...คืนนั้นเราทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง...
มันก็เหมือนกับทุกครั้งที่ต้นจะตะโกนใส่หน้าเสียงดัง และหนิงก็เลือกจะเดินหนี มากกว่าการพูดคุย
ในความรู้สึกของคนทั้งคู่มีคำถามในใจ
...เราไม่เหลือความรักให้กันแล้วหรือ...
วันเวลาแห่งความสุขมันจืดจางไปรวดเร็วเหลือเกิน หนิงปาดน้ำตาแล้วเดินไปบนถนนสายเปลี่ยว แสงไฟของป้ายรถเมลล์คือจุดหมาย ราตรีนี้ช่างยาวไกลนักในความรู้สึก
หนิงนั่งอยู่ตรงป้ายรถเมลล์ ที่ที่เธอเคยนั่งคู่กับต้น
ในความทรงจำเก่า ๆ ...ตรงซอกเล็ก ๆ มีรูปหัวใจโยเยวาดด้วยฝีมือของต้น สีของมันซีดจางแต่ยังพอมองเห็นได้
หนิงมองมันเนิ่นนาน แล้วคิดถึงบางประโยคที่ต้นเคยพูดหลังจากวาดภาพนี้
"รักหนิงนะ"
ภาพของหัวใจยิ่งพร่ามัว เมื่อน้ำตาดันไหลมาอาบแก้ม เหมือนวันที่ได้ยินมันครั้งแรก
หนิงตัดสินใจลุกขึ้น แต่แล้วแสงสว่างหนึ่งก็สาดส่องมาตรงหน้าพร้อมเสียงของล้อบดถนน
ทุกอย่างในความทรงจำเลือนหายไปหมด ไม่เหลือสิ่งใดให้เธอได้จดจำอีกต่อไป
หลายวันต่อมา ต้นเดินมายังป้ายรถเมลล์พร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ เขามาเพื่อบอกลาใครบางคนเป็นครั้งสุดท้าย ความทรงจำเก่า ๆ ทำให้เขาต้องย้ายไปจากย่านที่เคยอาศัย
ตรงป้ายรถเมลล์แห่งนี้ เขาเคยบอกรักหนิงเป็นครั้งแรก
ต้นมองรูปหัวใจที่เคยวาดให้หนิง เบื้องล่างของภาพมีหัวใจอีกดวงโยเยยิ่งกว่า มันเป็นรอยใหม่วาดด้วยสีแดงจาง ๆ จนแทบมองไม่เห็น
ต้นมองมันครู่หนึ่งแล้วก็ตัดสินขึ้นแท็กซี่ที่มาจอดรอแล้วจากไปเพียงลำพัง...
-------------------------------------------------------------------
- ไม่ได้เขียนเรื่องสั้นมานานมาก ทั้งที่ตอนแรกก็เริ่มเขียนจากเรื่องสั้นก่อน เรื่องนี้ก็สั้น~สั้นสมชื่อ ลองอ่านดูนะค่ะ
ป.ล. ถูกเขียนขึ้นบนที่นอน ไม่ใช่ป้ายรถเมลล์
จากคุณ :
ตอกะจอ 
- [
1 มี.ค. 49 20:55:38
]
~๐~ ขอบอกรักอีกครั้งหนึ่ง ~๐~
