ความคิดเห็นที่ 1 ผิงพาชายหนุ่มเดินมานั่งที่ระเบียงบ้าน มีเจ้าหมูแดงเดินมาหมอบอยู่แทบเท้า มันชูคอมองปรัชญ์อยู่นานด้วยความไม่ไว้ใจ แต่เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้มีท่าทีอะไรที่จะมาทำร้ายนายสาวของมันได้ เจ้าหมูแดงจึงคลายใจ ค่อยๆ เอาหน้ามาคลอเคลียขาผิงเบาๆ แล้วหมอบลง ตามองไปที่ชายหนุ่มอย่างเป็นมิตรขึ้น “ที่บ้านอยู่กันแค่นี้หรอ” ปรัชญ์มองไปรอบๆ แล้วถาม “ค่ะ ”ผิงพยักหน้า “ตอนนี้เราอยู่กันแค่ 2 คนยายหลาน ไม่เหมือนเมื่อก่อน”ผิงว่าแล้วเงียบไป นึกถึงเมื่อครั้งที่ได้อยู่กันพร้อมหน้า แม้ว่าจะไม่ครบถ้วน แต่ก็เป็นครอบครัวที่อบอุ่น ไม่โดดเดี่ยวเหมือนตอนนี้ ชายหนุ่มมองผิงเข้าใจความรู้สึก ก็เขาเองก็เป็นเด็กที่เกือบจะเรียกว่าบ้านแตกเหมือนกัน ต้องเผชิญกับความเหงาในโรงเรียนประจำตั้งแต่เด็ก  และยังเป็นโรงเรียนประจำที่ห่างไกลจากบ้านเกิดเมืองนอนอีกด้วย ต้องอยู่ท่ามกลางผู้คนที่ไม่รู้จัก ไม่คุ้นเคยและไม่เหมือนกับเขาเลย ปรัชญ์ส่ายหน้าช้าๆ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ มองไปที่หญิงสาว เห็นนั่งเหม่ออยู่ก็เรียก พยายามยิ้มอย่างร่าเริงแล้วเตือนตัวเองว่า อย่าทำตัวเศร้าสร้อย เดี๋ยวผิงเห็นก็จะยิ่งเศร้าซะเปล่าๆ “ผิงอย่าคิดมากสิ คุณยายนอนโรงพยาบาลคืนเดียว เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว” ชายหนุ่มปลอบ ผิงหันมามอง แล้วยิ้มให้ ไม่ได้พูดอะไร แต่ปรัชญ์เห็นแววตาที่แสดงความขอบคุณฉายแสงออกมาอย่างชัดเจน  ชายหนุ่มจึงยิ้มตอบ แล้วพูดต่อ “ไหนบอกจะทำข้าวเย็นให้ผมทานไง” “ค่ะ ได้ค่ะ คุณ เอ่อ นั่งรอแป๊บเดียวนะคะ เดี๋ยวผิงไปดูในครัวก่อนนะว่ามีอะไร” ผิงว่าแล้วรีบลุกขึ้นทันที เจ้าหมูแดงก็ลุกตามไปด้วย ชายหนุ่มเห็นรีบบอก “ให้ผมไปช่วยด้วยนะ บอกแล้วไงว่าจะช่วย” “ไม่เป็นไรหรอกคะ คุณไม่เหนื่อยหรอ” “แค่ขับรถแค่นี้ไม่เหนื่อยหรอก ถ้าเทียบกับตอนส่งจดหมายทั้งวันน่ะ ยังห่างกันไกล” ชายหนุ่มพูดแล้วหัวเราะ ผิงไม่ว่าอะไรเดินนำเข้าไปในครัว หมูแดงเดินตาม มีปรัชญ์เดินรั้งท้ายสุด ลิ้นจี่ทำตาโต หันมามองคุณนายละไมเมื่อเห็นคนทั้งคู่เดินเข้าบ้านไปแล้ว เดินเข้าบ้าน สองต่อสอง ตอนกลางคืน ตายแล้ว “หม่าม้า สองคนนั้นเข้าไปในบ้านกันแล้วอ่ะ” “อืม หม่าม้าเห็นแล้ว” คุณนายรับคำเสียงเรียบ ลูกสาวหันมามองหน้า “แล้วนี่หม่าม้าไม่คิดอะไรเลยหรอ สองคนนั่นเข้าไปในบ้านตอนกลางคืน สองต่อสองนะหม่าม้า” ลูกสาวมองหม่าม้าอย่างขัดใจ หม่าม้าจะใจเย็นเกินไปแล้ว “ก็คุณยายก็อยู่นี่ลูก” คุณนายละไมแย้งเบาๆ “โธ่ หม่าม้า คุณยายก็นอนหลับในห้องไม่รู้เรื่องอะไรหรอกค่ะ ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ยายผิงกำลังพาผู้ชายเข้าบ้าน” ลิ้นจี่ว่าเสียงรัวอย่างมั่นใจในความคิดของตัวเอง “เออ จริงด้วย” คุณนายเห็นลิ้นจี่มั่นใจก็เริ่มคล้อยตามลูกสาวเหมือนเคย แม้จะเคยพลาดกันมาหนหนึ่งแล้ว แต่คุณนายก็ยังเชื่อสายตาอันแหลมคมของลูกสาวคนเดียวเสมอ “เราจะทำยังไงกันดีล่ะ หม่าม้า จะไปแอบดูที่ไหนได้อีก” ลิ้นจี่หันมาถามความเห็น คุณนายละไมนิ่งคิดแล้วส่ายหน้าตอบ “จะไปดูได้ยังไงล่ะลูก เขาเข้าไปในบ้านกันแล้วนะ จะไปส่องช่องที่ไหนก็ไม่ได้อีกแล้วล่ะ” ลิ้นจี่ฟังคุณนายพูดแล้วฮึดฮัดอย่างขัดใจ แหม เสียดายจริงๆ ที่ตามไปแอบดูไม่ได้ ยายผิงนะยายผิง ชอบทำอะไรให้ชั้นอิจฉาเรื่อยเลย เอ้ย ไม่ใช่ ชอบทำอะไรน่าสงสัยเรื่อยเลย ลิ้นจี่คิดอย่างไม่สบอารมณ์ “สงสัยเราต้องเข้าบ้านแล้วล่ะ ลิ้นจี่ เดี๋ยวป๊าเค้าจะสงสัยนะ ว่าเราหายไปไหนกันสองคน” คุณนายเตือน ลิ้นจี่จึงหันมาหาหม่าม้าแล้วทำหน้าเบื่อหน่าย ส่ายหน้าแล้วบ่นไม่จริงจังนัก “ลิ้นจี่ละเบื่อ ครอบครัวอบอุ่นจนร้อนเนี่ย อิจฉายายผิงจริงๆ มีอิสระ จะทำอะไรก็ได้ทำ ไม่มีคนคอยคุมแจ” ประโยคหลังแอบพูดเสียงเบาไม่ให้คุณนายได้ยิน แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เดินเข้าบ้าน โดยมีคุณนายละไมเดินตามหลังไป.. แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 49 16:49:04 แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 49 16:13:20 จากคุณ : ชมเช้า - [ 3 มี.ค. 49 10:29:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผิงเดินนำปรัชญ์ทะลุห้องรับแขกไปสู่ครัวด้านหลังบ้าน เข้าไปในครัวแล้วเปิดตู้เย็นดูของสดของแห้งที่จะนำมาทำอาหารก่อนจะเดินไปเปิดหม้อหุงข้าวดู ก็พบว่า มีข้าวสวยอยู่ในหม้อโดยไม่ได้พร่องลงไปเลย นี่คุณยายคงหุงเตรียมเอาไว้เมื่อกลางวัน แต่ก็ไม่ได้กิน ผิงคิดแล้วถอนหายใจ  หันไปมองปรัชญ์ก็เห็นเขากำลังสนใจกับขวดเครื่องปรุงต่างๆ อยู่ จึงถามว่า “คุณอยากทานอะไรคะ” ปรัชญ์เงยหน้าจากขวดเต้าเจี้ยวแล้วว่า “อะไรก็ได้ครับ ผมทานง่าย ทานได้ทุกอย่าง” “ทุกอย่างจริงหรอ” ผิงถามย้ำยิ้มๆ “จริงๆ ”เขายืนยัน แล้วหยิบกระปุกใสทรงเตี้ยขึ้นมาเปิดฝาออก  ยกขึ้นมาดม “อย่างกระปิเนี่ย ผมก็ทานได้ หอมดีด้วย” “อืม งั้นทำข้าวคลุกกะปิได้ไหมคะ” ผิงนิ่งคิดก่อนจะสรุป  ปรัชญ์ฟังแล้วยิ้ม รีบรับทันที  “ดีครับ ผมอยากทานมานานแล้ว อยู่ที่โน่นไม่มีโอกาสเลย” ผิงชะงัก หันมามองหน้า  “ที่โน่นน่ะ ที่ไหนหรอคะ” ชายหนุ่มเห็นแววตาสงสัยของผิงแล้วก็รู้ตัวว่าพลั้งปากไปแล้ว จึงแก้เสียงอ่อย ทำท่าเหมือนไม่สนใจนัก “ก็ที่ๆ ผมไปเรียนมาน่ะครับ” พูดแค่นั้นก็รีบตัดบททันที “ผมชอบมากเลยนะ  ข้าวคลุกกะปิ ชอบมาตั้งแต่เด็กแล้ว” แต่ผิงก็ยังคงมองมาที่ชายหนุ่มอย่างสงสัย นี่ถ้าไม่ติดว่ายังเป็นห่วงเรื่องของคุณยายละก็ ก็คงจะต้องถามให้หายข้องใจแล้ว แต่ในตอนนี้ผิงไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เอื้อมมือมาขอกระปุกกะปิจากมือชายหนุ่ม เอามาคลุกกับข้าวสวยในชามใบใหญ่เพื่อจะเอาไปผัดในกระทะให้หอม  แล้วหันมาทำเครื่องเคียงที่กินกับข้าวคลุกกะปิ ปรัชญ์มองตามอย่างสนใจ เขามองดูหญิงสาวหยิบโน่น ทำนี่ด้วยความเพลิดเพลิน แต่พอผิงหันมามองเขาก็หลบตาเก้อๆ หญิงสาวจึงให้ชายหนุ่มช่วยหั่นเครื่องเคียงต่างๆ ทั้งหั่นพริกขี้หนู ฝานมะนาว หั่นหอมแดง และยังช่วยสับมะม่วงดิบด้วย ซึ่งปรัชญ์ก็ทำได้ดี  จนผิงต้องมองอย่างทึ่งนิดๆ พลางคิดในใจ ท่าทางคล่องแคล่วอย่างนี้ คงจะทำอาหารเป็นอยู่พอตัว ไม่น่าเชื่อ ดูขัดกับบุคลิกภายนอกน่าดู ผิงคิดแล้วยิ้มออกมานิดๆ ปรัชญ์หันมาเห็นพอดีจึงยิ้มตอบ ผิงและปรัชญ์ช่วยกันทำกับข้าวเงียบๆ ในความเงียบที่ทั้งคู่รู้ดีว่ามันคือความสุข เป็นความสุขที่ต่างก็รู้ว่า ในขณะที่จิตใจเรากำลังว้าเหว่นั้น เรายังมีคนๆหนึ่งคอยอยู่ข้างเสมอ คนที่ไม่ต้องเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาเป็นคำพูด เพียงแค่มองเห็นกันและกันแค่นั้น ก็รู้สึกอุ่นใจได้ทันที ทั้งๆที่ เพิ่งพบกันไม่นาน ทำข้าวคลุกกะปิเสร็จแล้ว ทั้งสองก็พากันยกไปกินที่ระเบียงบ้าน  ต่างกินกันไปเงียบๆ เหมือนต่างคนต่างตกอยู่ในความคิดของตัวเอง เมื่ออิ่มแล้วก็ช่วยกันยกไปล้างในครัว  ผิงหันมาบอกปรัชญ์เมื่อเขาช่วยยกจานมาเก็บและทำท่าจะช่วยล้างด้วย “เดี๋ยวผิงล้างเองค่ะ คุณไม่ต้องช่วยหรอก” “งั้นผิงล้าง ผมช่วยเช็ดแล้วกัน” ปรัชญ์สรุป ผิงจึงไม่ว่าอะไร ล้างจานเสร็จก็ส่งให้เขาเช็ด ชายหนุ่มรับจานมาเช็ดอย่างคล่องแคล่ว อาศัยที่เคยทำในร้านอาหารไทยมาก่อนสมัยเรียนหนังสือ  หญิงสาวแอบชำเลืองมองอย่างสงสัยนิดๆ ขยับจะถาม ก็พอดีโทรศัพท์มือถือของปรัชญ์ดังขึ้นเสียก่อน จากคุณ : ชมเช้า - [ 3 มี.ค. 49 10:32:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปรัชญ์หยิบโทรศัพท์มาจากกระเป๋าเสื้อ มองดูชื่อคนที่โทรศัพท์มาหาแล้วชะงัก ดวงตาเป็นประกาย  รีบขอตัวไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงบ้านทันที จะเป็นไปได้อย่างไร ก็เขาโทรมาเมื่อกลางวันแล้วนี่ ปกติร้อยวันพันปีไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะโทรศัพท์มาสองครั้งในวันเดียวกันอย่างนี้ ปรัชญ์คิดอย่างแปลกใจ แต่ก็อดรู้สึกดีไม่ได้ “ครับ ”ชายหนุ่มรับโทรศัพท์ รอฟังเสียงปลายสายอย่างจดจ่อ “ปั๊บจ๊ะ ขอโทษด้วยนะที่โทรมาอีกครั้ง ปั๊บรำคาญหรือเปล่า” เสียงปลายสายหวานมาเหมือนเคย ปรัชญ์อยากจะบอกเหลือเกินว่า นอกจากเขาจะไม่รำคาญแล้ว ยังรอคอยอยู่เสมออีกด้วย แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกไปอีกตามเคย “แม่มีอะไรหรือเปล่าครับ” ปรัชญ์ถามเสียงเรียบ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆที่แสนจะดีใจเมื่อได้ยินเสียงนี้ แต่การแสดงออกของเขากลับตรงกันข้าม “แหม ถามเป็นการเป็นงานเชียว” ปลายสายว่าแล้วหัวเราะ “คือว่าแม่จะมาเมืองไทยเร็วๆนี้น่ะจ้ะ” ชายหนุ่มฟังแล้วเบิกตากว้าง ความรู้สึกเหมือนน้ำใสเย็นค่อยๆ เอ่อล้นขึ้นมาราดรดหัวใจที่แห้งแล้ง มันชุ่มฉ่ำและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก “จริงหรอครับ” เขาเผลอถามไปโดยเร็ว ในใจระงับความตื่นเต้นดีใจเอาไว้ เตือนตัวเองว่า ไม่เข็ดหรือไง กับความผิดหวังที่เคยได้รับอยู่บ่อยครั้ง จำไม่ได้หรือไง คืนวันเก่าๆ ที่เด็กชายคนหนึ่งเคยนั่งรอแม่ด้วยความหวังมาทั้งปี  แสนจะคิดถึงและรอคอยอ้อมกอดอันอบอุ่นนั้น เด็กคนนั้นคิดอยู่เสมอว่า แม่คือคนสำคัญที่สุดในชีวิตเขา เป็นคนเดียวที่เขารอคอย แต่แล้วก็กลับเป็นเขาเองที่รอคอยอยู่ฝ่ายเดียว แต่เขาก็ไม่เคย ไม่เคยที่จะหยุดรอคอยเลย “จริงสิจ๊ะ แหม แม่ไม่โทรข้ามทวีปมาพูดเล่นกับปั๊บหรอก คืออย่างนี้ ปิ๊บโป้เขาอยากมาเที่ยวเมืองไทย พอดีเขาได้ลาพักร้อน ก็เลยกะว่าจะมาเที่ยวกันน่ะจ้ะ” ปรัชญ์ชะงัก อึ้งไปเมื่อแม่พูดถึงเหตุผลที่จะมาเมืองไทย มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลย ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเขาเลยแม้แต่น้อย หัวใจที่ชุ่มชื่นเมื่อครู่กลับแห้งแล้งลงอย่างรวดเร็ว เหมือนเช่นทุกครั้ง   ปลายสายเห็นชายหนุ่มเงียบไปก็พูดขึ้นมาอีก     “ปั๊บจ๊ะ เป็นอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มฟังแล้วจึงตอบกลับไปเสียงเรียบ “ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ หรือถ้าเป็นแม่ก็คงไม่สนใจอยู่แล้ว” ตอนท้ายติดจะห้วนเล็กน้อย “ทำไมพูดอย่างนั้นละจ๊ะ งอนแม่เรื่องอะไร” เสียงปลายสายถามทันที “เปล่าครับ” ปรัชญ์ยังตอบสั้นๆ พยายามระงับอารมณ์น้อยใจที่พลุ่งพล่านขึ้นมา “งั้นก็ค่อยสบายใจหน่อย เอาเป็นว่า ถ้ากำหนดวันเมื่อไหร่แล้ว แม่จะโทรมาอีกทีนะจ๊ะ ฝากบอกลุงปีย์ด้วยล่ะ แม่โทรหาไม่ติดเลย สงสัยคุยกับสาวอยู่มั้ง” เสียงปลายสายหัวเราะ ก่อนจะตัดบท “งั้นแค่นี้ก่อนนะจ๊ะ ปั๊บ” ปลายสายหยุดไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาว่า “แม่รักลูกนะ บายจ้ะ” “ครับ ”ปรัชญ์รับคำสั้นๆ นิ่งคิดถึงคำสุดท้ายที่แม่พูดเขาทุกครั้งที่สนทนากัน แม่รักเขา แต่ทำไมแม่ไม่เคยสนใจเขาเลย แม่บอกว่าแม่รัก แต่ทำไม แม่ต้องปล่อยให้เขารอคอยทุกครั้ง ทำไมเราไม่เคยได้อยู่ด้วยกันเหมือนคนอื่นเขาเลย... แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 49 16:19:01 จากคุณ : ชมเช้า - [ 3 มี.ค. 49 10:34:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เขาไม่เคยนึกสงสัยความรักของแม่ที่มีต่อเขา แต่เขาสงสัยว่า ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาขวางกั้นรู้สึกของเขากับแม่เอาไว้  คิดถึงตอนนี้แล้วก็อดนึกไปถึง .เมื่อครั้งยังเป็นเด็กในโรงเรียนประจำที่แสนจะเงียบเหงา เด็กไทยที่จากบ้านเมืองมาไกล มาพร้อมหัวใจที่สับสน ไม่เข้าใจว่า ทำไมเขาต้องมาโดดเดี่ยวตัวคนเดียวอยู่ที่นี่ด้วย.. เขาจำได้ว่า  ในตอนนั้น หัวใจของเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ คนหนึ่ง แม้จะพยายามบอกตัวเองอยู่เสมอว่าให้อดทน ให้เข้มแข็งสมกับเป็นลูกผู้ชาย ก็ยังอดน้ำตาไหลออกมาไม่ได้ เมื่อคิดถึงบ้านที่จากมา  แม้ว่ามันจะเป็นบ้านที่ไม่สมบูรณ์นัก แต่มันก็ยังเป็นที่ๆ เคยอยู่อย่างมีความสุข ไม่รู้สึกอ้างว้าง โดดเดี่ยว แปลกที่แปลกทางเช่นที่นี่ บ้านที่เขาเคยได้รับความรักจากผู้เป็นลุงอยู่เสมอ  ที่ๆเขาเฝ้ารอใครบางคนมาเยี่ยมด้วยใจจดจ่อ  ในแต่ละปีที่ผ่านไป เพียงปีละครั้งเท่านั้น แต่แค่นั้น เขาก็จำได้ว่าเขาปลื้มใจและมีความสุขเสียมากมาย เมื่อได้เห็นคนที่รอคอยเดินเข้ามาหาและกอดเขาไว้  มันทำให้ความทรมานแห่งการรอคอยของเขากลายเป็นเรื่องเล็กน้อยเหมือนฝุ่นผงในอากาศ ตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาได้กอดคนๆ นั้น และมันก็จบลงอย่างรวดเร็วเมื่อคนๆนั้นเดินจากเขาไป ปรัชญ์คิดแล้วก้มหน้าถอนหายใจ วางโทรศัพท์ไว้ข้างกาย สักพักก็รู้สึกเหมือนมีคนมานั่งข้างๆ เขาจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นหญิงสาวกำลังมองเขาอยู่ด้วยสายตาปลอบประโลม “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ชายหนุ่มมองหน้านิ่ง ขยับจะปฏิเสธ แต่แล้วก็กลับพยักหน้า “เป็นครับ เป็นมากด้วย” ผิงมองดูคนที่นั่งข้างๆ เมื่อกี้ตอนรับโทรศัพท์ดูท่าทางดีใจอย่างเห็นได้ชัด เวลานี้กลับดูตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง อะไรทำให้เขาดูเศร้าขนาดนี้นะ “เมื่อกี้แม่โทรมาหา ”เขาพูดแค่นี้ก็หยุด นิ่งไป มองผิงก็เห็นทำหน้าขรึม ก้มหน้าลงแล้วบอกเสียงเบาว่า “น่าอิจฉานะคะ แม่จากผิงไปนานแล้ว” ชายหนุ่มฟังแล้วชะงัก มองหน้าผิงก็เห็นร่องรอยแห่งความคิดถึงฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่นั้น   “ถึงจะคิดถึงแม่ อยากจะพูดคุยกับแม่ อยากจะกอดแม่แค่ไหน แม่ก็กลับมาหาไม่ได้” พูดแล้วเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม “คุณโชคดีจังเลย ที่ยังมีแม่อยู่” ปรัชญ์ฟังแล้วชะงัก อึ้งไป ก่อนจะบอกเสียงเรียบ “ถึงผมจะเป็นคนโชคดีอย่างที่ผิงว่า  แต่ก็คงจะเป็นลูกที่ไม่ดีนัก” “เมื่อรู้ตัวก็ยังไม่สายนี่คะ ความรักที่เราคิดว่ามันท่วมท้นหัวใจ ยิ่งใหญ่มหาศาล  แต่มันจะมีค่าอะไรถ้าเราไม่ได้แสดงออกให้คนที่เรารักรู้ มันจะมีประโยชน์อะไร ถ้าเราไม่ได้พูดให้คนที่รักฟัง และมันก็จะสายเกินไป เมื่อถึงวันที่เราไม่มีโอกาส แม้แต่จะบอกเขาอีกแล้ว” ปรัชญ์ฟังแล้วนิ่งคิดอยู่นาน บางทีนะ..บางที เขาอาจจะต้องคิดใหม่ บอกกับตัวเองแล้วหันมามองผิง ก็เห็นยิ้มให้อย่างเศร้าๆ จึงเอื้อมมือมาแตะหลังมือเบาๆ อย่างปลอบโยน จากคุณ : ชมเช้า - [ 3 มี.ค. 49 10:38:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แหม แม่หนูลิ้นจี่ ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเสียจริง จากคุณ : scottie - [ 3 มี.ค. 49 12:04:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ค่อยโล่งอกหน่อย นึกว่าสาวที่ไหนโทรมาให้ปั๊ปหวั่นไหว ^^ จากคุณ : MikaRin - [ 3 มี.ค. 49 13:47:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สองแม่ลูกนี่....เฮ้อ จากคุณ : เม-ดา - [ 3 มี.ค. 49 16:05:00 ]

ความคิดเห็นที่ 8 นึกว่าสาวที่ไหนโทรมาหานายปั๊ปซะอีกที่เเท้ก็เเม่นั่นเอง มาอัพต่อเร็วๆนะกะลังสนุก จากคุณ : =FriEnDiY= - [ 3 มี.ค. 49 19:00:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ข้างบ้านจอมยุ่ง จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 3 มี.ค. 49 20:33:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เฮ้อ..แล้วไปนึกว่ายายลิ้นจี่จะข้ามรั้วไปแอบดูซะแล้ว จากคุณ : Nong Kob - [ 3 มี.ค. 49 21:35:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^____________^ จากคุณ : Meif - [ 4 มี.ค. 49 00:02:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ปั๊ปเป็นสุภาพบุรุษจังเลย~ จากคุณ : อันปังแนน - [ 4 มี.ค. 49 11:10:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ^ _________^ มาแล้ว เราไปกันเถอะ ตอนที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4164164/W4164164.html#5 จากคุณ : ชมเช้า - [ 5 มี.ค. 49 18:14:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ห่วงคุณยายจัง จากคุณ : Nusantara - [ 6 มี.ค. 49 16:32:52 ]