CafeTech-ExchangePantip MarketChatPantownBlogGangTorakhongGameRoom


    >> ครัวของมีนา : บทที่ 5 - การเคารพตัวเอง ...

    Meena’s Kitchen : Chapter 5.

    -----------------------------------------------------------------------------------

        2-3 วันในชีวิตแม่ครัวฝึกหัดผ่านไป ….


        ผลของการกระทำมาแสดงอย่างชัดเจนเอาไว้วันนี้  วันที่ฉันปวดระบมกล้ามเนื้อไหล่ แขนตลอดไปจนถึงแผ่นหลังจนแทบไม่อยากขยับ  ตามฝ่ามือบวมพอง มีตุ่มน้ำใส ๆ ผุดขึ้นมา   และเนื้อตัวมีรอยม่วงช้ำเป็นจ้ำหลายที่  มีรอยบาดและแผลประปรายทั่วตัวแต่พองามจากความซุ่มซ่ามของฉันเอง

        “ เอ้านี่  เค้าเตอร์เพนท์  แอลกอฮอล์   เดี๋ยวจะไปเอาน้ำแข็งจากในครัวมาให้ “  ณัชเปิดล๊อกเกอร์พนักงานหยิบยามาให้เรียงเป็นตับ

        “ ฮือ ออ   ฉันจะตายม้าย ย …….  (TT^TT   ) “  ฉันมองณัชตาละห้อย  ปาดน้ำตาที่รินไหลไม่ขาดสาย

        ณัชกอดอกพิงผนัง  จ้องมองฉันอย่างกลุ้มใจ

       “ อย่าพูดอย่างงี้สิ  ฉันเลยรู้สึกผิดเลยที่พามี่มาร้าน “


        งานนี้มันโหดหินทมิฬชาติกว่าที่ฉันจินตนาการไว้ซะอีก  ฉันทำงานอาทิตย์ละสี่วัน  เลือกกะดึกก็คือตั้งแต่สี่โมงเย็นยันเที่ยงคืน  หน้าที่ของแม่ครัวมือใหม่อย่างฉันคือ  เตรียมวัตถุดิบสำหรับทำอาหาร   เป็นลูกมือช่วยปลายไม้ รวมถึงทำอาหารง่าย ๆ อย่างสลัด  หรือผัดสปาเก็ตตี้

        ซึ่งขอสารภาพอย่างหนึ่งเลยว่า … ความต้องการที่อยากจะช่วยทางบ้านของฉันได้เลือนลางหายไปอย่างรวดเร็วตั้งแต่เห็นรายนามงานที่ต้องทำแล้ว  ที่ยังสามารถทนทู่ซี่อยู่ได้ก็เพราะต้องการอยู่ใกล้สุดเลิฟล้วน ๆ …    



        ก๊อก  ก๊อก  


        ปลายไม้เปิดประตูเข้ามา  หยิบเจลเย็นสำหรับประคบติดมือมาด้วย

       “ เอามือมาดูซิ “  ไม้ถามเสียงเข้ม

       พอเห็นมือที่เคย นุ่ม ขาวสะอาด บนปลายเล็บเพ้นท์สีอย่างสวยงาม  ต้องยับเยินจากรอยบาด แผลช้ำและตุ่มน้ำใส ๆ   นายไม้ก็ท่าทีอ่อนลง  พูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย

        “ พี่เข้มงวดกับมี่ไปรึเปล่า  เหนื่อยมั้ย “

        “ ไม่เลยค่า  แหมแค่นี้สบายมาก  เดี๋ยวมือมี่ก็ด้านไม่บวมพองอย่างงี้แล้ว “

        ฉันรีบเช็ดน้ำตาออกพยายามพูดปั้นหน้าร่าเริง

        ไม้ยิ้มให้กำลังใจ ( ลดอาการหายเหนื่อยไปได้ 50 เปอร์เซ็นต์ )  ขยี้หัวฉันอย่างเอ็นดู


        “ มี่มีหัวทางด้านนี้นะ  ฝึกอีกหน่อยก็เก่งกว่าพี่แล้ว “

        ถึงจะรู้ว่าพี่ไม้พูดให้กำลังใจไปอย่างงั้นเองแต่ฉันก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมา  ปลายไม้ช่วยฉันทำแผล   เอาเจลเย็นมาประคบแผลบวมช้ำแล้วขอตัวกลับไปทำงานตามเดิม



        “ ทำเป็นปากดี  เดี๋ยววันพรุ่งนี้นายนั่นเคี่ยวหนักกว่าเดิมแล้วจะรู้สึก “  ณัชพูดประชดหลังจากชายหนุ่มเดินออกไปจากห้อง  ส่วนฉันได้แต่ถอนหายใจแรง ๆ อย่างหนักใจ   ทำตัวลีบหน้าจ๋อยตามเดิม

        นายปลายไม้ดูใจดีน่ารักนักหนา เอาเข้าจริง ๆ ปรากฏว่าดุ เข้มงวดในการทำงานมากผิดกับเวลาที่พูดคุยเล่นกับรุ่นน้อง  แต่ฉันไม่เคยปริปากบ่น กลับเห็นว่ามันเท่น่าชื่นชมซะเหลือเกิน … เพียงแต่สงสัยว่าฉันจะทนกับความหนักหนาของงานนี้ไปได้ซักเท่าไหร่  …

    แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 49 14:48:01

    จากคุณ : อันปังแนน - [ 4 มี.ค. 49 14:36:24 ]

 
 

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป