ความคิดเห็นที่ 1 รอยทางรัก บทที่ 8 รัมภ์รดาแอบรถโฟล์คคันงามของหล่อนเข้าข้างทาง เสียงเครื่องยนต์ทำงานเงียบๆ ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงัดรอบข้าง พรายน้ำบนหน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาสี่นาฬิกาเศษของวันใหม่ นี่หล่อนมาทำอะไรที่นี่ ? รัมภ์รดาถามตัวเองอย่างงุนงง หลังจากจบงานเลี้ยง หล่อนก็ขับรถออกจากโรงแรมมาเรื่อยๆ แต่พอรู้ตัวหล่อนก็กำลังตรงดิ่งข้ามสะพานแม่น้ำเจ้าพระยามาจนถึงย่านชานเมืองแห่งนี้ บ้านเรือนละแวกนั้นเป็นที่อยู่อาศัยเก่าแก่ บริเวณกว้างขวางในเวลากลางวันคงจะร่มรื่นไปด้วยเงาไม้ใหญ่น้อย แต่มองเห็นเป็นเงาตะคุ่มในเวลานี้ พระจันทร์หายไปจากท้องฟ้าเบื้องบนแล้ว เหลือแต่ดาวศุกร์ส่องประกายซีดเซียวเพียงลำพัง รัมภ์รดากดปุ่มเลื่อนกระจกรถลง ปิดเครื่องปรับอากาศ ปล่อยให้สายลมเย็นตอนใกล้รุ่งพัดพาอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าเข้ามาในรถ นานแค่ไหนแล้ว ที่หล่อนไม่มีโอกาสตื่นก่อนดวงอาทิตย์เพื่อรอดูฉากชีวิตตอนเช้าตรู่ ชีวิตประจำวันอันเร่งรีบและหน้าที่การงานที่ต้องช่วงชิงแข่งขันกันอยู่ตลอดเวลา ทำให้หล่อนแทบจะไม่เคยตื่นและเข้านอนพร้อมกับดวงตะวัน แต่กลับเป็นมิตรสนิทยิ่งของเวลากลางคืน สมัยที่เข้าสู่วงการบันเทิงใหม่ๆ  รัมภ์รดาเคยถ่ายโฆษณาตั้งแต่ 9 โมงเช้าจนถึงตี 4 ของอีกวัน คราวนั้นหญิงสาวต้องลงไปนอนแช่ในอ่างอาบน้ำเป็นชั่วโมงๆ ขณะรอทีมงานเซ็ต ฉาก ไฟ ส่วนทีมงานอีกส่วนมีหน้าที่ตีฟองสบู่ในอ่างให้ฟูฟ่องสมใจผู้กำกับ ผู้ที่ขึ้นชื่อว่า ‘เนี้ยบ’ และ ‘เฮี้ยบ’ ที่สุดคนหนึ่งในวงการ ทว่าถ่ายซีนแล้วซีนเล่าภาพก็ยังไม่ออกมาสวยถูกใจผู้กำกับเสียที รัมภ์รดาหนาวจนคางสั่น แอร์ในสตูดิโอตอนกลางคืนก็เย็นอยู่แล้ว ยิ่งต้องมาแช่น้ำนานๆ หล่อนจึงรู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นไอติม ผิวหนังกำพร้าเหมือนจะเปื่อยยุ่ยละลายไปกับน้ำจนหมด แต่หญิงสาวก็ไม่ปริปากบ่นแม้แต่นิดเดียว ความอดทนของรัมภ์รดาในครั้งนั้นไม่สูญเปล่า เพราะหลังจากโฆษณาชิ้นนั้นออนแอร์ นางแบบพรีเซนเตอร์โฆษณาก็ถูกกล่าวขวัญถึงไม่แพ้ตัวสินค้า และผู้กำกับคนนั้นก็กลายมาเป็นผู้กำกับคู่บุญของนางแบบสาว เขาเจาะจงกับเอเจนซีให้เลือกรัมภ์รดามาแคสติ้งโฆษณาทุกชิ้นที่เขากำกับ ด้วยถูกใจในอุปนิสัยที่มีน้ำอดน้ำทนในการทำงานของนางแบบหน้าใหม่คนนี้ เสียงก๊อกแก๊กของเหล็กกระทบกัน ปลุกรัมภ์รดาให้ตื่นจากภวังค์ความคิดของตนเอง หล่อนมองไปตามเสียงนั้นก็เห็นประตูรั้วเหล็กเล็กๆ บานหนึ่งเปิดออก พร้อมกับร่างหญิงชราถือขันสีเงินควันกรุ่นก้าวออกมา ตามด้วยเด็กหญิงท่าทางเหมือนเด็กรับใช้หิ้วโต๊ะเล็กๆ แบบพับได้ออกมาวางตั้งริมถนน  ไม่นาน ร่างสำรวมในอาภรณ์สีส้มก็ก้าวเป็นแถวเรียงรายมาหยุดรอให้หญิงชราใส่บาตร ภาพที่เห็นตรงหน้าฉุดความทรงจำหญิงสาวให้ย้อนกลับไปเมื่อยี่สิบปีก่อน กลับไปสู่วันเวลาที่รัมภ์รดายังเป็นเด็กหญิงเล็กๆ เคยประคองขันเงินเดินตามชายชราผู้หนึ่งออกมาตักบาตรในตอนเช้า +++++++++++++ ถ้าถามว่าความทรงจำในวัยเด็กนั้น หล่อนจำอะไรได้มากที่สุด ภาพแรกในสมองของรัมภ์รดาไม่ใช่บ้านตึกสไตล์ยุโรปที่หล่อนอาศัยอยู่ หากแต่เป็นบ้านหลังใหญ่ในเนื้อที่กว้างขวางที่อยู่สุดซอยเล็กๆ แห่งนี้ต่างหาก ที่สะดุดตาและความสนใจของเด็กหญิงวัย 9 ขวบ ผู้ซึ่งอยู่โรงเรียนประจำมาตั้งแต่จำความได้ รัมภ์รดาเลยไม่ใคร่สนใจบ้านทันสมัยแบบนั้นนัก เพราะโรงเรียนของหล่อนนั้นเป็นคอนแวนต์ที่มีตึกทรงฝรั่งให้เห็นจนชินชา ต่างกับบ้านเรือนไทยประยุกต์สมัยรัชกาลที่ 7 หลังนี้ ที่มีหน้าต่างและประตูเกือบรอบบ้าน แถมยังมีระเบียงแล่นยาวตลอดด้านหน้า เหนือขึ้นไปใต้หลังคาเป็นฉลุไม้ลายโปร่งละเอียดราวกับเยื่อกระดาษ เยื้องออกจากตัวบ้านไปนั้นมีสระน้ำขุดขนาดใหญ่ ปลูกบัวหลากสีไว้เต็มไปหมด ตรงริมสระนั้นมีศาลาทรงหกเหลี่ยมสร้างไว้หลังหนึ่ง แต่ที่ดึงดูดความสนใจของเด็กหญิงที่สุด คือชิงช้าห่วงยางที่ผูกอยู่ใต้ประดู่แดงต้นใหญ่ใกล้สระน้ำนั่นต่างหาก เป็นสิ่งที่ทำให้รัมภ์รดาติดใจจนต้องแวะมาเมียงมองทุกวัน หลังจากออกมา ‘สำรวจ’ บริเวณรอบๆ บ้านในช่วงปิดเทอมครั้งที่แล้ว และพอปิดเทอมคราวนี้ รัมภ์รดาก็ตั้งใจว่าจะลองไปนั่งชิงช้านั้นให้ได้ แล้ววันหนึ่งก็สบโอกาสเหมาะ เด็กหญิงสังเกตเห็นว่าโรงรถที่เคยมีรถจอดอยู่ 3 คันในบ้านนั้นว่างเปล่า คนสวนที่เคยเห็นทำงานง่วนอยู่ที่สนามก็ไม่อยู่ หนำซ้ำประตูหน้าต่างยังปิดสนิทหมดทุกบาน แสดงว่าคนในบ้านต้องออกไปทำธุระข้างนอกกันหมดแน่ๆ ด้วยความมั่นใจ รัมภ์รดาค่อยๆ มุดรั้วต้นไม้นั้นเข้าไปโดยไม่ใส่ใจว่าหัวหูจะถลอกปอกเปิกด้วยกิ่งหนามที่เกี่ยวตามหน้าตาเนื้อตัว เวลานั้นความอยากนั่งชิงช้ามีมากเสียจนลืมเจ็บตัว เมื่อหลุดออกจากแนวรั้วนั้นมาได้ ก็ตรงรี่เข้าไปยังชิงช้าที่หมายตาไว้ทันที ยังไม่ทันที่เด็กหญิงจะสอดตัวลงในห่วงยางนั้นเรียบร้อยดี สุนัขตัวหนึ่งก็พุ่งปราดมาจากที่ไหนไม่รู้ แต่เขี้ยวขาววับกับเสียงเห่ากรรโชกอย่างมุ่งร้ายของมันก็ทำให้รัมภ์รดาหดขาขึ้นมาเหยียบบนชิงช้าโดยอัตโนมัติ มือทั้งสองยึดเชือกที่ผูกโยงกับกิ่งประดู่แดงกิ่งใหญ่ไว้แน่น ดุจเป็นเชือกเส้นสุดท้ายที่หย่อนลงมาจากสวรรค์ ก็ไหนซิสเตอร์มาเรียเคยบอกว่าสุนัขที่เห่าจะไม่กัดไง รัมภ์รดาที่ยืนแกว่งไปมาบนชิงช้าในตอนนั้นคร่ำครวญอยู่ในใจ ยิ่งเมื่อก้มลงไปเห็นเขี้ยวคมๆ กับท่าทางกระเหี้ยนกระหือรือของเจ้าบางแก้วตัวนี้ ก็ยิ่งถอดใจว่าตัวเองคงไม่รอดแน่ เด็กหญิงหลับตาปี๋ ก่อนตัดสินใจทิ้งน้ำหนักตัวเหวี่ยงชิงช้าไปด้านหลังโดยแรง เอาน่ะ อย่างน้อยก็มั่นใจแน่ว่าสุนัขทุกตัวไม่ถูกกับน้ำ รัมภ์รดาลืมตาขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงสายลมที่เกิดจากแรงเหวี่ยงกลับมา ด้านหน้าของหล่อนคือผืนน้ำใสแจ๋วที่มีดอกบัวชูสล้าง เด็กหญิงตัดสินใจปล่อยมือ กระโจนลงสู่แผ่นน้ำนิ่งเรียบเหมือนกระจกตรงหน้า ตูม !! เสียงน้ำแตกกระจาย พร้อมๆ กับเสียงทุ้มทรงอำนาจตวาดก้อง “เฮ้ย! หยุดนะไอ้แต้ม อย่าคิดกระโดดตามลงไปงับแม่หนูนั่นเชียว!” ++++++++++++++ มีต่อค่ะ ----------> จากคุณ : วิวิธวินท์ - [ 1 มี.ค. 49 16:57:11 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ภาพเด็กหญิงเนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล แถมยังเปียกโชกมีน้ำหยดแหมะๆ จนนองพื้นที่ยืนอยู่ตรงหน้า สร้างความไม่พอใจให้สตรีสาววัยเฉียดสี่สิบที่มองอยู่ นี่ถ้าไม่ติดว่ามีบุคคลที่สามยืนอยู่ด้วย ศรีนวลคงจะฟาดก้นแม่หลานนอกไส้คนนี้ไปแล้ว ‘แม่ตัวดี’ ยืนก้มหน้านิ่งอย่างรู้ตัว และรู้อารมณ์ของผู้เป็นป้าสะใภ้เป็นอย่างดี จึงไม่พยายามทำอะไร นอกจากยืนรอรับการลงโทษอยู่เงียบๆ ส่วนบุรุษสูงวัยที่เป็นผู้พาหล่อนกลับมาส่งบ้านนั้น ยังไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่มาถึง “ต้องขอประทานโทษท่านผู้การเป็นอย่างยิ่งเลยนะคะ” ป้าสะใภ้ของหล่อนเมินหน้า หันไปกระพุ่มมือขอขมาจากชายชราผมสีดอกเลาผู้นั้นอย่างอ่อนหวาน “หลานสาวดิฉันมันไม่รู้จักความ ซนทะโมนเป็นลิงจนต้องส่งไปอยู่โรงเรียนประจำ ดิฉันเองก็จนใจไม่รู้จะสั่งสอนยังไงแล้ว อย่างว่า เด็กไม่มีพ่อมีแม่ก็อย่างนี้แหละค่ะ” คนที่ก้มหน้าอยู่เมื่อครู่ เงยหน้าขึ้นทันที นัยน์ตาที่มองผู้พูดนั้นวาววับ ริมฝีปากเม้มแน่นเป็นเส้นตรง จนคนถูกมองอยากจะซัดหน้าเล็กๆ ที่ทำตาวาวๆ นั้นให้สักฉาด แหม ดูมันทำตาเข้า ตัวแค่นี้แต่เหมือนพ่อมันไม่มีผิด! บุรุษที่นิ่งฟังมานานกระแอม ป้าสะใภ้ของหล่อนจึงฝากสายตาอาฆาตทิ้งท้าย ก่อนจะหันกลับไปเจรจากับ ‘ท่านผู้การ’ ต่อว่า “ท่านอย่าถือโกรธเด็กมันเลยนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะลงโทษเอง ไม่อย่างนั้นต่อไปจะกำเริบกับผู้หลักผู้ใหญ่” รัมภ์รดารู้ดีว่า ‘ผู้ใหญ่’ ที่พูดถึงนั้นไม่ใช่ใคร นอกจากป้าสะใภ้หล่อนเอง “อย่าถึงกับต้องเฆี่ยนต้องตีกันเลยคุณศรี” ท่านผู้การขัด “ผมแค่พาแกมาส่งบ้าน เพราะเห็นว่ายังขวัญเสียกลัวไอ้เจ้าแต้มมันอยู่ แถมยังตกน้ำตกท่าไปเสียอีก ไม่ได้คิดจะพามาให้คุณลงโทษอะไรแก ตัวนิดเดียว” ท้ายประโยคเขาพูดเสียงเบา “แหม ไม่ได้หรอกค่ะท่าน ยิ่งท่านใจดีมีเมตตาอย่างนี้ ยิ่งต้องย้ำเตือนให้หลาบจำ” แล้วหันมาสั่งหล่อนเสียงห้วนว่า “ยังไม่รีบกราบขอโทษท่านผู้การท่านอีกยายเพลิน เด็กคนนี้มันมือแข็ง ต้องให้สั่ง” รัมภ์รดายกมือไหว้ขอขมาบุรุษสูงวัยตรงหน้าอย่างเต็มใจ ไม่ใช่เพราะถูกสั่ง เด็กหญิงเห็นแววเมตตาฉายออกมาจากนัยน์ตาคู่นั้นชัดแจ้ง ยามที่เขารับไหว้จากหล่อน “ไม่เป็นไรหรอกหนู วันหลังถ้าอยากจะไปเล่นชิงช้าก็ไปอีกได้ แต่ต้องให้คนในบ้านพาเข้าไป ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวไอ้แต้มมันทำฤทธิ์อีก” ท่านผู้การบอกอย่างใจดี แต่ป้าสะใภ้หล่อนรีบขัดว่า “อุ๊ย ! คงไม่มีวันหน้าวันหลังแล้วล่ะค่า อีกหน่อยยายเพลินก็เปิดเทอมแล้ว คงไม่ได้ไปเที่ยวเล่นเกะกะให้ท่านรำคาญอีกแล้วล่ะค่ะ” ท่านผู้การพยักหน้า รัมภ์รดาอยากจะเถียงใจจะขาดว่า ไม่จริงเสียหน่อย อีกตั้งหลายวันกว่าโรงเรียนจะเปิดเทอม แต่ก็รู้ดีว่าหากขืนพูดออกไป เย็นนี้หล่อนคงโดนฟาดด้วยก้านมะยมจนขาลายแน่ เด็กหญิงจึงได้แต่มองตามแผ่นหลังของชายชราผู้ใจดีไปจนลับตา เอาน่า ครั้งนี้ไปเล่นไม่ได้ แต่ปิดเทอมคราวหน้าก็ยังมี รัมภ์รดาหมายมั่นในใจ แล้วก็เร่งให้ถึงวันเปิดเทอมไวๆ เพื่อที่จะได้ถึงเวลาปิดเทอมอีกครั้งหนึ่ง ++++++++++++ ปีนี้รัมภ์รดาสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว แขนขายืดยาวอย่างเห็นได้ชัด จนซิสเตอร์มาเรียทักว่าหล่อนสูงเกินวัย รัมภ์รดาเพิ่งอายุได้ 10 ขวบ แต่หล่อนสูงเท่าเพื่อนร่วมชั้นป.6 ที่ส่วนใหญ่มีอายุ 12 ปีแล้ว สาเหตุที่อายุน้อยกว่าเพื่อน เนื่องจากตอนป.1 รัมภ์รดาได้พาสชั้นขึ้นไปอยู่ป.3 ครูประจำชั้นของเด็กหญิงเป็นผู้ขออาจารย์ใหญ่ให้หล่อนข้ามชั้นโดยไม่ต้องเรียน ป.2 เพราะรัมภ์รดาหัวไวกว่าเด็กรุ่นเดียวกัน ผู้ปกครองหล่อนคือ ‘ลุงตรัส’ ก็เห็นดีด้วย มีเพียงป้าสะใภ้หล่อนที่บ่นว่าครูคิดไม่เข้าท่า แต่เมื่อโดนสามีแย้งว่า ไม่ดีหรือไงจะได้ประหยัดค่าเล่าเรียนไปตั้งปี ศรีนวลจึงหยุดบ่น แล้วเวลาปิดเทอมที่รัมภ์รดารอคอยก็มาถึง หลังจากช่วยป้าสะใภ้ทำงานบ้านเสร็จในตอนสายแล้ว รัมภ์รดาก็แอบย่องออกจากบ้าน วิ่งตรงแหนวไปยังท้ายซอยทันที บ้านทรงไทยหลังนั้นยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง รวมทั้งชิงช้าใต้ร่มประดู่แดงนั้นด้วย แต่สิ่งที่แตกต่างไปในคราวนี้ คือมีเด็กคนหนึ่งกำลังนั่งเล่นอยู่ที่นั่น “นี่เธอ เธอนั่นแหละ คุณตาผู้การอยู่ไหม” เสียงตะโกนแจ๋วๆ ทำให้เด็กชายร่างผอมบางที่กำลังนั่งเหม่ออยู่ถึงกับสะดุ้ง เมื่อหันไปมองทางต้นเสียง ก็เห็นใบหน้าไม่คุ้นตาของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งโผล่พ้นจากแนวรั้วพู่ระหง เธอคนนั้นไว้หางเปียยาวสองข้างเหมือนนางเอกละครเรื่องบ้านทรายทองที่บรรดาแม่บ้านของเขาชอบดู เสียแต่ว่าพจมานคนนี้ยังเด็กและมอมแมมอย่างร้ายกาจเชียวล่ะ “แนะ ถามแล้วทำไมไม่ตอบ เป็นใบ้เหรอ” เสียงเดิมสำทับอย่างวางอำนาจ เด็กชายอึ้งไปอย่างนึกไม่ถึง ว่าจู่ๆ จะมีเด็กหญิงแปลกหน้ามาทำทีท่าข่มขู่เขาเอาถึงในบ้าน  เอ้อ อันที่จริงแล้ว เธอก็ยังไม่ได้เข้ามาในบริเวณบ้าน แต่ท่าทางทะโมนอย่างนั้นคงหาทางเข้ามาได้ไม่ยากหรอก ตัวก็โตกว่าเขาเสียด้วยแฮะ ถึงจะยังผอมเก้งก้างอยู่บ้าง แต่คงผลักเขาล้มได้สบาย คิดได้ดังนั้น เด็กชายเจ้าของบ้านจึงตอบไปว่า “คุณตาไม่อยู่ ไปงานรียูเนียนกับเพื่อนของท่าน” ชิ เดาะพูดภาษาอังกฤษเสียด้วยแฮะ คนฟังนึกหมั่นไส้  และผิดหวังเมื่อรู้ว่าบุคคลที่ตั้งใจมาพบไม่อยู่บ้าน  เถอะ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็ได้ ว่าแต่เจ้าเปี๊ยกผิวขาวอ้อนแอ้นอย่างกับเด็กผู้หญิงนี่ใครกันนะ นัยน์ตาสีน้ำตาลจัดจ้องอย่างใคร่รู้ “แล้วนายเป็นใคร ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้า” ปากถามออกไปอย่างที่ใจคิด สรรพนามที่ใช้เรียกก็เปลี่ยนไปเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่เด็กผู้หญิงอย่างที่เข้าใจในทีแรก คนถูกถามได้แต่กระพริบตาปริบๆ แม้จะงงงันว่ามันเรื่องอะไร อยู่ๆ ใครที่ไหนก็ไม่รู้มาซักเอาๆ ทว่าเขาก็ตอบคำถามแต่โดยดี “เราอยู่บ้านหลังนี้ ” เขากลั้นใจถามกลับคืนว่า “แล้วเธอล่ะเป็นใคร” เจ้าของหางเปียคู่เชิดหน้า รู้สึกเหมือนถูกอีกฝ่ายหยาม ชะ มีสิทธิ์อะไรมาย้อนถามฉันยะ ฉันต่างหากที่ต้องเป็นคนซักคนเดียว แต่เอ๊ะ ตอนแรกเขาเรียกคุณตาผู้การว่าคุณตาเหมือนกันใช่ไหม ริมฝีปากที่เม้มแน่นค่อยคลายลง “นายมาอยู่บ้านคุณตาผู้การได้ยังไง” ถามใหม่อย่างระมัดระวัง “หมายถึงบ้านคุณตาของฉันน่ะเหรอ” อีกฝ่ายถามงงๆ “เราก็เป็นหลานท่านน่ะซี” ปากบางจึงกลับไปเม้มแน่นอย่างไม่พอใจอีกครั้งเมื่อได้ฟังคำตอบ เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้แน่ว่าโกรธเพราะรู้สึกเหมือนถูกฝ่ายตรงข้ามรวน หรือเพราะประโยคที่บอกเล่าว่าเขาเป็นหลานของชายชราเจ้าของบ้านหลังนี้ หลานแท้ๆ ตัวจริง แล้วอยู่ๆ ความรู้สึกประหลาดก็ประดังเข้ามาในใจและสมองน้อยๆ ของเด็กหญิง มันทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ และน้อยเนื้อต่ำใจ แต่ไม่รู้จะไประบายกับใครที่ไหนได้ คราวเคราะห์จึงตกอยู่กับเด็กชายผู้ที่ไม่ได้รู้เห็นต้นเหตุคลื่นอารมณ์ของคนตรงหน้าเลย “ขี้อวด! เขาไม่ได้ถามสักหน่อย มาบอกทำไม” เด็กหญิงร้อง ก่อนสะบัดหน้าหายไปจากแนวรั้ว ทิ้งให้เด็กชายนั่งนิ่งไม่รู้อีโหน่อีเหน่ว่าเพราะเหตุใด ทำไมเด็กหญิงผมเปีย เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่ที่เขามองว่าสวย จึงได้ทำท่าไม่พอใจคนที่เพิ่งเคยเจอหน้ากันครั้งแรกอย่างเขานัก เด็กชายผู้นั้นไม่รู้ตัวเลยว่า นับแต่วันนั้นเป็นต้นมา ดวงตาคู่งามนั้นจะประทับอยู่ในใจของเขาตลอดเวลา แม้กระทั่งผ่านไปหลายสิบปีก็ตาม ++++++++++++++ ต่อค่ะ ------------> จากคุณ : วิวิธวินท์ - [ 1 มี.ค. 49 17:03:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เอ้า! วิ่งโครมๆ มาแทบจะเหยียบหัวฉันอยู่แล้ว โรงเรียนแม่ชีฝรั่งเขาไม่เคยสอนแกหรือไงถึงกิริยาชั่วจริง” ศรีนวลแผดเสียงออกมาจากห้องนั่งเล่นที่กำลังเอนหลังอยู่ เมื่อได้ยินเสียงรัมภ์รดาวิ่งผ่านไปทางหลังครัว เห็นทีเย็นนี้จะต้องพูดกับคุณตรัสเรื่องนังเด็กคนนี้ให้เด็ดขาดเสียแล้ว ลูกหลานแท้ๆ ของหล่อนเองหรือก็ไม่ใช่ ทำไมต้องให้ได้ดิบได้ดีเกินหน้าด้วย สิ้นเปลืองเปล่าๆ นี่ถ้าหากหล่อนสามารถมีลูกกับสามีได้ คงไม่ต้องเอาลูกเขามาเลี้ยง เอาเมี่ยงเขามาอม ให้รกตารกใจแบบนี้ ศรีนวลแกล้งลืมความเป็นจริงที่ว่า ‘นังเด็กคนนี้’ คือหลานสาวแท้ๆ ลูกน้องชายของสามีหล่อนเอง นายธาดา น้องสามีที่หล่อนเกลียดขี้หน้าเล่นไข่ทิ้งเอาไว้ ตัวเองหนีหนี้หายไปไม่มาดูดำดูดีลูกนานเกือบเท่าอายุของรัมภ์รดาเอง ส่วนรัมภา มารดาของเด็กหญิงนั้นก็เสียชีวิตหลังจากให้กำเนิดลูกสาวได้ไม่นาน มิเท่ากับว่าหล่อนต้องมานั่งเลี้ยงลูกให้คนอื่นหรอกหรือนี่ เย็นนั้น เมื่อตรัสกลับมาถึงบ้านจึงพบภรรยานั่งรอเพื่อคุย ‘ธุระ’ อยู่อย่างจริงจัง เขารู้ว่าศรีนวลต้องการจะพูดเรื่องเดิมๆ ที่เถียงกันซ้ำซากอยู่ทุกวัน ก็เรื่องที่ต้องการให้หลานสาวเขาออกจากโรงเรียนประจำที่ค่าเทอมจำนวนนับหมื่นนั่นเอง “ก็แล้วจะให้ยายเพลินไปเรียนที่ไหน แถวบ้านเราก็มีแต่โรงเรียนราษฎร์พื้นๆ เท่านั้น” ตรัสแย้งด้วยเหตุผลเดิมเช่นกัน แต่คราวนี้ศรีนวลเตรียมตัวรออยู่แล้ว หากเขาจะแก้ตัวด้วยไม้นี้ “ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกค่ะ ฉันหาโรงเรียนไว้ให้หลานสาวคุณเรียบร้อยแล้ว” หล่อนกล่าวยิ้มๆ อย่างเป็นต่อ “ที่ไหน บอกไว้ก่อนนะว่ายายเพลินต้องเรียนที่ดีๆ เท่านั้น อย่างน้อยก็ต้องไม่ด้อยกว่าโรงเรียนเก่า” ผู้เป็นสามีไม่วางใจ ศรีนวลทำเสียงเบาๆ ในลำคอ เลี้ยงดูให้เป็นนางฟ้านางสวรรค์กันเข้าไป หล่อนนี่แหละจะเป็นคนกระชากให้ลงมาคลุกดิน! ศรีนวลคิดในใจอย่างหมายมาด พลางปั้นสีหน้าให้อ่อนหวานแต่วาจาเชือดเฉือนว่า “แหม แล้วถ้าเป็นโรงเรียนระดับหลานชายผู้การเขตต์เรียนอยู่นี่ คงไม่นับว่า ‘กระจอก’ ใช่ไหมคะ หรือว่าศักดิ์ศรีหลานสาวคุณมันมากเสียจนลดตัวลงมาเรียนร่วมด้วยไม่ได้” ตรัสขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบลักษณะพูดจายอกย้อนกันไปมาแบบนี้ จึงตัดบทว่า “ถ้าเป็นโรงเรียนที่ท่านผู้การเลือกส่งหลานชายไปเรียนก็แสดงว่าวางใจได้ แล้วแต่คุณจะจัดการแล้วกัน” แล้วเขาก็เลี่ยงไปอาบน้ำ ทิ้งให้ภรรยานั่งยิ้มอย่างสมมาดหมายเพียงลำพัง กว่าสามีจะรู้ว่า โรงเรียนใหม่ที่รัมภ์รดาจะไปเข้าเรียนนั้นเป็นเพียงโรงเรียนราษฎร์ชั้นกลาง ไม่ได้มีชื่อเสียงโด่งดังอะไร หล่อนก็คงจัดการเรื่องนี้สำเร็จเรียบร้อยแล้ว ยิ่งเด็กหญิงขึ้นชั้นมัธยมฯ แล้วด้วย จะย้ายโรงเรียนกลางคันก็คงลำบาก ตรัสคงคิดไม่ถึงว่าคนระดับนาวาเอกเขตต์ วงศ์ธเรศ อดีตผู้บังคับการเรือรบราชนาวีจะให้หลานชายเข้าเรียนในโรงเรียนธรรมดาใกล้บ้าน อย่างโรงเรียน ‘นันทศึกษาลัย’ แห่งนี้ หากแต่สิ่งหนึ่งที่ศรีนวลคาดไม่ถึงก็คือว่า หลานสาวนอกไส้ของหล่อนจะพอใจกับการย้ายโรงเรียนคราวนี้เป็นอย่างยิ่ง รัมภ์รดาเบื่อหน่ายโรงเรียนประจำอันเงียบเหงา และเต็มไปด้วยกฎระเบียบอันเข้มงวด การได้ย้ายโรงเรียนออกมาอยู่ที่บ้านก็เท่ากับว่า ได้เที่ยวเล่นเหมือนตอนปิดเทอมแทบทุกวัน แถมยังมีเพื่อนใหม่ๆ ทั้งชายหญิงให้เล่นสนุกได้ ไม่ใช่มีแต่แก๊งค์เพื่อนผู้หญิงอย่างเดียวเหมือนเดิม ไม่นานเด็กหญิงก็กลายเป็นหนึ่งใน ‘แก๊งค์หัวโจก’ อย่างรวดเร็ว แต่บรรดาอาจารย์ฝ่ายปกครองก็ไม่กล้าว่าอะไร เพราะความที่หล่อนเป็นเด็กเรียนดี นานๆ ทีถึงจะถูกลงโทษยกแก๊งค์เวลาทำวีรกรรมแผลงๆ ส่วนอาจารย์ท่านอื่นก็เอ็นดูหล่อน รัมภ์รดาเป็นเด็กกิจกรรม หล่อนทำหมดทั้งด้านกีฬาหรือวิชาการ ยกเว้นเรื่องสันทนาการที่เจ้าตัวมักจะคอยเลี่ยง แต่ก็ไม่วายถูกจับใส่ชุดไทยถือป้ายให้ป้าสะใภ้ค่อนขอดอยู่หลายครั้ง เป็นธรรมดาของหัวโจกที่ต้องมีลูกไล่ แถมลูกไล่ของเด็กหญิงก็ยังเป็นผู้ชายเสียด้วย และยังบังเอิญที่ลูกไล่ผู้โชคร้ายคนนี้มีบ้านอยู่ติดๆ กันกับบ้านหล่อน หลังจากกลับมาอยู่บ้าน รัมภ์รดาก็ไปมาหาสู่บ้านผู้การเขตต์ ที่หล่อนเรียกว่า ‘คุณตาผู้การ’ แทบทุกวันตั้งแต่เช้าจรดเย็น ตอนนี้เด็กหญิงเริ่มโตเป็นสาวจนเบื่อเล่นชิงช้าใต้ต้นประดู่แดงแล้ว แต่เปลี่ยนไปสิงสถิตอยู่ที่ห้องสมุดส่วนตัวของชายชราเจ้าของบ้านแทน แล้วรัมภ์รดาก็พบว่าห้องสมุดนี้มี ‘หนอน’ ตัวหนึ่งจับจองอยู่ก่อนแล้ว เป็นหนอนตัวเดียวกับที่หล่อนเคยเห็นนั่งอยู่หน้าชั้น (ขณะที่หล่อนเป็นเด็กหลังห้อง) และห้องสมุดของโรงเรียนเสมอ เจ้าหนอนลูกไล่ เอ๊ย ! เด็กผู้ชายคนนั้นมีชื่อจริงเสียเพราะ แต่รัมภ์รดาเรียกเขาว่า ‘เปี๊ยก’ เพราะเด็กชายตัวสูงแค่รักแร้หล่อนเท่านั้น พลอยให้เพื่อนๆ คนอื่นเรียกตามไปด้วย นานวันเข้า คนถูกเรียกก็แทบจะลืมชื่อของตัวเองไปจริงๆ เปี๊ยกคอยเดินตามแก๊งค์ของหล่อนตอนพักกลางวันเสมอ แต่ไม่ค่อยมีใครเล่นด้วยเพราะเขาตัวเล็ก และดู ‘แหย’ จนเกินไป รัมภ์รดายังจำได้ว่า วันวาเลนไทน์ตอน ม.1 เปี๊ยกเอาช็อกโกแลตกล่องใหญ่ท่าทางราคาแพง กับดอกกุหลาบสีขาวมาให้หล่อน ครั้นพอรัมภ์รดาจ้องหน้าถามเสียงโหดๆ ว่า เอามาให้ใคร ใครให้เอามา เท่านั้น เปี๊ยกก็ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ต้องคาดคั้นอยู่นานกว่าจะยอมบอกว่ามีคนฝากมาให้หล่อน รัมภ์รดาสงสารเลยรับไว้แต่ช็อกโกแลตมาแบ่งกันกินกับเพื่อนๆ ส่วนดอกกุหลาบหล่อนเอาไปปักแจกันโต๊ะครู พอขึ้น ม.2 หลังมรณะกรรมของผู้การเขตต์ เปี๊ยกก็ย้ายโรงเรียน รัมภ์รดาได้ข่าวว่าเขาไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่จะประเทศไหนแน่ก็จำไม่ได้  รู้แต่ว่าไปอยู่กับมารดาที่แต่งงานใหม่กับชายชาวต่างชาติ จากนั้น เด็กชายผู้เป็นลูกไล่ในวัยเด็กของหล่อนก็แทบจะเลือนหายไปจากความทรงจำของหญิงสาวไปอย่างสิ้นเชิง จนกระทั่งในคืนนี้ รัมภ์รดาไม่รู้ตัวเลยว่า ไม่ใกล้ไม่ไกลในเวลาเดียวกันนั้น ชายหนุ่มอีกคนก็นอนไม่หลับเช่นกัน ร่างสูงนั้นยืนอยู่ในเงาสลัวของระเบียงบ้าน กลิ่นหอมเย็นของดอกแก้วที่ขึ้นอยู่เป็นพุ่ม โชยระรื่นมาตามสายลมเย็นยามรุ่งอรุณ ตรงข้ามกับความรู้สึกอบอุ่นที่ค่อยๆ แผ่ซ่านไปทั้งตัว เขามองแสงสีเงินสีทองค่อยๆ จับขอบฟ้าตรงหน้าทีละน้อย ก่อนที่พระอาทิตย์จะอวดโฉมให้เห็นในเช้าวันใหม่ เหมือนกับเมฆหมอกในหัวใจของเขาที่ก่อตัวทึบมานับสิบปีกำลังค่อยๆ สลายไป นับตั้งแต่นาทีแรกที่มองเห็นรถโฟล์คสีเขียวคันหนึ่งจอดอยู่ในซอยไม่ไกลจากบ้านของเขาโดยบังเอิญ ชายหนุ่มส่งยิ้มไปกับสายลมถึงหญิงสาวที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังมีผู้จับตามองในรถคันนั้น รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่น และเจือด้วยความมุ่งมั่น ทะนงตัวอย่างที่ไม่เคยปรากฏในท่าทางของคนเดียวกันนี้เมื่อสิบกว่าปีก่อน แต่มันเป็นลักษณะที่เพื่อนฝูงใกล้ชิดและพนักงานนับร้อยของบริษัท ‘วิเวียน เท็กซ์ไทล์’ ต่างคุ้นเคยดี ลักษณะของนักบริหารผู้ที่คุ้นเคยกับการออกคำสั่งมากกว่าถูกสั่ง ความอ่อนโยนที่แฝงด้วยความเฉียบขาดอยู่ในที ยามที่เขาต้องเจรจาติดต่อกับลูกค้าโดยมีผลประโยชน์จำนวนนับสิบนับร้อยล้านเป็นเดิมพัน แต่เจ้าของรถโฟล์คคันนั้นคงไม่มีทางรู้หรอกว่า เหตุการณ์ที่ผ่านมาในคืนนี้ เขาต้องรวบรวมความกล้ามากเพียงใด ก่อนที่จะเดินเข้าไปขอหญิงสาวเต้นรำ แม้ว่าที่ผ่านมาเขาจะเคยเต้นรำกับผู้หญิงที่สวยหยาดเยิ้มกว่านี้มานักต่อนัก แต่ไม่มีใครเลยที่จะทำให้ชายหนุ่มเกร็งและรู้สึกประหม่าเหมือนยามที่ได้สัมผัสมืออ่อนนุ่มของหญิงสาวผิวสีน้ำตาลผ่องในชุดสีแชมเปญ และใกล้ชิดจนกระทั่งได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของแชมพูจากเรือนผมของหล่อน ขณะที่เขาพาคู่เต้นสาวในวงแขนเคลื่อนไหวไปบนฟลอร์ตามจังหวะเสียงดนตรี ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจ ขณะมองตามท้ายรถโฟล์คคันนั้นไปจนลับตา วันนี้ผมจะปล่อยคุณไปก่อนแล้วกันเพลิน แต่นับตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ผมจะไม่วันถอยหลังจากคุณไปอีกเป็นอันขาด ++++++++++++++++++ มีต่อค่ะ ---------> จากคุณ : วิวิธวินท์ - [ 1 มี.ค. 49 17:06:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ 9 รถกระบะกลางเก่ากลางใหม่คันหนึ่งควบตะบึงเข้ามาจอดบนถนนโรยกรวดจนฝุ่นฟุ้ง ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงบลูยีนส์สีซีดก้าวลงมาจากที่นั่งด้านคนขับ ก่อนจะอ้อมไปยกกระถางและกล้าไม้ที่บรรทุกมาจนแน่นกระบะท้ายด้วยท่าทางทะมัดทะแมง “โอ้โห! วันนี้คุณหนูได้ต้นอะไรมาเยอะแยะครับนี่ มีแต่พันธุ์ไม้หน้าตาแปลกๆ ทั้งนั้น” ชายชรารูปร่างผอมเกร็งร้องทัก วางสายยางที่กำลังรดน้ำต้นไม้ในมือลง ปรี่เข้าไปช่วยชายหนุ่มร่างสูงยกกระถางต้นไม้ลงมาจากหลังรถ “นอกจากเจ้าต้นที่หน้าตาเหมือนไมยราบในกระถางใหญ่นี้ ที่เหลือก็เป็นต้นไม้ไทยๆ เรานี่แหละลุงพุด” ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่า ‘คุณหนู’ หันไปบอกคนสวนเก่าแก่ “เพียงแต่บางต้นค่อนข้างหายากแล้วเท่านั้นเอง คนสมัยนี้เลยไม่ค่อยรู้จัก แต่ระดับลุงพุดนี่คงไม่ต้องเห็น แค่ได้กลิ่นก็รู้แล้วล่ะมั้ง” ชายชรารับคำกระเซ้านั้นด้วยใบหน้าชื่น ลุงพุดอายุเกือบ 70 แล้ว แกไม่มีลูกมีหลาน การที่ทายาทเพียงคนเดียวของเจ้าบ้านผู้ล่วงลับ ให้ความสนิทสนมใกล้ชิด ปฏิบัติต่อแกเหมือนเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง ไม่ใช่ในฐานะนายจ้างกับลูกจ้าง จึงทำให้หัวใจของคนสวนชราชุ่มชื่นเหมือนต้นไม้ได้น้ำ “นี่มันต้นพะยอมนี่ครับ คุณหนูจะลงในสวนตรงไหนดี เดี๋ยวผมจะได้ไปเตรียมขุดดินไว้ให้” ชายชราอาสาขมีขมัน หากแต่ชายหนุ่มกลับโบกมือ “ยังก่อนลุง พวกนี้ต้องรอให้รากแข็งแรงกว่านี้เสียก่อน เจ้าของสวนเขาพึ่งเพาะลงดินได้ไม่กี่วัน ลุงพุดยกไปไว้ที่เรือนเพาะชำก็แล้วกัน เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง” ชายหนุ่มว่า ก่อนจะหอบกระถางใบใหญ่ลงจากกระบะเป็นอย่างสุดท้าย เดินแยกจากคนสวนชราตัดสนามหญ้าไปทางศาลาริมน้ำ ที่ริมสระน้ำแห่งนั้น ศาลาทรงหกเหลี่ยมสีขาวได้รับการซ่อมแซมจนคงสภาพดีเหมือนเมื่อสิบกว่าปีก่อน ใกล้กันนั้นประดู่แดงต้นใหญ่กับทองหลางด่างกำลังแข่งกันออกดอกสีแดงเพลิงสะพรั่งตัดกับท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มของฤดูหนาว ฟากตรงข้ามกับศาลานั้นมีเรือนกระจกเพดานสูงโปร่งซึ่งยังมีร่องรอยว่าเพิ่งก่อสร้างเสร็จใหม่ๆ แสงแดดยามบ่ายส่องกระทบบานกระจกสะท้อนประกายเจิดจ้าจนดูเหมือนมีรัศมีเรืองรองอยู่รอบๆ เรือนกระจกสีขาวนั้น อังศุธรค่อยๆ วางกระถางใบใหญ่ลงใกล้ๆ กับโคนต้นประดู่แดงอย่างทะนุถนอม นัยน์ตาสีดำสนิทเหมือนนิลน้ำดีจับอยู่ที่พรรณไม้ในกระถางราวกับกำลังมองดูสมบัติล้ำค่า มิโมซ่า ต้นขนาดกลางหยั่งรากอยู่ในกระถางใบใหญ่ เขาตั้งใจจะปลูกในเรือนกระจกที่ได้รับการควบคุมอุณหภูมิเป็นอย่างดี คงต้องใช้เวลาอีกนับปีกว่ามันจะโตเต็มที่ และออกดอกให้ได้ชื่นชม แต่ทว่าเขารอได้ คนปลูกต้นไม้นอกจากมือเย็นแล้ว ใจต้องเย็นไม่แพ้กัน อังศุธรรู้ดีว่า ผลที่ได้รับนั้นคุ้มค่าสมกับการรอคอยทีเดียว ลมแล้งพัดพาไอร้อนและอากาศแห้งในเดือนกุมภาพันธ์มากระทบผิวกาย อีกไม่นานหน้าร้อนก็จะมาเยือน ถึงแม้เมืองไทยจะอากาศร้อนตลอดทั้งปีแม้กระทั่งในฤดูหนาวก็ตาม แต่ชายหนุ่มก็พอใจที่ได้เห็นต้นไม้ ใบไม้พากันออกดอกเปลี่ยนสีต้อนรับฤดูกาลใหม่กันอย่างคึกคัก พอย่างเข้ามีนาคม ประดู่แดงคงจะทิ้งดอกสีเพลิงร่วงลงสู่พื้นดิน ในขณะที่ราชพฤกษ์ต้นใหญ่ที่อยู่ริมรั้วก็จะออกดอกสีเหลืองสดระย้าไปทั้งต้นแทนที่ เปลี่ยนสีสันและบรรยากาศรอบๆ บ้านเหมือนกับอาภรณ์หลากสีของหญิงสาว ป่านนี้ในดินแดนที่เขาจากมาคงยังเต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน ลำธารและแม่น้ำที่กลายเป็นน้ำแข็งคงจะยังไม่ละลาย เขาไม่ชอบหน้าหนาวที่นั่น มันหนาวเย็นทารุณเกินไป ที่สำคัญ หัวใจของเขาอยู่ที่นี่ และอยู่มาตลอดเพียงแต่เขาเพิ่งมั่นใจเมื่อไม่นานมานี้เอง อังศุธรถือโอกาสที่เดินทางมาทำธุรกิจที่ประเทศไทยลาพักงานชั่วคราว เวลา 3 เดือนคงไม่มากเกินไปสำหรับตำแหน่งซีอีโอของบริษัทที่เขาสร้างมาเองกับมือ ตั้งแต่วันแรกที่ตัดสินใจเปิดบริษัท อังศุธรก็หายใจเข้าออกเป็นงาน เขาไม่แม้แต่อนุญาตให้ตัวเองป่วย ยามที่ร่างกายของเขาส่งสัญญาณเตือนประท้วงว่าเขาใช้มันหนักเกินไป แต่เมื่อถึงวันที่บริษัทแข็งแรงพออยู่ได้ด้วยขาของตัวเอง อังศุธรก็วางมือจากความรับผิดชอบทุกอย่าง ให้หุ้นส่วนทางธุรกิจช่วยดูแลชั่วคราวแทน เขาตัดสินใจไม่ผิดเลยที่เลือกมาพักผ่อนที่เมืองไทย แทนที่จะเดินทางไปเล่นสกีที่ยุโรป หรือเปลี่ยนบรรยากาศไปเดินเล่นตามชายหาดของอเมริกาใต้ตามที่เพื่อนฝูงชักชวน ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีเวลาว่างมานั่งปลูกต้นไม้เป็นชาวสวนในบ้านเก่าของมารดา บ้านที่ผู้การเขตต์ วงศ์ธเรศ ผู้เป็นตาทิ้งไว้ให้เขาซึ่งเป็นหลานชายคนเดียว อังศุธรอาจจะใช้ชีวิตอยู่ในบ้านสวนไปเรื่อยๆ จนหมดวันลาพักร้อน หากวันหนึ่งเขาไม่ได้ทราบข่าวงานคืนสู่เหย้าของโรงเรียนมัธยมเก่าโดยบังเอิญจากข่าวกรอบเล็กๆ ทางหน้าหนังสือพิมพ์ อังศุธรตัดสินใจไปงานคืนนั้น เพราะหนึ่ง เขาว่าง และสอง อยากจะไปพบเจอ ‘เพื่อนเก่า’ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้คาดหวังว่าคนที่เขาอยากเจอจะมางานนี้แน่หรือเปล่า ก็หล่อนออกจะเป็นคนมีชื่อเสียงขนาดนั้น เวลาทุกนาทีน่าจะเป็นเงินเป็นทองสำหรับนางแบบสาวชื่อดัง แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องประหลาดใจ เมื่อเห็นว่ารัมภ์รดามาในงานนี้ด้วย เขาจำหล่อนได้ตั้งแต่แรกเห็น แต่รัมภ์รดาเสียอีกที่เป็นฝ่ายจำเขาไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะเขาไม่เหลือมาดเด็กหนุ่มตัวเล็ก ท่าทาง ‘หงอ’ อยู่เลยล่ะมัง เมื่อนึกถึงสีหน้าตอนที่รู้ว่าเขาเป็นใครของหญิงสาว รอยยิ้มก็ระบายเต็มใบหน้าของอังศุธร “ยืนยิ้มอะไรอยู่คนเดียวคะคุณหนู” เสียงทักขึ้นข้างๆ ทำให้ชายหนุ่มหันไปมอง ก็เห็นสตรีร่างท้วม ผมสีดอกเลา นุ่งผ้าถุงสีเปลือกมังคุดกับเสื้อคอบัวสีอ่อน กำลังยืนมองอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มละไม ในมือของนางถือขันใบใหญ่มีดอกไม้อยู่เต็ม “เก็บดอกไม้ไปกรองมาลัยหรือจ๊ะป้านุ้ย” น่าแปลกที่เขาทอดเสียงจ๊ะจ๋าได้อย่างไม่ขัดหูอย่างที่ผู้ชายส่วนใหญ่มักเป็น อังศุธรพูดกับอดีตพี่เลี้ยงและแม่บ้านอย่างนี้มาตั้งแต่เป็นเด็กชาย เขาสุภาพอ่อนโยนกับผู้หญิงทุกคนเสมอ ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะสูงหรือต่ำกว่าก็ตาม “ไม่ใช่ค่ะ เก็บเอาไปทำข้าวแช่ให้คุณหนูรับเย็นนี้ต่างหาก” อังศุธรเลิกคิ้ว “ดอกอะไรครับ” ว่าพลางขยับเข้ามาชะโงกมองดอกไม้ในขันอย่างสนใจ “ดอกชมนาดค่ะ ต้นที่อยู่ตรงซุ้มใกล้ห้องนอนคุณหนูไงคะ ปีนี้ออกดอกดกเหลือเกิน ป้าเลยว่าจะเอาไปอบน้ำข้าวแช่ จำได้ว่าตอนเด็กๆ คุณหนูเคยชอบ บอกว่าหอมเหมือนใบเตย ที่เหลือก็เอาไปทำพวกเครื่องหอม ลอยน้ำแป้งร่ำเก็บไว้ใช้ตอนหน้าร้อน คุณหนูมาจากเมืองหนาวใหม่ๆ คงยังไม่ชิน เดี๋ยวจะไม่สบายเอา” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง แย่งขันดอกชมนาดจากมือเหี่ยวย่นของป้านุ้ยมาถือไว้เอง ขณะเดินเคียงอดีตพี่เลี้ยงกลับไปทางตัวบ้านช้าๆ “ลงว่าเป็นฝีมือป้านุ้ยแล้วล่ะก็ ทั้งของกินของใช้เป็นสูตรต้นตำรับทั้งนั้น สงสัยผมต้องรีบไปจดลิขสิทธิ์กันคู่แข่งซะแล้ว”   ป้านุ้ยมอง ‘คุณหนู’ ของนาง ที่บัดนี้เติบโตเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีสูงสง่าไม่แพ้ผู้การเขตต์ผู้ล่วงลับ ด้วยความชื่นชมแกมตื้นตันใจ แม้นางจะมีโอกาสเลี้ยงดูอังศุธรเพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆ แต่ก็รู้สึกรักและเอ็นดูชายหนุ่มเหลือเกิน ยิ่งดูก็ยิ่งมีเค้าเหมือนคุณมะลุลีตอนสาวๆ พี่เลี้ยงเก่าแก่คิดพลางลอบถอนใจ โบราณว่าเด็กผู้ชายหน้าเหมือนแม่มักจะอาภัพ เห็นจะจริง ก็คุณพุดน้ำบุศย์ มารดาของชายหนุ่มก็ถอดแบบคุณมะลุลีเมื่อตอนสาวๆ มาทุกกระเบียด อาจจะเว้นเพียงแค่นิสัยใจคอเท่านั้นกระมังที่ต่างกันสุดขั้ว คุณมะลุลีเป็นสตรีสาวงามสง่า เยือกเย็น และใจคอหนักแน่นสมเป็นภริยานายทหาร หากแต่บุตรสาวนั้นดูเหมือนจะไม่ได้รับถ่ายทอดลักษณะดังกล่าวมาจากมารดาเลย ตรงข้าม คุณพุดน้ำบุศย์เป็นคนไม่ชอบทำอะไรเชื่องช้า จนกลายเป็นใจร้อน ก็ดูอย่างตอนที่เธอตัดสินใจแต่งงานกับบิดาของอังศุธรอย่างไรเล่า ฟังใครเสียที่ไหน แม้ผู้การเขตต์จะไม่ถึงกับรังเกียจเขยหนุ่มต่างชาติจนออกนอกหน้า แต่ทว่าคนที่กลับต่อต้านเรื่องนี้มากที่สุดกลับเป็นคุณมะลุลีที่เคยใจเย็นอยู่เสมอ ในเมื่อลูกสาวใจเร็วด่วนแต่งงานกับหนุ่มต่างชาติทั้งที่ยังเรียนหนังสือไม่จบ เธอเองก็ใจแข็งพอที่จะไม่ รับรู้ใดๆ ทั้งสิ้น ด้วยการตัดขาดเรื่องราวในชีวิตของบุตรสาวเพียงคนเดียวจนกระทั่งตายจากกัน “ถ้าท่านผู้การยังอยู่คงปลื้มใจที่คุณหนูกลับมาพักที่นี่ ถึงคุณหนูจะอยู่ไกลแต่ก็ส่งเงินมาให้ป้าคอยดูแลรักษาบ้านเอาไว้เป็นประจำ คุณตาคุณหนูท่านรักบ้านหลังนี้มากนะคะ ท่านปลูกไว้เป็นเรือนหอกับคุณนาย เสียดายที่ท่านไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าหลานยาย ก็มาด่วนจากไปเสียก่อน” นางว่าพลางทอดถอนใจ ก่อนรีบออกตัวเมื่อนึกขึ้นได้ “แหม คนแก่อย่างป้าก็แบบนี้แหละค่ะ เผลอไม่ได้ชอบพูดถึงความหลังอยู่เรื่อย รอเดี๋ยวนะคะจะรีบให้เด็กตั้งโต๊ะของว่าง  ถ้าคุณหนูหิวมาก จะรับเป็นข้าวตังหน้าตั้ง หรือเงาะลอยแก้วไปพลางๆ ก่อนดีไหมคะ ป้าจะให้เด็กยกมาให้” “ไม่ดีกว่าครับ” ชายหนุ่มปฏิเสธพลางหัวเราะ “ขืนกินเข้าไปหมดนั่น มีหวังกับข้าวอร่อยๆ ฝีมือป้าเย็นนี้ต้องเป็นม่ายขันหมากแน่” แม่บ้านสูงวัยยิ้มขันคำเปรียบเปรยของคนไกลบ้าน ก่อนจะขอตัวไปเตรียมอาหารเย็น ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนมองบ้านเรือนไทยประยุกต์เพียงลำพัง แสงตะวันยามเย็นฉาบไล้ตัวบ้านให้ความรู้สึกหม่นเหงาอย่างประหลาด คงเป็นเพราะอุปาทานหลังจากได้ฟังเรื่องเรือนหอของตาและยายของเขาเมื่อครู่ล่ะมัง อังศุธรนึกในใจ แล้วอยู่ๆ ใบหน้าของเด็กผู้หญิงผมเปียข้างบ้านก็ปรากฏขึ้น ก่อนจะซ้อนทับด้วยใบหน้าคมหวานและดวงตาสีน้ำตาลคู่งามที่เขาประทับใจตั้งแต่แรกเห็น นี่ถ้าตอนนี้มีหล่อนอยู่ด้วย บ้านหลังนี้ก็คงไม่เงียบ ดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกก็คงไม่ทำให้รู้สึกเหงาจับใจอย่างที่กำลังเป็นอยู่ในตอนนี้ รัมภ์รดาคงจะนำพาเสียงหัวเราะและชีวิตชีวามาสู่เรือนไม้หลังนี้ แต่ทว่าในตอนนี้เขายังมองไม่เห็นหนทางใดเลยที่จะได้บอกความในใจกับหญิงสาว โดยไม่ทำให้หล่อนคิดว่าเขาเป็นเหมือนผู้ชายคนอื่นๆ ที่หลงใหลในรูปร่างหน้าตาและชื่อเสียงของนางแบบสาวเท่านั้น ++++++++++++ ต่อค่ะ ---------> จากคุณ : วิวิธวินท์ - [ 1 มี.ค. 49 17:09:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รัมภ์รดาเดินออกจากอาคารสูงใจกลางเมือง อันเป็นที่ตั้งของออฟฟิศไอด้า โมเดลส์ ด้วยความรู้สึกแปลกๆ ใจหนึ่งนั้นยินดีที่ได้เซ็นสัญญาเป็นนางแบบภายใต้สังกัดเอเจนซี่โมเดลลิ่งระดับอินเตอร์ แต่ก็รู้สึกว่าอิสระภาพของตัวเองหมดลง นับตั้งแต่วินาทีที่จรดปากกาเซ็นสัญญาฉบับนั้น เจือรักในฐานะตัวแทนด้านกฎหมายของนางแบบสาว ยิ้มปลาบปลื้มอย่างกับได้เป็นนางแบบเสียเอง วันนี้ชายหนุ่มมาในมาด ‘ที่ปรึกษา’ จึงสวมสูทอาร์มานี่สีขรึม ดูทรงภูมิน่าเชื่อถืออย่างที่เจ้าตัวอยากให้เป็นสมใจ แต่ทันทีที่พ้นจากห้องประชุมบนชั้นที่ 19 มาได้ เขาก็รีบสลัดเสื้อนอกและเน็กไทสีกรมท่าออก เผยให้เห็นเชิ้ตตัวในที่สีขาวเฉพาะปกและสาบเสื้อ ส่วนแขนและด้านหลังตัวเสื้อนั้นพิมพ์ลายสีสดใสพร้อย พร้อมที่จะตรงดิ่งไปแฮงก์เอาท์ที่ร้านสุดฮิปได้ทันที “ไปฉลองที่ไหนกันดี ” ทนายหนุ่มเอ่ยถาม หลังจากรับกุญแจรถที่เพื่อนสาวยื่นให้ “แล้วแต่เจ้ามือสิ” หญิงสาวที่นั่งข้างคนขับแกล้งเย้า “ฉันก็ได้แค่งาน แต่บางคนน่ะโชคดี ลักกี้อินเลิฟอีกต่างหาก” คนลักกี้อินเลิฟยิ้มรับหน้าชื่น ไม่ปฏิเสธ ก่อนจะหักพวงมาลัยรถเข้าไปในซอยที่อยู่ถัดไปข้างหน้า พลางหันมาบอกรัมภ์รดาที่กำลังมองอย่างสงสัยว่า “งั้นฉันเลือกร้านเอง อยากกินซูชิมาหลายวันแล้ว ร้านนี้เพิ่งเปิดใหม่ บรรยากาศไฮโซไฉไลสุดๆ” ร้านอาหารที่เจือรักเลือกนั้น ตั้งอยู่ในอาคารที่เป็นศูนย์รวมของภัตตาคาร ร้านค้า และซูเปอร์มาเก็ตที่วางจำหน่ายสินค้าญี่ปุ่นแทบทุกชนิดในเมืองไทย ตัวร้านตกแต่งอย่างร่วมสมัย ดูแทบไม่ออกว่าเป็นร้านอาหารญี่ปุ่น หากไม่สังเกตป้ายชื่อหน้าร้านและเมนูอาหาร รัมภ์รดาคงนึกว่าตัวเองอยู่ในภัตตาคารฟิวชั่นสุดเก๋ของมหานครนิวยอร์ก หนุ่มสาวทั้งสองสั่งอาหารมาหลายอย่าง จากเดิมว่าตั้งใจจะลองสั่งมาแลกกันชิมอย่างละนิดละหน่อย เจือรักสั่งซูชิมาอย่างที่พูด ส่วนรัมภ์รดานึกอยากลองข้าวหน้าเนื้อ ที่เสิร์ฟพร้อมกับซุปเต้าเจี้ยวร้อนๆ แนมกับสลัดผักจานเล็ก แต่แล้วก็อดใจสั่งอย่างอื่นมาอีกไม่ไหว โดยมีเจือรักคอยเสริมว่านั่นก็น่ากิน นี่ก็น่าลองเป็นระยะ กว่าจะรู้ตัว ทั้งคู่ก็นั่งมองอาหารที่เรียงรายอยู่เต็มโต๊ะพลางเหลียวมองหน้ากันไปมา แล้วสุดท้ายก็หลุดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน ก่อนเจือรักจะเปรยเบาๆ โดยไม่ได้ตั้งใจว่า “เฮ้อ! นี่ถ้ายายมดยักษ์มาด้วยคงไม่ต้องห่วง เดี๋ยวแม่กวาดเรียบ” รัมภ์รดามองเพื่อนหนุ่มคู่กัดตลอดกาลของดนยายิ้มๆ เวลาอยู่ด้วยกันก็จิกกัดกันอยู่เรื่อย แต่พอขาดคนใดคนหนึ่งไปก็อดคิดถึงกันไม่ได้ ทั้งสองกินกันไปคุยกันไปอย่างเพลิดเพลิน จึงไม่ทันใส่ใจกับนักธุรกิจกลุ่มใหญ่ที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้าน หนึ่งในนั้นหยุดชะงักไปเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งรับประทานอาหารกับเพื่อนชายท่าทางสนิทสนม แววไม่พอใจจุดวาบในดวงตาเรียวยาวสีนิล แม้แต่ตอนที่เขานั่งรับประทานอาหารอยู่ ก็ยังอดชำเลืองมาทางโต๊ะของทั้งคู่บ่อยๆ ไม่ได้ เจือรักเป็นคนแรกที่สังเกตเห็น เขากระซิบกระซาบเป็นโค้ตลับกับเพื่อนสาวว่า “อย่ากระโตกกระตากไปนะยายเพลิน มีหนุ่มหล่อที่ 12 นาฬิกากำลังจ้องมาทางนี้ใหญ่เลย” รัมภ์รดาเหลือบตามองไปในทิศทางเดียวกับที่เพื่อนบอก แต่เมื่อเห็นหน้า ‘หนุ่มหล่อเที่ยงวัน’ คนที่ว่า นางแบบสาวก็รู้สึกใจแกว่งวูบ รีบกลืนข้าวปั้นที่กำลังเคี้ยวอยู่ลงคอดังเอื๊อก เจือรักมองอาการเพื่อนสาวอย่างสงสัย ก่อนจะรีบส่งแก้วน้ำให้ “เป็นอะไรของแก ทำหน้าอย่างกับเห็นเจ้าหนี้” นางแบบสาวยกมือตบอกปุๆ พลางส่ายหน้า เจือรักจึงหันไปทางชายหนุ่มคนนั้นอีกที ซึ่งอีกฝ่ายก็ประสานสายตาตอบตรงๆ ไม่หลบเช่นกัน “ใครน่ะ แกรู้จักรึเปล่า ดูสายตาที่เขามองฉันเข้าสิ ดุอย่างกับเสือ ต๊าย! เขากำลังเดินตรงมาทางนี้ซะด้วย ทำไงดีล่ะเพลิน ฉันชกต่อยไม่เป็นนะเว้ย!” เสียงโวยวายของเจือรักประโยคหลัง ยิ่งทำให้นางแบบสาว ‘ประสาท’ ขึ้นไปอีก ร่างสูงในชุดสูทสากลผึ่งผายเดินมาหยุดที่โต๊ะทั้งคู่ รัมภ์รดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ตัดสินใจว่าใครเริ่มก่อนได้เปรียบ หญิงสาวจึงปั้นยิ้มพร้อมทำท่าประหลาดใจ “สวัสดีค่ะ มาทานอาหารที่นี่เหมือนกันเหรอคะ” พูดออกไปแล้วก็นึกอยากเขกหัวตัวเองเป็นกำลัง ก็เห็นๆ อยู่ว่าเขานั่งกินอาหารอยู่เมื่อกี้นี้เอง แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทัน เขาจึง ‘รับมุข’ หล่อนด้วยการตอบว่า “ครับ บังเอิญจริงๆ นี่ถ้าเพื่อนคุณไม่เห็นผมเข้าก่อน ผมก็คงไม่กล้าเข้ามาขัดจังหวะทานอาหารของพวกคุณแน่” เขาพูดกับรัมภ์รดา แต่ตาจับอยู่ที่เพื่อนหนุ่มของหล่อนเขม็ง นางแบบสาวจึงจำต้องแนะนำ “นี่เจือรักค่ะ เพื่อนสนิทของฉัน ส่วนนี่คุณเปี๊ยก เอ๊ย! ง่า ” ตายแล้ว! ชื่อจริงเขาชื่อว่าอะไรหว่า หล่อนเองก็เคยเรียกแต่เปี๊ยกๆ จนติดปากเสียด้วย “ผมอังศุธร ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เขาจับไม้จับมือกับเจือรัก โดยแกล้งทำเป็นไม่เห็นอาการสะดุดของนางแบบสาว คนมองเลยได้แต่แอบโล่งอก อ้อ! ที่แท้เขาชื่อ ‘อังศุธร’ นี่เอง ฟังดูดีกว่าชื่อเปี๊ยกที่หล่อนเคยตั้งให้เป็นไหนๆ รัมภ์รดาคิดก่อนสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ คนรูปงามนามเพราะก็หันดวงตาคมกริบมาทางหล่อน “ขอโทษด้วยสำหรับคืนก่อน พอดีผมมีธุระ ถ้าหากเย็นนี้คุณไม่มีธุระหรือมีนัดกับใครแล้ว” เขาตวัดตามองเจือรักแวบหนึ่ง “ผมขอเลี้ยงข้าวเพื่อนเก่าสักมื้อได้ไหม” ชายหนุ่มรุกเร็วจนหล่อนตั้งตัวไม่ติด รัมภ์รดาพยายามส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากเจือรัก แต่ฝ่ายนั้นก็กระไรเลย เอาแต่นั่งนิ่ง กันตัวเองเป็นคนนอกโดยปริยาย คงจะกลัวฤทธิ์หมัดจากฝ่ายตรงข้ามอย่างที่พูด หญิงสาวเลยได้แต่อ้อมแอ้มตอบว่า “จริงๆ แล้วก็ไม่มีธุระอะไรต่อหรอกค่ะ แต่ว่า มื้อกลางวันหนักขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะยังทานอะไรลงอีกหรือเปล่า” นางแบบสาวบอกอุบอิบ คนฟังชำเลืองมองอาหารบนโต๊ะแวบหนึ่ง ก่อนยิ้มออกมาทันทีอย่างเข้าใจความหมาย รัมภ์รดารู้สึกอายจนแทบอยากจะมุดหนีลงใต้โต๊ะ เมื่อเห็นสายตาและรอยยิ้มนั้น โอ๊ย! อับอายขายหน้าจัง เป็นสาวเป็นนาง (แบบ) แต่กลับกินจุยิ่งกว่าจับกังแบกข้าวสาร “ดีใจที่รู้ว่าคุณชอบอาหารที่นี่ เชิญสั่งตามสบายเลยนะครับ” ประโยคหลังเขาหันไปบอกกับเจือรัก ซึ่งฝ่ายนั้นก็ยิ้มกว้าง แปลความเข้าข้างตัวเองเสร็จสรรพว่าชายหนุ่มขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารมื้อนั้นเอง แต่คนฟังอีกคนกลับรู้สึกสะดุดหู เขาพูดแปลกๆ ราวกับว่าตัวเองเป็นเจ้าของที่นี่อย่างนั้นแหละ แต่แล้วก็ต้องปรับสีหน้าอย่างรวดเร็ว เมื่อคนขอเป็นเจ้ามือหันกลับมาทางหล่อน “ส่วนเรื่องอาหารเย็น ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องเลื่อนไปก่อน” รัมภ์รดาแอบถอนใจโล่งอกเมื่อได้ยิน ไม่ทันสังเกตว่าชายหนุ่มใช้คำว่า ‘เลื่อน’ ไม่ใช่ยกเลิก “ดีค่ะ เอ๊ย! แหม น่าเสียดายจัง ไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะคะ” หญิงสาวรีบบอกตามมารยาท นึกอยากให้คนตรงหน้าไปให้พ้นไวๆ แต่อีกฝ่ายก็เหมือนแกล้ง ยังคงชวนเจือรักคุยต่อ เจ้าเพื่อนตัวแสบของหล่อนก็เหลือเกิน ยังมีหน้าไปเชิญให้เขานั่งร่วมโต๊ะเสียอีกแน่ะ เห็นแก่ของฟรีจนลืมเพื่อนจริงๆ รัมภ์รดาจึงแกล้งขัดบทสนทนาหน้าตาเฉยว่า “รู้สึกว่าเราจะรบกวนเวลาคุณอังศุธรมามากแล้วนะเจือ ป่านนี้ทางเพื่อนคุณคงรอแย่แล้ว” เขาเหลียวตามสายตาหญิงสาว ไปทางโต๊ะที่มีชายในชุดสูทกลุ่มใหญ่นั่งรับประทานอาหารอยู่ แล้วก็สบตารัมภ์รดาอย่างรู้เท่าทัน “นั่นสินะ ดูเหมือน ‘เพื่อน’ ทางโน้นจะต้องการตัวผมแล้ว ” อังศุธรแกล้งเน้นคำว่า ‘เพื่อน’ อย่างมีนัยพร้อมรอยยิ้มแปลกๆ ก่อนจะหันไปลาเจือรักแบบที่ทำให้คนฟังแอบสะดุ้ง “ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะครับคุณเจือ หวังว่าเราคงได้พบกันอีก  เพื่อนของเพลินก็เหมือนเพื่อนผม” ‘คุณเจือ’ กุลีกุจอลุกขึ้นยืนส่ง แถมยังโบกมือบ๊ายบายตามหลังเสียอีกแน่ะ ปล่อยให้เพื่อนสาวร่วมโต๊ะนั่งคอแข็ง ทำหน้าพิลึกอยู่คนเดียว “เป็นอะไรของแกยะนังเพลิน คุณอังศุธรเขาก็ออกจะดี๊ดี ยังมาทำยักท่าเป็นแม่พลอยสี่แผ่นดินไปได้” เจือรักเหน็บหญิงสาวอย่างหมั่นไส้ ยิ่งรัมภ์รดาวางตะเกียบ นั่งนิ่ง ไม่แตะต้องอาหารที่กำลังรับประทานค้างไว้เมื่อครู่ไปเสียเฉยๆ ทนายหนุ่มก็ยิ่งแปลกใจ “หรือว่านั่นเป็นกิ๊กเก่าแก! แต่เอ๊ะ! ทำไมฉันไม่รู้จักล่ะ คงไม่ใช่ เห็นเขาบอกว่าเป็นเพื่อนเก่า เพื่อนสมัยไหนกันวะ แต่ต้องไม่ใช่ตอนมหา’ลัยเด็ดๆ เพราะฉันรู้จักหนุ่มหล่อตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสี่ทุกคน” นางแบบสาวมองคนที่สันนิษฐานเองค้านเองเสร็จสรรพอย่างเพลียๆ “ถ้ารู้แล้วยังมาถามฉันทำไมอีกล่ะ กินเข้าไปสิ ชอบไม่ใช่เหรอของฟรีน่ะ” เจือรักงึมงำว่าเพื่อนสาวเขาท่าทางใกล้จะเข้าวัยทอง เลือดลมเลยทำพิษ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาคีบซูชิเข้าปากไปอย่างไม่เดือดร้อน ปล่อยให้รัมภ์รดานั่งกระสับกระส่าย มีอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาวเป็นระยะ แต่ไม่ใช่เพราะเลือดลมทำเหตุอย่างที่เจือรักว่า หากเป็นเพราะสายตาคมกริบที่วนเวียนคอยจ้องมองมาอยู่เรื่อยๆ จากชายหนุ่มที่นั่งรับประทานอาหารอยู่อีกฟากหนึ่งของร้านคนนั้นต่างหาก ++++++++++++ มีต่อค่ะ ------> จากคุณ : วิวิธวินท์ - [ 1 มี.ค. 49 17:12:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หญิงสาวกับเพื่อนหนุ่มของหล่อนลุกออกจากร้านอาหารไปแล้ว เมื่อผู้จัดการร้านร่างเล็ก ปราดเปรียวปรี่เข้ามาขอโทษขอโพย โค้งคำนับแล้วคำนับอีกต่ออังศุธรเป็นการใหญ่ เด็กในร้านที่ชายหนุ่มเรียกมาสั่งให้จัดการบิลค่าอาหารโต๊ะนั้นคงจะไปบอก ผู้จัดการวัยกลางคนจึงได้รีบกระหืดกระหอบมาอย่างที่เห็นนี่ “ต้องขออภัยอย่างยิ่งครับที่รับรองแขกของคุณชายไม่ดี กระผมเองก็เพิ่งทราบว่าคุณชายให้เกียรติมารับประทานอาหารที่นี่ และไม่ทราบว่าลูกค้าโต๊ะนั้นเป็นเพื่อนของคุณชายด้วย” ผู้จัดการชาวญี่ปุ่นวัยกลางคนโค้งพลาง ปาดเหงื่อไปพลาง เพราะความรีบร้อนผสมตกใจ หากแต่ ‘คุณชาย’ กลับบอกเพียงว่า “ลูกค้าทุกคนมีความสำคัญเท่ากันหมด คุณทำถูกแล้วล่ะทามาซากิซัง ไม่มีอะไรจำเป็นต้องขอโทษ” “ขอบพระคุณครับคุณชายอากิระ” เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก โค้งคำนับอีกหลายทีก่อนจากไป พร้อมทิ้งท้ายว่า “มีอะไรเรียกใช้ผมได้ทุกเมื่อเลยนะครับ โปรดอย่าได้เกรงใจ” แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้เรียกร้องบริการใดเป็นพิเศษตามที่อีกฝ่ายบอก หลังชำระค่าอาหาร (ท่ามกลางเสียงคัดค้านของผู้จัดการร้าน) เรียบร้อยแล้ว เขาก็แยกจากกลุ่มเพื่อนนักธุรกิจชาวญี่ปุ่น ตรงไปยังรถเยอรมันสีดำที่จอดทิ้งไว้ตรงลานจอดรถ จังหวะที่เขากำลังปลดล็อกสัญญาณประตูรถอยู่นั่นเอง ร่างหนึ่งก็โผล่ออกมาจากมุมอับ กระชากประตูด้านข้างคนขับก่อนก้าวขึ้นไปนั่งภายในรถอย่างรวดเร็ว อังศุธรสบถเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะอ้อมไปเปิดประตูอีกด้านหนึ่ง เมื่อเข้ามานั่งในรถแล้วเรียบร้อย เขาก็หันไปทางคนที่จู่โจมอย่างไม่พอใจว่า “เลิกซะทีได้ไหม ไอ้นิสัยที่อยู่ๆ ก็โผล่มาแบบนินจาอย่างนี้ ที่นี่เมืองไทยนะ ไม่ใช่ญี่ปุ่น” “ขวัญอ่อนตามเคยนะอั๊กจังเนี่ย” ‘นินจา’ หัวเราะหึๆ ก่อนแบมือมาทางอีกฝ่าย “นายกำลังจะไปไหนล่ะ มา เดี๋ยวขับไปให้ เรามีใบขับขี่สากลน่า ไม่ต้องห่วง” บอกแกมหัวเราะเมื่อเห็นท่าทีไม่ไว้ใจจากเจ้าของรถ ชายหนุ่มส่งกุญแจรถให้อย่างจำใจ มองสำรวจอีกฝ่ายด้วยแววตาคมกริบ “นี่โนโซมิให้นายตามฉันเหรอ” คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยจุ๊ปาก ตอบเสียงยียวนว่า “ทำไมถึงพูดถึงว่าที่คู่หมั้นด้วยน้ำเสียงแบบนั้นล่ะครับคุณชายอากิระ” เขาแกล้งก้มศีรษะขณะเอ่ยคำว่า ‘คุณชาย’ อย่างล้อเลียน ซึ่งส่งผลให้คนฟังมีสีหน้าหงุดหงิดขึ้นไปอีก โดยเฉพาะเมื่อได้ยินประโยคที่เอ่ยถึง ‘ว่าที่คู่หมั้น’ “ประเทศนี้เป็นของนายคนเดียวรึไง ถึงมีสิทธิหวงไม่ให้คนอื่นเขามาเที่ยวบ้าง ว่าแต่นายเถอะ มาเมืองไทยได้ไม่กี่อาทิตย์ คิดถึงอาหารญี่ปุ่นจนทนไม่ไหวเชียวเหรอ” “นายก็รู้ว่าฉันพาลูกค้ามาต่างหาก ก็ใครล่ะที่โยนหน้าที่นี้มาให้ฉัน ทั้งที่ตัวเองควรจะเป็นฝ่ายคอยเทกแคร์ ฉันไม่น่าไว้ใจแกให้ดูแลบริษัทแทนเลย คิดผิดจริงๆ” “อ้าวๆ พูดอย่างนี้ก็สวยสิหุ้นส่วน กะอีแค่พาลูกค้าไปกินข้าว ตีกอล์ฟสักอาทิตย์มันจะลำบากสักแค่ไหนเชียววะ ตอนนี้ฉันก็มารับหน้าที่ต่อจากแกแล้วไง บ่นมากเดี๋ยวเปลี่ยนใจซะหรอก” พูดพลางทำท่าขู่ แต่ดูเหมือน ‘หุ้นส่วน’ จะไม่เพียงไม่กลัวเท่านั้น ยังหัวเราะก๊ากขำคำขู่นั้นอีกต่างหาก “นึกว่าฉันไม่รู้รึไงว่านายมานี่มีจุดประสงค์อะไร อย่าทำเป็นเอาเรื่องงานมาบังหน้าหน่อยเลย จริงๆ แล้วจะให้ใครมารับรองลูกค้ากลุ่มนี้แทนก็ได้ แต่นายแกล้งหาเรื่องให้ฉันรับผิดชอบ แล้วยังแอบมาเป็นสปายตามดูฉันอีก บอกมาตรงๆ โนโซมิติดสินบนนายเท่าไหร่ ” เขาหรี่ตาลงมองอีกฝ่าย “หรือต้องถามว่า หล่อนติดสินบนนาย ‘ด้วยอะไร’ ต่างหาก” คนขับรถทำหน้าพิกล ก่อนโวยวายลั่น “ไอ้เจ้าเวรอากิระ! อย่าคิดอกุศลกับคุณโนโซมินะเฟ้ย! แกมันไม่รู้ว่าโง่หรือบ้า จวนได้เพชรแท้มาครองอยู่ในมือ แต่กลับดันวิ่งหนี ทั้งที่ใครๆ ก็อยากได้จนตาลุกกันทั้งนั้น” “ไอ้ใครๆ นี่รวมถึงนายด้วยหรือเปล่าล่ะ” อังศุธรแกล้งถามยิ้มๆ ได้ผลเกินคาด อีกฝ่ายแอบรถเข้าข้างทางทันที เปิดประตูพรวดออกไปจนแทบจะเสยเข้ากับมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่ซอกแซกออกมาจากซอยตรงข้ามไปหวุดหวิด เสียงรถคันหลังบีบแตรไล่ดังสนั่น อังศุธรจึงขยับมานั่งที่คนขับ ก่อนรีบออกรถไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง รอยยิ้มจางหายไปจากใบหน้า การปรากฏตัวของ ‘เคน’ หุ้นส่วนธุรกิจของเขา เป็นสัญญาณเตือนว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ อังศุธรนึกว่าเขาพูดกับหล่อนเข้าใจแล้วเสียอีก ไม่นึกเลยว่าหญิงสาวจะเล่นไม้นี้ด้วยการหลอกใช้เพื่อนรักและหุ้นส่วนทางธุรกิจของเขาเป็นเครื่องมือ เขาประเมินหล่อนผิดไปจริงๆ จากคุณ : วิวิธวินท์ - [ 1 มี.ค. 49 17:14:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ตอนก่อนค่ะ บทนำhttp://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4025749/W4025749.html บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4044781/W4044781.html บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4064610/W4064610.html บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4083749/W4083749.html บทที่ 4-5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4098599/W4098599.html ตอนที่ 6-7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4128608/W4128608.html และเช่นเคย..เอารูป 'อังศุธร' พ่อหนุ่มพระอาทิตย์มาฝากค่ะ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : วิวิธวินท์ - [ 1 มี.ค. 49 18:15:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สบายๆ หลังเลิกงาน จากคุณ : วิวิธวินท์ - [ 1 มี.ค. 49 18:17:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กลับมาเหนื่อยๆ ก็ต้องอาบน้ำ ^o^ แก้ไขเมื่อ 01 มี.ค. 49 18:19:54 จากคุณ : วิวิธวินท์ - [ 1 มี.ค. 49 18:18:56 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ๊ะ! เอาใหม่ จากคุณ : วิวิธวินท์ - [ 1 มี.ค. 49 18:21:14 ]

ความคิดเห็นที่ 11 วันหยุด..แปลงกายเป็นหนุ่มมาดเซอร์ จากคุณ : วิวิธวินท์ - [ 1 มี.ค. 49 18:22:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เฮ้ย... ไอ้เพื่อนรักไหงมาหักเหลี่ยมโหดฉันอย่างนี้ล่ะ ( '= =) ช่วงนี้ยิ่งบ่จี๊อยู่ด้วย... วิธีของ โจดี้ ฟอสเตอร์แบบที่ ส้ม (ปิยะรักษ์) ว่าก็คือการ "เสกเด็กเข้าท้องตัวเอง" ไงคับพี่ อิอิ (การซื้อเสปิร์ม จากเสปิร์มแบงค์เอามาใส่รังไข่ของตัวเอง) ว่าแต่เห็นอังศุธรแล้ว... กรี๊ดดดด หนูจะเอาคนนี้ๆๆๆๆ (ส่วนเรื่องค่าตัวนั่น คิดตามเรทปกติของออฟฟิศคับ แต่งานรับหาเรื่องทั่วราชอาณาจักรนี่... รับเป็นงานการกุศลครับ อิอิ) (ของแท้ต้องมีพญานาค) แก้ไขเมื่อ 01 มี.ค. 49 18:25:20 จากคุณ : waidhaya - [ 1 มี.ค. 49 18:23:19 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ^ ^ ^ อ๊ะๆ มีเสือปืนไว..ตราพญานาคมาปาดซ้า อิอิ น่าร๊าก...>o< แก้ไขเมื่อ 01 มี.ค. 49 18:33:11 จากคุณ : วิวิธวินท์ - [ 1 มี.ค. 49 18:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อืม... คิดหนักจะทำผมทรงไหนดีน้า ? จากคุณ : วิวิธวินท์ - [ 1 มี.ค. 49 18:41:28 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สุดท้ายละ เอาทรงนี้ล่ะ!  คนหน้าตาดีไม่หวีผมก็ยังหล่อเนอะ ^_^ จากคุณ : วิวิธวินท์ - [ 1 มี.ค. 49 18:43:31 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เฮ้อ....ที่แท้ก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว.. (แอบดีใจ....แต่ไม่รู้คนเขียนจะใจร้ายกะพี่รัณแค่ไหน...^^ทำตาปริบๆ) จากคุณ : ange du riz - [ 1 มี.ค. 49 19:49:04 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ๊าย กิ๊ดๆๆ จะรออ่านต่อไปนะคะ อืม ว่าแต่ พี่รัณไปไหนแล้วคะเนี่ย จากคุณ : ngowying - [ 1 มี.ค. 49 22:43:10 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อา .. หนุ่มต่างชาติที่ว่า เป็นชาติญี่ปุ่นละมัง ถึงได้เป็นคุณชาย จากคุณ : scottie - [ 2 มี.ค. 49 10:48:20 ]

ความคิดเห็นที่ 19 O_o!!!! ต๊ายยยย ยัยกิฟท์ แกมาตัดหน้าฉันได้ยังง๊ายยยยยย งือ...พี่ขา หนูจาเอา จาอาวคนนี้ จาอาววววววว (ทฤฎีฝาแฝดยังคงใช้ได้ผลเฉพาะในถนนเหมือนเคย) งือ...ถ้าหนูเป็นเพลินนะ พ่อทาเคชิ...เอ๊ย! อากิระ นี่ไม่รอดแน่ๆ (ฮา...) จากคุณ : ตัว(Z) - [ 2 มี.ค. 49 11:55:14 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เอ ... มีคู่หมั้นอยู่แล้วด้วย จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 2 มี.ค. 49 14:24:48 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อืมม์... แอบปันใจไปหาหนุ่มคนนี้ดีกว่านิ... ส่วนเรื่องโจดี้ ฟอสเตอร์ ก็อย่างที่ waidhaya ว่านั่นแหละค่ะ (เรื่องรับจ้างป่วนนั่นน่ะ คุณวิวิธวินท์ขา เรามารวมตังค์กันจ้าง waidhaya ไปป่วนที่นั่นดีไหมคะ ถ้ารับงาน เดี๋ยวยกเลิกใบเสร็จค่าปรึกษากฎหมายให้ อิอิ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ (ปิยะรักษ์) - [ 2 มี.ค. 49 20:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ^___________^ จากคุณ : Meif - [ 2 มี.ค. 49 23:28:38 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อืม..ชักสงสัยว่าใครเป็นพระเอกกันแน่ ระหว่างรัณกับ เปี๊ยก.. สนุกค่ะ..เพิ่งได้มีเวลานั่งอ่านเรื่องราวจริงจัง สนุกมากค่ะ ^ ^ ปกติเป็นคนบ้าอะไรเรือ่งคุณชายอยู่แล้ว เอิ๊ก.. คิดว่าเรื่องนี้น่าจะได้รวมเล่มนะคะ ถ้ามีข่าวดีอย่าลืมแจ้งนะ คะ จะคว้ามาเป็นเจ้าของค่ะ ^ ^ ยังไม่ตอบพี่เลยว่าทำงาน ข่าวสายไหน.. อ้อ..ยินดีทุกคำถามค่ะ แต่หน้าหนาวหลวงพระบาง อากาศ เย็นกำลังดีค่ะ แต่กลางวันร้อนค่ะ จากคุณ : คณิตยา - [ 3 มี.ค. 49 01:05:30 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เมื่อไหร่จะเจอคุณชายมาเลี้ยงแบบนี้บ้างนะ จะถล่มให้ราบเป็นหน้ากลองเลย จากคุณ : bubu (kejapping) - [ 3 มี.ค. 49 16:08:27 ]

ความคิดเห็นที่ 25 กำลังไล่ตามอ่านอยู่ค่ะ แหะๆ แต่กำลังอยู่ในช่วงสอบเลยอ่านได้วันละนิดๆ ^^; วันนี้มาลงชื่อคนอ่านไว้ก่อน เดี๋ยวอ่านจบแล้วจะมาเม้นท์อีกรอบน้า @^_______^@ ================================ อุอุ ขี้เกียจอ่านหนังสือ เลยแอบมาเปิดเน็ทอ่านนิยาย ฮี่ๆ อ่านจบแล้วจ้า!!! ชอบๆๆๆ > . < สนุกจังค่ะ อ่านเพลินเลย ณ ตอนนี้...ชอบอังศุธรค่ะ...น่าร้ากกกก @^_____^@ (หล่อ เท่ มาดดี กรี๊ดดดดดดสลบไปเลยครับท่าน แหมๆ แถมยังมีชื่อหล่อๆว่า อากิระ อีก อ๊ากกกก ถูกใจเจ๊จริงจริ๊งงงงง) ฮิๆ รอตอนต่อไปจ้า! แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 49 23:46:12 จากคุณ : ฟ้าใส (ฟ้าใส ช.) - [ 4 มี.ค. 49 17:33:47 ]