PANTIP.COM : W4145471 ตามรอยพระพุทธบาท.. จากเมืองกรุงถึงเขาคิชฌกูฎ ด้วยแรงศรัทธาหรือความบ้าบิ่น..{งานเขียนขัดดอก คั่นจังหวะเรื่องยาวอะครับ} [ความเรียง]

ความคิดเห็นที่ 1

ตามรอยพระพุทธบาท.. จากเมืองกรุงถึงเขาคิชฌกูฎ ด้วยแรงศรัทธาหรือความบ้าบิ่น..
(ของคนเขียนเอง ไม่ใช่ของใครหรอก เหอๆ)

"หนู.. ไปไหว้พระที่เขาคิชฌกูฎกับแม่นะลูก.."

หลายวันก่อนที่คนเป็นแม่เอ่ยชวน ฉันยังไม่ได้นึกรู้เลยว่าการเดินทางไปไหว้พระกับที่บ้านครั้งนี้ จะไม่เหมือนเช่นการไปไหว้พระกับครอบครัวทุกๆ ครั้งไป

บ้านฉันเป็นพุทธศาสนิกชน พ่อแม่จึงชอบที่จะพาลูกไปทำบุญไหว้พระตามวัดวาอาราม สถานที่ทางศาสนาหลายแห่งที่ชาวพุทธเรามักไปกราบไหว้บูชา กันบ่อยๆ อยู่แล้ว ฉันก็ไม่ได้แปลกใจกับการชวนไปไหว้พระครั้งนี้ของแม่ฉันหรอก ฉันคิดว่ามันก็คงเหมือนกับการไปทำบุญไหว้พระเหมือนวัดอื่นๆ ที่เคยไปกับที่บ้านนั่นแหละ ดังนั้นก็เลยรับปากว่าจะไป เพราะเมื่อดูตารางตัวเอง ก็เห็นว่าไม่ได้ติดอะไรสักนิด ก็แหม.. เด็กเพิ่งจบ แถมเอื่อยเฉื่อย การงานไม่ได้กระตือรือร้นจะหา มันก็เป็นคนว่างงานดีๆ นี่แหละ จะให้ไปติดธุระอะไรกับเขาได้ แล้วกับแค่การเดินทางไปทัวร์ไหว้พระแค่สองวัน ทำไมฉันจะไปไม่ได้กันเล่า

รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ พ่อกับแม่ก็จัดแจงให้น้องจองตั๋ว ซึ่งบ้านฉันจองไว้ห้าใบสำหรับพ่อ แม่ ฉัน และเพื่อนพ่อแม่อีกสองคน น้องชายน้องสาวฉันไม่ได้ไปด้วยเนื่องจากติดสอบทั้งคู่ จึงสรุปได้ว่าบ้านเราไปกันแค่สามคนพ่อแม่ลูก(คนโต)

แล้วจากคนที่ว่างมาโดยตลอด เพียงอาทิตย์เดียวก่อนการเดินทาง ฉันกลับติดธุระเรื่องต่างๆ ติดๆ กันหลายวันซะอย่างนั้น แล้วการที่ต้องนั่งรถไปทำธุระในกรุงเทพฯ ใครก็รู้ว่ามันสมบุกสมบันแค่ไหน ไปทำธุระอย่างหนึ่งก็ใช้เวลาทั้งวัน การจราจรที่เข้าขั้นวิกฤตของกรุงเทพมหานคร คนที่ใช้ชีวิตชานเมืองมาทั้งชีวิต แถมช่วงเรียน มหาวิทยาลัยยังอยู่ต่างจังหวัดอีก นั่งรถทั้งวันมันก็เหนื่อยก็เพลีย ความตั้งใจก่อนหน้าว่าจะสะสางงานเขียนที่ติดค้างก่อนจะไปทัวร์จึงมีอันต้องพับไปโดยปริยาย (สรุปแล้ว ก็คือไม่ได้อัพนิยายตามระเบียบนั่นแหละหน่า)

อืม.. ที่เล่ามาถึงตรงนี้ก็เพราะอยากจะบอกว่า ความคิดเรื่องการไปไหว้พระทำบุญชักเริ่มลดน้อยถอยลงไป ไม่อยากไปกับพ่อแม่ซะดื้อๆ อย่างนั้น แล้วคนเรานะ ถ้าเกิดความคิดแย้งอะไรขึ้นมาในใจ มันก็มักหาข้ออ้างใส่เหตุผลให้ตัวเองทั้งๆ ที่บางทีมันก็คิดเหตุผลข้างๆ คูๆ ซึ่งก็เหมือนที่ฉันใช้นะแหละ .. ฉันเกิดความคิดไม่อยากไปไหว้พระเพียงเพราะว่ามันเสียเวลาในการเดินทางถึงสองวันเต็ม เวลาที่จะมาใช้ในการทำงานเขียนก็หมดไปอีก แถมหลังจากกลับมาโปรแกรมฉันก็เต็มเอียดเกือบทุกวัน ไม่ว่างไปยาวอย่างน้อยถึงวันพุธนี้ และฉันก็จะไม่ได้อัพงานอย่างที่ตั้งใจอีกน่ะสิ

เมื่อความไม่อยากไปเกิดขึ้นมา ความกระตือรือร้น ความสนุกสนานของการเดินทางจึงลดลงไป กระทั่งหายไปหมดทันทีที่รับรู้ว่าทัวร์ครั้งนี้มีแต่ผู้ใหญ่ไปจนผู้สูงอายุ ถ้าไม่นับลูกหลานของคนจัดทัวร์ ก็น่าจะเรียกได้ว่าฉันเด็กสุดในกรุ๊ปทัวร์นี้ไปโดยปริยาย แถมน้องก็ไม่ได้มา เด็กรุ่นราวคราวเดียวที่จะหาเพื่อนคุยก็ไม่มี นึกภาพการเที่ยวคนเดียวมันก็คงไม่ต่างกันเท่าใดนัก

แถมเรื่องมันตลกกว่านั้นอีก.. ฉันไม่รู้สักนิดว่าการไปไหว้พระที่เขาคิชฌกูฎเป็นอย่างไร..

ก่อนหน้านี้ราวสามสี่วัน เพื่อนแม่คนหนึ่งมาบอกว่า ถ้าจะขึ้นเขาคิชฌกูฎควรใส่รองเท้าผ้าใบไป เพราะจะมีการเดินขึ้นเขาด้วย ฉันก็ฟัง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เพราะอย่างที่บอก ชักรู้สึกไม่ค่อยอยากไป จึงไม่กระตือรือร้นที่จะหาข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับสถานที่ที่จะไปเช่นเดียวกับทุกครั้งเวลาเดินทางไปเที่ยวไหนกับคนที่บ้าน อย่างหนึ่งเพราะคิดง่ายๆ ว่าคงเหมือนกับวัดทั่วๆ ไป ก็แค่เข้าไปทำบุญไหว้พระขอพรเหมือนๆ กัน อีกอย่างไปกับทัวร์ เขาก็คงสอนก็คงบอกทุกอย่างกระมัง ฉันก็เลยเตรียมแค่รองเท้าผ้าใบหนึ่งคู่สำหรับตัวเองก็แค่นั้น

ฉันเคยนึกแปลกใจว่าทำไมไปไหว้พระจะต้องเดินทางตอนกลางคืน แต่ก็ไม่คิดจะถาม ถูกลากไปก็ไป ในเมื่อรู้ว่าคงไม่มีเพื่อนคุยเป็นแน่ ฉันก็เลยหยิบหนังสือติดไปหนึ่งเล่มไว้เผื่ออ่านระหว่างทาง แม่ไปนั่งคู่กับพ่อที่เบาะหน้าฉันตัวหนึ่ง ฉันเลยต้องมานั่งกับลูกทัวร์คนอื่นที่ไม่รู้จัก เขาเป็นผู้ใหญ่ดูท่าทางอายุจะมากกว่าพ่อฉันด้วยซ้ำไป ฉะนั้นต่างคนก็ต่างนั่งเงียบไม่มีใครชวนใครคุย

ตามกำหนดการคือรถออกตอนสองทุ่มคืนวันเสาร์ แล้วสำหรับเด็กกรุงเทพแม้จะอยู่ชานเมืองก็ตามอย่างฉัน สองทุ่มมันก็ยังไม่ดึกที่จะล้มตัวลงนอน และยิ่งถ้าใครรู้จักฉันดี ก็ย่อมรู้ว่า ไอ้เจ้ามะกอกช่อผลนี้ มันเคยนอนเร็วกว่าตีสามตีสี่ที่ไหนกัน ฉะนั้นพอรถเริ่มวิ่ง ฉันก็เลยหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ไม่สนใจว่าเสียงบนรถจะจอแจด้วยเสียงคุยโขมงโฉงเฉงยังไง ..ก็แหม เขามีแต่ผู้ใหญ่คุยกันทั้งนั้น เรื่องที่คุย ฉันก็ไม่สามารถจะไปพูดด้วย จะให้นอน มันก็ยังไม่ถึงเวลา แถมคนขับรถก็ใจดี เปิดไฟให้ ฉันก็นั่งอ่านหนังสือของฉันไปสิ อย่างน้อยก็ฆ่าเวลาที่คิดว่าเสียไปบ้าง

แต่ความใจดีมันมีขีดจำกัด.. ไม่ถึงชั่วโมงดี เสียงที่คุยจอแจก็ชักเงียบลง หลายคนทยอยล้มตัวลงนอน ฉันคิดในใจได้สักพักว่าเงียบก็ดี ฉันจะได้มีสมาธิอ่านหนังสือ แต่พอเงียบกันหมด คนขับคงคิดว่าจะนอนกันหมดแล้ว ก็ปิดไฟบนรถทันที .. อะไรกันนี่.. ฉันยังอ่านฉากพระเอกนางเอกเถียงกันไม่รู้เรื่องเลย มาปิดไฟกันแล้ว โธ่..

อืม.. เอาน่า เขาต้องการให้เรานอนออมแรง นอนก็ได้.. คิดดังนั้น ฉันก็เก็บหนังสือใส่กระเป๋าเป้ เริ่มปิดตานอนบ้าง.. เอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอน ไม่ถนัดแฮะ นอนไม่หลับ แต่จะปรับเบาะก็เกรงใจคนข้างหลัง อืม.. ลองตะแคงตัวข้างๆ สิ พลิกขวา.. เผชิญหน้ากับใครก็ไม่รู้ ไม่เอา.. หันกลับมาทางซ้ายดีกว่า อืม.. ติดกระจก กลับไปนั่งตรงๆ ล่ะกัน โอ้ย.. ไม่หลับ กี่ทุ่มแล้วนี่ สามทุ่ม..อืม.. มองไปนอกหน้าต่าง อยู่แถวๆ ชลบุรีแล้วนี่.. นอนอีกที.. สามทุ่มสิบ.. สามทุ่มสิบห้า.. สามทุ่มยี่สิบ.. ไม่หลับ ทำยังไงก็ไม่หลับ..

ตึ้ด ตือ ตึ้ด ตืด..

"คุยได้ไหม ไม่ติดธุระใช่ไหม อืม.. นอนไม่หลับอะ แบบมากับทัวร์ แล้วเขาปิดไฟ จะอ่านหนังสือก็ไม่ได้.. ... แค่นี้นะ เดี๋ยวโทรใหม่ล่ะกัน.."

เพื่อนที่ฉันรู้ว่าคงยังไม่หลับเพราะเป็นคนนอนดึกเช่นกัน เลยถูกฉันโทรศัพท์ไปหา โทรไปกวน .. เพื่อนที่ดีเลยถูกฉันทำให้กลายเป็นเครื่องระบายความเหงาไปโดยปริยาย (ขอโทษนะคร้าบบ.. แต่ก็ขอบคุณเช่นกันค่ะ อิ อิ)

สี่ทุ่ม.. รถทัวร์ไปแวะจอดที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งแถวๆ อ.แกลง จ.ระยอง ให้ลูกทัวร์ลงไปยืดเส้นยืดสาย เข้าห้องน้ำห้องท่า หรือซื้อขนม ข้าวต้ม (ไม่เข้าใจ ทำไมต้องข้าวต้ม.. ข้าวสวยไม่ได้เหรอ - -") ตามความสะดวก ฉันก็ลงไปด้วย เพราะยังไงก็นอนไม่หลับอยู่แล้ว ลงไปยืดเส้นยืดสายก็ดีเหมือนกัน

พอถึงเวลารถจะออกอีกครั้ง ก็เรียกระดมพล กลับขึ้นรถ พอครบ รถก็เริ่มวิ่งต่อ.. อืมนะ.. ปิดไฟอีกแล้วล่ะ.. เฮ้อ.. นอนก็นอน.. ทีนี้ ฉันจะพยายามนอนให้หลับให้ได้

แกะตัวที่หนึ่งร้อยสี่สิบเก้า.. แกะตัวที่หนึ่งร้อยห้าสิบ.. ... แกะตัวที่สองร้อยเก้า.. แกะตัวที่สองร้อยสิบ.. (ทำไมต้องนับแกะ นับแพะ นับวัว นับ... ไม่ได้เหรอ - -")

รักเธอเริ่มจากร้อยนับวันนานไปยิ่งน้อยลง.. ฉันต้องทนเจ็บช้ำเฝ้าดูความรักที่สวนทาง..

เสียงโมโนโทนของมือถือดังขึ้นในความมืดและเงียบบนทัวร์สายนี้ที่ทำให้ฉันต้องรีบควานหาก่อนที่ใครต่อใครจะผวาลุกขึ้นมองฉันในความมืดเป็นตาเดียว (ย้ำว่าเสียงโมโนโทน.. มือถือรุ่นที่ใช้ มันไม่ไฮโซหรูหราที่เสียงเรียกเข้าเป็นเสียงนักร้องหรือที่เขาเรียกว่าเป็นเสียงเรียกแบบทรูโทนหรอกนะ .. จะใช้พวกฟังชั่นเยอะๆ ไปทำไม อย่างดีก็โทรออก รับสาย ตั้งนาฬิกาปลุก ส่งข้อความ ..รุ่นเนี้ย พอแล้วเนอะ เหอๆ)

"สวัสดีค่ะ.."

ฉันพยายามกรอกเสียงให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ..อย่างน้อยฉันก็เกรงใจคนที่เขานอนหลับกันไปแล้วนี่..แล้วฉันก็มีเพื่อนคุยฆ่าเวลาการนอนไม่หลับไปจนกระทั่งใกล้ถึงที่หมาย.. ปลายเขาคิชฌกูฎ .. เจ้า 'น้องส้ม' ที่แม้วันนี้จะเปลี่ยนเป็น 'ความจริงเคลื่อนที่' ก็ยังคงเหมือนเดิม คือ ไร้ซึ่งสัญญายามอยู่ในที่อับ ..ฉะนั้นที่คุยๆ เสียงก็ชักเริ่มขาดๆ หายๆ แล้วก็หลุดหายไป (เฮ้อ.. ชักชิน)

ก่อนสัญญาณโทรศัพท์จะหายไป ฉันก็บอกกับคนเป็นเพื่อนว่า ถึงเขาเคิชฌกูฎแล้ว เพราะตัวเองเข้าใจว่าถึงแล้วจริงๆ .. พอรถทัวร์จอดสนิท คนจัดทัวร์ก็ประกาศเรื่องการไปซื้อตั๋วรถขึ้นเขา รวมถึงกำหนดการนัดหมายกลับคือตอนเที่ยงตรงวันอาทิตย์.. อ้าว.. แสดงว่ายังไม่ถึงจริงๆ น่ะสิ ต้องต่อรถขึ้นเขาอีกหรือเนี่ย (ไม่งั้น เขาจะเรียกว่าขึ้นเขาไปไหว้พระซะที่ไหนเล่า - -")

ลงจากรถทัวร์ ต่างคนก็ต่างแยกกันเป็นกลุ่มย่อยๆ ฉันอยู่กับพ่อแม่และเพื่อนของท่านอีกสองคนที่มาด้วยกัน ซึ่งในกลุ่มนี้ ไม่มีใครเคยมาที่นี่สักคน คลำทางกันไปเอง ความไม่รู้ก็มัวแต่ไปเบียดเสียดไหว้พระข้างล่าง กว่าจะไปซื้อตั๋วรถขึ้นเขา ก็ได้คิวที่สามร้อยกว่าเกือบสี่ร้อย .. มาถึงปลายเขาตอนเที่ยงคืนสิบห้านาที แต่กว่าจะได้ขึ้นเขาก็ตีสามสิบห้า ..สามชั่วโมงแห่งการรอคอย ในกลุ่มยกเว้นฉัน ก็เลยหาอะไรทานเพื่อรองท้อง รวมทั้งจะได้เตรียมพร้อมต่อการเดินเขา อืม..ตอนนี้ฉันชักอยากนอนขึ้นมาซะแล้วสิ (น่าจะพกที่นอนหมอนมุ้งมานอนคอยนะเนี่ย เหอๆ)

พ่อแม่ถามฉันว่าไม่ทานอะไรสักหน่อยหรือ.. โธ่แม่จ๋า.. ดูเวลานะ มันใช่เวลาอาหารที่ไหนกันเล่า แล้วยิ่งกำลังง่วงๆ ทานอะไรไม่ลงหรอก ..ก็ควรสมน้ำหน้าตัวเองนี่ แทนที่จะนอนเอาแรงบนรถ เฮ้อ.. (ก็มันไม่หลับ จะให้หนูฝืนได้ไง จริงมะ..ง่า..)

สุดท้ายก็เลยได้แต่นั่งถ่างตาร้องเพลงรอ..

ยังมีต่อ..
แก้ไขเมื่อ 28 ก.พ. 49 23:32:21
แก้ไขเมื่อ 27 ก.พ. 49 23:19:04

จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 27 ก.พ. 49 22:37:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2

ต่อค่ะ..

ตีสามสิบห้า.. ถึงคิวรถพวกเราพอดี.. รถขึ้นเขาก็คือรถกระบะดีๆ นี่แหละ มีทั้งเก่าและใหม่คละกันไปขึ้นอยู่กับว่าใครจะได้ขึ้นคันไหน จะต่างกับรถทั่วๆ ไปนิดหน่อยคือ รถกระบะที่นำมาใช้ จะเสริมเบาะนั่งออกมาคล้ายรถสองแถว แล้วกันเหล็กทั้งสองข้างสูงขึ้นมา ส่วนใหญ่ก็มักจะเอาท้ายออกเพื่อให้ขึ้นลงง่าย.. ก่อนขึ้นรถก็มีคนเตือนมาว่าให้รีบขึ้นไปนั่งในๆ เพราะเวลารถวิ่งขึ้นเขาท้ายจะเททำให้ต้องยึดเหล็กกันให้ดี ไม่งั้นโอกาสที่จะตกรถก็มีสูง แต่อย่างที่บอก ความที่ไม่รู้ไม่เคยมากัน รถคันหนึ่งให้ขึ้นทั้งหมดสิบสองคน พวกเราห้าคนต้องไปนั่งรวมกับคนอื่นอยู่แล้ว กว่าจะวิ่งไปขึ้นรถกันได้ เราก็ไปซะท้ายๆ ฉันเลยต้องสละที่นั่งให้พวกผู้ใหญ่ ตัวเองก็นั่งแปะพิงกระบะหันหลังให้รถด้วยความไม่รู้เลยว่าต้องผจญกับอะไรต่อไปบ้าง.. จากนั้นไม่ถึงห้านาทีดี รถที่วิ่งเรียบๆ บนทางราบก็เริ่มไต่ระดับสูงขึ้นๆ จากที่นั่งพิงก็เริ่มคว้าเหล็กยึดเพราะรู้สึกตัวเองจะเริ่มไหลลงเรื่อยๆ แล้วท้ายกระบะคันที่ขึ้นมามันก็ไม่มีด้วยสิ ถ้าฉันตกลงไปจะมีคนเก็บไหมเนี่ย ดีที่ว่าคนที่ขึ้นไปด้วยก็คอยช่วยจับยึดฉันอีกแรง แต่ก็ไม่วายแอบแซว 'น้องนี่ท่าทางจะซื้อตั๋วนอนมา' (ซะงั้นนะพี่ หนูจะตกรถอยู่แล้ว งือ..)

ประมาณยี่สิบนาทีเราก็ถึงที่หมายด้วยความรู้สึกโล่งใจของฉัน ..รอดพ้นวิกฤตแล้วเน้อ.. ไม่.. ไม่ได้หมายถึงว่าเราขึ้นถึงยอดเขาแล้ว แต่คือจุดต่อรถจุดที่สองต่างหาก ..ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องมีจุดเปลี่ยนด้วย รู้แต่ว่าต้องไปตีตั๋วขึ้นอีกรอบ รถที่จะวิ่งขึ้นก็จะเป็นอีกคิดหนึ่ง ที่เรียกกว่า 'คิวบน' ในขณะที่คิวที่เพิ่งลงมาคือ 'คิวล่าง' ราคาตั๋วรถก็จะต่างกันนิดหน่อย คิวล่าง 40 บาทต่อเที่ยวต่อคน คิวบน 50 บาทต่อเที่ยวต่อคน รวมขึ้นลงก็ตกคนละ 180 บาท ถ้าไม่จ่ายก็ขึ้นไม่ถึงเขา แค่นั้นเอง..

คนเราเมื่อมีประสบการณ์แล้วก็ย่อมมีความฉลาดเพิ่มขึ้น.. กลุ่มเรารู้แล้วว่าต้องรีบไปให้ถึงรถที่ตัวเองต้องขึ้นโดยเร็วเพื่อที่จะเข้าไปนั่งด้านในๆ ให้ได้ (จริงๆ ขาขึ้นคิวล่างฉันก็นั่งในนะ เพียงแต่ไม่ใช่บนเบาะรถเท่านั้นเอง..) แล้วฉันก็ได้ที่นั่งด้านใจสุดจริงๆ คราวนี้เมื่อได้ขึ้นมานั่งบนรถก็เริ่มเห็นลักษณะภูมิประเทศรอบตัวมากขึ้น ทางขึ้นเขาคดเคี้ยวมากๆ โค้งแบบหักศอกสุดๆ ก็ยังมี ตอนที่รถขาขึ้นกับลงสวนกันหลายจุดก็สร้างความหวาดเสียวให้ไม่น้อย มิน่าล่ะ.. ถึงว่าทำไมเขาถึงได้วี๊ดว๊ายกันตอนที่ฉันนั่งหันหลังไม่เห็นอะไรตอนอยู่บนรถคิวล่างนั่น .. สังเกตอีกอย่าง การวิ่งรถก็จะต่างไปจากการวิ่งปกติ ซึ่งวิ่งเลนซ้าย แต่รถที่นี่ บางทีก็วิ่งซ้าย บางทีก็วิ่งขวา.. ดูๆ แล้วคิดว่า เวลารถสวนกัน มันจะไม่มีโอกาสจะชนกันหรือเนี่ย มิน่า.. เขาถึงไม่ให้รถอื่นขึ้นเขาเลย ..ต่อให้คุณจะเอากระบะโฟร์วีลที่มีสมรรถณะเป็นยอดแค่ไหน เขาก็ไม่ให้คุณขับรถขึ้นเขาอยู่ดี ยังไงทุกคนก็ต้องต่อรถที่เขาจัดไว้ให้ คนขับต้องชำนาญและรู้หลักกันว่า โค้งไหนหลบซ้าย โค้งไหนหลบขวา.. ตอนนี้ฉันหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เพราะคงจะไม่มีใครยังอยู่ในภาวะสะลึมสะลือได้อีกต่อไปแน่ ถ้าได้มาสัมผัสกับความตื่นเต้นแบบนี้ ถ้าไม่ตื่นตัว คงได้เป็นข่าว.. 'คนตกรถระหว่างทางไปสักการะบูชารอยพระพุทธบาทบนเขาคิชฌกูฎ เนื่องด้วยสาเหตุการหลับใน' ..มันคงน่าอนาถใจมากกว่าน่าสลดใจ

ลองจับเวลาดู หนึ่งชั่วโมงพอดีนับจากตอนขึ้นรถที่ตีนเขา.. ตีสี่สิบห้า.. พวกเรามาถึงยอดเขาแล้ว แต่ถ้าจะไปสักการะรอยพระพุทธบาทก็คือต้องเดินขึ้นเขาต่อไปอีกด้วยระยะทางราวหนึ่งกิโลเมตร.. อืม..ตื่นตัวแล้วนี่ ความงอแงอะไรก็เริ่มหายไปหลังจากที่เริ่มคิดได้แล้วว่าไหนๆ ตัวเองก็มีโอกาสได้มาสักการบูชารอยพระพุทธบาททั้งที เดินขึ้นเขาแค่นี้ ทำไมจะเดินไม่ได้ นั่งรถสมบุกสมบันจากข้างล่างขึ้นมาแล้วด้วย มาแล้วก็ต้องเอาให้ถึงที่สิ เราก็เลยตั้งต้นเดินขึ้นเขาไปเรื่อยๆ ระหว่างทางก็สังเกตเห็นว่าจะมีการปักธูปและดอกดาวเรืองเป็นระยะๆ พ่อบอกว่าเขาน่าจะไหว้รุกขเทวดา พวกเราก็ทำตามบ้าง แต่ไม่ได้ทุกจุดเพราะธูปกับดอกไม้ที่เตรียมมาค่อนข้างมีจำกัด เราอยากเก็บไว้สำหรับไหว้พระข้างบนมากกว่า

เดินมาราวร้อยห้าสิบเมตรก็มีป้ายบอกทาง ชี้ไปทางด้านที่เราเดินขึ้นมาคือ พระสีสวลี 150 เมตร ชี้ขึ้นไปด้านที่กำลังจะมุ่งไปคือ พระพุทธบาท 850 เมตร.. รู้สึกเดินมานานนะ ทำไมแค่ 150 เมตรเองเนี่ย.. เราหยุดที่จุดพักตรงนี้เพื่อหาอะไรรองท้องนิดหน่อย แต่ทำยังไงฉันก็ยังไม่หิว จึงซื้อเพียงกาแฟร้อนหนึ่งถ้วย เผื่อมันจะเติมพลังให้ตัวเองได้บ้าง ระหว่างหยุดพักสักครู่ ฉันก็นึกไปถึงป้ายบอกทางที่ว่า นอกจากจะบอกระยะทาง ยังมีคำพูดเตือนสติอีกประโยคหนึ่งว่า.. 'เราจะไม่ทิ้งอะไรไว้นอกจากรอยเท้า เราจะไม่เก็บอะไรไปนอกจากภาพถ่าย' .. เสียดายที่ในกลุ่มเราไม่มีใครพกกล้องถ่ายรูปมาสักคน ฉะนั้นคงไม่ได้เก็บภาพถ่ายกลับไปแน่นอน แต่เท่าที่ตรองดู คงไม่มีใครมัวแต่ถ่ายภาพอะไรนอกจากจ้ำอ้าวเพื่อให้ถึงพระพุทธบาทโดยไว

เดินกันต่อไปอีกราวสองร้อยเมตร คราวนี้ขบวนเริ่มติด เดินได้ช้าลง คนที่เดินกลับลงมาแล้วบอกว่าด้านบนคนเยอะมาก ขึ้นกันไม่ได้ ถอดใจเดินกลับโดยไม่ถึงยอดเสียก็หลายรายแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงเราสามคนพ่อแม่ลูก เพื่อนท่านเดินกันไม่ไหว เดินกลับลงไปแล้ว.. ท่านถามฉันว่าเอายังไง ฉันก็บอกว่ายังไงมาแล้วก็ต้องขึ้นให้ถึงที่สิ กะแค่กองทัพคน จะหนักหนาอะไร เดินไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ถึง มีเวลาถึงเที่ยงวันจะกลัวอะไร (จะสังเกตได้ว่า ตอนนี้คือลูกบ้าของเจ้ามะกอกช่อแล้ว ข้อดีของเจ้านี่คือความตั้งมั่นนี่แหละ ถ้าจะทำอะไรสักอย่างต้องทำให้สำเร็จ จะเร็วจะช้าก็จะทำต่อไป เรื่องให้หยุดกลางทางไม่มีอยู่ในหัวอยู่แล้ว.. ถือโอกาสโปรโมทไปในตัว นิยายที่เขียนแล้วแปะลงเวป อาจจะมีบ้างที่ลงช้า แต่ยังไงซะก็จะแปะจนจบแน่นอนคร้าบบ.. เหอๆ)

มีป้ายบอกระยะทางอีกทีที่สี่ร้อยเมตร เดินต่อไปอีกนิด ทีนี้ก็เริ่มเกิดวิกฤตจราจรติดขัดขยับไม่ได้จริงๆ ทำให้ต้องหยุดไม่สามารถเคลื่อนตัวกันต่อไปได้ ฉันเห็นหลายคนถอดใจกันอีกระลอก หมุนตัวเดินกลับลง แต่สำหรับฉัน ความดื้อดึงในตัวเองมีสูง พ่อแม่ฉันก็เกือบจะถอดใจแต่ฉันเป็นคนยุให้ท่านเดินกันต่อ ที่เราหยุดก็ถือว่าพักเหนื่อย รอกันอีกสักพักยังไงมันก็ต้องขยับได้อยู่ดี คงไม่มีใครไม่เดินกลับออกมาหรอก ก็แค่ใจเย็นๆ รอก็เท่านั้น.. แต่ก็เรียกว่าโชคดีที่ว่าผู้คนที่มากันในช่วงเวลานี้ค่อนข้างจะเป็นระเบียบกันดี ไม่ค่อยมีใครแซงใคร พอเราเริ่มจัดระเบียบเดินแถวเรียงหนึ่งเพียงเดินเข้าสู่บริเวณที่เป็นทางแคบ เราก็เลยเดินกันต่อไปได้เรื่อยๆ ในที่สุด เราก็ถึงที่หมายกันจนได้นั่นแหละ

ยังมีต่อ..
แก้ไขเมื่อ 28 ก.พ. 49 01:58:05

จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 27 ก.พ. 49 22:40:29 ]