ความคิดเห็นที่ 1 ตุลาไม่เคยคิดเลยว่า คำว่า ‘อีกสักพัก’ นั้น จะใช้เวลานาน.... นาน...มากจนเขาไม่แน่ใจว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อไร ในเมื่อทุกคืนที่หลับตา เสียงเหล่านั้นก็จะกลับมาดังอยู่ในห้วงความฝัน...เสียง...ที่เริ่มเคยคุ้นไปทีละน้อยโดยไม่รู้สึกตน เสียง ที่ทำให้เขาเริ่มรู้สึก ‘สนิทสนม’ กับหล่อนผู้นั้น หากในอดีตชาตินั้นเป็นจริง เขา ‘มั่นใจ’ ว่าชายหนุ่มที่มีนามว่าตุลานั้น หลงรักปักใจกับหล่อนอย่างแนบแน่น เช่นเดียวกับความรู้สึกของผู้ได้ยินเพียงแค่เสียงในยามนี้ “คุณคือดวงตะวันของผม รู้ไหม คุณเกนหลง” “จะเป็นดวงตะวันได้ยังไง ตัวก็ไม่ร้อนสักหน่อย หน้าของฉันมันกลมนักหรือไง หือ นายตุลาหน้ายาว?” “พุทโธ่ ผมหมายถึงคุณสำคัญมากสำหรับผม” “แน่ใจนะ?” “คุณรู้ไหม ผมชอบพระอาทิตย์ ชอบมองพระอาทิตย์เวลาตก...เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่ท้องฟ้ากลายเป็นสีที่สวยที่สุด” “มิน่าเล่า ชอบหนีงานออกไปนั่งอยู่ริมทะเลบ่อย” “แล้วใครให้คุณหนีงานบ้านออกมานั่งเป็นเพื่อนผม?” “อ๋อ พูดนี่จะไล่ให้เขากลับไปใช่ไหม ดี... วันหลังจะไม่มานั่งเป็นเพื่อนอีก” “พูดเท่านี้ก็งอน...ไม่เอาล่ะ...ตั้งนาน กว่าผมจะได้มีโอกาสมานั่งตรงนี้กับคุณ” “วันหลังไม่มาแล้ว” “คนดี....” คนในฝันทอดเสียง อ่อน “จะมีสักวันไหมที่คุณไม่รวนหาเรื่องผมก่อน” “นั่นไง! ใครหาเรื่องใครก่อน” “คุณเกนหลง” “นายตุลา!” “ก็ได้....ก็ได้... ผมยอมแพ้ นายตุลาผิด ผิดตลอดเลย ส่วนคุณผู้หญิงเกนหลงเขาถูกตลอด ถูก ถูก ถูก ถูกไปหมด” “ประชดกันนี่”   “ใช่น่ะสิ” แต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้แสดงแผลงฤทธิ์อะไร เสียงเขาคนเดิมก็ชิงบอกขึ้นมาก่อนว่า “โน่น! พระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว วันนี้อดดูเลยเพราะมัวแต่ทะเลาะกับคุณหญิงเกนหลง” “บ้า บ้า บ้า .... นายตุลาลืมเองแล้วมาเกี่ยวอะไรกับเกนหลงด้วยเล่า ถนัดนักล่ะสิเรื่องโบ้ยความผิดให้คนอื่น อะไรโน่นนี่ก็มาโทษกัน.... ว่าแต่ว่า....มันตกไปแล้ว....เสียดายจังเลย” “ทำยังไงได้ ก็มันตกไปแล้วนี่ คุณหญิงเกนหลงจะทำยังไงล่ะ?” “ค่อยมาดูใหม่พรุ่งนี้” “ใครเขาอยากให้มา” “ฮื้อ!!!”   ........................ สินธรยกสองมือขึ้นสอดประสานเหนือหน้าอก นิ่วคิ้วคมเข้าหากันเบาๆ อย่างใช้ความคิด ในขณะที่เก้าอี้สีแดงตัวเล็กถูกเพื่อนรักจับจอง ด้วยอาการนั่งที่ไม่แตกต่างกัน “สามเดือนแล้วแกยังไม่เลิกฝันอีกเหรอ?” “ใช่” ช่างภาพหนุ่มตอบ เสียงเลื่อนลอย “สามเดือนที่ผ่านมาฉันฝัน ทุกคืน ทุกครั้งที่หลับตา ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน แล้วฉันก็รู้สึก ว่าภาพอดีตนั้นมันเข้าใกล้มาทุกวัน...ทุกวัน” “แกแน่ใจเหรอว่ามันใช่อดีตของแก” “ถ้าไม่ใช่ แล้วทำไมเกนหลงเรียกฉันว่าตุลา ทำไมฉันถึงฝันทุกคืน แล้วทำไมมันถึงเป็นเรื่องเป็นราวได้มากมายขนาดนี้ ทั้งที่สามเดือนฉันควรจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วด้วยซ้ำไป” ร่างสูงของสินธรขยับจากโต๊ะตัวที่เอนพิงหลังอยู่กลับมายังโซฟาข้างเก้าอี้ตัวที่ช่างภาพหนุ่มกำลังนั่ง มือหนาเอื้อมไปหยิบหนังสือเกี่ยวกับจิตวิญญาณและอดีตชาติที่ค้นได้จากห้องสมุดเก่าของยายทวดขึ้นมาเปิดพลิกผ่าน แล้วปิดพับเก็บไปด้วยเห็นว่าเหลวไหลไร้สาระ “อย่างเดียวที่ฉันเห็นว่าเข้าท่าที่สุดสำหรับฝันของแก ก็คือที่ผู้ชายคนนั้นชอบดูพระอาทิตย์ตก เหมือนกับที่แกชอบถ่ายรูปพระอาทิตย์ตกจนกระทั่งล้นแกลลอรี่” “ถูกของแก” ตุลาพยักหน้า “ฉันชอบพระอาทิตย์ตก ...ชอบมอง ชอบถ่ายรูปเก็บไว้ ชีวิตของฉันเดินทางไปเรื่อย ไม่เคยหยุด แกจำได้ไหม ที่ฉันเคยบอกแกว่า ฉันไม่รู้ว่าทำไมชะตาชีวิตของฉันมันถึงกำหนดให้อาชีพของฉันมันต้องเดินทาง แต่อย่างเดียวที่ฉันรู้ตัวมาตลอด คือ ‘อะไร’ บางอย่าง บอกให้ฉันเดินทาง เดินทางไปเรื่อย เพราะชีวิตของฉันมันยังไม่ถูกเติมเต็ม และฉันต้องเดินทางเพื่อค้นหาส่วนที่ขาดหายไปนั้น” “หาผู้หญิงคนนั้นเหรอวะ? แกจะบ้าหรือเปล่า ฉันว่าตอนนี้ที่แกควรจะไป ก็คือไปหาจิตแพทย์” “แต่ฉันสังหรณ์.... ว่าฉันควรจะกลับไปที่เดิม” ชายหาดนั้นยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ยังคงเหมือนวันแรกที่เขาเหยียบย่างเข้ามาไม่มีวันผิด.... ตุลาคิดพลางลากเท้าไปบนผืนทรายอย่างเอื่อยอ่อน สองตามองฝ่าฝูงนักท่องเที่ยวที่ต่างพากันเล่นระเริงอยู่ริมชายหาดอย่างสนุกสนาน สอดส่ายมองหาเผื่อว่า ‘หล่อน’ จะซ่อนตัวอยู่ภายใต้คนแปลกหน้ามากมายเหล่านั้น หากแล้วสิ่งที่เขาเห็นก็เป็นเพียงแต่คนไม่คุ้นตา หรือลางสังหรณ์ของเขาจะไม่เป็นความจริง?.... ทุกอย่างไม่ได้ตั้งอยู่บนฐานของความเป็นจริงอะไรเลย เสียงของหล่อนเป็นความฝัน และทุกอย่างเป็นความรู้สึก ความรู้สึก ที่สร้างขึ้นมาจากภายในของจิตใจ อดีตชาติจะเป็นเรื่องจริงหรือ? ร่างสูงกลับมาหยุดยืนตรงหน้าเค้าเตอร์เช็คอิน ดวงตาจับจ้องภาพแกะสลักของนางอัปสราแสนสวย แล้วนึกถึงครั้งแรก ที่เงาของหล่อนผู้นั้นพาดผ่านเข้ามาในเลนส์กล้อง นึกถึงเมื่อเขาลดกล้องลงเพื่อให้ภาพของหล่อนฉายเข้ามาในเลนส์ของดวงตา ภาพจริงเป็นเนื้อแท้ นึกถึงใบหน้าเรียวสวยที่เคลื่อนไหวหัวเราะขบขัน นึกถึงกลิ่นหอมของแป้งเด็กอ่อน ที่ลอยเข้ามากระทบโสตนาสิก  หล่อนมีจริงไหม?.... เวลาเย็น.... เวลาที่ท้องฟ้าสีสวยที่สุดของวัน พระอาทิตย์ดวงกลมใหญ่สีส้มสดลอยห่างจากผืนน้ำเพียงนิด นกทะเลบินผ่านกลายเป็นเส้นประกอบสีสวยเมื่อผสานรวมกับก้อนเมฆสีทอง หากตุลาก็ไม่หยิบกล้องถ่ายรูปคู่ใจขึ้นมาบันทึกภาพไว้ดั่งเช่นทุกครั้ง กลับนั่งชันเข่าอยู่บนโขดหิน และซึมซับภาพเหล่านั้นไว้ในความทรงจำของตัวเอง อยากรู้นักว่า ตุลาคนนั้น จะรู้สึกเช่นไร ยามเมื่อได้มีเกนหลงมานั่งอยู่เคียงข้าง เพื่อมองพระอาทิตย์ดวงเดียวกันนี้ตกลงน้ำไป “คุณ....” ตุลาหลับตาแน่น.... ไม่... เขายังไม่ได้นอน ยังไม่ได้หลับฝัน “คุณช่างภาพ” คราวนี้เจ้าของสรรพนามนั้นเปิดตาของตัวเอง แล้วค่อยๆ หันกลับไปมองยังที่มาของน้ำเสียง ‘คุ้นหู’ และประหลาดใจเป็นล้นพ้น เมื่อเห็นเจ้าของใบหน้าเรียวไข่สวยหวาน เจ้าของนาม ‘เกนหลง’ ยืนอยู่บนผืนทราย สะพายกระเป๋าเป้ใบย่อม และส่งรอยยิ้มตรงมายังตัวของเขาเอง “ดูพระอาทิตย์ตกน้ำหรือคะ ทำไมมานั่งอยู่คนเดียว” “เกนหลง” “คะ?” เจ้าหล่อนเอียงหน้า “ฉันขอนั่งกับคุณด้วยคนได้ไหม?” ตุลาขยับร่างโดยอัตโนมัติแทนคำตอบ เหลือที่ว่างให้หล่อนก้าวขึ้นมาและนั่งลงบนโขดหินใหญ่โขดเดียวกัน “คุณมาได้ยังไงกัน” เขาถาม หลังจากหาเสียงของตัวเองเจอ “ฉันมาอยู่หลายวันแล้วค่ะ ฉันกำลังจะกลับไปสอบสัมภาษณ์ บริษัทโทรมา แต่ว่ารถทัวร์ที่จะเข้ามารับเขาเข้ามาสาย อีกประมาณเกือบชั่วโมง ฉันเบื่อ ก็เลยเดินลงมาที่หาดทราย พอดีเห็นคุณนั่งอยู่คนเดียว” “ยินดีด้วย ที่คุณกำลังจะได้งาน” “ขอบคุณค่ะ” น้ำเสียงตอบนั้นไม่สดใสนักในความรู้สึกของคนฟัง และยังมีความเศร้าสร้อย ที่สัมผัสได้จากส่วนลึกของน้ำเสียง และดวงตาที่ตุลาสงสัยนัก ... เหตุใดจึงดูแกมโศก? “คุณไม่ดีใจเหรอ กำลังจะได้งาน” “ดีใจ ถึงต้องรีบกลับ แต่ก็ดีใจเหมือนกันที่เจอคุณอีก” “ทำไม?” “คุณลืมบอกชื่อฉัน คุณช่างภาพ” “อ๋อ” ตุลาหัวเราะในลำคอ มองพระอาทิตย์ค่อยๆ เคลื่อนต่ำลงจนใกล้จะสัมผัสกับผิวน้ำ “ผมไม่บอก ให้คุณเดาเอง” หากคุณคือเธอคนนั้น ... คุณน่าจะรู้จักชื่อผม   หรือไม่ ทุกอย่าง ผมก็ฝันเพ้อไปอยู่เพียงลำพัง เกนหลง ... นายตุลาคนนี้ละเมอเพ้อพกไปเองหรือเปล่า? คุณทายซี.... เผื่อลางสังหรณ์ หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เกิดกับผมตลอดเวลา จะดลบันดาลให้คุณตอบชื่อผมถูกเช่นเดียวกัน “ธนาภพ?” ใจที่มีความหวังดับสิ้นไปทันตา ยามที่ชื่อแปลกประหลาดนั้นหลุดพ้นออกมาจากริมฝีปากหญิงสาว แน่แล้ว ... นายตุลา ... แน่แล้ว ว่าทุกอย่างคือแกฝันและละเมอไปเองเพียงลำพัง “ถูกไหมคะ คุณธนาภพ?” “ผิด” เขาหัวเราะ... ขื่นขมขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ก่อนจะชี้ไปยังภาพเบื้องหน้า “โน่น คุณดูโน่น พระอาทิตย์ตกลงไปในน้ำแล้ว” ดวงตาสีนิลขลับมองไปตามปลายมือที่เขาชี้ ดวงอาทิตย์สีส้มแสดเข้มกำลังสัมผัสกับผิวน้ำ จะค่อยๆ จมหายลงไปทีละนิด โดยมีก้อนเมฆสีทองขลิบท้องฟ้าสีครามอมส้มลอยอยู่ใกล้ดุจจะโบกมือลา นกทะเลบินผ่านกลับรัง มือหนาวางทาบทับลงบนมือบางโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของแต่ละคนต่างจับจ้องอยู่ที่สิ่งก่อสร้างที่สวยงามที่สุดของธรรมชาติ ต่างคนต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง ในความฝัน นายตุลาคนนั้น จะรู้สึกดื่มด่ำ และเป็นสุข เหมือนนายตุลาคนนี้ไหม? ในที่สุด ดวงอาทิตย์ดวงนั้นก็จมหายลับไป เหลือไว้เพียงแต่แสงสีส้มที่สาดส่องทอประกายเป็นลำอยู่บนท้องฟ้าแทนคำร่ำอำลา “ฉันต้องไปแล้ว” หล่อนบอกแทรกขึ้นมาในความเงียบ แม้นน้ำเสียงนั้นจะฟังดูธรรมดา หากตุลาก็ใจหาย “รถทัวร์มารอแล้วล่ะค่ะ โน่นไง คนอื่นขนกระเป๋าขึ้นกันหมดแล้ว ฉันต้องรีบไปก่อน” “เดี๋ยวก่อน เกนหลง” ร่างบางหันกลับมาตามเสียงเรียก “ผม... เรา... จะเจอกันได้อีกเมื่อไหร่?” เมื่อเห็นหญิงสาวยืนเงียบ อีกนาน .... เขาจึงพูดแก้เก้อ “เผื่อวันไหนผมอยากถ่ายรูปคุณอีกไง วันนั้นฟิล์มเสียหมดเลย ที่อยู่ของคุณ ผมก็ทำหล่นหายไปตอนไหนก็ไม่รู้” “มัน...อาจไม่สำคัญอะไรนี่คะ” “ผมมีหลายอย่างอยากจะพูดกับคุณ” ในดวงตาคู่งามมีประกายบางอย่างเต้นริก หากเสียงตะโกนเรียกที่ดังมาจากตัวรีสอร์ทด้านในทำให้เกนหลงรู้สึกตัว รีบดึงกระดาษ และปากกาในกระเป๋าเป้สะพาย แล้วเขียนชื่อและที่อยู่ลงไปอย่างรวดเร็ว “สัญญาได้ไหมว่าคุณจะติดต่อกลับไปหาฉัน” “ผมสัญญา” เสียงเรียกชื่อหล่อนดังขึ้นมาอีก “ฉันต้องไปแล้ว ในนั้นมีเบอร์โทรศัพท์ของฉัน คุณติดต่อทางโทรศัพท์น่าจะดีกว่า” “คุณน่าจะให้เบอร์โทรศัพท์กับผมตั้งแต่แรก” “อย่าลืมนะคะ... ติดต่อกลับไป” ตุลาขยับปากจะตอบ หากร่างนั้นก็วิ่งหายไปแล้วอย่างรวดเร็ว เห็นเพียงแต่แผ่นหลังและเส้นผมที่ปลิวกระจายขึ้นรถทัวร์คันใหญ่ไป ช่างภาพหนุ่มกำแผ่นกระดาษในมือแน่น ก่อนจะคลี่มันออกมาดู และบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของหล่อนไว้ในเครื่องโทรศัพท์มือถือของตัวเอง รีบร้อนจนลืมบอกชื่อจริง ยิ่งประโยคย้ำข้างท้ายนั่น ฟังดูน่าสงสัยนัก สัญญาได้ไหมว่าคุณจะติดต่อกลับไปหาฉัน เหตุใดหล่อนถามเช่นนั้น? เหตุใดจึงร้องขอ ‘สัญญา’ ? ช่างเถิด คราวนี้...ไม่พลาดเหมือนคราวที่แล้วแน่ ตอบตัวเองพลางหมุนร่างกลับไปยังพื้นน้ำกว้างใหญ่ ที่บัดนี้ความมืดเริ่มโรยตัวเข้ามาอย่างแช่มช้า แสงสีบนท้องฟ้าเริ่มกลายเป็นโทนสีเทา ก้อนเมฆแต่ละก้อนที่เป็นประกายสีทองสว่างกลับกลายเป็นสีคล้ำทะมึน และทันใด ความรู้สึกสังหรณ์บางอย่างก็แล่นเข้ามาจับใจทันที แล้วยิ่งเพิ่มทวีขึ้นจนกลายเป็นความรู้สึกร้อนรุ่มอย่างรวดเร็ว อะไรบางอย่างที่บอกให้เขารีบตามรถทัวร์คันนั้นไป!   (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 49 10:06:47 จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 7 มี.ค. 49 09:50:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “คุณครับ มีรถที่จะออกจากรีสอร์ทเข้าไปในเมืองตอนนี้เลยไหม” รีเซฟชั่นสาวมองอาการกระหืดกระหอบของแขกที่เพิ่งเข้ามาพักได้ไม่ถึงวันด้วยความสงสัย หากก็ยังคงรักษามารยาทที่งดงามนุ่มนวล ด้วยการตอบว่า “รถประจำทางไม่มีแล้วค่ะ คุณน่าจะมาเร็วกว่านี้สักนิด เพราะว่ารถของบริษัททัวร์ที่เข้ามารับคนเขาเพิ่งจะออกไป เที่ยวสุดท้ายพอดี แต่ถ้าคุณอยากออกไปเดี๋ยวนี้เลยคุณก็เช่ารถของรีสอร์ทได้นะคะ”   บอกราคาที่แพงลิบ หากตุลาก็หยิบเงินในกระเป๋าออกมาตั้งบนโต๊ะรวมถึงค่าห้องที่เขายังไม่ได้พักอาศัยหลับนอน แล้วรีบวิ่งออกไปยังรถลิมูซีนที่จอดอยู่ด้านนอกอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางเสียงตะโกนบอกของพนักงานที่ดังไล่หลัง “ตามรถทัวร์คันเมื่อสักครู่ไปครับ ไปให้ทันให้เร็วที่สุด!!” เครื่องปรับอากาศในรถคันยาวส่งกระไอเย็นเฉียบมาปะทะใบหน้า หากไม่สามารถดับความร้อนรุ่มในใจของชายหนุ่มได้ ลางสังหรณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นจนเขาแทบจะเป็นบ้าไปด้วยความกลัดกลุ้มกังวล “คุณขับเร็วกว่านี้หน่อยได้ไหม ยังไม่ทันรถทัวร์อีกเหรอ เขาออกไปก่อนแค่ไม่กี่อึดใจ” “เร็วแล้วครับ แต่ช่องเขามันหักศอกบ่อยน่ะคุณ รีบมากเดี๋ยวรถจะแหกโค้ง” ตุลาหันหน้าหนี มองออกไปนอกกระจกหน้าต่างอย่างกระวนกระวาย ก่อนจะเย็นวาบไปจรดปลายเท้าเมื่อได้ยินเสียงบอกของคนขับรถ “นั่นไงคุณ แหกโค้งอยู่ตรงหน้า ตายล่ะ รถทัวร์คันที่คุณบอกไง” “จอด!” เสียงสั่งสั่นระริก “จอดเดี๋ยวนี้!!!” ร่างสูงวิ่งลงจากลิมูซีนทันทีที่ล้อรถหยุดสนิท วิ่งฝ่ารถหลายคันที่จอดติดกันเป็นขบวนไม่สามารถไปไหนได้เพราะรถคันใหญ่ทอดขวางอยู่ตรงหน้า ... วิ่ง...วิ่ง...และวิ่ง พร้อมกับที่ความกลัวในลางสังหรณ์นั้นจะแล่นขึ้นมาจับหัวใจ “คุณ ระวัง อย่าเพิ่งเข้าไป เจ้าหน้าที่กำลังช่วยผู้บาดเจ็บ” “ไม่จริง!!” ตะโกนก้องด้วยความหวาดหวั่น ร่างนั้นแทรกเข้าไปในหน่วยกู้ภัยและกวาดตาหาร่างของหล่อน.... หล่อนผู้นั้น ที่เป็นปริศนามาตลอดสามเดือน...หรือแม้แต่ทั้งชีวิตด้วยซ้ำไปสำหรับเขา “เกนหลง” ในที่สุดตุลาก็เห็น ร่างบางนอนอยู่บนเปลผ้าใบ แม้เลือดจะไหลเปื้อนเสื้อผ้าและเป้ใบย่อมที่หล่อนสะพาย แต่กระนั้น เจ้าของใบหน้าสวยโศก ก็ค่อยๆ หันมาตามเสียงเรียก และคลี่ยิ้ม ดวงตาเต้นจนเป็นประกาย “นายตุลา” ใบหน้าคมซีดเผือดเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อเขา แม้แผ่ว แต่ชัดเจน ใช่แน่แล้ว... ในดวงตานั้นบอก ... หล่อน ‘รู้จัก’ เขา... “เกนหลง... คุณเกนหลง” ตุลาทิ้งตัวลงนั่งแทบพื้น เขย่ามือบาง “คุณรู้จักผมใช่ไหม คุณ ‘รู้’ ใช่ไหม คุณเกนหลง ตอบผมสิ ตอบ! ตอบมาเดี๋ยวนี้!! คุณรู้เรื่องระหว่างเราใช่ไหม?” “นายตุลา” เสียงเรียกนั้นเคยคุ้น “คุณคือตุลาของฉันจริงๆ” “ใช่ ผมคือตุลาของคุณ... ของคุณผู้หญิงเกนหลง” เสียงห้าวแหบสั่นพร่า น้ำอุ่นๆ เอ่อขึ้นมาคลอสองตาเมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลเอ่อขึ้นมาในดวงตาสีนิลใส “คุณเป็นใคร คุณเกี่ยวข้องอะไรกับผม” “ฉันจำคุณได้ ... จำคุณได้ตั้งแต่แรกพบเมื่อสามเดือนก่อน” เรียวปากที่เริ่มซีดขยับเป็นรอยยิ้ม “ฉันรออยู่ตลอดเวลาว่าคุณจะติดต่อกลับไป แต่ทำไมคุณไม่ติดต่อฉัน คุณไม่รู้เรื่องของเราหรอกหรือ?” “ผม...ผมไม่รู้” “แต่ฉันรู้...ฉันฝัน ฉันเห็นมาตลอด เห็นคุณอยู่ในความฝัน ฉันรู้ว่าคุณจะต้องกลับมาที่นี่ มาเพื่อดูพระอาทิตย์ตกน้ำไป ตุลา เลขานุการที่เก่งที่สุดของคุณพ่อ นายตุลาคนดี นายตุลาคนที่ฉันรัก” ร่างบางเริ่มสั่น เสียงบอกขาดห้วง “เรารักกันมานาน...นานมาก จนกระทั่งพ่อรู้ และฉันถูกส่งไปปีนัง ตุลา ฉันเสียใจ” น้ำตาหยดเล็กๆ ไหลลงมาอาบแก้มนวล ลมหายใจแผ่วอ่อน กระนั้น หล่อนก็ยังพยายาม... “ฉันขอโทษ... ชาติที่แล้ว.... มันคงเป็นกรรมที่ทำให้ชาตินี้ฉันต้องจากคุณแบบนี้ คุณยกโทษให้ฉันได้ไหม? คราวนี้ฉันทำตามที่ฉันสัญญาแล้วนะ ฉันทำตามแล้ว” “เกนหลง พูดกันก่อน ... อย่าเพิ่งจากผมไป เกนหลง” “ฉันมีบางอย่าง...อยากจะบอก....อาจ ตั้งแต่ชาติที่แล้ว....” น้ำเสียงท้ายแผ่วลงเต็มที ตุลากำข้อมือเรียวบางแน่น กัดริมฝีปาก “...ว่าถึงยังไง...ฉัน....ก็ยัง....รักคุณ...รักนายตุลาคนเดียว” เกนหลง ... คุณจะเป็นอะไรไม่ได้รู้ไหม คุณอย่าหลับไป คุณต้องตื่น ตื่นมาพบนายตุลา ผมกลับมาพบกับคุณในชาตินี้แล้ว....เหตุใดคุณถึงจากผมไปอีก เกนหลง.... เกนหลง.... ในวัดชานเมืองกรุงเทพมหานคร ควันสีขุ่นลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า และแขกผู้มาร่วมพิธีไว้อาลัยต่างก็พากันทยอยเดินกลับไปทีละคน จนสุดท้าย ก็เหลือเพียงแต่ญาติสนิท และตุลา ที่ยังคงอยู่กับเพื่อนข้างกาย “เกนหลงเขาไปพักที่รีสอร์ทนั่นบ่อยมาก ครั้งสุดท้ายที่เขาไปก็พักอยู่เกือบเดือน” สตรีวัยกลางคนในชุดไว้ทุกข์สีดำสนิท ผู้เป็นมารดาของเกนหลงบอก ซับน้ำตาบนใบหน้า “แม่ไม่เคยห้ามเขาเลย เกนหลงเขาเป็นคนเงียบ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร อย่างเดียวที่เขาชอบก็คือไปพักผ่อนที่รีสอร์ท ที่อยู่ๆ เขาก็ไปเอง เขาเรียนจบมหาวิทยาลัย ได้เกียรตินิยม แต่แทนที่จะทำงานเลย เขาก็ขอเวลาแม่หนึ่งปี ขอไปเที่ยว แม่ก็ตามใจเขา ไม่นึกเลยว่าเขาจะ...จาก...แม่ไปเร็วขนาดนี้ ชีวิตของเขาตั้งแต่เด็ก ไม่ค่อยมีความสุขเหมือนคนอื่นหรอก เหมือนเขาจะเสียใจเรื่องอะไรก็ไม่รู้อยู่ตลอดเวลา เรื่องที่แม่ก็เข้าไปไม่ถึง” ตุลาก้มหน้ามองพื้น ปล่อยให้ญาติของอีกฝ่ายนำตัวมารดาของเกนหลงไปพักผ่อน ขณะที่ตัวเองปลีกตัวออกมาด้านนอกกับสินธร ในมือกำภาพถ่ายขนาดเล็ก ที่มีรูปของ ‘เธอคนนั้น’ แน่น “ฉันไม่เถียงแกแล้วว่ะ ตุลา เรื่องชาติที่แล้วของแก” ชายหนุ่มเว้นเสียง ค่อยๆ เดินลงจากเมรุ “บางครั้ง พระเจ้าก็ชอบเล่นกลตลกกับชีวิตมนุษย์” “เพราะอย่างนี้ใช่ไหม ... ครั้งแรกที่ฉันเห็นเกนหลง ฉันถึงรู้สึกเหมือนเคยรู้จักเขามาแล้วเป็นเวลานาน” “ใช่... เพราะคนเพิ่งรู้จัก กับรู้จักมาแล้วตลอดชีวิต มันต่างกัน”   “แต่ถ้าอย่างนั้น ทำไมเขาถึงจากฉันไป ทำไมเขาถึงต้องขอโทษฉัน ทำไมเขาถึงต้องขอให้ฉันอภัยให้เขา ทำไม.....” (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 49 09:59:37 จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 7 มี.ค. 49 09:51:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คำตอบนั้น ปรากฏกระจ่างในความฝันคืนสุดท้ายของตุลาเอง ความฝันที่ทุกอย่างแจ่มชัด ไม่ได้มีเพียงเฉพาะเสียงอีกต่อไป ภาพนายตุลา ผู้เป็นเลขานุการคนสนิทของหลวงสุริยทินกร ตกหลุมรักกับเกนหลง ลูกสาวแสนสวยคนเดียวของคุณหลวง....ดอกฟ้า...ผู้แสนสูงศักดิ์ ที่ได้โน้มช่อสวยงามของตัวเองตกลงมาบนพื้นแผ่นดิน ให้คนยากไร้อย่างเขาได้สัมผัสความสดชื่น ฉ่ำหวาน ... ดอกฟ้า...ผู้แสนรั้นและเอาแต่ใจของตัวเอง สร้างปัญหาได้อย่างไม่รู้เบื่อ แต่กระนั้นนายตุลาก็ยังคงยอมแบกรับปัญหาเหล่านั้นอย่างไม่กล้าหน่ายหนี   “เรารักกัน ก็แต่งงานกันซีไม่เห็นจะยากอะไร” “ยาก คุณเกนหลงเป็นลูกสาวคุณหลวง ท่านรู้ขึ้นมาเมื่อไหร่คงเล่นงานผมตาย ตัวเองน่ะรอด แต่นายตุลาคนซวยคนนี้สงสัยไม่มีแม้แต่คนจะช่วยเผา” “โธ่เอ๋ย คุณพ่อชอบออกอย่างนั้น คงไม่ใจร้ายทำอะไรนายตุลาได้ลงคอหรอก” ถูกของแม่คนช่างสร้างปัญหา เพราะเมื่อคุณหลวงได้ทราบเรื่อง แทนที่จะ ‘ทำอะไร’ เขา อย่างที่เกนหลงคาดการณ์ กลับการเป็น ‘ลูกรัก’ ที่ถูกส่งตัวไปยังที่อื่น “ไปเล่าไปเรียนที่ปีนัง แม่ฝ้ายลูกคุณหลวงพิสุทธิ์สุนทรก็ไป ไปพร้อมกันเสียเลย!” “ลูกไม่ไป!” หล่อนในความฝันเถียงลั่น จนได้ยินมาถึงข้าบ่าวบริพารด้านล่าง “ลูกไม่ไป! ลูกจะอยู่ที่นี่ ลูกจะแต่งงานกับตุลา” “ไม่ได้ แกต้องไป ไปเรียน แล้วกลับมาจะทำอะไรก็ค่อยว่ากัน” “พ่อหมายความว่ายังไง ถ้าลูกยอมไปพ่อจะให้ลูกแต่งงานกับตุลาใช่ไหม?” “ไปเรียนให้จบก่อนแล้วค่อยว่ากัน” ‘หล่อน’ มาร่ำลาเขาด้วยน้ำตานองใบหน้า ท่ามกลางท้องฟ้าสีส้มแสด พระอาทิตย์ที่ใกล้จะตกลงไปในผืนทะเลใหญ่ “รอฉันนะ ฉันจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด กลับมาแต่งงานกับตุลา” “ถ้าแน่ใจว่าจะกลับแล้วจะร้องไห้ขี้มูกโป่งทำไม เขาไม่มีผ้าขี้ริ้วจะมาเช็ดให้หรอกนะ” “บ้า... สัญญานะว่าจะรอ” “สัญญาอยู่แล้ว คนดีของผม นายตุลาคนนี้ไม่เคยผิดสัญญากับใคร” “แล้วฉันจะกลับมา แต่งงานกับนายตุลา คนเดียวที่ฉันรัก ตลอดไป” เจ็ดปีนั้นยาวนานยิ่งนักในความรู้สึกของคนเฝ้ารอ ถึงแม้เขาจะเบื่อหน่าย ทดท้อ แต่ที่สุดแล้ว ตุลาก็รออย่างอดทน รับใช้คุณหลวงไปเรื่อย ขีดปฏิทินฆ่าเวลาทิ้งวันแล้ว วันเล่า แอบรอแอบหวังแต่เพียงว่า เมื่อใดดอกฟ้าคนงามของเขาจะกลับมาตามคำสัญญาเสียที จนในที่สุด ข่าวนั้นก็มาถึง ... ข่าวการกลับมาของลูกสาวคนเดียวของคุณหลวงสุริยทินกรแพร่กระจายไปทั่วบ้านหลังใหญ่ สาวใช้คนเก่าคนแก่ในบ้านจัดเตรียมงานกันอย่างสนุกสนาน ส่วนคนใกล้ชิดตัวคุณหลวงที่สุดเล่า ต้องเก็บอาการยินดีในใจไว้ภายใต้ใบหน้าอันเรียบเฉย และนับวันที่หล่อนจะมาถึง “คุณเกนหลงกลับมาแล้ว” ในภาพฝันนั้นแจ่มชัด เขายืนอยู่ข้างคุณหลวงสุริยทินกร บนบันได มองรถคันสวยเข้ามาจอดเทียบลานบ้าน ในใจเต้นแรง เมื่อนึกว่าอีกไม่กี่อึดใจ ใบหน้าของสตรีที่เขารอคอยมานานกำลังจะปรากฏให้เห็น “เกนหลง” ร่างบางก้าวลงมาจากรถ ดูแปลกตาไป หากก็ไม่มากนักในความรู้สึกของตุลา หล่อนยังสวย สะดุดตา และยิ่งสวยมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำด้วยความสมบูรณ์มีน้ำมีนวลและเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น “ลูกรักของพ่อ” ตุลามองจากด้านหลังของคุณหลวง หมายจะส่งยิ้มให้หล่อนอย่างที่มักแอบทำเป็นประจำอย่างเช่นเมื่อก่อน หากเพิ่งสำเหนียกถึงบางอย่างที่ผิดปกติไปก็เมื่อ ‘หล่อน’ มิได้เงยขึ้นมาสบสายตาเขา หล่อน หลบหน้า และยิ่งกว่านั้น ใจเขายิ่งเหมือนถูกบิดสลายกลายเป็นเสี่ยง เมื่อร่างสูงของใครอีกคน ก้าวลงมาจากอีกฟากหนึ่งของรถ พร้อมกับเด็กน้อยวัยหนึ่งขวบในอ้อมแขน “นี่หรือ...หลานของพ่อ” หลานของพ่อ... ตุลาในความฝันกลืนน้ำลายอย่างเจ็บปวด ร่างกายชาไปทุกสัดส่วน ไม่รู้สึกแม้กระทั่งว่าตัวเองมีตัวตนยืนอยู่ ณ ที่แห่งนั้น หลาน.... ลูก... เกนหลง ดอกฟ้าของเขา มีลูกน้อยวัยหนึ่งขวบ กับผู้ชายที่ตามหล่อนกลับมาจากปีนัง จริงหรือ....จริงหรือ ในใจที่อัดอั้นจนใกล้ระเบิดของเขาตะโกนถาม ร่ำร้องไม่รู้จบอยู่ภายใต้ใบหน้าที่เรียบกระด้างจนแทบจะกลายเป็นแผ่นหินไม่มีความรู้สึก หล่อนมีลูกแล้วหรือ? แล้วสัญญา .....ฉันจะกลับมา แต่งงานกับนายตุลา คนเดียวที่ฉันรัก ตลอดไป.... ใช่ ... ตุลาคนนี้เฝ้ารอ ...รอความเป็นไปไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียว บัดเดี๋ยวนี้เวลานี้หล่อนมีครอบครัว มีทายาทตัวน้อยที่น่าภูมิใจให้แก่เชื้อสายวงศ์ตระกูลของเขาแล้ว บัดนี้เขาเป็นส่วนเกิน ส่วนเกินที่ไม่มีสิทธิ์ในตัวของหล่อนแม้แต่เสี้ยวเดียว .... เหมือนที่เขาไม่เคยมีมาก่อนเลย “ฉันขอโทษ ตุลา” คุณหลวงสุริยทินกรกลับมาพูดกับเขาในห้องทำงานส่วนตัว ดวงตาคมกริบมองใบหน้าของลูกน้องในบังคับบัญชา “ฉันเสียใจ” เถิดแม้เขาผิดหวังเพียงไร แต่ตุลาก็ยังเป็นข้าบ่าวที่จงรักภักดี และเจียมตัวรู้ตน หากจะให้เขาทนอยู่ในบ้าน...ซึ่งมีเธอผู้นั้น อยู่ร่วมกันกับสามี และ ลูก ของหล่อนต่อไปอย่างไรได้ “ถ้าคุณหลวงจะกรุณา ... ผมขอกลับไปทำงานที่บ้านเกิดของตัวเอง”   “ตามใจของเธอเถอะตุลา ฉันเข้าใจดี” “ขอบคุณคุณหลวงมากขอรับ” ร่างสูงหยุดก้าวต่อไปที่กำลังจะก้าวขึ้นรถของตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงเรียก แสนคุ้น จากด้านหลัง “อย่าเพิ่งไป ... ตุลา ... นายตุลา” แม่ดอกฟ้า ที่บัดนี้ไม่ใช่ของเขาอีกแล้วต่อไป วิ่งลงมาด้วยใบหน้าอันนองไปด้วยน้ำตา “ตุลา ฉันขอโทษ ...ฉันขอโทษเธอที่เกนหลงคนนี้ไม่รักษาสัญญา ทำให้เธอต้องเสียใจ” “ขอรับ” “ตุลา อย่าโกรธฉันได้ไหม?” ในฝันนั้น เขาเห็นตัวเองหันหลังกลับไป และยิ้ม ให้กับ หล่อน .... ยิ้ม ที่รู้สึกว่ามันบาดกลับเข้ามาในใจเหลือเกิน ที่ต้องเห็นใบหน้าที่ไม่เคยลืมได้ ที่ต้องเห็นน้ำตาของดอกฟ้าที่เขารักสุดหัวใจ “อย่าร้อง คุณเกนหลง ไม่มีอะไรควรค่ากับน้ำตาของคุณ ... คุณเลือกทางเดินของคุณที่ถูกต้องแล้ว นายตุลาคนนี้ก็โล่งใจเสียทีที่คุณมีคนที่คอยดูแล ที่ดีกว่าตัวของเขาเอง คิดเสียว่า ชาตินี้เราไม่ได้เกิดมาเพื่อกัน ... จึงไม่มีโอกาสได้ดูพระอาทิตย์ตกน้ำด้วยกันอีก” “เธอจะไปไหน” “คงจะเป็นตามทางของผมเอง” “สัญญาได้ไหม ว่าถ้าชาติหน้ามีจริง นายจะกลับมาหาฉัน” ดอกฟ้าของเขาพูดทั้งน้ำตา “สัญญาสิ สัญญา” “สัญญาอยู่แล้ว นายตุลาคนนี้ไม่เคยผิดสัญญากับใคร” จนกระทั่งเขากำลังจะเลี้ยวรถลับห่างของจากบ้านหลังใหญ่ของคุณหลวงไป ในกระจกหลัง ตุลายังเห็นเกนหลงร้องไห้ ผ่านม่าoหยาดน้ำตาของคนอ่อนแออย่างเขาเอง คนต่ำศักดิ์ต่ำต้อย ที่ควรจะรู้ และเจียมตัวเองเสียแต่ต้น และภาพฝันของตุลาก็จบสิ้นลง เมื่อเขาเห็นภาพรถคันใหญ่เสียหลักแล่นเข้ามาปะทะกับรถของเขาเอง ความรู้สึกทั้งหมดดับวูบไป พร้อมกับที่ช่างภาพหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝัน น้ำตาหยดหนึ่งหล่นไหลลงมาจากใบหน้า มือหนายังคงกำรูปภาพของหญิงผู้ซึ่งเป็นที่รักยิ่งอยู่แน่น ด้วยดวงใจที่บีบรัด ระทม คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษหรือขอสัญญาอะไรจากผมเลย เกนหลง .... เพราะอย่างไร ตลอดเวลา นายตุลาคนนี้ก็ยังคงรักคุณผู้หญิงเกนหลงอยู่เหมือนเดิมไม่มีวันเสื่อมคลาย.... ....จบบริบูรณ์.... นอกเรื่องนิดหนึ่ง เขียนเรื่องนี้ทรมานคนแก่มากเลย เพราะว่าเขียนจบแล้วคนแก่รู้สึกปวดหัว เดินไปส่องดูหน้าตัวเองในกระจกแล้วตกใจมาก เพราะตาแดงน่ากลัว แถมโทนเรื่องลึกๆลับๆ ที่เพิ่งเขียนเสร็จไปก็ชวนให้นึกว่าภาพในกระจกเป็น....ตื๊ด.... อยู่คนเดียวเสียอีกด้วย << ตรงนี้เพราะว่าคนแก่ยังเป็นโสด (ขายไม่ออก) เรื่องนี้อยากเขียนเพราะว่าได้แรงบันดาลในมาจากเพลง 'ตามหาหัวใจ' ของวงดีทูบี ที่น้องชายเขาไปเอาแผ่นของเพื่อนมาทิ้งไว้ที่ห้องค่ะ ส่วนที่พระเอกเป็นช่างภาพเพราะว่าคนเขียนก็ชอบถ่ายภาพ แต่ 'ถ่ายไม่เป็น' ก็เลยต้องให้พระเอกเป็นคนถ่ายแทน (เป็นเหตุเป็นผลหรือเปล่านี่?) ขอบคุณที่ติดตามนะคะ พิณณ์อวี ปล. เจอ link เว็บเพลงแล้ว ลองฟังดูนะคะ http://music.kapook.com/newmusicstation/play.php?id=4519 แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 49 10:27:00 แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 49 09:58:56 จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 7 มี.ค. 49 09:57:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องแปลกดีครับ และหวานแบบแปลกๆ เกนหลง เป็นชื่อที่แปลก และทำให้ผมนึกถึงชื่อ กาหลง (เคยดูหนังไทยเรื่องแก้ว กาหลง ซึ่งหลอนแบบไทยๆ มาก..ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้หรอกครับ แต่นึกถึงเฉยๆ ) ซึ่งให้ความรู้สึกเก่าๆขลังๆน่ากลัวแบบคลาสสิกยังไงบอกไม่ถูก) ^___^................... จากคุณ : GTW - [ 7 มี.ค. 49 21:48:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โถ โถ อุตส่าห์ตามมาเจอกันชาตินี้ ได้เห็นกันแป๊บเดียว ก็จากกันอีกแล้ว จากคุณ : nongwin - [ 7 มี.ค. 49 22:16:31 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เหมือนตามมาขอโทษนะ (แต่หลอกให้เจ็บก่อน) จากคุณ : scottie - [ 8 มี.ค. 49 01:05:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แล้วก็ไม่สมหวังอยู่ดี จะมีชาติที่สามมั๊ยคะ ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 8 มี.ค. 49 10:11:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 GTW .... นึกถึง แก้วกาหลง เหมือนกันค่ะ ไม่เคยดู แต่เคยได้ยินเกี่ยวกับความลึกๆลับๆ ของเรื่อง ^_^ nongwin .... โชคชะตา บางครั้งก็ทำให้เขียนอะไรออกมาแบบนั้นน่ะค่ะ(สรุปคือเพราะคนเขียนไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกัน) scottie ... ^_^ ขอโทษเรื่องชาติที่แล้ว..... อาราเร่ .... คงไม่มีแล้วค่ะ แหะๆ ๆ  ชาติที่สามคงเป็นอนาคตแน่แล้ว ^_^ จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 8 มี.ค. 49 12:17:13 ]