ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ)                    หนึ่งอาทิตย์ก่อนการเดินทาง   ระดารัตน์วิ่งวุ่นกับการเคลียร์ซะเวรแทบแย่   ก็คุณปรัตถาเพื่อนรักของระดารัตน์คุณเธอตัดสินใจฉุกเฉินราวกับจะไม่ปล่อยให้โอกาสทองให้หลุดลอยไปง่ายๆ   ตัดสินใจว่าจะแต่งงานเอาเมื่อเหลือเวลาอีกสองอาทิตย์ก่อนวันแต่งงานเท่านั้น  คนมีเวรมีกรรมเป็นนิจอย่างเธอทำยังไงจะเคลียร์เวรเคลียร์กรรมตามประสาคนอาชีพพยาบาลได้ทันกันละนี่   นี่ก็ทั้งเปลี่ยนเวรทั้งขายเวร  คิดดูสิว่าระดารัตน์อยากไปงานของแม่นกกระเต็นเพื่อนสุดที่รักมากมายแค่ไหน  แม้ว่าเจ้าตัวอยากให้เธอไปเพียงช่วยล้างจานที่งานแต่งงานก็ตามที                      กว่าจะได้เดินทางก็แทบไม่มีเพื่อนร่วมเดินทางแล้ว เพื่อนที่นัดว่าจะไปด้วยกันนั้นทยอยเดินทางล่วงหน้าไปก่อนแล้ว   งานแต่งที่ว่าจัดขึ้นที่ต่างจังหวัดซึ่งเป็นคนละจังหวัดกับที่ระดารัตน์อยู่  พอจะเดินทางไปงานแต่งงานที่ว่าเลยนัดเพื่อนๆให้เดินทางไปด้วยกัน บางคนก็ขับรถยนต์ส่วนตัวไปเอง   งานนนี้เลยมีเพื่อนบางคนล่วงหน้าไปก่อน  เหลือเพื่อนอยู่กับรถยนต์เที่ยวสุดท้ายอีกไม่กี่คน  ซึ่งไม่กี่คนที่เหลือนี่ก็รวมระดารัตน์ไปด้วย                    ก่อนหน้านี้เธอต้องใช้เวลาไปอวยพรเพื่อนอีกคนที่เรียนมาด้วยกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมที่จะแต่งงานกันในวันที่แม่นกกระเต็นจะแต่งงานนี้ล่วงหน้า  เพื่อเพื่อนอีกคนจะได้ไม่เสียใจที่เธอไม่อาจไปรวมงาน ก่อนจะมาถึงที่นัดหมายกับเพื่อนร่วมห้องเรียนระดับปริญญาโทไว้   แรกๆว่าที่เจ้าสาวอีกคนของเธอก็ทำท่าจะโกรธที่เธอจะไม่อาจอยู่ร่วมแสดงความยินดีในวันแต่งงานพรุ่งนี้ได้ แต่พอระดารัตน์อ้อนเข้าหน่อยเท่านั้นล่ะแม่เจ้าประคุณรีบไล่ส่งแทบไม่ทันเชียว                    “อย่าโกรธเลยน่ารวี.....ไว้เธอแต่งงานคราวหน้าฉันจะไม่พลาดงานแน่ ๆ”   ผลก็คือเธอถูกเพื่อนเจริญพรมาซะยืดยาวโทษฐานที่มาแช่งกันได้                     ระดารัตน์อยู่จังหวัดสกลนคร  จังหวัดเล็กๆในภาคอีสานเหนือตอนบน   ส่วน ปรัตถาหรือแม่นกกระเต็น ของเพื่อนๆที่จะแต่งงานอยู่วันนี้พรุ่งนั้นอยู่ไกลถึง จังหวัดหนองบัวลำภูโน่น   ระยะทางคิดดูแล้วก็ประมาณสามร้อยกิโลเมตรเห็นจะได้   จริงๆมันก็ไม่ไกลกันมากเท่าไร  แต่เพื่อป้องกันการพลัดหลงจากที่เธอไม่เคยผ่านไปจังหวัดที่ว่านี้มาก่อนในชีวิต  ปรัตถาก็เลยนัดเพื่อน ๆ ที่จะไปร่วมงานสละคานทองของเธอในครั้งให้มาขึ้นรถที่จะมารับที่หน้ามหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี                        ที่แห่งนั้นระดารัตน์พบเพื่อนร่วมห้องคนอื่น ๆ ที่นับตั้งแต่เรียนจบก็ไม่เจอกันนานหลายเดือนเพราะต้องทำโครงงานของเองอยู่อย่างแข็งขัน  เพื่อเร่งให้ตนเองเรียนจบและรับปริญญามหาบัณฑิตพร้อมเพื่อนๆให้ทันปลายปีนี้   ทุกคนที่จะไปร่วมงานรอกันอยู่แถว ศาลาที่พักผู้โดยสารหน้ามหาวิทยาลัย   แม่เจ้าประคุณแต่ละนางต่างก็พากันนั่งหน้าหงิกหน้างอที่รอระดารัตน์นาน   ด้วยว่ารถที่จะมารับขบวนเพื่อนเที่ยวนี้เป็นเที่ยวสุดท้ายใกล้จะมาถึงแล้ว  แต่ระดารัตน์ยังเดินทางมาไม่ถึงสักที  เพื่อนก็เลยต้องรอและลุ้นว่าระดารัตน์จะเดินทางมาทันหรือไม่  ถ้ามาไม่ทัน.....ระดารัตน์พลาดงานแต่งงานนี้ที่ว่าที่เจ้าสาวย้ำนักย้ำหนาว่า                    “ รอยายจอมเบี้ยววินาทีสุดท้าย   ถ้าไม่มาแน่ๆให้ไปรับที่สกลนครเลย  “  ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องลากตัวมางานให้ได้  ดูสิ...ว่าที่เจ้าสาวอยากให้เธอไปช่วยล้างจานมากแค่ไหน                      “ฉันไม่เข้าใจเล้ย...ทำไม๊ทำไมยัยนกกระเต็นมันริจะมาสละโสดจากคานทองนิเวศน์ตอนที่อากาศมันร้อนตับแล่บแบบนี้ด้วยนะ   แต่งงานทั้งทีแทนที่จะแต่งตั้งตอนที่อากาศหนาวๆต้นปี  เพื่อนจะได้จะรู้สึกถึงความอบอุ่นชวนมีคู่กับเขาบ้าง  แล้วเพื่อนๆที่ค้างๆคาๆอยู่บนคาน.....นนนน  (แสร้งลากเสียงยาวๆกระทบเพื่อนคนอื่นๆที่นั่งอยู่แถวๆนี้)  ทั้งหลายนางเนี่ยจะได้เกิดอาการอิจฉาตาร้อนอยากแต่งงานกับเขาบ้าง   นี่แม่คุณมาจัดงานแต่งงานเอาตอนเดือนมีนา  เดือนที่อากาศมันร้อนตับแล่บแบบนี้  งานนี้แต่งไปแล้วคงได้ร้อน...นนนนสมใจกันล่ะ   ทำไม๊ทำไมมันไม่มาปรึกษาผู้เชี่ยวชาญอย่างฉันก่อนนะ “                       กรองแก้ว หรือ ยาย(ลืม)กรอง  แม่แก่ประจำกลุ่มบ่นงุบงิบขึ้นหลังจากที่เจ้าตัวเปิดการ์ดแต่งงานขึ้นมาเพื่อดูแผนที่ไปงานแต่งที่ปรัตถาแนบมาด้วยในซอง  ใคร ๆ ต่างก็ประจักษ์แก่ใจอยู่แก่ใจแล้วว่ากรองแก้ว  หรือ ยาย(ลืม)กรองน่ะ พูดจาขวานผ่าซากอะไรประมาณนี้เสมอๆ  เพื่อนๆก็เลยเรียกกรองแก้วว่า คุณยาย(ลืม)กรอง   เพราะบางทีก็พูดไปเหมือนไม่ได้คิด  ไม่ได้กลั่นกรองก่อนว่า  ที่พูดนั้น....กระทบจิตใจและความรู้สึกเพื่อนหรือเปล่า   ความที่คบหากันมานาน ก็เลยไม่มีใครถือสาหาความ   อีกอย่างคงเข้าใจว่าอากาศฤดูร้อนอย่างเดือนมีนาคมแบบนี้มันร้อนยิ่งกว่าอะไร   เผลอ ๆ อาจจะย่างคนให้แห้งภายในแดดเดียวก็เป็นได้    ดูหน้าสวย ๆ ของเพื่อนแต่ละคนสิเหงื่องี้แตกกันพลั่กๆ    มองหน้ากันแล้วก็เจอคำถามเหมือน ๆ กันว่า ..                      “อีกนานมั้ยที่แม่นกกระเต็นจะมารับเนี่ย”   เท่าที่นั่งรอกันอยู่ตอนนี้ทั้ง คนขับรถโดยสาร  รถตุ๊กตุ๊ก  รถสามล้อ   สิงห์มอเตอร์ไซค์  เดินวนเวียนกันมาถามพวกเธอจนปากแทบแฉะ   คงพอ ๆ กับที่พวกเธอตอบปฏิเสธจนปากแฉะนะล่ะ                    “ไปไหนครับ   ไปมั้ยครับผมไปส่งคิดราคาไม่แพง  ต่อรองกันได้”                    “ไม่คะ   ไม่ค่ะ  ไม่ค่า”   ตอบจนขี้เกียจตอบก็เลยพากันนั่งหน้างออยู่นี่ยังไง   พูดมากไปก็ยิ่งมากความ  แถมคอแห้งอีกต่างหาก   แล้วสุดท้ายก็ต้องดื่มน้ำแก้คอแห้งและดับร้อน   ดื่มมากจนก้นเนี่ยรู้สึกแฉะไปหมดแล้ว                     นักศึกษาภาคพิเศษที่มาเรียนกันในวันเสาร์ - อาทิตย์เดินผ่านไป มาเสียจนละลานตาไปหมด   บางทีก็คิดไปว่ากำลังมานั่งดูแฟชั่นโชว์  ในกลุ่มนักศึกษาที่เดินไปมาในเหล่านั้นระดารัตน์กลับสะดุดตาเข้ากับชายหนุ่มผมรองทรงร่างสูงสมส่วนที่ออกจะผอมไปนิดแต่ก็ยังมองดูดี อย่างคนที่รักษาสุขภาพตนเองด้วยการออกกำลังกายเป็นประจำ  ต้องเรียกว่าผอมสมส่วนกำลังดีเชียว โดยเฉพาะกางเกงขายาวสีกรมท่ากลีบคมกริบที่เขาสวมอยู่   เสื้อคอโปโลสีขาวที่หน้าอกปักชื่อสถานที่ที่เขาทำงานอยู่   ดูเรียบร้อยและสง่าจนระดารัตน์เผลอจ้องมองอยู่นาน กระเป๋าที่เขาถือไปมานั่นยิ่งบ่งชัดไปอีกว่า                     “เขาเป็นทหารอากาศแน่ๆ“   สาวสวยผมยาวสามคนที่เดินเคียงข้างมากับเขาด้วยนั้น   ระดารัตน์เดาว่าน่าจะเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน   อายุอานามก็คงไม่ต่างกันมากและคงพอๆกับเธอและเพื่อนๆ เธอสังเกตเห็นเขาเดินผ่านไปมาหลายรอบแล้ว  อย่างน้อยๆก็กว่าสามรอบก็แล้วกัน  เขาคงหา  หรือรอเพื่อนพอๆ กับที่เธอรอเพื่อนอยู่ตอนนี้กระมัง เพื่อนสาวอีกคนที่นั่งถัดจากระดารัตน์สะกิดให้เธอมองดูเขา.... นายเรืออากาศคนนั้น    พร้อมกับกระซิบกระซาบเบา ๆ กับระดารัตน์ว่า...                     “แต่งตัวแบบนี้   ทหารอากาศขาดรักชัวร์  แต่...ท่าทางเขาจะไม่ขาดรักชัวร์ๆเพราะมีสาวมาด้วยตั้งสามคนแนะ  อย่างนี้ไม่ขาดรักแน่   นี่คงตัดสินใจไม่ได้ละสิว่าวันนี้จะควงใครดีพ่อเจ้าประคุณถึงได้หนีบสาวมาควงตั้งสามคนเชียว”                        ระดารัตน์อยากชมเพื่อนเหลือเกินว่าเธอช่างเดาได้เก่งและสร้างสรรจริงๆ  คนเดาน่ะไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกก็แม่รุ่งรุจิรานักเดาอมตะประจำรุ่นอีกคนเอง   เดาเก่ง  เดายัน   เดาตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ   และเดาทั้งปี  สอบคอมพรีเฮ็นซีฟของสาขาผ่านกันรอบแรกได้นี่ก็เพราะเดาได้  เดาดี  เขียนเดาๆไปเรื่อยจนสอบผ่านและเรียนจบมานี่ล่ะ                     “แน่อยู่แล้ว...ท่าทางดูดีนะ   เดินงี้ตัวตรงเป๊ะหน้างี้ก็เชิดสะบัด   อ้อ...รู้สึกว่าจะเชิดผิดปกตินะ   พวกเธอรู้มั้ยล่ะว่าทหารอากาศเชิดมากผิดปกติตอนไหน”   เอาแล้วสิ   กรองแก้วเล่นทายปัญหาอีกแล้ว                      “ของกล้วย ๆ   ทหารอากาศเชิดมากผิดปกติก็ตอนสวมหมวกนะซี้”   อุไรระพีก็พลอยเป็นไปกับเขาด้วย   โธ่...ใคร ๆ ก็รู้ว่าอุไรระพีนะเรียบร้อยยังกับอะไร   ก็เลยไม่คิดว่าอุไรระพีจอมเงียบประจำกลุ่มจะบ้าจี้ตอบคำถามของกรองแก้วออกมา   คนที่ตั้งคำถามรีบส่ายหน้าพร้อมกับเฉลยคำตอบออกมาให้เพื่อนที่คาใจแต่ไม่ยอมตอบรู้เอาไว้ว่า                    “ผิดย่ะ...ผิดๆๆ   ทหารอากาศเชิดผิดปกติตอนไหนนะเหรอ   ก็ตอนที่ต้องสวมชุดทหารอากาศแล้วเดินควงสาวๆ นะซี้   ไม่เชื่อก็ดูเด๊ะ  เคสมีให้เห็นตรงหน้าพอดี้พอดี  ชัดมั้ยๆ”                        แล้วมันก็เป็นจริงอย่างที่กรองแก้วพูด   ทหารอากาศหรือบรรดาสุภาพบุรุษในเครื่องแบบเหล่าใดๆ ก็ตามจะมีบุคลิกท่าทาง เดิน  ตัวตรง  หน้าตั้ง เวลาที่สวมหมวกนะมันปกติ  เพราะถ้าไม่ทำอย่างนั้นหมวกที่สวมอยู่บนศีรษะต้องหล่นลงมาแน่ๆ  แต่ระดารัตน์ว่ามันอาจจะเป็นความเคยชินของเขามากกว่า  นั่นไงรุ่งรุจิรายังไม่ยอมพ่ายแพ้แก่คำตอบ  ยังเดาออกมาอีกจนได้คราวนี้เดาออกมาได้อย่างที่ใจระดารัตน์คิดไว้เปี๊ยบเลย  แล้วเธอเองก็ต้องเป็นฝ่ายยุติศึกที่กำลังจะเกิดขึ้นจากคนที่ไม่ยอมแพ้ให้ใคร...จนได้                    “อย่าเถียงกันได้มั้ย   อะไรกันแค่เคสคอนเฟอเร้นเรื่องหนุ่มๆแค่นี้ทำมาเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตไปได้เอ๊อ.....”                       ระดารัตน์หมายถึงหัวข้อที่เอามาคุยแสดงความคิดเห็นกัน   พวกเราใช้ศัพท์วิทยาศาสตร์การแพทย์หรือเรียกกันง่าย ๆ ว่าศัพท์แพทย์กันจนติดปาก  ไม่แปลกหรอกสำหรับพวกเราที่เป็นพยาบาล   คำบางคำเราไม่สามารถที่จะพูดให้คนป่วยรับรู้ได้   แต่เราจำเป็นต้องพูดกันระหว่างที่อยู่ต่อหน้าคนป่วยคนนั้นเราจึงต้องใช้ศัพท์แพทย์กันเพื่อให้เข้าใจกันระหว่างแพทย์และพยาบาล  ซึ่งหลังๆมานี่เมื่อมีการพิทักษ์สิทธิผู้ป่วยมากขึ้นจึงมักไม่ค่อยใช้ศัพท์แพทย์ต่อหน้าผู้ป่วย  การทำเช่นนั้นยิ่งจะเป็นการสร้างความวิตกกังวลให้แก่ผู้ป่วยเพราะนอกจากฟังไม่รู้เรื่องแล้วยังต้องเป็นกังวลว่าเรื่องที่แพทย์และพยาบาลพูดต่อหน้าตนนั้นร้ายแรงมากจนไม่อาจให้รับรู้เรื่องราวแน่ๆ  ปัจจุบันศัพท์แพทย์จะใช้ติดต่อสื่อสารกันเฉพาะวิชาชีพเท่านั้น                     การรอคอยของพวกบรรดาสาวโสดที่ครองคานทองนิเวศน์มานานและจะครองกันต่อไปก็ประสบผลสำเร็จ   รถยนต์แบบสิบสองที่นั่งของปรัตถาเดินทางมาถึงพอดี   บทเสวนาของบรรดาสาวโสดจึงได้จบลง   พอว่าที่เจ้าสาวเดินทางมาถึงบรรดาสาวโสดต่อไปอย่างพวกเธอต่างคนต่างรุมตื๊บว่าที่เจ้าสาวคนละฟอดสองฟอดก่อนที่จะไม่ได้หอมอีก   เพราะนับตั้งแต่รุ่งนี้เป็นต้นไปเจ้าบ่าวของเธอคงจับจองเอาไว้หอมคนเดียวเป็นแน่                     ถ้าระดารัตน์จำไม่ผิด   เคสคอนเฟอเร้นพร้อมเพื่อนสาวเมื่อสักครู่นั่งทนโท่อยู่ด้านหลังของรถยนต์แบบสิบสองที่นั่งของปรัตถา  ต๊าย...ยย  ไม่ยักรู้ว่าจะไปงานเดียวกันนะเนี่ย   เฮ้...งานนี้ระดารัตน์คงต้องทำใจลำบากมากหน่อยล่ะ  ก็ก่อนหน้านี้เธอประกาศออกปาว ๆ ว่าจะไม่ชอบ  ไม่สนใจ  ไม่พูด  ไม่คุย  ไม่สนทนากับคนในเครื่องแบบ  ด้วยไม่เคยชื่นชอบเป็นการส่วนตัวมาตั้งนานเห็นทีจะยากซะแล้ว   ก็ไหนจะพี่ชายเพื่อนอย่างปรัตถานั่นก็นายตำรวจ   พ่อของปรัตถานั่นก็ตำรวจ  ชายหนุ่มในเครื่องแบบสีกรมท่าข้างหลังพร้อมเพื่อนสาวนั่นก็......เฮ้อ....   โชคดีหน่อยก็ตรงที่ว่าที่เจ้าบ่าวของเพื่อนสาวเท่านั้นที่ไม่ใช่ตำรวจ   นอกนั้นสุภาพบุรุษในเครื่องแบบทั้งนั้น...เวรกรรมของเธอๆ                    พอบรรดาสาวโสดจัดแจงหาที่นั่งเสร็จสรรพแล้ว   กรองแก้วเพื่อนสาวก็เริ่มการบ่นเข้าให้อีกแล้ว   บ่นกันทั้งปีก็เรื่องที่แม่เจ้าประคุณสวมเสื้อสายเดี่ยวอยู่คนเดียวในกลุ่ม  พอผิวขาวนวลของเธอถูกแดดนานๆผิวขาวสวยเลยออกแสบออกร้อน  แสบร้อนอย่างเดียวไม่ว่า  แต่มันแสบร้อนไปถึงกระเป๋ากับการที่ต้องจ่ายค่าสปาประทินผิวภายหลังจากเดินทางกลับจากงานแต่งครั้งนี้ด้วย  แหม่....อุตส่าห์เขาสปาบ่มผิวสวยด้วยเจตนาจะมาเฉิดฉายงานแต่งของเพื่อนสาว   ให้บรรดาหนุ่มๆเพื่อนเจ้าบ่าวน้ำลายหกเล่นซะหน่อย  แต่เพราะใส่เสื้อสายเดี่ยว  พอโดนแดดผิวบอบบางของเธอเลยออกอาการแสบร้อนง่ายกว่าใครเพื่อนนี่มันจะทำให้เธอสวยน้อยลงไปหรือเปล่า  นี่ต่างหากที่เธอกำลังกังวลอยู่......... (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 49 01:56:46 แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 49 17:40:35 แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 49 21:08:11 จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 10 มี.ค. 49 15:39:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ)                    “นี่แม่นกกระเต็นจ๋า...แต่งงานคราวหน้าเธออย่านัดพวกฉันมาตากแดดอย่างนี้อีกนะ   ผิวฉันไหม้เกรียมหมดแล้ว  รอเธอนานมากๆ  รอจนจะกลายเป็นเนื้อย่างแดดเดียวอยู่แล้ว  ยังไงก็ช่วยเปิดแอร์เย็นๆให้ฉันด้วยจะรู้สึกขอบพระคุณมากๆเลยเพื่อน”                      กรองแก้วหมายความการแต่งงานคราวหน้าของเพื่อนนั้น  เธอหมายถึง  อาจจะเป็นงานแต่งงานของหลานสาว  น้องสาว  หรือพ่อหลานชาย  ลูกชายลูกสาวของปรัตถา   ไม่ได้มีเจตนาแช่งให้เพื่อนสาวแต่งงานใหม่เป็นครั้งที่สองหรอก                      เพื่อนสาวโสดของระดารัตน์แต่ละคนมีมนุษยสัมพันธ์ดีเป็นเลิศ ขณะนี้กำลังพูดคุยกันอย่างออกรสกับสาวๆที่มากับสุภาพบุรุษในเครื่องแบบสีกรมท่าคนนั้นภายหลังจากที่ปรัตถาแนะนำให้ทุกคนรู้จักกัน   คนที่เป็นทหารอากาศนั้นชื่อว่า ” เรืออากาศโทธานิตย์”  ส่วนสาว ๆ ที่มากับเขาสาวผมหยิกเป็นลอนสวยชื่อว่าเมริสาหรือเม่น   ผมยาวสวยกว่าใครชื่อว่าวายุรี หรือว่าว   ส่วนคนที่ตัวเล็กกว่าใครเพื่อนชื่อว่านาวา หรือ หน่อย   ชื่อจริงๆ ของใครแต่ละคนเป็นนะชื่อว่าอะไรกันบ้างระดารัตน์จำไม่ได้แล้ว  ชื่อของเธอแต่ละคนจำไม่ยากแต่พอหลายคน  หลายชื่อ  เรียกชื่อก็ยังสับสนแล้วยังต้องจำชื่อจริงอีก จำยาก  ปวดหมองเปล่าๆ   อ้อ...คนที่ชื่อว่า  วายุรี  หรือว่าวนี่ระดารัตน์รู้สึกจะคุ้นๆ นะระดารัตน์ก็เลยลองถาม ๆ ดูได้ความว่าเคยเรียนมัธยมจากสถาบันเดียวกันมาก่อน                    “ต๊าย...เจอเพื่อนสคูลเมดเข้าให้แล้ว”ท่าทางดีอกดีใจของระดารัตน์มันคงจะโอเวอร์เกินไปกระมังเพื่อนสาวของเธอจึงได้แซวเข้าให้                    “ดีใจเกินเหตุย่ะหล่อน”  เป็นงั้นไป                    ตลอดการเดินทางกว่าสามร้อยกิโลเมตร  กลุ่มสาวโสดของพวกเธอคุยจ้อแข่งเสียงเพลงจากเครื่องเล่นซีดีและเอ็มพีสามทางตอนหน้ารถมาตลอดทาง   ถ้าเสียงพูดหยุดหรือเงียบไปก็เพราะมีเหตุสองประการคือ  ไม่กิน ก็หลับ                        ถ้าระดารัตน์ไม่เข้าข้างตัวเองมากจนเกินไป   เธอเห็นสุภาพบุรุษในเครื่องแบบคนนั้นมองลอดแว่นกันแดดสีชาที่เขาสวมอยู่มองมาที่เธอซึ่งนั่งอยู่ตอนหน้าของรถผ่านทางกระจกส่องหลังของรถของรถบ่อย ๆ  แล้วข้อสงสัยของระดารัตน์ยิ่งมั่นใจมากยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อเธอควักตลับแป้งพัฟพ์สีดำเข้มจากญี่ปุ่นของตัวเองขึ้นมาสำรวจความมันบนใบหน้า  คราวนี้เธอเห็นกับตาชัดๆเลยว่าเขามองมาทางเธอจริงๆ  ไม่ใช่เธอเข้าข้างตัวเองแน่ๆ อารามตกใจที่ข้อสันนิษฐานของตัวเองเป็นจริงเลยเผลอมองเขาผ่านกระจำของตลับแป้งนานไปหน่อย ครานี้เขาส่งยิ้มนิดๆที่มุมปากผ่านมาทางกระจกใบเล็กของเธอทำเอาระดารัตน์ปิดตลับแป้งเก็บไว้ในกระเป๋าแทบไม่ทันพร้อมกับใจเต้นระทึกอยู่ราวกับเสียงรัวกลอง  ก่อนจะทำอะไรไม่ถูกหยิบเอาไอพอดรุ่นล่าสุดสีขาวที่เธอโหลดไฟล์เก็บไว้มาเปิดฟังสัมภาษณ์โครงงานที่ไปคุยกับอาจารย์แอดไวเซอร์อาทิตย์ก่อนมาฟังอย่างจับใจความไม่ได้                      “บ้าจริง”  ระดารัตน์เอ็ดตัวเองที่อยู่ดีไม่ว่าดี  เก็บความสงสัยไม่มิด  อยากรู้ดีนัก  คราวนี้เป็นยังไงล่ะ  พอรู้แน่ๆแล้วกลับมานั่งรู้สึกเขินเพราะเจ้าตัวคนที่เธอสงสัยจับได้   หวังใช้เสียงอาจารย์จากเครื่องไอพอดที่ว่าช่วยสักหน่อยก็ไม่ได้เรื่อง  หูไม่ว่างก็จริง  แต่เสียงรัวระทึกบริเวณหน้าอกนี่มันไม่ทำให้เสียงมันเบาลงเลยจริงๆ  ไอพอดมันช่วยไม่ได้เลยจริงๆ                       ข้างกายเขาตอนนี้มีกรองแก้วนั่งสัมภาษณ์เขาอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้   คนนี้ต้องชื่นชมเรื่องความมีมนุษยสัมพันธ์ของเธอ  แม้บางครั้งจะทำตัวเป็นแม่แก่ไปบ้าง   แต่เรื่องมนุษยสัมพันธ์กรองแก้วไม่เป็นสองรองใคร  นี่คงพูดจนสาวข้างกายยอมแลกที่นั่งให้แน่ๆทีเดียว                    มองตาเดียวก็รู้ว่ากรองแก้วคง “หลงบ่วงรัศมีดาว “ ของสุภาพบุรุษหนุ่มในเครื่องแบบคนข้างหลังนี้เข้าให้แล้ว   แล้วระดารัตน์และเพื่อนๆ ก็สะดุดกับคำถามของกรองแก้วจนได้   ก็เล่นถามออกมาเสียงดังจนได้ยินกันทั่วทั้งรถยนต์ขนาดนั้น  คนที่สะดุดไม่ใช่แค่พวกบรรดาสาวโสดอย่างพวกเธอ  เพราะรวมไปถึงคนที่ถูกตั้งคำถามนั่นก็สะดุดกับเขาด้วยเหมือนกัน                     “คุยตั้งนาน  ยังไม่รู้เลยว่ามีแฟนหรือยังคะ”   ไม่คิดมาก่อนว่าเพื่อนของเธอจะเป็นนักสัมภาษณ์ที่ป้อนคำถามได้ดีขนาดนี้...ให้ตายเถอะ  ไม่มีอ้อมค้อม ตั้งคำถาม  ถามกันตรงๆกันไปเลย  โอย...เพื่อนฉันทำไมเป็นฉะนี้เนี่ย  แต่เขาก็ยังอุตส่าห์ตอบคำถามนั้นออกมานะว่า...                     “เคยมีครับ...ชอบกันมาตั้งแต่  ม.4   พอผมสอบนายร้อยติดความห่างเหินทำให้เธอมีใครอีกคนเข้ามาแทนผม   เธอแต่งงานกับเพื่อนผมครับ  ตอนนี้เราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ครับ  รักกันไม่ได้แต่เราเป็นเพื่อนกันได้”                    “ถ้ามีแฟนอีกครั้งนิตย์จะเลือกยังไง”   ดูนะเพื่อนฉัน.....เธอช่างสรรหาคำถามมาถามได้ดี  และตรงซะเหลือเกินนะเพื่อน                     “ถ้าจะมีสักคนผมขอที่คนสวยๆ ไว้ก่อนครับ   ผมชอบคนสวยๆ”   เขาพูดออกมาตรง ๆ เช่นกัน   ความที่เขาพูดออกมาตรงๆ นี่กระมังที่ถูกอกถูกใจกรองแก้วนักหนา   แต่มันก็ทำให้เธอหน้าม่อยได้อย่างรวดเร็วเหมือนกันเพราะว่ากรองแก้วไม่ใช่คนสวยๆซะหน่อย  กรองแก้วแค่สวย  ไม่ใช่สวยๆซะหน่อย                    “ว้า......แบบนี้กรองก็หมดสิทธิ์สินะค่ะเพราะกรองแค่สวย  ไม่ใช่สวยๆ”   บรรดาสาวโสดกลั้นหัวเราะกันเอาไว้แทบไม่มิด   ไม่มีใครสงสารกรองแก้วสักคนเดียว   ก็พวกเธอต่างก็รู้ว่ากรองแก้วมีแฟนหนุ่มเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วทั้งคน   ที่ป้อสุภาพบุรุษในเรื่องแบบนี้ก็.......คงคั่นเวลาเดินทางอันยาวไกลไปเท่านั้นละมั้ง   ถ้าจะคิดสงสารที่กรองแก้วไม่เข้าสเป็กสุภาพบุรุษในเครื่องแบบแล้วละก็  บรรดาเพื่อนๆลงความเห็นกันทางกระแสจิตอย่างเห็นพ้องต้องกันว่า " สงสารแฟนของกรองแก้วมากกว่าจะสงสารตัวยายกรอง"  หนอย...ยยยหลงบ่วงรัศมีดาวเข้าหน่อยทำเป็นลืมว่ามีแฟนเป็นตัวเป็นตน  ขาดแต่ก็เพียง....ยังไม่ได้ตกลงปลงใจแต่งงานเหมือนปรัตถา ไปก็เท่านั้นล่ะ  หรือ...ถ้ากรองแก้วจะสนใจสุภาพบุรุษในเครื่องแบบสีกรมท่าคนนี้จริงๆ  ก็ยินดีกับแฟนหนุ่มผู้โชคดีของยายกรองที่หลุดออกจากบ่วงไปซะได้............ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ...ทัพบก    ทัพเรือ   ตำรวจ... เขาอวดเรื่องแฟนหนักหนา... ทำไมนะลูกทัพฟ้า   จึงหาแฟนได้ยากเย็น... เห็นสาวเดินเกี่ยว    อยากเกี้ยวก็เกี้ยวไม่เป็น... จีบสาวมันยากมันเย็น   แสนเข็ญกว่าขับเครื่องบิน... มองส่องสายตามองหาสาวใด   จะมีบ้างไหม... ใครมีใจรักไม่สูญสิ้น... ลูกอากาศขาดรักพะนอ   ขอร้องยุพิน... ไปขี่เครื่องบินกับพี่...เอาไหม... ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ ๏ (เดี๋ยวมาต่อค่ะ.........เนตตัด  ฝนตกที่สกลนครค่ะ) แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 49 02:02:48 แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 49 17:45:59 แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 49 21:14:20 แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 49 16:21:19 แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 49 16:19:01 แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 49 16:17:07 แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 49 16:14:23 จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 10 มี.ค. 49 15:59:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ต้องสวยๆ ด้วยนะ จากคุณ : scottie - [ 10 มี.ค. 49 18:28:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาเร็วนะคะ จากคุณ : jum (jumnataya) - [ 10 มี.ค. 49 18:48:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 (ต่อ)                    กว่าจะเดินทางมาถึงบ้านของปรัตถาได้ก็ทำเอาบรรดาสาวโสดแห่งคานทองนิเวศน์หลับๆตื่นๆไปหลายรอบ  พอรถจอดสนิทปรัตถาก็ช่วยเพื่อนๆหอบกระเป๋าสัมภาระเข้าไปเก็บบ้านพักที่ได้จัดเตรียมไว้สำหรับบรรดาเพื่อนๆของเธอ   ก่อนจะเดินแจกจ่ายผ้าเย็นให้เพื่อนๆเช็ดหน้าเช็ดตาให้สดชื่นและหายเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง                    “ไงธานิตย์...นั่งอยู่ข้างหลังนะโดนเพื่อนๆ ของฉันรุมจีบหรือเปล่าจ๊ะ”   ปรัตถาถามชายหนุ่มในเครื่องแบบที่เดินออกมาจากห้องน้ำ   หลังจากที่เขาเข้าไปล้างหน้าล้างตาดับความร้อนของเดือนมีนาคม   พลางทำท่าทำทางล้อเลียนว่าบรรดาสาวโสดอย่างพวกเธอๆอีกต่างหาก                       สุภาพบุรุษหนุ่มในเครื่องแบบสีกรมท่าไม่ตอบคำถามนั้นแต่อย่างใด    จะมีก็เพียงรอยยิ้มจางๆให้แทนคำตอบเมื่อสักครู่   ก่อนที่พื้นที่วางของเสื่อผื่นขนาดย่อมข้างๆ ระดารัตน์และอุไรระพีซึ่งจับจองพื้นที่สำหรับนอนพักเหนื่อยก่อนใครก็มีคนมาจับจองเพิ่มอีกคน   พื้นที่บนเสื่อมันว่างก็จริง   แต่มันก็ไม่มากพอที่คนสามคนจะอยู่บนเสื่อผืนเดียวกันได้   ระดารัตน์ที่เคลิ้มหลับไปก่อนเริ่มรู้สึกถึงกลิ่นกายแปลกๆที่รู้สึกไม่คุ้นเคยมาก่อนหน้านี้  ในความรู้สึกก่อนงีบหลับไปนั้นเธอจำได้ว่าเธอและอุไรระพีพร้อมใจกันยึดพื้นที่บนเสื่อเพื่อทำเวลาสำหรับพักสายตา  หลังจากที่ไม่ได้หลับได้นอนอย่างเพียงพอจากการที่ต้องปั่นโครงงานส่งอาจารย์แอดไวเซอร์กันเสร็จ  กลิ่นกายแปลกๆ  และรู้สึกไม่คุ้นเคยนั้นทำให้ระดารัตน์ตั้งคำถามตัวเองในใจทั้งที่นอนหลับตาอยู่อย่างนั้นว่า                      “ กลิ่นกายใครนะไม่คุ้นเลย  ที่แน่ๆไม่ใช่กลิ่นประจำตัวของยายอุไรระพีแน่ “   ที่ระดารัตน์ปักใจว่าไม่ใช่กลิ่นกายของอุไรระพีแน่ๆเพราะอุไรระพีไม่ใช้น้ำหอมกลิ่นแปลกๆคล้ายกับกลิ่นน้ำหอมหลังโกนหนวดของผู้ชายแบบนี้แน่ๆ   อย่างคุณนายอุไรระพีไม่ใช้ยี่ห้อเอสเต้ลอเดอร์ก็ต้องเป็นคลีนิค  แฮปปี้   เก็บความสงสัยและคาใจต่อไปมาไหวแล้ว  ถ้าไม่ลืมตาตื่นมาดูให้รู้แน่ต้องนอนหลับต่อไปไม่ได้                       แต่แล้วพอลืมตาขึ้นมาแล้วระดารัตน์ก็ตกใจสะดุ้งลุกขึ้นมานั่งแทบจะทันทีที่มองเห็นชัดๆว่า......คนที่เธอสังสัยนั้นเป็นใคร   อุ๊ยโยโย่......เรืออากาศโทธานิตย์  ว้าย...ยยยมานั่งอะไรตรงนี้ล่ะเนี่ย   อาการสะดุ้งของระดารัตน์พลอยทำให้เขาสะดุ้งไปด้วย                    “อะไรกันคุณ  อยู่ๆก็พรวดพราดลุกขึ้นมา  ทำเอาตกอกตกใจหมด”                     “ก็..............ก็อยู่ๆคุณก็มานั่งเบียดเสื่อผืนเดียวกับฉัน  จะไม่ให้ตกใจไงไหว  ที่ทางมีตั้งเยอะตั้งแยะทำไมต้องเฉพาะอะไรมามานั่งตรงนี้   เบียดเข้ามาใกล้อยู่ได้คนยิ่งร้อนๆ อยู่   เดี๋ยวเกิดทนไม่ไหว  ร้อนมากๆได้เกิดการรวบหัวรวบหางกันกลางวันแสกๆหรอก   เห็นเพื่อนจะแต่งงานวันพรุ่งแล้วแอบอิจฉาเพื่อนอยู่นะ   หมวกกันน็อกส่วนตั๊วส่วนตัวนะสวมมาด้วยหรือเปล่าล่ะ. .”     ระดารัตน์ทำก๋ากั่นแสร้งขู่   ขู่เขาไปแล้วก็ตกใจตัวเองพอๆกับอุไรระพีที่หลับๆตื่นๆก็พลอยตกใจที่แม่เพื่อนสาวไปขู่สุภาพบุรุษหนุ่มในเครื่องแบบสีกรมท่าไปแบบนั้น  แต่....ไอ้อาการอยากขำก็อยากขำเพราะไม่คิดว่าเพื่อนอย่างระดารัตน์จะแสร้งขู่พ่อหนุ่มในเครื่องแบบสีกรมท่าอย่างก๋ากั่นแบบนั้น    เกิดเขาเอาจริงขึ้นมาคนที่ปักหลักบนคานเป็นการถาวรอย่างระดารัตน์จะทำยังไงกัน....ยิ่งคิดก็ยิ่งขำ  เอ้อหนอเพื่อนนะเพื่อน....                    พอเจอคำขู่ของพยาบาลสาวเพื่อนของเพื่อนอีกทีแบบนั้น   พลอยทำให้เรืออากาศโทธานิตย์หน้าแดงกล่ำเลยไปถึงหูเชียว   ตรงกันข้ามกับระดารัตน์ที่ทำเฉยไม่แสดงอาการอะไรออกมา   แม้แต่อาการเขินที่เป็นผู้หญิงแล้วพูดประโยคที่ไม่ควรเช่นนั้นออกมาก็เถอะ   ที่แปลกและทำให้ระดารัตน์สะดุดหยุดมองเพลินก็คือ   ใบหน้าแดงๆที่ลามเลยตั้งแต่แก้มที่มีรอยเขียวๆของไรหนวดที่บัดนี้แดงกล่ำเลยไปถึงใบหูนั่นต่างหาก   เออนะ...เรืออากาศโทธานิตย์เขินวุ้ย   ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า  ผู้หญิงไม่เขิน  แต่ที่เขินกลับเป็นผู้ชาย  โลกตาลปัตรอีกแล้วหรือนี่    ทำไมพวกเธอเป็นผู้หญิงแท้ๆ กลับพูดออกมาหน้าตาเฉยไม่ยักรู้สึกเขินเลย   หรือบางทีอาจจะเป็นความเคยชินมั้งเลยรู้สึกเฉยๆ.......                    ด้านทฤษฎีนะพวกเธอๆได้คะแนนเต็มกันทุกคน  แล้วที่พูดออกมาก็ไม่ได้คิดจะทำเช่นที่พูดหรอกนะ   อาชีพพยาบาลอย่างเราๆบางทีมันก็ไม่มีเวลามาเขินอายหรอก  ทุกนาทีคือช่วยชีวิตกันหรอกบางอย่างมันก็ต้องพบต้องเห็นในสิ่งที่ไม่ควรจะเห็น  และไม่ได้อยากจะดู   แล้วก็กลายเป็นสัจธรรม  เกิด  แก่  เจ็บ  ตาย  รูป   กลิ่น  สี  ยุบหนอ  พองหนอ  เฮ้อ...ปลงๆ   สุดท้ายก็ทำหน้าวิชาการเข้าไว้   จะได้ปลงๆ   บางทีเรื่องที่พูดออกมาก็ไม่ค่อยจะได้คิดตามที่พูดหรอก   บางทีก็หวั่นเหมือนกันด้วยเกรงว่า  “คนอื่น”  จะรับไม่ได้เช่นเดียวกับเขาในตอนนี้กระมัง   ดูสิเหงื่องี้แตกพลั่กเชียวซะเต็มใบหน้าทีเดียวเชียว    คิดไม่ถึงล่ะซีว่าพวกเราจะทะลึ่งพูดเรื่องส่วนตัวกันขนาดนี้ได้   แล้ว........เขาก็ทำให้ระดารัตน์แทบเป็นลมล้มพับตั้งหลักไม่ทันหลังจากได้ใจไปพักใหญ่ๆที่ได้เห็นชายหนุ่มแท้ๆออกอาการเขินซะขนาดนั้น                    “ที่พูดมา    แน่ใจนะว่าจะให้เอาจริง”   เรืออากาศโทธานิตย์ย้อนคืนสีหน้าจริงจัง   และทำท่าจะกระเถิบเข้ามาใกล้ตามที่เธอเอ่ยเชิญชวนเมื่อสักครู่ทำเอาระดารัตน์รีบถอยหนีแทบไม่ทัน   ก็ไม่คิดว่าสุภาพบุรุษท่าทางพ่อไก่อ่อนหน้าแดงกล่ำไปถึงไหนๆเมื่อสักครู่   จะกลายร่างเป็นเสือผู้หญิงไปได้ในชั่วไม่กี่วินาที  ถ้ารู้จะเป็นอย่างนี้เธอจะไม่พูดประโยคบ้าๆประโยคนั้นออกมาเลย.....                     “เฮ้ย...อะไรกัน  ฉะ  ฉัน  ฉันพูดเล่น  กรุณาหัดใช้วิจารณญาณหน่อย เรื่องไหนพูดจริงเรื่องไหนพูดเล่น อย่ามั่วนะ” พูดจบระดารัตน์หันไปคว้าเอามีดปลอกผลไม้ในตะกร้าหวายใบเล็กที่ปรัตถายกมาต้อนรับที่วางอยู่ตรงหน้ามาถือไว้ใกล้ๆตัว ไม่รู้ล่ะเกิดมีเรื่องไม่ชอบมาพากลขึ้นมาจะได้ช่วยได้ทัน  กลัวอะไรเขาล่ะ  ยูโดเธอก็เรียนมา เทควนโด้เธอก็เรียนมา  ที่สำคัญเขาสูงกว่าเธอไม่เท่าไรเกิดไม่ชอบมาพากลน่าจะพอสู้ไหว                     เรืออากาศโทธานิตย์ยิ้มขำระดารัตน์ที่แสร้งทำเก่ง แต่พอ เขาบ้าจี้เอาจริงบ้าง   คนเก่งกลับถอยซะไม่เป็นกระบวนท่า แถมยังคว้ามีดปลอกผลไม้มาขู่เขาอีกต่างหาก  จริงๆไม่ได้กลัวมีดปลอกผลไม้ด้ามเล็กด้ามนั้นหรอกนะ    เพราะเอาเข้าจริงๆแรงผู้หญิงที่ไหนจะสู้แรงผู้ชายอย่างเขาได้  ฟันดาบ  ยูโด  มวยไทย การต่อสู้ป้องกันตัวรูปแบบต่างๆเขาล้วนเรียนมาแล้วทั้งนั้นตั้งแต่สมัยเรียนที่โรงเรียนนายร้อย ฉะนั้นมีดด้ามเล็กแค่นั้นเขาไม่กลัวหรอก                       แกล้งทำให้ระดารัตน์กลัวแล้ว  เขาก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมๆกับเดินหายเข้าห้องพักของตัวเอง นั่นละ....ก่อนเดินจากไปไม่วายส่งสายตามาล้อเลียนทำให้ระดารัตน์นึกอยากมุดเสื่อหนีไปซะให้พ้นๆถ้าเธอทำมันได้   พอเขาเดินจากไปซะได้ระดารัตน์ค่อยรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก   ก่อนจะบอกตัวเองให้จำไปจนวันตายว่า.....อย่าได้เอ่ยประโยคใดก็ตามที่เป็นการยั่วยุอารมณ์   หรือท้าทายผู้ชายเด็ดขาด    เพราะผู้ชายร้อยทั้งร้อยไม่ยอมให้ถูกท้าทายฝ่ายเดียวแน่ๆ   แล้วจะหนาวถ้าเขาเอาจริง  อยากที่เธอรู้สึกเมื่อสักครู่นี้เอง                     “เป็นไงย่ะยายระดา  เจอคนจริงเข้านะหนาว...ววววมั้ยย่ะหล่อน “  อุไรระพีที่ระดารัตน์เข้าในว่าหลับเมื่อสักครู่ลืมตาขึ้นมาเอ่ยซ้ำเติมอย่างขำๆ                        “บ้า  แกล้งนอนหลับก็ไม่บอก  จะลุกมาช่วยเพื่อนสักนิดล่ะไม่มีเลยนะ   เกือบซวยแล้วมั้ยล่ะ  จำไว้เลยนะที ตัวเองบ้างอย่าใช้ฉันเป็นไม้กันสุนัขให้ละกัน  จำไว้ๆ”                     “อ้าวๆ  มาเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะย่ะแม่คุณ  ฉันไปบอกให้เธอไปท้าทายเขาอย่างนั้นเหรอย่ะ  ทำตัวเองมีหน้ามาโทษชาวบ้าน  ไม่แฟร์ๆๆ  ไม่แฟร์มากเลยนะขอบอกๆ “ (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 49 02:11:16 จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 10 มี.ค. 49 22:19:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มีต่อก็มาเร็ว ๆ นะคะเพ่โอคนจ๋วย อิอิ นู๋มาปูเสื่อรอแถวหน้าเลยนะเนี่ย ว่าแต่ขอน้ำหวานกับข้าวโพดคั่วสักถุงได้มั้ยคะ สงสัยว่าจะรอนาน 5555555555555 จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 10 มี.ค. 49 23:04:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 (ต่อ)                     สี่สาวชวนกันหอบหมอนและที่นอนของตัวเองมานอนรวมกันตรงระเบียงบ้านที่พวกเธอปลักหลักนอนกันไปตั้งแต่ตอนมาถึงใหม่ๆด้วยเหตุผลว่า บริเวณระเบียงลมมันพัดเย็นสบายกว่านอนตากพัดลมในห้องเป็นไหนๆ  ที่สำคัญคืนนี้ท้องฟ้าเปิด ดาวระยิบระยับสวยกลางท้องฟ้าสีเงินยามค่ำคืนนักแล  บรรดาสาวๆจึงชวนๆกันมานอนดูดาวกับว่าที่เพื่อนสาว  ก่อนที่คืนพรุ่งนี้เป็นต้นไป เธอจะไปนอนดูดาวกับคนอื่น                     เพื่อนที่เดินร่วมทางมากับเขาทั้งสามสาวต่างแยกย้ายกลับบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของปรัตถามากนัก  ทั้งสามสาว  ปรัตถา และเรืออากาศโทธานิตย์ล้วนเป็นเพื่อนเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่ชั้นมัธยมปลาย  ก่อนจะแยกย้ายกันไปเรียนในสาขาวิชาที่ตนเองชอบ  และทำงานกันคนละที่ละทาง  แม้บ้านอยู่ไม่ไกลกันก็จริง  แต่โอกาสที่จะเจอกันนั้นดูเหมือนน้อยเต็มที  จะมีก็แต่ครั้งนี้ที่เป็นวันดีๆ  ที่น่ายินดีของปรัตถาในวันนี้ที่ทำให้พวกเธอรวมทั้งเขาอดใจไม่ได้ที่จะต้องเดินทางมาร่วมยินดีด้วยคน   เขากับปรัตถาสนิทกันมากก็จริงแต่ก็ในฐานะเพื่อน  คุยโทรศัพท์ถามสารทุกข์สุขดิบกันบ้าง  แต่หาเวลาเจอกันจริงๆก็น้อยเต็มทีนับตั้งแต่เขาเรียนจบและบรรจุเข้ารับราชการเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพไทยในกรุงเทพฯ                      พอเพื่อนกลับบ้านไปแล้วเขาก็ชักเหงาๆเพราะไม่มีเพื่อนคุย  ปรัตถาเองก็ดูเหมือนจะวุ่นวายกับการเตรียมงานในวันพรุ่งนี้ บางเรื่องเขาก็ไม่รู้จะช่วยเธออย่างไรเลยต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของว่าที่เจ้าบ่าวจัดการไปก็แล้วกัน   คราแรกธานิตย์ว่าจะมาขอนอนที่ระเบียงด้วยคน บริเวณที่บรรดาสาวๆทั้งหลายนอนมันค่อนข้างโล่งและลมพัดเย็น อีกทั้งระเบียงออกจะกว้างขวางมีเขานอนรับลมเพิ่มอีกคนคงไม่เป็นไร แต่ต้องมาตัดสินใจยกเลิกทั้งที่กำลังจะเปิดห้องพักเข้าไปหยิบหมอนออกมาก็ตอนที่บรรดาสาวๆกำลังตั้งท่าจะนินทาหนุ่มคนเดียวของกลุ่มที่บังเอิญร่วมเข้ามาในกลุ่มนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ  นั่นล่ะทำให้เขารีบเดินหายเข้าไปในห้องแล้วนั่งฟังบรรดาสาวๆนินทาตนเองอย่างใคร่รู้  อยากจะรู้เหมือนกันว่าบรรดาสาวๆจะนินทาเขาว่ายังไง  รู้สึกแปลกๆเหมือนกันที่มานั่งแอบฟังเขานินทาตัวเองแบบนี้  ดูสิเธอจะนินทาเขาว่ายังๆไงบ้าง                    “เอ๊........ฉันเห็นธานิตย์หายไปทางไหนแล้วไม่รู้  เห็นว่าบอกว่าอาจจะออกมานอนที่ระเบียงกับพวกเรานะ “  รุ่งรุจิราพูดขึ้นมาหลังจากเหลียวหาไม่พบเรืออากาศโทธานิตย์ อยู่บริเวณนั้น    ทั้งที่ได้ยินเปรยๆว่าอาจจะมา                    “มานอนด้วยกันก็ดีสิ...เดี๋ยวดึกๆฉันจะได้พาเขาเล่นอะไรสนุกๆ”                       “เธอจะพาเขาเล่นอะไร จะพาเขาลุกมาเล่นจ้ำจี้มะเขือเปราะแปะหรือไง  ”  รุ่งรุจิราถามอย่างใคร่รู้ต่อ                     “ก็ทำนองนั้นล่ะ  จ้ำจี้เนื้อหนุ่มไม่ดีกว่าเหรอ  มาเล่นจ้ำจี้มะเขือเปราะแปะเมื่อไหร่จะได้ลงจากคานว้า  เห็นยายนกกระเต็นจะสละโสดวันพรุ่งนี้แล้วก็อดอิจฉาไม่ได้ ฉันก็มีหัวจิตหัวใจเหมือนกันนะย่ะ  อยากมีใครสักคนที่รักฉันอยากแต่งงานมีความสุขเหมือนชาวบ้าน  บอกตรงๆว่าฉันไม่ได้พิศวาสคานทองนี้เวศน์นี้เท่าไรหรอกนะ  ถ้ามีใครมาชวนฉันกระโดดลงจากคานทอง  ฉันโดดลงมาทันทีที่เขาอ้าปากเลยล่ะ”                    “ อ๊ะ  นี่เธอจะไม่อยู่คานทองเป็นเพื่อนพวกฉันจริงๆหรอกหรือนี่”                    “ตอนนี้ก็อยู่คานทองเป็นเพื่อนแล้วไง   แต่.....ต่อไปไม่แน่  โดยเฉพาะตอนนี้มีผู้ชายเพียงอยู่คนเดียวที่อยู่ในรัศมีสิบเมตร  ฉันก็แอบหวังว่าเขาจะใจดีดึงๆฉันลงจากคานบ้าง  ว่าแต่....พวกเรารุมปล้ำซะดีมั้ยจะได้ลงจากคานกันทั้งกลุ่มพร้อมๆกันเลย” เห็นท่าทางก๋ากั่นของเพื่อนแล้วระดารัตน์ก็ต้องเบือนหน้าหันไปยิ้มอีกทาง  กรองแก้วพูดออกมาสีหน้า  ท่าทางราวกับจะเอาจริงขนาดนั้น  เธอหวังว่ากรองแก้วไม่คิดจะทำอยากที่พูดไปแบบนั้นจริงๆนะ  ไม่งั้นเฮ้อ.....                    “  นี่ไม่ต้องรวมเอาฉันเข้าไปในกลุ่มนั่นด้วยหรอกนะ “  ระดารัตน์ออกตัวเพราะนึกขยาดที่โดนเขาแกล้งไปเมื่อตอนบ่ายอยู่ไม่หาย                     “อ้าว  ทำไมล่ะ  กบฏหรือไง”  กรองแก้วย้อนถาม                     “เปล่าไม่ได้คิดกบฏ   แต่ฉันไม่ชอบพวกเครื่องแบบ   ขอดูห่างๆดีกว่าอย่าเอาฉันเข้าไปร่วมด้วยเลย  เอาเป็นว่าฉันขอเป็นตัวช่วยในรัศมีรอบนอกก็แล้วกัน  ถ้าเขาหลุดวงล้อมของเธอออกมา ก็จะมีฉันที่สังเกตการณ์รอบนอกช่วยสงเคราะห์ตีหัวให้สลบ  จะได้ไม่พลาด.....ดดดจะดีกว่ามั้ย”                    “ กู้ดไอเดียๆ  ฮ่าๆ  บรรเจิดๆ  บรรเจิดมากๆเพื่อน”  บรรดาสาวๆพูดจบก็พากันหัวเราขำก่อนจะชุลมุนนัวเนียหยอกล้อกันที่ระเบียงกว้าง กลางแสงดาวและเดือนในค่ำคืนวันก่อนวิวาห์ของเพื่อนสาว....                    เรืออากาศโทธานิตย์ที่นั่งฟังบรรดาพยาบาลสาวนินทาตัวเองอยู่ในห้องระบายรอยยิ้มออกมาอย่างขำๆ    นี่ถ้าเป็นคราวแรกๆที่นั่งมาในรถเขาต้องรู้สึกเข็ดขยาดสาวๆพยาบาลไปอีกนานทีเดียวเชียว  เข็ดตรงความก๋ากั่นของบรรดาสาวๆนี่นะล่ะ    ทั้งก๋ากั่น  ทั้งทะลึ่ง  และสุดบรรยายเลยจริงๆเลยนะเนี่ย  คงจะเป็นกันประมาณนี้ทั้งกลุ่มเลยละมั้งเพราะคุยกันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว ไม่ยักกะรู้มาก่อนเลยว่าพยาบาลเธอจะเป็นอะไรประมาณนี้  แล้วนี่.....ถ้าเจอคนจริงเข้าคุณเธอจะพากันทำยังไงกันล่ะ  ขนาดเขาแกล้งเธอคนหนึ่งในกลุ่ม  เธอคนนั้นยังหน้าซีด  ถอยซะไม่เป็นกระบวนเลยทีเดียว   คิดแล้วก็ขำดีเหมือนกัน  นี่นะเหรอพยาบาล.... กำลังจะล้มตัวลงนอน  เสียงปรัตถาก็ดังมาจากระเบียงที่บรรดาสาวๆนอนอยู่ว่า                    “พวกเธอจะรุมทำอะไรเพื่อนฉัน  หวังว่าที่เขาจะไม่อยู่ร่วมงานเลี้ยงฉลองตอนเย็นพรุ่งนี้คงไม่ใช่เพราะกลัวพวกเธอนะย่ะ นี่ตอนบ่ายพรุ่งนี้ธานิตย์เขาก็จะกลับแล้ว เป็นเพราะพวกเธอหรือเปล่าบอกมานะ”   ปรัตถาคาดคั้นเอาความจริงกับเพื่อน   ไม่ว่าจะเป็นกรองแก้ว   อุไรระพี   รุ่งรุจิรา   แล้วก็ระดารัตน์ต่างก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธออกมาเสียงแข็งเชียว  เรื่องอะไรจะยอมรับล่ะ   มันไม่มีหลักฐานอะไรบ่งบอกความผิดที่ว่าเลยนี่นา   งานนี้ต้องทำตัวเป็นท่านผู้ร้ายปากแข็งกันหน่อยแล้ว                    เขาจะกลับพวกเธอมีสิทธิ์อะไรไปห้ามไม่ให้เขากลับ  ขนาดเพื่อนสนิทของเขาอย่างปรัตถาเองยังขอร้องให้เขาอยู่ไม่ได้   พวกเธอล้วนแต่เป็นคนนอกและไม่ได้สนิทอะไรกับเขามากขนาดนั้นวะหน่อย   อีกอย่างพวกเธอรวมทั้งเขาก็เป็นข้าราชการคนหนึ่ง  ได้หยุดพักได้เท่าที่เขาให้หยุดเท่านั้น   วันจันทร์เป็นวันที่ทุกคนต้องทำงาน   เขาก็ต้องกลับไปทำงานแล้วกว่าที่เขาจะเดินทางกลับถึงกรุงเทพฯมันก็ใช้เวลาตั้งหลายชั่วโมง  ถ้าไม่เดินทางกลับซะตั้งแต่ตอนเย็นมีหวังกลับเข้าทำงานไม่ทันแน่ๆ  จะหวังพึ่งเครื่องบินโดยสารก็ไม่ได้เพราะแถบอีสานเหนือจังหวัดเล็กๆเครื่องบินโดยสารไม่ได้มีลงกันทุกวันนี่นะ     ส่วนพวกเธอวันจันทร์มันเป็นวันทำงานก็จริง  แต่สามารถชดเชยเวรกันได้  สามารถให้คนอื่นทำงานแทนได้แล้วค่อยไปทำงานแทนเพื่อนในวันหลังได้  ฉะนั้นงานเลี้ยงตอนเย็นของปรัตถาพวกเธออยู่ได้  บ่ายๆวันจันทร์ค่อยแยกย้ายกันกลับยังทันเลย                      “จะไม่อยู่งานเลี้ยง  แล้วเกี่ยวอะไรกับพวกฉันล่ะพิลึกจริง  ขาไม่ได้ติดกัน  จะไปจะมาเกี่ยวไรกับพวกฉัน  เขาจะไม่อยู่พวกฉันรั้งไว้ได้เหรอ  ถ้ารั้งไว้ได้จะได้รั้ง  ใคร.....ระดาเธอไปรั้งไว้สิ “ อุไรระพีหาเรื่องให้ระดารัตน์แล้วมั้ยล่ะ อย่างระดาเนี่ยนะจะไปรั้งนายเรืออากาศโทธานิตย์ไว้ได้มีแต่จะยิ่งทำให้เขาเพ่นหนีเร็วกว่าเดิมละไม่ว่า                    “เรื่องอะไร   ฉันไม่ขอเกี่ยว  ฉันไม่ชอบพวกเครื่องแบบ  ให้ยายกรองสิ  รายนั้นเขาชอบ”                  “ ใช่ๆ  ยกให้ยายกรองจัดการ  ว่าไงกรอง”  รุ่งรุจิราสนับสนุน                  “ได้  ไม่มีปัญหา  สอ บอ มอ ยอ หอ “  กรองแก้วยิ้มรับ                 " เห็นมั้ย "                  “ ยายกรองนะเหรอ   ฉันว่ายิ่งจะไปเร่งให้นิตย์อยากกลับเร็วกว่าเดิมนะสิไม่ว่า  เฮ้อ.....” ปรัตถาถอนหายใจแล้วล้มตัวลงนอนรวมกับเพื่อนๆ  ก่อนจะหันไปมองระดารัตน์อย่างครุ่นคิดอะไรบางอย่างในใจ  สุดท้ายเลือกตัดสินใจหลับตาลงอย่างตัดใจในเรื่องที่กำลังคิด   เรื่องบางเรื่อง.......ให้บุพเพอาละวาดเอาเองก็แล้วกัน  ชักนำให้มาเจอกันขนาดนี้แล้วนะ                     ทางด้านเรืออากาศโทธานิตย์หลังจากแอบฟังสาวๆนินทาตัวเองอยู่นานสองนานจบก็ได้ทีล้มตัวลงนอนบ้างเหมือนกัน  คราวนี้ตาชักแข็งนอนไม่หลับง่ายๆอย่างที่คิด  อาจจะเป็นเพราะอากาศคืนนี้มันร้อนอบอ้าว  หรือเกิดอาการร้อนที่หัวใจยังไงก็ไม่รู้  วันนี้ได้เจอตัวเป็นๆของเธอคนที่เขาได้ยินชื่อมานาน  จนคิดอยากทำความรู้จักกับเธออย่างเป็นทางการ  อยากจะรู้ว่าเธอจะเป็นอย่างที่เขาคิดไว้หรือไม่  แล้วจากการพูดคุยกัน.......เขาไม่ผิดหวังเลยสักนิดที่วันนี้ได้รู้จักเธอ............ แต่ปรัตถาเคยบอกเขาว่า                      "มันไม่ง่ายหรอกนะที่จะแลกใจกับเธอ  มันไม่ง่ายเลยจริงๆ  เพราะถ้าง่ายเธอคงตกลงปลงใจไปกับใครนานแล้ว  ไม่อยู่มานานจนอายุจะสามสิบในอีกไม่กี่เดือนแบบนี้หรอก  พวกเอะอะอะไรก็ชอบสร้างกำแพง  คงต้องออกแรงมากหน่อยถ้าจะทะลายกำแพงที่เธอสร้างขึ้น  คิดให้ดีๆแล้วกันนะ  แล้วก็เผื่อๆใจเอาไว้สำหรับผิดหวังด้วย  ที่เตือนนะหวังดีเดี๋ยวจะมาหาว่าเพื่อนฝูงไม่เตือน  แต่ถ้าทำสำเร็จก็จะดีใจด้วยอย่างที่สุด"                      วันนี้เขาพบเธอแล้ว  และก็ได้รู้ว่า.... มันไม่ง่ายอย่างที่ปรัตถาพูดเอาไว้จริงๆ  ไม่ง่ายเลยที่จะเข้าถึง..........หัวใจของเธอ....... (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 49 18:26:44 แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 49 18:23:40 แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 49 18:14:35 จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 11 มี.ค. 49 02:00:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8 (ต่อ)                     ตีสามกว่าๆ สี่สาวตื่นขึ้นมาเพื่อที่จะช่วยตระเตรียมงานช่วงทางฝ่ายเจ้าสาว  ส่วนเรืออากาศโทธานิตย์ยังคงนอนหลับบนโซฟาหวายตัวยาวที่ชั้นล่างของบ้าน เมื่อคืนคงทนร้อนในห้องไม่ไหวจึงลุกมาจับจองโซฟาหวายที่ชั้นล่างบ้านนอนแบบนี้   รุ่งรุจิราทำท่าจะเข้าไปปลุกแต่ระดารัตน์ห้ามเอาไว้  เธอบอกว่า                   “ปล่อยให้เขานอนเถอะ  นี่คงทนร้อนในห้องไม่ไหว  ขนาดพวกเรานอนกันที่ระเบียงกว้าง  ลมโกรกเย็นสบายขนาดนั้น  กว่าจะพากันนอนหลับได้ก็ล่วงเข้าไปดึกโขเหมือนกัน  นี่คงเพิ่งหลับไปได้ไม่นาน  ถึงเขาตื่นมาก็ยังไม่มีอะไรให้ช่วยหรอก  สายๆเพื่อนเขาคงมาปลุกเองละ  อย่าไปยุ่งกับเขาเลย”                   “อืมม์  เอางั้นเหรอตามใจแล้วกัน    อืมม์.....ฉันว่าเขาน่ารักดีนะระดา  กินง่ายนอนง่ายไม่ท่ามากอย่างพวกในเครื่องแบบบางคน  สาวๆที่มาด้วยก็ท่าทางจะเป็นเพื่อนกันจริงๆเพราะไม่เห็นเขาอะไรมากมายกับพวกเธอเลย  คุยกันก็เหมือนเพื่อนทั่วไป  ไม่เห็นมีอะไรพิเศษเลยสักนิด  “                     “ชอบเขาเหรอ “  ระดารัตน์ถาม                     “ชอบสิ  แบบเพื่อนนะ  ท่าทางเขานิสัยดีออก”                     “เพิ่งเจอเขา  อย่าเพิ่งมั่นใจในสิ่งที่เห็นเร็วขนาดนั้น  บางคนคบกันตั้งนานรู้หน้าไม่รู้ใจนะ  สุดท้ายก็เจ็บ  เจ็บที่สุดรู้มั้ย”  เจ็บเหมือนที่เธอเคยเจ็บ  คบมาตั้งนาน  รู้จักกันมาตั้งนาน  รู้หน้า....ไม่รู้ใจเขาเลยจริงๆ  และนี่เป็นอีกสาเหตุที่ทำให้ระดารัตน์ปลักหลักแน่นหนาบนคานทองนิเวศน์โดยไม่คิดจะลงจากคาน  ทั้งที่ก็มีหนุ่มมากหน้าหลายตาแวะเวียนมาทั้งฉุดและดึงเธอลงมาแค่ไหนก็ตาม  อยู่บนนี้เธอมีความสุข  ไม่เจ็บ  ไม่ทุกข์  สุขตามอัตภาพของคนโสดที่พึงมี  ไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับการไร้คู่  แต่....คนที่เป็นทุกข์เป็นร้อนและเสียดายแทนกลับเป็นปรัตถา  ระดารัตน์ไม่เคยรู้มาก่อนว่าปรัตถาห่วงเธอมากถ้าระดารัตน์คิดจะอยู่โสดไปตลอดชีวิต  ด้วยยังเจ็บกับความทรงจำเก่าๆที่เคยมีเมื่อนานมาแล้ว..........                     พิธีบายศรีสู่ขวัญกำลังใกล้จะเสร็จสิ้น  กรองแก้ว  อุไรระพี  รุ่งรุจิรา  และระดารัตน์ทยอยเข้าไปรอผูกแขนเจ้าบ่าวและเจ้าสาว รวมทั้งธานิตย์และเพื่อนๆทั้งสามของเขา  ขณะรอให้ผู้อาวุโสผูกแขนก่อนนั้นนายเรืออากาศโทธานิตย์เอียงหน้ามากระซิบเบา ๆ จากข้างหลังเธอว่า                       “ดูไว้ให้ดี ๆ นะ   ดูให้ครบทุกขั้นตอนเวลาถึงงานของตัวเองจะได้ทำได้ทำเป็น”                     “ไม่เห็นจะต้องดู    เพราะฉันไม่แต่งงาน   ฉันอยู่คานทองของฉันเป็นการถาวรย่ะ “  เรืออากาศโทธานิตย์ส่ายหน้าเบา ๆพร้อม ๆ กับคลายยิ้มออก                     “เชื่อผมสิว่า......คุณไม่ได้อยู่ในที่ๆอยากจะอยู่หรอก  พนันกับผมมั้ยล่ะ” เรืออากาศโทธานิตย์ท้า                    “ไม่....เพราะยังไงฉันก็ชนะ  เพราะฉันรู้ตัวฉันดีว่าฉันจะอยู่ตรงไหน  ไปดูดวงให้คนอื่นเถอะ “                       “เหรอครับ  แต่....ผมว่าผมดูหมอแม่นนะ  ไม่เชื่อคอยดูละกัน  ว่าแต่ที่โรงพยาบาลคุณมีหมอหล่อๆมั้ย  ที่สูงๆ  ขาวๆ  ประมาณสะเป็กคุณนะ “                      “ต๊าย...ยย  นึกว่าผู้ชายแท้ๆ   ที่แท้ก็ไบเซ็กซ่วลเหรอ   เสือใบหรือไง  ” ระดารัตน์หมายถึงผู้ชายที่มีเพศสัมพันธ์กับผู้ชายก็ได้  ผู้หญิงก็ดี                       “จำไว้นะครับ   คุณว่าผมเป็นพวกไบเซ็กซ่วล    วันนี้ผมเสียหาย  ถ้าวันไหนคุณพิสูจน์รู้แน่ว่าผมไม่ใช่อย่างที่คุณคิด  กรุณารับผิดชอบในความเสียหายที่คุณกล่าวหาผมในวันนี้ด้วย “  เรืออากาศโทธานิตย์กระซิบกล่าวโทษก่อนจะคุกเข่าเข้าไปผูกแขนให้ปรัตถาเจ้าสาวที่แสนสวยของวันนี้                     ระดารัตน์นั่งรอเพื่อนๆ ของเธอที่เดินไปตักสำรับอาหารมาเพิ่มอยู่ที่โต๊ะ  เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่พิธีบายศรีสู่ขวัญของบ่าวสาวเสร็จพิธีพอดี    เพื่อนเจ้าบ่าวซึ่งเป็นเพื่อนคณะเดียวกันกับเจ้าบ่าว  ระดารัตน์เคยเห็นเขามาก่อนก็จริงแต่ไม่เคยคุยด้วย   เขาเดินมาขอนั่งร่วมโต๊ะกับระดารัตน์ด้วยนอกจากเจ้าบ่าวเขามีเพื่อนมาเลยสักคน                       อุไรระพี  รุ่งรุจิรา  และกรองแก้วกลับมาที่โต๊ะพร้อมอาหารมากมายหลายย่าง  บรรดาสาวๆจึงชวนเพื่อนเจ้าบ่าวที่หลงมาร่วมโต๊ะคุยอย่างออกรถออกชาด    คุยกันไปคุยกันมากลับกลายเป็นเพื่อนๆกำลังจะยุให้ว่าที่เจ้าบ่าวที่เขาแนะนำตัวว่าชื่อ “ศรุต “ จีบระดารัตน์โดยมีเพื่อนๆ ของเธอเองทำหน้าที่แม่สื่อให้                         อะไรไม่น่าเจ็บใจเท่า  เพื่อนที่อยู่คานทองเดียวกันมาจะขับไล่ไสส่งเธอลงจากคาน  ทั้งที่เธอปลักหลักแน่นหนากับคานทองที่ว่าเป็นการถาวรแล้ว   ที่สำคัญเรืออากาศโทธานิตย์ที่บัดนี้อยู่ในชุดเครื่องแบบสีกรมท่าสวมอยู่พร้อมหมวกครบชุดกำลังยิ้มเย้ยหยันเธอ    คล้ายๆกับเขาจะบอกเธอว่า.....คำทำนายที่เขาทายไปเมื่อสักครู่จะต้องเป็นจริงอย่างที่ระดารัตน์ไม่อาจจะปฏิเสธได้                    บ่ายโมงเรืออากาศโทธานิตย์ในชุดเครื่องแบบทหารสีกรมท่าสวมหมวกครบชุดพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าเตรียมตัวออกเดินทาง   ระดารัตน์มองดูเขาอย่างที่เคยมองเมื่อคราวครั้งที่เจอเขาตอนแรก  อย่างที่จะต้องยอมรับกับตัวเองก็คือ  พอเขาอยู่ในชุดเครื่องแบบนายทหารอากาศครบชุดแบบนี้......มันเท่ห์และสมาร์ทมากๆ   แล้วก็แทบอยากจะเบิ้ดกะโหลกตัวเองสักทีสองทีที่หลงไปชื่นชมเขาในชุดเครื่องแบบล่อลวงจิตใจสาวๆ                     “ บ้า....จะเป็นยายกรองแก้วอีกคนหรือไง  พอเห็นรัศมีดาวที่เรียงอยู่บนบ่าก็ทำท่าจะหลงบ่วงรัศมีดาวเข้าไปอีกคนแล้ว  ท่าจะบ้าแล้วเรา  เลิกคิดๆ”                     เรืออากาศโทธานิตย์ยืนหันรีหันขวางอยู่หน้างานอย่างลังเลว่าจะเดินไปเอ่ยคำลาบรรดาสาวๆพยาบาลดีหรือไม่     เพราะจริงๆแล้วเขาไม่ได้ต้องการจะจากลาสักนิด   แต่ที่ต้องไปเพราะภาระหน้าที่ของชาติรอเขาอยู่    ทำได้ตอนนี้เพียงยืนลังเลอยู่ที่ประตูหน้าบ้านอย่างกำลังชั่งใจตนเอง  สุดท้ายเขาก็เลือกเดินจากไปเงียบๆ  โดยไม่ร่ำลาใครนอกจากปรัตถาเพื่อนสนิทของเขาคนเดียวเท่านั้น   ปรัตถาคงรู้ว่าทำไมเขาเลือกอย่างหลัง............                       เขากำลังจะเดินออกจากบ้านไปแล้วระดารัตน์มองเห็น   เขากลับโดยที่ไม่ร่ำลาเธอและเพื่อน  นี่แสดงอย่างชัดเจนแล้วว่า.......มิตรภาพชั่วข้ามคืนที่ได้มีโอกาสพบเจอกันนั้นมันไม่ควรแก่การสานต่อหรืออย่างไร   รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอมันหายไปไหนไม่รู้   รู้แต่ว่าตัวเองกำลังโกรธเขาอยู่มาก                        เรืออากาศโทธานิตย์ยังเดินออกไปไม่พ้นรั้วบ้านดี  กรองแก้วตะโกนเรียกเขาไว้ทัน  ทั้งยังตรงเข้าไปดึงเขาที่เดินพ้นรั้วบ้านไปแล้วให้เดินกลับมาที่โต๊ะที่พวกเธอนั่งกันอยู่อีกครั้ง  คราวนี้คงเลี่ยงการกล่าวคำอำลาไม่ได้แล้วจริงๆ  ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่.......แล้วแท้ๆ  เขายกมือข้างขวาขึ้นจรดคิ้วท่าวันทยหัตถ์บ่งบอกความหมายของการจากลาแบบชายชาติทหารกับทุกคน   ระดารัตน์ก้มหน้างุดไม่อยากที่จะรับรู้อะไรแล้วเขาจะไปไหนอย่างไร  จะไปไหนก็เรื่องของเขาไม่ได้เกี่ยวกับเธอสักนิดเดียว                      “พบกันใหม่เมื่อชาติต้องการครับ”   แล้วเขาก็เอื้อมมือไปเปิดกระเป๋าเสื้อตรงแผงอก   หยิบเอาสมุดเล่มเล็กๆ ออกมาเพื่อที่จะจดชื่อและที่อยู่ของเพื่อนๆ   คงจะมีแต่ระดารัตน์กระมังที่ไม่ได้เขียนที่อยู่และเบอร์ติดต่ออะไรให้แก่เขา   แล้วอาหารตรงหน้านี้มันก็รสชาติฝืดคอเหลือเกิน   เธอทานอะไรไม่ลงอีกแล้วทำได้เพียงเขี่ยอาหารในจานไปมาด้วยจิตใจเลื่อนลอยเต็มที   ในที่สุดก็ขอตัวขึ้นไปข้างบนบ้านด้วยการอ้างเหตุผลง่าย ๆ ว่า “ โรคกระเพาะกำเริบ” คราวนี้เธอก็ได้อยู่คนเดียวสมใจแล้ว                     เรืออากาศโทหนุ่มใจจริงแล้วไม่อยากที่จะรีบกลับมาจากที่แห่งนั้นเลย   แต่เพราะหน้าที่ของเขาทำให้เขาต้องกลับ   ภาระหน้าที่ของชาติคือหนึ่งเดียวและสำคัญเสมอมากกว่าเรื่องอื่นใด    ทั้งที่ตอนนี้เขารู้สึกอยู่เต็มหัวใจว่าสิ่งที่สำคัญสำหรับเขามากที่สุดคือ  “ เขาอยากจะรู้จักผู้หญิงคนนั้นให้มากกว่านี้อีกสักหน่อย”   แต่ดูเหมือนความกล้าของเขาในเรื่องแบบนั้นจะน้อยเต็ม   ยิ่งท่าหมางเมินเมื่อสักครู่ยิ่งทำให้เขาอึดอัดใจ   ไม่อยากที่จะจากไปเลย   ให้ตายเถอะ...   ชายชาติอาชาไนยอย่างเขาใยต้องหวั่นไหวกับผู้หญิงเพียงคนเดียวด้วยเล่า                      เวลาของการจากลามาถึงแล้ว   เขาก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเธออยู่ดี   ก่อนกลับเขาเดินตามหาเธอหาจนทั่วบ้านก็ไม่พบ   จึงทำได้เพียงการฝากคำอำลาฝากเพื่อนของเอไปถึงเธอคนนั้นด้วย   ก่อนที่จะขึ้นรถไม่ลืมที่จะเก็บดอกรัก ใบพลู  และเทียนมัดด้วยด้ายสายสิญจ์สีขาวที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวยื่นให้เขาและเธอตอนที่เข้าไปผูกแขนตอนพิธีบายศรีเมื่อเช้าลงไปในกระเป๋าเดินทาง   ถ้าคำอวยพรจากเจ้าบ่าวเจ้าสาวศักดิ์สิทธิ์จริงขอให้เราได้พบกันอีกด้วยเถอะนะ...เขาหวังไว้ว่าอย่างนั้น.......                     “อะไรกัน...   คนจะเดินทางกลับทำไมหน้าตาเศร้าอย่างนี้ละคะ   กลับไปคราวนี้เอาหัวใจกลับไปด้วยหรือเปล่า   เอ๊...ที่เขาว่ากันว่าทหารอากาศขาดรักนะเชื่อได้หรือเปล่านะ”   ปรัตถาปลีกตัวจากเจาบ่าวมาส่งเพื่อนหนุ่มที่เคยร่วมเรียนด้วยกันมาตั้งแต่สมัยชั้นมัธยม   เรืออากาศโทธานิตย์ยิ้มพรายออกมากับคำล้อของเพื่อนสาว                     “สังสัยทหารอากาศจะขาดรักจริงอย่างว่า...”                      “เอ๊ .เห็นว่าทำหัวใจหล่น   หล่นแถวไหนบอกหน่อยจะได้ช่วยตามหา   หาเจอจะช่วยเหยียบให้แตกสลาย  ว่าแต่.....อย่าให้เจอแถวๆนี้นะ”   ปรัตถาแซว  เรืออากาศโทธานิตย์ยิ้มพราย                    “เอาไว้มีโอกาสเมื่อไหร่จะกลับมาปราบบรรดาสาวพยาบาลห้าว ๆ นี้ให้หมดไม่ให้เหลือสักคนเลยคอยดู”   เรืออากาศโทธานิตย์บอกออกมาอย่างมันเขี้ยว                     “จะปราบทั้งหมด  หรือจะปราบเฉพาะใครบางคนกันแน่จ๊ะ  “                       “ขอคิดดูอีกทีแล้วกันว่าจะเลือกวิธีไหน   ตอนนี้ต้องกลับแล้วล่ะเดียวกลับเข้ากรมไม่ทัน   ผมลานะครับทุกคน “  สิ้นคำอำลาเรืออากาศโทธานิตย์ทำมือทำไม้ในท่าวันทยหัตถ์อำลา  ก่อนเดินขึ้นไปบนรถคันที่มารับและเคลื่อนจากไปในที่สุด (มีต่อ..........รอเดี๋ยวนึงแต่เย็นๆพรุ่งนี้นะคะ  จบแน่ค่ะอีก 10 กว่าแผ่นเอง) แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 49 02:14:25 แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 49 18:35:57 แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 49 02:24:53 จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 11 มี.ค. 49 02:15:27 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ei ei ei จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 11 มี.ค. 49 06:09:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่เห็นมากซักทีคะ จากคุณ : jum (jumnataya) - [ 11 มี.ค. 49 18:49:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาปูเสื่อรอค่ะ จากคุณ : nongwin - [ 11 มี.ค. 49 20:07:58 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มารอ ร๊อ รอด้วยคนค่า จากคุณ : Antares (กรุ่นกลิ่นแก้ว) - [ 11 มี.ค. 49 21:15:20 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สงสัยกำลังเพลินกับโครงงานเปล่าจ๊ะ อุๆๆ ถามนิดจิ สวย กับ สวยๆ นี่ อันไหนสวยกว่าจ๊ะ ก่อนส่ง สนพ ตรวจปรู๊ฟนิดก็ดีนะหนูโอ เจอ "ปลักหลัก" หลายทีแล้วสะดุ้งว่ะ ฮ่ะๆๆ นึกไปถึงปลักที่น้องมอๆ คลุกเล่นในท้องนาทุกทีเรย จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 12 มี.ค. 49 19:18:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาจองที่นั่งด้วยคนค่ะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 12 มี.ค. 49 21:50:32 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แวะมาทักทายก่อนนะคะพี่โอ จากคุณ : เม-ดา - [ 13 มี.ค. 49 11:09:53 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แหมๆ... นึกว่ามาช้าแล้วจะได้อ่านรวดเดีนวซะอีกค่ะ อิอิ นั่งปูเสื่อรอต่อไปค้าบ @^___________^@ ปล. ขำเฮีย 555 จากคุณ : p_jung (P_JUNG_PIGLET) - [ 13 มี.ค. 49 12:41:48 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขำมัยฟะ แง่ม จากคุณ : คุณเฮีย (พิธันดร) - [ 13 มี.ค. 49 13:56:54 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คิดถึงค่ะพี่โอ ตอนนี้เหงามักๆๆๆๆ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 13 มี.ค. 49 15:36:07 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณพยาบาลเกเร เกเรอีกแล้วมารออีกวันแล้วคะ จากคุณ : jum (jumnataya) - [ 13 มี.ค. 49 16:10:48 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ถ่อ .. เห็นตัวเลขเพิ่มรีบดี๊ด๊าเปิดมาดู นึกว่าเอามาลงแล้ว .. ง่ะ .. ตบยุงรอ ร๊อ รอ ต่อค่ะ - -" จากคุณ : Antares (กรุ่นกลิ่นแก้ว) - [ 13 มี.ค. 49 20:29:02 ]

ความคิดเห็นที่ 21 hay pai eek leaw p'O  where are you? ei ei ei จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 13 มี.ค. 49 23:48:08 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เมื่อไหร่พี่พยาบาลโอจะหาเวลามาลงเรื่องนี้ให้เรากันต่อนะ สงสัยต้องกลับไปอ่าน version เก่าที่เคยเอามาร่วมเล่ม ซะแล้ว จากคุณ : Bralee - [ 13 มี.ค. 49 23:59:57 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มาร่วมสมาคม "รอ" อะจ้า จากคุณ : SuMo (SuMoS) - [ 14 มี.ค. 49 14:48:04 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ช่วงนี้รู้สึกมาบ่อยจัง แดงว่าไม่นานจะได้อ่านเรื่องเก่าที่ค้างๆ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 14 มี.ค. 49 17:53:23 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ๏ ๏ ๏  แวะมาทักทายท้ายๆกระทู้  ๏ ๏ ๏ แง่ว....ววว  ขอโทษทุกคนด้วยค่ะ  ผิดความตั้งใจไปจนได้ ทั้งที่คิดว่าจะให้จบกระทู้เดียวแท้ๆ  แต่แก้ไปแก้มา  เรื่อง เลยออกมายาวกว่าที่ตั้งใจไว้เยอะ  ทำให้ต้องต่อตอนที่ 2 เป็นตอนจบ  แถม.....ทำให้เกิด " สมาคมรอ " อีกต่างหาก โฮ...รู้สึกผิดๆ   ต้องขอโทษไว้ตรงนี้ด้วยนะคะ   ทั้งคุณ scottie, jum (jumnataya),เชอร์เบต จี๊ดด ด โอเลี้ยงแก่ๆnongwin, Antares (กรุ่นกลิ่นแก้ว), คุณพีทคุง (พิธันดร)ศาลาไทย (salathai)  เม-ดา, p_jung (P_JUNG_PIGLET),รวยระรินกลิ่นชา, Bralee, SuMo (SuMoS) และ พี่หมอลูนาติก  ทำให้ต้องเข้าๆ ออกเพื่อรออ่านคนละหลายรอบ  ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ ไปอ่านตอนที่ 2 จบแน่ๆได้เลยค่ะ  ชัวร์ค่ะ จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 18 มี.ค. 49 00:57:36 ]