PANTIP.COM : W4155758 ความเชื่อ [เรื่องสั้น]

ความเชื่อ

***คำเตือน: เรื่องนี้เป็นความเชื่อของตัวละครในเรื่อง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน***
+++++++++++++++++++
เย็นย่ำใกล้ค่ำ พ่อแบกจอบกลับมาจากถางหญ้าไร่อ้อย มี”ไอ้กว้าง”ควายเฒ่าเดินนำหน้ามาอย่างเชื่องช้า บางครั้งก็หยุดเล็มหญ้าอ่อนริมทาง หางของมันแกว่งไกวไล่ยุงเหลือบ ที่หวังจะสูบเลือดจากมัน

พ่อรักและผูกพันกับไอ้กว้างมาก มันลากคันไถให้พ่อทำนาทำไร่ตั้งแต่มันยังหนุ่มยันแก่ มีครั้งหนึ่งผมจำติดตา มันลากคันไถแล้วล้มฟุบลงไป พ่อรีบตรงเข้าปลดแอกออกจากคอไอ้กว้าง ลูบหน้าลูบหัวตบไหล่มันเบาๆเพื่อให้กำลังใจ มันพยายามอยู่ครู่ใหญ่ถึงลุกขึ้นได้ จากนั้นผมไม่เห็นพ่อใช้งานไอ้กว้างอีกเลย หันไปใช้”ควายเหล็ก”แทน พ่อปลดเกษียณมัน แถมบำนาญให้มันกินๆนอนๆไม่ต้องทำอะไร

มีคนในเมืองแวะเวียนมาขอซื้อไอ้กว้างอยู่บ่อยๆ ให้ราคาสูงเท่ากับควายหนุ่มใช้งาน พ่อกับแม่ยืนกระต่ายขาเดียวว่าไม่ขาย ผมเองแอบลุ้นตัวโก่ง ไม่อยากให้พ่อกับแม่ขายมันไปเลย ถึงผมจะเป็นเด็กอยู่ แต่ผมก็รู้สึกว่าไอ้กว้าง เป็นหนึ่งในครอบครัวของผม

“พ่อเชื่อว่ามันมีบุญคุณกับเรา ให้เรามีอยู่มีกิน ลืมตาอ้าปากได้ก็เพราะมัน พ่อกับแม่ขายมันไม่ลงหรอก ลูกไม่ต้องกลัว พ่อจะเลี้ยงมันจนแก่ตาย แล้วจะฝังมันด้วยมือของพ่อเอง” พ่อลั่นวาจากับผมในเช้าวันหนึ่งขณะเตรียมไปไร่ ผมจะไปโรงเรียน ส่วนแม่กำลังเตรียมเสบียงลงย่ามใบเก่งของพ่อ มีข้าวมื้อกลางวันห่อด้วยใบบัวมัดด้วยตอก น้ำฝนกรอกใส่ขวดไว้เต็ม และที่ขาดไม่ได้ ยาเส้นใบจากพร้อมไฟแช็กรุ่นเก่า

“ทำไมเขาถึงอยากได้ตัวไอ้กว้างกันนักล่ะแม่” ผมหันไปทางแม่ “แก่ก็แก่ ลากไถไม่ไหวแล้ว”

“พวกเขาไม่อยากได้ตัวมันหรอกลูก เขาอยากได้หัวมันเขามันมากกว่า สมมติพ่อกับแม่ขายไป มันต้องถูกเอาไปฆ่า ถูกตัดหัวเอาไปขายต่อ เขาสวยๆหายากแบบไอ้กว้างได้ราคาดีเชียวนะ นักเล่นเขาควายเขาซื้อขายกัน”

อย่างนี้นี่เอง หัวกระไดบ้านผมถึงไม่แห้งสักที หมุนเวียนเปลี่ยนหน้ากันมาไม่ขาด ผมเหลียวมอง
ไอ้กว้างยืนรอพ่ออยู่ มันคงอยากออกไปกินหญ้าอ่อนที่เพิ่งแทงยอด หลังฝนมาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เขาของมันแผ่กว้างออกไปด้านข้างเป็นแนวนอน ยาวออกไปร่วมๆเมตรทั้งสองข้าง ก่อนจะโค้งขึ้นเป็นพระจันทร์เสี้ยว พ่อเคยว่าเขาของไอ้กว้างเหมือนเขาควายโบราณ

ผมรับจอบจากพ่อเอาไปเก็บ พ่อส่งไอ้กว้างเข้าคอก สุมไฟไล่ยุงให้ แล้วมานั่งพักบนแคร่หน้าบ้าน เล่นกับไอ้แดงอีเขียว สุนัขที่พ่อเลี้ยงไว้เฝ้าบ้าน ยามออกไปไร่ไถนากับแม่ มันสองตัวทำจมูกฟุตฟิต คงสากลิ่นบางอย่างในย่ามของพ่อ

“เอกมานี่ พ่อมีอะไรจะให้ลูก” พ่อล้วงเอาลูกสุนัขตัวน้อยออกมาจากย่าม มันมองผมตาแป๋ว พ่อบอกได้ยินเสียงร้องแว่วๆกลางไร่อ้อย จึงออกเดินหาอยู่นานถึงพบมันอยู่ในโพรงดิน กับพี่น้องอีกสามตัวแต่ตายหมดแล้ว เหลือมันรอดเพียงตัวเดียว พ่อให้ผมเข้าครัวขอน้ำข้าวจากแม่มาให้มัน พร้อมตั้งชื่อให้เดี๋ยวนั้น…”ไอ้รอด”

“ลูกเห็นมั้ย ขาหลังมันมีนิ้วโป้งเหมือนคนเลย นานๆจะเจอสักตัว” พ่อชี้ให้ผมดูติ่งเล็กๆที่งอกออกมา แล้วพูดถึงความเชื่อของปู่ผู้ล่วงลับ “มันเข้าตำราของปู่ลูกที่บอกพ่อไว้ หมายี่สิบนิ้ว ขนสามสี หางตีหลัง”

ผมไม่เข้าใจ ให้สงสัยไปอีกว่า ไอ้แดงอีเขียวทำไมมันไม่มี ผมเก็บความอยากรู้สงสัยนั้นรอจนกินข้าวมื้อเย็นเสร็จ เอาไอ้รอดไปขังไว้ในสุ่มไก่ใต้ถุนบ้าน กันไอ้แดงอีเขียวไปรังแกเพราะยังไม่คุ้น พ่อถึงอธิบายให้ผมฟัง

“ที่ปู่ของลูกบอกพ่ออย่างนั้นปู่เชื่อว่า หมามันเกิดมาเพื่อเรียนรู้ชีวิตของคน เพราะเป็นสัตว์ที่คนนิยมเลี้ยงและใกล้ชิดมากที่สุด พอมันตายหมดชาติที่เกิดเป็นหมาแล้ว มันจะไปเกิดเป็นคน และจะเอาสิ่งที่มันเรียนรู้จากคนตอนที่มันเกิดเป็นหมา ไปใช้กับชีวิตของมัน ส่วนที่พ่อพูดไว้ตอนแรก หมายี่สิบนิ้วมันใกล้จะไปเกิดเป็นคนแล้วหละ ขนสามสีอย่างไอ้รอดบอกถึงความฉลาดแสนรู้ของมัน ส่วนหางตีหลังปู่ว่ามันดุ”

“แล้วไอ้แดงอีเขียวล่ะครับพ่อ”

“ไอ้สองตัวนี่ไม่ไหว พ่อพยายามสอนมันแล้วแต่มันไม่ค่อยรู้เรื่อง คงจะเกิดเป็นหมาเรียนรู้อีกหลายชาติ” พ่อหัวเราะหึๆ ส่วนผมเกาหัวแกรกๆ ไม่ค่อยเข้าใจนักในวัยเจ็ดขวบตอนนั้น
++++++++++++++++++
สามเดือนให้หลัง ไอ้รอดโตขึ้นเข้ากับไอ้แดงอีเขียวได้แล้ว มันวิ่งเล่นไล่กันคึ่กๆ ผมไม่เห็นมันส่อแววฉลาดแสนรู้อะไรเหมือนอย่างที่พ่อบอก วันๆเที่ยวซุกซนไล่ไก่ไล่เป็ดจนเป็ดไก่ไข่หด แม่ยังบ่นว่าขาดรายได้ตรงนี้ไปเยอะ

แล้วมาถึงเช้าวันที่ผมโกรธสุดๆ รองเท้าแตะของผมเหลือแค่ซากอยู่กองฟาง รองเท้านักเรียนขาดวิ่น มันกำลังเคี้ยวหมับๆอยู่นั่น ผมวิ่งลงบันไดเพื่อจะไปเอารองเท้าคืน มันกลับวิ่งหนีพร้อมคาบไปด้วย ประมาณว่า “จับให้ได้ถ้านายแน่จริง” ผมวิ่งไล่มันวิ่งหนี ผมหยุดมันหยุด กว่าจะลากคอมาได้ เล่นเอาทั้งเหนื่อยทั้งโกรธอีกเท่าตัว แต่ปากของมันยังคาบรองเท้าอยู่ ผมตบปากมันไปแรงๆสามที คราวนี้ร้องบ้านแทบแตก ไอ้แดงอีเขียววิ่งหางตกไปไหนไม่รู้

“ผมไม่เลี้ยงมันแล้ว จะเอาไปปล่อยวัด” ผมประกาศก้อง ฝากไปถึงพ่อแม่ได้รับรู้

“แล้วลูกจะได้อะไรกลับมา บุญหรือบาปล่ะ” พ่อเดินเข้ามาถาม ในหัวของผมรู้เพียงว่า ถ้าไม่มีไอ้รอด รองเท้าผมก็ไม่ขาด แต่ผมไม่ได้พูดออกไป

“ถ้าเอกไม่รู้พ่อจะตอบแทนให้ ลูกจะได้บาปกลับมา เพราะวัดเป็นที่ทำบุญไม่ใช่ที่ทำบาปและไม่ใช่ที่ทิ้งขยะ” พ่อทิ้งคำพูดให้คิด หันจูงไอ้กว้างออกไปกินหญ้า ผมพูดอะไรไม่ออก จริงของพ่อ…

วันนั้นผมต้องไปโรงเรียนด้วยเท้าเปล่า ถูกเพื่อนล้อทั้งวัน พกอารมณ์โกรธกลับมาอีก ผมเห็นไอ้รอดมานั่งรออยู่ทางเกวียน ปากทางเข้าบ้านเหมือนเคยทำ เช้ามาส่งเย็นมารับผมยังกับรู้เวลา แต่มันไม่รู้หรอกอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป

ควับ…ควับ…ควับ…

กิ่งฝรั่งแถวนั้นถูกหักมารูดใบออก ผมกระหน่ำตีไม่นับด้วยโทสะ แต่แปลก…ไอ้รอดไม่วิ่งหนีอย่างที่ผมคิด มันหมอบนิ่งให้ตีโดยไม่ร้องสักแอะ ผมชะงักไม้ค้างมองดูมัน คล้ายยังมีสายใยบางๆผูกพันอยู่ ผมโยนไม้ทิ้งไป หันหน้าเดินเข้าบ้านขึ้นไปบนชาน รองเท้าแตะกับรองเท้านักเรียนคู่หใม่วางนิ่งอยู่ที่นั่น

แม่กลับจากไร่อ้อยก่อนพ่อ เพื่อเตรียมติดไฟหุงข้าว ผมไหว้และขอบคุณแม่ที่ซื้อรองเท้าใหม่ให้

“เมื่อเอกได้รองเท้าใหม่แล้ว แม่ขอ…อย่าตีไอ้รอดอีกเลยนะสมเพชมัน หมาก็เป็นอย่างนี้เวลามันคันเขี้ยว แม่ว่ามันกำลังเปลี่ยนเขี้ยวใหม่ จากเขี้ยวน้ำนมเป็นเขี้ยวแท้ ไอ้แดงอีเขียวก็เคยเป็น”

ผมก้มหน้าหลุบตาลงพื้นซ่อนพิรุธ แม่ไม่รู้มันเพิ่งโดนไปครู่ใหญ่ๆ ผมเลี่ยงออกมานั่งเล่นอยู่หน้าบ้านทบทวนเหตุการณ์ แล้วไอ้รอดก็เดินเข้ามาหาผมอีก ด้วยอาการหางตก ตาเศร้า ร้องงื้ดๆ มันนั่งลงยกขาหน้าสะกิดผม ราวกับว่ามันสำนึกผิดและมาขอโทษ

“ลูกจะไม่ดีกับมันหน่อยหรือจ๊ะ อุตส่าห์มาง้อแล้ว” เสียงแม่ดังมาจากบนชาน ถือทัพพีตักข้าวยืนยิ้มอยู่

ผมเอื้อมมือไปลูบหัวมัน ก่อนจะกอดมันไว้พรางกระซิบ “เอ็งอย่าจำวันเลวๆของข้าเอาไว้เลยไอ้รอด”

+++++++++++++++++++

จากคุณ : พรพชร - [ 2 มี.ค. 49 19:58:34 ]

ความคิดเห็นที่ 1

ไอ้รอดมันเปลี่ยนแปลงไปจนผมรู้สึกได้เมื่อเข้าวัยหนุ่ม มันไม่ค่อยเห่าเหมือนไอ้แดงอีเขียวที่เห็นใบตองไหว มันชอบตามดูผมตลอดไม่ว่าจะให้อาหารเป็ด ไก่ หรือเอาไอ้กว้างไปกินหญ้าในทุ่ง

บรรดาเพื่อนบ้านเคยแวะเวียนมากินเหล้ากับพ่อ มีธุระกับแม่ แม้กระทั่งเพื่อนของผม ต่างพากันหวาดกลัวมัน ใครถือวิสาสะหยิบฉวยของในบ้านเป็นเจอดีทุกราย ต้องร้องห้ามกันวุ่น ไอ้รอดมันหวงของ

ใกล้ฟ้าสาง เสียงไอ้รอดเห่าขรม ปลุกคนทั้งบ้านให้ตื่น ต่างรู้สึกแปลกใจ มันไม่เคยเห่าแบบนี้มาก่อน พ่อคว้าไฟฉายเดินนำหน้า ส่องไปที่คอกควาย เห็นมันเห่าไอ้กว้างและร้องงื้ดๆ ทำทีว่าจะปลุกไอ้กว้างให้ลุกขึ้น ผมมองดูภาพนั้นน้ำตาคลอ ไอ้กว้างจากครอบครัวผมไปแล้ว

พ่อกับผมช่วยกันขุดหลุมฝังไอ้กว้าง ขอแรงเพื่อนบ้านมาช่วยกันลากศพลงหลุม โดยมีแม่จับไอ้รอดไว้ เพื่อนพ่อคนหนึ่งถามถึงเขาไอ้กว้าง พ่อว่าฝังไปก่อนแล้วค่อยมาขุดเอาทีหลัง

รุ่งขึ้นอีกวัน เมฆฝนก่อตัวตั้งแต่บ่าย มาตกเอาตอนเลิกเรียนพอดี กว่าผมจะกลับถึงบ้านก็จวนค่ำ ผมเห็นพ่อกับแม่นั่งคุยอยู่ใต้ถุนบ้าน มีไอ้รอด ไอ้แดง อีเขียวนั่งเรียงหน้ากระดาน รับ”ข้าวตู”จากมือแม่ไปตุงอยู่ในกระเพาะ ส่วนผมสิ ”ไส้แห้ง”

“ลูกรู้หรือเปล่า วันนี้ไอ้รอดมันต้อนเป็ดให้แม่” แม่อวดไอ้รอดกับผม เริ่มที่ฝนซาเม็ดในตอนเย็นเป็ดของแม่ยี่สิบตัวไม่ยอมกลับเข้าเล้า มัวเพลินไล่กินกบ เขียด แมงเม่าอยู่ในสระบัว จนแม่ต้องลงไปไล่ มีไอ้รอดตามไปยืนดู สงสัยว่าแม่ทำอะไร ก่อนจะร้องงื้ดๆขยับตัวทำท่าจะลงสระ แม่เห็นจึงแกล้งเรียกให้ลงมาช่วยกัน มันกระโจนลงไปไล่ต้อนจริงๆ จนเป็ดขึ้นจากสระ แต่ยังลังเลอยากกลับลงสระใหม่ โดยเฉพาะไอ้หัวเขียวตัวผู้จ่าฝูง ไอ้รอดไม่ปล่อยให้ทำแบบนั้น รีบไปดักหน้าดักหลัง ต้อนซ้ายต้อนขวา ไอ้หัวเขียวจำต้องพาลูกฝูงกลับเข้าเล้าไปอย่างหัวเสีย

“แม่ให้รางวัลมันหรือครับ” ผมถามขณะเข้าไปเล่นหัวกับพวกมันทั้งสามตัว “แล้วทำไมแม่ต้องให้ไอ้แดงอีเขียวด้วย มันไม่ได้ช่วยสักหน่อย”

“เอกเอ๊ย…” เสียงพ่อแทรกขึ้นมา “คนเรายังคิดอิจฉาตาร้อนกันเลย ทำไมหมามันจะไม่นึก ลูกอยากให้ไอ้แดงอีเขียว ไปเกิดเป็นคนขี้อิจฉาหรือไง”

พ่อพูดเสียจนผมนึกภาพออก คงจะเหมือนตัวอิจฉาในละคร”ดาวพระศุกร์”แน่ๆเลย ผมไม่ให้ไอ้แดงอีเขียวเป็นหรอก ชอบแกล้ง’ดาวพระศุกร์’ของผมอยู่เรื่อย แม่ชอบดูมากพาผมไปด้วยทุกครั้ง ที่ร้านค้าประจำหมู่บ้าน พอได้เวลาชาวบ้านจะมามุงดูกันเต็ม กับโทรทัศน์ขาวดำใช้แบตเตอร์รี่เครื่องแรกของหมู่บ้าน

อีกสิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกได้ ดูพ่อจะคอยคัดท้ายเรือผมอยู่เสมอ ยามผมหันหัวเรือเข้ารกเข้าพง

++++++++++++++++

หน้านา…จะมีการขอแรงลงแขกดำนา หมุนเวียนกันไปจนถึงคิวบ้านผม ซึ่งจะต้องทำอาหารคาวหวานไปเลี้ยงแขก

แม่ง่วนอยู่ในครัวถึงเพลโดยมีผมเป็นลูกมือ จึงหาบกระจาดใส่อาหารไปเลี้ยงแขกใต้ต้นกระโดนใหญ่ ผมหิ้วกระติกน้ำตามไป ดูผู้ใหญ่ทุกคนมีสีหน้ายิ้มแย้มแม้เหงื่อจะหยดย้อย ผมได้เล่นกับเพื่อนๆที่ตามพ่อแม่มา มีไอ้แดงอีเขียวมาวิ่งวุ่นอยู่ด้วย ส่วนไอ้รอดไม่ได้มาร่วมกลุ่ม มันนั่งมองทุกคนสงบนิ่งบนอยู่คันนา

เวลาผ่าน…ต้นข้าวใบเขียวชอุ่ม พ่อมีเวลาว่างชวนผมไปลงเบ็ดตอนโพล้เพล้ ยิ่งเป็นวันโกนด้วย พ่อว่าปลาจะกินเบ็ดดี มีไอ้รอดตามดูอยู่ตลอดไม่ว่าจะปักเบ็ดที่ไหน แต่นั่นกลับเป็นผลดี พอปลากินเบ็ดดิ้นโผงผาง มันจะวิ่งนำหน้าไปหาก่อน ถึงตรงนี้แล้ว ผมรู้สึกรักและผูกพันกับไอ้รอดจนแยกไม่ออก

++++++++++++++++

วันนี้…ผมมีครอบครัวแล้ว มีลูกสองคนชายเจ็ดขวบหญิงห้าขวบ บ้านนาแห่งท้องทุ่งเปลี่ยนแปลงไป มีถนนลาดยางมาถึง แสงไฟฟ้าส่องสว่าง รถไถนามากขึ้น วัวควายเหลือน้อยเต็มที

ผมเตรียมออกไปถากหญ้าไร่มันสำปะหลัง สะพายย่ามใบเก่าของพ่อที่แม่คอยดูแลปะชุน ภรรยาของผมเตรียมข้าวมื้อกลางวัน ห่อด้วยใบบัวมัดด้วยตอก น้ำฝนกรอกใส่ขวดไว้เต็ม แต่ไม่มียาเส้นใบจากที่คร่าชีวิตพ่อผมไป

เขาไอ้กว้างแขวนติดอยู่เหนือประตูรั้วบ้านให้ระลึกถึง ไอ้แดงอีเขียวมาตายไล่ๆกันด้วยโรคชรา ถัดจากนั้นอีกสามปี ไอ้รอดก็มาจากผมไปเช่นเดียวกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทำให้ผมเชื่อใน”ความเชื่อ” ของปู่สอนพ่อ และพ่อสอนผม ไอ้รอดมันไปเกิดเป็นคนแล้ว ป่านนี้คงเลี้ยงเป็ดอยู่ที่ไหนสักแห่ง หรือกำลังตกปลาอยู่ ไม่ก็คอยระวังว่าใครจะไปขโมยของๆมัน…

เย็นย่ำใกล้ค่ำ…

ผมกลับจากไร่มันสำปะหลัง เห็นลูกชายลูกสาวกำลังเล่นกับทายาทไอ้รอดรุ่นหลาน ยังมีเหลนเล็กๆอีกสองตัว ช่วยให้ผมหายคิดถึงมันได้บ้าง

“พ่อครับ ลุงสีเอารถไถมาให้พ่อซ่อมแน่ะ”

“พ่อคะ เครื่องสูบน้ำน้านึกด้วยค่ะ”

ผมพยักหน้ารับรู้ และภูมิใจกับความรู้ที่ได้ร่ำเรียนมา คงถึงเวลาสักที ลูกๆจะได้รับการถ่ายทอด “ความเชื่อ” ในแบบของผม เหมือนที่พ่อคิดไว้ในแบบของพ่อ จากคำบอกเล่าของแม่ หลังพ่อเสียชีวิตลง

“ลูกๆมาให้พ่อกอดหน่อย พ่อมีอะไรจะเล่าให้ฟัง”

-จบ-
**หมายเหตุ** : ละครเรื่อง ”ดาวพระศุกร์” สมัยนั้น คู่พระ-นางเป็นคุณพล พลากรกับคุณมนฤดี
ยมาภัย (ถ้าจำไม่ผิดนะครับ).

จากคุณ : พรพชร (เจนวัช) (พรพชร) - [ 2 มี.ค. 49 20:09:11 ]