ความคิดเห็นที่ 1 1) Once in a starry night แสงมลังเมลืองในยามเย็นที่เพิ่งเอ่ยคำล่ำลากับเส้นขอบฟ้าเมื่อครู่เป็นอันต้องหมดบทบาทลง ปล่อยให้ความมืดออกมาร่ายรำทั่วผืนฟ้าในราตรีนี้ หากแต่ฟ้ากว้างก็ไม่ได้ถูกทิ้งให้ร้างไร้ว่างเปล่าจนเกินไปนัก เพราะถูกประดับประดาด้วยแสงระยิบพราวจากดาวดวงน้อยใหญ่ ดุจอัญมณีน้ำงามที่เกลื่อนกล่นลงบนผืนผ้ากำมะหยี่สีดำสนิท สายลมผะแผ่วที่ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างสะบัดพลิ้วม่านขาวบางอย่างแผ่วเบา แม้ความแรงของลมจะมีไม่มากนัก หากแต่ผู้ได้สัมผัสกลับต้องห่อไหล่ลู่ลง กระชับเสื้อคลุมสีขาวนุ่มแนบลำตัว พร้อมเอ่ยคำทักทายกับสายลมที่ยังคงโบกโบยอย่างอ้อยอิ่งอยู่ทั่วสรรพางค์กาย .. สวัสดีจ้ะ ลมหนาว .. ฤดูหนาว .. ฤดูแห่งความเหงา ไม่รู้ว่าสายลมจะนึกน้อยใจบ้างรึเปล่าที่มักถูกกล่าวหาว่า - - พัดพาเอาความเหงามาฝากอยู่เสมอ เพราะในแต่ละช่วงจังหวะที่สายลมพัดโชยเอื่อยอาจเจือปนคละเคล้าไปด้วยความรัก ความคิดถึงที่คนช่างอ่อนไหวหลายหลากคนต่างพร้อมใจพากันฝาก ‘ไปรษณีย์สายลม’ ไปส่งพัสดุ ‘ความรู้สึก’ ให้กับคนอีกฝั่งฟ้าก็เป็นได้   สำหรับคนมือเย็นต่างหากล่ะ .. คนที่มือยังคงว่างเปล่า ต้องการไออุ่นจากอีกมือมาสัมผัส คนนั้นต่างหากล่ะที่เหงา จนต้องไปโทษสายลมว่าเป็นตัวการของความเหงา   สายลมจากภายนอกกรูกราวเข้ามาเรื่อยๆ จนคนที่นั่งอยู่โต๊ะริมหน้าต่างต้องเอี้ยวตัวกลับไปงับบานหน้าต่างให้หุบลงอย่างช้าๆ ก่อนจะทรุดตัวลงบนโซฟานุ่มตัวใหญ่ ประสานสายตาเข้ากับตัวอักษรมากมายที่เรียงรายอยู่บนแผ่นกระดาษเหลืองนวล ลายมือที่ปรากฏอยู่นั้นเป็นระเบียบ น้ำหนักที่กดลงบนอักษรแต่ละตัวมีความสม่ำเสมอ อีกทั้งยังไร้ร่องรอยการขีดฆ่า สะอาด บ่งบอกถึงอุปนิสัยใจคอของผู้เป็นเจ้าของจดหมายนั้นได้โดยอ้อม “... ขอบคุณนะครับที่ยังติดตามคอลัมน์กันเสมอมา อันที่จริงผมก็นึกกลัวอยู่เหมือนกันว่า หลังจากเปลี่ยนไปลงให้กับนิตยสารฉบับอื่นแล้วจะยังมีคนติดตามอยู่อีกรึเปล่า แต่ตอนนี้ข้อสงสัยของผมจางหายไปหมดแล้วล่ะครับ คงไม่มีอะไรต้องเอ่ยนอกจากคำว่า -ขอบคุณ- อีกนับหลายพันครั้ง   สำคัญมากเลยนะครับความผูกพันระหว่างคนเขียนกับคนอ่าน ที่คุณถามว่าทำไมผมจึงชอบพูดถึงเรื่องราวเกี่ยวกับดวงดาวอยู่บ่อยๆ   ถ้าจะให้ตอบด้วยเหตุผลเห็นจะไม่มีหรอกครับ ขอตอบด้วยความรู้สึกแทนได้รึเปล่า เพราะสำหรับผมแล้วการได้แหงนหน้าขึ้นไปบนฟ้ากว้าง แล้วเห็นหมู่ดาวมากมายแข่งกันจรัสแสง มันช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนวิเศษ   ถ้าหาใครซักคนมานับจังหวะการกะพริบจังหวะของดาวด้วยกันได้ ผมคงปลื้มใจอยู่ไม่น้อย เพียงแต่ไม่ทราบว่ามันจะเป็นเมื่อไหร่เท่านั้นเองครับ เอาเป็นว่า ผมคงต้องจบจดหมายไว้เพียงเท่านี้ก่อน เพราะถ้าขืนมัวแต่เขียนคุยกับคุณ อาทิตย์หน้าเราอาจจะไม่ได้พบกัน เงินค่าขนมของผมคงชักหน้าไม่ถึงหลัง ที่สำคัญผมคงไม่ใจร้ายเกินไป ที่จะให้แฟนคอลัมน์ขาประจำต้องรอคอยด้วยใจจดจ่อจนนานเกินพอดีหรอกครับ ผมชอบจดหมายของคุณจัง ไว้เขียนมาอีกนะครับ - - ณุภาส   ” มือเรียวยาวลดจดหมายลงจากระดับสายตา แย้มยิ้มให้กับแผ่นกระดาษในมืออย่างแสนสุข ใครบ้างเล่าจะไม่ปลื้มใจกับการได้รับจดหมายตอบจากนักเขียนคนโปรด หากจะถามอย่างเอาเหตุผลแล้วตารกาก็ไม่สามารถให้คำตอบได้ว่าเพราะอะไรถึงได้ชื่นชมคอลัมน์นี้นัก เธอรู้เพียงแค่ว่า เธอโปรดปรานบรรยากาศในยามเช้าวันอาทิตย์ ชาหอมกรุ่นซักถ้วย ขนมอบกลิ่นยวนใจพร้อมกับนิตยสารรายสัปดาห์ฉบับหนึ่งที่หากสามารถสมัครเป็นสมาชิกได้ตลอดชีพ..เธอคงทำ  และจะว่าไปแล้วคอลัมน์ของเขาก็ดูจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตจิตใจของเธอไปแล้ว ยามได้อ่านราวกับถูกโอบล้อมให้อยู่ในโลกที่มีแต่ความละมุนละไม ตัวหนังสือของเขาช่างอบอุ่น ยาวนานเหลือเกินแล้วที่เธอรู้สึกผูกพันกับตัวหนังสือเหล่านั้น .. จะว่า เธอหลงรักตัวหนังสือของเขา ก็คงไม่ผิด แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 49 19:33:02 จากคุณ : ธีร์วรา - [ 21 ก.พ. 49 19:31:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 2)... The person I’m waiting for, how distance is he in my future?... ท้องถนนยามเย็นคลาคล่ำไปด้วยยวดยานต่างๆมากมาย แสงนีออนสารพัดสีจากร้านรวงต่างๆกลับมาเพิ่มเติมสีสันให้กับถนนสายนี้อีกครั้ง ผู้คนมากมายเริ่มทยอยออกมาจากสำนักงาน เสียงอึกทึก จ้อกแจ้ก จอแจ ทั้งจากเด็กขายพวงมาลัยบริเวณสี่แยก แม่ค้าแม่ขายที่ต่างส่งเสียงเรียกร้องความสนใจจากลูกค้า  พนักงานสาวออฟฟิศที่กำลังจับกลุ่มคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน ทุกสิ่งรอบด้านล้วนแล้วแต่ดูสับสน วุ่นวาย  หากแต่ท่วงทำนองแผ่วหวานที่ขับแว่วออกมาจากภัตตาคารหรูในย่านนั้นคล้ายต้องการจะบรรเทาความเร่งรีบให้ดำเนินไปในจังหวะที่ช้าลง แต่จะมีซักกี่คนกันที่จะหยุดยืน นิ่งฟัง และปล่อยอารมณ์ให้เคลิ้มไหวตามไปด้วย ...I knew I loved you before I met you I think I dreamed you into life I knew I loved you before I met you I have been waiting all my life...* บริเวณจุดจอดรถประจำทางถูกจับจองด้วยฝูงชนกลุ่มใหญ่ซึ่งล้วนแล้วดูจะกระวนกระวายกลุ้มใจ ยกนาฬิกาขึ้นดูบ่อยครั้ง อาจเพราะกังวลว่าจะกลับถึงบ้านช้าหรือนัดหมายที่มีไว้อาจคลาดเคลื่อนไปหากรถประจำทางสายที่ต้องการยังคงมาไม่ถึง   แต่ชายหนุ่มคนหนึ่งกลับมีท่าทีตรงข้าม เพราะยามนี้เพลงบทนั้นกำลังสั่นสะเทือนอารมณ์อ่อนไหวในหัวใจให้แผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัวอีกครั้ง พร้อมกับคำถามบางอย่างที่ผุดขึ้นมาในใจ .. แล้วเมื่อไหร่กันล่ะที่จะได้เจอ เมื่อไหร่กันที่คนคนนั้นจะเดินทางมาถึง .. หลายครั้งหลายคราวที่เขารู้สึกว่าชีวิตเหมือนจะยังไม่สมบูรณ์ แม้จะมีหน้าที่การงานที่ดี ได้ทำในสิ่งที่รักที่ฝัน   มีเพื่อนที่พูดจาถูกคอ คุยภาษาเดียวกัน เป็นเจ้าของอพาร์ทเมนท์หรูกลางเมืองพร้อมอุปกรณ์อำนวยความสะดวกภายในห้องที่มีอยู่อย่างพร้อมสรรพ แต่เขายังคงรู้สึกเสมอว่า ชิ้นส่วนบางอย่างในชีวิตยังไม่ถูกพบ และอีกนานแค่ไหนกันกว่าเขาจะได้พบเจอ แล้วก็ต้องยิ้มให้กับตัวเอง เพราะนึกถึงเนื้อความในจดหมายที่ส่งตรงจากไปรษณีย์อิเล็กทรอนิกส์ที่เขาเพิ่งอ่านเมื่อครู่ “... เหตุผลที่ฉันชอบมองดาวอาจฟังดูไร้สาระอยู่สักหน่อยนะคะ คือฉันเชื่อว่าดวงดาวสามารถรับฟังคำอธิษฐานได้ ในค่ำคืนที่ท้องฟ้าพราวพร่างไปด้วยดวงดาว ฉันจึงหลับตาวอนขอ ให้คนบนฟ้าช่วยนำพาใครสักคนที่ฉันเฝ้ารออยู่และเขาก็อาจจะกำลังรอฉันอยู่เช่นเดียวกันได้มาพบเจอกันเสียที ฟังดูเพ้อฝันใช่มั้ยคะ คุณจะหัวเราะกับความคิดแปลกๆนี้ก็ได้นะ แต่ฉันคิดว่าชีวิตมันเงียบเหงาและว่างเปล่าเกินไป ถ้าเหลียวมองไปข้างกายแล้วไม่พบเจอใครส่งยิ้มให้กำลังใจแก่กัน ว้า แย่จัง เห็นทีฉันคงไปช่วยคุณนับจังหวะการกะพริบของดวงดาวไม่ได้แล้วล่ะ เพราะฉันน่ะเป็นพวกสมาธิสั้นเหลือทน แค่นับเจ้าลูกแกะที่กระโดดรั้วก่อนนอนทุกคืนฉันยังนับได้ไม่เคยเกินครึ่งร้อย แล้วนับประสาอะไรอะไรกับดาวนับหมื่น  นับพันดวงบนฟ้ากว้างล่ะคะ   แต่ถ้าคุณต้องการเพียงเพื่อนซักคนไปนั่งข้างๆตอนดูดาวล่ะก็ ฉันยินดีค่ะ และรับรองว่าจะไม่ส่งเสียงภาวนาต่อดวงดาวรบกวนการนับจังหวะกะพริบดาวของคุณแน่นอนค่ะ ... - - ตารกา” และรอยยิ้มนั้นดูจะกว้างยิ่งกว่า เมื่อนึกถึงเนื้อความในคอลัมน์ที่เขาเพิ่งจะเขียนเสร็จ “.. โธ่ คุณเด็กน้อยผู้รอคอยครับ ผมขอตอบคุณว่า เรื่องแบบนี้รีบร้อนไปก็ดูจะไม่เกิดประโยชน์อะไรเลยนะครับ เพราะคนบนฟ้าคงกำหนดมาให้เราแล้วว่าคนนั้นของเราควรปรากฏกายให้เราได้พบเจอเมื่อไหร่ คุณเคยได้ยินคำกล่าวนี้รึเปล่าครับ ‘The right man comes in the right time’ ถึงเวลานั้นเราก็จะเจอเองล่ะครับ ถ้าจะให้แนะนำนะครับ ผมว่าคุณลองส่งความห่วงใยถึงคนที่คุณรอคอยไปทางสายลม พร้อมกับฝากความคิดคำนึงไปกับดวงดาว ให้ช่วยย้ำเตือนคนคนนั้นหน่อยว่าให้ดูแลตัวเองให้ดี ไม่ใช่เพื่อตัวของเขาเพียงคนเดียว แต่เพื่อตัวคุณด้วย เพราะนั่นเป็นวิธีที่คุณได้ถนอมคนที่คุณรักไว้จนกว่าจะถึงเวลาที่คุณจะได้ดูแลเขาด้วยตัวของคุณเอง ลองดูนะครับ มันรู้สึกสบายใจจริงๆ ที่กล้าแนะนำก็เพราะผมก็กำลังทำสิ่งที่ว่าอยู่ประจำเลยล่ะครับ” จากคุณ : ธีร์วรา - [ 21 ก.พ. 49 19:38:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 3) ...Me, meeting you is the most beautiful accident แสงแดดรำไรยามเช้าทอลอดเข้ามาตามคาคบไม้ สาดส่องไปทั่วทั้งบริเวณสนามหญ้าเขียวขจีแห่งนั้น เงาต้นไม้ใหญ่ทอดยาวไปจนถึงชานเรือนของร้านเล็กๆที่กรุด้วยแผ่นกระจกใสตลอดทั้งแนว หากมองขึ้นไปด้านบนจะเห็นแนวไม้ระแนงปกคลุมด้วยเถาไม้เลื้อยรูปลักษณะคล้ายกระเป๋า ทุกเถาถูกแต่งแต้มด้วยช่อดอกสีแดงกระจิริดแซมแทรกอยู่ตรงนู้นนิดตรงนี้หน่อย งามน่ารักยิ่งนัก เสียงกระดิ่งดังกรุ๋งกริ๋งหลังจากบานประตูกระจกเปิดออก ตารกาเหยียดแขนสองข้างออกเต็มที่ ยืดตัวขึ้นสูดอากาศบริสุทธิ์ในยามเช้ากักตุนไว้เต็มปอด คงจะน่าเสียดาย ถ้าหากต้องทนอุดอู้อยู่ภายในร้านแล้วรับไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ สู้ออกมารับแสงแดดยามเช้า สูดอากาศสดชื่นให้หัวใจไม่ต้องทำงานหนัก ไม่ต้องฟอกของเสียจากฝุ่นควันเหมือนเช่นทุกวัน คิดได้ดังนั้น   หญิงสาวจึงลำเลียงขนเก้าอี้หวายออกมาวางเรียงไว้นอกชานทีละตัวๆ   และแล้วลูกค้าคนแรกของเธอก็มาถึง .. ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดลำลองกางเกงขาสั้น พร้อมรองเท้าผ้าใบคู่โตวิ่งเหยาะเข้ามาตามทางถนนโรยกรวดจากซุ้มประตูหน้าร้าน แผ่นหลังของเขาซึมชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อ ผ้าขนหนูสีขาวสะอาดที่พาดอยู่บนไหล่หนาเมื่อครู่ถูกตวัดกลับมาอยู่ในมือก่อนจะใช้ซับเม็ดเหงื่อที่ผุดพรายไปทั่วทั้งใบหน้าคมสันนั้น   เขามุ่งตรงไปยังชุดเก้าอี้โต๊ะกลมขนาดเล็กที่ตั้งวางอยู่ใต้ต้นแก้ว แย้มยิ้มอย่างพึงใจกับความร่มรื่นที่ปกคลุมอยู่โดยรอบ   หญิงสาวรอให้เขาชื่นชมกับทัศนียภาพรอบตัวเพียงไม่นาน ก็เข้าไปยื่นเมนูให้พร้อมส่งรอยยิ้มเป็นการทักทาย “ออกกำลังกายยามเช้าเหรอคะ” “ครับ”  เขาตอบพร้อมกับบอกรายการอาหารที่เขาต้องการ “รอสักครู่ค่ะ .. เอ่อ จะรับหนังสืออ่านฆ่าเวลาสักเล่มมั้ยคะ” เธอยื่นนิตยสารฉบับหนึ่งที่เพิ่งหยิบมาเมื่อครู่ให้เขา     อันที่จริงเธอตั้งใจไว้ว่าจะอ่านรอลูกค้า ดังเช่นที่เคยทำทุกเช้าวันอาทิตย์ แต่วันนี้การคาดการณ์กลับไม่ตรงไปตามที่คิด นึกปลอบตัวเองในใจว่า .. เอาน่า ยังไงซะคอลัมน์ของเขาก็ไม่หายไปไหนหรอก เดี๋ยวก็ได้อ่านน่ะ .. อาหารเช้าชุดใหญ่พร้อมกาแฟหอมกรุ่นถูกยกมาวางตรงหน้า แต่ชายหนุ่มยังคงจดจ่ออยู่กับหนังสือตรงหน้ามากกว่า ตารกาส่งเสียงเรียกอยู่ 2-3 ครั้ง แต่ดูจะไม่เป็นผล เธอจึงพยามยามเลื่อนถาดอาหารเข้าใกล้ยิ่งขึ้น .. แต่เจ้ากรรม~! ไม่รู้จะโทษเธอที่เลื่อนถาดเร็วไป หรือโทษเขาที่รู้สึกตัวในจังหวะนั้นพอดี มือที่กำลังพลิกเปิดไปยังหน้าถัดไปจึงกระแทกเข้าอย่างจังกับถาดสแตนเลส ส่งผลให้ของเหลวในถ้วยกาแฟกระฉอกออกมาเปื้อนหนังสือจนกระดาษเหลืองนวลกลายสภาพเป็นสีน้ำตาลหม่น “ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ” หญิงสาวกระวีกระวาดดึงผ้าขนหนูผืนเล็กที่เหน็บไว้ในผ้ากันเปื้อนขึ้นมาทำความสะอาดในทันใด “ไม่เป็นไรหรอกครับ” เขายิ้ม นึกขำในท่าทีลุกลนของเธอมากกว่าที่จะห่วงใยเสื้อขาวของตัวเอง ที่ยามนี้มีรอยเปื้อนสีน้ำตาลแผ่เป็นวงอยู่เล็กน้อย ซึ่งหากไม่สังเกตก็มองเห็นไม่ชัดนัก “เปื้อนนิดเดียวเองครับ คงซักออก” มือขาวบางชะงักลง ก่อนวางรอยยิ้มเก้อไว้บนดวงหน้า แต่ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นหน้ากระดาษที่เปียกชุ่มของนิตยสารฉบับนั้น มันเป็นหน้า 24 และแน่นอนย่อมต้องเป็นคอลัมน์ของคุณณุภาสที่เธอรอคอยอย่างแน่แท้ “อ๊า! ..” เธออุทานขึ้นมาอย่างลืมตัว “แล้วจะอ่านได้ยังไงกันล่ะ” “เสียดายขนาดนั้นเลยเหรอครับ” “ค่ะ ก็ฉันอุตส่าห์รอคอลัมน์นั้นตลอดตั้งอาทิตย์นึงแน่ะ โอ๊ย! ไม่ได้การแล้วล่ะ ฉันต้องรีบไปที่แผงหนังสือแล้วล่ะเพราะถ้าไม่ได้อ่านฉันต้องแย่แน่ๆ   รอเดี๋ยวนะคะ ทานอาหารไปพลางๆก่อน ไม่นานหรอกค่ะแล้วฉันจะกลับมาชงกาแฟให้คุณ       แถมให้เป็นแก้วใหญ่พิเศษใส่ถุงกลับไปทานที่บ้านด้วยเลยนะเอ้า   อนุญาตฉันเถอะค่ะ” ไม่ทันได้ตอบว่ากระไร  ตารกาก็รีบวิ่งออกไปทางซุ้มหน้าประตูในเวลาไม่ถึงอึดใจ หากแต่ ‘ไม่นาน’ ของเธอกลับกินเวลากว่าที่คิด เพราะหลังจากที่ชายหนุ่มละเลียดอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย เดินชมนกชมไม้ไปทั่วทั้งร้านจนแทบจะจดจำตำแหน่งแห่งหนและชนิดได้อย่างครบถ้วนแล้ว ก็ยังคงไร้วี่แววของแม่สาวผมยาวเกล้ามวยกลางศีรษะในชุดผ้ากันเปื้อนสีชมพูแปร๋น เขาจึงติดสินใจวางเงินจำนวนหนึ่งไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินออกจากร้านพร้อมรอยยิ้มกว้างประดับบนใบหน้า .. มีคนอยากอ่านคอลัมน์ของเขามากขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย .. จากคุณ : ธีร์วรา - [ 21 ก.พ. 49 19:44:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4 4) ...How many twists and turns will love take before coming?... “ นี่ คุณ เป็นอะไรไปรึเปล่า ทำไมถึงทิ้งร้างพื้นที่คอลัมน์ของคุณให้กลายเป็นคอลัมน์เฉพาะกิจชั่วคราวของคนอื่นไปล่ะ ใช่ว่าเขาเขียนไม่สนุกหรอกนะ เพียงแต่ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับการอ่านข้อเขียนของคุณมากกว่า เอ..ฉันเคยบอกคุณไปรึยังนะว่า ตัวหนังสือของคุณไม่ต่างจากเพื่อนสนิททางใจของฉัน ห่างหายไปนานฉันก็ต้อง ’คิดถึง’ เป็นธรรมดาสิ ฉันพยายามติดต่อไปทางนิตยสารของคุณ แต่ไม่ว่าจะทางไหนๆก็ไร้วี่แววที่ฉันจะได้รับรู้เรื่องราวของคุณ เพราะฉะนั้นถ้าคุณได้รับจดหมายฉบับนี้ล่ะก็ รีบตอบกลับมาเสียโดยดี และฉันขอเตือนไว้ก่อนว่า ถ้าเป็นการรอคอยที่นานเกินไปล่ะก็ หึ หึ คุณจะต้องสูญเสียแฟนพันธุ์แท้นักอ่านคอลัมน์ชั้นกิตติมศักดิ์ของคุณไป!! เป็นไง ..นึกเสียวไส้ดีมั้ยล่ะ ขู่เล่น แต่(ไม่รู้ว่าจะ)ทำจริง(ได้รึเปล่า)นะคุณ - - ตารกา ” นิ้วเรียวที่เคาะรัวอยู่บนแป้นพิมพ์เมื่อครู่หยุดการเคลื่อนไหวลงหลังจากที่จดหมายถูกคลิกส่งเป็นอันเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวพาร่างเล็กบางของตนออกมาหยุดยืนอยู่ที่ระเบียงด้านนอก ดวงตาหวานคู่นั้นกวาดมองไปทั่วผืนฟ้า ครั้นแล้วก็ต้องผิดหวังทุกทิศทุกทางมีเพียงสีดำสนิท เงาในแววตาที่มักเปล่งประกายจึงแปรเปลี่ยนเป็นสีหม่น เหงาหรือเศร้ากันนะที่เกาะกุมจิตใจเธอ หรือจะเป็นความคิดถึงที่มากเกินพอดี ก้อนความโศกจึงกัดแทะหัวใจให้เหลือเล็กลีบเพียงนิด  ใจดวงน้อย..น้อยใจเหลือใจ หากแต่ก็อยากให้ความคิดถึงถูกส่งไป จดหมายอีกฉบับจึงถูกเขียนขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกัน “.. ฟ้าปิดหรือไร คืนนี้ฉันจึงมองไม่เห็นดาวซักดวง ดูเอาเถิด ไม่ว่าจะติดต่อคุณทางแฟกซ์ จดหมายหรืออีเมล์ก็ไม่เป็นผล   แม้แต่ดวงดาวที่พอจะทำหน้าที่เป็นผู้ส่งสารลำดับสุดท้ายก็ไม่สามารถทำให้ความประสงค์ของฉันบรรลุได้เลย.. ...ไม่เห็นจะจริงเลย ไหนคุณว่าเราสามารถส่งความห่วงใยผ่านสายลม ส่งความคิดถึงผ่านดวงดาวได้ แล้วถ้าเป็นค่ำคืนที่ไม่มีทั้งสองสิ่งล่ะ ความรู้สึกเหล่านั้นจะต้องถูกทิ้งเก้อ แล้วเอ่อล้นอยู่ภายในใจของผู้ส่งเพียงคนเดียวเหรอคะ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณเป็นอะไร เพียงแต่ถ้าคุณไม่สบาย มีเรื่องกลุ้ม กังวลใจ และถ้าหากฉันพอจะบรรเทา เยียวยาให้คุณได้บ้างล่ะก็ โปรดบอกฉันเถิด ให้ฉันได้ทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีเหมือนที่คุณทำให้ฉันอย่างเสมอมา เพราะตอนนี้ฉันไม่รู้เรื่องราว ความเป็นไปของคุณสักนิด ดังนั้นสิ่งที่สามารถจะทำได้ในตอนนี้ คงเป็นเพียงฝากดาวที่พร่างพราว ณ อีกขอบจักรวาล ช่วยส่งความคิดคำนึงไปถึงคุณ   ฟ้าอีกขอบฝั่งไกลโพ้นคงรุ่มรวยดวงดารามากกว่าฟ้าฟากนี้   และขอให้แสงเดือนส่องสวยช่วยถักทอบรรเลง   เห่กล่อมบทเพลงอันแสนหวานให้ห้วงนิทราในคืนนี้เต็มไปด้วยความสุข ให้คุณได้หลับสนิทและฝันดีตลอดทั้งคืน ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ... - - ตารกา” จากคุณ : ธีร์วรา - [ 21 ก.พ. 49 19:49:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 -*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-* บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ นอกจากหนังสือสองสามเล่มแล้ว ยังมีแฟ้มหนาอีกสองสามแฟ้ม เลยมาทางขวามือมีจดหมายสองสามฉบับวางซ้อนกันอยู่   ถัดมาคือแล็ปท็อปขนาดกะทัดรัดที่เจ้าตัวมักพกพาติดตัวด้วยเสมอ มือหนาใหญ่วางอยู่บนแป้นพิมพ์  นิ่งนาน ใช่ว่าเพราะอับจนในถ้อยคำ แต่เพราะความง่วงงุนได้คืบคลานเข้ามา ดวงตาของเขาจึงอ่อนล้าเกินกว่าจะเบิกขึ้นจ้องมองอักขระที่เรียงรายอยู่บนจอมอนิเตอร์ได้อีก เสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้สั่นรัวราวจะปลุกเขาให้ตื่นขึ้นจากห้วงภวังค์ ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัว คราแรกนึกอยากจะพักให้มากกว่านี้ ท่อนแขนยาวจึงเอื้อมออกไปเตรียมหยุดเสียงรบกวนโสตประสาทนั้น แต่มโนสำนึกกลับกระตุ้นเตือนด้วยความหวังดี  ณุภาสดีดตัวจากเก้าอี้นุ่มที่นั่งจมจ่อมมาตั่งแต่เมื่อเย็น เดินตรงไปยังห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา เรียกความสดชื่นกระปรี้กระเปร่าให้กลับคืนสู่ร่างกายอีกครั้ง เขาเพิ่งรู้ว่า การจะทำหนังสือสักเล่มมันช่างยุ่งยากเหลือทน ต้องคัดบทความ จัดสรรข้อมูลให้ทันสมัย ตรงตามเหตุการณ์ปัจจุบัน ติดต่อประสานงานกับฝ่ายต่างๆมากมาย เพื่อให้งานออกมาตรงตามความพึงใจของตน อันที่จริงจะนึกโทษตัวเองก็คงไม่ผิด เพราะทุกคนต่างทักท้วงเขาแล้วว่าไม่จำเป็นต้องเร่งงานให้เสร็จภายในสองสามอาทิตย์นี้ เพราะในต้นปีหน้าทางสำนักพิมพ์ได้เตรียมโครงการเปิดตัวหนังสือชุดใหม่ไว้อยู่แล้ว โดยมีหนังสือรวมคอลัมน์ของเขาเป็นจุดขายหลัก   แต่เขายังคงดื้อดึง อ้อนวอนแกมบังคับขอความร่วมมือจากทุกคน โดยที่ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่า เหตุผลลึกๆบางประการนอกจากที่เขาอ้างว่า...ต้นปียังไม่อยากทำงาน ขอเที่ยวก่อน.. ยังมีมูลเหตุมาจากสองสิ่ง อย่างแรกเขานึกถึงใบหน้าเรียวมนที่ฉายชัดถึงความรู้สึกแสนเสียดายของแม่สาวในชุดผ้ากันเปื้อนสีสด ที่ภายหลังเขากลับไปที่ร้านของเธออีกครั้ง แล้วทราบว่าหลังจากที่เธอตระเวนไปตามแผงหนังสือในตรอกซอยใกล้เคียงกัน เพื่อตามหานิตยสารที่บรรจุคอลัมน์ของเขาไว้ ทุกร้านแทบจะให้คำตอบเดียวกันทั้งหมดว่า ‘ขายหมดแล้ว’ อีกประการหนึ่ง..เขานึกถึงขาประจำของคอลัมน์ของเขาที่ลงชื่อในจดหมายทุกฉบับว่า ‘ตารกา’ ดวงดาวในดวงใจที่คอยเปล่งประกายเป็นวัตถุดิบในการสร้างกำลังใจตั้งแต่เขาเริ่มเขียนคอลัมน์ใหม่ๆ ก่อนจะย้ายมาอยู่กับนิตยสารฉบับอื่นและมีชื่อเสียงพอที่จะเอ่ยถึงแล้วคนฟังต้องร้องอ๋อบอกว่ารู้จัก  งานเขียนของเขาจึงส่งตรงเวลาสม่ำเสมอ พยายามไม่ให้ขาดหายไปสักอาทิตย์  เพราะเหมือนเป็นเรื่องคุ้นชินไปเสียแล้วที่เขาต้องได้รับจดหมายจากเธอมาคอยบอกเล่า ถกเถียง ให้ความเห็นในแต่ละประเด็นที่เขาเขียนลงในคอลัมน์ทุกวันอาทิตย์ และเขาก็รู้สึกไม่ต่างจากเธอ ...มิตรภาพกำลังหยั่งรากลึกในใจของเขาเช่นกัน ผลิตผลของมันอาจจะงอกเงยเป็น ‘ตารกา’ ที่ชูช่องามอยู่กลางใจ   เขาเงียบหายไปนานเกือบค่อนเดือนก็จริง แต่ก็เพราะกำลังเร่งปั่นงาน และตั้งใจว่าจะนำหนังสือที่รวบรวมผลงานของเขาไปมอบให้เธอเป็นของขวัญ..อาจจะในเทศกาลปีใหม่นี้  อันที่จริงแล้วมันคงเป็นข้ออ้างในการพบเธอต่างหาก แรกพบเธออาจโกรธที่เขาไม่ได้ส่งข่าวบอกเล่าเรื่องราวในหลายวันที่ผ่านไปให้เธอได้ฟัง แต่เขามั่นใจว่าเมื่อหนังสือเล่มนั้นอยู่ในมือเธอและทราบถึงเหตุผลของการตีพิมพ์ ร่องรอยขุ่นขึ้งจะกลับกลายเป็นรอยยิ้ม ...อยากรู้นักว่าสีหน้ายามแย้มยิ้มของเธอจะงดงามเพียงไร จะสดใส สุกสกาวเฉกเช่นดาวบนฟ้าที่เขาเฝ้ามองอยู่ทุกคืนวันหรือเปล่า ณุภาสทอดสายตามองผ่านหน้าต่างที่เปิดรับลมเย็นกลางดึกไปยังพระจันทร์สีเหลืองนวลที่แจ่มกระจ่างกลางฟ้า    เมื่อช่วงหัวค่ำดวงเดือนโดดเด่นเห็นกระจ่างชัดกว่าสิ่งอื่นใด หากแต่ยามนี้มีดวงดาวระยิบพรายอยู่เป็นเพื่อน ทำให้นึกถึงอีเมล์จากเธอที่เขาเพิ่งเปิดอ่าน และจดหมายร่างที่เขาเขียนตอบกลับไว้ว่า “... เมื่อเย็นคุณร้องไห้เพราะคิดถึงผมมากไปรึเปล่าล่ะครับ เพราะผมเคยได้ยินมาว่า ‘อย่าโศกเศร้าเมื่อตะวันลับฟ้า เพราะน้ำตาอาจกลบแสงดาว’   ถ้าเป็นจริงล่ะก็ อย่าได้ร้อนรนไปเลยครับ ผมไม่ได้หายไปไหน แค่เป็นช่วงเวลาที่ท้องฟ้าเงียบสงัด   สายลมนิ่งสงบ แล้วเดี๋ยวดาวตกจำนวนมากอาจจะพรูพราวลงมาจากฟากฟ้าในปริมาณและความงามที่คุณคาดไม่ถึงแน่นอนครับ เพราะฉะนั้น ทำใจให้สบายเถอะนะครับ อ้อ..แล้วก็ ‘ความคิดถึง’ พร้อมไฟล์เพลงท่วงทำนองอ่อนหวานที่แนบมากับ ‘ไปรษณีย์ดวงดาว’ ผมได้รับเรียบร้อยแล้วนะครับ หลับเต็มอิ่มเลยเชียว เสียแต่เมื่อยไปหน่อย สงสัยโต๊ะคงนุ่มไม่พอ และหมอนคีย์บอร์ดของผมก็คงแข็งเกินไป   ตอนนี้ดาวเต็มฟ้าแล้วล่ะครับ ผมก็เลยขอส่ง ‘ความรู้สึกดีๆ’ คืนกลับไปให้คุณเช่นกันครับ จะให้เป็นความรู้สึกดีแบบไหน แล้วแต่จะจินตนาการเถอะครับ .. คิดถึง คำนึง ห่วงใย หรือจะเป็น "รัก".. ก็ตามแต่ ดูแลตัวเองให้ดีด้วยนะครับในระหว่างเวลาที่เราไม่ได้เจอกัน - - ณุภาส ...” จากคุณ : ธีร์วรา - [ 21 ก.พ. 49 19:54:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 5)...When the MAGIC comes, two parallel lines meet... ทั่วทั้งบริเวณทางเดินและบนเวทีเล็กนั้นประกอบไปด้วยโต๊ะเตี้ยที่เทียนหอมขนาดต่างๆหลากสีสันถูกตั้งวาง ทั้งยังส่งกลิ่นหอมกรุ่นแผ่กำจายให้ทั่วทั้งห้องบอลรูมอบอวลด้วยกลิ่นละมุน ถัดมามีโซฟาขนาดกะทัดรัดตั้งวางอยู่สองสามตัว  เพราะเจ้าของงานต้องการให้บรรยากาศเป็นไปอย่างเรียบง่าย สบายๆ ให้ผู้ร่วมงานสามารถสัมผัสกับเจ้าของผลงานหนังสือที่เปิดตัวในวันนี้ได้อย่างใกล้ชิด ด้านหลังโซฟาสีครีมไข่ไก่นั้น คลุมด้วยม่านโปร่งใสสีขาว แสงระยิบระยับจากกระดาษสีเงิน สีทองถูกตัดแต่งเป็นรูปดาวดวงน้อยใหญ่เรียกความสนใจได้มากกว่าเครื่องตกแต่งอื่นใดในห้องนี้ ตัวหนังสือที่นูนเด่นออกมาจากฉากนั้นได้ความว่า “โปรดอ่านใต้แสงเทียน เพราะผมเขียนใต้แสงดาว”* เสียงปรบมือเกรียวกราวกึกก้องไปทั่วห้องนั้น เมื่อคอลัมน์นิสต์หนุ่มชื่อดังที่ทุกคนต่างรอคอยออกมายืนยิ้มเผล่อยู่กลางเวที ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาที่จัดวางไว้ สื่อมวลชนมากหน้าหลายตาลั่นชัตเตอร์เสียงระรัว เพราะต้องการบันทึกภาพบนเวทีนั้นให้ครบถ้วนสมบูรณ์ที่สุด เหตุการณ์ดำเนินไปอย่างลื่นไหล คำถามจากพิธีกรมากความสามารถและคำตอบของเขาเรียกรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะจากผู้ชมได้อย่างไม่ขาดสาย แต่แล้วฝ่ายถูกสัมภาษณ์เป็นต้องนิ่งอั้นอยู่ครู่หนึ่งด้วยเมื่อถึงคำถามหนึ่งที่สะกิดใจอย่างประหลาด “ดิฉันเคยทราบมาว่า คุณเคยยืนกรานกับบรรณาธิการหลายครั้งหลายคราว่า ไม่ต้องการจะรวมเล่มผลงานของตัวเอง เพราะอยากให้ติดตามอ่านเป็นประจำทุกอาทิตย์มากกว่า แล้วอะไรกันคะที่ไปดลจิตดลใจให้เกิด ‘โปรดอ่านใต้แสงเทียน เพราะผมเขียนใต้แสงดาว’ ขึ้นมาได้ ” นิ่งนานอยู่ชั่วอึดใจ พิธีกรสาวเห็นท่าจะไม่ได้การณ์จึงเสไปเรื่องอื่น แล้วยิงคำถามต่อไปทันที แต่ใครเลยจะล่วงรู้ .. และสามารถอ่านข้อความที่ผาดพ่านในดวงตาสีสนิมเหล็กคู่นั้น ในชั่ววินาทีเมื่อครู่สายตาของเขามองเหม่อไปยังเก้าอี้ด้านล่างที่ตั้งตรงกับตำแหน่งโซฟาของเขา เก้าอี้ที่เขาจัดเตรียมเป็นอย่างดี..เพื่อคนพิเศษ หากแต่มัน  ..ว่างเปล่า.. ไร้วี่แววของเจ้าของที่นั่งนั้น .. ดาวกลางใจของเขาไม่ปรากฏกาย   ฝูงชนทยอยออกจากงานแล้ว ชายหนุ่มบิดตัวไปมาให้กล้ามเนื้อที่เมื่อยขบรู้สึกผ่อนคลาย เขารู้สึกตื้นตัน ดีใจ ประทับใจ คละเคล้าไปทั่ว ไม่อยากจะเชื่อว่าเขามีแฟนคอลัมน์ที่เหนียวแน่นมากถึงเพียงนี้ หากแต่เขาคงยิ้มอย่างเป็นสุขได้มากกว่านี้ แค่เพียงถ้าเธอจะมา ณุภาสตั้งคำถามกับตัวเองนับล้านแปดถึงเหตุผลที่กำลังใจคนสำคัญไม่มาร่วมแสดงความยินดีกับความสำเร็จครั้งนี้ บัตรเชิญของเขาไม่ตกหล่นไปที่ไหนแน่ เพราะเขาโทรเช็คกับฝ่ายประชาสัมพันธ์ที่ทำหน้าที่ส่งบัตรเชิญให้แก่เธอรอบแล้วรอบเล่า หัวหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์ยังให้ความมั่นใจกับเขาว่าบัตรเชิญใบนั้นถึงมือเธอแล้ว เพราะเมื่อหลายวันก่อนเธอโทรศัพท์มายืนยันและรับปากว่าจะมาร่วมงานอย่างแน่นอน แต่เพราะอะไรกันหนอเธอจึงไม่มา ..หรือเธอยังคงโกรธเขาไม่หาย ไม่ก็งานเธอคงยุ่งจนไม่สามารถปลีกตัวมาร่วมงานครั้งนี้ได้ แล้วเป็นไปได้รึเปล่าว่าอาจจะเกิดอุบัติเหตุระหว่างทาง .. ซึ่งเขาได้แต่ภาวนาว่าขออย่าให้เป็นอย่างหลังเลย ชายหนุ่มสะบัดศีรษะไปมา ราวจะสลัดความคิดฟุ้งซ่านเหล่านั้นออกไป และสมองคงโล่งแล้ว จึงนึกถึงจดหมายฉบับหนึ่งที่เขาส่งไปหาเธอ จดหมายฉบับนั้นแตกต่างไปจากฉบับอื่น ตรงที่ไม่ใช่จดหมายอิเล็กทรอนิกส์ผ่านทางใยแก้วหากแต่อาศัยบุรุษไปรษณีย์ในการนำส่ง และแน่นอนว่า ..บนซองจดหมายฉบับนั้นต้องจ่าหน้าเป็นที่อยู่ของเธออย่างแน่นอน เร็วเท่าความคิด.. ชายหนุ่มรีบคว้าหนังสือของเขาเล่มหนึ่งขึ้นมา ตรงไปยังรถยนต์คู่ใจก่อนจะเร่งเครื่องทะยานตัวออกจากลานจอดรถแห่งนั้น โดยมีเป้าหมายอยู่ ณ บ้านเลขที่ ถนน ซอยที่เขาท่องจำจนขึ้นใจ จากคุณ : ธีร์วรา - [ 21 ก.พ. 49 19:58:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 -*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-* บนถนนสายนั้นประดับด้วยโคมไฟนับร้อย หนทางแม้จะไม่ซับซ้อนลดเลี้ยวและทอดยาวมากนัก แต่เขารู้สึกว่ารถยนต์ขับเคลื่อนสี่ล้อนำพาเขาไปยังที่หมายได้ช้านัก เพราะใจของเขาได้โลดแล่นไปถึงเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทัศนียภาพสองข้างทางช่างคุ้นชิน เขารู้สึกราวกับว่าเคยผ่านมาแล้วครั้งหนึ่ง เพียงแต่นึกไม่ออกว่าเป็นเมื่อไหร่กัน และแล้วรถยนต์ของเขาก็มาจอดนิ่งอยู่หน้าร้านแห่งหนึ่ง  ด้านบนมีแผ่นป้ายทำจากไม้ที่ถูกสลักเป็นตัวอักษรอ่อนช้อยว่า ‘ดาราราย coffee&restaurant’   โดยไม่หยุดยืนรอให้เสียเวลา เขาเดินผ่านซุ้มประตูโค้งด้านหน้า ย่ำก้าวผ่านบนทางเดินโรยกรวดสายเล็กๆ ตรงไปยังชานที่ยื่นออกมารับลมด้านนอก คุ้นชินเหลือเกิน .. เขารู้สึกว่า เคยจ้องมองต้นเดฟกระเป๋าที่แซมด้วยดอกสีแดงจิ๋วห้อยระย้าย้อยลงมาจากไม้ระแนงนี้แล้วครั้งหนึ่ง แล้วไหนจะยังไม้สูงใหญ่ด้านนอกอีกเล่า ตำแหน่งของมันคุ้นตา จนแม้แต่ในความมืดสนิทของคืนนี้ก็ไม่อาจบั่นความมั่นใจของเขาได้ว่า เขาสามารถระบุชนิดของต้นไม้แต่ละต้นได้อย่างถูกต้อง ประตูกระจกใสเลื่อนออกช้าๆ เผยให้เห็นร่างของหญิงสาวในชุดกระโปรงผ้าลูกไม้สีขาว ผมยาวเป็นมันขลับที่ปล่อยสยายอยู่กลางหลังล้อมกรอบใบหน้าเรียวมนให้ดูอ่อนหวานยิ่งขึ้น “ขอโทษนะคะ ร้านปิดแล้วค่ะ”   หนังสือเล่มบางที่อยู่ในมือเมื่อครู่ตกลงบนพื้นไม้กระดานด้านล่าง เสียงดังพอควรที่จะเรียกสติให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวได้อีกครั้ง จะให้เขาเชื่อได้อย่างไรกันว่าแม่สาวผมมวยที่ทำกาแฟหกรดเขาในวันก่อน กับสาวผมยาวแสนหวานในวันนี้จะเป็นคนเดียวกัน .. กว่าจะรวบรวมคำพูดมาร้อยเรียงเป็นถ้อยคำได้ดูเขาจะเสียเวลาอยู่พอควร “คุณตารกาอยู่มั้ย” คิ้วโก่งสวยขมวดมุ่นอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็เอ่ยช้าชัดตอบกลับไปว่า “ดิฉันเองค่ะ”   นิ่งนึกอยู่ไม่นาน คิ้วคู่นั้นก็คลายออก พูดด้วยน้ำเสียงเจือหัวเราะ “อ๋อ คุณนั่นเอง มาทวงกาแฟเหรอคะ รอสักเดี๋ยวค่ะ ฉันเพิ่งเก็บครัวไปเมื่อครู่เอง ไม่รู้ว่าของจะหมดรึยังนะคะ วันนี้ลูกค้าเยอะมากเลย จนฉันน่ะไม่มีเวลาไปงานเปิดตัวของนักเขียนคนโปรดเลยนะคะ เฮ้อ..ยังนึกเสียดายไม่หายเลย” ไม่ใช่ความงามของเธอเพียงอย่างเดียวหรอกที่สะกดให้เขานิ่งงัน  หากแต่เมื่อได้รับรู้ว่ามูลเหตุสองอย่างที่ทำให้เขาต้องรวมเล่มผลงานขึ้นมาเป็นคนคนเดียวกัน บทสนทนามากมายที่ตระเตรียมไว้ก็ติดอยู่ที่ริมฝีปาก หัวใจเต้นแรงเร็วผิดจากจังหวะที่เคยเป็น รู้สึกว่ามือไม้ช่างเกะกะจนเขาไม่รู้ว่าควรจะเก็บวางไว้ที่ตรงไหนดี เธอทำท่าจะผละหันหลังกลับไป แต่เขาก็คว้าข้อมือของเธอไว้ ยื่นหนังสือที่เตรียมมาส่งให้เธอ วินาทีแรกตารกามีท่าทีสงสัย แต่เมื่อพลิกไปดูสันปกด้านข้างแล้วรับรู้ว่าเจ้าของหนังสือเล่มนั้นเป็นใคร รอยยิ้มกว้างขวางก็แจ่มกระจ่างบนดวงหน้า ประกายยินดีในแววตาดูจะส่องสว่างกว่าดาวนับพันที่ทอแสงอยู่บนฟ้ากว้างนั้น “เขาฝากคุณให้เอามาให้ฉัน หรือคุณคือเจ้าของหนังสือเล่มนี้กันล่ะคะ” “แล้วคุณคิดว่า กลางค่ำกลางคืนแบบนี้ เด็กส่งของที่ไหนจะยอมเสียเวลาพักผ่อนถ่อมาถึงที่นี่กันล่ะครับ” สองสายตาสานสบกันนิ่งนาน รอยยิ้มหวานละมุนถูกหยิบยื่นให้แก่กัน “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณณุภาส” “ผิดแล้วล่ะ ต้องเป็นยินดีที่ได้พบต่างหาก ตารกา..ดาวกลางใจของผม” ดวงดาวมากมายที่พริบพราวอยู่บนฟ้ากว้างทอแสงเงินยวงส่องใสสาดส่องลงมาอาบไล้ชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งที่กุมมือสอดประสานก้าวเดินเคียงคู่กันไปอย่างช้าๆบนทางเดินโรยกรวด ลมเย็นพัดผ่านมาอีกครั้ง หากแต่ไม่ทำให้เกิดความรู้สึกหนาวอย่างที่เคย ไออุ่นจากมืออีกข้างได้แผ่ซ่านโอบล้อมทั่วกายและซึมผ่านเข้าไปจนถึงกลางใจ คำอธิษฐานภาวนาและความรู้สึกดีที่ส่งผ่านดวงดาวในทุกค่ำคืน บัดนี้ได้สัมฤทธิผลลงแล้ว ที่เหลือคงเป็นเพียงหน้าที่ของหัวใจสองดวงว่าจะประคับประคอง ‘ต้นอ่อนของมิตรภาพ’ ให้งอกเงยไปในรูปแบบใด ท้องฟ้าที่พร่างดาว ดวงเดือนที่ลอยเด่นจักเป็นพยานและเป็นแรงใจให้กล้าอ่อนของความสัมพันธ์ได้งอกงาม ผลิบาน และเติบใหญ่ หยัดยืนอยู่ได้ด้วยความงาม ความมั่นคงแห่งรักโดยแท้ และในค่ำคืนนี้ ดวงดาวได้ลดภารกิจส่งมอบความคิดถึงไปหนึ่งรายการ หากแต่ก็ยังเหลืออีกนับหมื่นนับพันที่ดาวนับแสนนับล้านดวงบนฟ้าต้องนำพาความรู้สึกเหล่านั้นส่งผ่านจากขอบฟ้าหนึ่งไปยังอีกโค้งฟ้าหนึ่ง และหากคืนนี้นอกหน้าต่างของเธอสามารถมองเห็นแสงดาวระยิบพริบไหว โปรดรับรู้ไว้เถิด.. ใครสักคนจากอีกฝั่งฟ้าหนึ่งกำลังร้องขอดวงดาวให้ช่วยส่งความคิดถึงมามอบให้แก่เธอ และบทเพลงขับขานจากพระจันทร์จะช่วยเห่กล่อมให้เธอฝันดี แล้วเธอล่ะเคยอธิษฐานบ้างไหม เชื่อไหมในมนตราแห่งดารา ... เวทมนตร์ของดวงดาว - - -*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-* Credits : ‘’I Knew I Loved You’’ by.. Savage Garden ชื่อหนังสือ “โปรดอ่านใต้แสงเทียน เพราะผมเขียนใต้แสงดาว” ของคุณทรงกลด บางยี่ขัน จบแล้วค่ะ เป็นยังไงกันบ้างเอ่ย? รอฟังความคิดเห็นจากทุกคนอยู่นะคะ ^-^ แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 49 20:06:09 จากคุณ : ธีร์วรา - [ 21 ก.พ. 49 20:03:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 วิจารณ์ไม่เป็นครับ แฮ่ะ ๆ เพราะความรู้ในงานเขียนแค่หางแมลงหวี่ (เอ..มันมีหางเปล่านี่??) เอาเป็นว่า ว่าตามความรู้สึกส่วนตัวที่อ่านนะครับ (ความรู้สึกส่วนตัวแบบงูๆปลาๆ ของผมเท่านั้น อาจผิดทฤษฎีทั้งหมดก็ได้) บรรยากาศเรื่องชวนให้เคลิบเคลิ้มจากภาษา (บรรยายเห็นภาพดี)ประหนึ่งล่องลอยอยู่ในความฝันทุกสิ่งดูเหมือนจะงดงาม การถักร้อยสอดประสานความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่สวยงามและราบรื่นไปหมดไร้อุปสรรคใดๆให้ลุ้นระทึก เรียกว่าพอขึ้นต้นก็พอจะเดาลงท้ายได้ ซึ่งานแบบนี้จะอ่านเพลิน.... แต่อาจจะเขียนยาก....เพราะต้องเพิ่มสีสรรพ์(ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง)เพื่อชดเชยกับความเรียบง่ายที่ไม่ค่อยง่ายของโครงเรื่อง แต่ถ้าอ่านให้ดีก็จะพบสิ่งสวยๆงามๆ อยู่นะขอรับ และผมรู้สึกถึงความพยายามและแรงใจอยู่อย่างเต็มเปี่ยม ++ เอาใจช่วยครับ  สักวันต้องไล่ความฝันทัน วงดนตรีดังๆ และนักเขียนดังๆหลายคนไม่เคยได้รับรางวัลชนะเลิศในการประกวดใดๆ และบางท่านถึงกับเคยสอบตกวิชาเรียงความมาแล้ว ดังนั้นสู้ต่อไปเด้อ.... แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 49 20:59:18 แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 49 20:54:05 จากคุณ : GTW - [ 21 ก.พ. 49 20:51:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^_________^ จากคุณ : Meif - [ 22 ก.พ. 49 00:32:30 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ภาษาเพราะดีค่ะ เรื่องก็น่ารักดี ขอบคุณที่เอามาลงให้อ่านนะคะ จากคุณ : nongwin - [ 22 ก.พ. 49 05:20:37 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ชื่อหนังสือเพราะดีเนาะ จากคุณ : scottie - [ 22 ก.พ. 49 11:56:58 ]