ก.พ. 49 14:18:57 ]

ความคิดเห็นที่ 20 น่ารักมากเลยค่ะ แต่ความจริงคนรับผิดชอบเรื่อง "นาร์ซิสซัส" นี่น่าจะเป็นนายฐานกูรมากกว่านา อิอิอิ อ่านท้ายเรื่องแล้วเหมาะมาก 5555555 จากคุณ : wayo - [ 22 ก.พ. 49 03:14:13 ]

ความคิดเห็นที่ 21 จบแล้วเหรอ เด๋วต้องไปตามอ่าน เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 22 ก.พ. 49 11:14:30 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ยังอ่านไม่จบค่ะ แต่อยากให้พี่จีเป็นพระเอกนะ ไว้มาอ่านอีกรอบแล้วจะเมนท์อีกทีนะคะ กลับมาอ่านแล้วค่ะ พี่จีน่ารักจัง ส่วนคู่ที่ 2 ก็น่ารักน่าหยิกไม่แพ้กัน แล้วแต่งมาให้อ่านอีกนะคะ แก้ไขเมื่อ 03 มี.ค. 49 18:16:52 จากคุณ : อันติกา - [ 24 ก.พ. 49 10:54:43 ]