ความคิดเห็นที่ 1 ชายหนุ่มตั้งใจขับรถด้วยอารมณ์ที่ไม่เบิกบานเท่าไหร่นัก ไม่รู้ว่าอะไรกันแน่ที่รบกวนจิตใจเขาอยู่ในเวลานี้ เป็นเรื่องลุง เรื่องคุณยาย เรื่องแม่ หรือว่าเรื่องคนข้างๆนี่ เขาก็ไม่อยากจะคิดหาเหตุผล เพราะกลัวว่า ถ้าสืบลึกลงไปในจิตใจที่แท้แล้วจะเจอเอาความจริงที่ไม่ยากจะยอมรับเอาก็เป็นได้   คิดแล้วเหลียวมามองหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้าม เห็นนั่งมองตรงไปข้างหน้าเฉย อุปปาทานหรือเปล่าก็ไม่รู้ที่เขาเห็นเหมือนว่าคนข้างๆ จะยิ้มนิดๆ นั่นทำให้เขาต้องเหลียวกลับไปมองถนนทันที สงสัยจะกำลังนึกถึงสุดที่รักอยู่แน่ๆ คิดแล้วรู้สึกหัวใจมันเหี่ยวๆแห้งๆชอบกล ผิงนั่งมองถนนตรงหน้า ในใจคิดเรื่องราวต่างๆหลายเรื่อง ทั้งกังวลเรื่องคุณยาย ทั้งดีใจที่สุดที่รักจะกลับมา มันสับสนประดังประเดกันวุ่นวายไปหมด เรื่องราวมันเกิดขึ้นเย่างรวดเร็วจนหญิงสาวไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะรับมือกับมันได้ ถ้าไม่ได้ คนบางคนคอยช่วยเหลือ คิดถึงตรงนี้แล้วยิ้มออกมานิดๆ สังเกตจากหางตาว่าคนข้างๆ หันมามองแวบหนึ่ง จึงหันกลับไปมอง กลับเห็นแต่หน้าตาเฉยชาและคิ้วขมวดของคนที่นั่งขับรถอยู่ข้างๆแทน ผิงมองอย่างงงๆ ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นอะไร ดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเลย แถมตั้งแต่นั่งรถกันมาก็ไม่พูดจา ตั้งใจขับรถเสียราวกับว่ามาสอบเอาใบขับขี่อย่างนั้นแหละ เสียงโทรศัพท์ของชายหนุ่มดังขึ้น ปรัชญ์รีบเหลียวมองหาแต่ก็ไม่เจอ ต้องรีบเหลือบตามาดูถนนก่อน ผิงจึงช่วยหา ก็พบว่ามันอยู่ในช่องตรงกลางข้างที่นั่งที่ถัดจากเกียร์นั่นเอง ชายหนุ่มเหลือบมามองแวบหนึ่งแล้วบอกเสียงเรียบ “ช่วยรับให้หน่อยได้ไหมครับ” ผิงหันมามองหน้า ก็เห็นเขากำลังมองถนนตั้งใจขับรถ จึงหยิบโทรศัพท์มาดูชื่อคนโทรฯ ยื่นให้ปรัชญ์ดู ชายหนุ่มเห็นชื่อแล้วดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที พยักหน้าเป็นเชิงให้หญิงสาวช่วยรับให้หน่อย ผิงจึงกดรับโทรศัพท์ “ปั๊บหรอลูก” เสียงหวานแว่วมาตามสาย ทำเอาผิงชะงัก นี่ชื่อเล่นเขาหรอเนี่ย “เอ่อ ไม่ใช่ค่ะ” ตอบอ้อมแอ้มกลับไป ไม่เข้าใจตัวเองว่าความฉะฉานที่มีหายไปไหนหมด “อ้าว แล้วเป็นใครล่ะจ๊ะ แล้วปั๊บอยู่ไหน”เสียงนั้นแสดงความสงสัย “คุณเอ่อ ปรัชญ์ ขับรถอยู่ค่ะ รับโทรศัพท์ไม่ได้ตอนนี้” ผิงรีบอธิบาย “อ๋อ ..”ปลายสายลากเสียงยาวแสดงความเข้าใจ เงียบไปนิดหนึ่งแล้วเอ่ยออกมา “งั้นเองหรอจ๊ะ” “รอสักครู่นะคะ” ผิงบอก แต่ฝ่ายนั้นรีบพูดขึ้นมาทันที “โอ้ย ไม่ต้องหรอกจ้ะ ปั๊บขับรถก็ไม่เป็นไร น้าเป็นแม่ของปั๊บเอง ฝากหนูบอกปั๊บด้วยแล้วกัน ว่าเครื่องจะลงตอน 4 ทุ่มนะจ๊ะ น้าอยากให้เค้ามารับหน่อย” “อ๋อ ค่ะ แล้วหนูจะบอกให้นะคะ” “ขอบใจมากจ้ะ แหม เซอร์ไพร้สจริงๆเลยที่เจอหนู ปั๊บเค้ากลับไปเมืองไทยไม่เท่าไหร่เอง นี่มาจีบสาวแล้วหรอ” ประโยคหลังหัวเราะน้อยๆ ผิงฟังแล้วหน้าแดงขึ้นมานิดๆ แอบเหลือบตาไปมองคนขับรถข้างๆ ราวกับกลัวเขาจะได้ยินคำพูดนี้ “เอ่อ ไม่ใช่หรอกค่ะ คือมีธุระกันนิดหน่อยน่ะค่ะ” รีบอ้อมแอ้มปฏิเสธไป  ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องพูดตะกุกตะกักด้วย ก็มันไม่ใช่ความจริงไม่ใช่หรอ “อ้อ จ้ะ ไม่มีอะไรหรอก น้าพูดเล่นไปงั้นเองแหละ แต่น้ายืนยันได้นะว่าปั๊บเค้าไม่เจ้าชู้หรอก” พูดแล้วก็หัวเราะ    ”เอาเป็นว่าตามนี้แล้วกันนะจ๊ะ ฝากบอกปั๊บด้วยนะ อ้อ แล้วฝากบอกด้วยว่าน้าคิดถึงเหมือนเดิม” เสียงปลายสายเงียบไปนิดหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยลา “งั้นแค่นี้นะจ๊ะ บายจ้ะ” “ค่ะ สวัสดีค่ะ” ผิงตอบแล้วกดปิดโทรศัพท์หันมามองคนข้างๆ ก่อนจะบอกเขาว่า “คุณแม่คุณโทรมา บอกว่าเครื่องจะลงตอน 4 ทุ่มให้คุณไปรับด้วยนะคะ” ปรัชญ์หันขวับมามองผิง แล้วรีบหันกลับไปมองถนนต่อ ดวงตาเป็นประกายและรอยยิ้มสดใสที่ผิงเพิ่งจะได้เห็นตั้งแต่ขึ้นรถมา ดูท่าทางเขาจะตื่นเต้นมากทีเดียว “จริงหรอครับ แม่มาเร็วจัง เมื่อวานเพิ่งโทรว่าจะมา ไม่คิดว่าจะมาวันนี้” ผิงเห็นท่าทางและน้ำเสียงตื่นเต้นนั้นแล้ว อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา นึกถึงที่แม่ของชายหนุ่มเรียกชื่อเล่น ฟังดูน่ารักดี “คุณแม่คุณท่าทางใจดีนะคะ เสียงหวานด้วย” ปรัชญ์เหลือบมามองผิงแวบหนึ่ง แล้วว่ายิ้มๆ “แม่เป็นคนสวยมาก จนป่านนี้ก็ยังสวยอยู่ ไม่มีใครคิดว่าแม่จะมีลูกโตแล้วหรอกครับ” ผิงหันมามองหน้า นึกเปรียบเทียบชื่อเล่นที่แม่ของชายหนุ่มเรียกกับขนาดรูปร่างของเขา ตัวสูงใหญ่แบบนั้น แต่ชื่อเล่นกลับดูน่ารักอย่างตรงกันข้ามเลยทีเดียว เข้าใจตั้งชื่อจัง คิดแล้วยิ้ม ปรัชญ์เหลือบมามอง “ยิ้มอะไร” “เปล่าค่ะ” ผิงส่ายหน้าแล้วอมยิ้มทำทีเป็นมองดูวิวข้างๆ รถ ชายหนุ่มมองพลางนึกในใจ จะอารมณ์ดีเกินไปแล้วนะ จากคุณ : ชมเช้า - [ 8 มี.ค. 49 12:18:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อทั้งสองมาถึงโรงพยาบาลก็ตรงไปที่ห้องไอซียู เจอคุณหมอประสานกำลังเปิดประตูออกมาจากห้องพอดี ผิงรีบเดินเข้าไปหา “คุณหมอคะ คุณยายล่ะคะ” “หมอตรวจดูแล้ว ตอนนี้ยังไม่พบอาการอะไรผิดปกติมาก แต่หมอยังไม่ไว้ใจเพราะคุณยายก็อายุเยอะแล้ว แถมเป็นโรคความดันด้วย คงต้องให้อยู่ดูอาการที่โรงพยาบาลก่อนนะ” คุณหมอพูดเสียงเรียบ สีหน้าดูเคร่งเครียดกว่าที่เคย ปรัชญ์สังเกตอย่างแปลกใจ แต่ผิงนั้นตื่นเต้นดีใจเมื่อได้ยินคุณหมอบอกว่าไม่พบอาการอะไรผิดปกติ รีบถามทันที “ตกลง คุณยายจะได้ออกจากห้องไอซียูแล้วใช่ไหมคะ คุณหมอ” คุณหมอประสานพยักหน้า “เดี๋ยวจะให้พยาบาลพาไปที่ห้องคนไข้แล้วล่ะหนู เดี๋ยวหนูจัดการเรื่องห้องกับพยาบาลนะ หมอขอตัวก่อน” คุณหมอว่าแล้วเดินออกไปช้าๆ ท่าทางเหน็ดเหนื่อยและครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มมองตามไปพลางขมวดคิ้ว หันไปหาผิงก็เห็นใจจดจ่ออยู่ที่ห้องไอซียู สักพักพยาบาลและบุรุษพยาบาลก็เข็นเตียงคุณยายออกมา เพื่อที่จะไปยังห้องพักคนไข้พิเศษ เมื่อถึงห้องพักคนไข้พิเศษ พยาบาลและบุรุษพยาบาลช่วยอุ้มคุณยายลงมานอนที่เตียงเรียบร้อย แล้วหันมาบอกกับหญิงสาวที่เดินตามมายืนชิดข้างเตียงคุณยาย “ตอนนี้คนไข้รับน้ำเกลืออย่างเดียวนะคะ งดอาหาร” “แล้วเมื่อไหร่คุณยายจะฟื้นคะ” ผิงถามทันทีเมื่อเห็นคุณยายยังนอนหลับตาอยู่ สภาพของคุณยายในตอนนี้นั้นก็ดูไม่ต่างอะไรกับคุณยายที่ผิงเห็นจนชินตา ภาพหญิงชราผมซอยสั้นสีดอกเลา รูปร่างอวบท้วมนิดๆกับใบหน้าสว่างสดใสนั้นประดับด้วยรอยยิ้มแม้ยามไม่รู้สึกตัว ดูคล้ายกับว่า คุณยายแค่หลับไปเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรบ่งบอกเลยว่า คุณยายกำลังเจ็บป่วยร้ายแรงแค่ไหน “เดี๋ยวคนไข้จะค่อยๆฟื้นนะคะ ถ้าฟื้นแล้วก็กดกริ่งเรียกด้วยนะคะ ถ้ามีอะไรกดกริ่งได้เลย” พยาบาลยิ้มให้ ก่อนจะขอตัวออกจากห้องไป ผิงลากเก้าอี้มานั่งชิดข้างเตียงคุณยาย นั่งพิจารณาจนถี่ถ้วนแล้วก็หันไปถามชายหนุ่มที่เดินมายืนอยู่ข้างๆ “เมื่อไหร่จะคุณยายจะฟื้นสักทีนะคุณ คุณหมอก็บอกว่าไม่มีอะไรนี่” “คงอีกสักพักนั่นแหละ อย่างที่พยาบาลบอก” ชายหนุ่มตอบพลางนึกถึงท่าทีของคุณหมอขึ้นมาอีก เอาน่ะ ขออย่าให้เป็นอย่างที่สงสัยเลย “อืม คงอีกไม่นาน” หญิงสาวรำพึง ก่อนจะทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “อ้อ ผิงต้องไปจัดการเรื่องห้องของคุณยายนี่ งั้นเดี๋ยวไปก่อนดีกว่า จะได้รีบกลับมาเฝ้าคุณยายต่อ คุณยายจะได้ฟื้นขึ้นมาเจอผิงเป็นคนแรก” ผิงว่าแล้วลุกขึ้นยืน หันมาบอกชายหนุ่ม “งั้นผิงฝากคุณยายแป๊บนะคะ แล้วเดี๋ยวจะรีบมา” ปรัชญ์หันมายิ้มให้ “ครับ ผมจะดูแลคุณยายอย่างดี ไม่ต้องห่วง” ผิงฟังแล้วยิ้ม หันมามองคุณยายแวบหนึ่ง สำรวจอย่างถี่ถ้วนราวกับจะให้แน่ใจว่าคุณยายยังนอนอยู่ตรงนี้  แล้วก็รีบหันหลัง เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว จากคุณ : ชมเช้า - [ 8 มี.ค. 49 12:24:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชายหนุ่มเข้ามานั่งที่เก้าอี้แทนที่ผิง นั่งมองคุณยายด้วยความเป็นห่วง ดูเหมือนคุณยายจะปกติดีทุกอย่าง แต่ทำไมเขากลับไม่รู้สึกสบายใจเลย เขากลับรู้สึกกลัว กลัวว่าลักษณะภายนอกที่ดูปกติของคุณยายนั้น มันมีอะไรแอบแฝงอยู่หรือเปล่า เสียงเปิดประตูดังขึ้นมาเบาๆ ปรัชญ์ชะงักพลางคิด ทำไมผิงลงไปแป๊บเดียวเองนะ จัดการรวดเร็วดีจริงๆ  คิดพลางหันหน้าไปยิ้มให้ แต่ชายหนุ่มก็ต้องยิ้มค้าง เมื่อผู้ที่มาใหม่นั้น หาใช่หญิงสาวที่เขาคิดไม่ แต่กลับเป็นสองแม่ลูกแห่งบ้านสีฟ้าที่เขาไม่เคยคิดว่าจะต้องได้เจอกันอีก ลิ้นจี่เห็นชายหนุ่มนั่งอยู่ข้างเตียงคุณยาย ก็ทำตาโต หันไปมองคุณนายละไมแล้วยิ้มมุมปาก “ตายจริง คุณปรัชญ์อยู่ที่นี่ด้วยหรอคะ” ถามเหมือนไม่รู้ ทั้งๆที่ ก็แอบดูเค้ามารับยายผิงตั้งแต่เช้าแล้ว  “แล้วยายผิงไปไหนซะละคะ ปล่อยให้คุณปรัชญ์มานั่งเฝ้าคุณยายคนเดียว” “ผิงเค้าไปจัดการเรื่องห้องให้คุณยายครับ”ปรัชญ์ตอบเรียบๆ พยายามไม่ต่อความยาวสาวความยืดมากนัก ยิ่งเห็นสายตาเหมือนจะรู้ทันของลิ้นจี่แล้วออกจะงงๆ อยู่ “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” ลิ้นจี่ว่าแล้วยิ้ม หันไปมองคุณนายละไมแล้วรีบแนะนำราวกับกลัวว่าผู้เป็นมารดาจะไม่มีบทบาท “นี่หม่าม้าของลิ้นจี่ค่ะ” ปรัชญ์ยกมือไหว้ “สวัสดีครับ” คุณนายละไมรับไหว้พลางนึกในใจ ดูใกล้ๆอย่างนี้แล้วยิ่งเห็นว่า นายบุรุษไปรษณีย์คนนี้หน้าตาดีทีเดียว  หน้าตาดีอย่างนี้ ไม่รู้ว่าชอบยายผิงได้ยังไง ไม่เห็นจะมีอะไรเข้ากันได้เลย ถ้าชอบลูกสาวเราก็ว่าไปอย่าง..แต่ไม่เอาดีกว่า หน้าตาดีไม่มีเงินก็ไม่มีประโยชน์ สู้พ่อบอสก็ไม่ได้ “สวัสดีจ้ะ เห็นชอบไปมาหาสู่ที่บ้านหนูผิงบ่อยๆ แต่ไม่เคยเจอตัวจริงสักที” หยุดพูดแล้วมองชายหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า อืม รูปร่างหน้าตาดี แต่งตัวก็เข้าทีดูเป็นของดีราคาแพง แต่ว่า อาจจะเป็นของก็อบก็ได้นี่ บุรุษไปรณีย์ที่ไหนจะมีเงินมาซื้อของแบรนด์เนมได้เล่า “ท่าทางดีนะจ๊ะ แต่ป้าอยากจะเตือนอะไรสักนิด ถ้าจะรักจะชอบกันน่ะ ทำให้ถูกต้องดีกว่า ผู้ใหญ่เขาไม่ว่าหรอกจ้ะ เคยได้ยินสุภาษิตไทยไหม ที่ว่าเข้าตามตรอก ออกตามประตูน่ะ น่าจะลองเอามาใช้นะจ๊ะ แอบพบกันน่ะ ใครเห็นเข้า ผู้หญิงก็เป็นฝ่ายเสีย ถูกนินทาไม่มีชิ้นดีเลย” คุณนายละไมว่ายิ้มๆ  ลิ้นจี่หันหน้ามายิ้มกับคุณนาย แอบยกนิ้วโป้งให้  แต่ชายหนุ่มฟังอย่างงงๆ นี่คุณนายละไมพูดถึงเรื่องอะไร “เดี๋ยวนะครับ คุณนายพูดเรื่องอะไรครับ” “อ้าว ก็พูดเรื่องคุณกับหนูผิงน่ะสิจ๊ะ ป้าไม่อยากให้พูดให้โจ่งแจ้ง แต่ก็อยากจะเตือนในฐานะคนกันเอง ว่าแอบคบกันอย่างนี้มันไม่ดี ใครเห็นก็ต้องว่าน่าเกลียด” ปรัชญ์ฟังแล้วงงหนักขึ้นไปอีก แต่เมื่อเห็นว่าคุณนายท่าจะเข้าใจผิดไปใหญ่โต คงจะไม่ดีกับผิงแน่ๆ จึงรีบบอกว่า “คุณนายคงเข้าใจผิดแล้วละมังครับ ผมกับผิงไม่ได้แอบพบกัน แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลยนะครับ ผิงเขาไม่ได้ทำอะไรเสียหาย อย่าพูดอย่างนี้เลยครับ” ลิ้นจี่ฟังแล้วแอบเบ้หน้า หมั่นไส้คุณปรัชญ์จริงๆ แตะยายผิงไม่ได้เลย รีบแก้ตัวแทนขึ้นมาทันทีเชียว แล้วอย่างนี้จะมาบอกว่าไม่มีอะไรได้ยังไง เมื่อคืนวานก็ยังเห็นอยู่ทนโท่ ว่ามาหากันตอนกลางคืน แถมเข้าไปในบ้านด้วยกัน จะทำอะไรบ้างก็ไม่รู้ แล้วยังจะมาปฏิเสธอีก “แหม รีบแก้ตัวแทนเชียวนะคะ หม่าม้าก็แค่เตือนด้วยความหวังดีเฉยๆ” “ถ้าหวังดีแบบนี้ ก็ขอตัวไม่รับละค่ะ” เสียงผิงดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทุกคนหันไปมองก็เห็นผิงยืนนิ่งอยู่ ดวงตากลมโตนั้นแวววาวบ่งบอกอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูงขึ้น ลิ้นจี่มองแล้วหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย หันไปหาคุณนายละไมก็เห็นอึ้งไป “เชิญค่ะ เชิญทั้งสองคน” ผิงพูดเรียบๆ อย่างพยายามข่มอารมณ์ ตามองไปที่ประตู “แหม หนูผิง ใจเย็นๆสิจ๊ะ นี่ป้าจะมาเยี่ยมคุณยายนะ” “คุณยายต้องการความสงบค่ะ คุณยายไม่สบายอยู่ พูดแค่นี้คงเข้าใจนะคะ” “ก็ชั้นรู้ไงว่าคุณยายไม่สบาย ก็เลยมาเยี่ยม” ลิ้นจี่ยังทำใจดีสู้เสือ  รีบหันไปหาชายหนุ่มแล้วยิ้มหวานให้ “ใช่ไหมคะ คุณปรัชญ์ ลิ้นจี่กับหม่าม้าตั้งใจมาเยี่ยมคุณยายจริงๆ นะ” “แต่ผมเห็นตั้งแต่พวกคุณมาเนี่ย ยังไม่ได้ถามถึงคุณยายสักคำเลยนะครับ” ชายหนุ่มตอบเรียบๆ ทำเอาลิ้นจี่ชะงัก มองหน้าชายหนุ่มอึ้งไป ก่อนจะค้อนให้ “แหม รู้แล้วละค่ะว่าชอบพอกันน่ะ ไม่ต้องเข้าข้างกันขนาดนั้นก็ได้ พูดอย่างกับว่า ลิ้นจี่กับหม่าม้าเป็นพวกไม่มีมารยาทอย่างนั้นแหละ” ชายหนุ่มเงียบไม่พูดอะไร แต่ก็ไม่ปฏิเสธออกมา หันไปมองผิงก็เห็นส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “ขอร้องล่ะ คุณป้าหนูขอร้องล่ะค่ะ ตอนนี้คุณยายยังไม่ฟื้น ต้องพักผ่อนอีกมาก หนูขอร้องให้กลับไปก่อนได้ไหมคะ” พูดแล้วยกมือไหว้คุณนายละไม คุณนายรับไหว้แล้วพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ ค่อยๆ ดึงมือลิ้นจี่เดินออกห่างจากเตียงคุณยายมา ลิ้นจี่หน้ามุ่ยทำอิดออด แต่ก็เดินตามมาโดยดี “เอาเถอะจ้ะ งั้นป้าคงไม่รบกวน เอาไว้จะมาใหม่แล้วกัน  มาตอนที่คุณยายฟื้นดีกว่า จะได้มานั่งคุยเป็นเพื่อนคุณยาย” พูดแล้วก็ดึงมือลิ้นจี่จะเดินออกไปจากห้อง แต่ก่อนที่จะเปิดประตูห้องออกไปนั้น ลิ้นจี่ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ หันกลับมาแล้วยิ้มมุมปาก “อ้อ ลืมบอกไปนะผิง เมื่อเช้านี้มี “ผู้ชาย” มาหาเธอด้วย เธอคงไปบอกเขาใช่ไหมว่าคุณยายอยู่โรงพยาบาล ชั้นก็เลยมาถูกนี่ไง เขาท่าทางดีออกนะ ท่าทางรวยเชียว” ผิงฟังแล้วอึ้งไปอย่างงง หันไปหาชายหนุ่มก็เห็นเขาทำสีหน้าแปลกใจไม่แพ้กัน ลิ้นจี่เห็นอาการทั้งคู่แล้วยิ้มมากขึ้น คุณปรัชญ์นะคุณปรัชญ์ ปกป้องยายผิงออกนอกหน้า คงไม่รู้ล่ะสิว่า ยายผิงก็มีผู้ชายคนอื่นมาหาเหมือนกัน “อ้าว ทำไมงงล่ะจ๊ะ ไม่รู้จักเขาหรอ เขาอุตส่าห์มาหาถึงบ้านเลยนะ เห็นว่าชื่อ คุณปีย์ อะไรนี่แหละ พอจะรู้จักไหมล่ะ” พูดแล้วก็หัวเราะอย่างมีเลศนัย เดินจูงมือคุณนายละไมเดินออกจากห้องไป ผิงยืนนิ่ง ครุ่นคิดเรื่องที่ลิ้นจี่พูดอย่างไม่เข้าใจ  แล้วคนชื่อปีย์ ที่ลิ้นจี่พูดถึงนี่เป็นใครกัน  เขามาที่บ้านเราทำไม ในขณะที่ผิงคิดอย่างแปลกใจนั้น ปรัชญ์กลับมึนงงยิ่งกว่า เขาแน่ใจว่าคนชื่อ ปีย์นั้นต้องเป็นลุงปีย์ของเขาอย่างแน่นอน ก็ลุงถามเขาเรื่องโรงพยาบาลประจำของคุณยายตั้งแต่เช้า แล้วลุงไปบ้านผิงทำไม มีอะไรเกี่ยวข้องกันหรือ ชายหนุ่มยิ่งคิดแต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้ จากคุณ : ชมเช้า - [ 8 มี.ค. 49 12:30:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผิงหันมามองปรัชญ์ เห็นเขาเงียบไปอย่างใช้ความคิด ก็นึกในใจ นี่เขาจะเข้าใจเราว่ายังไงนะ เรื่องผู้ชายคนนั้น เฮ้อ แต่เขาไม่ถามก็ไม่รู้จะตอบว่าไง ก็เราไม่รู้จักจริงๆนี่ คิดแล้วก็ถอนหายใจ หันไปมองชายหนุ่ม  “ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยพูดให้” ปรัชญ์สลัดความคิดเรื่องลุงของเขาออกไป เอาไว้ไปถามลุงปีย์เลยดีกว่า เพราะยังไงลุงก็คงไม่มีเรื่องจะต้องปิดบังอยู่แล้ว คิดได้ดังนั้นจึงหันไปตอบหญิงสาว “ไม่เป็นไรครับ ผมไม่รู้ว่าคุณลิ้นจี่กับคุณนายเอาเรื่องอะไรมาพูด มันฟังดูแปลกๆ แต่ดูไม่ดีกับผิง ผมก็เลยทนไม่ได้” ปรัชญ์พูดออกมาจากใจจริง มองสบตาหญิงสาวด้วยความจริงใจ  ผิงสบตาคู่นั้นแล้วหลบตา หันไปมองคุณยายเงียบๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวดังขึ้น ผิงชะงัก รีบเดินไปหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าถือที่วางอยู่บนโต๊ะทันที หยิบขึ้นมาดูเห็นชื่อคนรับก็ยิ้ม “ว่าไงจ๊ะ” “คุณยายเป็นยังไงมั่งครับ” ปลายสายตอบกลับมา “ตอนนี้ออกจากห้องไอซียูแล้วจ๊ะ ผิงว่าคงไม่เป็นอะไรมาก ก็รอมาเยี่ยมอยู่เนี่ย” “ผิง ผมมีเรื่องจะบอก” เสียงปลายสายตอบกลับมานิ่งๆ  “คือว่าที่บอกว่าจะมาเมืองไทยน่ะนะ .” “ทำไมหรอจ๊ะ มาไม่ได้แล้วหรอ” ผิงถามขึ้นทันที น้ำเสียงเศร้าลงไปทันตาเห็น “คือว่า .ผมจะบอกว่า .”ปลายสายเงียบไป ก่อนจะหัวเราะแล้วพูดออกมา “คืนนี้ 4 ทุ่ม มารับผมหน่อยได้ไหมครับ” ผิงชะงักไป “จริงหรอ จะมาคืนนี้จริงๆ หรอ ไม่หลอกผิงใช่ไหม” พูดด้วยความตื่นเต้น ปลายสายหัวเราะร่าเริง ยืนยันว่า “ไม่หลอกสิครับ มาจริงๆ ผิงต้องมารับด้วยนะ” “ได้สิจ๊ะ แล้วผิงจะไปรับนะ” ผิงว่าแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ปลายสายจึงกล่าวลาแล้ววางสายไป ชายหนุ่มมองเห็นท่าทางมีความสุขของหญิงสาวตอนที่โทรศัพท์แล้ว รู้สึกอารมณ์ขุ่นมัวขึ้นมาอีก จึงเดินออกมายืนข้างหน้าต่าง ทำทีเป็นมองดูวิวภายนอก แต่หูเจ้ากรรมก็ดันไปได้ยินที่เขาสนทนากัน ไม่ได้อยากจะฟังสักหน่อย เขาจะมาคืนนี้หรอ .ทำไมต้องรีบมาด้วยนะ ชายหนุ่มคิดอย่างพาลๆ “เขาจะมาคืนนี้หรอ” อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา แต่ทำเมินไม่มองหน้า “ใช่ค่ะ คืนนี้ 4 ทุ่ม” ผิงตอบยิ้มๆ “อ้าว มาพร้อมกับแม่ผมนี่ เขามาจากไหนล่ะ” “อิตาลีค่ะ โรม” ผิงตอบ ทำเอาปรัชญ์ชะงัก  หันมามองหน้าหญิงสาวทันที “แม่ผมก็มาจากโรมเหมือนกัน สงสัยจะเที่ยวบินเดียวกัน” “จริงหรอคะ” ผิงถามอย่างแปลกใจ ทำไมมันช่างบังเอิญอย่างนี้ “ใช่ครับ งั้น เดี๋ยวผิงไปกับผมแล้วกัน จะได้ไม่ลำบาก เดี๋ยวจ้างพยาบาลพิเศษช่วยดูคุณยายคืนนี้ดีไหม” ชายหนุ่มสรุป ผิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงดังเดิม ท่าทางหญิงสาวดูจะมีความสุขขึ้นอีกมาก ปรัชญ์มองแล้วถอนหายใจ เดินกลับไปนั่งที่โซฟา ครุ่นคิดอะไรเงียบๆ ปรัชญ์และผิงเดินทางมาถึงท่าอากาศยานดอนเมืองในเวลาสามทุ่มครึ่ง ทั้งสองคนเดินเข้าอาคารแล้วเดินตรงไปดูที่บอร์ดเห็นว่าเที่ยวบินจากโรมจะมาถึงในเวลา 21.50 นาที จึงพากันไปนั่งรอด้วยใจจดจ่อ ชายหนุ่มแอบชำเลืองมองหญิงสาวข้างตัวก็เห็นท่าทางตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด คงจะดีใจมากล่ะสิที่ได้เจอคนพิเศษ แล้วเขาเองล่ะ ชายหนุ่มถามตัวเอง เขาดีใจมากไหมที่จะได้เจอแม่ แน่นอนอยู่แล้ว แม่คือความใฝ่ฝันของเขาเสมอ แต่ว่า เขาจะดีใจมากกว่านี้อีกเป็นร้อยเท่าพันเท่า ถ้าแม่จะไม่มีคนๆนั้นมาด้วย . เที่ยวบินจากโรมมาถึงแล้ว ทั้งสองคนลุกขึ้นยืน สายตาเฝ้าจดจ้องมองหาคนที่รอคอย สักพักผิงเป็นก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ พร้อมๆ กับปรัชญ์ที่ยิ้มออกมาเช่นกัน แล้วทั้งสองคนก็ก้าวเดินออกไป แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 49 12:48:21 แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 49 12:39:32 จากคุณ : ชมเช้า - [ 8 มี.ค. 49 12:37:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ... จากคุณ : ชมเช้า - [ 8 มี.ค. 49 12:42:22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อย่าบอกนะว่าเขาคนนั้นมีอะไรข้องเกี่ยวกับปั๊บโป๋ของเรา จากคุณ : เม-ดา - [ 8 มี.ค. 49 14:56:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นคนที่ชื่อปิ๊ปโป้นั่นรึเปล่าเนี่ย สุดที่รักของผิง - -" จากคุณ : MikaRin - [ 8 มี.ค. 49 18:05:40 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ทำไมต้องประจวบเหมาะอย่างนี้ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 8 มี.ค. 49 18:08:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อย่าบอกนะว่าคนนั้นคือปิ๊ปโป้นะไม่นะๆ รีบๆมาลงเร็วๆนะ จากคุณ : =FriEnDiY= - [ 8 มี.ค. 49 22:40:14 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แน่ๆเลย ทำไมโลกมันกลมยังงี้นะ จากคุณ : ngowying - [ 9 มี.ค. 49 10:20:34 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หรือสุดที่รักของผิงมากับแม่ของปั๊บ จากคุณ : ลูนาติก - [ 9 มี.ค. 49 13:28:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณยายเป็นอะไรแน่นะ จากคุณ : scottie - [ 9 มี.ค. 49 14:33:51 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ฮือๆๆๆ  อย่าใจร้ายกับคุณปรัชญ์นะคะ จากคุณ : noisy pitta - [ 9 มี.ค. 49 15:01:58 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แอบหวังให้ไม่ใช่นะเนี่ย เพี้ยง .... จากคุณ : อันปังแนน - [ 11 มี.ค. 49 00:39:46 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แล้วตกลงปิ๊บโป้เป็นอะไรกะปั๊บล่ะเนี่ย จากคุณ : จิ๊จุน้อย - [ 11 มี.ค. 49 12:41:56 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เดาว่าสุดที่รักของผิงคือ ปิ๊บโป้ แล้ว....ยังไงต่อดี หวังว่าผิงกับปั๊บคงไม่ใช่ญาติกันนะหรือว่าเป็นพี่น้องกัน..โอ้ไม่..จะลงเอยยังไงล่ะนี่..รีบมาลงเร็วๆนะแม่ชม จากคุณ : jayjay007 - [ 11 มี.ค. 49 22:20:56 A:144.137.163.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาแล้วจ้า มาช้าอีกแล้ว - -* มาต่อกันดีกว่า ตอนที่ 16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4185459/W4185459.html#4 จากคุณ : ชมเช้า - [ 12 มี.ค. 49 17:15:55 ]

ความคิดเห็นที่ 18 โอ้....ม่ายยยยยย ห้ามให้สุดที่รักเป็นพ่อน้องชายที่แม่รักมากกว่าคนนั้นนะ สงสารปั๊บโป้ จากคุณ : Nusantara - [ 12 มี.ค. 49 20:58:28 ]