เห็นเกย่าจั่วหัวเรื่องแบบนี้ อย่าคิดไปว่าเกย่าจะทำศึกชิงนาย กะยัยอกเขาพระสุเมรุ หรือศึกชิงหนุ่ม กะแมงมุมสาว นะฮะ หลังจากเรียนไปได้ราวสามสี่อาทิตย์ พวกเราก็เริ่มเข้าใจภาษาเยอรมัน และสามารถสนทนากันได้มากขึ้น เป็นจริงตามที่มีพี่ ๆ ห้องไกลบ้านเคยแสดงทรรศนะกันว่า การเริ่มเรียนภาษาใหม่ที่ไม่เคยมีพื้นมาก่อน จะไปได้ไวกว่า การมาเรียนต่อภาษาอังกฤษที่ประเทศเจ้าของภาษา และตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา เกย่าก็ได้สังเกตว่า มูรัตนั้น จะมาถึงโรงเรียนก่อนเวลาเสมอเช่นเดียวกันกับเกย่า แต่เค้าไม่ได้เข้ามานั่งในห้อง กลับไปยืนอิงแอบมุมในห้องพักสำหรับดื่มกาแฟ มือกอดอก หน้าหันข้าง สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง นิ่งงันอยู่ในท่านั้นได้ครั้งละนาน ๆ ถ้าไม่มีใครเอ่ยคำทักทาย ซึ่งทำลายอิริยาบถนั้นของเขา โดยมูรัตก็จะหันมา และยิ้มตอบเพื่อนผู้ทักทาย อย่างร่าเริง และสดชื่น โดยแววตาที่เปล่งประกายนั้น หาได้มีร่องรอยของสายตาที่เหม่อลอยเมื่อครู่ก่อนไม่ ราวกับว่าไม่ใช่แววตาจากเจ้าของคนเดียวกัน

เกย่ามีโอกาสได้เจอมูรัตยืนอยู่อย่างนั้นเพียงลำพัง ราวสามสี่ครั้ง ซึ่งทุกครั้ง เกย่าก็จะไม่เอ่ยคำทักทาย ทำลายสมาธิของเขา แต่เกย่าจะเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ เกย่าว่าท่าทางของผู้ชาย เวลาอยู่คนเดียวเนี่ย สะท้อนตัวตน ออกมาได้เด่นชัด มากกว่าเวลาอยู่ท่ามกลางฝูงชนตั้งเยอะแน่ะ เกย่าจะยืนดูมูรัตอยู่หน้าประตูอย่างนั้น แต่ก็ดูเหมือนเรื่องที่ใคร ๆ เขาเล่ากันถึงพลังจิตใต้สำนึกอาจจะเป็นจริง เพราะไม่นานนักมูรัตก็มักจะรู้ตัว และหันหน้ากลับมายังทิศทางที่เกย่ายืนอยู่ ครั้งแรกเกย่าวิ่งหลบไปอย่างเร็ว และทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อมูรัตเดินตามเข้ามาในห้องเรียน เสียงชะนีขาประจำ ผู้มาก่อนเวลาสามท่าน ซึ่งดังราวกับห่านแปดตัวนั้น ก็จะช่วยปกป้องเกย่า ต่อคำถามใด ๆ จากปากของมูรัต

อย่างไรก็ตาม ในครั้งถัด ๆ มา ที่เกย่ามีโอกาสได้เห็นมูรัต ยืนอยู่อย่างนั้นเพียงลำพัง เกย่าก็จะเข้าไปยืนอยู่ในห้องพักด้วยเงียบ ๆ ย่องยังกะแมวเตรียมตะครุบนกเลยล่ะฮะ และทันทีที่มูรัตหันมา และส่งยิ้มให้ เกย่าก็จะยิ้มตอบ หลังจากผ่านไปสามสี่วัน เกย่าก็เริ่มชนะความประหม่า จากที่ยิ้มตอบแล้วรีบหลบตาอย่างที่เคยทำ เกย่าก็เป็นฝ่ายจ้องเข้าไปในดวงตาของมูรัตอย่างเนิ่นนาน จนเค้ากลับเป็นฝ่ายเฉไฉมองลงพื้นบ้าง (เย้ เกย์ ชนะเลิศ)

วันหนึ่ง เกย่าถามมูรัตว่า มองอะไรอยู่เหรอ เห็นมองได้ทุกวันนอกหน้าต่างนั่นน่ะ มูรัตตอบว่า นอกหน้าต่างคือทิศตะวันตก และไกลลิบสุดสายตานั้น คือบ้านที่เขาจากมา..... คิดถึงบ้านเหรอ เกย่าถามต่อ (ช่างเป็นคำถามที่ไม่สร้างสรรค์จริงจริ๊ง) ใช่....มูรัตตอบสั้น ๆ

"คิดถึงบ้านหรือคิดถึงภรรยากันล่ะ" เกย่าถามไปพลางหัวเราะ ทั้ง ๆ ที่ในใจนั้น รู้สึกเจ็บแปลบ กลัวคำตอบที่จะได้ฟังเหลือเกิน

"....ผมไม่มีภรรยา มูรัตตอบเสียงชัดถ้อยชัดคำ ก่อนที่จะจ้องเข้ามาในดวงตาของเกย่า ผมยังไม่มีคนรักเลย จะมีภรรยาได้อย่างไร ผมคิดถึงแม่น่ะ แม่อยู่คนเดียว พ่อผมเสียแล้ว " ... มูรัตพูดต่อยืดยาว ....
"...อิ๊คช์ แฟร์ชะเต๊เฮ " ผมเข้าใจ .... เกย่าตอบไปแค่ประโยคนี้ แล้วไม่ได้พูดอะไรต่ออีก จากนั้นมูรัตก็บอกให้เราสองคนกลับไปห้องเรียน

ถึงตอนพักระหว่างชั่วโมง เกย่าก็รีบเดินไปห้องน้ำก่อน กะว่าไปถึงคนแรก จะได้ไม่ต้องเจอแจ๊กพอตให้กระอักกระอ่วนใจอีก แต่ที่น่าขันก็คือ เวลาเกย่า เจอเมห์เหม็ด มุสตาฟา หรือยูซุฟ กำลังทำธุระอยู่ เกย่าไม่ได้เขินอายแม้แต่น้อย ที่จะไปยืนทำกิจอยู่ตรงโถข้าง ๆ นั้นด้วย เกย่าไม่ได้ชำเลืองดูใครนะฮะ... เกย่าจ้องแต่กำแพงตรงหน้า เป็นเพ่งกสิณเลยล่ะ อย่างไรก็ตามเป็นที่น่าสังเกตว่า ทุกครั้งที่เกย่าเข้าห้องน้ำ ไม่ว่าจะเป็นตอนพัก หรือขอตัวออกไประหว่างเรียนอยู่ มูรัตมักจะตามมาด้วยเสมอ ๆ

อย่างนี้หมายความว่าอย่างไรกันนะ เกย่านึกฉงนและตั้งคำถามในใจ อย่างไรก็ตามคำตอบที่ได้ก็มีแต่เข้าข้างตัวเองทุกที เกย่าเลยขอไม่เชื่อคำตอบในหัว และแน่นอนทุกครั้งที่ต้องอยู่สองต่อสองกับมูรัตในห้องน้ำ เกย่าก็จะเป็นฝ่ายเดินเข้าห้องสุขา และปิดประตูเสมอ จนหลัง ๆ มูรัตก็เดินเข้ามาในห้องติด ๆ กัน และปิดประตูด้วย เกย่าว่าตัวเองหูไม่ฝาด ที่ได้ยินเสียงมูรัตหัวเราะอยู่จากระยะห่างแค่ผนังบาง ๆ กั้นนั้น

และเกย่าก็จะไม่เริ่มทำธุระของตัวเอง จนกว่ามูรัตจะเดินออกไปจากห้องน้ำก่อน เหมือนขังตัวเองเลยนะฮะ ต้องอั้นสิ่งที่ธรรมชาติเรียกร้องด้วยล่ะ ดีนะที่เกย่าไม่เป็นนิ่วน่ะ

วันหนึ่ง เมื่อเกย่าก้าวเข้าไปในห้องที่เตรียมไว้ให้ดื่มกาแฟ และสูบบุหรี่ ตอนช่วงพักเช่นเคยนะฮะ ในนั้นก็เจอนาตาเลีย และเมห์เหม็ด สูบบุหรี่ ปุ๋ย ๆ อยู่ เมห์เหม็ด ใจดี เลยส่งบุหรี่ให้ยูซุฟ และมุสตาฟาด้วย ทั้งสองคนก็รับไปจุดสูบ มูรัตนั้นไม่สูบบุหรี่ เมห์เหม็ดถามเกย่าด้วย

"วิ้วส์ ดู อายเน่ะ ซิกาแร้ทเท้ะ ? "เอาบุหรี่สักตัวไหม
"นายน์ ดังเค่ะ" ไม่ล่ะ ขอบคุณ

นาตาเลีย กำลังคุยอยู่เสียงดัง อย่างสนุกปาก วันนั้นเธอเป็นดาราฮะ อยู่กลางวง นักเรียนคนอื่น ๆ ก็อยู่ที่นั่นครบทุกคน นายมูรัตยืนกอดอกพิงเสา และยิ้มเงียบ ๆ เช่นทุกวัน ยกมุมเสานั้นให้เค้าเถอะ

ขณะนั้น อาจารย์ก็เดินเข้ามาชงกาแฟในห้อง นาตาเลียก็โพล่งขึ้นว่า

"วารุ้ม ดี ไทยแล้นเแดร์ ฮุ้นเด่ เอ๊สเส่น ?" ทำไมคนไทยถึงกินหมา

อาจารย์แทบทำน้ำร้อนหกออกนอกถ้วย ชะนีนางอื่น ๆ ทำเสียงสูง

"ว้าสสสสสสสส ? เวียร์คลิ้ชชชช ? อะไรน้ะะะะ จริงเร้อออออะ ? "

ย่าาา อิ๊คช์ ฮาเบ่ะ เอส ฟอน แฟนเซ้เฮน เกเซ้เฮน ... นาตาเลีย ซึ่งตอนนี้ เป็นนังอสรพิษไปแล้วในสายตาเกย่า
สำทับอย่างมั่นใจเต็มร้อย "ช่ายยยยย...ชั้นเห็นในโทรทัศน์นะ"

เกย่ามองหน้าอาจารย์ ทำนองขอคำปรึกาาว่าจะตอบยังไงดี จากสีหน้าของอาจารย์ ทำให้เกย่ารู้ว่า เธอเข้าใจอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเกย่า แต่เธอเองก็คงจะไม่รู้จริง ๆ ว่าจะช่วยเกย่าเลี่ยงคำถามนี้อย่างไร

ตอนแรกเกย่าจะตอบว่า คนเวียดนามต่างหาก เพราะที่เยอรมัน คนเวียดนามจะเลี้ยงหมาสีดำไว้ที่บ้าน ขุนจนอ้วน พอถึงหน้าหนาว ก็นำไปปรุงอาหาร แต่เกย่าก็รู้ดีว่านาตาเลียไม่ได้โกหก ที่บางท้องถิ่นของไทย มีคนนิยมรับประทานเนื้อสุนัขจริง ๆ เกย่าไม่ได้รู้สึกขยะแขยง หรือต่อต้านอะไร เพราะถือว่าปากท้องใคร ก็ของคนนั้น

แต่ ณ วินาทีนี้ เกย่าจะตอบคำถามของนาตาเลียอย่างไรดี

"ดิฉันคิดว่า เกย่าคงไม่กินเนื้อสุนัขหรอกมั้ง .... ใช่ไหมจ้ะเกย่า" อาจารย์แทรกขึ้นมาในที่สุด อย่างหวังจะช่วยพยุงสถานการณ์ให้ดีขึ้น

เกย่าส่ายหน้า และยังคงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี นาตาเลีย กล่าวต่อฉอด ๆ ว่า แต่คนไทยก็กินกันเยอะนะ ชั้นเห็นในโทรทัศน์ น่ะ ขายกันที่ตลาดเลย "......ว้าวววววววว อุนเกล๊าบลิชชช เหลือเชื่อ....." เหล่าชะนีอุทานกันเป็นลูกคู่อีกแล้ว

" ผมว่า คนเราจะดี หรือจะชั่ว ไม่ได้อยู่ที่อาหารที่กินเข้าไปนะ เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้วล่ะ ถึงเวลาเรียนแล้ว"
มูรัตกล่าวโพล่งออกมา จากมุมเสา

นาตาเลียอ้าปากหวอ พยายามจะประท้วง "อาแบร์ ....แต่ แต่..."

"ใช่ กลับห้องเรียนได้แล้วทุกคน" อาจารย์สบช่อง เลยตัดบทอีกคน

แล้วทุกคนก็ทยอยกันเดินกลับห้องเรียน เกย่ามองตามูรัตอย่างขอบคุณ เค้ายักคิ้วให้เกย่า....
และแล้ว บทเริ่มของสงครามระหว่างเกย่า กับนาตาเลียก็ก่อตัวขึ้น...เราไม่ได้เป็นมิตรกันอีกแล้ว นังชะนีตัวแสบ !


หมายเหตุ .....

ประโยคที่ถูกต้องตามไวยากรณ์ ซึ่งนาตาเลียถามนั้น คือ

Warum essen die Thailaender Hunde ? นะฮะ

แต่เพราะพวกเรา ตอนนั้น เพิ่งจะเรียนเยอรมันกัน เวลาพูด เราจึงมักจะวางตำแหน่ง คำผิดพลาดเสมอ ...

เกย่าเอง 5 ปีผ่านไป ยังพูดผิดอยู่บ่อยครั้งเลยล่ะฮะ

ตอน 1  กะ 2 ฮะ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4135460/W4135460.html

ตอนที่ 3
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4160146/W4160146.html

ตอนที่ 4
http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K4162141/K4162141.html

ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4163971/W4163971.html

ตอนพิเศษ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4167852/W4167852.html

แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 49 19:42:40

แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 49 19:41:33