ความคิดเห็นที่ 1 อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ตะวัน สวยจัง ฮิ ๆ แอบหนีไปเที่ยวมานี่เอง ไว้มาเขียนกลอนด้วยนะคะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 1 มี.ค. 49 08:16:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เพราะมาก เลยค่ะ ว่าเเต่อยากไปทิเบตบ้างจัง จากคุณ : มะนาว - [ 1 มี.ค. 49 16:13:58 A:158.108.210.174 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณมากค่ะ คุณมะนาว เดี๋ยวค่ำๆจะมีเวลา มา post อีกสักบทค่ะ จากคุณ : ตะวัน - [ 1 มี.ค. 49 16:38:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หวัดดีค่ะยัยหนู รีบมาแจมนะคะ คิดถึงกลอนยัยหนูแทบทนรอไม่ไหวแล้วอ่ะ วันนี้เหงาจัง ไม่เห็นเพื่อนๆเลยเนอะ จากคุณ : ตะวัน - [ 1 มี.ค. 49 18:04:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีครับคุณตะวัน น้องศาลาไทย ๐ สวยปีกผีเสื้อบินกลางถิ่นทุ่ง ขณะรุ่งนิศากรเริ่มชอนฉาย ลำลมหอบหนาวหนักมาทักทาย แตะร่องรอยความหมายขึ้นว่ายวน ๐ แดดใสแผ่นฟ้าครามในยามนี้ เหลื่อมแสงสีอบอุ่นแทนฝุ่นฝน เมฆขาวแทนมืดดำฟ้าคำรน วิหคบนแทนวิชชุที่คุไฟ ๐ งามเงื่อนหางยูงฟ้าในป่าแดด ทอดลงแวดล้อมขวัญจนสั่นไหว สัมผัสอ้อมอุ่นทั่วถึงหัวใจ ซ่านลงใส่ลวกสิ้นถึงวิญญาณ ๐ ระยับแดดเหลือบแล้วที่แววขน เข้าปลาบปนเนตรแก้วก่อแววหวาน เปล่งซาบซึ้งสำทับอยู่นับนาน จนสุดหาญฝ่าบ่วงให้ล่วงพ้น ๐ งามปีกผีเสื้อลายระบายป่า ระยับทาแนวเถื่อนอยู่เกลื่อนกล่น ปีกแห่งรักพลิ้วพรายลอยว่ายวน ดั่งจำนนต่อหมายที่ว่ายเวียน ๐ โลมแดดอุ่นแอบลมไว้ข่มหนาว จนอกผ่าวรติฤทธิ์เกินปลิดเปลี่ยน ประทับรอยลึกล้ำตราบจำเนียร เป็นส่วนเสี้ยนตอกย้ำรอยจำนง ๐ สวยปีกผีเสื้อบินกลางถิ่นที่ ม่านไมตรีก็สะพัดระบัดบ่ง นิรมิตสุคนรสให้จดลง ร่วมรับส่ง...สืบไว้ด้วยนัยเดียว แก้ไขเมื่อ 01 มี.ค. 49 20:44:19 แก้ไขเมื่อ 01 มี.ค. 49 20:43:42 จากคุณ : สดายุ (สดายุ...) - [ 1 มี.ค. 49 20:43:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กลอนคุณสดายุบทนี้ ต้องรูปนี้เลยค่ะ จากคุณ : ตะวัน - [ 1 มี.ค. 49 22:21:02 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ๐ เลื่อมแสงแบ่งฟ้าจากหล้าภพ รุ้งสีละเลงทบบรรจบคั่น ภูผาแกร่งขวางทางอัศจรรย์ ยืนยงคงกระพันข้ามวันเดือน ๐ ระวีแห่งตาวันเริ่มบรรจง อ่อนแสงลงเลื่อนลอยและคล้อยเคลื่อน หลีกเร้นหลืบร้างแล้วจางเลือน ซ่อนเสมือนกอดแนบเพื่อแอบกาล ๐ แดดใดยังอุ่นและกรุ่นหอม ดั่งยินยอมกล่อมผาก่อนลาผ่าน ฝากฝังสัมผัสแสงแห่งวิมาน เกิดปราการโอบแดนแสนลี้ลับ ๐ ม่านฟ้าทาฟากเป็นฉากพลบ หยาดแห่งมหรรณพหยั่งย้อนกลับ ต้นธารทอละอองแต้มทองทับ ก่อนฟ้าดับโคมวาร ณ กาลนี้ ๐ อำพรางดงแดนแผ่นดินดอน บังอาจซ่อนตำนานหมื่นล้านสี เกิดสวรรค์ใต้ฟ้าชั่วนาที ทรนงเท่าที่จะยืนนาน จากคุณ : ตะวัน - [ 1 มี.ค. 49 23:24:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีอีกครั้งค่ะ  พี่ตะวัน  พี่ยุ  กลอนหวานจริง ๆ ค่ะ ศาลาไทยแวะมาเขียนกลอนก่อนนอน ม่านฟ้าม่านฝันในวันก่อน อุ่นอ้อมอาทรแทนผ้าห่ม รอยยิ้มแบ่งปันวันทุกข์ตรม หวานล้ำแผ่วลมฤๅรู้เลือน ม่านฟ้าม่านฝันผ่านวันล่วง แสนห่วงเหว่ว้าน้ำตาเปื้อน ยิ่งร้าวย่อยยับนับปีเดือน รอยเตือนทบทั่วหัวใจจำ ม่านฟ้าม่านฝันในวันนี้ ร้างคนไยดีเหลือเหยียบย่ำ รอยมีดกรีดฝานผ่านคมคำ ลมร่ำลงลานประจานใจ... ราตรีสวัสดิ์นะคะ   จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 2 มี.ค. 49 00:41:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 รายงานตัวก่อน ดูบอลกระชับมิตรบราซิล-รัสเซีย แล้วมั่วกลอน ไปวางที่อาศรมชาวโคลง เจอตะวันเปิดกระทู้พอดี กว่าจะว่างจริง ๆ ก็คงเดือนเมษายน วันนี้ยังไม่มีสวรรค์เหมือนตะวัน  มีแต่นรกภูมิ ถ้าเขียนอะไรได้จะเข้ามาใหม่  พร้อมนรกอีกขุมหนึ่ง ปล. ขอลบภาพนรกภูมิแล้วแทนด้วยภาพอื่น แก้ไขเมื่อ 03 มี.ค. 49 08:39:55 จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 2 มี.ค. 49 01:25:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แหะแหะ  วัดไผ่โรงวัว  อยู่สุพรรณบุรี แบบว่า ง่วงแล้วงง จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 2 มี.ค. 49 01:29:40 ]

ความคิดเห็นที่ 11 น้องศาลาคนดี...กลอนเศร้าจังลย พี่สาวคนนี้ยังอยู่....เอ๊ะหรือว่ากลอนพาไป คารมกลอนยังคมคายไม่แพ้โคลงสักนิดค่ะ ดีใจที่แวะมา คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ (สงสัยพี่คงจะแก่....) ๐ ม่านฟ้าม่านฝันร้อยพันเรื่อง ป่นเปลืองภาพเหงาเพียงเงาผ่าน รอยเตือนห้วงใจไม่เจือจาน วันนี้ เมื่อวาน นานพรุ่งนี้ ๐ ม่านฟ้าม่านฝันเริ่มหวั่นไหว เยื่อแห่งห้องใจจึงไหวถี่ ห่างร้างนานไปลืมไยดี ตื่นตาเสียทีเถิดที่รัก ๐ ม่านฟ้าม่านฝันอันประสงค์ มิเคยดำรงและคงหลัก เปิดให้เช้าใหม่ได้ทายทัก ทิ้งกับดักห้องใจอย่าไปฟื้น แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 49 09:59:33 จากคุณ : ตะวัน - [ 2 มี.ค. 49 09:53:17 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณคัมภีร์ฯ แค่แวะมาก็ดีใจแล้วค่ะ แต่ไหง..เอานรกมาฝาก แถมเป็นต้นงิ้ว เสียอีก หรือต้องการแฝงความนัยบางอย่าง เห็นทีต้องงอนง้อด้วยการวางกลอนงามๆ สักบท จะได้ไหมหนอ หลังจากนี้จะตระเวนถ่ายภาพมาประชัน กับคุณคัมภีร์ฯจะดีไหมหนอ.... แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 49 09:57:40 จากคุณ : ตะวัน - [ 2 มี.ค. 49 09:57:20 ]

ความคิดเห็นที่ 13 พี่ตะวัน ประกาศว่า "ตอนนี้ว่างแล้วค่ะ" หมายฟามว่า ต่อไป หัวกะไดบ้านจะไม่แห้งแล้ว ใช่บ่คะ เสียงสวรรค์จริง ๆ ฮี่ๆ ^_^ จากคุณ : ซอมพอแดง - [ 2 มี.ค. 49 11:06:48 A:unknown X:202.129.0.33 TicketID:115960 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โอ....น้องซอมพอแดง มิใช่เช่นนั้น คำว่า "ว่าง" ของพี่ หมายถึงมีเวลา มาเดินเล่นในถนนนักเขียนแล้วตะหากค่ะ ส่วนเรื่องหัวกะไดไม่แห้งนั้น คิดว่าน่าจะ ผิดบ้านค่ะ เพราะผู้ลงทุนอาจเสียทั้งเวลา และเสียโอกาส เพราะอีกไม่นานพี่ก็ expire แล้วจ้า จากคุณ : ตะวัน - [ 2 มี.ค. 49 14:00:13 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สวัสดีค่ะ.. พี่ตะวัน แจมนึกออกแล้ว ว่าชื่อนี้เคยเห็นที่ไหน ถ้าพี่ซอมพอเป็นน้อง.. แจมก็ต้องเรียกพี่ว่าพี่.. ขออนุญาตนะคะ  ดีใจค่ะ ที่พี่ตะวันไปทักทาย และฝากสวัสดีทักทาย ทุกท่านในกระทู้ด้วยค่ะ อืมม.. ชักหลงรักพี่ตะวันแล้วซี .. เก็บแจมไว้ในลิสต์ได้เลยนะ                                                           ..(^____^).. จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 2 มี.ค. 49 22:28:19 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ชุ่มฉ่ำธรรมชาติวิลาศสี เขียวขจีโดดเด่นเห็นสดใส เจ้าตัวน้อยสะบัดใบบอกความนัย ว่าจะโต ยิ่งใหญ่ ในแผ่นดิน ว่าจะรักพรรคพืชไม่จืดจาง จะช่วยเหลือทุกทางทุกแคว้นถิ่น จะบำรุงผดุงอยู่คู่ธรณิน จวบจนสิ้นแรงหายสลายตน หยาดน้ำพร่ำกระซิบกระซาบว่า "หนูน้อยจ๋า จงตรึก จงฝึกฝน" แล้วไหลลงซบดิน ณ บัดดล เจ้าตัวน้อย สับสน แล้วบ่นพลาง "อะไรกัน มันอะไร ไม่ค่อยรู้" ได้แต่เพ่งมองดู ณ เบื้องล่าง เห็นหยาดน้ำคว่ำหน้าแล้วพร่าพราง จึงเฝ้าดูห่างห่างอย่างสนใจ ชุ่มฉ่ำธรรมชาติวิลาศสี เขียวขจีโดดเด่นเห็นสดใส เจ้าตัวน้อยสะบัดใบบอกความนัย อยู่เคียงข้างพี่ใหญ่ผู้ใจดี ฯ บรรยายภาพ /๑๑ ของคุณตะวัน ต้องออกตัวว่า กลอนชุดนี่ ไม่ถนัดเอาซะเลย ร้างมานานขอรับ แต่วันนี้ตั้งใจมาก ๆ เพื่อคุณตะวันโดยเฉพาะ ( ยิ้ม ) จากคุณ : พิราบเงิน - [ 3 มี.ค. 49 01:12:47 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เวลาถ่ายรูปจริง ๆ ต้องไปกับกลุ่มถ่ายภาพ ส่วนมากภาพที่ถ่ายมาได้จากการไปทำงาน ต่างจังหวัดที่พอมีเวลาว่างนิดหน่อย หรือถ้า ไปกับน้อง ๆ หนู ๆ ก็มักจะถ่ายภาพที่ระลึก เป็นส่วนมาก   ตะวันถ่ายภาพอะไรได้ก็เอามาลงแบ่งกันดู ไม่ต่องแข่งขัน ประชันภาพหรอกนะ ลบภาพนรกเปลี่ยนภาพให้ใหม่ เขียนกลอน นิดหน่อยเอามาลงพอได้บรรยากาศ เรืองแสงรวมศูนย์ส่องรังสี เพียงมณีเพชรน้อยพลอยน้ำใส ยามเช้าหยาดช้อยพร้อยลมไกว อาบไอตะวันอุ่นอย่างคุ้นเคย จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 3 มี.ค. 49 08:52:27 ]

ความคิดเห็นที่ 18 น้องสีน้ำฟ้า... หวัดดีอีกครั้งค่ะน้องแจม ชื่อเล่นน่ารักจริง น่าค้นหา น่าติดตามเหมือนชื่อนาม "สีน้ำฟ้า" ยินดีเสมอสำหรับไมตรีดีๆ ความจริงอย่างหนึ่งคือ หากยิ่งคบเด็ก ก็จะเฉลี่ยอายุพี่ลงได้อีกมา(อิอิ) คุณพิราบเงิน ไม่ได้เจอนานมากๆนะคะ สบายดีอยู่หรือไร แอบเห็นงานคุณพิราบฯตามกระทู้บ้างนิดหน่อย วันนี้เค้ามาฝากกระทู้ตะวัน 1 บท ขอรับคารวะ จากสหายหนึ่งจอกค่ะ (ยิ้ม) คุณคัมภีร์ ตะวันพูดเล่นหรอกน่ะ เรื่องประชันภาพที่ว่า รูปธิเบตบนกระทู้ก็ถ่ายเองค่ะ แต่ยังไม่ได้ทำขอบ แบบคุณคัมฯ ภาพที่ชอบส่วนใหญ่เป็นวิวธรรมชาติ ฝากไว้อีก 1 ภาพนะคะ ขอบคุณบทกลอนงามๆที่วางข้างบน แต่...น้อยไป ไม่สะใจที่ร้างลาเลยสักนิด ไม่รู้ต้องสะสมแสตมป์ เพื่อแลกกลอนคุณคัมภีร์หรือเปล่านะ ขอเอาภาพนี้ ถ่ายที่ปราสาทเชสกี้คลุมลอฟ แลกกลอนละกันค่ะ จากคุณ : ตะวัน - [ 3 มี.ค. 49 11:11:55 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สวัสดีอีกครั้งค่ะพี่ตะวัน  สวัสดีเฮียคัมฯ ด้วย เห็นภาพนรกแล้วน่ากลัว เอาออกไปน่ะดีแล้ว เอิ้ก ๆ กระทู้เค้าออกจะสวย รูปในความคิดเห็นที่ ๑๗ สวย (ขอยืม นะ ๆ) คงเหมือน...น้ำค้างเมื่อยามเช้า หยาดเย้าพริบพรายคล้ายความฝัน วูบไวไหวหวามอยู่ครามครัน ต้องแสงตาวันก็พลันลับ คงเช่น...ความรักของบางใคร หัวใจวาดหวังทั้งตื่นหลับ แลเห็นเวิ้งว่างอยู่วิบวับ เอื้อมจับพลันจางไม่จีรัง... จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 3 มี.ค. 49 19:35:55 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ๐ หยาดดังเกล็ดเพชรงามในยามเช้า ลมยั่วเย้าพลิ้วสั่น..ดุจหวั่นไหว ก่อนหล่นลิ่วร่วงดินกลางถิ่นไพร รอเพียงน้ำหยาดใหม่จักไหลมา ๐ หนาวยะเยือกโรยรินกลางถิ่นที่ ฤๅจะมีอุ่นไหนพอให้หา หวังเพียงเนื้อความไขผ่านในตา หนาวคงล้าเลือนลับลงกับใจ ๐ สิ้นมืดมนปลายค่ำต่อย่ำรุ่ง จึงหมายมุ่งจันทราคืนมาใหม่ ถวิลจึงเหว่ว้าด้วยอาลัย เกรงผ่านไปแล้วจะลับไม่กลับคืน ? จากคุณ : สดายุ... - [ 3 มี.ค. 49 23:05:42 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณตะวัน พิราบเงิน สบายดีขอรับ หวังว่าคนถามก็คงสบายดีเช่นกันนะขอรับ รับคารวะ 1 จอก ขอรับ ( ยิ้ม ) ฝากกลอนเพ้อ ๆ จังหวะนกละเมอ มาร่วมกระทู้อีกสักบทขอรับ ------------------------------------------------------------------- เรือ พระจันทร์ ดอกไม้ และชายคนหนึ่ง อยากจะเด็ดดอกไม้มาดอมดม ให้สมอารมณ์ปรารถนา ก็เกรงสีสันพรรณผกา จะลดค่าความงามตามที่เป็น อยากจะหอมบางคราถ้าอยากหอม กั้นรั้วล้อมจารีตดั่งขีดเส้น ก็เกรงจักกักขังสร้างลำเค็ญ ลดความเด่นความดัง พาลชังกัน อยากจะปล่อยเลยไปไม่เกี่ยวข้อง เพียงแต่มองห่างห่างอย่างสร้างสรรค์ ก็เกรงว่าเวลาเจ้าจาบัลย์ ไม่รู้หันหาใดให้พึ่งพิง ปรารถนาหวังดีเป็นที่หนึ่ง จึงรำพึงรำพันฝันนิ่งนิ่ง จินตการสานเส้นความเป็นจริง จบทุกสิ่งปล่อยตามธรรมดา อยากจะเด็ดดอกไม้มาดอมดม ให้สมอารมณ์ปรารถนา สุดที่จะเอ่ยเผยวาจา เอาเป็นว่า ยินดีที่ได้พบ ฯ แต่งตามอารมณ์ จากต้นน้ำความคิด ขณะนั่งเรือข้ามฟาก ท่าวังหลัง-พระจันทร์ แวะมาปรับปรุงจี้ดนึง อิ อิ แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 49 20:46:28 แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 49 01:23:27 จากคุณ : พิราบเงิน - [ 4 มี.ค. 49 01:19:09 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เอ... ดอกไม้อะไรนี่ ๐ เหลืองดอกชูช่อช้อย....เฉิดฉัน บานล่อให้แสงวัน...........วาบต้อง งามผ่องพักตร์พอพัน-......ธนาจิต แม่เอย ลอยล่อให้จับจ้อง............ค่ำเช้าโดยใจ จากคุณ : สดายุ... - [ 4 มี.ค. 49 19:47:12 ]

ความคิดเห็นที่ 23 น้องศาลาฯ มาวางกลอนน้ำค้างอีกบท แม้จะสั้น แต่สวยงามเสียจริงค่ะ ๐ ขื่นแสงข่มสูรย์สู่หยาดใส กระจ่างในเพชรพราววิบวาวฝัน เอื้อมห่างต่างใกล้ในวงวัน กระพริบสั่นคุ้งสว่างก่อนจางเลือน ๐ ระเหิดหายถ่ายทอละออไอ หลงไขว่รังสีที่คล้อยเคลื่อน ดับใต้แผ่นฟ้าก่อนลาเดือน ฤๅเหมือนเหว่าว้าและปราชัย จากคุณ : ตะวัน - [ 5 มี.ค. 49 00:34:37 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คุณสดาฯ ภาพสวยมากๆค่ะ อยากมีฝีมือเช่นนี้บ้าง ส่วนกลอนนั้น ชอบบทสุดท้ายค่ะ ไพเราะและสื่อความหมายได้โดนใจจริงๆ ๐ สิ้นมืดมนปลายค่ำต่อย่ำรุ่ง จึงหมายมุ่งจันทราคืนมาใหม่ ถวิลจึงเหว่ว้าด้วยอาลัย เกรงผ่านไปแล้วจะลับไม่กลับคืน ? ขอแจมสักหน่อยค่ะ ๐ แม้ใจหม่นมืดค่ำจวบย่ำรุ่ง หยาดจะปรุงรุ้งวามให้งามเหมือน ย่อทิพยสถานจักรวาลเดือน ลอยเคลื่อนฉากพลบบรรจบวาร ๐ ทอประกายแสงแดดผู้แผดกร้าว สู่วิบวาวหยดน้ำผู้ฉ่ำหวาน วังวนแห่งระเหิดลับคืนกลับกาล ยังหมุนผ่านน้ำค้างรุ่งทุกพรุ่งนี้ จากคุณ : ตะวัน - [ 7 มี.ค. 49 10:43:19 ]

ความคิดเห็นที่ 25 คุณพิราบเงิน ชอบบทนี้ค่ะ จริงใจ สะท้อนคงามคิดได้ อย่างตรงไปตรงมาดีค่ะ อ่านแล้วสบายใจ และรู้ว่าคนแต่งนั้น ช่างละเมียดอารมณ์ดียิ่งนัก ความกล้าๆกลัวๆบางที ก็มีเสน่ห์น่าค้นหา แต่หากละล้าละลังเกินไป ก็อาจไม่ทันใจ สาวเจ้านะเจ้าคะ อิอิ... ๐ หากจะเด็ดดอกไม้มาเชยชม เกรงขื่นขมกลีบช้ำและร่ำไห้ แต่ดอกไม้สวยงามเพราะความนัย อยากแต่งใจโลกงามทุกยามมอง ๐ หากจะหอมบางคราจงกล้าหอม การถนอมสัมผัสมิจับต้อง ปล่อยคืนวันล่วงผ่านตามครรลอง มิครอบครองเจ้าจากลำบากใจ ๐ หากจะปล่อยเลยไปไม่แยแส เพียงตาแลรอยเยือนทุกเคลื่อนไหว หากฝนพรำ หนาวร้อน จะอ้อนใคร เพราะคนไกลหวังแต่เพียงแค่พบ แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 49 13:17:23 จากคุณ : ตะวัน - [ 7 มี.ค. 49 14:38:18 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ฟังคำชมที่คุณตะวันกล่าวแล้ว ขออนุญาต (ลอย) สัก ๑ นาที ขอรับ ( ยิ้ม ) กลอนคุณตะวันยังคมกริบ หวาน (เศร้านิด ๆ) น่าฟังไม่สร่างซา นับเป็นวาสนาของพิราบเงินที่ได้มาเสวนาประสากลอน ๆ ด้วย (ขนาดนั้นเลย ฮิ ฮิ) วันนี้ไม่มีกลอนชุด แต่ขอแสดงความดีใจด้วยที่ได้ไปเยือน "ธิเบต" สถานที่ที่พิราบเงิน ใฝ่ฝัน อยากจะไปเยือนสักครา นับเป็นวาสนา(อีกแหละ) จริง ๆ สักวัน ๆ จะไปมั่ง และจะไปเที่ยวให้ทั่วจักรวาลเลย (ว่าไปนั่น ( ยิ้ม )) "ธิเบต"มาดแม้นว่าวาสนาถึง จะบึ่งไปเยือนแน่ไม่แปรผัน และอีกหลายหลายสถาน"มหัศจรรย์" ประมาณห้าพันวันคืนคงชื่นทรวง ฯ ( ยิ้ม ) แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 49 23:03:21 จากคุณ : พิราบเงิน - [ 8 มี.ค. 49 23:01:16 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ๐ สรรพเสียงแห่งโสตผู้.......เดียวดาย ออกท่องเที่ยวให้วาย..........เหว่ว้า เสาะสรรสวรรค์กราย..........กรึงอก กาลเลื่อนคนเหนื่อยล้า........ร่วงฟ้าสลายฝัน จากคุณ : สดายุ... - [ 9 มี.ค. 49 13:06:22 ]

ความคิดเห็นที่ 28 สวัสดีอีกคราวค่ะพี่ตะวัน  แวะไปเขียนกลอนกระทู้ใกล้ ๆ มา เลยเอามาฝากไว้ที่นี่ด้วย          ชื่อ   "ตื่น"   ค่ะ ตื่นเถิดความรัก... เลิกจมปลักความฝันอันหม่นไหม้ เลิกติดตามถามทวงเลิกห่วงใย เลิกใส่ใจกับถ้อยคำเขาย่ำยี ตื่นเถิดความจริง... เลิกจมดิ่งห้วงทุกข์ลุกหลบหนี เลิกฟันฝ่าพยายามข้ามเดือนปี เลิกเสียทีภาพลวงบ่วงอาวรณ์ ตื่นเถิดความฝัน... เลิกยึดมั่นเช่นไรใช่เหมือนก่อน เลิกถามหาตักอุ่นเคยหนุนนอน เลิกอาทรอ้อมกอดพรอดรำพัน ตื่นเถิดหัวใจ... เลิกร้องไห้แอบสะอื้นคืนร้าวฝัน เลิกจดจำยิ้มเปื้อนเหมือนก่อนวัน เลิกดึงดันเลิกเศร้า...เราเลิกกัน... ป.ล. น่าจะเรียกกลอนปั่น เพราะปั่นสดหน้าจอ อ่านทวนแล้วขำ ๆ ค่ะพี่ตะวัน              . จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 13 มี.ค. 49 16:21:57 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เมื่อกาลผันบันดาลดลจากบนสรวง เจ้าก็ร่วงเพื่อทวงถามถึงความหมาย คืนที่ผันวันที่เคลื่อนเดือนที่คลาย พบผ่านล้วนมากมายหลายเรื่องราว อาจเจ็บปวดร้องไห้อยู่หลายครั้ง อาจหัวเราะเสียงดังเมื่อย่างก้าว หลายหลายครั้งก็ล้มบ้างในบางคราว ต่างเรียนรู้ ต่างเขา-เรา ต่างเข้าใจ เนิ่นนานสักเท่าใดในสำนึก ความเยียบเย็นยังผนึกรู้สึกได้ หล่นจากสรวงเพียงช่วงเดือนแล้วเคลื่อนไป เหลือเพียงรอยอาลัยให้คำนึง กี่นานนับวันคืนจะเหินห่าง ใบไม้ร่วงต่างทวงถามความคิดถึง หรือเฝ้าเพ้อเดียวดายคล้ายรำพึง หรือครั้งหนึ่งหนาวนั้น..มีกาลเดียว ************************** ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนค่ะพี่ตะวัน เห็นภูเขาหิมะแล้ว ทำให้ได้แรงบันดาลใจจากการที่ไปเที่ยว เกาหลีใต้มา (แต่มิใช่รูปที่แนบข้างบนนะคะ) คิดถึงตอนที่ไปวิ่งเล่นบนภูเขาหิมะ เย็น สดชื่น เทียบกัน กรุงเทพฯ ตอนนี้แล้ว คนละขั้วทีเดียว แต่ไม่ว่าเราจะคิดถึงสักแค่ไหน...ก็อาจเป็นแค่ครั้งเดียว ที่จะได้wxสัมผัส คิดถึงค่ะ อนุญาตให้ตอบโดยการตั้งกระทู้ใหม่ได้นะคะ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : บุษบามินตรา - [ 27 มี.ค. 49 18:13:05 ]

ความคิดเห็นที่ 30 น้องมิ้นท์ ขออนุญาตตอบที่กระทู้นี้ค่ะ บทนี้ไพเราะมาก ใครว่าใช้ไม่ได้ แสดงว่า ตาไม่ถึง พี่ชอบมากๆค่ะ โดยเฉพาะบาทจบ คมจัง กรีดใจดังฉับ ....หรือครั้งหนึ่งหนาวนั้น..มีกาลเดียว.... เยี่ยมค่ะ ๐ ละออแห่งเกล็ดขาวหล่นพราวฟ้า คือเยือกเย็นปรารถนาผืนผ้าห่ม ชะลอแสงวาบวาวให้ร้าวคม ยอมจ่อมจมเหน็บหนาวแค่คราวนี้ ๐ องศาแห่งแรงร้อนเริ่มอ่อนซีด หิมะกรีดโลกแล้งคร่าแสงสี ปกป่า ฟ้า ไม้ ด้วยไมตรี ป้องนาทีเนิ่นนานชั่วกาลยาว ๐ ในเหน็บหนาวสร้างศิลป์แห่งจินตภาพ สงบนิ่งเย็นวาบทุกฉาบขาว ยะเยือกนั้นยังกะพริบอย่างวิบวาว ซ่อนปวดร้าว เย็นชา ยิ่งกว่าใคร ๐ ปรัชญาเยือกแข็งแห่งหิมะ บอกลดละปล่อยวางบ้างได้ไหม เตลิดตามวิถี...หรือหนีใคร นิ่งปล่อยให้ใจสว่างเห็นทางเดิน แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 49 22:49:41 จากคุณ : ตะวัน - [ 27 มี.ค. 49 22:48:41 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ละลายตนเพื่อเกิดก่อต่อชีวิต ซึ่งทิ้งช่วงเพื่อทวงสิทธิ์นิมิตใหม่ ได้แตกตนแต่งแต้มแย้มกิ่งใบ เป็นความนัยเปลี่ยนสู่ฤดูกาล เสียสิ่งหนึ่งย่อมกำเนิดเกิดสิ่งใหม่ ธรรมชาติใช่ทำร้ายให้อาสัญ ในความยากซ่อนความง่ายไว้เช่นกัน ต้องอดทนฝ่าฟันเพื่อผ่านพ้น เมื่อแดดแรกทอแสงขึ้นแต่งฟ้า เคยอ่อนล้าเหน็บหนาวทุกแห่งหน ได้หยั่งรากยืดใบได้อวดตน เพราะทรนง-อดทน จึงหยัดยืน ธรรมดาต้นไม้ย่อมผลัดก้าน เมื่อเปลี่ยนกาลเข้าสู่ฤดูอื่น หมุนเวียนตามครรลองของวันคืน เฉกรัก/ชื่น-ขื่น/ชัง ...ไม่ต่างกัน มั่วจริง ๆ ค่ะ ขออนุญาตแก้ไข... แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 49 16:40:18 แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 49 16:28:57 แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 49 16:27:26 [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : บุษบามินตรา - [ 28 มี.ค. 49 13:11:30 ]

ความคิดเห็นที่ 32 นิ่งปล่อยให้ใจสว่างเห็นทางเดิน อ่านบทนี้แล้ว เกิดแรงบันดาลใจต้องเขียนต่อทันที เอ่อ แต่ เข้ามาแบบมั่ว ๆ และรีบ ๆ ต้องไปทำงานต่อนะคะ ไม่ถูกใจอย่าว่ากัน อิอิ จากคุณ : บุษบามินตรา - [ 28 มี.ค. 49 13:21:06 ]

ความคิดเห็นที่ 33 น้องมิ้น? นี่ขนาดเร่ง ยังละเมียดปานนี้ หากมีเวลา สงสัยพี่ต้องตัดใส่กรอบค่ะ ไพเราะ สมบูรณ์ความหมาย ชอบๆ เดี๋ยวคืนนี้ต่อนะ ตอนนี้ขอทำงานก่อนจ้า จากคุณ : ตะวัน(ไม่ล็อคกิน) (ตะวัน) - [ 28 มี.ค. 49 16:11:09 ]

ความคิดเห็นที่ 34 น้องมิ้นท์จ๋า อันนี้เด็ด ชอบมาก ....ในความยากซ่อนความง่ายไว้เช่นกัน ต้องอดทนฝ่าฟันเพื่อผ่านพ้น..... เก่งจังเลยน้องสาว ๐ รุ่งวารยังผันเปลี่ยนหมุนเวียนผ่าน ฤดูกาลเคลื่อนขับขยับหน หนาว แล้ง ร้อน ฝนสาดพรมหยาดจน ผลิตต้นกล้าอ่อนซอกซอนดิน ๐ ในร้อนแดดแผดกล้าที่ว่าร้อน ยังสะท้อนสีสดใช่หมดสิ้น เหลืองคูนดอกออกห่มทุกร่มริน ผีเสื้อบินร่อนลายตามสายลม ๐ อินทนิลอวดช่อล้อคิมหันต์ ราวสรวงสรรค์สลัดใบไส่ผสม ม่วง ขาว สวย เชิญรื่นให้ชื่นชม ตาที่ตรมกลับสว่างอย่างพร่างพราว ๐ มินานดอกยูงทองจะร้องเพลง แสดบรรเลงเหลืองส้มรับลมกร้าว ประดู่ทองปั้นช่อรอสกาว แต้มเมื่อคราวแดดพรุ่งรุ่งอรุณ ๐ คืนค่ำแม้อับแสงแห่งทิวา หอมโมกลาช่อพราวสีขาวขุ่น ลั่นทมปลิดขั้วบางอย่างละมุน แล้วนอนหนุนพรมหญ้าท้าแสงเดือน ๐ ฤดูยังผันเปลี่ยนหมุนเวียนผ่าน จะลบรานร้าวรอนทุกตอนเสมือน กาลก่อร้อยเรื่องราวให้ลืมเลือน และย้ำเตือนรื่นรมย์ผ่านร่มกาล จากคุณ : ตะวัน - [ 28 มี.ค. 49 23:16:20 ]

ความคิดเห็นที่ 35 พี่ตะวันยังคงคมคำ และความหมายเหมือนเดิม อ่านแล้วคิดถึงอดีตจับใจ คิดถึงยามเยาว์วัย คิดถึงท้องทุ่งที่เคยวิ่งเล่นซึ่งในยามหน้าร้อน ล้วนเต็มไปด้วยดอกคูณและตะแบก... คิดถึงอดีต ที่เราเคยเขียนบทกวีต่อกันแบบเมื่อก่อน แอบมีความสุขเล็ก ๆ เมื่อคิดว่า ช่วงหนึ่งของอดีต หวนคืนกลับมาอีกครั้ง... ++++++++++++ ๐ ฤดูยังผันเปลี่ยนหมุนเวียนผ่าน จะลบรานร้าวรอนทุกตอนเสมือน กาลก่อร้อยเรื่องราวให้ลืมเลือน และย้ำเตือนรื่นรมย์ผ่านร่มกาล บทจบนี้งามค่ะ อดใจไม่ไหว ขอแจมแบบห้วงอารมณ์คนึงหาความหลังนิด ๆ นะคะ จากคุณ : บุษบามินตรา - [ 29 มี.ค. 49 11:47:15 ]

ความคิดเห็นที่ 36 โอ้...ผ่านเลยแล้วหรือฤดูกาล คืนค่ำเคยเล่าขานผ่านลมหนาว คล้ายห่มไพรด้วยหมอกบางพรางแสงดาว งดงามราวเทพนิมิตวิจิตรนั้น เพียงพริบตาก็เปลี่ยนไปไม่เหมือนเก่า แล้วคืนหนาวคราวนั้นก็ผ่านผัน กลับร้อนแล้งแห้งโหยไปโดยพลัน รวดเร็วจนยังมิทันพันธนา เมื่อดอกหนึ่งเบ่งบานบนลานทุ่ง คล้ายหมายมุ่งโดยจิตเสน่หา ดอกลมแล้งคล้ายเหมือนแกล้งจำแลงมา ให้คนึงดวงหน้าหนึ่งเคยซึ่งใจ ตะแบกบานร่วงแล้วลิ่วลอย โอ้ฤทัยดวงน้อยพลอยหวั่นไหว ทุกสิ่งล้วนผ่านมาแล้วผ่านไป เหมือนมิเคยมีสิ่งใดและใครเลย ลมพัดกลีบเพียงแผ่วผิวก็ลิ่วลอย ไยจึงพลอยหวั่นไหวโอ้ใจเอ๋ย ดอกลมแล้ง-หวลถวิล-ถิ่นคุ้นเคย ความหลังเอยตรึงอุระทุกอณู คงต้องผ่านไปมาหลายคราครั้ง ตราบชีพเรายังคงดำรงอยู่ กาลจะเปลี่ยนเราจะผ่านกี่ฤดู ก็ต้องสู้และต้องก้าวนานเท่านั้น แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 49 12:01:19 แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 49 11:49:23 จากคุณ : บุษบามินตรา - [ 29 มี.ค. 49 11:48:29 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ต่อบทกวีกับพี่ตะวันแล้วติดใจ...ขอตั้งกระทู้..หา แนว ใหม่บ้าง ตอนนี้เริ่มหมดมุก ฤดูกาล ต่อบทนี้ล้วอย่าลืมไปกระทู้ข้างล่างนะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4236687/W4236687.html จากคุณ : บุษบามินตรา - [ 29 มี.ค. 49 14:39:12 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เข้ามาบอกว่า บทจบของน้องมิ้นท์บทนี้ พี่ก็ชอบค่ะ คงต้องผ่านไปมาหลายคราครั้ง ตราบชีพเรายังคงดำรงอยู่ กาลจะเปลี่ยนเราจะผ่านกี่ฤดู ก็ต้องสู้และต้องก้าวนานเท่านั้น ไพเราะจัง เห็นไหมแต่งไปๆมาคมเริ่มจับ แล้วค่ะ เดี๋ยวไปต่อที่กระทู้มายาละกันนะจ้ะ ขอปิดกระทู้นี้แต่เพียงเท่านี้ค่ะ จากคุณ : ตะวัน - [ 29 มี.ค. 49 15:47:39 ]