ความคิดเห็นที่ 1 ผิงนั่งประคองคุณยายอยู่เบาะหลัง นั่งมองคุณยายเงียบๆ ค่อยๆสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหล ปรัชญ์ขับรถไป ชำเลืองมองกระจกหลังไปด้วยความเป็นห่วง ห่วงทั้งยาย ห่วงทั้งหลาน “แถวนี้มีโรงพยาบาลไหนที่ไกล้ที่สุด” ชายหนุ่มถาม ผิงนิ่งคิดก่อนจะตอบ “ไปโรงพยาบาลประจำของคุณยายดีกว่าค่ะ อยู่เลยตลาดอีกหน่อย” ชายหนุ่มพยักหน้า เร่งความเร็วของรถให้เพิ่มขึ้น ชำเลืองมองจากกระจกหลังก็เห็นผิงก้มลงพูดกับคุณยายเบาๆ “คุณยายไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ เดี๋ยวเราไปหาคุณหมอประสานกัน คุณยายเข้มแข็งไว้นะคะ” พูดแล้วจับมือคุณยายมาแนบแก้ม น้ำตาหยดหนึ่งก็ร่วงลงมาจนได้ ผิงรีบเอามือเช็ดทันที กลั้นสะอื้นไว้แล้วสูดลมหายใจลึกๆ..ภาวนาให้ถึงโรงพยาบาลเร็วๆ รถของปรัชญ์เลี้ยวเข้าโรงพยาบาลประจำของคุณยายในอีก 20 นาทีถัดมา บุรุษพยาบาลและพยาบาลช่วยกันอุ้มร่างของคุณยายนอนบนเตียงเลื่อนแล้วนำตัวคุณยายขึ้นไปที่ห้องไอซียูทันที ผิงและปรัชญ์เดินตามไปจนถึงหน้าห้อง สักพักคุณหมอประสาน หมอประจำตัวของคุณยายก็เดินเข้ามาอย่างรีบเร่ง หญิงสาวจึงรีบเดินเข้าไปหา “คุณหมอคะ  ช่วยคุณยายด้วยค่ะ” “หนูผิง เกิดอะไรขึ้นล่ะ ก็เมื่อเช้ายังไปเอายาให้คุณยายที่คลีนิคหมออยู่เลย” หมอประสานทักด้วยความแปลกใจ “คุณยายล้มค่ะ ผิงเข้ามาเห็นคุณยายเป็นลมไปแล้วก็เลยรีบพามาโรงพยาบาล” ผิงรีบเล่า ทำท่าจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง แต่พยายามกลั้นเอาไว้ “คุณยายคงจะอยากช่วยผิงทำงาน แต่ ” “เอาเถอะ เดี๋ยวหมอเข้าไปตรวจดูก่อน ทำใจดีๆไว้นะ” หมอยิ้มอย่างให้กำลังใจ  แล้วรีบเดินเข้าห้องไอซียูไปทันที ผิงยังยืนอยู่ที่หน้าห้องไอซียู พยายามจะมองเข้าไปทั้งๆที่ไม่เห็นอะไร  ชายหนุ่มมองแล้วถอนหายใจ เดินเข้าไปหา แล้วเรียกเบาๆ “ผิง..” แต่หญิงสาวทำท่าเหมือนไม่ได้ยิน ยังคงมองไปที่ประตูห้องไอซียูอย่างนั้น ปรัชญ์จึงแตะแขนแล้วเรียกอีกครั้ง “ผิง คุณยายมีคุณหมอดูแลเแล้ว ใจเย็นๆ” ผิงหันมามอง ดวงตาแดงช้ำคู่นั้นเหมือนกับมีน้ำตาคลออยู่ ปรัชญ์มองแล้วสะท้อนใจ มันเป็นดวงตาของคนที่รู้สึกว้าเหว่และหมดที่พึ่ง  ซึ่งเขารู้ดี ว่าความรู้สึกนี้มันเป็นอย่างไร เพราะเขาเองก็เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน มันไม่ต่างกัน .ไม่ต่างกันเลย “ไปนั่งก่อนนะ มารอตรงนี้ไม่มีประโยชน์หรอก เดี๋ยวคุณหมอก็ออกมา” ปรัชญ์เอ่ยเสียงเบาๆ แล้วเอื้อมมือมาจับแขน พาเดินไปที่เก้าอี้ที่ตั้งเรียงแถวห่างออกไปเล็กน้อย ผิงลงนิ่งบนเก้าอี้แล้วก้มหน้าเงียบๆ ปรัชญ์มองอย่างเป็นห่วง เขารู้ว่าคนข้างๆ ต้องสะกดกลั้นความรู้สึกเอาไว้แค่ไหน ทั้งๆที่ในตอนนี้คงรู้สึกเศร้าเกินจะทานทนไหวแต่ก็คงไม่อยากจะร้องไห้ให้ใครเห็น เหมือนความรู้สึกเขาในตอนนั้นอีกแล้ว ชายหนุ่มถอนใจ  เงียบไปเช่นกัน แต่ก็คอยชำเลืองมองคนข้างๆ ด้วยความเป็นห่วง แก้ไขเมื่อ 28 ก.พ. 49 23:17:29 จากคุณ : ชมเช้า - [ 28 ก.พ. 49 19:15:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ราวสองชั่วโมง คุณหมอประสานก็ออกมา ผิงเห็นแล้วรีบเดินเข้าไปหาทันที คุณหมอพยักหน้าเรียกผิงเข้าไปคุยในห้อง ปรัชญ์ได้แต่มองตาม แล้วนั่งลงตามเดิม นั่งคิดอะไรอยู่สักพัก  เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาดูชื่อคนโทรแล้วก็ต้องชะงัก นิ่งไปนานก่อนจะกดรับสาย “ครับ ”เขาทักสั้นๆ แล้วนิ่งฟังปลายสายพูด “ปั๊บโป้ เป็นไงบ้างจ๊ะ” ปลายสายตอบกลับมา ปรัชญ์ฟังแล้วถอนหายใจ ตอบอย่างฉุนเฉียวเล็กน้อย “บอกแล้วไงครับ อย่าเรียกผมแบบนั้น” พูดออกไปแล้วได้ยินปลายสายหัวเราะเก้อๆ “แหม โทษทีจ้า โทษที พอดีปิ๊บโป้เค้านึกถึง ก็เลยโทรมาถามน่ะจ๊ะว่าเป็นยังไง กลับไปเมืองไทยแล้วเป็นยังไงบ้าง” “ผมกลับมาได้เกือบสองอาทิตย์แล้วครับ ถ้าจะเป็นอะไรก็คงจะเป็นไปนานแล้วล่ะ” ปรัชญ์พูดเสียงเรียบ แต่ในใจแอบเศร้า “อ้อ จริงสินะ สองอาทิตย์แล้ว เร็วจังเลย ความจริงก็ไม่ห่วงปั๊บโป้ เอ๊ย ปั๊บอยู่แล้ว เพราะปั๊บน่ะเก่งจะตาย เก่งมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว” ฟังเสียงปลายสายคล้ายจะประจบ แต่นั่นทำให้ชายหนุ่มอดรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้ ทั้งๆที่มันอาจจะเป็นแค่คำพูดเอาใจธรรมดา แต่สำหรับเขาแล้ว เขายังต้องการและรอคอยเสมอ  แม้ว่ามันจะแทบไม่มีโอกาสเลยก็ตาม   ก็เพราะอะไรล่ะ เขาถึงไม่มีโอกาส เพราะอะไร ชายหนุ่มคิดพลางนึกน้อยใจขึ้นมาอีก  อารมณ์ของเขาตอนนี้ค่อนข้างสับสน ว่าไปมันก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้งเมื่อได้คุยกับคนปลายสาย คนที่ทำให้เขาทั้งรัก ทั้งน้อยใจ และเกือบจะเกลียดได้ตลอดเวลา แต่เขาก็ไม่เคยทำได้เลยสักครั้ง “ครับ ผมรู้ครับ ว่าไม่ห่วง ไม่ต้องห่วงน่ะดีแล้ว เอาเวลาไปทำอย่างอื่น หรือห่วงคนอื่นดีกว่า”  ว่าจะไม่สนใจ ก็ทำไม่ได้ตามเคย อดจะพูดออกไปด้วยความน้อยใจไม่ได้ แต่คนปลายสายจะรู้สักนิดก็หาไม่ ยังคงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี พลางว่า “แหม แค่ห่วงนิดหน่อย ปิ๊บโป้เขาไม่ว่าหรอกจ้ะ พูดเล่นนะพูดเล่น ยังไงก็ยังห่วงเสมอนั่นแหละจ้ะ แล้วก็รักเสมอด้วยนะ” เอาอีกแล้ว ชอบทำให้เขาดีใจอีกแล้ว ทั้งๆที่รู้ รู้ว่าคนปลายสายคงพูดไปโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรก็ตาม “ไม่กวนปั๊บดีกว่า เดี๋ยวปั๊บจะรำคาญเอา”เสียงปลายสายว่าแล้วหัวเราะ “งั้นแค่นี้นะจ๊ะ บายจ้า” “ครับ ”ปรัชญ์รับคำสั้นๆ แล้วกดปิดโทรศัพท์ไป นิ่งอยู่นาน ก่อนจะส่ายหน้า พยายามห้ามใจไม่ให้คิดอีก แต่แม้จะห้ามแล้ว เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเสียงคนที่โทรศัพท์อยู่เมื่อสักครู่นี้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด มันทำให้หัวใจที่แห้งแล้งของเขาชุ่มชื่นขึ้น แม้มันจะเปรียบไปแล้วก็แค่น้ำหยดเดียวบนพื้นดินที่แห้งแล้ง หยดลงมาให้ความชุ่มชื่นเพียงแค่ชั่วครู่ชั่วยามแล้วมันก็จะแห้งหายไปอย่างรวดเร็วก็ตาม แต่เขาก็ยังต้องการ .ยังต้องการน้ำหยดนั้นเสมอ แก้ไขเมื่อ 03 มี.ค. 49 00:13:00 จากคุณ : ชมเช้า - [ 28 ก.พ. 49 19:19:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปรัชญ์นั่งก้มหน้า นิ่งคิดอยู่นาน  แต่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าก็สะดุ้งเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมอง เห็นผิงเดินตรงเข้ามา ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นยืนเดินเร็วๆ เข้าไปหาทันที “คุณยายเป็นยังไงบ้างผิง” เขารีบถาม ไม่ทันสังเกตว่าเรียกชื่อผิงอย่างสนิทสนม “คุณหมอบอกไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ แต่คุณหมอก็ไม่แน่ใจ ขอดูอาการก่อนคืนหนึ่ง เพราะคุณยายเป็นโรคหัวใจกับโรคความดันด้วย” พูดแล้วถอนหายใจ “คุณยายร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง ที่ล้มไปนี่ก็เพราะอยากจะช่วยผิงทำงาน” ผิงเองก็เผลอเรียกชื่อแทนตัวเองเช่นกัน หันมามองชายหนุ่มแล้วบอกว่า “ขอบคุณมากนะคะที่มาส่งคุณยายให้” ปรัชญ์ยิ้ม มองคนตรงหน้าด้วยสายตาปลอบประโลม “ไม่เป็นไรครับ ผมก็ห่วงคุณยายเหมือนกัน แล้วนี่ ตกลงคุณยายต้องอยู่โรงพยาบาลคืนนี้ด้วยใช่ไหม” ผิงพยักหน้า “ใช่ค่ะ แต่คุณหมอห้ามเยี่ยม คุณหมออยากดูให้ละเอียด เพราะสงสัยว่า จะมีอาการแทรกซ้อนน่ะค่ะ” พูดแล้วหน้าเศร้า อดหันไปมองที่ห้องไอซียูอีกครั้งไม่ได้ “งั้นผิงกลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนดีกว่าไหม”ปรัชญ์เสนอขึ้นมาอย่างเป็นห่วง แต่ผิงส่ายหน้าบอกว่า “ผิงอยากอยู่ที่นี่ อยากเฝ้าคุณยายอยู่ที่นี่” “คุณหมอห้ามเยี่ยมไม่ใช่หรอ อยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้หรอกนะ ผิงกลับไปพักผ่อนก่อน แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมคุณยายนะ” ผิงหันมามองหน้า นิ่งฟังชายหนุ่มแล้วเงียบไปอย่างใช้ความคิด “นี่ก็เย็นแล้ว กลับไปพักผ่อนก่อนนะ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่แต่เช้า” ปรัชญ์พูดแล้วมองหน้าผิง เห็นเงียบเหมือนไม่อยากไป ก็เอื้อมมือมาจับแขนพาเดินออกไปช้าๆ ผิงหันมามองมือที่จับแขนอยู่แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เดินออกไปกับเขาโดยดี ในใจตอนนี้มีแต่คุณยายเท่านั้น ชายหนุ่มขับรถมาส่งหญิงสาวแล้วเดินเข้ามาส่งในบ้าน เจ้าหมูแดงวิ่งห้อเต็มเหยียดเข้ามาพร้อมกับเห่าเสียงระรัวราวกับจะถามข่าวคราวถึงคุณยาย ผิงเอื้อมมือไปลูบหัวมันไว้ แล้วยิ้มนิดๆ บอกกับมันว่า “คุณยายไม่เป็นอะไรหรอกหมูแดง คุณยายต้องไม่เป็นอะไร” แล้วก็เดินไปนั่งที่ระเบียงบ้าน ที่ๆคุณยายเคยนั่งอยู่ทุกวัน มีเจ้าหมูแดงเดินมาหมอบอยู่ข้างๆ ผิงกวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วรู้สึกเหมือนกับว่า บ้านเงียบเชียบและไม่น่าอยู่เหมือนเคย มันดูแห้งแล้งและไม่มีชีวิตชีวา แน่นอนล่ะ บ้านนี้จะมีชีวิตชีวาได้อย่างไรในเมื่อเราไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้า ปรัชญ์นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ ผิง ชำเลืองมองหญิงสาวอย่างเป็นห่วง ดูท่าทางซึมไปทันที ไม่เหลือมาดของเด็กติสท์จอมกวนที่เขาเคยเห็นเมื่อแรกเจอและคุ้นตามาตลอดอีกเลย ดูตอนนี้ท่าทางของผิงดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เปลี่ยนไปมากจนเขานึกห่วง แต่ดูเหมือนผิงเพิ่งนึกได้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว หันมาเห็นปรัชญ์กำลังมองมาก็ยิ้มให้นิดๆ “ขอบคุณที่มาส่งค่ะ ทำให้เสียเวลาทั้งวันเลย” “ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่มีธุระที่ไหน ผิงอยู่ได้คนเดียวได้นะ” ชายหนุ่มถาม ผิงพยักหน้าอย่างแข็งขัน  “อยู่ได้ค่ะ ผิงอยู่ได้ นี่มันก็เย็น จวนจะมืดแล้ว คุณกลับบ้านเถอะ” ปรัชญ์ยิ้ม เมื่อเห็นท่าทางแข็งขันของผิง “หมดประโยชน์แล้วก็ไล่กลับบ้านเลยนะ” พูดแล้วมองหน้าผิง เห็นทำหน้าแปลกๆ ก็ยิ้มกว้าง “ผมล้อเล่นน่ะ ยินดีรับใช้ครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่ได้” ผิงฟังแล้วอดหัวเราะไม่ได้  จิตใจเบิกบานขึ้นอีกนิด  ปรัชญ์มองภาพนั้นอย่างพอใจ ลุกขึ้นยืนแล้วว่า “เห็นหัวเราะได้ก็ดีใจแล้ว งั้นผมไปก่อนนะ มีอะไรก็โทรมาได้ ไม่ต้องเกรงใจ” พูดแล้วหันรีหันขวาง “คุณมีปากกากับกระดาษไหมล่ะ” ผิงพยักหน้าแล้วรีบไปหยิบมาให้ปรัชญ์เขียนเบอร์โทรศัพท์ลงไป แล้วขอเบอร์ผิงเพื่อจัดเก็บไว้ในโทรศัพท์มือถือของตัวเอง เสร็จแล้วหันมาบอกลาเจ้าของบ้านสั้นๆ “ไปนะ ”ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ผิงมองตามแล้วถอนหายใจออกมา รู้สึกว้าเหว่และโดดเดี่ยวขึ้นมาทันที พยายามปลอบใจตัวเอง ก็คุณยายไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย อยู่โรงพยาบาลแค่คืนเดียว เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว ทำไมถึงรู้สึกเหงาอย่างนี้ก็ไม่รู้  คิดแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวเจ้าหมูแดง ก็เห็นมันเห่าเบาๆ และมองตอบกลับมาอย่างหงอยๆ ไม่ร่าเริงเหมือนเคย หมูแดงก็คงคิดถึงคุณยายเหมือนกัน.. จากคุณ : ชมเช้า - [ 28 ก.พ. 49 19:22:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อปรัชญ์ขับรถกลับมาถึงบ้านก็มืดแล้ว เข้ามาในบ้านก็เห็นลุงปีย์นั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว เห็นหลานชายเดินมาก็ร้องทัก “วันนี้ไปไหนมาทั้งวันล่ะ ปั๊บ กลับเอาป่านนี้” “มีเรื่องนิดหน่อยครับ ลุง” ปรัชญ์ตอบตัดบทสั้นๆ  ลุงปีย์ขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ถามอะไร ได้แต่บอกว่า “งั้นมาทานข้าวเย็น มา”ปรัชญ์จึงเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว นิ่งคิดอยู่นิดหนึ่งก็ลุกพรวดพราดขึ้น ทำเอาลุงตกใจ ร้องถาม “อะไรของแกเนี่ย” “ลุงทานไปเลยนะครับ ผมไม่ทานแล้ว”พูดแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องไป แต่ลุงปีย์เรียกไว้ก่อน “อ้าว แล้วแกจะไปไหน” “ผมจะไปหมู่บ้านสุนทรีย์วิลล่าครับ” ปรัชญ์หันมาตอบแค่นั้น แล้วก็รีบเดินออกจากห้องไป ลุงปีย์ได้ฟังคำตอบก็ชะงัก ไปหมู่บ้านนั้นหรอ ไปทำไมกันนะ  คิดแล้วก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือมาโทรถึงลุงสินธพทันที ท้องฟ้าภายนอกมืดมิด ที่ระเบียงบ้านก็มืดมิด  ผิงยังนั่งอยู่ที่เดิม ไม่ได้ลุกไปไหน นั่งคิดถึงแต่เรื่องคุณยายด้วยความเป็นห่วง  เจ้าหมูแดงก็หมอบอยู่แทบเท้าไม่ไปไหนเช่นกัน บางครั้งมันชูคอขึ้นมาดูนายสาวอย่างห่วงใย เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไร มันก็หมอบลงเหมือนเดิม แล้วรออีกสักครู่ มันก็ชูคอขึ้นมาดูใหม่.. เสียงหรีดหริ่งเรไรร้อง เสียงรถที่จะขับผ่านบ้านมาเป็นระยะ แต่ในใจผิงตอนนี้ ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย นอกจากเสียงเรียกแห่งความรัก ความปราณีของคุณยาย สายลมที่พัดเย็นเรื่อยๆ มากระทบผิวกายนั้น ก็ไม่ได้ทำให้ผิงรู้สึกเย็นชื่นได้เท่ากับ น้ำคำของคุณยายที่คอยปลอบประโลมใจเสมอมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ไม่ว่าจะเศร้า จะทุกข์หรือหมดกำลังใจแค่ไหน ก็มีคำปลอบโยนของคุณยายนี่แหละที่ช่วยดับความร้อนรุ่มในหัวใจ คุณยายทำให้หลานคนนี้ไม่รู้สึกว่าต่ำต้อยกว่าใครเขา ทั้งๆที่ขาดทั้งพ่อและแม่ ไม่มีคนคอยเอาใจใส่เหมือนครอบครัวคนอื่นที่สมบูรณ์  แต่คุณยายก็ทำให้หลานรู้สึกอบอุ่นเหมือนมีทั้งพ่อและแม่อยู่เคียงข้างเสมอ เมื่อถึงตอนที่หลานคนนี้จะตอบแทนบุญคุณของคุณยายบ้าง คุณยายจะได้อยู่อย่างสบาย ให้หลานได้เลี้ยงบ้าง หลานจะไม่มีโอกาสแล้วหรือ คิดพลางมองไปที่โต๊ะข้างหน้า เห็นผ้าเช็ดหน้าสีขาวของคุณยายวางอยู่บนหนังสือ ก็หยิบขึ้นมาดู ผ้าเช็ดหน้าของสุดที่รัก เราจะบอกเรื่องคุณยายดีหรือเปล่านะ ไม่อยากให้กังวลใจตอนทำงานเลย แต่ว่า ถ้ามีสุดที่รักมาอยู่เป็นเพื่อน เราคงไม่เหงาอย่างนี้ และคงอุ่นใจมากกว่านี้ หันไปมองเจ้าหมูแดง เห็นมันกำลังชูคอมองด้วยความเป็นห่วงเช่นกัน ก็เอื้อมมือมาลูบหัวเบาๆ แล้วรำพึงว่า “เหงาจังเลยหมูแดง คุณยายไม่อยู่แค่คืนเดียว ทำไมรู้สึกเหงาอย่างนี้ก็ไม่รู้ คอยดูนะ ถ้าคุณยายกลับมาคราวนี้ พี่จะไม่ให้คุณยายไปไหนอีกเลย คุณยายจะได้อยู่สบายๆ ไม่ต้องแอบมาช่วยพี่ทำงานอีก” พูดถึงตรงนี้ก็หน้าเศร้าลงไป “พี่จะทำงานเยอะๆ ได้เงินมาเยอะๆ แล้วเราก็ไปเที่ยวกันนะ หมูแดงก็ต้องช่วยพี่ อย่าดื้อ อย่าซนไปเล่นดินอีก เราต้องช่วยกันทำงาน เพื่อคุณยาย”เจ้าหมูแดงเห่าเบาๆ เป็นการรับคำ ผิงจึงยิ้มให้เจ้าหมานมสด  แล้วนั่งคิดอะไรเงียบๆ ต่อไป พลันเสียงรถมอเตอร์ไซค์ก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ทีแรกผิงไม่ได้สนใจมากนัก จนเจ้าหมูแดงชูคอแล้วเห่าออกมาเสียงรัว ก่อนจะวิ่งออกจากระเบียงตรงไปที่รั้ว  ผิงจึงลุกขึ้นมายืนดู แต่ก็มองไม่เห็นเพราะบ้านไม่ได้เปิดไฟ สักพักก็ได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้น ผิงลังเลใจว่าจะไปเปิดประตูดีหรือไม่ นิ่งคิดอยู่ครู่ก็ตัดสินใจเดินไปที่รั้วบ้าน แล้วเปิดประตู ก็เห็นปรัชญ์ยืนอยู่ตรงหน้าและกำลังมองมาที่ตัวเองอย่างเป็นห่วง ผิงมองตอบด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ได้แต่มองคนตรงหน้าเฉยๆ ได้ยินเขาบอกเสียงเบาว่า “เป็นห่วงนะ รู้ไหม” ข้อความสั้นๆ แต่สัมผัสได้ถึงความจริงใจเต็มเปี่ยมนั้น  มันทำให้คนว้าเหว่อย่างผิงเต็มตื้นในหัวใจ มันเป็นความรู้สึกดีที่ได้รู้ว่า ยังมีใครบางคนที่ห่วงใยเราอยู่ และในเวลาที่เราต้องการกำลังใจ เขาก็มายืนอยู่ตรงหน้า “ขอบคุณค่ะ” เป็นข้อความสั้นๆ แต่มันก็แฝงความรู้สึกขอบคุณเอาไว้เต็มเปี่ยมเช่นกัน เป็นความรู้สึกที่ปรัชญ์สัมผัสได้ เขามองคนตรงหน้า แต่มองไม่ค่อยชัดเพราะค่อนข้างมืด   “ผิงทานข้าวหรือยัง” หญิงสาวส่ายหน้า เขาจึงดุอย่างไม่จริงจังนัก “ตั้งแต่กลางวันยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่หรอ เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก” “คุณ เอ่อ ก็ยังไม่ทานข้าวเหมือนกันนี่คะ” ผิงตอบเสียงอ่อย ปรัชญ์จึงยิ้มนิดๆ “งั้นออกไปทานข้าวกันไหม” “ไม่อยากทิ้งบ้านไปค่ะ แล้วก็ไม่อยากทิ้งหมูแดงไว้อีกแล้ว” ผิงตอบแล้วมองเจ้าหมูแดงที่คลอเคลียอยู่ข้างๆ อย่างสงสาร วันนี้ทั้งวันก็ปล่อยให้อยู่บ้านคนเดียว คงจะเหงาแย่ “แต่เดี๋ยวผิงทำกับข้าวให้ทานเอาไหมคะ” ชายหนุ่มฟังแล้วอมยิ้ม “งั้นเดี๋ยวช่วยนะ แม่นางจังกึม” ผิงฟังแล้วหัวเราะ เดินนำปรัชญ์เข้าบ้านไป มีเจ้าหมูแดงตามไปคลอเคลียไม่ห่าง ชายหนุ่มเดินตามหลัง รู้สึกดีที่อย่างน้อยก็ทำให้ผิงหัวเราะได้บ้าง จากคุณ : ชมเช้า - [ 28 ก.พ. 49 19:33:19 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แม่ชม ตอนนี้เศร้าจังเลย หวังว่าคุณยายคงไม่เป็นอะไรมากนะ ...ดีจังผิงไม่ต้องอยู่คนเดียวเหงา มีปั๊บโป้มาอยู่เป้นเพื่อน จากคุณ : jayjay007 - [ 28 ก.พ. 49 19:50:22 A:144.137.163.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 เพิ่งมาอ่านสิบสองตอนรวดเลยๆสนุกมากน่ารักมากๆทำไปตอนนี้เศร้ามากๆอย่าให้คุณยายเป็นอะไรไปนะๆมาลงต่อเร็วๆนะ จากคุณ : =FriEnDiY= - [ 28 ก.พ. 49 21:54:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สาธุ...ขอให้คุณยายไม่เป็นอะไร หมูแดงน่ารัก อยากได้มาเป็นของตัวเอง อยากได้ อยากได้ อยากได้ จากคุณ : Nong Kob - [ 28 ก.พ. 49 22:25:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ปั๊ปนี่น่ารักจริงๆเลย  จะกินข้าวยังคิดถึงผิงก่อน อิอิ จากคุณ : MikaRin - [ 28 ก.พ. 49 23:23:01 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คิดไว้แล้วเชียวว่าไม่กินข้าวเหรอ จากคุณ : scottie - [ 28 ก.พ. 49 23:37:35 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^__________^ จากคุณ : Meif - [ 1 มี.ค. 49 00:01:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ป้าประปา (หลุม๑๐) - [ 1 มี.ค. 49 16:41:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ปั๊ปโป้คุยโทรศัพท์กะใครน่ะ? คุณแม่อ๊ะป่าว? จากคุณ : หนมจีน - [ 2 มี.ค. 49 09:25:59 A:221.128.97.183 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องน่ารักมาเลยครับ จากคุณ : บอยน์ ใบร่อน - [ 2 มี.ค. 49 15:05:55 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อยากรู้จังว่าปั๊บโป้คุยกับใครน้า..แล้วใครคือปิ๊บโป้ล่ะ น้องชายหรอ? จากคุณ : จินตนาการที่ไม่เคยจบ - [ 2 มี.ค. 49 20:09:04 A:144.137.163.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 สงสัยเหมือนคุณหนมจีนเลยว่าเป็นโทรศัพท์ของแม่ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 3 มี.ค. 49 10:26:37 ]

ความคิดเห็นที่ 16 "ขอบคุณเช่นกันค่ะ" สำหรับคุณผู้อ่านทุกท่าน ^__^ ตอนที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4157384/W4157384.html#4 จากคุณ : ชมเช้า - [ 3 มี.ค. 49 10:43:03 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เรื่องนี้ดราม่าดีจัง เปลี่ยนบรรยากาศ จากคุณ : Nusantara - [ 6 มี.ค. 49 16:08:49 ]