ความคิดเห็นที่ 1 ติดตามอ่านเรื่องราวในโลกใบเล็ก ของคลับพันทิปนี้มานานพอดู แรก ๆ ก็คิดว่าเราคงไม่เข้าพวกกับเขาหรอก เพราะเห็นแต่ชายจริงหญิงแท้ ทั้งนั้นเลย แต่ไป ๆ มา ๆ ชักไม่แน่ใจ เอ๊ะ เดี๋ยวคนนั้นกรี๊ด เดี๊ยวคนนี้วี๊ดว้ายกระตู้วู้ วันดีคืนดี ก็มีคนมาเล่าเรื่องปิ๊งเพื่อนร่วมห้องเพศเดียวกันให้อ่าน บางท่านก็ชอบมาแพลมเรื่องแอบไปดูหนุ่ม ๆ ตามชายหาด บางท่านก็โชคดีถึงขนาดแต่งงานแต่งการมีคู่ตุนาหงัน สุขสันต์กับชีวิต  ถึงแม้จะมีทั้งท่านที่เปิดตัว และไม่เปิดตัวในบอร์ดแห่งนี้ แต่เราก็สัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของกันและกัน ครั้นจะเป็นแต่ฝ่ายรับ... อ๊ะ ๆ หมายถึงเป็นฝ่ายรับสารคือตามอ่านอยู่อย่างเดียวก็กระไรอยู่ อย่ากระนั้นเลย ขอเป็นฝ่ายแบ่งปันเรื่องราวบ้างจะดีกว่า อย่างน้อย ๆ ชีวิต 5 ปี ในเยอรมันเนี่ย คงเป็นประโยชน์ให้คนอื่น ๆ ได้ไม่มากก็น้อย มากหน่อยก็ที่คนอ่านได้รู้ว่าชีวิตไทยคนหนึ่งในต่างบ้านต่างเมือง ต่างขื่อต่างแป มันเป็นยังไง ผู้ที่จะตามมาจะได้มีวิสัยทัศน์ล่วงหน้า หรือน้อยหน่อย ก็อาจจะเป็นประเด็นให้คนมาด่า มากระทบกระเทียบ ระบายอารมณ์เครียดที่ฝังลึกจุกอก ซึ่งผู้เล่าคนนี้ก็ไม่ได้ถือเอามาใส่ใจให้ร้อนให้รุ่มอยู่แล้ว แต่ก่อนจะเริ่มเรื่องราวให้ยาวยืด ก็ขอทำความชี้แจงก่อนว่า คนเล่าเป็นเกย์สาวกระทิงเปลี่ยวนะฮะ เดี๋ยวก็คงจะมีคนช่าง...มาถามต่ออีกว่า แบบไหนล่ะ เสียบเขา หรือถูกเขาเสียบ อันนี้หากใครถามขึ้นมา ก็ต้องมาลองกับคนเล่าเองต่อตัวนะฮะ และเนื่องจากเกย์มักจะมีอารมณ์ศิลปินที่หลากหลาย บางครั้งคนเล่าอาจจะสวมวิญญาณแรมโบ้ล่ำบึ๊ก บางครั้งอาจจะเปิ๊ดสะก๊าด กรีดกราย จีบปากจีบคอ ก็ไม่ใช่อะไร เพื่อความมันส์ของปาก และมือคนเล่า เองเป็นสำคัญ ...ปากก็ขมุบขมิบเล่าเรื่อง มือก็พิมพ์ถ่ายทอดเป็นระวิง ไงเจ้าคะ ย้อนกาลกลับถึงอดีตเมื่อ 5 ปี ก่อน แหม ตอนนั้นน้องเกย่ายังเอ๊าะ ๆ อยู่เลย เพิ่งจบมหาวิทยาลัยมาหมาด ๆ อืม ไม่บอกชื่อมหาวิทยาลัยดีกว่าเนอะ พักนี้บรรยากาศศึกสถาบันยิ่งกรุ่น ๆ อยู่ คุณป้าซึ่งมีนิวาสสถานอยู่ที่เยอรมันก็กริ๊ง กร๊างมาถามคุณแม่ว่า อยากจะให้น้องเกย่าไปอยู่ด้วย จะอนุญาตไหม คุณป้าก็ชักแม่น้ำทั้งห้า หว่านล้อมคุณแม่ เป็นต้นว่า ได้เปิดโลกใหม่ ๆ ได้เรียนภาษาเพิ่มอีก 1 ภาษา และถ้าเก่งกล้าสามารถ ก็อาจจะต่อปริญญาโทได้อีก เรื่องที่พักไม่มีปัญหา เพราะพักกับคุณป้าอยู่แล้ว ส่วนค่าเทอม ตอนนั้น ทุกอย่างยังฟรีอยู่ เรื่องกินก็เรื่องเล็ก เพราะน้องเกย่า ตัวกะเปี๊ยกเดียวเอง คงไม่เขมือบจนคุณป้าหมดตัวเป็นแน่ คุณแม่ซึ่งตามใจลูกชายใจสาวเป็นนิจอยู่แล้ว ก็แค่ถามคำเดียวว่าน้องเกย่าอยากไปไหม คำตอบน่ะหรือคะ คุณ ๆ ก็รู้กันอยู่แล่ว แม่นบ่ เรื่องการเตรียมตัวก่อนเดินทางมาเยอรมัน เรื่องวีซ่า เรื่องตั๋วเครื่องบิน น้องเกย่าขอบายไม่เล่านะฮะเพราะเรา ๆ ท่าน ๆ ก็อ่านกันมาหลายครั้งหลายครา จนแทบจะท่องอาขยานได้อยู่แล้ว อุ๊ยส์ จะ 4 โมงแล้ว น้องเกย่าขอตัวไปรับประทานเค้ก กับดื่มกาแฟตามประสาเยอรมันชนก่อนนะฮะ เดี๋ยวกลับมา จะเล่าปฐมบทของ อยู่อย่างเกย์ไทย (ให้รอด) ในเยอรมัน ให้อ่านกันนะจ๊าาาาาาาา อ้อ ชื่อของน้องอ่านว่า เก-ย่า นะเคอะ ใครอย่าอุตริมาอ่านว่า กะ-เหย่า เชียวนา มีงอนนะตะเอ๊ง ********************************** เตรียมตัวรับลมหนาว ทีแรกคิดว่าจะไม่เล่าเรื่องการเตรียมตัวแล้วนะฮะ แต่นิดนึง มันมีเรื่องที่โยงไปถึงเหตุการณ์ในอนาคตด้วยนี่สิ จะตัดทิ้งไป เดี๋ยวพอถึงตอนที่จะเล่า ต่อ ๆ ไป ผู้อ่านอาจจะงงได้ เกย่าเลยฝืนความขี้เกียจของตัวเองย้อนอดีตก่อนเดินทางเสียหน่อย ก่อนเดินทางน้องเกย่า ศึกษาหาข้อมูลใหญ่เลย ว่าจะต้องเตรียมตัวยังไง ก็แหมน้องเกย่าตั้งแต่เกิดมาไม่เคยไปไหนไกล ๆ เลยนี่ฮะ เคยนั่งเครื่องบินอยู่ก็แค่ครั้งสองครั้ง เส้นทางกรุงเทพฯ - หาดใหญ่ ส่วนเมืองนอกเมืองนาน่ะ ใกล้สุดก็มาเลเซีย ไกลสุดก็สิงคโปร์ ได้ยินได้ฟังเขาเล่ามาว่ายุโรปนั้นหนาวมาก จะต้องเตรียมเสื้อกันหนาวไปให้เพียงพอ คนที่เขาเคย ๆ ไปกัน แนะนำว่าจะต้องไปหาซื้อเสื้อผ้าที่จตุจักรเพราะที่นั่นมีครบทุกอย่าง คุณแม่ก็เลยไม่รอช้า พอสุดสัปดาห์มาถึงก็จูงมือน้องเกย่าขึ้นรถปอ. ไปจตุจักรกันทันที ร้านแรกที่แวะไปดูก็อยู่ใกล้ ๆ กะประตูทางเข้า น่าจะเรียกว่าซอกหลืบมากกว่าประตูนะ เพราะช่องมันแคบเหลือเกิน อาเจ๊เจ้าของร้าน เป็นสาวหมวย สวยไม่หยอก แต่ผมของเธอทากาวติดแน่นหยุบหยับแบบอดีตนักร้องวง ทีโบนน่ะฮะ เธอกุลีกุจอเข้ามาทักทาย ด้วยท่าทีเป็นมิตรมากทีเดียว เธอ.... จะเดินทางไปไหนคะ น้องชาย เกย่า ...คิดในใจ...เดี๋ยวก็ค้อนให้หรอก ที่ตัดผมสั้นเต่อเนี่ย ก็เพราะเพิ่งเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรมานะฮะ คุณแม่ .... อ๋อ น้องเค้าจะไปเยอรมันน่ะค่ะ หนูช่วยเลือกเสื้อกันหนาวให้น้องเค้าหน่อยนะจ๊ะ เธอ... ได้เลยค่ะ ที่ร้านมีหลายแบบ หลายราคาเลยค่ะ เผอิญแฟนหนูเป็นชาวปากีสถานนะคะ เค้าจะส่งพวกเครื่องกันหนาวมาให้หนูที่นี่ ทีนึงเป็นคอนเทนเนอร์ค่ะ เกย่า... อึ้ง ๆๆ มีแฟนเป็นแขกขาวปาทานซะด้วย โอ๋ย...อิจฉาจัง แต่เดี๋ยว ส่งมาจากปากีสถานเหรอ... เป็นพวกของมือสองที่ได้รับบริจาคมาจากชาติตะวันตกอีกทีหรือเปล่าเนี่ย แบบตลาดโรงเกลือชายแดนกัมพูชาชัวร์ป๊าด เธอ.. อ๋อ ใช่ค่ะ น้อง แต่ของร้านพี่แบรนด์เนมทั้งนั้นนะคะ ไม่มีใครเค้าซื้อของใหม่กันหรอกค่ะ ตัวนึงราคาหมื่นอัพทั้งนั้นเลยนะคะ แต่พี่ขายเนี่ย แค่สองสามพันเองค่า คุณแม่...ทำหน้าแปลก ๆ เพราะตั้งแต่เกิดมาเกย่ายังไม่เคยใช้ของมือสองเลย ไม่ได้หมายความว่าเกย่าบ้าแบรนด์หรือใช้เงินมือเติบนะฮะ เพียงแต่ไม่เคยใช้ของต่อจากคนอื่นแค่นั้น อย่างไรก็ตาม เกย่าไม่อยากจะเรื่องมาก คิดว่าประหยัด ๆ เอาไว้ก็ดี เลยบอกพี่หมวยเจ้าของร้านไปว่า ช่วยเลือกให้สักตัวหนึ่ง เยอรมันนี่อยู่ใกล้อังกฤษนะคะ เธอเริ่มเล็คเช่อร์ ภูมิอากาศคงไม่แตกต่างกันมาก มันจะหนาว ๆ แฉะ ๆ น่ะค่ะ อุ๊ย ตัวนั้นไม่เหมาะค่ะคุณแม่ เธอท้วงขึ้น เมื่อเห็นแม่ของเกย่า ลูบ ๆ คลำ ๆ เสื้อกันหนาวขนแกะพื้นสีครีมลายต้นสนสีเขียวกับลูกเชอร์รี่สีแดงสดอยู่ ขนแกะนี่อุ้มน้ำนะคะ เวลาฝนน้ำแข็งตกมันจะเปียกค่ะ หนาวสั่นงก ๆ เลยล่ะค่ะ เดี๋ยวหนูเลือกให้นะคะ แป๊บนึงค่ะ สายตาของเกย่าจับจ้องอยู่ที่เสื้อหนังลูกวัวสีน้ำตาลทองที่แขวนเด่นอยู่บนราวเหนือศีรษะ สวย คลาสสิค น่าทะนุถนอมมาก คุณแม่มองดูแล้วบอกเกย่าว่า นั่นมันของผู้หญิงหรือเปล่าลูก แหม...คุณแม่อะ ถึงแม้เมื่อห้าปีก่อน เทรนด์เมโทรเซ็กช่วล จะยังไม่ฮิต แต่เกย่าว่า เสื้อผ้าบางชุดก็ใส่ยูนิเซ็กส์ได้ล่ะน่า ตัวนี้เท่าไรพี่ เกย่า ถาม ขณะที่พี่หมวยง่วนอยู่กับการคุ้ยกระสอบอยู่ ...อ๋อ 5 พันค่ะน้อง กรี๊ด...แพงอะ กำลังคิดว่าจะต่อราคาดีไหม พี่หมวยก็ยื่นเสื้อโค้ทยาว สีน้ำเงินขะมุกขะมอม มีกลิ่นน้ำมันตุ ๆ ตัวหนึ่งมาตรงหน้า นี่เลยค่ะน้อง เพอร์เฟ็คที่สุดสำหรับอากาศแบบอังกฤษ (...เอ่อ จะไปเยอรมันนะ) เค้าเรียกว่าโค้ทน้ำมันจ๊ะ ปกติคนไทยไม่ค่อยชอบใส่กันหรอก ( เอ๋า...แล้วมาเชียร์หนูทำไมล่ะก๊ะ) แต่มันดีมาก ๆ เลยนะคะ เพราะฝนตกก็ไม่เปียก และอุ่นมากด้วยนะคะ พวกคนอังกฤษแท้ ๆ เขาใส่กันค่ะ เกย่ายื่นมือซึ่งมีนิ้วอันเรียวยาวไปสัมผัสเสื้อโค้ทตัวนั้น สัมผัสแรกรู้สึกเหมือนลูบเทียนอยู่นะฮะมันฝืด ๆ หนืด ๆ มือยังไงไม่รู้ แล้วพอคลี่ออก ก็เห็นคราบคล้ำ ๆ กระดำกระด่างไม่น่าดูเท่าไรด้วย ใครเคยดูหนัง House of Wax ที่ปารีส ฮิลตันไปเล่นเป็นตัวชูรส ลองนึกภาพตามนะฮะ ริ้วรอยบนเสื้อโค้ทก็คล้าย ๆ รอยน้ำตาเทียนละลายเป็นหย่อม ๆ ยังงั้นแหละ เธอ...ธรรมดาค่ะน้อง โค้ทน้ำมันเป็นอย่างนี้หมดทุกตัวแหละ พอไปถึงยุโรป หาสเปรย์มาฉีดก็เงาวับเหมือนใหม่ค่ะ เกย่าและคุณแม่ซึ่งไม่เคยมีความรู้เกี่ยวกับเสื้อโค้ทเลย และนี่ก็เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้เห็นหน้าค่าตาโค้ทน้ำมันจึงหมดคำถามและข้อสงสัย และยอมรับคำชี้แจงของพี่หมวยโดยดุษณี สรุปว่าเกย่าได้เสื้อโค้ทสีน้ำเงินที่แมนมากกกกกกส์ ตัวนั้นติดมือมา ในราคา 1300 บาท จากนั้นก็เดินหลงวนเวียนอยู่อีกพักใหญ่กว่าจะไปถึงอีกร้านหนึ่งซึ่งได้เสื้อ + กางเกงลองจอห์นมาอีก 7 ชุด มีสามสีนะฮะ เทา ดำ ขาว จากร้านที่ป๊อปปูล่าร์ที่สุด ด้านลองจอห์นในจตุจักรเชียวนะ ใครเคยเป็นลูกค้าลองจอห์นร้านนี้กันบ้าง เกย่าขอไม่เอ่ยชื่อร้านนะฮะ ไม่ใช่เพราะว่าไม่ได้ค่าโฆษณาหรอกฮะ เพียงแต่ความจำปลาทองอย่างเกย่า ไม่มีชื่อร้านอยู่ในรอยหยักของสมองหลงเหลืออยู่แล้วน่ะสิ แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 49 21:14:34 จากคุณ : เกย่า - [ 24 ก.พ. 49 20:52:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แวะมาเจิม อิอิ วันก่อนทิพเห็นคนใส่โค้ทน้ำมันด้วยฮับ  (ถ้าเข้าใจไม่ผิดนะ) จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 24 ก.พ. 49 21:00:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตามน้องทิพมาอ่านด้วยคน จากคุณ : beemanufan - [ 24 ก.พ. 49 23:31:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หุหหุ  ตามาให้กำลังใจพี่เกย่าสุดที่เลิฟ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 25 ก.พ. 49 01:25:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาอ่านประสบการณ์ในเยอรมันค่ัะ...เอามาลงให้อ่านกันอีกนะคะ จากคุณ : Bralee - [ 25 ก.พ. 49 09:11:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^____________^ คนไม่เคยไปเยอรมันขอตามไปด้วยคน เคยเห็นแต่ไส้กรอกเยอรมันกะเยอรมันแช็ฟเฟิตอ่ะ แต่ประเทศยุโรปเขาฟรีเซ็กนี่น่า สงสัยเสร็จไปหลายคน ^^ จากคุณ : i_tua_yung - [ 25 ก.พ. 49 14:52:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ๊าย...ต๊ะเองเข้ามาห้องนี้แล้วเหรอจ๊ะ รออยู่เชียว ปล. แล้วจะมีกฏ กติกา การใช้สีหรือเปล่าง่ะ ต๊ะเอง... จากคุณ : bubu (kejapping) - [ 25 ก.พ. 49 15:53:11 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ 2 "ยังหาชื่อถูกใจมิได้" คริ คริ ใครเคยทำงานร้านซูชิเล็ก ๆ ขนาด 5-6 โต๊ะ แบบเกย่าไหมฮะ ถ้าวันไหนไม่ค่อยยุ่ง หรือลูกค้าไม่เข้าร้านอย่างวันนี้ เจ้าของร้านจ้างให้กลับบ้านด้วยนะฮะ คือแทนที่จะจ่าย 5 ชม. ก็ขอจ่าย 3 ชม. โดยที่เราทำงานไปแค่ 2 ชม. ปกติเกย่าจะตื๊อขออยู่ต่อ แต่วันนี้ วี๊ดวิ้ว เนื้อสาวเต้นเปรี๊ยะ ๆ ฮ่ะ กลับก็กลับดิ๊ :-) อุ๊ย ! มีคนมาอ่านตั้งหลายคนแน่ะ เกย่าดีใจมาก ๆ เลยฮะ ก่อนจะเล่าเรื่องต่อ ก็ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ เผื่อว่าจะมีหนุ่มหน้ามน (หน้าเหลี่ยมตอนนี้ลำบากฮะ) มาสนใจ คนเล่าจะได้ลงจากคานที่เกาะมาเหนียวแน่นจนฝ่ามือด้านเสียที :-) เกย่าถึงจะเป็นเกย์สาว แต่ก็ไม่ได้แต่งหน้าแต่งตานะฮะ โฟร์โมส หรือหนองโพก็ไม่ตู้มแต่อย่างใด อันนี้มีที่มาจาก "คุณแม่ขอร้อง" เพราะท่านมีลูกชาย (พูดคำนี้แล้วเขินจัง ต้องหลุบตาต่ำจ้องพื้นปาร์เก้) เพียงคนเดียว ท่านบอกกับเกย่าว่า ถึงท่านจะเสียใจที่เกย่า ไม่ได้เป็นชายสมชายชาตรี (ทำไม ไม่ชาจัตวา หรือ ชาเอก ชาโท) แต่ท่านก็ทำใจยอมรับได้ "ระดับหนึ่ง" ในสิ่งที่ลูกเป็น ท่านขอให้เกย่าสัญญากับท่าน 2 ข้อ 1. ไม่เสริม ไม่เฉาะ 2. ไม่เอาหนุ่มตาน้ำข้าวกลับมาบ้าน ... เกย่าไม่เข้าใจว่าทำไมคนไทยเราเรียกฝรั่งว่าตาน้ำข้าว เพราะเกย่ายังไม่เคยเห็นฝรั่งคนไหนดวงตาสีขาวขุ่นสักราย ท่านใดที่ทราบที่มา กรุณาทำความจริงให้แจ้งด้วยนะฮะ ขอบพระคุณล่วงหน้า คุณป้าของเกย่าแต่งงานกับคุณลุงซึ่งเป็นทนายความชาวเยอรมัน ท่านทั้งสองไม่มีบุตร และอาศัยอยู่ที่เมือง Potsdam ซึ่งเป็นเมืองหลวงของแคว้นหรือรัฐบรานเดนบวร์ก (Brandenburg) และอยู่ติดกับแบร์ลิน (Berlin) ซึ่งมีฐานะเป็นทั้งรัฐหนึ่ง ใน 16 รัฐของเยอรมัน และเป็นเมืองหลวงของสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมันอีกฐานะหนึ่งด้วย การออกเสียงคำต่าง ๆ ในภาษาเยอรมันนี้ คนเล่าขอคงเสียงตามต้นฉบับของเจ้าของภาษาไว้นะฮะ แต่จะเขียนภาษาอังกฤษกำกับไว้ให้ภายในวงเล็บ เช่น ฟรังฝวร์ต (Frankfurt) หรือ มึนเช่น (Munich) การเดินทางของเกย่านั้นทุลักทุเลมาก เพราะเครื่องบินออกตอนตี 3 และกระเป๋าที่โหลดเข้าใต้ท้องเครื่องก็หนักถึง 50 กก. บวกกับเป้ที่แบกหลังอีก 15 กก. โชคดีที่ตอนนั้นไม่ได้บินกับสายการบินในกระทู้โหวตนะฮะ ไม่อย่างนั้น อาจจะมีข่าวชะนี 4 นาง ถูกพูม่าเบอร์สามสิบเก้า กระทำการประทุษร้ายให้ขึ้นหน้าหนึ่งก็เป็นได้ จริง ๆ แล้วพี่ชายหนุ่มคนที่เช็คอินให้เกย่า ก็จะคิดเงินที่เป้แบกขึ้นเครื่องของเกย่าน้ำหนักเกินไปนะฮะ แต่จากการที่ชาวเรามี เกย์ดาร์ เป็นอาวุธพิเศษติดตัว หลังจากเกย์ดาร์ในดวงตาส่งสัญญาณกันวิ้ง ๆ พี่เค้าก็อนุโลมให้เกย่าแบกเป้ขึ้นเครื่องไปได้ แต่มิวายกำชับด้วยความอาทรห่วงใยว่า ตั้งเป้ไว้ตรงเท้านะครับ อย่าใส่ในช่องข้างบน เดี๋ยวเกิดเครื่องตกหลุมอากาศ น้องเป้อ้วน ๆ จะหล่นมาประหัตประหารคนอื่นเขา (เกย่ายังไงก็รอดพ้น เพราะที่นั่งติดหน้าต่าง) จากคืนนั้นจวบจนวันนี้ เกย่าก็หาได้มีโอกาสเจอพี่คนนั้นอีกไม่ ถ้าเจออีกที เกย่าอยากจะบอกพี่เค้าว่า ขั้วเดียวกันนะตัวเอ๊ง วันนั้น หนูเก๊กแมนไปงั้นล่ะฮ่ะ และหนูไม่นิยมดนตรีไทยด้วยฮ่า (โฮะ โฮะ หัวเราะปิดปากแบบญี่ปุ่น ตามแบบ เสาวรีย์ Sensei) สายการบินที่เกย่านั่งไป เป็นของดินแดนที่เคยถูกอิรักบุกนะฮะ พูดถึงดินแดนแถบนี้ต้องขอแสดงความอาลัยต่อการสูญเสียอย่างใหญ่หลวงต่อเหตุการณ์เรือเฟอร์รี่ของอียิปต์อับปางกลางทะเลแดงด้วยนะฮะ และเกย่าขออธิษฐานให้สองวิศวกรชาวเยอรมันที่ถูกผู้ก่อการร้ายในอิรักลักพาตัวไป และเลยขีดเส้นตายที่คณะก่อการขู่ไว้ว่าจะสังหารเขาทั้งสองถ้ารัฐบาลเยอรมันไม่ยอมทำตามเงื่อนไข ถึงแม้ว่าความหวังจะริบหรี่เหลือเกิน เกย่าก็ขอให้เขาปลอดภัยนะฮะ มาเข้าเรื่องของเรากันต่อ ช่วงที่เกย่าเดินทางนั้น เหตุการณ์ 9/11 ยังสด ๆ ร้อน ๆ อยู่เลยนะฮะ เจ้าหน้าที่จึงตรวจเข้มข้นมาก ทีแรกเกย่าคิดว่าจะใช้เวลาสองชั่วโมงนั้น เดินดูหนุ่มอาหรับให้เป็นอาหารสายตาเสียหน่อย สมัยกระเตาะ ผมเกรียน (เคยได้ยินสาวประเภทสองเรียกพวกเราว่า กะเทยหัวโปก เคืองมากนะฮะคิดได้ยังไงน่าเกลี๊ยด น่าเกลียด) สมัยนั้นอ่านหนังสือเรื่อง ชี้ค ของท่านประภัสสร เสวิกุล แล้วฝันเฟื่องไงฮะ ต่อมาเมื่อเข้ามหาวิทยาลัย จะมีร้านการ์ตูนและหนังสือให้เช่า อยู่ใกล้ ๆ พวกเพื่อนผู้หญิงจะชื่นชอบการ์ตูนญี่ปุ่นแนว B&B หรือ Boy's love กันมาก ยืมกันทุกวันทีเดียว สำนักพิมส์ที่ฮิตฮอตที่สุดรู้สึกว่าจะชื่อเลิฟบุคส์อะไรเนี่ยแหละฮะ เนื้อเรื่องก็จะมีหลากแนวหลายรสชาติ ภาพประกอบลายเส้น ก็อืม....นะ แต่มันจะมีอยู่เรื่องหนึ่ง ซึ่งกล่าวถึงเจ้าชายจากอาณาจักรทะเลทรายที่มีดวงตาสีม่วง อ่านแล้วอินมาก เข้ากับความชอบที่มีอยู่เป็นทุนเดิมต่อนิยายเรื่อง ชี้ค เป๊ะเลย พอได้มีโอกาสมาทรานสิทที่ดินแดนขอบทะเลทรายแบบนี้ เกย่าจึงตื่นเต้นเป็นกระแตไต่ไม้ อย่างไรก็ตาม สจ๊วตอาหรับที่เห็นบนเครื่องก็ไม่ผ่าน mean อย่างมาก เคราเขียวครึ้มอันชวนเซ็กซี่เหลือเกินนั้น มิอาจเทียบได้เลยกับปลายนิ้วทั้งห้าที่กรีดกรายของนายคนนั้น ยามคุณเธอส่ง จอกน้ำมะเขือเทศมาให้เกย่า...... ผิดหวังจากสจ๊วตไปแล้ว เกย่าเลยคิดว่าไปเดินมอง ๆ เอาแถวร้านดิวตี้ฟรีก็ได้ (ย่ะ) บางคนอาจคิดว่า ทำไมไม่ไปเข้าห้องน้ำเลยล่ะ อุ๊ยส์ เกย่าถึงจะให้เป็นสาวมั่นยังไง แต่ในถิ่นแขกแปลกกลิ่นอย่างนั้น ยังไงก็ไม่เข้าไปจรลีในสถานที่รโหฐานอันลับหูลับตาเด็ดขาด............. ...................................................... เกย่านอนนึก ๆ อยู่เมื่อคืนว่าจะเล่าประสบการณ์หรือเรื่องราวอะไรก่อนดี ความคิดมันไหลเข้ามาในสมองไวยังกะท่อประปาเวลาแตกแน่ะฮะ เลยต้องเอาปากกามาจด ๆ ดู แต่จะให้เกย่าเขียนบอกไปตอนนี้ทั้งหมด ก็หมดลุ้นกันใช่ไหมฮะ แต่ก็มีบางเรื่องพอจะเปิดเผยหัวข้อก่อนได้เช่น ตอนเกย่าไปหาหมอซึ่งก็เป็นเกย์ การจำแนกรสนิยมและประเภทเกย์ในเยอรมัน การเช่าบ้านแบบเกย์ ๆ ทั้งนี้ทั้งนั้นเกย่าขอสงวนไม่เล่าฉากที่มันล่อแหลมต่อศีลธรรมอันดีนะฮะ ใครอยากอ่าน ก็ไปหาในบอร์ดเฉพาะกิจเองเน้อ อิอิ ..... ตอนนี้เกย่าขอต่อเรื่องการเดินทางให้จบก่อนนะฮะ จะได้ขึ้นเรื่องชีวิตในเยอรมันเสียที เกย์สาวก็อย่างนี้แหละฮ่ะ เม้าแตกเม้าท์แตน เรื่องมันก็เลยยาวซ้า เฮ้อเกย่าก็พิมพ์ไทยไม่ค่อยเก่งเสียด้วยสิ ถ้าพิมพ์เร็ว ๆ เป็นเลขาหน้าห้องไท้เธอ คงไม่ต้องให้ใคร ๆ มานั่งรอนาน ๆ หรอกนะฮะ เอาล่ะ มาต่อกันเสียที.... หลังจากเครื่องลงที่คูเวตแล้ว เกย่าก็ต้องแบกเป้อันอ้วนอวบอูมและโคตะระหนัก เพื่อทรานสิทไปเครื่องบินอีกลำนะฮะ ระหว่างเดินไปก็เจอพวกหนุ่ม ๆ แต่งตัวเป็นชี้คกันตรึมเลยล่ะ กรี๊ดฮ่ะกรี๊ด แต่ เอ่อ.... ทำไมถึงไม่เห็นหน้าเห็นตาชัด ๆ เหมือนในการ์ตูนบอยเลิฟล่ะ แต่ล่ะคนยังกะเพิ่งโผล่ขึ้นมาจากบ่อเลี้ยง สาหร่ายแน่ะ เคราค่ะท่านผู้ชม ดกดำ อะร้าอร่ามเหลือเกินมองไม่เห็นหน้าเลยฮ่ะ กรรมของเวร เวรของกรรมก็คือว่า เกย่าน่ะไม่ชอบคนมีขนมาก ๆ เลยนะฮ้า อ๊ะ ใครมีขนก็อย่าน้อยอกน้อยใจไปนะตะเอ๊ง ของอย่างนี้มันลางเนื้อชอบลางยาเด้อค่ะ เกย่าเคยมีเหตุการณ์ฝังใจ ตอนเป็นกระเตาะหัวเกรียนอยู่น่ะฮ่ะ ตอนเย็นหลังเลิกเรียนนั่งรถกะป๊อกลับบ้าน นั่งติดกับเพื่อนชายสุดหล่อประจำห้องเลยนะฮะ เกย่าแอบปิ๊งแอบปลื้มเค้ามาตั้งนานแล้ว ได้นั่งชิดติดกันแบบนี้ ฝันเป็นจริงฮ่ะ แต่ว่า นักเรียนไทยเราต้องใส่เครื่องแแบใช่มั้ยฮะ ขาสั้นสี... ฮุฮุ ไม่บอกสีดีกว่า ไม่งั้นเดี๋ยวรู้กันหมดว่าเกย่าจบจากเอกชนไฮโซ หรือสังกัดพระอาราม เรื่องก็มีอยู่ว่าพอนั่งเบียดกัน เนื้อตัวมันก็ต้องเสียดสีกันเป็นธรรมดาใช่ไหมฮะ ไอ้ที่มันอยู่ใต้ร่มผ้าก็โอเคอยู่หรอก แต่ส่วนท่อนขาที่เปลือยเปล่าของเกย่านี่สิ เอี๊ยดดด รถกะป๊อเบรคค่ะ ขาอันเรียวงามและปราศจากขนของเกย่าก็ไปแถก ๆ ถู ๆ กับขาของเพื่อนคนนั้นฮะ เปล่าฮ่า... ไม่ใช่หน้าหนาวนะ หมดกังวลเรื่องไฟฟ้าสถิตย์ช้อตแล่บแปล๊บ ความรู้สึกของเกย่าเหมือนถูกเถาอะไรคัน ๆ มาระคายเนื้อนวล ล่ะ โห มันไม่ได้รู้สึกดีเลยนะฮะ จั๊กกะจี้จั๊กกะเดียมสิ้นดี แล้วเพื่อนคนนั้น เป็นนักแบดด้วย หลังเล่นเสร็จหมาด ๆ ขาก็เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ อารมณ์เกย่า ยามถูกขาขนยุ่บยั่บที่เหนอะหนะมาถูไถนั้น อย่าให้บรรยายเลยค่ะ อี๋ยยย์ มากกก หลังจากวันนั้น เกย่าก็เลิกปิ๊งหนุ่มเพื่อนร่วมห้องคนนั้น ตอนนี้เขาได้ดิบได้ดี เป็นแพทย์อาสาชนบทไปแล้ว น้ำจิตน้ำใจงามจริง ๆ ต้องปรบมือให้เค้าฮ่ะ สรุปว่า ในโลกแห่งความเป็นจริง หนุ่ม ๆ อาหรับที่เกย่าเห็นในชุดคลุมยาวสีขาวในวันนั้น ทำให้ความหวังและความฝันของเกย่าพังครืนไม่เป็นท่า หมดแล้วหมดกันที ชี้คที่หล่อเหลา เคราเกลี้ยง ช่างหามีไม่ในโลกนี้ พาลโกรธอีตาคนเขียนการ์ตูนเรื่องนั้น ช่างไม่หาข้อมูลเลยนะยะ หลับตานั่งเทียนเขียนไปได้ ไอ้เราก็ติดงอมแงม ตามอ่านเป็นวรรคเป็นเวร เชอะ อย่างนี้ต้องเจอสวยเริ่ดเชิดสะบัดตัดเป็นตัดตาย กู้ดบายเซย์ลาซาโยนาระฮ่ะ เกย่าแบกเป่อันหนักอึ้ง ไปตรงเคาน์เตอร์ทรานสิท เค้าก็เอกซเรย์ดูอีกทีนึง เกย่าน่ะ มั่นใจม้ากมากฮ่ะ ว่าไม่มีอาวุธแหลม ของมีคมมีปลายใด ๆ ทั้งสิ้น เลยยืดอก อันแฟบ ๆ ของตัวเองพร้อมโปรยยิ้มหวาน ด้วยความมั่นใจเกินร้อย สายตาก็จ้องเจ้าหน้าที่ด้วยนะฮะ จริงใจค่ะ ไม่มีอะไรอยู่แล้ว สบาย ๆ สไตล์ ป้านกบินหลา น้องเป้ก็เลื่อนครืด ๆ ผ่านสายพานไป เกย่าก็เดินตรงแหนวผ่านไปเหมือนกัน จะไปรอแบกเป้ขึ้นหลังต่อน่ะฮ่ะ แต่ว่าาา ช้าก่อน .... A Knife !! ตาเคราที่นั่งเช็คหน้าจอคอมแสดงผลเอ๊กซเรย์ร้องขึ้นมา พร้อมทั้งชี้ ๆ ที่หน้าจอให้เพื่อนร่วมงาน รวมทั้งเกย่าที่แถลถลันเข้าไปดูความตกใจสุดขีด ภาพที่เห็นคือ เงาของอะไรบางอย่างที่มองคล้าย ๆ มีดพกของทหารสวิสน่ะฮ่ะ ตายล่ะวา แต่เกย่าก็ไม่เคยพกมีดพกไม้นะ ใครมาแอบยัดไส้น้องเป้หนูเนี่ย เกย่าก็พยายามอธิบายว่า ไม่จริ๊ง ไม่จริง ไม่ใช่มีดแน่นอน เกย่าน่ะรักษากฎจะตายไป ไม่มีวันแหกกฎด้วยเรื่องคอขาดบาดทะยักแบบนี้หรอก แต่พนักงานก็ไม่ฟังเสียงฮ่ะ สั่งเสียงเฉียบ่ให้เกย่าเปิดเป้ให้ดู แล้วไอ้วัตถุเงาคล้ายมีดนั่นดันจมอยู่ก้นเป้ด้วยฮ่ะ ของที่โปะ อยู่บน ๆ ก็ทั้ง หมูหยอง หมูแผ่น หมูทุบ กุนเชียง ผลิตภัณฑ์น้องอู๊ด ๆ ทั้งนั้นเลยฮ่ะ เพราะคุณป้าบอกน้องเกย่าว่าที่เยอรมันไม่เข้มงวดเรื่องอาหาร ขนมาได้โลด (แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้แล้วนะฮะ ตั้งแต่เกิดวิกฤตไข้หวัดนกไอแค่ก ๆ เนี่ย พ่อตรวจชิปอ๋ายวายป่วงเลยนะฮ้า) เกย่าก็รื้อของกินสไตล์หมู ๆ ออกมาวาง ตามด้วยกางเกงชั้นใน..อายค่ะ อาย รื้อไปจนถึงก้นเป้ ก็หามีมีดไม่ ... ที่นอนสงบนิ่งอยู่นั่น คือ วัตถุแข็ง ๆ สีน้ำตาลอมส้ม ผิวสาก ๆ รูปลักษณฺ์คล้ายสบู่ก้อนเล็ก ลองเดาสิคะ ว่ามันคืออะไร ............หินถูตัวค่าาาาาาาาาา เคยเห็นไหมคะ ตามตลาดประตูน้ำ ที่คุณป้าคุณยาย หาบคอนสาแหรกมานั่งขายกัน ในกระจาดก็มีทั้ง ผงขมิ้น สมุนไพรต่าง ๆ เพื่อประทินประเทืองผิวน่ะฮ่ะ และที่ขาดไม่ได้คือก้อนหินทรายขัดเกลี้ยงนี่ด้วย เคล็ดลับสาวสองพันปีแบบไทย ๆ เรานะฮะ เอาไว้สู้กะเชงสอบู สาวงามเมืองเมี้ยนม่าร์ผู้พิสมัยผงแป้งตานาข่าไงฮะ สรุปว่าไอ้เจ้าก้อนหินขัดตัวนี้เอง เรียกให้ชัด ๆ ว่า หินถูขี้ไคลนั่นล่ะฮ่ะ คือเจ้าของเงา ในจอที่มองดูคล้ายมีดพกทหารสวิส เกย่าก็หยิบขึ้นมาให้เจ้าหน้าที่ดู แหม จ้องเขม็งกันไปตาม ๆ กันเลยนะฮ้า ไม่เคยเห็นใชมั้ยล่ะ ของดีบ้านชั้นน่ะ เกย่าก็อธิบายโดยทำท่าถู ๆ ให้ดู แล้วบอกไปว่า It is just a rubbing stone for smoothing a skin. เกย่าไม่รู้หรอกนะฮะ ว่าพูดผิด หรือถูก แต่พูดไปอย่างนั้นจริง ๆ เหล่ากระทาชายนายเคราดกพวกนั้นก็ยิ้ม ๆ กัน แล้วก็บอกให้เกย่าแพ็คของกลับใส่เป้ เดินไปรอขึ้นเครื่องได้อย่างสบายไร้กังวลถึงแม้จะเป็นวันมามาก (ความซวยน่ะฮ่ะ) ........................................................................... จากคุณ : เกย่า - [ 25 ก.พ. 49 16:43:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เครื่องลำที่นั่งมาจากไทยแลนด์น่ะ ที่นั่งก็แคบ จอทีวีส่วนตัวก็ไม่มี แต่พอลำที่บินไปยุโรปนี่ เบาะบุหนังนวมอย่างดี ยังกะได้อัพเกรดไปนั่งชั้นบิสสิเนสแน่ะ แถมจอทีวีส่วนตัวอีกต่างหาก อย่างไรก็ตาม อาหารก็เหมือนเดิมฮะ สงสัยจะโหลดมาจากครัวการบินไทยเหมือน ๆ กัน ในที่สุดเกย่าก็แลนดิ้งถึงสนามบินฟรังฝวร์ตโดยสวัสดิภาพฮะ ก็แบกน้องเป้ 15 กิโลไว้บนหลัง ยงโย่ยงโหยก ไปเคาน์เตอร์ตรวจคนเข้าเมือง เห็นแบ่งเป็น 2 ประเภท คือ EU ซิติเซ่น กับ พวกประเทศนอกกลุ่ม EU ชาวเวียดนามกลุ่มย่อม ๆ คาดว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน เดินตัดหน้าเกย่าไปเข้าแถวกลุ่ม EU และได้รับอนุญาตให้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพราะโอนสัญชาติกันหมดแล้ว ส่วนแถวเกย่าน่ะเหรอ ยาวมาก ๆ ฮะ ถึงแม้วันนั้นจะเปิดให้ผู้ถือพาสปอร์ตที่ไม่ใช่กลุ่ม EU ถึงสามช่องก็เหอะ ถึงคราวเกย่า เจ้าหน้าที่นั้น เป็นชายวัยกลางคนหน้าอ้วนกลมเชียว หนวดเฟิ้ม ไม่หล่ออย่างแรง เกย่า .... เซย์ ฮัลโหล พร้อมยื่นพาสปอร์ตให้ เจ้าหน้าที่ ... รับไป ส่องดูกะไฟอะไรก็ไม่รู้ สีม่วง ๆ อะ จากนั้นก็พลิก ๆ หาหน้าที่มีวีซ่า คือวีซ่าสำหรับการพำนักระยะยาวของเยอรมันเนี่ย ทางสถานทูตเยอรมันจะออกให้แค่สามเดือนก่อนนะฮะ และวีซ่าที่ได้รับจากสถานทูตเนี่ย จะระบุไว้เลยว่า สำหรับใช้ในพรมแดนเยอรมันเท่านั้น เราจะใช้วีซ่าตัวนี้ เดินทางไปประเทศกลุ่มเชงเก้น หรือสวิตเซอร์แลนด์ไม่ได้ หลังจากเดินทางถึงเยอรมันแล้ว เราจะต้องไปสำนักงานตำรวจตรวจคนเข้าเมือง เพื่อขอสิทธิพำนัก ที่จะได้มาเป็นสติ๊กเกอร์ติดในพาสปอร์ตอีกใบหนึ่ง ตัวสิทธิพำนักนี้แหละ ซึ่งแต่ละคนจะได้ระยะเวลาต่างกันไปนะฮะ บ้างก็ 1 ปี บ้างก็สองปี สามปี แล้วแต่จุดมุ่งหมายของเราในการพำนัก เมื่อเราได้สิทธิพำนักนี้แล้ว เราถึงจะเริงร่าออกไปเที่ยวกลุ่มประเทศเชงเก้น หรือสวิตเซอร์แลนด์ได้ เจ้าหน้าที่... จะมาพักกับใคร ที่ไหน เกย่า ... พักกับคุณลุง กับคุณป้า ที่พอตสดัม เจ้าหน้าที่ ... นานแค่ไหน เกย่า ... อะไรฟะ จะไปรู้เรอะ ถึงแม้ในวีซ่าจะระบุไว้ สามเดือน แต่เค้าก็พิมพ์ไปด้วยว่า ให้เอาไปเปลี่ยนสถานภาพเป็นสิทธิพำนัก แล้วจะได้พำนักนานเท่าไร เกย่าจะรู้ไหมเนี่ย .... เลยตอบไปว่า จะมาเรียนภาษาน่ะ เจ้าหน้าที่ ... ไม่ว่าอะไร ส่งพาสปอร์ตคืนให้เกย่า เฮ้อ.... โล่งอก หลังจากนั้นเกย่าก็มารอตรงสายพานรับกระเป๋า กระเป๋าของเกย่าซึ่งหนักถึง 50 กิโล นั้น เป็นกระเป๋าที่แลกฟรีมาจากห้างเซ็นทรัลฮะ ใบโตมาก ๆ รูปร่างคล้ายกระเป๋าสะพายของนักกีฬา แต่ติดล้อให้ลากด้วย เนื่องัจากกระเป๋าหนักมาก ๆ เวลาลากมันจึงดัง กึง ๆๆๆ ไปตลอดทาง ดังมาก ๆ เลยล่ะ แถมพอลาก ๆ ไป กระเป๋าก็บิด ซ้าย บิดขวา จะพลิกจะคว่ำ อยู่เรื่อย ๆ ข้อมือเกย่าก็บิดตามเป็นเกลียว ปวดเมื่อยไปหมดเลย ลากกระเป๋าถูลู่ถูกัง พร้อมเป้ที่หนักแสนหนักจนเอวจะหักมาจนถึง ทางออก ตรงด่านศุลกากร ซึ่งก็มีช่องสีแดง และสีเขียวใช่ไหมฮะ เกย่าเห็นคนที่เดินนำหน้าไปก็เป็นฝรั่งทั้งนั้นเลย และทุกคนก็ผ่านเข้าช่องสีเขียวกันหมด เกย่าเองก็ไม่มีอะไรจะต้องสำแดงนี่นา เกย่าเลยเดินก้มหน้างุด ๆ เพราะมันปวดหลังเหลือทน ตรงไปยังช่องสีเขียวีแต่ก่อนที่เกย่าจะผ่านช่องนั้น ก็ได้ยินเสียงทุ้มนุ่มบอกว่า สต้อป พลีส โอ๊ย อะไรอีกฟะ .... ตรงหน้าเป็นเจ้าหน้าที่หนุ่ม วัยราวสามสิบ สวมเครื่องแบบสีฟ้าอ่อน หล่อเลยล่ะ ถ้าใครคิดว่า คริส โอ ดอนเนลล์ หล่อนะ หน้าตาก็โทนเดียวกันเด๊ะ คริส... คุณมาจากที่ไหน เกย่า... ไทยแลนด์ คริส... มีพวกนม ขนมาหรือเปล่า เกย่า... ไม่มี คริส... เปิดให้ดูหน่อย เกย่า... อันไหนล่ะ เป้ หรือกระเป๋า คริส... กระเป๋าก่อน เกย่า... เปิด และบ่นอุบอิบ โอย ของเยอะมาก ๆ อะ คุณจะดูอะไรล่ะ คริส... เอาออกมาให้หมดกระเป๋านั่นแหละ ยิ้มยียวนให้เกย่าด้วยนะ และแล้ว รอบ ๆ ตัวเกย่า ก็เต็ม ไปด้วย น้ำปลา ซอสนานาชนิด ปลาหมึกแห้ง ปลาเค็ม หม้อหุงข้าว ที่ปอกผักผลไม้อเนกประสงค์ พริกแห้ง กุ้งแห้ง กะปิ วิตะมินทั้งหลายแหล่ สาหร่ายสไปรูลินาจากร้านขายยาแถวศิริราช เครื่องแกงสำเร็จรูปหลายกระปุก น้ำมะนาวผงโหลหนึ่ง หนังสืออีกเป็นกระตั๊ก ๆ ไม่นับเสื้อผ้า และเครื่องใช้ส่วนตัวอื่น ๆ ระหว่างนั้น ผู้โดยสารคนอื่น ๆ ก็เดินผ่านไป ๆ ทุกคนก้มมองเกย่าและสัมภาระรอบตัว และไม่มีใครที่ถูกเรียกตรวจอีก มีเกย่าคนเดียว คนเดียวเท่านั้น นายคนหน้าเหมือนคริส นายใจร้ายมาก นายทำอย่างนี้กับชั้นได้ยังไง คริส... โอเค คุณเก็บของเถอะ ไปได้แล้ว เกย่า... มองหน้าคริสแบบจ้องตาลึกเข้าไปถึงทรวง ก่อนจะพูดว่า ชั้นจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนเนี่ย ถึงจะยัดของพวกนี้กลับเข้าไปในกระเป๋าได้หมด คริส ... เสร็จเมื่อไร ก็ไปได้ แล้วก็ยิ้มยียวนอีกที น่ากระโดดตบแบบลูกวอลเลย์บอลมากเลยฮะ แต่เกย่าว่าก็ดีนะ ที่นายหน้าเหมือนคริส ไม่ขอให้เปิดเป้ก่อน ถ้าเกิดเธอเห็นผลิตภัณฑ์น้องอู๊ด ๆ ทั้งหมดในนั้น เธอจะว่ายังไงบ้างก็ไม่รู้ .......................................................................... จากคุณ : เกย่า - [ 25 ก.พ. 49 16:46:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เย้ ๆ ในที่สุด ก็ผ่านด่านทั้งหมดมาเรียบร้อยเสียที ตอนนี้ก็ต้องมองหาสถานีรถไฟล่ะ คุณลุงของเกย่านั้นได้ชำระค่าตั๋วรถไฟให้เกย่าเรียบร้อยแล้ว หน้าที่ของเกย่าก็เพียงแค่เดินไปหาเคาน์เตอร์จำหน่ายตั๋ว ยื่นพาสปอร์ตให้เค้า และรับตั๋วมาก็เท่านั้น การใช้วิธีดังกล่าวผู้ซื้อตั๋วต้องชำระค่าบริการเพิ่มจากราคาตั๋วอีก 15 ยูโรนะฮะ ปัจจุบันคนสั่งซื้อตั๋วสามารถทำได้ทางเครื่องจำหน่ายตํ่วอัตโนมัติ และคนรับก็ไปกดรับเอาจากเครื่องไหนก็ได้อีกทีนึง แต่ว่า...สนามบินฟรังฝวร์ตใหญ่มาก ๆ เลยฮะ เกย่าก็พยายามมองหาป้ายชี้ทางที่ระบุคำว่ารถไฟ ก็หาอยู่ไม่นานนะฮะ เพียงแต่ระยะทางมันไม่ได้ใกล้ ๆ เลย เหนื่อยจิตเหนื่อยกายกับน้ำหนักกระเป๋าเหลือทน แต่ในที่สุดเกย่าก็ไปยืนปั่นจิ๋ม เอ๊ย ปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่หน้าเคาน์เตอร์จำหน่ายตํ่วจนได้ พนักงานโอภาปราศรัยดีมาก ๆ ฮะ แต่เธอพูดภาษาเยอรมันหมดเลย เกย่าเลยบอกว่ากรุณาใช้ภาษาอังกฤษนะฮะ เกย่าไม่รู้ภาษาเยอรมันเลยล่ะ เธอยิ้ม แล้วถามถึงสิ่งที่เกย่าต้องการ ระหว่างที่อธิบายไป ใจเกย่าก็เต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ กลัวว่าตั๋วจะออกไม่ได้ เจ้าหน้าที่หันไปพูดกับเพื่อนร่วมงานอยู่พักหนึ่ง แล้วเดินไปดูที่ชั้นเอกสาร หยิบแฟกซ์ออกมาแผ่นหนึ่ง แล้วก็เทียบข้อความในแฟกซ์กับพาสปอร์ตของเกย่า คือตอนสั่งซื้อตั๋วจากเมืองที่คุณลุงอยู่เนี่ย ท่านก็ต้องแจ้งรายละเอียดเกี่ยวกับเกย่าทั้งหมดนะฮะ สถานีเมืองที่คุณลุงอยู่ ก็จะส่งแฟกซ์มาให้สถานนีที่เกย่าจะไปรับตํ๋ว ตั๋วรถไฟเที่ยวเดียวของเยอรมัน ปกติเมื่อออกตั๋วแล้ว จะมีอายุใช้ได้ 2 วันนะฮะ เช่น ถ้าเกย่าซื้อตั๋วระบุวันออกเดินทางวันที่ 11 เกย่าก็สามารถจะใช้ตํ่วนั้นได้ถึงวันที่ 12 โดยเงื่อนไขประเภทของรถไฟที่จะขึ้นได้ จะระบุไว้ภายในตั๋วนะฮะ ราคาของตั๋วจะถูกแพง ต่างกันตามประเภท และความเร็วของรถไฟ เจ้าหน้าที่ให้รายละเอียดเกี่ยวกับเที่ยว และชนิดของรถไฟ รวมถึงชานชาลาที่รถไฟจะจอดมาให้เกย่าด้วย เกย่าจะต้องเปลี่ยนรถไฟด้วยฮะ ตายล่ะ รถขบวนที่เกย่าจะขึ้นเป็นขบวนแรกนั้นออกจากชานชาลา 3 และจะไปจอดที่ชานชาลา 4 ณ อีกเมืองหนึ่ง ซึ่งเกย่าจะต้องเปลี่ยนรถไฟ โดยรถไฟอีกขบวนนั้นจอดรออยู่ที่ชานชาลา 8 นั่นหมายความว่า เกย่ามีเวลาเปลี่ยนรถไฟแค่ 5 นาทีเท่านั้น 5 นาที วิ่งข้าม 4 ชานชาลา กับ 65 กิโลที่ต้องแบก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดส์ อีก 25 นาทีรถไฟของเกย่าถึงจะมา เกย่าจึงใช้เวลาสำรวจบรรยากาศรอบ ๆ ชานชาลานั้นอยู่ต่ำลงไปอีก 2 ชั้น เกย่าคงไม่บ้าลากกระเป๋าลงบันได จึงเลือกใช้ลิฟท์แทน ตอนอยู่ข้างบนนั้นก็ไม่ค่อยหนาวเท่าไรฮะ เกย่าจึงไม่ได้งัดเสื้อโค้ทน้ำมันออกมาใช้ แต่ดูอุณหภูมิข้างนอกจากจอมอนิเตอร์แล้ว ราว ๆ 5-6 องศาเซลเซียส เอาฟะ อีกไม่กี่ชั่วโมงจะเจอคุณป้ากะคุณลุงแล้ว เปลี่ยนเสื้อใหม่ดีกว่า เกย่าเดินไปห้องน้ำตามป้ายบอกทาง เจ้าล้อกระเป๋าที่ครูดไปกับพื้นก็ดังดีเหลือเกิน ไม่รักษาหน้าเจ้าของที่ลากอยู่เล้ย อายจริง ๆ ผลุบเข้าห้องน้ำไปได้ ดูสารรูปตัวเองในกระจกแล้ว คอตกฮะ โทรมดีแท้ เกย่าก็ดึงเสื้อกางเกงชุดลองจอห์นออกมา เลือกสีดำดีกว่า ขับผิวหน้าให้ขาวผ่องขึ้น แต่ปกติเกย่าไม่ชอบใส่เสื้อผ้าหลาย ๆ ชั้นเลยนะฮะ เพราะเมืองไทยเราอากาศมันร้อน ถึงตอนนี้เกย่าจะยืนอยู่บนแผ่นดินเมืองหนาวแล้ว แต่นิสัยขี้รำคาญก็ยังติดตัวอยู่ เกย่าเลยใส่แค่ชุดลองจอห์น ตามด้วยกางเกงยีนส์สีน้ำตาล และสวมเสื้อโค้ทน้ำมันสีน้ำเงินกระดำกระด่าง ที่มีกลิ่นเหมือนเทียนพรรษานั้นคลุมทับอีกที จากนั้นก็ออกจากห้องน้ำ ไปยืนดูหน้ากระจก อี๋ยย์ มันน่าเกลียดมาก ๆ เลยอะ แว้บแรกที่เห็นเงาสะท้อนในกระจก เกย่านึกถึงผู้ลี้ภัยสงครามโคโซโวอะ เอาไงดีอะ ถอดออกดีไหมเนี่ย แต่ข้างล่างตรงชานชาลามันหนาวนะ นึกถึงที่พี่หมวยคนขายบอกว่าโค้ทน้ำมันเป็นแบบนี้ทุกตัว แล้วก็ปลอบใจตัวเองว่า เอาน่ะ คนอังกฤษเขายังใส่กันแบบนี้นี่นา คำนึงถึงประโยชน์ใช้สอยมากกว่าความสวยงามน่านะ ใคร ๆ ที่นี่เขาก็คงใส่กันแบบนี้แหละ ธรรมดาน่า... ขณะคิดไป ก็อดนึกไม่ได้ว่า ระหว่างเดินออกมาจากสนามบินนั้น ก็ไม่เห็นว่าจะมีใครสวมเสื้อโค้ทแบบเดียวกับเกย่าแม้แต่คนเดียว แต่เกย่าก็พยายามตัดความคิดนั้นทิ้งไป คิดแง่บวกดีกว่านะฮะ ผู้ประสบความสำเร็จในชีวิตใคร ๆ ก็บอกไว้ จากคุณ : เกย่า - [ 25 ก.พ. 49 16:52:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ..................................................................... ถึงแม้จะไม่มีความมั่นใจเอาเสียเลยกับเสื้อโค้ทที่คลุมตัวเองอยู่ แต่เวลาไม่รอท่า กอปรกับไม่มีทางเลือกอื่น เกย่าจึงต้องลงไปยังชานชาลาด้วยสภาพอย่างนั้น และตอนนี้เอง ก็ได้มีโอกาสพินิจพิจารณาการแต่งเนื้อแต่งตัวของชาวบ้านชาวช่องคนอื่น ๆ เขา ไม่มี้ ไม่มี ไม่มีจริง ๆ ไม่มีใครเขาใส่โค้ทน้ำมันกันสักคนเดียว พี่หมวยขา ทำน้องเกย่าเสียแล้ว แต่เดี๋ยวก่อน นี่มันยังฤดูใบไม้ร่วงอยู่นี่นา หรือว่ามันอาจจะยังหนาวไม่พอ อืม ๆ อย่าด่วนไปต่อว่าพี่หมวยเธอดีกว่า รอดูไปก่อนเหอะ เราเพิ่งมาถึงเองนะ แต่หลังจากนั้น เกย่าได้ลิ้มรสหน้าหนาวของแท้ ที่หนาวจริง ๆ มีหิมะ มีฝนน้ำแข็ง มีลูกเห็บ เกย่าก็ได้พบว่า ตัวเองก็ยังเป็นคนเดียวที่ใส่เสื้อโค้ทน้ำมันสีน้ำเงินตัวนั้น ไม่มีใครเขาใส่เสื้อแบบนี้กันเลย และเวลาเดินไปตามท้องถนน คนก็มักจะมองเกย่าด้วยสายตาแปลก ๆ ระคนขัน ปนสมเพชนะ คุณป้าเองก็ทัก ตั้งแต่ตอนพบกันวันแรกว่า เสื้อโค้ทนี่ มันดูซอมซ่อจัง แต่เกย่าบอกคุณป้าไปว่า หนูคำนึงถึงประโยชน์ใช้สอยมากกว่าความสวยงามฮ่ะ อย่างไรก็ตาม พอย่างเข้าวันแรกของปีถัดไป เกย่าก็เอาเสื้อโค้ทกลิ่นเทียนตัวดังกล่าวไปทิ้งฮะ ไม่ได้ใส่ไปในตู้รับบริจาคนะ ทิ้งเลยจริง ๆ ในถังขยะ เพราะเกรงว่า ถ้าเกิดเอาไปใส่ในตู้บริจาค เผลอ ๆ เสื้อตัวนี้ ก็จะวนเวียนกลับไปวางจำหน่ายในประเทศไทยอีก สาเหตุที่ทิ้งน่ะเหรอ ก็เพราะเกย่าดันเอาเสื้อโค้ทเจ้ากรรมไปใส่ในเครื่องซักผ้าที่ตั้งโปรแกรมน้ำร้อนไว้น่ะสิ สภาพที่ออกมาหลังปั่นแห้ง แว้กซ์ที่เคลือบไว้ แตกลายงา เหมือนเครื่องกระเบื้องเคลือบแห่งราชวงศ์จีนเลยล่ะฮ่ะ ตรงชานชาลาข้างล่างนั้น เกย่าเจอผู้หญิงเอเชียคนหนึ่งนั่งอยู่ หน้าตาเหมือนคนไทยมากฮ่ะ เธอไม่ได้สวมโค้ทน้ำมันนะฮะ เธอใส่เสื้อแจ็คเกตพอง ๆ สีชมพู เกย่าตรงรี่เข้าไปหาเธอ พร้อมส่งยิ้มหวาน เกย่า ... สวัสดีครับ (เก๊ก แมนอีกตังหาก) เธอ ... I am from the Philippines. เกย่า ... แป่ว ๆๆ โอ.. นึกว่าคนไทย หน้าเราคล้าย ๆ กันนะฮะ ผมจะไปพอตสดัม เธอ ... โอ ไกลจังนะ ดิฉันอยู่ที่เมืองไมนส์ ทำไมคุณไม่ลงเครื่องที่แบร์ลินล่ะ เกย่า ...ตั๋วเที่ยวเดียวที่ลงฟรังฝวร์ต มันราคาแค่ 215 ยูโรน่ะ ถูกกว่าเยอะเลยล่ะ (แต่ว่าตั๋วรถไฟที่ถืออยู่ราคาเหยียบร้อยยูโรเลยนะฮะ) เธอ... กระเป๋าคุณใหญ่จัง ตอนเปลี่ยนรถไฟ คงลำบากนะ เกย่า... ก็คงอย่างนั้นล่ะฮะ (อย่าย้ำสิ ปั๊ดโธ่ ยิ่งกลัว ๆ อยู่ง่ะ) จากนั้นรถไฟของเธอก็เทียบชานชาลาก่อน เธอให้อีเมล์เกย่าด้วยนะ เกย่าซึ้งใจมากเลยล่ะ สำหรับมิตรภาพแรกอันงดงามในเยอรมัน แต่หลังจากนั้น เกย่าส่งอีเมล์ไปหาเธอสามครั้ง เธอก็ไม่เคยตอบเลย... เกย่าขึ้นรถไฟ ICE ฮะ เป็นรถไฟที่เร็วที่สุดในเยอรมัน ความเร็วสูงสุดก็ราว 200-250 กม. ต่อชั่วโมง รถสวยมากฮะ ใหม่เอี่ยม และดูหรูหรามากในความคิดตัวเอง เกย่าลากกระเป๋าขึ้นรถอย่างทุลักทุเล พอเข้าไปในโบกี้ได้ ก็เก้ ๆ กัง ๆ ยืนขวางทางอยู่ เกย่าไม่อยากนั่งโบกี้สำหรับคนสูบบุหรี่ ซึ่งปกติที่นั่งจะว่างมากนะฮะ คนเยอรมันสูบบุหรี่ประมาณ 35 เปอร์เซนต์ของประชากร แต่โบกี้สำหรับคนไม่สูบบุหรี่นั้นมักจะเต็มเสมอ และเกย่าก็ไม่รู้มาก่อนว่า รถไฟที่นี่ ถ้าจะให้ชัวร์ว่ามีที่นั่งแน่นอน เราจะต้องจองที่นั่งด้วย และต้องจ่ายค่าจองด้วยนะอีก 3 ยูโร ในกรณีที่ซื้อจากเจ้าหน้าที่ แต่ถ้าซื้อจากเครื่องอัตโนมัติ ไม่ต้องจ่ายค่าจองฮะ ระหว่างที่เกย่ายังงง ๆ อยู่ว่าจะเดินต่อไปดีไหม ก็มีผู้ชายล่ำบึ๊ก แต่อายุเกินสี่สิบแล้วล่ะ มีหนวดเฟิ้มอีกตะหาก เดินตรงมาตรงจุดที่เกย่าและกระเป๋าตั้งขวางทางอยู่ ชายคนนั้นไม่พูดอะไรเลยนะฮะ จับกระเป๋าเกย่ายกขึ้นไปตั้งไว้บนชั้นเหนือศีรษะทันที แว่บแรก เกย่าคิดว่า โห แข็งแรงจัง กล้ามเป็นมัดเลย ยกของหนัก 50 กิโล ได้ยังกะยกนุ่นแน่ะ เกย่าคิดว่าเค้าคงมีน้ำใจมาช่วยเกย่า เกย่ากำลังจะอ้าปากขอบพระคุณ ชายคนนั้นกลับเดินแทรกเกย่าไป พร้อมสบถอะไรบางอย่างเสียงดัง ซึ่งทำให้คนอื่น ๆ ทุกคนในโบกี้นั้น มองมาที่เกย่า และหัวเราะร่วนกันอย่างคะนองปาก ถ้าเป็นท่านผู้อ่าน ท่านจะคิด จะรู้สึกกันอย่างไรฮะ สำหรับเกย่า มันทั้งเจ็บ ทั้งอายมาก เกย่าเป็นเอเชียผมดำอยู่คนเดียวทั้งโบกี้นั้น พูดภาษาเยอรมันก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่าชายคนนั้นสบถอะไร แต่ที่แน่ ๆ เค้าคงหมายถึงเกย่าแน่นอน และความหมายก็คงจะไม่ดีหรอก ไม่งั้นใคร ๆ คงไม่หัวเราะ พร้อมทั้งจ้องมองเกย่าเป็นตาเดียวกันแบบนี้ เกย่านึกถึงอยู่คำเดียวว่า racism อยากจะร้องไห้มาก ๆ แต่อารมณ์บ้ามันมีมากกว่า เลือดขึ้นหน้าแล้ว เลยจ้องพวกเค้ากลับ พร้อมกับพูดว่า I have no idea what I did wrong but I am just the first day here and very surprised that Nazi members still do exist although Hitler died long time ago. Thank you very much for this impression. เกย่าไม่ได้กลัวเลยนะ ที่พูดไปอย่างนั้น เพราะเวลาเกย่าโกรธ จะช้าง หรือหมู ก็ตัวเล็กเท่าหนูทั้งนั้นล่ะ กลุ่มคนที่ กำลังหัวเราะอยู่ บางคนที่ฟังภาษาอังกฤษออกก็หุบปากเงียบทันที พวกที่ฟังไม่ออก ก็ถามกันให้ควั่กว่าเกย่าพูดอะไรไป แต่ท้ายที่สุดพวกเยอรมันทั้งหมดในโบกี้ก็เงียบ พวกผู้หญิงก็เชิดหน้ามองไปนอกหน้าต่าง พวกผู้ชายก็มอง ๆ มาที่เกย่า แต่พอเกย่าจ้องตากลับอย่างไม่ลดละ พวกเค้าก็หลบตาไป เกย่าไม่ได้เปลี่ยนโบกี้นะฮะ ทนดมกลิ่นบุหรี่มันไปอย่างนั้นแหละ ไม่อยากเสียฟอร์มลากกระเป๋าลงมาจากชั้น 1. มันหนักอะ ถ้าหล่นตุ๊บลงมา พวกนั้นต้องหัวเราะเยาะเกย่าแหง ๆ 2. จะให้เกย่าขอให้ใครมาช่วยยกน่ะเหรอ ไม่มีทาง (และพวกนั้นคงไม่มีใครมายกให้ด้วย ก็ถูกด่าไปว่าทายาทนาซีแล้วนิ) 3. นั่งจ้องหน้าพวกเค้าไปอย่างนี้แหละ สนุกดี อยากเล่นสงครามจิตวิทยาใช่ไหม ได้เลย ชั้นถนัดมาก เรื่องจ้องตาใครได้นาน ๆ นี่ ถือเป็นความสามารถอันหนึ่งที่ ได้รับการฝึกฝนมาของเกย่านะฮะ เพราะเกย่าชอบแข่งจ้องตากับเพื่อน ๆ ตอนเด็ก ๆ แพ้ บ้าง ชนะบ้าง แต่หลัง ๆ นี่มักจะแชมป์นะ หลังจากนั้นก็มีเจ้าหน้าที่มาตรวจตั๋ว เค้าบอกเกย่าว่ากระเป๋าใหญ่ขนาดนั้น เอาไปไว้ข้างบนทำไม เกย่าบอกว่า ไม่ได้ยกขึ้นไป มีคนอื่นยก เจ้าหน้าที่เลยยกลงมาให้ และบอกให้เกย่าเอาไปวางแอบไว้ตรงที่ว่างริมประตู ขอบคุณสวรรค์ ตรงเหนือที่นั่งในรถไฟนั้น จะมีช่องเล็ก ๆ สำหรับ ใส่แผ่นกระดาษพิมพ์ชื่อผู้โดยสารซึ่งจองที่นั่งไว้ และจะระบุปลายทางของผู้โดยสารคนนั้นด้วย ในกรณีเราไม่ได้จอง เวลาหามองหาที่นั่งว่าง ให้เลือกที่นั่งที่ไม่มีกระดาษเหล่านี้เสียบอยู่นะฮะ เพราะถ้าเราไปนั่งตรงที่ ๆ เค้าจองไว้ พอรถจอดถึงสถานี ที่เค้าขึ้นมา เค้าก็จะมาไล่เราไปให้หาที่นั่งอื่นอยู่ดี นั่งรถไฟไปจนถึงเวลาต้องเปลี่ยนรถ ก็ขลุกขลักนิดหน่อย เพราะความหนักของกระเป๋า แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี ในที่สุดเกย่าก็ถึงสถานีพอตสดัม โดยสวัสดิภาพ โทรหาคุณป้าและคุณลุงให้ท่านมารับ พอท่านมาถึง หลังจากทักทายกันแล้ว เกย่าก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในรถไฟให้ฟัง คุณป้าตกใจมากที่เกย่าไปพูดอย่างนั้น แต่คุณลุงกลับหัวเราะใหญ่ บอกเกย่าว่า ต้องอย่างนี้สิ ถึงจะอยู่รอดในเยอรมันได้.... เป็นงั้นไป เกย่ายินดีที่จะแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับทุกท่านนะฮะ สำหรับบางท่านที่คิดว่า เกย่าสวยเริ่ด เชิดหยิ่งนั้น เกย่าไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะฮะ ทาลิปสติก เกย่ายังทาไม่เป็นเล้ย และเกย่าก็เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง ที่ถือคติที่ว่า ใครดีก็ดีตอบ ใครชอบก็ตอบแทน ใครร้ายก็ร้ายแสน ให้เหมือนแม้นที่ทำเรา ชีวิตในต่างแดน คุณต้องแกร่งนะฮะ อย่าให้ใครมาดูถูกคุณได้ ไม่มีใครดีกว่าคุณหรอกฮะ และคุณก็ไม่ได้ดีกว่าใครด้วย..... แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 49 16:55:10 จากคุณ : เกย่า - [ 25 ก.พ. 49 16:53:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 งานนี้เจ๊เกย่าอธิบายการขึ้นรถ db ไว้ได้ละเอียดยิบเลยค่ะ จำได้ว่าตอนมาใหม่ๆเคยพลาดไปนั่งตู้สูบบุหรี่เพราะไม่ทันดู ฝรั่งมองใหญ่ ก็เลยต้องทนนั่งต่อไปจนถึงอะ กลัวเสีย form ตอนหน้าตั้งกระทู้ใหม่ก็ดีนะคะเจ๊ จากคุณ : Bralee - [ 25 ก.พ. 49 19:42:11 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบครับผม เหมือนอ่านหนังสือนำเที่ยวเลย สนุกดี จากคุณ : GayRayGuy - [ 25 ก.พ. 49 22:08:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แจ๊วมากพี่สาว เยี่ยม!! จากคุณ : i_tua_yung - [ 25 ก.พ. 49 22:28:10 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตามมาอ่าน สนุกมากๆเลยค่ะ คุณเกย่าช่างหาญกล้า พูดแรงจริงๆ ทายาทนาซี เหอๆ จากคุณ : beemanufan - [ 26 ก.พ. 49 00:56:10 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แวะมาเยี่ยมคุณน้องเกย่าฮ่ะ จากคุณ : oillyy27 - [ 27 ก.พ. 49 13:50:21 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 4 มี.ค. 49 11:08:47 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สนุกมากค๊าบ ไปอ่านต่อล่ะ จากคุณ : OgaRyu - [ 6 มี.ค. 49 15:28:10 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สนุกมากๆค่ะ น่าเขียนเป็นหนังสือรวมเล่มนะคะ จะอุดหนุนเป็นคนแรกเลยค่ะ จะรออ่านต่อนะคะ จากคุณ : อันนา - [ 4 เม.ย. 49 21:41:47 A:203.188.59.59 X: TicketID:109333 ]