ความคิดเห็นที่ 1 ปรัชญ์กลับมาถึงบ้านในเวลาไม่ถึงชั่วโมง เดินเข้ามาในบ้าน ผ่านห้องรับแขกก็เห็นลุงปีย์นั่งอยู่ที่โซฟา มีทีวีเปิดอยู่ข้างหน้า  แต่สายตาของลุงไม่ได้มองที่ทีวี แต่กำลังมองมาที่เขาอย่างครุ่นคิด “ปั๊บ มานั่งนี่สิ” ผู้เป็นลุงเรียก หลานชายจึงเดินเข้ามานั่งโซฟาข้างๆ มองลุงแล้วถาม “มีอะไรหรือเปล่าครับลุง ลุงนั่งรอผมหรือเปล่า” “แกไปไหนมา” ลุงถามเสียงเรียบ “ก็ผมบอกลุงแล้วนี่ครับ” ปรัชญ์ตอบแล้วมองหน้าลุงอย่างไม่เข้าใจ ปกติเขาจะไปไหน กลับดึกดื่นแค่ไหน ลุงไม่เคยมานั่งรอถาม เพราะถือว่าโตแล้วและเป็นลูกผู้ชาย ควรจะดูแลตัวเองได้ และเขาเองก็ไม่เคยเหลวไหลให้ลุงต้องเป็นห่วงสักครั้ง “คุณยายของเพื่อนผมเค้าไม่สบาย วันนี้ผมช่วยพาไปส่งโรงพยาบาล แล้ว เค้าก็อยู่คนเดียว ผมเลยไปอยู่เป็นเพื่อน เท่านั้นเองครับ” ลุงปีย์ฟังหลานแล้วชะงัก เมื่อได้ยินคำว่าคุณยาย .ยายกับหลานงั้นหรอ นิ่งคิดไปนานก่อนจะเอ่ยออกมาเหมือนไม่แน่ใจ “บ้านท้ายซอย ” ปรัชญ์มองผู้เป็นลุงอย่างงงๆ “ใช่ครับ ลุงรู้ได้ยังไง..” ลุงปีย์หันมาจ้องหน้าปรัชญ์ทันที ชายหนุ่มเห็นสายตาของลุงที่หันมาจ้องเขาเขม็งแล้วออกจะแปลกใจ ทำไมลุงต้องทำท่าตกใจขนาดนี้ด้วย “เกิดอะไรขึ้นกับบ้านนั้น ทำไมถึงปล่อยให้ เอ่อ คุณยายต้องเข้าโรงพยาบาล แล้ว เป็นอะไรมากไหม” “ลุงรู้จักคุณยายด้วยหรอครับ”ปรัชญ์ไม่ตอบ แต่หันมาถามลุงอย่างสงสัยเกินที่จะเก็บไว้ได้  แต่ลุงปีย์ดูเหมือนไม่สนใจคำถามของหลาน รีบถามย้ำอย่างร้อนใจ “ปั๊บ ตอบลุงมาก่อน ว่าคุณยายเป็นอะไรมากไหม” ปรัชญ์เห็นท่าทีของลุงที่ร้อนใจมากแล้ว จำต้องตอบ “ก็ ตอนนี้หมอกำลังเช็คอาการอย่างละเอียดครับ ยังไม่รู้ผลแน่ชัด พรุ่งนี้คงจะรู้” ลุงปีย์ผ่อนลมหายใจยาว เมื่อฟังหลานพูดจบ เอนหลังพิงโซฟา ดวงตาดูเหม่อลอย เหมือนตกอยู่ในห้วงของความคำนึง รำพึงออกมาเบาๆว่า “ทำอะไรกันอยู่นะ ทำไมไม่ดูแลคุณยายดีๆ” ชายหนุ่มมองผู้เป็นลุงอย่างทวีความสงสัยมากขึ้น ดูท่าทางลุงเขาจะเป็นห่วงคุณยายไม่น้อย หรือว่าลุงจะรู้จักกับคุณยาย “ลุงยังไม่ได้ตอบผมเลย ว่าลุงรู้จักคุณยายด้วยหรอครับ” ลุงปีย์เงียบไปพักหนึ่ง หันมามองหลานชาย แล้วบอกเสียงเรียบ “ก็คนเคยรู้จักน่ะ..ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก” แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก ปรัชญ์ฟังแล้วขมวดคิ้ว ฟังจากคำพูดของลุงแล้ว ก็ดูเหมือนจะไม่ได้รู้จักสนิทสนมอะไรมาก ก็แค่ ..คนเคยรู้จัก เท่านั้น แต่เมื่อมองเข้าไปในแววตาของผู้เป็นลุง เขากลับมองเห็นความเศร้าอย่างลึกซึ้งแอบแฝงอยู่ มันน่าจะมากกว่าคำว่า..คนเคยรู้จัก มากมายนัก แต่เมื่อลุงไม่พูดอะไรต่อ เขาก็ไม่เซ้าซี้  ลุกจากโซฟาจะเดินไป แต่นึกเรื่องแม่ขึ้นมาได้ ก็หันมาบอกลุง “ลุงครับ เอ่อ แม่โทรมาหาผม” ลุงปีย์เหมือนตื่นจากภวังค์ หันมามองหน้า “หือ แม่เขาโทรมาหรอ เขาว่าไงบ้างล่ะ” “แม่จะมาเมืองไทยครับ” ปรัชญ์บอกเรียบๆ พยายามไม่แสดงความตื่นเต้นดีใจให้ลุงเห็น “งั้นหรอ  เกิดคิดถึงบ้านหรือยังไง ไม่ได้กลับมานานแล้วนี่” ลุงปีย์รำพึงด้วยความแปลกใจระคนดีใจ ปรัชญ์ได้ยินลุงถามก็นึกไปถึงเหตุผลที่แม่จะมาเมืองไทย อดไม่ได้ที่จะเศร้าใจขึ้นมาอีก  แม่ไม่ได้คิดถึงบ้าน ไม่ได้คิดถึงเขา แต่แม่มาเพราะคนที่แม่รักต่างหาก “ไม่รู้สิครับ เห็นว่าปิ๊บโป้ เขาได้ลาพักร้อน อยากมาเที่ยวเมืองไทย แม่ก็เลยอยากตามมามั้งครับ”   ลุงปีย์ฟังแล้วอึ้งไป มองหน้าหลานก็เห็นร่องรอยความเศร้าปรากฏขึ้นในแววตา รีบเอ่ยขึ้นมาทันที “ปั๊บ แม่เขาคิดถึงปั๊บ รักปั๊บมากนะ” ชายหนุ่มฟังที่ลุงพูดแล้วนิ่งไปก่อนจะพยักหน้า เดินออกมาจากห้องรับแขก ในใจเขาสับสนวุ่นวาย ลุงบอกว่า แม่รักเขา คิดถึงเขา แต่แม่ไม่ได้กลับมาเพื่อเขา แม่กลับมาเพื่อคนๆหนึ่ง คนที่แม่อาจจะรักมากกว่าเขา ปรัชญ์ถอนหายใจขณะที่เดินขึ้นบันไดมาเรื่อยๆ แต่แล้วความคิดก็ไปสะดุดหยุดลงที่หญิงสาวคนหนึ่งที่เขาเพิ่งจากมา ผู้หญิงคนนั้น ไม่มีแม่ไว้ให้กอดเหมือนเขา ไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับแม่เหมือนเขา มีเพียงอย่างเดียวที่เธอคนนั้นทำได้ นั่นคือการคิดถึง แต่ทำไมเธอคนนั้นดูมีความสุขเหลือเกินที่ได้คิดถึงแม่ แล้วเขาล่ะ เขาจะมีความสุขอย่างเธอคนนั้นบ้างได้ไหม จากคุณ : ชมเช้า - [ 5 มี.ค. 49 17:57:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผิงเก็บไวโอลีนของคุณยายไว้ในตู้ ยืนมองเครื่องดนตรีที่คุณยายรักนิ่งๆ พลางคิดถึงเมื่อวันวาน วันที่เราอยู่กันพร้อมหน้า เพียงแค่คิดก็รู้สึกเหมือนกับเสียงดนตรีที่แว่วหวานในวันนั้นลอยมากกระทบหูอีกครั้ง วันที่คุณยายไม่ต้องเล่นไวโอลีนอย่างโดดเดี่ยวเหมือนวันนี้ ป่านนี้คุณยายจะเป็นอย่างไรบ้างนะ ผิงคิดอย่างเป็นห่วง พลางเดินมานั่งที่โซฟาในห้องรับแขก เจ้าหมูแดงเดินตามมาหมอบแทบเท้า มันคงสงสัยว่า ทำไมดึกแล้วนายของมันยังไม่เข้านอนอีก แต่เมื่อนายของมันไม่นอน หมูแดงก็ไม่สามารถจะนอนหลับลงได้ แล้วพลันเสียงโทรศัพท์มือถือของผิงดังขึ้น หญิงสาวสะดุ้งนิดๆ หันไปหาก็พบว่ามันวางอยู่บนโต๊ะนั่นเอง รีบหยิบขึ้นมาดูชื่อคนโทรฯ แล้วยิ้มออกมาทันที ยังไม่ทันจะพูดอะไรปลายสายก็เอ่ยทักออกมาก่อน “ว่าไงครับ ผิง สุดที่ร้าก” เสียงปลายสายว่าแล้วหัวเราะ  ผิงฟังเสียงร่าเริงนั้นแล้ว ยิ้มออกมาอย่างเศร้า ๆ ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะบอกเรื่องคุณยายดีหรือไม่ “อ้าว ผิงเป็นอะไร ทำไมเงียบไป”ปลายสายทักเมื่อเห็นเงียบผิดสังเกต ก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง “มีอะไรหรือเปล่า ผิงเป็นอะไรครับ .” “คือ ”ผิงพูดไม่ออก ค่อยๆกลืนเสียงสะอื้นที่มันกำลังประดังเข้ามา  น้ำตาที่อัดอั้นมานานก็กำลังเริ่มประทุขึ้น เมื่อได้ฟังเสียงแสดงความห่วงใยของคนไกล ผิงค่อยๆ ยกมืออีกข้างปาดน้ำตาที่ค่อยๆ ซึมออกมา ไม่อยากจะให้เขาเป็นห่วงมาก “ผิง ”เสียงนั้นเรียกมาอีก “เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย รู้นะว่าผิงร้องให้อยู่ อย่าร้องให้สิครับ เป็นอะไรบอกผมสิ” ปลายสายส่งเสียงอ่อนโยนมาราวกับจะปลอบประโลม นั่นทำให้ผิงไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป น้ำตาและเสียงสะอื้นนั้นจึงได้ยินไปถึงคนทางโน้นชัดเจน “คุณยายจ้ะ คุณยายไม่สบาย ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล หมอบอกว่า อาจจะมีโรคแทรกซ้อน ” ผิงพูดออกมาได้เท่านี้ ทางปลายสายก็ร้องอุทานอย่างตกใจ ก่อนจะได้ยินเสียงเหมือนหันไปพูดอะไรกับอีกคนหนึ่งด้วยเสียงรัวเร็ว ฟังไม่ได้ศัพท์  ผิงพยายามแนบโทรศัพท์ฟังก็ไม่ค่อยได้ยิน ได้ยินแต่เพียงว่า “ .ถ้างั้น ผมจะกลับไปหาผิง กลับไปหาคุณยายให้เร็วที่สุด” ได้ยินเพียงเท่านั้น ผิงก็รู้สึกเหมือนความหนักอึ้งในจิตใจค่อยคลายลง รีบถามออกไปทันที “จริงหรอจ๊ะ” “แน่นอนสิครับ ไม่หลอกผิงหรอก จะไปให้เร็วที่สุดเลย รับรองด้วยเกียรติของลูกผู้ชายครับ” เสียงปลายสายย้ำหนักแน่น ทำให้ผิงต้องอดยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อนึกถึงสีหน้าของเจ้าตัวเวลาพูดออกว่าจะเป็นเช่นไร นี่ถ้าอยู่ด้วยกันคงต้องยกมือมาทำปฏิญาณตนเหมือนลูกเสือแน่ๆ “ผิงไม่ต้องร้องให้แล้วนะ ฝันดีนะครับ คิดถึงมากนะ” เสียงปลายสายพูดอย่างอ่อนโยน ทำให้ผิงต้องรีบกลั้นสะอื้น ตอบไปว่า “จ้ะ คิดถึงมากๆ เหมือนกันนะ” ผิงตอบรับก่อนจะวางสาย แล้วนั่งคิดถึงคนที่เพิ่งคุยเมื่อสักครู่  คนที่นานๆทีถึงจะมีโอกาสได้พบกัน  อยากจะให้เขามาอยู่ที่นี่ ในเวลานี้เป็นที่สุด แต่คิดแล้วก็ต้องบอกตัวเองให้ยอมรับให้ได้ว่า  แม้จะคิดถึงแค่ไหน อยากเจอแค่ไหน เราก็ต้องอดทน อดทนรอ จากคุณ : ชมเช้า - [ 5 มี.ค. 49 18:00:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “อ้าว จะไปไหนแต่เช้าเชียว ปั๊บ” ลุงปีย์ที่นั่งทานอาหารเช้าอยู่ที่โต๊ะอาหารร้องทัก เมื่อเห็นหลานชายในชุดเสื้อ สปอร์ตสีขาวกับกางเกงยีนส์เดินลงบันไดตรงมาหา ปรัชญ์ยิ้มให้ลุง แล้วเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหาร พลางบอกว่า “วันนี้ผมขอยืมรถลุงอีกวันหนึ่งนะครับ พอดีผมจะรับเพื่อนไปเยี่ยมคุณยายที่โรงพยาบาลน่ะครับ” ลุงปีย์ชะงักช้อนที่กำลังจะตักข้าวต้มกุ้งทันที หันมามองหน้าหลานชาย แล้ววางช้อนลง “แกจะไปเยี่ยมคุณยายหรอ” “ครับ แต่เดี๋ยวจะไปรับเพื่อนที่บ้านเค้าก่อน ลุงมีอะไรหรือเปล่า” ปรัชญ์ถามพลางมองลุงที่วางช้อนข้าวต้มและหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม ถามอย่างแปลกใจ “แล้วนั่น ลุงอิ่มแล้วหรอครับ ทานนิดเดียวเอง” “อ้อ ”ลุงผลักชามข้ามต้มออกห่างตัว เสหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน พลางบอกหลานอย่างไม่สนใจนักว่า “ลุงไม่ค่อยหิวน่ะ ตอนเช้าๆ อย่างนี้ เดี๋ยวไปกินกาแฟที่บริษัทอีกถ้วยก็อยู่ได้ทั้งวันแล้ว..แล้วแกล่ะ กินอะไรไปก่อนสิ” “ไม่ล่ะครับ ผมจะรีบไป” ปรัชญ์ส่ายหน้าพลางลุกขึ้น ทำท่าจะเดินออกไป แต่ผู้เป็นลุงเรียกเอาไว้ “แกเอารถไว้ใช้เลยนะ ปั๊บ แล้ว เอ่อ..”ลุงชะงักนิดหนึ่ง ก่อนจะถามออกมา “คุณยายอยู่โรงพยาบาลไหนล่ะ” ปรัชญ์มองหน้าผู้เป็นลุง ก็เห็นลุงหลบตาเสอ่านหนังสือพิมพ์ ท่าทีไม่สนใจนัก เขาจึงบอกชื่อโรงพยาบาลประจำของคุณยาย ลุงพยักหน้าอย่างรับรู้แล้วอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ ปรัชญ์จึงขอตัวลุงแล้วเดินออกไป คล้อยหลังหลานชาย ลุงปีย์ก็หยิบโทรศัพท์โทรไปที่บริษัทของตัวเอง ได้ยินเสียงเลขานุการรับสายเขาก็รีบบอก “วันนี้ช่วงเช้าไม่มีอะไรใช่ไหม เดี๋ยวจะเข้าบริษัทสายหน่อย มีอะไรไว้ตอนบ่ายแล้วกันนะ” เสียงปลายสายรับคำสั่ง ลุงปีย์จึงปิดโทรศัพท์แล้วถอนหายใจออกมา เสียงกริ่งดังขึ้น ทำให้ผิงที่กำลังปิดประตูบ้านหันไปมองแวบหนึ่ง ก่อนจะหันมาล็อกประตูจนเสร็จเรียบร้อย แล้วรีบเดินเร็วๆ ไปที่ประตูรั้ว มีเจ้าหมูแดงเดินเร็วๆตามมาอย่างติดๆ พร้อมกับเห่าไปด้วย ผิงเปิดประตูรั้วแล้วหันไปหาหมูแดง “หมูแดงอย่าเห่าสิ..” เห็นคนตรงหน้าก็ยิ้มให้ ทักว่า “ผิงกำลังจะออกไปโรงพยาบาลพอดี คุณมาเช้าจังเลย” ปรัชญ์เห็นรอยยิ้มนั้นแล้วรู้สึกใจเบิกบานขึ้น แม้ยิ้มจะไม่สดใสนักแต่ก็ยังดีที่ผิงยังยิ้มได้ “เมื่อคืนโทรมาหา แต่ไม่ติด” เขาบอก พลางนึกถึงเมื่อคืน หลังจากกลับมาถึงบ้านแล้วเขาก็ลองโทรศัพท์ไปหาหญิงสาวแต่สายไม่ว่างตลอด จนเขาอดสงสัยไม่ได้ว่า ผิงคุยโทรศัพท์กับใคร “อ๋อ..”ผิงยิ้มขึ้นมาเมื่อนึกถึงคนที่โทรศัพท์มาเมื่อคืน ชายหนุ่มเห็นท่าทีนั้นแล้วนึกไปถึงพัสดุที่มาจากแดนไกล คนที่ส่งมา คนที่หญิงสาวเรียกว่า..สุดที่รัก..ต้องใช่แน่ๆ คิดแล้วจิตใจที่เบิกบานเมื่อครู่ก็เกิดขุ่นมัวขึ้นมาทันที “สุดที่รักโทรมาหรอ” เขาเผลอถามออกมา ติดจะห้วนเล็กน้อย “คุณรู้ได้ไง” ผิงเลิกคิ้วถามยื้มๆ “ไม่ใช่สุดที่รักจะยิ้มอย่างนี้หรอ” ปรัชญ์ตอบเมินๆ ก่อนจะหันมามองหน้าหญิงสาวที่ยืนทำหน้างงอยู่ “ไปขึ้นรถเถอะ ”พูดแล้วไม่รอหญิงสาว รีบเดินไปขึ้นรถทันที ทำเอาผิงต้องรีบหันไปหาหมูแดงแล้วบอกมันว่า “หมูแดงอยู่บ้าน เฝ้าบ้านให้พี่ด้วยนะ พี่จะไปเยี่ยมคุณยาย” ยิ้มให้หมูแดง เหลียวไปมองก็เห็นชายหนุ่มยืนทำหน้าขรึมรออยู่ที่รถก็แอบหันมายิ้มกับหมูแดง “พี่ต้องไปแล้ว เดี๋ยวเจ้าของรถเขาจะไม่พอใจ” เจ้าหมูแดงเห่ารับนายเบาๆ ก่อนจะหันไปที่ชายหนุ่มแล้วเห่าดังๆ ไม่หยุด ผิงส่ายหน้า รีบปิดประตูรั้วแล้วเดินเร็วๆ ไปที่รถชายหนุ่มทันที จากคุณ : ชมเช้า - [ 5 มี.ค. 49 18:04:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รถของปรัชญ์เคลื่อนตัวออกไปสักครู่ ก็มีรถยุโรปอีกคันหนึ่งแล่นช้าๆ เข้ามาในซอย ถึงหน้าบ้านสีขาวของผิงแล้วก็จอด ชายวัยกลางคนที่ลงมาจากรถนั้นดูภูมิฐาน แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่ตัดเย็บอย่างปราณีตบ่งบอกรสนิยมของเจ้าตัวเป็นอย่างดี ชายคนนั้นก็คือ ลุงปีย์นั่นเอง เขาลงจากรถเดินช้าๆมาที่ริมรั้วบานบุรี แล้วเหม่อมองเข้าไปในบ้านสีขาว กี่ปีแล้วนะ ที่เขาไม่ได้มาที่นี่ มันนาน นานจนเขาไม่อยากจะเชื่อว่ายังจำทางมาที่นี่ได้อีก ลุงปีย์ยังคงมองเข้าไปในบ้านสีขาวราวกับจะรำลึกถึงความหลังที่ผ่านมาเนิ่นนาน หูของเขาแว่วได้ยินเสียงไวโอลีน เล่นเพลงโปรด เพลงบุพเพสันนิวาส นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้ยินเพลงนี้อีกเลย ลุงปีย์ถามตัวเองแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ ขณะที่ลุงปีย์กำลังยืนคิดอะไรเงียบๆอยู่นั่นเอง ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง “อะแฮ้ม” เสียงกระแอมนั้น ทำให้ลุงปีย์หันไปมองทันที ลิ้นจี่มองผู้ชายตรงหน้าอย่างทึ่งๆ ดูท่าทางน่าจะเป็นคนรวยมาก ดูรถที่ขับมาสิ ท่าทางจะแพงกว่ารถพี่บอสอีกนะเนี่ย คนขับก็ ถึงแม้ว่าอายุมากแล้วแต่ก็ยังเท่ห์และก็ดูดีอยู่เลย ลิ้นจี่คิดในใจ ลุงปีย์หันไปเลิกคิ้วมอง ไม่ทันจะพูดอะไร ลิ้นจี่ก็ยิ้มหวานให้แล้วทักทายทันที “สวัสดีค่ะ มาหาใครหรอคะ” ลุงปีย์ยิ้มให้ลิ้นจี่ แล้วมองเลยเข้าไปในบ้านสีขาวอีกครั้ง ก่อนจะหันมาตอบตะกุกตะกัก “เอ่อ ” ลิ้นจี่มองตามสายตาของชายแปลกหน้าเข้าไปในบ้านสีขาว  เมื่อกี้ก็แอบเห็นยายผิงขึ้นรถไปกับคุณปรัชญ์อีก แล้ว น่าหมั่นไส้ ทำอะไรไม่เกรงใจคุณยายเลย เมื่อคืนนี้ก็อยู่ด้วยกันสองต่อสอง  แถมเช้ายังไปด้วยกันอีก คิดแล้วเบ้หน้าหน่อยๆ ทำเป็นถอนหายใจ “อ้อ  บ้านนี้นี่เขาหัวกระไดไม่แห้งเลยนะคะ กลางคืนมาหาคนนึง พอเช้าก็มีอีกคนมาหา น่าอิจฉา เอ้ย น่าแปลกใจจริงๆเลย” ลุงปีย์ฟังแล้วขมวดคิ้ว นิ่งไปอย่างใช้ความคิด จากคุณ : ชมเช้า - [ 5 มี.ค. 49 18:08:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลิ้นจี่อยากจะบอกทุกคนว่า... จากคุณ : ชมเช้า - [ 5 มี.ค. 49 18:12:03 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลิ้นจี่น่ารำคาญมากเลย เกลียดคนประเภทนี้ที่สุดเลย จากคุณ : Bangkokian - [ 5 มี.ค. 49 19:18:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รูปในค.ห.5นั่นลิ้นจี่เหรอเนี่ย     รำคาญคนเเบบลิ้นจี่เหมือนกันค่ะ คุณBangkokian เเต่ไม่รู้ทำไมยิ่งเกลียดยิ่งเจอสิน่า ยังเดาไม่ถูกอยู่ดี ว่าลุงปีย์มีความหลังอะไรกับคุณยาย หรือจะเคยเเอบชอบคุณเเม่ของผิงมาก่อนนะ เเล้วปิ๊ปโป้นี่ใครกัน ทำไมพูดถึงทีไรปั๊ปน้อยใจทุกที อย่าบอกว่าเป็นสุดที่รักของผิงนะ กำลังจะกลับมาเหมือนกันอีก จากคุณ : MikaRin - [ 5 มี.ค. 49 20:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ได้ฤกษ์ตามอ่านนิยายแม่ชมเสียที นี่อ่านวันเดียว 14 ตอนรวดเชียวนะจ๊ะ อ่านแล้วก็ยังมีเรื่องให้สงสัยแต่คิดว่าแม่ชมคงเฉลยในตอนต่อ ๆ ไป ไม่รู้เรื่องนี้จะมีพลิกอีกสักกี่หน เพราะเท่าที่อ่านมานี่ก็เดาผิดไป 2 แล้วอ่ะ จะติดตามนิยายแม่ชมต่อไปจ้ะ จากคุณ : shizu (จิ๊จุน้อย) - [ 5 มี.ค. 49 21:01:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ลิ้นจี่ยุ่งจริงๆเลยนะเธอ ไม่มีงานมีการทำหรือเนี่ยอยู่บ้านยุ่งเรื่องคนอื่นเรื่อยเลย รู้สึกว่าลิ้นจี่นี่แอบขโมยซีนอยู่เลย เล่นเกินค่าจ้างรึเปล่าจ๊ะ สงสารคุณลุงกับคุณยายจัง ไม่รู้มีอดีตอะไรกัน จากคุณ : Nong Kob - [ 5 มี.ค. 49 23:02:39 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผู้ชายที่โทรมาคงไม่ใช่ปิ๊บโป้หรอกนะ จากคุณ : scottie - [ 5 มี.ค. 49 23:48:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนนี้มาเซฟเอาไว้ก่อน จากคุณ : เม-ดา - [ 6 มี.ค. 49 10:49:24 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ผู้ชายที่โทรมาใครอ่ะอยากรุ้เเล้วมาลงต่อเร็วๆนะ จากคุณ : =FriEnDiY= - [ 6 มี.ค. 49 20:54:26 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ลิ้นจี่ซะอย่างไม่ยุ่งไม่ได้ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 6 มี.ค. 49 22:21:58 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ซับซ้อนซ่อนเงื่อนจริง ๆ จากคุณ : อันปังแนน - [ 7 มี.ค. 49 10:02:04 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แหมๆๆ เรื่องนี้คุณชมเช้าสร้างตัวอิจฉาได้น่าชังเหลือเกิน ยายลิ้นจี่ไม่รู้หรอกว่า คนที่ทำบ้านนี้หัวกระไดไม่แห้งตัวจริงน่ะ ...คุณยาย ไม่ใช่คุณหลาน จากคุณ : Nusantara - [ 7 มี.ค. 49 19:11:15 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาแล้วค่ะ มาต่อกันทางนี้เลย ^^ ตอนที่ 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4173458/W4173458.html จากคุณ : ชมเช้า - [ 8 มี.ค. 49 12:51:14 ]