ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อนะคะ) หญิงสาวเผลอถอนหายใจออกมายาว ๆ แล้วลุกขึ้นวิ่งย่ำผืนทรายทีละก้าว ทิ้งรอยเท้าจาง ๆ ระหว่างรายทางลงสู่ท้องทะเล ปล่อยให้ผืนน้ำโอบคลุมร่างเธอ ทีละนิด ทีละนิด จากปลายขา สู่ช่วงเอว อก และลำคอ “คุ้ณ คุ้ณ อย่าคิดอะไรสั้น ๆ นะ” เสียงตะโกนเข้มดังฝ่าสายลมมาจากหาดทราย เหลือเป็นเสียงเบา ๆ เมื่อมาถึงหญิงสาว ที่กำลังดำผุดดำว่าย ผลุบโผล่เป็นระยะ “คุณ ๆ เป็นอะไรหรือเปล่า รอก่อนนะ เดี๋ยวผมจะลงไปช่วยคุณ” เสียงตะโกนยังดังต่อเนื่อง พร้อม ๆ กับเสียงวิ่งย่ำเท้าบนผืนทราย ลงสู่ท้องทะเลอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มคว้าตัวหญิงสาว ที่กำลังผลุบโผล่ในท้องน้ำ และดึงตัวโผขึ้นสู่เหนือน้ำ กึ่งลากกึ่งดันตัวหญิงสาว เพื่อขยับเข้าหาฝั่ง “คุณ คุณ เป็นอะไรไหม ไม่ต้องกลัวนะ อีกแป๊บก็จะถึงฝั่งแล้ว” ชายหนุ่มพูดระลักละล่ำ สลับกับเสียงหายใจหอบ ๆ “นี่คุณอีกแล้วเหรอ แล้วมาจับตัวชั้นไว้ทำไม” หญิงสาวตะโกนขึ้น ก่อนจะจมน้ำลงไป แล้วโผขึ้นมาหลังสำลักน้ำอึกใหญ่ “คุณจะทำอะไรชั้น บ้าหรือเปล่าเนี่ย” “อ้าว ก็คุณกำลังจะจมน้ำ ผมอุตส่าห์มาช่วยนะ” ชายหนุ่มอธิบายเสียงหอบ ๆ “บ้าเหรอ ชั้นว่ายน้ำเล่นอยู่ดี ๆ คุณก็มากดชั้นจมน้ำเนี่ย” หญิงสาวทำเสียงเขียวใส่ ก่อนจะพูดต่อ “แล้วก็ปล่อยตัวชั้นได้แล้วนะ อีตาบ้า” “อ้าวเหรอ จึ๋ยยย ไหงเป็นงี้ล่ะ” ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อย ๆ “ปล่อยตัวชั้นได้แล้ว คนบ้า คนผีทะเล อยู่ ๆ ก็มาจับกดน้ำ” หญิงสาวสะบัดหลุดออกจากการถูกโอบตัว “มาช่วยเหรอ ฮึ จะฆ่ากันให้ตายสิไม่ว่า” หญิงสาวพูดเสียงดัง แล้วว่ายน้ำเข้าหาฝั่งอย่างรวดเร็ว จากนั้น ก็วิ่งย่ำผืนทรายหายไปกับสายตาของชายหนุ่ม “เฮ้อ....ซวยจริง ๆ ใครจะไปรู้ล่ะว่า ว่ายน้ำเล่น ก็เห็นผลุบโผล่เหมือนคนจมน้ำนี่หว่า” ชายหนุ่มส่ายหัว รำพึงกับตัวเองเบา ๆ แล้วค่อย ๆ ว่ายน้ำเข้าฝั่งอย่างอ่อนใจ หญิงสาวอยู่ในชุดผ้าขนหนูพันกาย ละอองน้ำเม็ดเล็ก ๆ เกาะพราวทั่วทั้งตัว เธอทรุดตัวลงนั่งหน้ากระจกเงา ใช้หวีซี่โต ๆ นั่งสางผมยาวสลวยที่เปียกชุ่มช้า ๆ กระจกเงาตรงหน้า สะท้อนภาพหญิงสาวตาหม่นเศร้ากลมโต จมูกรั้นและปากเชิดนิด ๆ คล้ายจะเป็นคนเอาแต่ใจ ลำคอเรียวระหงรับกับรูปร่างเพรียวสมส่วน ที่ต้องคอดต้องโค้ง ก็เป็นไปอย่างได้รูปพอเหมาะ หญิงสาวสางผมตัวเอง ช้า ๆ มองภาพสะท้อนจากกระจกเงา แล้วก็เผลอถอนหายใจยาว ๆ ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับภวังค์แห่งความทรงจำ รินลดา ยังจำได้ดี ถึงวันที่ชายหนุ่มของเธอ ลูบไล้เรือนผมเบา ๆ และกอดเธอจากข้างหลัง พร้อมกับใบหน้าที่ซุกเคลียคลอข้างแก้ม หญิงสาวสะบัดหัวช้า ๆ ไล่ความทรงจำจากภวังค์ ถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวง่าย ๆ ด้วยเสื้อยืดกับกางเกงชาวเล “ไปหาอะไรกิน แกล้มเบียร์เย็น ๆ ซักหน่อยดีกว่าเรา” รินลดา รำพึงกับตัวเอง แล้วเดินลงส้นตึง ๆ ไปที่ประตูห้องพัก ลมทะเลช่วงหัวค่ำ พัดเบา ๆ เอาไอเย็นจากเวิ้งน้ำเข้ากระทบผิวกาย เสียงสาดซัดของเกลียวคลื่น ดังครืน ๆ อยู่ไกล ๆ สลับกับเสียงฟ้าร้องเบา ๆ เป็นระยะ หญิงสาวเลือกร้านเล็ก ๆ ที่ตบแต่งคล้ายกับกระท่อมชาวเล มีเครื่องใช้ไม้สอย จำพวกอุปกรณ์แห อวน และเปลือกหอยหลากชนิด ห้อยระโยงระยางอยู่ เธอเลือกที่นั่งด้านนอกเพิง เพื่อที่จะได้มองเห็นท้องทะเล และท้องฟ้าในยามค่ำคืน ป้ายเล็ก ๆ ในร้านเล็ก ๆ เขียนตัวหนังสือด้วยลายมือโย้เย้ว่า “กระท่อมเล” หญิงสาวคิดในใจว่า เข้าใจตั้งชื่อ เพราะดูเผิน ๆ ก็ไม่เหมือนร้านอาหารซะทีเดียวนัก “ลมแรงนะครับ เหมือน ๆ ฝนจะตก ไม่นั่งข้างในเหรอครับ” เด็กชายวัยรุ่นเดินส่งยิ้มเข้ามาหาเธอ พร้อมกับพูดขึ้น หญิงสาวส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ แล้วสั่งอาหารทะเล 2-3 อย่าง กับเบียร์รสอ่อนอีก 1 ขวด เด็กชายวัยรุ่นจดรายการทั้งหมดเรียบร้อย ก็ขอตัวไปจัดการของให้กับเธอ หนุ่มสาว 2 คน เดินเข้ามานั่งในเพิง คุยกันกระหนุงกระหนิง ระหว่างสั่งอาหาร โต๊ะเยื้อง ๆ หน้าเพิง ก็มีคู่หนุ่มสาวอีกคู่ กำลังหัวร่อต่อกระซิก ตักอาหารป้อนให้กัน ไม่นานนัก หญิงสาวก็ได้ของทั้งหมด ตามที่เธอสั่ง รินลดา จิบเบียร์เย็นเจี๊ยบช้า ๆ สลับกับการตักกับแกล้มเข้าปาก พร้อมกับทอดสายตาไม่มีจุดหมาย ไปยังท้องทะเลเวิ้งว้างสีดำ เวลาเดินทางไปเรื่อย ๆ พร้อมกับเบียร์เย็นเจี๊ยบขวดที่สอง ถูกเสริฟ์ให้กับเธอ (ยังมีต่อค่ะ) จากคุณ : คุณน้องนับดาวฯ - [ 20 ก.พ. 49 13:26:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่ออีกค่ะ) “ยินดีต้อนรับทุกท่าน สู่ “กระท่อมเล” ครับ ขออนุญาตร้องเพลงนี้ ให้กับแขกทุก ๆ ท่านนะครับ” เสียงเข้มที่ทอดเสียงจนนุ่ม ดังขึ้นจากภายในร้าน พร้อมกับเสียงเกากีตาร์โปร่งเบา ๆ “ชื่อเพลง “ฝากเล”ครับ เป็นเพลงที่ผมเขียนไว้เอง อาจจะไม่ค่อยคุ้นนัก ลองฟังดูนะครับ” เสียงชายหนุ่มในร้านพูดต่อ   “ทะเลเหงา หัวใจเรายิ่งเหงากว่า ทะเลเหว่ว้า หัวใจเรายิ่งเศร้านัก หัวใจเอย เจ็บร้าวคราวเหนื่อยหนัก ให้หัวใจพัก บอกรักฝากท้องทะเล” เสียงกีตาร์โปร่งคลอเบา ๆ กับเสียงร้องนุ่ม ๆ ผ่านเข้าหูหญิงสาว คล้ายกับนำทางให้เธอไปสู่ภวังค์อีกครั้ง ภาพความทรงจำของชายหนุ่มที่คุ้นเคย ทยอยเข้าแทนที่ห้วงคำนึงของหญิงสาว แล้วเธอ ก็ถูกฉุดกลับมา ด้วยเสียงเข้ม ๆ ที่ถูกทอดเสียงจนนุ่ม “ผม “อรุโณทัย”ขออนุญาตสวัสดีอย่างเป็นทางการครับ แหะ แหะ ถือว่า เป็นการขอโทษ ที่ผมเข้าใจผิด พยายามจะทำให้คุณจมน้ำตอนเย็นนะครับ” ชายหนุ่มแนะนำตัวเอง ทำหน้าทะเล้น ขณะส่งดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ ให้กับหญิงสาว “คุณอีกแล้วเหรอ” หญิงสาวทำหน้าเหรอหรา ยื่นมือออกไปรับดอกกุหลาบช่อใหญ่ โดยไม่ได้ตั้งใจ “แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ อย่าบอกนะว่า ตามชั้นมา” หญิงสาวเริ่มรู้สึกตัว ทำเสียงแข็งขึ้น “เปล่าครับ ผมอยู่ที่นี่” ชายหนุ่มตอบกำกวมเป็นปริศนา “อยู่ที่นี่ หรือว่า....” “ใช่ครับ ผมเป็นเจ้าของ “กระท่อมเล” ที่คุณ “ชั้น” ให้เกียรติมานั่งทานอยู่นี่แหละครับ” ชายหนุ่มทำหน้ายียวน ตัดบทยิ้ม ๆ “ใครคุณ “ชั้น” ?“ หญิงสาวทำหน้างง ๆ “อ้าว ก็เห็นคุณแทนตัวเองว่า “ชั้น” ผมก็คิดว่าเป็นชื่อคุณ“ ชายหนุ่มแกล้งเกาหัวแกรก ๆ “บ้าแน่ะ ชั้นชื่อ “รินลดา” ต่างหาก” หญิงสาวหลุดปาก เผลอบอกชื่อตัวเองออกไป แล้วพูดต่อ “ไหนว่า มาส่งอาหารทะเล....” รินลดาเปรยเบา ๆ กึ่งถาม “ใช่ครับ ผมมาส่งอาหารทะเล ให้กับร้านของผมเองครับ” ชายหนุ่มไขข้อข้องใจ ยิ้มนิด ๆ แล้วพูดต่อ “อาหารสดไหมครับ พอทานได้นะครับ อืมม น่าจะเข้ากันกับเบียร์เย็นเจ๊ยบนะครับ” ชายหนุ่มกระเซ้า ทำเอาใบหน้าของเธอ ที่ระเรื่ออมชมพู ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์แดงเพิ่มขึ้น “นี่คุณ ... อย่ามาหาเรื่องกันนะ” “มิได้ครับ” ชายหนุ่มส่งเสียงขัด “ผมกำลังสำรวจความพึงพอใจของลูกค้าครับ” เขาทำสีหน้าจริงจัง แต่ซ่อนความทะเล้นไว้ ด้วยสายตายิ้มวาว “ขออนุญาตเสริฟอาหารจานพิเศษ “ยำตะล่อมกระท่อมเล” นะครับ จานนี้พิเศษไม่คิดเงินครับผม” ชายหนุ่มพูดเสียงนุ่ม ๆ พร้อมกับพยักหน้า ให้เด็กเสริฟของวางบนโต๊ะ “เออ...อ่า...” หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก เผลอลูบไล้ดอกไม้เบา ๆ “อย่าปฏิเสธน้ำใจใสซื่อ จากเจ้าของ “กระท่อมเล” เลยนะครับ” ชายหนุ่มส่งสายตาหวานสบตา กึ่งวิงวอน จนหญิงสาวต้องใจอ่อน ปล่อยให้เลยตามเลย “ผมเห็นคุณมาที่นี่หลายครั้งมาก โดยเฉพาะช่วงฤดูฝน ชอบที่นี่เหรอครับ” ชายหนุ่มถือวิสาสะนั่งร่วมโต๊ะกับหญิงสาว พร้อมกับเอื้อมหยิบเบียร์บนโต๊ะ มารินให้ตัวเอง “นี่คุณ เบียร์ของชั้นนะ” หญิงสาวมองตามมือ แล้วพูดขึ้น “อ้อครับ อิอิ ไม่เป็นไรครับ ของคุณก็เหมือนของผม” ชายหนุ่มหัวเราะเล็ก ๆ แล้วแกล้งร้องขึ้น เมื่อเห็นหญิงสาวเงื้อมือทำตาเขียว “โอย ๆ ๆ พูดผิด ขอโทษคร้าบบ เอาเป็นว่า มื้อนี้ ผมเป็นเจ้ามือเองแล้วกันนะครับ” “เชอะ ชั้นมีเงินจ่ายหรอก” หญิงสาวสะบัดเสียงตอบ “ดีเลยครับ งั้นให้คุณเป็นเจ้ามือ” อรุโณทัย พูดยิ้ม ๆ “เอ๊ะ นี่คุณ .” รินลดา ขึ้นเสียงเข้ม “โอเคคร้าบบบ งั้นผมเป็นเจ้ามือเองครับ” ชายหนุ่มหัวเราะตัดบท แล้วถามต่อ “คุณริน ชอบทะเลหน้าฝนเหรอครับ” อรุโณทัย ถือโอกาสตัดชื่นต้น เรียกแทนตัวหญิงสาว “อืมม ดูเหงาดี ทะเลเหงา ๆ กับคนเหงา ๆ เข้ากันดี คล้ายกันดี” หญิงสาวพูดเบา ๆ ก้มหน้านิ่ง ๆ ครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อ “แล้วคุณล่ะ” “อืมม ไม่รู้สิ บางทีก็ชอบ แต่บางทีก็ไม่” ชายหนุ่มรำพึงเบา ๆ เช่นกัน “ผมว่า มันมีอะไรที่ไม่เหมือนกันในแต่ละวัน มันแตกต่างกัน ที่จริง ผมอาจจะรักทะเล ก็เพราะความไม่ชอบนี่แหละ” “ไม่เหมือนกัน แตกต่างกัน ไม่ชอบแต่รัก ?” รินลดา ทวนคำตอบเบา ๆ “อย่างคุณกับผมไง ไม่มีอะไรเหมือนกัน ผมเห็นคุณหลายครั้งที่นี่ แต่คุณไม่เคยเจอผม แล้วก็ได้มารู้จักกัน” ชายหนุ่มอธิบายแล้วทำหน้าทะเล้นพูดต่อ “แม้ว่า คุณจะเหม็นขี้หน้าผมก็ตาม” “นี่คุณ ...” หญิงสาวเงื้อมือ ทำเสียงเขียว “อิอิ ครับ ยอมแล้วครับ” ชายหนุ่มแกล้งห่อตัวงองุ้ม ทำหน้าสลด จนหญิงสาวเผลอหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วทั้งคู่ ก็ประสานเสียงหัวเราะร่วมกัน ฝนตกกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตาตั้งแต่คืนวันศุกร์ จนถึงรุ่งเช้าฝนก็ยังพรำ ๆ ไม่ขาดสาย ถนนหลายเส้นมีน้ำเจิ่งนอง เพราะระบายไม่ทัน ทำเอารถราในเมืองใหญ่ติดขัด จนดูวุ่นวายไปหมด รินลดา นั่งอยู่หลังพวงมาลัย ขยับตัวชะเง้อดูรถคันหน้า ที่เคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้า เสียงดนตรีดังขึ้น จากโทรศัพท์มือถือของหญิงสาว ด้วยทำนองเพลง “ฝากเล” บทเพลงของชายหนุ่ม จาก “กระท่อมเล” หญิงสาวยิ้มนิด ๆ หยิบโทรศัพท์มากดรับ แล้วกรอกเสียงตามสายไป “นี่คุณ ว่างมากหรือไง ถึงโทรมากวนชาวบ้านอย่างนี้” “ไม่ได้กวนชาวบ้านครับ กวนแค่บางคนที่ผมคิดถึง” เสียงตามสายตอบกลับมา แฝงไว้ด้วยความทะเล้น แต่อบอุ่นอยู่ในที “ผมรออยู่นะ คุณริน คนดี เมื่อไหร่จะมาถึงซักทีล่ะ” ปลายสาย ทำเสียงออดอ้อนถาม “อีกสักพักน่ะค่ะ ฝนตกรถติด แต่ถ้าพ้นเมืองก็คงเร็วขึ้นแล้วล่ะ” “ไม่ต้องรีบนะครับ ยังไงผมและท้องทะเล ก็รอคุณอยู่ครับ อ้อ ! โดยเฉพาะทะเลหน้าฝนครับ” “อิอิ ค่ะ เดี๋ยวเจอกันค่ะ” หญิงสาวรับคำ ส่งเสียงจุ๊บเบา ๆ ยิ้มแล้ววางสาย ฝนยังพรำ ๆ ไม่ขาดสาย แต่แดดอบอุ่นสีทอง ก็เริ่มเบียดแทรกตัวเอง ให้พ้นจากเงาเมฆสีเทาหม่น ทะเลหน้าฝน ยังเหงาอยู่ เช่นเดียวกับผู้คน แต่ในความเหงาก็มีความอบอุ่น อ่อนโยน แฝงเร้นอยู่ในความแตกต่างนั้น 2 ปีเศษ หลังจากที่หญิงสาวได้พบกับชายหนุ่ม จาก “กระท่อมเล” เธอก็ยังคงขับรถไปเยือนทะเล เหมือนที่เคยทำมา โดยเฉพาะทะเลในยามฤดูฝน หลายสิ่งหลายอย่างเหมือนเดิม แต่หลายสิ่งหลายอย่างก็แตกต่างออกไป จากความรู้สึกและหัวใจดวงเดิม หญิงสาวยังคงเหงา เช่นเดียวกับท้องทะเลหน้าฝน แต่เธอก็อบอุ่นในความแตกต่างที่มีอยู่ “ไม่เหมือนกัน ก็ไปด้วยกันได้ ถ้าเราจะไป” รินลดา คิดในใจ แล้วฮัมเพลงเบา ๆ “หัวใจเอย เจ็บร้าวคราวเหนื่อยหนัก ให้หัวใจพัก บอกรักฝากท้องทะเล” “ขอบคุณค่ะ อรุโณทัย ขอบคุณค่ะที่รัก ริน รักคุณค่ะ....” ***********จบแล้วค่ะ*********** จากคุณ : คุณน้องนับดาวฯ - [ 20 ก.พ. 49 13:29:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อิอิ สวัสดีค่ะ นับดาวไม่ได้เข้ามาที่นี่นานเลยค่ะ ไม่ค้อยสบายเลยไปอยู่ต่างจังหวัด ไม่มีเนตให้เล่นด้วยค่ะ นับดาว เขียนเรื่องนี้ ตอนอยู่ที่ต่างจังหวัด ตอนนี้ได้กลับมากรุงเทพแล้ว ก็เอาเรื่องนี้มาฝากด้วยค่ะ คิดถึงที่นี่มากเลยค่ะ อ่านแล้ววิจารณ์แนะนำ นับดาวด้วยนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ บาย..... จากคุณ : คุณน้องนับดาวฯ - [ 20 ก.พ. 49 13:31:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแล้ววิจารย์ไม่เป็นครับ รู้แต่ว่าอ่านแล้วเพลินดี จากคุณ : อนงค์นาง - [ 20 ก.พ. 49 15:04:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 :) จากคุณ : scottie - [ 20 ก.พ. 49 18:03:09 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วิจารณ์ไม่เป็นเหมือนกันแต่พออ่านจบ ทำให้อยากไปทะเล ทำให้อยากมีคนรัก ..ทำให้อยากอ่านเรื่องของคุณต่อไป สู้ๆ จากคุณ : espoir - [ 20 ก.พ. 49 18:07:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^________^ จากคุณ : Meif - [ 20 ก.พ. 49 23:44:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ถ้าเห็นคนกำลังเดินลงทะเล ไม่จำเป็นต้องเดินลงไปฆ่าตัวตายเสมอไป ฮี่ๆ จากคุณ : GTW - [ 21 ก.พ. 49 05:20:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 21 ก.พ. 49 09:11:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เย้ๆๆๆ สวัสดีค่ะ เมื่อคืนได้พบปะเพื่อนเก่าสังสรรค์กันเสียสนุกเลยค่ะ วันนี้เลยตื่นสาย อิอิ แต่ก็รีบเข้ามาดูกระทู้เลยค่ะ ขอบคุณทุก ๆ ความเห็นเลยค่ะ นับดาว ถือว่า เป็นกำลังใจให้กับ นับดาว อย่างมากเลยค่ะ ขอบคุณ คุณอนงค์นาง  , คุณscottie , คุณespoir , คุณMeif , คุณGTW , คุณ:::อาราเร่::: มาก ๆ ค่ะ นับดาว ขอบคุณทุก ๆ ความเห็น ที่เป็นกำลังใจให้ค่ะ แล้วถ้ามีข้อแนะนำช่วยบอก นับดาว ด้วยนะคะ จะได้นำมาปรับปรุงตัวเองค่ะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : คุณน้องนับดาวฯ - [ 21 ก.พ. 49 13:16:35 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โอ..... ทะเล คนเหงา งดงาม เหงาแต่อบอุ่น คิดถึงทะเล คิดถึงความเหงาที่คุ้นเคย อยากไปทะเลเหลือเกิน ขอรับ เสียอย่างเดียวก็คือ ตอนนี้ บ่มีกระตัง ก็เลยบ่มีปัญญาไป ขอรับ แหะ แหะ ขอรับ สวัสดี ขอรับ จากคุณ : นายทิวา - [ 21 ก.พ. 49 19:51:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีค่ะ  เห็นชื่อเรื่อง "ทะเลฤดูเหงา..."  เลยแวะเข้ามาทักทายค่ะ อ่านเรื่องแล้วเหงา ๆ ดี  เพราะเพิ่งไปทะเลมาเหมือนกัน เร็ว ๆ นี้ เพิ่งแอบหนีไปทะเลยามค่ำคืนมาคนเดียว  นั่งรถโดยสารไปถึงตอนดึก เพื่อนแถวริมเล ตกอกตกใจ  แถมต่อว่าเสียยกใหญ่ ตอนโทรบอกให้มารับที่สถานีขนส่ง                          . นั่งฟังเสียงคลื่นยามดึกดื่น  "ลึกลับ น่ากลัว แต่ก็มีเสน่ห์แปลกประหลาด" อย่างเรื่องนี้ว่า เช้ามาก็นั่งรถกลับเข้ากรุงเทพฯ  ทำงานต่อตามปกติ  ด้วยหัวใจที่ไม่เป็นปกติอีกแล้ว... เมื่อก่อนเวลามีใครกำลังจะไปทะเลแล้วถามว่า  อยากได้อะไรไหม ก็จะตอบว่า  "ฝากบอกทะเลด้วยนะว่า  คิดถึง..." เขียนบ่อย ๆ นะคะ  อ่านแล้วเหงาดี  แต่ก็ชอบ...  ชอบชื่อนางเอกด้วยค่ะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 22 ก.พ. 49 18:55:50 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ทะเลงามยามดึกดื่นเมื่อคลื่นหลับ... ----------------------- ดูซิดู ใครสอนให้นอนหนุนตัก ซุกซนนักไม่กลัวน้องจะหมองศรี หนาวตัก หนักจิต  ดรรชนี หากนาวีอรุโณทัยไม่กลับมา ---------------- ฮั่นแน่  ดรรชนีนางช้ำใจ เพราะอรุโณทัยมาร้องเพลง รัก ในกระท่อมเล  และปลูกต้นรักใหม่กับรินลดาแล้วนี่เอง ----------- หวานและหวามคร้าบผม แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 49 00:13:07 จากคุณ : รงค์รวี - [ 23 ก.พ. 49 00:12:43 ]