ความคิดเห็นที่ 1 คุณยายรำเพยและผิงทานอาหารเช้ากันสองคนที่ระเบียงบ้าน ทานไปได้ไม่ถึงครึ่งถ้วย คุณยายก็วางช้อน แล้วยกน้ำขึ้นดื่ม ทำเอาหลานสาวที่นั่งข้างๆ มองด้วยความแปลกใจ “ข้าวต้มไม่อร่อยหรอคะ คุณยาย ทำไมทานนิดเดียวเอง”   “อร่อยจ้ะ แต่ยายไม่ค่อยหิวน่ะ” คุณยายเช็ดปากเรียบร้อยแล้วหันมายิ้มกับหลานสาวนิดๆ “แต่ข้าวต้มของโปรดคุณยายนะคะ ทานอีกนิดเถอะค่ะ ร่างกายจะได้แข็งแรง” หลานสาวคะยั้นคะยอ คุณยายเป็นคนทานน้อยก็จริง แต่กับของที่ทานง่ายๆและเป็นของชอบของคุณยายด้วย ไม่น่าจะทานน้อยขนาดนี้   “โธ่ ยายแก่แล้วนะผิง จะต้องแข็งแรงอะไรกันมากมาย มันก็เป็นไปตามกาลเวลาน่ะ”คุณยายพูดเรียบๆ  ก่อนจะมองหากล่องยาประจำตัว  หลานสาวเห็นจึงว่า “คุณยายจะทานยาแล้วใช่ไหมคะ เดี๋ยวผิงไปเอามาให้” ว่าแล้วลุกไปหยิบยาประจำตัวคุณยายมาเปิดกล่องดู เห็นยาใกล้จะหมดแล้ว จึงบอกคุณยาย “อ้าว ยาจะหมดแล้วนี่คะ คุณยาย สงสัยวันนี้ผิงต้องไปเอายาให้คุณยายแล้ว” หยิบยาส่งให้คุณยายแล้วส่งแก้วน้ำตาม คุณยายรับยามากินเรียบร้อย หลับตาลงนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นมาบอกว่า “ยายไม่อยากกวนผิงเลย นี่ต้องทำงานส่งเขายังไม่เสร็จไม่ใช่หรอจ๊ะ เรื่องยาน่ะ เอาไว้ก่อนเถอะ” “ไม่ได้หรอกค่ะ ยาประจำของคุณยายต้องกินตลอด ขาดไม่ได้นะคะ เดี๋ยวผิงไปเอายาให้คุณยายเลยดีกว่า แล้วค่อยกลับมาทำงาน  เรื่องงานไม่ต้องห่วงค่ะ เรื่องของคุณยายต้องมาก่อนอยู่แล้ว” ผิงพูดขึงขัง คุณยายเห็นแล้ว อดยิ้มไม่ได้ พลางว่า “ยายอยากจะช่วยผิงจัง เห็นงานเยอะขนาดนี้แล้วเหนื่อยแทน” “ไม่ต้องช่วยผิงหรอกค่ะ คุณยายพักผ่อนให้สบายเถอะ ผิงทำไหว ขอแค่คุณยายสบาย ผิงก็พอใจแล้ว งานหนักแค่ไหนก็ไม่เป็นไร” ผิงว่าแล้วยิ้ม  คุณยายมองหลานสาวด้วยความปลื้มใจ ถ้ายายไม่มีหลาน ยายจะเป็นอย่างไรบ้างนะ  ถ้าเราอยู่กันพร้อมหน้า  ถ้าเรามีสุดที่รักอยู่ด้วย เราจะมีความสุขกันสักแค่ไหน ผิงคงจะมีความสุขมากกว่านี้แน่ คุณยายคิดพลางมองหลานสาวที่กำลังลุกขึ้นเก็บถ้วยชามยกเอาไปล้างในครัว ก่อนจะกลับมาที่ระเบียงอีกครั้ง แล้วบอกคุณยายว่า “งั้นเดี๋ยวผิงไปเอายาให้คุณยายเลยนะคะ เดี๋ยวจะทำงานเพลินแล้วลืม” “จะไปโรงพยาบาลเลยหรอลูก ไกลนะ” “อ๋อ ไม่หรอกค่ะ เมื่อกี้ผิงโทรไปที่คลีนิคในตลาดแล้ว คุณหมอยังไม่ไปโรงพยาบาล ผิงว่าจะรีบไปดักที่คลีนิคก่อน จะได้ไม่ต้องไปรอที่โรงพยาบาลน่ะค่ะ” ว่าแล้วก็รีบเดินออกไป มีเจ้าหมูแดงส่ายหางดุ๊กดิ๊กเดินตามไปส่งด้วย ผิงเดินไปแล้วยังไม่วายหันกลับมาหาคุณยาย แล้วบอกด้วยความเป็นห่วง “ผิงไปก่อนนะคะ แป๊บเดียว เดี๋ยวก็มาค่ะ คุณยายพักผ่อนนะคะ” คุณยายยิ้มรับ พยักหน้า หลานสาวจึงเบาใจ เดินออกไปที่ประตูรั้ว ก่อนจะหันมาบอกหมูแดง “หมูแดงอยู่บ้านดูแลคุณยายนะ พี่ไปแป๊บเดียว เดี๋ยวก็มาแล้ว ไม่ต้องตามไปหรอก พี่มอบหมายงานให้ดูแลคุณยายให้ดี แล้วขากลับจะซื้อขนมมาฝาก” ยิ้มกับหมูแดงแล้วลูบหัว ขยี้ขนฟูนุ่มนั่นแรงๆ เมื่อวานอาบน้ำให้หมูแดง วันนี้มันจึงเป็นหมานมสดที่ดูสะอาดสะอ้านขึ้นมามาก เจ้าหมูแดงเลียมือนายสาวแล้วกระดิกหางแรงๆ เห่าเบาๆ เป็นทำนองตอบรับว่าจะดูแลคุณยายให้อย่างดี ผิงยิ้มแล้วเปิดประตูรั้วบ้านออกไป จากหมู่บ้านสุนทรีย์วิลล่าถึงตลาดเป็นระยะทางไม่ไกลนัก ผิงจึงไปถึงคลีนิคของหมอประจำตัวคุณยายในเวลาอันรวดเร็ว เข้าไปก็เห็นคุณหมอกำลังจะออกมาพอดี คุณหมอเตรียมจัดยาประจำตัวไว้ให้เรียบร้อยแล้ว  เพียงครู่เดียวผิงก็เดินออกมาจากคลีนิคพร้อมด้วยยาประจำตัวของคุณยาย หญิงสาวยิ้ม พลางคิดว่า ดีจังที่คุณหมอเตรียมยาไว้ให้ เราจะได้ไม่ต้องเสียเวลานาน เดี๋ยวแวะซื้อผลไม้ไปฝากคุณยาย แล้วก็ซื้อขนมครกของโปรดหมูแดงไปฝากดีกว่า ผิงซื้อของได้ตามที่ต้องการแล้วก็ไม่อยู่โอ้เอ้ที่ตลาดนาน  รีบเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้างไปส่งที่บ้านทันที เมื่อถึงบ้านแล้วกำลังจะเปิดประตูรั้วก็ได้ยินเสียงเรียก จากคุณ : ชมเช้า - [ 24 ก.พ. 49 01:24:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ผิงๆ” ผิงหันไปมองก็เห็นลิ้นจี่กำลังเปิดประตูรั้วบ้านสีฟ้าของตนเองแล้วเดินเข้ามาหา “อ้าว ลิ้นจี่ ว่าไง” ผิงทัก “แหมๆ ไม่ว่าไงหรอก”ลิ้นจี่ยิ้ม “แต่เห็นเธอออกไปข้างนอกมา ไปไหนมาหรอ” “ไปตลาด ไปเอายาให้คุณยาย”ผิงตอบ มองหน้าลิ้นจี่แล้วเลิกคิ้ว “มีอะไรหรอ” “เปล่า ไม่มีอะไร ว่าแต่ไปตลาดเนี่ย ไปเอายาให้คุณยายอย่างเดียว หรือว่าไปแอบนัดพบใครหรือเปล่า” ผิงฟังแล้วชะงัก  รู้สึกขำ แต่กลั้นยิ้มเอาไว้ ก่อนจะตอบ “จะบ้าหรอ  จะให้ชั้นไปนัดพบใครที่ตลาด เธอคิดได้ไงเนี่ย” “อ้าว ก็วันนี้วันวาเลนไทน์  ชั้นเห็นเธอรีบออกไปตลาดแต่เช้า ก็นึกว่าไปนัดหนุ่มที่ไหนน่ะสิ” ลิ้นจี่ว่าเสียงสูง มองดูผิงก่อนจะส่ายหน้า เมื่อเห็นว่าผิงยังคงใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์เหมือนเดิม ไม่ได้มีแววว่าจะแต่งอะไรเป็นพิเศษเลย “แต่ดูๆแล้ว เธอคงไม่ได้นัดผู้ชายที่ตลาดหรอกมั้ง ไม่เห็นจะแต่งตัวอะไรเลยนี่นา” “โธ่ ลิ้นจี่  เลิกคิดฟุ้งซ่านซะทีเถอะ วันวาเลนไทน์อะไรเนี่ย ชั้นไม่ได้สนใจเลยนะ ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเป็นวันนี้” ผิงว่ายิ้มๆ “แล้วบอกให้นะ ถ้าชั้นจะนัดผู้ชาย โทรไปก็ได้ ไม่ต้องไปถึงตลาดหรอก” ลิ้นจี่ฟังแล้วนิ่งไป เออ จริงด้วย แหม ท่าเราจะคิดมากไปจึงหัวเราะเก้อๆ “แหมๆ ชั้นก็คิดเดาไปงั้นเองแหละ หวังว่าเธอคงไม่นัดหนุ่มที่ไหนนะ เพราะอย่าลืม ว่าเธอมีแฟนแล้ว” “ชั้นไม่ได้นัดใครหรอก งานเต็มมือ จะทำไม่ทันอยู่แล้ว”ผิงพูดยิ้มๆ แล้วมองดูคนตรงหน้า วันนี้ลิ้นจี่อยู่ในชุดกระโปรงสีชมพูหวานทั้งชุดลายดอกไม้ สีชมพูดูเข้ากันได้ดีกับผิวขาวของลิ้นจี่ แม้จะท้วมไปสักนิดแต่ก็ดูน่ารัก  ใบหน้านั้นก็ยังแต่งไว้ให้มีสีสันมากกว่าวันธรรมดาที่เคยเจอ “ว่าแต่เธอเถอะ จะไปไหนหรอวันนี้ แต่งตัวสวยเชียวนะ” ลิ้นจี่ฟังแล้วยิ้มรับคำชมด้วยดวงตาเรียวเล็กนั่นอย่างเต็มที่ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ จึงรีบหุบยิ้ม หน้าเหี่ยวลงโดยพลัน “ฮึ แต่งตัวสวยอย่างนี้น่ะหรอ ก็หม่าม้าน่ะสิ จัดแจงจะให้ชั้นไปเที่ยวกับพี่บอสวันนี้ ชั้นน่ะไม่อยากจะไปเล้ย แต่หม่าม้าชอบมาบังคับอ่ะ” “ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปสิ” “ได้ที่ไหนเล่า” ลิ้นจี่ค้อนลมค้อนแล้ง “หม่าม้าไม่ยอมอ่ะ เนี่ย ชั้นเบื่อฟังหม่าม้าพูดจะแย่อยู่แล้ว เลยออกมาข้างนอกบ้านดีกว่า” ผิงส่ายหน้า ปลอบว่า “เอาน่า ค่อยๆ ปฏิเสธไปเรื่อยๆแล้วกัน ไม่มีใครบังคับใจใครได้หรอกนะ” ลิ้นจี่ฟังแล้วทำหน้าเซ็ง มองผิงก่อนจะเปรยออกมา “ความจริง เป็นเธอนี่ก็ดีเหมือนกันนะ พ่อแม่ก็ไม่มี คุณยายก็ใจดีไม่มีบังคับเลย อยากเรียนอะไรก็เรียน อยากทำอะไรก็ทำ สบายจริงๆเลย” ผิงฟังลิ้นจี่แล้วหัวเราะ หึหึ  นึกถึงตัวเองแล้วสะท้อนใจ ไม่มีใครบังคับ ไม่มีใครว่างั้นหรอ ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสนใจจะถูกกว่ามั้ง เด็กกำพร้าอย่างเราไม่เห็นมีอะไรที่ต้องน่าอิจฉาเลยสักนิด จะมีก็แต่คุณยายและสุดที่รักเท่านั้นแหละ ที่ทำให้เรารู้สึกเหมือนว่าตัวเองยังมีโชคดีอยู่บ้าง “แต่ชั้นกลับคิดว่า เธอน่ะโชคดีมากรู้ไหมที่มีพ่อแม่อยู่กันพร้อมหน้า ครอบครัวอบอุ่นดีจะตาย” “อุ่นเกินไปหน่อยละมั้ง อุ่นจนร้อนเลยเนี่ย เห็นไหม” ลิ้นจี่ว่า ผิงจึงหัวเราะ “แล้วนี่ พี่บอสเขาจะมาหรือยัง” “เดี๋ยวก็คงมามั้ง ชั้นละเบื่อจริงๆเลย ขอบอก” “งั้น ชั้นไปก่อนนะ รีบไปทำงานต่อ งานเยอะมากเลย ชั้นว่าเธอคงไม่อยากเป็นอย่างชั้นหรอก ทำงานเหนื่อยนะ” ผิงพูดยิ้มๆ ทำท่าจะเดินไปเปิดประตูรั้ว แต่ลิ้นจี่รีบคว้าแขนเอาไว้ทันที ผิงชะงักหันกลับมามอง “เดี๋ยวสิ ผิง อย่าเพิ่งไป เธอดูนั่น” ลิ้นจี่พูดพลางชี้มือไปที่รถยุโรปราคาแพงคันหนึ่งที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาอย่างช้าๆ เพราะถนนในหมู่บ้านค่อนข้างแคบ ลิ้นจี่หันมามองผิงอย่างตื่นเต้นปนตระหนก “นี่ผิง รถคันนั้นน่ะ ต้องเป็นพี่บอสแน่เลยอ่ะ ทำไงดี ชั้นไม่อยากไปเที่ยวกับเขา” “เธอแน่ใจหรอว่าเป็นรถพี่บอส” ผิงเขม้นมองรถที่กำลังเคลื่อนตัวมาเรื่อยๆ มองไม่เห็นคนขับเลย เพราะรถติดฟิล์มค่อนข้างทึบ “ชั้นก็ไม่แน่ใจหรอก บ้านพี่บอสแกมีรถหลายคัน เดี๋ยวขับคันโน้น เดี๋ยวขับคันนี้ แต่ว่า รถแพงๆ เข้ามาถึงท้ายซอยขนาดนี้ คงไม่มีรถใครแล้วล่ะ” ลิ้นจี่ว่าแล้วทำหน้าเซ็ง “เธออยู่เป็นเพื่อนชั้นก่อนสิ รอให้แม่ชั้นออกมาก่อน นะ” ผิงเห็นลิ้นจี่คะยั้นคะยอก็พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้  “อืมๆ ก็ได้ แป๊บเดียวนะ เดี๋ยวชั้นต้องไปทำงานต่อ” ลิ้นจี่ค่อยยิ้มออก พยักหน้า แล้วต่างก็พากันมองไปที่รถราคาแพงคันนั้น ซึ่งขณะนี้ได้แล่นผ่านบ้านสีฟ้าของลิ้นจี่ มาหยุดที่หน้าบ้านสีขาวของผิงเรียบร้อยแล้ว แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 49 02:16:16 จากคุณ : ชมเช้า - [ 24 ก.พ. 49 01:29:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผิงกับลิ้นจี่หันมามองหน้ากันอย่างแปลกใจเล็กน้อย มองไปที่รถคันนั้น ก็เห็นว่ามีคน 2 คนกำลังเดินลงมา เมื่อเห็นชัดๆ ว่าเป็นใครเท่านั้นแหละ ทั้งสองคนก็ต้องหันมามองหน้ากันอีกครั้งอย่างอึ้งๆ   ปรัชญ์ลงจากรถ เมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่หน้าบ้าน ก็เกือบจะยิ้มอยู่แล้วเชียว แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มาทำอะไรก็ขรึมลงไป หันไปหาเจ้าต้นเห็นรีบเดินอ้อมรถเข้าอย่างรวดเร็ว หน้าตาดูตื่นเต้น ก่อนจะเข้ามากระซิบว่า “พี่ปั๊บ เค้าอยู่นั่นไง ผมจะทำไงดี”ปรัชญ์มองหนุ่มรุ่นน้อง หมั่นไส้ก็หมั่นไส้ ขำก็ขำ ดูท่าทางจะตื่นเต้นจริงๆ “จะทำอะไรก็ทำเถอะ ต้น เขาก็ยืนอยู่นั่นแล้วไง ก็เอาดอกไม้เข้าไปให้เค้าสิ” หันไปมองหน้าผิงก็เห็นกำลังมองมาด้วยความแปลกใจ เหอะ เดี๋ยวก็คงปลื้มหรอกมั้ง ที่จะได้รู้จักคนที่เอาดอกไม้มาให้น่ะ  ปรัชญ์คิดอย่างพาลๆ แล้วก็คร้านที่จะหาคำตอบให้ตัวเองว่าทำไมตั้งแต่ขับรถไปรับเจ้าต้นจนมาถึงบ้านหลังนี้ ชายหนุ่มรู้สึกอารมณ์ไม่ดีเอาเสียเลย   “ผมไม่กล้าอ่ะพี่ปั๊บ” ต้นมองดอกไม้ในมือที่สั่นเล็กน้อย แล้วหันไปมองปรัชญ์เหมือนเป็นความหวังสุดท้าย ชายหนุ่มส่ายหน้า มองต้นแล้วว่าอย่างฉุนเฉียว “แล้วจะให้ทำยังไง ขับรถมาให้ถึงที่แล้ว จะต้องให้พี่เอาดอกไม้ไปให้ด้วยไหม สรุปให้ทำแทนแกหมดเลย เอาไหม” ต้นฟังแล้วอึ้งไป ก่อนจะยิ้มแหยๆ มองปรัชญ์แล้วรู้สึกว่า พี่ปั๊บกำลังอารมณ์ไม่ดี แต่เขาไม่รู้ว่า พี่ปั๊บอารมณ์ไม่ดีเรื่องอะไร หรือเป็นเพราะว่าไม่ได้ดั่งใจที่เขาไม่กล้า สงสัยจะเป็นเรื่องนี้แหละ ว่าที่จริงแล้วก็จริงของพี่ปั๊บ มาถึงขั้นนี้แล้วก็ต้องลุยเอง จะรอให้ช่วยหมดทุกอย่างก็คงเป็นไปไม่ได้ แม้ว่าถึงตอนนี้เราจะยังปอดๆ อยู่ก็ตาม แต่ก็พยายามรวบรวมกำลังใจ บอกกับปรัชญ์ว่า “ผมขอโทษนะพี่ปั๊บ ที่ไม่ค่อยกล้า แต่พี่ไม่ต้องกลัว มาถึงขั้นนี้แล้ว ผมจะลุยล่ะ” ต้นว่าแล้วทำสีหน้ามุ่งมั่น ปรัชญ์มองก่อนจะพยักหน้า “อืม ดีแล้วล่ะ งั้นไปได้แล้ว” ต้นพยักหน้า แล้วออกเดินไปหาคนสวยของเขาทันที ปรัชญ์เดินตามหลังมา สบตากับผิงแล้วเกิดความรู้สึกบางอย่าง ทำไม คนที่เอาดอกไม้ให้เธอจึงเป็นต้น ทำไมไม่เป็น เอ่อ อย่าคิดต่อเลยดีกว่า ชายหนุ่มรีบห้ามใจตัวเองทันที แม้ว่าจะห้ามใจไม่ให้คิด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะส่งสายตาแสดงความรู้สึกบางอย่าง มันเป็นความรู้สึกที่ชายหนุ่มต้องตกใจตัวเอง เมื่อรู้ว่า ตอนนี้กับคนที่เขากำลังมองอยู่นี้ เขากำลังรู้สึก คิดถึง คิดถึงทั้งๆที่ไม่เจอหน้ากันแค่ 2 วันเท่านั้น ผิงมองปรัชญ์อย่างแปลกใจ เป็นบุรุษไปรษณีย์ขับช็อบเปอร์ก็ว่าแปลกแล้ว มาถึงตอนนี้ยังจะขับรถยุโรปราคาแพงมาอีก แล้วเมื่อวานก็ไม่ยอมมาทำงาน คิดแล้วก็รีบหยุดความคิดไว้แค่นั้น บอกตัวเองว่า ไม่ใช่เรื่องของเรา เค้าจะไม่มาทำงานหรือจะขับรถราคาแพงอะไรมา ก็เป็นเรื่องของเค้า เราไม่เกี่ยว แต่พอเห็นสายตาของเขาที่มองมา ทำไมต้องรู้สึกวูบวาบอย่างนี้ก็ไม่รู้  ไม่อยากจะมองตาเขาเลย แต่ก็เหมือนสายตาเขาบังคับให้มอง ผิงจึงยืนอึ้งๆ มองคนที่เดินตามหลังคนถือกุหลาบ ไม่ทันเห็นว่าคนที่ถือกุหลาบเดินมาใกล้แล้ว ลิ้นจี่กระตุกแขนผิงแล้วกระซิบ “นี่ๆ ผิง คุณปรัชญ์เค้ามากับบุรุษไปรษณีย์คนเก่านี่ ชั้นจำได้ เค้าถือดอกกุหลาบมาด้วยอ่ะ ว้าย คนนี้หรอที่ฝากดอกกุหลาบมาให้เธอน่ะ” ผิงยังพูดอะไรไม่ออก ลิ้นจี่จึงว่าต่ออย่างตื่นเต้น “แหม เค้าขับรถราคาแพงมาด้วยนะ คุณปรัชญ์นี่เค้าไม่ธรรมดาจริงๆ ด้วย ชั้นว่าแล้วเชียว อีตาคนที่เอาดอกกุหลาบมาให้เธอนี่  แขนเขาเป็นอะไร สงสัยจะหักนะ แต่ไม่ค่อยหล่อเหมือนคุณปรัชญ์เลย เธอว่าไหม” ลิ้นจี่วิจารณ์แล้วยิ้ม ก่อนจะนึกได้ว่า ต้องรักษาน้ำใจผิงสักหน่อย เดี๋ยวจะอาย จึงแก้ไปว่า “แต่ก็พอดูได้ ก็เหมาะกับเธอดีแล้วล่ะ น่ารักดีนะ เอาดอกกุหลาบมาให้วันวาเลนไทน์ด้วย” ลิ้นจี่หัวเราะ หันมาเห็นว่าเค้าเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วก็หยุดหัวเราะทันทีอย่างเขินๆ  ยิ้มให้ปรัชญ์ที่เดินตามมาข้างหลังแล้วเผื่อแผ่ยิ้มไปให้พ่อคนถือดอกไม้ที่ยืนทำท่าประหม่านั่นด้วย ต้นมองเห็นลิ้นจี่ยิ้มให้อย่างสดใส ก็ยิ้มตอบอย่างเขินๆ ก่อนจะรวบรวมความกล้า พูดขึ้นมาว่า “สวัสดีครับ คุณผิง ผมต้นครับ” ผิงหันมามองหน้าต้น ยิ้มให้ ยังไม่ทันจะพูดอะไร ต้นก็ยื่นดอกกุหลาบสีชมพูที่ห่อกระดาษแก้วสวยงามมาตรงหน้าทันที แต่เป็นตรงหน้าของลิ้นจี่ . จากคุณ : ชมเช้า - [ 24 ก.พ. 49 01:34:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาแล้วจ้า ขอโทษทีที่มาช้า ถ้าไม่มีธุระอะไรจะพยายามลงให้ต่อเนื่องจ้ะ (*๐*) จากคุณ : ชมดึก (ชมเช้า) - [ 24 ก.พ. 49 02:07:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอ...ชักงง  หมายความว่าต้นชอบลิ้นจี่เหรอเนี่ย หรือว่าต้นตาลาย - -a จากคุณ : MikaRin - [ 24 ก.พ. 49 02:16:24 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฮ่า ฮ่า ให้ล้นจี่ซะงั้น สรุปว่าชอบลิ้นจี่ใช่ไหมต้นหรือว่าโรคป๊อดกำเริบ จากคุณ : Nong Kob - [ 24 ก.พ. 49 03:11:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 555 ดีใจจัง เดาไม่ผิด จากคุณ : Deckard - [ 24 ก.พ. 49 03:29:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฮา... ตามอ่านรวดเดียวตังหลายตอน แจ๊คพอตจริงด้วย อิอิ จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 24 ก.พ. 49 04:58:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หุหุ นางเอกเรารอดตัวไป..... ในที่สุดยัยจอมยุ่งก็มีคนมาชอบแล้ว จากคุณ : เม-ดา - [ 24 ก.พ. 49 10:06:43 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ้าว ซะงั้น แสดงว่าลิ้นจี่ชอบมาวอแวบ่อยๆ จนเข้าใจชื่อผิด จากคุณ : scottie - [ 24 ก.พ. 49 11:31:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แหมชอบลิ้นจี่ก็ไม่บอกเราจะได้ช่วยเชียร์แต่แรก จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 24 ก.พ. 49 16:31:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ้าว....เป็นยายลิ้นจี่ซะงั้น จากคุณ : Baby Chockolate - [ 24 ก.พ. 49 16:44:54 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ต้นยื่นผิดคนอ๊ะป่าว เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 24 ก.พ. 49 18:11:59 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ^___________^ จากคุณ : Meif - [ 25 ก.พ. 49 00:08:08 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาชมตอนดึกอีกแล้ว ตามมาเลยจ้า ตอนที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4139410/W4139410.html#3 จากคุณ : ชมเช้า - [ 26 ก.พ. 49 01:14:16 ]

ความคิดเห็นที่ 16 5555 ผิดคนซะงั้น จากคุณ : หนมจีน - [ 26 ก.พ. 49 21:51:11 A:203.147.13.73 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 17 5555 สมๆๆ สมลิ้นจี่ วิจารณ์เค้าซะ ได้กับตัวเลย จากคุณ : Nusantara - [ 1 มี.ค. 49 15:12:27 ]