ความคิดเห็นที่ 1 ------------------------------ ทวัยลูบหน้าอกไปมาเบาๆ คล้ายกับว่าจะให้การกระทำอย่างนั้นคลายอาการจุกเสียดลงได้บ้าง ก็แม่เจ้าผู้หญิงคนนั้นนะสิ เล่นสะบัดเดินออกไปไม่ดูทาง จนเหวียงศอกมากระทุ้งหน้าอกของเขาเต็มรัก “แหม เจอสาวอ่อยเสียแล้วไหมละคะพี่” “แรงกระทิงอย่างนี้ เห็นจะไม่ไหวละครับ” “แสดงว่ามีแอบซุกอยู่ที่ห้องเยอะแล้วอะดิ่” ทวัยได้แต่ยิ้มแห้ง จะบอกเธอไปได้อย่างไรละว่า จะหามาเดินควงสักคนยังไม่มี นับประสาอะไรที่จะไปแอบเก็บใครไว้ใน “ห้องใจ” ได้ ให้ตายสิ! เขาว่าหัวใจมีอยู่สี่ห้อง แต่ทำไม้ ทำไม เขาถึงไม่สามารถหาใครมาใส่ไว้ในห้องหัวใจให้เต็มได้เลยนะ ไอ้รูปร่างหน้าตาก็น่าจะพอไปวัดไปวากับเขาได้ คารมก็เรียกได้ว่าคมคาย แล้วไฉนหัวใจของเขายังคงเหงาอยู่อย่างนี้ หรือเพราะเขาเอาแต่เรียน ไม่เพียรหาสาวๆ คนไหนมาเป็นยาใจให้หายเหนื่อยอย่างไอ้พวกเพื่อนๆ ที่มันมีกันหมดแล้ว ‘เฮ้ย ไอ้วัย ข้าละเบื่อเอ็งจริงจริ๊ง เอาแต่เรียน ใช้แต่สมอง ระวังอวัยวะส่วนอื่นที่มันไม่ได้ใช้จะฝ่อนะเว้ย’ ‘ทะลึ่งน่าไอ้เมฆ’ ‘เฮ้ย เอ็งนะสิทะลึ่ง ข้ายังไม่บอกเลยว่าไอ้ “อวัยวะ” นั่นมันคืออะไร เอ็งคิดไปถึงไหนต่อไปแล้ววะ กลับมาๆ เฮ้อ เอาแต่เรียนก็อย่างนี้ละน้า คิดตามคนอื่นเขาไม่ทัน ข้าหมายถึง “หัวใจ” เว้ย ไม่ได้ให้มันเอ็กเซอร์ไซซ์หน่อย เดี๋ยวมันก็เฉาตายหมดพอดี’ ‘เอ็กเซอร์ไซซ์มากจนปวดกบาลอย่างเอ็ง ข้าก็ไม่เอาด้วยหรอก’ นั่นเพราะไอ้เจ้าเมฆมันมีกิตติศัพท์ของความเจ้าชู้นะเอง จนทำให้เกิดปัญหาประเภท “ชิงรักหักสวาท” กันอยู่เนืองๆ นี่ก็อาจเป็นหนึ่งในเหตุผลที่เขาไม่ยอมไปเคาะประตูหัวใจใครๆ ดูบ้างด้วยละมัง เพราะกลัวว่าเปิดเข้าไปแล้ว ตัวเองจะต้องติดหล่ม จมปลักอยู่กับเรื่องยุ่งๆ อย่างที่เมฆกำลังประสบอยู่ ‘เฮ้ย อย่างที่เป็นอยู่นี่แหละ หัวใจแข็งแรงดีนัก ’ เวลานั้นเขาคร้านจะต่อปากต่อคำ จึงเดินหนีมาอย่างหงอยนิดๆ หงุดหงิดหน่อยๆ ก็ไอ้คำว่า “เอ็กเซอร์ไซซ์” หัวใจมันคอยตามรังควานเขาอย่างแมงหวี่แมงวันบินตอมกวนใจเทียวละ ใช่ว่าเขาจะไม่มองใคร มองจนตาแทบจะทะลุอยู่แล้ว แต่เพราะ “ความไม่กล้า” ตัวเดียวเท่านั้น ที่มันคอยแต่ทำรั้งเขาไว้ ณ ก้นบึ้งของหุบเหว ไม่ให้หนีตะปีนขึ้นมาพบแสงเดือนแสงตะวันแห่งคำว่า “รัก” ได้เลยสักที มันต้องหนีให้ได้ ป่ายปีนขึ้นมาจากความหงอยเหงาให้ได้ คิดได้แต่มันทำไม่ได้นะสิคือปัญหา ได้แต่สงสายตายหวานๆ เว้าวอนคนอื่นเขาไปทั่วละ อย่างแม่ค้าคนนี้ไง น่ารักไม่ใช่เล่น แต่จะให้ “เล่น” ด้วยจริงๆ เขาก็คงจะยั้งอยู่ “ไม่กล้า” และ “กลัวความผิดหวัง” คอยแต่จะดึงรั้งเขาให้จ่มบ่อน้ำแห่งความเหงาใจอยู่ร่ำไป “ว่าไงค่ะ เอากี่ดอกดี” “ดอกเดียวก็พอฮะ” “แหม รักเดียวใจเดียวซะด้วย นึกว่าจะหลายใจหมดซะอีกนะ ผู้ชายสมัยนี้น่าตีจริงเชียว” ประโยคหลังๆ แม่ค้าคนขายไม่ได้คุยกับเขาแล้วล่ะ แต่เป็นพ่อค้าหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ต่างหาก เสร็จแล้วก็เป็นท่าทางกระเง้ากระงอด เหมือนจะพลอยหยอกล้อให้คนอื่น (เช่นเขา) ที่ได้เห็นกิริยานั้นจะได้รู้สึกอิจฉาตามไปด้วย เถอะ ส่งดอกไม้ปลอบใจตัวเองไปก็แล้วกัน นึกแล้วทวัยก็จรดปรายปากกาลงบนกระดาษสีน้ำตาลแผ่นบาง แล้วเขียนกลอนที่เขานั่งเขียนให้ตัวเองอยู่เมื่อบ่ายลงทันที ฉันร้าวหนาวนี้อีกปีหนอ         เฝ้ารอเรื่องรักไม่พักหา ผู้ใดไหนเล่าจะเข้ามา             เติมฟืนคืนล้าพาอุ่นใจ ลมพลิ้วริ้วมีดกรีดหัวอก           เจ็บฟกแฝงฝังนั่งร้องไห้ อกเหน็บเจ็บนานทุกวารไป หมดไฟใจแฟบแทบวายวาง มองฟ้าตาฟางเพราะช่างร้อง น้ำนองสองนัยน์หัวใจห่าง มองไปใครเลยไม่เคยคว้าง บนทางทุกข์ล้นทนทุกคราว “ฮู้ย ทำไมเขียนกลอนให้แฟนแสนเน่า เอ๊ย เศร้าอย่างนี้ละคะพี่ขา ” “เขียนให้ตัวเองฮะ” “อ้าว ยังไม่มีแฟนเหรอ ว้า แต่ไม่เป็นไรค่า ส่งให้ตัวเองก็ได้ บริการส่งดอกไม้วันวาเลนไทน์ของหอพักเรายินดีส่งให้อยู่แล้ว” ทวัยยิ้มขอบคุณ แล้วลงมือเขียนกลอนอีกสามบทที่เหลือให้จบลงบนกระดาษแผ่นนั้น จนกลายเป็นว่า กระดาษเขียนข้อความ (สั้นๆ ) ของเขายาวที่สุดในหมู่คนที่มาใช้บริการ แม่ค้าสาวบ่นอุบอิบว่าเปลืองกระดาษ แต่เพราะลูกค้าอื่นๆ เข้ามาเลยต้องทำหน้าเบิกบานต้อนรับลูกค้าคนต่อไป นั่นละ ทวัยจึงเดินออกมาเงียบๆ ท่ามกลางเสียงเพลงที่เปิดดัง เพลงที่มีเนื้อหาพรรณนาถึงความรัก เชื้อชวนนักรักทั้งหลายให้มาจับจ่ายซื้อดอกไม้ไปขายหัวใจให้คนที่ตนรัก แต่หัวใจของเขากลับเงียบเหงาประหลาด เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นทีเดียว มันไม่ได้เต้นแรงเพราะเจอใครที่ถูกใจหรอกนะ แต่มันเต้นแผ่วเบาเสียจนเจ้าของเองก็ยังแปลกใจ ร่างกายไหล่หลังลู่ล้า เมื่อมองคนอื่นแล้วเห็นแต่ดวงตาของความสุข แล้วเสียงเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น คราก เสียงกระเพาะของเขาร้องแข่งกับเสียงหัวใจนะเอง ---------------------------------------- จากคุณ : บอยน์ ใบร่อน - [ 2 มี.ค. 49 14:04:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ---------------------------------- “เอายำปลากระป๋องกับไข่ชะอมค่ะ” “ราดน้ำพริกกะปิไหมจ้ะ” “ไม่ค่ะ ชอบกินเปล่าๆ” สิตารับมาแล้วถามต่อไปว่า “เท่าไหร่คะ” “สิบเจ็ดบาทจ้ะ” รับจานข้าวที่ราดหน้าด้วยกับข้าวของโปรดแล้ว สิตาก็เดินออกมาหยิบช้อนลงล้างที่หม้อต้มน้ำเพื่อทำความสะอาด เธอกำลังจะผละออกจากตรงนั้นหลังจากเหยาะน้ำปลาสองสามหยดเสร็จแล้วเชียว ถ้าหากไม่ใช่เพราะได้ยินเสียงห้าวคุ้นๆ นั่น ที่ทำให้เธอหยุดกึกลงเสียก่อน “เอาไข่ชะอมกับยำปลากระป๋องครับ” “ราดน้ำพริกไหมจ้ะ” “ไม่ครับ ชอบเกินเปล่าๆ” แม่ค้ามองหน้าชายคนนั้นงงๆ ก็คงเหมือนกับที่สิตามองด้วยสายตาแบบเดียวกับละหนา เธอจะไม่มองเขาด้วยสายตาแบบนั้นหรอกนะ ถ้าเพียงแต่เขาจะสั่ง “ยำปลากระป๋อง” กับ “ไข่เจียวชะอม” อย่างที่ใครหลายๆ คนอาจจะสั่งซ้ำกันก็ได้เท่านั้น ไม่พูดต่อไปอีกว่า ‘ไม่ครับ ชอบกินเปล่าๆ’ เพื่อตอบคำถามว่าราดน้ำพริกหรือไม่ของแม่ค้านั่นละ เธอก็คงจะไม่เงยหน้ามองร่างสูงๆ ของเขาอย่างสงสัยอย่างนี้ เหมือนจะรู้ตัวว่าถูกมองจากใครสักคนตรงโต๊ะช้อนส้อมกับน้ำปลาพริก ทวัยหันมองตอบอย่างเสือระวังไพรทันที จึงได้พบกับสายตาของเสือสาว เอ๊ย ไม่ใช่สิ หญิงสาวคนหนึ่งที่จ้องเขาเขม็ง อ้อ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็แม่คุณคนที่กระทุ้งศอกใส่เขาอย่างเต็มแรงนะเอง จะตั้งใจหรือไม่ ก็ไม่รู้ล่ะ รู้แต่ว่า อยากแก้แค้นคืนชะมัด แน่ะ เหมือนสาวเจ้าจะประกาศศึก เชิดหน้าขึ้นมองตอบด้วยสายตาเป็นประกาย ไม่ใช่ประกายดีอกดีใจหรือไรหรอกนะ แต่เป็นประกายที่อ่านได้ไม่อยากว่า ‘ไม มีปัญหา?’ มีเหรอเสืออย่างเขาจะยอมให้ใครมากระตุกหนวดเล่นได้ง่ายๆ ต่อให้เป็นเสือสาวที่หน้าตาขาวผ่องอย่างนี้ก็ตามเถอะ ฮึ เสร็จ! ----------------------------------- โอ๊ย ไม่อยากจะนั่งร่วมโต๊ะกะอีตานี่เล้ย ให้ตายสิ! รู้สึกขัดชะตาอย่างไรชอบกล ทั้งชีวิตของสิตา หายากมากที่จะมีคนไม่ถูกชะตาด้วย ก็เธอออกจะเป็นคนที่แสนดี ประนีประนอมกับคนอื่นเขาไปทั่ว จนยัยแม้วรูมเมทของเธอล้อเลียนเสมอว่า น่าจะไปเป็นทูตสันติภาพเจรจาไกล่เกลี่ยปัญหาอิสราเอลกับปาเลสไตน์ แน่ะ ว่าไปโน่น ‘ไม่เอาๆ ฉันจะไปเป็นทูตเจรจา 6 ฝ่ายที่เกาหลีเหลือดีกว่า เผื่อจะได้เจอดาราเกาหลีหล่อๆ กรี๊ดๆ พี่เรนของฉัน’ ‘แหวะ ไอ้หน้าตี๋ ตาตี่นั่นนะเหรอ ไม่เห็นชอบเลย’ ยัยแม้วชอบขัดอยู่เรื่อย ‘ อีกอย่างนะ แกจะทนกิน “จิ้มจิ๊” ได้เหรอ’ ‘บ้าสิแก “กินจิ” เว้ย พูดซะน่าเกลียด’ ยามนั้นสิตาได้แต่ทำหน้างอนๆ ค้อนควักไปทางยัยแม้ว แต่ตอนนี้นี่สิ เธอจะทำหน้าอย่างไรดี อาหารที่เคยถูกปากด้วยรสชาติอันโอชะ กลับกลายเป็นว่าเธอกำลังกัดกินกรวดทรายอยู่ยังไงยังงั้น ก็ด้วยมีอีตาผู้ชายไร้มารยาทมานั่งร่วมด้วยโต๊ะด้วยนะสิ นี่ถ้าไม่ติดว่าโต๊ะอื่นในโรงอาหารแสนแคบได้ถูกจับจองไปหมดก่อนแล้วและยัยแม้วไม่ดอดหนีไปนั่งกะพี่แซนด์แฟนมันแล้วละก็ เธอจะไม่มีวันยอมให้เขามานั่งประจันหน้าเธออยู่ได้อย่างนี้หรอก ครั้นจะซื้อใส่ถุงไปกินในห้องบนหอก็ช้าไปเสียแล้ว ดูสิดู ยังจะมาทำหน้าทะเล้น ละเลียดกินข้าวอยู่นั้นแหละ ไม่มีทีท่าว่าจะกินหมดเลยสักที “ไม่อร่อยเหรอน้อง หรือกินไม่ลงที่พี่มานั่งกินด้วย” สิตาสะดุ้งโหยงเหมือนใครเอาอะไรแหลมๆ มาจิ้มก้นนั่นเชียวละ เธอไม่ตอบ เสดูดน้ำลำไยสีน้ำตาลในแก้วที่ซื้อมาเสียงดัง ราวกับจะให้มันดังกลบคำถามของเขาที่เหมือนเข้าไปนั่งในใจเธอได้จริงๆ เสียอย่างนั้น “โทษทีนะ พี่ไม่มีที่นั่งนี่นา จะซื้อใส่ถุงก็ไม่ทันแล้วด้วย” ไอ้บ้านี่นั่งทางในดูใจคนเป็นหรือไงนะ ถึงได้รู้จิตใจเธอได้หมด “เปล่านี่คะ พี่ก็นั่งไปสิ ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” ปากว่าเปล่า แต่สิตารู้ เธอไม่สามารถบังคับสีหน้าสีตาตัวเองให้แสดงออกว่า “เปล่า” อย่างคำพูดที่ออกไปได้เลย อุปาทานหรือเปล่าก็ไม่รู้ หญิงสาวรู้สึกว่า ชายหนุ่มคนตรงหน้ากลั้นหัวเราะจนเกือบจะสำลักข้าวที่กินไปคำโตทีเดียว มูมมามที่สุด “ขอโทษนะที่มูมมามไม่สุภาพ นิสัยเป็นอย่างนี้ แก้ยาก” แน้ รู้ความคิดเธออีกแล้ว เหมือนจะแกล้งกันงั้นแหละ รู้ว่าเธอไม่ชอบอะไรก็ทำออกมาหมด “แล้วมาบอกหนู เอ่อ ฉันทำไม ไม่เห็นจะอยากรู้” สิตารีบเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองทันที บ้าสิ! ถ้าเรียกแทนตัวเองว่า “หนู” เดี๋ยวเธอก็ได้กลายเป็น “หนู” ที่ถูก “ราชสีห์” อย่างเขาขย้ำปะไร ใช้คำว่า “ฉัน” นี่แหละ จะได้ดูเหนือชั้นหน่อย “อ้าว ถือว่าเป็นข้อแก้ตัวก็ได้ไง เดี๋ยวจะหาว่าพี่แก้แค้น เอ๊ย แกล้งเราเล่น” “จะกินยังไงพี่ก็กินไปเหอะ ฉันไม่ได้สนใจเลยสักหน่อย” เมื่อได้ยินว่า “ไม่สนใจ” เท่านั้นแหละ เหมือนกับว่ามันเป็นเชื้อเพลิงชั้นดีที่ส่งพลังให้เครื่องยนต์กินอาหารทำงานอย่างว่องไว เผลอแผล็บเดียว ข้าวในจานของทวัยก็หมดเกลี้ยง ไม่เหลือติดจานสักเม็ด สิตาทำคิ้วขมวด ปากเริ่มเบะ ตามองสงสัย ตัวก็เริ่มเอนออกห่าง แต่สิ่งที่ทำให้เธอทำหน้าบอกบุญไม่รับ แล้วร้องออกมาเบาๆ ว่า “หยึ๋ย” นั่นก็คือเสียง ”เรอ” ของเขาที่ตามออกมาหลังจากซัดน้ำอัดลมจนหมดแก้ว “เอิกกกกกก .” หญิงสาวหน้าย่น ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้มาเห็นอะไรที่อุบาศว์ปานนี้ ก็เสียงเรอนั่นมันดังอย่างกับลำโพงขยายเสียงของร้านขายดอกไม้เมื่อครู่ยังไงยังงั้น นี่ถ้าคนทั้งโรงอาหารจะหันมามองเพราะได้ยินพลังเสียงของเขา สิตาก็จะไม่แปลกใจเลยสักนิด “มองอะไร ไม่เคยเห็นคน ‘คำราม’ เหรอไง” โอย สิตาอยากจะอาเจียน พูดออกมาได้ ไม่อายปาก คนอะไร น่ารังเกียจที่สุด ไม่กงไม่กินมันแล้ว หมดอร่อยแล้ว ใครจะไปกินลงละนี่ นึกแล้วสิตาก็ยกจานหนี รีบเดินเอาจานกับแก้วน้ำไปเก็บตรงนี่เก็บจาน โดยไม่หันกลับมามองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้วยท่าทางสะใจด้านหลังเลย ทวัยหัวเราะออกมาเสียงดังทีเดียว นี่เขาทำไปได้ไงนะ ไม่นึกเลยว่า อาการเรอที่เพื่อนๆ มักบอกว่าเป็นข้อเสียของเขาจะเอามาแกล้งคนได้สำเร็จ สุดยอดไปเลย ดูสิดู เดินตัวปลิวไปเลยเหรอแม่ แปลกจังอยู่หอมาก็สี่ปีแล้ว ไม่เคยเห็นแม่คนนี้มาก่อนเลย ทวัยไม่รู้หรอกว่า สิตาเองก็แปลกใจเหมือนกันว่า อยู่หอมาสองปีไม่เคยเห็นรุ่นพี่ไหนที่ทำตัวน่าเกลียดอย่างนี้มาก่อนเลย -------------------------------------- จากคุณ : บอยน์ ใบร่อน - [ 2 มี.ค. 49 14:06:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จบแล้วจริง ๆ เหรอพี่บอย จากคุณ : เม่น - [ 2 มี.ค. 49 14:18:41 A:125.24.8.0 X: TicketID:110346 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Part II นอกจากความตั้งใจที่จะกินข้าวให้หมดจานถูกทำลายลงโดยผู้ชายซกมกคนหนึ่งแล้ว ความตั้งใจที่สิตาจะไปหาโดนัทกินสักอันสองอันก็ต้องเป็นอันล้มเลิกไปด้วย ไม่ใช่เพราะเธอขี้เกียจเดินไป หรือว่าร้านดันกิ้นมันจะไกลสุดขอบโลกหรอก เดินแค่ 5 นาทีถึงมาบุญครองแล้ว แต่เพราะ ภาพหนุ่มสาวที่เดินจูงมือ คุยกันกะหนุงกะหนิงหลายต่อหลายคู่ต่างหากล่ะ ที่ทำให้สิตาต้องเปลี่ยนเป้าหมาย ลากเท้าอันหนักอึง พร้อมด้วยท้องที่ร้องจ้อกๆ ขึ้นไปบนห้อง ใครเลยจะไปทนเห็นคนอื่นมีคนสุขได้ ทั้งๆ ที่ตัวเองต้องมาเปลี่ยวใจอยู่คนเดียวแบบนี้ เดินไปก็คงกลายเป็นแกะดำเท่านั้นเอง ที่สำคัญ เธอไม่อยากจะเอาอะไรมาเสียดแทงใจให้ปวดเล่น ขึ้นห้องไปรอชื่นชมกับดอกกุหลาบที่เธออุตส่าห์ส่งถึงตัวเองดีกว่า จ้อกกกก อ้อ เธอคงต้องชื่นชมกับมาม่าหมูสับสักถ้วยด้วยสินะ ไม่รู้ว่ายัยแม้วมันจะมีเหลือเก็บไว้สักห่อบ้างหรือเปล่า แต่ไม่ทันที่สิตาจะได้เดินขึ้นหอ ‘ลั่นทม’ หอหญิงสองชั้น ที่อาศัยหลับนอน พักพิงหัวใจดวงเปลี่ยวของหล่อนได้ ทั้งเสียงดังขรมและภาพของเด็กหอที่กลุ้มรุมอยู่ตรงหน้าโต๊ะลุงยามก็ทำให้หล่อนต้องหยุดความรู้สึกหิวไว้ทันที “นี่ด็อกแด็ก กรอกแบบสอบถามที่วางอยู่บนโต๊ะลุงหนืดเหรอยัง” สิตาได้ยินเสียงหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น “ฉันชื่อแด็กย่ะ ตัด ‘ด็อก’ ออกได้ไหม ฟังแล้วมันรู้ว่า เอ่อ หูตั้งหางกระดิกยังไงชอบกล ว่าแต่ มันมีไรน่าตื่นเต้นเหรอ แกถึงได้ตื่นตูมเป็นกระต่ายถูกทุเรียนหล่นใส่หัวไปได้” “ลูกมะพร้าวย่ะ วุ้ย แกไม่รู้อะไร นี่มันแบบสอบถามเรื่อง Love in a Large Scale“ “แล้วมันสลักสำคัญอันใด แปลว่าอะไรมิทราบ” “อ้าว นี่แกไม่รู้เหรอ” “ก็ไม่รู้นะสิถึงได้ถาม ไม่ได้เรียนอักษรฯ อย่างแกนี่หว่า อย่ามัวพิรี้พิไร บอกมาซะดีๆ ก่อนที่จะมีน้ำโห” สิตาก็รู้สึกเหมือนกัน ว่าจะบอกได้หรือยังว่ามันคืออะไร ประเดี๋ยวเธอก็จะมี ‘น้ำโห’ ไปด้วยซะนี่ “ก็เรื่องเกี่ยวกับการมีคู่เนื่องในวันวาเลนไทน์นี้นะสิ” “ฮ้า จริงหรือ อย่างนี้ฉันต้องทำซะแล้ว แกก็ต้องทำด้วยนะ” “แน่นอนสิด็อก เอ้ย แด็ก สงสารก็แต่คนไม่มีแฟนนิ อดทำเลยเนาะแกเนาะ” สิตาหน้าตึงขึ้นทันที ก็รู้อยู่ล่ะ ว่าสองคนนั้นไม่ได้หมายถึงเธอที่ยืนแอบฟัง เอ้ย...ยืนรอขึ้นหออยู่ข้างหลังนี้สักหน่อย แต่ก็อดไม่ได้เลยที่จะรู้สึกว่า มันช่างเข้าตัวเธอเสียที่กระไร จะมาดูถูกกันไม่ได้นะ คนมีแฟนแล้วไง ดีเด่ตรงไหนกัน มีชฎาครอบหัว ลอยไปลอยมาบนฟ้าบนอากาศหรือยังไง นึกแล้วสิตาก็เชิดหน้าขึ้น ถ้าใครได้มาเห็นหน้าของเธอตอนนี้ละก็ คงต้องบอกว่า คางของเธอแทบจะชี้เป็นเส้นตรงไปข้างหน้าเลยทีเดียว เสร็จแล้วคนหน้าเชิดก็เดินอาดๆ วางมาดปานสาวสวยรวยเสน่ห์ไว้โปรยชาย เข้าไปใกล้โต๊ะลุงยาม แล้วคว้าหมับเอาแบบสอบถามมาหนึ่งฉบับ พร้อมกับปรายตามองเหล่าเด็กหอสาวๆ ที่อยู่ตรงนั้น   ไม่มีใครสงสัย ไม่มีใครสนใจ ดี! ราวกับวัวที่กลัวว่าหลังที่เหวอะหวะของตนจะถูกนกแร้งที่ไหนมารุมจิก สิตารีบสาวเท้าก้าวขึ้นบันใดไปยังห้อง 210 ของตัวเองอยู่ทันที แต่ เธอจะได้ไปต้มมาม่ากินพุงกางอย่างเปรมปรีดิ์กว่านี้ และจะไปนอนเล่นกลิ้งเกลือกอยู่บนที่นอนสบายกว่านี้ หากไม่มีเสียงเรียกคุ้นหูของรูมเมททักเข้าเสียก่อน “แน้ ยัยตาต้า แกหยิบสอบถามนั่นไปด้วยทำไม เขาเอาไว้สำหรับคนที่มีแฟนแล้วเท่านั้นนะ” สิตาอยากให้มีธรณีพิบัติเกิดขึ้นเดี๋ยวนี้เสียเหลือเกิน จะได้เกิดรอยแยกขึ้นตรงพื้นดิน แล้วเธอจะได้แทรกหน้าหนีไปที่ไหนก็ได้ ยัยแม้วตัวดีนั่นเองที่ร้องทักหล่อนเสียจนเสียแผนหมด ดูสิ ดูสายตาทุกคนตรงนั้นมองเธอ แล้วจะเอาหน้าซุกไปไว้ที่ไหน ยัยนกแร้งแม้ว ‘จิก’ หลังเป็นแผลของเธอจนระบมไปเลยนะ “ก็เอาไปเผื่อแกไง ” นึกมุกแก้ตัวขึ้นได้ สิตาจึงรีบตอบรูมเมทจอมทรยศไปทันที “ฮู้ย ไม่ต้องจ้ะ ฉันกรอกเรียบร้อยแล้ว น้องมินต์ก็ด้วย คนมีแฟนอย่างพวกฉันจะพลาดได้ไงเล่า หรือแกจะเอาไปกรอกเอง แกมีแฟนตั้งแต่เมือไหร่นิ ” เท่านั้นแหละ สิตาก็สลัดหน้ารีบวิ่งขึ้นชั้นบนทันที เพื่อนหนอเพื่อน ทำกันได้! แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ลับขึ้นบันไดไป เสียงแหลมๆ ของนกแร้งก็ยังตามมาบอกอีกว่า “อ้อ วันนี้ที่จะไปออกเดทกะพี่แซนด์ ฉันอาจจะกลับไม่ดึกนะ ขี้เกียจเซ็นชื่อกลับดึก อีกอย่างจะได้กลับมาอยู่เป็นเพื่อนคนเหงาๆ ไร้แฟนอย่างแกไง ไปล่ะ บ้ายบาย ” สิตารู้สึกว่า ตัวเองหายหิวไปทันที เมื่อได้ฟังเสียงสวยใสของเพื่อนที่เธอคิดว่ามันช่างแหลมร้ายเสียเหลือเกิน --------------------------------------------------------- ทวัยมองดูแบบสอบถามตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่บอกตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน ว่ามันจะ เศร้า ขำ หรือว่าเฉยๆ ดี เศร้า ที่เราไม่มีคู่ คนอื่นที่เขามีคู่ก็ไปสุขสันต์กันที่มาบุญครอง ที่พารากอน ซดน้ำซุปมิโซะปลาแห้งเค็มๆ ที่ฟูจิ  ตักบุฟเฟ่ต์ราดน้ำสลัดอิตาเลี่ยนที่ซิสเลอร์ หรือไม่ก็ละเอียดไอศกรีมแบล็กฟอเรสต์สบตากันที่สเวนเซนส์ เฮ้อ หรือจะขำ ขำตัวเองที่มานั่นเจ่าจุกอยู่ลำพังที่หอ ‘จำปา’ หอชายหนึ่งเดียว ในขณะที่เพื่อนเมทอีก 3 ออกไปเถิดเทิง เถลิงวันวาเลนไทน์กันแฟนพวกมัน หรือจะเฉย เพราะ ‘ชิน’ จน ‘ชา’ กับความโดดเดี่ยวที่ได้รับมาทุกปี ทุกนาที ทุกจังหวะเต้นของหัวใจ นึกๆ ไปแล้วก็ขันตัวเองเสียมากกว่า ทำไมมันช่างลิเกอย่างนี้หว่า ไม่เอาๆ จะไปสนทำไม ใครเขาจะมีคู่มันก็เรื่องของเขา เราก็แค่อวยชัยให้พรไปเท่านั้น ขอให้เป็นแฟนกันแบบที่เรียกว่า “ถือไม้เท้ายอดทอง กระบอกตีหัวกันทุกวันๆ” เอ้ย ไม่ใช่ๆ “กระบองยอดเพชร de Beer” ไปเลย ทวัยเดินออกมาตรงระเบียง ม่านสีหมึกกำลังโรยตัวปิดฉากของวันให้หายไปทุกที ทุกที แต่มันไม่ได้มืดมิดหรอกนะ เพราะมันประดับประดาไปด้วยแสงไฟหลากสี พากันส่องประกายวิบวับอย่างเป็นสุขตามตึกสูงต่างๆ ราวกับจะยอกเอินกับคู่รักที่เดินจับมือกันหลายๆ คู่ ลมหนาวที่ยังไม่ทันพัดเลยตามฤดูหนาวไป ไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้เลย เพราะพวกเขาต่างมีเกาะที่อบอุ่นกั้นอยู่ตรงริมใจ แต่เขานะเหรอ ยืนตัวสั่น หนาวสะท้านไปทุกอณูลมหายใจเข้าออก ที่ตรงนี้ ระเบียงห้องหอชายที่ยื่นออกไปในอากาศที่เวิ้งว้าง ช่างไม่ต่างอะไรกับเขาในเวลานี้ ที่ยื่นคว้างอยู่มองความสุขของผู้อื่นที่อบอุ่นเสียจนอวลไอลอยฟ่องขึ้นไปบนท้องฟ้า แน่ะ ดูสิ พระจันทร์ก็เป็นใจ ส่องแสงนวลละไมมาทายทักคู่รักทั้งหลายด้วย จะมีไหนนะ สักเศษเสี้ยวของแสง ที่จะแบ่งมาให้เขา ปลอบโยนให้หายเหงาได้บ้าง มองต่ำใต้ลงไป จะเห็นหอลั่นทม 2 ชั้น เขาเองอยู่บน 5 ของหอชายที่สูง 14 ชั้น ล้อมรอบด้วยหอดาวเรือง หอพลับพลึง และหอลั่นทม หอหญิงที่มีมากกว่า ที่หอลั่นทม ไฟบางห้องปิด บางห้องเปิด ห้องไหนที่ปิดไฟ เจ้าของห้องคงออกไปเดทละสินะ ส่วนห้องไหนที่เปิดไฟ เจ้าของห้องคงจะไม่ไปไหน หรือเขาจะมีหัวใจเหงาๆ เหมือนกับเขากันแน่หรือเปล่า อาศัยไฟสีส้มอ่อนเหนือหัว ทวัยก้มมองแบบสอบถามที่หยิบติดมือมาด้วยก่อนเดินขึ้นห้อง มีกล้องกระดาษพร้อมป้ายเขียนได้ว่า “กรุณากรอกและนำมาวางคืนไว้ที่กล่องนี้” แต่เขาคงจะ “ กรอกและนำไปเก็บไว้ที่ซอกมุมของโต๊ะอ่านหนังสือ” ละกระมัง ชายหนุ่มอ่านแบบสอบถามอย่างตั้งใจ ไม่ได้คิดว่าจะได้พบอะไรเป็นพิเศษ แต่หลายประโยคที่ผู้จัดทำต้องการให้ผู้ตอบแบบสอบถามระบุว่า ‘ใช่’ หรือ ‘ไม่ใช่’ มันช่างโดนใจเขาเหลือเกิน ฉันและคนรักต่างเข้าใจกันอย่างถ่องแท้ อดจะนึกถึงเจ้าเมฆเพื่อนผู้มากรักไม่ได้ มันจะมีคนรักให้เข้าใจอย่างถ่องแท้หรือเปล่านะ เห็นมันปวดเศียรเวียนเกล้ากับบรรดา ‘กิ๊ก’ ของมันแล้ว ทวัยก็ต้องบอกว่า ‘ขอบาย’ อยู่โสดสบายใจเฉิบดีกว่า ไม่ต้องมีใครมาวอแวกวนใจ ความรักของฉันและคนรักที่ดีที่สุด เพราะมันมาจากความเป็นเพื่อน โดยไม่รู้ตัว ทวัยนึกถึงเหล่าเพื่อนๆ ที่คณะ สาวๆ ที่นั่นมักจะมีคนจับจองไปหมดแล้ว ไม่ก็บ้าเรียน ไม่ก็ไฮเปอร์ ฯลฯ แล้วเขาจะมองหาใครมาใส่ไว้ที่ใจได้ล่ะ ใส่เข้ามาคงบ้ากันพอดี หรือหากจะมองย้อนไปไกลสักหน่อย ถึงเพื่อนสมัยมัธยมฯ ต่างคนก็ต่างมีทางของตัวเองไปหมดแล้ว ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เคยมีใครนะ เคยไปจีบๆ เพื่อนข้างห้องไว้เหมือนกัน แต่เหมือนฟ้ากลั่นแกล้ง พอเรียนจบแล้วก็กระเซ็นกระสาย หายไปไม่ส่งข่าว แล้วเขาล่ะ จะมีวันใดหรือไม่ ที่จะมีความรัก และเป็นความรักที่ดีที่สุดจากเพื่อนผู้ใกล้ชิดบ้าง -------------------------------------------------- จากคุณ : บอยน์ ใบร่อน - [ 2 มี.ค. 49 14:18:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 --------------------------------------- ด้วยแบบสอบถามชุดเดียวกัน ด้วยเวลาพลบค่ำย่ำสนธยาเหมือนกัน สิตากำลังอ่านแบบสอบถามที่หน้าโต๊ะอ่านหนังสือในห้องคนเดียวอย่างหัวเสีย จะไม่ให้เธอหงุดหงิดได้อย่างไร ก็ลองอ่านคำถามแต่ละข้อดูสิ ฮู้ย มันช่างบาดจิตบาดใจ ดื่มเลือดสาวบริสุทธิ์ผู้ไม่เคยแผ้วพานความรักอย่างเธอเสียเหลือเกิน ร้ายนักนะ คนตั้งคำถาม อย่าให้รู้นะว่าอยู่ห้องไหน แม่จะตามไป ‘เฉ่ง’ ให้ดู ข้อหา ตั้งคำถามไม่เข้าหูคน ‘โสด’! ฉันจะรู้สึกแย่มาก หากฉันทำให้คนรักของฉันรู้สึกแย่ไปด้วย สำออย!... สิตานึกคำนี้ขึ้นในใจทันทีทันควัน ถ้าเป็นเธอนะเหรอ จะไม่มานั่งเสียอกเสียใจ ร้องไห้เป็นเผาเต่าหรอกนะ ถ้าทำให้คนรักต้องรู้สึกแย่ แล้วรับไม่ได้ ก็จะขับไล่ใสส่ง กรวดน้ำคว่ำขันพบกันชาติเดียวไปเลย หน็อย แค่นี้รับไม่ได้ ก็ไม่เอาแล้วล่ะ แม่ยิ่งมากเรื่องอยู่ด้วยนะ เอ๊ะ ทำไมเธอต้องเป็นเดือดเป็นแค้นอย่างนี้ด้วย สิตาก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ฉันจะรู้สึกว่าตนเองไม่มีสมาธิและคอยพะว้าพะวงถึงคนรักอยู่เสมอ นี่ก็โอเวอร์ งานการไม่เป็นอันทำ หนังสือหนังหาไม่เป็นอันอ่านหมดแล้วหรือไง ถ้าหากมีความรัก มีคนรักแล้วต้องมาคิดถึงกันอยู่อย่างนี้ตลอดเวลา จนไปทำให้การเรียนเสียหายนะหรือ สิตาบอกตัวเองว่า เธอขออยู่บนคาน นอนมองพวกมีคู่แล้วทุกข์ใจแล้วคอยสมน้ำหน้าเสียยังจะดีกว่ามา ‘คอยพะว้าพะวง’ ถึงกันอยู่อย่างนี้ สิตาคิดว่ามันช่าง nonsense สิ้นดี เห็นไหม ไม่ต้องมีแฟนมาเป็นห่วงคล้องคอ ทำให้เธอเรียนเก่ง ใช้ศัพท์แสงภาษาปะกิตสุดไฮโซแซ่บๆ ไปเลย. ฉันจะอดทนกับทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อให้ความรักของเรายั่งยืนยาวนาน โอ๊ย แม่กุลสตรีศรีเรือนปั้นหยา ใครเขาจะมัวมาบ้านั่งอดทนอยู่ ถ้าเจอผู้ชายเจ้าชู้อย่างน้องมินต์ที่เจออยู่ตอนนี้จะทำอย่างไร ได้ข่าวว่าแฟนของน้องเมทคนนี้ ไก่แจ้เรียกพ่อเลยล่ะ แต่ยัยน้องมินต์ก็ยังรักยังหลงเข้าไปได้ สงสารแท้ๆ เพิ่งเข้ามาปีหนึ่งเองเท่านั้น ก็ถูกพวกเฒ่าหัวงูปี 4 หลอกได้ เตือนเท่าไรก็ไม่ฟัง หาว่าหวงน้องบ้างล่ะ หาว่าคนโสดอิจฉาบ้างล่ะ เธอไปอิจฉาน้องเขาตั้งแต่ตอนไหนกันตาต้า ไหนลองจับตาดูสิ ก็ไม่ร้อนนี่ อย่างนี้จะมาว่าอิจฉาไม่ได้นะ ถ้าจะแปลงประโยคข้างต้นเป็นคติประจำใจของคนที่ (ประสงค์จะ) มีแฟนทุกคนแล้วละก็ สำหรับสิตา เธอคงจะต้องดัดแปลงเนื้อความเล็กน้อยถึงจะเหมาะและลงตัวที่สุดว่า ฉันจะ ‘ทำ’ ทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อนให้ความรักของคนอื่น ‘พินาศ’ ไป เอ๊ย ไม่ใช่ๆ สร้างความร้าวฉานไม่ใช่งานของเธอเสียหน่อย ที่ถูกต้องควรจะเป็น ฉันจะอดทนจนถึงที่สุด ไม่ว่าจะมีใครมาให้ความรักไหม ฉันก็จะนอนเล่นบนคานทองนิเวศน์ต่อไป สบายใจดีออก ว่าแต่ ตั้งปณิธานอย่างนี้ จะมีผู้ชายดีๆ ที่ไหน เอาไม้มาเขี่ยเธอลงจากคานบ้างไหมหนอ สงสัยจัง --------------------------------------------- “รักน้องพร .รักน้องพรหอลั่นลมจังเลย วู้ ” ใครมันมาร้องเรียกบอกรักกันนะ ดึกดื่นปานนี้แล้ว สิตางัวเงียขยี้ตาลุกขึ้นมาจากเตียง นี่เธอเผลอหลับไปตอนไหนกัน 12.00 นาฬิกาที่ข้างฝาบอกชัดเจน เที่ยงคืนแล้ว อย่างนี้อีกไม่นาน กุหลาบที่เธอลงทุนจ่าย 20 บาทส่งให้ตัวเองก็คงจะมาถึงในไม่ช้านี่ล่ะ “น้องพรก็รักพี่ค่ะ วู้ พี่สดใส รักพี่สดใสค่ะ วู้ ” แล้วนี่เสียงเด็กหอห้องไหนกันอีกละ ร้อง (แหกปาก -- เซ็นเซอร์เพราะไม่สุภาพ) บอกรักกันข้ามหออยู่ได้ ไม่ใช่แค่คู่นี้ ยังมีอีกนับสิบที่ร้องข้ามหอ ดังโหวกเหวกไปมาระหว่างกัน สิตาเอามือปิดหู นี่มันอะไร เขาทำอะไรกัน ดึกป่านนี้แล้ว เดี๋ยวเถอะ ฉันจะไปฟ้องอาจารย์ประจำหอให้มาจัดการ แต่ไม่ทันที่เธอจะไปจัดการอะไรได้ดังใจนึก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเสียก่อน สิตาเดินออกไปเปิดประตู พลางคิดในใจว่า ถ้าเป็นแม่พวกส่งเสียงตะกี้อีกละก้อ จะ ‘เฉ่ง’ ให้จ๋อยไปเลย ทว่า คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นเพียงหญิงสาวผมยาวตัวเล็กในชุดนอน พร้อมกับกุหลาบหอบใหญ่ในมือ ไม่มีทีท่าว่าจะเป็นอีสาวบ้านเลือดตะโกนข้ามหอแต่อย่างใด (ขณะนี่ก็กำลังตะโกนกันอยู่จริงๆ นะ) “ลั่นทม 210 กุหลาบหนึ่งดอกค่ะ” เท่านั้นแหละ จากอาการหน้าบึ้งก็กลายเป็นหน้าบาน ยิ้มสดใสให้แม่สาว Miss Lily ส่งดอกไม้ทั่วหอทันที “ขอบคุณค่ะ กำลังรออยู่เชียว” สาวส่งออกไม้ยิ้มตอบให้จนตาหยี ก่อนจะบอกว่า “แฟนคุณคนนี้คงจะเจ้าบทเจ้ากลอนนะค่ะ ตะกี้ฉันแอบอ่านกลอนที่เขาเขียนให้คุณด้วย ขอโทษด้วยที่ละลาบละล้วง แต่เขาเขียนกลอนแปลกๆ จังค่ะ เหมือนคนโสดทั้งๆ ที่ส่งดอกไม้ให้คุณ เอ หรือว่าจะเป็นวิธีการจีบแบบใหม่คะเนี่ย เขียนกลอนเศร้าให้สาวสงสาร ” เห็นว่า Miss Lily จะกลายเป็น Miss อุตพิดไปเสียแล้ว สิตาจึงยกมือขึ้นห้าม แล้วรับเอาดอกกุหลาบนั่นมา พลิกดูการ์ดที่แนบมาด้วย ก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ของหล่อนชัดๆ หล่อนไม่ได้เขียนอะไรที่ยาวขนาดนี้ แต่ เลขห้องและตึกมันก็ระบุชัด ‘ลั่นทม 210’ จะเกิดการสับสนอะไรหรือเปล่า ไม่ทันที่สิตาจะได้เรียกถาม สาวส่งดอกไม้ก็หายไปแล้ว หญิงสาวส่ายหน้าไปมา บริการไม่ดีเลย ติดฉลากผิด ส่งผิดอย่างนี้ มันน่าเอาเงินคืนจริงๆ แล้วอย่างนี้ คนที่รอกุหลาบดอกนี้เขาจะทำอย่างไร “ต๊าย ตาย ต่าย ต้าย ต๊าย ต๋าย ยัยตาต้า นี่ใครส่งกุหลาบให้แกยะ” แม้วนั่นเองที่กลับมาตอนไหนก็ไม่รู้ สิตามองหน้าเพื่อนงงๆ ไม่ทันไม่ถามอะไร เพื่อนตัวดีก็เฉลยมาให้รู้ก่อน “ก็ไปเดทมาเสร็จแล้วไง รีบกลับมา ขี้เกียจเซ็นชื่อกลับดึก อีกอย่างจะกลับมาให้ทันเทศกาล ‘ตะโกนรัก’ ด้วย” สิตาทำหน้าเหรอหราไปกันใหญ่ รูมเมทก็เลยอธิบายให้ฟังว่า “ทุกปีตอนวันวาเวนไทน์ เขาจะมีการตะโกนบอกรักกันข้ามหอตอนเที่ยงคืน เธอไม่รู้เหรอ ตาต้า แม่วแม้วยังรู้เลย อ้อ ปีที่แล้วเธอกลับบ้านนอก เอ๊ย ตจว.นี่นะ เลยไม่รู้” สิตาอ้างปากค้าง ที่แท้ เสียงล้งเล้งปลุกเธอขึ้นมาก็คือเสียงตะโกนบอกรักของเทศกาลนี้นั่นเอง “เสียงดังอย่างงี้แล้วจารย์ไม่ว่าไรเหรอ” “ไม่หรอก ครึ่งชั่วโมงเอง อิ๊ๆ แต่ปีที่แล้วปาเข้าไปเกือบชั่วโมง จนอาจารย์หอต้องมาประกาศออกลำโพงให้หยุดตะโกน แกมาที่ระเบียงดีกว่า เอานี่ด้วยอุตส่าห์ซื้อติดมา” ไม่ว่าเปล่า ยัยแม้วยัดเทียนเกือบสิบเล่มใส่มือสิตา แล้วดุนหลังไปยังระเบียงที่มีลูกกรงเป็นรูปสี่เหลียมขนมเปียกปูนกั้นอยู่ “จุดเทียนนะแก แล้วมาปักเป็นรูปหัวใจบนลูกกรงกัน ทำงี้แล้วข้างบนหอชายจะได้เห็นไง” สิตาทำตามอย่างงงๆ ช่วยเพื่อนจุดและปักเทียนตามคำแนะนำ ระหว่างนั้นก็มีเสียงตะโกนไม่หยุดหย่อน ไม่ใช่แค่บอกรักหรอก มีแอบเหน็บแอบกัดกันข้ามหอด้วย อย่างเช่น “รักหอหญิง อยากได้กุหลาบจัง ” “ซื้อเองสิ ฮ่า ” หอลั่นทมโต้กลับทันที ไม่ก็ ตะโกนร้องว่า “ไฟไหม้ ไฟไหม้ ” ให้สะใจเล่นซะงั้น แต่ที่สิตาเห็นว่าเด็ดและน่าขำก็คือเสียงตะโกนเล็กแหลมจากหอชายที่ว่า “เกลียดชะนี อย่ามาร้องนะ เดี๋ยวนี้หอชายเขารักกันเองแล้ว ” แล้วก็มีเสียงโห่ไล่จากฝั่งหอชายเอง “ฉันว่านั่นต้องเป็นเสียงยัย ‘ชญาวดี’ เพื่อนที่คณะแน่ๆ เลย” แม้วหมายถึงเพื่อนที่ชื่อ ‘ชาญ’ หรือ ‘ผู้หญิงหอชาย’ นั่นเอง สิตาหัวเราะร่วนไปกับประโยคเด็ดๆ เหล่านั้น แต่จู่ๆ เหมือนแม้วนึกอะไรขึ้นได้ จึงร้องถามเธอเสียงดังขณะเรียงเทียนที่จุดแล้ว “ยัยตาต้า แกยังไม่ได้บอกฉันเลยนี่นา ว่าใครส่งดอกไม้ให้แก” สิตาอึ้ง เธอเองก็ลืมไปแล้วเหมือนกัน มัวแต่สนุกกับเรื่องตะโกนบอกรัก “ส่งผิดน่ะ” “ไหนดูซิ” แม้วคว้ากุหลาบที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ ไปดูทันที “ มันก็เบอร์ห้องเรานี่นา ชื่อก็ชื่อเธอด้วย อะไรกันนี่ โห เน่าสุดๆ คิดได้ไงเนี่ย กลอนอย่างนี้” ว่าแล้ว ยัยแม้วก็เริ่มแผลงฤทธิ์อ่านกลอนเสียงดังแกล้งเธออีก สิตาไม่ทันได้ฟังบทแรกๆ หรอก แต่พอจะจำสามบทหลังได้ คืนนี้มีเดือนเป็นเพื่อนข้าฯ อาภาผ่องถ้วนล้วนแสงขาว อาบจันทร์วันเพ็ญเห็นวับวาว อกหนาวร้าวลึกนึกรำพัน มิมีใครให้คลายหายหนาวเหน็บ แสบเจ็บเล็บจิกหยิกใจฉัน มิมีใครให้กอดพรอดสัมพันธ์ เพียงจันทร์เพื่อนใจได้แอบอิง ผินหน้าหาใครที่ไหนหนอ ไหล่ห่อรอลุ้นอุ่นไฟผิง แทบตายกายปวดรวดร้าวยิ่ง เหงาจริงเหงาใจใครช่วยที “ชื่อกลอน 'หนาวแทบตาย ไม่มีใครให้กอด’ ยัยตาต้า ไม่อยากจะเชื่อเลย” “ก็อย่าเชื่อสิ แต่ฉันบอกแล้วไงว่าเขาส่งผิด” “เปล่า ที่ฉันไม่อยากจะเชื่อก็คือว่า ที่ท้ายกลอน เขาลงชื่อคนเขียนไว้ด้วย ” ความจริงสิตาไม่ได้อยากรู้เลยนะ ว่าคนเขียนกลอนนั้นเป็นใคร แต่หน้าของเธอก็ยื่นไปหาการ์ดแผ่นนั้นแล้ว เขียนได้เน่าตามคำของยัยแม้ว แต่ทำไมเนื้อหามันถึงตรงใจเธอยิ่งนักก็ไม่รู้ “ลงชื่อว่า ทวัย ตายแล้ว ข่าวใหญ่ใช่เลย” “แล้วไง” “นี่มันพี่ทวัย เพื่อนเมทของพี่แซนด์แฟนฉันไงเล่า” ---------------------------------------------------- จากคุณ : บอยน์ ใบร่อน - [ 2 มี.ค. 49 14:24:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 -------------------------------------------------------- “เฮ้ย ไอ้วัย ตื่นเว้ยตื่น นอนเข้าไปได้ไงวะ เสียงดังออกขนาดนี้” ทวัยยังคงนอนอยู่บนเตียง ใครว่าเขานอนหลับกันล่ะ ก็นอนรำคาญฟังเสียงตะโกนโหวกเหวกมาเป็นปีที่ 4 อยู่นี่อย่างไร “เอานี่ มีคนส่งดอกไม้ให้เอ็งด้วย” แซนด์โยนกุหลาบมาให้ “ เห็นเขาเหน็บไว้ที่ประตู คงเคาะแล้วไม่มีคนเปิด แหมเอ็ง แอบไปมีเด็กไว้ก็ไม่บอก ข้าแอบเห็นชื่อคนส่งนาเว้ย น้องตาต้า ลั่นทม 210 เฮ้ย ห้องเดียวกับน้องแม้วแฟนข้าเลยนี่หว่า อ้อ น้องมินต์แฟนเอ็งด้วยนี่หว่าไอ้เมฆ” เมฆเดินเข้ามาพอดี เสริมต่อว่า “ใช่ๆ เห็นหงิมๆ หยิบชิ้นปลามันไปเลยนะไอ้วัย ข้าเห็นน้องเขามาตั้งนานแล้วนะ น่ารักใช่หยอก แต่แม่คุณแกไม่เห็นเอาใคร เอาแต่เรียน ๆ ๆ ๆ จนน้องมินต์แฟนข้ายังว่า สักวันคนแก่ตายคาหนังสือ ไม่น่าเชื่อว่าจะมาเสร็จเพื่อนเราได้” ทั้งหมดที่ฟังมา ทวัยสาบานได้เลยว่าไม่รู้เรื่องมาก่อน เขาได้แต่อ้าปากค้าง ไม่อาจต่อปากต่อคำอะไรเพื่อนได้ ได้แต่หยิบกุหลาบดอกนั้นมาดู จริงอย่างเพื่อนมันว่า การ์ดระบุชื่อและห้องเขาชัดเจนและก็เป็นลายมือเขาเองด้วย ทว่า ข้อความที่มากับการ์ดนั้นไม่ใช่ เห็นได้ชัดว่าเป็นการตัดแปะ ทำขึ้นใหม่ เอาแล้วไหมล่ะ แม่คนขายดอกไม้เล่นเขาแล้วไหมล่ะ และยิ่งได้อ่านการ์ด เขาก็ยิ่งแน่ใจว่า กุหลาบนี้ไม่ใช่ของเขา มีคนเป็นพันๆ หมื่นๆ ล้านคน เดินสับสนเวียนวนอยู่บนโลกใบใหญ่ คงมีเพียงคนเดียวที่จะรู้ใจ จะห่างไกลแค่ไหนสักวันคงเจอ                        (* เพลง เธอคิดเหมือนฉันหรือเปล่า โดย เต็น ธีรภัค) แต่เขาแน่ใจด้วยสัมผัสบางอย่างว่า คนเขียนเนื้อเพลงลงบนการ์ดใบนี้ คงจะเหงาใจเหมือนกันกับเขาเป็นแน่ “ไปๆ ..ไปตรงระเบียงกัน ไปแซวสาวหน่อยดิ๊ น้องๆ รอกันแย่แล้ว” แซนด์เข้ามาดุนหลังของทวัยโดยแรง “นั่นสิ โน่นๆ ห้องโน้นจุดเทียนเป็นคำว่า Love ด้วย” เมฆออกแรงฉุดเขาอีกทาง “ไหนวะห้องแฟนๆ ของพวกเรา ‘ลั่นทม 210: รหัสลับรหัสรัก’ อยู่ตรงไหน” ฟังไอ้แซนด์มันว่า อดหมั่นไส้ไม่ไหว ทวัยจึงเหน็บไปว่า “ลั่นทม...ระวังรักระทม นะเว้ย” แต่ในที่สุดทวัยก็ต้องมายืนทำหน้าเบื่ออยู่ตรงระเบียงที่มีเสียงตะโกนดังขรม “เฮ้ย ไม่ใช่ๆ คนเราเข้าใจผิด ‘ลั่นทม’ แปลว่า ‘หมดระทม’ เพราะ ‘ลั่น’ แปลว่า ปิดหรือหยุด อะไรทำนองนั้นตะหาก” เมฆอธิบายแทรก เขายกมือยอมแพ้ ไอ้นี่มันไปเอาข้อมูลมาจากไหนก็ไม่รู้ ขนาดนักอ่านกลอนอย่างเขาที่น่าจะคลุกคลีกับความหมายของคำมากกว่ามันที่เรียนทันตะฯ ยังไม่รู้เลย แต่ไม่ว่ามันจะเอามาจากไหนก็ตาม ตอนนี้ไอ้พวกตัวดีมันหาห้อง 210 หอลั่นทมเจอแล้วนะสิ นั่น ชี้ชวนกันดูใหญ่ “นั่นไงไอ้แซนด์แฟนเอ็ง โบกมือหย็อยๆ เขาว่าอะไรวะ ฟังไม่ได้ยินเลย” “อืม แฟนเอ็งก็ตามมาสมทบนี่หว่าไอ้เมฆ แล้วนั่นยืนเซ่ออยู่ข้างๆ ใช่เด็กของไอ้วัยมันหรือเปล่าวะ” “เฮ้ย พวกเอ็งพูดไรน่าเกลียด ของฉันที่ไหนล่ะ คนส่งมันส่งดอกไม้ผิดเว้ย ฉันยังไม่เคยเห็นหน้า รู้จักมักจี่กับเขาเลย นับประสาอะไรกับส่งดอกไม้ให้กัน” พูดแล้วก็นึกขำเพื่อนๆ ที่คิดไปเป็นตุเป็นตะ แต่สิ่งที่ทำให้ทวัยขำไม่ออกก็คือ ภาพของหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ น้องแม้วกับน้องมินต์ซึ่งเขาเคยเจอมาแล้ว หญิงสาวคนนั้นเขาก็ ‘เคย’ เจอมาแล้วไม่ใช่หืรอ แม้จะมีเพียงแสงสลัวๆ ของเทียนที่จุดขึ้น แต่เค้าหน้าอย่างนี้เขาจำได้ จุดไต้ตำตอเข้าแล้วไหมล่ะ ตออันนี้เป็นตอที่ อะไรดีนะ อ้อ ทั้งเตี้ยแล้วก็หน้าตูดอย่าบอกใคร นึกถึงหน้าตาของหญิงสาวระหว่างอาหารมื้อเย็นนี้แล้ว เขาก็หัวเราะในใจ มื้อนั้นเป็นมื้อที่เขาเจริญอาหารที่สุดก็ว่าได้ “ไง เคยเห็นแล้วยังล่ะ เพื่อนข้าจะมีแฟนแล้วเว้ย วู้” เมฆนั่นเองที่ตะโกนข้างหอไป แล้วหอลั่นทมตรงห้อง 210 ก็ดันได้ยินเสียด้วยสิ “อะไรคะพี่เมฆ” น้องมินต์ถามสวนมา “มีแฟนๆ ไอ้วัยมีแฟนแล้ว” เมฆป้องปากตะโกนต่อ “เฮ้ย ไอ้เมฆ” ทวัยฉุดเพื่อนออกมาจากระเบียงทีเดียว จนร่างใหญ่ๆ เกือบผงะหงาย “ ทำอย่างนี้มีโกรธนะเว้ย ใครว่าข้ามีแฟนวะ” ทวัยฉุนขึ้นมาเหมือนกัน “ใจเย็นดิวะ ไรเนี่ย ไอ้เมฆมันล้อเล่นแค่นี้” แซนด์บอกแทน “ล้ออย่างนี้เขาเสียหายนะเว้ย” “ข้ายังไม่ได้บอกเลยว่าเอ็งเป็นแฟนกับใคร ร้อนตัวไปไมวะ” เมฆสวนกลับ ทำให้คนกำลังโกรธอึ้งไปเหมือนกัน “ยังไงก็แล้วแต่ ข้าไม่ชอบ เรื่องฟงแฟนอย่ามาพูด ยังไม่เอา รำคาญ” ทวัยยกมือตัดบท แต่ดูเหมือนเมฆจะยังไม่ยอมให้หยุดง่ายๆ “เอ็งจะบ้าไปเหรอเปล่าวะ ทำไมไม่อยากมีแฟน มันเสียหายตรงไหน” “บอกแล้วไงว่ารำคาญ ต้องมาตามต้อยๆ ถือโน่นถือนี่ให้ ถือเองไม่ได้หรือไง” ทวัยพูดไม่มองเพื่อน “เอ็งเข้าใจการเป็นแฟนผิดแล้ว ที่เขาทำกัน หรือจะหมายถึงที่ข้าทำด้วยก็ได้ มันเป็นเพราะความเต็มใจ เป็นการเอาใจใส่แฟน เอาใจใส่คนที่เรารัก เป็นน้ำใจที่แสดงให้กันเว้ย ผิดตรงไหน ไม่เชื่อถามไอ้แซนด์มันก็ได้ แต่ขนาดนั้นแฟนมันยังไม่อยากให้ถือให้เลยกระป๋งกระเป๋าน่ะ” แซนด์พยักหน้าหงึกหงัก นั่นทำให้ทวัยหัวเสียที่ถูกขัดคอ “ไงข้าก็ไม่อยากหาห่วงมาผูกคอ” “ไอ้วัย ” เมฆเดินมาตบบ่า “ มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ข้าว่าเอ็งกลัว กลัวการผูกมัด เอ็งชอบชีวิตอิสระ แต่อย่าโกหกตัวเองเลยว่ะ ว่าเอ็งก็ต้องการใครสักคน มันไม่ใช่แค่เรื่องเดินตามกัน โทรฯ คุยกันทุกวันจนเปลืองตังค์อย่างที่เอ็งเคยบอกข้า แต่มันคือคนรู้ใจ เอ็งเข้าใจไหมคำนี้ คนรู้ใจที่เราสามารถจะปรึกษาเมื่อมีทุกข์ คนที่จะรับสุขด้วยเมื่อเราสมหวัง คนที่จะคอยรับฟังเราเวลาเรามีปัญหา และคนที่คอยยื่นน้ำเย็นให้เวลาเราเหนื่อย เอ็งไม่ต้องการเหรออย่างนั้น ” ไม่รู้ว่าไอ้เมฆไปหยิบยืมคำพูดของใครมาหรือเปล่านะ แต่ทวัยฟังแล้วมันโดนใจเขาทั้งหมดทุกคำพูดทีเดียว แต่ ปากเขายังแข็ง ยังต้องรักษามาด เสียหน้ากันหมดพอดี เขาจึงใช้ความเงียบเป็นคำตอบ เห็นว่าไม่พูดอะไร แซนด์กับเมฆก็เลยจับจูงเขามาตรงระเบียงอีกที โบกไม้โบกมือไปยัง ‘ลั่นทม 210’ “ไอ้วัย ที่เขาส่งกุหลาบมาผิดนี่ ก็ถือว่าเป็นกามเทพก็ได้นี่หว่า เห็นไหมนั่น น้องตาต้าก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหล่ตรงไหน นี่ถ้าไม่มีมินต์อยู่แล้ว ข้าจะคั่วให้ดู” ทวัยมองตาเพื่อนเขม็งทีเดียว “อ๊ะๆ ไหนบอกไม่คิดอะไร ทำไมทำตาอย่างนี้ อย่ามาปากแข็งให้อยากซะเลยวะ คบกันมากี่ปี ไส้กี่ขดๆ ข้ารู้หมด เอ็งนะมันปากแข็ง ระวังจะเป็นไก่ได้พลอยนะเว้ย น้องตาต้าเขาอยู่ตรงหน้าแล้วไม่รีบคว้าก็บ้าแล้ว จะไปกลัวอะไรวะ ความผิดหวัง ความรำคาญ อย่ากลัวอะไรที่มันยังไม่เกิดดิ่ อย่างงี้ชีวิตคนเราก็ไม่เป็นอันทำอะไรกันพอดี” เมฆพูดเสียยาว “นั่นดิ่ ทำไมไม่ลองดูสักตั้งวะไอ้วัย ถามใจเอ็งดูหน่อยสิ น้องตาต้าน่ารักหรือเปล่า เห็นอึ้งไปตะกี้พอได้รู้ว่าอยู่ห้องเดียวกับมินต์กับแม้ว ข้าว่า เองต้องเคยเจอเขามาแล้ว แล้วก็มีเรื่องประทับใจมาด้วยแน่ๆ” ใช่ เขาเจอเธอมาแล้ว แล้วเธอก็ช่างทำให้เขาเจริญอาหาร เรอเอิกอ้ากแกล้งคนได้สนุก ตาต้าเหรอ ชื่อเหมือนเผ่านักรบโบราณเลย จะเป็นอย่างไรนะ ถ้าเขาจะลองเปิดศึกกับนักรบโบราณคนนี้อย่างที่เพื่อนมันว่า ทวัยยังไม่อาจหาคำตอบให้กับตัวเองได้ แต่ตอนนี้สายตาของเขาจับจ้องไปที่ ‘ลั่นทม 210’ ไม่ได้มองหาน้องแม้วหรือน้องมินต์ แต่เป็นอีกคนที่ยืนปักเทียนเล่นสนุกอยู่ตรงนั้น ตาต้า --------------------------------------------------- จากคุณ : บอยน์ ใบร่อน - [ 2 มี.ค. 49 14:27:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ---------------------------------------------- Part III สิตาพนมมือแล้วยกไหว้ขึ้นเหนือหัวอย่างสวยงาม เมื่อพระรูปที่มารับบาตรให้ศีลให้พรจบ  เช้านี้ไม่รู้เป็นอะไร จิตใจเธอช่างสดชื่นเป็นพิเศษ อาจเพราะได้หลับเต็มตื่น จึงได้ลุกขึ้นมาใส่บาตรแต่เช้าที่บริเวณโรงอาหารหอที่โดยปรกติจะมีพระมาบิณฑบาตทุกเช้า แน่ล่ะ เธอไม่ลืมกึ่งลากกึ่งจูงยัยแม้วกับน้องมินต์ที่กำลังงัวเงียอยู่มาด้วย สองคนนั้นฟังพระให้พรไปก็สะลืมละลือไป สัปหงกหลับนกกันคนละทีสองที จนคนที่มาใส่บาตรบริเวณนั้นกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ เสร็จแล้ว สิตาก็ไปกรวดน้ำ น้ำใสใส่จานขาวได้รับกันถ้วนหน้า ต่างคนต่างมุ่งหน้าไปยังโคนต้นไม้ สองคนนั้นไม่ไหว บอกว่าจะขอนอนอยู่ที่โต๊ะกินข้าวในโรงอาหารที่ยังไม่มีคน นั่งปวกเปียกเป็นผ้าเปียกน้ำกองสุมรวมกัน น่าขันจริงๆ สิตาปล่อยให้เมททั้งสองฝันหวานไป ส่วนตัวเองมุ่งไปยังโคนต้นหมากต้นเตี้ย แล้วนั่งยองๆ ลง ขณะกำลังจะตั้งสมาธิรินน้ำนั่นเอง ประสาทอันว่องไวของเธอก็ทำให้รู้ว่า มีใครบางคนเดินมาข้างหลัง แล้วนั่งลงข้างๆ นั่นละ พร้อมกับจานสีขาวมีน้ำใสอยู่ในมือเหมือนกัน “ขอกรวดน้ำตรงนี้ด้วยคนสิ” ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็เป็นอีกตาพี่ทวัย คนที่เรอใส่เธอเมื่อเย็นวาน แถมเป็นรูมเมทของพี่แซนด์กับพี่เมฆอีกด้วย ยัยแม้วชี้ชวนให้เธอดูเมื่อคืน ตอนที่ทั้ง 3 หนุ่มออกมายืนที่ระเบียง ป้องปากร้องกันสนุก ส่วนเขานะเหรอ สิตาเห็นยืนนิ่ง ดวงตาจ้องมาทางห้องของเธอไม่เปลี่ยนไปไหนเลย จนกระทั้งเลยเที่ยงคืนครึ่งอันเป็นเวลาที่คนต้องหยุด ก็แยกย้ายกันไป สิตาไม่ได้มองเขา ไม่ได้แม้อยากจะยืนอยู่ตรงระเบียงนั้นให้เขามอง แต่แม่รูมเมท 2 ตัว เอ๊ย คนนั่นนะสิ คะยั้นคะยอให้เธออยู่เป็นเพื่อนให้ได้ เธอก็เลยต้องอยู่ แต่ทำเป็นไม่สนใจห้องชั้น 5 หอจำปาแต่อย่างใด มีแต่ 2 สาวเท่านั้นแหละที่วี้ดว้ายสนุกสนาน หลังจากเลิกงานเสร็จ ใช่ว่าเธอจะได้ปล่อยตัวไปอาบน้ำอาบท่าแล้วนอน ทั้งยัยแม้วและน้องมินต์คาดคั้นเธอเป็นการใหญ่ ว่าไปรู้จักมักคุ้นกับพี่ทวัยได้อย่างไร ‘บอกมานะยัยตาต้า เธอไปเจอเขาได้ไง’ สิตาไม่ตอบแต่นั่งเฉย นั่งจัดหนังสือกับของใช้ประดามีซะงั้น ‘บอกมินต์มาเถอะพี่ตาต้า ใจจะขาดอยู่แล้วนะ’ ‘ไม่บอก’ ‘ทำไงถึงจะบอกล่ะ’ ยัยแม้วนี่สู่รู้จริงๆ นะ ‘แน่นะ’ ‘แน่สิ’ ดูน่าทั้งยัยแม้วกับน้องมินต์จะทุรนทุรายเป็นอันมาก หากไม่ได้ฟังคำเฉลยจากปากเธอให้ได้คืนนี้ ...งั้นก็สนองความอยากของพวกนี้สักหน่อยดีไหม ‘มินต์ยอมทุกอย่างเลยเอ้า ’ ‘ตื่นไปใส่บาตรกับฉันพรุ่งนี้ก่อน ห้ามนอนอุตุจนตะวันสายโด่งเหมือนอย่างทุกวันกันทั้งคู่’ ‘โหแก ยัยเพชรสิบเจ็ดกะรัต ’ แม้วร้องเสียหลง ‘อะไรของแก เพชรสิบเจ็ดกะรัต’ ‘เหลี่ยมจัด! ’ เท่านั้นแหละ สิตาก็หัวเราะ แล้วเล่าถึงความไม่เกรงใจและซกมกของเขาให้ฟัง ทั้งคู่ได้ฟังแล้วก็อึ้ง พลางค้านเสียหลงกันใหญ่ ว่าไม่ใช่อย่างที่เธอคิด แต่พี่ทวัยเป็นคนดีที่สุดในโลก เธอก็เลยอยากจะรู้ มาเช้านี้ จะเป็นจริงอย่างที่พวกนี้ว่าไหม “ก็ตามใจสิ นี่มันก็ที่สาธารณะนี่คะ” ความจริงแล้วเธอไม่อยากให้เขามากรวดน้ำบริเวณเดียวกันหรอก แต่ถ้าเกิดพูดประมาณว่าไม่ให้ เดี๋ยวเขาจะเหมาเอาว่าเราเล่นตัว เอ๊ะ แต่ทำไมต้องไปห่วงว่า เขาจะคิดว่าเธอเล่นตัวด้วยนะ “ขอบคุณ ที่ขออนุญาตก่อนก็เพราะว่า ‘มีคนเป็นพันๆ หมื่นๆ ล้านคน’ ที่เขาถือ ไม่อยากให้มากรวดน้ำด้วย แต่พี่ก็หวังว่า ‘คงมีเพียงคนเดียว’ ที่จะไม่รังเกียจ” สิตาหัวขวับมามองเขา ใจเต้นตึกตักอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ก็เพราะประโยคนั้นมันแฝงไปด้วยเนื้อเพลงที่เธอเขียนส่งให้ตัวเองพร้อมกุหลาบ นี่คงจะหมายความว่า กุหลาบของเธอก็จับพัดจับผลูไปให้เขาเหมือนกัน ฮึ ทำมาพูดดี คดีที่เรอใส่หน้าฉันยังไม่หมดนะคะ... “นั่นสิคะ แต่ฉันว่าไม่เป็นไรหรอก มีเพื่อนมากรวดน้ำด้วย ดีกว่าให้ ‘คืนนี้มีเดือนเป็นเพื่อนข้าฯ’ นะคะ” ได้ผล เขาหยุดทำหน้าระรื่นเมื่อตอนที่เธออนุญาตทันที แต่สักพักเขาก็ยิ้มใหม่ รอยยิ้มนี้ช่างแปลกกว่ารอยยิ้มแรกเสียจริง กรุ้มกริมชะมัด “แล้ว ‘แสนเจ็บเล็บจิกหยิกใจฉัน’ ด้วยเหรอเปล่า” “ไม่หรอกคะ ‘เหงาจริงเหงาใจใครช่วยที’ ล่ะมากกว่า” “งั้นก็แสดงว่ายังไม่มีแฟน” อันว่า พรานไม่ชำนาญไพรไม่ควรอย่างยิ่งที่จะเดินป่า ไม่เช่นนั้นคงจะถูกพวกเสือสิงกระทิงแรดมันรุมกัดเอาอย่างที่เธอกำลังถูกกระทำอยู่นี่ สิตาแทบอย่างจะกัดลิ้มตัวเองตาย ทำไมลิ้นมันถึงได้พลิกพูดอะไรที่จะทำให้ตัวเองต้องเจ็บตัวด้วยนะ ไม่ชำนาญเชิงกลอนแล้วยังจะไปต่อกรกับเขาอีก “อันนั้นคงไม่ใช่แล้วละคะ” “อ้าวเหรอ ว้าแย่จัง ว่าจะให้ช่วยเก็บกลอนกับกุหลาบไว้ให้สักหน่อย ถ้าเป็นอย่างนี้ มีแฟนแล้วอย่างนี้ คงจะต้องขอคืนซะแล้วละมั้ง แต่ จะไม่คืนก็ได้นะ แค่ขออย่างเดียวล่ะ ขอให้เก็บไว้ในห้องใจสักห้องก็พอ ” พูดแล้วเขาก็ขยิบตาให้ พร้อมกับพูดสั้นๆ ว่า “ไปและ ” ตอนนี้ที่สิตารู้สึกได้คือว่า เธอกำลังกลายเป็นเด็กออทิสติกไปแล้ว หัวสมองถึงได้มึนเบลอ เอ๋อรับประทานเรียบร้อยโรงเรียนทวัยไปแล้ว ไม่ทันที่เธอจะได้ลุกไปไหน ทั้งแม้วและมินต์ก็รีบวิ่งมาหาทันที่ ทำอย่างกับนักข่าวพลาดข่าวสำคัญอย่างนั้นแหละ “เกิดอะไร นี่มันเกิดอะไรยัยตาต้า ฉันกะมินต์หลับแป๊บเดียวที่เธอเป็นเสือปืนไวเลยนะยะ” แม้วล้งเล้งทีเดียว “ฉันทำอะไร” “แหม ไหนบอกไม่มีอะไรไงคะพี่ตาต้า ตะกี้ดีนะที่มินต์สัปหงกแล้วตื่นขึ้นมาทันได้เห็นอะไรดีๆ พอดี เลยปลุกพี่แม้ว ไม่งั้นพลาด พลาดลูกเดียว” “บอกมาซะดีๆ เธอรับเขาเป็นแฟนหรือยัง” แม้วคาดขั้น “เฮ้ย จะบ้าเหรอ เจอกันแค่วันเดียว อีกอย่างฉันไม่สนหรอกเรียกไปก่อนดีกว่า” สิตายืนยันหนักแน่น “ไม่อยากหาเรื่องปวดขมอง” “ไม่ใช่ๆ แก เข้าใจผิดแล้ว การมีแฟนไม่ได้ทำให้เรื่องเรียนเสมอไหนนะ” แม้วแก้ต่าง “แล้วทีคนอื่น ” “คนอื่นเขาเป็นนะ เพราะว่าจัดเวลาไม่เป็น มันต้องรู้สิ โทรฯ หากันเวลาไหน ไปเดทกันเวลาไหน ไม่ใช่เอาทุกเวลา อย่างนั้นมันก็ผิด แกเคยเห็นเกรดฉันตกบ้างไหมล่ะ ยัยมินต์มันก็ดีนิ” มินต์พยักหน้า พลอยทำให้สิตาพยักหน้าด้วยก็จริงนั่นแหละ แม้วแบ่งเวลาเก่ง เรียนก็เก่ง แถมมีแฟนหล่ออีกต่างหาก อุ้ย อันหลังนี่ตัดออกๆ เดี๋ยวจะหาว่าอิจฉาอีก “ดังนั้น การเรียนจึงไม่ใช่ข้ออ้าง แล้วอย่าเอาคำว่ากลัวคนไม่ดีมาพูดนะ ไม่ลองคบดูก่อนแล้วมันจะไปรู้ได้ไง ว่าดีไม่ดี ให้คบเป็นแฟนนะ ไม่ได้ให้แต่งงานมีลูกมีเต้าเสียเมื่อไหร่” “แกก็พูดแรงไป ” สิตาอ้อมแอ้ม “ไม่แรงล่ะ ฉันรู้ใจแก ตาต้า อยู่ด้วยกันมาตั้งนานทำไมฉันจะไม่รู้ แกต้องการใครสักคนมาคอยแชร์ความรู้สึกที่ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี และฉันก็เห็นว่า พี่ทวัยเขาเป็นคนที่เหมาะสมแล้วด้วยประการทั้งปวง” “คนที่มาเรอใส่หน้าฉันนะ ” “เอ่อ อันนั้นอาจเป็นข้อยกเว้น แหมแก อย่าขี้ติไปหน่อยเลย โลกนี้มันไม่มีอะไร ‘เพอร์เผ็ก’ ไปหมดทุกอย่างหรอกน่า แต่ฉันรับรองด้วยเกียรติของแฟนพี่แซนด์นะ ว่าพี่ทวัยเขาน่ารักและดีที่สุดในโลกเลย” น้องมินต์พยักหน้าเห็นด้วย “ถ้างั้นแกก็เอาไว้เองสิ” “จะบ้าเหรอ ถ้างั้นพี่แซนด์ได้เฉ่งฉันตายสิ ฉันเห็นว่าเหมาะ แล้วก็เหมาะเจาะกับวันวาเลนไทน์พอดี รู้อยู่แล้วล่ะว่าต่างฝ่ายต่างต้องส่งกุหลาบให้ตัวเอง สปายเก่ง ฉันก็เลยให้พี่หวานเย็นคนขายกุหลาบช่วยสลับ ’การ์ด’ ให้หน่อย เผื่อจะมีปาฏิหาริย์ ไม่น่าเชื่อนะว่าปาฏิหาริย์มันจะเป็นจริงเร็วอย่างนี้” “จริงยังไง ฉันยังไม่ได้ชอบเขาเลย” สิตาค้านเสียงหลง “แต่อย่างน้อยปาฏิหาริย์ก็คงเกิดกับฝั่งพี่เขาแล้วล่ะ ไม่งั้นไม่มาขอกรวดน้ำด้วยอย่างนี้ จริงป่ะ” พูดแล้ว แม้วก็ขยิบตาให้ เหมือนใครบางคนที่เพิ่งจากไปไม่มีผิด ลอกกันมาหรือเปล่านี่ “ตาต้า ที่ฉันทำไปก็แค่อยากให้แกเปิดใจดูบ้าง จะได้ไม่ต้องมานั่งหง่าวอยู่คนเดียวทุกคืน นั่งนับดาวบนท้องฟ้าคนเดียวมันไม่สนุกหรอกนะ“ แม้วพูดอย่างผู้ชำนาญในเรื่องรักทีเดียว “ ลองพิจารณาพี่เขาหน่อยก็ไม่เสียหลายหรอก” “แล้วเรอ ” “แหมแก กะลังซึ้ง ของอย่างนี้มันก็แล้วแต่คนนิ มันเป็นเพราะหลอดอาหารคนเราไม่เหมือนกันเฟ้ย แต่ของอย่างนี้มันควบคุมกันได้ เอางี้สิ แกก็อาสาสมัครเป็นผู้ควบคุมอาการเรอของเขาซะเลยดีมะ” แม้วยิ้มร่า จับมือเธอเขย่าเป็นการใหญ่ ...แม่นี่คงหายง่วงแล้วจริงๆ “เอาไว้ฉันจะคิดดูก่อนแล้วกัน” ประโยคนั้นไม่เพียงแต่จะบอกเพื่อนอย่างเดียวหรอก แต่หมายจะบอกกับตัวเองด้วย ความจริงแล้ว พี่เขาก็ไม่ได้ดูเลวร้าย น้าตาก็ไปวัดไปวาได้ไม่อายสงฆ์อายชี เสียแต่ว่าเรอแรงไปนี๊ดส์นึง... ถ้าเขาจะพยายามมาอีกที ก็จะลองพิจารณาเขาดูละนะ แต่นี่แน่ๆ สิตาจะขอเก็บกุหลาบกับกลอนบทนั้นได้กับตัวละกัน ไม่คืนหรอก เอาไว้ประกอบการพิจารณา ว่านอกจากจะเก็บกลอนกับกุหลาบไว้ในห้องใจแล้ว จะเก็บเขาไว้ข้างในอีกคนด้วยดีหรือเปล่า หญิงสาวไม่รู้หรอกว่า อีกมุมหนึ่งของโรงอาหารหอพัก ทวัยก็กำลังนั่งฝันเช่นเดียวกับเธอเช่นกัน และลงมือเขียนกลอนบทใหม่ให้เธอ เพื่อที่จะได้เป็นคำมั่นว่า ทั้งสองคนจะ ‘เดินด้วยใจ ไปด้วยรัก’   ความรักนี้จะมีใจใช้นำทาง มาร่วมสร้างปางรักเป็นหลักมั่น จะมอบใจมอบกายไม่หน่ายกัน ทุกทุกวันจะปันรักแน่นหนักเอย ทั้งคู่ไม่รู้ว่า ปลายทางของหัวใจสองคนจะเป็นอย่างไร เพราะนี่เป็นเพียงบทเริ่มต้นของการจะตกลงพิจารณาซึ่งกันและกัน แต่สิ่งที่ทั้งคู่รู้และดีใจกับสิ่งที่ได้รู้นั้น ก็คือ ต่อไปนี้ หัวใจเหงาๆ สองดวง จะได้ไม่เหงาอีกต่อไปแล้ว... ------------------------------------------------------ จากคุณ : บอยน์ ใบร่อน - [ 2 มี.ค. 49 14:36:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8 นึกว่าจะไม่โพสต์เรื่องนี้ต่อซะแล้วนะเนี่ย จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 2 มี.ค. 49 14:40:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 -------------------------- มาชวนคุย เม่น          โห เสือปืนไวมากๆ จบแล้วแน่ๆ ล่ะเนี่ย คุณ Gracie Lou Freebush          มีใครมาส่งกุหลาบให้ยังละฮะเนี่ย ที่นี่รับบริการส่งฟรีนิ คุณ ปรายฟ้า          คิดถึงหอเหมือนกันฮะ ^^" คุณ ชมสิจ๊ะ          ไม่อยากบอกเล้ยว่า พระเอกน่ะ เอามาจากชีวิตจริง ถึงได้ซกมกอย่างนี้ไง 5555 คุณ ฟ้าใส          โห ดีใจจังที่มีคนชอบพระเอกแนวนี้ เย้ๆ ... คุณ เม-ดา          โรงอาหารแถวหอเรานี่แหละ มากินดิ กับข้าวอร่อยนะ เลี้ยงๆ ไม่คิดตังค์ คุณ มะกอกช่อ          ซกมกถูกใจหลายคน 555 พระเอกที่หามานานป่าวเนี่ย คุณ กริชครับผม          หวัดดีครับพี่ ไม่ต้องรอแล้วขอรับ คุณ nongwin          ญาติดีกันได้ เพราะว่าต่างคนต่างมีใจเหงาๆ อยู่ไงล่ะ คุณ chocolate-gateau          เราก็ชอบ Love in Harvard เหมือนกันฮะ คิมแทฮีน่ารักมั่กมาก คุณ  Meif          ขอบคุณคราบที่ตามมายิ้ม คุณ อันโตนิโอ          ขอบคุณคราบเฮีย 555... คุณ 1981          ไม่ได้หลอกจ้ะ แต่ว่ามันยาวจริงๆ อิ๊ๆ คุณ scottie          แกงส้มชะมด เอ๊ย ชะอมไข่ จะทำให้เกี่ยวก็ได้ ถ้าอยากกิน เนี่ยหิวอยู่เหมียนกัลล์ คุณ เชอร์เบต จี๊ดด ด          พระเอกครับ ขอย้ำพระเอกจริงๆ คุณ โรสศรี (iNt_GaL)          แก้ผิดแล้วๆ ว่าแต่ ชอบชื่อนี้จัง โรสศรี คิดได้ไง คุณ มิรันตี          เอาพระเอกมาเสิร์ฟ เอ้ย มาเล่น ไม่ให้รอแล้วครับ Air          ซื้อด้วยเหรอ อิ๊ๆ ----------------------------------------------- _/\_ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามขอรับ น่ารักกันทั้งนั้นเลยนิ แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 49 14:50:42 จากคุณ : บอยน์ ใบร่อน - [ 2 มี.ค. 49 14:49:59 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านรวดเดียวค่า จากคุณ : mrs_ricken - [ 2 มี.ค. 49 15:10:10 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาอ่านรวดเดียวเช่นกันครับ อ่านแล้วซึมลึก คงจะอินไปกับความเหงา ฮิฮิๆๆ จากคุณ : อนงค์นาง - [ 2 มี.ค. 49 15:44:29 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาจนจบแล้วเย้ๆ  ปรบมือค่า แปะๆๆๆ   พระเอกเราน่ารักอีกแล้ว 55+  นางเอกก็น่ารักนะ แต่น่ารักน้อยกว่า *0* V ^ ^ จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ 2 มี.ค. 49 16:20:56 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ในที่สุดก๊อ จบซักที...ซึ้งๆ จากคุณ : Air (Airly) - [ 2 มี.ค. 49 17:12:32 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แล้วก็มีหัวใจหายเหงาไปอีกสองดวง ^__^ ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักเรื่องนี้ค่ะ จากคุณ : nongwin - [ 2 มี.ค. 49 17:43:32 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เพื่อนเล่นบทแม่สื่อนี่เอง จากคุณ : scottie - [ 2 มี.ค. 49 17:50:42 ]

ความคิดเห็นที่ 16 โอ้อ... น้องเราพบทางสว่าง อิอิ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 2 มี.ค. 49 20:35:21 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ทำไมไม่เขียนให้จบภายในวันที่ 14 ก.พ.ล่ะน้องบอย...เผือว่าคนแถวนี้จะได้อินมากขึ้น... จากคุณ : การบูร(โป่ง) (ประดับเกียรติ) - [ 3 มี.ค. 49 00:45:39 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^___________^ จากคุณ : Meif - [ 3 มี.ค. 49 00:45:58 ]

ความคิดเห็นที่ 19 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 3 มี.ค. 49 11:35:15 ]

ความคิดเห็นที่ 20 แหม.. ถ้าไม่ส่ง link มาให้ก็พลาดไปแล้วสิเรา น่ารักมากจ้า ^^ จริง ๆ แล้ววันวาเลนไทน์ก็แค่วันอีกวันหนึ่งน่ะเนอะ จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 3 มี.ค. 49 20:51:44 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ้าว ไม่ใช่หอชายมีแต่กระเทยเหรอ ? ไม่ค่อยเห็นชายแท้อะ 555 จากคุณ : chocolate-gateau - [ 4 มี.ค. 49 10:27:49 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เอิ๊ก...น่ารักจริงๆ ชอบจังค่ะ อ่านไปยิ้มไป @^_____^@ แล้วเอาเรื่องน่ารักๆแบบนี้มาลงอีกนะคะ จากคุณ : ฟ้าใส (ฟ้าใส ช.) - [ 4 มี.ค. 49 13:10:22 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่า...เชื่อก็ได้ว่าเป็นพระเอก 5555555555 จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 5 มี.ค. 49 15:04:02 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เหอๆๆ อ่านแล้วซึ้งค่ะ จะมีตอนต่อไปมั้ยน้า ถ้ามีอย่าลืมลิงค์มาอีกนะค๊ะ สู้ๆค่ะ จากคุณ : นันท์ - [ 9 มี.ค. 49 20:37:16 A:10.90.5.65 X:202.28.181.10 ]

ความคิดเห็นที่ 25 น่ารักจัง ^________^ จากคุณ : blvan - [ 11 มี.ค. 49 19:38:34 ]