ในวันที่พิษไข้รุมรังแก
หัวใจเคยอ่อนแอก็อ่อนไหว
ไม่มีใครสักคนคอยห่วงใย
ไม่มีแล้วใครที่เคยผูกพัน
ซบหน้าลงกับหมอน
ปล่อยน้ำตาเปียกปอนอยู่อย่างนั้น
ถามหัวใจอีกนานไหม ? จะมีภูมิคุ้มกัน
เมื่อไรนะ…ฤทธิ์ยาของความไหวหวั่นจะจืดจาง
นอนซมด้วยพิษความคิดถึง
คนดีจะรู้ไหมใครคนหนึ่งยังคงอ้างว้าง
จะรู้ไหม ? ฉันคนนี้ที่เธอทิ้งไว้ตรงปลายทาง
ใช้ชีวิตอยู่อย่างร้าวรานเพียงใด
เธอคงไม่รู้…ไม่เคยสน
ไม่ใส่ใจว่าฉันจะทุกข์ทนหวั่นไหว
แต่..สำหรับฉันทุกวินาทีของลมหายใจ
ต้องการคุณหมอเยียวยารักษาไข้
ต้องการเธอกลับมาพยาบาลหัวใจให้แข็งแรง