ความคิดเห็นที่ 1 ไอ้กอล์ฟไปค้างบ้านผมบ่อยขึ้น แม่ผมเอ็นดูมันเหมือนเป็นลูกอีกคนนึง แต่ยิ่งใกล้สอบเข้าไปเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกหวั่นไหว กลัวกับการที่จะต้องแยกกับมันถ้าเราสอบติดกันคนละที่ มันคงเป็นความรู้สึกกลัวการสูญเสียของคนเพิ่งเคยมีความรักเป็นครั้งแรกอย่างผม “กอล์ฟ..” “หือ....” ผมเรียกมันในความเงียบตอนที่เรานอนเล่นอยู่บนเตียงกันสองคน “ถ้าเราสองคนต้องไปเรียนกันคนละที่ มรึงจะยังรักกรูอยู่มั้ย” “รักดิวะ..ถามได้ ยังไงมรึงก็เป็นแฟนกรู..กรูไม่ทิ้งมรึงไปไหนหรอก..กรูสัญญา” ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ นอกจากกอดมันแน่น.. “ขอบใจว่ะ..กรูก็สัญญาเหมือนกันกรูจะรักมรึงตลอดไป” เวลาแห่งความสุขผ่านไปเร็วเหมือนโกหก เราสอบเอ็นท์เสร็จกันแล้ว ผมและเพื่อนๆไปเที่ยวทะเลกันอย่างสนุกสนาน (ไอ้กอล์ฟต้องไปด้วยอยู่แล้ว) เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมากๆ ผมซ้อนมอไซด์กอล์ฟไปนั่งกันริมทะเลตอนค่ำๆกันสองคน เรานั่งจับมือ เอาหัวพิงกันอยู่ตรงชายหาด ไม่ได้พูดอะไรกันอยู่พักใหญ่ “แบงค์ มรึงไปขี่เจ๊ทสกีกะกรูมะ เดี๋ยวกรูขี่เอง” “เอาดิ ดีเหมือนกัน” ผมตอบ เจ๊ทสกีพุ่งทะยานออกไ ปในท้องทะเล สีคราม ทิ้งชายฝั่งไว้ลิบๆ ผมกอดเอวกอล์ฟไว้แน่น เอาหน้าแนบหลังเอาไว้ กอล์ฟหยุดเจ๊ทสกีตรงกลางน้ำ ห่างจากฝั่งไกลลิบ ตอนนี้มีเพียงเราสองคนกับท้องทะเล กอล์ฟหันหน้ามามองผม ไม่ต้องพูดอะไร.......มันเป็นจูบที่ผมไม่เคยลืมเลย อยากให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี่ตลอดไปจริงๆ ผมอยากจะบันทึกช่วงเวลาดีๆนี้ไว้ในใจ ก่อนจะกลับไปสู่โลกของความเป็นจริง..อีกครั้ง ผลเอ็นท์ประกาศแล้ว ไอ้กอล์ฟสอบติดมหาลัยในกรุงเทพ ในขณะที่ผมต้องไปเรียนที่มหาลัยทางใต้ ความรู้สึกตอนนั้นในหัวมีแต่คิดว่า จะทำอย่างไรถ้าไม่มีมันอยู่ข้างๆ เมื่อได้เจอหน้ามัน ผมเข้าไปกอดมันแล้วร้องให้..ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิต(ตอนนั้นมันเด็กจริงๆ คิดอะไรไม่ออกเลย) มันเองก็ร้องให้ไปพูดปลอบใจผมไป . “ไม่เป็นไรนะไอ้แบงค์ แล้วกรูจะโทรหามรึงเขียนจดหมายไปหามริง ว่างๆมรึงก็ขึ้นมาหากรูที่กรุงเทพบ้างก็ได้ ไปเรียนไม่กี่ปีก็กลับแล้ว กรูจะรอ” วันสุดท้ายก่อนที่ผมจะต้องไปขึ้นรถไฟ เราใช้เวลาในวันนั้นอยู่ในห้องกันสองคน ไม่ได้ไปไหน ผมร้องให้จนตาบวมไปหมด กอล์ฟเองก็เช่นกัน ถึงเวลาต้องไปจริงๆแล้ว ผมนั่งรถไปสถานี่รถไฟกะมัน พยายามข่มใจ.แต่ก็ยังมีน้ำตาซึมเป็นระยะๆ กอล์ฟแอบจับมือผมไว้ตลอด เวลาของเราเหลือน้อยลงทุกที ที่สถานี คนเต็มไปหมด ทั้งรุ่นพี่มารอรับน้อง ครอบครัว เพื่อนๆมาส่งผมกันเต็ม มันเอาพวงมาลัยมาคล้องคอให้ผม พร้อมกับอวยพร ถ้าขอพรแล้วมันเป็นจริงได้ ตอนนั้นผมขอที่จะอยู่ข้างๆคนที่ผมรักโดยไม่ได้ไปไหนมากกว่า แต่ความจริงมันโหดร้าย.. รถไฟค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป ผมมองผ่านม่านน้ำตา เพื่อนๆโบกมือให้ผม ตะโกนล่ำลา สิ่งที่แจ่มชัดที่สุดคือ ไอ้คนตัวเล็กๆ ที่ยืนแยกออกมาจากกลุ่ม พยายามฝืนยิ้มทั้งน้ำตาโบกมือให้ผม อีกมือชี้ตรงหัวใจ เหมือนจะบอกว่าดูแลมันดีๆนะ ทำไงดีวะ เมื่อไหร่น้ำตามันจะหยุดไหลซะที รถไฟค่อยๆเคลื่อนห่างออกไป รุ่นพี่เข้ามากระตุ้นให้เราทำกิจกรรมต่างๆ ให้ทำความรู้จักเพื่อนใหม่ ทำให้ผมค่อยคลายความเหงาไปบ้าง แต่ในเวลาที่ไม่ได้ทำอะไร น้ำตามันก็ค่อยๆซึมออกมาเหมือนเดิม จากคุณ : Spirit of Blue Sky - [ 9 มี.ค. 49 16:39:16 A:10.177.112.99 X:202.12.97.119 TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นับตั้งแต่ก้าวลงจากรถไฟ ดูเหมือนผมจะมีอะไรต้องทำเยอะแยะไปหมด ทั้งขนของเข้าหอ ทำกิจกรรมรับน้อง ทำความรู้จักกับเพื่อนๆ ลงทะเบียนเรียน แต่ลึกๆในใจผมก็ยังไม่หายคิดถึง คนที่ผมคิดว่าอยู่ไกลแสนไกลในตอนนั้น คืนแรกที่ไปถึง ผมกำเหรียญเดินไปโทรศัพท์ ก่อนจะหยอดเหรียญและหมุนเบอร์ที่คุ้นเคย “ฮัลโหล” เสียงที่ผมอยากได้ยินที่สุดอยู่ในสายแล้ว “กอล์ฟ กรูเอง” ผมพูดได้แค่นั่นก่อนน้ำตามันจะไหลออกมาอีก “แบงค์มรึงอย่าร้องให้ กรูก็คิดถึงมรึงเหมือนกัน” ก่อนที่เราสองคนจะร้องให้ออกมาทั้งคู่ วันเสาร์อาทิตย์ดูจะเป็นช่วงเวลาแสนทรมานของผม เวลาไม่มีอะไรทำ สิ่งที่มาอยู่เป็นเพื่อนผมทุกทีคือความเหงาและน้ำตา เพียงสองอาทิตย์ผมก็ทนไม่ไหว วันศุกร์เย็นผมจับรถไฟ ไปกรุงเทพ ไปตามหาหัวใจที่ผมทิ้งไว้ที่นั่น ก่อนจะขึ้นรถไฟ ผมโทรหากอล์ฟ “กอล์ฟ กรูทนไม่ไหวแล้ว กรูจะไปหามรึงพรุ่งนี้นะ” “เฮ้ย มรึงเป็นอะไรรึเปล่า” “เปล่า กรูเหนื่อย คิดถึงมรึง อยากไปเจอมรึงอีกซักครั้งนึง แล้วกรูจะกลับมาเรียนวันจันทร์” “เออ ดี กรูก็คิดถึงมรึงเหมือนกัน แล้วพรุ่งนี้กรูจะไปรอที่บ้านมรึงนะ” มันเหมือนเวลาผ่านไปนานแสนนาน ที่เราไม่ได้เจอกัน เมื่อผมและกอล์ฟอยู่ในห้องของเราแล้ว เรากอดกันเหมือนกับจะไม่อยากให้ใครคนใดคนหนี่งต้องแยกจากกันไปไหนอีกแล้ว ถึงจะมีเวลาแค่วันกว่าๆ ผมก็พยายามซึมซับเอาบรรยากาศเก่าๆ จดจำทุกความรู้สึกที่ได้สัมผัส เพราะจากนี้คงอีกหลายเดือน กว่าผมจะได้กลับมาที่นี่อีก วันเวลาแห่งความสุขมันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน. ผมต้องกลับไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว ก่อนจะออกจากบ้าน ไอ้กอล์ฟจับไหล่ผมไว้ มองตาผมนิ่ง ก่อนจะนิ้วมาเช็ดน้ำตาให้ผม “แบงค์ มรึงตั้งใจเรียนนะ จะได้กลับมาหากรูเร็วๆ กรูรักมรึงนะ ไม่อยากเห็นมรึงเป็นแบบนี้” ผมพยักหน้าทั้งน้ำตา “กรูสัญญา” นับแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้กลับไปกรุงเทพอีก นอกจากปิดเทอม สิ่งที่หล่อเลี้ยงชีวิตผม ก็คือ การได้โทรหากันอาทิตย์ละครั้งและการไปดูตู้รับจดหมายทุกวัน ทำให้ผมผ่านพ้นปีหนึ่งไปได้อย่างไม่ยากเย็นนัก ความรักของผมน่าจะไปได้ดี รอผมด้วยนะกอล์ฟ ปิดเทอมใหญ่แล้ว ดีจริงๆ ผมจะได้ใช้เวลาที่หายไปกับกอล์ฟให้เต็มที่ ผมคิดในใจ กลับมาอยู่บ้านได้ไม่กี่วันผมก็ไปหากอล์ฟที่บ้านเลย ไปถึงบ้านมันด้วยความรู้สึกว่าจะได้เจอสิ่งที่ขาดหายไปเป็นเวลานานซักที ผมกดกริ่งหน้าบ้านมันไอ้กอล์ฟเดินออกมา ผมยิ้มเมื่อเห็นคนตรงหน้า ไอ้กอล์ฟเดินยิ้มเจี่อนๆมาเปิดประตูให้ ท่าทางดูเหมือนมีอะไรในใจ “เฮ้ย มรึงเป็นไรวะ” สอบเสร็จแล้วนี่หว่า มรึงจะเครียดอะไรอีกวะ เข้าบ้านก่อนเหอะ มันบอกเสียงเบา ก่อนจะเดินนำผมเข้าไปในบ้าน ผมเดินตามมันเข้าไปด้วยอาการงงๆ นึกในใจเป็นไรของมันวะ ก่อนจะพูดออกไป เฮ้ยมรึงเป็นไรวะเจอกรูไม่ดีใจเหรอ กรูคิดถึงมรึงมากๆเลยนะ มันหลบสายตาผมเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะพูดออกมา “ไอ้แบงค์ กรูว่าเรามาเป็นเพื่อนกันเหอะว่ะ” ผมรู้สึกงุนงงกับคำตอบที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ฟังอยู่พักใหญ่ ก่อนจะพูดออกไปอย่างหวั่นๆว่า “กรูทำอะไรให้มรึงไม่พอใจรึเปล่าวะ” ผมถามมัน ยังงงกับคำที่เพิ่งได้ยินไปไม่หาย น้ำตาเริ่มจะซึมๆออกมา “เปล่า” มันไม่มองหน้าผม “กรูว่าเราอยู่ห่างกันไปแบบนี้ ยังไงคงต้องเลิกกันซักวัน” “แล้วมรึงไม่รักกรูแล้วเหรอ” ผมถามมันอีกครั้ง เหมือนยังไม่ยอมรับกับความจริงที่กำลังจะเกิดขึ้น มันเงียบไปพักนึงก่อนจะร้องให้ออกมา “กรูก็ไม่รู้เหมือนกัน อย่ามาถามกรูตอนนี้เลย” ความรู้สึกผมตอนนั้นมันสับสนไปหมด อะไรๆที่ดูทำท่าจะดี มันเหมือนโลกถล่มลงมาตรงหน้าโดยไม่คาดคิด “กรูคิดเรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว” ไอ้กอล์ฟเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา “แต่ตอนนั้นกรูกลัวมรึงจะเสียใจจนเรียนไม่ได้ แต่ตอนนี้มรึงเข้มแข็งและอยู่ได้แล้ว” “กรูคิดว่ามรึงต้องเป็นตัวของตัวเองได้แล้ว อย่าเอาชีวิตมายึดไว้กะกรูเลยนะกรูขอร้อง” ไม่ว่าผมจะพูดยังไง ไอ้กอล์ฟก็ไม่เปลี่ยนความคิดของมัน แม้ในความรู้สึกลึกๆของผมจะคิดว่ามันเองก็ยังรักผมอยู่ จนทุกวันนี้ผมก็ยังไม่รู้เหตุผลของมันในตอนนั้น แต่ผมก็ไม่คิดจะถามถึงตอนนี้เราจะยังได้เจอกันอยู่บ้างก็ตาม อกหักครั้งแรกในชีวิตนี่มันเจ็บจริงๆ ผมนั่งรถเมล์กลับบ้านอย่างคนไร้วิญญาณ มองออกไปนอกหน้าต่างรถ ภาพอดีตในวันเก่าๆตั้งแต่วันที่ผมเจอกอล์ฟเป็นวันแรกค่อยๆผ่านเข้ามา ผมร้องไห้เงียบๆอยู่บนรถอย่างไม่อายใคร ถ้าสิบกว่าปีก่อน ใครนั่งรถเมล์แถวๆฝั่งธน แล้วเห็นเด็กผู้ชายโทรมๆคนนึงนั่งร้องไห้อยู่บนรถคนเดียว เด็กคนนั้นอาจจะเป็นผมก็ได้ กลับถึงบ้านผมพยายามเข้าบ้านเงียบๆไม่ให้ใครเห็น พอเข้าห้องนอน ผมล้มตัวลงนอนบนที่นอนอย่างไร้เรี่ยวแรง น้ำตาจากไหนมากมายไม่รู้มันไหลออกมาเหมือนกับไม่มีวันจะแห้งหาย ผมกำลังนอนบนที่นอนที่เราสองคนเคยอยู่ด้วยกัน มองไปที่โต๊ะเขียนหนังสือที่เราเคยนั่งติวกันตอนสอบเอ็นท์ มองไปที่หน้ากระจก ยังจำวันที่มันช่วยผมแต่งตัวทั้งน้ำตาในวันที่ผมจะไปเรียนต่อได้ ภาพต่างๆมันหลั่งไหลเข้ามาในหัวผม พร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสาย มันช่างเป็นช่วงเวลาที่ทรมานจริงๆกว่าผมจะหายเสียศูนย์และกลับมาตั้งตัวได้ ดีที่เป็นช่วงปิดเทอมไม่งั้นผมเรียนไม่รู้เรื่องแน่ หลังจากช่วงนั้น ผมพยายามหาอะไรทำเพื่อจะได้ลืมเรื่องต่างๆ ไปเที่ยวกะเพื่อนๆที่คณะ เล่นกีฬาบ้าง มันช่วยได้เยอะเหมือนกัน สำหรับการอกหักครั้งแรกของชีวิตผม เปิดเทอมใหม่ การเรียนที่หนักขึ้น หอใหม่ สถานที่ใหม่ ทำให้ผมลืมบรรยากาศเก่าๆไปได้บ้าง ถึงในใจจะยังคิดถึงไอ้กอล์ฟอยู่บ้าง ตอนนี้ผมไม่ได้คิดจะมองใครเลย ถึงจะมีคนที่น่าจะมาเป็นแฟนได้อยู่บ้างก็ตาม คงเป็นเพราะสังคมที่ผมอยู่มันค่อนข้างจะแคบมากๆ วันๆอยู่หอ แล้วก็อยู่คณะมันก็เพื่อนๆกลุ่มเดียวกัน ถ้าทำอะไรคนคงรู้หมดเป็นแน่ ผมใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ไม่คิดจะมีใคร เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ผมอยู่ปีสามแล้ว ปีหน้าผมก็จะจบแล้วซินะ นอกจากเรื่องเรียนแล้ว ผมยังเป็นนักกิจกรรมตัวยง เป็นประธานชมรม และเป็น ฝ่ายจัดกิจกรรมต่างๆของคณะ การทำกิจกรรมทำให้ผมหายเหงาไปได้เยอะ ผมได้รู้จักคนอีกมากมายทั้งนอกคณะและที่ต่างๆ จนกระทั่ง ...... จากคุณ : Spirit of Blue Sky - [ 9 มี.ค. 49 16:41:41 A:10.177.112.99 X:202.12.97.119 TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 3 Maxx On the way of love 2 ตอนที่สอง....... ทางเลือก เย็นวันนึงผมเลิกเรียนแต่วัน เดินกลับมาดูตู้จดหมายตามปกติ เห็นโปสการ์ดใบนึง จ่าหน้าชื่อถึงผม มีลายมือแบบผู้หญิงน่ารักๆ “สวัสดีค่ะ ตอนนี้ อยู่บนเครื่องบินค่ะ กะลังมึนๆหน่อย ไปดูงานกะคณะค่ะ เอาไว้กลับไปจะซื้อขนมไปฝากนะคะ” ไม่ได้ลงชื่อ ใครวะ ส่งผิดคนรึเปล่าหวะ ผมนึกในใจ สงสัยนิดหน่อย ใครแกล้งไรกรูอีกหวะ จนผมไม่ได้สนใจเรื่องนี่อีก สี่ห้าวันต่อมา มีถุงขนมกะจดหมายเล็กๆวางอยู่บนโต๊ะผมที่ห้อง ไอ้ ป๋องรูมเมทผม เอาขึ้นมาให้ “ไอ้แบงค์ มีสาวฝากมาให้มรึง...เดี๋ยวนี้ฮอตเชียวนะมรึง” ไอ้ป๋องแซว “ใครวะ มรึงเห็นหน้ารึป่าว” ผมถาม “ไม่เห็นหวะ..แม่บ้านหอเค้าฝากกรูมาน่ะ” ผมหยิบจดหมายลายคิตตี้ขึ้นมาอ่าน “ซื้อขนมมาฝากตามสัญญาค่ะ คืนนี้จะโทรหานะคะ” ผมนั่งรอโทรศัพท์ด้วยความอยากรู้ ว่าใครกัน เกิดมายังไม่เคยมีผู้หญิงมาจีบเราเลย นี่จะเจอไรมั่งวะเนี่ย แบงค์ 224 รับโทรศัพท์ ค่า.... เสียงแม่บ้านดังมาทางอินเตอร์คอม ผมวิ่งออกไปรับโทรศัพท์ทันที “สวัสดีค่ะ” ..เสียงผู้หญิงดังมาตามสาย... “เอ่อ...สวัสดีครับ ใครครับ...” ผมถาม “อิอิ..ไม่บอกค่ะ”.... “งั้นไม่บอกผมจะวางนะครับ”.....ผมชักฉุนไม่ชอบให้ใครมากวน...... “อะ .ก็ได้ๆค่ะ...ชื่ออ้อมค่ะ..อยู่คณะมนุษย์” “ครับ แล้วมารู้จักผมได้ไงครับ” ผมถามไม่อ้อมค้อม “ก็...เคยเห็นคุณชอบมาทานข้าวกะเพื่อนบ่อยๆที่โรงอาหารคณะอ้อมนะค่ะ ก็เลยอยากรู้จัก” นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ผมได้รู้จักกับอ้อม ผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่พอจะนับได้ว่า ผมคบเป็นแฟนจริงๆ มันคงเป็นเพราะตอนนั้นผมยังไม่มั่นใจตัวเอง และอยากที่จะหาทางเลือกให้ชีวิตด้วยมั้ง อีกทั้งเธอก็เป็นคนสวย ถึงขั้นดาวคณะ บวกกับแรงเชียร์จากไอ้เพื่อนๆตัวดีของผม ทำให้ผมยิ่งกล้าที่จะคบเธอมากเข้าไปใหญ่ อีกอย่างมันทำให้ภาพของผมดูดีในสายตาคนอื่นด้วยมั้ง อืม....ประธานชมรม สุดหล่อ กับดาวคณะสุดสวย อืม เข้ากันดีจริงๆ ทั้งๆที่ในใจลึกๆของผม รู้ตัวอยู่เสมอว่า ผมเป็นยังไง แต่ในตอนนั้นผมก็ตัดสินใจไปแล้ว..ผมจะคบอ้อมเป็นแฟน ผมพยายามหลอกตัวเอง ว่าผมอยู่แบบนี้ได้ เวลาผ่านไปปีกว่าๆ ผมทำตัวเป็นแฟนที่ดี เป็นสุภาพบุรุษ ไม่เคยล่วงเกินอะไร อ้อมเลย แม้แต่น้อย อย่างมากก็แค่จับมือกัน ถึงแม้เราจะอยู่ในที่ที่โอกาสอำนวยก็ตาม(ความจริงน่ะ.ผมไม่สามารถมากกว่า ถ้าเป็นสมัยนี้ผมคงโดนผู้หญิงปล้ำไปแล้ว...) จนเราสองคนใกล้จะเรียนจบ อ้อมถามขึ้นมาในวันนึงที่เราไปกินข้าวกันตามปกติ “แบงค์ จบแล้วจะทำไรต่อคะ” “เอ่อก็คงหางานทำซักพัก แล้วคงเรียนต่อ ยังไม่รู้อนาคตเลยครับว่าจะไปทำงานที่ไหน” “อ้อมคงกลับไปทำงานที่บ้านค่ะ พ่อไม่อยากให้ไปไหนไกล ปิดเทอมนี้แบงค์ไปบ้านอ้อมนะคะ” “มีไรเหรอครับอ้อม” ผมถาม ใจเต้นแรง อ้อมยิ้มอายๆ “คือที่บ้านเห็นว่าอ้อมเรียนจบแล้วนะค่ะ ถึงเวลาที่จะมีครอบครัวได้แล้ว พ่อกับแม่ เลยอยากจะเจอแบงค์หน่อย” เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางกบาลผมเลยตอนนั้น ไม่นึกว่ามันจะเร็วเพียงนี้ อีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบแล้ว อ่า..ทำไงดีวะกรู คืนนั้นผมกลับมานอนคิดทั้งคืน ตอนนี้ผมมาถึงทางแยก ที่ผมต้องเลือกเดินแล้ว ระหว่าง ทำไปเพื่อให้มีชีวิตเหมือนคนส่วนใหญ่แต่ต้องทนฝืนใจไปตลอดชีวิต ซึ่งไม่รู้จะหมดความอดทนในวันไหน หรือ ทำตามหัวใจตัวเองแต่ต้องอยู่แบบ ไม่ให้ใครรู้เห็น ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง ...ผมต้องเลือกเอาซักทางนึง ผมต้องการเวลาในการตัดสินใจ ใกล้จะเรียนจบแล้ว ถึงเวลาต้องไปฝึกงานต่างจังหวัดได้โอกาสที่ผมจะไม่ติดต่อกับอ้อมซักพักนึง เธอเพจมาผมก็ไม่โทรกลับ ตอนนั้นอยากอยู่คนเดียวใช้เวลาทบทวนเรื่องราวต่างๆเงียบๆซักพัก ในที่สุดผมก็เขียนจดหมายหาเธอ “อ้อมครับ แบงค์มาคิดดูแล้ว อนาคตของแบงค์ตอนนี้ ยังไม่แน่นอนเลย จะต้องไปทำงานไกลๆที่ไหน นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ถ้าแบงค์ต้องพาอ้อมไปด้วย อ้อมคงต้องลำบากกว่าอยู่ที่บ้านแน่ๆ แบงค์ไม่อยากให้พ่อและแม่ของอ้อมต้องเป็นห่วงลูกสาวคนเดียว ถ้าต้องไปอยู่กับแบงค์ แบงค์อยากให้อ้อมมีโอกาส เจอคนที่น่าจะดูแลอ้อมได้ดีกว่าแบงค์ นะครับ แบงค์ขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างด้วย” นั่นคือเหตุผลที่ผมขอแยกทางกับอ้อม ทั้งๆที่ความจริงแล้วก็รู้อยู่แก่ใจว่าเหตุผลที่แท้จริงนั้น คืออะไร หยุดทุกอย่างตอนนี้ดีกว่าที่เราสองคนจะต้องเจ็บไปมากกว่านี้ ผมคิดในใจ ตั้งแต่นั่นมาผมก็ไม่ได้เจออ้อมอีก และสัญญากะตัวเองว่าจะไม่ทำร้ายจิตใจผู้หญิงคนไหนอีก อย่าหลอกหัวใจตัวเองดีที่สุด อ้อมเป็นผู้หญิงที่จิตใจดีมากๆ ผมได้เจอเธออีกครั้งตอนงานรับปริญญาของผมในอีกปีต่อมา เธอยิ้มแย้มเข้ามาแสดงความยินดีกะผมเหมือนเป็นเพื่อนเก่าคนนึง แต่เราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย ตอนนี้ผมได้ข่าวว่าเธอแต่งงานไปแล้ว ยินดีกับเธอด้วยที่ได้เจอคนที่ใช่จริงๆ จากคุณ : Spirit of Blue Sky - [ 9 มี.ค. 49 16:43:19 A:10.177.112.99 X:202.12.97.119 TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Maxx On the way of love ตอนที่ 3 Love or lust ตอนนี้ผมเรียนจบแล้วโชคดีที่ผมได้งานทำในจังหวัดเดิมกับตอนเรียน แต่ต้องไปทำงานต่างอำเภอ ผมเช่าบ้านเล็กๆอยู่ในเมือง โลกของผมตอนนี้มีความเป็นส่วนตัวมากขึ้น แต่ผมเองก็ยังไม่คิดจะมีใครในตอนนี้ ผมยังมีความสุขกับชีวิตเงียบๆแบบนี้อยู่คนเดียว ทุกเสาร์อาทิตย์ผมจะเข้าเมือง มากินข้าวหรือไปเที่ยวกับเพื่อนๆเก่า ที่ยังคงมีเหลืออยู่บ้าง เจนเป็นเพื่อนคนนึงที่ผมสนิทที่สุด เธอเกิดที่นี่โตที่นี่ เลยเป็นเหมือนเจ้าถิ่นไปโดยปริยาย เป็นเพื่อนที่คอยพาผมและเพื่อนๆอีกหลายคนไปไหนมาไหนตอนที่เด็กต่างถิ่นอย่างผมมาอยู่ใหม่ๆตอนปีหนึ่ง เราเลยสนิทกันมาตั้งแต่ตอนนั้น เจนเป็นคนมนุษย์สัมพันธ์ดี รู้จักคนเยอะ บางทีไปกินข้าวกะเธอจะมีเพื่อนหน้าใหม่ๆมาเสมอ จนวันนึงเจนชวนผมไปกินข้าวบอกมีเพื่อนมาจากกรุงเทพหลายคน ไปช่วยกันดูแลหน่อย ผมก้าวเข้าไปร้านประจำที่เราเคยกินกัน คนเยอะจริงๆวันนี้ ยายเจนนั่งอยู่โต๊ะริมทะเล โหคนเยอะจังผมนึกในใจ “แบงค์ๆ ทางนี้” ยายเจนตะโกนแข่งกะเสียงลม “นี่แบงค์ค่ะเพื่อนสมัยเรียนของเจนเอง” ยายเจนแนะนำผมกับคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ “แบ๊งค์ พวกพี่จอมเค้ามาถ่ายโฆษณาที่รีสอร์ทของลุงเจนน่ะ ลุงของเจนเลยฝากเจนดูแลพวกเค้าหน่อย” “แนะนำเลยนะ นี่พี่จอม พี่หน่อย น้องไก่ บุ๊งแล้ว ก็ ตี้” สายตาผมมาสะดุดตรงคนสุดท้าย ชายหนุ่มหน้าตาดีคนนี้ผมเคยเห็นเค้าในทีวี และหน้าหนังสือต่างๆมาก่อน ดารานิหว่าเคยออกเทปด้วยนิ ผมนึกในใจ นายตี้ยิ้มให้ผม ตาเป็นประกาย ผมไม่ได้คิดอะไร พวกนี้คงอัธยาศัยดีทุกคนมั้ง มื้ออาหารและการสนทนาผ่านไป ด้วยความสนุกสนานจนถึงเวลาจะกลับ ยายเจนหันมาชวนผม “แบงค์ พวกพี่ๆเค้าอยากไปเที่ยวต่อน่ะ เสร็จแล้วเราค่อยไปค้างที่รีสอร์ทกันต่อ ไปเป็นเพื่อนเรานะ” อีกเสียงช่วยสนับสนุน “ไปด้วยกันนะครับ ไปหลายคนสนุกดี ไปนะ” นายตี้ชวนผมอีกคน “เอ่อ.....ไปก็ได้ครับ” ผมตกลง ปกติผมไม่ค่อยชอบเที่ยวแบบนี้เท่าไหร่ แต่เพื่อนๆชวนก็ไปซะหน่อย ไปเป็นเพื่อนยายเจนด้วย ที่เทคยอดฮิตประจำจังหวัด ผู้คนแน่นขนัดเพราะเป็นวันหยุด กลุ่มของเรา เต้นอยู่มุมนึง เสียงเพลงดังแสบหู ผมชักมึนๆกับเสียงเพลงและเบียร์ที่ดื่มเข้าไปนิดหน่อย รู้สึกมีคนมาพูดอะไรข้างๆ นายตี้นั่นเอง ตาเยิ้มมาเลย คงดื่มเข้าไปเยอะอะดิ มากระซิบอะไรไม่รู้เสียงในเทคมันดังมาก ผมกระซิบกลับไปแบบตะโกน “ว่าไงนะครับ” นายตี้เอาปากมาแทบจะชิดแก้มผม “มาเต้นกันครับ” พูดยังไม่ทันจบ นายตี้ก็จับตัวผมไปเต้นด้วยซะแล้ว สายตานายตี้ที่มองมาที่ผมมันแปลกๆชอบกล ไอ้นี่ท่าจะเมา แต่เออ มันหล่อดีแฮะ ผมนึกในใจ กว่าเทคจะเลิกก็ เกือบสว่าง เรายกขโยงกันไปที่รีสอร์ท ผมอาบน้ำเสร็จก็ แยกย้ายไปนอน ยายเจนไปนอนห้องผู้หญิง ผมแยกมานอนห้องผู้ชาย ห้องที่ผมนอน มีนายตี้ แล้วก็เพื่อนเค้าอีกคนนึง ก่อนนอนผมจำได้ว่า ผมนอนเตียงคนเดียว นายตี้นอนเตียงเดียวกะเพื่อน ผมหลับไปด้วยความง่วงและมึนๆ ผมหลับไปด้วยความง่วงและมึนๆ มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อรู้สึกว่ามีคนมาแทรกตัวนอนข้างๆผม ได้ยินเสียงกระซิบข้างหู..อ่านายตี้นี่เอง “แบงค์ ผมนอนด้วยนะ ไอ้บุ๊งมันนอนดิ้น ผมนอนไม่ได้” ผมไม่ได้พูดอะไรเขยิบตัวไปอีกทางนึง นอนไปยังไม่ทันหลับดี รู้สึกว่ามีมือกะมีขามาก่ายผม ไอ้นี่ก็นอนดิ้นเหมือนกันแฮะ แต่รู้สึกดีจังว่ะ มีคนหล่อๆมากอดเรา(ตั้งแต่ผมเลิกกะกอล์ฟเมื่อ สี่ปีก่อน ผมยังไม่เคยได้เจอใครเลย) ผมคิดว่านายตี้มันหลับและละเมอมากอดผม แต่ผมคิดผิด มันจับผมพลิกหันหน้ามาทางตัวเอง ก่อนที่ผมจะทันได้พูดอะไรออกไป ปากผมก็โดนประกบอย่างไม่ทันตั้งตัว และค่อยๆลงต่ำไปเรื่อย......... คืนนั้นผมเสร็จมันจนได้ ไอ้หน้าหล่อ...เฮ้อ.. ไอ้บุ๊งเพื่อนมันหลับไม่รู้เรื่อง ช่างกล้าจริงๆไอ้นี่ผมนึกในใจ ก่อนจะหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ตะวันสายโด่ง...ไอ้บุ๊งไม่อยู่ลุกออกไปแล้ว มีแต่ผมกะตี้ยังนอนอยู่ มันลืมตามามองหน้าผม “เราชอบแบงค์ตั้งแต่แรกเห็นแล้ว เป็นแฟนเรานะ” มันเหมือน หยดน้ำลงมาบนหัวใจที่ขาดน้ำหล่อเลี้ยงมานานหลายปีของผม ผมตอบรับอย่างง่ายดาย โดยไม่รู้ว่าไอ้ต้นรักที่งอกขึ้นมาอีกครั้ง มันจะมีคนรดน้ำให้มันต่อหรือเปล่า ผมไม่ได้สนใจแล้วในตอนนั้น ถ่ายโฆษณาเสร็จ ถึงเวลาทีมงานต้องกลับกรุงเทพ “อีกสองอาทิตย์ผมมีงานที่นี่อีกจะลงมาหาใหม่นะครับ คิดถึงนะครับ” นายตี้หยอดคำหวาน มันทำให้ผมใจหายอยู่เหมือนกันคิดไปถึงความรักครั้งแรกที่ต้องลาจาก แต่การสื่อสารตอนนั้นดีพอที่จะทำให้ผมได้คุยกะตี้เกือบทุกวัน นายตี้เป็นคนชอบสังคม ไม่เคยอยู่ติดบ้าน แต่ผมก็ยังได้คุยกะเค้าพอให้ได้หายคิดถึงบ้าง อีกสองอาทิตย์ ผมได้เจอกับตี้อีกครั้ง เราหาเวลาอยู่ด้วยกันบ้างบางครั้ง แต่ต้องไม่มีคนจริงๆ ทำงานแบบนี้ก็ต้องห่วงภาพพจน์เป็นธรรมดา แต่ถึงอย่างนั้นผมก็มีความสุขมากๆในตอนนั้น นายตี้กลับไปอีกแล้ว ขโมยหัวใจผมไปด้วย มันทำให้ผมอยากขึ้นไปกรุงเทพบ่อยๆ จากที่แต่ก่อนไม่ค่อยอยากกลับไปเลย ความรักมันทำให้เราทำได้ทุกอย่างจริงๆ ผมตัดสินใจขับรถไปกรุงเทพตอนวันหยุดยาว ผมได้เจอนายตี้เพียงสองครั้ง นายนี่ชอบเที่ยวจริงๆเดี๋ยวไปโน่นเดี๋ยวไปนี่ รู้จักคนไปทั่ว ผมเหนื่อยกับการ ตามเค้าจริงๆ ไอ้ความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของคนคนนี้ มันมากกว่าเหตุผลจริงๆในตอนนั้น ความรักทำให้คนตาบอดมันเป็นไงก็ได้มารู้ตอนนี้เอง หลังจากผมกลับไป นายตี้ก็เริ่มจะห่างหาย ผมโทรหาเค้าจนอ่อนใจ เราทะเลาะกันบ่อยมาก จนผมทนไม่ไหวขอเลิกไปเองเมื่อคิดได้ ความรักครั้งใหม่ของผม ไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่ เลยไม่ค่อยมีรายละเอียดมากนัก... เฮ้อ..อยู่คนเดียวต่อไปดีกว่า เพื่อนมีเยอะแยะ.. จากคุณ : Spirit of Blue Sky - [ 9 มี.ค. 49 16:44:39 A:10.177.112.99 X:202.12.97.119 TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 5 Maxx On the way of love chapter 4 ตอนที่สี่ (เมื่อหัวใจอ่อนแอ) ติ๊ดๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ครายหว่าโทรมาหาเราตั้งแต่เช้า พอหยิบมือถือขึ้นมาดู อ้าวยายเจนเพื่อนซี้โทรมานั้นเอง ยายเจน – “ฮัลโหลแบงค์ไปตีสควอชเป็นเพื่อนเราหน่อยดิไม่มีใครไปด้วยเลยเดี่ยวเอาไม้ไปเผื่อ” ผม – “เฮ้ยสควอชเหรอ เราตีไม่เป็นนะ” ยายเจน – “เอาเหอะเราก็ตีไม่เป็นเหมือนกันตีกันสนุกๆน่า เอาก็เอาเย็นนี้เจอกันที่คลับนะ” ตกเย็นผมก็ไปหาเจนที่คลับ เราตีสคอวชกันอย่างมั่วมากสำหรับคนตีไม่เป็นไม่ถึงชั่วโมงก็มานั่งเช็ดเหงื่ออยู่หน้าห้อง ขณะที่นั่งคุยกันอยู่ สายตาผมก็เหลือบไปเห็น ร่างสูงโปร่งกำลังเดินตรงมาทางเราสองคน ผมนึกในใจอืมใครนะ ดูดีจังเหมือนคนญี่ปุ่นเลย ยายเจนทักผู้ที่เดินเข้ามาก่อน “หวัดดีค่ะพี่ มากับพี่เอ็มเหรอคะ” ยายเจนทักชายหนุ่มที่มากับเพื่อนรุ่นพี่ ว่าแต่ยายนี่ไปรู้จักคนหน้าตาดีได้ยังงัย “ครับ แล้วน้องมากับเพื่อนเหรอครับ พี่ตีอยู่ห้องข้างๆนี่เองเห็นน้องมาตั้งนานแล้ว” แขกแปลกหน้าทักทายกลับ “ค่ะมาตีเล่นๆน่ะยังตีไม่เป็นเลย” ยายเจนตอบขณะที่ผมเอาแต่มองหน้าเจ้าของเสียงเมื่อกี้นี้ “ไม่เป็นไรเอาไว้วันหลังมาตีกันเดี่ยวพี่สอนให้ว่าแต่น้องสองคนชื่ออะไรกันบ้างล่ะ...พี่ชื่อบิ๊กนะครับขอเบอร์น้องๆสองคนไว้หน่อยพี่จะได้โทรมาชวนได้” ......หลังจากกลับบ้านไปวันนั้นผมก็ลืมเหตุการณ์วันนั้นไปเลย จนอีกสองวันต่อมา กะลังนอนๆอยู่มื่อถือก็ดังขึ้นมา.....เอใครโทรมาหว่าเบอร์ไม่คุ้นเลย..เป็นเสียงชายหนุ่ม “สวัสดีครับ น้องแบงค์ใช่มะครับจำได้มั้ยครับที่เราเจอกันวันก่อนไง” เสียงคุ้นๆจังเลยผมนึกในใจ “พี่บิ๊กนะครับ” “อ่า.....จำได้ครับพี่มีไรเหรอครับ” ผมถามไปตามประสาคนไม่รู้เรื่องอะไร... “คือพี่จะไปตีสควอชเย็นนี้นะครับอยากจะชวนน้องแบงค์ไปตีด้วยนะครับ” “อ่อ....แต่ผมไม่มีอุปกรณ์อะไรเลยนะครับพี่ ตีก็ตีไม่เป็น” “ไม่เป็นไรครับเดี่ยวพี่เอาไปให้หมดทั้งไม้ทั้งรองเท้าแบงค์มาแต่ตัวก็พอครับ” (ฟังดูแปลกๆยังไงชอบกลแฮะ) “เจอกันที่คลับนะครับ” ... แล้วพี่บิ๊กก็วางสายไป..ปล่อยผมนั่ง งงปนกับดีใจเล็กๆที่มีหนุ่มหล่อชวนไปเล่นกีฬาด้วย..... เย็นนั้นผมไปตามนัด..พอขับรถเข้าไปก็เจอพี่บิ๊กยืนยิ้มตาตี่อยู่ตรงหน้าคลับ (คนไรวะขาวดีจริงๆ...อิอิ) “ดีคับน้องแบ๊งค์...มาเดี่ยวพี่พาไปรู้จักเพื่อนๆ” พี่บิ๊กพาผมไปทำความรู้จักเพื่อนคนอื่นๆที่มาเล่นด้วย หลังจากนั้นเพื่อนๆเค้าแยกย้ายไปตีกันที่ห้องอื่น โห....ตีเก่งๆกันทั้งนั้น พี่บิ๊กปลีกตัวมาสอนผมตีอย่างตั้งใจตั้งแต่ท่ายืนการจับไม้ กว่าจะเสร็จก็เกือบๆค่ำเมื่อยไปหมดทั้งตัวเลยอ่ะ หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมกำลังจะกลับ พี่บิ๊กเดินเข้ามาหา “แบงค์ครับพี่จะชวนไปหาอะไรกินไปกับพี่หน่อยนะครับ ไปรถพี่ก็ได้เดี๋ยวพี่กลับมาส่ง” ผมตกลงและเข้าไปนั่งในรถพี่บิ๊กไปด้วยอาการเขินๆเล็กน้อย(คิดในใจเราจะเจออะไรมั่งวะเนี่ย) ระหว่างทางพี่บิ๊กก็ชวนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ส่วนใหญ่ก็เกี่ยวกะตัวผมและตัวเค้าว่าทำอะไรอยู่ที่ไหนบ้าง ทำให้รู้ว่า บ้านพี่เค้าธุรกิจในครอบครัวเกี่ยวกับขายส่ง บางช่วงเค้าเลยว่างมาทำอะไรๆได้ ไม่เหมือนผมที่ต้องไปทำงานเช้าไปเย็นกลับ เราไปทานข้าวกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง บรรยากาศดีเลยหละ กว่าจะกินกันเสร็จก็ค่อนข้างค่ำมากแล้วได้เวลากลับ พี่บิ๊กขับรถมาส่งผมที่คลับ ระหว่างทางดูพี่บิ๊กเงียบไป ก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า “แบงค์ครับถ้าพี่จะบอกอะไรบางอย่างแบงค์สัญญากะพี่ก่อนได้มั้ยครับว่าจะไม่โกรธพี่” “บอกมาเถอะครับผมไม่โกรธหรอก ว่าแต่พี่จะบอกไรผมเหรอครับ” ผมตอบไปทั้งที่ในใจก็พอจะเดาออก ว่าพี่เค้าจะพูดอะไร พี่บิ๊กอ้ำอึ้งอยู่พักนึง “เอ่อ...ถ้าพี่จะบอกว่าพี่รู้สีกดีๆกับแบงค์อยากจะลองคบแบงค์เป็นแฟนแบงค์จะว่าอะไรมั้ยครับ” ..เอ่อ. ถึงจะเดาท่าทีออกแต่ทำผมอึ้งไปเหมือนกัน “ผมไม่ว่าหรอกครับพี่ ความรู้สึกคนเรามันห้ามกันไม่ได้ แต่ผมขอเวลากลับไปคิดก่อนนะครับ” พี่บิ๊กดึงมือผมไปกุมไว้..(เฮ้ยไวไฟจริงๆ) “พี่ดีใจจริงๆที่แบงค์ไม่โกรธพี่แล้วพี่จะรอคำตอบนะครับ” พี่บิ๊กมาส่งผมที่รถก่อนจะยิ้มหวานตาตี๋โบกมือลาผมจนขับออกไป “ขับรถดีๆนะครับแล้วพี่จะโทรไปหา” คืนนั้นผมกลับมานอนด้วยใจที่สับสนอยู่ไม่น้อย ใจผมยังไม่หายเจ็บดีจากนายตี้เลย แต่พี่เค้าก็น่ารักดีนะ..อืม.. กำลังนอนคิดอะไรเพลินๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา พี่บิ๊กนั่นเอง “ฮัลโหลน้องแบงค์นอนรึยังครับ” “เอ่อ...ยังครับพี่บิ๊กมีไรเหรอครับ” “ไม่มีอะไรหรอกครับแค่คิดถึงน่ะ.... คืนนี้นอนหลับฝันดีนะครับ” “ขอบคุณครับพี่ เหมือนกันนะครับ” (นี่เราพูดไรออกไปฟะเนี่ย) ผมล้มตัวลงนอนเอาวะลองดูอีกซักครั้งจะเป็นไรไป ก่อนจะหลับไปในที่สุด พี่บิ๊กชวนผมไปตีสควอชอีกหลายครั้งนอกจากนั้นพี่เค้ายังชอบเล่นกีฬาอีกอย่างคือขี่จักรยานเสือภูเขา จังหวัดที่ผมอยู่นอกจากจะติดทะเลแล้วยังมีภูเขาไม่สูงนักให้ขี่จักรยานขึ้นไปชมความงามได้ พี่บิ๊กพาผมไปซื้อจักรยาน วันแรกก็พาผมขึ้นเขาเลย เหนื่อยสุดยอดดดด(ต้องขอบคุณพี่บิ๊กนะครับ ที่ทำให้ผมรักการออกกำลังกายมาจนถึงทุกวันนี้) จนหลังๆผมเริ่มชิน เราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ เราเจอกันบ้างในวันที่ผมไม่มีงาน เย็นวันนึงเราไปทานข้าวกัน พี่บิ๊กบ่นเรื่องผมไม่ค่อยมีเวลาไปเจอกัน (ก็งานของเรามันไม่เหมือนกันนี่หว่า) พร้อมทั้งพูดกะเกณฑ์ว่าผมต้องทำอย่างโน้นอย่างนี้(จำไม่ได้จริงๆว่าพูดอะไรกันไปบ้าง) ผมนั่งอึ้งน้ำตาซึม ทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้อีกวะ ชีวิตเรามันจะเจอเรื่องรักที่ดีๆกะเค้าบ้างไม่ได้เลยหรือไง พี่บิ๊กเห็นผมซึมไปรีบขอโทษใหญ่และบอกว่าจะไม่บังคับอะไรผมอีกแล้ว หลังจากนั้นพี่บิ๊กพาผมไปที่บ้าน บ้านพี่บิ๊กเป็นเหมือนตึกแถวขนาดใหญ่ด้านล่างเอาไว้เก็บสินค้า ชั้นบนๆเอาไว้อยู่กันคนละชั้น พี่บิ๊กอยู่กับแม่สองคน ส่วนน้องสาวก็แต่งงานออกเรือนไปแล้ว เลยเหมือนกับเป็นลูกชายคนเดียวกลายๆ หลังจากสวัสดีคุณแม่เสร็จพี่บิ๊กก็พาผมขึ้นไปบนห้องพาดูโน่นดูนี่จนทั่วหลังจากนั้นก็มานั่งดูทีวีบนเตียงผมนั่งดูเพลินๆพี่บิ๊กดึงผมไปกอดไว้.. “เอ่อ...พี่ทำไรครับ” “..พี่ขอกอดแบงค์หน่อยนะครับ ขอโทษที่วันนี้พี่พูดไม่ดีกะแบงค์นะครับ” “..เอ่อผมไม่โกรธแล้วหละครับ อุ๊บส์” พี่บิ๊กดึงผมล้มตัวลงบนเตียงหน้าเราแทบจะติดกัน ผมไม่อาจหลบสายตาซุกซนคู่นั้นได้อีกต่อไป.........เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นคงไม่ต้องบรรยายนะครับ หลังจากนั้นเราสองคนก็เริ่มที่จะคบกันเป็นแฟน เย็นไหนที่ผมกลับเข้าเมือง(อ้อลืมไปผมต้องไปทำงานต่างอำเภอครับ กลับมาเป็นบางวัน) ผมต้องมาออกกำลังกะพี่บิ๊ก ไม่ไปขี่จักรยานก็ไปตีสควอช(น้ำหนักลดไปจมเลย..อิอิ) จนเวลาที่ผมเคยไปไหนมาไหนกะเพื่อนๆก็ไม่ค่อยจะมีเหมือนเก่า วันนึงยายเจนโทรมาหา “เอ่อแบงค์ช่วงนี้ไม่ค่อยเจอเลยนะเป็นไรรึเปล่า” ผมไม่อยากจะให้เพื่อนเข้าใจผิดว่าผมทิ้งเพื่อนๆไปโดยเฉพาะเพื่อนที่ผมสนิทที่สุด (จำไว้นะครับ มีแฟนแล้วอย่าลืมเพื่อน) ผมเลยตัดสินใจที่จะบอกความจริง(ที่ไม่เคยบอกใครมาก่อนเลย) “เอ่อ.....เจน เรามีอะไรจะบอกน่ะ ตอนนี้เราคบกะพี่บิ๊กอยู่ แต่เอ่อ แบบเป็นแฟนหน่ะ” ว้าย.. ตรื้ดๆๆๆๆ อ้าวตกใจจนสายหลุดไปเลยอ่า..เพื่อนเรา เสียงโทรศัพท์ดัง ยายเจนโทรมาอีกหน เออแบงค์โทษที เมื่อกี้เราตกใจไปหน่อยอ่ะ เผลอกดไปเลย เอ้ยเรื่องแค่นี้ ไม่เป็นไรหรอก ยังไงแบงค์ก็เป็นเพื่อนเราอยู่ดีหละ คนเราคบกันมันไม่ได้ดูที่ตรงนี้ไม่ใช่เหรอ โชคดีจริงๆที่เพื่อนสนิทของผมเข้าใจ ผมคบกับพี่บิ๊กต่อมาเรื่อยๆ มีความสุขบ้างทะเลาะกันบ้าง พี่บิ๊กเป็นคนช่างเอาใจ แต่ก็เอาแต่ใจเหมือนกัน (ลูกชายคนเดียวก็อย่างนี้ล่ะ) บางทีพูดอะไรไม่ถูกใจก็พาลเราเหมือนกันทำผมน้อยใจอยู่บ่อยๆแต่ถึงยังไงตอนนั้นผมก็ยังรักเค้าอยู่มากๆ วันนึงผมกลับไปที่บ้าน อยู่ดีๆก็ปวดท้องขึ้นมาสงสัยโรคกระเพาะจะถามหาอีกแล้ว(ผมนึกในใจ) หายาในตู้ยามากินแต่ก็ยังไม่ดีขึ้น อาการปวดมากขึ้นเรื่อยๆจนเดินแทบไม่ไหว ผมต้องไปขอพี่ข้างๆบ้านพาผมไปส่งโรงพยาบาล ไปถึงโรงพยาบาล ผมต้องนอนดูอาการให้น้ำเกลือ เจาะเลือดและสังเกตุอาการว่าเป็นใส้ติ่งอักเสบหรือเปล่า ผมโทรไปหาพี่บิ๊ก ทางโน้นรับสาย จากคุณ : Spirit of Blue Sky - [ 9 มี.ค. 49 16:51:36 A:10.177.112.99 X:202.12.97.119 TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “ฮัลโหล มีอะไร”(ตอนนั้นงอนๆกันอยู่เลยรับแบบห้วนๆ นึกว่าผมจะโทรไปกวนมั้ง) “พี่บิ๊ก ตอนนี้แบงค์อยู่โรงพยาบาล” “พี่บิ๊ก ตอนนี้แบงค์อยู่โรงพยาบาล” “เป็นอะไรมากรึเปล่า อยู่โรงบาลไหน เดี๋ยวพี่ไปหานะ” (ในน้ำเสียงรู้เลยว่าห่วงผมจริงๆ) พี่บิ๊ก รีบมาทันที หลังจากพี่ที่มาส่งผมกลับไปแล้วพี่บิ๊กเข้ามานั่งจับมือผมที่ข้างเตียงตลอด คืนนั้นผมปวดท้องมาก หมอมาฉีดยาให้และรอดูผลเลือด โชคดีที่ไม่ใช่ใส้ติ่งอักเสบ กว่ายาจะออกฤทธิ์จนผมหายปวดได้ก็เกือบๆเที่ยงคืน พี่บื๊กนอนเฝ้าผมทั้งคืน ตอนเช้าผมสบายดีแล้ว หมอให้กลับบ้านได้ พี่บิ๊กต้องไปทำงานเหมือนกัน พอพยาบาลออกไป พี่บิ๊กมาหอมผมที่หน้าผากทีนึง “พี่กลับก่อนนะครับแบงค์ พักผ่อนเยอะๆล่ะ” นั่นเป็นสิ่งที่ผมประทับใจที่สุดที่พี่บิ๊กทำให้ผมเท่าที่จำได้ นอกจากเรื่องเอาแต่ใจแล้ว ปัญหาอีกอย่างของพี่บิ๊กคือธุรกิจของบ้านเค้ากำลังมีปัญหาติดหนี้ธนาคารอยู่หลายล้านกำลังจะถูกฟ้องยึดกิจการแต่เค้าก็ ผลัดผ่อนมาเรื่อยๆ และตัวพี่บิ๊กเองก็ดูไม่ได้เดีอดร้อนกับเรื่องนี้ซักเท่าไหร่ยังรูดบัตรซื้อของแพงๆอยู่เหมือนเดิมผมพยายามเตือนเค้าก็ไม่ฟังช่วงหลังๆเราทะเลาะกันบ่อยมาก ผมเป็นคนนอกคงไปพูดอะไรมากไม่ได้ บางทีผมก็ต้องช่วยเค้าเรื่องเงินบ้าง เพื่อเอาไปจ่ายดอกธนาคารไม่งั้นเค้าจะอ้างว่ามีคนเสนอเงินให้เค้าแลกกับตัวเค้า (ใครจะไปยอมวะตอนนั้นผมคงยังตาไม่สว่างพอ) ช่วงหลังๆเค้าห่างเหินกับผมมากขึ่น จนวันนึง พี่บิ๊กนัดผมไปหาที่ร้านซึ่งปกติผมจะไม่ค่อยได้ไปที่นั่นเท่าไหร่เหมือนกับไปกวนเวลางานเค้า แต่คราวนี้มันแปลกๆจริงๆ พอเจอหน้ากัน พี่บิ๊กก็เริ่มพูดก่อน “พี่มีอะไรจะบอกแบงค์ ฟังดีๆนะ” พี่บื๊กพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “แม่พี่รู้เรื่องของเราแล้ว ตอนนี้แม่พี่ไปหมั่นผู้หญิงไว้ให้พึ่คนนึง แบงค์ไม่ต้องมาเจอพี่อีกนะ” ผมพูดอะไรไม่ออกกับประโยคที่เพิ่งได้ยินไป แม่พี่บิ๊กเดินผ่านมายิ้มๆ “อ้าวแบงค์มาพอดี อาทิตย์หน้าป้าจะพาบิ๊กไปดูตัวสาวที่จะหมั่นหน่อยไปด้วยกันมั้ย” คำพูดนั้นมันยิ่งแทงใจผมเข้าไปอีก ผมต้องเก็บอารมณ์เอาไว้ก่อนจะตอบปฏิเสธไปตามมารยาท แล้วรีบออกจากร้านไปโดยไม่ได้ล่ำลาใคร พอถึงรถ ผมร้องไห้จนแทบจะขับรถกลับบ้านไม่ได้ ทำไมชีวิตผมตอนนี้ถึงต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้ด้วย ผมทำอะไรแบบคนไม่มีวิญญานไป อีกหลายอาทิตย์ เราได้คุยกันอีกสองสามครั้ง พี่บิ๊กคืนเงินที่ยืมผมมาส่วนนึง บอกหามาได้แค่นี้ ผมไม่คิดอะไรมากแล้วคิดซะว่าเราอาจจะติดค้างเค้าไว้ในชาติก่อน ถ้ามองย้อนไปในตอนนั้น ที่ผมเสียใจก็คงจะเสียดายอะไรดีๆที่ผมพยายามจะสร้างมามากกว่า แต่ถ้าดูด้วยเหตุผลแล้ว ยังไงผมกะพี่บิ๊กก็คงจะไปกันไม่รอด ถึงแม้ผมจะต้องเหนื่อยแค่ไหนก็ตาม คงจะเป็นเพราะพี่บิ๊กเข้ามาตอนช่วงที่ใจผมอ่อนแอจริงๆ มันเลยโดนขโมยไปได้อย่างง่ายดายอีกรอบ ตอนนี้เริ่มจะทำใจได้ ผมยังไปขี่จักรยานเหมือนเดิมแต่ไม่ได้ไปตีสควอชแล้วไม่รู้จะไปตีกับใครยายเจนก็เลิกตีไปแล้ว บางทีบรรยากาศเก่าๆมันก็ชวนให้ผมคิดขึ้นมาอีก วันนึงผมขี่จักรยานเสร็จกำลังจะกลับ ผมเห็นคนขี่จักรยานอยู่ข้างหน้า ใส่เสื้อจักรยานที่ผมคุ้นเคย พี่บิ๊กนั่นเอง ผมขี่จักรยานเข้าไปเทียบ พยายามจะทักทายคนที่เคยรู้สึกดีๆด้วย “พี่บิ๊กสบายดีมั้ยครับ” ผมทักทายเหมือนคนที่เคยรู้จักกันไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้น แต่... เค้าไม่พูดกับผมครับมองยังไม่มองเลย เค้า ขี่จักรยานหนีไปเลย มันทำให้ผมเสียใจขึ้นมาอีกแล้ว ผมไปทำอะไรให้วะ ที่เลิกกันก็ไม่ใช่ความผิดผม...แค่จะพูดด้วยยังไม่พูดกับผมเลย แต่ความรู้สึกนั้นมันก็อยู่กับผมได้ไม่นาน ผมคงเสียใจไปเยอะจนมันไม่เหลือความอาลัยซักเท่าไหรแล้วในช่วงที่ผ่านมา นับแต่วันนั้นผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะไม่นึกถึงเค้าอีกแล้ว “ขอบคุณนะครับพี่บิ๊กที่ทำให้ผมโตเป็นผู้ใหญ่ซักที” เวลาผ่านไปอีกสองปี ผมใช้ชีวิตแบบตัวคนเดียวมีความสุขกับการทำงาน กับการอยู่กับเพื่อนๆ ครั้งสุดท้ายจริงๆที่ผมได้ยินเสียงเค้าคือตอนที่ผมขึ้นมาเรียนที่กรุงเทพแล้วอีกหลายปีต่อมา มีโทรศัพท์เข้ามาที่เครื่องผมด้วยเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย ปลายสายเป็นเสียงชายหนุ่มที่คุ้นๆที่ไม่ได้ยินมานาน “ฮัลโหล แบงค์ใช่มั้ยครับ จำได้มั้ยใคร” ผมจำได้ทันที “พี่บิ๊กใช่มั้ยครับ สบายดีหรือเปล่าครับ” ผมทักทายไปตามมารยาท ไม่ได้คิดอะไรแล้วจริงๆ “ก็เรื่อยๆน่ะ” พี่บิ๊กตอบ “พี่แค่จะโทรมาบอกว่า สำหรับเรื่องที่ผ่านมาพี่ขอโทษนะ สำหรับสิ่งไม่ดีทีทำลงไป” ความรู้สึกผมตอนนั้นว่างเปล่า ไม่รู้สึกโกรธหรือรู้สึกเสียใจ อะไรแล้ว ผมยกโทษให้เค้าและวางสายไป นั่นคือครั้งสุดท้ายที่ผมได้คุยกับพี่บิ๊ก หลังจากนั้นก็มีคนผ่านเข้ามาในชีวิตผมบ้างแต่ผมยังไม่มีใจจะไปรักใครเลยมันด้านชายังไงชอบกล แต่ในบางครั้ง ด้วยความใจอ่อนของผมและไม่ถามใจตัวเองให้ดีก่อน ทำให้ผมก็ทำร้ายหัวใจคนอื่นไปบ้างเหมือนกันโดยไม่ได้ตั้งใจ (จำไว้นะครับ อย่าคิดว่าวันนึงเราจะรักเค้าได้เพราะเราสงสารหรือเพราะเค้าทำดีกะเรามากๆ เพราะวันนึงเราจะถึงจุดที่เราไม่สามารถโกหกตัวเองได้ต่อไป ทำให้เราต้องทำร้ายคนที่เค้าจะมีโอกาสได้เจอคนที่ดีกว่าและรักเค้าจริงๆ) จนกระทั้งถึงเวลาที่ผมต้องขึ้นไปเรียนต่อที่กรุงเทพ ผมทิ้งอดีตเอาไว้ข้างหลังขอไปเริ่มชีวิตใหม่อีกครั้งนึง ผมจากกรุงเทพไปเกือบๆสิบปี อะไรๆก็เปลี่ยนไปเยอะไม่ค่อยรู้จักใครเลย เพื่อนๆสมัยเรียนก็กระจัดกระจายไปหมด ผมเรียนค่อนข้างหนัก แถมยังต้องทำงานพิเศษหาเงินใช้ไปด้วย ที่นี่ผมมาเจอเพือนใหม่ๆหลายคน ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกัน จากที่เคยใช้ชีวิตแบบไปทำงาน กลับบ้าน ก็มีเพื่อนคุยเพื่อนไปเที่ยวกันบ้าง เอ..แล้วผมไปรู้จักเพื่อนๆพวกนี้จากไหนล่ะ...... จากคุณ : Spirit of Blue Sky - [ 9 มี.ค. 49 16:52:36 A:10.177.112.99 X:202.12.97.119 TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Maxx On the way of love Chapter 5 ตอนที่ห้า Wind of faith ตอนบ่ายวันสิ้นปีที่ร้านเนตเล็กๆริมหาดเจ้าประจำ ผมกำลังนั่งเปิดเมลดูว่ามีใครตอบมาบ้างจากที่ลงกระทู้หาเพื่อนไปเดือนกว่าๆ โอ๊ะ.. มีเข้ามาสองสามฉบับแน่ะ ดีจัง อืม..คนนี้ขึ้นต้นแปลกดีจัง “ปิดรับสมัครหรือยังครับ’ ทำอย่างกะผมเปิดรับสมัครงาน เข้าไปอ่านดูหน่อยดีกว่า “หวัดดีครับผมอาจจะไม่ค่อยตี๋เท่าไหร่แต่ก็เป็นเพื่อนกันได้นะครับ” ลงชื่อ เอก (ผมโพสไปว่าอยากได้เพื่อนหน้าตี๋ๆเอาไว้คุย สงสัยยังฝังใจกะสเปกเดิม) เดี๋ยวตอบไปหน่อยดีกว่า.... “ยังไม่ปิดหรอกครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ......... ผมตอบกลับไป ปีใหม่นี้ผมมาฉลองปีใหม่กับที่บ้านหลังจากขึ้นไปเรียนที่กรุงเทพได้เกือบปี อากาศยังเย็นสบายเหมือนเดิม มองไปบรรยากาศถนนริมหาดที่ผมเคยขี่จักรยานประจำ ถึงแม้มันจะผ่านมาได้ปีกว่าแล้วภาพเหตุการณ์ต่างๆมันก็ยังผ่านเข้ามาในความทรงจำเหมือนกับมีอะไรมากดปุ่มเปิดมันให้ดู อีกครั้งนึง คิดว่าผมจะนั่งน้ำตาซึมละซิ เปล่าหรอกครับ ผมก็แค่คิดถึงมันเท่านั้นเอง เวลามันก็ดีอย่างนี้เอง ทำให้เราสงบลง ทำใจกับสิ่งต่างๆที่ผ่านมาได้ดีขึ้น แต่กว่าจะผ่านมาได้ก็เสียน้ำตาไปไม่รู้เท่าไหร่ แต่ก็ดีเหมือนกัน น้ำตาทำให้เราโตขึ้น แข็งแรงขึ้นอีกหน่อย ตอนนี้ก็คงต้องอยู่กับตัวเองต่อไป ผมคิดในใจ ก่อนมาเรียนที่กรุงเทพ ผมต้องเรียนรู้การใช้คอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ตเพราะต้องเอามาใช้ในการเรียนต่อด้วย จากที่รู้แค่งูๆปลาๆ ทำให้ผมเข้าไปในโลกที่ไม่เคยเจอมาก่อนโลกที่ตรงกับความต้องการในใจเรามากกว่าโลกภายนอก นี่ดีนะที่ผมมาเล่นเป็นเอาตอนโตแล้ว (ขืนเล่นเป็นตั้งแต่เด็กคงมีหวังจะเสียผู้เสียคนยิ่งกว่านี้) พอมากรุงเทพ ผมต้องอยู่คนเดียวเป็นส่วนใหญ่เพราะบ้านไกลจากที่เรียน เพื่อนๆก็หายไปกันหมดแล้วเพราะจากกรุงเทพไปนาน ผมเลยใช้เวลาว่างตามห้องสนทนาต่างๆในเนตเจอคนแปลกๆมากมาย มีทั้งชอบคุยเฉยๆ อยากหาเพื่อน อยากหาแฟน หรือบางคนก็หวังแต่เรื่องอย่างนั้นเลยก็มี แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรไปมากกว่าหาเพิ่อนคุยเพื่อเปิดโลกที่ผมไม่เคยได้แลกเปลี่ยนความเห็นกับใครมาก่อนนอกจากตัวเอง และคนที่ผมเคยคบหามาเท่านั้น จนผมมาคุยถูกคอกับเพื่อนคนนึงที่ทำงานอยู่บริษัทแถวๆที่พักอยู่พอดี คุยกันแบบเพื่อนจริงไม่ได้หวังอะไรแบบนั้น ผมเลยกล้าที่จะไปเจอกับแมคและเพื่อนๆ เพื่อนของแม็คบางคนก็เป็นเพื่อนที่ทำงานที่รู้ๆกันว่าเป็นอะไร หรือบางคนก็รู้จากผ่านการคุยทางเน็ตเหมือนผมโดยรวม เพื่อนผมกลุ่มนี้ก็ดูท่าทางโอเคดี ชอบเล่นกีฬา เหล้าก็ไม่กินบุหรี่ก็ไม่สูบ จะมีบางคนเท่านั้นที่ชอบไปเที่ยวกลางคืน แต่ก็ไม่เป็นไร มันไม่ได้มายุ่งกะเรานี่หว่า จะกลัวไปทำไม ผมคบกันเพื่อนๆกลุ่มนี้มาเรื่อยๆเพราะทำให้ผมรู้สึกว่าอย่างน้อยผมก็มีเพื่อนตัวเป็นๆที่จับต้องได้ ไปไหนมาไหนด้วยกันได้ บางวันตอนเย็นๆก็นัดกันมากินข้าว ดูทีวีหรือไปออกกำลังกายบ้าง บางคนที่มีแฟนก็จะเริ่มหายหน้าหายตาหรือไม่ก็พาแฟนมาเข้ากลุ่มบ้างเป็นครั้งคราว ส่วนผมก็มีความสุขไปตามเรื่องตามราว บางที่ก็มีคนมาจีบผมบ้างแต่ ยังไม่เจอใครที่ถูกใจซักทีแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไร ตอนนี้ผมก็มีเพื่อนคุยทางเนตอยู่สองสามคน ก็มีเอกนี่ละที่คุยกันบ่อยหน่อยรู้ว่าทำงานไปด้วยเรียนโทไปด้วย แล้วยังไปเรียนอะไรอีกซักอย่างตอนวันเสาร์อีก (ขยันจริงๆ ของเราแค่ห้าวันก็ขี้เกียจแล้ว) คุยกันทางเนตอยู่ได้ซักเดือนกว่าๆก็เริ่มจะโทรหากัน เพราะคุยกันทางตัวอักษรชักจะไม่ค่อยมัน ตอนแรกๆก็คุยกันประมาณอาทิตย์ละครั้ง ในวันที่ผมต้องไปทำงานพิเศษตอนกลางคืน เอกก็เป็นเพื่อนคุยคลายเหงาได้อย่างดี เราคุยกันทุกเรื่อง ดูๆไปชีวิตเราสองคนก็คล้ายๆกัน ออกไปเรียนไกลบ้านเหมือนกันแล้วก็กลับมาทำงานกรุงเทพเหมือนกันอีก เลยรู้สึกว่าคุยกันเหมือนเพื่อนที่คุยถูกคอเป็นพิเศษคนนึงของผม เย็นวันศุกร์ต้นเดือนมีนา เฮ้อ รถติดแน่ๆเลยเดี่ยววออกกำลังเสร็จแล้วกลับบ้านเลยดีกว่า ผมขับรถออกจากคอนโดมาได้ซักพัก เอกก็โทรมา “ ดีคับคุณแบงค์ ทำไรอยู่ครับ” จากคุณ : Spirit of Blue Sky - [ 9 มี.ค. 49 16:53:50 A:10.177.112.99 X:202.12.97.119 TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Maxx on the way of love chapter 5 “ ดีคับคุณแบงค์ ทำไรอยู่ครับ” “เอ่อ กะลังขับรถกลับบ้านนะครับ” “ว้า แย่จัง ผมพาญาติๆมาทานอาหารที่ร้านตรงข้างๆคอนโดคุณแบงค์พอดีเลย ว่าจะแวะไปเจอซะหน่อย” ไม่เป็นไรครับ เอาไว้ค่อยนัดเจอกันก็ได้ ผมเลยออกมาไกลแล้ว ครับไม่เป็นไรครับ เอาไว้เจอกันวันหลังก็ได้ วันเสาร์นี้ว่างมั้ยละครับคุณเอก เรามาเจอกันหน่อยก็ได้นะครับ ได้ครับ แล้วนัดกันอีกทีนะครับ ผมก็นัดกับคุณเอกไปเดินสวนจตุจักรเสาร์กัน เรานัดเจอกันที่คอนโดของผม ผมขับรถมาถึงคอนโดแต่เช้า กำลังจะเรียกนายแม็คซึ่งมานอนเฝ้าห้องให้ผมลงมาช่วยยกน้ำ อ้าวมีรถฮอนด้าสีเงินขับเข้ามาพอดี คุณเอกนี่เอง “หวัดดีครับ” คนในรถเปิดกระจกทักทาย สวัสดีครับ ผมทักทายกลับไป(อ่า...หน้าใสกว่าที่คิดอีกแฮะ ผมแอบนึกในใจ) “ขึ้นไปนั่งเล่นข้างบนก่อนดีกว่าครับเดี่ยวค่อยออกไปกัน” ผมชวนขึ้นไปบนห้อง หลังจากนั่งพักพูดคุยกันพอหายเหนื่อยแล้ว เราก็ออกเดินทางไปจตุจักรกัน อากาศวันนี้ยังไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่ เราเดินซื้อของกันสบายๆ ผมเดินเลือกดูของแต่งบ้าน แล้วก็เสื้อผ้าอีกนิดหน่อย ดูเอกจะชอบซื้อของเหมือนกัน เราช่วยกันเลือกดูของอย่างเพลิดเพลิน จนเวลาล่วงเลยไปเกือบเที่ยง เดินจนชักจะท้องร้องแล้วซิ คุณเอกครับเราไปหาอะไรทานกันดีกว่า ก็ดีครับ ผมชักจะหิวๆแล้วเหมือนกัน ในที่สุดเราก็มานั่งพักเหนื่อยกันที่ร้านอาหารเล็กๆในสวนจตุจักร ผู้คนเรื่มจะแน่นขึ้นเรื่อยๆ ผมและเอกทานข้าวและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เหมือนคนที่รู้จักกันมานาน หลังจากทานข้าวเสร็จแล้วเดินดูของกันต่ออีกพักใหญ่จึงชวนกันกลับ อากาศตอนบ่ายร้อนพอดูกว่าจะเดินถึงรถก็เหงื่อซึม ขึ้นรถมาได้ผมเปิดแอร์เต็มที่ แอบดูคนข้างๆนิดนึง นั่งเหงื่อซึมเลยท่าจะร้อน เค้าจะรู้มั้ยนะว่าเราแอบมองอยู่ เงียบเชียว(มารู้ตอนหลังว่า ก็รู้หละว่าเราแอบมอง แต่เขิน ไม่กล้ามองตอบ..อิอิ) กลับมาถึงคอนโดแล้ว ไอ้แม็คยังอยู่เลย เอาของออกมากองบนโต๊ะนั่งคุยกันสามคนอีกพักนึง คุณเอกก็ขอตัวกลับ “แล้วโทรคุยกันนะครับ” ผมส่งยิ้มก่อนคุณเอกจะขับรถลับไป เฮ้อ ทำไม่รู้สึกดีกับเพื่อนคนนี้ยังไงไม่รู้ อยากโทรไปหาจัง (เพิ่งจะจากกันแหม็บๆเนี่ยนะ......) วันรุ่งขึ้นเพื่อนๆชวนเดินไปสยาม เดินเที่ยว หาอะไรกินกัน กำลังเดินเหล่หนุ่มอยู่สยามดิส มีโทรศัพท์เข้ามา เอกนั่นเอง สวัสดีครับคุณแบงค์ อยู่ไหนครับเนี่ยเสียงดังเลย สวัสดีครับเอก ผมเดินสยามอยู่กับเพื่อนๆนะครับ เป็นไงครับเมื่อวานสนุกมั้ยครับ ดีครับ ผมไม่ได้เดินจตุจักรตั้งนานแล้ว ดีนะครับได้คุณแบงค์ไปเดินเป็นเพื่อน ผมสนุกมากเลย เอาไว้วันหลังไปเดินกันอีกก็ได้ครับ................ วันนั้นผมคุยโทรศัพท์ทั้งวันกับเอก จนโดนเพื่อนแซวว่าสงสัยจะมีอะไรพิเศษละมั้ง.. จากที่เคยคุยกันอาทิตย์ละครั้ง กลายมาเป็นคุย วันละหลายครั้งไม่รู้มีเรื่องคุยอะไรกันเยอะแยะ วันพุธนี้ผมนัดคุณเอกทานข้าวเย็นอีกที อยากให้ถึงวันพุธเร็วๆจัง วันพุธเย็น เลิกงานแล้ว ผมไปออกกำลังตามปกติไปถึงที่ตึก ปกติลิฟต์จะแน่นมากและจอดเกือบทุกชั้นกว่าจะถึง แต่วันนี้ลิฟต์เปิดมาไม่มีคนเลยแปลกจัง ผมเดินเข้าไปแอบคิดในใจดูเล่นๆว่า “ถ้าคนที่ผมนัดพบเย็นนี้จะมาเป็นคู่ผมจริงๆขอให้ลิฟต์ขึ้นไปถึงโดยไม่จอดรับใครทีเถอะ... ผมกดชั้น 35 ประตูลิฟท์คอยๆเลื่อนเข้าหากันก่อนจะ พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็วจนผมหูอื้อ เลขชั้นเปลี่ยนไปเรื่อยๆ 30 กว่าแล้วยังไม่มีท่าทีจะหยุด “กิ๊ง” ชั้น 35 เฮ้ย จริงหรือนี่ผมนึกในใจ วันนั้นออกกำลังไปพร้อมกับความรู้สึกสงสัยอยู่ในใจ กลับมาที่คอนโด ผมเตรียมอาหารรอไว้ ทำพาสต้าทะเลจะชอบมั้ยเนี่ย ผมนึก อ่า..เอกโทรมาแล้วผมลงไปรับเค้าข้างล่าง “สวัสดีครับ รอนานมั้ยครับ” แขกของผมมาในชุดทำงานเรียบร้อยเชียว “ไม่นานหรอกครับผมเพิ่งทำอาหารเสร็จพอดี คงทานได้นะครับ” เราทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย(หรือเปล่า หรือเค้าพยายามกินตามมารยาทหว่า....) อิ่มแล้วเราไปนั่งดูทีวีกันดีกว่าครับ ได้ครับ เดี่ยวผมยกผลไม้มาให้นะครับ ตอนคุยกันเห็นว่าเอกชอบร้องเพลงไม่ใช่เหรอครับ ผมมีแผ่นคาราโอเกะหลายแผ่นเลย มาร้องเพลงกันดีกว่า เรานั่งทานผลไม้พร้อมกับร้องเพลงไปด้วย (บรรยากาศเป็นใจจริงๆ) เอกนั่งสบายอยู่ที่โซฟา ดูมิวสิควีดีโอในเพลงประกอบเสียงผมอย่างเพลิดเพลิน(หรือมึนๆเสียงผมไม่รู้อ่ะ...) ผมชักเมื่อยเลย นั่งพิงหมอนที่โซฟา หัวเรามาชนกันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ (รู้สึกดีจังเลย ขอพิงหน่อยนะครับ ผมนึกในใจ) เรานั่งคุยกันจนดึก ผมมองนาฬิกา วันนี้ไปไหนต่อมั้ยครับเอก ไม่ไปครับ แบงค์จะนอนแล้วเหรอครับ ครับ ดึกแล้ว ถ้าเอกไม่รังเกียจจะค้างที่นี่ก็ได้นะครับ ที่นอนผมยังมีที่ว่างนอนได้อีกคน ได้ครับ งั้นเดี่ยวผมไปเอาเสื้อผ้าในรถก่อนนะครับ เรานอนคุยกันเรื่องต่างๆมากมายจนหลับไป ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก หลังจากที่นอนเหงาคนเดียวมานาน หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป ผมและเอกเจอกันอีกสองสามครั้ง ความรู้สึกในใจของผมที่ค่อยๆมากขึ้นทีละน้อย ทำให้รู้สึกว่าสิ่งที่ขาดหายไปจากชีวิตผม ค่อยๆเต็มตื้นขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแม้จะหวั่นใจกับการเริ่มต้นในครั้งนี้อยู่บ้าง หรือมันจะดูเร็วไปซักหน่อย สำหรับการเริ่มต้นใหม่ บางที ฟ้าอาจจะส่งเค้ามาตรงหน้าผมจริงๆก็ได้ ถ้าผมไม่ลองที่จะไขว่คว้าโอกาสตรงนี้ไว้ ชีวิตนี้ผมจะได้เจอใครแบบนี้อีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ในใจผม ว้าวุ่นทั้งความสุขและความกังวลระคนกัน ผมตัดสินใจแล้ว ผมไปนั่งที่โต๊ะทำงาน เปิดคอมพิวเตอร์ ค่อยๆเขียนความรู้สึกในใจเท่าที่มีในตอนนี้ ส่งผ่านตัวอักษรไป ก่อนจะรวบรวมความกล้า กดปุ่ม send ข้อความอิเลกทรอนิกส์แทนใจของผมถูกส่งออกไปยังคนรับแล้วซินะ พรุ่งนี้เอกมาทำงานก็คงจะได้อ่านสิ่งที่ผมต้องการจะบอกแล้ว คืนนั้นเราคุยกันตามปกติ ผมไม่ได้บอกอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่ส่งไป อยากจะให้เอกค่อยๆอ่านด้วยตัวของเค้าเอง ผมเข้านอนด้วยใจที่หวั่นไหวอยู่ลึกๆ ถึงแม้ว่าดูจากท่าที เอกก็น่าจะมีใจให้ผมอยู่ แต่ก็ยังหวั่นๆกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปอยู่ดี ตอนเช้า ผมไปถึงที่ทำงาน สิ่งแรกที่ทำคือเปิดคอมเพิ่อเช็คอีเมล มีเมลใหม่จากคนที่ผมส่งข้อความไปให้เมื่อคืนวาน ผมเกิดเปิดอ่านด้วยใจจดจ่อ ถึงแม้ผมจะจดจำเนี้อความตอนนั้นไม่ได้ แต่ก็รู้ว่า เอกก็รู้สึกไม่ต่างไปจากผมเหมือนกัน ผมโทรไปหาเอกหลังจากอ่านข้อความจบ ขอบคุณเค้าสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน ขอบคุณฟ้าที่ส่งคนคนนี้มาให้ผม ในเวลาที่ผมไม่คาดคิดว่าจะเจอ การเริ่มต้นบนเส้นทางแห่งรักของผมเริ่มต้นอีกครั้งหนึ่ง หลังจากที่ผ่านเริ่องราวต่างๆมามากมาย ทั้งสมหวังผิดหวัง แต่สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นล้วนแล้วแต่หล่อหลอมให้ผม เข้าใจในความเป็นไปของชีวิต และจิตใจคนมากขึ้น ตอนนี้ชีวิตในรูปแบบที่ผมใฝ่ฝันมันก็เป็นจริงแล้ว การที่มีใครอยู่เคียงข้างมันดีอย่างนี้เอง คนข้างกายผมคนนี้อาจจะไม่ดูเลิศเลอหรือพิเศษในสายตาใคร แต่สำหรับผมแล้วหัวใจที่เอกมอบให้ผมเป็นเหมือน ความอบอุ่นที่ทำให้ใจที่เคยเหน็บหนาวของผมอบอุ่นขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ขอเนี้อที่เล็กๆตรงนี้ มอบเพลงให้กับหัวใจอีกดวงของผมนะครับ Artist: Michael Learns To Rock Song: You Took My Heart Away Staring at the moon so blue Turning all my thoughts to you I was without hope or dream Try to dull an inner scream But you . . . saw me through . . . Walking on a path of air See your faces everywhere As you melt this heart of stone You take my hand to guide me home and now I’m in love You took my heart away When my whole world was grey You gave me everything and a little bit more And when it’s cold at night And you sleep by my side You become the meaning of my life . . . Living in a world so cold You were there to warm my soul You came to mend a broken heart You gave my life a brand new start And now . . . I ’m in love You took my heart away When my whole world was grey You gave me everything and a little bit more And when it’s cold at night And you sleep by my side You become the meaning of my life . . . Holding your hands I won’t fear tomorrow Here where we stand We never be alone You took my heart away When my whole world was grey You gave me everything and a little bit more And when it’s cold at night And you sleep by my side You become the meaning of my life . . . You become the meaning of my life . . . You become the meaning You become the meaning of my life . จากคุณ : Spirit of Blue Sky - [ 9 มี.ค. 49 16:55:13 A:10.177.112.99 X:202.12.97.119 TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 9 Maxx on the way of love chapter 6 บทที่ 6 บนเส้นทางแห่งรัก นับตั้งแต่วันนั้นเอกก็เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมอย่างเต็มตัว เราได้อยู่ด้วยกันในบางวัน ใช้ชีวิตกันสองคน ตอนเช้าเราต่างคนต่างไปทำงาน มีโทรหากันบ้าง พอเลิกงาน ถ้าเอกติดเรียนผมก็จะรอกินข้าว วันไหนผมเลิกค่ำเค้าก็จะรอกินข้าวเหมือนกัน ในวันหยุดถ้าผมหรือเค้าไม่กลับบ้านเราก็จะไปเดินเล่น ซื้อของกันหรือไม่ก็ดูหนัง หรือไม่ก็นั่งดูทีวีอยู่ที่ห้อง มันเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมากๆ ไม่รู้สึกว่าเหนื่อยหรือต้องวิ่งตามอะไรเหมือนที่ก่อนๆมา เอกเป็นคนสบายๆไม่เรื่องมาก อย่างน้อยการที่เราได้รู้จักกันมาก่อนในแบบของเพื่อนทำให้เราได้แลกเปลี่ยนเรื่องราวต่างๆเกียวกับตัวเองและมุมมองความคิดของแต่ละคน โดยไม่ต้องสงวนท่าที หรือรักษาภาพพจน์เหมือนคนที่จะจีบกันก่อนจะมาเจอกันจริงๆ ทำให้ผมและเอกไม่ต้องปรับตัวเข้าหากันมากนักเป็นตัวของตัวเองได้เต็มที่ ผมรักเอกอย่างที่ตัวของเค้าเป็น และเค้าก็รักผมในความเป็นตัวผมเช่นกัน(ถึงแม้ผมจะออกแนวเพี้ยนๆไปซักหน่อย ขอบคุณนะครับที่รักคนต๊องๆอย่างผมได้) เราเคารพในอิสระในการใช้ชีวิตของเราทั้งสองคน ต่างคนก็มีเพื่อนๆทั้งสมัยเรียนและที่ทำงานที่จะไปเจอกันบ้างและเราก็มีเพื่อนๆที่เป็นเหมือนเราสองคนอยู่อีกกลุ่มนึง ทำให้ผมและเอกได้ไปไหนมาไหนเป็นกลุ่มบ้าง แต่ในเวลาส่วนที่เหลือเราก็พยายามจะใช้ร่วมกันตลอด ส่วนเรื่องทะเลาะกันก็อาจจะมีไม่เข้าใจกันบ้างแต่เราคบกันแบบผู้ใหญ่แล้ว มีอะไรก็คุยกันรู้เรื่องปัญหาต่างๆก็คลี่คลายไปได้ด้วยดีเสมอมา ถึงแม้ว่าเอกจะดูเป็นคนเฉยๆ แต่ก็มีบางทีที่ทำให้ผมรู้ว่าเค้าก็หวงผมอยู่เหมือนกัน ครั้งนั้นผมไปเที่ยวทะเลกับเอกและเพื่อนๆ ขากลับเราแวะซื้อของฝากกัน “แบงค์ๆซื้อขนมไปฝากนายเอ็กซ์ด้วยดิ” เอกบอกผม นายเอ็กซ์ที่ว่านี่อยู่คอนโดเดี่ยวกะผมหน้าตาหล่อใช้ได้เลยหละ ดูๆก็มีแววอยู่เหมือนกัน เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนหรอกที่เค้ามารู้จักผมได้เพราะเค้าสนใจจะซื้อรถรุ่นเดียวกับที่ผมขับเลยมาถามข้อมูลจนได้รู้จักกัน เอกมักจะแซวผมเล่นๆอยู่เสมอว่า “ปิ๊งเค้าอะดิแบงค์ แบบนายเอ็กซ์นี่สเปกนายเลยนะ คราวนี้เลยบอกผมให้หาขนมไปฝากสุดหล่อซะหน่อย กว่าจะเดินทางถึงกรุงเทพก็ค่ำแล้ว ผมกับเอกเข้าไปเก็บของในห้อง “เอก เดี๋ยวแบงค์มานะเอาขนมขึ้นไปให้นายเอ็กซ์แป๊บนึง” ผมเอาขนมขึ้นไปบนห้อง นายเอ็กซ์อยู่ในห้องคนเดียวหลังจากให้ขนมแล้วเค้าเชิญผมมานั่งคุยในห้อง เราคุยกันเรื่องต่างๆ ดูเหมือนเอ็กซ์จะมีอะไรในใจอยากจะบอก เราคุยกันอีกพักใหญ่จนเค้า เห็นว่าผมน่าไว้ใจพอที่จะบอกไป ในที่สุดเอ็กซ์ก็บอกว่าตอนนี้เค้าเองก็เป็นแบบผม และแค่อยากจะมีเพื่อนที่คุยกันได้โดยไม่ต้องปิดบัง หลังจากเวลาผ่านมาพอควร(ประมาณชั่วโมงนึงผมขอตัวลงมา) เข้าในห้องเอกยืนอยู่ตรงประตู เอกอาบน้ำเสร็จแล้ว ไม่พูดไม่จา (งอนตูแน่ๆเลยไปซะนาน) “ถ้าแบงค์ลงมาช้ากว่านี้ซักสิบนาทีเอกจะกลับบ้านแล้วนะ” เป็นคำแรกที่ผมได้ยิน “อ่า..แบงค์ขอโทษ คือนายเอ็กซ์เค้า....” “ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่อยากฟัง” ง่า... ผมพยายามอธิบายแต่เอกไม่อยากฟังในตอนนั้น เอกยังโกรธผมอยู่ ถึงแม้ว่าคืนนั้นผมจะมีเค้าอยู่ข้างกายแต่ผมก็นอนไม่หลับเลย ไม่อยากให้เค้าเข้าใจอะไรผิดไป ตอนเช้าต่างคนต่างไปทำงาน ผมส่งเมลไปขอโทษเอกอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีเมลตอบกลับมา ผมทำงานแทบจะไม่รู้เรื่องเลยตลอดวัน จนเรากลับมาเจอกันที่ห้อง ผมเข้าไปง้อ..... “เอกคร้าบ....อย่าโกรธแบงค์เลยนะ..แบงค์ผิดไปแล้ว” เอกทำหน้าเฉย “เอกไม่โกรธแบงค์แล้วหละ แต่เมื่อคืนแบงค์ขึ้นไปนานมากจนทำให้เอกคิด” “เอกคิดว่าแบงค์กะเอ็กซ์คงจะมีอะไรกันไปแล้ว ตั้งแต่เอกคบกับแบงค์มา เมื่อคืนนี้เป็นครั้งแรกที่ความคิดจะเลิกกันแวบเข้ามาในใจเอก” ผมรู้สึกวูบๆในใจเมื่อได้ยินคำนั้น ผมรู้สึกวูบๆในใจเมื่อได้ยินคำนั้น “แบงค์ขอโทษนะ ที่ทำให้เอกไม่สบายใจ แบงค์รักเอกนะครับ เอกเชื่อใจแบงค์นะ” ผมดึงตัวเอกเข้ามากอดไว้ “ไม่ว่ายังไงเอกก็เป็นที่หนึ่งในใจแบงค์เสมอนะครับ หลังจากวันนั้นดูเราจะเข้าใจกันมากขึ่น ผมกับเอกไปเช่า series Queer as folks มาดูมันเป็นเรื่องราวความรักแบบต่างๆของคนรักเพศเดียวกันทั้งชายและหญิง บางคนก็พยายามจะแสวงหารักแท้ บางคนก็กำลังเริ่มที่จะสร้างครอบครัว บางคนก็ยังไม่ยึดติดกับใคร แต่ในใจลึกๆก็แสวงหาคนที่จะมาดูแลเหมือนกัน นอกจากแง่มุมในเรื่องของความรักแล้ว ก็ให้มุมมองของสังคมรอบข้าง เรื่องของการงาน และความสัมพันธุ์ในครอบครัว ดูเอกจะชอบ series เรื่องนี้มาก ในวันสบายๆวันนึงเรานั่งเล่นดูหนังกันอยู่ในห้อง คุยถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมากัน “แบงค์”..เอกเอ่ยขึ้นมา ครับ “ถึงบางครั้งเราจะมีเรื่องไม่เข้าใจกันทีแต่ทุกครั้งที่เราได้คุยกันแล้วก็ทำให้เราสองคนรู้จักกันมากขึ้นเและรักกันมากขึ้นนะว่ามั้ย ผมละสายตาจากจอทีวีมามองหน้าคนที่นั่งอยู่ข้างๆและยิ้ม ครับ...แบงค์ก็จะพยายามทำตัวดีๆไม่ให้เอกโกรธอีกนะครับ” เอกยิ้มให้ผม มันเป็นยิ้มที่ออกมาจากหัวใจจริงๆ ผมรักรอยยิ้มนี้จังเลย “แบงค์รู้มั้ย เรื่อง Queer as folks ที่เราเช่ามาดูกันมันสอนอะไรเอกหลายๆอย่างเลยหละ “แต่ก่อนเอกอาจจะโกรธหรือน้อยใจเวลาที่เห็นแบงค์ไปคุยหรือไปมองใครๆ แต่ตอนนี่เอกคิดว่าตราบใดที่แบงค์ยังดียังรู้สึกกับเอกเหมือนทุกวันที่เป็นอยู่ ไม่ว่าแบงค์จะไปมองใคร คุยกับใครหรือมากกว่านั้นเอกก็ไม่สนแล้วหละ การที่เรารักใครซักคน บางทีคำว่ารักอย่างเดียว คงทำให้เราอยู่ด้วยกันอย่างราบรื่นไม่ได้ แต่ความเข้าใจและยอมรับในตัวตนของกันและกัน จะทำให้เราสองคนอยู่ด้วยกันได้นะ แบงค์ว่ามั้ย ” ผมมองตาคนที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะดึงเข้ามากอดไว้ รู้สึกได้ถึงใจอีกใจที่อยู่แนบอกผม “แบงค์สัญญาครับเอก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เอกจะเป็นคนที่เดินอยู่เคียงข้างแบงค์ตลอดไป แบงค์จะดูแลหัวใจเอกให้ดีที่สุด แบงค์สัญญา” ผมนึกในใจ จากคุณ : Spirit of Blue Sky - [ 9 มี.ค. 49 16:58:12 A:10.177.112.99 X:202.12.97.119 TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 10 Maxx on the way of love chapter 7 ตอนที่เจ็ด (การตัดสินใจครั้งสำคัญ) อีกไม่กี่อาทิตย์ก็วันเกิดผมแล้วซินะ ปีนี้ต้องลาเลขสองไปแล้วหรือเนี่ย เฮ้อ ผมคบกับเอกมาได้สองปีแล้วครับเป็นช่วงเวลาที่ดีมากๆเลย จนทำให้ผมคิดจะทำอะไรบางอย่าง..เพื่อคนที่ผมรัก ทุกครั้งเวลาที่ผมคบกันใครหรือไปรักใครไม่ว่าจะดีใจหรือเสียใจ ผมไม่สามารถจะบอกใครได้ แม้แต่คนที่ผมรักและรักผมมากที่สุด พ่อกับแม่นั่นเอง ถึงผมจะรู้จักตัวเองมานานพอควรแล้วแต่ผมก็ยังไม่พร้อมที่จะบอกพ่อกับแม่ไปในตอนนั้นเค้าคงเป้นห่วงผมมากเข้าไปใหญ่ ทั้งยังเรียนไม่จบ อยู่ไกลบ้านอีก แต่ตอนนี้ผมเรียนจบแล้วกลับมาอยู่ใกล้ๆเค้าแล้วมีการมีงานทำมั่นคง และที่สำคัญ ผมพบคนที่ผมรอมานานแล้วด้วย(คงไม่ต้องบอกนะครับว่าใคร) ผมนั่งคิดอยู่นานว่าจะบอกพ่อกับแม่เรื่องนี้ยังไงดี ผมเองก็เป็นคนพูดอะไรไม่เป็นซะด้วยยิ่งถ้าพูดไปแล้วโดนถามอะไรกลับมาคงจะตอบไม่ถูกเป็นแน่..ผมเลยเปลี่ยนเป็นการเขียนแทน ค่อยๆเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับตัวผมผ่านจดหมาย และตอบคำถามที่คิดว่าพ่อกับแม่คงจะต้องถามแน่ๆถ้าผมบอกลงไป กว่าจะเขียนๆแก้ๆเสร็จก็ใช้เวลาอยู่หลายอาทิตย์ผมอ่านทวนอีกหลายรอบ และพร้อมปฏิบัติการครั้งใหญ่ในวันเกิดของผม เช้าวันเกิดหลังจากไปทำบุญที่วัดเสร็จ ผมเตรียมเก็บของไปคอนโด เพื่อนๆนัดฉลองให้ผมตอนเย็น เอาละถึงเวลาแล้ว แม่เข้าห้องน้ำอยู่พอดี ผมเอาจดหมายไปวางไว้ตรงปลายเตียง “แม่แบ๊งค์ไปก่อนนะครับ” “จ๊ะ..พรุ่งนี้เจอกันนะลูก” หัวใจผมเต้นแรง ผมขับรถออกมาด้วยอารมณ์บอกไม่ถูกมันสั่นๆชอบกล “ผมได้ทำไปแล้ว ตอนนี้มันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรผมต้องรับมันให้ได้” ยังไม่ถึงคอนโดดี เสียงโทรศํพท์ดังขึ่น โทรมาจากบ้าน ผมรับโทรศัพท์ทันที เสียงแม่มาตามสาย “แบงค์ พ่อกับแม่อ่านจบแล้วนะลูก ไม่ว่าลูกจะเป็นยังไง พ่อกับแม่ก็ยังรักลูกเหมือนเดิมนะ” ผมกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่แล้ว ผมร้องให้ออกมาแบบไม่อายรถคันข้างๆเลย สิ่งที่ผมต้องทนแบกมาตลอดสามสิบปี ผมได้วางมันลงแล้ว พ่อกับแม่ก็ยังรักผมเหมือนเดิม ต่อจากนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้คนเดียวแล้ว.... ผมขับรถมาถึงคอนโดจนได้ เอกรออยู่แล้วแต่งตัวหล่อเลยวันนี้ “สุขสันต์วันเกิดครับแบงค์” ผมเข้าไปกอดเอกแน่นน้ำตามันไหลออกมาอีกครั้ง “แบงค์เป็นอะไรไปรึเปล่า”เอกตกใจที่ผมร้องให้ ผมยิ้มทั้งน้ำตา “ไม่เป็นไรเอก ขอบคุณนะที่อยู่กับแบงค์มาจนถึงวันนี้” ผมกอดเอกแน่น เหมือนกับจะบอกว่า อยู่กับผมตลอดไปนะครับ งานวันเกิดผ่านไปด้วยความสนุกสนาน เป็นวันเกิดที่เหมือนผมได้เกิดใหม่อีกครั้งจริงๆ ผมกับเอกก็อยู่กันมาอย่างมีความสุขดี พ่อกับแม่ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้อีกเราทำตัวกันเหมือนปกติทุกอย่าง จะขาดไปก็เพียงแต่ ไม่มีคำถามเรื่องแต่งงาน หรือถามหาสาวๆลูกใครต่อใครมาให้ผมอีก ต่ผมเองก็ยังนึกไม่ออกว่าจะพาเอกมาทำความรู้จักกับพ่อแม่ยังไงดี จนถึงวันดีในช่วงวันครบรอบ ปีที่สามที่เราคบกัน ผมเขียนจดหมายให้เอก(จดหมายอีกแระ ก็คนมันพูดไม่เป็นนี่หว่า และอีกอย่างผมคิดว่าจดหมายมันทำให้เราเรียบเรียงความคิดได้ดีกว่า และคนอ่านก็มีเวลาทบทวนสิ่งที่เค้าได้รู้ ก่อนที่จะมาตอบเรา) ในจดหมายผมเขียนถึงความรู้สึกตั้งแต่เราเจอกันใหม่ๆ จนถึงวันนี้วันที่ผมคิดว่าผมจะขอใช้ชีวิตร่วมกับเอกนี่หละไม่ไปไหนอีกแล้ว “มาเป็นครอบครัวกับผมเถอะนะ ผมภูมิใจที่มีเอกเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของผม” ผมทิ้งจดหมายไว้ที่ห้องแล้วไปทำงาน เย็นนั้นเอกรอผมกินข้าวอยู่ที่ห้องเหมือนเคย ผมไขประตูเข้าไปเอกนั่งยิ้มแฉ่งอยู่ตรงโซฟาลุกมากอดผมไว้ “ขอบคุณนะครับแบงค์สำหรับจดหมาย เอกก็มีการ์ดไว้ให้แบงค์ คำตอบอยู่ในการ์ดนะครับ” ผมเดินเข้าไปในห้องนอน เจอการ์ดสีขาวใบหนึ่ง ข้างหน้าเป็นรูปขวดยาแก้ไอน้ำดำตราเสือสาว มีข้อความเขียนว่า “ไอ ไอ ไอ” เปิดการ์ดเข้าไป..”ไอ เลิฟ ยู ทำยังไงก็ไม่หาย” ผมยิ้มพร้อมกับอ่านข้อความ “ไม่ว่าจะผ่านไปกี่วันหรือกี่ปี เอกก็อยากให้ความรู้สึกดีๆที่เรามีให้กันนี้มันคงอยู่ตลอดไป” มี ปลด้วยแน่ะ “หลังจากอ่านจดหมายของแบงค์จบ เอกเข้าใจถึงความรู้สึกและความหวังดีของแบงค์ดี เอกสัญญาว่าจะทำให้ความฝันของแบงค์เป็นจริงให้ได้ ขอเวลาทั้งของเอกและของพ่อและแม่ของแบงค์อีกระยะนะ รัก เอก” เอกเดินยิ้มมาข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมหันไป สะดุ้งเล็กน้อย เอกหัวเราะ ผมเข้าไปสวมกอด น้ำตามันไหลออกมาอีกแล้ว ขี้แยจริงๆเลยเรา “ขอบคุณนะครับเอก แบงค์รักเอกที่สุดเลย” ใกล้วันสงกรานต์แล้ว น่าจะเป็นช่วงเวลาที่ดีนะ ผมคิดในใจ วันนึงผมนั่งดูทีวีอยู่กะแม่ ในห้องนั่งเล่น บรรยากาศสบายๆ ผมรวบรวมความกล้าก่อนจะพูดออกไป “เอ่อ แม่ครับ” “มีไรจ๊ะลูก” แม่ถาม “เอ่อ..” (ประหม่าอีกแล้วตรู) “สงกรานต์ปีนี้แบงค์จะพาลูกอีกคนมากราบแม่นะครับ” “เอ่อ....แต่เค้าขี้อายหน่อยนะครับเวลาเค้ามาแม่อย่าถามอะไรมากนะครับ” แม่หันมายี้มพร้อมกับลูบหัวผมด้วยความเอ็นดูเหมือนจะบอกว่า ไม่มีปัญหาลูก อ่า..สำเร็จไปฝ่ายนึงแล้วเหลืออีกด้านนึงละ.... วันรุ่งขึ้นผมไปเจอเอกคอนโด หลังกินข้าวเสร็จผมเอ่ยขึ้น “เอก สงกรานต์นี้ไปบ้านแบงค์นะ” “อ่า..ไปทำไมเหรอแบงค์” เอกหันมาทำหน้าเหวอเล็กน้อย “จะพาไหว้พ่อกับแม่........ไม่ต้องกลัวหรอกน่าพ่อกะแม่แบงค์ใจดี แบงค์บอกพ่อกับแม่แล้วว่าเอกจะมา ไม่ไปไม่ได้นะ” (ฮ่าๆ มัดมือชกเลยเรา) “อ่ะไปก็ได้ แต่เอกทำตัวไม่ถูกน่ะแบงค์” “ทำตัวเป็นธรรมชาตินั่นละเอกดีที่สุด ไม่มีอะไรหรอกเชื่อแบงค์ดิ” ในที่สุดเอกก็ยอมไปหลังจากเขินอยู่ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้ วันสำคัญมาถึง ผมเตรียมพวงมาลัยดอกมะลิ น้ำอบไทยไว้เรียบร้อยแล้ว เราขับรถออกไปที่บ้านกัน แม่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น “อ้าวมาแล้วเหรอลูก นั่งก่อนๆตามสบาย เดี๋ยวแม่จะไปตามพ่อมา” “ พ่อๆ ลูกๆเค้ามารดน้ำน่ะมาเร้ว” พ่อกับแม่นั่งยิ้มอยู่ที่โซฟา ผมกับเอกนั่งกันอยู่ที่พื้น ผมค่อยคลานเข้าไปรดน้ำที่มือของพ่อและแม่ “ขอให้พ่อกับแม่มีความสุขมากๆนะครับ ขอให้สุขภาพแข็งแรงอยู่ด้วยกันไปนานๆนะครับ” ผมหันหน้าไปทางเอก เป็นการส่งสัญญาน “เข้ามาเลยลูกเข้ามา” แม่เรียกเอกที่ทำท่าอายๆอยู่หลังผม เอกค่อยๆคลานเข้าไปเอาพวงมาลัยให้พ่อ แล้วค่อยรดน้ำให้พร ท่าทางเอกตอนรดน้ำน่ารักมากๆเลย ผมประทับใจจริงๆ “ขอให้มีความสุขความเจริญทั้งสองคนนะลูกนะ อยู่เป็นเพื่อนกันไปนานๆนะลูก” พ่อกับแม่ให้พรพร้อมกับเอามือลูบหัวผมกับเอกเบาๆ วันนี้ผมมีความสุขจังเลยครับ ผมมีครอบครัวที่สมบูรณ์แล้วผมแทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ มันตื้นตันใจจริงๆ หลังจากนั้นเอกก็มาทานข้าวที่บ้านเป็นบางครั้งแต่ก็ยังเขินๆอยู่บ้าง มีเพี่ยงพ่อกับแม่เท่านั้นที่รู้ว่าเอกเป็นใคร แต่แค่นี้ผมก็พอใจแล้วหละ เราไม่เคยถามกันว่าจะอยู่กันไปนานเท่าไหร่แค่คุยกันว่าตอนเราแก่ๆ เราไปนั่งเล่นดูเด็กหนุ่มๆที่สยามด้วยกันบ่อยๆนะ จะเอาอะไรมากไปกว่านี้อีกจริงมั้ยครับ จบแค่นี้ก่อนละ แต่ความรักของผมมันยังเดินทางต่อไปเรื่อยๆนะครับ ตอนนี้มันมีหัวใจอีกดวงอยู่ข้างๆแล้วมันไม่เหงาอีกต่อไปแล้วละครับ ขอบคุณนะครับที่อ่านเรื่องราวของผมจนจบ สุดท้ายนี้ผมอยากจะ ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ที่ให้ชีวิตและความรักกับผมมาโดยตลอดทำให้ผมมีทุกวันนี้ได้ครับ ขอบคุณ เพื่อนๆทุกคนที่คอยให้กำลังใจและเข้าใจผม ขอบคุณทุกๆคนที่ผมเคยรักทำให้ผมเข้มแข็งและโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น และสุดท้าย ขอบคุณครับเอก ที่ทำให้ทุกวันที่ผมตื่นขึ้นมาผมรู้ว่าผมอยากจะมีชีวิตอยู่เพื่อใคร และทำให้ผมรู้ถึงคุณค่าของคำว่ารักว่ามันมีอยู่จริงๆ เอกเคยร้องเพลงนี้ให้ผมฟังทางโทรศัพท์ ผมขอมอบเพลงนี้ให้ทุกๆคนที่มึความรักนะครับ ชื่อเพลง: สิ่งสำคัญ เอ็นโดรฟิน ฉันไม่รู้ว่าหลังจากนี้ มันจะมีอะไรปลี่ยนแปลง ฉันไม่กล้าจะสัญญาด้วยคำใด รักเรานั้นจะไปอีกไกล หรือวันไหนจะต้องร้างลา ฉันไม่รู้ไม่เคยแน่ใจอะไร ฉันพูดได้เพียงว่าตอนนี้รักเธอ เทให้ทั้งหัวใจ นี่คือสิ่งสำคัญ ที่เรายังอยู่ด้วยกัน สิ่งอื่นใดนั้นมันยังไม่มาถึง บอกได้แค่นี้ จะรักหมดทั้งใจที่มี ให้มันตราตรึง อยู่ในใจเพื่อไปถึงวันลาจาก เรื่องที่รู้วันนี้ตอนนี้ ฉันก็มีแต่ความอุ่นใจ รักที่เราให้กันคือสิ่งดีงาม แม้สุดท้ายจะเหลือพียงฝัน หรือจะเป็นอย่างไรก็ตาม ฉันจะทำวันนี้ให้ดีดังใจ ฉันพูดได้เพียงว่าตอนนี้รักเธอ เทให้ทั้งหัวใจ นี่คือสิ่งสำคัญ ที่เรายังอยู่ด้วยกัน สิ่งอื่นใดนั้นมันยังไม่มาถึง บอกได้แค่นี้ จะรักหมดทั้งใจที่มี ให้มันตราตรึง อยู่ในใจเพื่อไปถึงวันลาจาก --End-- จากคุณ : Spirit of Blue Sky - [ 9 มี.ค. 49 17:00:10 A:10.177.112.99 X:202.12.97.119 TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 11 บทสุดท้ายทำให้ผมน้ำตาคลอเลยล่ะครับ ผมเองคงยังไม่กล้าบอกพ่อแม่ในตอนนี้ เพราะว่าผมยังทำตัวไม่ดีเพียงพอ และคำตอบของพวกท่านก็ยังเป็นที่คาดเดาไม่ได้ จะอย่างไรก็ดี ผมประทับใจในเรื่องราวของคุณ Maxx มาก ๆ ครับ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่ารักแท้ และการยอมรับ-ความเข้าใจจากครอบครัวจะเกิดขึ้นกับผม(และทุก ๆ คน)ในสักวัน จากคุณ : Spirit of Blue Sky - [ 9 มี.ค. 49 17:03:39 A:10.177.112.99 X:202.12.97.119 TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เออ เห็นด้วยครับว่า ว่าพี่แมกซ์ของเราเขียนออกมาได้ดี ทั้งยังจบแบบมีความสุข เรียกว่าเราทุกๆ คนก็คงอยากให้ตอบจบของเราๆ เป็นเหมือนกับพี่แมกซ์เช่นกัน เรียกว่าเป็นตอนจบในอุดมคติเลยละกัน อีกอย่าง ขอบอกว่าพี่แมกซ์เป็นพี่ชายที่น่ารักมากครับ ผมรักพี่น้าๆๆๆๆ จากคุณ : bgmonster (bgmonster) - [ 9 มี.ค. 49 17:30:35 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ถึงเเม้จะเคยอ่านเรื่องคุณ Maxx แล้ว แต่พอได้อ่านต่อเนื่องกันก้อยังรู้สึกดีค่ะโดยเฉพาะตอนจบเนี้ย จะมีใครโชคดีแบบคุณ Maxx ที่ได้ happy ending ทั้งเรื่องความรักและครอบครัว ยังไงซะก้อเป็นอีกเรื่องที่หลายคนคงอ่านแล้วได้กำลังใจและมีความหวังนะคะ จากคุณ : ต้นหอม (ต้นหอมไข่เจียว) - [ 9 มี.ค. 49 17:34:45 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ยินดีด้วยคับ ขอให้พี่แบงค์กับพี่เอก มีความสุขกันยืดยาว จนแก่ไปหลีเด็กๆที่สยามไม่ได้นะคับ เอริ๊กๆๆๆๆ จากคุณ : นายเดียวดาย - [ 9 มี.ค. 49 17:44:04 ]

ความคิดเห็นที่ 15 พี่เเม็กซ์โคตรจาโชคดีเลย มีความรักหลายครั้ง เกือบ ๆ จะสมหวังก็มี และก็มาสมหวัง ฮี่ ๆ อิจฉา จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 9 มี.ค. 49 17:55:58 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คุณบาส  BasstieZ หวัดดีคุณบาส สมาชิกใหม่ คร้าบ งงๆ นิดๆ สอบจะเสร็จดีใจด้วยนะครับ แล้วทำไมเจอกันอีกทีซัมเมอร์ล่ะ สอบเสร็จแล้วจะหนีไปไหนเหรอครับ อุๆๆ  แล้วนิยายที่จะลงนี่ หมายถึงรอซัมเมอร์เหรอครับ เอ้า รอก็รอ แล้วอย่าให้รอเก้อนะ อุๆๆ คุณทิพ ขอบคุณครับผม สงสัยเพราะคุณทิพแวะมาบอกฝันดีแน่เลย มะคืนฝันสนุกมากมายครับ หลับไปถึงเกือบเที่ยงแน่ะ เหย้ย คุณโร้ป ค้างคาวน้อย รออ่านแน่ฮับ ตอนลุ้นน่ะ เห็นใจคนแก่นิดนึงนะ อย่าให้ลุ้นมาก เดี๋ยวหัวใจจะวายฮับ เอิ๊ก คุณต้นหอมไข่เจียว ชื่อผมฟังดูอบอุ่นเหรอครับ ขอบคุณครับผม ยินดีกับล็อกอินใหม่ด้วยนะครับ  แอบบอกว่า ชื่อล็อกอินชวนน้ำลายสอมากมากกกกก ชอบไข่เจียวที่ใส่ต้นหอมมั่กมั่กฮับ  งุงิงุงิ คุณโดม อ้ออออ มิน่า เห็นแต่สีกรมเป็นส่วนใหญ่ ที่แท้เป็นฉะนี้นี่เอง ขอบคุณคุณโดมมากที่บอกคร้าบบ ผมก็ด้วยความชินมือ โพสต์บนถนนก็ใช้สีเขียวมุมขวามาสามสี่ปีแล้ว หายไปนานเลยไม่ทราบกติกาของที่นี่ ตอนนี้รับทราบแล้วครับ คุณ สบส (SBS) ขอบคุณที่เอาเรื่องเล่าคุณแม็กซ์มาให้อ่านกันครับ ไม่รู้คุณแม็กซ์เจ้าของเรื่อง (คือคุณแบ๊งค์ในเรื่องใช่เปล่า) จะได้มาอ่านมั้ย อยากบอกว่าปลื้มใจและยินดีกับคุณด้วยจริงๆ อ่านตอนแรก ตอนที่บอกลากับกอล์ฟ ผมก็ตาเกือบชื้นแล้ว อ่านถึงตอนจบ ต้องบอกว่า ตามันชื้นจริงๆ ครับ เพลงนี้ได้ยินมาหลายครั้ง แต่ไม่เคยอ่านเนื้อแล้วรุ้สึกดีอย่างวันนี้เลยครับ ผมเอง ตอนนี้อยู่กับ "คนใกล้ตัว" (ชื่อเล่นเวลาเอ่ยถึงในถนนฯ นักเขียน) มาหลายปีแระ และตั้งใจว่าจะอยู่กันตลอดไปจนตายจากกันไปข้างนึง เชื่อว่า ด้วยวุฒิภาวะและความดีงามของคุณทั้งสองคน จะทำให้คุณเอกและคุณแบ๊งค์(คุณแม็กซ์) อยู่เป็นครอบครัวกันตลอดไปด้วยครับ คุณซัมวัน มองหาตั้งแต่กระทู้ที่แล้ว ตกลง คคห ที่หายไปมันคือรายเหรอฮับ ต่อมกระสันอยากรู้ตอนนี้ทำงานมากมาย ใครเซฟไว้น้อ ลืมแระ ฝากเอามาแปะหน่อยจิ ฮ่าๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 9 มี.ค. 49 18:04:45 ]

ความคิดเห็นที่ 17 บล๊อคคุณวิทยา แสงอรุณ http://www.vitaya-home.blogspot.com/ บล็อคคุณ Q - รวบรวมเรื่องของคุณวิศรุต http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nai-q&group=3 บล็อคทะเลหวาน รวบรวมเรื่องของท่านอื่นใน Blue Sky (password : หลังไมค์มานะคะ ไม่งั้นก็ในเมลล์ค่ะ tippiy@hotmail.com) http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=tippi&group=10 ความในใจของเกย์คนหนึ่ง(ถึงคนทั่วไป) ตอนที่ 1-19 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4069971/W4069971.html ตอนที่ 20 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4097995/W4097995.html ความในใจของชาว Blue Sky (ถึงคนทั่วไป) ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4117301/W4117301.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4129661/W4129661.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4148566/W4148566.html จากคุณ : ทะเลหวาน - [ 9 มี.ค. 49 18:24:14 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สมาชิก Blue Guy 1. พีทคุง 2. Gay Ray Guy 3. Vince of oz 4. Maxx 5. 9 6. Dark side of Angel 7. HACK 8. arbubagus 9. สตอเบอร์รี่นมเขย่า 10. WU 11. จริงหงะ อะนะ อืม 12. ใจใสใส 13. charmer 14. mimura_pirateX 15. Sleepless Society 16. Polyline 17. เปเป้ 18. hahinaki 19. SSC 20. I'm not straight guy 21. Threepoint 22. ปิงปอง 23. อีกคน 24. Kun-D 25. หมาไอติม 26. David 27.Toffy 28. Someone On The Net 29. ด๋ง 30. ผมเองครับ 31. Little_Monkie 32. numsainoi 33. ARM_Gmen 34. ฤดูเหงา (To Say) 35. เอริก้าคุง 36. START 37. Fox_Silver 38. แอบเหงา 39. Jimmy จากห้องรัชดา 40. Prada lover 41. Winter Love Song 42. Imbalance 43. Badlycupid 44. Big blue 45. ยังลังเลและไม่แน่ใจ 46. Nexttoco 47. ปฤษณะ 48. pasyterrynak 49. ต้นตาล 50. The last wizard of the century 51. Sigmund Freud 52. ชินจัง 53. Wall (kennetto) 54. BossaNoviez 55. วายุ 56. samkubpoom 57. giveme 58. คนคนหนึ่ง 59. ไก่ทอดร้อนๆ 60. enishi 61 วรรณนภ 62. วิศรุต 63. Shade of Purple 64. My Trouble 65. กบฏหัวอ่อนไหว 66. Conunkung 67. erndlia 68. Yongnsw 69. IzumI 70. Blue Sky 71. K1 72. พิจิกา 73. ตะโป้ง 74. สมศักดิ์ 75. Peter 76. GAYNORTH 77. g 78. แทน 79. Crossroad 80. MI6 81. พายุ 82. แบทแมนน้อย 83. uwws 84. Man in the Mountain 85. โจโฉ 86. firstdoit 87. ฟ้า+แดง 88. วุฒิ 89. ต้น 90. รัณชน์ 91. Seabook 92. ThaiNorth 93. wind 94. yuth_02 95. นายเดียวดาย 96. แอบเหล่คนข้างๆ 97. ราชันย์แห่งรัตติกาล (Shadowland) 98. ตัวเรา 99. การบูร (ประดับเกียรติ) 100. bgmon 101. Swathi 102. metrob 103. big 104. โอ๊ต 105. Lonely IB 106. Hay (hahinaki) 107. แอบอ่านนะเนี่ย 108. กฤษฏ์ ฝ่ายขวา 109. OHm 110. วันรุ่งขึ้น 111. mimura_pirateX 112. PokemonCenTer 113. lady deathstrike 114. รัณชน์ 115. yuth (yuth_02) 116. พัดวา 117. บุ๊คน้อย 118. พัดยศ 119. Spirit of Blue Sky 120. hugtee 121. 13 Totempole (yamapeejang) 122. โดม 123. no-trump (เข้ามาจอบ) 124. BasstieZ จากคุณ : ทะเลหวาน - [ 9 มี.ค. 49 18:32:11 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สมาชิกผู้หญิงน่ารักครับ 1. แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู 2. คีตาญชลี 3. เปียร์รุส 4. TATOO 5. r-narin 224 6. เจ้าป้ามหาภัย 7. นาน่า 8. scottie 9. nongwin 10. ศราภณ 11. เอ็นจัง 12. ไข่หวาน (ทะเลหวาน) 13. Kimi ni Aitai 14. Topfee 15. จอมยุทธเจ้าน้ำตา 16. ลลิลลา 17. Iko Iko 18. srn (serene_ct) 19. สาวแว่นเลี้ยวซ้าย 20. ที่สุดขอบฟ้า 21. Noon 2tuntun 22. เพชรแห่งอันดามัน 23. bottle 24. แก้มตุ๊ยตุ่ย 25. blueprint 26. คนที่คุณไม่รู้ว่าใคร 27. กิ๊กกี๋ 28. travelovers 29. jengly 30. เนตรนภัส 31. Better life 32. la-la-bell 33. ป้าปูเป้ 34. นัทมลต์ 35. khorbfaa 36. Patty 37. นางสาวจันทร์เจ้ากับนายเท้าปุย 38. na-phat 39. say_kazuya 40. beemanufan 41. ต้นหอม 42. Applebee 43. แมวโต๋เต๋ 44. Netmagnet 45. Jennyfer 46. แซฟไฟร์ (Violet_Sapphire_Lucifer) 47. ลูกเป็ดขี้เกียจ 48. อรุณพุดตาน 49. นู๋แพม 50. Tumble 51. คอเล่า 52. ตะเกียบไม้ 53. proudtobethai 54. วิศนีย์น้องวิศรุต 55. Ton_WRX 56. แมวน้อยในลังส้ม 57. rosebay 58. Fleuriste 59. raspberries_moji 60. pimpim_ka 61. กระดาษ 62. เด็กหญิงเชยเชย 63. Lilac 64. นักเดินทาง 65. รอมแพง 66. Sei 67. Pooying Banchum 68. กิ่งกะหร่า 69. Zither 70.อย่าทำอย่างง้าน 71. besuto 72. Miss-F 73. คนดูดาว 74. Lady 75. riskx_ray 76. หมูหนาว 77. proctor 78. บุญนภางค์ 79. kapolo_girl 80. ใบเฟิร์น 81. NuNong 33 82. natural guy 83. Nam 84. เด็กหญิงสระบัว 85. Before Sunset 86. Morgana 87. เม-ดา 88. Dragonfly 89. ผู้หญิงบานฉ่ำ 90. Deckard 91. an-expert-lover 92. รอวันฟ้าสวย 93. proudtobethai 94. คนที่ใครๆก็ไม่รู้จัก (A+chan>>ka) 95. Zerbirus 96. dekita 99. "คนอ่านนิยาย" ในเงามืด (PeTiTe CreveTTe) 100. yoshiyuki 101. ชิวเทียน 102. ลูกปลาว่ายอึด 103. แนท (fat@list) 104. สาวแว่นเลี้ยงซ้าย 105. riskx_ray 106. ศาลาไทย (salathai) 107. PutAtTheCorner 108. TheMoon22 จากคุณ : ทะเลหวาน - [ 9 มี.ค. 49 18:35:03 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สมาชิกผู้ชายอบอุ่นครับ 1. เจียวต้าย 2. อันโตนิโอ 3. กริชครับผม 4. different from another 5. อาร์ม 6. กะได 7. underdog (พ่อน้องโจ) 8. ด้วยรักและผูกพัน 9. ชายกลาง 10. กก 11. an_an_ant 12. Amine 13. ผึ้งน้อยพเนจรก้นงอนกะเด๊ะ 14. เพื่อนไอตง 15. คลองห้า 16. Ta Ta For Now 17. เดาเอา 18. BhakSook 19. เพลิงแค้นที่เผาผลาญ 20. อืมม์ 21. Ark 22. NaCL 23. ผู้ชาย 24. Troi 25. kuzanova 26. monsternb 27. kurama 28. frame 29. ผมเสียหนุ่มให้ชายโฉด ผมเสียโสดให้หญิงร้าย 30. Hypoentropic 31. หงส์น้อยแซ่เล็ก 32. lo pirap 33. ระกำหวาน 34. Baritone 35. ชายคนหนึ่ง 36. ผมเองครับ 37. sakai_tor 38. จะว่าไปแล้ว 39. เด็กหนุ่มหน้าใส 40. เซโก้ 4 41. jengkis 42. ชายขี้อิจฉา (ตงฟางปุ๊กป้าย) 43. Mint@da 44. blame me 45. zenzen 46. นาย Q 47. num&benz 48. Gonza13 49. ชาติ4300 50. xsize 51. BhakSook 52. แค่คนธรรมดา 53. Keeper 54. แอ๊ด PL 55. นายปลา 56. OP 57. Esprite 58. Mr.Wonderful 59. ตี๋น้อย (Zantha) 60. marsypo 61. โทรจัน 62.  เอก (BigStep) 63. มันเป็นเช่นนี้นี่เอง 64. Before Sunset 65. Carlziess Lens 66. sward แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 49 02:27:12 แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 49 02:20:14 จากคุณ : ทะเลหวาน - [ 9 มี.ค. 49 18:36:25 ]

ความคิดเห็นที่ 21 สมาชิกกิติมศักดิ์ครับ เกย์สีเทา 1. ใหม่รักหมู่ 2. โอโรจิมารุ ประชากรไร้เพศ 1. คุณไร้เพศ น้องๆเลสเบี้ยนที่น่ารัก 1. twin baby 2. Bloody Hell 3. ender 4. Namehoto 5. กิเลสหนา 6. hybrid child ประชากรสาวประเภทสอง 1. หนูน้อยหมวกแดง ประชากรไบเซ็กชวล 1. J_anatomy 2. bimbo girl จากคุณ : ทะเลหวาน - [ 9 มี.ค. 49 18:37:08 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เกย์สีฟ้าแยกตามกลุ่มอายุครับ กลุ่มอายุ 10-15 ปี 1. Hay (hahinaki) กลุ่มอายุ 16-20 ปี 1. ปฤษณะ 2. BossaNoviez 3. samkubpoom 4. 9 5. Prada Lover 6. HACK 7. Peter 8. หมาไอติม 9. ราชันย์แห่งรัตติกาล (Shadowland) 10. monsternb 11. The last wizard of the century 12. OHm 13. mimura_pirateX กลุ่มอายุ 21-25 ปี 1. pasyterynak 2. ปิงปอง 3. Sigmund Freud 4. Wall (kennetto) 5. SSC 6. ผมเองครับ 7. ฤดูเหงา (To Say) 8. K1 9. คนคนหนึ่ง 10. ตะโป้ง 11. แบทแมนน้อย 12. Shade of Purple 13. Seabook 14. metrob 15. สตรอเบอร์รี่นมเขย่า 16. โดม กลุ่มอายุ 26-30 ปี 1. วายุ 2. Threepoint 3. Straight 4. START 5. Conunkung 6. Fox_Silver 7. GayRayGuy 8. Sleepless Society 9. Man in the Mountain 10. โจโฉ 11. bgmon 12. ตัวเรา 13. bgmon กลุ่มอายุ 31-35 ปี 1. WU 2. ชินจัง 3. erndlia 4. วิศรุต 5. SomeoneOnTheNet 6. กบฏหัวอ่อนไหว 7. Winter Love Song 8. IzumI 9. Maxx 10. uwws 11. yuth_02 12. เดชา 13. G 14. no-trump (เข้ามาจอบ) กลุ่มอายุ 36-40 ปี 1. ไก่ทอดร้อนๆ 2. ด๋ง จากคุณ : ทะเลหวาน - [ 9 มี.ค. 49 18:38:27 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สรุปรายนามสมาชิกชมรมคนรักสีฟ้า 1. เอ็นจัง 2. ไข่หวาน 3. คนดูดาว 4. ต้นหอม 5. besuto 6. Dragonfly 7. beemanufan 8. natural guy 9. Proctor 10. Tumble 11. Sei จากคุณ : ทะเลหวาน - [ 9 มี.ค. 49 18:39:04 ]

ความคิดเห็นที่ 24 My Love Story no.5 ผู้ชายคนสุดท้าย..สายน้ำแห่งความทรงจำ หากคุณคิดว่า ความสัมพันธ์ที่เกิดในสถานะภาพอันไม่เหมาะสม แต่มันเป็นความรักที่ไม่ใช่ความใคร่ ไม่เป็นเรื่องผิดแล้วล่ะก็ ..ผมคงจะไม่มีคำชี้แจง คัดค้าน ก่อนจะอนุญาตให้คุณเดินทางเข้าสู่เรื่องราวของผมชีวิตผมในช่วงสั้น ๆ ต่อไปนี้ได้ ...แต่หากคุณคิดว่าความสัมพันธ์นี้เป็นสิ่งที่ผิดเกินรับได้.. อาจจะดีกว่า ถ้าพลิกผ่านไป... เรื่องราวที่จะทยอยเข้ามาสัมผัสความรู้สึกของคุณจากนี้ ..เป็นเพียงส่วนหนึ่งของเรื่องราวที่ผมพยายามเรียบเรียงให้กะทัดรัดที่สุด และได้พยายามสื่อให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้.. “อาจารย์ ทำอะไรอยู่ครับ” เด็กวัยรุ่นอายุประมาณสิบเก้าปี หน้าตาดี ผิวขาว ปากแดง ตาตี่ คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ร่างนักบาส เดินผ่านมาทักทายอาจารย์หนุ่มซึ่งนั่งหน้าคอมพิวเตอร์และกองหนังสือตั้งใหญ่ เพื่อเตรียมสอนอยู่อย่างขะมักเขม้น “ก็ทำงานสิ” อาจารย์หนุ่มน้อยตอบอย่างไม่ได้สนใจผู้ที่มาถามไถ่นัก เด็กหนุ่มรู้สึกขำกับคำตอบของอาจารย์ใหม่คนนี้ ที่เหมือนจงใจตอบตรงคำถามของเขาเสียเหลือเกิน นั่นคือฉากที่เมฆลิ่ว หรือเฟี้ยว เด็กนักศึกษาระดับชั้นปีสอง ของสถาบันอุดมศึกษาแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ตอนเหนือของภาคกลาง เอ่ยเปรยถึงอดีตซึ่งเป็นครั้งแรกที่เจอกับผมให้ผมฟังเป็นครั้งที่สอง ในคืนวันที่ 5 มีนาคม 2549 หรือสองวันก่อนการเขียนเล่าเรื่องในคืนนี้ สามปีที่แล้ว.. ผมอายุยี่สิบสองกว่า ๆ เด็กมากใช่ไหมครับที่จะเป็นอาจารย์ได้ แต่นั่นคือโอกาสที่ทำให้ผมได้รับประสบการณ์ที่ทำให้หัวใจเอิบอิ่มจากการต้อนรับของเด็ก ๆ รวมทั้งยังเกิดเรื่องบางเรื่องที่ทำให้ทุกท่านได้อ่านอยู่ในขณะนี้ หลังจากเรียนจบ ผมทำงานบริษัทและเรียนโทไปด้วยจนครึ่งเทอม ก็ได้รับการติดต่อจากอาจารย์ที่เชื่อมั่นในตัวผม ท่านอาจจะคิดว่าผมเองน่าจะเป็นอาจารย์ได้ จึงฝากฝังให้กับเพื่อนของท่านอีกที การสอนครั้งแรกของผมเป็นอะไรที่ตื่นมาก ๆ พูดแทนตัวเองแทบไม่ถูก บางทีแทนว่า “ครู” “ผม” “พี่” “อาจารย์” และก็เรียกนักศึกษาว่า “คุณ” “เรา” “เธอ” “เด็ก ๆ” “นักศึกษา” หรือแม้กระทั่ง “นักเรียน” คาบนั้นเป็นอะไรที่ผมขายหน้ามาก ๆ ทั้งเด็ก ๆ ยังแซว “อาจารย์น่ารักจังเลยค่ะ” “อาจารย์พูดช้า ๆ หน่อย” “อาจารย์จะนำไปก่อนก็ได้นะครับ เดี๋ยวพวกผมนั่งเครื่องบินตามไป” แต่ทุก ๆ คนก็เป็นกำลังใจให้อย่างมาก ผมสอนหนังสือเหนื่อยมาก และเตรียมตัวสุดหนักด้วย ทั้งการพูดเร็วทำให้ผมต้องพูดรอบสองบ่อย ๆ แต่ผมก็หาเกมหรือคำถามสนุก ๆ มาจี้ไม่ให้เด็กเผลอง่วงได้ จนเด็ก ๆ ชอบเรียนกับผมมาก (มั้ง ฮ่ะ ๆ) จบเทอมไปนักศึกษาบางคนก็พับนกมาให้เป็นโหล บางคนก็ปลื้มผมมาก เขียนบรรยายอะไรมาเต็มไปหมด ทั้งที่ผมก็ไม่ได้หล่ออะไรนักหนา แต่คงจะเป็นเพราะผมยังเด็กมาก ๆ จนแปลกสำหรับพวกเขามั้งครับ ผมสอนเด็กนักศึกษาแต่ละชั้น ๆ ก็ไม่มีปัญหาใด ๆ เกิดขึ้น หลังจากที่เมฆลิ่วทักผมดังที่เกริ่นในตอนต้น.. ผมก็ไม่ได้จดจำถึงเด็กคนนั้นจนเวลาผ่านไปหนึ่งปี ผมก็ได้เจอเขาอีกครั้ง ในวิชาที่ผมต้องสอนนักศึกษาปีสาม ซึ่งก็ต้องเตรียมตัวหนักมากอีกเช่นกัน ทั้งกับการเรียนปริญญาโทเทอมสุดท้ายที่ทุกคืนวันศุกร์ผมจะต้องนั่งรถไฟหรือรถทัวร์ไปเข้ากรุงเทพไปเรียนในวันเสาร์อาทิตย์ทำให้เหนื่อยเหลือเกิน ทุก ๆ ครั้งก่อนเริ่มสอนผมจะให้เด็ก ๆ แนะนำตนและบอกผลการเรียนมา จะได้จี้ถูกว่าใครต้องเพ่งเล็งเป็นพิเศษ และเมฆลิ่วก็ยืนขึ้นรายงานตัว เขาเป็นผู้ที่มีเกรดเฉลี่ยสูงที่สุดในห้อง ผมจึงจำเขาได้เป็นพิเศษ (และความรู้สึกของผม เขาก็หน้าตาดีกว่าใครนะ ฮ่ะ ๆ) วันนึงผมนั่งทานอาหารกับเพื่อนอาจารย์สาว และมองไปนอกหน้าต่างก็เห็นเมฆลิ่วขับรถมาจอดแล้วเดินเข้าตึกไป ผมก็คิดในใจว่าเด็กคนนี้ทั้งเรียนเก่ง หน้าตาดี แถมยังบ้านรวยขับรถมาเรียน อะไรจะขนาดเปอร์เฟคขนาดนั้น ถึงแม้ตอนนั้นผมจะค่อยข้างสับสนกับความรู้สึกด้านความรัก แต่ผมก็คิดว่าผมไม่มีทางที่จะไปชอบลูกศิษย์แน่นอน..... และแน่นอนมาก ๆ แต่ในเมื่อผมกล้าท้าทายกับหัวใจตัวเอง ผมก็จึงไม่อาจหนีการจู่โจมของมันได้ “กองไฟ... เธอช่วยทำคอลัมน์ลงวารสารหน่อยสิ สัมภาษณ์เด็กที่ได้ทุนเรียนดีน่ะ” อาจารย์ผู้ใหญ่หัวหน้าของผมมอบหมายให้ผมช่วยทำวารสาร ผมจึงต้องไปตามหาเด็กคนนั้น ซึ่งก็ไม่ใช่ใครนอกจากเมฆลิ่วนั่นเอง การสัมภาษณ์ของผมทำโดยผ่าน MSN เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมาพิมพ์ใหม่ เพราะว่าขี้เกียจครับ และนี่ก็เป็นโอกาสที่ทำให้ผมได้สนทนากับเขาจนเจาะลึก... “เอาล่ะ ถ้าครูนับถอยหลังถึงหนึ่งเมื่อไหร่ คือจะเอาจริงแล้วนะ” ผมบอกกับเฟี้ยวในการสัมภาษณ์ “อ่อ แล้วอีกอย่าง ถ้าเริ่มด้วยเครื่องหมาย * หมายถึงตรงนั้นนอกการสัมภาษณ์นะ” “เหมือนเล่นเกมเลยครับอาจารย์ ฮ่ะ ๆ ตลกดี” “สาม สอง หนึ่ง” การสัมภาษณ์เป็นไปด้วยดีจนตีหนึ่งทั้งสองวัน แต่แล้วการสัมภาษณ์ครั้งนั้นกลับทำให้ผมเกิดปฏิกิริยาประหลาด ..เด็กหนุ่มที่ผมสัมภาษณ์ ก็เหมือนกันกับวัยรุ่นทุก ๆ คน ซึ่งต้องผ่านช่วงเวลาแห่งความรัก และแน่นอนครับการสัมภาษณ์ก็มีบ้าง ผมจึงถามเขา และเขาก็บอกด้วยความเศร้าสร้อยว่าพึ่งผ่านการอกหักมาและก็รักผู้หญิงคนที่ทำให้หัวใจของเขาสลายมาก อยู่ดี ๆ น้ำตาของผมก็ไหลพราก... ทำไมล่ะ ผมไม่เกี่ยวกับเขาสักหน่อย นั่นสิครับ ...แต่ตอนที่ผมมองจอภาพอย่างมัว ๆ ด้วยความรู้สึกปวดร้าว มันอยู่ตอนที่ผมถามเขาว่า “ทำไมเสียใจมากละครับ หรือว่า...” “เรามีอะไรกับเขาแล้วหรือไง” ผมพิมพ์ถามตอบอย่างเปิดใจ เพราะคิดว่าผู้ชายเหมือนกัน “ครับ มีมาตั้งแต่อยู่มัธยม” นี่แหล่ะ ผมสะอึกและน้ำใส ๆ ก็ไหลพรากออกมา... อาจเพราะมันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเอง “ผิดปกติ” ผมไม่เหมือนเด็กหนุ่มทั่วไป ผมจะทำยังไงดีล่ะ แต่...ตั้งแต่คืนนั้น บางความคิด บางความรู้สึกของเมฆลิ่วถูกถ่ายถอดมาที่ผม มันเป็นความรู้สึกเห็นใจ เศร้า หรืออิจฉา ผมก็ไม่แน่ใจนัก แต่มันทำให้ผมกับเมฆลิ่วสนิทกันเร็วมาก อาจจะเป็นเพราะผมกับเขา ห่างกันเพียงสองปีกว่า ๆ ได้ และเขาก็เห็นผมเป็นพี่และเป็นแบบอย่างที่ดี บางครั้งเขาก็โทรศัพท์มาปรึกษาเรื่องเรียนกับผม ครั้งนึงเขาถามผมว่าไปดูเขาแข่งบาสฯไหม ผมก็ถามว่าไปทำไมล่ะ ตอนนั้นผมก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะไปทำไม แม้กระทั่งรถติดไฟแดงเขาก็โทรมาเล่าให้ฟัง แต่ผมฟังแล้วก็ถามเขาว่า เรื่องแค่นี้เองหรอ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้หรอกว่าตัวเองกำลังเผลอยิ้มอยู่ บางวันเขาก็เข้ามาในห้องพัก และเอาเพลง mp3 มาให้ผม พร้อมทั้งแนะนำว่าเพลงไหนเพราะ และเขาชอบฟัง บางวันผมก็เก็บเพลงที่ผมชอบรอให้เขามาเอา บางวันเขาก็เอารูปตอนเด็ก ๆ ของเขามาให้ผมดู แล้วถามว่าหล่อไหม ผมก็คิดในใจ ทำไมมันหลงตัวเอง เอารูปตัวเองมาอวดผมเนี่ย บางวันก็เข้ามาแซวถามว่า หัวข้อ MSN ของผมหมายความว่าอย่างไร แต่ทุก ๆ ครั้งที่เขามาหาผม ก็จะนำงานมาปรึกษาผมด้วย... จนวันเกิดของเขามาถึง ผมไม่รู้จะให้อะไรที่มันสร้างสรรค์ เผอิญตอนเช้าแม่พึ่งกลับจากตลาดและซื้อหอยแครงมาด้วย ผมเหลือบไปเห็นฝาหอยแครงสีขาวสะอาดขนาดจิ๋ว ๆ เท่าปลายนิ้วก้อยอันหนึ่ง จึงเก็บมาล้างให้สะอาดแล้วห่อกระดาษขาวธรรมดา ๆ แผ่นหนึ่ง และเขียนไว้ข้างในว่า “ให้กำลังใจนะคับ” ซึ่งก็หมายความว่าขอให้เขาผ่านวันที่แย่ ๆ จากการอกหักมาให้ได้ ใช่ว่าการเป็นอาจารย์จะหมายถึงคนที่เก่งเสมอไป... ผมนี่แหล่ะ ไม่เก่งเลย ในเรื่องของการมองคน ผมคิดว่าเมฆลิ่วเป็นเด็กที่มุ่งมั่น ตั้งใจเรียน และเรียบร้อย ดีกว่าสมัยผมเสียด้วยซ้ำ แต่วันที่ทำให้ผมรู้จักเขามากขึ้นก็คือวันที่ผมเบรกสอนนักศึกษาชั้นปีหนึ่งและออกมาสูดอากาศหายใจ ผมมองลงไปจากอาคารสูง มองไปอย่างไร้เป้าหมาย แต่บางสิ่งบาง อย่างดลใจให้ผมเหม่อมองและสะดุดสายตากับภาพบางอย่างที่กำแพงโรงอาหาร เด็กหนุ่มสองคนยืนพิงกำแพง... ปล. ขอโทษที่ลืมเปลี่ยนสีนะครับ ...และก็สงวนลิขสิทธิ์ด้วยคับ (ยกเว้นน้องทิพจะเอาไปจัดระเบียบในบล๊อก) แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 49 08:34:52 จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 9 มี.ค. 49 21:39:03 ]

ความคิดเห็นที่ 25 แบทแมนน้อยเก่งจังเลย อายุยี่สิบสองเป็นอาจารย์แล้ว แต่เราไม่อยากเป็นอาจารย์ เราว่าเรายังแก่ไม่พอ ไม่รู้ดิ ไม่อยากกดดันตัวเอง อยากมีอาชีพอิสระ ขอให้สู้ชีวิตต่อไปละกัน จากคุณ : Oat - [ 9 มี.ค. 49 21:50:37 A:134.148.195.67 X:134.148.20.33 TicketID:115899 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอโพสต์สดครั้งแรก... มาตามอ่านเรื่องของแบทแมนน้อยคนแรกเลยค้าบ จากคุณ : ช้าง (Chanostalgia) - [ 9 มี.ค. 49 21:51:50 ]

ความคิดเห็นที่ 27 แป่ว... จากคุณ : ช้าง (Chanostalgia) - [ 9 มี.ค. 49 21:53:13 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ไม่ดีหรอกคับ ผมยังไม่แก่พอจิงๆ ไม่งั้นคงไม่เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 9 มี.ค. 49 21:54:22 ]

ความคิดเห็นที่ 29 My Love Story no.5 ผู้ชายคนสุดท้าย..สายน้ำแห่งความทรงจำ #2 เมื่อมองเห็นเด็กหนุ่มสองคนพิงกำแพงกันอยู่ และดูท่าทางคุ้นตา..... ผมจึงขยายม่านตาเพื่อปรับระยะการมองเห็นให้ชัดเจนขึ้น สิ่งที่ผมเห็นก็คือ... เมฆลิ่วยืนข้าง ๆ เพื่อนที่กำลังสูบบุหรี่อยู่ ผมเดาแล้วว่าจะเกิดอะไรตามมา เมฆลิ่วขอบุหรี่จากเพื่อนมาดูด.... ใช่หรือเปล่า ผมถามตัวเอง ...ภาพที่ผมเห็น เมฆลิ่วเอาเสื้อออกนอกกางเกง และสูบบุหรี่ปุ๋ย ๆ ผมนึกถึงสายตาของเขาที่เคยมองผม สายตาที่ใส ๆ ซื่อ ๆ กลับกลายเป็นสายตาของพวกเด็กวัยรุ่นที่ทำตัวไม่รู้จักคิด สมองของเด็กว่าที่เกียรตินิยมมีแค่นี้เองหรอ ผมกำลังยืนตะลึง เด็กที่ผมเคยคิดว่าดี และน่าจะเป็นแบบอย่างให้รุ่นน้อง กำลังทำตัวแย่ ๆ ให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมามองอย่างเหยียดหยามได้ ผมอึ้งพูดอะไรไม่ออก อยากจะส่ง sms ไปบอกว่าทำอย่างนั้นได้อย่างไร แต่ผมก็ไม่ทำ เพราะว่ามันอาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวเกินไป ผมรู้สึกผิด ผมสัมภาษณ์เขาลงวารสาร แต่ผมไม่ได้รู้เลยว่าจริง ๆ แล้ว เขาทำตัวไม่น่าจะเป็นแบบอย่าง... ทำไมผมไม่รู้จักคัดเลือกเด็กเลย ผมเดินกลับเข้าห้องด้วยสีหน้าที่เหนื่อยล้ายิ่ง ผมถามตัวเองว่าการสูบบุหรี่มันทำให้คน ๆ หนึ่งแย่ ขนาดนี้เชียวหรือ คงไม่ใช่ขนาดนั้น ถ้าเขาไม่ได้สูบในที่สาธารณะขนาดนี้ นี่คงเป็นจุดที่ผมผิดหวังที่สุด แต่อย่าไปว่าเขาเลย... ผมเคยชอบผู้หญิงคนหนึ่ง และเธอเคยชอบผม ซึ่งตอนนี้เธอเรียนต่างประเทศ ผมก็มารู้ว่าเธอก็สูบบุหรี่เหมือนกันที่โน่น... หรือว่า ยิ่งไม่ชอบอะไร ก็จะเจออย่างนั้น วิชาที่ผมต้องสอนเมฆลิ่วมาถึง วันนี้เขาหน้าผ่องมาเชียว แต่ก็คงไม่ได้ทำให้ผมยิ้มเหมือนวันก่อน ๆ ได้ ผมหยุดยืนคุยกับเขา และบอกเขาว่า อาทิตย์หน้า จะเป็นวันเกิดของผมแล้ว ผมขออะไรจากเขาอย่างหนึ่งได้ไหม นั่นก็คือการให้เขาเลิกบุหรี่ซะ ทำเพื่อผมได้ไหม อยากขอแค่นี้แหล่ะ เพราะผมอยากให้เขามีสุขภาพร่างกายในอนาคตที่ดี เมฆลิ่วตกใจทีเดียว ที่ผมรู้ว่าเขาสูบบุหรี่ เขาได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก ผมไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ผมขอ มันจะได้ผลหรือเปล่า อย่างน้อยมันน่าจะเป็นแรงกระตุ้นให้เขาเลิกได้บ้างก็ยังดี อาทิตย์หนึ่งผ่านไป วันเกิดผมมาถึง ผมก็เฝ้ารอว่าจะมีใครโทรมาวันเกิดผมไหมนะ ผมยังคงรอผู้หญิงที่ผมชอบคนที่อยู่ต่างประเทศโทรหรือส่งข้อความมา และผมก็ไม่รอเก้อ เพียงแต่ว่าสายที่โทรเข้ามาก็คือ “เมฆลิ่ว” นั่นเอง เขาโทรมาเที่ยงคืนเปะ ผมเองรู้สึกดีใจมาก แปลกใจกับตัวเองเหมือนกันทำไมต้องดีใจจนน้ำตาร่วงแปะ ๆ หรือผมจะชอบเขาเข้าแล้ว ผมไม่น่าประมาทเลย แต่ผมไม่เคยรู้สึกอะไรอย่างนี้มาก่อนแม้แต่กับเสกสมุทร หรือไต้ฝุ่น ช่วงนั้นผมมีเพื่อนคนหนึ่งซึ่งเป็นเหมือนผม เราเจอกันทางเว็บสุขภาพจิตแห่งหนึ่ง ซึ่งเราเข้าไปหาวิธีการทำให้เลิกเป็นผู้ชายที่หวั่นไหวกับผู้ชายอย่างนี้ นอกจากได้ความรู้จากเว็บ ผมก็ยังได้เพื่อนที่คุยกันได้ทุกเรื่องอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ผมก็ปรึกษาเขาเรื่องของเมฆลิ่ว เนื่องจากเขาอายุมากกว่าผม น่าจะมีประสบการณ์มากกว่า เขาบอกผมว่าเด็กคนนี้มาแปลกมาก ๆ อาจจะเป็นอย่างเราก็ได้ ไม่มีเด็กที่ไหนเขาโทรมาแฮปปี้เบิร์ดเดย์อาจารย์กลางดึก ไม่มีเด็กที่ไหนเอาเพลงมาให้อาจารย์ฟังทุกวัน ไม่มีหรอก แต่ผมก็เถียงกับเพื่อนผมคนนี้เสมอว่า เด็กคนนี้ไม่ใช่แน่นอน เพราะว่าเขาเคยมีแฟนเป็นผู้หญิง และมีอะไรกันมาก่อน หลายครั้งแล้วด้วย แถมเขาก็ยังรอผู้หญิงคนนี้กลับมา อีกทั้งเวลาเมฆลิ่วมาหาผมก็มักจะคุยเรื่องเรียนของเขาเสมอ เพราะว่าจะต้องมีงานวิจัยก่อนจบที่ต้องทำและร้องขอให้ผมเป็นที่ปรึกษา เพื่อนผมก็เถียงคอเป็นเอ็นว่า เขาเองก็เคยมีอะไรกับผู้หญิง มีแล้วทำไม เรื่องอย่างนี้มันพูดกันยาก อย่างมากเด็กคนนี้ก็กำลังสับสนว่าตัวเองเป็นอย่างไรกันแน่ ผมจึงค้นคว้า หาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ต และก็พบว่าหลาย ๆ กรณีที่ผู้ชายเป็นแฟนผู้หญิงมาหลายปีมาก คบกันปกติ แต่จู่ ๆ ก็ดันกลับตาลปัตรได้ นั่นจึงเป็นการเริ่มต้นที่ทำให้ผมถลำลึกในความรู้สึกแท้ ๆ ของตัวเองมากขึ้นทุกที ๆ ด้วยหวังว่าเมฆลิ่วอาจจะเป็นแบบผมก็ได้ แต่บางทีผมก็กลัวนะ ว่าถ้าเขาเป็นจริง ๆ แล้วชอบผม ผมจะทำอย่างไร ผมไม่อยากให้ใครต้องเสียใจ นั่นหมายถึงคนที่บ้านของผม และคนที่บ้านของเขา ผมมันก็เป็นคนอย่างนี้ อยากมีความรักแต่ไม่กล้า พอก้าวไปใกล้ ๆ ก็ถอยออกมา พอเขาเดินไกลออกไป ผมก็วิ่งตาม พอวิ่งใกล้ถึงก็ถอยมาอีก ถึงแม้ผมจะรู้ตัวว่าผมชอบเด็กคนนี้ไปแล้ว แต่ผมก็ไม่เคยคิดจะลำเอียงในเรื่องการสอนเลย ผมมั่นใจเต็มที่ เพราะอย่างน้อยเด็กคนนี้มีผลการเรียนดีมาก คงไม่ได้มาหวังพึ่งผมเรื่องนี้แน่นอน ผมสอนเมฆลิ่วจนกระทั่งจวนจะปิดคอร์ส เรารู้จักกันเกือบหนึ่งเทอมพอดี และผมก็จะไม่ต้องสอนเขาอีกแล้ว จึงรู้สึกโล่งใจ แต่เขาก็ยังเข้ามาหาผมสม่ำเสมอ จนอาจารย์ผู้ชายอายุมากกว่าผมสักหกปีซึ่งสนิทกับผมเริ่มสงสัย ความสนิทสนมของเราสองคนเป็นไปเรื่อย ๆ ผมรู้ว่าหัวใจของผมมันปั่นป่วนพิลึก ๆ ทุกครั้งที่เขาเข้ามาหา บางวันเขาก็ชวนผมไปทานข้าวกลางวันด้วยสองต่อสอง แต่เขาก็คุยเรื่องงานวิจัยปีสี่ของเขาเช่นเดิม ยามเย็นเจียนพลบค่ำครั้งหนึ่ง ....เขาก็ชวนผมไปเดินเที่ยวที่สถานที่ซึ่งสวยงามหรูหราริมแม่น้ำเจ้าพระยา ที่นั่นมีแสงไฟประดับประดา งดงามมาก บรรยากาศสุดแสนจะโรแมนติก เรานั่งทานอาหารเย็นแล้วก็คุยกันเรื่องงานวิจัยของเขาแล้ว ก็เดินไปริมแม่น้ำ เรื่องที่หยิบยกมาคุยกันนอกจากเรื่องเรียนก็มีเรื่องทั่ว ๆ ไป หัวเราะบ้าง ยิ้มบ้าง เรื่องเศร้า ๆ บ้าง “เฟี้ยวชอบสีอะไร” “ผมชอบสีม่วงครับ” ผมคิดในใจ ผู้ชายอะไรชอบสีม่วงวะ “ทำไมชอบสีม่วงล่ะ” “อื้ม ม่วงอ่อน ๆ สวยดีคับ สบายตา” “หรอ ไม่เหมือนครูเลย ชอบสีแดง ร้อนแรงดี หุ ๆ” เราหยุดยืนริมระเบียงแม่น้ำแล้วคุยกันต่อ “จาน... ระหว่างดิน น้ำ ลม ไฟ นี่ อาจารย์ชอบอะไรมากที่สุด” “ครูหรอ ชอบไฟ...” ผมมองไปที่เปลวไฟบนเสาไต้คบเพลิงเสาริมน้ำที่กำลังล้อเล่นกับสายลม “ผมชอบลมนะ มันทำให้เราอิสระ เหมือนกับบินไปไหนก็ได้ ตามที่ใจเราปรารถนา” เด็กหนุ่มมองไปที่เมฆซึ่งลอยละลิ่ว ผมมองตามพยายามจินตนาการเมฆเป็นรูปต่าง ๆ “อื้ม ๆ ๆ ครูก็ฝันว่าเหาะได้ทุกวันเลยล่ะ” เด็กหนุ่มหัวเราะชอบใจแล้วถามผมต่อ “แล้วทำไมจานชอบไฟล่ะ” “กองไฟ มันให้แสงสว่าง ไฟมันเหมือนความรุ่งโรจน์ และอีกอย่างถ้าคนที่ครูรักกำลังหลงทาง ครูก็จะได้บอกว่า ครูอยู่ตรงนี้นะ รออยู่ตรงนี้นะ เขาจะได้มองเห็นและมาหาถูก”  ผมนึกคำตอบจากเวลาที่ผมฝันว่าเหาะได้ในตอนกลางคืน เพราะผมคงจะหลงทางเป็นแน่ ถ้าไม่มีแสงไฟจากบ้านเรือนเป็นที่สังเกต ว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหน... “จาน... ผมว่าระหว่างเรามันไม่ใช่แค่อาจารย์กับลูกศิษย์แล้วล่ะ” เมฆลิ่วพูดสิ่งที่ผมคิดอยู่นาน ทำเอาผมสะดุ้ง “อื้ม เราก็ห่างกันแค่สองปีเอง ก็เหมือนพี่น้องกันนั่นแหล่ะ จะเรียกพี่ก็ได้นะ แต่ต้องนอกมหาลัย” ผมเสนอความคิด แต่ผมไม่ค่อยคุ้นหรอกกับสรรพนามใหม่ และเมฆลิ่วก็ไม่เคยเรียกพี่ เพราะไม่ชินเหมือนกัน ไม่รู้ว่าคำตอบนี้ใช่สิ่งที่เมฆลิ่วต้องการสื่อหรือไม่ ทุก ๆ ครั้งเวลาที่เราไปทานอาหารหรือมีกิจกรรมที่ต้องจ่ายเงิน แม้ผมจะทำงานแล้วแต่เราก็หารสองกันอยู่ดี นี่ก็เป็นความสบายใจที่ทำให้ผมคิดว่าเขาไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว ช่วงนี้ผมไม่เคยเห็นเมฆลิ่วสูบบุหรี่อีก พอลองถามดูเขาก็บอกว่าสูบน้อยลง ความรู้สึกสนิทสนมของเราในมุมมองของผม เพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ จนกระทั่งมีอยู่ช่วงหนึ่ง เมฆลิ่วไม่ค่อยเข้ามาหาผม... ก่อนหน้านั้นผมเคยส่ง sms ตามปกติ แต่ข้อความอันนี้ผมส่งไปอย่างหน้ามืดตามัวว่า... “คิดถึงนะ” จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 9 มี.ค. 49 22:09:56 ]

ความคิดเห็นที่ 30 คราวนี้ไม่พลาด (ขอโทษที่ทำเปลือง) จากคุณ : ช้าง (Chanostalgia) - [ 9 มี.ค. 49 22:18:23 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ลงสีผิดอยู่เรื่อยเลย คุณช้างหลังไมค์มา "เวลามีคนพูดปูทางให้ ก็เฉไฉทู้กที  " ผม says: ใครปูทาง   คุณช้าง (^_~)/ says: ก็อย่างในเรื่องนี้ไง   “จาน... ผมว่าระหว่างเรามันไม่ใช่แค่อาจารย์กับลูกศิษย์แล้วล่ะ”   คุณช้าง (^_~)/ says: เรื่องก่อนก้อตอนอธิษฐาน   ผม says: "สงสัยเหมือนในที่เล่าไปอ่ะคับ" "ผมมันก็เป็นคนอย่างนี้ อยากมีความรักแต่ไม่กล้า พอก้าวไปใกล้ ๆ ก็ถอยออกมา พอเขาเดินไกลออกไป ผมก็วิ่งตาม พอวิ่งใกล้ถึงก็ถอยมาอีก " เห้อ นี่แหละ ตัวผม เด๋ววันอื่นค่อยต่อนะคับ ง่วงละ จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 9 มี.ค. 49 22:25:36 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ดีแล้วครับที่หยุดแค่นั้น ผมไม่อยากให้มันไกลไปมากกว่านั้น เราจะต้องเจ็บเองนะครับ อย่าลืม ผมเคยเป็นเลขาอาจารย์ท่านหนึ่งในมหาวิทยาลัย (ตำแหน่งสูงแต่บอกไม่ได้) แกเหงาครับ ผมรู้ ผมมีหน้าต้องทำเรื่องเอกสาร ที่ถ้าจะทำจริงทำที่บ้านก็ได้ ผมรู้ว่าอาจารย์ชอบผม ผมดูสายตาและ ตอนที่อาจารย์แอบลอบมองผมอยู่ข้างหลัง ผมเป็นเด็กอ่อนไหวรักคนง่ายในวัยยี่สิบสอง แต่ผมก็ไม่อยาก ให้เรื่องนี้เกิดขึ้น อาจารย์เป็นผู้ใหญ่ มีตำแหน่ง คนอื่นจะคิดอย่างไร ผมมักเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายเสมอ ผมไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นประเด็นในการที่ผู้ใหญ่คนนึงที่ใจกับผมจะโดนเลื่อยเก้าอี้เพียงเพราะแกเป็นเกย์ ผมไม่เลือกที่จะเป็นอาจารย์ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าทำได้ เราอาจจะต้องแลกกับอะไรไม่รู้ ถ้าเลือกได้ผมอยากสอนเด็ก นักเรียนหญิงล้วน ๆ หรือสอนวิชาที่ผู้หญิงจะเรียนแต่ผู้ชายเรียนน้อย เราไม่อยากเกิดความรู้ึสึกอะไรแบบนั้น (วิชาแบบนี้มีเยอะนะ ประเภทวิชาภาษาหรือวรรณคดีอะไรทำนองนี้) แต่ถ้าเป็นนักเรียนปริญญาโทหรือนักเรียนภาคค่ำที่ทำงานแล้ว ผมว่าไม่เป็นไรหรอกครับ จากคุณ : Oat - [ 9 มี.ค. 49 23:06:49 A:134.148.195.67 X:134.148.20.3 TicketID:115899 ]

ความคิดเห็นที่ 33 “กองไฟ มันให้แสงสว่าง ไฟมันเหมือนความรุ่งโรจน์ และอีกอย่างถ้าคนที่ครูรักกำลังหลงทาง ครูก็จะได้บอกว่า ครูอยู่ตรงนี้นะ รออยู่ตรงนี้นะ เขาจะได้มองเห็นและมาหาถูก” อ๊าาา...ละลายๆๆๆๆๆ >///< จริงๆแล้วเคยคุยกับเพื่อนว่าถ้าเราต้องอยู่ในที่มืดๆ จะอยากได้อะไร? อยากได้ไฟที่จะส่องทางให้  หรืออยากได้มือของคนที่เรารัก อื้ออ...มีมือของคนที่เรารักมันอุ่นใจกว่าตั้งเยอะ  แค่นั้นก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว แนทเลยเลือกมือของคนที่เรารัก  เอามากุมเอาไว้ เพื่อนเลยบอกว่า "นี่ๆอย่าลืมนะว่ามันมืด  ถ้ามือนั่นเป็นมือผีล่ะ!?" O_o ง่าาา  จบกัน  เอายัยคนที่พูดไปประหารซะ!!  เห่อๆ แต่ว่าๆๆความรักอาจารย์กับลูกศิษย์มันคง....ไม่ผิดมากมั้ง อย่างน้อยแนทก็ไม่เคยคิดว่ามันผิดน่ะ  ไม่มีเหตุผลที่คิดอย่างนั้นด้วย -*- คนเป็นอาจารย์ชอบคิดมาก  หรือเพราะว่าคนที่เป็นลูกศิษย์(อย่างแนท) มันไม่เคยคิดอะไร - -" มันเด็กเกินที่จะเข้าใจ >_<~~ ปล.คุณแบทแมนน้อย เก่งจังเลยน้าา 22ก็เป็นอาจารย์ แต่แนท 20 ยังไม่เป็นโล้เป็นพายY_Y จากคุณ : fat@list - [ 9 มี.ค. 49 23:15:23 ]

ความคิดเห็นที่ 34 คุณแนทไม่เป็นพายก็ดีแล้วซีคะ อิอิ อ่านแล้วก็คงต้องบอกว่า "รักไม่มีพรมแดน" ฮี่ๆ ย้อนมาดูตัวเองแล้วก็ถอนใจ เฮ้ออออ เวรของกรรม =_=' ลืมย้ายชื่อคุณพี่ช้าง กระทู้หน้าละกันนะคะ จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 9 มี.ค. 49 23:31:10 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ผมมันก็เป็นคนอย่างนี้ อยากมีความรักแต่ไม่กล้า พอก้าวไปใกล้ ๆ ก็ถอยออกมา พอเขาเดินไกลออกไป ผมก็วิ่งตาม พอวิ่งใกล้ถึงก็ถอยมาอีก .......หุหุพี่โรปตอนนี้กล้ายังครับ สำหรับผมตอนนี้กำลังนั่งนิ่งๆค่อยๆๆพิจารณาแล้วเดินจากไป55555+กำลังหาโอกาสแต่คงไม่มีหรอกเพราะผมกลัวที่จะสร้างโอกาสแค่เห็นหน้าคุยกันไปโรงเรียนพร้อมกันกินข้าวกลางวันดัวยผมก็พอใจแล้ว....ผมไม่รู้ว่ามันเป็น เหมือนผมอะป่าว ปล.โอ้ยความกลัวทำไม่ทักทายผมบ่อยนัก จากคุณ : samkubpoom - [ 10 มี.ค. 49 00:24:09 ]

ความคิดเห็นที่ 36 คุณแบทแมนน้อยครับ  อยากอ่านต่อเร็ว ๆ จังเลย อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไปอ่ะครับ ผมว่าผมเข้าใจความรู้สึกของคุณนะ เมื่อก่อนผมไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดกับผมได้ ถึงมันจะไม่ได้ไปไกลขนาดคุณ  แต่แค่เริ่มรู้สึกอะไรในใจ ผมก็รู้สึกไม่ดีแล้วว่าทำไมเราเผลอใจไปได้นะ ช่างน่าอายจริง ๆ ไม่เป็นมืออาชีพเอาซะเลย แล้วก็พยายามลืม ๆ มันไป   แต่พอเจอเค้าทีไรความรู้สึกนั้นก็กลับมาทุกที มีความสุขที่ได้เห็นหน้าแต่ก็รู้สึกผิดในเวลาเดียวกัน คุยเรื่องนี้กับใครก็ไม่ได้แม้แต่กับเพื่อนสนิท เฮ้อ ได้ระบายออกมาซะบ้าง ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย ขอบคุณทุกคนนะครับ จากคุณ : SomeoneOnTheNet - [ 10 มี.ค. 49 04:32:52 ]

ความคิดเห็นที่ 37 -ติดปีกทรามวัย แรกเรียน แรกรักอีกสักครั้ง- ตอนที่ 6 โดย จี 10 มี.ค. 49 ผมถึงกับวิ่งกระหืดกระหอบไปที่อาร์ทแกลเลอรี่ ผ่านสวนโดเมนอันร่มรืน อากาศวันอาทิตย์บ่ายที่ซิดนี่ย์แจ่มใสจนน่าทุ่มตัวลงบนพรมหญ้านุ่มแล้วเกลือกให้สาใจ เหมือนกับฝรั่งหลายๆคนที่หลงใหล"พาร์ค"กันเสียนัก แต่ตอนนี้ ผมกำลังต้องไปให้ทันดูหนัง(ฟรี) ไม่สิ ผมลงทุนวิ่งมา เพื่อจะมาลุ้นว่า"วิลเลี่ยม"หนุ่มเดฟเวียดนามมิสจะ"มา"หรือ"ไม่มา" ผมโกยลงบันไดเลื่อนไปจนถึงหน้าโดเมนเธียเตอร์ ก่อนเวลาฉายหนึ่งนาทีเป๊ะ แต่ประตูปิดซะงั้น ป้าแหม่มเจ้าหน้าที่ก็บอกทุกคนที่ไปออกันว่า "ที่นั่งเต็มจ้ะ" แหม ก้หนังมันดัง เกิร์ลวิธอะเพิร์ลเอียริ่ง เชียวนา ที่สคาร์เล็ต โจแฮนสัน เล่นนั่นล่ะ ผมก็แค่ อืม เหรอ แต่วิลเลี่ยมอยู่หลังประตูนั่นหรือเปล่า หรือเขาจะไม่ได้มา เดินคอตก(เล็กน้อย)กลับขึ้นไปบนหอศิลป์ เกร่ไปเดินดูภาพศิลปะ และงานแสดงอาร์ทในรูปแบบต่างๆซะเลยเพื่อไม่ให้เสียเที่ยว ดูรู้มั่งไม่รู้มั่งแต่ก็นับว่าตื่นตาตื่นใจพอสมควร โดยเฉพาะบางห้องที่ฉายงานวีดีโออาร์ท แอนนิเมชั่น หรืองานหนังสั้นทดลองที่ผมสนใจอยู่แล้ว แต่สายตาก็มองๆหาวิลเลี่ยมไปด้วย แต่ก็ไม่มีแม้แต่เงาของเขา ช่วงนี้ผมย้ายบ้านแล้ว เริ่มงานใหม่แต่ก็ไม่ได้ทิ้งงานเก่า เรื่องเรียนก็เริ่มหนักหนาขึ้น ก็เลยมีอะไรให้คิดให้ทำมากขึ้นด้วย หลังกลับจากอาร์ทแกลเลอรี่มาที่บ้าน ก็เลยไม่ได้นึกถึงวิลเลี่ยมไปพักใหญ เพราะอะไรไปดูกัน บ้านใหม่ผมอยู่บนชั้น 31 ของตึกสูงย่านเซนทรัลสเตชั่น หรือเทียบได้กับหัวลำโพงบ้านเรา ซิตี้วิวยามราตรีที่ระเบียงทำเอาคิดเผลอไผลไปว่า แหม เรานี่ช่างไฮโซซะจริง แต่พอมองกลับเข้าไปแล้วเห็นเตียงสองชั้นสองเตียง มีรูมเมทสามคน(ไม่รวมผม)กำลังแข่งกันกรนดังสนั่นแล้ว ก็รีบดึงตัวเองกลับมาโลโซต่อไป ห้องเรามีด้วยกันสามห้องนะครับ ห้องเดี่ยวครอบครองโดย"ป้อม"สาวไทยอีกคนหนึ่ง ห้องเซคกั้นรูมก็เป็นของสองสาว"จีนี่"และ"ฟั่นถิง"จากอินโดฯและจีน ส่วนห้องผมก็คับคั่งไปด้วยสองหนุ่มจากเกาหลี"โรบิน"และ"แดเนี่ยล" และอีกหนุ่มจากเตอรกี"ฟารุก" ดูอินเตอร์ฯขนาดนี้ แต่ยังไงก็ตาม การเป็น"บลูกาย"ท่ามกลางเสตร้ททั้งหลาย ก็ทำให้มีเรื่องยุ่งใจอยู่บ้างอ่ะนา ก็ไอ้เรื่องเดิมแหละครับ ยกตัวอย่างเช่น วันแรกไอ้เจ้าแดเนี่ยล หนุ่มเกาหลีหน้าเหมือนโนบิตะ(แต่หุ่นดีชะมัด)ก็ถามปังเข้ามาว่า "ยูมีเกิร์ลเฟรนด์รึยัง" ก็ได้แต่อุบอิบตอบไปว่า "อ๋อ ตอนนี้ไม่มี" "เคยมีที่เมืองไทยอ่ะ"(ก็เรื่องจริงนะเอ้า เพียงแต่นานมากแล้ว) หรือเมื่อวานเพิ่งกลับบ้าน เปิดประตูผางเข้าไป เจ้าโรบินหนุ่มเกาหลีอีกคนหนึ่ง หน้าตาเต้าหู้ๆหน่อย แต่ตัวยังกะปลาบึกขาวๆอวบๆก็กำลังแก้ผ้าเช็ดตัวอยู่ พอเห็นผมมันก็ชะงักเล็กน้อย แต่สักเดี๋ยวมันก็เฉย ยืนเปลือยทักทายกะผมต่อไปหน้าตาเฉย ไอ้เราก็วางหน้าลำบาก แต่ก็ทำเนียนๆคุยกะมันต่อไปแบบแมนๆ(แต่ใจสั่น) แกล้งเสเดินผ่านมันไปกะจะเข้าห้องน้ำ(ไปล้างหน้าน่ะครับ)พอเปิดแง้มเข้าไป เจ้าฟารุกก็ดันอยู่ในห้องน้ำเสียอีก ร้องเอะอะออกมา แล้วก็ดันไม่ล็อคกลอนเล่า ไอ้บ้าเอ๊ย เห็นเนื้อตัวแว้บๆของมันไปอีกดอก กลุ้มใจเสียจริง หรือพอตอนเช้า ผมงัวเงียมาจากเตียงชั้นสอง มองลงมา ปรากฏว่าไอ้แดเนี่ยลเจ้าเก่า ดันนอนใส่แค่กางเกงในบางๆตัวเดียว เห็นหนั่นเนื้อหนุ่มขาวโพลน แถมยังเนียนสนิท (ดีนะที่มันนอนคว่ำ) ไอ้เราก็หายง่วง ล้มตัวลงไปนอนทำสมาธิอีกพักหนึ่ง ว้อย อะไรกันนักกันหนาเนี่ย หากคุณผู้ชายท่านใดเข้ามาอ่าน ก็ยย่าเพิ่งนึกว่าเกย์เป็นพวกบ้ากามนะครับ คิดเล่นๆครับว่า หากคุณต้องไปอยุ่ร่วมกับผู้หญิงสาวๆขาวอวบ แถมยังไม่ค่อยระวังเนื้อระวังตัว เปิดนมต้มให้คุณดูบ่อยๆ คุณคงอยู่ไม่ค่อยเป็นสุขหรอกนะครับ(ต่อให้หักห้ามใจก็เถอะ) เห็นมั้ยว่าคุณก็ไม่ได้บ้ากามสักนิดเดียว มันเป็นเรื่องธรรมชาติธรรมดาแท้ๆ(แก้ตัวขึ้นมั้ยเนี่ยเรา) แต่ไอ้เรื่องจะเกินเลยนั้นไม่ต้องห่วงครับ ผมไม่นิยมการกระทำที่สองฝ่ายไม่ยินยอมอยู่แล้ว ที่ทำได้อย่างเดียวก็คือ นั่งหักห้ามใจไปตามระเบียบ(ทรมานชะมัดยาด) อยู่ๆไปก็คงชิน เห็นบ่อยๆเข้าอ่ะนะ ก็คงมองเป็นนกเป็นหนอนไปเสียฉิบ เห็นสาเหตุที่ผมเริ่มเลือนๆวิลเลี่ยมไปชั่วขณะรึยังล่ะครับ จากคุณ : จี - [ 10 มี.ค. 49 08:27:16 A:203.51.78.129 X: TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 38 สวัสดีตอนเช้าครับ STRAIGHT พี่วิศรุต + SBS และ ทุกๆคน ------------------------------------------------------------ เรื่องของคุณ Maxx ... ใครอ่านแล้วก็อดอิจฉาไม่ได้เลยเนาะ ผมเห็นด้วยกับหลายๆคนนะครับ ที่ต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าชีวิตของคุณ Maxx ลงตัวดีแล้ว ก็อยากฝากถึงคุณ Maxx อีกครั้งว่า ขอให้รักและดูแลกันไปนานๆ นะครับ ------------------------------------------------------------ ต่อไป ขออนุญาตทักทาย ลูกบุญธรรม เจ้าแบทแมนน้อย ที่กำลังพัฒนาฝีปาก(กา) นำเสนอเรื่องเล่าเชิงนิยาย จากประสบการณ์จริงในชีวิต โดยเฉพาะเรื่องล่าสุด My Love Story no.5 ผู้ชายคนสุดท้าย..สายน้ำแห่งความทรงจำ ( ผู้ชายคนสุดท้ายจริงๆเหรอครับ...เพิ่งอายุ 2....เอง ) โดยรวมแล้วพี่ว่าการที่เอ็งกล้าและตัดสินใจ นำเรื่องราวความสัมพันธ์ ระหว่างครูกับนักเรียน มาเสนอนั้น เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วล่ะ พี่ถึงได้สนับสนุนให้เอ็งเขียน เพราะจริงอยู่ ในสายตาของสังคม มันเป็นความสัมพันธ์ที่ดูล่อแหลม และเสี่ยงต่อการถูกจับตามอง วิพากวิจารณ์ แต่เรื่องของเอ็งจากที่เคยคุยกันและจนกระทั่งมาอ่านอีกทีที่นี่ มันก็ไม่ได้มีอะไรที่เป็น "กายทุจริต" แม้ปฏิสเธไม่ได้ที่ว่ามันเกิด "มโนทุจริต" ไปแล้ว แต่อย่างน้อย พี่เชื่อว่าเรื่องของเอ็งที่เอามาลงที่นี่ จะเป็น "ตัวอย่าง" หรือ "บทเรียน" สำหรับหลายๆคน ที่จะก้าวไปอยู่ในสถานภาพของการเป็น คนสอนคน และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในช่วงวัย/อายุ ที่ไม่ได้แตกต่างจากนักเรียนมากนัก จะได้สำเหนียก (ชอบคำๆนี้ว่ะ..เลยเลือกใช้แทนคำว่าตระหนัก) ถึงสถานการณ์แบบนี้ และระมัดระวังในการคิด การกระทำ ซึ่งเป็นการวางตัวโดยรวม อย่างเหมาะสม ระหว่าง ครูกับนักเรียน เพราะฉะนั้น อันดับแรกพี่อยากบอกเอ็งว่า เอ็งคิดและทำถูกแล้ว ที่นำเสนอเรื่องนี้ พี่ขอชม และเชื่อว่าหลายๆคนที่อ่านก็คงชื่นชมเอ็งเหมือนกัน จากคุณ : START (BG # 36) - [ 10 มี.ค. 49 08:56:46 A:203.144.221.102 X: TicketID:096355 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขอบคุณคุณช้างด้วยที่ตามอ่านอย่างใจจดใจจ่อ และเปงกำลังใจให้คับ ------------------------------------------------------------------------------- "ผมก็รู้สึกไม่ดีแล้วว่าทำไมเราเผลอใจไปได้นะ  .....ไม่เป็นมืออาชีพเอาซะเลย" "มีความสุขที่ได้เห็นหน้าแต่ก็รู้สึกผิดในเวลาเดียวกัน" จากคุณ : SomeoneOnTheNet >>> ครับ นอกจากจะรักผิดธรรมชาติ แล้วยังมาผิดจรรยาบรรณอีก(รึเปล่า) แต่อ่าน ๆ ต่อ ๆ ไปก็อาจจะพบทางออกที่ผมเลือกครับ หุ ๆ ------------------------------------------------------------------------------- "แต่ว่าๆๆความรักอาจารย์กับลูกศิษย์มันคง....ไม่ผิดมากมั้ง อย่างน้อยแนทก็ไม่เคยคิดว่ามันผิดน่ะ  ไม่มีเหตุผลที่คิดอย่างนั้นด้วย -*- คนเป็นอาจารย์ชอบคิดมาก  หรือเพราะว่าคนที่เป็นลูกศิษย์(อย่างแนท) มันไม่เคยคิดอะไร - -" มันเด็กเกินที่จะเข้าใจ >_<~~" จากคุณ : fat@list >>> ช่ายแล้วครับ ผมคิดมาก เพราะว่ารู้ว่าไม่เหมาะสม แต่ผมก็แพ้ใจตัวเอง.... ------------------------------------------------------------------------------- ถ้าเลือกได้ผมอยากสอนเด็ก นักเรียนหญิงล้วน ๆ หรือสอนวิชาที่ผู้หญิงจะเรียนแต่ผู้ชายเรียนน้อย เราไม่อยากเกิดความรู้ึสึกอะไรแบบนั้น แต่ถ้าเป็นนักเรียนปริญญาโทหรือนักเรียนภาคค่ำที่ทำงานแล้ว ผมว่าไม่เป็นไรหรอกครับ จากคุณ : Oat >>> ผมว่าผมอาจจะเหมาะกับอาชีพนี้ถ้ามีครอบครัว หรือคนรักแล้ว จะได้มีที่ยึดเหนี่ยวไว้หน่อย ------------------------------------------------------------------------------- น้องทิพ อ่านแล้วพูดไม่ออกเยยหยอ หุๆๆๆ ------------------------------------------------------------------------------- ".......หุหุพี่โรปตอนนี้กล้ายังครับ" จากคุณ : samkubpoom >>> ก็กล้าที่จะชอบครับ แต่ไม่ค่อยกล้าที่จะรัก (งงไหมนี่น้องสาม) ชีวิตพี่ตอนนี้เกี่ยวกับความรัก มีสามทาง ทางแรก : อยู่คนเดียวดีกว่า นอกจากไม่ทำให้ตัวเองเจ็บอีก ก็ยังไม่ทำให้พ่อแม่ต้องเสียใจด้วย ทางที่สอง : คบกับคนที่เป็นเหมือนเรา แต่ว่าต้องเจอคนที่ใช่ ทั้งใจและกาย ซึ่งคงเหมือนถูกหวย แต่ยังไงก็ยังกลัว ๆ อยู่ (เจ้าบ่าวที่กลัวฝน) แต่...ถ้ามันเกิดขึ้นจริง ๆ และเป็นความรักด้วยแล้วก็คงจะยากที่จะปฏิเสธ ทางที่สาม : พี่อาจจะเจอผู้หญิงที่พี่รู้สึกรักจริง ๆ ก็ได้ อันนี้เหมือนความหวังลม ๆ แล้ง ๆ และอุดมคติยังไงก็ไม่รู้ ฮือ ๆ สรุป ทางที่หนึ่งเป็นไปได้มากที่สุด แต่ทางที่จะไม่เลือกอีกอย่างแน่นอน นั่นก็คือมีแฟนเป็นผู้ชายแท้ ๆ ------------------------------------------------------------------------------- พี่จี ผมรู้สาเหตุที่พี่ย้ายบ้านนะคับ เพราะว่าหนุ่ม ๆ ที่เดิมไม่มีใครสนใจพี่ใช่ม๊า อุตส่าห์เสนอตัว (อุ๊บ นู๋จะโดนเตะไหมนี่) ย้ายมาคราวนี้ก็ป่วยการอีกแหล่ะพี่ หุ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ปล.อยากไปอยู่แบบพี่จีมั่งจัง ฮี่ ๆ ๆ ๆ จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 10 มี.ค. 49 09:00:41 ]

ความคิดเห็นที่ 40 แงแง ขยันจบแบบนี้กันจริ๊ง พ่อหนุ่มบลูสกายทั้งหลายเนี้ย แต่ยังงัยก้อต้องรอ ก้อคนมันหลงรักสำนวนคุณแบทแมนน้อยนี้คะ ชอบการเปรียบเทียบจัง ส่วนเรื่องไม่กล้าเนี้ย ตัวเองก้อเป็นค่ะ แบบว่าพอหนุ่มเริ่มจริงจัง เราก้อจะเริ่มถอย ก้อมันกลัวนี้ แต่ก้อไม่รู้ว่าจากลัวอาไร้ (ประมาณว่ายังเอ๊าะอยู่ เลยไม่ประสีประสาหน่า) เป็นแบบเนี้ยมาหลายครั้ง ก้อเลยไม่มีแฟนกะเขาสักที เป็นอยู่น้าน นาน จนคานลอยมา เลยต้องรีบขจัดความกลัวแล้วลองเสี่ยงดูสักตั้ง เเหะ เเหะ เริ่มรู้สึกว่านอกเรื่องแฮะ ไม่เกี่ยวกะคุณแบทแมนน้อยเลย เอาเป็นว่ารอลุ้นอยู่แล้วกันค่ะ จากคุณ : ต้นหอม (ต้นหอมไข่เจียว) - [ 10 มี.ค. 49 09:01:08 ]

ความคิดเห็นที่ 41 โห แบทแมนน้อย เป็นอาจารย์ด้วย เก่งๆๆๆๆ แต่ท่าทางจะ แย่เหมือนกันนะที่เกิดเรื่องอย่างนั้น ถ้าไงก็รอให้น้องเค้า จบก่อนสิ แล้วลุยๆๆๆๆ อิอิ แต่ต้องถามตัวเองด้วยนะ ว่าจะ ลุยเปล่า - -" โอ้โห คุณใครบางคนในเนท ก็เป็นกะเค้าไปด้วยเหมือนกัน ผมชอบคำนี้จัง "ไม่เป็นมืออาชีพเอาซะเลย" แต่จะว่าไป เรื่องหัวใจมันบังคับกันยากนี่นา -*- คุณโอ๊ต --- "แต่ถ้าเป็นนักเรียนปริญญาโทหรือนักเรียน ภาคค่ำที่ทำงานแล้ว ผมว่าไม่เป็นไรหรอกครับ" --- ช่อง ว่างระหว่างอายุจะได้ไม่กว้างใช่ไหมครับ อิอิ ล้อเล่นครับ (^ - ')v เอาครับพี่จี ชีวิตยังรอบทพิสูจน์ ครับ สู้ๆ ครับ แต่มันก็ต้อง ห้ามใจกันเยอะหน่อยนะ ผมก็เคยสมัยมหาลัย มีเพื่อนคน หนึ่งมันเป็นนักบาสอะ อาบน้ำเสร็จก็ทาออยแล้วใส่กางเกง กีฬาไม่ใส่กกน อะ เดินโชว์รอบห้องเลย เห็นแล้ว...จุ๊ก กรู้ๆๆๆๆ >,< ช้างโทษทีเมื่อคืนไม่ได้ตอบอะ พอดีติดอะไรนิดหน่อยอะ โทษทีนะ ><'' จากคุณ : bgmonster (bgmonster) - [ 10 มี.ค. 49 09:03:09 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ไอ้แบทฯ เดี๋ยวก็แช่งอีกรอบหรอก ขอให้สุดท้ายจริงๆเฮอะะะะะ ว่าแต่ไอ้รูมเมทใหม่พี่เนี่ย ดูๆไปหน้าตาและหุ่นก็คล้ายๆไอ้เจ้าเฟี้ยว เมฆลิ่วเลยนะ อิจฉาป่าว 5555 จากคุณ : จี - [ 10 มี.ค. 49 09:11:28 A:203.51.78.129 X: TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 43 โห.... ซึ้งอ่ะ ป้อสต้าท พ่อเลี้ยงผู้หล่อเลิศทั้งกายและใจ (ฮี่ ๆ) ขอบคุณคับพี่ ที่ให้กำลังใจ ที่ผมนำมาเสนอ ผมก็คิดอย่างพี่เหมือนกัน ถ้าตอนนั้นผมรู้จักพี่ก่อน ผมคงจะมีที่ปรึกษาดี ๆ ที่"อาวุโส ๆ" อย่างพี่ หุ ๆ ๆ เรื่องราวคงไม่เป็นอย่างนี้... ------------------------------------------------------------------------- คุณต้นหอมครับ ไม่ได้นอกเรื่องเลยครับ ถ้าไม่นับเรื่องรสนิยม เราก็เหมือนกันเลยครับ "ไม่กล้า" ------------------------------------------------------------------------- คุณ bgmonster คับ แนะนำให้ "จบแล้วลุย ๆๆๆๆ เลยหรอคับ" แล้วคนใจร้อนอย่างผม... จะทำไงนี่ (เอ้ย ล้อเล่นนะคับ ฮ่ะ ๆๆ) ------------------------------------------------------------------------ อ่าวพี่จี คนสุดท้ายนี่ก็ไม่ใช่ผู้ชายแท้ไง เป็นแบบผมอ่ะ หุๆๆ แบบชาวบลูอ่ะ เข้าจั๋ย (พี่จี ที่พี่ถาม ไว้ค่อยตอบนะคับ เนตมันไม่ดี m หลุด แหม กำลังไคลแมกซ์เลย หุๆ) แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 49 09:36:45 จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 10 มี.ค. 49 09:26:31 ]

ความคิดเห็นที่ 44 แบมือทวงฟิคพี่โรป ^ ^ (ไหนว่าจะให้อ่านไงเพ่) จากคุณ : อืม ๆ (ปฤษณะ) - [ 10 มี.ค. 49 09:44:30 ]

ความคิดเห็นที่ 45 น้อง SBS และเพื่อนสมาชิก Blu Sky ทุกท่านครับ ขออนุญาต ขึ้นคอมเม้นท์ใหม่นะครับ เพราะไม่อยากให้มันอัดอยู่ในกรอบเดียวกันเป็นพรืด ผมเลือกที่จะทำให้ดูสบายตา มากกว่าที่จะคำนึงถึงความประหยัดจำนวนของคอมเม้นท์ ซึ่งอาจมีข้อเสีย คือทำให้กระทู้ไปไวไปหน่อย ผมขอโทษด้วยนะครับ แต่ครั้งนี้ ขอผมหน่อยนะครับ เพราะเรื่องของเจ้าลูกบุญธรรมนี่ ผมไม่พูดไม่ได้ เพราะมีประสบการณ์ในทำนองคล้ายๆกันมา เอาล่ะครับ เข้าเรื่องของเจ้าแบทแมนน้อยต่อเลยแล้วกัน ------------------------------------------------------------ สามปีที่แล้ว.. ผมอายุยี่สิบสองกว่า ๆ เด็กมากใช่ไหมครับที่จะเป็นอาจารย์ได้ >> พี่ก็เริ่มต้น ด้วยอายุเท่ากับเอ็ง เพียงแต่ว่า ไม่ได้เป็นครูเต็มตัว เป็นแค่ TA การสอนครั้งแรกของผมเป็นอะไรที่ตื่นมาก ๆ พูดแทนตัวเองแทบไม่ถูก บางทีแทนว่า “ครู” “ผม” “พี่” “อาจารย์” และก็เรียกนักศึกษาว่า “คุณ” “เรา” “เธอ” “เด็ก ๆ” “นักศึกษา” หรือแม้กระทั่ง “นักเรียน” >> ตอนแรกๆ ก็แทนตัวเองว่า "พี่" เหมือนกันว่ะ แต่ตอนนี้ใช้คำว่า "ผม" ตลอด ไม่ว่าจะสอนคนที่อายุน้อยกว่าหรืออายุมากกว่า เพราะคิดว่าสรรพนาม "ผม" มันเป็นคำกลางๆที่สุด จะใช้คำว่า "ครู" ก็เขินๆ ดูมันเป็นคำที่ศักดิ์สิทธิ์และยิ่งใหญ่ คิดว่าตัวเองยังไม่ถึงขั้น ครู ตามความหมายของมันจริงๆ อีกอย่าง โดยความรู้สึกส่วนตัว จากประสบการณ์ คนที่ใช้คำว่าครู ส่วนใหญ่ จะมากด้วยวัยวุฒิ + คุณวุฒิ ..ตัวเองยังไม่ถึงขั้นนั้นว่ะ ต้องเตรียมตัวหนักมากอีกเช่นกัน ทั้งกับการเรียนปริญญาโทเทอมสุดท้าย ที่ทุกคืนวันศุกร์ผมจะต้องนั่งรถไฟหรือรถทัวร์ไปเข้ากรุงเทพ ไปเรียนในวันเสาร์อาทิตย์ทำให้เหนื่อยเหลือเกิน >> เอ็งเป็นบุคคลตัวอย่างอีกคนนึงเลยนะ ตั้งใจจริง ขยัน ทำงานหนักเกินวัย พี่นับถือและ อยากปรบมือให้ ดังๆว่ะ ภาพที่ผมเห็น เมฆลิ่วเอาเสื้อออกนอกกางเกง และสูบบุหรี่ปุ๋ย ๆ ผมนึกถึงสายตาของเขาที่เคยมองผม สายตาที่ใส ๆ ซื่อ ๆ กลับกลายเป็นสายตาของพวกเด็กวัยรุ่นที่ทำตัวไม่รู้จักคิด สมองของเด็กว่าที่เกียรตินิยมมีแค่นี้เองหรอ >> อ่านถึงตรงนี้ สะดุ้งโหยงเลยว่ะ เหอ เหอ ตอนแรกอ่านแล้ว ฉุนเหมือนกันนะ กำลังนึกในใจว่า เดี่ยวจะต้องด่าเอ็งในประเด็นนี้หน่อย ว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว เป็นสิทธิที่ทุกคนสามารถเลือกกระทำต่อร่างกายตนเองได้ ไม่จำกัดว่าคนคนนั้นจะมีผลการเรียนดี หรือมีผลการเรียนห่วยแค่ไหน แต่ก็ เข้าใจเอ็งแล้วล่ะ หลังจากที่อ่านต่อลงมาเรื่อยๆ จนพบส่วนที่เอ็งบอกเอาไว้ว่า เอ็งเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว และเอ็งห่วงสุขภาพของน้องเค้า แต่ยังไงซะ พี่ก็เชื่อว่าความคิดของเอ็งส่วนนึง มาจากการเป็นคนที่ ต่อต้านการสูบบุหรี่ ต่อต้านดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ โดยเชื่อว่า คนที่ไม่สูบบุหรี่ ไม่ดื่มเหล้า คือคนดี และเด็กดีไม่ควรริลอง หรือแตะต้องของเหล่านี้ แต่พี่คิดว่าเอ็งน่าจะรู้นะว่า เด็กๆ ที่เรียนในสาขาวิชาชีพที่สังคมไทยชื่นชมนักหนา ว่าเป็นสายระดับมันสมอง เช่น นักเรียนแพทย์สาขาต่างๆ ซึ่งทำงานในสาขาวิทยาศาสตร์สุขภาพ และโดยสาขาที่เรียนแล้ว น่าจะเป็นคนที่สำเหนียกถึงเรื่องสุขภาพ แต่เอ็งต้องยอมรับว่า จำนวนไม่น้อยของคนกลุ่มนี้กินเหล้าสูบบุหรี่กันทั้งนั้น พี่ไม่เถียงว่า หมอหรือคนในสายวิชาชีพทางด้านวิทยาศาสตร์สุขภาพ ส่วนใหญ่กว่า ร้อยละ 80 ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่จริง แต่ก็อยากย้ำว่า ไม่ใช่ว่าไม่มีเลย เพราะนั่น มันเป็นความชอบส่วนตัวของคนเหล่านั้น และเป้นความชอบ ที่ไม่สามารถเอากรอบเรื่องผลการเรียน หรือการทำหน้าที่เป็นแบบอย่างหรือเครื่องหมายของการเป็น "คนดี" มากำหนดได้ ไม่รู้ว่าความเห็นของพี่มาหนักที่ประเด็นนี้มากเกินไปหน่อยหรือเปล่า โดยส่วนตัว ที่เป็นคน "ดูดและดื่ม" พี่ยอมรับว่า "ของขึ้น" กับประเด็นนี้ เลยพูดซะยาวววววววววววววว ไปหน่อย ก็ไม่มีอะไรมากเพียงแค่อยากให้เอ็งและคนอื่นๆ เข้าใจ ว่า การสูบหรือไม่สูบบุหรี่ การดื่มเหล้าหรือไม่ดื่มเหล้า ไม่ได้เป็นดัชนีบ่งชี้ ว่าเป็นคนดีหรือไม่ดี พี่ว่ามันเป็นเรื่องรสนิยมมากกว่า เอาง่ายๆ มันก็เหมือนกับที่เราพยายามบอกกับสังคมว่า การเป็นเกย์หรือไม่เป็นเกย์ มันก็ไม่ได้เป็นเงื่อนไขว่าแบบไหนเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ดี เกย์เลวๆ ก็มีเยอะแยะ ชาย-หญิง ที่ไม่ได้ชอบเพศเดียวกัน ก็มีเลวถมไป เพราะฉะนั้น คนสูบบุหรี่หรือดื่มเหล้า ก็เป็นคนดีศรีสังคมได้ เข้าใจไหมไอ้เจ้าแบทแมน จากคุณ : START (BG # 36) - [ 10 มี.ค. 49 10:10:24 A:203.144.221.102 X: TicketID:096355 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ที่น่าสนใจคือการประพฤติไม่เหมาะสมในชุดนักศึกษาน่ะครับพี่ต๊าจ  แล้วกระทำในที่สาธารณะภายในเขตมหาวิทยาลัยด้วย โดยส่วนตัวแล้ว  ไม่ได้คิดว่าคนที่สูบบุหรี่หรือดื่มเหล้าเป็นคนไม่ดี  เพียงแต่คิดว่าเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสมเมื่ออยู่ในสถานที่แบบมหาวิทยาลัยครับ สำหรับความเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม  ทั้งนี้ก็ขึ้นกับสายตาของสังคมส่วนใหญ่ด้วย   เมฆลิ่ว  กองไฟ  หรือ  ใครเพียงคนใดคนหนึ่ง แม้แต่ตัวผมเอง  ไม่สามารถตัดสินพฤติกรรมใด ๆ ว่าเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม--อย่างแท้จริง--ได้ครับ ปล. แอบรักพี่โรปครับ ปล.2 เชื่อด้วยเหรอครับ ปล.3 ฮ่าๆๆๆๆ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 10 มี.ค. 49 10:26:38 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เอาง่ายๆ มันก็เหมือนกับที่เราพยายามบอกกับสังคมว่า การเป็นเกย์หรือไม่เป็นเกย์ มันก็ไม่ได้เป็นเงื่อนไขว่าแบบไหนเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ดี เกย์เลวๆ ก็มีเยอะแยะ ชาย-หญิง ที่ไม่ได้ชอบเพศเดียวกัน ก็มีเลวถมไป เพราะฉะนั้น คนสูบบุหรี่หรือดื่มเหล้า ก็เป็นคนดีศรีสังคมได้ เข้าใจไหมไอ้เจ้าแบทแมน ------------------- ข้อนี้เป็นข้อที่น่าคิดมาก ๆ ครับ เปรียบเทียบได้ดีครับ >>>ผมกำลังยืนตะลึง เด็กที่ผมเคยคิดว่าดี และน่าจะเป็นแบบอย่างให้รุ่นน้อง กำลังทำตัวแย่ ๆ ให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมามองอย่างเหยียดหยามได้ <<< ผมว่าข้อนี้ก็คงจะเหมือนกับ  การที่เกย์สองคนกอดจูบกันในที่สาธารณะครับ การแสดงความรักไม่ใช่เรื่องที่ผิด  แต่อย่างไรสายตาของสังคมก็มองมาด้วยความรู้สึกตำหนิและแสยงอย่างแน่นอน กรอบของสังคม  เป็นสิ่งที่จำต้องปฏิบัติตาม(??) แม้ว่าในใจจะคิดต่อต้านแค่ไหนก็ตาม อย่างเมฆลิ่ว  คงจะได้ปลดปล่อยตนเองจากกรอบของสังคมชั่วคราว เหมือนกับวัยรุ่นทั่ว ๆ ไปที่ต้องการแหกกฏ เพื่ออะไร  พิสูจน์ตนเอง?  ความสนุก?  ความสะใจ? เราทุกคนต่างก็มีความปรารถนาที่จะแหกกฏอยู่ลึก ๆ การกระทำของเมฆลิ่ว  อาจจะไม่ใช่ความไร้สมอง  แต่เป็นการระบายความกดดันของเพอร์เฟคท์แมน ผมว่าพี่โรปก็น่าจะเข้าใจดีครับ  เพราะคุณสมบัติของพี่ก็น่าจะเคยเป็นเพอร์เฟคท์แมนให้ใคร ๆ อิจฉาไม่มากก็น้อยนั่นล่ะ   รู้สึกจะออกนอกเรื่องค่อนข้างมาก ใจความสำคัญของ คห. นี้  ก็คือกรอบของสังคมและการแหกกฏ ซึ่งทำให้ผมไม่คิดจะตำหนิเมฆลิ่วอย่างแน่นอน รออ่านเรื่องเล่าของพี่โรปต่อนะครับ  ^ ^ **เอาแส้เฆี่ยน แล้วเทียนหยด  เร่งงานเขียน โฮะโฮะโฮะ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 10 มี.ค. 49 10:37:14 ]

ความคิดเห็นที่ 48 คุณปฤษณะจ้า เล่นปล.อย่างเนี้ย เดี๋ยวมีคนไกลเชื่อ จะทำยังงัยจ๊ะ ฮา ฮา ---------------------------------------------------------- พี่ไม่เถียงว่า หมอหรือคนในสายวิชาชีพทางด้านวิทยาศาสตร์สุขภาพ ส่วนใหญ่กว่า ร้อยละ 80 ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่จริง แต่ก็อยากย้ำว่า ไม่ใช่ว่าไม่มีเลย > เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ ก้อคนใกล้ตัวมากๆ เป็นคุณหมอที่อินเทรนด์ สามารถหาเจอในช่วงออกเวรได้ที่เเหล่งราตรีทั่วกรุงเทพ เหตุผลประมาณโกวเล้งว่า "ข้าพเจ้าไม่นิยมชมชอบในการรำสุรา แต่ชื่นชอบบรรยากาศในการร่ำสุรา" แต่ก้อเมาได้ที่ทุกทีนะแหละ แต่ก้อยืนยันว่าเป็นคนที่รักครอบครัวมากและก้อเป็นคนดีในสายตาน้องสาวนะคะ จากคุณ : ต้นหอม (ต้นหอมไข่เจียว) - [ 10 มี.ค. 49 10:42:20 ]

ความคิดเห็นที่ 49 คิดว่าคงได้แลกเปลี่ยนในประเด็นที่สะกิดใจ จากเรื่องเล่าของเจ้าแบทแมนน้อย ครบแล้ว ต่อไปก็อยากแลกเปลี่ยนจากประสบการณ์ของตัวเองบ้าง ผมเอง ก็ยอมรับว่า ตอนที่ผมเป็น TA ก็หวั่นไหวไปกับเด็กๆเหมือนกัน ก็เหมือนเจ้าแบทแมนนี่แหละครับ จบใหม่ๆ อายุก็ไมได้ต่างจากเด็กมากนัก ที่สำคัญ ส่วนใหญ่มีแต่นักเรียนผู้ชายครับ แต่ผมเองเอาตัวรอดจากความรู้สึกตรงนั้นมาได้ เพราะผมบอกตัวเองเสมอว่า อย่านะเมริงๆ ระวังความรู้สึก ระวังความคิดหน่อยนะเมริง อีกอย่างซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญที่ช่วยกันผมเอาไว้คือ ตอนนั้น ผมมี "คนของผม" อยู่ ซึ่งช่วยผมตัดปัญหาเรื่องนี้ได้ แต่ เชื่อมั้ยครับว่า มันดันมามีปัญหาในกรณีคล้ายๆกับของเจ้าน้องแบทแมนน้อย เมื่อปีที่แล้วนี่เอง ทำเอาชีวิตผมวุ่นวายพอสมควร แต่ไม่ได้เป็นการวุ่นวายเพราะผมเล่นด้วยกับเด็กหรอกนะครับ มันเป็นความวุ่นวายที่เกิดจากการ "รุกฆาต" ของเด็กคนนึง ดีนะครับ ที่ในช่วงวัยตอนนี้ ผมโชคดีที่ไม่มีรสนิยอมชอบ "หญ้าอ่อน" ไม่งั้น เรื่องยุ่งๆ ก็คงเป็นไปในอีกรูปแบบหนึ่ง เขียนถึงตรงนี้แล้วก็ขอพูดโยงไปถึงกรณีของคุณโอ๊ต (Oat) บ้าง จากความเห็นของคุณโอ๊ต ในลำดับที่ 32 ผมรู้ว่าอาจารย์ชอบผม ผมดูสายตา และ ตอนที่อาจารย์แอบลอบมองผมอยู่ข้างหลัง ผมเป็นเด็กอ่อนไหวรักคนง่ายในวัยยี่สิบสอง แต่ผมก็ไม่อยาก ให้เรื่องนี้เกิดขึ้น อาจารย์เป็นผู้ใหญ่ มีตำแหน่ง คนอื่นจะคิดอย่างไร ผมมักเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายเสมอ ผมไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นประเด็นในการที่ผู้ใหญ่คนนึง ที่มีใจกับผมจะโดนเลื่อยเก้าอี้เพียงเพราะแกเป็นเกย์ >> น่าชื่นชมอีกคน นับเป็นอีกตัวอย่างหนึ่งที่แสดงให้เห็นว่า เป็นเกย์นั้น แท้จริงแสนลำบาก ชอบ/รัก ใคร บางทีมันก็ทำตามใจตัวเองไม่ได้ เพราะเรามี คุณธรรมไงครับ ถ้าอาจารย์ VS นักเรียน เจ้านาย VS ลูกน้อง และ ...ฯลฯ ต่างฝ่ายต่างก็มีสำนึกแบบคุณโอ๊ต ผมว่าปัญหาจากเรื่องรักๆใคร่ๆ แบบนี้คงน้อยกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบันเยอะเลยนะครับ ที่พูดแบบนั้น เพราะผมกำลังจะพูดถึงกรณีของผมกับเด็กนักเรียน ที่ผมพูดค้างไว้ คือผมเอง ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว เพราะอย่างที่บอกในวัยที่จัดเป็น "โคแก่" ได้แล้ว ผมกลับไม่นิยม "หญ้าอ่อน" แต่ "หญ้าอ่อน" สิครับ ดันทะลึ่งจะมาให้ผมกิน ผมล่ะเซ็งเลยยย แล้วพอผมปฏิสเธการบริโภค เรื่องมันเลยวุ่นวาย จากความโมโหโกรธา ของหญ้าอ่อน ผมก็งง เหมือนกัน หน้าเชี่ยๆ เหี่ยวๆอย่างกรู เมริงจะมาสนใจทำมาย ทำไมไม่ไปชอบหน้าใสๆ ปากแดงๆในวัยเดียวกันฟระ สงสัยคงเป็นความผิดของผม ที่ไปปฏิเสธน้ำใจของหญ้าอ่อนเข้า เลยเกิดเรื่องยุ่งๆกับชีวิตของผม จากฝีมือของหญ้าอ่อนต้นนี้ เฮ้อออออ แต่ก็ไม่มีอะไรแล้วครับ ผมจัดการเรียบร้อยไปแล้ว เอ่อ...จัดการแก้ปัญหานะครับ ไม่ได้จัดการเคี้ยวหญ้าอ่อน แต่อย่างใด โปรดอย่าเข้าใจผิด จากคุณ : START (BG # 36) - [ 10 มี.ค. 49 10:42:27 A:203.144.221.102 X: TicketID:096355 ]

ความคิดเห็นที่ 50 น้องปฤษณะ ครับ l l v เราทุกคนต่างก็มีความปรารถนาที่จะแหกกฏอยู่ลึก ๆ การกระทำของเมฆลิ่ว อาจจะไม่ใช่ความไร้สมอง แต่เป็นการระบายความกดดันของเพอร์เฟคแมน ประเด็นนี้ โป๊ะเชะ เลยครับ โดนนนนนน จริงๆ เห็นด้วยครับ เห็นด้วย แต่ ในเรื่องชุดนักศึกษากับพื้นที่คือภายในสถานศึกษานั้น โดยความคิดส่วนตัวของพี่แล้ว ในระดับอุดมศึกษา พี่ไม่ซีเรียสครับ เพราะคิดว่า โตในระดับหนึ่งแล้ว อย่างน้อยก็เป็นพื้นที่ "เตรียมความเป็นผู้ใหญ่" แลกเปลี่ยนเท่านี้นะครับ น้องๆ จากคุณ : START (BG # 36) - [ 10 มี.ค. 49 10:57:00 A:203.144.221.102 X: TicketID:096355 ]

ความคิดเห็นที่ 51 "การระบายความกดดัน" --> ช่าย ๆ ๆ ผมยังเคยแต่งตัวผิดระเบียบครั้งนึง ในเรื่องของเสกสมุทร น้องณะลง ปล.ได้เจ็บจิง ๆ ฝากไว้ก่อนเหอะ ว่าแต่คุณชายแนค ผู้สูงศักดิ์ หายไปไหนฟะ น้องณะ ฟิคอ่ะ ดองไว้ก่อน พี่มัวแต่ปั่นเรื่อง my love strawberry ที่อ่าน ๆ อยู่นี่อ่ะแหล่ะ หุๆๆๆ จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 10 มี.ค. 49 11:18:00 ]

ความคิดเห็นที่ 52 หวัดดีพี่รุต (ที่ยังไม่กลับ) คุณ SBS คุณ 2ST คุณput ทะเลหวาน รอมแพง และทุกๆคน มาลงชื่อไว้ก่อนนะ เดี๋ยวกลับมาอ่านจ้า จากคุณ : TheMoon22 - [ 10 มี.ค. 49 13:11:22 A:203.188.30.43 X: TicketID:116985 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ที่น้องแบทรู้สึกเช่นนั้น ก็เพราะตอนนั้นคงรู้สึกพิเศษกับเมฆลิ่ว (เพลงประกอบหนังจอมยุทธ์ลอยมาในหัว ฮา ฮ้า ฮา ฮ้า ฮา ฮา ฮ่า ฮา) เลยไม่อยากเห็นภาพที่อาจจะทำให้เขาดูไม่ดี ไม่ถูกไม่ควร ในสายตาคนอื่น น่ะค่ะ คุณต๊าด และที่น้องณะ ว่าไว้ก็เห็นด้วยอย่างยิ่งเช่นกัน เป็นการลดความกดดันอย่างนึง เพราะคน จะดีหรือไม่ อยู่ที่พื้นฐานความคิดในใจค่ะ เหมือนอย่างเช่นที่น้องแบทและคุณต๊าดมี ในการระวังตัวเองกับ นักเรียน หรือ หญ้าอ่อน นั่นเอง จากคุณ : ^^ (Namehoto) - [ 10 มี.ค. 49 13:18:19 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ''ชีวิตพี่ตอนนี้เกี่ยวกับความรัก มีสามทาง ทางแรก : อยู่คนเดียวดีกว่า นอกจากไม่ทำให้ตัวเองเจ็บอีก ก็ยังไม่ทำให้พ่อแม่ต้องเสียใจด้วย ทางที่สอง : คบกับคนที่เป็นเหมือนเรา แต่ว่าต้องเจอคนที่ใช่ ทั้งใจและกาย ซึ่งคงเหมือนถูกหวย แต่ยังไงก็ยังกลัว ๆ อยู่ (เจ้าบ่าวที่กลัวฝน) แต่...ถ้ามันเกิดขึ้นจริง ๆ และเป็นความรักด้วยแล้วก็คงจะยากที่จะปฏิเสธ ทางที่สาม : พี่อาจจะเจอผู้หญิงที่พี่รู้สึกรักจริง ๆ ก็ได้ อันนี้เหมือนความหวังลม ๆ แล้ง ๆ และอุดมคติยังไงก็ไม่รู้ ฮือ ๆ สรุป ทางที่หนึ่งเป็นไปได้มากที่สุด แต่ทางที่จะไม่เลือกอีกอย่างแน่นอน นั่นก็คือมีแฟนเป็นผู้ชายแท้ ๆ '' >>>หุหุเจ้าบ่าวกลัวฝน .....ผมก็คิดว่าทางที่หนึ่งละดีแล้วสำหรับตัวเองแต่ทางที่สองบางครั้งผมก็ต้องการเหมือนกันมีความรู้สึกอยากลองอยากรู้อยากค้นหาอิจฉาคนอืนที่เขามีแต่ก็ได้แค่คิด  สำหรับทางที่สามผมคงไม่คิดหรอกครับแต่มีคนที่คิดก็คือพ่อกับแม่ผมอะครับ ...ตอนนี้สิ่งที่ผมเจออยู่ก็คือเพื่อนกับเพื่อนอะครับทำงัยดีผมได้แอบชอบเขาไปแล้วเฮอความสนิทหนอความสนิท แต่ผมก็ได้ทำใจไว้แล้วอะครับเรียนคนละที่คงห่างกันไปเองแต่ก็เหมือนไม่ห่างอะครับเพราะบ้านอยู่ซอยเดียวกัน โอ้ยทำไม่ถึงชอบเพื่อนตัวเองก็ไม่รู้........ ปล.พี่โรปเขียนได้ดีมากๆข้าขอคารวะมาต่อเร็วๆๆนะครับ จากคุณ : samkubpoom - [ 10 มี.ค. 49 13:31:11 ]

ความคิดเห็นที่ 55 "มาเป็นครอบครัวกับผมเถอะนะ ผมภูมิใจที่มีเอกเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของผม" ชอบประโยคนี้ของคุณ Maxx มากเลย ^^ b อ่านแล้วซึ้งอ่ะค่ะ เรื่องของคุณโรป เขียนดีมากเลย ชอบ(อีกแล้ว) ค่ะ แต่กว่าจะอ่านเรื่องของทุกคนจบ เล่นเอาตาลายเลย ^^" *ยังไงก็รออ่านเรื่องของทุกๆคนอยู่นะคะ* -- มาลงชื่อรอพี่รุตด้วยอีกคนค่ะ -- จากคุณ : Dragonfly - [ 10 มี.ค. 49 15:01:10 A:133.92.114.181 X: TicketID:115730 ]

ความคิดเห็นที่ 56 หวัดดีค่า........ขอฝากเนื้อฝากตัวฝากหัวใจ เอาไว้ในอ้อมกอดอุ่น ๆ ของชาวบลูสกายด้วยคนนะค้า............. ตามอ่าน (แบบแอบ ๆ) มาตั้งแต่กลาง ๆ เดือนกุมภา แต่ยังไม่กล้ามาลงชื่อ บังเอิ๊ญ.........วันนี้มีเพื่อนเอาลิ้งค์จากกระทู้ในห้องเฉลิมไทยมาให้ เป็นกระทู้ที่เค้าเอาภาพ + ซับไตเติ้ลของหนังเรื่อง Brokeback Mountain ที่ตัดมาจากแผ่น DVD ปลอมมาให้ดู แล้วเกิดอาการขำอย่างรุนแรง..........เปล่านะ ไม่ได้ขำตัวหนัง ขำไอ้ที่เค้าแปลมากกว่า เห็นว่าคนที่นี่ชอบหนังเรื่องนี้กันอย่างแรง (รวมทั้งเราด้วย ดูไปร้องไห้ไป ออกจากโรงมา ตาปูดเป็นมะกรูดยักษ์เลยอ่ะ) เลยอยากเอามาให้ดูกัน http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A4170023/A4170023.html (ทำลิ้งค์ไม่เป็นค่ะ รบกวนทั่นผู้รู้ช่วยจัดการให้ที) ขอเป็นสมาชิกด้วยคนนะค้า.............หลงรักคนในกระทู้นี้มาเกือบเดือนแล้ว จากคุณ : หมวยทมิฬ (หมวยทมิฬ) - [ 10 มี.ค. 49 16:00:29 ]

ความคิดเห็นที่ 57 อุ๊ยต๊ายตาย ที่คุณหมวยทมิฬให้ลิงค์มาฮาอย่างแรงขอรับ โฮ่ๆๆๆ ยินดีต้อนรับเข้าสู่บลูสกายคร้าบ จากคุณ : ปฤษณะ (ปฤษณะ) - [ 10 มี.ค. 49 22:36:28 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ยินดีต้องรับคุณหมวยทมิฬค่า ตามไปดูกระทู้แล้ว นั่งขำก๊ากเลยค่ะ ฮี่ๆ พี่โรปขา ไม่ได้พูดไม่ออก แต่ขอไม่พูดดีกว่าค่ะ เรื่องอย่างงี้มัน sensitive บางคนว่าถูกบางคนว่าไม่ถูกอ่า... ส่วนเรื่องดูดและดื่มในเครื่องแบบนศ. กำลังสงสัยค่ะ ชุดนศ.ชายคือเชิร์ตขาว กางเกงดำ ใช่มั๊ยคะ งี้คนทั่วไปก็แต่งงี้ได้เหมือนกันนี่นา ถ้าเราไม่รู้ว่าคนนั้นเป็นนศ.อยู่ เราจะรู้สึกไม่ดีรึเปล่าคะ พูดเรื่องดูดและดื่มก็ต้องขอยกมือแสดงความเห็นด้วยกับคุณต๊าทนะคะ ถึงจะดื่มเหล้า+สูบบุหรี่ ก็เป็นคนดีของสังคมได้ ^^ **แก้ไขตัวสะกดค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 49 06:20:31 จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 10 มี.ค. 49 23:02:48 ]

ความคิดเห็นที่ 59 5 Days left (โหมดตกใจแทบสิ้น!!) 0_o แย่ละ แย่ละ!!! ไม่ได้เข้ามาไม่กี่วัน ทำไมมันเยอะแยะโอโหแบบนี้!!! เรื่องของเรื่องคือ พลอยไม่ได้ติดตามมาซัก2-3วันเพราะคิดเอาเองว่าถ้าไม่นั่งดูกระทู้บ่อยๆอย่างบ้าเลือด ระยะเวลาแห่งการรอคอยพี่รุตสุดรักจะลดลงรวดเร็วย่นย่อ  แต่!! เรื่องราวที่ให้อ่านก็ช่างมากมายเหลือเกิน!! อ่านไม่ทันแล้ว!!! ย้าก!!!! > M <" อะไรกั๊น~ อ่านแวบๆ เจอพี่บิ๊กเขียนว่า รักพี่แมกซ์ หรือ พี่จี? หรือใครซักคน ไม่ได้การ! พลอยก็ชอบพี่บิ๊กนะ ฮื้ออ.. แย่ละแย่ละ ต้องไปอ่านโดยด่วน ขอตัวสวัดดงสวัสดี!! ***อ่านจบละ.. เพื่อไม่ให้โพสซ้ำซากจึงมาแก้ข้อความแทน เรื่องของพี่แมกซ์ช่างกินใจ! พลอยพลาดเองที่ไม่ยอมอ่านนานแล้วTwT ขอทักทายทุกคนอีกครั้งเพื่อมิให้ค้างคาใจ สวัสดีค่ะ^^* ขอลงท้ายด้วย"พูดที่ว่า 'การบิดงอตีหม้อแจ็ค'(อยู่)พอดี ...(ก็)1ครั้งที่ตีกับคุณ(ไง)!!" และ "ความกังวลในฤดูร้อนที่ป่วยถั่ว"  โอ้... เข้าหน้าร้อนแล้วสินะ... (ไม่ทราบความต่างอะค่ะ) แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 49 00:27:35 แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 49 00:27:00 จากคุณ : an-expert-lover - [ 10 มี.ค. 49 23:23:11 ]

ความคิดเห็นที่ 60 หวัดดีครับ ทุกๆๆ คน นานๆ เข้ามาที กระทู้ก็คึกคักตลอดเลย ^_^ วันจันทร์นี้ จะเปิดเรียนซัมเมอร์แล้ว เหอๆ เวลาปิดเรียน 8 วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ปล. เข้ามาบ่นให้ฟังเฉยๆ *_* จากคุณ : *_* (Hack _ BS) - [ 10 มี.ค. 49 23:39:56 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ไปดู เด็กหอมา ชอบมากๆๆ  เลยเอาไฟล์เพลง ตรง ต่างแดน ต่างแดน ๆๆๆๆ  มาให้หลอนกันเล่นๆๆ ปล. ขอโทดนะครับที่โพสพล่ำเพลื่อ  ^_^ ไฟล์เสียง จากคุณ : Hack _ BS - [ 10 มี.ค. 49 23:48:31 ]

ความคิดเห็นที่ 62 มารายงานตัวครับ ได้มาอ่านเรื่องของพี่แมกซ์อีกครั้งแบบรวดเดียวแล้ว รู้สึกดีครับ แถมอิจฉาเล็กน้อยตามประสาคนยังหาไม่ได้ อิอิ อ่านเรื่องของพี่แบท เหอๆๆๆ เราชักจะมีประสบการณ์เรื่องอย่างนี้คล้ายๆกันอีกแล้วนะพี่ หลงรักแบบพี่ชาย รักเด็ก.....เหอๆๆๆ โถๆๆๆ คุณพี่ตาร์ท น่าอิจฉา มีหญ้าอ่อนมาเสนอว่า "เคี้ยวหนูหน่อยๆ" แต่พี่ก็ไม่สน ถ้าเป็นผมนะครับ อิอิ หญ้าแก่นั้นก็เคี้ยวเพลินนะครับ เหนียวๆ เคี้ยวเล่นๆบริหารปาก ส่วนหญ้าอ่อนนั้นก็หวานอร่อยเติมพลังงานดีครับ แย่ๆๆๆๆ เผลอคิดดังไปหน่อย เดี๋ยวคนอื่นๆก็รู้หมดว่าเราเป็นคนยังไง 555 สำหรับทรรศนะ สูบไม่สูบ เกย์ไม่เกย์ ไม่ใช่ตัววัดความดีนี้ อืมมมม ตรงใจดีจังครับ ยังไงเราก็ทำตัวให้ภาพดูเหมาะสมกับบทบาทหน้าที่ของตัวเราในขณะนั้นน่าจะดีนะครับ การทำตัวดีๆ แต่งตัวเรียบร้อย คนภายนอกก็จะย่อมดูเราดีไว้ก่อนอยู่แล้ว ถึงแม้ในปัจจุบัน สิ่งเหล่านี้จะไม่สามารถวัดตัวตนที่แท้จริงของคนได้ แต่ยังไงผมก็คิดว่าภาพของคนเป็นเกย์ดูดีกว่าคนที่กินเหล้าเมายา แต่งตัวไม่เรียบร้อยซะอีกนะครับ หรืออาจเพราะว่าผมเป็นเกย์ไม่รู้ก็เลยไม่ได้คิดว่าการเป็นนี้มันดูเสียหายหรืออย่างไร ลองคิดดูเล่นๆว่าแล้วถ้าเกิดมีเกย์ ที่แต่งตัวไม่สุภาพเรียบร้อย สูบบุหรี่ กินเหล้าเมายานี่ ไม่ยิ่งดูแย่เข้าไปใหญ่เหรอ (ฃำๆน่ะครับ อิอิ) จากคุณ : โดม - [ 11 มี.ค. 49 04:35:18 A:161.200.255.161 X: TicketID:116810 ]

ความคิดเห็นที่ 63 สูบไม่สูบ ไม่ใช่ตัววัดความดี นี่ใช่ครับ ผมเคยรู้จักอาจารย์ท่านหนึ่ง ท่านเป็นคนดีมาก และท่านก็สูบบุหรี่ เวลาที่จะสูบที่ต้องแอบไปสูบ โดยไม่ให้ใครเห็น ถ้าใครไม่สนิทคุ้นเคยด้วยแทบไม่รู้ว่าอาจารย์ท่านสูบ แต่คนบางคนที่สูบในที่สาธารณะเนี่ย โดยเฉพาะบริเวณที่มีคนอยู่เยอะ ๆ ก็ไม่รู้จะนับเป็นอย่างไรได้ เพราะคนที่อยู่รอบข้างได้รับผลกระทบกันหมด เขาจะรู้ไหมว่าคนที่ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่นี่จะเป็นอย่างไร ยิ่งสูบแล้วเป่าใส่หน้าเราด้วยนี่ ไม่รู้จะพูดว่ายังไงดี (ทำไมไม่หนีไปไกล ๆ หล่ะ... เออจริงแฮะ) สำหรับผม ผมไม่เอา สูบไม่สูบ มาเทียบกับ เกย์ไม่เกย์ครับ เพราะอย่างน้อยใครมาเกย์ใกล้เรา ก็ไม่เสียสุขภาพจริง ๆ(ซะหน่อย) แต่สูบบุหรี่นี่เสียสุขภาพเห็น ๆ ว่าจะมาเขียนเรื่องต่อ แต่กลับขี้เกียจเฉยเลย เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ แอบสวัสดีทุกคนด้วยครับ จากคุณ : Man in the Mountain - [ 11 มี.ค. 49 12:44:18 A:216.189.164.217 X: TicketID:054587 ]

ความคิดเห็นที่ 64 -ติดปีกทรามวัย แรกเรียน แรกรักอีกสักครั้ง- ตอนที่ 7 โดย จี 11 มี.ค. 49 "ยูเรียนทำหนังเหรอ ว้าว" ซินดี้ สาวเกาหลีเพื่อนร่วมงานอีกคนหนึ่งที่ร้านอาหารของผมทำตาโต เช่นเดียวกับหลายๆคนที่ถามผมว่า เรียนอะไร ผมมักนึกในใจทุกครั้งว่า"ว้าวไรวะ" แต่ก็พอเข้าใจในแง่ที่ว่า สื่ออย่างหนังมันค่อนข้างมีอิทธิพลสูงทั้งในแง่ศิลปะสำหรับคนทั่วๆไปและการตลาดที่แข่งขันสูงยิ่ง อะไรที่เกี่ยวข้องกับศิลปะแขนงนี้จึงดูน่าตื่นตาตื่นใจกว่าแขนงอื่น ผมเองถ้าจะนึก"ว้าว"กะเค้ามั่ง ก็คงในแง่ที่ว่า ผมจะทำอย่างไรที่จะให้สื่อหนังสามารถบรรทุก"ข้อมูล"บางอย่างเพื่อให้แรงบันดาลใจแก่คนดูได้ โดยไม่ต้องสอนสั่งกันตรงๆ อย่างเช่นที่หนังนับไม่ถ้วนเรื่องได้ทำมาตลอดร้อยกว่าปีที่ผ่านมา ผมจึงไม่ลังเลที่จะเขียนบทหนัง"เกย์"ในวิชาธีสิสของผม เพราะนี่เป็นเรื่องที่ผมเข้าใจมันได้ดี และ"มีอะไรจะบอก" กับทั้งสามารถทนอยู่กับมันไปได้จนตลอดรอดฝั่งแน่ๆ หนังของผมเรื่องนี้เรียบง่ายจนนึกไม่ถึง(หนังพูดแค่คำเดียวทั้งเรื่อง และไม่มีดนตรีประกอบ) แต่ผมมั่นใจว่าหากใคร(ทน)ดูได้จนจบ จะสามารถเข้าถึงความคิดของผมต่อสภาวะเกย์และมิตรภาพระหว่างผู้ชายได้ในระดับหนึ่ง ชั้นธีสิสของผมมีทั้งหมด 9 คน(รวมวิลเลี่ยมด้วยนะครับ อิๆ) เช้าวันนั้นทุกคนดูซีเรียสกันเล็กน้อย เมื่อต้องมานั่งอยู่ต่อหน้าพาเนลหรือแถวเรียงหน้าของคณะกรรมการถึง 6 ท่าน ซึ่งล้วนแต่เป็นบอร์ดของรร.และคณาจารย์ทั้งหมด เพื่อที่จะทำการ"พิช"หรือนำเสนอไอเดียในหนังของตัวเอง พูดง่ายๆว่าเป็นการแข่งขันกัน เพื่อหาผู้ชนะเพียงเรื่องเดียว และจะเป็นเรื่องที่บอร์ดรร.อนุมัติการสร้างด้วยเงินจำนวน 3,000 ดอลล่าร์ออสซี่(คูณ 30 ครับเป็นบาทครับ) ผู้ชนะก็จะเป็นผู้กำกับไปด้วยในตัว ความคิดต้องเคลียร์ เรื่องน่าสนใจและถ่ายทำได้จริง การนำเสนอต้องเร้าใจพอสมควร ก็คงเหมือนการ"ขายโปรเจกต์"ในชีวิตจริงนั่นล่ะครับ พวกเราทั้ง 9 คนจึงต้องเตรียมตัวกันมาเต็มที่เชียวล่ะ ซีเมสเตอร์ที่แล้ว ผมพิชได้ดี แต่ท้ายสุดก็ต้องพ่ายไปแบบฉิวเฉียด(คิดว่านะ)ให้แก่แม่สาวเกาหลีเพื่อนซี้ซองออน ซึ่งเธอผ่านรอบสัมภาษณ์ภายหลังพิชไปได้เคลียร์กว่าผม และเธอก็ได้กำกับหนังเรื่องนั้นไปแล้ว ซีเมสเตอร์นี้ผมไม่อยากพลาดอีกหนนะครับ เป็นนักเรียนไทยคนเดียวท่ามกลาง สองเกาหลี และที่เหลือคือออสซี่ทั้งหมด(แต่ต่างเชื้อชาติ) ก็น่าจะฝากลายกันไว้บ้าง "ลาร์ส" หนุ่มจ้ำม่ำแต่ท่าทางสนุกพิชเป็นคนแรก เรื่องของเขาเกิดขึ้นในออฟฟิศแห่งหนึ่ง(เป็นชื่อเรื่องด้วย) ลาร์สเปิดหนังเรื่องหนึ่งเป็นเรฟเฟอเรนซ์ให้ดู หนังออกแนวหนังเพลงที่ดูน่าสนุก แต่คณะกรรมการบางคนก็ดูเบื่อออกนอกหน้าทีเดียว "วี"สาวอินเดียนนิวซีแลนด์ พิชคนถัดมา เธอเปิดหนังสองสามเรื่องให้ดูเหมือนกัน ผมฟังเธอไม่ออกจริงๆว่าเรื่องราวของเธอนั้นว่าด้วยอะไร "เจกู"ไอ้เขาทรายเกาหลีของผม พิชทั้งสารคดีและหนังพร้อมกัน สารคดีของมันว่าด้วยเรื่องหนักๆอย่าง"ฟาหลุนกง" โดยมันจะสัมภาษณ์ผ่านคนจีนที่อยู่ออสเตรเลียคนหนึ่ง ส่วนหนังของมันเป็นตำนานเกี่ยวกับบลูเมาเท่น สถานที่ท่องเที่ยวยอดฮิตของที่นี่ กรรมการซึ่งเป็นชาวออสซี่เสียส่วนใหญ่ดูจะชอบกันมาก เพราะเห็นออกปากถามและช่วยกันต่อเรื่องนี้อย่างสนุก คงจะโดนใจ มาถึงผมมั่ง ก่อนผมจะเดินออกไป เจ้าวิลเลี่ยมเพิ่งกระหืดกระหอบมานะครับ(มันมาสายซะงั้น) เข้ามานั่งแทรกระหว่างผมและเจกู หอบอะไรมาปึกโตเทียว แต่ผมก็เดินออกไปหน้าชั้นแล้ว ผมปรายตามองวิลเลี่ยมแว่บหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองกรรมการอย่างเปิดเผย แล้วเอ่ยขึ้นก่อนว่า "หนังโบร็คแบ๊คเมาเท่นพลาดออสการ์หนังเยี่ยมนะครับ(กรรมการคนหนึ่งหัวเราะลั่นเชียว) แต่ผมคิดว่าไม่สำคัญครับ เพราะหนังเรื่องนี้ได้สร้างกระแสบางอย่างให้แก่เควียร์ซีนีม่าร์หรือหนังพันธุ์เกย์ไปซะแล้ว ผมหวังว่าหนังแนวทางนี้จะมีการสร้างออกสู่วงกว้างได้มากขึ้น มากกว่าจะสร้างเพื่อดูกันเองอย่างที่ผ่านมา และหนังเรื่องนี้ของผม ผมยอมรับว่า ผมเข้ากระแสนี้นะครับ..." ผมหยุดไปนิดหนึ่ง"อืม ผมคิดว่าผมไม่ได้อินดี้นะครับ" ผมปล่อยมุข หวังจะได้ยินเสียงหัวเราะ แต่ทุกคนเงียบ ผมเลยหัวเราะซะเอง -_-' "และนี่คือเทรลเล่อร์(หนังตัวอย่าง)ครับ" ว่าแล้วผมก็หยิบดีวีดีออกมาใส่เครื่องเล่น ทุกคนทำเสียงฮึมฮัมขึ้นมา เพราะผมเป็นคนเดียวที่เล่นวิธีนี้(เมื่อคืนอุตส่าห์นั่งตัดเทรลเลอร์ตัวนี้ซะดึกเชียวล่ะ ไฟลนก้นอย่างแรง) (หมายเหตุ ข้อมูลตัวเลขในเทรลเล่อร์นี้ค่อนข้างมั่วนะครับ อย่าถือเป็นจริงจังเด็ดขาด) หนังเปิดขึ้นด้วยเพลง"แกแล็คซี่"แนวชิลด์เอ๊าท์คึกคักเหมือนนั่งล้อลมอยู่ในผับริมทะเล เพลงขึ้นต้นว่า "Now I know I could be wrong..." ผมเลือกภาพหนุ่มสาวคู่หนึ่งยืนเคียงกันริมทะเลที่บอนไดบีช ผมถ่ายภาพพวกเขาไว้ โดยมีพยับแดดยามบ่ายระยับเป็นฉากหลัง ภาพซูมอินเข้ามาช้าๆ ก่อนจะขึ้นไทเทิ่ลว่า "รักนั้นซับซ้อนกว่าที่คุณคิด" ตัดภาพ "คุณรู้ไหม?" "หนึ่งในสามของผู้ชายในโลก" "เคยมี"อะไรๆ"กัน"(แอบเอาข้อมูลจากบลูสกายไปใช้เล็กน้อย) ตัดภาพ หนุ่มเกาหลีคนหนึ่งในระยะโคลสอัพ เห็นหน้าไม่ชัดเพราะมีแสงริมไลท์จ้า พร้อมแก้วเบียร์วางอยู่เป็นโฟร์กราวด์ "ในผู้ชายเกาหลี 50 คน มีเกย์อยู่ในนั้นสองสามคน" ตัดภาพ ชายคนหนึ่งยืนสูงสง่า แต่ร่างเป็นแค่เงามืด เพราะมีทะเลอาบแสงเหลืองทองสว่างเจิดจ้าอยู่เบื้องหลัง "พวกเขาอยู่ได้แค่ในเงามืด" "หรือไม่งั้น พวกเขาต้องไปอยู่แกแล็คซี่อื่น" เพลงท่อนที่ร้องคำว่า แกแล็คซี่ ดังขึ้นรับประสานกับภาพพอดี และต่อด้วยท่อนที่ว่า "Now I know I should be strong..." ตัดภาพ ขบวนรถไฟสีเงินสะท้อนแสงทองจากแสงสุดท้ายไวพ์ภาพจากขวาไปซ้ายช้าๆเข้ากับจังหวะเพลง ตามด้วยตัวอักษรที่เคลื่อนตามมาว่า "พวกเขา(เกย์เกาหลี)อาจต้องไปด้วยขบวนรถไฟ" ตัวอักษรชื่อหนังของผม คือ "Hi" ผุดขึ้นมาจากกลางจอช้าๆ ตามด้วยประโยค "a film by G....." และ "นี่คือเรื่องราวของหนุ่มเกาหลีและหนุ่มไทย" ตัดภาพมาที่สองแคสหรือนักแสดงที่ผม(แอบ)หยิบมาใช้ เจ้าฮองหนุ่มเกาหลีหน้าตาแบ๊ดบอย(แต่น่ารัก)คนเดิมจากภาพแรก เขานั่งท่ามกลางควันบางเบา เฟดเอ๊าท์ อย่างรวดเร็วตามด้วยภาพ "ระวิศักดิ์"(นามสมมุติ) เพื่อนรุ่นน้องห่างๆของผมคนหนึ่ง กำลังยิ้มบางๆสู้กล้อง ตามด้วยประโยค "เรื่องราวของสองหนุ่มผู้พลาดรถไฟสายแกแล็คซี่ขบวนนี้" ดนตรีคึกคักยังเร้าใจต่อไป ก่อนจะต่อด้วยไทเทิ่ลอีกว่า "พวกเราไม่ใช่คาวบอย" "เราเป็นแค่นักเรียนที่เดินทางโดยรถไฟ" "ในโลเกชั่นดังนี้" แล้วก็ตามด้วยภาพหอพักนักเรียนมุมต่างๆ สถานีรถไฟ เมือง สถานที่ถ่ายทำคร่าวๆของผมนั่นเอง เป็นการพรีเซนต์โลเกชั่นนั่นล่ะครับ ก่อนจะจบด้วยภาพแสงไฟท้ายรถสีแดงที่วูบวาบเป็นเส้นสายอยู่ในความมืด พร้อมเพลงที่จบลงในทันที เพลงเศร้าจากสกอร์หนังเรื่อง ซีเนม่า พาราดิซโซ่ ดังโหยหวนขึ้นมาแทนที่ ท่ามกลางจอดำมืดอยู่พักใหญ่ ก่อนจะตามด้วยไทเทิ่ลอีกว่า "ใช่ครับ นี่คือเพลงเศร้า" ตัดด้วยภาพพระอาทิตย์ตกซึมๆ "เพราะไฮ คือ หนังแทรจิดี้(หนังโศกนาฏกรรม)" "เรื่องรักที่เป็นเรื่องลับ มักเศร้าเสมอ"ตัดด้วยภาพโทนเหงาๆอารมณ์เดียวกัน "ตราบใดที่พวกเขาไม่ยอมรับตัวเองอย่างที่เป็น"ตามด้วยภาพที่จงใจให้หม่นหมองต่อไป สกอร์เศร้าโศกยังคงโหยหวนในจังหวะพีค ไทเทิ่ลผุดขึ้นจากจอ "หนังเรื่องนี้ไม่มีบทพูด ไม่มีดนตรี" "หนังเรื่องนี้เดินเรื่องด้วยอารมณ์" "เต็มไปด้วยความน้ำเน่าและสัญลักษณ์มากมาย" "ระหว่างเขาทั้งสอง" เพลงทอดลงที่เสียงไวโอลินกรีดเข้าไปในความรู้สึก ก่อนไทเทิ่ลสุดท้ายจะเฟดอินขึ้นมาว่า "รัก คือแรงขับดันแห่งความรู้สึก".... จากคุณ : g - [ 11 มี.ค. 49 21:30:08 A:202.74.178.118 X: TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ดนตรีและภาพเฟดลงไปพร้อมๆกัน ก่อนเสียงปรบมือจากกรรมการและเพื่อนๆในชั้นจะดังขึ้น ผมไม่ได้มองหน้าใครเป็นพิเศษในตอนนั้น รู้แต่ว่า ใจมาเป็นกระบุง จากนั้นก็พรีเซนต์หนังของตัวเองต่อไปว่า ทำไมผมจึงเลือกทำหนังที่ใช้เกย์จากแดนกิมจิ และหนุ่มไทยในเรื่องเป็นเกย์หรือไม่ สถานที่ง่ายๆที่ทั้งสองเจอกัน สัญลักษณ์อย่างผ้าเช็ดตัว และขบวนรถไฟที่ปรากฎขึ้นบ่อยครั้ง ทำไมทั้งสองจึงพูดกันแค่คำๆเดียว และตอนจบที่มีการหักมุมเล็กน้อย และปล่อยให้คนดูสร้างแทรจิดี้ หรือแฮปปี้เอนดิ้ง ด้วยตัวพวกเขาเอง ครับ ทั้งหมดผ่านไปด้วยดี กรรมการหลายคนช่วยกันซักถามผม หลายคนมีทีท่าชอบเทรลเล่อร์และเรื่องราว"เศร้าๆ"ทำนองนี้ ไม่มีใครยักถามแฮะว่า "ผกก.เป็นเกย์รึเปล่าเนี่ย" เพราะผมก็เตรียมคำตอบไปแล้วด้วยซ้ำ แน่นอนครับ ไม่ใช่คำว่า"Yes, I am."สั้นๆหรอก เสร็จสรรพเดินเข้ามานั่ง ยัยซองออนเขียนอะไรยุกยิกใส่กระดาษสั้นๆมาให้ผมอ่านว่า "ฉันเกลียดแก!" ผมก็ยิ้มขำๆไป เพราะเธอต้องต่อผมน่ะสิ แต่เธอก็เขียนประโยคท้ายมาว่า "แต่ยังไง เทรลเลอร์ยูก็ดูดีนะ" วิลเลี่ยมซึ่งนั่งข้างๆหันมาบอกผมด้วยว่า "นายทำได้ดี" ไม่รู้อารมณ์ไหนเหมือนกัน เพราะเขาทำหน้านิ่งๆสไตล์เขา แต่ผมก็แกล้งทำหน้ามุ่ย แล้วเอามือแตะต้นขาเขาแรงๆทีนึง แล้วการพิชก็ดำเนินต่อไป "ซองออน"ซึ่งไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย แต่ก็พรีเซนต์บทหนังฮอเรอร์เกี่ยวกับมือข้างหนึ่งที่มีวิญญาณร้ายสิงสู่อยู่ได้เคลียร์ดี "คาเมร่อน"หนุ่มบลูอีกคนหนึ่ง(ที่วิลเลี่ยมอาจชอบเขาอยู่ ฮึ่ม!)พรีเซนต์หนังขายยาในโรงเรียนได้จริงจังใช้ได้ ส่วน"โรลอง"หนุ่มสวิสอีกคนหนึ่ง ก็พรีเซนต์สารคดีเกี่ยวกับกากนิวเคลียร์ของเขาได้น่าสนใจ ส่วนหนัง เขาก็เลือกโลเกชั่นที่เป็นประภาคารได้สวยชะมัด เหลือบดูเวลา ผมคงต้องไปก่อนล่ะครับ เพราะต้องไปทำงานในบ่ายนั้น หันไปเห็นวิลเลี่ยมเตรียมดีวีดีหนัง"ซูเปอร์แมน"อีดิชั่นใหม่ และ"แบทแมนบีกิน"มาแล้ว หนังของเขาเป็นหนังเกี่ยวกับซูเปอร์ฮีโร่ ผมก็เลยขอแฟ้มที่เขาเตรียมมาต่างหากอีกปึกหนึ่งมาเปิดดู เขาหาโลเกชั่นมาได้สวยเชียวล่ะ แล้วผมก็เขียนอะไรยุกยิกใส่กระดาษให้เขาอ่าน ประมาณว่า"ไอคงอยู่ดูยูไม่ทันนะ ไอต้องไปทำงาน" เขาก็เขียนตอบกลับมาว่า"....." แป่ว ผมอ่านไม่ออกครับ แล้วศัพท์ก็ยากมาก ผมเลยเขียนกลับไปว่า "เวลาพูดกะไอ กรุณาอย่าใช้ศัพท์แสงยากได้มั้ย" เหอๆๆ เขาก็ยิ่มๆยักไหล่ ตามสไตล์ แล้วผมก็ไปครับ มารู้วันถัดมาว่า หนังผมเข้าช็อทลิสท์ สี่เรื่องสุดท้าย หลังจากนี้คงต้องเป็นรอบสัมภาษณ์ ผมนึกเสียวสันหลัง เพราะซองออนก็เข้ารอบเหมือนกัน รวมทั้งเจกูและโรลอง สี่คนสุดท้าย ครั้งนี้จะพ่ายให้แก่แม่สาวเพื่อนซี้อีกมั้ยเนี่ย แต่ก็ต้อง"สู้ว้อยยย" วิลเลี่ยมตกแฮะ ผมนึกใจเสียแทนเขาขึ้นมา เพราะดูเขาก็ตั้งใจกับงานเขียนของเขามาก และเขาเขียนได้ดีนะ เขาเป็นนักเขียนเลยเชียวแหละจะว่าไป แต่การพรีเซนต์อาจมีปัญหา ผมแอบโทรไปถามซองออนว่า เขาทำเป็นยังไงบ้าง ซองออนขำมาตามสายแล้วบอกว่า "กรรมการไม่ค่อยเข้าใจเขา เพราะถามไปอย่าง แล้ววิลเลี่ยมก็ตอบมาอีกอย่าง!(เอ่อ เขาเป็นเดฟหรือใบ้นะครับ พูดก็ต้องลงเสียงหนักๆ และฟังอะไรจากที่ไกลไม่ชัดเจนนัก)" ผมดุซองออนไปว่า "ไปขำเขาทำไม" แต่ผมก็อดขำไม่ได้ฟ่ะ เลวจริงๆเรา ก็กรรมการถามเขาว่า "เธอจะถ่ายหนังเรื่องนี้ด้วยฟิล์ม หรือดิจิตอล? แต่เขาตอบกลับไปว่า ตอนจบพระเอกจะเหาะได้ครับ!" แป่ววว เล่ามายืดยาวมาหลายตอน เพื่อจะฉายภาพเลาๆของชีวิตบลูกายคนหนึ่งต่อสังคมเล็กๆที่เราต้องเผชิญนะครับ ทั้งในห้องเรียน ห้องนอน เมืองใหญ่ สวนสาธารณะเล็กๆ เนิร์สซิ่งโฮม ฯลฯ และทุกแห่งหนที่ผมมีอันต้องเข้าไปข้องเกี่ยว ในอารมณ์แบบเด็กๆ แรกเรียน แรกรัก แรกรู้จักโลกอีกสักครั้ง ด้วยอารมณ์เบาๆอ่านง่ายๆ การ"พิช"ซึ่งเป็นการต่อสู้ระหว่าง"หนังเกย์"และหนังแนวอื่น ก็เป็นส่วนหนึ่งของคอนเสปท์นี้ด้วย อย่าเพิ่งเบื่อกันไปก่อนนาครับ ส่วนอันไหนที่หลุดไปจากความไม่ใช่"บลูกาย"ก็จะพยายามเลี่ยงๆไปไม่เล่าถึง เดี๋ยวจะพาลกลายเป็นบันทึกส่วนตัวไปเสียงั้น อืม ก่อนจากไปวันนั้น ช่วงเบรค ผมเข้าไปคุยกับวิลเลี่ยมอีกครั้ง ทักกันไปมา แล้วก็อดถามเขาไม่ได้ว่า "เมื่อวันอาทิตย์นายได้ไปดูหนังรึปล่าว" ผมจ้องตาเขา เขาทำหน้ายุ่งแล้วบอกว่า "ไอยุ่งมากอ่ะ" แค่นี้ก็รู้คำตอบแล้วล่ะครับ ผมก็แค่หยุดพูดแล้วคิดในใจว่า "กรูจะเลิกชวนมรึงอีกแล้ว" ปล่อยไปตามยถากรรมเถิด ถึงยังไงหลังจากนี้ในคลาสเราก็ต้องร่วมงานกันอีกมาก หนังใครก็ตามในสี่คนนี้ที่ผ่าน ก็จะต้องกลายเป็น"หนังของคลาส" เราทั้งหมดก็ต้องเป็นทีมงานร่วมกันอยู่ดี ถ้าหนังเกย์ของผมจะผ่านขึ้นมา ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่า เขาจะ"อิน"กับโปรเจกต์"ไฮ"มากน้อยแค่ไหน เพราะอย่างน้อยเราก็เป็นสองคนที่พลาดขบวนรถไฟสายแกแล็คซี่เหมือนๆกัน และเราสองคนต้องอยู่บนโลกนี้ในที่สว่างเจิดจ้า ไม่ใช่เงามืดด้วย เพราะ... "... Now I know I could be wrong, but now I know I should be strong..." จากคุณ : g - [ 11 มี.ค. 49 21:31:04 A:202.74.178.118 X: TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ว้าว เยี่ยมมากเลยครับคุณ g ขออวยพรให้เรื่องของคุณชนะนะครับ ไม่รู้ว่าจริง ๆ เป็นยังไง แต่ผมรู้สึกว่าฝรั่งไม่ค่อยคิดซับซ้อนในเรื่องของชีวิตและความสัมพันธ์ เค้าก็เลยสนใจเรื่องทำนองนี้เป็นพิเศษ ถ้าเป็นจริงตามนี้ เรื่องของคุณก็น่าจะได้ถ่ายทำนะ แล้วจะติดตามรอตอนต่อไปนะครับ จากคุณ : SomeoneOnTheNet - [ 11 มี.ค. 49 23:01:45 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ชอบประโยคสุดท้ายครับพี่จี จากคุณ : ปฤษฯ (ปฤษณะ) - [ 11 มี.ค. 49 23:18:15 ]

ความคิดเห็นที่ 68 พี่จีสุดยอดเลยค่ะ ภาวนาขอให้ได้ทำเป็นหนังนะคะ จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 12 มี.ค. 49 02:33:48 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ว่างเว้นมาหลายวัน มาต่อเลยดีกว่าครับ ทิ้งไว้หลายวันเดี๋ยวผมจะลืมซะเปล่าๆ จะต่อไม่ติดเอา หายไปหลายวันไปทำงานส่งอาจารย์ครับ สอบไปหมดแล้วก็ใช่ว่าจะสบาย เฮ้อออ ---------------------------------- พี่จีครับ หนังของพี่ดูน่าสนใจจังเลยครับ เหอๆๆๆ ถ้าเสร็จแล้วอยากดูมั่งจัง ขอเอาใจช่วยนะครับพี่ .........เรื่องของโดม......ตอนที่....7(รึเปล่า คงจะใช่) คราวที่แล้วพูดไปถึงไหนนะครับ.........อ๋อออ พี่ๆ สุดฮอต ในโรงเรียนนั่นเอง ความจริงน่ะ ผมน่ะรู้จักพี่ๆพวกนี้ตั้งแต่ก่อนเข้าชมรมแล้วล่ะครับเพราะเค้าค่อนข้างเป็นที่รู้จักกันในหมู่นักเรียน ในโรงเรียนเนี่ย เวลาเดินมาพร้อมกัน 3 คนเนี่ย เด่นอย่าบอกใครเชียวครับ สาวแท้สาวเทียมจ้องกันตาเป็นมัน เล่าย้อนไปถึงตอน ปลายๆ ม. 1 ก่อนนะครับตอนนั้นผมก็ต้องมาซ้อมที่วงเป็นประจำแล้ว และโชคดีมากที่ พี่เคนต้องมาเป็นคนสอนผมตัวต่อตัว และพี่ๆอีก 2คนก็จะวงเวียนมาคุยมาเล่นกับพี่เคนเป็นระยะๆ ตอนนั้นผมก็เก๊กไว้ก่อนครับ ก็แหม มีรุ่นพี่สุดหล่อมาสอนทั้งทีนี่นา มันทำตัวไม่ถูกมากกว่าครับ เดี๋ยวทำตัวสนิทไปมากเกินเค้าจะหาว่าเราไปชอบเค้า ตอนนั้นยังไม่ได้ชอบพี่เค้าหรอกครับ แค่รู้สึกว่าเค้าหล่อดีเท่านั้นเอง แต่เราก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากหรอกครับช่วงแรกๆ เพราะเค้าก็จับผมมาสอน ให้ฝึกๆ เค้าก็คุยเล่นกับผมบ้างเพื่อสร้างความคุ้นเคย แต่พอเห็นผมค่อนข้างนิ่งใส่เค้าก็เลยคงแบบเซ็งๆที่ผมไม่ค่อยเล่นด้วย ก็เลยมักจะไปคุย หรือเล่นกับเพื่อนๆเค้าแทน ก็แหม มันเกร็งนี่ครับจะให้ผมทำไง กลับมาช่วงปิดเทอมต่อ แทนที่จะได้หยุดไปเที่ยวเหมือนกับคนอื่นเขา พวกผมก็มีซ้อมเกือบตลอดเลยครับ ทั้งๆที่ผมก็บ้านไกลมากนะครับ ตอนนั้นไปเรียนไกลมากเพราะไม่มีที่เรียนแล้ว เหอๆๆๆ นึกแล้วเศร้ามาก ช่วงปิดเทอมนี่แหละที่เป็นช่วงที่ทำให้ผมสนิทกับพี่เคนมากขึ้น เพราะว่าพอถึงช่วงพัก ก็จะมีน้องๆเข้าไปคุยกับพี่เค้าเป็นกลุ่มใหญ่ๆ ส่วนมากก็เป็นผู้หญิงล่ะครับ ผมก็ไปนั่งฟังกะเค้าด้วย คือด้วยความที่เค้าเป็นคนป๊อบไงครับ คุยสนุก น้องๆสาวๆเลยชอบคุยด้วย ส่วนมากก็เข้าไปแล้วเค้าก็จะเล่าเรื่องสนุกๆให้ฟัง ด้วยความที่ผมปลื้มเค้าอยู่แล้วเมื่อได้ใกล้ชิดกัน ได้เห็นความเป็นตัวเค้ามากขึ้นมันทำให้ผมหลงรักเค้าแบบไม่รู้ตัวเลยล่ะครับ เค้าก็เล่าเรื่องแฟนเค้าให้ฟังด้วยนะ เล่าเรื่องมีอะไรกันให้ฟังด้วย แต่ตอนนั้นผมก็ไม่ได้รู้สึกหึงหวงอะไร ตอนแรกก็ไม่รู้ตัวหรอกนะครับว่าชอบ แต่หลังๆ ผมเริ่มชอบที่จะเข้าไปคุยไปเล่นกับเค้ามากขึ้น และกลับมาถึงบ้านก็เฝ้าคิดถึงเค้า อยากไปซ้อม อยากคุยกับพี่เคน ตอนแรกผมก็คิดว่าคงชอบแบบพี่ชายมั้ง แต่ก็มีบางวันที่เค้าไม่มาซ้อม ผมก็โทรไปหาเค้าด้วยนะ คือโทรไปก็ถามว่า ทำไมไม่มา ไปทำอะไรอยู่ คิดถึงนะ แบบพี่เค้าก็แบบ เฮ้ย..... เป็นอะไรเนี่ย ก็หัวเราะ คือหลังๆเนี่ยผมก็คิดว่าเค้าคงสงสัยบ้างล่ะครับ เพราะผมคงออกอาการชอบเค้ามากเกิน คือเข้าไปสนิท ไปติดกับพี่เค้ามาก แต่พี่เค้าก็แค่แซวๆ ว่าแบบ มรึงชอบกรูเหรอ อะไรประมาณนี้ ผมก็รู้สึกว่าเค้าแซวแบบสงสัยจริงๆ และก็ค่อนข้างคิดว่าผมเป็นด้วย แต่พี่เค้ายังปกติครับไม่ได้รังเกียจ หรือว่าตีตัวออกห่างไปเลย ช่วงนั้นอาการผมเป็นเอาหนักเลยครับ เพราะเป็นรักแรกแบบที่มีความรู้สึกแบบรัก จริงๆ เลยทำตัวไม่ค่อยถูก ไม่รู้จักเก็บอาการ ด้วยความที่ผมนิสัยเป็นเด็กๆด้วยมั้งครับ พอเจอใครที่เป็นลักษณะพี่ชายผมก็จะติดแจเลย ยิ่งเราไปชอบเค้าด้วยเนี่ยมันก็ยิ่งออกอาการติดใหญ่ แต่แปลกนะ ผมไม่เคยหึงเลย เวลาเค้าจีบผู้หญิงอื่น เพราะพี่เคนหล่อไงครับ มีสาวมาติดเอง ไปจีบใครก็บ่อย แล้วพี่เคนก็จะชอบมาเล่าให้ฟัง ผมก็ฟังแบบขำๆตามประสาไป แต่ผมจะหวงเวลาที่มีน้องผู้ชายคนอื่นมาติดมาคุยแบบสนิทสนมกับพี่เคน ผมจะรู้สึกไม่พอใจมากเลย ยิ่งมาตอนเปิดเทอมหลังจากที่เราได้สนิทกันไปตอนหน้าร้อนที่ผ่านมานี่อาการผมยิ่งหนักมากครับ เพราะพอซ้อมเสร็จก็กลับบ้านกัน เผอิญว่าผมกับเค้ากลับทางเดียวกัน แต่ว่าพี่เคนจะลงก่อน คือจากหน้าโรงเรียนเนี่ย จะต้องต่อรถมาก่อนต่อหนี่งจึงจะมาถึงป้ายที่ขึ้นรถกลับบ้านได้ ผมกับพี่เคนก็ต้องมาขึ้นป้ายนั้นด้วยกัน เพราะบ้านเราไปทางเดียวกันครับ ถึงบางวันจะไม่ได้ออกมาจากโรงเรียนด้วยกัน แต่ถ้าผมรู้ว่าเค้ายังไม่กลับผมก็จะยืนรอแทบจะทุกวันเลยครับ บางวันก็เป็นชั่วโมงเลยเพียงเพื่อแค่ได้นั่งคุยกันไป 10-15นาทีจนกว่าเค้าจะถึงบ้าน ยืนคอย ยืนชะเง้อเรื่อยๆ มองดูรถทุกคนที่จอด ว่าพี่เคนจะลงมาด้วยรึเปล่า ถึงบางทีได้กลับด้วยกัน คนเยอะพี่เค้าก็ต้องยืนให้คนอื่นนั่งไม่ได้นั่งคุยกัน(พี่เค้าเป็นคนคุยสนุกมากครับ เวลานั่งรถกลับด้วยกัน ต้องมีเรื่องอะไรมาคุยกันจนเพลินตลอด) แต่แค่ผมได้ถือกระเป๋าให้และแอบมองจนกว่าพี่เค้าจะลงบ้านของเขา เท่านี้ผมก็มีความสุขมากแล้วครับ ช่วงนั้นผมรู้ตัวเลยครับว่าผมคงหลงรักพี่คนนี้เข้าแล้ว เพราะกลับบ้าน ใจมันก็เต้นไม่เป็นจังหวะ เวลาคิดถึงพี่เค้า พอไม่ได้เจอหน้าหลายวันก็เฉายังกะผักโดนน้ำร้อน พี่ชายผมมันก็สงสัยว่าเป็นอะไรไป เพราะผมชอบนั่งยิ้มอยู่คนเดียว นั่งเพ้อๆอยู่คนเดียว พอบทจะเศร้าก็หงอยซะจนเงียบไปเลย จากคุณ : โดม........... - [ 12 มี.ค. 49 03:32:28 A:161.200.170.27 X: TicketID:116810 ]

ความคิดเห็นที่ 70 มาต่อกันเลยดีกว่าครับ อิอิ ไม่หลับไม่นอน ใครชอบฟังเพลง ร้องเพลงมาคุยกันได้นะครับ ผมฟังได้แทบจะทุกแนว แต่จะเน้นเพลงเก่าๆ พอดีเพิ่งให้น้องทิพหาเพลงมาให้เพลงหนึ่ง กำลังเห่อหัดร้องตามอยู่เลยครับ 5555 ........เรื่องของโดม.........8 (คราวนี้มั่นใจ ก็เพิ่งโพสต์ตอนที่ 7 ไปนี่)........ แต่อย่านึกว่ารักนี้จะเป็นปั๊บปี้เลิฟใสๆนะครับ ยังครับ ความชั่วผมมีมากกว่านั้น ในวงดนตรี ผมก็มีเพื่อนในรุ่นอีกหลายคน หนึ่งในนั้นก็มีคนนึงล่ะครับ ที่ถูกใจผมอยู่เหมือนกัน เค้าชื่อหนึ่งครับ หนึ่ง มาจากห้องคิงของสายชั้น รุ่นผมนั้นเด็กห้องเก่งถึง 5-6คนแน่ะครับที่มาอยู่วงดนตรี ซึ่งนับว่ามีเยอะมากเพราะธรรมดา พวกเด็กเรียนมักจะไม่สนใจทำกิจกรรมกันมาก นายคนนี้เป็นคนที่ดูเด่นมาก เป็นคนที่ขาวมากๆๆๆๆ ตัวสูง หน้าตาก็ดี หน้าตาอารมณ์ประมาณ สมเจตต์ สะอาด น่ะครับ (อิอิ แฟนน้องแนท วีซีดีไง) แต่นายหนึ่งนี้เค้าตี๋กว่านั้น คือด้วยความที่โรงเรียนของผมไม่ได้เป็นโรงเรียนในเมืองไงครับ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเด็กบ้านใกล้ๆมาเรียน ก็จะมีแต่แบบ ดำๆ ดูเถื่อนๆมีให้เห็นอยู่ทั่วไป แต่นายคนนี้มาแบบ ตี๋ ขาวสะอาดมาเลย ก็เลยทำให้ผมค่อนข้างที่จะชอบมองเค้าเป็นพิเศษ ผมก็แอบชอบเค้าอยู่ลึกๆ แต่ตอนนั้นมันชอบพี่เคนมากกว่า ก็เลยเรื่อยๆกับนายคนนี้ แต่ก็เก็บไว้เป็นตัวสำรองเวลาไม่ได้อยู่กับพี่เคน 5555 มาถึงช่วง ม.3 ด้วยความใกล้ชิดกันมากขึ้น ประกอบกับผมชอบแบบ ขาว ตี๋อยู่แล้วทำให้ผมชอบนายหนึ่งมากขึ้น เรียกว่าบ้า แบบเพ้อไปเลยนะครับ ทั้งๆที่ความเป็นจริงแล้วเราก็ไม่ได้สนิทหรือคุยกันมากเท่าผมกับพี่เคน แต่มีช่วงหลังๆที่ผมเริ่มสนิทกับเพื่อนรุ่นเดียวในวงดนตรีมากขึ้นทำให้เราได้ไกล้ชิดกันมากขึ้น ในขณะที่ผมยังชอบพี่เคน แต่ผมก็อดที่จะฝันถึงนายหนึ่งไม่ได้ เวลาคิดถึงเค้า ผมชอบนั่งจินตนาการว่าเค้าเป็นแฟนกับผม อยู่ด้วยกัน เล่นกีต้าร์ ร้องเพลงให้ผมฟัง ปกป้องผมจากคนอื่น มันอาจดูเพ้อเจ้อไปหน่อยนะครับ แต่ผมก็เผลอใจฝันเฟื่องแบบนี้เป็นประจำจนยิ่งทำให้ผมชอบเค้ามากขึ้น เวลาอยู่กับเขาผมก็คุยปกติ แต่จะเล่นมากกว่าคนอื่นด้วย แต่เวลากลับบ้านผมก็จินตนาการว่าเราได้อยู่ด้วยกันตลอด โอ้วววว นึกถึงตอนนั้นแล้วมันบ้ามากๆเลยครับ (มานึกถึงตัวเองตอนนั้นแล้วอนาถใจนิดหน่อยอ่ะครับ ทำไปด้ายยยยยย) และช่วงปลายๆ ม.3นั้น ......หึๆๆๆคงเดากันได้ใช่มั้ยครับว่าเกิดอะไรขึ้น ใช่ครับ ผมก็ดันไปชอบเพื่อนอีกคน ในวงดนตรีนั่นแหละ เค้าชื่อชัยครับ ผมกับชัยก็สนิทกันมานานตั้งแต่ ม.1แล้ว แต่ผมไม่เคยมองเขาแบบนั้นเลย ชัยก็เป็นเด็กจากห้องเก่งเหมือนกัน ผมกับชัยเป็นเพื่อนเล่นกันมาตลอด เค้าเป็นคนดีมากๆ ใจดีกับทุกคน จุดที่ทำให้ผมสนใจเค้าขึ้นก็คือ มีรุ่นน้องหญิงคนหนึ่งในวง มาทำอาการแปลกๆ(ทำอะไรมันไม่ค่อยน่าสนใจผมข้ามไปละกันครับ) พวกเพื่อนๆสาวๆในวง ก็จับกลุ่มคุยกันเพราะสงสัยว่าน้องเค้าเป็นอะไร ก็มีคนนึงเค้าเสนอว่า คงจะชอบนายชัยนั่นแหละ ผมก็หัวเราะแล้วก็บอกว่า “ไอ้ชัยเนี่ยนะ “ แล้วเพื่อนก็ถามว่า “ทำไมเหรอไม่เห็นแปลก ชัยเค้าก็น่ารักนี่นา” ชัยก็นั่งไม่ไกลไปจากกลุ่มที่ผมนั่งคุยเท่าไหร่หรอกครับ พอเค้าพูดดังนั้นผมก็หันไปดูชัย ก็เห็นจริงอย่างที่เค้าว่า เอ้ออ ชัยมันก็น่ารักนี่หว่า ทำไมเพิ่งมาเห็นวะ ผมเนี่ย จะเป็นคนที่นิสัยแปลกอย่างนึง คือบางทีก็ไม่ได้สนใจเค้าหรอก แต่ถ้าเห็นว่าเค้ามีคนมาจีบ หรือว่ารู้ว่า เอ้ออ เค้ามีแฟนเหรอ ผมก็จะเริ่มมองเห็นความน่ารักเค้าประจำเลย ไม่ว่าชาย หรือ หญิง เป็นนิสัยเสียที่แก้ไม่หาย เลวนะเนี่ย ( เหมือนกับที่พอรู้ว่าแดนกับน้องหมาเป็นอะไรกันเนี่ยนะ พี่ก็มองน้องหมาแบบ น่าร้ากกกกก น่ากินไปเลย เหอๆๆๆๆ ตัวอยู่ไกลระวังให้ดีเถอะนายแดน 555555555 ) แต่ผมก็ไม่เคยไปแย่งของใครเค้านะครับ เพราะความสามารถกับหน้าตามันไม่ถึงเลยแย่งมาไม่ได้ครับ ม่ายช่ายยยย พูดเล่นน่ะครับ แหม ผมก็เป็นคนดีมีศีลธรรมนะครับ ไม่เคยคิดจะแย่งของใครหรอก ตั้งแต่วันนั้น ผมก็เริ่มชอบชัย กับชัยเนี่ยเป็นอะไรที่ค่อนข้างจะสนิทกันอยู่แล้ว ผมเลยค่อนข้างถึงเนื้อถึงตัวมากกว่าคนอื่นครับ อิอิ คือผมก็เริ่มคุยกับชัยมากขึ้นไม่สนคนอื่น และชอบกอดเค้าด้วยครับ อิอิ คือประมาณว่ากอดคอจากด้านหลังน่ะครับ แบบผู้ชายเล่นกันน่ะครับ และผมกับชัยเป็นหัวหน้าหมู่ลูกเสือหมู่ที่ติดกัน คาบลูกเสือผมก็จะมีความสุขมากขึ้นเพราะได้ทำกิจกรรมด้วยกัน ตอนเข้าค่ายลูกเสือตอน ม.3เนี่ย ผมก็ติดชัยแจเลยครับ จนเริ่มมีเด็กคนอื่นสงสัยผม แต่ก็ไม่มีอะไรมากครับ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ เครื่องเพลย์ 1 กำลังฮิต มาก บ้านชัยก็มีเกมส์ ผมเลยชอบไปเล่นบ้านเค้าบ่อยๆ และพอผมมีเครื่องเองบ้าง ผมก็หาเรื่องโทรไปหาเค้าประจำเลยครับ แค่โทรไปคุยเรื่องเกมส์ จนบางครั้งถี่เกินจนเค้าก็แบบ “เฮ้ยยย เพิ่งคุยกันไป จะมาคุยอะไรกันอีกนักหนาวะเนี่ย “ พูดถึงเรื่องเครื่องเกมส์เพลย์สเตชั่นนี่ มันเป็นอะไรที่ติดในความทรงจำผมมากๆเลยครับ จำได้ว่ามันมีเอาตอนผมอยู่ประมาณ ป.6 แล้วก็เป็นอะไรที่ฮิตมากๆๆๆๆ เด็กทุกคนต้องเล่น มันก็ยังเป็นที่นิยมมาเรื่อยๆ และมีเกมส์สนุกๆมากมายออกมา ผมกับพี่ชายอยากได้มากๆครับ จะขอพ่อแม่ ท่านก็คงไม่ให้ เพราะตอนนั้นราคาเครื่องยังแพงอยู่มาก ราคาเป็นหมื่น พ่อแม่ผมท่านคงไม่ยอมแน่ๆ กับการต้องเสียเงินซื้อของเล่นราคาแพงอย่างนี้ และผมก็ไม่รู้สึกดีด้วยครับ กับการที่จะขอเงินพ่อแม่มา เพื่อมาซื้อของฟุ่มเฟือย เล่นสนุกกันเองแบบนี้ เงินของพวกเราพี่น้องก็มีไม่มาก ก็เลยวางแผนกันครับ พวกผมหากระปุกออมสินมาอันนึง แล้วก็ตกลงกันว่าจะหยอดกันทุกวัน คนละ 10 บาท ต่อวัน ได้เงินพิเศษมาจากไหน ใครให้ก็เอามาลงกองกลางหมด คือสมัยเด็กๆน่ะครับ ได้เงินไปโรงเรียนวันละ 80 บาท 10บาทนี่ก็มากอยู่นะครับ ช่วงนั้นประหยัดกันมากเลยครับ เพราะนอกจากเงินกองกลางแล้วก็ยังมี เงินส่วนตัวที่ต้องสะสมอีกไว้ซื้อของอย่างอื่นด้วย เราสะสมกันมาไม่ถึงปี เมื่อสมทบกับเงินส่วนตัวแล้ว ในที่สุดก็ซื้อมาจนได้ครับ ดีใจมาก เพราะว่าเป็นของราคาแพงชิ้นแรกที่สะสมเงินซื้อกันเอง เกมส์ก็มีเครื่องเดียว ก็ผลัดกันเล่นครับ เล่นด้วยกันบ้าง มีทะเลาะกันบ้างบางรั้งที่บางคนก็เล่นจนเกินโควต้าที่ตกลงกัน แต่โดยรวมแล้วนับว่าเป็นของเล่นแห่งความทรงจำทีเดียวครับ นึกถึงวันแรกที่ได้มาแล้วเราสองคนตื่นเต้นกับมันมากเนี่ยผมยังอดยิ้มไม่ได้ มันเป็นเครื่องหมายของความเป็นเพื่อนของเราสองคนครับ ถึงตอนนี้ผมกับพี่ชายจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน 4 ปีแล้วไม่ได้เล่นกันเหมือนสมัยก่อน แต่ก็โทรคุยกันเป็นระยะๆ นึกถึงวันเก่าๆที่เราเล่นเกมส์ด้วยกัน สนุกด้วยกัน อดทนด้วยกันเพื่อให้ได้ของเล่นนี้มา มันก็ทำให้ผมรู้ครับว่าผมรักมันมากๆ และค่อนข้างเศร้า เพราะว่าด้วยตำแหน่ง หน้าที่ การงาน ทำให้เราคงไม่ได้กลับไปสนุกสนานเฮฮากันมากเท่าเก่าแล้ว ต่างคนต่างต้องทำหน้าที่ของตัวเอง และอยู่ไกลกัน ถึงวันหนี่งเราอาจจะมีโอกาสได้กลับไปอยู่รวมกันอีกเหมือนเดิม แต่กว่าจะถึงวันนั้น ต่างคนคงจะโตกันจนไม่มาเล่นหัวกันอย่างเดิมแล้วล่ะครับ ป.ล. ถึงพี่ชาย ผมรักพี่นะ พี่คงไม่ได้อ่าน แต่ถ้าพี่ได้อ่านผมคงจะเสียใจ เพราะความหวังสุดท้ายที่จะให้พ่อแม่ได้มีหลานไว้อุ้มคงหมดกัน 5555 วันนี้มาค่อนข้างยาวหน่อย และแอบนอกเรื่องเล็กน้อย หวังว่าคงไม่ว่ากันนะครับ จากคุณ : โดม.....บ้าพลังนั่งพิมพ์ยามดึก - [ 12 มี.ค. 49 03:39:08 A:161.200.170.27 X: TicketID:116810 ]

ความคิดเห็นที่ 71 หวัดดีทุกคนคับ หายไป 3-4 วัน โห....... มีคนมาเม้นท์กันเพียบเลย ตามอ่านแทบไม่ไหว หุหุ คุณพีทคุง (พิธันดร) คับ คือผมสอบเสร็จแล้วล่ะตอนนี้ ที่ต้องบอกว่าซัมเมอร์เจอกันน่ะ เพราะว่าผมเรียนซัมเมอร์ครับ แล้วอีกอย่าง ปิดเทอมกลับมาบ้าน ท่านแม่คือผู้ควบคุมการใช้คอมพิวเตอร์ แง๊ว........(-*-) ผมก็ใช้ไม่ค่อยได้ ฉะนั้นก็รอต่อไปนะครับ เหอๆ ขอบคุณนะครับที่สนใจจะอ่านเรื่องของผมด้วย ขอบคุณครับ (-/I-) จากคุณ : BasstieZ (BasstieZ) - [ 12 มี.ค. 49 03:43:00 ]

ความคิดเห็นที่ 72 "เหมือนกับที่พอรู้ว่าแดนกับน้องหมาเป็นอะไรกันเนี่ยนะ พี่ก็มองน้องหมาแบบ น่าร้ากกกกก น่ากินไปเลย เหอๆๆๆๆ ตัวอยู่ไกลระวังให้ดีเถอะนายแดน 555555555" ==> เจ้ย ไม่ได้ๆ แฟนๆทิพ ห้ามเลยห้าม หุหุหุ ทิพทำร้าวฉานได้คนเดียว ฮา... (ที่พูดไปล้อเล่นทั้งหมดนะคับ ฮี่ๆ) คุณ BasstieZ ขนาดหม่อมแม่คุมคอมนะคะเนี่ย ยังสามารถมาตอนดึกๆคึกๆ(??)ได้ :P <แซวเล่นไม่ว่ากันนะพี่ อิอิ> จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 12 มี.ค. 49 05:20:54 ]

ความคิดเห็นที่ 73 3 Days left!! He is coming!! โฮ... ประทับใจเรื่องพี่จีจังเลยค่ะ TvT อยากดูหนังเรื่อง 'ไฮ' จัง เมื่อคืนไปนอนเร็วมาก ง่วงสุดๆ =_= .oO (แอบกระซิบ) พี่โอม.. ร้านตรงยูเซ็นเต้อมันชื่อ Koolibar ตังหาก แล้วเมื่อไหร่พี่จะไปกินที่ร้านกะนู๋ซักทีคะ (ไม่มีความหมายแอบแฝง! ไปกินอะไรก็ไอติมน่ะสิ ว้ากกก ไม่ใช่พี่หมาไอติมนะ ไปกันใหญ่แล้ว!!) ขอสวัสดีและอำลาที่รักทุกคนค่ะ อ้อ ละก้อคุงBasstieZด้วย~ ^^" จากคุณ : an-expert-lover - [ 12 มี.ค. 49 05:53:33 ]

ความคิดเห็นที่ 74 อืม เรื่องน้องโดมหนุกดีนะ โดนๆหลายตอน อ่านแล้วชักงงว่านายอายุเท่าไหร่เนี่ย แต่คงน้อยกว่าผม เพราะผมไม่รู้จักเกมส์เพลย์ (ฮา) เรื่องไปรักเพื่อนตอนม.ปลายเนี่ยก้เพียบเหมือนกัน ป่านนี้มันคงมีลูกไปแล้วมั้ง ไม่ก็มีผ.สระอัวแทน กร๊ากกกก เค้าถึงว่า มีลูกกวนตัว มีเอ่อ...กวนใจ หัวใจว่างเปล่าจังเลยช่วงนี้ เซ้งจิตฟ่ะ ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจในงานเขียน และหนังของผมนะครับ จริงๆดีวีดีหนังตัวอย่าง"ไฮ"ที่เล่าไป ก็อยากจะเปิดให้ดูกัน แต่นึกอีกทีคงยาก เพราะผมโลว์เทค ทำคลิปไม่เป็น และแคสในนั้น ผมก็ไม่ได้ขออนุญาตเขาอย่างเป็นทางการ เผยแพร่ไปแล้วเดี๋ยวยุ่ง ใครเขาจะอยากมาเกี่ยวข้องกับหนังเกย์กันล่ะ โดยเฉพาะนาย"ระวิศักดิ์"(นามสมมุติ)นั่นด้วย เคยเจอกันแค่สองหนเท่านั้นเอง ไม่ซี้ แล้วมันก็ผู้ชายทั่วไปแหงแซะ เรื่องนายแน็คหายไปเลย อยากอ่านต่ออ่ะ ชักเลือนๆแล้วนา ไอ้แบทฯตอนหน้าขอเลิฟซีนด้วย ไอ้ที่เอาอวัยวะยาวๆมาถูกันน่ะ เท่าน่ะเท้า อย่าคิดมาก มีภาพเป็นหลักฐานอย่าลืมเอามาลง เห็นแล้วหยิวกิ้ว บรื๋วส์ส์ส์ จากคุณ : จี - [ 12 มี.ค. 49 09:07:37 A:203.51.78.129 X: TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 75 พี่จีนี่รู้สึกว่าจะชีวิตจะมีแต่ความระทึกตลอดเวลาเลยนะครับ ตอนนี้ผมย้ายบ้านใหม่เข้ามาซิดนีย์แล้ว ขณะที่ผมกำลังเตรียมตัวจะบอกคนในบ้านว่าเราเป็นเกย์เพื่อให้เราสบาย(ไม่รู้จะบอกทำไม บอกไปเราก็ยังทำตัวเป็นผู้ชายเหมือนเดิม เพิ่งรู้หลังจากเข้าบ้านแล้วว่าในบ้านเป็นทอมสอง เลสหนึ่ง ผู้หญิงหนึ่ง มีสี่คน ก็เลยกะว่าไม่บอกดีกว่า บ้านนี้เขาบอกว่าอยากได้ผู้หญิง แต่ดูเราเรียบร้อยเลยนึกว่าไม่มีอะไร ยอมรับว่า เมื่อผมอยู่กับผู้หญิงแล้วจะรู้สึกวางตัวไม่ถูก ผมไม่กล้าแตะตัวผู้หญิง (อันนี้เป็นมานานแล้ว) ตั้งแต่อยู่มาสามวันนี่ได้ความรู้ใหม่ว่า ทอมคือผู้หญิงห้าว ไม่ใช่ผู้ชาย ตอนแรกผมก็นึกว่าทอมคือผู้ชายซะอีก เพราะผมมักจะคุยกับเขาเรื่องที่ผู้ชายจะคุยและบางตอนออกทะลึ่ง แต่ทอมกับอายและเขินผม บางครั้งพี่ทอมคนนั้นเขาจ้องผม ผมก็เขินและวางตัวไม่ถูกเหมือนกัน นิสัยผมไม่ดี ผมควรจะไปอยู่บ้านพี่จีมากกว่า เพราะบ้านนั้นกันเอง ได้ข่าวว่าห้องน้ำไม่ปิด ใส่กางเกงในนอนอีกต่างหาก (นั่นเป็นนิสัยของผมทีเดียว) บ้านที่ผมอยู่นี้สะอาดและคนมีมารยาทมาก ทุกคนทุกวันนี้ยังไม่รู้ว่าผมเป็นเกย์เลยมั้ง คงคิดว่าผมเป็นเด็กแนวหรือเด็กนิเทศน์อะไรทำนองนั้น บางครั้งผมเผลอทำนิสัยผู้ชายลงไปเช่น นั่งหัวเราะดัง สะอึก นั่งเกา... แต่บางครั้งมีผู้หญิงมามองเราก็ต้องนั่งเกร็งอีก (อืม...) ผู้หญิงที่นี่ทุกคนบอกว่าผมเป็นคนดีและไม่ฉวยโอกาสกับผู้หญิง (ของมันแน่อยู่แล้ว) แต่อยู่บ้านผู้หญิงแล้วบ้านสะอาด นี่เป็นสิ่งที่ดีมาก ๆ จริง ๆ แล้วทอมอายผู้ชายด้วยแหล่ะ ผมว่า ผมเคยเห็นเขาแอบมองแบบแปลก ๆ ด้วย (ผมจะไม่ยอมเสียท่าพี่เค้าแน่นอน บุคลิกเค้าคล้ายอ้อม สุนิสามากเลย) อยากอยู่บ้านชายล้วน จะได้ไม่ต้องเกร็งมาก เอ่อ... แต่เป็นนะเวลาที่เราบอกเพื่อนผู้ชายว่า เราเป็นเกย์เนี่ย แล้วจะไม่เขินกันเลย ไม่ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นมั่ง จากคุณ : โอ๊ต - [ 12 มี.ค. 49 12:51:38 A:203.192.130.18 X: TicketID:115899 ]

ความคิดเห็นที่ 76 พี่จี ผมขอแนะนำให้ใช้อินเตอร์เน็ตที่เป็นบัตรพรีเพ้ดครับ สิบห้าดอลล์เอง ไม่มีลิมิตใช้ได้สามสิบห้าวัน ผมซื้อมาแล้ว ค่อนข้างโอเคนะ ผมว่าพี่ใช้บ่อย วันนี้นั่งพิมพ์ที่ร้านแพงมากเลย ทำงานหนักไม่ครับ อาทิตย์หน้าผมส่งรายงาน Service Management แล้วจะเริ่มหางานทำแล้ว (เงินใกล้จะหมดเริ่มมาขยันทีเดียว) มีคนบอกว่าถ้าได้พีอาร์แล้วงานบางอย่าง ประเภทประสานงานกับต่างประเทศ เราก็ทำได้นะ น่าลองดูพี่ว่าไม๊ อ่านประสบการณ์หลายคนแล้ว ยอมรับว่าได้เวลาใกล้จะมีแฟนแล้วนะเรา แต่ปัญหาคือเราจะเลิกเจ้าชู้ เลิกกลัวได้หรือเปล่าแค่นั้นเอง ในนี้มีใครวางแผนอนาคตไว้ไหมครับ ว่าถ้าเราหลังสามสิบแล้วและยังไม่แต่งงานจะทำไงต่อไป ผมเริ่มวางแผนแล้วนะเนี่ย... จากคุณ : โอ๊ต - [ 12 มี.ค. 49 13:17:20 A:203.192.130.18 X: TicketID:115899 ]

ความคิดเห็นที่ 77 อืม ผมจีเอง เป็นประเด็นที่น่าสน คือความสัมพันธ์ระหว่างเกย์และเพศสภาพอื่นๆ น่าพูดถึงจริงๆเรยเรื่องเนียะ เพราะใกล้ตัวมากๆๆ ในเคสผมคือ ชาวบลูอย่างเราต้องเข้าใจอย่างว่า โดยมากจะดูไม่ออกว่าเป็นเกย์ ฉะนั้นถ้าคิดจะเผย เอาให้เป็นเพื่อนกันไปก่อนเซฟสุด ให้ผู้หญิงนึกว่าเราเป็นชายทั่วไป และผู้ชายก็นึกว่าเราเป็นชายทั่วไป แต่อย่าให้นานมาก เอาให้ชัวร์ๆว่าเป็นเพื่อนกันแล้ว ไม่รังเกียจกันแล้ว แล้วค่อยบอกไปว่าเราเป็นเกย์ว้อย ถึงจุดนั้น เพื่อนกันคงไม่สนแล้วมังครับว่า เราจะเป็นหรือไม่เป็นอะไร(อาจสงสัยอยู่แล้วหรือเปล่าด้วยซ้ำ) จากนั้นก็จะได้ทำตัวถูก หรือคนที่อยู่ด้วยกับเราก็จะได้ทำตัวถูกเหมือนกัน โดยเฉพาะถ้าอยู่กับผู้ชาย เราควรบอกมันไปด้วยว่า ถึงเราจะเป็นเกย์ แต่อย่างพวกมรึงเนี่ยกูไม่สนนะเฟ้ย บอกแบบขำๆไปเลย เพราะเชื่อดิว่าหลังบอกไป พวกมันก็จะต้องโพรเทคตัวเองประมาณนึง ด้วยการหลุดคำพูดออกมาว่า "อย่ามาชอบกูนะเว้ย" ก็ให้บอกไปเลยว่า "หน้าอย่างมรึงเนี่ย กูนอนเล่น...อยู่กับบ้านดีกว่าว่ะ" ให้ขำๆไปเลย(เอาให้ขำนะ) แต่กว่าจะถึงจุดที่ว่าจะเป็นเพื่อนกันแล้วหรือยังเนี่ยที่ยากอยู่ มันก็ประมาณตนลำบากนิดนึง ต้องให้ถึงขั้นสนิทด้วยได้ยิ่งดี(ก็ยากอีก หากไม่ได้เปิดตัวเปิดใจกันเนี่ย) มานั่งนึกๆผมก็รู้สึกโชคดีเป็นบ้าที่เกิดมาเป็นสีฟ้า คือแบบดูไม่ออก เพราะไม่งั้นไอ้รูมเมทที่เล่าๆไปว่ามันไม่ค่อยชอบนุ่งผ้าผ่อนมันคงสงสัยแย่ แต่เพราะเราสีฟ้ามันก็เลยไม่มีปัญหา เพราะถ้าแบบอ้อนแอ้นเข้าไปเลย คงอยู่ลำบากเหมือนกันอ่ะ ไอ้พวกรูมเมทมันก็คงออกอาการไม่ไว้ใจ(พวกหลงตัวเองก็เงียะ นึกว่าเกย์จะต้องชอบผู้ชายไปเสียทุกคน) อยู่ๆไปแบบนี้ ก็ไม่คิดจะบอกมันหรอก เพราะคงไม่สนิท สักแต่อยู่กันไปอย่างงั้นเอง เซฟๆไว้ก่อน ยิ่งรุมเมทเกาหลี พวกนี้มันไม่รู้จักเกย์หรอก คงทำความเข้าใจกันลำบาก ขี้เกียจรำคาญ เสียเวลา ไม่จำเป็นด้วย ทุกวันนี้ที่รร.ผมก็ไม่มีใครรู้(หรืออาจสงสัย) แต่ดูเขาก็ไม่ได้แคร์อะไร เพราะคนเรียนด้านผมซีเมสเตอร์ที่ผ่านมากก็มีหลายคนอยู่นะ แต่ไม่มีสีแดงจัดมาก ออกฟ้าๆกันทั้งนั้นแหละ ก็เลยทำตัวเริงร่าของเราไปตามเรื่อง มันก็ผิดผู้ชายทั่วไปอยู่บ้างล่ะนะ ยิ่งมีเพื่อนสนิทเป็นสาวเกาหลีด้วย ผู้ชายที่ไหนมันจะสนิทจี๋จ๋ากับผู้หญิงามากมายนัก ถ้าไม่ใช่แฟน แต่ก็มีเผยไปบ้างกับอ.บางคน และเพื่อนผู้ชายบางคนที่นี่ ก็ไม่เห็นมันว่าอะไร(เผลอๆมันก็เป็นเหมือนกัน) เขียนวนไปวนมาวันนี้ เพิ่งช่วยเขาถ่ายหนังเสร็จ ไปถือไมค์บูม เมื่อยชะมัด ไม่ได้ทำไรมากกว่านั้นหรอก ไม่ต้องใช้สมองไรเลย ชอบๆๆๆครับ เมื่อคืนนั่งเล่นเน็ตที่ร้าน ลูกจ้างกะดึกคนนึงน่ารักมากกกกก สงสัยจะคนจีน แต่ตาโต มีไรหนวดอ่อนๆตัวขาวเชียว ผมเกรียนๆ ตอนจ่ายตังค์มือสัมผัสกันนิดนึง มือนุ่มโคตรๆเหมือนคนไม่เคยทำงาน แถมฝ่ามือออกสีชมพูยังกะก้นเด็ก อะไรจะขนาดนั้น เลยแกล้งจ่ายเงินผิดๆถูกๆหาเรื่องคุย เขาก็พูดฝรั่งชัดแจ๋วเชียว สงสัยจะคนที่นี่ สบตากันไป ไม่เห็นมันสปาร์คอะไร สงสัยจะผู้ชายอีกนั่นแหละ(หรือถึงเขาเป็นบลู แต่หน้าเราก็อาจจะสปาร์คเขาไม่ติดก็เป็นได้นะ)เบื่อว่ะ โลกนี้มีแต่ชายทั่วไป เซ็งจิต ว่าจะชวนเจ้าโอ๊ตไปนั่งร้านเกาหลีที่นึง เด็กเสิร์ฟเกาหลีน่ารักมากกกก พามันไปโฉบมาทีแระ ลงความเห็นพ้องต้องกัน เหอๆๆๆ เข้ามาเขียนไรก็ไม่รู้ ไร้สาระๆๆๆแต่ก็เป็นความสุขใจอย่างนึงของคนไม่มีแฟน ทำไงได้ล่ะ ได้แต่มองไปเรื่อยเปื่อย เมื่อไหร่จะเจอใครสักคนเสียทีน้อ ที่เราต่างพึงใจกันและกัน วันนั้นคงมีความสุขน่าดู อู้ฮู จากคุณ : จี - [ 12 มี.ค. 49 13:38:12 A:203.51.78.129 X: TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ยาวฮะ ขอเวลาอ่านซักนิดคับ จากคุณ : ราชันย์แห่งรัตติกาล (Shadowlord) - [ 12 มี.ค. 49 14:20:10 ]

ความคิดเห็นที่ 79 แวบมาดูกระทู้อีกที  +_+ น้องทิพย์ครับ  เมื่อคืนน่ากลัวมากมายตอนก่อนจะกลับถึงบ้านอ่ะ ทางผ่านมันเป็นป่าช้าเก่าที่ปรับปรุงเป็นถนน เอิ๊ก  หนำซ้ำแม่ชีจากทางภาคเหนือก็มาทักอีกว่า  ที่นี่ผีเยอะ O_O แถมหมาก็เห่าเหลือเกิน  เลยยืมไม้กวาดเค้าเดินถือไปด้วย ขาสั่นตลอดระยะ 300-400 เมตรเลย  อ๊ากกกก และแล้วก็ถึงบ้านอย่างปลอดภัย  เฮ่อ  - -" คุณ an-expert-lover  จะไปไหนเหรอครับ  จะผ่านมาเพียงเพื่อนผ่านไปเท่านั้นเหรอ ^^ ไปล่ะนะครับ  แอบท่านแม่มาเล่นได้แปปเดียว จากคุณ : บาส (BasstieZ) - [ 12 มี.ค. 49 16:39:44 ]

ความคิดเห็นที่ 80 เบื่อว่ะ โลกนี้มีแต่ชายทั่วไป เซ็งจิต ---------- 5555+ ผู้หญิงก็บ่นเซ็ง ทำไมมีแต่เกย์ฟะ จากคุณ : ปฤษณะ (ปฤษณะ) - [ 12 มี.ค. 49 18:24:06 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ^ ^ ^ เหอๆ ผู้หญิงอย่างทิพไม่บ่นนะเออ ฮี่ๆ คุงบาส พูดได้คำเดียวฮับ โส-นะ-หน้า อิอิ จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 12 มี.ค. 49 19:14:56 ]

ความคิดเห็นที่ 82 still 3 days อะไรกันคะพี่ณะ พลอยน่ะเห็นเกย์เด็กๆหล่อๆเดินเต็มสยามไปหมด แม้แต่คอนโดที่บ้านก็ยังมี จนเริ่มสงสัยในจำนวนประชากรเกย์ ต้องมากกว่า1/3แล้วละ!! สำหรับพลอย,ผู้หญิงธรรมดา,รู้สึกธรรมดา เพราะเป็นเรื่องธรรมดา ผู้ชายธรรมดาน่ะ น่าหลงใหลใฝ่ฝันจะตายไป!  ส่วนเรื่องที่เกย์เพิ่ม->ผู้ชายลดน่ะ มันก็..ธรรมดา! เพราะพลอยมีabilityในการชอบเกย์แล้ว! หรืออาจเรียกว่า'ภูมิคุ้มกันการเพิ่มของจน.ปชก.เกย์' ดังนั้น ขอย้ำเน้นๆว่า ธรรมดา! เรื่องส่วนตัวทั่วไปประจำวัน: ดูเหมือนว่าเพื่อนชายที่พลอยก็ค่อนข้างชอบจะเป็นเกย์ .. หมดกัน .. แน่ละ! พลอยยังชอบเค้าอยู่ แต่เค้าเปลี่ยนรสนิยมแบบนี้ ก็..ธรรมดา! ท้อแท้ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ขอตัวไปพักผ่อนก่อนละค่ะ ฝันดีนะคะทุกคน ปล.ถึงบาสตี้ซ์(เขียนแบบนี้ได้เปล่าคะ?) ตราบใดที่ยังมีบลูสกาย พลอยจะไม่ไปจากกระทู้! ....ไม่ค่อยน่าประทับใจเท่าไหร่ แหม.. ก้อคนเค้าเรียบเรียงยังไม่เก่ง ขออภัย! จากคุณ : an-expert-lover - [ 12 มี.ค. 49 21:17:48 ]

ความคิดเห็นที่ 83 สงวนลิขสิทธิ์ ห้ามทำการดัดแปลง คัดลอก ทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใด รวมทั้งนำไปเผยแพร่ต่อ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของเรื่อง เป็นลายลักษณ์อักษร ******************************** My Love Story no.5 ผู้ชายคนสุดท้าย..สายน้ำแห่งความทรงจำ # 3 เมื่อผมส่งข้อความในใจออกไป อีกไม่กี่วันเมฆลิ่วก็เข้ามาหาผม ในมือมีสายรัดข้อมือสีเหลืองสะท้อนแสง เขาบอกว่าให้ผม ในสายนั้นเขียนไว้ว่า Leadership ผมถามว่าอะไรหรอ เขาตอบว่าของพี่สาวเขามันติดมา เขาถามผมว่าเอาไหม ผมก็ทำหน้างง ๆ แต่ก็รับมา ...แล้วเขาก็หายหน้าไป... วันหนึ่งอาจารย์ผู้ใหญ่มาหาผม ผมเกือบจะตกใจ คิดว่าจะเกี่ยวข้องกับการที่ผมกับนักศึกษาสนิทกันมากเกินไปหรือเปล่า ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะกับเขา ผมก็วางตัวดีไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ปกติผมมักจะเป็นคนที่ค่อนข้างซุ่มซ่ามคิดในใจว่าอาจจะโดนตำหนิสักเรื่อง เพราะงานอาจารย์นี่เป็นอะไรที่ละเอียดอ่อนมาก แถมบางทีก็มีเรื่องการเมืองนิดหน่อย สำหรับผมอุปสรรคก็คือสิ่งที่ฝึกฝนให้ผมแข็งแกร่งและรอบคอบครับ และก็ไม่มีอะไรจริง ๆ เพราะอาจารย์ท่านมาชักชวนไปร่วมนั่งวิปัสสนากรรมฐานซึ่งยาวนานถึงสิบวัน สงสัยผมเป็นคนหน้าตาธรรมะธัมโม ฮ่ะ ๆ ใจหนึ่งผมก็อยากไปครับเพราะว่าจะได้มีสมาธิในการสอบครั้งสุดท้ายที่สุดยากและ ถ้าผ่านก็จบเลยครับ แต่ใจหนึ่งผมก็เสียดายเวลาสิบกว่าวันเพราะว่าพึ่งปิดคอร์สเทอมที่สุดท้ายของป.โท ผมจะได้ไม่ต้องนั่งรถไฟเข้ากรุงเทพเพื่อนั่งสัปหงกเรียนอีกแล้ว อยากนอนพักผ่อนอยู่กับบ้านและเข้าไร่ข้าวโพด ช่วยพ่อทำงานบ้าง พออาจารย์ผู้ใหญ่มาชวนผม ผมก็ได้ประกาศต่อนักศึกษาที่เรียนกับผมทราบว่าจะมีกิจกรรมดี ๆ ที่น่าเข้าร่วม เผื่อจะมีใครสนใจอาจจะได้เจอกับผม แต่ก็ยังไม่แน่ว่าผมจะไปไหม วันสุดท้ายของการสอนห้องเมฆลิ่วมาถึง ผมให้เด็กนำงานมาส่งที่โต๊ะและตรวจเรียงคน พอเมฆลิ่วมาถึง เขาก็บอกผมว่า เขาจะไปนั่งวิปัสสนา ผมจะไปด้วยไหม ผมประหลาดใจมากที่เด็กเจนโลกอย่างเขาจะเดินเข้าหาธรรมมะ แต่ผมก็ตอบตกลงอย่างไม่ต้องคิดแม้ตอนนั้นยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะไปไหม ผมถามเขาว่ามีใครไปอีกไหม เขาก็บอกว่าไม่มีมั้ง คงจะมีอาจารย์กับผมไปสองคนนี่ล่ะ ผมก็คิดในใจ นี่ผมจะต้องไปค้างวันค้างคืนกับเมฆลิ่วถึงสิบวันเลยหรือ หือ ๆ ดีจังแหะ แอบดีใจ ผมเดินไปถามเพื่อนสนิทของเมฆลิ่วอีกคนหนึ่ง ว่าเขาจะไปไหม เด็กคนนั้นตอบว่า “ก็คงไปครับ แต่จริง ๆ ไม่รู้ว่าไอ้เฟี้ยวอยากให้ไปด้วยหรือเปล่านี่สิ เหมือนมันจะอยากไปกับอาจารย์มากกว่า” ผมได้ยินดังนั้น แม้จะสำรวมท่าที แต่ก็ขำ ๆ ในใจ “เอาละสิตู ถ้าไปกะมันสองคน จะได้บุญหรือป่าววะนี่ สงสัยไม่มีสมาธิแหง ๆ” ช่วงนั้นผมก็พยายามติดต่อเมฆลิ่วนะครับ แต่บางทีติดต่อไม่ได้ กะว่าจะชวนไปซื้อชุดขาวกันเสียหน่อย วันเดินทางมาถึง ผมนั่งรอเมฆลิ่วและเพื่อนของเขาอีกคนหนึ่งที่มหาวิทยาลัย รวมทั้งอาจารย์ผู้ใหญ่อีกหนึ่งท่าน เมื่อเมฆลิ่วมาถึง เขาก็ออกไปซื้อของกับเพื่อนเขา โดยที่เขาไม่ชวนผมสักคำ ผมก็สงสัยยิ่งนัก ตอนนั่งรถตู้ เขาก็ให้เพื่อนเขานั่งกลาง ซึ่งคั่นระหว่างผมกับเขา ทำให้ผมรู้สึกแย่มาก ๆ แต่ก็เป็นอาจารย์นี่ครับ ผมก็ฟอร์มไม่สนใจเหมือนกัน ครั้งนี้มันไม่เหมือนกับเสกสมุทรนะครับ ผมนั่งเงียบตลอดทาง แม้ตอนรถจอดพักกลางวัน เพื่อทานอาหาร ผมก็เลี่ยงไม่นั่งกับเมฆลิ่ว แต่สุดท้ายพอขึ้นรถ เย็น ๆ เราก็อดคุยกันสนุกสนานไม่ได้ เพราะอาจารย์ผู้ใหญ่ที่มาด้วยท่านพกพามุขฮาฉบับกระเป๋ามายิงผมและลูกศิษย์จนเละ เราคุยกันบ้าง หลับบ้างเพราะการเดินทางยาวนานถึงแปดชั่วโมง จู่ ๆ เมฆลิ่วก็ขอดูกระเป๋าตังค์ของผม ผมคิดในใจมันจะดูทำไมของมันวะ จึงปฏิเสธ แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ยอม เขาตื้อว่าแค่ดูเฉย ๆ และยื่นข้อเสนอว่างั้นแลกกันดูก็ได้ ผมไม่เข้าใจเจตนาของเขาหรอก แต่ก็ให้ดู เพราะผมไม่มีของมีค่าอะไรในนั้น เขาดูกระเป๋าผมเหมือนจะหาอะไรสักอย่างแต่ไม่ได้มีอะไรผิดสังเกต อย่างมากอาจจะดูมั้งว่าผมมีแฟนหรือยัง ฮ่ะ ๆ น่าเสียดายที่ผมไม่ได้พกอะไร นอกจากกระดาษแผ่นเล็ก ๆ กับความรักครั้งแรกของผม แต่เผอิญชื่อพี่เขาเหมือนผู้หญิง ก็เลยเข้าใจกันว่าผมเก็บของรักจากผู้หญิงคนหนึ่งไว้ เรามาถึงสถานที่ปฏิบัติ ซึ่งเป็นวัดขนาดใหญ่ และห้องนอนที่เรานอนเป็นห้องที่มีเตียง 12 เตียง ซึ่งผมนึกในใจ หากมีใครกรน ที่นี่ก็คงเหมือนสมรภูมิดี ๆ นี่เอง สำหรับการนอนก็ได้ถูกแบ่งไว้แล้ว ผมอยู่ห้องเดียวกับอาจารย์ผู้ใหญ่ และผู้ปฏิบัติอาวุโส แต่ผมก็ขอท่านมานอนกับเด็ก ๆ และท่านก็อนุญาต เพราะจริง ๆ แล้วผมก็อายุไล่เลี่ยกับพวกเขา และคงไม่ได้ทำอะไรที่ไม่เหมาะสมในสถานที่อย่างนี้ เขามีกฎห้ามคุยในระยะเวลาการปฏิบัติธรรม 10 วัน 10 คืน ดังนั้นในคืนนี้เราก็เลยเมาท์กันกระจายจนดึกมาก ๆ ผมคิดในใจ สงสัยเราจะต้องนั่งวิปัสสนาหลับแน่นอน แต่การคุยก็ได้รู้ว่าเด็ก ๆ ต่างก็มีจุดประสงค์ของตนเอง เพื่อนของเมฆลิ่ว มาร์ค เขามาเพื่อหาตัวตนที่แท้จริง ที่ชอบสับสนในตัวเองบ่อย ๆ ส่วนเมฆลิ่ว เขามาเพื่อลืมอดีตที่เจ็บปวดจากความรัก จากที่เล่าไปในตอนต้น เมื่อตอนเริ่มเรียนกับผม เขาก็พึ่งถูกแฟนที่รักกันมานานถึงสี่ปีทิ้งให้ชอกช้ำ ในมุมมองของคนอื่น ๆ ที่มีประสบการณ์มาแล้ว ก็อาจจะคิดว่าไม่นานก็หาย แต่มันก็ไม่เสมอไป เช้าวันแรกมาถึงแล้ว วันที่จะเริ่มวิปัสสนากรรมฐาน ซึ่งเรานุ่งขาวห่มขาวกันตลอด ซึ่งกิจกรรมหลัก ๆ จะมีการเดินจงกรม นั่งสมาธิ และฟังธรรม โอ้ว ผมล่ะตื่นเต้นมาก ๆ เพราะว่าอยากจะทำอะไรอย่างนี้มานานแล้ว กิจกรรมที่เรารับมือก่อนนั่นก็คือเดินจงกรม เราใช้การนับจังหวะ “ซ้ายหนอ.... ขวาหนอ...” ยกซ้ายขวาก้าวไป ในใจผมคิดว่าสนุกดีแหะ เพราะผมอยากทำไรที่มันพักสมองที่วุ่น ๆ เสมอของผมลงบ้าง กะว่ามานี่จะปล่อยทุกสิ่ง ๆ ที่มันมึน ๆ ในหัวให้หมด เหมือนมาพักร้อนแบบทิ้งโลกไว้เลย อะไรมันจะสบายเกินกว่านี้ กินกะเดิน นั่ง นอน ไม่ต้องล้างจาน ซักผ้า ไม่แม้กระทั่งโทรศัพท์ แต่ความคิดของหลาย ๆ คนก็คิดว่าเรามาทำอะไรนี่ เสียเวลาจริง ๆ เวลาเป็นเงินเป็นทอง เพื่อนของเฟี้ยวนี่แหละ บอกว่าถ้าอยู่บ้านนะ ทำรายงานเสร็จแน่ ๆ ส่วนพี่ที่มาบางคนก็ทำงานใหญ่โต เป็นกรรมการบริษัทก็มี ดังนั้นห่วงของเขาก็ยิ่งใหญ่ทีเดียว แต่ผมมานี่ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเขาหรอกนะ จะมีก็เรื่องความไม่ปกติของผมเองนั่นแหละ แต่ใครจะกล้าปรึกษาธรรมเรื่องนี้กับวิทยากรเล่า และอีกปัญหาหนึ่งก็อยากหาทางจบความรู้สึกของผมกับหนุ่มน้อยคนนี้ การเดินจงกรมนี่เริ่มยากขึ้นทุก ๆ วัน เพราะจะกำหนดจิต หรือการรับรู้จังหวะขั้นตอนการเดินเยอะขึ้น ซึ่งทำเอาผมมึนไม่น้อย เพราะผมจำไม่ได้ว่าเป็นจังหวะที่เท่าไหร่แล้ว ขนาดนับหนึ่งถึงสาม ผมยังลืมเลยว่าครั้งที่สองหรือสาม นี่แหล่ะนะ ขนาดจะปล่อยวางจิตแล้ว แต่มันเหมือนปูที่จับใส่กระด้งยังง่ายกว่า เพราะจิตผมกระโดดมาตรวจงานเด็กบ้าง กลับมาเดินเล่นแถวบ้านบ้าง และที่สำคัญ เมฆลิ่วเขานั่งข้างหน้าผมนั่นเอง ผมเลยเดินผิด ๆ ถูก ๆ ยิ่งตอนเปล่งเสียง ก้าวหนอ ย่างหนอ ยกหนอ เนี่ย หูผมได้ยินแต่เสียงของเมฆลิ่ว หลังจากการเดินจงกรมที่นับวันจะยากขึ้นและนานขึ้น ก็จะมีด่านอรหันต์ทองคำที่ผมตั้งชื่อล้อในใจ นั่นก็คือการนั่งวิปัสสนา โอ้โห มันอยากทำมานานแล้วนะ ได้ทำสมใจ ผมนึกถึงตอนเรียนมัธยมปลาย การนั่งแบบนี้ทีไร สัปหงกทุกที แต่คราวนี้มันแปลกนะ ไม่หลับเลย เอ..หรือว่าหลับไม่รู้ตัว การนั่งวิปัสสนานี้ทำหลังจากเดินจงกรมเพราะจิตจะได้นิ่ง สงบ ไม่ฟุ้งซ่านง่าย ซึ่งได้ผลครับ หลาย ๆ คนนั่งแล้วเกิดนิมิต เห็นโน่นเห็นนี่ บางคนตัวเบา บางคนโย้มาข้างหลัง(หรือว่าหลับฟะ) บางคนเกิดปิติขนลุก น้ำตาไหล บางคนนั่งจนปวดแทบจะสิ้นใจ ผมเองก็เจอเหมือนกันในวันสุดท้าย แต่ก็อดทนผ่านมาได้ เก่งไหมครับ ขนาดลูกศิษย์ของผมทั้งสองคนรู้สึกจะไม่ไหวเหมือนกันนะยังวิ่งไปอ๊วกเลยครับ ส่วนกิจกรรมสุดท้ายที่เหมือนจะได้อานิสงค์มากที่สุดก็คือการฟังธรรม และฟังประสบการณ์ชีวิตซึ่งผู้เล่าล้วนแต่เจอความทุกข์ที่หนักหนาสาหัส จนทำให้ความทุกข์ของลูกศิษย์ผมเป็นเพียงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่งในทางธรรมแล้วทุกสิ่งล้วนอนิจจัง มีเกิดมีดับ ไม่ควรไปยึดติดกับอารมณ์ใด ๆ การฟังธรรมหลังจากการนั่งวิปัสสนานี้ได้ผลดีมาก คือหลังจากจิตสงบ มันก็พร้อมด้วยปัญญาที่จะพิจารณาความเป็นจริง ๆ ต่าง ๆ ที่ได้รับฟัง ช่วงเวลานั้นรู้ตัวเลยว่าใจที่โล่งสบายเป็นอย่างนี้นี่เอง ในแต่ละวันเราก็ เดินจรงกรม นั่งสมาธิ ฟังธรรม แล้วก็กิน วนเวียนไปเรื่อย ๆ พี่ ๆ วิทยากรและผู้มาร่วมงานต่างประหลาดใจเมื่ออาจารย์ผู้ใหญ่แนะนำว่าเขามากับอาจารย์อีกท่าน(หมายถึงผมเอง) และลูกศิษย์อีกสองคน วิทยาการก็มองหาอาจารย์คนนั้นไม่เจอ เพราะเข้าใจผิดว่าผมคือลูกศิษย์ อาจารย์ผู้ใหญ่เลยชี้มาที่ผม แต่วิทยากรก็ยังเข้าใจผิดมองเลยผ่านไปคิดว่าเมฆลิ่วเป็นอาจารย์ เพราะว่าเขาตัวใหญ่กว่าผม ผมไม่รู้จะภูมิใจดีไหมนี่ ฮ่ะ ๆ เวลาช่างผ่านไปเร็วนัก คืนแรก เรายังไม่คุ้นกะใคร พอผมกำลังจะหลับ ๆ อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกว่ามีอะไรมาสะกิดขาผม ผมกะจะถีบแล้ว ใครฟะ คนจะหลับจะนอนมาสะกิด “อ่าว เฟี้ยวเอง มีไร” “ไปเดินเล่นกันดีกว่า ผมนอนไม่หลับ” เด็กหนุ่มชวน ทำเอาผมตาสว่างและเอ่ยตกลงอย่างไม่ได้คิดอะไร “แล้วเรียกเจ้ามาร์คด้วยไหม” ผมชี้ไปทางเพื่อนเขา แต่เมฆลิ่วส่ายหน้า พร้อมควานหาไฟฉาย “ไปกันเลยดีกว่าจาน อย่าลืมเอากล้องมาด้วยนะ” ผมนึกแล้วว่าจะต้องได้ยินอะไรเกี่ยวกะกล้อง เราเดินฉายไฟในความมืดมาเรื่อย ๆ เดินผ่านหอพัก ผ่านซอย และออกมาถนนใหญ่ หมู่บ้านแถบนี้ดูแปลกตา เพราะว่าเป็นจังหวัดทางภาคใต้ กลางคืนที่นี่ไม่มืดมากเพราะว่าแสงไฟจากเสาไฟฟ้าเปิดตลอดระยะทางและยังมีเสียงเพลงงานวัดอีกวัดหนึ่งไกล ๆ ดังแว่ว ๆ พอเป็นเพื่อนแก้เหงาในการเดินทาง เราถ่ายรูปไปเรื่อย ๆ ผลัดกัน โดยเมฆลิ่วมักจะเป็นคนเริ่มก่อน แล้วผมก็ร้อง “เอาบ้าง ๆ ถ่ายให้บ้างสิ” แต่เรื่องคิดสร้างสรรค์ท่านั้น ผมจะชำนาญกว่า และก็ถ่ายได้ดีกว่าเขามาก ดังจะเห็นได้จากรูปของเขาจะดูดีกว่าผม เพราะว่าผมตั้งใจถ่ายให้มากกว่า แต่ผม ดิ ดูไม่ได้เลย เราเดินไปไกลพอควร ผมมองไปที่บ้าน ๆ หนึ่งแล้วก็สะดุ้งตัวโก่ง เมื่อมองเห็นคนตัวเตี้ย ๆ ประมาณหนึ่งเมตรผิวกายสีดำทมิฬ ตัดกันอย่างน่าสะพรึงกลับกับดวงตาที่ขาวโพลนเด่นออกมา เขายืนชี้มาที่เราสองคน แม้ผมจะตกใจแทบเสียสติ แต่ก็สะกดใจให้นิ่งลง “เห็นหนอ ๆ” ผมตั้งสติตามที่เรียนมา แล้วค่อย ๆ พิจารณา อ่อ นี่มันคือรูปปั้นต่างหาก เป็นรูปปูนปั้นคล้าย ๆ กับตัวละครในหนังตะลุงตัวดำ ๆ น่ะครับ แต่เล่นซะตกใจทีเดียว ผมชี้ให้เมฆลิ่วดูแล้วรีบชวนกันกลับ เราเปลี่ยนเรื่องคุยไปเรื่อย ๆ ให้ไม่เหงา เมฆลิ่วคุยเรื่องความรักอีกแล้ว รายละเอียดความรักของเขาคงเป็นเรื่องส่วนตัวเกินจะเล่าให้ฟังที่นี่ได้ ผมฟังแล้วปลงแทน ทุก ๆ ครั้งที่เขาเริ่มพูดถึงความรักหรือผู้หญิงคนไหน ผมจะเงียบ... เงียบมาก ๆ “งอนอีกละ” เมฆลิ่วพูดขึ้น จี๊ดเข้าใจดำ ทำผมสะดุ้งโหยงพร้อมปฏิเสธพัลวัน ความรู้สึกหนึ่งหลังจากฟังเรื่องต่าง ๆ ของเขาแล้ว ผมรู้สึกว่ากำลังสวนทางกับเขา เขามาที่นี่เพื่อลืมใครสักคน แต่ผม... มาที่นี่ เพื่อบันทึกใครสักคนไว้ในความทรงจำ เรามาถึงหอก็ยังถ่ายรูปเล่นกันเรื่อย ๆ จนถึงที่นอนและหลับไปด้วยความเพลีย แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 49 23:25:00 แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 49 21:28:16 จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 12 มี.ค. 49 21:23:51 ]

ความคิดเห็นที่ 84 วันต่อ ๆ มา ผมเริ่มคุ้นเคยกับผู้ที่เข้าร่วมวิปัสสนาแล้ว ดังนั้นเมื่อถึงห้องนอนจึงเมาท์สะบั้นหั่นแหลกชนิดนกกระจอกยังแพ้ เพราะเก็บกดทั้งวัน ความสำรวมของเราหายไปไหนกันนี่ หุ ๆ  คราวนี้ล่ะจิตผมมันฟุ้งไปรอบโลกเลย เพราะพี่ ๆ ที่ผมคุยด้วยนั้นมีทั้ง กรรมการบริษัทผู้มีนิสัยสุขุมลุ่มลึก วิสัยทัศน์กว้างไกลที่ทำให้ผมและลูกศิษย์ผมมองอะไรต่ออะไรกว้างขึ้นเยอะ มีทั้งพี่ซึ่งเป็นสจ๊วตที่เป็นคนที่มีอัธยาศัยดีมาก พุดคุยสนุกสนานให้ความรู้มากมาย  มีทั้งพี่ วิศวกรหนุ่มที่เคยเป็นคาสโนวามาดเก๋า พี่ทนายและอีกหลากหลายอาชีพ ผมเลยยอมตบะแตก แลกเปลี่ยนความรู้ คุยกันจนตีหนึ่งทุกคืน ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมนั่งสมาธิไม่เห็นอะไรดี ๆ กับเขา แต่ผมก็ไม่เสียใจนะครับ เพราะสิ่งที่ได้มามันคุ้มค่าเสียเหลือเกิน ...อ่อ แต่ยังมีบางคนที่น่าศรัทธามากเลยนะครับ นั่นก็คือเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ไม่ยอมคุยกะใครเลย ปฏิบัติเคร่ง มีคนเล่าให้ฟังว่าหนุ่มคนนี้คราวที่แล้วก็มา แต่หนีกลับบ้าน คราวนี้เลยมาใหม่ด้วยความเคร่งมาก ๆ สงสัยผมจะเอาอย่างนี้บ้าง คราวหน้าจะไม่พูดกับใครเลย ตอนกลางคืนพวกเราคุยกันสนุกสนานอีกแล้ว และขณะที่กำลังคุยกันเฮฮา พี่วิศวะคาสโนวาของเราก็เล่าเรื่องรัก ๆ ของเขาให้พวกผมฟัง ฟังไปได้สักพักหน้าตาของเมฆลิ่วก็เศร้าไปถนัด และขออนุญาตไปคุยกะพี่เขาสองต่อสอง ผมก็เข้าใจว่าคงคุยเรื่องความรักที่พึ่งผ่านพ้นไปของเขาอีกนั่นแหละ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงเป็นความลับกันนักหนาถึงต้องขอแยกออกไปอีกมุมหนึ่ง ผมก็อยากรู้นะ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของเรา ฮ่ะ ๆ พอกลับมานั่งเฟี้ยวก็ยังไม่ยอมเลิกเรื่องรักของเขาอีก จนพี่คาสโนวาถามขึ้นดัง ๆ ว่า “เราเป็นผู้ชายหรือเปล่า” เด็กหนุ่มเงียบไปหนึ่งอึดใจแล้วตอบด้วยน้ำเสียงค่อนข้างมั่นใจ “เป็นครับ” “อื้ม เป็นผู้ชายไม่ต้องไปกลัวกับความรัก เดี๋ยวมันก็มีมาอีกแหล่ะ” ผมล่ะใจหายใจคว่ำกับคำถามของพี่เขาจริง ๆ และก็หวั่น ๆ กับคำตอบของเด็กหนุ่ม จนถึงกับลอบถอนหายใจ คืนนี้ผมขอแยกลูกศิษย์มานอนห้องพี่กรรมการบริษัทเพราะยังอยากคุยต่อ ส่วนเมฆลิ่วก็ย้ายห้องตามผมมาด้วย จุดไคลแมกซ์ของการเดินทางมาวิปัสสนารู้สึกจะมีอยู่สองจุด จุดแรกนั่นคือวันที่ 4 พระในบ้าน ซึ่งหมายถึงผู้ที่เป็นพระของลูก คือพ่อแม่นั่นเอง เป็นวันที่บ่อน้ำตาแตกกันทั่วหน้า เพราะว่าวิทยากรให้ความรู้และเรื่องสอนใจมากมาย พวกเราเริ่มฟังด้วยอารมณ์ง่วงนอนจนเปลี่ยนเป็นซาบซึ้งขึ้นเรื่อย ๆ เริ่มจากข้างหน้าผม นายมาร์ค เขาเริ่มหยิบกระดาษทิชชูที่วิทยากรมาวางให้ตามจุดต่าง ๆ มาเช็ดหน้า ผมจึงหันมาชำเลืองนายเฟี้ยวข้างหลังบ้าง ก็ปรากฏว่าเอาละ เขาก้มหน้านิ่งแล้วก็ซื้ด ๆ พอผมมองข้าง ๆ อาจารย์ผู้ใหญ่ก็น้ำตาซึม ๆ เอ๊ะ ยังไงนี่! สงสัยผมจะจิตใจกระด้างซะแล้ว ไม่เห็นร้องเลย ก็เลยปรับโหมดไปคิดถึงคนที่บ้าน คือ พ่อ แม่และย่า ที่เสียไปเมื่อต้นปี พอคิดถึงย่าซึ่งรักและดูแลเรามานานก็เอาบ้างแล้วครับ กระดาษทิชชูกล่องข้าง ๆ เมฆลิ่วก็ถูกแบ่งมาเล็กน้อย ร้องกันสักพักนายมาร์คก็ลุกขึ้น “ผมไม่อยู่แล้วครับ คิดถึงแม่ กลับไปหาแม่ดีกว่า” แล้วเขาก็ลุกออกไป ผมก็งง ๆ อยู่ หลังจากจิตใจที่กระด้างเริ่มอ่อนลง วิทยากรก็ให้พ่อแม่ของผู้ที่มากันเป็นครอบครัวขึ้นมาด้านหน้าเวที และให้เด็ก ๆ นำพวงมาลัยไหว้  ผมกะเมฆลิ่วไม่มีพ่อแม่มานี่แฮะ แล้วจะไหว้ใครดีล่ะ วิทยากรก็เลยให้อาจารย์ผู้ใหญ่ของผมทำหน้าที่แทนพ่อ และผมกับเมฆลิ่วก็ไหว้อาจารย์ท่านด้วยกันเสมือนท่านเป็นพ่อของเรา ตอนนั้นผมรู้สึกซาบซึ้งใจมากจริง ๆ ที่ได้ประนมมือสอดพวงมาลัยไหว้พวงเดียวกันกับคนที่ผมรู้สึกดี ๆ น้ำตาของเราสองคน เออ ไม่ใช่สิ ของอาจารย์ผู้รับบทเสมือนพ่อของเราก็ไหลออกมาด้วย ท่านคงคิดถึงลูก ๆ ที่ไปเรียนต่างประเทศ ส่วนนายมาร์คนี่ก็ดันลุกออกไปตอนได้จังหวะซะด้วย เลยเหลือผมกะเฟี้ยวรับบทเป็นลูกที่ไหว้พ่อคนเดียวกัน สักพัก มาร์ควิ่งกลับมาพร้อมเหตุผลที่มาบอกตอนหลังว่า “ลืมไปว่านี่มันภาคใต้นี่หว่า ไม่มีรถกลับ” อื้ม.. นี่ละเขา ก่อนจะกลับบ้านเขาให้เขียนความรู้สึกและการมาปฏิบัติในครั้งนี้ ซึ่งผมเองก็เยี่ยมมาก ไม่รู้จะเขียนอะไร เลยเขียนไปไม่ยาวนัก ไม่เหมือนของเด็กสองคนที่ยาวจนล้นหน้า ผมเห็นแล้วยังอาย ๆ เลย แต่เราไม่รู้จะเขียนอะไรนี่หน่า... นี่คือจุดไคลแมกซ์ที่สอง ...อานิสงส์ของการเขียนยาว ๆ จึงทำให้สองหนุ่มกลายเป็นพระเอกในค่ำคืนนี่เอง เริ่มต้นจากนายมาร์ค ซึ่งถูกเชิญไปพูดเป็นคนแรก ผมก็ใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ว่าจะถูกเรียกไหมน้า อย่าโดนเลย เพราะไม่รู้จะพูดอะไร ก็ไม่มีอะไรให้พูดนี่น่า   พอมาร์คได้ไมค์ ลีลานักพูดของเขาก็เริ่มออก ผมรีบเอากล้องเตรียมไปถ่ายน้ำตาของเขาที่ทำท่าว่าจะไหล แต่พอเขาเห็นกล้อง น้ำตาหดหมดเลย เอากับเขาสิ เท่าที่ฟังพอจับใจความได้ว่าที่เขาร้องไห้คิดถึงแม่นั้นเพราะตอนอยู่บ้าน ทำให้แม่เสียใจบ่อย ๆ เช่น ชอบคบเพื่อนไม่ดี เพื่อนติดยา เป็นต้น ซึ่งแม้เขาเองจะไม่ได้ติด แต่ก็โดนลูกหลง เช่น ตำรวจจับได้ หาว่าไม่ได้ดูดใช่ไหม แสดงว่าเป็นเอเย่นต์สิท่า... และบางทีเขาก็ทำร้ายจิตใจแม่ เช่น แม่ทำกับข้าวให้กิน เขาไม่กินนะ ต้องทำเอง เพราะมาร์คทำเองอร่อยกว่า เป็นต้น จริง ๆ คืนนั้นพวกเราก็หัวเราะปนน้ำตาที่ซึม ๆ ส่วนเมฆลิ่วถูกเรียกต่อจากทั้งพี่สจ๊วตและพี่กรรมการบริษัท รู้สึกทุกคนที่ผมรู้จักจะได้ออกหมด ยกเว้น....ผมเอง ฮ่า ๆ แหม ตอนแรก ๆ ไม่อยากจะออก แต่พอเขาออกกันหมดมันรู้สึกอิจฉาแหะ เรื่องของเมฆลิ่วก็ไม่พ้นเรื่อง “เล็กนะ แต่ลึก หมายถึงความรักของเขาที่ฝังรอยเล็ก ๆ แต่ลึก”  เขาเล่าให้ฟังถึงความห่วงใยของครอบครัวที่มีพร้อม แม้มาวิปัสสนาที่นี่ป๋าของเขาก็เป็นห่วง  แต่บางครั้งเฟี้ยวก็ทำตัวไม่ดีนัก เช่น ชอบเที่ยวกับเพื่อน ๆ ตอนกลางคืน เขาเล่าให้ฟังว่าผู้หญิงสวย ๆ บางคนพอกินเหล้าเข้าไป ดูไม่ได้จริง ๆ มาอ๊วกอยู่ตรงหน้าตอนอยู่ในผับ และที่สำคัญก่อนจะจบ เด็กหนุ่มให้สัญญากับผู้ฝังซึ่งก็คือผู้ปฏิบัติธรรมทุกคนว่าเขาจะเลิกบุหรี่ นี่เป็นอีกสิ่งที่ทำให้ผมดีใจมากทีเดียว อันนี้ก็ต้องยกความดีให้อาจารย์ผู้ใหญ่ด้วยที่ยกกรณีศึกษาที่น่ากลัวถึงภัยของบุหรี่มาให้ฟังจนขนลุกเป็นแถว ๆ แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 49 21:50:16 จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 12 มี.ค. 49 21:48:05 ]

ความคิดเห็นที่ 85 อาทิตย์กว่าที่ผ่านไป ผู้คนทยอยกลับบ้าน บ้างมาด้วยรถส่วนตัว  บ้างมาโดยเครื่องบิน พวกผมออกจากที่นี่ช้าสุด มองแต่ละคนที่มาร่วมสุขครั้งนี้เหมือนกับญาติมิตรค่อย ๆ เดินไปทีละคน ทีละครอบครัว แต่ยังฝังความอบอุ่นในจิตใจอย่างเปี่ยมล้น และเหมือนฝนฟ้าจะเป็นใจเทกระหน่ำลงมาเย็นฉ่ำ ผมกับเขาเดินเล่นเอามือละหยดน้ำฝนกัน เฟี้ยวบอกว่าเขาชอบบรรยากาศแบบนี้ มันดูเศร้า ๆ ดี เขาบอกว่าเรากำลังอยู่ในสถานที่ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีผู้คนมากมาย แต่จู่ ๆ ความเงียบสงบก็หวนกลับมาเยือน ราวกับว่าที่แห่งนี้ไม่เคยเกิดอะไรขึ้น ...อื้ม... ผมเห็นด้วยว่าฟังแล้วมันก็เหงาดีแท้ นาน ๆ เขาจะพูดอะไรคลาสสิคอย่างนี้เป็น หนึ่งในเวลาอาทิตย์กว่า ระหว่างที่เขาห้ามพูดคุยในห้องฟังธรรมนั้น เฟี้ยวเขียนโน๊ตเล็ก ๆ ส่งมาให้ผมอ่าน มีใจความดี ๆ ดังนี้ “มันแปลกมากนะ การมาวิปัสสนานี้ เรามาตัวเปล่า ไม่ได้นำอะไรมาเลย นำมาแต่สติที่บ้าคลั่ง (ตรงนี้รู้สึกจะจริงเพราะเขาจะพูดถึงความรักที่จบแล้วของเขาบ่อยมาก ปรึกษากับพี่ ๆ ทุกคน รวมทั้งวิทยากร) การมาวิปัสสนานี้มันแปลกอีก ทุกท่านที่เข้าร่วมไม่ได้เสียค่าใช้จ่ายอะไรเลย แต่วิทยากรทุกท่านกลับรักพวกเราทุกคนเหมือนลูก สั่งสอนเราทั้งที่เราก็ไม่เคยเจอกันมาก่อน แปลกมาก ที่มีแต่วิทยากรพยายามยัดเยียดความมีสติให้เรา และพวกเราทุกคนพร้อมจะทำตาม แปลกมากนะที่วิทยากรทุกท่านหน้าอ่อนกว่าวัยมาก มันแปลกมากที่แต่ละท่านทำให้มีความรู้สึกอยากเข้าใกล้ แปลกนะ ผมคิดว่า ทุกคนที่มาที่นี่ เพราะกิเลสตัวเองต้องการ เช่น ต้องการค้นหาอะไร เศร้า เหงา ร้อยละเก้าสิบห้าส่วนใหญ่มีแต่ความทุกข์ แทนที่ความทุกข์ของทุกคนมารวมกันที่สถานที่เดียว มันจะน่าเบื่อ เซ็ง บรรยากาศคงร้อนน่าดู แต่ที่นี่กลับทำให้เย็นลงได้   ตัวผมเองไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ อยากรู้เหลือเกินว่าหมดช่วงเวลานี้แล้วชีวิตจะเดินต่อไปทางไหนอย่างไร จะเจออะไรอีก พอคิดแล้วความเศร้าเสียใจก็มารุมเร้าที่หัวใจเหลือเกิน อยากรู้ว่ามันจะหายไปกับวันที่เหลืออยู่ก่อนกลับไปหรือเปล่า...” ผมคิดว่าวันนี้เขาคงได้คำตอบกลับไปบ้างแล้ว ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะต้านกระแสสังคมไหวหรือไม่ การเดินทางในครั้งนี้ เริ่มต้นด้วยความตึงเครียดของผมและเฟี้ยว แต่เวลาเกือบสิบวัน ทำให้เราสนิทขึ้นมาในอีกระดับหนึ่ง ทุก ๆ ครั้งเวลาเฟี้ยวจะไปเข้าห้องน้ำ แทนที่เขาจะชวนมาร์ค กลับมาสะกิดผมให้ไปเป็นเพื่อนทุกครั้งและผมก็ไม่เคยปฏิเสธ ทั้ง ๆ ที่ห้องน้ำอยู่หลังประตูห้องแค่นั้น แต่ผมไม่เคยเป็นฝ่ายชวนเขาก่อน แต่บางครั้งเวลาผมนั่งวิปัสสนาเสร็จ ผมมักขอตัวแยกจากเฟี้ยวไปเดินเล่นคนเดียว เพื่อทบทวนว่าผมควรทำอย่างไร เดินมาจากเขาดีไหม ก่อนที่อะไรมันจะถลำลึกจนถอนตัวไม่ขึ้น แต่พอคิดได้ทีไร เขาก็ชวนผมถ่ายรูปเล่นทุกที รอบอาณาเขตของวัด บนสนามหญ้าสีเขียว แม้แต่ตอนจงกรม นั่งสมาธิ ล้างหน้า เข้าห้องน้ำ แปรงฟัน ปะแป้ง นอน ตั้งแต่วันที่มา จนวันสุดท้าย ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสีฟ้าแล้วลากกระเป๋าเดินทางเต๊ะท่า ผลัดกับเมฆลิ่วชุดสีดำยืนชูสองนิ้ว สู้ตายครับ และการมาปฏิบัติธรรมครั้งนี้แทนที่ผมจะหาทางออกระหว่างผมกับเขาได้ กลับดูเหมือนจะยิ่งผูกพันกันมากขึ้นอีก นอกจากคิดได้อย่างเดียวว่า ถ้าเรามาคนเดียวอาจจะได้ธรรมมะและปล่อยวางได้มากกว่านี้แหะ ผมละความคิดแล้วมองไปข้างทาง ขณะที่รถตู้เริ่มเคลื่อนตัว วิ่งเลาะชายฝั่งให้เห็นสีครามของทะเลไปเรื่อย ๆ “ทะเลสวยจังเลยครับ ดูสิ น่ามาเที่ยวนะ” ผมเรียกทุก ๆ คนดู ทะเลภาคใต้ สวยมากเหลือเกิน ผมเห็นเรือสีฟ้าจอดอยู่ มีชาวทะเลขึงแหผึ่งลมไว้ ใต้ทิวสนมีผักบุ้งทะเลขึ้นเป็นหย่อม ผมยังไม่เคยมาเที่ยวภาคใต้เลย นี่เป็นครั้งแรก แม้จะไม่ใช่การเที่ยวเต็มตัว แต่ก็ได้ความสุขใจเกินคาด คงจะดีนะถ้าผมกับเมฆลิ่วได้มาด้วยกันอีก ผมจำได้เมฆลิ่วบอกผมว่า ไว้มีโอกาส เรานั่งรถไฟมาเที่ยวกันดีกว่า ขากลับ กลุ่มของพวกเราแวะเที่ยววัดกัน ...เอาอีกละ “จาน ๆ ขอภาพนึง” “จาน ตรงนี้อีก” “จาน ตรงนี้สวย” เขาจะรู้ไหมผมชักฉุน เพราะเมื่อยและเพลียมาหลายวัน “จาน one moreๆๆ” เอาอีกแล้ว... ผมกัดฟันกรอด ๆ ไอ้เด็กเวร จะวันมอร์ไปถึงไหนวะ นี่มันจะฮันเดรดมอร์แล้ว ตูเมื่อยนะเฟ้ย “พอเลย ๆ มาถ่ายให้มั่ง เอ้า ถือกล้อง” ผมถ่ายให้มัน มันก็ต้องถ่ายให้ผม เอาสิ.... แต่สุดท้าย ภาพของเขาก็เยอะกว่าผมในอัตราส่วนหกสิบต่อสี่สิบ เรามาวิปัสสนากรรมฐานนอกจากจะได้พิจารณาดูจิตเราเองแล้วยังได้รูปแห่งความทรงจำกลับมาเกือบสามร้อยกว่าภาพแหน่ะ ฮ่ะ ๆ เรานั่งรถต่อจนเวลาผ่านไปถึงกลางคืน ผมยังหลับตาไม่ลง แต่คนอื่นหลับแล้ว ด้วยความอิจฉานิด ๆ จึงปลดปล่อยความโรแมนติกอีกแล้ว ด้วยการร้องเพลงช้า ๆ เบา ๆ รบกวนคนอื่นเล่น ๆ สักพักเจ้าเฟี้ยวก็ตื่นมาคลอเพลงร้องตาม ไม่นานนักมาร์คก็ตื่นขึ้นและร้องประสานอีกคน คงเหลืออาจารย์ผู้ใหญ่ที่นั่งด้านหลัง แต่ท่านคงร้องเพลงวัยรุ่นไม่เป็น ผมจึงไม่รู้ว่าท่านหลับอยู่หรือฟังพวกเราร้องเพลง คืนนี้เป็นคืนที่ผมมีความสุขอีกเช่นกัน ผมมีความสุขเสมอเมื่อได้ร้องเพลง ผมมีความสุขเสมอที่ได้นั่งรถไปไหนไกล ๆ ...ผมเห็นแสงไฟของบ้านเรือนยามราตรีก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจทุกครั้ง แม้บรรยากาศจะดูเหงา ๆ และบางครั้งเดียวดายจับหัวใจ แต่ครั้งนี้ผมรู้สึกราวกับอยู่ในความฝัน ผมได้ยินเสียงฉึก ๆ ฉัก ๆ ของรถไฟ ผมชวนเมฆลิ่วมองทุ่งหญ้ายามราตรี เห็นแสงดาวปลายท้องฟ้า เสียงจิ้งหรีดพยายามแข่งขันกับเสียงล้อเหล็กกระแทกราง แต่คงพ่ายแพ้อย่างราบคาบ เราสองคนสูดอากาศเย็น ๆ ของน้ำค้างแล้วหลับไปพร้อม ๆ กัน นี่ผมกำลังฟุ้งซ่าน กับคำพูดที่เขาบอกว่า ไว้มีโอกาสเรานั่งรถไฟมาเที่ยวกันดีกว่า จริง ๆ แล้วผมอาจจะต้องการแค่เพื่อนที่รู้ใจ ท่องเที่ยวไปไกลด้วยความสนุกสนานมากกว่าคนรักก็ได้ สุดท้ายผมก็ได้แต่คิดว่า การมาครั้งนี้ เรื่องราวและภาพของเมฆลิ่วถูกฝังตรึงลึกไปในหัวใจผมมากเหลือเกิน เกือบสิบวันที่เราเห็นหน้ากันตลอดเวลา แต่ผมก็ได้คำตอบบางอย่างในใจ เมื่อถึงบ้านผมก็รวบรวมภาพต่าง ๆ และทำเป็น Video CD ประกอบเพลง “จะเก็บเรื่องราวของเราเอาไว้” ซึ่งภาพที่เลือกออกจะฮา ๆ หน่อย เพื่อกลบเกลื่อนความหมายของเพลงนี้ให้เขา “ระหว่างเรา ฉันนั้นรู้ มันคงเป็นไปไม่ได้ ระหว่างเราฉันนั้นรู้ ระหว่างเราฉันเข้าใจ โลกความจริงมันรุนแรง เกินกว่าใครจะรับไหว.....” ผมจะบอกให้เขาทำตามเพลงนี้ ให้เข้าใจความรู้สึกของผมในสิ่งที่ผมคิด แล้วก็เลือกจากไปซะที “ไม่ได้ทิ้งเธอให้ยืน อยู่บนทาง อันแสนไกล แต่ฉันจะเก็บเรื่องราวของเราเอาไว้ . ในจินตนาการ” ผมเปิดดูและฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความเศร้า หากเมฆลิ่วเข้าใจความหมายของเพลงนี้แล้วเดินจากไปจริง ๆ ผมจะทำใจได้หรือ แต่อย่างไรผมก็ต้องให้เขาให้ได้ ในวันเปิดเทอมสองที่มาถึงนี้ซึ่งอีกไม่กี่วันนั่นเอง วันเปิดเทอมมาถึง ผมก็ให้ซีดีนี้กับเขา โดยเปิดให้ฟังในห้องทำงานก่อน ท่าทางของเขาประหลาดใจในความคิดสร้างสรรค์ของผมมาก แต่ผมเองกลับรู้สึกตื่นเต้น ...และฝืนใจตัวเองมาก ทั้ง ๆ ที่อยากจะให้เพลงที่มีความหมายดี ๆ ให้เขาเข้าใจสิ่งที่ผมคิดต่อเขา ในขณะเดียวกันก็ต้องให้เพลงที่มีความหมายให้เราหยุดคบกันและเก็บเป็นเพียงความทรงจำเท่านั้น “พอแล้ว เอากลับไปดูที่บ้านเถอะ” ผมกัดฟันพูด “ครูต้องทำงานแล้ว” จากนั้นผมก็ได้ยินเมฆลิ่วมาบอกผมในวันต่อมาว่าเพลงเพราะดี และเราก็ไม่เจอกันอีกจนกระทั่งเขาโทรมาหาผมตอนกลางคืน ซึ่งผมกำลังขับรถไปเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ของเพื่อนสาวที่เป็นเพื่อนร่วมงาน “จานครับ.... ผมไม่ไหวแล้ว” จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 12 มี.ค. 49 21:51:38 ]

ความคิดเห็นที่ 86 สวัสดีคับพี่น้องทุกคน ขอโทษด้วยที่เอามาลงทีเป็นพรืด... ให้อ่านกันยาว ๆ ฮ่ะ ๆ ๆ ๆๆ แต่ผมคิดว่าตอนนี้มันสำคัญกะผมนะและได้นำเรื่องดี ๆ เกี่ยวกับการไปวิปัสสนากรรมฐานมาเผยแพร่คร่าว ๆ ไว้อีกสองสามวัน หรือสี่ห้าวัน โหะ ๆ จะปั่นมาลงใหม่คับ น้องโดม ทำไมชอบหลายคนจัง หึ? พี่จี ตอนที่เอาอวัยวะยาว ๆ (เท้า) ชนกัน มันยังไม่ถึงพี่ ทำเป็นวัยรุ่นใจร้อนไปได้ หึ? แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 49 22:02:34 จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 12 มี.ค. 49 22:00:42 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ไม่เห็นต้องขอโทษเลยครับ คุณแบทแมนน้อย ยิ่งยาวยิ่งดี  อ่านได้จุใจดีครับ อ่านแล้วรู้สึกดีไปด้วยแต่ก็อิจฉาคนมีความหลังประทับใจจัง จากคุณ : SomeoneOnTheNet - [ 12 มี.ค. 49 23:16:06 ]

ความคิดเห็นที่ 88 โหหหห คุณแบท กำลังอ่านแบบสุดเพลินเลยอ่ะครับ หยุดเล่าซะงั้น เอิ๊กๆๆๆ มาต่อเร็ว ๆ นะครับ จากคุณ : บุ๊คน้อย - [ 12 มี.ค. 49 23:22:25 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ให้รออีกแระ จากคุณ : กริชครับผม - [ 12 มี.ค. 49 23:50:32 ]

ความคิดเห็นที่ 90 คุงพี่แบทจบอย่างนี้ไม่ดีนะคะเนี่ย ทำเอาจิ้นเตลิดเลย ฮา~~~~ จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 13 มี.ค. 49 00:13:19 ]

ความคิดเห็นที่ 91 พี่โร้ปครับ ....... อ่านของพี่แล้ว ผมรู้สึกอึ้งมากๆ ไม่รู้จะพูดอะไร แต่มันคล้ายกันมากครับ อ่านแล้วโดนมากๆๆๆๆ เข้าใจนะครับ ใจนึงอยากจะหยุด พอแล้ว... แต่พอเค้าเข้ามา มันก็.....เออ ยอมก็ยอมวะ ปล่อยไปตามหัวใจต้องการ(อิๆ แอบน้ำเน่า) พี่ใจร้ายมากกกกกกกกกก มาหยุดกลางคันแบบนี้ จากคุณ : โดม.............. - [ 13 มี.ค. 49 00:17:54 A:161.200.255.161 X: TicketID:116810 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ตามมาอ่านๆๆคับ ช่วงนี้สอบเสร็จแล้ว ก็เลยมีเวลาเล่นเน็ตอย่างจริงจังซักที แต่ก็ตามอ่านเรื่องเก่าๆไม่หมดซักที เหอๆๆ พี่แบท รีบอัพเดตเรื่องต่อด่วนเลยคับ ผมรออ่านอยู่นะคับ จากคุณ : หมาไอติม - [ 13 มี.ค. 49 01:52:06 ]

ความคิดเห็นที่ 93 อยากดูหนังของคุณจีค่ะ จะมีโอกาสไหมเนี่ย จากคุณ : ต้น (Ton_WRX) - [ 13 มี.ค. 49 06:26:07 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ว้า  อีกหลายวันกว่าจะได้อ่านเรื่องคุณแบทแมนน้อยต่อ ต้องรออีกหลายวัน..................... ไม่สงสารคนรอเลยนะคะ แต่เรื่องไปวิปัสสนาเนี้ย ดีจังที่เอามาเล่า เพราะอยากไปเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกันมั่งในแต่ละวัน รู้แล้วก้ออยากไปบ้างนะ แต่คงหาเวลาหยุดยาวๆอย่างนั้นไม่ได้ เพราะมีห่วงอยู่มาก ปล แอบลุ้นให้คุณจีได้ทำหนังของตัวเองค่ะ สู้ตาย!ไว้ลายคนไทย (เวอร์ไปเปล่าเนี้ย) แล้วผลเป็นยังงัย รีบมาเล่าสู่กันฟ้งนะคะ จากคุณ : ต้นหอม (ต้นหอมไข่เจียว) - [ 13 มี.ค. 49 08:26:27 ]

ความคิดเห็นที่ 95 2 Days left ลุ้นทั้ง2เรื่องเลยอะ ทั้งเลยคุณจีและก็เรื่องคุงโร้ป ติดตามอยู่อย่างใจจดใจจ่อ จะว่าไปเรื่องวิปัสสนานี่ พลอยเคยโดนคุณแม่จับไปอยู่ที่วัด(ตัดหางปล่อยวัด)แบบไปคนเดียวครั้งนึง ราวๆ1อาทิตย์ได้ค่ะ แต่ครั้งนั้นพลอยไม่ค่อยได้ปฏิบัติเท่าไหร่ แอบโดดซะส่วนใหญ่ เพราะแถวนั้นมีสวนๆต้นไม้ๆ แล้วก็ที่ให้อาหารปลา ก็เลยชอบแอบไปเดินเล่น อิอิ จริงๆก็มีครั้งที่ไปกับโครงการของรร.อยู่เหมือนกัน อันนั้นโดดไม่ได้ค่ะ เลยได้ปฏิบัติเต็มที่ ไม่น่าเชื่อเลยว่าการปฏิบัติธรรมจะใช้พลังงานมาก กินข้าวตรงเวลาทุกมื้อเลย แล้วก็นอนเร็วมากด้วย  วันสุดท้ายก็มีการเทศน์เกี่ยวกับบุญคุณพ่อแม่ ทีแรกนู๋ก็ไม่ได้ร้องไห้อะไร แต่หันไปมามีแต่คนร้องกันใหญ่ ตกใจน่าดู! เลยนั่งนึกถึงพระคุณพ่อแม่ ไปมาๆก็ร้องไห้เหมือนกัน ตายๆ เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าจะต้องไปรร. ...ไม่อยากพูดเลยว่าทำอะไรบ้าๆเอาไว้ แต่ไหนๆก็พูดขึ้นมาแล้ว คือจะมีวิชาเลือกเสรี อาทิตย์ละ2คาบ 1หน่วยกิต มีวิชาให้เลือกอยู่มากมาย เช่น ศิลปะ คอมฯ ท่องเที่ยวทั่วไทย(สังคม) ฯลฯ ซึ่งเป็นวิชาช่วย เพราะยังไงก็ได้4สบายๆอยู่แล้ว แต่พลอยดันเวอร์ ไปลงแคลคูลัสซึ่งเป็นเนื้อหาม.6 พอสอบก็ทำไม่ได้ สอบตกอีก-*- เลยต้องไปซ่อม เพราะคะแนนสอบวิชานี้กินคะแนนส่วนใหญ่ เศร้าใจ! นู๋คงต้องอำลาด้วยประการฉะนี้ ขอสวัสดีทุกๆคนในกระทู้นะคะ บ๊ะบาย~ จากคุณ : an-expert-lover - [ 13 มี.ค. 49 09:21:19 ]

ความคิดเห็นที่ 96 เฮ้อ..........อ่านเรื่องของคุณ ๆ ทั้งหลายทีไร (ไม่ว่าใครก้อเหอะ) สุดท้ายก้อเหมือนกันทู้ก........ที คือจบแบบให้คนอ่านจะขาดใจซะเดี๋ยวนั้นอ่ะ ตัดเรื่องตรงตอนสำคัญ เหมือนวีซีดีหนังจีนชุดไม่มีผิด เฮ้อ.........จะใจร้ายกะคนอ่านไปถึงไหนเนี่ย จะลงแดงอยู่แล้วน้า.................... จากคุณ : หมวยทมิฬ (หมวยทมิฬ) - [ 13 มี.ค. 49 09:50:52 ]

ความคิดเห็นที่ 97 เข้ามาทักทายทุก ๆ คนครับ ช่วงที่ผ่านมาแทบไม่ว่างเลย งานยุ่งมาก ๆ แต่พอว่าง ก็จะไปเที่ยวซะงั้น เพื่อไม่ให้ขาดช่วงนาน ก็ขอเอาเรื่องมาลงต่อแก้ขัดไปก่อนครับ เพราะกว่าจะกลับมาอีกทีก็อีกหลายวัน ปล ขออภัยที่ต้องปล่อยให้รอนานครับ เชิญทัศนาได้ ณ บัดนี้ จากคุณ : Man in the Mountain - [ 13 มี.ค. 49 09:57:44 A:216.189.164.217 X: TicketID:054587 ]

ความคิดเห็นที่ 98 จากความทรงจำ (Man in the Mountain) :: รักเอย :: -ปีที่ 5- รัก..กับการให้อภัย (5) ต่อจากความเห็นที่ 134 กระทู้ episode II ตอนที่ 2 เวลาหลังสามทุ่ม มักจะเป็นเวลาปกติในแต่ละวันที่ผมจะโทรไปหานัท เพราะทั้งผมและนัทต่างก็จะทำธุระเสร็จสิ้นกันแล้ว ตอนกลางวันเราก็จะโทรหากันบ้าง แต่ส่วนใหญ่นัทจะเป็นคนโทรมาหาผม เพราะผมไม่รู้ว่านัทจะว่างตอนไหน และผมมักจะรับโทรศัพท์ได้เสมอในตอนกลางวัน แต่ระยะหลัง ๆ มานี้ ผมโทรไปหานัทตอนกลางคืนทีไร นัทมักจะไม่รับสาย แต่พอตอนเช้านัทก็จะรีบโทรมาหาทันที "ทำไมเมื่อคืนนัทถึงไม่รับสายหล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า" "อ๋อไม่มีอะไรหรอก ก็เมื่อคืนง่วงมาก กลับถึงบ้านก็เข้านอนเลย" "เหรอ แล้วทำไมก่อนนอนไม่โทรมาหาเอก่อนหล่ะ ปล่อยให้โทรไปหาตั้งหลายรอบ เป็นห่วงนะ" "ก็มันง่วงนี่นา นี่ไงถึงได้รีบโทรมาหาแต่เช้า ตื่นมาปู๊บ แต่งตัวเสร็จออกจากบ้านมาก็โทรหาเอทันที" "อืม ดีนะที่รีบโทรมาหาซะก่อน ไม่งั้นหล่ะก็..." "ไม่งั้น จะทำไมเหรอ" "จะงอนไม่พูดด้วยเลย" "อย่างอนเลยนะ นี่ก็โทรมาหาแล้ว" "อืม....." พอผมบ่นไปหลายครั้งเข้า นัทก็เปลี่ยนเวลาโทรมาหาผมใหม่โดยจะโทรมาหาก่อนสามทุ่ม ซึ่งบางวันผมก็ติดงานอยู่ ไม่ค่อยสะดวกที่จะคุยกันมากนัก ผมก็ยังอยากโทรไปหาหลังสามทุ่มเหมือนเดิม แต่นัทก็ไม่รับสายผมอยู่ดี อยู่มาวันหนึ่งนัทก็โทรมาหาผมตามปกติ "หวัดดีเอ วันนี้เป็นไงมั่ง" "อืม ก็ปกติดีทุกอย่าง แล้วนัทหล่ะ วันนี้เป็นไงมั่ง ทำงานเหนื่อยป่าว" "อ๋อก็นิดหน่อย นี่พอเสร็จงานปุ๊บ ก็รีบโทรมาหาเอเลยนะเนี่ย" "อืม แต่ตอนนี้เอยังเคลียร์งานไม่เสร็จเลยอ่ะ เดี๋ยวซักพัก เอโทรกลับได้มั๊ย" "ไม่ต้องหรอก ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ก็ได้ เออ แต่นัทมีอะไรจะบอกด้วยหล่ะ" "อะไรเหรอ" "ช่วงนี้ นัทพาพ่อมาอยู่ที่บ้านด้วยหล่ะ คงจะมาอยู่ซักพัก" "เหรอ ทำไมหล่ะ" "คือพ่อนัทมีปัญหานิดหน่อย นัทก็เลยชวนให้มาอยู่เป็นเพื่อน" "อืม ก็ดีแล้วนัทจะได้ไม่เหงา" "แล้วพ่อนัทจะมาอยู่นานหรือเปล่า" "นัทก็ไม่รู้เหมือนกัน" "อ้าวแล้วอย่างงี้ เอจะไปหานัทที่บ้านได้ยังไงหล่ะ คงไม่สะดวกพ่อนัทแน่ ๆ" "อ๋อไม่เป็นไรหรอก ถ้าเอมาก็ไปพักโรงแรมก็ได้" "อืม......" ผมว่าเรื่องนี้มันไม่ชอบมาพากลอยู่บ้าง แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก หลังจากนั้นก็กลายเป็นว่านัทไม่สะดวกที่จะรับโทรศัพท์ตอนกลางคืนอีกแล้ว เพราะพ่อนัทมาอยู่ด้วย เราก็จะติดต่อกันเฉพาะตอนเช้าและตอนเย็นเท่านั้น พอผมว่างผมก็รีบไปหานัททันที ซึ่งก็ต้องทำอย่างที่นัทว่าคือผมต้องไปพักที่โรงแรม เราก็ไปไหนมาไหนกันตามปกติเช่นเดียวกับทุกครั้งที่ผ่านมา แต่นัทอยู่กับผมไม่ได้ตลอดทั้งคืน "คืนนี้นัทคงอยู่กับเอไม่ได้นะ นัทต้องกลับบ้าน" "อ้าวทำไมหล่ะ นาน ๆ เอจะมาซักทีนะ ทำไมไม่อยู่ด้วยกันหล่ะ" "อ๋อไม่ได้หรอก พ่ออยู่บ้านคนเดียว นัทเป็นห่วง" "อืม ไม่เป็นไร แต่ตอนเช้านัทก็รีบมาหาเอหน่อยนะ" "ได้เลย นัทจะรีบมาแต่เช้า ว่าแต่เอเถอะจะตื่นทันหรือเปล่า" "แหะ ๆ นัทก็มาปลุกเอสี" "อืม เอก็เป็นอย่างงี้ทุกที" "แหะ ๆ นะ นะ" "ได้ครับ" และแล้ววันหนึ่ง ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรอยู่ดี ๆ ผมก็อยากเข้าไปดูในอีเมลของนัท อีเมลที่นัทใช้อยู่ในปัจจุบันก็ยังคงเป็นอีเมลอันเดิมที่ผมเป็นคนสมัครให้นัทก่อนที่เราจะคบกันนั่นเอง และที่สำคัญผมก็ยังจำพาสเวิร์ดได้ เมื่อตอนเรามีปัญหากัน นัทก็แสดงความจริงใจโดยเปิดอีเมลของนัทให้ผมดูหลายครั้ง จริง ๆ มันก็ไม่ดีนักหรอกที่ผมจะเข้าไปยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของนัทถึงขนาดนั้น ผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผม แต่ถ้าผมไม่ทำแบบนั้น เรื่องราวหลาย ๆ อย่างอาจจะไม่ได้เป็นเช่นทุกวันนี้ก็ได้ ตอนแรกที่ผมเปิดเข้าไป ผมนึกว่านัทจะเปลี่ยนพาสเวิร์ดซะอีก แต่นัทก็ไม่ได้เปลี่ยน ผมก็สามารถเข้าไปอ่านเมลได้ มีเมลมาใหม่อยู่สองสามฉบับ ซึ่งนัทยังไม่ได้เปิดดู แต่หัวข้อของเมลฉบับหนึ่งมันช่างสะดุดตาผมเหลือเกิน "คิดถึงนัทนะครับ" ผมก็คิดในใจ ใครนะที่จะมาคิดถึงนัทของผม ผมไม่ลังเลที่จะเปิดเข้าไปอ่าน ทั้ง ๆ ที่ผมก็สังหรณ์ใจอยู่แล้วนะว่าเนื้อหาข้างในมันจะเป็นอย่างไร และมันน่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่พอได้อ่านจริง ๆ มันทำให้ผมรู้สึกแย่กว่าเดิมซะอีก เมลฉบับนี้ถูกส่งมาจากคนที่เคยคบกับนัทมาก่อน แต่ยังดีที่เนื้อหาในเมลบ่งบอกว่าเรื่องราวมันได้จบไปแล้ว ใจความก็ประมาณ ฟื้นความหลังอะไรทำนองนี้ และก็ตบท้ายว่าอยากจะกลับมาเป็นเพื่อนกัน แต่พอผมอ่านจบมันคงไม่น่าจะสื่อความหมายแค่อยากเป็นเพื่อนด้วยหรอก คงอยากจะกลับมาคบกันมากกว่า ด้วยความหึงสุดขีดผมก็ส่งเมลฉบับนั้นเข้ามาที่อีเมลของผมเอง แล้วผมก็ทำการลบออกจากอีเมลของนัททันที วันนั้นผมสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี แต่เท่าที่อ่าน เรื่องราวมันก็จบไปแล้ว มันก็อาจจะเป็นช่วงเดียวกับที่เกิดเรื่องขึ้นคราวก่อน แต่ถ้ามันไม่ใช่หล่ะ หรือถ้ามันเพิ่งเกิดขึ้นหล่ะ จะถามนัทตรง ๆ ไปเลยดีกว่าไหม หรือ ไหน ๆ เรื่องมันก็จบไปแล้ว ก็ปล่อยให้มันผ่านไป อย่างน้อยเมลฉบับนี้นัทก็ไม่ได้อ่านแล้ว แต่ถ้าเค้าส่งมาอีกหล่ะ เราจะตามไปลบได้ทั้งหมดเหรอ ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน แต่วันนั้นผมก็ไม่ได้ถามอะไรนัทไปทั้งสิ้น ผมคิดเรื่องนี้อยู่หลายวัน จนในที่สุดผมก็ทนไม่ได้ ก็เลยถามนัทออกไป แต่ไม่ได้ถามตรง ๆ ผมแทบช๊อค เมื่อคำตอบที่ผมได้รับ มันเหนือความคาดหมายของผมอย่างที่ผมนึกไม่ถึงมาก่อน (โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : Man in the Mountain - [ 13 มี.ค. 49 09:59:03 A:216.189.164.217 X: TicketID:054587 ]

ความคิดเห็นที่ 99 อ่าวพี่  Man in the Mountain ทำไมจบดื้อ ๆ งี้อ่ะคับ ขอบคุณพี่น้องทุกคนอย่างสุดซึ้งเลยคับ -_-' ที่อ่านเรื่องของผมนะคับ ทำให้มีกำลังใจเขียนต่อ หุ ๆ ผมอยากเป็นนักเขียน เลยเริ่มจากเรื่องที่เป็นเรื่องราวของตัวเองก่อน และก็ดีใจมากที่ทุกคนชอบอ่านนะคับ (ทำให้อยากรีบปั่น ยังไงยังงั้น หุ ๆ) ไอ้ที่จบตรงตอนสำคัญนี่ก้อเพื่อสปาร์คให้อยากอ่านต่ออ่า หุ ๆ ๆ เด๋วลืมกันไง ฮี่ ๆ แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 49 10:56:22 จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 13 มี.ค. 49 10:49:30 ]

ความคิดเห็นที่ 100 ตอนแรกกะว่าจะยังไม่เข้ามาทักทาย แต่โดนข่มขู่ แกมบังคับ และขอร้องจากน้องชายที่แสนน่ารัก (แหวะ) ว่าให้ช่วย comment เรื่องที่เขียนหน่อย พอเข้ามาดูชื่อเรื่อง เอ่อ ผู้ชายคนสุดท้าย ฯ (จะเชื่อมันดีมั้ยเนี่ย) อึ้ง ทึ่ง ปนประทับใจ ครับ เขียนได้ดีจริง ๆ อันนี้ชมจากใจจริง เก่งมั่ก ๆ น้องพี่ ขอถือวิสาสะนับญาติซะเลย เผื่อน้องมันดัง 555 เด๋ว ไว้จบตอนแล้วค่อย comment ทีเดียวเลยดีกว่า ยังงัยจะรออ่านตอนต่อไปนะครับ แต่ขอติตรงคห. 43 หน่อย "โห.... ซึ้งอ่ะ ป้อสต้าท พ่อเลี้ยงผู้หล่อเลิศทั้งกายและใจ (ฮี่ ๆ)" เฮ้อออ หาความจริงใจในสังคมไซเบอร์ไม่ได้จริง ๆ 555 จากคุณ : STRAIGHT - [ 13 มี.ค. 49 11:06:30 A:10.2.4.103 X:202.57.130.211 TicketID:020103 ]

ความคิดเห็นที่ 101 อ่าวพี่  Man in the Mountain ทำไมจบดื้อ ๆ งี้อ่ะคับ จากคุณแบทแมนน้อย ------------------------------------------------------ > เข้าใจความรู้สึกคนอ่านคนอื่นๆ แล้วใช่ไหมหล่ะ คุณแบทแมนน้อย ฮ่า ฮ่า สวัสดีค่ะคุณ Straight ขอแซวหน่อยนะว่า ยังไม่ทักทายคุณ START แบบทุกทีเลย ผิด concept หน่า แล้วไหนว่าจะมีภาคต่อ ยังรอดูนะจ๊ะ จากคุณ : ต้นหอม (ต้นหอมไข่เจียว) - [ 13 มี.ค. 49 13:05:12 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ไม่ได้เข้ามาอ่านนานมากกกกกกกกกกกก(เต็มไปด้วยกอ.ไก่) สวัสดีทุกๆๆๆๆท่านค่า อยากจะบอกว่าตามทุกคนอยู่เสมอ ใครไปทำอะไรที่ไหน เรารู้นะ(เฮ่ย) ติดตามทุกเรื่องเลยค่ะ อย่างเรื่องคุณแมกซ์เคยอ่านจบไปรอบแล้ว มาอ่านซ้ำอีกครั้ง ยังคงรู้สึกยินดีด้วยทุกครั้ง งวดนี้มาเจอนิยายพี่แบทน้อย โฮ่ว เก่งจาง เป็นอาจารย์โตยรึนี่ แต่..รู้สึกนักเขียนทุกท่านยังคงคอนเสปต์เดิม ไม่ว่าจะกระทู้ไหนนะคะ คือทำร้ายจิตใจคนอ่านเสมอ แฮ่ๆ เรื่องในต่างแดนแต่ละท่านก็สนุกดีค่ะ อ้อ...ไปงานหนังสือด้วยกันไหมค่ะ???ชวนทุกท่านเลย งวดนี้กะจะเอากระเป๋ษเดินทางไปใส่หนังสือกลับบ้าน แถวบ้านถามจะได้ตอบว่าไปเมืองนอกมา 555 ไม่ให้เปลืองเนื้อที่ไปมากกว่านี้ล่ะ บายค่า จากคุณ : Zither - [ 13 มี.ค. 49 14:33:43 ]

ความคิดเห็นที่ 103 หายหัวไปเสียนาน วันนี้ search ชื่อตัวเองเพื่อหานิยายที่เขียนเก็บไว้ เพราะคอมเก่าข้อมูลหายหมด (เปลี่ยนเครื่องแล้วจ้า) แล้วเจอว่าตัวเองได้เป็นสมาชิกหญิงน่ารัก ^______________________________________^ ขอบคุณค่ะ (ยังไม่ได้อ่าน จะหาเวลาอ่านแล้วคอมเม้นท์ทีหลังนะคะ) จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 13 มี.ค. 49 16:30:13 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ไม่ได้เข้ามานานมากๆๆเลย นะนี่ (ตามอ่านแทบไม่ทัน) ขอชอบคุณแบทแมนน้อยนะครับว่าเขียนได้ดีมากครับคุณแบทแมนน้อย ไม่น่าเชื่อเลยนะว่ามันจะมีเหตุการณ์ที่คล้ายลึงกันของพวกเราได้มากขนาดนี้ ตอนแรกก็นึกว่ามีแต่เราเท่านั้นที่มีความผูกพันธ์ระหว่างอาจารย์กะลูกศิย์ แต่การเวลาและหน้าที่ต้องทำให้เราสองคนห่างกัน แต่ก จากคุณ : วันรุ่งขึ้น - [ 13 มี.ค. 49 20:01:02 A:133.92.115.198 X: TicketID:117366 ]

ความคิดเห็นที่ 105 แก้ไข คห 104 คำผิดครับ ขอชอบ เป็น ขอชม ครับ จากคุณ : วันรุ่งขึ้น - [ 13 มี.ค. 49 20:03:23 A:133.92.115.198 X: TicketID:117366 ]

ความคิดเห็นที่ 106 ตามอ่านด้วยคนครับ หุหุ ไม่ได้อ่านนานมากแล้วครับ เรื่องน่าติดตามมากๆ ทั้งหลายๆ เรื่องเลยครับ จากคุณ : OgaRyu - [ 13 มี.ค. 49 22:56:25 ]

ความคิดเห็นที่ 107 เปิดกระทู้ใหม่แล้ว แต่ยังไม่ได้อ่านเลย เดี๋ยวคืนนี้ต้องสะสางซะหน่อยแล้ว จากคุณ : Troi - [ 14 มี.ค. 49 00:50:37 ]

ความคิดเห็นที่ 108 กลับมาช่วยดูแลกระทู้แล้วครับ เหะๆๆ หายหน้าหายตาไปนานไม่รู้ลืมผมไปกันหมดรึยังน้อออ เรื่องน่าติดตามทุกคนเลยครับ แต่ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี ว่าทำไมชอบตัดตอนให้คนอ่านอารมณ์ค้างอยู่เรื่อย -_-' จากคุณ : BossaNoviez - [ 14 มี.ค. 49 03:42:15 A:202.133.139.132 X: TicketID:109734 ]

ความคิดเห็นที่ 109 คุณวันรุ่งขึ้น "ขอชอบคุณแบทแมนน้อย" >>>> เอ่อ... แอบเขินนะนี่ ไม่เห็นต้องมาแก้คำผิดเลย ว่าแต่เนื้อความกระทู้มันขาด ๆ ไปนี่ครับ คุณ BossaNoviez >>>> จำได้ ชื่อคล้าย ๆ บอสซะโนว่า คล้าย ๆ คาสโนว่า ฮ่ะ ๆ สวัสดีคุณ OgaRyu และ Troi ด้วยนะครับ และที่ขาดไม่ได้ ขออวยพรวันเกิดให้คุณ "ช้างน้อย" ด้วยนะครับ HAPPY BIRTH DAY โตไว ๆ นะค้าบ จะได้เป็นช้างใหญ่ที่มีคุณภาพ ฮี่ ๆ จาก แบทแมนน้อย แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 49 09:28:15 จากคุณ : X RoBiN - [ 14 มี.ค. 49 08:26:01 ]

ความคิดเห็นที่ 111 เสาร์อาทิตย์ไม่ได้เข้า มะวานก็ทำงานติดพัน รอไว้ตั้งแต่เลข คคห 79 จนวันนี้ร้อยกว่าแล้ว อ่านจบทุกเรื่องแล้วครับ ด้วยความรู้สึกดีๆ เช่นเคย ลุ้นไปกับคุณโร้ปมากมาย (เรื่องไปปฏิบัติธรรม ยาวๆ ดีแล้วครับ คิดอยู่ว่าวันนึงจะกลับไปอีกที ไปคนเดียว คราวที่แล้วไปเป็นฝูง ได้แต่ปฏิบาปกรรมซะเยอะ ธรรมไม่ค่อยได้ อุๆๆ) ขอเอาใจช่วยการสัมภาษณ์ของคุณจีด้วยนะครับ หนังตัวอย่างนี่ วันไหนผมผ่านไปซิดนี่ย์ ขอแวะดูได้มั้ยเนี่ย อ่านแล้วรู้สึกอยากเห็นเหลือเกิน เรื่องของคุณโดมก็สนุกเหมือนเคย อิจฉาจังครับ หมัยเด็กๆ ผมไม่เห็นฮาอย่างนี้มั่งเลยนะ ขอบอก ของคุณชายในขุนเขา สั้นมาก ขอบ่นหน่อยเหอะ ฮ่าๆๆ  คราวนี้จะให้รอนานอีกเปล่าครับ (เดี๋ยวแช่งให้โดนเพื่อนๆ บ่นหาเลยนะ) คุณบาส จะรอซัมเมอร์นะครับ ระหว่างนี้ ก็รักษาเนื้อรักษาตัวดีๆ นะ ออกมาดึกๆ ดื่นๆ บ่อยๆ เด๋วโดนคุณทิพ โส-นะ-น้า อีกไม่รู้ด้วย ทักทายเพื่อนเก่าเพื่อนใหม่ด้วยครับ ขอต้อนรับคุณหมวยทมิฬ ตามทันได้ไวดีแท้ แล้วก็น้อง OgaRyu อยากขออนุญาตตรงนี้นิดนึง หวังว่าคงไม่ผิดกฏของบลูสกายนะครับ (ถ้าผิดก็แจ้งด้วยครับ มือใหม่ บางทีก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวนะ) คือน้อง OgaRyu นี่เขาเขียนฟิค ลงในถนนนักเขียน นี่แหละ เขียนมาหลายเดือนแระ  ผมอ่านแล้วก็ติดตามเรื่อยๆ  น่ารักดี เลยขอเอามาโปรโมตตรงนี้ ชื่อเรื่อง หนุ่มสายศิลป์สะดุดรักประธานนักเรียน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4188477/W4188477.html ถ้าเพื่อนคนไหนสนใจนิยายวัยรุ่นกุ๊กกิ๊ก แนวบอยส์เลิฟ ขอเชิญชวนเข้าไปเยี่ยมน้องเขานะครับ ทักเสร็จแล้ว ไปนั่งทำงานต่อล่ะ  อู้มา ฮ่าๆๆ แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 49 12:43:32 จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 14 มี.ค. 49 12:10:02 ]

ความคิดเห็นที่ 112 เพิ่งอ่านเรื่องของไอ้แบทฯจบแฮะ (เวลามีน้อยนะ โทษที) ชอบบรรยากาศตอนไปเดินเล่นดึกๆแล้วไอ้เจ้าเฟี้ยวก็บ่นเรื่องรักรันทดให้ฟัง เข้าใจเลยอ่ะว่า เวลาคนอกหักเนี่ย รื่องเดียวที่อยากทำก็คือการระบายนี่แหละ แต่ก็ยังดีที่มันยังอุตส่าห์ย้อนถามว่า "หึงเหรอ" เอ๊ย ไม่ใช ถามว่า "งอนอีกแระ" อยากรู้จิตใจมันจริงจริ๊ง ทำไมชอบทำบาปกะเกย์นัก ฮึ แม้จะเป็นบาบสีขาวก้เหอะ(สมกับไปปฏิบัติธรรม)คือทำสิ่งที่ทำให้เรามีความสุข แต่เดี๋ยวก็ต้องทุกข์เพราะมันเป็นไปไม่ได้ไง นายพีทคุงไม่ได้อยู่ซิดนี่ย์หรอกเหรอ อืม อ่านแล้วอดคิดถึงตอนที่ไปดูละครเวทีเรื่อง จุมพิตนางแมงมุม ที่กก.โดยพี่หง่าวยุทธนา มุกดาสนิทไมไ่ด้ ตอนนั้นผมยังไม่ได้เผยตัวเอง ไปกะกลุ่มเพื่อนสนิท หนึ่งในนั้นเป็นเกย์(แดงนิดๆ) เรื่องราวก็หนีไม่พ้นเกย์(แดงเลยแหละ)ที่ไปหลงรักผู้ชาย จนท้ายสุดถึงขั้นยอมตาย ละครทำออกมาได้สุดยอดจริงๆ เล่นเอาผมน้ำตาไหลหลายรอบ แต่พอดูจบออกมา ไอ้เพื่อนคนที่ว่ามันก็บอกสั้นๆกะผมแค่ว่า "อยากโง่ ไปรักผู้ชายดีนัก" มันชอบละครแต่มันไม่สงสารตัวเอกอย่างที่ใครๆสงสาร ตอนนั้นผมฟังแล้วก็แบบว่า ไรวะ ไมคิดแบบนี้ล่ะ แต่หลังจากนั้นพอปสก.ความรักช่ำชองขึ้น ก็ชักจะเห็นจริงตามมัน ไมไ่ด้ว่าเอ็งโง่หรอกนะ ไอ้แบทฯแต่ว่า หักใจจาก"ผู้ชาย"ได้อย่างที่แพลนก็ดีแระ ทำให้ได้หมดจดไปซะ(อย่าไปเหลือเยื่อใยล่ะ นั่นล่ะตัวร้าย)แล้วอย่าไปเล่นกะไฟอีก ผู้ชายทั่วไปน่ะ บางทีมันก็ชอบทำบาป(สีขาว)กะเราโดยไม่รู้ตัวหรอก สุดท้ายคนเจ็บก็คือเราอยู่ดี(ถ้ามันไม่แฮปปี้เอนดิ้งแม้จะพลาดหวังอย่างทุกทีอ่ะนะ) จากคุณ : g - [ 14 มี.ค. 49 14:36:46 A:203.51.78.129 X: TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 113 พี่จี แวะมาให้กำลังใจ หรือมาตอกย้ำอ่ะนี่ อย่าพึ่งรีบด่าดิพี่ เรื่องของผมยังไม่ถึงจุดไคล์แมกซ์เลยนะคับ(มีด้วยหรือรึ หุๆ) เด๋วจะรีบ ๆ มาเล่า ๆ ให้จบ อีกแค่ตอนสองตอนเอง (ปล. หึ! มาสอนป๋ม แล้วพี่อ่ะ อย่าพลาดอีกแล้วกัน) หวัดดีคับ คุณพีทคุง ผมก็อยากไปนั่งวิปัสสนาคนเดียวอีกเช่นกันเลยคับ ไปคราวที่แล้วแย่เลยไปบาปขาวแบบเฮียจีว่า แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 49 16:56:01 จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 14 มี.ค. 49 14:52:33 ]

ความคิดเห็นที่ 114 แอบกลับมาเป็นระยะ (ไม่ได้กลับบ้านซะที สงสัยเป็นโรคผวาที่บ้าน) ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ และสมาชิกเก่าที่กลับมาเยือนอีกครั้ง หลาย ๆ ท่านครับ **กระซิบบอกคุณพีท นิยายน่าสนใจดีนะครับ การเผยแพร่แบบนี้ไม่ผิดกฏหรอกครับ ความจริงบลูสกายไม่มีกฏตั้งแต่ต้น ที่มีมีอยู่ เกิดขึ้นตามความจำเป็นของสังคมครับ ^ ^ จากคุณ : ปฤษณะ (ปฤษณะ) - [ 14 มี.ค. 49 15:07:07 ]

ความคิดเห็นที่ 115 -ติดปีกทรามวัย แรกเรียน แรกรักอีกสักครั้ง- ตอนที่ 8 โดย จี 14 มี.ค. 49 ช่วงนี้ก็ไปเริ่มงานที่เนิร์สซิ่งโฮมแบบเป็นเรื่องเป็นราวแล้วนะครับ คงเล่ามากไม่ได้เพราะเขามีกฎอยู่ว่าห้ามนำเรื่องราวมาเผยสู่สาธารณะ ผมเองก็เพิ่งไปทำ ขืนมาเปรี้ยวทำแหกกฎนั่นนี่คงไม่ได้อยู่ยาวนะครับ แม้เขาจะอ่านภาษาไทยไม่ออกก็เถอะ แล้วเรื่องราวที่จะมาพัวพันกับโลกของบลูกายอย่างเราๆ ก็ดูจะมีไม่มากนักด้วย กลับมาที่ห้องเรียนกันอีกหนท่าจะดี โลรองต์ หนุ่มสวิสอีกคนหนึ่งก็ดูเป็นคนที่น่าคบหาเอามากๆ อายุมากกว่าผมแค่ปีเศษๆ แต่หน้าเลยผมไปหลายสถานี มีแต่แววตาของเขาเท่านั้น ที่ดูเด็กอย่างไม่น่าเชื่อ แล้วเขาก็ชอบทำอะไรบ๊องส์ๆแบบไม่เดียงสา ตลกดีเหมือนกัน เจ้าเจกู ไอ้เขาทรายเกาหลีของผม วันนี้มันนั่งติดโลรองต์ มันก็เล่นมุขเดิมแบบหนุ่มเกาหลี คือชอบนัวเนียกันเอง! แอบเห็นมันชอบเอามือไปพัวพันอยู่ที่แขนโรลองต์ ไปลูบไปบีบ ไปเคล้นไปคลึงไปตามเรื่อง โลรองต์ ซึ่งกำลังตอบคำถามอาจารย์อยู่ ก็เอามือปัดมือร้อนๆของเจ้าเจกูออกหลายหน แต่ไอ้เขาทรายก็ไม่สน แล้ววันนี้เราไปเรียนนอกสถานที่กันที่สถาบันการแสดงแห่งหนึ่งแถบเซอรี่ฮิลล์ ขากลับต้องอาศัยรถเจ้าวิลเลี่ยมกลับ เราก็นั่งเบียดกันมาด้านหลังมีผม ไอ้เจกู แล้วก็เจ้าลารส์ หนุ่มเลือดสวีดิชนั่งจ้ำม่ำกินที่อยู่ตรงกลาง ไอ้เขาทรายก็ยกแขนรัดเจ้าลาร์สไว้ แต่มือดันมาบี้อยู่ที่ไหล่ผม ไอ้ลาร์สนี่ถึงกับโวยว่า เฮ้ย มากอดไอทำไม ไอ้เจกู ก็สาธยายว่าในเกาหลีผู้ชายเค้ากอดกันได้ไม่เห็นเป็นไร ขืนไปกอดหญิงก็หยาบคายน่ะสิ ผมก็โวยออกไปมั่งว่า แต่นี่มันออสเตรเลียนะ(โว้ย) เจ้าไต้ฝุ่น สมาชิก(ลับๆเพราะไม่เคยโพสท์)ของบลูสกาย ซึ่งเรียนอยู่ที่เกาหลี ก็บอกผมอย่างนี้เช่นกันว่า ผู้ชายเกาหลีนั้นชอบจับเนื้อต้องตัวกันเอง มิน่าล่ะ เจ้าดงกิล"เพื่อนสนิท"ของผม เวลาถ่ายรูปกะมันปั๊บ มันจะกอดคอเราทันทีแบไม่มีอางขนาง คนไทยเราก็ชินนะครับ แต่บางทีจะไปกอดกะฝรั่งชาติอื่นมั่ง มันก็จะทำท่่าขัดๆเขินๆพิกล อืม ต่างวัฒนธรรมจริงๆ แต่ใครจะโวยยังไง ไอ้เขาทรายของผมก็ยังกอดพวกเราแน่นอยู่อย่างนั้น แถมยังโยกประเด็นการคุยในรถของวิลเลี่ยมมาที่เรื่องเซ็กส์ซะงั้น มันก็ว่ามันอยู่ที่นี่น่ะ ไม่มีเกิลด์เฟรนด์อะไรทำนองนี้(แต่กรูไม่ยอมมรึงหรอกว้อย หน้าตาเหมือนวอนบินก็ว่าไปอย่าง) ผมก็เลยบอกมันไปว่า"ก็ไปเดินคิงครอสส์ส"ิ (เหมือนสีลมบ้านเรา) มันก็ว่ามันไม่เคยไปเลย เจ้าลาร์สก็แผลงพูดขึ้นมาว่า "งั้นก็ไปออกซ์ฟอร์ดสตรีทสิ"(ย่านสุรวงศ์บ้านเรา)ถนนที่เป็นย่านเกย์และมาดิกราส์นั่นล่ะครับ เจ้าเจกูก็เงียบ แล้วบอกว่า "ไอไม่รู้จัก" เหมือนจะบอกว่ามันไม่คุ้นกับเกย์อะไรทำนองนี้(ไรหว่า ไหนว่าเคยทำด๊อคคิวเมนทารี่เกี่ยวกับเกย์ในเกาหลี) ทั้งรถเงียบกันไปพักหนึ่ง รวมทั้งผม(และวิลเลี่ยมด้วย ซึ่งตลอดเวลาขับรถอย่างเดียว ไม่เอ่ยอะไรสักคำ) ผมเลยทำลายความเงียบกับเจ้าเจกูไปตรงๆว่า "You need to learn a lot!" จากคุณ : g - [ 14 มี.ค. 49 15:24:01 A:203.51.78.129 X: TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 116 โอ้  ตรงประเด็นเชียวนะพี่จี จากคุณ : ปฤษณะ - [ 14 มี.ค. 49 15:40:17 ]

ความคิดเห็นที่ 117 แปลว่าไรหรอ ผมโง่อะพี่จี(ไม่ดู๋) ไหนบอกว่าหน้าไม่เหมือนวอนบินไง ..นี่จะเป็นคนสอนเองด้วยป่าวอ่ะ ฮี่ ๆ ๆ น้องเจกูของจี มาม๊ะ ๆ แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 49 15:50:28 จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 14 มี.ค. 49 15:49:02 ]

ความคิดเห็นที่ 118 -ติดปีกทรามวัย แรกเรียน แรกรักอีกสักครั้ง- ตอนที่ 8 โดย จี 14 มี.ค. 49 (ต่อจากความเห็นที่ 115) วันนี้พรีเซนต์ในชั่วโมงธีสิสอีกครั้ง เกี่ยวกับHypothesis ที่ทุกคนต้องเลือกเป็นโจทย์ให้แก่ตัวเอง ผมก็เลือกเรื่องเกี่ยวกับ Point of view ของคาแรคเตอร์ในหนังว่ามันสามารถสร้างดรามาติกซีนได้โดยคนดูไม่รู้ตัว และพยายามหาความต่างระหว่างฉากทั่วไปกับมุมมองของตัวละคร ซึ่งบางครั้งก็ผสมกันจนดูยาก ผมเลือกหนังมาสามเรื่องเพื่อใช้อธิบาย เรื่องแรกคือหนังไทยเรานี่ล่ะครับ เรื่อง ไอ้ฟัก เพื่อนในคลาสก็ฮือกันใหญ่ตั้งแต่ชื่อเรื่องแล้ว เหอๆๆ โดยผมเลือกฉาก"ไอ้ฟักตีหมา" ดูโหดอยู่่สักหน่อย แต่เลี่ยงไม่ได้จริงๆ แม่ซองออนถึงกับเบือนหน้าหนีไม่ยอมดู แอนเนตสาวใหญ่ใจดีอีกคนหนึ่งในคลาสเรา นั่งทำหน้าระทึกใจแต่ก็สนอกสนใจ และเอามือปิดปากเมื่อถึงฉากไอ้ฟักเหวี่ยงจอบไปที่หมาเคราะห์ร้าย ก่อนจะตัดสินใจกระหน่ำตีจนตาย วิคส์หนุ่มออสซี่คนหนึ่งถึงกับครางออกมาว่า "หมาตายจริงๆรึเปล่า" ผมเลยต้องอธิบายไปก่อนว่า นี่คือหนังนะครับ! และน้องหมาที่เห็นเค้าก็เป็นนักแสดงกันด้วย ไม่ต้องห่วง หลังจากนั้นจึงบรรยายไปว่า ผมเลือกฉากนี้เพราะ ผกก.ใช้ภาพในมุมทั่วๆไป กล่าวคือ ถ่ายไอ้ฟัก ถ่ายหมา ในระยะภาพที่ต่างกันไปปกติเพื่อเล่าเรื่อง ตอนนี้คนดูทุกคนถูกกันให้เป็นผู้สังเกตการณ์เท่านั้น์ แต่พอผกก.เลือกใช้ Point of view คือภาพแทนสายตาตัวละครมาสลับกันบ้าง(และตัดต่อเข้ากันได้อย่างแนบเนียน)เราจึงได้เห็นภาพหมาในแบบที่ตาของไอ้ฟักเป็นคนเห็น และฉากนี้ยังยอดเยี่ยมด้วยการมีภาพแทนสายตาของ"หมามองไอ้ฟัก"อีกด้วย เราจึงได้เห็นหน้ากึ่งกล้ากึ่งกลัวของไอ้ฟักจากตาของน้องหมาด้วย ถึงตรงนี้เรา(คนดู)ก็ได้กลายเป็น"ไอ้ฟัก"และกลายเป็น"หมา"ไปอย่างสมบูรณ์ ไม่ใช่แค่ผู้สังเกตการณ์อีกต่อไป เพื่อนๆในคลาสดูจะทึ่งกับฉากนี้กันมาก เมื่อได้พิจารณาตามไฮโปธีสิสของผมไปด้วย และหลายคนน่าจะได้เห็น"หนังไทย"กันเป็นครั้งแรกนะ และก็น่าจะทึ่งตามสมควรว่าเรามีหนังที่"ดูดี"อยู่เหมือนกัน เรื่องที่สองผมเลือกหนังของผกก.อิตาเลียนเฟเดริโก้ เฟลลินี่ มาพรีเซนต์ต่อ หนังใช้พ็อยท์ออฟวิวของตัวละครโดยการมิกซ์กับภาพในสมอง ทั้งสร้างสรรค์และแปลกใหม่และได้อารมณ์อย่างที่สุด หนังคลาสสิคที่ดูเชยๆเหล่านี้แหละครับ มักเป็นที่มาของความ"ล้ำๆ"ที่นักทำหนังรุ่นใหม่ๆมักหยิบยืม(หรือโจรกรรม)มาใช้อยู่เสมอ(ผมก็อาจจะด้วยนะ แต่บางทีก็ไม่รู้ตัวหรอก) เรื่องสุดท้าย เพื่อให้เพื่อนๆรุ้จักหนังไทยกันมากขึ้นไปอีก ผมก็เล่นของหนักเลยครับ หยิบTropical Malady หรือ"สัตว์ประหลาด"หนังรางวัลจากคานส์ปี 2004 มาเปิดซะเลย หนังเรื่องนี้"ล้ำ"หนักเข้าไปอีกเกี่ยวกับพ็อยท์ออฟวิวของตัวละคร เพราะถึงขั้นมีฉากที่ตัวละครนั่งจ้องคนดูซะเลย! จ้องอยู่นานด้วย พร้อมไปกับเครดิตเปิดเรื่องที่เริ่มขึ้น ผมบอกไปว่า ฉากนี้ล้ำมากเพราะ ปกติพ็อยท์ออฟวิวจะมาหลังกล้องถ่ายใบหน้าตัวละครว่ากำลังจ้องอะไรบางอย่างอยู่ แล้วจึงตัดภาพไปว่าเขากำลังมองอะไรอยู่ถูกมั้ยครับ แต่เรื่องนี้หนังโชว์"ภาพ"ที่เขากำลังมองอยู่ก่อน แล้วจึงตัดภาพมาที่หน้าตัวละคร ซึ่งเอาเข้าจริงก็ดูกำกวมนะครับว่า เขาทำอย่างนั้นจริงหรือไม่ อย่างไรก็ดี เพื่อนในคลาสก็ถึงกับทึ่ง เพราะอาจไม่เคยโดนตัวละครในหนังจ้องเอาๆมาก่อน ผมแกล้งยิงคำถามไปว่า รู้มั้ยว่าทหารหนุ่มคนนี้จ้องอะไรอยู่ คนที่ตอบมาก่อนใคร กลับเป็นเอ็ดวิน หนุ่มญี่ปุ่นออสซี่สุดหล่อ(ของผม)เขาส่งเสียงมาจากหลังห้องว่า"ก็ผู้ชายอีกคนในห้องน้ำน่ะสิ! ครับ สัตว์ประหลาดคือหนังที่เล่าถึงความสัมพันธ์ระหว่างผู้ชาย อืม เอ็ดวินเก็ทเร็วแฮะ เอ๊ะ หรือว่า อ้อ วิลเลี่ยมยกมือถามด้วยครับ แต่ผมฟังเค้าไม่ค่อยออกอ่ะ แล้วก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่่องความสัมพันธ์ของทหารหนุ่มและอีกหนุ่มในห้องน้ำด้วย พรีเซนต์จบไปครับ เบน อาจารย์หนุ่มก็บอกว่า เคลียร์มาก และเป็น Hypothesis ที่น่าจะเอาไปต่อยอดในการทดลองกับหนังธีสิสผมได้ดีนะ ผมก็ อืม` เลิกเรียนแล้ว ก็ได้คุยกะวิลเลี่ยมอีกเล็กๆน้อยๆ ผมบอกเค้าว่า ยูต้องการเอ็กเซอร์ไซส์บ้างนะ แล้วผมก็เอานิ้วไปจิ้มพุงเขา ลวนลามไปแบบเนียนๆ เหอๆๆๆ เขาก็ไม่เห็นว่าอะไรนะครับ จริงๆว่ามามั่งก็ได้นะ เขาเฉยๆกะผมจนผมชักเซ็ง จริงๆเขาน่าจะรู้ว่าผมเป็นบลูนะ จากที่ผมได้พรีเซนต์หน้าชั้นมาหลายครั้งหลายครา เขาน่าจะจับรหัสได้ แต่เขาก็เฉย และไม่เคยเผย"สัญญาณ"บลูใดๆของเขาออกมาให้ใครสัมผัสได้เลยแม้แต่นิดเดียว เผลอๆเจ้าเจกู และเอ็ดวิน ยังจะจะเผยออกมามากกว่าซะอีก เอาเข้าจริงผู้ชายก็มี"สัญญาณ"ทำนองนี้อยู่ในตัวนะครับ เที่ยบกับคินซี่ย์สเกลแล้ว ผมว่าไม่มีใครเป็นเลขศูนย์หรือหกอย่างแท้จริงหรอก(ศูนย์คือชอบเพศตรงข้ามแบบร้อยเปอร์เซนต์ และหกก็คือชอบเพศเดียวกันแบบร้อยเปอร์เซนต์ ลองอ่านรายละเอียดของตัวเลขคินซี่ย์ได้ได้ในตอนแรกๆนะครับ มันจะลำบากก็ไอ้ตอน"จับรหัส"นี่แหละ ซึ่งสำหรับผมแล้วคือสิ่งที่ยากที่สุด และไอ้ที่ยากกว่าอีกก็คือ แม้จะจับได้แล้ว แต่หากเราไม่ได้พึงใจในกันละกัน เรื่องก็กลับมาเศร้าเหมือนเดิมคือ รักไม่มีลุ้นนั่นเอง ผมกะวิลเลี่ยมก็คงจะลงเอยแบบนี้ละมัง แต่ที่น่าแปลกก็คือ ผมไม่ได้เศร้าอะไรน่ะ ฮือ ไม่เศร้าเล้ยยยย จากคุณ : g - [ 14 มี.ค. 49 15:51:40 A:203.51.78.129 X: TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 119 ฮ่ะ ๆ วันนี้สนุกดีคับพี่จี  แต่..ผมจาบอกอารายให้นะคับ ก็เพราะว่าวิลเหลี่ยม เขาไม่ได้สนใจอะไรพี่เลยไง ก็ไม่มีความจำเป็นไรที่จะแสดงออกให้พี่เห็น ถ้าพี่หล่อ ๆ เหมือนวอนบิน... บางทีเขาอาจจะเปงฝ่ายเผยกะพี่ก่อนก้อล่ายน้า หุ ๆ ๆ ๆ ปล.ยังไม่เคยดูสัตว์ประหลาดเลยอ่ะ หนังแผ่นมีขายป่าวอ่าคับ จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 14 มี.ค. 49 16:11:09 ]

ความคิดเห็นที่ 120 คนบางคนแถวนี้มันไม่อยากตายดี เจ้าประคู้ณ ให้ไอ้เฟี้ยวมันกลับมายั่วอีกทีสองทีเถอะฟะ เอาให้บอมบ์หายระบมเร้ยยย กลายมาระเบิดตู้มต้าม เปลี่ยนจากโหมดเยาวชนดีเด่นมาอยู่โหมดกลัดมัน เหอๆๆ เลิกกลัดมันหลบในได้แล้ว เสียเวลา จากคุณ : จี - [ 14 มี.ค. 49 16:29:32 A:203.51.78.129 X: TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 121 อ่านแล้วสนุกทั้ง 3 เรื่องเลยครับ ทั้งของพี่จี น้องโรป แล้วก็คุณชายในภูเขา มาต่อเร็วๆ นะครับ ของพี่จี ผมก็ขอลุ้นให้ได้รับคัดเลือกให้ได้ทำหนัง ไฮ นะครับ แล้วพออ่านเรื่องเกี่ยวกับ มุมกล้องและการมองของตัวละครตามที่พี่จีเขียนแล้ว ทำให้ผมรู้ตัวว่าไม่เคยสังเกตมัน มาก่อนเลย แต่ถ้าพูดถึงสัตว์ประหลาด ผมถึงว่ามันแปลกๆ ที่แท้ก็เพราะมันเรียงลำดับ การถ่ายทอดภาพกลับกันกับเรื่องอื่นๆ นี่เอง ส่วนโรปก็รีบๆๆๆๆ เอามาลงต่อได้แล้วล่ะ เดี๋ยวพี่จะขาดใจตายซะก่อน คุณชายในภูเขา ก็เร็วๆ ครับ ผมรออ่านอยู่น้าๆๆๆๆๆ จากคุณ : BG#100 (bgmonster) - [ 14 มี.ค. 49 16:33:23 ]

ความคิดเห็นที่ 122 เลิกกลัดมันหลบในได้แล้ว เสียเวลา <<<< ประโยคเด็ด  หึหึหึ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 14 มี.ค. 49 17:10:15 ]

ความคิดเห็นที่ 123 หนอย น้องณะ ไม่ต้องจำเลยประโยคนี้ พี่จี ฝากไว้ก่อนเถอะ หึ ๆ ๆ ส่วนพี่ bgmonster คับ ใจเย็น ๆ พรุ่งนี้ ๆ แน่นอน จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 14 มี.ค. 49 17:45:49 ]

ความคิดเห็นที่ 124 หวัดดีคร้าบบ แวะมาเที่ยวเล่นก่อนนอนครับ เห็นด้วยกับคุณจี ว่าผู้ชายบางทีก็ทำบาปโดยไม่รู้ตัวครับ (ผมเองยังเคยทำบาปกับผู้หญิงโดยไม่รู้ตัวเลย นึกแล้วรู้สึกผิดสิ้นดี) อย่าเล่นกับไฟคงจะดีที่สุด แต่กรณีของคุณโร้ปนี่... เห็นว่าอาจารย์กองไฟชอบ "ไฟ" นี่ครับ อุๆๆ ป.ล. มิได้อยู่ซิดนี่ย์ครับ อยู่แคนบะร่าครับ เรื่องไฮโปฯ หนังของคุณจีก็น่าสนใจมากครับ   เรื่องสัตว์ประหลาดผมจำตอนเปิดเรื่องไม่ได้แล้วแฮะ ตกลงใครจ้องใคร ส่วนเรื่องตาวิลเลี่ยม... เฮ้อ... นะ อย่างก็คุณโร้ปว่ามั้งครับ ถ้าเขาไม่ได้สนใจเรา ถึงจะ "บลู" เหมือนกันไป มันก็... อะนะ (อันนี้ก็เคยมาครับ อุๆๆ) คุณโร้ปครับ ตอนนี้ผมคงยังไม่ได้นั่งแน่ (วิปัสสนานะ มะใช่นั่งอย่างอื่น) ฝากคุณโร้ปนั่งนำไปก่อนเลยละกัน ได้แต่อ่านหนังสือท่านพุทธทาสอยู่ครับ   พอดีพี่(สาว) ที่เขาเคยทำงานบ้านให้ เขาไปทำงานให้นายฝรั่งที่เอเธนส์ เหงามากมาย ตอนแวะไปเมืองไทยเมื่อเดือนก่อน เลยซื้อฝากเขาหลายเล่ม แต่ผมเองก็ไม่ค่อยได้อ่าน เลยรู้จักพระอาจารย์ไม่กี่รูป ขนซื้อแต่หนังสือท่านพุทธทาสแหละ ชัวร์ดี ก่อนส่ง เลยต้องอ่านซะก่อนนะ จะได้คุ้มๆ ฮ่าๆๆ คุณปฤษณะ ขอบคุณมากครับ  ดีใจที่มีไรก็กระซิบบอกกัน ทำให้รู้สึกอบอุ่นดีครับ เพื่อนถามถึงเรื่องเล่าของผมมาสองสามคน แต่ชีวิตผมมันจืดชืดน่าดู ไว้ผมเอานิยายมาลง ถนนฯ แล้ว จะมาชวนอ่านแล้วกันนะครับ ป.ล. เกือบกดสีเขียวอีกแล้ว... เฮ้อ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 14 มี.ค. 49 18:59:03 ]

ความคิดเห็นที่ 125 สวัสดีตอนเย็น ครับ STRAIGHT พี่วิศรุต+SBS และทุกๆคน ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมกระทู้ 2 วัน มัวแต่ยุ่งๆกับงาน เข้ามาอีกที มีเรื่องเยอะเหมือนกันนะครับ ทั้งเรื่องของน้องแบทแมน (ลูกอุปถัมภ์ตัวแสบ) กับเรื่องของคุณจี เพิ่งจะอ่านเรื่องของเจ้าแบทแมนจบ อ่านแล้ว อายจัง เพราะตัวเองเป็นคนห่างไกลศาสนาและธรรมะเอามากๆ แล้วพอตอนที่พูดถึงพระในบ้านด้วยแล้ว พูดไม่ออกเลยครั เดี่ยวขอไปอ่านเรื่องของคุณจี ต่อแล้วจะหลับมาคุยด้วยใหม่นะครับ ป.ล. 1.มีใครตามเรื่องการชุมนุมใหญ่ของกลุ่มต่อต้าน นาย ก มั้ยครับ ผมติดตามผ่านถ่ายทอดสดทาง web ผอ จอ กอ พร้อมๆกับอ่านกระทู้ไปด้วย 2.น่านสิเตร๊ททท..หาความจริงใจจากโลกไซเบอร์ไม่ได้เลย 5555555555 จากคุณ : START (BG # 36) - [ 14 มี.ค. 49 19:55:35 A:58.10.30.209 X: TicketID:096355 ]

ความคิดเห็นที่ 126 หวัดดีตอนกลางคืนครับ... เรื่องของพี่ "g" สนุกดีครับ ได้ความรู้ด้วย หุหุ อ่านแล้วได้มุมมองในการดูหนังเพิ่มขึ้นเยอะเลย รออ่านเรื่องพี่ๆ คนอื่นอยู่ครับ *แก้เป็น "ตอนกลางคืน" ครับ แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 49 20:51:56 จากคุณ : OgaRyu - [ 14 มี.ค. 49 20:46:51 ]

ความคิดเห็นที่ 127 วู้ๆๆ หวัดดีทุกคนนะครับ เรื่องพี่แบทฯ กะพี่จีสนุกดีนะครับ แต่ไม่เข้าใจ...จบแบบนี้อีกแล้ว “จานครับ.... ผมไม่ไหวแล้ว” >>>>> เอิ๊ก O_O กระเจิดกระเจิงหมดแล้วครับ  สติสตางค์ผม เหอๆ... ......................................................................... เมื่อคืนวานผมฝันครับ ผมเจอกับคนรักของผมในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย เรามองหน้ากันอยู่นาน  เขาไม่พูดอะไรซักคำ ผมเสียเองที่ยื่นหน้าไปหาเขาด้วยความคิดถึง เราจูบกันอย่างดูดดื่ม... มือเราสองคนจับกันไว้แน่น  เขาเงยหน้าขึ้นมาก่อน  แล้วมองหน้าผมอย่างแสนรัก   เรา 2 คนเดินจูงมือไปด้วยกัน * * * * * เรานอนอยู่บนเตียงเดียวกัน เขาคนนั้นมองตาผมอย่างมีความหมาย เรายิ้มให้กัน ...  ผมสวมกอดกระชับร่างกายนั้นแน่นขึ้น ตัวของเขาอุ่นเหลือเกิน  กลิ่นตัวก็หอมตรึง แล้วเราก็ร่วมรักกัน ......................................................................... เฮ่อ  ไม่อยากให้เป็นแค่ความฝันเล๊ย........เสียดาย   ตอนนี้เราอยู่ไกลกันครับ  (ไม่มากเท่าไหร่ แค่ในประเทศไทยนี่แหละครับ)   เปิดเทอมใหญ่เดือนมิถุนายนโน่นแหละครับเราถึงจะเจอกัน   หมดเรื่องจะมาเล่าให้ฟังแล้วครับตอนนี้ ปล. ถึงจะฝันแบบนั้นแต่ผมไม่ได้ฝันเปียกนะครับ 555+   แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 49 22:34:10 จากคุณ : บาสคุง (BasstieZ) - [ 14 มี.ค. 49 21:18:31 ]

ความคิดเห็นที่ 128 ช่วยตอบกระทู้นี้ด้วยครับ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K4188777/K4188777.html (หาซื้อหนังสือbbm) ขอบคุณแทนเจ้าของกระทู้ด้วยครับ จากคุณ : no-trump (เข้ามาจอบ) - [ 14 มี.ค. 49 21:29:17 ]

ความคิดเห็นที่ 129 โอ้วว คุณบาสคุงเล่าซะเห็นภาพเชียว หุหุ อ๊ากกก เลือดกำเดาพุ่ง -,,- ท่าทางว่ากระทู้นี้จะไม่ได้ให้ความรู้แค่เรื่องบลูกายซะแล้วซิ มีทั้งเรื่องธรรมะ เข้าวัด ทั้งเรื่องหนัง ครบเครื่องดีจริงๆ -_-' จากคุณ : BossaNoviez - [ 14 มี.ค. 49 21:39:24 A:202.133.139.221 X: TicketID:109734 ]

ความคิดเห็นที่ 130 สงวนลิขสิทธิ์ ห้ามทำการดัดแปลง คัดลอก ทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใด รวมทั้งนำไปเผยแพร่ต่อ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของเรื่อง เป็นลายลักษณ์อักษร ************************************* My Love Story no.5 ผู้ชายคนสุดท้าย..สายน้ำแห่งความทรงจำ # 4 หลังจากที่เมฆลิ่วได้โทรเข้ามาบอกว่าไม่ไหวแล้ว ผมก็ตกใจ เกิดอะไรกับเขาหรือ “เป็นอะไรไปหรอ” “ผม ..เอ่อ... ผม” “มีอะไรก็ว่ามาเถอะ” “ผมอยากสูบบุหรี่ครับ” “เฮ้ย ไม่ได้ ๆ ทำใจดี ๆ เอาไว้นะ อยู่ไหนนี่ เดี๋ยวจะไปหา” น้ำเสียงผมจริงจัง ทั้ง ๆ ที่ผู้อ่านคงคิดว่า เรื่องแค่นี้นี่นะ ทำเป็นตกใจไปได้ แต่สำหรับผม การที่ใครคนหนึ่งที่ผมคิดว่าสำคัญ เขากำลังรู้สึกแย่ ผมคงทิ้งเขาไว้ไม่ได้ ผมจึงรีบบึ่งรถด้วยความเร็วสูงไปรับ เรานัดกันที่โรงพยาบาลแถว ๆ บ้านของเขา “อ่าว จานหวัดดีครับ นึกแล้วว่าต้องอยู่ในนี้” เมฆลิ่วสวัสดีโดยผมไม่ทันตั้งตัว ทำเอาเขิน เพราะกำลังเสยผม เช็คความหล่ออยู่หน้ากระจกในห้องน้ำของโรงพยาบาล “อื้มหวัดดีคับ เป็นไง ดีขึ้นยัง เดี๋ยวไปนั่งรถเล่นกันดีกว่า” “ไปไหนจาน” ผมนิ่งคิด แต่ยังคิดไม่ออกจึงเดินนำไปขึ้นรถแล้วขับไปเรื่อย ๆ “ไปริมแม่น้ำดีกว่า แถว ๆ บ้านครู” เมฆลิ่วตอบตกลง พลางยื่นมือมากดเปลี่ยนคลื่นวิทยุซึ่งกำลังเล่นเพลงช้าเพราะ ๆ ที่ผมชอบไปยังคลื่นเพลงป๊อปร็อคออกใหม่ ทำเอาผมเดือดในใจ เด็กอะไรไม่รู้จักถามไถ่คนฟังก่อน แต่ผมก็นิ่งไว้ บ้านของเมฆลิ่วอยู่ไม่ห่างจากบ้านผมมากนัก ใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีในการเดินทาง เราขับรถมาเลื่อย ๆ แล้วก็คุยกันเรื่อยเปื่อย “จาน..” “อะไรหรือ” ผมละสายตาจากภาพท้องถนนที่ว่างเปล่า มองมายังใบหน้าที่แฝงด้วยความสงสัย “เอ่อ.. จานเคยมีแฟนเปล่า” .... ผมอึ้ง ก่อนรวบรวมสติเพื่อตอบคำถาม จะได้ไม่ตอบอะไรพลาด ๆ แบบครั้งก่อน ๆ แต่ผมก็ตั้งตัวไม่ทันที่จะวิเคราะห์จุดประสงค์ในใจของเขาให้กระจ่างได้เมื่อเด็กหนุ่มยิงคำถามที่สองมาติด ๆ จนผมตั้งตัวไม่ทัน “แล้วแฟนผู้ชายหรือผู้หญิงครับ” “เอ่อ... ไม่เคยมีครับ  แต่ครั้งนึง สมัยเรียน กับรุ่นน้องผู้ชายที่สนิทด้วยมาก ๆ เราไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ด้วยกันก่อนเรียนจบ แล้วเขาก็อธิษฐานขอให้ชาติหน้าครูเกิดเป็นผู้หญิง แล้วเขาจะเกิดเป็นผู้ชาย เราจะได้เป็นเเฟนกัน ...ส่วนแฟนผู้หญิงหรอ... ก็เคยมีคนที่ชอบมาก ๆ แต่เขาไปต่างประเทศแล้ว” “ไหนว่าไม่เคยมีแฟนไงครับ ที่ว่ามาก็ตั้งหลายคน” เมฆลิ่วสวนกลับ “อ่าว ก็ไม่ใช่แฟนนี่น่า” เราทั้งสองนิ่งไปชั่วครู่ รถของผมกำลังเคลื่อนตัวไปอย่างช้า ๆ จนข้ามสะพานที่คร่อมแม่น้ำเจ้าพระยา “ถ้าอาจารย์จะมีแฟน.. สัญญานะว่าจะมีแฟนเป็นผู้หญิง” “อืมมม ฮ่ะ ๆ ไม่รู้” ผมครางในลำคอ แต่ก็สงสัยว่าทำไมต้องสัญญาวะ เขากำลังคิดอะไรอยู่ “แต่ครูชอบฝันนะว่ามีเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ น่ารักมาก ๆ คนหนึ่ง มาเรียกครูว่าพ่อ ๆ สงสัยมันจะอยากมาเกิดแล้ว” เมฆลิ่วหัวเราะในลำคอดัง หึ ๆ “แล้วเฟี้ยวคิดว่าจะแต่งงานอายุเท่าไหร่” ผมถามเขาบ้าง “ผมหรอ ผมคงไม่แต่งหรอกครับ ไม่อยากแต่งงาน” ผมชำเลืองมองหน้าของเด็กหนุ่มที่กำลังทอดสายตามองไปเบื้องหน้า “เออ ขอให้มันจริงเห้อ สาธุ” คำตอบและคำถามต่าง ๆ ของเขา เหมือนกับเป็นการจุดความหวังในใจของผมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ รถถูกจอดไว้ที่จุดหมายซึ่งก็คือวัดริมแม่น้ำ เราเดินตรงไปยังสะพานที่ทอดยาวไปในแม่น้ำเจ้าพระยา ลมพัดแรง เย็นสบาย ฝั่งตรงข้ามเป็นสิ่งก่อสร้างขนาดย่อม แต่เต็มไปด้วยแสงไฟ ซึ่งมองโดยรวมแล้วราวกับเป็นเมืองในยุคอวกาศ เสียงคลื่นกระแทกสะพานซู่ซ่า มองไปบนฟ้าเห็นดวงจันทร์กลมโต เชื่อว่าหากผู้อ่านได้มานั่งที่นี่จะรู้สึกเฉกเช่นกำลังพักผ่อนอยู่บนสวรรค์แน่นอน “จานอยากไปเที่ยวที่ไหน” เมฆลิ่วพูดแทรกเสียงลมที่กระพือพัด “อื้ม... อยากไปเยาวราชตอนกลางคืนนะ เขาว่าของกินอร่อยดี” “ใช่ครับ ผมก็เคยไป” “ไปกะใคร แฟนหรอ” “ป่าวครับ ไปกะป๊า” “แต่ที่ ๆ ครูอยากไปเที่ยวที่สุดก็คือ ดรีมเวิลด์ ยังไม่เคยไปเลย อยากนั่งรถไฟเหาะตีลังกา ฮ่ะ ๆ” “หรอครับ ไม่รู้ว่าเพื่อน ๆ ในห้องผมจะไปหรือป่าวตอนปิดเทอมใหญ่” “อื้ม ไม่เป็นไร ไว้ครูมีแฟน ครูไปกะแฟนสองคนก็ได้ ดรีมเวิลด์ ๆ” ผมตอบด้วยเสียงราบเรียบแต่ถ้าฟังดี ๆ จะแฝงด้วยความน้อยใจ (ขอให้ผู้อ่านจำประโยคคำตอบนี้ไว้ด้วยนะครับ) “จาน ถ้าผมสัญญาว่าถ้าผมจะสูบบุหรี่จะโทรบอกจานคนแรกเลย” เมฆลิ่วพูดจริงจัง แต่ผมจะดีใจกับคำสัญญานี้ดีไหมนี่ เราสนทนากันไปเรื่อย ๆ รวมทั้งเรื่องของแฟนเก่าเขา จนผมเห็นว่าดึกมากแล้วจึงตกลงกลับบ้านกัน เพราะคิดว่าเขาน่าจะสบายใจขึ้นแล้ว “นี่ อยากเห็นบ้านครูไหม เดี๋ยวขับผ่านให้แว็บนึง” ผมถามและเมฆลิ่วก็พยักหน้า “แต่หมาจะเห่าป่าววะ แล้วคนในบ้านตื่นไหมนี่” ผมบ่นในใจคนเดียวก่อนขับรถเลี้ยวเข้าถนนที่ตรงไปยังบ้านของผม เมื่อถึงหน้าบ้านผมรีบซิ่งรถผ่านแล้วชี้ให้เมฆลิ่วดู “นี่ไง บ้านครู ครูนอนด้านหน้าตรงนี้” ผมชี้ไปยังห้องนอน แต่ไม่รู้ว่าเขาดูทันไหม “มาเที่ยวได้นะ” ผมพูดจบก็ขับรถวกกลับ เพื่อไปส่งเขาที่บ้าน ขณะที่เข้าใกล้บ้านเขาทุกที เด็กหนุ่มก็เอ่ยขึ้น “จานขับเลยไปหน่อยสิครับ เลี้ยวเข้าไปในซอยนั้น” รถของผมเคลื่อนไปตามทิศทางที่เด็กหนุ่มชี้นำ “นี่คือบ้านของแฟนเก่าผม ไม่รู้ว่าป่านนี้ถ้าเขาเห็นผม เขาจะจำผมได้หรือป่าว” เมฆลิ่วเสียงเศร้าอีกแล้ว ขณะที่ผมปรับเข้าสู่ภาวะเงียบสนิท จนกระทั่งจากบ้านแฟนเก่าของเขามาและวกรถส่งเขาหน้าบ้าน ส่วนผมก็กลับสู่วิถีทางของผมเช่นเคย... ขับรถต่อไปพร้อมกับฉายภาพเมื่อชั่วโมงที่แล้วซ้ำไปซ้ำมา “ตี๊ด ๆ” เสียงข้อความจากมือถือผมดังขึ้น ผมกดอ่าน “ง่วงจัง นอนดีกว่า -_-” เขาส่งข้อความมาเยาะเย้ยผม พร้อมกับสัญลักษณ์ -_- เหมือนคนง่วงนอน ผมก็เลยตอบกลับว่า ฝันร้ายละกัน และเมื่อถึงบ้านผมก็ส่งข้อความไปบอกว่าถึงแล้ว ผมอาจจะหยุมหยิม แต่เท่าที่รู้จักกันมา ผมมักจะให้เขาสอง ส่วนเขาจะให้ผมแค่หนึ่ง ผมนั่งทำงานพลางคิดในใจว่า เพื่อน ๆ ของเมฆลิ่วก็สูบบุหรี่ ท่าทางเขาไม่น่าจะทนได้นาน นึกถึงเขาไม่นาน เด็กหนุ่มก็หอบงานมายังโต๊ะผม “อ้าว ว่าไง” “เอางานมาให้จานช่วยวิจารณ์หน่อยครับ” “อื้ม... ว่าแต่รู้สึกได้กลิ่นบุหรี่นะ” “เพื่อน ๆ มันสูบ กลิ่นคงติดมาน่ะครับ ไม่เชื่อลองดมมือผมมาสิ” ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็ส่งมือมา แล้วผมก็ดม นี่เป็นครั้งแรกที่ผมสัมผัสร่างกายของเขา โดยไม่ได้เจตนา ...ปลายจมูกของผมสัมผัสกับหลังมือของเขา “อื้ม ไม่มีกลิ่น..” ผมพูดจบก็เลื่อนมือไปหยิบเอกสารของเขามาพิจารณาก่อนอธิบายให้ฟัง หลังจากที่เมฆลิ่วเอางานของเขามาให้ผมช่วยดู เพื่อนสนิทของเขาก็นำงานมาให้ผมช่วยวิจารณ์อีกเช่นกัน “เฟี้ยวมันยังสูบบุหรี่อยู่ใช่ไหม ครูได้กลิ่น” “ครับ แต่จานอย่าบอกมันนะว่าผมบอก” “ครับ” ยังไงผมก็เชื่อสัญชาตญาณผมครับ แม้ว่าตอนที่เมฆลิ่วให้ผมดมมือนั้น ผมเชื่อเขานะ แต่พอนั่งคิดสักพัก มือที่เขายื่นมามันเป็นมือซ้ายนี่หน่า ถ้าเขาใช้มือขวาสูบล่ะ แล้วมือซ้ายจะมีกลิ่นได้อย่างไร คิดได้อย่างนี้ผมก็หัวเราะให้กับตัวเอง เวลาผ่านไปหลายวัน เมฆลิ่วโทรมาหาผมดึก ๆ บ้าง เพื่อปรึกษางานวิจัยของเขา ผมก็ตอบแต่งานวิจัย ไม่ได้ชวนคุยต่อ... เพราะผมรอให้เขาชวนคุยมากกว่า ในเมื่อไม่มีอะไรจะคุยนอกจากงานวิจัย ผมจึงได้แต่นิ่ง ๆ ถามคำ ตอบคำ จนเช้าวันหนึ่งเมฆลิ่วก็มาหาผมเพื่อปรึกษางานวิจัยเช่นเคย และก็คุยนอกเรื่องบ้าง “จานครับ ปิดเทอมนี้ผมกะว่าจะไปค้างบ้านเพื่อนซะหน่อย” “อื้ม ก็ดีนี่” “ผมกะว่าจะไปค้างบ้านจานด้วย” “ใครอนุญาตหรอ” ผมถามกลับ เมฆลิ่วหน้าเจ๋อในบัดดล นาน ๆ ผมจะเเกล้งเขาได้ซะที “เอ่อ... ผมไม่ไปก็ได้” “ฮ่ะ ๆ ล้อเล่น ไปสิ ไปขี่จักรยานเล่นกัน อากาศดีมาก” คำตอบนี้ทำให้ใบหน้าของเด็กหนุ่มแจ่มใสขึ้นทันที “เออ...จาน ต้นปีใหม่ที่จะมาถึงนี้ที่บ้านผมจะไปพักรีสอร์ทที่สระบุรีกัน จานไปป่าวครับ” คำถามของเมฆลิ่วทำเอาผมดีใจเหมือนวานรได้แก้ว ผมจะได้ไปเที่ยวกะเมฆลิ่วพร้อมกับคนในครอบครัวของเขา แล้วผมจะวางตัวไงดี ใจจริงก็กลัว ๆ แหะ “อื้ม... ไป ๆ ไปสิ” ผมไม่ยอมเสียโอกาส “งั้นเดี๋ยวมีรายละเอียด ผมจะมาบอกจานแล้วกัน” “โอเค” ผมยิ้มตอบ “จาน วันนี้ไปมหาลัยแฟนเก่าผมกัน ไปหางานวิจัยมาศึกษาเพิ่มกันหน่อย” “เอ่อ... เออ ก็ดีเหมือนกันนะ ครูต้องหาบางเรื่องมาเตรียมสอนด้วย ถ้าเสร็จเร็วไปดูหนังกันไหม” “อื้ม ดูก่อนแล้วกันครับ” หลังจากตกลงกัน.. ผมก็ขับรถมาถึงมหาวิทยาลัยอีกแห่งที่ไม่ไกลกันนักโดยมีเมฆลิ่วนั่งมาด้วย เราช่วยกันหางาน โดยผมช่วยเขาหาก่อนแต่หาไม่ได้ เขาก็เลยมาช่วยผมแทน “มาคราวนี้ จานได้งานคนเดียวเลย อย่างนี้จะมาว่าผมไม่ได้นะว่าใช้ให้จานมาช่วย เพราะผมเองต่างหากที่ช่วยจานมากกว่า” เขากล่าวติดตลก “อื้มวันนี้เย็นแล้ว อย่าพึ่งไปดูหนังเลยนะ กลับกันดีกว่า” ผมยกเลิกโครงการดูหนัง เพราะคิดว่าเย็นแล้ว และผมก็รู้สึกแปลก ๆ ถ้าไปดูหนังกันสองคน “ครับ ไว้ก่อนเหอะ” เมฆลิ่วตอบด้วยอารมณ์ประมาณผม แม้จะเย็นแล้ว แต่อากาศวันนี้แจ่มใสดีจริง ไม่รู้ว่าเพราะผมอารมณ์ดีหรือเปล่า ขณะเดินกลับมายังรถ ผมเจอเด็กชายตัวน้อย ๆ คนหนึ่ง คาดว่าอายุคงราว ๆ สิบขวบได้ ผมก็ตะโกนด้วยเสียงเชิงทีเล่นทีจริงแต่ดังชัดเจนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มกับเด็กคนนั้นว่า “น้อง ๆ นี่แฟนพี่นะ” ผมยิ้มแป้นแล้วชี้ไปทางเมฆลิ่ว เด็กน้อยทำหน้างง ๆ พร้อมยิ้มใส่ ...ไอ้พี่สองคนนี้มันเพี้ยนหรือป่าวนะ เขาคงคิด “เด็กมันไม่รู้เรื่องหรอกจาน” เมฆลิ่วตอบเสียงจับพิรุธไม่ได้ และผมก็ไม่ได้สังเกตเขาหรอกว่าหน้าตาเป็นอย่างไร รู้แค่ว่านี่คือครั้งแรกในชีวิต ที่ผมพูดต่อหน้าใครบางคนที่ผมปราถนาจะพูดเรื่องพรรณนี้กับเขา ผมคิดในใจ “นายจะรู้หรือเปล่านะ ว่านี่คือครั้งแรก ที่เอ่ย สำหรับคำว่าแฟน ของเรา” แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 49 23:23:07 จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 14 มี.ค. 49 22:35:26 ]

ความคิดเห็นที่ 131 รีบปั่น ๆๆๆ แหก ๆ เอ้ย แฮก ๆ คลอดก่อนกำหนดเลยนะครับนี่ หุ ๆ เอาใจประชากร แล้วจะเอามาลงให้อีกนะครับ ตอนนี้นี่จบแบบไม่ทำร้ายจิตใจตามคำเรียกร้องแล้วนะครับ ฮี่ ๆ ๆ ๆ ๆ คุณ บาสคุง ทำเอาพี่จิตแตกกระเจิง เขียนต่อไม่ได้เลยนิ เด๋วเรื่องพี่เพี้ยนหมด กลายเป็นไปทำอะไรเฟี้ยวมันละ จบเห่ พี่ต้าด ออกจะจิตใจดีงาม หุๆๆ ขอบคุณพี่บิ๊กด้วยนะคับ ที่แอบให้กำลังจายยย จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 14 มี.ค. 49 22:44:04 ]

ความคิดเห็นที่ 132 จบเห่เลยเหรอครับ O_O ขอโทษครับพี่ (-/l\-) คราวหน้าจะเพิ่ม .. เอ๊ย .. ระวังกว่านี้ หึหึ จากคุณ : บาสคุง (BasstieZ) - [ 14 มี.ค. 49 23:44:16 ]

ความคิดเห็นที่ 133 ผมอยู่ในอันดับที่ 43 ผมหายไปนานมากๆๆ ทั้งๆที่ติดตามมาตลอด พอมาอีกทีก็มีการเปลี่ยนแปลงไปมากมาย ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคน โดยเฉพาะคุณวิศรุต พวกเราทุกคนจะมีBBMของตัวเองแน่นอนครับ รู้สึกผูกพันกับทุกคนจริงๆ จากคุณ : badlycupid - [ 14 มี.ค. 49 23:46:21 A:192.168.0.96 X:58.11.10.194 TicketID:068428 ]

ความคิดเห็นที่ 134 0 DAYS LEFT!! วันนี้ที่รอคอย.. TvT "ทุกคนล้วนใจร้าย" พี่ๆทั้งหลาย เรื่องของพี่ช่างเร้าใจ! แต่ก็จบได้ใจร้ายจัง แบบว่าลุ้นจนแทบกระอัก ปล. อ๋า? พี่จีคะ แล้วเรื่อง พิช อะคะ สรุปเรื่องไหนได้ เอ๋? หรือยังไม่ตัดสิน? หรือเขียนไปแล้วแต่ไม่ได้อ่าน? เอ๋?งง?? ราตรีสวัสดิ์ค่ะ จากคุณ : an-expert-lover - [ 15 มี.ค. 49 00:54:24 ]

ความคิดเห็นที่ 135 มาแปะชื่อและขอเซฟไปอ่านค่ะ พอดีคอมพึ่งซ่อมเสร็จ ตามอ่านไม่ไหว เยอะมากๆ จากคุณ : beemanufan - [ 15 มี.ค. 49 01:15:10 ]

ความคิดเห็นที่ 136 ลงชื่ออ่านค่ะ เรื่องของพี่ๆขอเม้าท์วันหลังละกันนะคะ ไม่มีอารมณ์เม้าท์เลย ไปละคับ บายคับพ้ม จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 15 มี.ค. 49 03:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 137 ดีตอนเช้าค้าบบบบทุ๊กคน มีคำถามมาฝากคับ ถ้าอ่านเรื่องของผมช่วยคิดหน่อยสิ ว่าเมฆลิ่วหรือเจ้าเฟี้ยวนี่ เป็นชาวสีฟ้าหรือป่าว??? ปล. อ่าว? น้องทิพ ใครทำน้องบูดได้นี่ จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 15 มี.ค. 49 08:37:28 ]