กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...
   ณ ใจกลางป่ากว้าง ยังมีลิงน้อยอาศัยอยู่ภายในถ้ำตัวเดียว ในทุกๆวันเจ้าลิงน้อยไม่ได้ทำอะไรเป็นสำคัญ มันตื่นนอน กิน เล่น กิน และก็นอน แต่ ณ ที่แห่งนี้เจ้าลิงน้อยก็ยังคงเป็นลิงที่แสนดีของต้นกล้วยเสมอ
   หน้าปากถ้ำที่เจ้าลิงน้อยอาศัยอยู่มีต้นกล้วยเพียงต้นเดียวเท่านั้น ต้นกล้วยต้นนี้ต้องเร่งผลิตกล้วยออกมาให้มันกินอย่างเพียงพอ แม้ต้นกล้วยจะแสนเหนื่อยแต่ต้นกล้วยก็ไม่เคยปริปากบ่นให้เจ้าลิงน้อยฟังสักคำ
   และเมื่อวันเวลาผันผ่านไปพร้อมๆกับลมเหนือของฤดูหนาว เจ้าลิงน้อยก็เติบโตเป็นลิงหนุ่ม
   ความเกเรของมันก็มากขึ้นตามอายุ บวกกับเเรงสนับสนุนของเพื่อนๆลิงที่อยู่ในวัยเดียวกัน
   วันหนึ่ง เพื่อนๆของเจ้าลิงน้อยได้บอกกับมันว่าให้ออกไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาไกลๆจากป่านี้พร้อมกับเพื่อนๆในกลุ่ม เจ้าลิงน้อยได้ฟังแค่นั้น จินตนาการของมันก็โลดแล่นออกไปไกล ไกลเกินกว่าที่อะไรจะมาหยุดยั้งได้
   เจ้าลิงน้อยจึงนำเรื่องที่จะออกเดินทางผจญภัยนอกป่ามาบอกกับต้นกล้วยที่เลี้ยงดูมันมาตั้งแต่เล็ก ต้นกล้วยได้ฟังคำบอกเล่าของเจ้าลิง มันก็นึกวิตกกังวล มันเห็นด้วยที่เจ้าลิงน้อยควรจะเรียนรู้ชีวิต แต่ต้นกล้วยรู้ดีว่า ด้วยวัยของเจ้าลิงน้อยแล้ว มันไม่มีทางจะระมัดระวังตัวเองได้เลย ต้นกล้วยกลัวเหลือเกินว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย
   ต้นกล้วยคิดได้ดังนั้น มันจึงห้ามเจ้าลิงน้อยไม่ให้ออกเดินทางกับเพื่อนๆ
   เจ้าลิงน้อยไม่เข้าใจต้นกล้วยแม้ต้นกล้วยจะอธิบายเหตุผลต่างๆนานา มันไม่รู้หรอกว่านั่นคือความห่วงใย ทุกถ้อยคำที่ต้นกล้วยกล่าวมามันถือว่าเป็นถ้อยคำที่ต้องการทำร้ายมันทั้งนั้น
   ลิงน้อยโกรธต้นกล้วยมาก มันหลบเข้าถ้ำไม่ยอมออกมากินอาหารเลยแม้ต้นกล้วยจะอ้อนวอนขอร้องอย่างไรก็ตาม
   เจ้าลิงน้อยอดอาหารจนผอมโซไม่มีเรี่ยวแรงเลย ต้นกล้วยเห็นแค่นั้นก็ปวดใจ มันไม่อยากทำร้ายจิตใจเจ้าลิงน้อยเลย
   "ลิงน้อย มาหาเราหน่อยเถอะ"ต้นกล้วยอ้อนวอนอีกครั้ง
   "ไม่!"เจ้าลิงน้อยดื้อด้านที่ไม่มีแรงที่จะพูดยังถือทิฐิตะโกนออกไป
   "เรายอมให้เจ้าออกไปผจญภัยกับเพื่อนๆของเจ้าแล้ว แต่ขอให้เจ้ามากินกล้วยของเราก่อนเถอะ เจ้าจะได้มีแรงออกไปเที่ยวไง"
   เจ้าลิงน้อยไม่ได้สนใจถ้อยคำเป็นห่วงของต้นกล้วยเลย แค่มันได้ยินว่าต้นกล้วยยอมให้มันออกไปท่องโลกกว้างรีบวิ่งมาหาต้นกล้วยทันที
   "กินกล้วยนี่ก่อนนะ"ต้นกล้วยโน้มลำต้นของมันให้เจ้าลิงหยิบผลกล้วยมากิน"กินก่อนแล้วค่อยไปนะ"
    เจ้าลิงน้อยยอมทำตามอย่างว่าง่าย และเมื่อกินเสร็จมันก็กระโดดโลดเต้นรอบๆต้นกล้วย
    "ถ้าเจ้าคิดถึงบ้านเมื่อไหร่ ให้เจ้ากลับมาเจอเราที่นี่นะ เพราะเราจะรอเจ้าอยู่" ต้นไม้กล่าวเสียงเศร้าเต็มที
    "แล้วข้าจะรีบกลับมานะ"ลิงน้อยกล่าวจบก็วิ่งหายลับไป
    เมื่อเจ้าลิงน้อยได้ออกมาโลดแล่นตามความฝัน มันสนุกสนานกับความแปลกใหม่ ตื่นเต้นและยินดีที่จะได้รับรู้เรื่องราวที่มันคิดว่าน่าสนใจเหลือเกิน
    เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า เจ้าลิงน้อยเริ่มหมดความสนใจกับสิ่งต่างๆ มันจึงเริ่มคิดที่จะแสวงหาที่ที่น่าสนใจอื่น
   อนิจจา! ความคิดของมันกับผองเพื่อนในครั้งนี้ไม่เป็นผลสำเร็จ ขณะที่มันพูดคุยกันอยู่นั่นเองนายพรานสองคนได้เดินดุ่มๆเข้ามาและยิงปืน เสียงของมันดังสนันเหมือนฟ้าผ่า เจ้าลิงน้อยตกใจสุดขีด มันเห็นเพื่อนมันตัวหนึ่งล้มลง ส่วนตัวอื่นวิ่งพล่าน วุ่นวาย ในเวลานี้ไม่มีใครคิดถึงใครเลย
   เจ้าลิงน้อยกลัวมาก มันได้แต่หนีด้วยความขี้ขลาดโดยมีนายพรานคนหนึ่งมามันอย่างไม่ลดละ
   นายพรานเล็งปืนใส่มันอีกครั้ง
   ปัง!
   เจ้าลิงน้อยรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้างอย่างสุดทนมันกรีดร้องอย่างโหยหวนวินาทีนั้นเองที่มันนึกถึงบ้าน นึกถึงถ้อยคำที่ต้นกล้วยบอกมัน
   "ถ้าเจ้าคิดถึงบ้านเมื่อไหร่ ให้เจ้ากลับมาเจอเราที่นี่นะ เพราะเราจะรอเจ้าอยู่"
   เจ้าลิงน้อยกัดฟันทน มันรู้อย่างเดียวว่าต้องหนีคนใจร้ายไปให้ไกลที่สุด เพื่อที่ว่ามันจะได้กลับบ้าน
   เช้าแล้ว สุดท้ายเจ้าลิงก็หนีนายพรานพ้น ตอนนี้มันอยู่คนเดียวในป่ากว้าง ที่ๆมันเคยคิดว่าน่าสนใจนักหนาบัดนี้ได้มอบความน่ากลัวให้กับมัน
   "บ้าน"เจ้าลิงน้อยนึกออกแค่คำเดียว มันต้องกลับไป
   เจ้าลิงน้อยเดินทางอย่างบาดเจ็บ ซมซานกลับมา ต้นกล้วยก็อยู่หน้ามันแล้ว
   "ข้ากลับมาแล้ว"เจ้าลิงน้อยบอกเสียงแผ่ว
   ต้นกล้วยดีใจที่ได้เห็นเจ้าลิงน้อยอีกครั้ง และตกใจที่เห็นมันบาดเจ็บ
   เจ้าลิงนอนคลานจนมาถึงโคนของต้นกล้วย มันร้องไห้ ต้นกล้วยก็ร้องไห้ไปพร้อมกับมัน
   ต้นกล้วยมองเจ้าลิงน้อยที่หลับไปอย่างอ่อนแรง มันโล่งใจที่อย่างน้อยวันสุดท้ายของชีวิตก็ยังได้พบกับเจ้าลิงน้อยอยู่
   ต้นกล้วยสละใบห่มให้เจ้าลิงน้อยและวางกล้วเครือสุดท้ายไว้ข้างกายมัน
   "เจ้าลิงน้อย"ต้นกล้วยรำพัน"เจ้ารู้อะไรไหมว่าทำไมเราถึงไม่อยากให้เจ้าไป โลกภายนอกมันร้ายกาจพ่อกับแม่เจ้าก็เคยไปลิ้มลองรสชาติขื่นขมเหล่านั้นแล้ว พวกเขาเลยมาบอกเราอย่าให้เจ้าไป แต่เจ้าก็ยังไปและกลับมานอนอยู่ณ ที่ตรงนี้ ที่ที่พ่อกับแม่เจ้าเคยนอนร้องไห้กับเรา"
   "เจ้าลิงน้อย เจ้านอนหลับให้สบายเถอะนะ แม้คืนนี้เราจะเป็นส่วนหนึ่งในบ้านของเจ้าเป็นคืนสุดท้าย เราก็จะดูแลเจ้าไม่ให้ใครทำร้ายได้เลย"
   ..........นอนเสียเถอะ หลับตาลงนะคนดี
             ที่ตรงนี้คอยให้เจ้าพักพิง
             หากโลกนี้ไม่มีที่ไหนให้เจ้าแอบอิง
             กลับมาเถิดนะเจ้าหมิ่ง ขวัญใจ......................

แก้ไขเมื่อ 06 มี.ค. 49 10:47:15

แก้ไขเมื่อ 06 มี.ค. 49 10:40:29