ณ กองขยะหน้าปากซอยของชุมชนแออัดเล็กๆแห่งหนึ่ง
“ เฮ้ย! ทำไมเดือนนี้อากาศมันร้อนจังวะ ”
“ อ้าว… นี่มันหน้าอะไร หน้าร้อนโว้ย มันก็ต้องร้อนสิวะ ถามแปลกๆ “
“ เออว่ะ ถึงว่า เจ๊ไข่แกเอาเศษหมูมาให้เรามากขึ้นกว่าเดือนก่อนๆตั้งเยอะ “
“ แล้วไม่ดีรึไง “
“ มันก็ดี แต่ข้าเบื่อแล้วว่ะ เอ็งไม่เบื่อบ้างรึไง กิน ดม อยู่ได้แต่กับของเดิมๆ “
“ แล้วเอ็งจะให้ทำยังไง ญาติพี่น้องข้าก็อยู่ที่นี่กันมากี่รุ่นแล้ว จะให้ย้ายไปอยู่ที่อื่น มันก็กะไรอยู่ “
“ เอ็งนี่ดีนะ ที่ยังมีญาติพี่น้อง ข้าสิ ไม่มีใครเลย “
“ เอ็งก็อย่าคิดมากไปเลยน่า.. อย่างน้อยเอ็งก็ยังมีข้าเป็นเพื่อนไง อย่าลืมสิ “
“ เออว่ะ ขอบใจนะ “

วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่จ๊อด พยายามเข้าไปในบ้านของเจ๊ไข่เพื่อสืบหาบางสิ่งบางอย่าง บางสิ่งที่จ๊อดเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร  จ๊อดหวังเพียงว่าบางอย่างนั้นจะสามารถทำให้ชีวิตอันแสนน่าเบื่อหน่ายของจ๊อดเปลี่ยนไปได้  จ๊อดมักจะถามเขียดและใครๆอยู่เสมอว่า ทำไมบนโลกนี้ถึงได้มีสิ่งต่างๆที่แตกต่างไปจากตัวเรามากมายถึงเพียงนี้  ทำไมสิ่งมีชีวิตบนโลกต้องเกิดมาแตกต่างกัน มีการดำเนินชีวิตที่ไม่เหมือนกัน  บางพวกบอกว่ามันเป็นวัฏจักร เป็นสิ่งที่เราไม่สามารถเข้าใจและรับรู้ถึงสาเหตุความเป็นจริงได้ บางพวกก็ว่ามันเป็นปัญหาโลกแตกและพวกเขาก็ไม่มีวุฒิภาวะพอที่จะสามารถตอบได้
จ๊อดจึงพยายามค้นหาคำตอบมาตลอด…
และวันนี้เองที่จ๊อดค้นพบบางสิ่ง สิ่งที่คิดว่ามันจะสามารถให้คำตอบกับคำถามที่เขาสงสัยมาตลอดชีวิตได้
“ เฮ้ย ไอ้เขียด ข้าเจอแล้วโว้ย ข้าเจอแล้ว ฮู้ว์… “
“ เจออะไรของเอ็งวะ โวยวายเสียงดังไปได้ “
“ ก็เจอสิ่งที่จะให้คำตอบกับชีวิตของข้าได้แล้วน่ะสิ “
“ อะไรของเอ็งอีกล่ะ เห็นหามาเป็นชาติจนข้าคิดว่าเอ็งเลิกหาไปแล้วนะ “
“ ก็นี่ไง… ที่นี่ไง ที่ที่ข้าจะค้นพบคำตอบทั้งหมด “
“ ไอ้ในใบปลิวเนี่ยนะ ที่เอ็งอยากจะไปนักหนา “
“ ใช่ ที่นี่แหละ เอ็งดูสิ มันแตกต่างจากบ้านเราขนาดไหน มีแต่สิ่งที่เราไม่เคยพบไม่เคยเห็นทั้งนั้น
  ข้าจะไปที่นั่น ไปตามหาความฝันของข้า  ไปจากที่ที่น่าเบื่อหน่ายนี่สักที “
“ แล้วเอ็งจะไปยังไง เอ็งรู้เหรอว่ามันอยู่ที่ไหน “
“ ข้าก็จะบินไปเรื่อยๆ ไปตามแผนที่นี้ ไม่กี่วันก็คงถึงหรอกเอ็ง “
“ แล้วเอ็งจะไปกับใคร ไปตัวเดียวเนี่ยนะ “
“ ก็ถ้าไม่มีใครไปเป็นเพื่อน ข้าก็คงต้องไปตัวเดียวนี่แหละ “
“ แล้วข้าจะปล่อยให้เอ็งไปตัวเดียวได้ยังไงล่ะ “
“ นั่นสิ ข้ารู้อยู่แล้วว่ายังไงเอ็งก็ต้องไปเป็นเพื่อนข้า ใช่ป่ะล่ะ…”
“ เอ็งนี่มันจริงๆ เลยนะ งั้นข้าขอไปลาพ่อกะแม่ก่อนแล้วกัน อ้อ! แต่เอ็งต้องสัญญากับข้าก่อนว่า  ถ้าเอ็งไปแล้วไม่ได้คำตอบในสิ่งที่เอ็งต้องการ เอ็งต้องรีบกลับทันทีเลยนะเว้ย “
“ เออๆ ข้ารู้แล้วน่า เอ็งรีบไปลาพ่อแม่เถอะ “

และแล้วการเดินทางของแมลงวันสองตัวก็ได้เริ่มต้นขึ้น จ๊อดและเขียดบินไปเรื่อยๆตามเส้นทางที่ได้บอกไว้ในแผนที่บนใบปลิว ผ่านคืนและวันจนทั้งสองเริ่มเหนื่อยล้า ทั้งสองจึงตัดสินใจไปหยุดพักที่บ้านหลังหนึ่ง พวกเขาตรงเข้าไปในครัวและก็ต้องตกใจเมื่อพบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งกินอุจจาระของตัวเองอยู่
“ เฮ้ย ! ไอ้เขียด เอ็งดูเด็กนั่นดิ มันทำอะไรของมันวะ “
“ เออว่ะ สงสัยมันจะไม่ปกติ มันกินของอย่างเดียวกะเราเลยว่ะ “
“ นั่นสิ ปกติพวกมนุษย์ มันจะไม่กินของพวกนี้เป็นอาหารนี่หว่า ขนาดของเสียของคนอื่น มันยังรังเกียจกันจะเป็นจะตาย แล้วมันนึกยังไงวะมากินของเสียของตัวเอง “
“ หรือว่าโลกมนุษย์ มันกลับตาลปัตรไปแล้ววะ “
“เออ ว่ะ “

“ กรี๊ดดดดดดดด….. หยุดนะวิลลี่ ทำไมมานั่งกินขี้ตัวเองอย่างนี้ มันน่าอับอายที่สุด  นังแหววอุ้มคุณวิลลี่ขึ้นมาเดี๋ยวนี้ แล้วเอาไปอาบน้ำทำความสะอาด เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ เดี๋ยวฉันจะพาไปออกงานกับฉันที่สมาคม เร็วๆด้วยล่ะ ฉันให้เวลาแค่ 10 นาทีเท่านั้นนะยะ “

“ เฮ้อ… ข้าว่ายังไม่ทันไรก็เจออะไรแปลกๆเข้าให้แล้วว่ะ “
“ ข้าก็ว่างั้น ไปหาไรกินกันก่อนเหอะ หิวจะตายอยู่แล้ว “
“ ก็นี่ไง กองอยู่ตรงหน้าแล้ว เอ็งมองข้ามไปได้ยังไงวะ โคตรหอมเลย ขอข้าซัดก่อนละกันนะ “
“ เฮ้ยๆ ขอข้ามั่งดิ…”

หลังจากอิ่มหนำกับอาหารมื้อเย็นแล้ว จ๊อดกับเขียดจึงตัดสินใจติดตามคุณนายเจ้าของบ้านกับเด็กน้อยเข้าไปในงานเลี้ยงของสมาคม ในงานนี้เต็มไปด้วยบรรดาผู้คนที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีสันตระการตา อะร้าอร่ามด้วยเครื่องเพชรที่ไม่สามารถนับมูลค่าได้ มีเด็กหญิงชายวิ่งกันไปมาในงานด้วยท่าทางสนุกสนาน และที่สำคัญก็คือ… ที่นี่ มีอาหารมากมายกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วทั้งงาน ทำให้จ๊อดและเขียดรู้สึกตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก
“ โห… สุดยอดไปเลยว่ะไอ้จ๊อด อาหารทั้งนั้นเลย มีแต่ของดีๆด้วย อะไรจะโชคดีปานนี้วะเรา “
“ แต่ข้าว่า ถ้าจะให้ดีกว่านี้ต้องรออีกสักพักว่ะ รอให้คนมันกินเสร็จกันก่อนแล้วเราค่อยมาจัดการกันทีหลัง “
“ เออว่ะๆ ข้าเห็นด้วย งั้นตอนนี้เราไปบินดูรอบๆงานกันก่อนดีมะ เผื่อเอ็งจะได้คำตอบอะไรดีๆมาละลายความสงสัยของเอ็งได้บ้าง “
“ งั้นไปตรงนู้นดีกว่า ไปดูซิว่าสังคมของพวกมนุษย์แบบนี้ มันเป็นยังไงกัน “
“ เออ ไปดิๆ “

“ อ้าว…สวัสดีค่ะคุณหญิงเพชรรัศมี “
“ อุ๊ยต๊ายตาย…คุณหญิงแขฤจีนั่นเอง เป็นยังไงบ้างคะเนี่ย ไม่เจอกันตั้งนาน “
“ แหม…ก็สบายดีอ่ะค่ะ พอดีเพิ่งกลับมาจากบอสตันเมื่อ 2 วันนี้เอง ตามคุณชัยวัฒน์เขาไปดูงานอ่ะค่ะ ก็เลยถือโอกาสไปช๊อปปิ้งซะเลย โฮะ โฮะ โฮะ…“
“ อ้อเหรอคะ เดี๊ยนคิดว่ากลับไปเยี่ยมญาติพี่น้องที่หนองคายมาซะอีก โฮะ โฮะ โฮะ “
“ หึหึหึ เปล่าหรอกค่ะ ใครจะไปเหมือนคุณหญิงเพิ้ด เอ้ย ! คุณหญิงเพชรล่ะคะ ออกจะสำนึกรักบ้านเกิดซะขนาดนั้น เห็นว่ากลับไปเยี่ยมควายที่บ้านทุกปีเลยนี่ “
“ นี่…กรุณาอย่าเอาชื่อเก่าเดี๊ยนมาเรียกแบบนี้นะ เพราะถึงยังไงคุณก็ไม่ได้ต่างไปจากฉันซักเท่าไหร่หรอกค่ะ คุณหญิงแขดขมี “
“ อ๊าย…. เธอ…”
“ อ้าว… สวัสดีค่ะคุณหญิงเพชร คุณหญิงแข นึกว่าจะไม่มางานของดิฉันซะแล้ว “
“ แหม…งานของคุณหญิงจรัสพรทั้งที จะไม่มาได้ยังไงล่ะคะ ยังไงเดี๊ยนก็ต้องมาบริจาคเงินช่วยเหลือเด็กๆอยู่แล้ว “
“ ใช่ค่ะ ดิฉันก็กะว่าจะบริจาคสัก 2 ล้าน เด็กๆจะได้มีอาหารกลางวันกินไปอีกนานๆเลยนะคะ “
“ เดี๊ยนก็เหมือนกันค่ะ เห็นเด็กพวกนี้แล้วสงส๊านนน สงสาร เทียบกะตาวิลลี่ลูกเดี๊ยนไม่ได้เลย วันๆได้กินแต่อาหารดีๆ นมนี่ยังต้องสั่งซื้อสดๆมาจากสวิสซ์เลยนะคะ เดี๊ยนเองก็อยากให้ลูกได้แต่สิ่งที่ดีที่สุดอ่ะค่ะ โฮะ โฮะ โฮะ “
“ โอ้ เหรอคะ แล้วนี่พาแกมาด้วยรึเปล่าล่ะคะ จะได้แนะนำให้รู้จักกันกับหนูหวาน จะได้เป็นเพื่อนเล่นกัน “
“ มาสิคะ มา ดิฉันปล่อยให้แกไปเล่นกับพวกเด็กๆที่มาจากสมาคมน่ะค่ะ เห็นว่าพวกเขาน่าสงสาร คงจะอยากได้เพื่อนที่มาจากอีกชนชั้นนึง ที่พวกเขาไม่เคยมีน่ะค่ะ เผื่อจะได้แลกเปลี่ยนของเล่นกันบ้าง ”
“ แหม… คุณหญิงเพชรนี่ จิตใจงดงามจริงๆเลยนะคะ ขนาดให้ลูกของตัวเองเอาของเล่นเก่าๆไปแลกเปลี่ยนกับของเล่นใหม่ๆที่เด็กๆได้จากสมาคม เพื่อที่เด็กๆจะได้แลกเปลี่ยนความสนุกสนานกัน ฮิฮิฮิ… “
“ ขอบคุณมากกกกก เลยนะคะ คุณหญิงแข ไม่ต้องชมกันขนาดนั้นก็ได้ “
“ ถ้างั้นดิฉันว่า เราไปดูเด็กๆเขาเล่นกันทางนู้นดีกว่ามั๊ยคะ ดิฉันจะได้ชวนหนูหวานไปด้วย “
“ ดีค่ะดี ไปกันเถอะค่ะ “

“ กรี๊ดดดดดดด…. ฮือๆๆๆๆ “
“ เกิดอะไรขึ้นคะหนูหวาน บอกแม่ซิ หนูร้องไห้ทำไมลูก “
“ ก็เด็กคนนี้สิคะ เขาปาอุจจาระของเขาใส่หนูหวาน แล้วก็ละเลงหยิบกิน จนสกปรกเลอะเทอะไปหมดเลยค่ะ ฮือๆๆๆ “
“ ตายแล้ว !!!  วิลลี่ ทำไมทำอย่างนี้ละ  อ๊าย…ยี้ สกปรกที่สุด นังแหววมาเอาออกไปเดี๋ยวนี้ กรี๊ดดดด….“

ณ กองขยะหน้าปากซอยของชุมชนแออัดเล็กๆแห่งหนึ่ง
“ เฮ้ย… ข้าขอถามอะไรเอ็งอย่างนึงดิ “
“ ถามไรวะ “
“ ทำไมเอ็งชื่อจ๊อดวะ “
“ แม่ข้าบอกว่าอยากให้ข้าชื่อเหมือนคน เผื่อว่าชาติหน้าข้าจะได้เกิดเป็นคน “
“ แล้วอย่างงี้ ข้าไม่ต้องเกิดมาเป็นเขียดหรอกหรอวะ “
“ เกิดมาเป็นอะไรก็ช่างมันเหอะ เอ็งก็รู้นี่ สุดท้ายมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันเลย แมลงวันกินขี้ คนก็กินขี้
ไม่รู้ว่าเอาอะไรมาเป็นตัววัดความแตกต่าง สุดท้ายมันก็เหมือนกันนั่นแหละ… ไปเหอะ“
“ ไปไหนวะ “
“ ไปหานมจากสวิสซ์กินกัน “


…