ความคิดเห็นที่ 1 Chapter 7 และแล้ววันถ่ายแบบประจำเล่มก็มาถึงจนได้ วิชชุดายืนนิ่งอยู่ตรงหน้าสตูดิโอด้วยสีหน้า เรียบเฉยแต่ดวงตาของเธอกลับฉายรอยว้าวุ่นใจอย่างเห็นได้ชัด หากแต่ไม่นานนัก ดวงตา ของเธอก็สงบนิ่งเรียบเฉยคล้ายกับสีหน้าอย่างไม่ผิดเพี้ยน ก่อนที่เธอจะผลักประตูและก้าว เข้าไปภายในห้องสตูดิโอโดยไม่ลังเล บรรยากาศภายในสตูดิโอก็ดูสับสนวุ่นวายเหมือนทุกๆ ครั้งที่มีงานถ่ายภาพแฟชั่น เหล่า คอสตูม สไตล์ลิสต์ ช่างแต่งหน้า และประดามีทีมงานทั้งหลายต่างก็กำลังวิ่งวุ่นอยู่กับ หน้าที่ของตนเอง ผิดก็เพียงแต่ว่าคราวนี้ ดูเหมือนทุกคนจะดูเหมือนเต็มใจกับงานนี้อย่าง เห็นได้ชัด ก็แน่ล่ะ...นานทีปีหนถึงจะมีถ่ายแฟชั่นเสื้อผ้าที่มีนายแบบมากกว่านางแบบ เหมือนคราวนี้ แถมจำนวนนางแบบในคราวนี้ยังมีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น ป๋องที่กำลังต่อสายไฟจากแฟลชร่มหันมาเจอวิชชุดาที่กำลังเอากระเป๋าใส่ของต่างๆ วางไว้ ตรงโต๊ะพอดีจึงเอ่ยทัก “อ้าวเจ๊ มาแล้วหระ...” พยางค์สุดท้ายของป๋องหายไปเมื่อเห็นสภาพของลูกพี่ตนเต็มตา ก็จะไม่ให้ตะลึงไปได้ยังไงล่ะ ในเมื่อวันนี้วิชชุดามาในลุคที่ผิดหูผิดตาจากที่เคย เพราะผมที่ เคยรวบไว้หลวมๆ ก็ปล่อยสยายออกมาเคลียไหล่ แถมเสื้อผ้าที่ใส่ก็ยังดูดีผิดกับที่เคยเป็น ซึ่งก็ไม่ใช่แค่ป๋องคนเดียวที่ตะลึง เพราะนุที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็มีอาการไม่ผิดกัน “โห...เจ๊ วันนี้มาแบบเช้งวับเชียว” วิชชุดายักคิ้วให้ลิ่วล้อทั้งสองก่อนจะเอ่ยถามหาอนัญญา “พี่เอี๋ยวมารึยัง?” “มาแล้วเจ๊ อยู่ในห้องแต่งตัวคอยดูแลพวกนายแบบโน่น” นุบอกพลางชี้มือไปทางห้องแต่งตัว “เหรอ...” วิชชุดามองไปตามมือของนุแล้วก็เอ่ยถามต่อ “แล้วพวกนายแบบนางแบบมาครบ หรือยัง?” ป๋องกำลังจะอ้าปากเอ่ยบอกวิชชุดา หากแต่มีเสียงๆ หนึ่งตอบขึ้นมาแทน “มากันครบแล้วล่ะ ตอนนี้กำลังแต่งหน้ากันอยู่” วิชชุดาหันหน้าไปตามเสียงนั้น และเธอก็ได้พบกับสิ่งที่เธอเตรียมใจที่จะต้องพบเจอมา ตลอด ชายหนุ่มใบหน้าคมสันที่เธอคุ้นเคยดีกำลังยืนกอดอกพร้อมกับส่งยิ้มให้กับเธอ “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะดา...” ลิ่วล้อทั้งสองของวิชชุดาเห็นบรรยากาศที่เปลี่ยนไปก็ล่าถอยไปจัดเตรียมอุปกรณ์ตามหน้าที่ ของตัวเองต่อ วิชชุดามองตรีภพแล้วส่งยิ้มทักทายเขาบ้าง “สบายดีเหรอเต้ย” “ก็สุขๆ ทุกข์ๆ ตามอัตภาพนั่นแหละ แล้วดาล่ะ?” “ก็ดี...อยู่คนเดียวก็สบายดี ไม่ต้องมีใครกวนใจ” เธอพูดปนหัวเราะ พยายามทำให้เขารู้ว่า แม้ไม่มีเขา เธอก็อยู่ได้อย่างปกติสุข ซึ่งมันก็เป็นความจริง...แม้ว่าเธออาจจะยังรู้สึกใจเต้น เวลาเขายืนอยู่ใกล้ๆ เธอแบบนี้ก็ตาม “เห็นคุณมีความสุขดีผมก็ดีใจ...” เขาพูดพลางขยับเข้ามาใกล้เธอ “ในตอนนั้น...ผมขอโทษนะ ที่พูดกับคุณไปแบบนั้น...” เขาทำท่าจะพูดต่อ แต่วิชชุดาก็ยกมือห้ามเขาไว้ก่อน “นี่มันเวลาทำงาน ถ้าจะคุยเรื่องส่วนตัวกันล่ะก็ เอาไว้ทีหลัง” และพอดีที่ช่างแต่งหน้าออก มาเรียกตรีภพให้เข้าไปแต่งหน้าพอดี “ขอตัวนะ ต้องไปเซ็ตกล้องกับไฟก่อน” เธอกล่าวกับเขาแล้วก็เดินไปตรงบริเวณฉากเพื่อ เตรียมอุปกรณ์การถ่ายภาพให้พร้อม ตรีภพมองหญิงสาวแล้วหรี่ตาลงอย่างหมายมาด ...การที่เขาคบหากับวิชชุดามาเป็นเวลา นานทำให้เขารู้ดีว่า ไอ้ท่าทีวางเฉยของเธอนั้น มันหมายถึงการซ่อนความหวั่นไหวที่อยู่ภาย ในใจของต่างหาก เมื่อมาคิดดูแล้วก็อดเสียดายไม่ได้ที่เขามีของดีไว้กับตัวแล้วไม่รู้ค่า จนเมื่อเธอหลุดมือไปนั่นแหละถึงได้รู้ตัว คงถึงเวลาแล้วที่เขาจะขอทวง ‘ของ’ ที่เคยเป็น ‘ของเขา’ คืนเสียที แต่ยังก่อน...เขายังไม่บุ่มบ่ามอะไรตอนนี้หรอก ยังมีเวลาเหลือเฟือที่เขา จะใช้เพื่อฟื้นความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธออีกครั้งหนึ่ง พอคิดได้ดังนั้น ตรีภพก็หัวเราะใน ลำคอ ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในห้องแต่งตัว... ******************** เจษฎาก้าวเข้ามาในสตูดิโอถ่ายภาพเงียบๆ ด้วยความที่ทุกคนกำลังวุ่นวายกับงานตรงหน้า จึงทำให้เขาไม่เป็นที่สังเกต ซึ่งนั่นก็เป็นการดี เพราะเขาเองก็ไม่ได้อยากจะให้ใครรู้ถึงการมา ของเขาสักเท่าไหร่ ชายหนุ่มเลือกที่จะยืนอยู่ในมุมด้านหนึ่งของห้องเพื่อไม่ให้เกะกะการทำ งานของพวกทีมงาน ส่วนดวงตาก็มองจ้องที่ร่างโปร่งบางที่กำลังก้มๆ เงยๆ ออกคำสั่งกับ พวกนายแบบให้โพสต์ท่าต่างๆ สลับกับการมองการจัดวางภาพในช่องมองภาพของกล้อง ด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนคราวที่เธอเคยถ่ายภาพเขาไม่มีผิด และดูเหมือนว่านายแบบ หนุ่มๆ ทั้งหลายก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ยกเว้นแต่นายแบบหน้าคมคนหนึ่งนั่นแหละที่ เขาเห็นแปลกแยกออกไป “ขยับไปทางซ้ายอีกนิดสิเต้ย...ไม่ใช่ทางขวา...ทางซ้าย...” วิชชุดาออกคำสั่งกับนายแบบ คนนั้นที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยทำตามที่เธอบอกสักเท่าไหร่ และวิชชุดาก็ต้องเดินเข้ามาจัดท่า ทางด้วยตัวเอง “เอามือโอบตัวนางแบบอีกหน่อยสิ” หญิงสาวชี้มือไปตรงตำแหน่งบริเวณร่างกายของนาง แบบที่ถ่ายคู่กับตรีภพ แต่จนแล้วจนรอด ตรีภพก็ยังขยับมือไปในส่วนที่เธอต้องการไม่ได้ เสียที วิชชุดาจึงตัดรำคาญด้วยการจับมือเขาขยับอยู่ในตำแหน่งที่เธอต้องการเสียเอง และในจังหวะที่เธอจับมือเขานั่นเอง วิชชุดาก็รู้สึกได้ว่าเธอกำลังโดนตรีภพจ้องมองอยู่ และ เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองก็จริงเสียด้วย... เขาใช้สายตาแบบเดียวกับที่เคยทำให้เธอหวั่นไหว ทุกครั้งที่ได้จ้องมอง วิชชุดาเกลื่อนความหวั่นไหวที่ปรากฏในดวงตาของเธออย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเดินกลับไปที่กล้อง “เดี๋ยวถ่ายเซ็ตนี้เสร็จก็พักกลางวันกันได้แล้วนะ” วิชชุดาตะโกนบอกทุกคนที่อยู่ในสตูดิโอ ก่อนที่จะดึงสมาธิตัวเองกลับมาที่งานอีกครั้งหนึ่ง โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทั้งหมดกำลังก่อกวนจิตใจของใครบางคนที่ยืนมองเธออยู่ตรงมุมห้อง ‘หมอนี่เป็นใครกัน?’ เจษฎาตั้งคำถามกับตัวเองในใจกับภาพที่เห็น หลายครั้งที่เขามายืนดู วิชชุดาทำงานถ่ายแฟชั่น แต่ไม่มีครั้งไหนที่วิชชุดาจะ ‘มีอาการ’ กับนายแบบเหมือนกับ คราวนี้เลยสักนิด... (มีต่อค่ะ^ ^) จากคุณ : ตัว(Z) - [ 22 ก.พ. 49 14:57:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “อ้าว คุณเจษมาด้วยเหรอคะ?” อนัญญาที่เพิ่งสังเกตเห็นเขาเอ่ยทักเสียงไม่เบานักจนคนที่ กำลังถ่ายภาพและถูกถ่ายหันไปมอง แน่ล่ะที่อารมณ์ของคนมองแต่ละคนก็ย่อมรู้สึกแตกต่างกันไป คนหนึ่งแอบโล่งใจที่ในที่สุด แล้วเขาก็มาเสียที ส่วนอีกคนหนึ่งก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่า คนนอกอย่างหมอนี่เข้ามา เพ่นพ่านในสตูดิโอถ่ายภาพของหนังสือเล่มนี้ได้อย่างไร ในเมื่อเป็นที่รู้กันดีว่า ช่างภาพสาว คนนี้ไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ที่จะมีคนนอกมาวุ่นวายในสตูดิโอของตัวเอง เจษฎายิ้มสบายๆ ให้กับอนัญญา โดยไม่นำพาสายตาหลายคู่ที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ “ผมมารับดาไปทานมื้อกลางวันน่ะครับ” ด้วยสัมผัสที่หกหรือเจ็ด แปด เก้า หรือสิบก็ไม่รู้ ทำ ให้เขาตอบอนัญญาออกไปแบบไม่เบานักเช่นกัน และดูเหมือนว่าเจษฎาจะประเมินสถานการณ์ได้ถูกจริงๆ เพราะนายแบบหนุ่มที่ยืนอยู่ตรง ฉากเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่ได้ยินเขาพูด “เสร็จหรือยังครับ” ชายหนุ่มละสายตาจากตรีภพมาถามวิชชุดาแทน วิชชุดาพยักหน้าก่อนที่จะส่งกล้องให้กับนุที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “เปลี่ยนแบ็ตเตอรี่ให้ด้วยนะ แล้วก็ เปลี่ยนฉากที่จะใช้ถ่ายเซ็ตต่อไปด้วย พี่ไปกินข้าวก่อน เดี๋ยวเข้ามา” “ได้เลยเจ๊” เมื่อสั่งงานเสร็จวิชชุดาก็หยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินเข้าไปหาเจษฎา “จะไปกันหรือยังล่ะ?” เจษฎาพยักหน้าก่อนที่จะปล่อยให้หญิงสาวเดินนำไปก่อน และปรายตาไปมองตรีภพที่ยัง ยืนมองเขาอีกครั้งเมื่อหันหลังเดินตามเธอไป “ข้าว่าแล้ว...ที่เจ๊แต่งตัวเช้งวับอย่างนี้เป็นเพราะนัดคุณเจษไว้นี่เอง” เสียงนุเอ่ยกับป๋องทำ ให้ตรีภพหันมามองลิ่วล้อของหญิงสาวอย่างสนใจขึ้นมาทันที “ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนใหม่ของดาเหรอ?” นุกับป๋องมองหน้ากันกับคำถามของตรีภพ ก่อนที่ป๋องจะตัดสินใจเอ่ยตอบแทนเพื่อน “ไม่รู้สิพี่เต้ย แต่ก็เห็นคบๆ กันอยู่นะ” “เหรอ...” ตรีภพพูดได้เพียงแค่นั้นแล้วก็คิด ...ดูเหมือนว่าสถานการณ์ที่เขาประเมินไว้ตั้งแต่ แรกจะผิดคาดไปเล็กน้อยเมื่อมีคู่แข่งปรากฏตัวขึ้นมาโดยที่เขาไม่รู้ตัว ตรีภพเหยียด ริมฝีปากยิ้มราวกับได้ของเล่นถูกใจ ใช่...เขาไม่ชอบอะไรที่ได้มาง่ายๆ อุปสรรคเป็นสิ่งที่ ทำให้รู้สึกท้าทายและยิ่งทำให้เขาอยากเอาชนะมากยิ่งขึ้น เห็นทีว่าเกมรักในครั้งนี้จะสนุกกว่าที่คาดไว้เสียแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม...เกมนี้เขาจะ ต้องเป็นผู้ชนะเท่านั้น! เจษฎามองหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าแล้วอดที่จะขมวดคิ้วตัวเองด้วยความสงสัยไม่ได้ เมื่อ เธอเอาแต่นั่งเหม่อคิดอะไรคนเดียวอีกแล้ว เหมือนกับพักหลังๆ ที่เธอมักจะทำให้เขาได้เห็น เป็นประจำ “ไม่หิวเหรอดา” เขาเอ่ยถามเธอเมื่อความอดทนสิ้นสุดลง วิชชุดาที่กำลังอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองถึงกับสะดุ้งเมื่อโดนทัก แต่เธอก็ปรับสีหน้าให้ เป็นปกติได้อย่างรวดเร็วก่อนจะเอ่ยตอบ “หิวสิ แค่กำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่เท่านั้นเอง” “พักนี้ดูคุณใจลอยบ่อยนะผมว่า มีอะไรในใจหรือเปล่า” เธอส่ายหน้าหวือ “เปล๊า... ไม่มีอะไรนี่นา คุณคิดไปเองล่ะมั้ง” “จะว่าผมคิดไปเองได้ยังไง...” เขาว่าพลางจ้องมองตาเธอตรงๆ “ก็ในเมื่อพักหลังๆ มานี่คุณ เอาแต่นั่งเหม่อเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่คนเดียว ทั้งที่ก่อนหน้านั้นคุณไม่เห็นเป็นแบบนี้ เลย... หรือว่าจะเป็นเพราะนายแบบคนเมื่อกี้...” เขาหยุดคำพูดไว้แค่นั้นเมื่อได้คำตอบ ซึ่งก็ คือสีหน้าที่เปลี่ยนไปของวิชชุดา “คุณหมายถึงเต้ยน่ะหรือ?” วิชชุดาถึงกับถอนใจยาวหลังจากเอ่ยชื่อของนายแบบหนุ่มคน นั้นออกมา ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาตรงๆ “ความจริงฉันว่าคุณก็น่าจะพอเดาได้เลาๆ แล้วบ้างกระมัง ว่าอะไร...เป็นอะไร” “แม้ว่าจะเป็นแค่การคาดเดา แต่บางครั้ง...ผมก็เลือกที่จะไม่คิดถึงมันดีกว่า” “คิดว่าอะไร?” หญิงสาวทำหน้าสงสัยในคำพูดของเขา “คิดว่า ผู้ชายคนนั้นคงจะรู้จักคุณดีกว่าที่ผมรู้จักคุณอยู่ในตอนนี้” วิชชุดายกมุมปากยิ้มบางๆ เมื่อรับรู้ได้ว่าเขาพยายามที่จะไม่พูดกับเธอในเรื่องความ สัมพันธ์ระหว่างเธอกับตรีภพแบบตรงๆ “เต้ยอาจจะรู้จักฉันดีกว่าคุณ แต่ถึงอย่างไร อดีต...มันก็เป็นอดีตอยู่วันยังค่ำ ฉันไม่คิดจะ เอาอดีตกลับคืนมาเป็นปัจจุบันหรอก” “แม้จะพูดแบบนั้น แต่ก็ดูเหมือนคุณก็ยังทิ้งอดีตไปได้ไม่หมดนะ” “มันเป็นเรื่องน่าลำบากใจอยู่ไม่น้อยที่คนที่เคยรักกันแล้วจบแบบไม่สวยนักจะเจอหน้ากัน ตรงๆ แบบนี้ คุณว่าไหม?” เธอว่าพลางตีสีหน้ายุ่ง “และดูเหมือนว่าในตอนนี้เต้ยคงนึก เสียดายที่เลิกกับฉันเสียแล้ว” เขาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ผมเห็นด้วย” “แล้วคุณคิดว่าไง” เจษฎาหัวเราะกับคำถามของเธอ “แล้วคุณจะให้ผมว่าไงล่ะ ในเมื่อมันเป็นสิทธิ์ของคุณที่จะ ตัดสินใจ ว่าคุณควรจะทำยังไงกับเรื่องนี้” แล้วเจษฎาก็ปรับน้ำเสียงให้ดูจริงจังขึ้น “ผมว่าคุณควรจะถามตัวเองดีกว่า ว่าคุณยังรักเขาอยู่หรือเปล่า” วิชชุดานิ่งคิดไปครู่ใหญ่กับคำพูดของเขา จนในที่สุดเธอก็ถอนใจยาวออกมาอีกหน “นั่นสิ ฉันไม่น่าตั้งคำถามโง่ๆ แบบนี้กับคุณเลย ...กินข้าวเถอะ เดี๋ยวทางโน้นจะรอนาน” บทสนทนาระหว่างเขากับเธอจบเพียงแค่นั่น ท่ามกลางความว้าวุ่นใจของวิชชุดา และความ ไม่สบายใจของเขาที่ก่อตัวขึ้นเงียบๆ โดยที่เธอไม่รู้ตัว ********************** เมือเจษฎาส่งหญิงสาวที่สตูดิโอแล้ว เขาก็ขอตัวกลับไปทำงานต่อ โดยกล่าวกับเธอเหมือน เช่นทุกวันว่าเขาจะมารับเธอในตอนเย็น “แฟนใหม่เหรอดา?” ตรีภพเอ่ยถามระหว่างที่รอเหล่านายแบบและนางแบบที่เหลือแต่งตัว สำหรับแฟชั่นเซ็ตต่อไป และเห็นว่าวิชชุดากำลังนั่งตระเตรียมอะไรอยู่ตามลำพังโดยไม่มีผู้ ช่วยของเธออยู่ใกล้ๆ ให้เกะกะแผนการของเขา วิชชุดามองหน้าตรีภพที่วางเฉยเหมือนกับไม่คิดอะไร แต่เธอก็รู้ดีว่าลูกไม้นี้แหละที่เขาเคย ใช้กับเธอมาก่อน “หมายถึงใครเหรอเต้ย?” ในเมื่อเขาตีหน้าเฉยใส่เธอได้ หญิงสาวเองก็แกล้งทำตัวเองให้วุ่น กับการเตรียมกล้องถ่ายภาพสำหรับถ่ายแฟชั่นเซ็ตต่อไป “ก็คนที่มารับคุณไปทานมื้อกลางวันด้วยกันเมื่อกี้ไง เขาเป็นแฟนใหม่คุณเหรอ?” วิชชุดาปรายตามองตรีภพก่อนจะถอนหายใจ “กลับไปเตรียมตัวเถอะ เดี๋ยวจะเริ่มถ่ายแล้ว” ว่าแล้วเธอก็ผละไปทางอื่น แต่ทว่าตรีภพก็ไวพอที่จะคว้าแขนเธอไว้ได้ทัน ซึ่งนั่นก็ทำให้วิชชุดาหันมาตวัดมองเขาด้วย สายตากร้าวกระด้างทันที “ปล่อยนะเต้ย...” น่าแปลกที่วิชชุดาควบคุมน้ำเสียงของตนเองได้เรียบ...นิ่ง...และเย็นชาได้ ชนิดที่คนฟังรู้สึกสูญเสียความมั่นใจที่ตั้งไว้ตอนแรกมากโขทีเดียว “ตอบคำถามผมมาก่อน ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนใหม่คุณหรือเปล่า” หญิงสาวแกะมือของอดีตคนรักออกก่อนจะเหยียดริมฝีปากยิ้ม “คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะมาถาม ฉันแบบนี้ เพราะล่าสุด...ฉันจำได้ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วไม่ใช่หรือไง?” ตรีภพถึงกับหน้าชาเมื่อได้ยินเธอตอกหน้ากลับมาแบบนี้ และยังไม่ทันที่เขาจะได้กล่าวอะไร ต่อ อนัญญาก็เข้ามาเป็นคนยุติเหตุการณ์นี้เสียก่อน “เต้ย ไปเตรียมตัวได้แล้ว เดี๋ยวจะช้า” อนัญญากล่าวเสียงเรียบเชิงสั่ง ตรีภพมองอนัญญาที่ ตีหน้าเฉยสนิทแล้วหันไปมองวิชชุดาอีกครั้ง ก่อนที่จะยอมล่าถอยเดินไปในห้องแต่งตัวแต่ โดยดี “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าดา?” อนัญญาปรี่เข้ามาถามหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง วิชชุดาส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้กับรุ่นพี่ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่มีอะไรหรอกพี่เอี๋ยว ดายังโอเคอยู่...” แล้วเธอก็ถอนใจ “ยังโอเคอยู่จริงๆ” อนัญญาเห็นวิชชุดาทำท่าทางแบบนั้นก็ถอนใจออกมาบ้าง “ฉันคงตาไม่บอดหรอกนะที่เห็น ไอ้เต้ยมันทำท่าเหมือนกับเสียดายแกขึ้นมา” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ กับคำพูดของรุ่นพี่สาว “ไม่บอดหรอกพี่เอี๋ยว ขนาดดายังรู้สึกได้เลย” “เออ...เนอะ ขนาดแกยังรู้สึก ขี้คร้านวันพรุ่งนี้แกต้องโดนพวกในออฟฟิศเม้าท์กันกระจาย แน่ๆ ดาเอ๋ย...” “เต้ยมันเป็นพวกต้องมีตัวเร่งถึงจะสำนึกน่ะพี่ นี่ถ้าวันนี้มันไม่เห็นคุณเจษเข้ามาหาดา แล้ว ดาก็ทำท่าเฉยเมยใส่มันแบบนี้ มีเหรอที่มันจะมาทำท่าเสียดายของแบบนี้” แล้วดวงตาของ หญิงสาวก็ทอประกายหม่นลง “ทีเมื่อก่อนล่ะไม่เคยเห็นค่า ไม่เคยเห็นใจกันเลยสักนิด...” “เฮ้ย...ไม่เอาน่าดา” อนัญญาตบบ่าหญิงสาวเป็นการปลอบใจ “อดีตก็เป็นเพียงแค่อดีต แต่ สิ่งที่อยู่กับเราทุกวันนี้มันคือปัจจุบันต่างหาก อะไรที่มันผ่านมาแล้ว ก็ให้มันผ่านเลยไป อย่า เก็บเอามาคิดให้หนักหัวเลย” “แต่อดีตก็เป็นบทเรียนที่ดีสำหรับปัจจุบันนะพี่” “คิดได้อย่างนั้นก็ดี” อนัญญาว่าพลางส่งยิ้มให้ “ป่านนี้พวกฝ่ายอื่นๆ คงพร้อมกันหมดแล้ว ล่ะมั้ง พี่ว่าเรากลับไปถ่ายต่อให้เสร็จดีกว่าไป” วิชชุดาพยักหน้าและทำท่าจะเดินตามไปด้วย หากแต่ก็ต้องชะงักยืนนิ่งอยู่กับที่จน อนัญญาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “เป็นอะไรของแกอีกล่ะยัยดา” “พี่เอี๋ยวเข้าไปก่อนนะ เดี๋ยวดาตามไป” “ทำไมอีกล่ะแกนี่...” แต่ในที่สุด อนัญญาก็พยักหน้าเมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาวที่กำลังครุ่น คิดอะไรอยู่ในใจ ซึ่งมันก็คงไม่เป็นผลดีต่องานแน่ถ้าหากว่าหญิงสาวจะกลับไปในสตูดิโอ ด้วยจิตใจไม่อยู่ที่งานแบบนี้ “เฮ้อ...ตูล่ะเบื่อพวกติสต์ก็เพราะแบบนี้แหละ” อนัญญาบ่นกับตัวเองก่อนที่จะเดินกลับเข้า ไปในสตูดิโอ ************************* (มีต่ออีกค่ะ^ ^) จากคุณ : ตัว(Z) - [ 22 ก.พ. 49 14:58:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คล้อยหลังอนัญญาไปแล้ว วิชชุดาก็นึกไตร่ตรองความรู้สึกของตัวเองดูอีกครั้งหนึ่ง... หญิงสาวยอมรับกับตัวเองว่าแรกๆ เธอหวั่นไหวไม่น้อยกับการปรากฏตัวของตรีภพ แต่ทันที ที่เจษฎาก้าวเข้ามาในสตูดิโอ ความรู้สึกเหล่านั้นกลับมลายหายไปสิ้นราวกับฝุ่นผงที่โดนลม พัด และความรู้สึกสบายใจที่มีเจษฎาอยู่ใกล้ก็เข้ามาแทนที่ความหวั่นไหวนั้นเกือบทั้งหมด อย่างน้อย...เธอก็อยากอยู่ข้างๆ เจษฎามากกว่าตรีภพเป็นไหนๆ ‘อยากอยู่ข้างเขา!!!’ วิชชุดาเย็นวาบไปทั้งตัวทันทีที่สรุปความรู้สึกของตัวเองได้ เธออาจจะยอมรับมันถ้าหากว่า เธอไม่ได้อยู่ในระหว่างการพิสูจน์ความจริงที่ได้ตกลงกับเขาไว้ และเธอเองก็ยังไม่แน่ใจใน ตัวของเขาเลยว่า สิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดนั้นมันเป็นเพียงแค่การอยากเอาชนะหรือว่าเป็นตัว ตนของเขาจริงๆ กันแน่... เสียงริงโทนเพลงบัวลอยดังขึ้นหยุดความคิดของวิชชุดาเสียก่อน หญิงสาวมองเลขหมายที่ โชว์อยู่บนหน้าจอแล้วขมวดคิ้ว ...ปีชาติไม่เคยเห็นโทรมาหาเธอเลยสักหน... หากแต่เธอก็ กดปุ่มรับสายแต่โดยดี “ว่าไงคะแม่?....ค่ะ กำลังทำงานอยู่  ...ค่ะ อ๋อ ได้สิคะแม่ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว... หา!! อะไรนะคะ?!!!” หญิงสาวขึ้นเสียงสูงทันทีเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายจากคนที่อยู่ปลายสาย ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะ ตัดบทสนทนาด้วยการวางสายไปอย่างรวดเร็ว วิชชุดามองโทรศัพท์มือถือของตัวเองด้วย ความหนักใจ เพราะสิ่งที่เธอได้ยินมาเมื่อสักครู่มันน่าหนักใจเสียยิ่งกว่าเรื่องของเธอกับชาย หนุ่มสองคนนั้นเสียอีก ***************************** การถ่ายแฟชั่นในช่วงบ่ายผ่านไปได้ด้วยดี โดยที่ตรีภพเองก็ไม่ได้แสดงท่าทีประหลาดๆ กับเธออีก จนกระทั่งการทำงานเสร็จสิ้นลง เหล่านายแบบและนางแบบต่างแยกย้ายกันไป ปล่อยให้ทีมงานที่เหลือเก็บข้าวของกันไปตามเรื่อง “เจ๊ เก็บกล้องเลยรึเปล่าครับ” ป๋องเดินเข้ามาถามหญิงสาว “อือ เอากล้องไปไว้กระเป๋าพี่นะ แล้วเดี๋ยวม้วนฉากเก็บแล้วก็พวกสายไฟด้วย อย่าให้เกะกะ พันกันวุ่นวายอีกล่ะ” “คร๊าบ... ผมไม่ยอมโดนเจ๊เฉ่งเป็นรอบที่สองหรอกน่า” “เออ ขอให้มันจริงเหอะย่ะ เก็บของเสร็จแล้วเอากระเป๋ากล้องไปให้พี่ที่หน้าออฟฟิศก็แล้ว กันนะ จะไปโทรศัพท์หน่อย” แล้วหญิงสาวก็เดินออกไป แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเดินพ้น จากส่วนที่เป็นสตูดิโอดี เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นเสียก่อน วิชชุดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วก็กดปุ่มรับสายแบบไม่ต้องคิดซ้ำ “เลิกงานแล้วล่ะ... มาถึงหน้าออฟฟิศแล้วเหรอ... โอเคๆ เดี๋ยวจะเดินออกไป” แล้วเธอก็กด ปุ่มวางสาย โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าการกระทำทั้งหมดของเธออยู่ในสายตาของตรีภพมาตั้งแต่ ต้น เขาเดินเข้ามาประชิดตัววิชชุดาแทบจะในทันใด ก่อนจะเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หากแต่ ดวงตากลับฉายแววเครียดอย่างเห็นได้ชัด “เดี๋ยวนี้มีคนไปรับไปส่งแล้วเหรอ?” วิชชุดาถอยห่างจากเขาโดยอัตโนมัติ เธอรับรู้ได้ว่าท่าทีของตรีภพในคราวนี้คงจะไม่ค่อยดีแน่ๆ “มันไม่ใช่เรื่องของคุณ ฉันจะไปไหนมาไหนกับใครมันก็เรื่องของฉัน” ตรีภพแกล้งนิ่วหน้าและจุ๊ปาก “โอ้โห... ใจคอคุณไม่คิดจะเหลือเยื่อใยให้ผมบ้างเลยหรือไงดา” หญิงสาวเหยียดริมฝีปากยิ้มหยัน “ไม่ต้องมาทำเป็นเสียดายของเลยนะเต้ย ถ้าหากตอนนั้น คุณคิดถึงฉันสักนิด เราก็คงไม่เป็นเหมือนอย่างทุกวันนี้หรอก” เธอเบี่ยงตัวจะเดินไปอีกทาง หากแต่ตรีภพก็ยังยืนขวางเธอไว้อยู่ “ถอยไปเต้ย ฉันรีบ” “แล้วถ้าหากตอนนี้ผมอยากจะแก้ตัวล่ะดา คุณจะไม่ให้โอกาสผมเชียวเหรอ” คำพูดของตรีภพทำให้วิชชุดานิ่งคิด แม้จะรู้ตัวดีว่าเขาอาจจะพูดในทำนองนี้อยู่ล่วงหน้า แล้วก็ตาม แต่อย่างไรเสียเธอเองก็อดที่จะลังเลกับสิ่งที่เขาพูดออกมาไม่ได้ ตรีภพที่เฝ้ารอคอยคำตอบของเธออย่างใจจดใจจ่อ เขาเห็นรอยหวั่นไหวในดวงตาของ วิชชุดา และค่อนข้างมั่นใจว่า ‘ไม้ตาย’ ของเขาดูท่าจะใช้ได้ผล... แต่ความหวังของตรีภพก็ดูเหมือนจะดับวูบลงแทบจะทันทีที่วิชชุดาส่ายหน้า “โอกาสของคนเราบางทีก็มีเพียงแค่ครั้งเดียวนะเต้ย แต่สำหรับคุณ... คุณเคยมีโอกาสดีๆ เหล่านั้น แต่คุณก็ทำลายมันไปอย่างไม่ใยดี” วิชชุดามองตรีภพที่นิ่งงันไปแล้วถอนใจ ก่อน จะเดินผ่านเขาไป หากแต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ร่างของเธอก็ถูกกระชากตรึงติดผนังด้วยมือ แข็งๆ ของตรีภพ “ทำบ้าอะไรของคุณน่ะเต้ย!” หญิงสาวตวาดใส่หน้าเขาพร้อมกับพยายามจะดิ้นให้หลุด หากแต่ก็ป่วยการเมื่อดูเหมือนว่าตรีภพจะมีแรงมากกว่าเธอ แถมขาทั้งสองข้างของเธอยัง แทบใช้การไม่ได้ เมื่อโดนร่างใหญ่ๆ ของตรีภพเบียดชิดแนบแน่นแบบนี้ “คุณเป็นของผม... และผมจะไม่ยอมยกของๆ ผมให้คนอื่นเด็ดขาด!” ตรีภพพูดด้วย ใบหน้าที่เหมือนกับเด็กที่ไม่ได้ของเล่นที่ต้องการ “จะบ้าหรือไง! เรื่องของเรามันจบลงไปนานแล้วนะเต้ย แล้วตัวฉันก็เป็นของฉัน ไม่ได้เป็น ของๆ ใคร แม้แต่คุณ!” “ไม่จริงหรอก คุณเป็นของผม...ได้ยินมั้ย คุณเป็นของผม!!” และดูเหมือนว่าตรีภพเองก็ ควบคุมตัวเองไม่ได้เสียแล้ว เมื่อเขาจับปลายคางของวิชชุดาไว้มั่นก่อนจะก้มลงมาบด ริมฝีปากกับเธออย่างรวดเร็ว วิชชุดาเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อโดนตรีภพใช้กำลังขืนใจเธอแบบนี้ หญิงสาวพยายามสะบัด หน้าหนี แต่ก็ป่วยการเมื่อเธอสู้แรงเขาไม่ได้ รู้สึกเจ็บใจตัวเองที่เสียเปรียบเขาทั้งขึ้นทั้งล่อง แบบนี้มาครามครัน และก่อนที่อะไรจะเลวร้ายไปกว่านี้ ตรีภพก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกระชากร่างเขาจน ตัวลอย และไปกระแทกกับผนังอีกด้านอย่างแรง จนรู้สึกจุกไปทั่วร่าง และสิ่งที่เขาเห็นก็คือ ร่างสูงของผู้ชายที่เขาเห็นเมื่อตอนกลางวัน “คุณเจษ...” วิชชุดาเรียกชื่อของชายคนนั้นไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบเลย ใบหน้าของเจษฎาเครียดขึงเหมือนคนโกรธจัด และมันก็น่าจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ เมื่อเขา ย่างสามขุมเข้าไปหาตรีภพ “ลุกขึ้นมาเลยเมิง” เจษฎากระชากร่างตรีภพให้ลุกขึ้นมา “แล้วเมิงมายุ่งอะไรด้วย นี่มันเรื่องของกูกับดา!” ตรีภพบริภาษใส่หน้าเจษฎา ดวงตาของเจษฎาวาววับ ก่อนจะเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาได้ “แต่ที่กูเห็นเมื่อกี้มันไม่ต่างอะไรกับการรังแกผู้หญิงเลยสักนิด” “ดาเป็นของกู และกูไม่ยอมยกให้เมิง!” ตรีภพถ่มน้ำลายใส่หน้าเจษฎา และนั่นก็ทำให้ เจษฎาประเคนหมัดลุ่นๆ ใส่หน้าของตรีภพอย่างจัง หมัดของเจษฎาหมัดนั้นเรียกเลือดไหลโกรกออกจากจมูกของตรีภพ พร้อมกับเสียงอุทาน ด้วยความตกใจของวิชชุดา ตรีภพทรุดเข่าลงกับหมัดนั้นทันที หากแต่เจษฎาก็กระชากเขา ให้ลุกขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับซัดเขาที่ใบหน้าอีกหมัดหนึ่ง ส่วนตรีภพก็ได้แต่ครวญครางด้วย ความเจ็บปวดเพราะเขาไม่ค่อยเก่งเรื่องมวยวัดแบบนี้ เจษฎามองตรีภพที่นอนกองอยู่กับพื้นด้วยสภาพเลือดอาบหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย กรามของเขาถูกบดแน่นจนเป็นสันนูนขึ้นมาด้วยความโกรธ... ในทีแรกเขารู้สึกแปลกใจที่ วิชชุดายังไม่ออกมาเสียที จนเขาเดินเข้ามาตามหญิงสาวถึงในนี้ จึงได้พบกับภาพที่เขา ฉุนขาดแทบจะทันที ชายหนุ่มเดินเข้าไปกระชากตรีภพหมายจะชกอีกหมัดหนึ่งหนึ่ง แต่วิชชุดาก็เข้ารั้งแขนเขาไว้ก่อน “คุณเจษ พอเถอะค่ะ” หญิงสาวเอ่ยขอร้องเขา “ถือว่าดาขอเถอะ... เขาโดนไปขนาดนี้คงจะ ไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นอีกแล้ว” เจษฎามองหน้าหญิงสาว ดวงตากร้าวกระด้างเมื่อครู่ทอแสงอ่อนลงเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ ชัดๆ ชายหนุ่มดึงคอเสื้อของตรีภพที่นอนหมดสภาพแล้วก้มลงไปกระซิบเสียงเย็นเยียบ “ถ้าอยากจะมีอนาคตในวงการนี้อยู่ ก็อย่ามายุ่งกับดาอีก จำไว้!” แล้วเจษฎาก็พาวิชชุดาไปที่รถ เขาเอากระเป๋ากล้องของเธอเก็บไว้ตรงเบาะหลัง แล้วออกตัว รถไปจากสำนักงานของวิชชุดาอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความงุนงงของคนที่อยู่ด้านหน้า และเสียงเอะอะโวยวายจากด้านในที่เผอิญไปพบตรีภพที่นอนกองอยู่ตรงทางเดินเข้า... ********************* To be Continue... แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 49 15:03:18 จากคุณ : ตัว(Z) - [ 22 ก.พ. 49 15:01:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ลิ้งค์ตอนเก่า ตอนที่ 1 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3646510/W3646510.html ตอนที่ 2 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3660195/W3660195.html ตอนที่ 3 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3685707/W3685707.html ตอนที่ 4 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3703309/W3703309.html ตอนที่ 5 (ครึ่งแรก) : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3739908/W3739908.html ตอนที่ 5 (ครึ่งหลัง) : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3759612/W3759612.html ตอนที่ 6/1 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3782863/W3782863.html ตอนที่ 6/2 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3821680/W3821680.html สำหรับใครที่สงสัยมุกทอดมันกุ้ง... เฉลยตอนต่อไปนะคะ คนอ่านค่า ^ ^ v จากคุณ : ตัว(Z) - [ 22 ก.พ. 49 15:05:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 1 2 3 4 นั่งนับนิ้วอ่ะ อิอิ แซวเล่น จริงๆ ตั้งใจมาเกาะขอบ จากคุณ : เนตรนภัส - [ 22 ก.พ. 49 15:16:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เหอๆๆ ตอนนี้บู๊ขึ้นมาทีเดียว... ว่าแต่สำหรับเต้ยแล้ววันต่อไปไม่ต้องถ่ายแบบเหรอเนี่ย... หน้าเละเสียขนาดนั้น อิอิ จะได้เห็นแม่อีหนูดาตอนหน้าแหงๆ แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 49 16:26:35 จากคุณ : waidhaya - [ 22 ก.พ. 49 16:04:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อยากกินทอดมันกุ้งอะ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 22 ก.พ. 49 17:07:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาซะทีเนอะ พูดถึงคุณเจษนะคะ แหะๆ จากคุณ : ชมสิจ๊ะ - [ 22 ก.พ. 49 17:23:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เกือบลืมไปแล้วว่ายังมีนิยายเรื่องนี้อยู่ (ไม่รู้จะโทษตัวเองดีหรือจะโทษคนลงนิยายดี) ขอเวลาพี่รื้อฟื้นความหลังสักหน่อยนะ จำได้แต่ชื่อนางเอกกับความร้ายของหล่อนน่ะ - -" จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 22 ก.พ. 49 17:25:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เจษทำดี อิอิ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 22 ก.พ. 49 18:08:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ให้มันได้อย่างนี้สิคุณเจษ !!! กรรมการไม่รีบเข้ามาห้ามเลยน้า จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 22 ก.พ. 49 19:59:28 ]

ความคิดเห็นที่ 12 นายแบบโดนซะน่วมเลย อย่างนี้จะยอมล่าถอยโดยดีรึเปล่า จากคุณ : nongwin - [ 22 ก.พ. 49 20:11:08 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านรวดเดียวแบบเพลิดเพลินมั่กๆ ไม่เคยอ่านนิยายเรื่องนี้มาก่อน แต่พอดีเห็นชื่อคนเขียน เอ๊ะ! คุ้นๆ เลยเข้ามาดู ปรากฏว่าต้องตามกลับไปอ่านบทที่ 1 อีก ^_^ ป.ล. ชอบตรงนี้มาก ----->“เต้ยมันเป็นพวกต้องมีตัวเร่งถึงจะสำนึกน่ะพี่" 55 ถูกใจง่ะ จากคุณ : วิวิธวินท์ - [ 22 ก.พ. 49 20:45:11 ]

ความคิดเห็นที่ 14 (-"- ) ( -"-)?  อืมมมมม กว่าจะระลึกชาติได้ อืมมมมม ตัวZ ไหนๆก็ดองได้ที่แล้ว ตอนหน้าเอามาใส่น้ำตาลหน่อยดิ นะนะ จากคุณ : จริง - [ 22 ก.พ. 49 20:47:58 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอ่อ แบบ... ท่าทางจะเค็มได้ที่ จากคุณ : Bangkokian - [ 23 ก.พ. 49 06:19:42 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาช้าเพราะมัวแต่ไปทวนความหลัง....ตอนเก่าๆน่ะ ^_^ จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 23 ก.พ. 49 08:38:47 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อืม ว่าแต่ว่า แม่ของดาโทรมาเรื่องไรน๊า จากคุณ : หนูเก๋ (หนูเก๋) - [ 23 ก.พ. 49 10:55:47 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แม่โทรมาทำไมน้อ จากคุณ : scottie - [ 23 ก.พ. 49 11:44:02 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอเวลาไป อ่านตอนเก่า ๆ ก่อนนะคร๊าบบบ ท่าทางน่าสนุก ครับ แฟน ๆ ตามเยอะแยะเลย จากคุณ : ป.ปลา ตาแหลม - [ 23 ก.พ. 49 15:05:43 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ยายกอล์ฟ ไหนบอกว่ามันยาวไงยะ ทำไมฉันอ่านแป๊บเดียวเอง ฮี่ๆๆๆๆ (ล้อเล่นน่า มาให้อ่านก็ดีแล้วจ้า เอ้า รางวัล ) ตอนนี้เจษฎาทำตัวพระเอกมาก ^^ แบบนี้หนูดาคงซาบซึ้ง แต่ไม่รู้ว่าไอ้พี่เต้ยนั่นจะมาเอาคืนหรือเปล่าเนอะ จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 24 ก.พ. 49 00:12:31 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ^ ^ ^ พี่โน้ต อุตส่าห์ให้รางวัลเค้า แต่ไหง มันแหว่งอ่ะ o_O?? อิอิ มาแอบลงชื่อไว้ก่อนนะ เด๋วต้องตามไประลึกตอนเก่าๆก่อน แล้วค่อยมาอ่าน แต่ตอนนี้ขอหลบไปอ่านหนังสือสอบก่อน จากคุณ : oreocream - [ 24 ก.พ. 49 20:24:45 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อัศวินเจได เอ๊ย หนูดากลับมาแล้ว เย้! ตอนนี้ท่าจะเป็นกิมจิใส่พริก เพราะดุเด็ดเผ็ดมันดีจัง เยินซะขนาดนี้ แล้วจะหานายแบบที่ไหนมาแทนล่ะเนี่ย จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 24 ก.พ. 49 21:12:58 ]

ความคิดเห็นที่ 23 หลังจากที่ค่อยๆ เลื่อนสายตาขึ้นไปตามกระทู้ต่างๆ เราก็ต้องตาค้าง เอ๊ย ช็อคที่เห็นชื่อเรื่องนี้อยู่ในบอร์ด โอ้วววว หายไปนานประมาณชาติเศษ ในที่ดก็เอากลับมาลงแล้ววววววววววว รออ่านอยู่นะงับ จากคุณ : i_tua_yung - [ 25 ก.พ. 49 14:26:39 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ฮิๆๆในที่สุดหนูดาก็คัมแบ๊ค ยินดีต้อนรับหนูดากลับมาค่ะตัวZ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 25 ก.พ. 49 17:20:10 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ทุบไหดองซะทีน้า เด๋วหนูยุ้ยของไป Re-Read ก่อนน้า เริ่มจะลืมไปแล้วอ่า มาแปะที่ไว้ก่อน รักคนเขียนค่า จากคุณ : YUI_MUNMOO - [ 26 ก.พ. 49 13:35:04 ]