ความคิดเห็นที่ 1 คืนนั้น กว่าตุลาจะข่มใจให้นอนหลับลงได้ก็เป็นเวลาค่อนดึก หลังจากลุกขึ้นมาเตรียมอุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับการถ่ายภาพ ‘ครั้งสำคัญ’ ในวันพรุ่งนี้อยู่หลายครั้ง และเมื่อยามเช้ามาถึง ก็ลุกขึ้นอย่างกระปรี้กระเปร่าหยิบอุปกรณ์ที่จัดเตรียมไว้ขึ้นมาสะพายขึ้นหลังแล้วเดินออกจากห้องพัก ลงลิฟต์ไปยังจุดนัดหมาย อย่างรวดเร็วที่สุด เกนหลงนั่งรออยู่แล้วเมื่อร่างสูงก้าวเข้ามาในคอฟฟี่ชอปขนาดเล็กของรีสอร์ท ข้างกายมีกระเป๋าเดินทางใบย่อมวางอยู่ใกล้ เป็นเครื่องหมายบอกว่าหล่อนกำลังจะจากรีสอร์ทแห่งนี้ไปอีกในไม่ช้า “รอนานไหมครับ?” “ไม่ค่ะ” ตอบพลางยิ้มแย้ม “เพิ่งลงมาได้เมื่อสักครู่ ยังไม่ได้สั่งกาแฟเลย คุณทานกาแฟไหมคะ?” “สักแก้วก็ดีครับ” “ให้ฉันเป็นเจ้ามือเลี้ยงนะคะ ตอบแทนที่คุณกรุณาช่วยฉันไว้เมื่อวาน” และโดยไม่รอคำตอบ หญิงสาวหันไปเรียกหาบริกรเพื่อนำเมนูมาเลือกหารายการเครื่องดื่มที่ต้องการ เลื่อนอีกเล่มหนึ่งส่งให้อีกฝ่าย “เอสเปรสโซ่ครับ” “ของฉันขอเป็นแลตเต้แล้วกัน” รอยยิ้มสดใสปรากฏบนใบหน้าสวยหวาน ส่งเมนูคืนให้บริกรแล้วหันมาให้ความสนใจกับคนร่วมโต๊ะ “รู้ไหมคะ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครขอถ่ายรูปฉันเลยค่ะ” “ผมยินดีที่ได้เป็นคนแรกครับ” ตุลาตอบ หยิบกล้องขึ้นมาจากในกระเป๋า “คุณจะรังเกียจไหม ถ้าผมขอถ่ายตอนนี้เลย” “ตอนนี้เลยเหรอคะ?” เกนหลงกลั้นยิ้ม “ฉันยังไม่ได้เตรียมตัว” “โธ่ คุณ ผมถ่ายภาพธรรมชาติครับ ไม่ต้องเตรียมตัวก็ได้” ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็วคล่องแคล่ว เดินอ้อมเก้าอี้ที่วางขวางอยู่ระหว่างกลางมายังด้านหนึ่งของโต๊ะแล้วจัดแจงสั่ง “คุณนั่งตรงนี้นะ หันหน้าไปด้านขวา” “ค่ะ” นางแบบจำเป็นจัดท่าทางตามที่ช่างกล่องคนเก่งบอกอย่างว่าง่าย แสงแดดยามเช้าทอประกายส่องลอดแผ่นกระจกใสเข้ามาอาบใบหน้าสวยหวานเป็นประกาย ตุลายิ้มอย่างพึงพอใจ “นึกถึงเรื่องที่ทำให้คุณมีความสุขที่สุดนะครับ...” “ค่ะ” เกนหลงอมยิ้ม ผ่อนลมหายใจยาวแล้วพยายามตั้งสมาธิให้อยู่กับท่าทางที่เขาบอก “คุณถ่ายรูปมานานแค่ไหนแล้วคะ?” “ตั้งแต่อยู่มัธยมครับ” เขาตอบ กดชัตเตอร์เก็บรูปอย่างรวดเร็ว “แต่ถ้าถามว่าเริ่มสนใจถ่ายรูปตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็ตั้งแต่ยังเด็กโน้น เวลาพ่อพาไปเที่ยวที่ไหนก็ชอบเอากล้องมาถ่ายเล่น ชอบเก็บรูปพวกนี้ไว้” “ไม่เหมือนฉัน... ฉันชอบเก็บไว้ในความทรงจำ” “ความจำ...บางครั้งมันก็ชัด บางครั้งมันก็เลือน ผมก็เลยเก็บไว้เป็นรูปพวกนี้แทน” ใบหน้าสะสวยนั้นหันกลับมามองหน้าเจ้าของคำพูด แย้มริมฝีปากยิ้ม ก่อนจะบอก “ถ้าเป็นความทรงจำที่สำคัญของเรา ไม่ว่าจะผ่านไปนานสักแค่ไหน มันก็ยังชัดอยู่เสมอ ไม่เสื่อมคลาย” รถตู้คันเล็กเอนไปเอียงมาตามความลาดโค้งของถนนที่ผ่านในหุบเขา ช่างภาพหนุ่มนั่งชิดขอบริมหน้าต่าง ทอดสายตามองต้นเต่าร้างต้นใหญ่ที่ขึ้นเรียงรายอยู่บนภูเขาสูง ในมือกำกระดาษแผ่นเล็กที่จดชื่อ และที่อยู่ของสตรีที่ยังมีความลึกลับค้างคาอยู่ในใจของเขาแน่น ฟิล์มที่บันทึกรูปของหล่อนในร้านคอฟฟี่ชอปยังคงนอนอุ่นอยู่ในกระเป๋า เมื่อกลับไปถึงกรุงเทพแล้วค่อยเอาออกมาล้างและเก็บลงใส่อัลบั้ม สินธรคงประหลาดใจ ที่คราวนี้เขามีรูปผู้หญิงติดมือกลับไปด้วย หลังจากที่ทุกครั้งมีเพียงแต่รูปทัศนีภาพของธรรมชาติหรือฝูงชนกลุ่มใหญ่ ยากจะหารูปเดี่ยวของใครมาเก็บไว้เป็นของตัวเอง และหลังจากนั้นคงจะได้ถกเถียงกันอีกยาวนาน เรื่องของความเชื่อ ... สินธรจะเชื่อไหม หากเล่าความรู้สึกแปลกประหลาดยามที่ได้เห็น ‘หล่อน’ ให้ฟัง ... อาจจะหัวเราะขบขันและล้อเลียนว่าเป็นความรักแรกพบ แต่สินธรจะเข้าใจไหม ว่าอะไรบางอย่างในหัวใจ ... ในความทรงจำ...ที่กระซิบบอกเตือนว่า ‘เธอ’ ไม่ได้เป็นเพียงแค่นั้น ความทรงจำที่แม้ตัวของเขาเองก็จำไม่ได้เช่นเดียวกัน สุดท้ายตุลาก็มายืนอยู่หน้าประตูห้องสูทของตัวเองอย่างอ่อนล้า ไขกุญแจเข้าไปด้านในแล้ววางสัมภาระทั้งหมดไว้บนพื้น ทิ้งตัวลงบนที่นอนฟูกนวมใหญ่แล้วเปิดเครื่องปรับอากาศให้อากาศเย็นกระจายไปทั่วห้องอย่างรวดเร็ว อีกกว่าชั่วโมงต่อมา เขาถึงจะตื่นจากการหลับไหลเพราะเสียงเคาะประตูดังลั่น “นึกแล้วเชียวว่าต้องกลับมาแล้ว” เจ้าของชื่อสินธรทักทาย พลางถือวิสาสะที่เคยคุ้นกับเจ้าของห้องเป็นอันดีเดินเข้ามาโดยไม่ต้องให้เพื่อนอนุญาต “เป็นไงบ้างวะ คราวนี้ ที่ใต้อากาศดีหรือเปล่า?” “ดี...ดีกว่าในกรุงเทพมาก”   “แล้วได้รูปพระอาทิตย์ตกดินรูปที่ร้อยสิบแปดของแกมาแล้วหรือเปล่า หือ?” “แน่นอน...” ตุลาตอบ “มีมากกว่านั้นด้วยนิดหน่อย” “อะไรวะ?” “เดี๋ยวก่อนเว้ย เดี๋ยวล้างเสร็จแล้วจะเอาให้ดู ให้แกช่วยคิดด้วย” “ช่วยคิด?” สินธรตบหมอน นั่งขัดสมาธิลงบนปลายเตียง “ถ่ายรูปกลับมาแล้วทำไมต้องให้ช่วยคิด คิดอะไร? แกถ่ายรูปอะไรมา รูปหินปู่หินทวดเรอะ?” “ตลกน่า” เจ้าของเรื่องไม่นึกสนุก “รูปผู้หญิง” “ผู้หญิง?” “สนใจขึ้นมาทันทีล่ะซี” คำถามดังตามมาอย่างรู้เท่าทัน “แน่” ฝ่ายนั้นก็ไม่ปฏิเสธ “อยากรู้นัก ว่าจะสวยแค่ไหนนายตุลาถึงได้ขอถ่ายมาลงอัลบั้มของตัวเอง” “สวย...แต่ที่ถ่ายรูปมาไม่ใช่เพราะแค่นั้นหรอก” ใบหน้าคนฟังเต็มไปด้วยความพิศวง ด้วยเพิ่งสังเกตเห็นความจริงจังที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงของเพื่อนสหาย “ทำไม?” “ฉันจะให้แกช่วยดู ว่าเคยรู้จักเขามาก่อนหรือเปล่า” “อ้าว” สินธรร้อง “อะไรของแก ฉันชักงงไปใหญ่แล้ว” ช่างภาพหนุ่มถอนหายใจ ค่อยๆ เปิดกระเป๋าสะพายของตัวเองแล้วเอาอุปกรณ์ถ่ายรูปออกมาเช็ดเก็บเข้าที่ให้เรียบร้อยทีละชิ้น พลางบอก “ที่จะให้ดูเผื่อว่าแกอาจจะรู้จัก เพราะแกมันพวกกว้างขวาง รู้จักใครเขาไปทั่ว” “เวรแล้วไหมล่ะ วกเข้ามาหลอกด่ากัน” คนเป็นเพื่อนโวยวาย “แล้วทำไมแกถึงนึกว่าฉันจะรู้จักล่ะ? ผู้หญิงในประเทศไทยมีตั้งกี่ล้านคน ฉันรู้จักไม่หมดหรอก” ตุลาค่อยๆ วางกล้องถ่ายรูปตัวเก่งของตัวเองลงบนโต๊ะ แล้ววางผ้าเช็ดเลนส์ไว้ใกล้ๆ ก่อนจะหันกลับมาหาเพื่อนรัก ที่บัดนี้ในใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยที่ทวีขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “ที่คิดว่าแกรู้จัก เพราะว่าตอนที่ฉันเจอผู้หญิงคนนี้ครั้งแรก ....ฉันรู้สึก ‘คุ้น’ หน้าของเธอเหลือเกิน แต่ฉันก็นึกไม่ออก ว่าเธอเป็นใคร เราเคยพบกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่สำคัญ... อะไร...ที่ทำให้ฉันรู้สึกอย่างนั้น”   “วะ...” อาการที่เขานึกไว้แต่แรกตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว “แกไปเกิดรักแรกพบกับผู้หญิงที่ริมชายหาดมาเรอะ?” “นั่น .. นึกแล้วไม่มีผิด” เจ้าของห้องถอนหายใจ “แกต้องหาว่าฉันเป็นอะไรทำนองนั้น ...แต่...ไม่หรอก แกคิดว่าฉันจะตกหลุมรักใครขนาดรุนแรงได้ตั้งแต่แค่แว่บแรกที่เห็นหน้าเลยหรือ? มันไม่ใช่นิยายน้ำเน่านะเว้ย แล้วความรู้สึกแรกที่ฉันเห็นเขา...มัน...ไม่ใช่” “แล้วมันเป็นยังไง?” “ไม่รู้...” คราวนี้น้ำเสียงตอบแผ่วอ่อนค่อยลง “มันเหมือน...เราเคยได้เจอกันมาก่อน แต่ฉันกลับนึกไม่ออกว่าเราเคยเจอกันที่ไหน เมื่อไหร่ ยังไง” สินธรขมวดคิ้วมุ่น ครั้งแรกตั้งใจขยับปากจะล้อ แต่เมื่อฟังจนจบสิ้นกระบวนความแล้วกลับเปลี่ยนใจ “แกแน่ใจเหรอ?” “แน่ๆ...ถึงอยากให้แกเห็นรูปไง เผื่อแกจะได้ให้คำตอบฉันได้ ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร เพราะถ้าฉันเคยเห็นมาก่อน แกก็น่าจะเคยเห็นด้วย ถูกไหม?” “ถูกต้อง ถ้าอย่างนั้น ก็รีบล้างฟิล์มสิวะ ฉันจะได้ช่วยแกดูไง” นาฬิกาบนฝาผนังเดินผ่านไปช้าๆ สินธรรออยู่ด้านนอกห้องมืดที่เพื่อนเพิ่งเข้าไปจัดการล้างฟิล์มเพื่อนำรูปของสตรีที่เป็นประเด็นถกเถียงพลางหยิบนิตยสารเกี่ยวกับรถที่วางอยู่ใกล้มือขึ้นมาอ่านฆ่าเวลา อีกนานต่อมา กว่าที่ประตูห้องนั้นจะเปิดผาง ตามด้วยสีหน้าเครียดเคร่งของตุลา “เฮ้ย ทำไม เป็นอะไรวะ?” “เป็นสิวะ...เป็น” ช่างภาพหนุ่มตอบ ชูให้เห็นฟิล์มที่กลายเป็นสีดำสนิทโทนเดียวกันหมดทั้งแผ่น “รูปเสียหมดทุกรูปที่ถ่ายมา!” “บ้าแล้ว” เจ้าของร่างสูงดีดตัวลุกขึ้นจากท่านอนเอกเขนกอันแสนสบาย แล้วดึงฟิล์มในมืออีกฝ่ายเข้ามาดู “เป็นไปไม่ได้น่า แกถ่ายภาพมากี่ปีแล้ว ไม่เคยเป็นแบบนี้สักม้วน” “ก็นี่ไง มันเป็นไปแล้ว บ้าจริง ... มันไปโดนแสงตอนไหน” “นั่นสิ แบบนี้อัดออกมาก็เป็นสีขาวหมดทั้งแผ่นแน่ แกจะบ้าหรือเปล่าวะ หรือว่าตอนถ่ายแกเบลอไปกับความสวยของแม่ผู้หญิงคนนั้น” “เปล่า” “แล้วฟิล์มม้วนอื่นเป็นแบบนี้หรือเปล่า?” “ไม่เป็น” “อาถรรพ์แล้วแก” “เดี๋ยวนะ” ตุลาส่งฟิล์มที่เหลือให้เพื่อน แล้ววิ่งไปยังกระเป๋าสตางค์ที่เก็บชื่อและที่อยู่ของเกนหลงไว้ และพลันที่เขาเปิดขึ้นมา ในกระเป๋าก็มีเพียงแต่ธนบัตร บัตรเอทีเอ็มและบัตรประชาชน กระดาษแผ่นนั้นอันตรธานหายไป “ที่อยู่ของเธอก็หาย” “แกทำหล่นไว้ที่ไหนหรือเปล่า?” “ไม่รู้....ไม่น่า....” ช่างภาพหนุ่มหยุดคิดอยู่เนิ่นนาน กวาดกระเป๋าใบอื่นเข้ามาค้นหาทุกซอกทุกตารางนิ้วที่เขาคิดว่ากระดาษใบนั้นจะไปแอบซ่อนอยู่ได้ หากแล้ว ก็ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่ร่องรอย ไม่มีทั้งรูปถ่าย...และที่อยู่ที่เขาสามารถจะติดต่อกลับไปได้.... (โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 5 มี.ค. 49 14:02:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ที่น่าสงสัยคือตอนสั่งกาแฟนี่แหละ คนจริงๆ ปล่าวน้อ ฮี่ๆ จากคุณ : scottie - [ 5 มี.ค. 49 23:30:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สาวเจ้าเป็นใครกันหนอ ใช่คนหรือเปล่าอะ บรื๋อออ จากคุณ : nongwin - [ 6 มี.ค. 49 01:39:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ใครกันละเนี่ย ผิวขาวซีดซะด้วย จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 6 มี.ค. 49 14:58:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4169589/W4169589.html#1   ตอนต่อไป จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 7 มี.ค. 49 09:51:13 ]