น้ำ คือหญิงสาวอายุ 25 ผู้ที่ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยในชีวิตนี้ ทุกวันเธอต้องออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อที่จะฝ่ารถรามากมายที่ติดบนถนนไปทำงาน เธอทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ธนาคาร เธออยู่กับเงินทุกๆวัน เงินมากมายที่เธอไม่เคยฝันว่าอยากจะมีเช่นคนอื่นๆ แต่สิ่งที่เธอตามหาและใฝ่ฝันมาตลอดก็คือ การที่จะได้พบกับใครสักคน คนที่นำความรักมามอบให้เธอเหมือนดังเช่นหญิงสาวคนอื่นๆ
วันนี้เธอเดินทางกลับบ้านด้วยรถโดยสารประจำทางเป็นปกติดังเช่นทุกวัน แต่เธอกลับได้รับสิ่งผิดปกติบางอย่างที่ทำให้เธอต้องตกใจและสงสัยเป็นอย่างมากว่าใครเป็นผู้ส่งมันมาให้เธอ
รองเท้าแตะมากมายกองอยู่ที่หน้าบ้านของเธอ มันบดบังประตูทางเข้าบ้านจนมิด เธอพยายามค่อยๆหยิบมันโยนออกไปทีละข้างเพื่อให้มีที่ว่างพอที่เธอจะสามารถเข้าไปไขกุญแจบ้านและกลับเข้าบ้านได้ หลังจากเธอเข้าบ้านได้แล้วเธอจึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นชุดที่ทะมัดมะแมงมากขึ้นและกลับมาที่หน้าบ้านอีกครั้งพร้อมกับคิดหาทางที่จะจัดการกับกองรองเท้าแตะมากมายทั้งหมดนี้ เธอคิด...คิด...และคิด... คิดอยู่นาน คิดอยู่นานมาก จนตัดสินใจเดินไปที่บ้านอีกหลังหนึ่งที่อยู่ในซอยเดียวกับเธอ เพื่อนบ้านเพียงหลังเดียวที่เธอมีแต่เธอก็ไม่เคยคิดที่จะติดต่อหรือมีปฏิสัมพันธ์กับเจ้าของบ้านเลยสักครั้ง
ออด... ออด... หญิงชราคนหนึ่งเดินออกมาจากภายในบ้าน และถามเธอว่ามีธุระอะไรกับเจ้าของบ้านหรือเปล่า ถ้าหากมีให้สั่งกับเธอไว้เพราะตอนนี้เจ้าของบ้านยังไม่กลับจากที่ทำงาน เธอนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจเขียนโน๊ตทิ้งไว้ให้กับหญิงชราคนนั้น และเดินกลับมาจัดการเก็บรองเท้าแตะมากมายเหล่านั้นเข้ามาไว้ในบ้านของเธอ
รุ่งเช้าของอีกวัน ในขณะที่เธอกำลังรีบร้อนกับการเตรียมข้าวของและเอกสารที่เธอต้องใช้ในการทำงานอยู่นั้นเสียงออดหน้าบ้านของเธอก็ดังขึ้น แอด... แอด..
เธอตกใจและรีบวิ่งออกไปหน้าบ้านทันทีเมื่อได้ยินเสียงนั้น เสียงที่ไม่ได้ดังมาตั้งแต่คราวที่คุณนายเจ้าของบ้านเช่ามาเก็บค่าเช่าที่เธอค้างไว้ตอนที่เธอเข้าโรงพยาบาลจากอุบัติเหตุรถชนเมื่อหลายปีก่อน แต่เธอกลับพบเพียงกล่องสีขาวใบหนึ่ง...
เธอเปิดมันออกและก็พบว่ามันเป็นรองเท้าแตะข้างหนึ่ง... รองเท้าแตะ... อีกแล้วเหรอ... นี่มันอะไรกันเนี่ย!! แต่ที่น่าแปลกและทำให้เธอต้องตกใจก็คือ มันคือรองเท้าแตะข้างขวา ซึ่งรองเท้าแตะมากมายที่เธอได้รับโดยไม่ทันคาดคิดจากหน้าบ้านของเธอนั้นมันเป็นเพียงรองเท้าแตะข้างซ้าย รองเท้าแตะที่ไม่ครบคู่... รองเท้าแตะเพียงข้างเดียว... เธอหยิบกระดาษโน๊ตภายในกล่องขึ้นมาอ่าน ในนั้นมีข้อความว่า " ขอโทษด้วยนะครับ หากการส่งรองเท้าแตะมากมายของผมต้องทำให้คุณตกใจ แต่ผมคิดว่าน่าจะเกิดจากความผิดพลาดของทางการไปรษณีย์อย่างแน่นอน
เพราะว่ารองเท้าแตะเหล่านั้น ผมส่งให้คุณทุกวันวันละข้างผมจึงไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงเพิ่งจะได้รับ และได้รับทีเดียวมากมายขนาดนี้ แต่อย่างไรแล้วผมก็รู้สึกยินดีมากที่เมื่อวานคุณได้ไปฝากโน๊ตไว้กับป้าพรที่บ้านผมด้วยตัวของคุณเอง ขอบคุณนะครับ อ้อ! และนี่คือรองเท้าอีกข้างครับ คุณคงจะได้ครบแล้วใช่มั๊ย ต่อไปนี้ผมคงไม่ต้องส่งให้คุณอีกแล้ว อย่าลืมใส่มันมาให้ผมดูบ้างนะ "
เมื่อหญิงสาวอ่านโน๊ตจบก็รู้สึกโกรธและโมโหมาก เธอรีบเดินออกจากบ้านตรงไปที่บ้านของชายผู้นั้นทันที เธอคิดว่าเขาต้องเป็นพวกโรคจิตอย่างแน่นอน เมื่อไปถึงหน้าบ้านเธอจึงกดออด ออด... ออด.. หญิงชราคนเดิมเดินออกมาจากตัวบ้าน เธอจึงชิงพูดก่อนอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าหญิงชราจะบ่ายเบี่ยงเธอเช่นครั้งแรก "เจ้าของบ้านอยู่มั๊ยคะ ช่วยเรียกให้หน่อย มีธุระด่วนมากค่ะ " หญิงชรายังไม่ทันได้ตอบอะไร จู่ๆก็มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังแทรกออกมา " ใครมาหรือครับป้าพร " เจ้าของเสียงเดินออกมาและทำสีหน้าเจื่อนลงทันทีที่เห็นหญิงสาว
"คุณใช่มั๊ยที่ส่งรองเท้าแตะบ้าบอนั่นมาให้ชั้น"
"เอ่อ...ใช่ครับ ผมเอง คุณจำผมได้มั๊ย" หญิงสาวพยายามนึกอยู่ครู่หนึ่งก็จำได้ว่าชายหนุ่มผู้นี้ก็คือหมอที่ดูแลรักษาเธอจากอุบัติเหตุคราวนั้นนั่นเอง
"แล้วทำไมหมอมาอยู่ที่นี่ล่ะคะ แล้วส่งรองเท้าแตะมากมายมาให้ชั้นทำไม หมอโรคจิตรึเปล่า"
"ไม่ใช่นะครับ คือว่า... คราวก่อนที่คุณไม่สบายคุณจำได้มั๊ยว่าคุณได้ระบายอะไรให้ผมฟังบ้าง"
"อ๋อ...ตายแล้วคุณนั่นเอง ชั้นลืมไปจริงๆ"
"คุณบอกผมว่า... ไม่สบายอย่างนี้ถ้ามีใครสักคนมาคอยดูแลและห่วงใยอย่างที่คนอื่นๆเขามีกันบ้างก็คงจะดี ขาก็เจ็บต้องเข้าเฝือก ใส่รองเท้าก็ไม่ได้ ผมจึงไปหารองเท้าแตะข้างซ้ายมาให้คุณใส่ เพราะข้างขวาคุณเข้าเฝือกอยู่และก็บอกกับคุณไปว่า วันหนึ่งคุณก็จะได้พบกับคนที่จะมาสวมรองเท้าแตะข้างขวาให้คุณเอง คนที่เขาจะรักและจะคอยดูแลคุณตลอดไป คนที่จะพาคุณก้าวข้ามผ่านสิ่งต่างไปโดยมีเขาอยู่เคียงข้าง หลังจากวันนั้นอีก 1 เดือนผมจึงรู้ภายหลังว่าคุณอยู่บ้านในซอยเดียวกับผมนั่นเอง ผมจึงคิดที่จะส่งรองเท้าแตะข้างซ้ายให้คุณวันละหนึ่งข้าง เพื่อหวังว่าคุณจะจำในสิ่งที่ผมพูดได้แล้ววันหนึ่งคุณก็จะพบกับคนคนนั้นที่จะมอบรองเท้าแตะข้างขวาให้กับคุณ ซึ่งผมก็ไม่คิดว่าเหตุการณ์จะกลายเป็นแบบนี้ เมื่อวานผมจึงตัดสินใจที่จะเป็นคนส่งรองเท้าแตะข้างขวาไปให้คุณเอง... ผมขอโทษด้วยนะครับ...แต่ผมอยากจะขอถามคุณสักอย่างก่อนที่คุณจะด่าว่าผมสำหรับเรื่องบ้าบอที่มันเกิดขึ้นทั้งหมดนี้ได้มั๊ยครับ"
"อะไรเหรอคะ"
"คุณจะรับรองเท้าข้างขวาจากผมได้มั๊ย"
หญิงสาวก้มลงมองรองเท้าที่เธอใส่เดินมาด้วยและเงยหน้าตอบกลับชายหนุ่มไปว่า
"ถ้าไม่รับข้างขวา แล้วชั้นจะใส่เดินมาได้ยังไงล่ะ มีข้างเดียวใส่ได้ที่ไหน ชั้นไม่ใช่คนบ้านะคะ...คุณหมอโรคจิต"
จบแย้ว
ปล. ลืมบอกไปว่าคุณหมอเป็นลูกค้าประจำของธนาคารสาขาที่น้ำทำงานอยู่ด้วยแหละจ้า..
จากคุณ :
ikka 
- [
21 ก.พ. 49 01:10:45
]
ชายผู้เป็นเจ้าของรองเท้าแตะ
